หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56

[princessrain]

ในที่สุดก็อ่านทันแล้วว
เพิ่งเริ่มอ่านค่ะ
ปลื้มมากเลยกับอิมเมจนายเอก
เพราะเราเคยบ่นกับเพื่อนไว้ว่า น้องเจมส์จิน่ารัก เห็นแล้วอยากหาสามีให้(?)
แต่ไซส์หุ่นน้องช่างไม่นำพา แต่ปรากฏว่ามีคนคิดเหมือนเรา ฟินมากอ่ะ ณ จุดๆนี้
พี่โย่ก็หล่อโฮกฮาก 

กำลังหวานๆเขินๆ แต่เจอข่าวช๊อกพี่เทพโดนแทง...
แบบนี้น้องดิ่งก็ต้องลงสนามสินะ
ไหนจะรักกันแล้ว คบกันแล้ว
ช่วงเวลาร่วมเตียงเคียงหมอน(?) คงจะอิ๊อ๊ะกว่านี้สินะ
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ

[kaokorn]

ดีฮะีที่คุณลักษ์บอกให้ทราบไว้บ้าง เพราะคนอ่านก็อ่านอย่างเีดียว
ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ได้พอทราบข้อมูลบ้าง จะได้ตามลุ้น ตามเชียร์ถูก 5555+

[FahFon]

อั๊ยยะ!! เขาเป็นแฟนกันแล้วววววว

ดิ่งต้องได้ลงแทนเทพแน่ๆเลย

[poppycake]

หวานเว่อร์~~~~!!!!
เป็นแฟนเฮียไปเหอะดิ่ง อย่าคิดมาก 555+

ปล.อย่าเสียใจเรื่องโดน ลบ เรย เราบวกให้ทั้งคน 555+ ^__________^

[sugarcane_leo]

สู้ๆนะค่ะคุณลักษ์ อย่าไปสนใจคนที่ไม่หวังดีเลยค่ะเขียนงานของเราให้ดีที่สุดก็พอ รอตอนต่ะไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

[taroni]

น้องดิ่งเป็นแฟนพี่โย่แล้ว 
เทพบาดเจ็บน้องดิ่งก็ต้องทำหน้าที่รักษาประตูแทน 

[maru]

โย่ไม่ค่อยจะเลยนะเนี่ย

[Hummer]

มารอตามนัด ด้วยใจจดจ่อ

บวกเป็ดให้กำลังใจต่อไปครับ

[rukamax]

คนเรา ถ้าไม่ชอบ ก็ไม่ต้องอ่าน ไม่ใช่ตามระราน คนอื่นเค้าไปทั่ว วันๆไม่เคยทำอะไรให้เป็นประโยชน์ต่อโลก ต่อตัวเองเลยหรือไง เพราะการกระทำที่หน้าเกลียดและน่าขยะแขยง ของ คุณ ที่มาลบเป็ดออกไป มันทำให้ กำลังใจของนักเขียนดีๆ ที่คอยสร้างสรรค์ผลงานความบันเทิงเพื่อความสนุก สนาน แด่บอร์ดของเล้า นั้น หายไป ถ้าวันใดวันนึง นักเขียนหมดกำลังใจ เหมือน คุณรกร โปรดจำไว้ด้วยว่า

คนที่มาขัดขว้างความฝัน ความพยายาม และกำลังใจของคนที่มี ฝัน

คุณแบบคุณ มันไม่เคยเจริญ จะทำอะไรก็ล้มเหลว เพราะบาปกรรม ที่คุณทำให้กับคนอื่น ให้เค้าเสียความฝัน เสียกำลังใจ

ไม่เคยมีใครประสบความสำเร็จจากการเหยียบคนอื่น จำไว้ว่า คนที่เอาแต่คิดแค้น หรือ ขัดขว้างความฝัน ต่อให้รวยจนล้นฟ้า ต่อให้ยิ่งใหญ่มาจากไหน สุดท้ายก็จะมีแต่ความล้มเหลว

ถ้าเห็นข้อความนี้ ก็รับรู้ไว้ด้วยว่า คุณนั้นแหละ ที่ เลว กว่าใคร

ถ้าลบเพราะไม่ชอบก็ไม่ต้องมาอ่าน แต่ถ้าลบเพราะเหตุผลอื่นก็  ตายๆไปซะ ถ้าอยู่ไปก็ทำได้แค่นี้ ก็นะ ไปตายใต้ต้นมะม่วงให้ตัวเองกลายเป็นปุ๋ย ให้กับต้นไม้ สิมันมีประโยชน์มากกว่าดี มากว่าที่จะมาขัดขว้างความสุขของคนหลายๆคน มันบาป

คุณลัก สู้ๆนะ ยังไงๆเราก็ยังชอบนิยายของคุณและนักเขียน หลายๆ คนที่ไม่ท้อต่อพวก เห็บ หมัด หรือ แมลงสาป ที่อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่างดีก็ได้แค่ทำแค่นั้น แต่เราเป็นกำลังใจให้ 1 เสียงนะ อย่ายอมแพ้นะ สู้ๆ

ปล.จะว่าแรงก็ได้แต่เห็นมาหลายรอบและ ไอ้แมลงสาป -*-

[luxilove]

สนามรัก..นักบอล
Part 27

   “พี่ยุทธ..อยู่ไหน”
ระหว่างนั่งในรถ โยโย่สีหน้าดูเคร่งเครียด ลูกดิ่งไม่กล้าชวนคุย นึกถึงรุ่นพี่จอมกวน ไม่แน่ใจรู้ข่าวหรือยัง

   [อยู่สโมสร] ปลายสายบอกมา รุ่นน้องแอบสงสัยทำไมกลับไวจัง

   “อ้าวเหรอ..ผมนึกว่าพี่อยู่บ้านเสียอีก รู้ข่าวพี่เทพยัง” ถามให้แน่ใจ

   [รีบกลับเพราะเรื่องนี้แหละ พี่เกรียงโทรตาม บอกประธานกับสต๊าฟโค้ชเรียกประชุมห้าโมง
คิดจะโทรหาอยู่พอดี มึงอยู่สโมสรหรือบ้าน มาถึงไม่เจอหน้า] เป็นยุทธถามเขาบ้าง

   “ผมกำลังออนเดอะเวย์ อีกยี่สิบนาทีคงถึง” กะระยะทางไม่น่าเกินนี้ วันอาทิตย์ทางเส้นนี้รถไม่หนาแน่น
รุ่นพี่สุดหล่อชำเลืองมองมาเล็กน้อย พอจับใจความ..ลูกดิ่งคุยสายกับยุทธ ก็ตั้งหน้าขับรถอย่างมีสมาธิ

   [เออ..ไว้ถึงค่อยคุย กูอยู่กับพวกพี่เขา ไอ้ปุ้มมันก็มาแล้วเรียบร้อย ขาดสี่คนรวมมึงกับพี่โย่
โค้ชพี่โจ้มาถามไปแล้วรอบ ตอนนี้รอกุนซือวิทยากับประธานกำลังเดินทางมา]

