ฟิน!!!ด้วยภาพ?
โยโย่ : เด็กบ้า..มาหล้บอะไรตรงนี้ พลาดตกขึ้นมาเจ็บตัวอีก..ไม่รู้อะไรเลยรึไงนะ
ลูกดิ่ง : [หลับตรงโซฟา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนกำลังบ่นแกมตำหนิตนเองอยู่]
โยโย่ : ดีเหมือนกัน ขอสักหลายช็อตหน่อย หึหึ! หลับเป็นเด็กเชียวนะเรา [แอบยิ้มมุมปาก หลังกดชัตเตอร์รัวไปด้วย]
ลูกดิ่ง : จะเอ๋! ฮั่นแน่แอบถ่ายรูปผมเหรอ รู้นะว่าพี่ถ่ายรูปผม อาร่ายถ่ายผมทำไม อยากถ่ายขอกันดีดีสิพี่
ให้ผมได้โพสท่าหล่อหน่อย
โยโย่ : [ยกยิ้มมุมปากอย่างเขินๆ หล้งถูกจ้บได้ แต่ยังปากแข็งปฏิเสธ] อะไร? ใครแอบถ่ายใคร คิดเองเออเอง ใครจะอยากถ่ายรูป
เรากันหืม..[พร้อมกับเดินหนีหน้าแดงก่ำ ปล่อยให้น้องกลั้นขำท้องแข็งตามหลังกับท่าเขินสุดติ่งของพี่]
[สุดท้ายได้แต่เกาท้ายทอยยิ้มเก้อๆ พร้อมบ่นอย่างคาดโทษ] ยั่วบ่อยๆ สักวันเถอะ..หืมมมมม?
ลูกดิ่ง : ฮะฮ่าๆๆ..ตลกคนขี้เก๊กชะมัด
สนามรัก..นักบอล
Part 11 หลังเจ้าของห้องตัวโตพาร่างหายลับประตูไป รอยยิ้มบนหน้าอ่อนเยาว์ของลูกดิ่งกลับไม่จางหาย ยังคงมีความสุขใจอิ่มเอิบเต็มตื้นอย่างหาเหตุผลไม่ได้
เขาแค่รู้สึกดีกับคำขอบคุณสั้นๆ และรอยยิ้มหล่อชนิดที่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงคงละลายไปแล้วในวินาทีนั้น
“ที่จริงพี่เป็นคนน่ารักนะครับ..พี่โย่” รำพึงกับตัวเอง ก่อนพาร่างสูงเพรียวหันกลับเข้าห้องนอน
พอได้อยู่ตามลำพังบรรยากาศเหงาลงไปถนัด ทั้งที่ก่อนหน้าแม้จะมีพี่โย่อยู่ก็ใช่จะคุยมากคำ ออกจะสงวนคำพูดด้วยซ้ำ
แต่กลิ่นอายอบอุ่นภายใต้ความมึนตึงเฉยชา กลับตลบอบอวลจนสัมผัสได้อย่างไม่มีคำอธิบาย
ตอนนี้รู้สึกโหวงเหวงไปเลย อิทธิพลเจ้าของห้องหน้านิ่งทำให้ไม่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว
เพิ่งสำนึกต่อเมื่ออยู่เพียงลำพังเนี่ยะแหละ แปลกก่อนหน้าไม่ยักรู้สึกอย่างนี้..?
คิดเรื่อยเปื่อยตามความรู้สึกที่เกิดขึ้นครู่ใหญ่ จนพาร่างนั่งตรงเก้าอี้หน้าคอมฯ ที่ขออนุญาตเจ้าของไว้แล้ว
นึกอยากท่องเน็ตหลังไม่ได้แตะต้องมาสองวัน สิ่งแรกที่ต้องการรู้แวบขึ้นมาก่อนเลย คือเว็บเพจคนตัวโต
ซึ่งได้ฟังยุทธสาธยายตอนทานมื้อเที่ยง ไม่รอช้าลูกดิ่งจัดการเสิร์ชถามอากู๋ ชื่อเพจโชว์ขึ้นหน้าหนึ่งทันที..‘เทพบุตรแข้งทอง’
ยุทธไม่ได้พูดเกินจริง ยอดวิวยอดกดไลค์ล้านกว่า แฟนคลับเกินครึ่งคือสาวทุกรุ่นทุกวัย
ส่วนแฟนนักเตะชายแท้ชายเทียมมากมายไม่น้อยหน้า ล้วนแสดงความในใจด้วยคำพูดชื่นชมความสามารถพี่โย่
สรรหาภาพถ่ายอิริยาบถต่างๆ อัพรูปลานตาไปหมด ลูกดิ่งอดยอมรับไม่ได้ หนุ่มเคราดกในเว็บเพจ
ไม่ว่ากล้องจับมุมไหนภาพด้านข้างหรือหน้าตรง กระทั่งตอนกำลังเผลอล้วนเป็นดาราดังได้สบาย คนอะไร..เป๊ะเว่อร์?
