หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[river]

หยุ่นเสน่ห์แรงจริงๆ

[Yunatsu]

พี่ฮิมแม่ง แอบไปคุยก่าพี่เทมมา

แล้ววว รู้ไหมมมม ว่าพี่เทมแม่งจูบหยุ่นอะ
แต่คิดว่าคงไม่รู้ ไม่งั้น พี่เทมคงเลือดออกบ้าง
หรือที่พี่เทมหายไปมันอยู่โรงบาลละ
55555

โอ้ยยยย
พี่ฮิมสุดยอดดดมากกกกกก
จิงๆน่าเอาให้ตายนะ เหี้ยจิงฝรั่งแม่ง
สาดดดดดดด

หยุ่นอย่าใจดี ก่าคนอื่นมากนะ เด๋วมีคนตายมะรู้ตัว จากพี่ฮิมตามไปฆ่า 555

[mooping-7]

ตอนนี้ก็ยังรู้สึกหน่วงกะเรื่องของไฟรออ่านตอนหน้า. ว่าเทมไฟจะหายหน่วงหรือหน่วงมากกว่าเดิม

[greensnake]

กว่าจะตามอ่านจนมาถึงสถานีปัจจุบันได้ก็ใช้เวลาไปหลายอยู่
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่บอกเลยว่าติดงอมแงมไปแล้ว
มันเป็นรักที่มีหลายอารมณ์มาก ไม่ว่าคู่ไหนก็ตามที
มันคืออารมณ์ของมนุษย์ทุกคนที่คิดว่าต้องมีกันบ้างแหละ
ยิ้มไปกับฮิมหยุ่น ยิ้มไปกับความน่ารักของทั้งคู่
แล้วก็ยังคงให้กำลังใจเทมไฟด้วยเช่นกัน
เห็นด้วยกับฮิมนะ ไฟต้องจัดการปัญหาด้วยตัวเอง
อยากให้ความสุขหรือทุกข์อยู่กับเรา เลือกเอานะไฟ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ชอบนิยายของคุณ patwo มากเลย
+1และเป็ดจ้า

[p.spring]

สงสารไฟตอนนี้มาก เหมือนตัวเองไม่มีใครเพื่อนก็ไม่สนใจอยู่แต่กับแฟน 
ทุกคนมีคู่พากันมาสวีทให้เห็น ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บอยู่ก็ปล่อย ปล่อยให้คิดเอง
แต่ในเวลานี้เราว่าไฟแมร่งต้องการคนอยู่ข้างๆ แตื่แบบเหมือนไม่เหลือใครจริงๆ
หยุ่นก็เชื่อฮิมเกินไปนะบางที   กรี๊ดดด สงสารไฟเป็นเราเราหนีกลับกรุงเทพเเล้วอะ

ต่อให้พี่เทมยื่นมือมาหนูก็อย่าไปรับนะไฟ ให้มันรู้สึกแบบหนูซะบ้าง หาผู้ชายใหม่ไปเลยก็ได้ 

[B52]

หวานกันอยู่ดีๆไม่วายจะเกิดเรื่องน่ะ

[Fish129]

อ่านไป เจ็ดตอน

เรื่องน่ารักมาก

แต่ขอไปอ่านสือสอบก่อนนะ  เชียรฮิมเป็นพระเอกสุดใจ

[KilGharRah]

บางทีก็งงกับหยุ่นนะ ที่ตัวเองทำได้อะ ตั้งใจด้วยนะ แต่นี่ฮิมไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ 
คิดถึงคู่เทมไฟ ไฟอย่างไปยอมไอ้พี่เทมง่ายๆนะ ตอนนั้นมันพูดทำร้ายจิตใจไฟไว้ตั้งเยอะ!!

[na-au]

ไงงวดนี้หลานฮิม โหดจังอ่ะ

คนแก่ชักกลัว ๆ แล้วล่ะ

 

[Arancia]

ตอนนี้มีแต่อารมณ์ลุ้นเทมไฟ อยากรู้เรื่องราวต่อจากนี้อ่า ฮิมยุ่นก็เรื่อยๆ

อ่านแล้วก็เข้าใจนะว่าต้องปล่อยใหหห้ไฟชิน อย่าไปสงสาร แต่มันไม่ได้จริงๆ เห้นคนอื่นมีคู่กันหมดเลย เศร้า เด๋วปั๊ดให้หคุ่กะบอทซะนี่ ชิๆๆ แล้วเราอ่านไม่ดีหรือยังไง ไม่เข้าใจว่าพี่เทมยื่นมือมาตอนไหน ยังไงคะยังไง ค้างคาคะ

รออ่านตอนต่อไปมากๆ รออ่านทุกวันเลยด้วย

[evilheart]

ฮิมแรงมาก แต่ไอ้ฝรั่งสมควรจะโดน
ส่วนน้องไฟกับพี่เทม จะรอวันที่พวกนายเข้าใจกันนะ

[minenat]

รอเทมไฟ

[u_cosmos]

ตอนนี้ขัดใจกับฮิมอ่ะ ตรงเกินไปรึเปล่า
ที่หยุ่นทำก็ไม่ได้ดูช่วยเหลือไฟเพราะสงสารมากเกินไปเลย แค่เรียกมานั่งดวยกันเฉยๆเอง
ไฟอาจจะต้องยอมรับว่าเพื่อนคนอื่นๆมีแฟน แต่ทำแบบนี้มันเหมือนกีดกันมากเกินไป

[patwo]

ตอนที่ 38


สองเดือนผ่านมาแล้ว รวดเร็วแทบจะไม่ทันหายใจ ทั้งๆที่วันนั้นก็เพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ ยังจำภาพที่พี่ฮิมต่อยฝรั่งที่เข้ามาจีบไอ้หยุ่นได้ติดตาอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมกลับกำลังยืนมองดู ไอ้หยุ่นกับพี่ฮิมเช็คอินขึ้นเครื่องเดินทางไปภูเก็ตซะแล้ว ท่าทางของไอ้หยุ่นดูตื่นเต้น ไม่รู้เพราะได้กลับบ้านหรือเพราะพี่ฮิมไปด้วย มันบอกว่าพ่อแม่มันไม่รู้เรื่องพี่ฮิม ก็ไม่ทราบครับว่าไปแล้วจะเป็นยังไง ก็ได้แต่ลุ้นต่อไป .. มันรักกันมากครับ เป็นความรักที่ มากกว่าคำว่าแฟนซะอีก เป็นเหมือนคนที่ดูแล และห่วงใยกันตลอด


“ ขอบใจมึงเว้ยที่มาส่งกู " ผมพยักหน้ามันก็เข้ามากอดไหล่ " เดี๋ยวกูซื้อของมาฝาก อยากเอาอะไรพิเศษมึงสั่งมาได้เลย "


“ เออ มึงดูแลตัวเองเถอะ เปิดตัวกับพ่อกับแม่เป็นไง แจ้งพวกกูด้วย "


“ สัด เชี้ยไร กูไปแล้ว อีกยี่สิบนาที "


“ เออ โชคดีเว้ย " ผมกอดมันก่อนจะหันไปหาพี่ฮิม " โชคดีครับพี่ "


“ เออ ขอบใจ " พี่ฮิมตบไหล่ผม ไอ้หยุ่นหันมาพูดกับผมครั้งสุดท้าย


“ มึง อยากเจอ ไอ้ฟายว่ะ "


“ ก็กูไง " ผมชี้เข้าอกตัวเอง มันก็ยิ้ม


“ กูขอมึงคนเดิม โทรศัพท์มึงจ้องมานานเกินสองเดือนแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่จะพิมถามพี่เทมไปสักทีว่ะว่าส่งมาทำไม.. หึ  กูไปละ.. "
 

