หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56

[tender]

ขอบคุณค้าาาาา
 จะรอนะ

[lovemongjang]

ขอบคุณมั๊กๆๆค่า

[iammoonoi]

 

มารอตั้งแต่วันนี้เลย..เตรียมเลือดพร้อมจ้า 

[NOO~KUNG]

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

[fannan]

ว้าวๆไม่หลุดจริงๆ


ได้ลงแมทใหญ่แล้ว



รักษาสุขภาพด้วยครับ




รออ่านตอนต่อไป

[rukamax]

รักษาสุขภาพด้วยนะ เรารออยู่เสมอ อิ_อิ

[hatachiii]

 

[Aomampapeln]

สงสัยต้องเตรียมกระดาษทิชชู่ซับเลือดไว้หลายๆลังซะล่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ^^

[uri uri]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[่jjay]

ลูกดิ่งของป้าเก่งที่สุดดดดด

หายป่วยไวๆ นะคะ

[cheyp]

รอดูว่าพี่โย่จะเคลมลูกดิ่งได้ยังไง
ยากหน่อยนะคะ อิอิอิ

[Jaratravee]

อ๊ายยยยยยยยยยยย
ตอนหน้าหมอผสุจะเสร็จยุทธแล้ววววววววววววววววววววว!!!!!!!!

[luna_dragon]

คงต้องเตรียมกระดาษทิชชู่ซับเลือดไว้หลายๆ

[Still_14OC]

ตามลุ้น ยุทธ - ผสุ แบบใกล้ ชิดติดขอบเตียง

[ReiiHarem]

อย่าบอกนะว่า ตอนหน้าเรียกเลือด ยุทธ-ผสุ
หุหุ
คุณนักเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[Ta_ii]

มารอๆ คึคึ

[nongrak]

ดีใจกับลูกดิ่ง หวังว่าปุ้มคงไม่อิจฉาน้องอีกนะ

[Pentoh]

มารอครับบบ

[fay 13]

 

[rukamax]

เข้ามารอ คุณลัก ><

[maemix]

เข้ามารอ เตรียมเลือด ผ้าซับเลือด สำรองไว้พร้อม

[princessrain]

โหว สปีรีทไม่แพ้นักบอลเลยนะคะ
ไปกินอาหารผิดสำปดงมาป่ะเนี่ยตัวเองงง
เทคแคร์นะคะ ดูเเลสุขภาพด้อเน้ออออ

ตอนนี้อ่านไปอมยิ้มไป พี่โย่น่ารักกก
ที่ขาดมิได้คือ ผสุ รออ่านตอนเค้ารางวัลของพนันกันนะคะ
 

[Noi]

เข้ามารอจ้า

[♥แมวจอมซน♥]

เข้ามารอฉากเรียกเลือดค่า
เตรียมทิชชู่ ถุงเลือดเรียบร้อยแล้ว
เอิ้กๆ 

[Palmpalm]

รอ ฉันรอเธออยู่
แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่
นัดฉันไว้ทำไมไม่มา~

คึกแระเรา^_^

รอน่าค่า อิอิ

[Poseidon]

ผสุเอ๋ย หุๆ จะมีฝาละมีแล้ว 555

[nk23992]

ลูกดิ่งเก่งมากกกกก พี่โย่ต้องรอต่อไปกร๊ากกกก

เข้ามารอนะค่ะ ขอให้หายไวๆๆๆ

[hatachiii]

ยังไม่หายท้องเสียหรอคราบบอกจามาก่อนสี่โมง กินยาด้วยนาคราบคุนลัก  

รออยุ่น้าคราบท

[สาวกวาย]

อยากอ่านแล้ว 

[luxilove]

สนามรัก..นักบอล
Part 29

100%

ใครไม่ได้อ่าน 50% แรก กล้บไปอ่านหน้า 72 ก่อนนะคะ    

 “ขอพวกเราอยู่ในความสงบสักครู่ ผมยังมีเรื่องแจ้งให้ทราบเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย”
โค้ชอรุณตะโกนขัดเสียงดังฟังชัด นักเตะที่ร่วมยินดีกับน้องๆ พากันเงียบเสียง หันมาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