ใช้เวลาไล่อ่านไล่ดูภาพในเพจอย่างสนใจ โดยเฉพาะเนื้อหาที่มีคนหลงใหลคลั่งใคล้ ถึงขั้นเพ้อเก็บเอาไปฝัน
อยากนัดดินเนอร์สักมื้อยอมจ่ายค่าเสียเวลาจากสาวใจป๋าและเกย์ที่กล้าทุ่ม..พร้อมการประนามจากพวกที่ออกมากีดกัน
โต้ตอบพฤติกรรมคนกลุ่มนี้ มีถกเถียงกันด้วยภาษาเจ็บๆ คันๆ เห็นแล้วลูกดิ่งขำคนเดียว คนพวกนี้หารู้ไม่ต้นเรื่องไม่ได้
รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่พวกเขาทำเลยมั้ง กลายเป็นโจ๊กให้หนุ่มหน้าใสทั้งขำทั้งแอบสงสารไปพร้อมกัน...
“บางทีคนเรามีเรื่องทะเลาะกันด้วยเรื่องคนอื่น โดยเจ้าตัวไม่ได้รู้ว่าเป็นต้นเหตุให้คนเอาไปเป็นประเด็น
โลกเราแปลกขึ้นทุกวัน” ดูนาฬิกาบ่ายโมงแล้ว ‘งีบสักตื่นคงจะดี’ ปิดคอมฯ อดเหลียวมองเตียงที่เป็นระเบียบเรียบร้อย
เผลอยิ้มให้กับความรักสะอาดเจ้าของห้องไม่ได้ ใจอยากลงไปนอนกางแขนกางขาแผ่หลาดูเสียหน่อย เปลี่ยนใจไม่เอาดีกว่า
เจ้าของคงไม่ชอบใจเท่าไหร่ หากรู้ว่าเขานอนเตียงนี้ ส่ายหัวหันหลังเดินออกจากห้อง เห็นมุมซึ่งเหมาะกับการงีบ..‘โซฟา’
โยโย่ตีรถกลับจากการเยี่ยมไข้ อาการหมอผาไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แค่อ่อนเพลียพักผ่อนวันสองวันก็หายปกติ
อยู่เยี่ยมชั่วโมงกว่าได้เวลากลับเย็นนี้เขาต้องซ้อมทีม ล่ำลาเสร็จ..ขากลับมีแขกติดรถมาด้วย น้องชายคนเดียวของหมอผานิต ‘ผสุ’
มาทำหน้าที่แพทย์สนามแทนพี่สาว
สโมสรจ้างหมอผาดูแลมาตลอด บางครั้งหมอมาเองไม่ได้ ก็ต้องส่งหมอท่านอื่นมาสแตนบาย
แม้ผสุจะยังเรียนไม่จบแพทย์ แต่ก็เรียนปีสาม การรับหน้าที่แพทย์สนามแทนพี่สาวไม่ใช่ครั้งแรก
ครั้งนี้เขาขออาสามาเองด้วยซ้ำ หลังรู้พี่ป่วยและวันนี้มีหน้าที่แพทย์สนาม โดยไม่ต้องรอให้หมอผาหาหมอมาแทน
ประเด็นคือรถเขาดันเข้าศูนย์ เลยอาศัยติดรถพี่โย่มาด้วย ขากลับมีรถสโมสรไปส่ง
“พี่โย่เป็นพี่เลี้ยงให้น้องลูกดิ่งใช่ไหมครับ” บทสนทนาเริ่มขึ้นในรถ ขณะทั้งคู่เดินทางกลับสโมสร
“ครับ” โยโย่ตอบ โดยไม่ละสายตาจากถนน หน้าหล่อเคราดกสวมแว่นสีชาดูหล่อเข้ม กระทั่งผสุที่ยอมรับตัวเองเป็น ‘เกย์’
ยังอดใจสั่นไม่ได้ ติดแต่เขาเป็นรุกแถมโยโย่ก็เข้มเกินจะวอแวด้วย สำคัญคือแฟนพี่นี่แหละ เขาไม่กล้าคิดไปไกล
แม้จะยอมรับเจอหน้าครั้งแรกพูดได้เต็มปาก หล่อเว่อร์สุดๆ กระนั้นก็ได้แค่มอง.. ‘กินไม่ได้’
ของที่น่าสนใจและต้องกินให้ได้ คือแรงจูงใจที่ทำให้รับอาสาเป็นแพทย์สนาม คิดจะรับหน้าที่นี้อย่างเต็มใจไม่มีอิดออด
เมื่อเขามีเป้าหมาย ไม่ใช่แค่มานั่งดูนักเตะซ้อมอย่างที่ผ่านมา ครั้งนี้มีอะไรให้ดูมากกว่านั้น..เขารู้สึกกระตือรือล้นเป็นพิเศษ