ผมไม่รู้ว่ามันรู้ได้ไง และผมก็ไม่อยากถามความรู้สึกที่ผมไม่เคยลืมและไม่เคยจำนั่น มันวนเวียนอยู่ในชีวิตประจำวันของผม ทำทุกวันเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง เหมือนรู้สึกว่า ยิ่งเงยคอมองฟ้าเมื่อไหร่ ก็มีแค่ไม่กี่อย่าง แต่ทุกอย่างนั้นมันก็ดูห่างไกล  ไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงตะโกนของผม


“ มาแต่เช้าเลยนะคะ คุณไฟ คุณหญิงอยู่ด้านในค่ะ "  พี่อ้อมพนักงานร้านทักทายผม ร้านของแม่วันนี้คนน้อยอาจจะเพราะว่ายังเช้าอยู่มาก ปิดเทอมงานของผมก็คือช่วยที่ร้านครับ เป็นลูกน้องแม่คนนึง แต่เฉพาะวันที่อยากจะทำนะครับ  ไม่อยากทำก็ไม่มา ช่วงนี้ไม่อยากจะอยู่บ้านครับ ไม่มีอะไรจะทำแบบจริงๆจังๆกับเค้า


“ ขอบคุณครับ "


เปิดเข้าไปด้านในร้าน คนสวยของผมกำลังยืนทำขนมอร่อยๆอยู่เลยครับ แม่เป็นคนที่ชอบยิ้มเวลาทำขนม ภาพที่ผมเห็นจนชินตา มือที่กำลังจัดขนมใส่กล่อง แอบย่องเข้าไปใกล้กอดจากด้านหลัง หอมแก้มเต็มฟอดสองทีติด


“ น่ากินจังเลยครับ " หยิบชิ้นนึงจากถาด โดนตีมือแต่ก็ตักมาให้ชิมอีกสองชิ้น


“ ส่งน้องหยุ่นแล้วเหรอครับ ไฟ "


“ เรียบร้อยครับ  "


" วันนี้อยู่ช่วยคุณแม่ทั้งวันเลยนะ ปิดเทอมแล้ว คนก็คงจะเยอะ " หันมาลูบแก้มผมแถมด้วยการหอมแก้ม พยักหน้าก่อนจะแอบกินขนมอื่นไปเรื่อยในครัว เชฟฝรั่งยื่นเค้กที่ผมชอบมาให้ รับมาไว้เต็มสองมือ  ออกมากินด้านนอก สั่งโกโก้ร้อนแก้วนึง


“ ไฟครับ นี่ผ้ากันเปื้อนของลูกนะ " คุณแม่ยื่นผ้ากันเปื้อนมาให้ผม เป็นสีน้ำตาลปักชื่อร้าน ผมเป็นคนออกแบบเองครับภูมิใจเล็กน้อย พยักหน้าแล้วก็นั่งกินต่อ แม่เลยมานั่งกินเป็นเพื่อน


“ อ้อมจ๊ะ ฉันขอชาเอิร์ลเกรย์ ที่นึงนะ แล้วก็ ขอทาร์ตไข่ให้ฉันด้วยสองชิ้น " 


ผมเงียบลงเหมือนรู้สึกได้ยินอะไรบางอย่างที่คุ้นเคยดังเข้าหู วันก่อนนั้นเมื่อหลายเดือนที่ผมเข้ามาในร้าน ก็รู้สึกได้ยินเสียงสั่งแบบนี้ .. ชาเอิร์ลเกรย์ ที่ช่วยย่อยอาหารได้


“ ไฟครับ ไฟ .. เหม่ออะไรนะลูก " แม่เขย่าแขนผม ส่ายหน้าก่อนจะยิ้มให้ มองดูถ้วยชาตรงหน้า น่าแปลกที่ผมยังจำได้ว่า มันก็เป็นถ้วยชาใบเดิม กับวันนั้น " มีอะไรรึเปล่าลูก อยากกินชาเหรอ "


“ เปล่าครับ "


“ นั่นนะสิ ลูกแม่ไม่ชอบกินชานี่นะ วันนั้นพี่เทมให้ชิมยัง ไม่ชอบเลย " แม่หยิกแก้มผมที่ตอนนี้นิ่งไปแล้วครับ จ้องหน้าคนที่เอ่ยชื่อที่ผมแทบจะไม่ได้ยินเลยมาร่วมสามเดือนได้หน้าตาเฉย ผมรู้ว่าเพื่อนก็อยากให้ผมสบายใจ เลยไม่มีใครพูดถึงมันเลย  แม่มองหน้าผมรอยยิ้มที่ผมไม่เห็นบ่อยนักเป็นรอยยิ้มของความกังวล " ไฟ..”


“ ครับ "


“ คุณแม่มีอะไรจะบอกลูกนะ "


“ ครับ " ผมพยักหน้าจับมือแม่ที่จับอยู่บนแก้มของผม


“ แม่อยากให้ไฟรู้ไว้นะ ว่าแม่รักไฟ ไม่ว่าจะยังไง ก็รัก ... “ ยิ้มหวานคำพูดที่ผมรู้ดีแม้เธอจะไม่ต้องบอกคงดูออกในความกังวลของผม ผมยิ้ม ก่อนจะเอียงตัวกอดแม่ พิงตัวลงกับร่างของเธอ ทำได้ในบางทีตอนนี้ก็อยากจะร้องไห้ เหนื่อยครับ มันเหนื่อยใจ เหนื่อยกับสิ่งที่เรากำลังทำ เหนื่อยกับความรู้สึกที่มีเต็มหัวไปหมด เป็นทั้งความต้องการและความชัดแย้ง  อยากนะ.. แต่อย่าเลยว่ะ  ใจผมบอกแบบนั้น 


“ ทำไมวันนี้แม่ทำขนมไทยเยอะจัง ใครสั่งครับ " เปลี่ยนเรื่องคุยคือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ สังเกตตั้งแต่เข้าไปในครัว แม่ทำพวกทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เยอะมากครับ เยอะกว่าปกติที่ทำเอาไว้ แถมยังลงมือจัดลงห่อเองอีก


“ ลูกค้าสั่งไว้นะครับ เอาเป็นว่าถ้าใครมารับของ น้องไฟเรียกคุณแม่นะ "


“ ครับ "


ลูกค้าเริ่มเยอะในช่วงเที่ยงวัน คนหยิบเค้กอย่างผม ก้มหน้าขึ้นลงมึนจนหยิบเค้กผิดบ้างถูกบ้างให้ลูกค้า พี่ๆพนักงานเสริ์ฟเก็บโต๊ะกันมือเป็นระวิง โชคดีที่หน้าที่ของผม แค่ขนเค้ก จัดเค้กใส่จาน ทำทุกอย่างอยู่หลังตู้
 

“ บลูเบอรี่ชีสเค้กหมด เดี๋ยวไฟมานะ พี่ขวัญ ฝากแปปนึง " เดินเข้าไปเอาเค้กหลังร้าน ต้องเดินระวังเพราะผมค่อนข้างซุ่มซ่าม จัดเค้กใส่ตู้เป็นอันดับแรก ก้มลงจัดให้มันสวยหมุนถาดให้ดูดี เผลอมองเห็นขากางเกงสีดำผ่านตู้กระจกใส ลูกค้ามายืนอยู่ตรงหน้าครับรีบเงยหน้าขึ้นถามทันที


“ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าจะ.. รับอะไรดีครับ “ เสียงของผมเงียบในประโยคสุดท้าย มองดูผู้ชายตรงหน้าของผมที่ยังคงมองหน้าผมนิ่งๆ หัวใจของผมเต้นแรง เหมือนกำลังบอกอะไรบางอย่าง สิ่งที่มันต้องการอยู่ตรงหน้านี้ ถ้าเป็นหมาคงกระดิกหางไม่หยุด


“ บลูเบอรี่ชีสเค้กใส่กล่องครับ "


“ ครับ " ก้มหน้าลงจัดการเค้ก มือผมสั่น ผมรู้ตัว หัวใจผมเต้นแรงผมก็รู้ตัว กลืนน้ำลายลงคอ หันหลังจัดเค้กใส่กล่องอยู่ตรงเค้าเตอร์ หัวใจเริ่มสั่นแรงขึ้น อยากจะหันหน้าไปหา อยากจะมองดูสักหน่อย กำลังมองผมอยู่ไหม มองอยู่ไหมว่ะ..