   “ครับ..เดี๋ยวเจอกันพี่” ลูกดิ่งเป็นฝ่ายยุติการคุย

   [เดี๋ยว!..ดิ่งมึงมาไงวะ] ยุทธนึกขึ้นได้รุ่นน้องมายังไง อีกยี่สิบนาทีถึง เขามัวแต่คุยเรื่องอื่น
ลืมถามไป ลงทุนนั่งแท็กซี่จากบ้านมาสโมสรครึ่งพันเลยนะสำหรับค่ามิเตอร์ สำคัญไอ้ดิ่งมันออกจะประหยัดตังค์

   “มารถพี่โย่” ลูกดิ่งตอบโดยไม่ปิดบัง

   [อืม..งั้นแค่นี้] ยุทธหรี่ตาปากคุยตอบรุ่นน้อง รอจนวางหูเรียบร้อย  เขาแอบแปลก..ทำไมพี่โย่สุดหล่อ
ผู้มีโลกส่วนตัวสูงในบรรดานักเตะทั้งทีม ชอบตัวติดอยู่กับลูกดิ่ง.. ‘แทบไม่ยอมห่าง’

   แอบอมยิ้มแก้มตุ่ยคนเดียว ถ้าเป็นอย่างที่คิดไอ้หมอหน้าขาวสารถีที่เขาเรียกตาลีตาเหลือก
ให้พามาส่งสโมสรก่อนหน้าไม่ถึงชั่วโมง คงหมดโอกาสพลาดจากลูกดิ่งแน่คราวนี้

   หลังเหตุการณ์วันเสาร์กับบทเลิฟซีนเล็กๆ จบด้วยมื้อเย็น รอเสื้อผ้าที่ต้องอาศัยฝีมือพี่ดาวผู้คลั่งไคล้หมอหน้าขาว
แทนพระเอกซีรี่ย์เกาหลี นำไปซักอบแห้ง..เสื้อผ้าไอ้หมอดันเปียกจากกิจกรรมในห้องน้ำ

   พ่อแม่พี่สาวพี่ชายของเขา ต่างนิยมชมชอบผสุอย่างเห็นชัด ต้อนรับขับสู้ดิบดี
ทิ้งท้ายชวนให้มาเที่ยวบ้านเขาบ่อยๆ เสียด้วยสิ

   แม่หนักกว่าใคร ถามไม่มีปี่มีขลุ่ยครอบครัวเราไม่มีหมอดูแลประจำ เจ็บป่วยพึ่งพาโรงบาลตลอด
มีการทาบทามผสุช่วยรับเป็นหมอประจำได้หรือเปล่า ทำเอาเขาอมยิ้มแก้มแตก คึคึ! แม่ช่างรู้ใจอยากได้สะใภ้เป็นหมอ

   ส่วนคนถูกถาม ชี้แจงเพิ่งอยู่ปีสาม เหลืออีกสามปีจะได้ใบประกอบวิชาชีพ หากคุณแม่สนใจ
จะลองปรึกษาพี่สาวหมอผานิต บ้านนี้เป็นหมอทั้งพี่ทั้งน้อง รายนั้นเป็นหมอมานาน มีผสุเป็นผู้ช่วยอีกแรง
ยุทธเพิ่งรู้เรื่องส่วนตัวผสุในค่ำนั้น สองพี่น้องอยู่กันคนละบ้าน ผสุอยู่บ้านพ่อแม่ซึ่งเสียไปแล้วทั้งคู่
ส่วนหมอผานิตอยู่คอนโดส่วนตัว

   คิดถึงตรงนี้ คิ้วเข้มขมวดมุ่น หมอผานิตเป็นคู่หมั้นพี่โย่ ‘ไอ้ดิ่งซวย’ เขาจะยอมให้รุ่นน้องตกเป็นหมากรองบ่อนไม่ได้
ปล่อยรุ่นพี่เล่นสนุก โดยมีตัวจริงเป็นคุณหมอสุดสวยดุจนางฟ้ารออยู่ สุดท้ายไอ้ดิ่งผิดหวัง เรื่องนี้คงต้องคอยสังเกต
หากเป็นอย่างที่คิดต้องเคลียร์กับรุ่นพี่ฮีโร่เสียก่อน

   ยังไงไอ้ดิ่งก็ลูกกำพร้า มองโลกแง่ดีใสซื่อ เล่ห์เหลี่ยมไม่ทันเด็ดขาด จะปล่อยรุ่นน้องถูกหลอกไม่ได้
หน้าตาไอ้ดิ่งดันโดนใจทุกเพศทุกวัย เสือกเกิดมาหล่อเนียนขาวแบบนั้น พี่โย่แมนแท้หรือเปล่าไม่แน่ใจ
คงต้องอาศัยจับสังเกต หรือไม่ใช้วิธีหลอกถามข้อมูลจากไอ้ดิ่งแทน

   “เป็นอะไรเรา เดี๋ยวยิ้ม..เดี๋ยวทำหน้าเครียด” เกรียงถามยุทธ

   “ไม่มีอะไรพี่ ผมห่วงพี่เทพ” ยุทธเฉบอกไม่ตรงความจริง แต่เขาห่วงรุ่นพี่นักเตะมือกาว..ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว

   “มันปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ยังไม่สะดวกให้เยี่ยม ท่านประธานกับคุณวิทยาเพิ่งไปมา
สโมสรรับเป็นเจ้าของไข้ตามสัญญาสวัสดิการ พวกเขากำลังกลับจากโรงบาลเพื่อมาประชุมพวกเราต่อ”

   “อ่า..ค่อยยังชั่ว แบบนี้พี่เขาจะหายทันแมตอุ่นเครื่องไหมครับ” ยุทธถามอย่างที่หลายคนตั้งคำถามในใจ
ทุกคนรู้ปัญหาสโมสรมีผู้รักษาประตูแค่คนเดียว ตัวสำรองยังไม่ได้ตกลงซื้อตัวเก่งจากที่ไหนเสริม
ตัวเดิมย้ายไปเล่นให้ทีมอื่นเมื่อไม่นานนี้เอง พอเจอเหตุการณ์นี้เข้า ถึงขั้นต้องเรียกนักเตะประชุมด่วน
คงมีเรื่องแจ้งเพื่อหาแนวทางแก้ไขปัญหา..ทุกคนต่างวิตกกังวลอยู่แล้ว

   “รอฟังที่ประชุม พี่ไม่รู้ว่ะ” ถึงเกรียงจะเป็นกัปตันทีม ข้อมูลเชิงลึกเขาก็ไม่รู้มติของบอร์ดบริหารสโมสรเช่นกัน

   “นั่นสิเนอะ” ยุทธรับคำ แอบคิดลูกดิ่งอาจส้มหล่น ถึงประสบการณ์รุ่นน้องยังห่างไกล
แต่ความมุ่งมั่นตั้งใจเขาเชื่อลูกดิ่งไม่ด้อยกว่าใคร สำคัญฝีมือพัฒนาไม่หยุดเสียด้วย
ถ้าได้โอกาสเขาคนแรกที่ยินดีปรีดาไปด้วย

   “ไงยุทธ..ยิ้มอะไรวะ” ปุ้มสบโอกาส เห็นเกรียงเดินไปคุยกับพี่นภดล  พี่เพชร พี่เนตร และพวกพี่ที่เหลือ
เขาเข้ามาถามยุทธ ก่อนหน้ายุทธคุยอยู่กับกัปตันทีม..เผื่อมีข้อมูลอะไรบ้าง

