หัวข้อ: SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

[Magician]

ยังไม่มาอีกเหรอคะ T^T

รอ รอ รอ รอ รอ 

[BitterSweet]

SOTUS :  พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง



กฎของปีหนึ่งข้อที่ 24  :  เวลาทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่ว้าก
 
           


           
...อาทิตย์กระพริบลืมตาตื่น
 


           
สิ่งแรกที่เห็นเพดานห้องที่ไม่คุ้น เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงคล้ายคนกำลังอาบน้ำ
 

เขาขยับกายลุกขึ้นมานั่งหัวยุ่งตาปรือบนเตียง แสงลอดส่องผ้าม่านบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว แต่สมองของเขายังคงอยู่ในสภาพชัดดาวน์ ไม่พร้อมรับวันใหม่ กำลังงัวเงียเตรียมนอนต่อ เป็นจังหวะเดียวกับที่ก้องภพเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นพอดี
 
           
“พี่อาทิตย์ตื่นแล้วเหรอครับ”
 
           
คนสะลึมสะลือพยักหน้าส่ง ๆ เปิดปากหาววอดพลางถามง่วง ๆ
 


“อืม กี่โมงแล้ว”
 
           
“แปดโมงครึ่งครับ”
 


ได้ยินเวลาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เช้าวันอาทิตย์ปกติเขาตื่นตอนเที่ยงนู้น แต่ดันโดนปลุกด้วยเสียงอาบน้ำซะก่อน คนขี้เซาเลยเตรียมล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางบ่นงึมงำ
 

           
 “เพิ่งแปดโมงครึ่ง ยังเช้าอยู่เลย จะรีบตื่นไปไหนวะ”
 
           
 “วันนี้ผมจะไปงานวันเกิดหลานสาวน่ะครับ”
 

           
คำอธิบายทำให้อาทิตย์ชะงัก  ค่อย ๆ เรียกสติของตัวเองให้ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
 

...จริงด้วย เมื่อวานเขาไปเป็นเพื่อนซื้อของขวัญวันเกิดกับก้องภพ พอกลับมาก็เจอว่าห้องตัวเองน้ำท่วม  เพราะท่อใต้อ่างล่างหน้าแตก เลยต้องมาอาศัยค้างคืนในห้องอีกคน แล้วก็ดันไปรู้ว่าระเบียงห้องเขาอยู่ตรงข้ามกับกันพอดี เขาเลยตัดสินใจถามคำถามนั้นออกไป จนสุดท้ายก็ได้ยินคำบางคำ
 


…คำบางคำที่ทำให้หัวใจสั่นไหว
 


แม้จะพยายามข่มตานอน ห้ามไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่กว่าจะหลับลงได้ก็เกือบเช้าแล้ว มันเลยส่งผลให้เขายังคงงัวเงียนอนไม่เต็มตื่น แต่ตอนนี้ทุกสิ่งค่อย ๆ เริ่มฟื้นคืน ไม่ว่าจะเป็นสติ รวมทั้งความรู้สึกบางอย่างซึ่งวนกลับมา
 


...ความรู้สึกที่แน่ใจว่าอีกคนคิดอะไรบางอย่างกับเขา
 

           
แค่นึกความสับสนในใจก็เริ่มเข้าจู่โจมจนเกิดอาการแปลก ๆ เขานั่งนิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าจะสบตามองอีกฝ่าย หากก้องภพกลับตีความว่าที่เงียบไปเป็นเพราะง่วงนอน จึงเอ่ยแสดงความมีน้ำใจ
 

           
“พี่อาทิตย์ไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมทิ้งกุญแจสำรองไว้ให้ พี่จะนอนต่อก็ได้ครับ”
 

คนฟังสะดุ้งเฮือก ขยับปากพูดปฏิเสธทันควัน
 

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนแล้วจะกลับหอเลย”
 
           
บอกจบก็รีบลุกขึ้นจากเตียงโดยเร็ว เผ่นแน่บไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เดินตรงไปยังอ่างหมุนก๊อกวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา เผลอเหลือบเห็นตัวเองในกระจกที่สภาพโทรมจากการอดนอน  หากก็ยังพยายามตั้งสติใหม่
 


...ไม่มีอะไร ก็แค่ทำตัวทุกอย่างเป็นปกติ พออาบน้ำเสร็จก็จะได้กลับหอ ไปรอช่างซ่อมห้องน้ำ แล้วจะได้หลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้ซะที
 


คนมุ่งมั่นสูดลมหายใจลึก เร่งจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย ทว่าพอเขาออกมาจากห้องน้ำ กลับถูกคนที่กำลังแต่งตัวอยู่เอ่ยถาม
 

“พี่อาทิตย์หิวหรือยังครับ เมื่อเช้าผมไปซื้อปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มาให้ด้วย พี่กินก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ครับ”
 

           
เขามองเห็นน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ กับปาท่องโก๋วางอยู่บนโต๊ะ ทั้งที่ตื่นมาก็เห็นว่าก้องภพอาบน้ำอยู่ แสดงว่าเจ้าตัวคงไปซื้อก่อนหน้านั้น หรือคิดอีกนัยหนึ่งคือก้องภพต้องตื่นเช้ามากจนมีเวลาไปตลาด ถึงแม้ใจอยากจะรีบกลับ แต่ถ้าไม่กินเลยก็อาจจะเสียน้ำใจคนซื้อมาฝาก แถมมันยังดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไรด้วย


...เอาเถอะ...ก็แค่ของกินจะไปคิดอะไรมาก
 


อาทิตย์จึงเปลี่ยนไปเดินหยิบถุงใส่น้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอม พลางกวาดตามองหาบางสิ่ง
 

           
 “แล้วแก้วอยู่ไหนเหรอ”
 
           
“วางอยู่ตรงชั้นใกล้ตู้เย็นครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
 

           
ก้องภพอาสา พลางเดินไปหยิบแก้วมาบนชั้นมายื่นส่งให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาแกะถุงน้ำเต้าหู้
 
           
“นี่ครับพี่อาทิตย์”
           
           
คนฟังเอื้อมมือไปรับแก้ว  หากเป็นจังหวะเดียวกับที่มือของอีกฝ่ายยื่นส่งให้ กลายเป็นว่าเขากำลังจับกุมมือของก้องภพโดยตรง
 