“น้องนิสัยน่ารักใช่ไหมครับ” ผสุยังชวนคุย แม้จะพอรู้แฟนพี่เป็นคนไม่ชอบพูด ดูเหมือนคนโลกส่วนตัวสูง
แต่กับเขาซึ่งคุ้นหน้าคุ้นเคยมานาน ย่อมยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ
“ก็ดี” ยังเป็นคำตอบสั้นๆ ผสุไม่ได้นึกรำคาญ เพราะรู้นิสัยโยโย่
“น้องนอนยังไงครับ พักห้องเดียวกับพี่ใช่ไหมครับ ผมรู้วันไปตรวจสุขภาพ” คราวนี้คนขับหน้าหล่อ
ยอมหันมามองผสุแวบ ค่อยหันกลับไปทำหน้าที่ดังเดิม แต่ปากบางได้รูปก็ตอบสั้นๆ
“ครับ” ไม่มีการขยายความ แม้คนถามอยากให้พูดยาวกว่านี้ นอนยังไง กินยังไง อยู่ยังไง
น้องมีกิจกรรมยามว่างบ้างไหม สองวันที่ผ่านมาเขายอมรับอยากรู้จักลูกดิ่งให้มากขึ้น เก็บเอาไปเพ้อถึงด้วยซ้ำ
“พี่โย่จะว่าอะไรไหม ถ้าผมมีเรื่องรบกวน” เข้าเป้าเลยดีกว่า หากเขาสามารถขอร้องโยโย่สำเร็จ
โอกาสทำความคุ้นเคยใกล้ชิดลูกดิ่ง เพื่อเป็นพื้นฐานให้ไปสู่การคบหาไม่ใช่เรื่องยาก ต่อให้น้องเป็นผู้ชาย
แต่เขามีรสนิยมชอบผู้ชาย แปลกตรงไหนหากจะเอาผู้ชายมาเป็นแฟน..
“มีอะไร” โยโย่ยังคงน้ำเสียงเรียบนิ่ง ยากเดาความคิด ชั่วโมงนี้ผสุมีแต่ลุยโลด
ไม่สนว่าพี่โย่จะรับปากหรือปฏิเสธ ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้
“คือผมสนใจ..ลูกดิ่ง พี่โย่รู้ใช่ไหมครับว่าผมไม่ชอบผู้หญิง” คำถามตรงไปตรงมา ไม่ได้ทำให้โยโย่แปลกใจ
หรือตกใจกับคำพูดประโยคนี้ เพียงแต่หน้าหล่อคิ้วเข้มแอบกระตุก โดยคู่สนทนาไม่ทันสังเกต
“แล้วยังไง”
“ผมรู้เสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้ เด็กที่มายังไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน พวกน้องๆ คงพักผ่อนในสโมสร ตารางซ้อมไม่มี
ผมไม่ปฏิเสธว่าแอบถามรายละเอียดจากโค้ชโจ้ตั้งแต่วันนั้น เป็นไปได้ผมขอพาน้องออกมาดูหนัง..ทานข้าวกันสักมื้อ”
ผสุเอ่ยความตั้งใจที่วางไว้ให้โยโย่รับฟังหมดเปลือก โยโย่คือลูกชายประธานสโมสร แถมเป็นพี่เลี้ยงส่วนตัวของลูกดิ่งโดยตรง
ไม่ขออนุญาตคนนี้แล้วจะไปขอใคร
“เรื่องนี้ใช่พี่รับปากแทนได้” โยโย่บอกตามจริง เรื่องของลูกดิ่งเขาจะไปบอกได้ไงว่าน้องมันจะไปด้วยหรือไม่
“ไม่ใช่ปัญหาสักนิด ถ้าพี่โย่อนุญาต ผมบอกน้องเขาว่าขอพี่โย่แล้ว” ผสุมีทางออกเตรียมไว้เรียบร้อย
“ไม่ให้น่าเกลียด พี่ว่าไปหลายคนดูดีกว่า” เป็นอันตัดจบสั้นๆ ซึ้งผสุไอ้แต่อ้าปากไม่กล้าค้าน
ยังดีกว่าไม่ได้ไป ยังไงถือว่าพี่โย่รับปากแล้ว
“ถ้างั้นเป็นวันอาทิตย์นะครับ” ผสุรีบนัดหมาย กลัวคนหน้าเข้มจะเปลี่ยนใจ
“อืม” โยโย่รับปากสั้นๆ โดยไม่มีการพูดคุยอะไรอีก
ผสุนั่งยิ้มกริ่มครุ่นคิดถึงความสุขที่จะได้ดูหนังกับเด็กหนุ่มหน้าใสไปแล้วล่วงหน้า
>
>
>
คีย์การ์ดทำหน้าที่เปิดประตู เจ้าของห้องไม่ต้องการเคาะเรียก เขาแค่อยากรู้