“ น้องเทม มารับขนมแทนคุณแม่เหรอครับ "


“ ครับ คุณหญิงป้า " ผมหันไปมองมันที่ยังคงมองมาทางผม แม่ที่กำลังพูดกับมันแต่มันก็ไม่มอง แต่หันมองมาทางผมแทน


“ ไฟ ไม่ทักพี่เค้าละครับ "


“ กำลังห่อเค้กครับ คุณแม่ "


“ ผมสั่งเองครับ " แม่หันไปยิ้มให้มัน เดินเข้ามาดูผมที่กำลังห่อเค้กใส่กล่อง


“ บลูเบอรี่ชีสเค้ก กินเองเหรอครับเทม " ไม่มีเสียงตอบรับจากมัน แต่มันคงยิ้ม แม่เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ มันรับเค้กจากมือของผม จ้องหน้าผมสักพัก เหมือนกำลังรอพูดอะไรบางอย่าง


“ เท่าไหร่ครับ "


“ ไม่ต้องคิดค่า บลูเบอรี่นะ แม่แถมให้พี่เทม คิดแค่ค่าขนมไทยที่คุณหญิงป้าสั่งไว้ก็พอ "


“ เท่าไหร่อะแม่ " ผมหันไปหาแม่ที่มองดูแถวหน้าเค้าเตอร์


" อยู่ตรงหน้าน้องไฟไงครับ กระดาษสีส้มนะ " มองเท่าไหร่ก็ไม่มีหรือว่ามือผมมันลนลานก็ไม่ทราบ พี่ขวัญที่ยืนข้างๆเลยจับมันส่งมาให้


“ มาค่ะ พี่คิดให้ " คิดว่าว่าเป็นวิธีการที่ดีครับ ผมถอยออกมายืนหลังตู้เค้กเหมือนเดิม ทำออเดอร์ของลูกค้าโต๊ะอื่นทั้งๆที่มีสายตานึงมองมาแบบรบกวนหัวใจของผม


“ โต๊ะ สี่ครับ " ผมพูดพร้อมกับยื่นเค้กให้พนักงานคนอื่น ได้ยินเสียงเค้าเตอร์เงินเด้งจากตรงนี้ หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นอีก .. กำลังจะไปแล้ว และมันก็เป็นแบบนั้น เงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็เห็นแค่แผ่นหลังขาวในเสื้อเชิ้ตเดินไกลออกไป แอบถอนหายใจ ทั้งโล่งอก ทั้งเสียดาย อัดแน่นอยู่ในความรู้สึกของผมครับ


..................................................



“ บลูเบอรี่ชีสเค้กใส่กล่อง ชิ้นนึงครับ " ประโยคเดิมได้ยินกันแทบทุกวันที่ร้าน พี่พนักงานผู้หญิงขำ เป็นภาพที่ชินตา บางวันเดินเข้ามาพี่ๆจะถามก่อนเลยว่า มารับบลูเบอรี่ชีสเค้กใช่ไหมคะ  เดินตรงเข้ามาจ้องหน้าผมเหมือนทุกวัน แต่ไม่พูดอะไรมากกว่านี้ ทำแบบนี้เกือบจะหนึ่งอาทิตย์แล้วครับ


“ เจ็ดสิบบาท " รับเงินที่ยื่นมาให้ กดคิดเงินแล้วก็ส่งเงินทอน มันหย่อนเงินลงโหลแก้วทุกวันในตู้บริจาคให้กับสุนัขและเด็ก รับเค้กจากมือผม จ้องหน้าแต่ไม่ยอมรับของเหมือนทุกวัน รออยู่เกือบห้านาที ยื่นมือมารับแล้วก็หันหลังเดินออกไป  ทำแบบนี้เหมือนทุกวัน


“ คุณเทมนี่หล่อจังเลยนะคะ คุณไฟ " หันไปตามเสียงของพี่ขวัญที่ยืนอยู่ข้างๆผม พยักหน้าให้เพราะไม่เถียงเลยครับ จะแบบดูดีหรือดูเหี้ย มันหล่อหมดครับ


ล้วงมือถือในกระเป๋าหน้าของผ้ากันเปื้อนขึ้นมาดู หน้าจอผมค้างไว้ในโปรแกรมนี้ตลอดทั้งวัน เป็นแบบนี้มาสองเดือนแล้ว ข้อความที่พิมแล้วลบ ไม่เคยได้ส่งตอบกลับไป  ขอโทษ กูว่ามึงกับกู เรา..  อะไรคือคำที่ต่อจากคำนี้กันว่ะ จะเป็นคำที่เราจะพอใจ หรือเป็นคำที่เราจะไม่พอใจกันแน่ ผมกลัวครับ ผมยอมรับ กลัวที่สุดคือ จะรับความจริงไม่ได้


“ มาหาพี่ไฟค่ะ " เสียงจากหน้าร้านในเช้าวันนี้ที่แปลกกว่าทุกที ผมมองดูเวลาเป็นเวลาที่มันจะมาทุกวันครับ แปลกที่วันนี้กลับมีเสียงนี้ เสียงที่รู้สึกสดใสขึ้นมาทันตา เด็กหญิงตัวเล็กเปิดประตูหน้าร้าน ใส่ชุดเดรสสีชมพูลายฮัลโหลคิตตี้กับผมยาวที่ยังไม่ผูก เงยหน้าบอกพี่พนักงานที่เปิดประตูให้


“ คุณไฟเหรอค่ะ  "


“ น้องเทอม "


“ พี่ไฟ น้องเทอมมาหา พี่ไฟค่ะ " ขาเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหาผม ด้านใน ชนใครเธอไม่สนใจทั้งนั้น ตรงเข้ามาหาผมคนเดียว ย่อตัวอยู่หลังตู้เค้กกางแขนตอนรับ เด็กหญิงเข้าอ้อมกอด " พี่ไฟฟฟ น้องเทอมคิดถึง "


“ คิดถึงเหมือนกันครับผม  โตขึ้นเยอะไม่ได้เจอกันตั้งนาน "


“ ทำไมพี่ไฟไม่ไปหาน้องเทอมเลย " ถามผมแบบสงสัย ก็ได้แต่ยิ้มไปครับ ไม่รู้จะไปยังไง ไม่รู้ว่าจะไปทำไม อยากบอกน้องไปแบบนั้น แต่น้องคงไม่เข้าใจความรู้สึกของผม


“ พี่ไฟไม่ว่างครับ พี่ไฟต้องทำงาน "


“ พี่เทม โกหกน้องเทอมตลอดเลย บอกว่าจะมารับพี่ไฟไปหาน้องเทอม แต่ก็ไม่มา เอาแต่บลูเบอรรี่ชีสเค้กไปให้ บอกว่าพี่ไฟฝากมา ขอโทษที่ไม่ได้มาหา แต่น้องเทอมไม่ชอบกินคะ พี่ไฟฝากอย่างอื่นไปนะ ทีหลังนะพี่ไฟไปหาน้องเทอมเลยก็ได้ น้องเทอมคิดถึงพี่ไฟ " ใบหน้าอ้อนซบลงที่ไหล่ผม กอดผมไว้แน่น น่าแปลกที่ผมพูดอะไรไม่ออกเลย ทุกอย่างอัดแน่นอยู่ในนี่