...สัมผัสที่แตะกันแม้เพียงเล็กน้อย ทว่ามันกลับทำให้อาทิตย์สะดุ้งเฮือก เผลอปล่อยมือทั้งสองข้าง แก้วที่ปล่อยจากมือซ้ายยังถูกก้องภพจับเอาไว้ แต่ถุงน้ำเต้าหู้ในมือขวากลับร่วงลงแตกกระจายบนพื้น
 
           
“เฮ้ย! ขอโทษ เดี๋ยวเช็ดให้”
           
           
คนตกใจรีบละล่ำละลั่กร้องขอโทษ  ดีที่น้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ไม่หกเปื้อนเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่าย แต่มันก็ยังเลอะพื้นห้องเป็นวงกว้าง กระนั้นก้องภพกลับส่ายศีรษะพูดอย่างใจเย็น
 
           
“ไม่เป็นไรครับ พี่อาทิตย์แกะถุงใหม่ไปเถอะครับ”
 

เจ้าตัวพูดด้วยท่าทางไม่ถือสา ก่อนเดินออกไปหลังระเบียงหยิบไม้ถูพื้นมาเช็ดทำความสะอาด ปล่อยให้อาทิตย์ยืนมองนิ่ง ๆ  ตรงข้ามกับความรู้สึกข้างในที่มันสั่น เพราะเขารับรู้ได้ในนาทีนั้นว่า ต่อให้พยายามแค่ไหน ทั้งร่างกายและหัวใจ


           
...มันก็ไม่เป็นปกติเลยสักนิด




RTTTTTTTTTT!!
 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะความเงียบ เป็นเสียงไอโฟนของก้องภพ ซึ่งหยุดมือจากการถูพื้น แล้วหยิบมันจากกระเป๋ากางเกงกดรับ เมื่อเห็นหน้าจอโชว์ชื่อที่คุ้นเคย
 

“ฮัลโหล ...ครับแม่ อ้อ...ก้องกำลังจะออกครับ เดี๋ยวก้องถึงแล้วโทรหานะครับ...”
 

“ผมไปนะ”
 

ยังไม่ทันที่ก้องภพจะจบประโยคสนทนา อาทิตย์กลับพูดแทรกขึ้นมา คว้ากระเป๋า เดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง โดยไม่ทันให้อีกคนเอ่ยลา  แม้ก้องภพจะเรียกรั้งไว้ก็คล้ายไม่ทัน  เพราะพอวางสายจากแม่ แล้วเปิดประตูออกไปหาที่ทางเดิน ก็ไร้เงาของอีกคนแล้ว
 


คนถูกทิ้งอยู่เพียงลำพังปิดประตูกลับเข้ามาในห้องตามเดิม  เหลือบมองถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋วางเคียงกันเหงา ๆ อยู่บนโต๊ะโดยไม่ทันได้แตะต้อง เขาอุตส่าห์ไปซื้อมาให้พี่อาทิตย์ตั้งแต่เช้า หากตอนนี้คงไม่มีโอกาสทำตามที่ตั้งใจไว้
 

...ความจริงเมื่อคืน เขาแทบนอนไม่หลับ ก็เพราะเผลอคิดมากกับเรื่องที่ยังค้างคาใจ  ในคำถามซึ่งเขาลังเลไม่กล้าบอกกับพี่อาทิตย์ให้ได้รู้ ด้วยกลัวจะสูญเสียความสัมพันธ์ระหว่างกันไป แม้จะแอบกระซิบบอกไปให้หายอึดอัดบ้างแล้ว แต่ยิ่งตื่นเช้ามามองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ ก็ยิ่งไม่อาจห้ามใจ
 


...บางความรู้สึก เหมือนชัดเจนหากก็ยังคลุมเครือ แต่ในความคลุมเครือก็ยังซ่อนความชัดเจนอยู่ในนั้น
 


ความชัดเจนที่บ่งบอกว่า...พี่อาทิตย์คือคนพิเศษสำหรับเขา แต่ตอนนี้คนพิเศษคนนั้น กลับไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเล่นเดินหนีหายไปเสียก่อน หรือเขาจะไปเผลอทำอะไรให้พี่อาทิตย์ไม่พอใจอีกรึเปล่า
 



ก้องภพถอนหายใจเบา ๆ กับความสับสนที่ไม่อาจคำตอบ พลางรวบถุงเตรียมเก็บน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋แช่ตู้เย็นไว้กินมื้ออื่น แต่พอเปิดตู้เย็นกลับพบบางสิ่งที่เจ้าของลืมไว้
 

...อ้าว...พี่อาทิตย์ไม่ได้เอาหนังสือที่แช่ตู้เย็นไว้กลับไปด้วย ถ้าโทรไปบอกตอนนี้พี่อาทิตย์คงยังเดินไม่ถึงหอ คงอาจจะกลับมาเอาทัน
 

คิดไป มือก็รีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกในรายชื่อพี่อาทิตย์ซึ่งเม็มไว้ แต่รออยู่นานจนสัญญาณตัดก็ไม่มีการตอบรับ  เขาขมวดคิ้วงงพยายามโทรอีกครั้ง ทว่าผลก็ยังเป็นเหมือนเดิม
 

เขาไม่แน่ว่าเป็นเพราะสัญญาณมีปัญหา หรือตอนนี้โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ติดตัวกับพี่อาทิตย์ แต่เขาไม่มีเวลาอยู่รอนาน เพราะต้องรีบไปงานวันเกิดหลานสาวตัวเอง งั้นไว้วันจันทร์ เขาค่อยเอาไปคืนใหม่ก็ได้
 

           
ก้องภพเก็บหนังสือซึ่งกลับมาแห้งเป็นปกติวางไว้บนโต๊ะ  แล้วหยิบกล่องของขวัญที่ไปเลือกกับใครบางคน เผลอยิ้มบางเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่ยอมไปเป็นเพื่อน
 

           
...ไม่เป็นไร ...คำพูดที่บอกไปเมื่อคืนว่าเขาคิดอะไรกับพี่อาทิตย์ แม้ตอนนี้ยังไม่กล้า แต่เขาหวังว่าจะบอกมันออกไปให้ชัดเจน
 
 
           
...สักวันหนึ่ง
 

           
...
 
           
...
 