เด็กหน้าใสตาซื่อทำอะไรระหว่างที่เขาออกไปข้างนอก เข้ามาเงียบๆ อาจได้เห็นพฤติกรรมอื่นเอาได้
ภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงทีวีบ่งบอกว่ามีคนอยู่ ก่อนสายตาคมจะเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิต
ตะแคงหน้าหลับตรงโซฟา ท่าทางมีความสุข ใบหน้าอ่อนเยาว์ตอนหลับดูน่ารักเหมือนเด็กกำลังโต
ช่วงขาแกร่ง เดินเงียบกริบไปคุกเข่านั่งยองๆ จ้องขนตายาวเป็นแพของคนหลับ
กระทั่งเขาเข้ามาอยู่ในรัศมีลมหายใจยังไม่รู้สึกตัว คนตัวโตนั่งจ้องพินิจพิจารณาใบหน้าที่หลับลึกนานเป็นครู่
ก่อนหันหลังหายเข้าไปในห้องนอน กลับออกมาพร้อมกล้องถ่ายรูปราคาแพง สวมบทช่างภาพมือกดชัตเตอร์ไปไม่รู้เท่าไหร่
จนเห็นว่าร่างที่หลับอยู่อาจพลาดท่าหล่นพื้นได้ เมื่อมีการขยับเปลี่ยนท่านอน อีกอย่างได้เวลาเตรียมตัวไปซ้อมแล้ว
“ดิ่ง..ดิ่ง” เสียงทุ้มทอดอ่อน น้อยครั้งเขาใช้น้ำเสียงแบบนี้ คนหลับกลับไม่รู้สึกตัว..ถึงกับส่ายหน้าให้
“จะตื่นไหม..หืม” มือไปเอง ดันยื่นไปบีบจมูกโด่งแหลมเล็กของคนกำลังหลับอย่างเป็นสุข แทนการปลุกด้วยการเรียกปกติ
“อื้อออ!!” น้องส่ายหน้าหนี ก่อนเปิดเปลือกตาหาสาเหตุที่รบกวนการนอนของตัวเอง
ถึงกับเบิกตาโพลงค่อยกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นคนหน้าเข้มยืนจ้องอยู่นิ่งๆ ชัดแล้วใครที่ก่อกวนการนอนของเขา
“พี่โย่..มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ฝ่ายถูกถามไม่ตอบ ดันตั้งคำถามแทน
“ทำไมมานอนตรงนี้” ลูกดิ่งตั้งสติ ทวนคำถามรุ่นพี่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตอบไปตามที่คิด
“ผมไม่อยากเสียเวลาปูฟูกนอนนี่ครับ” คำตอบซื่อๆ ของน้องทำเอาคนตั้งคำถามอึ้งไปทีเดียว
“ก็นอนบนเตียงสิ ไม่ได้หวงถึงขนาดห้ามนอน” เขาบอกเมื่อไหร่ว่าห้ามไม่ให้นอนบนเตียง
“พี่อนุญาตผมด้วยเหรอครับ เมื่อคืนพี่ยังให้ฟูกผ้าห่มหมอนผมนอนข้างล่างนี่ครับ” คำถามซื่อๆ ของน้องไม่มีแววประชด
ทำเอาคนตัวโตอึ้งไปหลายนาที จะบอกได้ไงไม่ชินกับการนอนสวมเสื้อผ้า ให้นอนด้วยก็กระไรอยู่ล่ะนะ
“คือ..ตอนไม่ใช้จะนอนก็ได้” เลือกที่จะเลี่ยงโดยไม่ยอมให้เหตุผล
“ถ้าอย่างนั้นกลางวันผมง่วง นอนได้ใช่ไหมครับ ตอนกลางคืนพี่ใช้ ผมห้ามนอน”
น้องสรุปเองเสร็จสรรพ โยโย่ไม่รู้จะอธิบายยังไง เลยเลือกจะพยักหน้ารับแทน
“เข้าใจแล้วครับ คราวหลังผมจะได้ขอนอนบ้าง” นอกจากไม่ถามให้มากความ ดันยิ้มร่าดีใจอย่างเปิดเผย
คนตัวโตรู้สึกผิดขึ้นมาเฉย เขาดูใจร้ายไปไหม ที่ไม่ให้เด็กนี่นอนเตียงเดียวกัน แต่ก็ติดปัญหาจะให้นอนแก้ผ้า
โดยมีน้องมันนอนอยู่ด้วย อย่าว่าแต่จะคิด..อันตรายไปแล้ว?