   “ตั้งแต่พรุ่งนี้เราจะหยุดซ้อมช่วงเย็น ตอนเช้าให้ลงมาวิ่งตามปกติ จะกลับมาฝึกจริงจังตามโปรแกรม..เริ่มวันจันทร์
บ่ายพรุ่งนี้ทางสปอนเซอร์ที่เป็นคนนำสโมสรxx มาอุ่นเครื่อง เขาจะเข้ามาพร้อมทีมงาน คัดนักเตะถ่ายทำสปอร์ตโฆษณา
อย่างเป็นทางการ คิวบ่ายของวันศุกร์กับวันเสาร์ ทางเรายกให้ทีมงานเขาทั้งหมด
   คืนพรุ่งนี้สโมสรเลี้ยงส่งน้องๆ สวัสดิการจัดงานเลี้ยงที่ห้องประชุมใหญ่
เชิญนักเตะเข้าร่วมทุกคน ถือเป็นคำสั่งห้ามใครไม่เข้าร่วมเด็ดขาด
   ส่วนน้องๆ ที่มีรายชื่อติดทีมสโมสร เตรียมจัดสัมภาระแยกห้องจากพี่เลี้ยงได้ สโมสรจัดห้องพักเตรียมไว้ให้พวกคุณ
เรียบร้อย พรุ่งนี้หลังเสร็จภารกิจให้มาติดต่อคุณเรน ขอรับกุญแจห้องไป..หนึ่งห้องอยู่ร่วมกัน 2 คน
มีใครสงสัยอยากถามอะไรเพิ่มเติมไหม” โค้ชอรุณเปิดโอกาสให้สอบถาม รายละเอียดที่เพิ่งแจ้งให้นักเตะทราบ

   ไม่มีใครถาม..โค้ชจึงปล่อยแถว ให้นักเตะพักผ่อนตามอัธยาศัย ส่วนกฎระเบียบห้ามเข้าสโมสรหลังสองทุ่ม
ถูกยกเลิกกลับมาใช้เวลาปกติ คือห้ามเข้าหลังห้าทุ่ม เมื่อสิ้นสุดโครงการเข้าค่ายฝึกของน้องๆ
ข้อบังคับต่างๆ จึงยกเลิกตามไปด้วย

   “ตอนนี้พวกผมมีอิสระแล้วดิ” ยุทธถามพี่เลี้ยงส่วนตัว

   “ได้สิทธิ์เหมือนนักเตะสโมสรทุกอย่าง เหลือแค่เซ็นสัญญา คงได้เซ็นภายในวันสองวันนี้แหละ เรามีอะไร”
เกรียงอธิบายให้ยุทธฟัง ลูกดิ่ง ปุ้ม พี่เนตร พี่โย่ ต้อ พี่เพชร และหมอผสุ ยืนอยู่ด้วย ส่วนพวกที่เหลือกอดคอน้องๆ
พากันทยอยเดินกลับขึ้นห้องพักไปแล้ว

   “ถ้างั้น ตามข้อตกลง..พี่ต้องเปิดเหล้าฉลอง” ยุทธทวงทันที

   “ห่า..คืนนี้เลยเหรอ รอวันเสาร์ดิ..วันอาทิตย์นอนยาว สำคัญไปเมาคืนนี้กลับมานอนไม่ทันลุกวิ่ง
โดนคาดโทษได้ไอ้น้อง เริ่มจะผิดวินัยวันแรกเชียวเหรอคุณมึง” เกรียงตักเตือนตรงๆ

   “ผมบอกเมื่อไหร่วันนี้ วันเสาร์ก็เสาร์ดิ แล้วต้องแยกห้องกับพี่เหรอ ขออยู่ด้วยได้เปล่า”
ยุทธถือโอกาสถามรุ่นพี่

   “ทำไม..อยากอยู่ต่อ” เกรียงกลับย้อนถาม

   “ก็นะ..อยู่กับพี่ชินแล้วนี่หว่า ถ้าย้ายคงอยู่กับไอ้ดิ่ง” หันมองลูกดิ่งประกอบคำพูดด้วย

   “ใครบอกดิ่งจะย้าย” แต่หนุ่มหล่อตัวโตดันขัดหน้านิ่ง

   “อ้าว!..โค้ชอรุณพูดปาวๆ ผมได้ยินชัดนะพี่” ยุทธค้านอย่างจริงจัง

   “ลูกดิ่งไม่ย้าย ส่วนเราหาบัดดี้เอาใหม่” โยโย่ไม่พูดมากทิ้งทวนสั้นๆ ลูกดิ่งได้แต่มองรุ่นพี่ตาปริบๆ ไม่กล้าแทรก
เขาได้ยินเหมือนยุทธทุกอย่าง พอพี่โย่ยืนกราน..คงต้องรอถามตอนอยู่กันลำพัง

   “พี่เกรียง..ทำไมพี่โย่ไม่ให้ไอ้ดิ่งย้าย” คำถามยุทธ ได้ยินกันทุกคน แม้แต่ผสุยังมีปมให้คิดตาม