 

ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่คิด…
 

เมื่อก้องภพพยายามโทรหาอาทิตย์ในเช้าวันจันทร์ต่อมา แต่ไม่มีสัญญาณใด ๆ ตอบรับ ทั้งเจ้าตัวก็ยังไม่โทรกลับมาหาเขาด้วย คล้ายอีกฝ่ายขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิง
 


...พี่อาทิตย์เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเงียบหายไปอย่างนี้ หรือเขาจะเผลอไปทำอะไรให้พี่อาทิตย์โกรธจริง ๆ แต่เรื่องไหนกันล่ะที่พี่จะโกรธ ...เรื่องที่เขาไม่ยอมบอกว่าอยู่ระเบียงห้องตรงข้าม
 

...หรือเรื่องคำถามที่พี่อาทิตย์เคยถามไว้
 


ตี๊ด! ตี๊ด!
 

ก้องภพสะดุ้งตกใจกับเสียงสัญญาณเข้าจากไอโฟนที่กำลังสั่น เขาหยิบมันขึ้นมาดูเผื่อหวังจะเป็นคนที่เฝ้ารอ หากก็พบว่าสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ เป็นเพียงข้อความจากโปรแกรมไลน์ซึ่งเอ็มส่งมาหา
 

‘มึงอยู่ไหนวะ’
 

‘อยู่โต๊ะในสุดใต้ตึกคณะ’
 

เจ้าของพิมพ์ตอบกลับ  พลางเลื่อนสไลด์เปิดเช็คโปรแกรมไลน์ที่ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไร ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับรายชื่อของใครบางคนในช่องข้อมูลเพิ่มเพื่อน
 

เขาไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์เล่นไลน์รึเปล่า แต่ก็อย่างน้อยนี่ก็คงเป็นอีกช่องทางที่เขาสามารถติดต่อสื่อสารได้ ก้องภพเลยรีบกดแอดรับเป็นเพื่อน แล้วตัดสินใจเปลี่ยนไปพิมพ์ข้อความทิ้งไว้
 

           
 ‘พี่อาทิตย์ครับ ผมก้องภพนะครับ พี่ลืมหนังสือไว้ที่ห้องผม วันนี้พี่ว่างเมื่อไรครับ ผมจะเอาไปคืนให้’
 

           
เขากด ‘Send’ หวังให้คู่สนทนาเห็นข้อความที่ฝากไว้ ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอ เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนซึ่งกำลังตามตัวอยู่พูดทัก
 

“เฮ้ย! มานั่งหลบมุมอะไรตรงนี้วะ ไอ้ก้อง ให้กูหาตั้งนาน ว่าจะมาขอลอกการบ้านเคมหน่อย กูยังไม่ทำเลยวะ เมื่อคืนตีดอทเพลินแม่งเสือกป้อมแตกอีก กูเซ็ง!”
 

เอ็มบ่นงึมงำตามประสาคนเล่นเกมส์ ซึ่งเขาก็ชินกับไอ้พฤติกรรมอย่างนี้ของเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยม เลยหยิบเอารายงานวิชาเคมีจากกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะให้เพื่อน ที่ก็ยังคงไม่เลิกคุยฟุ้งอัพเดทข่าวยามเช้า
 

“เออ...เมื่อกี๊กูเจอพี่อาทิตย์ด้วยวะ ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นเขา แม่งตัดผมมาใหม่อย่างหล่ออ่ะ เห็นพวกเมย์ยืนกรี๊ดรุมคุยกันอยู่ตั้งนาน”
 

มือที่กำลังส่งแผ่นรายงานวิชาเคมีชะงัก เขารีบเงยหน้าขึ้นถามคนตรงข้ามทันควัน
 

“ไปเจอที่ไหน”
 

“ตรงหน้าคณะที่จอดมอไซต์”
 

“เดี๋ยวกูมานะ”
 

ก้องภพผุดลุกขึ้นยืนทันที โดยไม่สนสายตาของเพื่อนที่ยังคงงง ๆ รีบเดินจะแทบจนกลายเป็นวิ่งพุ่งตรงไปยังหน้าตึกคณะ ซึ่งเป็นที่ว่างจอดรถมอเตอร์ไซต์ของนักศึกษา หันมองซ้ายขวาเพื่อหาคนบางคน ก่อนจะเหลือบเห็นเพื่อนในภาคที่ยังยืนล้อมวงคุยกันอยู่ ทว่ากลับไม่มีคนที่ตามหาอยู่ในวงนั้น เขาเดินเข้าไปใกล้ ในจังหวะเดียวกับที่สาวใส่แว่นเงยหน้ามาเห็นพอดี เลยเอ่ยทักเมื่อร่างสูงอยู่ในท่าทางเหงื่อซึม รีบร้อนแปลก ๆ
 

“อ้าว ก้องจะรีบไปไหนเหรอ หอบแต่เช้าเลย”
 

“เมย์ พี่อาทิตย์ล่ะ”
 

“อ้อ เห็นว่าพี่เขารีบไปเรียน เพิ่งเดินขึ้นตึกไปเมื่อกี๊นี้เอง”
 


...เขาพลาดไปแล้วแค่ไม่กี่นาที แต่ไม่แน่ ถ้าตามขึ้นตึกไปตอนนี้ก็อาจจะยังทัน เสียแต่เขาไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์เรียนอยู่ชั้นไหนห้องไหน
 


ก้องภพจึงตัดสินใจหยิบไอโฟนมากดโทรออก หากเสียงปลายสายก็ดังอยู่แบบนั้น โดยไม่มีสัญญาณตอบรับเหมือนเช่นเคย เขากดวางสาย ก่อนเลื่อนสไลด์เปลี่ยนไปเปิดโปรแกรมไลน์ที่เขาส่งความไปหาพี่อาทิตย์
 


...มันขึ้นสถานะว่า  ‘Read’  และสิ้นสุดเพียงแค่นั้น
 



ก้องภพกำโทรศัพท์ในมือแน่น ความรู้สึกบางอย่างถาโถมในใจจนสั่นไหว
 

...พี่อาทิตย์ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง คล้ายกับพี่อาทิตย์จงใจจะเฉยชากับเขา โดยที่เขาไม่รู้เหตุผลชัดเจนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ไปทั้งอย่างนี้ จนกว่าเขาจะเข้าใจว่า เพราะอะไรพี่อาทิตย์ถึงพยายามไม่ยอมคุยกับเขา
 

           
....



           
....
 