“หมอผาเป็นไง” เกรียงถาม ขณะเดินมาที่ลิฟท์เพื่อไปซ้อมทีม เด็กหนุ่มสองคนเงื้อมหูฟังอย่างใคร่รู้
“ไม่เป็นอะไรมาก พักสองวันคงหาย” โยโย่ตอบเพื่อนซี้
“วันนี้ใครมาเป็นแพทย์สนาม” เกรียงยังคงถามต่อ
“ผสุ” ชื่อนี้หลุดปาก คนที่ออกอาการทันควันคือ
“ไอ้พี่หมอหื่นมาเหรอพี่” ยุทธลืมตัว โพล่งถามแถมใช้ฉายาที่แอบตั้งไปแบบไม่ทันระวัง
“ยุทธ..ไปว่าผสุแบบนั้นได้ไงเรา” เกรียงปรามรุ่นน้องในความดูแล
“ขอโทษครับพี่ ผมพูดตามพฤติกรรม” ยุทธแม้จะเอ่ยขอโทษ แต่ไม่วายมีเหตุผลมาชี้แจงอีก
“พฤติกรรมอะไร” คนที่เป็นฝ่ายถามประโยคนี้ เป็นคนที่ไม่มีใครคิดว่าจะถามมากที่สุด
“ก็ไอ้พี่หมอหวังกินตับไอ้ดิ่งสิพี่” ยุทธบอกโยโย่ไม่ปิดบัง ตาคมหันมาจ้องรุ่นน้องหน้าใสแทนโดยไม่ถาม
แต่ลูกดิ่งเดารู้พี่ต้องการอะไร
“ผมไม่รู้ครับ พี่เขามาขอทำความรู้จักตอนไปเดินซื้อรองเท้าในห้างกับพี่ยุทธ ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่”
ลูกดิ่งตอบแบ่งรับแบ่งสู้ แม้จะรู้จุดประสงค์ของผสุ แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะเล่นด้วยสักหน่อย
สำคัญไม่เข้าใจตัวเองที่รีบอธิบายกับโยโย่..เหมือนกลัวพี่แทคเข้าใจผิด
“พี่เขามาบ่อยเหรอครับ” ยุทธชิงถาม
“ก็แล้วแต่หมอผาจะอนุญาต” เกรียงเป็นคนตอบ
“โห!..แย่แน่มึงไอ้ดิ่ง งานนี้มีหวัง..โดนเชือด” ยุทธทำท่าปาดคอด้วยนิ้วใส่ลูกดิ่ง แกล้งขู่รุ่นน้องไปในตัว
“บ้าน่า..อะไรจะเชือดกันง่ายขนาดนั้น หรือเรามีรสนิยมแบบผสุหืม” เกรียงเจาะจงถามรุ่นน้องร่างสูงเพรียว
ที่ยิ้มละไมทำหน้าหล่ออย่างไม่นึกกลัวคำขู่ของยุทธ
“เปล่าครับพี่..ผมปกติดี เชื่อพี่ยุทธไม่มีข้าวสารกรอกหม้อแล้วครับ” ขำพูดติดตลกของลูกดิ่ง
ไม่ได้ทำให้ใครหัวเราะตาม คนที่แอบโล่งใจพร้อมกับโหวงแปลกๆ ที่ยังคงหน้านิ่งไม่พูดจา กระทั่งลิฟท์มาถึง
รีบก้าวนำเข้าไปเลือกกดชั้น โดยเกรียงกับสองหนุ่มรุ่นน้องตามเข้ามาติดๆ เขาตัดสินใจบอกโปรแกรมวันอาทิตย์
“วันอาทิตย์ไปดูหนังกัน” พูดไม่เหมือนการชวน แต่เป็นการบังคับ เล่นเอาเพื่อนซี้อย่างเกรียงถึงกับคิ้วขมวด
“อะไรของมึงโย่ มึงชวนดูหนังหรือสั่งให้ไปดูหนัง บอกกะทันหันกูไปไม่ได้ อาทิตย์นี้นัดกับแม่ต้องกลับชล”
เกรียงออกตัว เหลือแต่สองหนุ่มที่ไม่มีข้ออ้าง เพราะอาทิตย์แรกไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน..จึงได้แต่นิ่ง
“เราสองคนไม่มีปัญหา” คนตัวโตหน้านิ่งหันไปถามรุ่นน้อง
“ผมแปลกใจพี่โย่นึกยังไงชวนพวกเราไปดูหนัง” ยุทธถามแบบไม่คิดจะเก็บข้อสงสัยคาใจ
ดูไม่น่าเป็นความคิดของรุ่นพี่หน้านิ่ง