รู้เหตุผลแล้วว่าทำไมต้องบลูเบอรี่ชีสเค้ก ทั้งๆที่มันไม่ชอบกิน แต่กลับเป็นผมที่ชอบมาก รู้เหตุผลที่ว่าทำไม มันต้องยืนคอยเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่พูดออกมาสักที .. ซื้อเค้กที่ตัวเองไม่ชอบแต่ผมชอบ บอกใบ้ให้รู้ว่า มากับกูสิ กูกำลังจะซื้อเค้กที่มึงชอบกลับไปกินที่บ้าน ไปกินด้วยกัน ..กูรู้แล้วละ ว่าทำไมมึงจีบไอ้หยุ่นไม่ติด


“ น้องเทอม..ออกมา " เสียงมันดังอยู่หน้าตู้เค้ก น้องเทอมส่ายหน้าอยู่ที่ไหล่ของผม กอดผมไว้แน่น


“ น้องเทอมจะอยู่กับพี่ไฟ พี่เทมกลับบ้านไปเลย น้องเทอมจะให้พี่ไฟไปส่งที่บ้าน  "


“ น้องเทอม..” มันขึ้นเสียงขู่ แต่เด็กก็คือเด็กครับ โดนตามใจมามากขนาดน้องเทอม หัวรั้นมันเรื่องธรรมดา น้องกอดผมในจังหวะที่แม่ก็เดินออกมาจากหลังร้านพอดี


“ อ้าว.. น้องเทอม นี่ มากับใครละคะ " คำถามที่ดูเหมือนจะสอดส่องหาแต่ก็เจอได้ทันที มันยกมือขึ้นไหว้แม่ " น้องเทมพาน้องมาเหรอ วันนี้จะซื้อบลูเบอรี่ชีสเค้กอีกรึเปล่าจ๊ะ "


“ ไม่ค่ะ คุณหญิงป้า วันนี้น้องเทอมจะกินที่นี่ "


“ แล้วน้องเทอมอยากจะกินอะไรครับ พี่ไฟจะเลี้ยงเอง " หันไปสนใจตู้เค้ก ชี้ไปที่เค้กสตอเบอรรี่ครีมสด ผมพนักหน้าก่อนจะหันไปหาพี่ที่ทำเครื่องดื่ม  " นมเย็นปั่นด้วยนะครับ "


“ เย้ พี่ไฟรู้ใจน้องเทอมที่สุด น้องเทอมรัก รัก รัก รักๆ พี่ไฟสุดๆไปเลย " กอดอ้อนผมกันตายไปข้าง อุ้มเด็กขี้อ้อนไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะยกเค้กมาให้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับผมแต่หันไปหามุ้ยใส่ไอ้เทม เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคน


“ แล้วทำไม ทำหน้าแบบนั้นใส่พี่เค้าละคะ น้องเทอม "


“ พี่เทมไม่ตามใจคะ พี่เทมใจร้ายกับน้องเทอม ใจร้ายมากๆ " ทำหน้างอนใส่ แต่น้องน่ารักครับ ทุกอย่างเลยมีแต่รอยยิ้ม


“ ใจร้ายเรื่องอะไรละค่ะ แล้วนี่ทำไมไม่ผูกผมละลูก ปล่อยแบบนี้ไม่ร้อนเหรอ  "


“ ไม่ร้อนคะ  คุณหญิงป้า น้องเทอมชอบ " ชอบแต่ก็เห็นเขี่ยๆออกจากหน้าหลายทีครับ คงจะรำคาญ แม่ผมเกลี่ยผมให้ก่อนจับไปไว้ข้างหลังให้เข้าที่ แม่อยากได้ลูกสาวมากครับ อยากจะผูกผมให้อยากจะมีเพื่อนชอปปิ้ง ผมเข้าใจครับ ดูจากที่แม่เลี้ยงผมกับไฟท์ก็รู้   " แต่พี่เทมใจร้ายค่ะ น้องเทอมบอกว่าให้พาพี่ไฟมาหา ก็ไม่ยอมพามา แต่ตัวเองอะ มาหาพี่ไฟทุกวันเลย "


“ พูดมาก " เสียงเบาเหมือนจะไม่ได้ยินแต่ก็ได้ยินครับ มันหันออกนอกหน้าต่าง ผมมองหน้าน้องเทอมที่ก้มหน้าก้มตากินเค้กของตัวเอง แม่ทำได้แค่ยิ้มมองหน้าผมเห็นสายตาล้อๆอยู่ในนั้น ไม่อยากมองทำเป็นก้มหน้ามองน้องเทอม ผมรู้ว่าทุกคนในร้านกำลังยิ้ม.. คำพูดของเด็กไร้เดียงสาเสมอ


ก็คงจะดี ถ้าผมสามารถพูดอะไรออกมาได้ตามใจทุกอย่าง เหมือนกลับไปเป็นเด็ก เป็นคนที่เหมือนจะเอาแต่ใจ แต่แค่พูดออกไปตามที่ใจคิด อยากจะพูดอยากจะทำอะไรก็ได้ทำ บางทีความคิดตอนนี้ก็อยากจะเข้าไปจ้องหน้าคว้าคอเสื้อมันมาแล้วถามออกไปตรงๆ แบบที่ใจคิด แปลกที่เราทำได้แค่คิด เป็นผู้ใหญ่น่าลำบากตรงที่ว่า การที่เราจะพูดอะไรเราต้องคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ผิดกับเด็กที่มักจะคิดถึงแต่ตัวเองมากกว่าคนอื่นๆ
 

“ พี่ไฟน้องเทอมป้อน " สตอเบอรรี่ถูกยื่นมาให้ผม


“ ไม่กินเหรอครับ "


“ กินค่ะ แต่พี่แทมเคยบอกว่า ถ้าเรารักใครต้องให้สิ่งที่เราชอบที่สุด น้องเทอมชอบสตอเบอรรี่คะ แต่น้องเทอมรักพี่ไฟ น้องเทอมเลยจะให้พี่ไฟคะ "


“ ขอบคุณครับผม " อ้าปากรับมากิน ผมไม่ชอบกินสตอเบอรี่หรอกครับ แต่กินเพราะคนสวยตรงหน้าเลยแท้ๆ รู้สึกตัวเองเกิดเร็วไปหน่อยจริงๆ นั่งกินเค้กกับน้อง ฟังน้องพูดเรื่องนู้นเรื่องนี่ไปเรื่อยครับ ช่วงนี้ที่บ้านไม่มีใคร น้องเล่าว่าแทมไปเรียนพิเศษซัมเมอร์ที่อเมริกา ส่วนน้องเทอมต้องอยู่ติวภาษาไทยที่บ้าน ตอนนี้ผมเลยนั่งวาดรูปเล่นกับน้องตัดตัวการ์ตูนมาติดกันในสมุดเป็นภาพทั่วไป พกมาจากบ้านเลยครับ มาเป็นกระเป๋า ไล่ให้พี่ชายไปเอามาให้


“ ชาเอิร์ลเกรย์ ที่นึงครับ " ผมหันไปมองมันที่มองผมยักคิ้วให้ ไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงเล่นกับน้องเทอมต่อ  แม่เข้ามาคุยกับมันที่ไม่รู้พูดอะไรกันแต่เห็นแว๊บมามองที่ผมบ่อยๆ ไม่อยากจะสนใจมากหรอกครับ ถ้าเค้าไม่อยากให้ผมฟัง


                         ครึ่งวันหมดไปรวดเร็วสายตาล้าๆบอกได้ทันทีเลยว่า น้องก็คงง่วงนอน ผมเอื้อมมือไปจับดินสอสีออกจากมือ น้องก็ฟุบลงกับโต๊ะ


“ กลับบ้านกัน " เทมมันเดินเข้ามาใกล้ น้องเทอมก็พยักหน้ากางมือออกให้พี่ชายอุ้ม ของเยอะแยะที่วางอยู่บนโต๊ะมันมองแบบคิดๆก่อนจะมองหน้าผม " เดี๋ยวมาเก็บเอง "


ไม่ได้ฟังคำพูดของมัน ผมเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋า ตั้งไว้บนโต๊ะ กำลังชั่งใจว่าจะเอาออกไปให้หรือตั้งไว้บนโต๊ะให้มันมาเอาเองตามที่ปากมันพูดดี