ช่วงเวลาพักเที่ยง ในโรงอาหารคึกคักไปด้วยนักศึกษา หากส่วนใหญ่ก็มักจะถูกยึดครองโดยเด็กคณะวิศวะซึ่งมีจำนวนคนเรียนเยอะมากกว่าคณะอื่น จนแทบจะกลายเป็นโรงอาหารของคณะวิศวะถาวร รวมถึงกลุ่มของแก๊งค์ชายโฉดปีสามประจำภาควิชาอุตสาหการ ที่เพิ่งเลิกเรียนเดินคุยเฮฮามาเพื่อกินข้าว ทว่าหนึ่งในนั้นกลับไม่มีอารมณ์ร่วมจนเพื่อนสนิทต้องเรียกทัก
 

“อาทิตย์...อาทิตย์...เฮ้ย!  ได้ยินกูเปล่าวะ”

 
“ห่ะ! มีไร”
 

คนเหม่อสะดุ้ง รีบหันมามองคู่สนทนาซึ่งขมวดคิ้วถาม
 

“มึงเป็นไรวะ เห็นเงียบแต่เช้าแล้ว”


ความจริงน็อตอยากจะถาม ตั้งแต่เห็นอาการแปลก ๆ ของมันตอนถือโทรศัพท์ที่มีสัญญาณเรียกเข้า แต่แทนที่มันจะกดรับ กลับไปปิดเสียงปิดระบบสั่นโดยไม่ตัด แล้วก็ปล่อยให้คนโทรมาเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เสร็จแล้วก็นั่งซึม ๆ เหม่อ ๆ ไม่พูดไม่จากตลอดการเรียน  ดูก็รู้ว่าคงมีปัญหาอะไรสักอย่าง แต่นิสัยของอาทิตย์ไม่เคยพูดออกมาหรอก ฟังเอาจากตอนนี้ที่คนถูกถามพยายามเลี่ยง
 

“เออ...กูง่วง...เมื่อคืนกูดูบอลดึกไปหน่อย”

 
“เหรอ คู่ไหนวะ เมื่อคืนไม่เห็นมีตารางถ่ายทอดสดนี่หว่า”
 
       
น็อตแกล้งแหย่ไปอีกรอบ ทันเห็นคนโดนจับได้ทำสายตาวอกแวก แล้วรีบบอกปัดเปลี่ยนเรื่อง
 
           
“เออ เรื่องของกูเหอะ กูหิวแล้ววะ กินไรดีว่ะ”

 
อาทิตย์รีบเดินนำหน้า ทำเป็นมองหาร้านขายอาหาร เพื่อกลบเกลื่อนคำโกหกของตัวเอง
 


...ไอ้ง่วงน่ะเรื่องจริง แต่ไม่ใช่จากการดูบอลดึก มันเป็นเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับติดต่อกันมาสองคืนแล้วต่างหาก


ทั้งที่เมื่อวานก็กลับไปนอนหอตัวเอง เพราะช่างมาซ่อมก๊อกใต้อ่างเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่สิบโมงแล้ว แต่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าดันลืมหนังสือในแช่ตู้เย็นไว้ในห้องของก้องภพ  อยากจะโทษความสะเพร่าที่ทำให้ตัวเขาไม่เคยหนีไปได้ไกล ต้องมาวนเวียนเจอกันอยู่เรื่อย และก็เป็นจริงดังคาดเมื่อก้องภพโทรหาเขาในตอนเย็น แต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ จะเป็นเพราะสาเหคุอะไรก็ไม่รู้

 

...แต่ที่แน่ใจคือตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนคนนั้น


 
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามสลัดความอึดอัดใจให้พ้นจากสมอง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเงยหน้าพบใครบางคนซึ่งคุ้นตากำลังเดินมาจากที่ไกล ๆ 
 

ก้องภพเห็นกลุ่มพี่ปีสามในเสื้อช็อปอยู่อีกฝั่งของโรงอาหาร และก็คล้ายจะเห็นคนที่เขาตามหาอยู่แว๊บ ๆ ในกลุ่ม ถึงไม่ค่อยมั่นใจแต่ก็รีบเสี่ยงเดินมา ทว่าด้วยระยะทางและจำนวนคนในโรงอาหารที่ค่อนข้างมาก ทำให้เขาคลาดสายตาไปจนต้องรีบเข้าไปหาหนึ่งในรุ่นพี่ พลางยกมือไหว้เอ่ยถาม
 

“สวัสดีครับพี่น็อต พี่น็อตเห็นพี่อาทิตย์มั้ยครับ”

 
“ก็เดินตามมาข้างหลังไง อ้าว...หายไปไหนแล้ววะ พวกมึงเห็นไอ้อาทิตย์ป่ะ เมื่อกี๊ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย”
 

น็อตทำหน้างง เมื่อกวาดตามองแล้วไม่พบเพื่อนตัวเองที่เดินมาข้าง ๆ  กระนั้นก้องภพกลับไม่มีทีท่าแปลกใจ มีเพียงแววตาที่วูบไหวคล้ายท้าทาย ก่อนมันจะกลับมาอ่อนแสงเป็นปกติแล้วเปลี่ยนไปถามถึงเรื่องอื่น
 

“วันนี้พี่น็อตมีเรียนอีกมั้ยครับ”

 
“เดี๋ยวมีเข้าแลปเย็น ๆ เลิกตอนหกโมง”

 
“ครับ ขอบคุณครับ”
 

เอ่ยจบ เด็กปีหนึ่งก็เดินหายไป ปล่อยให้พี่ปีสามยังคงมึนงงกับพฤติกรรมของทั้งเพื่อนและรุ่นน้อง แต่ก็ราวกับจะเริ่มจับต้นชนปลายในความเชื่อมโยงได้
 


...บางทีเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าทำไมอาทิตย์ถึงมีท่าทีแปลกไป
 
 

...


 
...
 