“ไม่ใช่มีแค่เรา..ผสุไปด้วย” พอชื่อนี้ออกจากปาก ยุทธตบฝ่ามือฉาดแบบสะใจตามมาทันควัน
“ป๊าบ!..นึกแล้วต้องมีเบื้องหลัง ขอร้องพี่โย่ชวนไอ้ดิ่งไปใช่ไหมครับ”
โยโย่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่กลับสะอึกคำพูดรุ่นน้องแทน
“พี่จะใช้ความสัมพันธ์ภายในครอบครัว พารุ่นน้องผมไปป้อนปากเสือไม่ได้เชียวนะ ยังไงไอ้ดิ่งก็น้องผม
ไม่มีวันยอมให้ใครงาบมันไปซึ่งหน้า ผมตัดสินใจว่าเราสองคนจะ..” ยุทธไม่ทันพูดจบ
“ไปครับ..ผมไปครับ พี่ยุทธก็ไปครับ” ลูกดิ่งชิงตัดบทรับปากเสียเอง
เล่นเอายุทธที่ตั้งใจปฏิเสธอ้าปากค้างสูดอากาศเข้าปอดแทน
“อืม..ไปคิดด้วยอยากดูเรื่องอะไร” โยโย่ตอบรับสั้นๆ แอบเห็นสายตามองมาอย่างคาดคั้นของเพื่อนซี้
แต่เจ้าตัวทำเมินไม่สนใจ รอจนมีโอกาสเดินตีคู่กันลำพัง ขณะตรงไปยังสนามใหญ่
“มึงคิดยังไงถึงพาเด็กไป..ที่ยุทธพูดผสุขอร้องถึงกับลงทุนพาลูกดิ่งไปเนี่ยะนะ ไม่ใช่นิสัยมึงวะ”
โยโย่ไม่ตอบที่เกรียงตั้งข้อสังเกต อย่าเดาความคิดเขาเลย แค่รุ่นน้องหน้าใสไม่ปฏิเสธ ใช่แอบมีใจให้ผสุหรือเปล่าใครจะรู้
ถ้าเด็กยืนกรานไม่ไปเขาหรือกล้าบังคับ อยากมากก็บอกผสุตรงๆ ว่าชวนแล้วเด็กไม่ไป นี่เด็กบอกไป..เดี๋ยวก็รู้ว่าปกติหรือเบี่ยงเบน
“หวัดดีครับ..ลูกดิ่ง” ผสุพอเห็นลูกดิ่งเดินตีคู่เข้ามาพร้อมกับยุทธ
ตามหลังไม่ห่างคือพี่เกรียง..พี่โย่ เขารีบทักคนหมายตาทันควัน
“ดีครับพี่ผสุ” ลูกดิ่งทักตามปกติด้วยรอยยิ้มตามนิสัย แค่นี้ผสุแทบจะกัดนิ้วชักแหงกๆ อะไรจะน่ารักกระชากใจขนาดนี้
“รู้จักคนเดียวหรือ..หมอ” เสียงที่กระชากความสุขเหมือนดิ่งลงเหวตามมาระยะกระชั้นชิด
แถมเจ้าของเสียงยืนจ้องเขาตาเขม็ง ชนิดที่บ่งบอกความเป็นมิตรและศัตรูชัดแบบไม่ต้องหาเหตุผล
“ดีเรา..ไงกินอิ่มนอนอุ่น” ผสุจำต้องทักอย่างเสียไม่ได้ เมื่อพี่เกรียง พี่โย่เดินเข้ามาใกล้
ก็หันไปยกมือไหว้พี่เกรียงตามมารยาท ส่วนพี่โย่พาเขามาถึงสโมสรก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุดซ้อม
จำต้องมาสนามประจำตำแหน่งนั่งรอนักเตะทยอยกันลงมาคนแล้วคนเล่า ต่างทักทายไปก่อนหน้า
ชะเง้อคอแทบเคล็ดกระทั่งลูกดิ่งเดินเข้ามาเนี่ยะแหละ
“กินอิ่ม..นอนไม่อุ่นเป็นห้องแอร์” ยุทธกวนตามสเต็ป ยิ่งเห็นหน้ามีความสุขจ้องลูกดิ่งตาวาวยิบยับ
เขายิ่งหมั่นไส้ตะหงิดๆ โดยเฉพาะแผนยืมมือโยโย่ให้พาลูกดิ่งไปดูหนังวันอาทิตย์พาลรู้สึกโมโห เขารู้รุ่นน้องขี้เกรงใจ
ลูกดิ่งไม่มีทางปฏิเสธรุ่นพี่ โดยเฉพาะพี่แทคยิ่งไปกันใหญ่ แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ชอบวิธีที่ผสุใช้ ดูไม่แฟร์ ‘แน่จริงชวนเองสิวะ..’