   “ไม่รู้..พี่ไม่ใช่ไอ้โย่ อยากรู้ถามมันเอง” เกรียงโบ้ยดื้อๆ

   “ถ้างั้นผมไม่ย้ายได้..ใช่เปล่า” ยุทธเหมาเองบ้าง

   “ไม่ได้..พี่ต้องการความเป็นส่วนตัวแล้ววะ ไม่ใช่รังเกียจนะไอ้น้อง เอ็งคงต้องย้ายไปอยู่ห้องใหม่
เพราะหมดหน้าที่พี่แล้ว..ฮะฮ่าๆ” เกรียงพูดกลั้วหัวเราะ เขาไม่ได้พูดเล่น สิ้นสุดภารกิจพี่เลี้ยงแล้วตอนนี้

   “อ้าว! ไหงงั้นวะพี่..ไม่สงสารผมเหรอ” ยุทธทำหน้าอ้อนได้น่าถีบ ตามความรู้สึกของทุกคนที่ยืนขำอยู่ใกล้ๆ

   “ขนลุกวะ..อย่าอ้อนเสียให้ยาก ห้องพักเหมือนกันหมด นั่นไงเพื่อนร่วมสถาบันจับคู่ดิ
ไอ้เนตรคงให้ปุ้มย้ายออก ว่าไงเนตร” เกรียงหันไปถามพี่เนตร ที่ยืนยิ้มสบายๆ

   “อืม..ปุ้มกับยุทธจับคู่กันเอาดิ” เนตรยืนกราน

   “มึงอยู่กับกู..ตกลงไหม” ปุ้มรีบสมอ้างทันควัน ก่อนยุทธเปลี่ยนใจจับคู่ต้อเสียก่อน ไม่งั้นเขาเคว้งแน่
เพราะพี่เลี้ยงยืนกรานให้เขาย้ายเช่นกัน อย่างว่าพวกพี่เขาคงต้องการความเป็นส่วนตัว นักเตะตัวจริงได้สิทธิ์พักห้องเดี่ยว
เรื่องอะไรจะให้พวกเขาแชร์พื้นที่ด้วย รอเขาได้สิทธิ์เป็นตัวหลัก คงมีห้องพักส่วนตัวเช่นกัน

   ยุทธปรายตามองปุ้ม เห็นแววตาอ้อนวอนส่งให้ ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ไม่ให้ใครสังเกต
เขานึกสงสารมันเช่นกัน ตั้งแต่มันมาอยู่นี่ไม่สนิทใคร ไหนๆ ก็ติดด้วยกันแล้ว
หยวนไปไม่มีอะไรเสียหาย ที่จริงเขาก็สนิทมันอยู่

   “เออ..พรุ่งนี้กูกับมึงไปขอกุญแจพี่เรน ย้ายหลังมื้อเช้า” ยุทธสรุปตัดจบเอาดื้อๆ

   “แล้วต้อล่ะ จะพักกับใคร” เนตรหันไปถามรุ่นน้องอีกคน ที่ยืนฟังไม่พูดอะไรสักคำ

   “อยู่กับกูไง กูไม่เดือดร้อนเสียหน่อย” พี่เพชรออกตัวทันที

   “มาแบบไอ้โย่อีกคนแล้ว ตกลงติดน้อง” เนตรหยอกคืน

   “ไม่ปฏิเสธ ว่าไงต้อ..พี่ติดเราใช่เปล่า” เพชรกลับหันไปถามต้อ

   “บ้าวะ!..ไม่รู้โว้ย” ต้อพูดแค่นั้นหันหลังเดินหนีดุ่มๆ ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา
เพชรหันมายักคิ้วให้พวกที่เหลือ ค่อยก้าวตามไปติดๆ

   “กูกะแล้ว..สาด!!!..สมภารแดกไก่วัด” เกรียงเปรยให้ได้ยิน
เป็นอันรู้กันโดยไม่ต้องขยายความให้ยุ่งยาก ในทีมรู้ดีว่า ‘เพชรเป็นไบฯ’

   “ไก่เสือกยอมให้มันแดกมากกว่า” เนตรเสริม ไม่มีใครพูดถึงกรณีของเพชรกับต้ออีก เกรียงหันมาหาผสุ

   “ผสุ..พี่เชิญฉลองวันเสาร์นะ..มารอไปพร้อมกันหรือไปเจอที่ร้านxx เป็นผับกึ่งเรสเตอรองท์แถวเกษตรนวมินทร์..
รู้จักไหม” เกรียงหันมาชวนผสุ หมอหนุ่มรับปากแทบไม่เสียเวลาคิด