“ เอาออกไปให้พี่เทมเค้าสิไฟ จะได้ไม่ต้องวกกลับมาให้เมื่อย ทิ้งน้องไว้ในรถคนเดียวอันตรายนะ "


“ ครับ " เห็นด้วยกับความคิดของแม่ ผมเดินหิ้วกระเป๋าที่โคตรเข้ากับตัวผมครับ กระเป๋าคิตตี้สีชมพู เดินเอาออกไปให้มันที่กำลังยืนจัดเบาะให้น้องมันนอนได้แบบสบายๆ  มองเข้าไปแล้วรู้สึกคิดถึงครับ บางอย่างที่เคยอบอวนอยู่ในนั้น เหมือนฟิล์มม้วนเก่าที่กำลังเดินกลับหลัง


มันหันกลับมามองผม สายตาที่จ้องมอง ถอนหายใจใส่เหมือนจะพูดอะไรออกมา  มองต่ำลงมาที่กระเป๋าจ้องจนให้ผมยื่นมือออกไป แต่ผมกลับยืนนิ่ง นานจนมันเองที่ยื่นมือออกมารับกระเป๋า ผมยื่นให้และกำลังจะหันกลับเข้าร้าน


“ ไฟ... ถ้ามึงไม่ร้องขอสิ่งที่มึงต้องการบ้าง สิ่งที่มึงต้องการก็จะไม่ถูกส่งไปถึงมึงหรอกนะ "


ผมไม่ได้ต้องการ ผมอยากพูดกับมันแค่นั้น  แต่เพราะพูดไป มันก็คือคำโกหกดีๆ เลยทำได้แค่เงียบ มองดูมันที่จ้องมองผม เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกแล้ว ผมเดินเข้าร้าน มันก็เดินขึ้นรถ เหลียวมองดูรถที่เคลื่อนตัวออกไป ทบทวนทุกอย่างกับตัวเอง ไม่พบเจออะไร ยกเว้น การเข้าข้างตัวเอง ..  ถ้ามือนั่นอยากจะจะยื่นเข้ามาสักวันมันก็คงมาเอง


......................................................


“ ทำไมต้องไปรับว่ะไฟท์ จะนอน คนทำงานมาทั้งวันเหนื่อยนะเว้ย " ผมถอนหายใจใส่โทรศัพท์  สายโทรเข้ามาจากพี่ชายแสนดีที่ไปดริ้งซ์อยู่ด้านนอก พรุ่งนี้วันเสาร์เป็นวันหยุดของมันครับ วันนี้มันเลยได้ออกเที่ยวกับเขา แต่ใช่ว่ามันจะไปแบบผับดิ้นๆมีผู้หญิงมาสีตัวนะครับ


ไฟท์มันเป็นพวกบุคลิกด้านนอกต้องดูดีผับที่ไปบ่อยๆก็เป็นกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร มันไม่ใช่คนที่กินเหล้าแบบเอาเป็นเอาตายแค่พอมึนก็เลิกแล้วครับ แต่ที่ชอบให้ผมไปรับทุกทีก็เพราะว่ามันไม่อยากเกิดอุบัติเหตุครับ ถ้าขึ้นโรงขึ้นศาลเสียภาพพจน์ครับ มันเคยบอกผมไว้ ก็ดูน่ารำคาญดีครับ ชีวิตมันก็ยุ่งยากไป


“ ไฟ มารับหน่อย " ผมถอนหายใจ หงุดหงิดทำได้แค่นี้แต่ยังไงก็ต้องตื่น ฟังมันพูดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ก่อนจะกดวางสาย เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดูดีกว่าที่ใส่ก่อนจะหยิบกุญแจรถเดินออกไปลานจอดรถ


ถนนรถไม่โล่งแม้จะดึกแค่ไหน ผมมาถึงช้ากว่าที่คาดไว้เกือบยี่สิบนาที วันนี้ไฟท์มีนัดกินข้าวกับพวกรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะของมัน เป็นการเลี้ยงที่ไม่บ่อยครับ เหมือนจะปีละครั้งเท่าที่ผมรู้ เพราะบางคนก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดโทรออกเบอร์ที่เพิ่งโทรเข้ามา


ครืน ครืน ครืน.


เสียงดนตรีได้ยินอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ ผมขมวดคิ้วเดินออกจากรถก่อนจะล๊อคมัน เดินหาเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ จนได้พบกับเจ้าของเครื่อง มือผมลดโทรศัพท์ลง สายตาจ้องมองแต่รถพอร์ชคันคุ้นตา พี่ชายผมยืนพิงอยู่กับรถคันนั้นตรงประตูคนนั่งข้าง มีเจ้าของรถคนที่ผมรู้จักยืนคร่อมทับอยู่ อธิบายไม่ถูกเมื่อมองจากมุมนี้


ใบหน้าของเขาใกล้กันตัวก็กำลังติดกัน ขาของผมแข็งเหมือนดินถล่มลงมาใส่หลุมที่ผมตกลงไป  พรุ่งนี้จะไม่มีใครเห็นแล้ว จะไม่มีใครเข้ามาช่วย แต่ปากของผมก็ยังไม่ตะโกนคำใดๆ ยืนนิ่งจนเทมเอียงหน้าเข้ากับซอกคอของไฟท์ มันสิ้นสุดลงแล้วผมไม่สามารถคิดเป็นแบบอื่นได้สมองไม่ได้สั่งการณ์ให้คิดให้แง่ดีขนาดนั้น


เสียงของผมกำลังจะถูกเปล่ง ถ้าต้องการอะไรต้องกล้าที่จะขอก่อน..ผมเดินเข้าไปใกล้มันใช้พลังทั้งหมดที่มีกระชากแขนล้ำของมันให้ออกจากตัวพี่ชายของผม เพราะนั่นคือพี่ชายของผม ที่กำลังเมา ผมคิดแบบนี้ เป็นการหาข้ออ้างให้ตัวเอง


“ มึงจะทำอะไร " มันหันมามองผม ถอนหายใจก่อนจะหยิบบางอย่างออกจากหลังหูไฟท์


“ หามด " มดแดงตัวโตถูกมือมันหนีบไว้ก่อนจะปล่อยทิ้ง มือของผมกำแขนของมันแน่นอ่อนแรงลงทันที เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าจะเดินเข้าไปหาก่อน ผมลดแขนตัวเองก่อนที่มันจะจับมันไว้ " พี่ไฟท์ ยืนพอไฟตรงนี้แปปนึง "


“ สองคนรู้จักกันนี่นะ อย่านานละกัน  " ไฟท์บอก ผมไม่ทราบว่าเรื่องนี้เป็นแผนรึเปล่า แต่ไม่น่าใช่ ไฟท์ไม่รู้เรื่องของผม เรื่องของผมมีแค่แม่กับผมเท่านั้นที่รู้  คนอื่นในบ้านรู้แค่ว่าเราสองคนรู้จักกันไม่ได้เกินเลยอะไร


มันลากผมออกมาตรงหลังร้าน จับแขนผมไว้แน่นทั้งสองข้าง ก่อนจะเปลี่ยนมันเป็นการดึงผมมากอดไว้ คางของมันค้ำลงบนไหล่ของผม รู้สึกถึงลมหายใจที่สูดอยู่ใกล้ๆตรงหลังคอ เป็นการสูดลมเข้าไปเต็มปอดแล้วผ่อนแรงลงมาบนร่างกายของผม


“ คิดถึง ทั้งๆที่คิดถึงแต่ก็ไม่กล้า กูกลัว "


“ กลัว " ไม่เข้าใจเลยทวนเสียงถามไปแบบนั้น ได้ยินมัน อือเบาๆในลำคอ


“ กลัวจะผิดหวัง "


“ ทำไมต้องกลัว "


“ เพราะกูเคยผิดหวังมาแล้ว "


“ กูไม่ใช่ไอ้หยุ่น " ผมเกลียดคำนี้ เกลียดคำที่ต้องคอยบอกมันว่าผมเป็นใคร ทำไมต้องคอยคิดถึงแต่คนอื่น   ทำไมต้องเอาผมเข้าไปเปรียบเทียบ เคยผิดหวังจากคนอื่นมา ต้องผิดหวังจากผมด้วยเหรอ ผมไม่ใช่มันนะ ผมเป็นผม คนนี้ ได้ยินรึเปล่า ผมหลับตาลงถอนหายใจแรงขึ้น " กูชื่อไฟ "


“ กูรู้..”