   “มึงว่าคนยิ้มรู้สึกยังไงปุ้ม..กูพูดบางทีมึงคงไม่เข้าใจ ยิ่งหารอยยิ้มยากอยู่ด้วย
ไม่รู้เครียดอะไรกับชีวิตนักหนา” ยุทธได้ทีกวนตามนิสัย

   “ห่า..กูถามเสือกกวน” ปุ้มประชด เขารู้นิสัยยุทธ..กวนประจำ

   “กูกวนที่ไหน มึงถามไม่คิด ถามมาได้กูยิ้มอะไร รอกูร้องไห้ค่อยถามดิวะ คนยิ้มก็ต้องรู้สึกดีถึงได้ยิ้ม
ว่าแต่มึงสนใจอะไรรอยยิ้มกู นึกว่าสนแต่เรื่องไอ้ดิ่งเสียอีก เดี๋ยวนี้แอบสนกูด้วยเหรอ อะๆ!!..ไม่นะตัวเอง
เขาไม่นิยมแบบตัวหรอกน๊าา!!” ยุทธยังกวนปุ้มไม่เลิก

   “สัดนิ..กูอยากรู้มึงคิดยังไง พี่เทพเจ็บหนัก” ปุ้มไม่เสียเวลา ดึงเข้าประเด็นที่ตั้งใจ

   “คิดห่าไร พี่เขาเจ็บมึงจะให้กูหัวเราะดีใจงั้นสิ” ยุทธปากเร็วสวนฉับ

   “มึงไม่หัวเราะ แต่ไอ้ดิ่งไม่แน่” ปุ้มตอกกลับทันควัน

   “หมายความว่าไง” เป็นยุทธหมดความอดทน ชักสีหน้าใส่ปุ้มอย่างไม่เก็บอารมณ์

   “อ้าว! เผื่อบางทีมันสำคัญผิด คิดว่าประตูมือหนึ่งเจ็บหนัก อาจได้ลงเสียบส้มหล่นไม่คาดฝัน..หึหึ!”
ปุ้มหัวเราะฟังดูน่าเกลียด ยุทธรู้สึกขยะแขยงความคิดสกปรก ถึงเขาจะแอบคิดลูกดิ่งมีโอกาส
แต่ไม่ได้ออกแนวชั่วช้าอย่างที่ปุ้มแสดงออกมา

   “เหี้ยปุ้ม..คิดได้ไง ไอ้ดิ่งไม่มีนิสัยอย่างที่มึงพูด มึงมากกว่ากำลังอิจฉาสิท่า ถ้ามันมีชื่อติด 22 คน
ไม่แน่เผลอติดผู้เล่นตัวจริงโดยไม่ต้องแข่งให้เหนื่อย อิจฉาใช่ไหม..หัดใจกว้างหน่อยหว้า ยังไงมันก็รุ่นน้องในสถาบัน
หนำซ้ำเป็นเพื่อนร่วมทีมกันมา” ยุทธอดต่อว่าไม่ได้จริงๆ ปุ้มพอโดนจี้ใจดำ กัดกรามด้วยความฉุนเฉียว
เขาแอบคิดว่าลูกดิ่งมีโอกาสมากกว่าพวกเขา เพราะตำแหน่งผู้เล่นส่วนนี้ ไม่มีคนช่วงชิงเหมือนศูนย์หน้ากองกลาง
ที่มีตัวเลือกวัดฝีมือตำแหน่งละสามคน

   “ทำไมกูต้องอิจฉา ได้มาเพราะโชคช่วยไม่ใช่ฝีมือ คนอย่างกูต้องอิจฉามันด้วย ลองได้ลงตัวจริง
คงพาทีมตกต่ำสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ให้สโมสรเขาด้วยมั้ง โง่ๆ ซื่อๆ อย่างมันไม่เหมาะเกมระดับนี้หรอก
ดีสุดให้ได้เล่นทีมโรงเรียนมากแล้วเหอะ” ความคิดคำพูดที่แสดงออกของปุ้ม ยุทธทนฟังไม่ไหว
เขาส่ายหน้าเอือมระอาอย่างเหลืออด ยังไงลูกดิ่งไม่เคยได้รับการยอมรับจากปุ้ม ฝังรากอิจฉาเข้าสายเลือด
หน้าตาฝีมือของปุ้มใช่เป็นรองใคร ยกเว้นนิสัย..เชี้ยได้ใจจริง

   “คิดแบบนั้นแล้วแต่มึง กูอยากบอกไว้อย่างถ้าพวกนักบอลแถวหน้า  มีความคิดจิตใจแบบมึง
กูยอมเลิกเล่นเสียดีกว่า” พูดจบเดินหนีเอาดื้อๆ ปล่อยปุ้มยืนกำหมัดเกร็ง มองตามด้วยสายตาเจ็บปวด
 
   เขารู้ตัว..ที่พูดเพราะต้องการกดรุ่นน้องให้ดูด้อยลง ยอมรับไม่ได้ที่ ลูกดิ่งโดดเด่น
ได้อะไรง่ายดายแบบไม่ต้องดิ้นรน ทั้งที่เขากระเสือกกระสนแทบเป็นแทบตาย

   ไม่ว่าด้านความรัก กีฬา สิ่งเหล่านี้กว่าเขาจะได้มาแต่ละครั้ง ต้องเหนื่อยยากกว่าจะได้รับการยอมรับ
มันไม่ยุติธรรม..ลูกดิ่งกลับได้ทุกอย่างง่ายดายทั้งความรักจากคนรอบข้าง รูปร่างหน้าตา เขาไม่อยากยอมรับว่า ‘อิจฉา’
ทุกอย่างที่เป็นลูกดิ่ง

   “คอยดู..ถ้ามึงลงเป็นประตู กูจะยิงจนพรุนให้ได้อาย เห็นกันไปเลย ประตูอย่างมึงไม่มีทางป้องกันลูกยิงใครได้”
แอบบ่นด้วยความโมโห ยิ่งเจอยุทธออกอาการเชื่อมั่นในตัวลูกดิ่ง เขายิ่งหงุดหงิด เขากับยุทธรู้จักกันก่อนลูกดิ่งจะเข้าทีมเสียอีก
แต่ยุทธกับเลือกยืนข้างลูกดิ่ง แทนที่จะเป็นกัปตันทีมรุ่นพี่อย่างเขา..