   “ไปครับ..ผมมารอที่นี่ดีกว่า..จะได้ไปพร้อมกัน” ยุทธยักคิ้วให้ผสุ ยิ้มกวนตามสไตล์
หลังได้ยินว่าหมอหนุ่มไปด้วย เขาตั้งใจชวนเหมือนกัน ไม่คิดว่าเจ้าภาพจะชวนขึ้นเสียก่อน

   “ตกลงตามนี้ พี่ขอตัวก่อนเจอกันเย็นวันเสาร์” พูดจบหันไปพยักหน้าให้โยโย่
คนตัวโตถือโอกาสล็อคคอลูกดิ่งก้าวตามไปอาดๆ ปุ้มกับเนตรเดินตามมาติดๆ เหลือยุทธผสุอยู่สองคน
ไฟสนามทยอยดับจนสลัวลางไปแล้วตอนนี้

   “กลับนะ..เจอกันวันเสาร์” ผสุรู้สึกแปลกๆ เมื่อต้องอยู่ลำพังกับยุทธ เขาออกตัวตั้งท่าจะกลับเช่นกัน

   “เดี๋ยวสิหมอ” แต่ยุทธรั้งเอาไว้

   “มีอะไร” ผสุถามโดยไม่กล้าสบตา ใจเต้นตึกตัก..ลุ้นว่ายุทธจะทวงพันธะสัญญาหรือเปล่า

   “วันเสาร์..ผมค้างบ้านหมอได้ไหม” ขอกันดื้อๆ

   “แล้วทำไมไม่นอนบ้านนาย” ผสุพอจะเข้าใจความหมาย แต่เนียนปฏิเสธก่อน หากยุทธทวงสัญญา
เขายังไม่อยากให้เกิดขึ้นในวันสองวันนี้..ขอเวลาเตรียมใจอีกสักหน่อย ไม่ใช่อยากจะบิดพลิ้ว

   “คงจะดึกพอดู..ผมไม่อยากเมาเข้าบ้าน ทำไมหมอรังเกียจผมเหรอ”
เจอประโยคนี้เข้า สีหน้าแววตาตัดพ้อนิดๆ ผสุใจอ่อนยวบไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน รู้สึกเหมือนเป็นคนผิดเสียเอง

   “ก็ได้..นอนก็นอน บอกก่อน..ฉันไม่เคยพาใครค้างบ้าน”
เขาพูดจริงไม่ได้จะสร้างภาพ กระทั่งคู่ควงเขายังไม่เคยพาเข้าบ้านที่เป็นสมบัติพ่อแม่

   “ดีใจฟังหมอพูดแบบนี้ ทำให้ผมสำคัญตัวเอง ว่าผมพิเศษกว่าใคร”
ยุทธยิ้มหล่อกระชากใจ ไม่ออกแนวกวนอย่างเคย รอยยิ้มสื่อทั้งปากทั้งตา ผสุถึงกับจ้องค้างไปแล้วเช่นกัน

   “คิดไปเอง..” เขาเปรยแก้เก้อ เพราะรู้สึกเขินแปลกๆ

   “รอให้หมอคิดด้วย เมื่อไหร่จะคิดตรงกันครับ” เจอลูกหยอดซึ่งหน้า เขาไม่เคยเจอ
ปกติคุยกันได้ไม่กี่คำ ก็ต้องกวนโมโหยั่วโทสะ หลังวันที่ไปบ้านยุทธ
ดันเผลอมีอะไรกันเข้า รู้สึกยุทธจะหยอดเขาอยู่เรื่อยๆ

   “กลับนะ” ไม่รู้จะวางตัวยังไง เขาไม่ชินสายตาคำพูดแบบนี้ของยุทธ
เลยเลี่ยงหนีไปตั้งหลักก่อน มาถึงขั้นนี้ขอเวลาทำใจเสียซิงประตูหลังหน่อย

   “ครับ..ขับระวังด้วย..ผมเป็นห่วง” ตาคมทิ้งหางตามีความหมาย

   “อืม” ผสุขานในคอ ไม่กล้าสู้ตาด้วย ยอมรับหัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ
ทุกทีมีแต่เขาป้อคนที่พอใจก่อนเสมอ..เจอแบบนี้ไปไม่เป็นเสียเลย

   “ฝันดีครับ..หมอ” ยุทธยังหวานต่อได้อีก

   “นายก็เหมือนกัน” พูดแค่นั้น รีบก้าวพรวดๆ ขาแทบขวิดดิ่งไปยังรถ
ปล่อยยุทธยืนอมยิ้ม มองตามอาการเขินจัดของหมอหนุ่มอย่างมีความสุข
>
>
   “พี่ไม่ให้ผมย้ายหรือครับ” ลูกดิ่งถามรุ่นพี่ หลังอยู่ในห้องพักลำพัง