 


“โอเคครับนักศึกษา วันนี้เลิกคลาสได้”
 


เสียงอาจารย์กล่าวเป็นสัญญาณที่นักศึกษาทุกคนต่างรอคอย อาทิตย์เตรียมเก็บข้าวของและปึกชีทเรียนเข้ากระเป๋า พลางได้ยินเสียงชวนของเพื่อนข้างตัว


“มึงไปกินข้าวด้วยกันป่ะ”
 

“กูอยากกลับหอ จะไปนอน”
 

เขาตอบไอ้น็อตไปสั้น ๆ เพราะวันนี้ขนาดนั่งเรียนอยู่ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง  ตาปรือจนเกือบจะหลับคาโต๊ะ แถมไม่มีอารมณ์ไปร่วมเฮฮากับใครเขา อยากจะกลับไปพัก เผื่อความกระอักกระอวนที่ค้างในความรู้สึกจะหายไปได้บ้าง
 

และไอ้น็อตคงเห็นสภาพย่ำแย่ของเขาแล้วเลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรเพิ่ม มันเดินก้าวนำออกนอกห้องเรียนไป แต่แล้วอยู่ ๆ ก็ชะงักหันกลับมาบอกคนที่เดินตามอยู่ด้านหลัง
 

“อาทิตย์ มีคนมาหามึงวะ”


น็อตเบี่ยงตัวหลบให้คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองทันที วินาทีนั้นเขาอยากจะเดินกลับเข้าห้องใหม่ หากก็ไม่ทันไรแล้ว เมื่อคนที่หลีกเลี่ยงการเผชิญมาตลอดวัน กลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าคล้ายกำลังเฝ้ารอ
 


“พี่อาทิตย์ครับ”


 
ก้องภพเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพเหมือนทุกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบมันเต็มไปด้วยความจริงจัง โดยเฉพาะแววตาที่สะท้อนมองเขาราวกับอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ หากอาทิตย์ก็ทำเป็นเมินหลบสายตาคู่นั้น พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ใช้คำพูดด้วยท่าทางห่างเหินสั้น ๆ
 


“คุณมีธุระอะไร”

           
“ผมเอาหนังสือมาคืนพี่ครับ”
 


ก้องภพหยิบหนังสือห้องสมุด พร้อมทั้งชีทแบบเรียนและหนังสือการ์ตูนซึ่งแห้งสนิทไม่มีรอบชื้นบวมออกมา อาทิตย์ยื่นมือไปรับให้มันจบเรื่องไป หากพอจับ อีกฝ่ายกลับขืนไม่ยอมคืนหนังสือ จนเขาต้องสั่งเสียงดุ
 

“ปล่อย”

 
“เดี๋ยวผมจะปล่อยให้ครับ แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ก่อน”

 
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

 
ไม่เพียงแค่น้ำเสียง หากท่าทางเฉยชาไม่ยอมสบตามอง ทำให้ก้องภพยิ่งนึกหวั่น หากก็ยังดื้อดึงพยายามเปลี่ยนไปเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
 


“พี่อาทิตย์ครับ...”



“ถ้าคุณไม่คืน ผมก็ไม่เอา”
 


ทว่า อาทิตย์กลับเป็นฝ่ายหมดความอดทน ตัดบทการสนทนา  ปล่อยมือจากหนังสือ แล้วหันหลังโดยไม่แม้แต่จะสนใจ เดินตรงลิ่วไปทางเพื่อนที่รออยู่ ซึ่งก้าวตามมาข้าง ๆ พลางเหลียวมองน้องปีหนึ่งที่ถูกทิ้งให้ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น จนทำให้คนมองเห็นเหตุการณ์อดถามไม่ได้
 
           
“ไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกับน้องมันเหรอวะ”

 
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ”
 

คำปฏิเสธหน้าตาเฉยสวนทางกับสถานการณ์ชัด ๆ ทำเอาน็อตพ่นลมหายใจอย่างระอา


“หึ กูคงเชื่อหรอก น้องมันถามหามึงตั้งแต่เมื่อเที่ยงแล้ว มองหน้าก็รู้ว่ามีเรื่องอยากเคลียร์กับมึง แล้วมึงจะหลบหน้าน้องเขาไปทำไมวะ”


 
ประโยคจี้ใจจนอาทิตย์สะอึก อยากจะแก้ตัวเถียงใส่เพื่อนสักคำ แต่เขาไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้เลย
 

...ก็เพราะมันเป็นความจริง ทุกครั้งที่มองเห็นสายตาของก้องภพ  มันมีแต่ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่สามารถทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิมได้ เขารู้สึกอึดอัดทรมานเหมือนหายใจไม่ออก   เลยต้องพยายามหลบ  พยายามหนีให้ห่างมากที่สุด ทั้งจากตัวของก้องภพ



...และอาจจะหนีให้ห่าง ....จากความสั่นไหวของหัวใจตัวเอง
 



“น็อต เมื่อกี๊มึงชวนกูไปไหนนะ กูไปด้วย”
 
           
อาทิตย์เปลี่ยนใจกะทันหัน เห็นเพื่อนข้างตัวหันมอง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพิ่ม

 
เขาเลยลากยาวไปกินข้าวกับไอ้น็อต  แล้วบังเอิญเจอพวกเปรมเลยชวนกันไปต่อ ไม่ไปได้ไปกินเหล้า แต่ไปกินนมเย็น นั่งเหล่สาวอยู่ที่ร้านขายกาแฟชิล ๆ คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้เรื่อยเปื่อย กว่าจะเลิกก็ตอนฝนเริ่มเทลงมาถึงจะแยกย้ายกันได้
 


อาทิตย์อาศัยมอเตอร์ไซต์น็อตฝ่าฝนกลับมาถึงหอในเวลาเกือบสามทุ่ม
 

คนเนื้อตัวเปียกเดินเข้าห้องด้วยอาการสะโหล่สะเหล่ ตั้งใจจะอาบน้ำเพราะกลัวเป็นหวัดขึ้นมา เขากำลังจะเลื่อนเปิดประตูกระจกออก แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเหลือบเห็นใครบางคนอยู่ที่ระเบียงฝั่งตรงข้ามท่ามกลางม่านฝน
 
           

อาทิตย์แง้มมองลอดจากผ้าม่าน ตอนแรกนึกว่าคนที่ยืนอีกฝั่งจะสูบบุหรี่ แต่มันกลับยืนนิ่ง ๆ ใจลอย เหม่อมองสายฝนโดยไม่รู้ว่าคิดอะไร
 

           

 …เขานิ่งมองภาพนั้นด้วยความลังเล กับตะกอนความรู้สึกบางอย่างที่ตกค้างอยู่ในใจ

 
 
           
...
 
           
...