   “ไอ้โย่มาพอดี” เกรียงหันไปเห็นตรงประตู โยโย่เดินนำลูกดิ่งเข้ามา
ดึงความสนใจนักเตะที่กำลังจับกลุ่มพูดคุย มองตามเป็นจุดเดียว

   “หวัดดีครับพี่ๆ” ลูกดิ่งยกมือกราดไหว้ โดยไม่เลือกเจาะจงที่ใคร
เล่นจ้องพวกเขาแบบพร้อมเพรียง ยุติกิจกรรมก่อนหน้า..รู้สึกเขินเหมือนกัน

   จังหวะนักเตะตัวสำรองอีกสองคนเพิ่งมาถึง ช่วยเบรกบรรยากาศวางมือไม้ลำบากของลูกดิ่งให้หายใจโล่งขึ้น
เพราะดึงสายตาทุกคู่สนใจคนมาที่หลังพวกเขาแทน

   “นึกยังไงมากับพี่เขาวะ อย่าบอกพี่เขาแวะรับมึงถึงบ้าน” ยุทธพอมีจังหวะสบโอกาส
หลังโยโย่เดินไปรวมกลุ่มเพื่อนนักเตะ เพื่อถามไถ่ความคืบหน้าของเรื่องราว เขารีบดึงลูกดิ่งมาซักเป็นการส่วนตัว

   “เปล่าครับ พี่เขาค้างบ้านผม” ลูกดิ่งไม่รู้จะบอกยังไง พูดไปตามจริง ด้วยนิสัยไม่ใช่คนโกหกอยู่แล้ว

   “ห๊ะ!..อะไรนะ” ยุทธตกใจเผลออุทานเสียงดัง ดึงสายตาหลายคู่ให้หันมามอง
เขารีบกระซิบเสียงเบาถามให้แน่ใจอีกที

   “พี่..โย่..ค้างบ้านมึง”

   “อืม..” รุ่นน้องขานรับในคอ พยักหน้าสำทับด้วย

   “แจ๊คพ็อต..กูนึกภาพพี่เขาไปค้างบ้านใครไม่ออก ดันค้างบ้านมึงยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
ร้อยวันพันปีมึงเคยพาใครไปบ้านวะ อย่าบอกมึงกับพี่โย่โซเดย์มาซึมกันเรียบร้อย”
ยุทธลากลูกดิ่งออกมายืนห่างคนพอสมควร เพื่อสะดวกในการคุยมากขึ้น

   “อะไรของพี่โซเดย์มาซึม..ผมไม่เข้าใจ” ลูกดิ่งพาซื่อ ถามด้วยความสงสัย สีหน้าแววตาไม่ปิดบัง

   “แมร่งเอร้ย!! กะแล้วมึงต้องไม่เก็ท ฟังชัดๆ มึงกับพี่เขาซั่มกันยัง” ตรงประเด็น แรง..ไม่มีอ้อม

   “เห้ย! เหี้ยแล้วพี่ยุทธ เอาอะไรคิดวะ..พี่” ลูกดิ่งหลุดคำหยาบ ยุทธถึงกับชะงักตาตั้ง..
เริ่มสนิทกันเพิ่งเจอลูกดิ่งเรียก ‘เหี้ย’ ก็ครั้งนี้ สงสัยคงยังไม่ได้ซั่ม ไม่งั้นไม่หลุดวาจาหยาบคาย

   “เออ..กูขอโทษ ไม่ต้องเหี้ยเน้นขนาดนั้นก็ได้ ฟังคนอื่นด่ากูเหี้ยยังไม่เห็นภาพรู้สึกอินเท่าโดนมึงด่าเลยแม่ง
กูต้องระวังไม่ให้โดนซ้ำอีก ฉิบหายด่าทีกูอนาถตัวเอง..เหมือนจะเหี้ยจริง” สีหน้าแววตายุทธประกอบคำพูด 
ทำเอาลูกดิ่งรีบยกมือไหว้ปลกๆ สำนึกผิดที่เผลอปีนเกลียวรุ่นพี่

   เขาตกใจความคิดของรุ่นพี่ หลุดคำพูดไร้สัมมาคารวะโดยไม่เจตนาออกไปเต็มๆ รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

   “ขอโทษครับพี่ ผมไม่ตั้งใจ พี่เล่นพูดแบบนี้..ผมตกใจสิ” ไม่ใช่แก้ตัว แต่เขาตกใจจริงๆ

   “เออ..กูผิดดันถามมึงตรงๆ ใครจะไม่คิด พี่โย่เนี่ยะนะค้างบ้านมึง ถ้าไม่คิดอะไรด้วย
นิสัยพี่เขาจะตีสนิทชิดใกล้มึงเป็นพิเศษ..ไปทำไมวะดิ่ง” เจอเหตุผลยุทธเข้า กลับเป็นลูกดิ่งบ้างสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ
เรื่องจริงไม่ผิดอย่างที่รุ่นพี่จอมกวนกำลังสงสัย จะให้เขาบอกได้ยังไง..ว่ารุ่นพี่สุดฮ็อตสารภาพบอกรักเขาแล้ว
ปัจจุบันยังเป็นแฟนแบบตกกระไดพลอยโจนไปแล้วเรียบร้อย

   “ช่างเถอะ..ว่าแต่พี่มีเรื่องคุยกับผมแค่นี้” ลูกดิ่งรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

   “เปล่า..แต่เรื่องนี้ทำกูสติหลุด ความจริงกูกำลังลุ้น ใครจะเล่นแทนตำแหน่งพี่เทพ
เหลือไม่ถึงสองอาทิตย์นัดอุ่นเครื่องก็ใกล้แล้วด้วย ได้ข่าวอย่างไม่เป็นทางการ รายชื่อนักกีฬาออกอาทิตย์หน้า
ตารางถ่ายโฆษณาใช้พีอาร์แมตแข่งผ่านรายการทีวีก็มาแล้วด้วย พี่เทพเจ็บแบบนี้ กูกำลังคิดว่ามึงน่าจะมีโอกาส”
ยุทธพูดตรงประเด็น



ต่อด้านล่าง

[luxilove]

=  2  =





   “บ้าน่าพี่..ผมแค่เด็กฝึกในโครงการเหมือนพี่
ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะได้ยืนตัวหลัก ให้เป็นมือรองพอมีหวัง
ตัวหลักผมว่าสโมสรคงรีบจีบใครมาเสียบแทนไปก่อน” ลูกดิ่งแก้ต่างความคิดของยุทธ

   “เห้ย! ของแบบนี้ไม่แน่ เอาเป็นว่ามึงเตรียมใจก็แล้วกัน ถ้าเกิดเป็นจริงล่ะก็ มึงต้องอย่าให้ใครดูถูก
ชี้หน้าว่ามึงได้มาเพราะโชคช่วยส้มหล่นเป็นอันขาด รับปากกูดิ..มึงจะต้องลบคำสบประมาท” ท่าทางจริงจังของยุทธ
ลูกดิ่งไม่ทราบรุ่นพี่รู้อะไรมา เมื่อไม่พูดเล่น เขาก็ไม่สามารถบ่ายเบี่ยง เรื่องนี้เขาพร้อมทุ่มเทก้าวไปสู่เป้าหมายอยู่แล้ว

   “ผมรับปากครับพี่” พอได้ยินคำยืนยันของรุ่นน้อง ยุทธถึงกับเผยยิ้มหล่อด้วยรู้สึกพอใจ

   “ดีมาก..อย่าให้ใครพูดเสียหาย ว่ามึงใช้เสน่ห์ล่อลวงลูกชายเจ้าของสโมสรจนได้ตำแหน่งมาเชียว
ถึงความจริงลูกชายเขาจะเป็นฝ่ายล่อลวงมึงไปเป็นสะใภ้เองก็เถอะ..กูไปล่ะ” พูดจบไม่รอให้โดนด่าเหี้ยเป็นหนสอง
หนุ่มผิวสีหุ่นล่ำเผ่นไม่เหลียวหลัง หัวเราะตัวสั่นไปด้วยต่างหาก ยุทธตลกลูกดิ่งสุดๆ โดนคำพูดเขาสตั๊นไปเรียบร้อย

   “ไอ้พี่ยุทธ..แม่ง” ลูกดิ่งได้แต่สบถตามหลัง หน้าแดงตึ่งแดงตั่งอย่างห้ามไม่อยู่
ร้อนวูบวาบจนควันออกหูได้ เพี้ยนอะไรมาว่าเขาเป็นสะใภ้ลูกชายสโมสร..อายวุ้ย!