“ มึงไม่รู้ " ผมดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของมัน แต่มันกลับกอดผมไว้แน่น


" ทั้งๆที่เมื่อกี้มึงเองก็ยื่นมือเข้ามาหากู ทำไมมึงถึงไม่ยอมรับว่ะ "


“ แล้วทีมึงละ " ก้มลงมามองหน้าผม " มึงบอกว่าถ้ากูต้องการอะไรให้กูขอก่อน กูถึงจะได้ แล้วมึงละ มึงกล้าแล้วเหรอ ที่จะเดินเข้ามา ไม่กลัวเหรอ ถ้ากูไม่ได้เลือกมึง ถ้าสักวันถ้ากูเจอใครที่ดีกว่า "


“ ถ้ามันมีคนขอให้กูช่วย กูแค่ต้องเสี่ยงอีกที "


นานเท่าไหร่แล้ว ที่มึงมองดูหลุมลึกนี้ ทั้งๆที่มีเชือกออยู่ในมือแต่ไม่กล้าจะหย่อนลงมา เพราะแค่ครั้งนึง มันเคยหย่อนลงแล้วไม่เจออะไร เป็นแค่ความว่างเปล่า ตอนนี้มึงได้ยินเสียงร้องเบาๆ มึงเดินกลับมา หย่อนเชือกนั้นลงมาอีกครั้ง


“ ระวังจะผิดหวัง "


ถ้าจะรัก  ก็จงอย่ากลัว.. จำไม่ได้ว่าใครบอกผมเอาไว้


รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัวปากนั้นสัมผัสลงบนปากของผมมือที่กอดรัดเอวของผมไว้แนบลิ้นเข้ามาเกี่ยวด้านในความอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั้งปาก ได้แต่โต้ตอบกลับไป ควบคุมความรู้สึกดีที่ล่องลอยอยู่ไม่ได้ เสียงน้ำลายของเราดังก้องไปทั้งหูของผม เสียงดูดแรงๆสุดท้ายที่มันละริมฝีปากตัวเองออก


“ ถ้ามึงกล้า กูไม่กลัว..”


ไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว ตึกที่เรายืน สูงจนตัวเราแทบปลิวไปตามลม มองลงไปด้านล่าง มันทั้งสูงและน้ำยังไหลแรง แค่มองดูก็รู้แล้ว ว่าต้องตายแน่นอน.. มีคนประเภทเดียวเท่านั้นที่จะกระโดดลงไป แม้จะไม่ร่มชูชีพสักชิ้นติดตัว ผมคิดว่าว่า มันต้องเป็นคนแบบพวกผมครับ ....  คนที่กำลังมีความรัก


..............................................

[patwo]

“ น้องไฟ คุณแม่ฝากเอาขวดโหลนี้ไปตั้งไว้ข้างๆ เครื่องคิดเงินด้วยครับ " ขวดโหลใบกลางที่ใส่คุ๊กกี้หน้าตาแปลกๆเหมือนแผ่นกลมๆถูกพับครึ่งเป่าลมให้พองแล้วหักกลาง


“ อะไรครับ คุณแม่ "


“ คุ๊กกี้จ๊ะ ช่วงนี้ที่ร้านคนเยอะคุณแม่เคยทำโปรโมชั่นแถมลูกค้านะ ครบห้าร้อยบาทเลือกคุ๊กกี้ทำนายรักได้หนึ่งชิ้น "


“ คุ๊กกี้ทำนายรัก " ผมมองเข้าไปในขวดโหล เห็นมีกระดาษสีขาวโผล่มานิดหน่อย


“ ก็นี่ไง เค้าเรียกว่า fortune Cookie พอเราหักกลางมันจะมีคำทำนายอยู่  " ผมพยักหน้าไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ หยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาพลิกดูสองสามหน


“ แล้วลูกค้าจะชอบใจเหรอครับ คุณแม่ "


“ เรียกว่า สนุกสนานกันดีกว่า " แม่บอกก่อนจะเรียงมันใส่ขวดโหลไว้ให้เต็ม " น้องไฟ "


“ ครับ "


" คอโดนอะไรมานะลูก " แม่ชี้ที่จุดบนคอของผม หัวผมแข็งทื่อ มองไปทางอื่นเหมือนไม่รู้จะตอบอะไรดี แม่เหล่เหมือนรู้


“ คุณไฟค่ะ ลูกค้าจะสั่งเค้กค่ะ "


“ ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้ละ " เสียงสวรรค์ผมหอมแก้มแม่ก่อนจะวิ่งออกไปหน้าตู้เค้ก เป็นคุณปู่คุณย่าที่มาด้วยกัน ท่าทางดูมีความสุข ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าตู้เค้ก ในระหว่างที่ท่านเลือกอดใจไม่ไหวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเหมือนปกติ ข้อความเดิมนั่นยังอยู่ไม่มีข้อความอะไรเข้ามาใหม่ทั้งนั้น


' เมื่อไหร่จะตอบ กูรออยู่ ' เมื่อคืนตอนที่มันจูบผมที่คอมันคงหมายถึงสิ่งนี่ละมั้ง ถอนหายใจแล้วเก็บใส่กระเป๋า อยากจะพิมครับ ต้องพิมไปแน่ แค่ไม่รู้จะเริ่มยังไง คนที่ไม่เคยเปล่งเสียงขอร้องแบบผม ยากครับ..


“ เอาเค้กกล้วยหอมสามชิ้น บัสเตอร์เค้กอีกสาม กับซอฟชีสเค้กอีกสองชิ้นจ๊ะ " คุณย่าบอกพร้อมสติของผมจะกลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง หยิบเค้กใส่กล่องจัดเรียงให้ลูกค้าก่อนจะยื่นให้พี่พนักงานคิดเงิน


“ ทั้งหมด 890 บาทคะ "


การจ่ายเงินที่รวดเร็วพี่พนักงานต้อนรับช่วยถือของเดินออกไปส่งท่านทั้งสอง เป็นภาพที่ดูน่ารักดีครับ ผมหวังว่าสักวันนึงผมก็อยากจะเห็นพ่อได้พักผ่อนแล้วพาแม่ไปเที่ยวไหนต่อไหนแบบนี้


“ แล้วนี่อะไรค่ะ คุณไฟ " ชี้ไปที่คุ๊กกี้ทำนายรักของแม่ ก็นึกขึ้นมาได้


“ เอ้ย ลืมไปเลยอะ " ผมรีบหยิบชิ้นนึงจากในขวดวิ่งออกไปนอกร้าน " คุณย่าครับ ลืมของครับ "


“ จ๊ะ " เธอหันมาหาผม ผมก็ยื่นคุ๊กกี้ให้ ท่านทำท่างงยื่นมือมารับมันไว้


“ คุ๊กกี้ทำนายรักครับ เป็นของแถมจากทางร้าน..  "


“ เหรอจ๊ะ " ท่านหันมองคุณปู่ที่ยิ้มมาให้ก่อนจะยื่นมันให้กับผม " ย่าให้ ให้หนุ่มๆสาวๆเค้าเล่นกันเถอะ "


“ อ่า ขอบคุณครับ " รับมันมาใส่กระเป๋าส่งพวกท่านขึ้นรถรอจนขับรถออกไปออกจาก หยิบมันขึ้นมาดู หมุนไปหมุนมาก็แปลกดีครับ มีของเล่นแบบนี้ด้วย แกะออกจากห่อเปิดออกมาแล้วก็หักดู กระดาษสีขาวถูกเสียบเอาไว้


Love comes to those who dare to always request it.