 
           
...พี่อาทิตย์คงกลับมาแล้ว

 

หากก้องภพก็ยังไม่ขยับไปไหน ยืนมองไฟที่เปิดสว่างอยู่ระเบียงฝั่งตรงข้าม ...ไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่โมง ...ไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรทำอะไรต่อไปในตอนนี้ เพราะใจมันยังวนเวียนในความคิดเดิม ๆ ที่เขาไม่อยากจะยอมรับ
 


...ความกลัวที่กำลังจะสูญเสียพี่อาทิตย์ไป


 
ทำไมเขาถึงไม่สังเกตว่าไม่ใช่แค่วันนี้  มันเป็นตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์แล้วที่พี่อาทิตย์ไม่ยอมหน้าเขา หรืออาจจะเริ่มมาตั้งเมื่อคืนวันเสาร์ที่พี่อาทิตย์ถามคำถามซึ่งเขาไม่ยอมตอบ

         
หรือคำตอบนั้นพี่อาทิตย์อาจจะพอเดาได้อยู่แล้ว เลยโกรธเพราะไม่อยากจะรับความรู้สึกของเขาไว้  แต่ถ้าจะโกรธกันด้วยเหตุผลนี้ สู้ให้เขาบอกไปตรง ๆ เสียจะดีกว่าที่ไม่บอก เพราะเขาคงทนไม่ได้ถ้าพี่อาทิตย์จะมาหลบหน้ากันไปโดยที่เขาก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย
 

ความเครียดในสมอง ส่งผลให้อยากจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบสักมวน  แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาโยนซองทิ้งถังขยะ เมื่อคราวที่รับปากกับพี่อาทิตย์ว่าจะไม่สูบอีก เลยต้องมาทำตัวเป็นพระเอกมิวสิควิดีโอยืนมองระเบียงที่อยู่ห่างออกไป 15 เมตรหากมันช่างห่างไกลเหลือเกินในความรู้สึก
 

           
ก้องภพถอนหายใจ  ละสายตาจากแสงไฟสว่างจากระเบียงห้องตรงข้าม
 

เขาควรไปอาบน้ำได้แล้ว เผื่อให้ความเย็นช่วยระบายความอึดอัดใจลงบ้าง  กำลังหมุนตัวหันหลังเข้าห้อง ในจังหวะเดียวกับที่เสียงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงสั่นเบา ๆ และทันทีที่เห็นรายชื่อคนโทรเข้า เขาก็ต้องเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รีบกดรับ พร้อมเรียกชื่อของคนที่พยายามหลบหน้ามาทั้งวัน


 
“พี่อาทิตย์ครับ...”

 
“ผมฝากให้คุณคืนหนังสือที่ห้องสมุดไปเลยแล้วกัน ส่วนการ์ตูนคุณก็เอาไปเลย ผมจะไปเสียค่าปรับกับร้านเอง แค่นี้นะ”
 


ประโยคที่ถูกเอ่ยอย่างรวดเร็ว ก่อนปลายสายทำท่าจะวางลง ทำให้ก้องภพต้องรีบรั้ง
 


“เดี๋ยวครับ! พี่อาทิตย์โกรธผมเหรอครับ”

 
“เปล่า”
 

“ถ้าไม่ใช่  แล้วทำไมพี่ถึงไม่ยอมคุยกับผมล่ะครับ หรือพี่โกรธเรื่องเมื่อวันนั้นที่ผมไม่ได้ตอบคำถามพี่”


 
ประโยคตรง ๆ ที่ถูกเอ่ย ไม่มีคำพูดใด ๆ ตอบกลับ นอกจากเสียงสายฝนกระทบลงพื้น บรรยากาศของความอึดอัดโรยตัวลงมาอีกครั้ง แม้รู้ว่ามันจะเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ แต่ในนาทีเขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
 


“ถ้าพี่ยังอยากรู้คำตอบจริง ๆ ผมจะบอกให้ก็ได้ครับ”


 
ก้องภพมองตรงไปยังระเบียงอีกฝั่ง หวังให้ถ้อยคำฝากส่งไปให้คนคนนั้น
 


“ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน ไม่รู้ว่ามันเริ่มยังไง ทั้งที่พี่เป็นผู้ชายแล้วผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”


 
ทุกสิ่งหยุดเงียบลงคล้ายกับลมหายใจของคนฟัง  ก่อนตามมาด้วยถ้อยคำที่กลั่นกรองทุกความรู้สึก ในทุกความหมาย
 



“พี่อาทิตย์ครับ  ผมอยากบอกพี่มาตั้งนานแล้วว่า... ผม....”

           
 

ตี๊ด!


 
 
สัญญาณขาดหายในประโยคที่ยังไม่จบ  ก้องภพมองไอโฟนของตัวเองที่ถูกตัด เขาพยายามโทรกลับไปอีกรอบ หากสัญญาณรอสายกลับดังขึ้นแล้วตัดหายไปอีก และเมื่อโทรย้ำ ในที่สุดมันก็กลายเป็นบริการฝากหมายเลขโทรกลับ ซึ่งหมายความว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว
 



...เป็นการปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทั้งที่เขายังไม่ทันได้สารภาพความในใจ
 



...มันจบลงแล้วใช่มั้ย ระหว่างเขากับพี่อาทิตย์


 

ก้องภพเงยหน้ามองไปที่ระเบียงฝั่งตรงข้ามท่ามกลางสายฝนพร่ามัว เช่นเดียวกับความรู้สึกว่างโหวงในหัวใจ



           
...ความกลัวที่เคยคิดไว้มาตลอด เป็นจริงแล้วในนาทีนั้น



             
...เขากำลังจะเสียพี่อาทิตย์ไป




หากก้องภพคงไม่อาจรู้...สายฝนที่ตกกระทบลงพื้น มันไม่ได้ต่างจากความรู้สึกมากมายที่ตกกระทบลงใจของอาทิตย์


           
เบื้องหลังระเบียงของอีกฝั่ง อาทิตย์ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง ปล่อยโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งปิดเครื่องหนีทิ้งไว้อย่างนั้น
 

...ไม่ใช่เดาไม่ได้ว่าก้องภพจะพูดอะไร แต่เขาไม่อยากจะฟังในตอนนี้  ในตอนที่เขาไม่พร้อมเผชิญหน้า และไม่พร้อมจะตอบคำถามของตัวเองได้ว่า...