   “โย่..น้องมึงไม่สบายหรือเปล่าวะ” เกรียงสะกิดเพื่อนยิกๆ
หลังมองเห็นลูกดิ่งยืนเม้มปากหน้าแดงก่ำ อยู่ห่างถึงตรงนี้ยังเห็นชัด

   “กูไม่แน่ใจ ก่อนหน้ายังดีอยู่เลย” โยโย่เองก็แปลกใจเช่นกัน

   “กูว่ามึงเข้าไปดูเหอะ เผื่อไม่สบายขึ้นมา ยืนหน้าแดง..น่ารักพิลึก”
เกรียงอมยิ้ม แกล้งยั่วเพื่อนเพื่อดูปฏิกิริยา

   “หึ!..” หนุ่มตัวโตไม่ตอบ ทำเสียงขึ้นจมูก ชี้หน้าเพื่อนหันหลังจ้ำพรวดๆ
ตรงไปยังรุ่นน้องที่ยืนหน้าแดงอย่างเป็นห่วง โดยมีสายตาล้อเลียนของเพื่อนรักมองตามอย่างขำๆ

   “ท่าทางจะโงหัวไม่ขึ้นเพื่อนกู” เกรียงส่ายหัวเบาๆ บ่นคนเดียว โยโย่ไม่เคยห่วงใครเป็นพิเศษ
ถึงกับบ้าจี้คำพูดเขาแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรก ที่สุดหล่อมาดขรึมไม่รีรอ
แค่เขาจุดข้อสงสัย ก็ดิ่งเข้าไปแบบไม่วางท่าเลย

   “เป็นอะไรพี่เกรียง” ยุทธโผล่มาด้านหลัง

   “เปล่า..เราหายไปไหนมา” เกรียงเฉไม่บอกความจริง

   “ใจลอยเปล่าพี่ ผมเพิ่งคุยกับไอ้ดิ่งไม่ถึงห้านาที”

   “เออ..เห็นแวบๆ มองอีกทีเจอแต่ลูกดิ่งยืนหน้าแดงแปร๊ด ไม่รู้เป็นอะไร ไม่สบายเปล่าวะ
เราถามน้องมันหรือเปล่ายุทธ” เกรียงถามยุทธ เผื่อรุ่นน้องรู้สาเหตุ

   “มันสบายดี เรื่องหน้าแดง..หึหึ! เขินอะไรมั้งพี่” ยุทธยิ้มร่า หัวเราะอย่างขบขัน
สองหนุ่มมองรุ่นน้องที่ยังมีอาการหน้าแดงจัด โดยรุ่นพี่สุดหล่อของสโมสรกำลังยืนคุยอยู่
มองจากมุมนี้ไม่เห็นลูกดิ่งสบตาตอบโยโย่สักนิด ท่าทางก้มงุดตลกสุดๆ สำหรับยุทธผู้รู้ที่มา

   “เชิญนั่งครับ ประธานกับผู้จัดการทีมมาถึงแล้ว” โค้ชอรุณตะโกนบอกนักเตะ
ที่จับกลุ่มกระจัดกระจายทั่วห้องประชุม นั่งลงให้เรียบร้อย

   นักเตะพากันนั่งเก้าอี้ ล้วนแต่เก้าอี้คุ้นเคยของตัวเอง โยโย่กับเกรียงนั่งติดกัน
ขนาบข้างซ้ายขวาคือรุ่นน้องในความดูแล เหมือนกับพวกนักเตะที่มีน้องแทคในความรับผิดชอบ ให้รุ่นน้องนั่งติดกับตัวเอง

   ประทานสโมสรคุณทวี เดินตามคุณวิทยาผู้จัดการทีมเข้ามา พร้อมหนุ่มตัวบางร่างเล็ก
ผิวขาวหน้าตาน่ารัก..มีหนุ่มร่างสูงหน้าฝรั่งตีคู่มาด้วย

   “เรน..” เกรียงครางชื่อให้ได้ยิน โยโย่หันควับนิ่งไปหลายวิ สายตาคนตัวเล็กสบตาคมเข้มของโยโย่อย่างจงใจ
เผยรอยยิ้มน่ารักโชว์เขี้ยวเล็กๆ อย่างมีเสน่ห์แทนการทักทาย ลูกดิ่ง ยุทธมองไปที่คนตัวเล็ก
ซึ่งรุ่นพี่ทั้งสองจ้องไม่วางตาด้วยความสนใจ อากัปกิริยาของรุ่นพี่แสดงให้เห็นว่ารู้จักหนุ่มน่ารักคนนี้
เพียงแต่พวกเขาไม่รู้เป็นใครกัน

   “เอาล่ะ..ไม่ให้เสียเวลา ผมมีเรื่องสำคัญแจ้งถึงสาเหตุที่เรียกพวกคุณประชุมในวันหยุด
มีไม่บ่อยที่สโมสรจะรบกวนเวลาส่วนตัว ยกเว้นกรณีฉุกเฉินจริงๆ” หลังประธาน ผู้จัดการทีม
และแขกที่ตามมานั่งลงเรียบร้อย โดยทั้งสี่นั่งบนเวที สายตาโยโย่จ้องพ่อตัวเองนิ่ง
คุณทวีสบตาลูกชายแวบเดียวคอยกวาดมองไปทั่ว ไม่ยอมสบตาด้วยอีก..

   “มึงโอเค” เกรียงกระซิบถามเพื่อน เขาแอบเป็นห่วงความรู้สึกโยโย่

   “อืม” โยโย่ขานสั้นๆ ค่อยล้วงมือถือขึ้นมาพิมพ์ยิกๆ โดยไม่สนใจรอบข้าง
เกรียงไม่กล้าชะโงกดูเพื่อนทำอะไร ลูกดิ่ง ยุทธสงสัยพฤติกรรมของรุ่นพี่สุดหล่อ
ซึ่งควรตั้งสมาธิสนใจการประชุม กลับเล่นมือถือเฉย

   “ทุกคนทราบเรื่องเทพโดนแทงแล้วใช่ไหม” คุณวิทยาถาม
พร้อมกับหยุดดูปฏิกิริยาของนักเตะทั้งหมด ไม่มีใครแสดงท่าทางว่าไม่รู้

   “อาการของเทพปลอดภัยแล้ว โดนแทงท้องน้อยด้านขวาบริเวณไส้ติ่งพอดี
โชคดีไม่ถูกอวัยวะสำคัญ แต่ไม่สามารถเล่นบอลได้สักพักใหญ่ อย่างเร็วสามเดือนหมอให้พักฟื้น
พรุ่งนี้สามารถเยี่ยมได้ ตอนนี้ไม่สะดวกเพราะเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดไม่ถึงสองชั่วโมง
หมองดเยี่ยมกันแผลติดเชื้อ” กุนซือวิทยาพูดต่อเนื่อง