ความรัก จะมาถึง ผู้ที่กล้าร้องขอมันเสมอ


ยกยิ้มกับข้อความก่อนจะทิ้งมันลงไปในถังขยะ ขาที่กำลังจะเดินเข้าร้าน หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาแทน ป้ายทะเบียนคุ้นตา รถยี่ห้อนี่จำได้ดี คิดถึงข้อความนั่นที่นอนอยู่ในถังขยะ หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง


ขอโทษ กูว่ามึงกับกู ... เรา..


 ' กูกับมึง ทำไมว่ะ ' ตัดสินใจกดส่งมาออกไป เป็นจังหวะเดียวที่เจ้าของมือถือยกขึ้นอ่าน คนที่เดินออกมาจากรถพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า เดินเข้ามาใกล้ผม รู้สึกน่าหมั่นไส้ ไม่มีคำทักทายใด แค่รั้งตัวผมแล้วก้มลงมาจูบผมเท่านั้น


“ กูขอเคลียร์ยาวเลยแล้วกัน "  มือที่ถูกเก็บเอาไว้ข้างตัว ยื่นออกไปกอดเค้าไว้ก่อน เทมเลื่อนมือมาจับผมไว้


หลุมที่ผมตกลงไป ลึกจนไม่สามารถมีใครมองเห็น เฝ้ามองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีทุกวัน โดยไม่เปล่งเสียงร้องขอใดๆทั้งๆที่ได้ยินเสียงรอบข้าง วันนึงที่ได้เจอกับใครสักคนที่มองลงมาเจอ แต่เหมือนเขาจะไม่รู้ว่ามีผม เสียงที่ผมพยายามเปล่ง น่าแปลกที่มันไม่มีอีกแล้วผมไม่มีเสียงนั้น วันเวลานานวันพรากมันไปหมดแล้ว ผมไม่กล้า ไม่แม้จะยื่นมือออก คนคนนั้นมองดูผม สายตาที่แค่อยากจะขึ้นไปหา ปากไม่มีเสียงแต่มือก็ยื่นออกไป.. เขย่งตัวให้สูง สูงกว่าที่เคยพยายามมา มือนั้นเอื้อมลงมาช่วย..


' ก่อนที่มึงจะให้คนอื่นช่วย มึงต้องกล้ายื่นมือมาขอร้องเขาก่อน เพราะไม่งั้น จะไม่มีใครรู้ ว่ามึงต้องการให้ช่วย '


คิดว่า..ไม่ผิดจากที่มันพูดเมื่อคืนหรอกครับ


.......................................................


ลางานช่วงเย็น แม่ยิ้มให้ตอนที่ผมฝากผ้ากันเปื้อนไว้ในมือ ถามแค่ว่าจะออกไปกับใคร พอรู้ว่าใครก็ไม่ถามอะไรต่อ เดินออกจากร้านรถคันนั้นสตาร์ทรอผมอยู่แล้ว เปิดประตูก้าวขาเข้าไปในรถ ไม่ได้มองหน้ากันแต่รู้สึกอุ่น เป็นความรู้สึกที่บอกกับตัวเองว่า .. จะเป็นยังไงก็ช่าง มึงตัดสินใจแล้ว ไฟ


รถติดในเวลาที่เที่ยงวันที่แทบจะไปเคลื่อนไปไหน ผมไม่ทราบว่ามันจะไปไหนครับ ดูจากรูปการณ์เหมือนจะแค่อยากจะพาผมมาขับรถ นั่งชมวิวรถติดทั่วกรุงเทพ  มึงจะรู้ไหมว่ากูเบื่อ


“ ไฟ..” เสียงเรียกทักผมที่กำลังมองไปนอกหน้าต่างรถ หันกลับมามองมันที่ก็จ้องไปด้านหน้า


“ ขอโทษ ..” เป็นการขอโทษที่ไม่ได้มองหน้ากัน ผมเงียบเหล่มองมัน จนมันก็หันกลับมามอง พอรู้ว่าผมจ้องก็หันกลับไปสนใจถนน


ก็รู้ครับ.. ว่ามันคงเขินถ้าให้พาผมกลับไปที่ไหนสักที่ นั่งเคลียร์กันเป็นแบบกิตจะลักษณะ แต่ทำแบบนี้มันก็พอจะได้มองนู้นมองนี่ของมัน กลบเกลื่อนเวลาพูดกับผมได้ เป็นวิถีทางที่ดีครับ ผมหันมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง


“ อื้ออ "


“ วันนั้นที่กูบอกว่าขอโทษ  กูขอโทษจริงๆ กูหงุดหงิด หงุดหงิดตั้งแต่มึงบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง หงุดหงิดที่มึงพูดแบบนั้น แต่กูก็ผิดที่พูดแบบนั้น กูโมโห โมโหทุกอย่างที่มันไม่ได้ดั่งใจกู "  ผมไม่ตอบแค่รอฟังคำพูดของมัน  " ทำไมต้องมึง เป็นคำที่วนเวียนอยู่ในสมองของกู เพราะกูรู้ว่าหยุ่นมันไม่ได้คิดอะไรกับกู  แต่การที่แม่กูไปพูดกับมันแบบนั้นก็ยิ่งทำให้กูหงุดหงิด คิดแค่ว่าทำไมต้องเป็นมึง "


“ เพราะกูเป็นธรรมมาติกรวัฒน์ไง "


“ นั่นอาจจะจริง ในความคิดของแม่กู แต่ไม่ใช่ในความคิดของกู "


“ แล้วในความคิดของมึง กูเป็นไง " หันมองหน้ามัน ที่ยังไม่มองหน้าผม เอาแต่มองรถติดอยู่ด้านหน้า


“ หยิ่ง ดื้อ แล้วก็โคตรพ่อแม่ง ขี้น้อยใจอะ "


“ กูไม่ได้เป็นแบบนั้น " หันไปมองนอกหน้าต่าง มึงรู้จักกูดีแค่ไหนว่ะ ถึงมาบอกว่ากูเป็นแบบนั้น เป็นแบบนี้


“ อ๋อเหรอ " มันยักไหล่เห็นแล้วก็หมั่นใส้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เอื้อมมือไปเปิดเพลง มันก็กดปิด " กูยังพูดไม่จบ "


“ ก็รีบๆพูดดิว่ะ "


“ ยังจำที่กูบอกว่า จะมองเห็นตัวตนของมึง ได้มั๊ย ที่วันนั้นมึงบอกว่ากูทำไม่ได้ ยังจำได้มั๊ย " ผมพยักหน้า มองหน้ามันที่ก็หันมามองหน้าผม " ให้โอกาสกูอีกครั้งได้เปล่า ให้โอกาสกูอีกสักครั้ง "


“ แล้วถ้ามึงทำไม่ได้ "


“ ก็ทำไม่ได้ไง "


“ กวนตีน "


“ แล้วการที่กูบอกมึงว่า กูทำได้แต่สุดท้ายทำไม่ได้ มึงจะรู้สึกยังไง " ก็อาจจะจริงอย่างที่มันว่า ที่ผ่านมาเราดำรงอยู่ด้วยกันก็เพราะเซ็กส์ เราเจอหน้ากันหลังจากนั้นก็คือเซ็กส์ ไม่เคยทำความรู้จักอะไรมากมายขนาดนั้น ก็จริงที่เราไม่ควรให้ความหวังกัน 



“ จะคบกับกูเหรอ ไม่มีอะไรดีนะ "


“ กูตัดสินใจเองได้ ว่ามึงดีไม่ดี มึงไม่จำเป็นต้องร้อนตัวบอกกู "