 
...เขาคิดอะไรรึเปล่ากับ...ก้องภพ
 
 
 


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



 
TBC
 
 
 

[np3]

จิ้ม
----
ตอนแรกกะดองไว้ไม่เข้ามาอ่านจนกว่าจะสอบเสร็จ เทอมนี้ตัวโหดๆทั้งน๊านนนนน TT
แต่เห็นแว้บๆ ว่าในเพจมีแฟนอาร์ตดราม่าน้องก้องพี่อุ่น เลยอดใจไม่ได้ ต้องเข้ามาหามาม่ากินสักหน่อย ฮิฮิ

ตอนที่ ๒๒
ชอบตอนพี่อาทิตย์ตบหลังก้องภพ บอกไม่ถูกว่าทำไม..แต่ชอบ
ตอนสั่งก๋วยเตี๋ยวให้นี่ก็แอบหวานนะ..เอ๊ะ หรือไม่แอบ?
...
“ไม่ใช่ครับ ...ตัวผมเองต่างหากที่จะแย่”

ประโยคนี้นี่ไม่ไหวนะ...คือเขินอ่ะ >//<

แต่บอกตามตรง เราไม่ชอบบรรยากาศระหว่างพี่อาทิตย์กับก้องภพเลย ในช่วงตอนๆที่ผ่านมาอ้ะ
คือจะพูดยังไงดี แบบไม่ชอบก้องมากกว่า อ่านแล้วมันขัดๆกับความรู้สึกเรายังไงก็ไม่รู้...
มันอธิบายไม่ถูกกกกกกกกกกก 
-------

ตอนที่ ๒๓

อ่าาาาา..ดราม่าแฟนอาร์ตที่เห็นในเฟส เป็นของตอนที่ 23 นี่เอง..
พออ่านตอนนี้จบแล้ว อะไรๆก็พอจะชัดขึ้น ว่าที่ไม่ชอบก้องเพราะอะไร..
ก็จริงอย่างที่ก้องคิด คือ เราขัดๆกับความขี้ขลาดของก้อง ความไม่ชัดเจนอะไรต่างๆ
แบบ..เราคงอยู่ข้างพี่อาทิตย์แล้วมองในมุมพี่อาทิตย์..เลยคิดประมาณว่า
ในเมื่อตัวเองรัก ตัวเองชอบ ทำไมไม่แสดงออกให้ชัดเจน
มาทำเป็นหมาหยอกไก่อยู่แบบนี้เพื่ออะไร? ...คือแอบหงุดหงิดตรงนี้จริงๆนะคะ

แต่ถ้าเราเป็นก้องภพก็ไม่กล้าที่จะทำลายความสัมพันธ์ด้วยคำว่ารัก..ที่ไม่รู้ว่าเค้าต้องการมันหรือเปล่า
เพราะอย่างที่ก้องคิด(คิดเหมือนกันแหล่ะ) คือกลัวที่จะเสียเค้าไป กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วทุกอย่างที่เคยดี หรือไม่ค่อยดีอยู่แล้ว
มันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ซึ่งเราก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะเสียมันไป...
อันนี้ก็เข้าใจก้องนะ เพราะก็เคยอยู่ในสถานะเดียวกัน - -" 

เริ่มมึนกับคำพูดและความรู้สึกตัวเอง 
ตายสะ คนเม้นท์ 

เอาเป็นว่าเราไม่ชอบอิควันขมุกขมัวที่ลอยอยู่รอบๆก้องกับพี่อาทิตย์ที่ทำให้อะไรๆ ไม่ชัดเจนอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แล้วกัน
 

------
ตอนที่ ๒๔

อ่าาาาา ถ้ามองในมุมก้องที่พี่อาทิตย์รีบร้อนออกไปแบบนี้ก็เหมือนกับเป็นการปฏิเสธกลายๆนะ
ยิ่งเจอแบบนี้ถ้าเราเป็นก้องก็ยิ่งไม่กล้าอ่ะ แล้วยิ่งโทรหาไม่รับ อ่านไลน์แต่ไม่ตอบนี่นะ
มันยิ่งพาลจะหมดความมั่นใจไปได้อ่ะ..การกระทำก็บอกอยู่แล้วว่าหลบหน้า จงใจ ตั้งใจหนีขนาดนี้...
แต่พออ่านมาถึงตรงนี้

...พี่อาทิตย์ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง คล้ายกับพี่อาทิตย์จงใจจะเฉยชากับเขา โดยที่เขาไม่รู้เหตุผลชัดเจนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ไปทั้งอย่างนี้ จนกว่าเขาจะเข้าใจว่า เพราะอะไรพี่อาทิตย์ถึงพยายามไม่ยอมคุยกับเขา

แหมมมมมมมมมมมมมมมมม อิก้องงงงงงงงงงงงงงงง  ทีนี้ดันกล้าาาาา
ขอสักทีดีมั้ยยยยยยยย 

ดราม่าเล็กๆมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ก้องมันไม่รู้ความคิดพี่อาทิตย์นี่ โอ้ยยยย
จากที่เคยพูดว่าไม่ชอบก้องเมื่อสองตอนที่แล้ว...เริ่มรู้แล้วว่าไม่ชอบมันเพราะอะไร
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยอิก้อง แกนี่ถอดแบบความคิดฉันมาเลยย ยกมาทั้งดุ้น ฮรื่ออออออออออออออออ 
ไม่ชอบความคิดตัวเองพอๆกับที่ไม่ชอบก้องนั่นแหล่ะ โง่ยยย

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า..
ควันเยอะไปแล้วววววว  คลุมเครือสุดดดดดดดดดด ขมุกขมัวมากกกกกกกกก ปรับความเข้าใจ และเคลียร์กันได้เร็วๆนะ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ 
เค้าโพสไม่รู้เรื่อง อย่าถือสานะคะ โพสเองยัง งง เองเลยยย เรียบเรียงความคิดไม่ถูกง่ะ 


======

แต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ จะเป็นเพราะสาเหคุอะไรก็ไม่รู้
...สาเหต

มันเป็นตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์แล้วที่พี่อาทิตย์ไม่ยอมหน้าเขา
...ไม่ยอมมองหน้าเขา ....?