   “สโมสรรับเป็นเจ้าของไข้ ใช้สวัสดิการเงื่อนไขในข้อสัญญา ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษาพยาบาล
ทางสโมสรรับผิดชอบทุกอย่าง ช่วงพักฟื้นเทพยังคงได้รับเงินเดือนปกติ ถึงแม้สาเหตุที่ถูกแทง
จะไม่ได้อยู่ระหว่างปฏิบัติหน้าที่ของนักเตะ แต่เขาช่วยจับคนร้ายกระชากสร้อยคอจนได้รับบาดเจ็บ
ส่วนคนร้ายโดนจับอยู่สถานีตำรวจ เรื่องรูปคดีให้เป็นไปตามกฎหมาย สโมสรส่งทนายไปดูแลเรื่องนี้แล้วเช่นกัน”
นักเตะรุ่นพี่ไม่มีใครแปลกใจ ทีมวาฬเพชฌฆาตเป็นสโมสรอันดับหนึ่ง สวัสดิการดูแลนักเตะดีเป็นพิเศษ
การทำงานรวดเร็วเป็นเรื่องปกติของมืออาชีพ

   แต่พวกรุ่นน้องกลับรู้สึกภูมิใจ ที่มีโอกาสรับรู้เรื่องเหล่านี้ ชี้ให้เห็นถึงความมั่นคง
บวกรากฐานเงินทุนที่เหนือกว่าชัดเจน

   “พรุ่งนี้บ่ายโมง จะมีรถสโมสรพาไปเยี่ยม จัดไปครั้งล่ะไม่เกินสี่คน เพื่อให้คนป่วยได้พักผ่อน
คนที่เหลือต้องรอวันถัดไป ใครประสงค์จะไปให้ลงชื่อที่ฝ่ายธุรการ” นักเตะยังคงฟังกันเงียบ

   “มาถึงประเด็นสำคัญต้องรีบแก้ปัญหา ตำแหน่งผู้รักษาประตูที่จะลงทำหน้าที่แทนเทพ
แมตเฉพาะกิจอุ่นเครื่องกับทีมxxx อีกสองอาทิตย์นี้ เราต้องมีผู้รักษาประตูหลัก ผมขอแนะนำ..”

   “เดี๋ยวครับ” โยโย่ยกมือขึ้น..ก่อนที่กุนซือวิทยาจะพูดจบ

   “มีอะไร..โย่” เขาจับเป็นต้องหยุด เปิดโอกาสให้นักเตะสำคัญถาม

   “ผมขออภัยที่เสียมารยาทขัดขึ้นกะทันหัน ตำแหน่งผู้รักษาประตู..เหมือนสโมสรได้เร็วกว่าที่คิด
ทั้งที่เทพเพิ่งจะโดนแทงวันนี้” คำพูดของโยโย่เล่นเอานักเตะในห้องมองกันเลิ่กลั่ก
เริ่มสนใจประเด็นที่นักเตะรูปหล่อของทีมนำเสนอ

   “เรื่องนี้..ทางบอร์ด..” กุนซือวิทยากำลังจะอ้าปาก

   “ผมมั่นใจบอร์ดบริหารยังไม่มีเวลาประชุมด้วยซ้ำ”
โยโย่สวนก่อนที่ผู้จัดการวิทยา จะทันยกอ้างเป็นมติประชุมของบอร์ดบริหาร

   “โย่..นี่เป็นเรื่องภายใน” ประธานสโมสรที่นั่งนิ่งแต่แรก เอ่ยปราม

   “ขอโทษครับ..ถ้าอ้างสิทธิ์ของคณะบริหาร ขอลายเซ็นบอร์ดยืนยันผมด้วย..โดยเฉพาะลายเซ็นฮาริฟา”
ชื่อนี้ทำเอาประธานทวีชะงัก ก่อนปรับสีหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ

   “ขอเบรกการประชุมสิบนาที เชิญพวกเราทานกาแฟขนมด้านนอกไปพลางๆ
ฝ่ายสวัสดิการเตรียมไว้ให้แล้ว โยโย่ขอคุยส่วนตัว..เชิญครับ” ประธานตัดบทยุติพักการประชุมชั่วคราว
นักเตะทุกคนพากันลุกออกห้องประชุมด้วยความกังขา แต่ไม่มีใครอิดออด..

   เกรียงบีบไหล่เพื่อนรักสองที โยโย่สบตานิ่ง กัปตันทีมพยักหน้าให้ยุทธกับลูกดิ่งเดินตามออกไป
โยโย่อ่านข้อความในโทรศัพท์เงียบๆ ค่อยเงยหน้ามองเวที..เหลือพ่อเขา เรน หนุ่มแปลกหน้าชาวยุโรปอีกหนึ่ง

   “ผมจะคุยกับพ่อเท่านั้น” เสียงติดกระด้างเอ่ยให้ได้ยิน ทำเอาเรนหน้าเจื่อนทันที
พยายามส่งสายตาอ้อน แต่โยโย่หน้านิ่งไม่สนใจใยดี

   คุณทวีตัดสินใจหันไปพยักหน้ากับเรน บอกใบ้ให้พาหนุ่มฝรั่งตัวโตเดินออกนอกห้องประชุม
สองหนุ่มจำต้องลุกเดินตามกันออกไป

   “เอาล่ะ..อีนอคเป็นผู้รักษาประตูฝีมือดี เล่นลีกในสหรัฐ
เรนทำงานดูแลสวัสดิการนักกีฬาของสโมสรที่นั่น” พ่อของเขาเริ่มเกริ่นขึ้นก่อน

   “ผมไม่ได้ต้องการข้อมูลเหล่านี้ อยากรู้เรนกับนายอีนอคอะไรนั่น ใครเรียกพวกเขามา”
โยโย่เอ่ยเสียงเรียบ ตาคมจ้องรอคำตอบ โดยไม่เปิดโอกาสให้พ่อของเขาเลี่ยงไปเรื่องอื่น

   “พ่อเรียกเขามาเอง”

   “บอร์ดบริหารรับรู้หรือเปล่าครับ” โยโย่บี้ไม่หยุด

   “เรื่องนี้พ่อตัดสินใจกะทันหัน” คุณทวีรีบอธิบายให้ลูกชายฟัง

   “แน่ใจว่าพ่อตัดสินใจกะทันหัน เปิดอกคุยตรงๆ ไหมครับ”
เจอโยโย่หรี่ตาจับผิด คุณทวีรู้สึกกดดันทันที เขาประสานมือบนตักถอนหายใจเบาๆ  ถึงยอมพูดออกมา

   “ย่าเป็นคนจัดการ”

   “พ่อไม่ต้องแปลกใจ ผมเห็นเรนเดินตามพ่อเข้าห้องประชุม พอจะเดาออกแล้ว
สำคัญฮาริฟาไม่รู้เรื่อง พ่อกำลังใช้อำนาจในทางที่ผิด ว่าจ้างนักเตะโดยไม่ผ่านบอร์ดบริหาร”
เจอโยโย่สอนมวย คุณทวีรู้สึกเสียหน้าเริ่มหงุดหงิดเช่นกัน เขาเป็นลูกขัดแม่ไม่ได้
 แต่มาเจอลูกชายบี้ไม่เห็นหัวพ่อ รู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

   “โย่..พ่อเป็นพ่อแกนะ” เผลอตวาดอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเอง

   “เพราะพ่อเป็นพ่อ ผมถึงยอมคุย หรือพ่อจะให้ฮาริฟาเป็นคนจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”
คุณทวีเม้มปากหายใจฮึดฮัด ลูกชายอ้างแบบนี้บอกเป็นนัยว่ากำลังข่มขู่ชัดๆ คุยกับฮาริฟาตรงไหน
ความจริงอำนาจตัดสินใจไม่พ้นลูกชายตัวดีตรงหน้าเขานั่นแหละ รายนั้นฟังเจ้าโย่หมดทุกเรื่อง

   “ตกลงแกต้องการอะไร” เขายอมเป็นฝ่ายถอย

   “ผมควรจะถามพ่อมากกว่า พ่อกับย่าต้องการอะไร” เจอย้อนเข้าอีก

   “พ่อไม่ต้องการอะไร ถ้าแกเลิกยุ่งกับเด็กนั่น ถือเป็นโชคที่จะได้ลูกชายคืนมา
ส่วนย่าคงไม่ต้องบอก อุตส่าห์พาเจ้าเรนมา แกคิดเอาเองว่าย่าแกต้องการอะไร” คุณทวีก็ยอกย้อนไม่แพ้กัน

   “ไม่มีประโยชน์ ฝากพ่อไปบอกย่าแทนผม ไว้ว่างๆ ผมจะเข้าไปพบ
ให้คุณย่าดูแลสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง เกิดเป็นลมเป็นแล้งช็อคเพราะผมเข้า..กลายเป็นตราบาปติดตัวผมเปล่าๆ”

   “โย่..แกกำลังลามปามย่าอยู่นะ” คุณทวีอดปรามไม่ได้
ทนฟังลูกชายพูดจาแดกดันแม่เขา ซึ่งมีศักดิ์เป็นย่าไม่ไหวจริงๆ

   “พ่อกล่าวหาผมอยู่ ที่พูดเพราะห่วงย่า ถ้าพ่อจะคิดแบบนั้นกำลังป้ายความผิดให้ผมชัดๆ
ผมไม่ใช่หลานรักเหมือนธวัชชัยกับธีระชัย พ่อถึงมองว่าผมลามปามย่าสินะ”
เจอประโยคนี้เข้าคุณทวีพูดไม่ออกไปแล้ว โยโย่คงไม่รู้หรอกว่า..แม่เขารักและห่วงมากแค่ไหน
ในเมื่อหลานชายคนนี้โดดเด่นกว่าใครหมด..มากกว่าพี่ชายน้องชายต่างแม่เสียอีก

   “พ่อไม่เถียงแล้วโย่ สรุปเรนเข้ามาดูแลสวัสดิการคอยประสานงานตารางนักเตะ
ส่วนอีนอค..จะลงทำหน้าที่ผู้รักษาประตูแทนเทพ” คุณทวีรีบตัดบทเสียเอง

   “ผมไม่ยอมรับ..ถ้าพ่อยืนกรานผมไม่ลงเตะ” เจอลูกดื้อหัวแข็งของลูกชายเข้า
คุณทวีแทบกุมขมับปวดหัวตุบๆ เรื่องหัวแข็งได้เชื้อใครมาคงไม่ต้องคาดเดาให้เสียเวลา ‘ย่า’ เต็มๆ

   “พบกันครึ่งทางได้ไหม แกยอมอ่อนให้หน่อยเถอะ เห็นใจพ่อบ้าง พ่อเป็นคนกลาง
แกจะให้พ่อทำยังไง..พ่อเคยเตือนแกแล้ว ต่อให้พ่อไม่ยุ่งแต่ย่าแกคงไม่ยอม
บอกแล้วใช่ไหม..ให้แกเตรียมรับมือ ขืนแกทำแบบนี้สโมสรจะเสียหายไปด้วย
สภาพนี้ใครจะเป็นประตูหลักให้ทีม เจ้าเทพพักยาวตั้งสามเดือน รอหายก่อนค่อยว่ากันใหม่ได้ไหม”
คุณทวีรู้ดีใช้ไม่แข็งกับโยโย่ไม่มีทางได้ผล เขาต้องกล่อมให้ลูกชายใจอ่อนเท่านั้น

   “ผมไม่ให้พ่อลำบากใจ ผมยอมให้สองคนนั้นเข้ามาก็ได้ มีข้อแม้..ลูกดิ่งเป็นประตูมือหนึ่ง
อีนกอีนอคอะไรนั่นนั่งสำรอง ถ้ายอมตามเงื่อนไขของผม..พวกเขาอยู่ได้ ถือว่าผมผ่อนปรนให้พ่อเยอะแล้ว”
โยโย่เป็นฝ่ายยื่นเงื่อนไขเสียเอง

   “แต่เด็กนั้นไม่มีประสบการณ์แมตระดับชาตินะโย่ ให้สื่อสัมภาษณ์ว่ายังไง
สโมสรเราใช้เด็กมัธยมเป็นประตูแข่งกับทีมของยุโรปอย่างนั้นหรือ” คุณทวีพยายามยกเหตุผลมาอธิบาย

   “ถ้าผมชนะ..พ่อกับย่าเลิกวุ่นวายได้หรือไม่ ยอมให้เราคบกันเลิกยุ่งกับชีวิตผมเสียที”

   “แกแน่ใจ..แต่ถ้าแกแพ้ล่ะ” คุณทวีหรี่ตากดดันเอาคำตอบคืนบ้าง

   “ผมไม่เลิกกับลูกดิ่ง ใครมีปัญหา” เจอลูกกวนซึ่งหน้า ผู้เป็นพ่ออ้าปากค้างไปแล้ว

   “นี่แกกำลังกวนพ่อใช่ไหม” อดแหวจนได้

   “ไม่ได้กวน ไม่ว่าชนะหรือแพ้..ผมจะรักเด็กคนนี้ เรื่องกีฬาส่วนกีฬา
หัวใจของผมไม่มีใครกำหนดกะเกณฑ์แทนได้ ผมบอกเพื่อให้พ่อรู้..ผมจะเล่นให้ชนะ
ไม่ได้แปลว่าต้องเอาคนรักมาเดิมพันการแข่ง” เจอสวนไปตรงๆ คุณทวีถึงกับปากสั่นระริก
จ้องตาคมเข้มที่มองตอบโดยไม่หวั่นไหวของลูก

   “แกกำลังหลอกด่าพ่อใช่ไหม จะว่าพ่อไม่มีหัวใจ..ยอมแต่งงานเพื่อผลประโยชน์
 หลอกแม่แกอย่างนั้นใช่ไหม..โย่” เหมือนจุดตะกอนในใจเขา หลุดพรั่งพรูความอัดอั้นอย่างเหลืออด
ใครจะรู้ดีไปกว่าตัวเขา..ว่ารู้สึกผิดต่อแม่โยโย่แค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รัก..
ถ้าไม่รักเขาจะมีลูกชายออกมาเป็นสักขีพยานรักของเขาหรือ..?