“ ก็ตามใจมึง "  รู้สึกอุ่นหลังต้นคอหลังตอบประโยคนี้ นิ้วมันลูบต้นคอผมไปเรื่อยๆ


“ อยู่กับกูไม่ต้องหยิ่งมากก็ได้ เป็นตัวมึงเองบ้าง กูอยากเห็น " เทมยิ้มเป็นความรู้สึกที่ผมต้องเบือนหน้าหนี แต่มันก็ยังก้มหน้าลงมาใกล้ " เปิดใจมึงให้กู ตกลงนะ  "


“ มึงละ "


“ กูเปิดอยู่ กูถามของมึง ของมึงว่าเปิดใจให้กูรึยัง "


“ กำลังจะเปิด  " ผมจ้องหน้ามันที่กำลังมองผม ก้มลงมาใกล้ริมฝีปากของเราใกล้กัน ลิ้นชื้นแทรกเข้ามาในปากของผมคลอเคลียดูดดึงกันจนละออกจากกัน มันจูบลงบนริมฝากของผมอีกครั้ง เรามองตากัน เหมือนมีหลายที่ใจอยากจะพูด หลายๆสิ่งที่ใจอยากจะบอก แต่เหมือนมันพูดไม่ออก เอ่อล้นในใจเหมือนน้ำเต็มแก้ว


“ ตกลงว่า กูมีแฟนชื่อไฟแล้วนะ  "


“ ก็คงใช่ "


ก้มลงจูบกันอีกครั้งคราวนี้เป็นผมที่เอื้อมมือไปกอดคอมันไว้ จูบกันท่ามกลางไฟแดงยาวนานที่รถไม่เคลื่อนไหวไปทางไหนทั้งนั้น หลับตาลงสักพักดูดด่ำกับการจูบเพียงแค่เราสองคน


ปึ๊นนนนนน ปึ๊นนนนนนน    เสียงแตรรถลากยาวจากด้านหลัง มอเตอร์ไซต์รับจ้างเคาะกระจกรถของเรา ยกนิ้วกลางสาปแช่งคนที่กล้าเข้ามาขัดจังหวะ ทั้งๆที่ปากเราก็ยังไม่ห่างจากกัน รถข้างตัวผมเริ่มเคลื่อนตัว แต่ตรงนี้ยังคงนิ่ง เราไม่สนใจคนรอบข้างปล่อยให้ทุกอย่างรอบตัวมันเป็นไป  มันกดไฟฉุกเฉิน


ไม่มีใครอยากให้มันหยุดลง เวลาแห่งความสุขนั้น ทั้งผมและมัน เราขอต่อเวลา


.....................


ต้องมีคนไม่เข้าใจแน่เลย เพราะงั้น หนมแนะนำให้คนที่ไม่เข้าใจ ย้อนไปอ่าน ตอนที่ 34 35 36 37 ตอนพวกนี้ลองอ่านลงมาเรื่อยๆ ทุกคนจะเข้าใจ เพราะว่า หนมมีคำใบ้ของเรื่องพวกนี้ซ่อนอยู่ ไฟมีข้อเสียของไฟ ที่หนมซ่อนไว้ ในตอนก่อนๆ  ถ้าทุกคนอ่านแบบละเอียด และคิดตามจะเข้าใจ .. นะเจ๊อะ อาร์ทนิสนึง

เพราะงั้นตอนหน้าจะมา อธิบายอีกที เพราะต้องมีคนไม่เข้าใจ = = 

ขอฝากเพลง สำหรับตอนนี้ http://www.youtube.com/watch?v=7tfJMqJb76Q  .. (มันใช่จริงๆ  )

ฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะจ้าาา

[maemix]

พี่เทมมีแฟนชื่อไฟ ไฟมีแฟนชื่อพี่เทม
กว่าจะลงตัว  ลุ้นจนเหนื่อย
ต้องขอบคุณน้องเทอม กามเทพตัวน้อย

[whitefang]

บิงโก!! เอาล่ะเหวยยยเทมไฟ

[Donaldye]

เริ่มต้นจริงๆแล้วสำหรับเทมไฟ 

[KilGharRah]

อยากรักต้องกล้าเสี่ยง พี่เทมอย่าทำไฟเสียใจนะ
นี่ก็พยายามจะเข้าใจพี่เทมมันอยู่ ตกลงมันรักไฟใช่มั้ย 

[JustWait]

กรี๊ดดด เขาเป็นแฟนกันแล้ววว

[full69]

 

[lizzii]

เป็นแฟนกันแล้ว
เย้ๆๆๆ

[FlOriN]

แอร้ยยย
ในที่สุดเทมไฟก็เข้าใจกันแล้ว~~
ขอคู่นี้อีกนะค้าาาา

[patwo]

สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ว่า ทำไม มันพลิก ได้ขนาดนี้และขี้เกียจจะย้อนกลับขึ้นไปอ่านแล้ว ในตอนเทมไฟ พาสที่ 38 นี้ อ่านก่อนตรงนี้นะเค่อะ

<img src="https://pbs.twimg.com/media/BVLn0qNCIAIL5Wa.png">

 

[namngern]

เคลียร์กันแล้ววววว เย้  แบบดีใจมากกก
ในที่สุดทั้งสองคนก็ก้าวผ่านกำแพงของตัวเองออกมาจับมือกันได้ซักที
ลุ้นจนเครียดมาหลายตอน   ฟินเว่ออออร์   
ชอบมากค่ะ *แม่ยกเทมไฟ*  อิอิ
คุณหนมๆ เค้าขอเทมไฟแบบหวานๆตอนนหน้าอีกซักตอนได้มะคะ
แบบ  ตอนนี้มันยังกรึ่มๆอยู่อะคะ ยังไม่ถึงจุดพีคไงไม่รู้ ฮ่าๆ
เป็นคำร้องขอจากมุมเล็กๆน้าาา

รออ่านตอนต่อไปค่าาาา

[เกเร]

เอออ บางทีก็จูบกันไม่แคร์สื่อไปนะ เทมไฟ 

[rainiefonnie]

กว่าจะลงตัวเหนื่อยแทน แฮปปี้นะ เทมไฟ 

[quiicheh.]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยขอต่ออีกตอนได้มั้ยคะ555555555
ชอบเทมไฟมาก คือรึว่าอาจจะชอบเทมก็ไม่รู้กร้ากกกกก
แม่ย้อยยยยเป็นแฟนกันสักที ไฟจะได้ไม่ต้องมานั่งเฉาแล้ว
น้องเทอมน่ารักอะ อยากได้น้องแบบนี้ พูดเก่งมากอยู่ด้วยคงไม่เบื่อ

[beautifuldead]

อร้างงงส์ ในที่สุดคู่นี้ก็ตกลงใจกันซักที ><

[u_cosmos]

สรุปว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้มีแค่ไฟคนเดียวสินะที่ทำให้ความเจ็บมันยืดเยื้อมานานได้ขนาดนี้
เทมเองก็กลัวน้องจะปฏิเสธตัวเองเหมือนกัน แต่ก็ดีแล้วที่ยอมเปิดใจเรียนรู้อีกฝ่ายขอให้พี่เทมรักน้องเร็วๆเน้อ
นี่ไฟก็ไม่ต้องไปเรียนรู้ที่จะอยู่ท่ามกลางคนมีความรักแบบที่พี่ฮิมจะให้ฝึกเอาไว้แล้วสินะ (ฝังใจกับการกระทำนี้จริงๆ><)

โอยยย ปลื้ม เอาจริงๆก็รอมานานเพราะคู่นี้ดราม่าตรงกับจริตเราเหลือเกิน ><
คราวนี้ก็ต้องติดตามว่าที่บ้านหยุ่นจะเป็นยังไง จะโอเคกับลูกเขย?นามว่าฮิมหรือไม่ ลุ้นๆๆ