[MZter]

 เอือก...ตอนนี้มันช่างกระแทกตับ กระทบไต กระชากไส้ กระตุ้นต่อมน้ำตาซะจริง
รักคนแต่งที่สุด คนอ่านกำลังอินและจิ้นมาก
กลับไปอ่านตั้งแต่สองตอนที่แล้วอีกซักรอบ

[Ryoooo]

พี่อาทิตย์ค่อยๆคิดจิ อย่าทำแบบนี้กับก้องภพพพพพ
เล่นตัดสายตอนจะบอกรักแบบนี้ "เจ็บ"
ทำไมไม่ลองมองกันดีๆก่อน อย่าเพิ่งตั้งแง่อะไร
ตอนนี้มันหน่วง อึดอัด แต่ก็เข้าใจพี่อาทิตย์ได้ระดับนึง
โอ๊ยยยย เครียดดด ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ยยย

ปล.น้องก้องภพอย่าเพิ่งหมดกำลังใจน่าาาา เข้าทางเพื่อนพี่อาทิตย์เลย อย่างน๊อตเงี้ยย

[na-au]

   หลานไออุ่นจ้า    เมื่อไหร่จะรู้ใจตนเองนะทีจ๊ะ

คนแก่สงสารหลานก้องภพอ่ะ   

 

[BBChin JungBB]

อึดอัด อ่านตอนนี้แล้วสงสารก้องภพ อาทิตย์ทำตัวงี่เง่า เฮ้ออออ

ความจริงน่าจะคุยกันให้เคลียร์ไปเลย สงสารคนรอ

หรือว่าต้องรอให้ก้องภพย้ายคณะไปก่อนนะ

[Zelsy]

สงสารก้องภพขึ้นมาฉับพลัน

[done_dirt_cheap]

อ๊าก  จบแบบอลื่มอะคลึม อัลไลเช่นนี้ จี๊ดๆ พี่อาทิตย์จะทำไงอ่ะ
แต่อย่าตัดน้องก้องนะ
เค้าฉงฉาน น้องก้องอ่ะ
 

[Palmpalm]

อ่านไปน้ำตาซึมไป

[kuruma]

เนื้อเรื่องมันกำลังจะไต่ขึ้นไปถึงจุดพีคแล้วใช่ไหม??
เอาเข้าจริงๆ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะทำเป็นไม่รู้สินะ
เข้าใจทั้งคู่เลยนะ มันต้องใช้ความกล้าขนาดไหนกัน ..

เอาใจช่วยนะคะ !

[misso]

โอย น้ำตาซึม สงสารก้องภพ พี่อาทิตย์ใจร้ายยยยย

ตั้งสติเร็วๆแล้วรีบไปเคลียร์กับน้องนะ ฮือ

ไม่รู้ทำไม อ่านเรื่องนี้แล้วเข้าข้างแต่นายก้อง ส่วนพี่อาทิตย์คะแนนติดลบอย่างต่อเนื่อง เราคงลำเอียงเกินไปแล้ว รีบๆเคลียร์กันนะ ไม่งั้นอิฉันจะแย่งน้องก้องมาแทน งี้ดดดด

[MunashiiSora]

โอ้ยยยยยๆ มันรู้สึกหน่วงๆไงไม่รู้อ่ะ

รีบๆเคลียร์กันเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน

ปล. รอตอนต่อไปจ้า 

[=นีรนาคา=]

สงสารก้องภพ อย่าใจร้ายกับก้องภพมากได้มั้ยยยยย
พี่อาทิตย์หาคำตอบให้หัวใจตัวเองเร็วๆนะคะ
<ถ้าพี่ช้าหนูจะไปแย่งก้องภพแล้วน้าาา ห๊ะ!!!!>

[sunshine538]

เป็นไงล่ะน้องก้อง กลัวอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ   

พี่อาทิตย์คงต้องใช้เวลาทำใจให้ยอมรับว่าตัวเองหวั่นไหวไปกับน้องก้องอีกสักพักนะ แต่อย่าใจร้ายกับน้องนักเลย คนอ่านสงสาร...

ว่าแต่ ...น้องก้องจะถอดใจไปเลยรึเปล่า อย่านะ ขอร้อง 

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[GAZESL]

อร๊ายยยยย พี่อาทิตย์ รีบๆคิดเร็วๆนะ
จะได้โอเคกับน้องก้องภพซะที
น้องก้องเครียด พี่อาทิตเครียด คนอ่านลุ้น...แย่แล้ว

[mr.tou_chi]

ก้องภพ  จีบคนใหม่เหอะ  อาทิตย์ถือทิฐิเกินกว่าจะเป็นแฟนเอ็ง  พี่เอาใจช่วยจีบคนใหม่โลด

[•♀NoM!_KunG♀•]

TT

[Bejae]

หน่วงๆ พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
เค้าสงสารก้องภพ

[maemix]

มันหน่วงๆนะ คงต้องให้เวลาทั้งคู่ได้คิดทบทวน
จะเดินหน้าหรือหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้

[Nano PL]

พี่อาทิตย์ใจร้ายยย

[kongxinya]

พี่อาทิตย์ใจร้ายยยยย

[Maprang_W]

มันเจ็บ แต่เข้าใจนะ เพราะพี่อาทิตย์เป็นผู้ชายไง

[goosongta]

มาซบอกพี่ชั่วคราวก่อนมั้ย 0062 ปล่อยให้พี่อาทิตย์เค้าถามใจตัวเองสักพัก

[Nankoong]

ความรุ้สึกมันอึนๆหน่วงๆ.....

ก้องภพ....

[jungjiyoo]

อึนนน! หม่นฝนสาดมาก ๆ ยิ่งจิ้นเป็นตั้วมาร์ชแล้ว  จิกเกร็ง! นี่เห็นภาพเป็นน้องตั้วยยืนเศร้าอยู่ตรงระเบียงแล้วแอร๊ยยยยยย
อย่างนี้มัรตีองโดนกระพือขนตาใส่!

[ช็อคโกแลตสีม่วง]

เกาะหน้าจอ ติดเรื่องนี้หนักกว่าเก่าทั้งๆที่ใกล้สอบ

[ไอ้หัวแห้ว]

ได้บทสรุปเร็วๆ นะพี่ไออุ่น

สงสารน้องก้องเค้า

[NumPing]

โอ๊ย หน่วงแท้ 

[kasarus]

จะบอกว่าอาทิตย์ไม่ได้คิดอะไรกับก้องภพก็ไม่น่าจะใช่ เพราะอาทิตย์ก็เคยถามหาความชัดเจนจากก้องภพเหมือนกัน

แต่พอก้องภพจะบอกความในใจ อาทิตย์กลับเป็นฝ่ายถอยห่างออกมาซะงั้น เจ็บแทนก้องภพเลยนะเนี่ย