   “ทำไม..ดิ่งไม่อยากอยู่กับพี่หรือครับ” โยโย่ไม่ตอบ ถามรุ่นน้องเฉย เขาอยากรู้น้องคิดยังไง

   “ผมเปล่าคิดแบบนั้น แต่มันเป็นกฎนี่ครับ” น้องตอบพาซื่อ

   “หึหึ! เลิกกังวลเรื่องกฎระเบียบเถอะ ห้องนักเตะตัวหลักจะให้ใครอยู่ด้วยก็ไม่มีใครห้าม
มันเป็นสิทธิ์ของนักเตะ ส่วนใหญ่อยู่คนเดียวเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว
ไม่แชร์ห้องใคร..สิทธิ์นั้นสโมสรให้เฉพาะนักเตะตัวจริง ส่วนตัวสำรองต้องพักร่วมกันไม่มีห้องเดี่ยวให้อยู่
   กรณีของดิ่ง..พี่พอใจให้อยู่ด้วย เหมือนเพชรที่ให้ต้ออยู่ต่อ เป็นสิทธิ์ของนักเตะที่จะให้ใครพักร่วม
ดิ่งเป็นแฟนพี่..เป็นคนรักแล้วมีเหตุผลอะไร ที่คนรักกันต้องแยกห้องนอนด้วยครับ”
เจอเหตุผลนี้เข้า ลูกดิ่งนั่งหน้าแดงแก้มใสสุกปลั่ง หมดคำถามสิ้นข้อสงสัย..ไร้กังวลไปแล้วเรียบร้อย

   “ตกลงยังอยากย้ายอีกไหม” โยโย่เห็นน้องนั่งหูแดงแปร๊ด ก้มหน้างุด..อดแหย่ไม่ได้สิน่า

   “ไม่แล้วครับ” น้องส่ายหัวดุ๊กดิ๊กประกอบ
รุ่นพี่เห็นแล้วทนไม่ไหวรวบศีรษะน้องกดจมูกโด่ง..หอมท้ายทอยอย่างรักใคร่ไปสองฟอด!

   “ฟอด..ฟอด! อ่าชื่นใจจัง” ลูกดิ่งชะงักตัวเกร็งกะทันหัน
เงยหน้าสบตาพี่ในสภาพหน้าแดง น่ากลัวเลือดจะทะลักออกเสียด้วยซ้ำ

   “เหม็นเหงื่อ พี่หอมทำไมครับ” น้องกลับกังวลเรื่องอื่นซะงั้น

   “หึหึ! เหม็นตรงไหน สำหรับพี่ดิ่งหอมมาก อยากให้พี่พิสูจน์ไหมครับ ว่าพี่ไม่รังเกียจ...ลองเปล่า”
เจอคำท้าทาย สายตาแวววาวระยับ ลูกดิ่งไม่เสียเวลาคิด ส่ายหัวพรืดปฏิเสธหัวสั่นหัวคลอน
โยโย่หัวเราะเสียงดังตลกอาการตื่นกลัวของรุ่นน้องหน้าใส..จนเขาอดขำไม่ไหว

   “ฮะฮ่าๆๆ..ไม่พิสูจน์ก็ได้ ไม่ต้องส่ายหัวจนคอเกือบหลุดหรอกน่า”
เขาขำจริงจังกับท่าทางลูกดิ่ง น้องเจอพี่ขำใส่ จากหน้าแดงเพราะเขิน เริ่มจะควันออกหูชักหมั่นไส้รุ่นพี่ตะหงิดๆ

   “ผมอาบน้ำล่ะ..พี่หัวเราะให้ท้องแข็งเลยนะ” พูดจบค้อนวงใหญ่ให้โยโย่อีกที
หันหลังก้าวพรวดๆ หายเข้าห้องนอนไป

   แต่กิริยาแบบนั้น กลับเป็นที่น่าเอ็นดูเสียเหลือเกินสำหรับรุ่นพี่ตัวโต
เขานั่งมือกุมท้องหัวเราะตัวสั่น พูดกับตัวเองว่า ‘จะทำตัวน่ารักถึงไหน แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว’
ฝ่ายถูกพาดพิง ไม่มีโอกาสได้ยิน ขืนได้ยินประโยคนี้เข้า  ไม่แน่ว่า..หน้าหล่อใสอาจระเบิดแตกดังโพล๊ะ! ขึ้นมาได้...?


ต่อด้านล่าง