   “ผมไม่ได้พูด พ่อคิดไปเอง..เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ ตกลงพ่อยอมรับเงื่อนไขของผมไหม”
โยโย่ตัดบทเบือนหน้าหนี เขาไม่อยากเห็นแววตาปวดร้าวของพ่อตัวเอง

   “พ่อไม่เหลือทางเลือก ตกลง” เขาจำเป็นต้องยอม

   “ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ พ่อจะประชุมต่อเชิญเลย” ลุกพรวด หันหลังเดินดุ่มๆ

   “เดี๋ยวโย่!” ขายาวกำลังก้าวชะงักหยุด แต่เจ้าของไม่เหลียวกลับมา

   “พ่อแค่อยากบอก..พ่อรักแม่ของโย่มาก” ถ้อยคำที่บอกไป เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างไม่ไหวติง
ไม่สามารถรับรู้ใบหน้าแววตาของลูกชายด้วยซ้ำ หลังได้ยินความในใจที่เขาพูดจากก้นบึ้งไปแล้ว จะเข้าใจเขาหรือไม่

   โยโย่ไม่ได้ตอบอะไร เดินจากไปทันที..ปล่อยคุณทวีมองตามแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปเรื่อยๆ
รับรู้ถึงช่องว่างระหว่างพวกเขามากเกินกว่าจะประสานได้ตามที่ต้องการ..?




มาอัพตามนัดแล้วนะคะ  เจอกันอีกทีวันเสาร์นะคะ

กำลังมันสสสส์...อิอิ...พวกคุณจะรักพี่โย่เพิ่มอีกหลายกอง...อะครึๆๆๆ

ปล.ขอบคุณทุกความคิดเห็น และกำลังใจเกี่ยวกับปัญหาที่เรานำมาบอกเล่าให้ฟัง

ตอนนี้เราไม่เก็บมาคิดแล้ว ขอบคุณอีกครั้งกับแฟนนิยาย นักอ่านที่เป็นกำลังให้ด้วยดีเสมอมา

เราขอยุติเพียงเท่านี้ คงไม่หนีหายไปไหน เพราะมีพวกคุณ ทำให้เรามีกำลังใจเช่นกัน

[maemix]

คุณย่าเริ่มเปิดเกมส์แล้ว ส่งเรนมาสกัดดาวรุ่งเลย
พี่โย่อย่าลืมมาเล่าให้น้องดิ่งฟังบ้างนะ
เดี๋ยวน้องเข้าใจผิดไม่รู้ด้วย 

[shoi_toei]

เอาล่ะมารตัวที่หนึ่งโผล่และ

พี่โย่กะน้องดิ่งสู้ ๆ

[pilar]

นังเรน -*-

[ToeY_@_KP]

ให้กำลังใจครับ...

[rukamax]

คุณลัก ขอเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้เลยได้ไหมอ่ะ ไม่เอาวันเสา มันนานไป  T_T

[a_tapha]

แจกเป็ด แถม + เพิ่ม อ่านตอนนี้แล้วได้ใจฝุดๆ เลยพี่โย่ 

[yymomo]

   ตรบอิคุณย่าแม่งเลยดีมั้ย แม่งพ่อของดิ่งก็โดนแบบนี้ แม่งเป็นแม่พาษาอะไร     แก่จนหงอกแล้วคิดไม่ได้

ปล.อย่าให้รักมากกว่านี้แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว     

[ชะรอยน้อย]

น้องดิ่งสู้ๆ กับเรนนี่เราคงไม่ต้องห่วงแล้วสินะ พี่โย่ออกจะหลงลูกดิ่งขนาดนี้

[♠DekDoy♠]

พี่โย่ต้องบอกน้องด้วยนะ ไม่อยากให้ใครเอาความใจดีของน้องมาบีบน้องแทน

[Maewjunsu]

มาแล้วอุปสรรคใหญ่อดีตรักของพี่โย่จะมาก่อปัญหาให้พี่โย่รึเปล่า พี่โย่ควรจะบอกให้ดิ่งได้รู้ไว้น้องจะได้ไม่เสียใจ พี่โย่ก็อย่าเผลอตัวเผลอใจไปกับเรนอดีตเก่าเข้าละไม่งั้นปัญหาใหญ่จะตามมาแน่ๆ

[MiSS-U]

พี่โย่แมนมากค่ะ  เป็นพระเอกแห่งปีได้เลย

ยกตำแหน่งนี้ให้ 

ว่าแล้วว่าริวต้องกลับมามีบทบาทในชีวิตที่โย่อีกครั้ง

จะมากจะน้องขึ้นอยู่กับโยโย่แล้วล่ะน้า

แต่หลังจากฟังที่โย่พูดกับพ่อก็พอเบาใจ  ว่าไงซะโย่ก็จะรักน้องดิ่งไม่เปลี่ยนแปลง

กลัวก็แต่ริวจะยิ่งทำให้ลูกดิ่งเข้าใจผิด  แต่ไม่แน่คงเป็นตัวกระตุ้นให้คู่นี้รักกันเร็วขึ้นก็ได้เนอะ

รอวันเสาร์ค่ะพี่  เลิฟเรื่องนี้จัง

บวกเป็ด

เป็นกำลังให้เสมอนะคะ 

[NOO~KUNG]

โอ๊ะโอ๋......มารมาแล้วววววววว
 ปล. “ไม่มีอะไรพี่ ผมห่วงพี่เทพ” ยุทธเฉบอกไม่ตรงความจริง แต่เขาห่วงรุ่นพี่นักเตะมือกาว..ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว
อย่างเทพต้องเรียก นายทวารมือกาว....

[hotoil]

คุณย่าขยันหา 'มาร' มาจริงๆนะคะ เรนมาแล้วโย่ห้ามทิ้งดิ่งนะ ห้ามหลง'ผิด'ด้วย
แต่เรารู้สึกว่าพี่โย่นี่เจ้าเล่ห์นะ จะแพ้หรือชนะก็จะเอาดิ่งเป็นแฟน 555+
ยุทธก็ขยันแกล้งน้องพอๆกับพี่เกรียงเลยเนอะ 55+ เจอคำนั้นไปลูกดิ่งถึงกับด่ายุทธซะงั้น น่าสงสารยุทธจริงๆ แถมยังเขินอีก น่ารัก >//<
 

[Aomampapeln]

เรนจะมาเป็นอุปสรรคความรักของพี่โย่กะดิ่งใช่ป่ะฮึ้ยๆคุณย่านี่ก็จะขัดขวางไปถึงไหนกันเนี่ย
ต้อนนี้รักพี่โย่จังคนที่เรารักก็ต้องปกป้องสิจริงมะ^^

[tua_aonnn]

ขอเร็วกว่าวันเสาร์ได้มั้ยคะ มันค้างอ่าาาา ขอวันพฤหัสไม่ก็ศุกร์ได้มั้ยคะ นะๆๆๆ พี่ลัก
 เป็นกำลังให้ค่ะ +เป็ด สู้ๆๆ ค่ะ

[poisongodx]

 

[tuckky]

กำลังมันส์หยดติ๋งๆเลย 

[evilbluesky]

อ้ากๆๆ ชอบพี่โย่ สู้ๆน่ะค่ะ ปกป้องลูกดิ่งให้ได้ 
  อีนังเรน กลับมาทำไม
รู้สึกว่าไรเตอร์จะเขียนสั้นลงๆยังไงไม่รุ ฟินต่อไป
ไรเตอร์ทิ้งช่วงห่างจังเลย อ้ากๆๆ ต้องรอพี่โย่กะลูกดิ่ง นานอ่ะ
มันเศร้า 

[hpsky]

หน่วง