“ยากอะไรนอนปิดแอร์ห่มผ้าหนาๆ เดี๋ยวก็อุ่น เผลอๆ ร้อนด้วยซ้ำ” ผสุกลับคันปากหยุดต่อปากยุทธไม่ได้
ทั้งที่เขาน่าจะสนใจคุยกับลูกดิ่ง ไม่รู้ทำไมท่าทางยียวนกวนบาทา สายตาจ้องหาเรื่องของยุทธ
ดันยั่วต่อมเขาให้อยากเอาคืนเด็กเกรียนซะงั้น
“ร้อนแบบนี้ไม่เร้าใจเหมือนร้อนสวาท ถึงกับต้องใช้วิธียืมดีกรีคนอื่นให้ได้มาจริงป่ะ..ผมว่าคนจริงเขากล้าซึ่งหน้า
อยากชวนไอ้ดิ่งดูหนังมันยืนตรงนี้แล้ว ชวนเองดิพี่ไม่ต้องอาศัยใคร” ยุทธไม่ปล่อยให้โอกาสผ่านไปฟรีๆ
หลังเหลือบเห็นเกรียงกับโยโย่เดินเข้าไปทักทายบรรดาโค้ชที่ยืนห่างไปไกลพอสมควร แต่เขาสองคนยังไม่ปลีกตัวไป
เวลายังเหลือกว่าสิบนาที ช่วงนี้นักเตะยังจับกลุ่มพูดคุยกันปกติ
“พี่โย่ชวนดิ่งแล้วสิ ตกลงเราไปใช่ไหม” ผสุไม่สนใจคำพูดประชดของยุทธ กลับกระตือรือร้นถามลูกดิ่งเฉย
“ครับ..พี่โย่ชวนแล้ว ผมรับปากไปครับพี่” ลูกดิ่งตอบยิ้มๆ แต่ยุทธกับหงุดหงิดที่ไม่ได้ดั่งใจ
“ไปซ้อมกันไอ้ดิ่ง ก่อนมึงจะมาพลาดทั้งตูดทั้งติดสโมสร ความฝันพังทลายกลายเป็นเกย์โดยสมบูรณ์แบบ
รักษาประตูไว้ให้เหนียวแน่นสมตำแหน่งมึงหน่อย..ของแบบนี้เผลอไม่ได้ ต่อให้ไม่มีใจแต่คนจ้องจะยิง
ยังไงมันก็หาช่องยิงประตูมึงจนได้ ทางที่ดีหนีให้ห่าง" ยุทธเตรียมชุดแขนกะลากลูกดิ่งออกจากการสนทนากับผสุ
รุ่นน้องหันมายิ้มให้ผสุอย่างขอตัว แต่ก่อนได้เดินออกไปนั้น
“กันจนออกหน้าขนาดนี้ หรือตั้งใจเป็นศูนย์หน้ายิงประตูเสียเอง ออกอาการหวงก้างไว้แทะเองมากกว่าละม้าง”
ผสุอดไม่ได้เช่นกัน เขาฟิวส์ขาดที่ยุทธหักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังแสดงออกชัดว่าไม่ชอบที่เขาแสดงความสนใจลูกดิ่งเปิดเผย
“แล้วจะทำไม..ท่าผมจะหวงไว้แทะเองพี่มีปัญหา สำคัญมีปัญญาห้ามผมเหรอ ยังไงผมก็สนิทกันมากกว่าพี่ หรืออิจฉา..
ผมบอกไว้ก่อนนะ ต่อให้ผมเปลี่ยนรสนิยมเป็นศูนย์หน้ายิงประตูจริง คนแรกที่ผมคิดจะยิงคงไม่ใช่ไอ้ดิ่ง เพราะมันไม่เก๋าพอ
ที่ผมจะยิงมัน คนที่ผมจะจัดชุดใหญ่ให้คงต้องประมาณ...พวกที่ประกาศเป็นรุกเนี่ยะแหละ พ่อจะจัดให้คลำทางกลับบ้าน
ไม่ถูกเลยเชียว รู้ซะมั้งไผเป็นไผ” วาจาเราะร้ายของยุทธเล่นเอาผสุหน้าแดงก่ำ กำมือแน่นยืนปากสั่นระริก
ด้วยความโมโหพุ่งปรี๊ด ไม่เคยมีเด็กคนไหนปีนเกลียวเขาเหมือนไอ้ล่ำบึกตรงหน้ามาก่อน
“ปากแบบนี้ กลัวจะเป็นน้องมากกว่ามั้ง ที่ต้องคลานสี่ขาหาทางกลับบ้านแทน ไว้จะรอดูอย่าเก่งแต่ปากเชียวล่ะ”
ผสุสวนกลับจนลืมว่าตนเป็นรุ่นพี่ไปแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมยุทธถึงทำเขาหลุดได้ขนาดนี้
“ไปเถอะพี่ยุทธ เขาเรียกรวมแล้วครับ” ลูกดิ่งเตือนรุ่นพี่ หลังเริ่มเห็นสองฝ่ายจ้องจะขบหัวกันแล้วตอนนี้
“เออ..แม่งเอร้ย! อย่าพลาดให้กูเสียบเชียวนะ จะเอาให้เรียก ‘ผัวขา’ เลยคอยดูเหอะ” ทิ้งท้ายส่งสายตาคาดโทษ
พร้อมคำพูดที่ลูกดิ่งฟังถึงกับแทบสำลักไปด้วย ไม่คิดว่ารุ่นพี่เขาจะแรงขนาดนี้ ขนาดลูกดิ่งแค่รับรู้ยังหูแดงหน้าแดง
คนที่เป็นเป้าหมายจะเหลือเหรอ หน้าหล่อขาววิ้งค์ซับสีเลือดเหมือนจะกระฉูดออกมาแล้วด้วยซ้ำ
“เด็กเวร..เดี๋ยวพ่อจัดสักดอก” ผสุได้แต่พูดตามหลัง คนฟังไม่ได้ยินเขาแล้ว ร่างสูงเพรียวกับร่างสมส่วนติดล่ำนิดๆ
เดินห่างไปไกลพอสมควร ยังไงเขาก็รู้สึกอารมณ์ปะทุ จนต้องเดินไปเข้าห้องน้ำหาน้ำเย็นมาล้างหน้าให้จิตใจสงบลงเสียก่อน
ไม่งั้นอาจอยากฆาตกรรมเอาเข็มฉีดยาวิ่งไปจิ้มคนที่ทำให้เขาแทบระเบิดความโมโห
กลายเป็นโศกนาฏกรรมกลางสนามสโมสรอันดับหนึ่งไปแทน..?
มาอัพตามนัดแล้วนะคะ ขอบคุณมากมายกับทุกการติดตาม
ขอบคุณนักอ่านที่ติชม และให้ระมัดระวังเรื่องภาษาและการเขียนผิด
อ้นนี้ขอน้อมรับคำแนะนำค่ะ พยายามเช่นกัน แต่ตอนหัวสมองแล่นและมือพิมพ์
มันจะไปเร็วมาก พอกลับมาอ่านทวนก็จะหลุดประจำ เลยมีหลงคำผิดมาบ่อย
ยอมรับความไม่ละเอียดในเรื่องนี้ พลาดบ่อยมากค่ะ อาศัยพี่ VAN ช่วยแก้คำผิดอยู่เลย
บางครั้งก็ซ้ำๆ ที่จึงคือมือกดแป้นพิมพ์พลาดโดยที่ไม่รู้ตัวนะคะ ขออภัยใหญ่หลวง
แม้บางคำก็ดันเข้าใจผิดก็มี อิอิ....รับปากจะปรับปรุงนะคะ
เจอกันอีกทีวันพฤหัสนี้นะคะ รักคนอ่านจุงเบยยยย!!!
Thanks. 
หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56 (อ่าน 892426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก