หัวข้อ: Beyond The Sky And The Earth: ยิ่งกว่าผืนฟ้าและแผ่นดินbysake Spe1 P19 29/11/13

[sine]

ไม่ได้เข้าบ้านแปบเดียวเรื่องนี้ซะแล้ว  ไล่ตามอ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ  นั่งอ่านไปยิ้มไป  ทั้งละมุน  ทั้งหวาน ทั้งน่ารักและก็ลุ้นๆกับฉากต่อสู้....คุณสาเกยังคงทำให้เรามีความสุขเสมอกับเรื่องราวที่คุณแต่ง  เราอาจเม้นท์ไม่ยาวแต่จะบอกว้าชอบทุกเรื่องของคุณมากนะคะ  รอเรื่องต่อไปค่ะ

[HappyItim]

อ่านแล้วอบอุ่น... แฮปปี้มากๆค่ะเรื่องนี้ สื่อความรู้สึกออกมาได้ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง นั่งกดเป็ดทุกตอนเลย ฮ่าๆๆ

แต่ตอนจบ.... ให้ความรู้สึกค้างมากมาย กำลังนั่งอ่านแบบฟินๆ เพลินๆ แต่มาสะดุดกึกตรงคำว่า 'จบ'

อารมณ์ประมาณว่าเหมือนนั่งเข้าตอนไฮไลท์ แต่ว่าไฟดับก่อน~

Ps.ปราถนาภาค 2 ค่ะ -..-

[mint_852]

เรื่องนี้ประทับใจมาก
ไม่คิดว่าจะสนุกอย่างนี้
เป็นรักที่เรียบๆเรื่อยๆค่อยๆอดทนกับอุปสรรคต่างๆ
เพื่อเตรียมตัวเองให้พร้อมมาอยู่คู่กัน
น่าประทับใจมาก
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
รีบมาลงไวๆน้า ใจจะขาดแล้ว

[up2goo]

ว๊าววว..ขอชมคนเขียนเลยค่ะ
คือเราอ่านเรื่องนี้แล้วเรารู้สึกได้ว่า มันดูยิ่งใหญ่ อลังการ ตระการตามาก
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันนะคะ แต่ความรู้สึกที่ได้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ^^

แล้วจะรอติดตามตอนพิเศษนะคะ ยังไงชีวิตที่แตกต่างกันแบบนี้ มันไม่ง่ายอยู่แล้ว
แต่อยากจะรู้ว่าทั้งคู่จะฟันฝ่าไปด้วยกันอย่างไรมากกว่า ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆค่ะ

 

[yakusa]

 

[BoJuNg]

ชั้นพลาดดดดดดดดดดดดดดด


ทำไมเพิ่งมาเจอเนี่ยยยย  น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ

ไลค์ๆๆๆๆเลิฟฟฟฟฟ

รอตอนพิเศษค่าาาา

[Windiizz]

พยายามตามหานิยายพี่ sake นานมาก พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรรรร
เหมือนไม่ได้อ่านนิยายแนวนี้แล้ว คิดถึงมากๆเลย
ศัพท์ไฮโซชวนประทับใจเหมือนเดิมเลยค่า
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจมากๆเลยย ขอบคุณที่เอามาโพสให้นะคะ ><"

[vevi]

เหมือนจะเป็นนิยายบู๊
แต่อ่านแล้วมันรู้สึกว่าหวาน ละมุนละไม อบอุ่นไปด้วยความรักตลอดเลยคะ
หน้าที่กับหัวใจท่านจะเลือกสิ่งใดให้มาก่อน
รอลุ้นพี่เสือน้องต่ายให้มาอยู่ด้วยกัน แต่ไหงพอได้อยู่ด้วยกันแล้วจบซะแล้ววว 
แล้วจะเป็นยังไงต่อไป รอตอนพิเศษคะ

ปล นอกจากเรื่องราวจะสนุกแล้ว ฉากของเรื่องก็ทำให้รู้สึกเหมือนได้เที่ยวเลยคะ 

 

[bluecoco]

ขอบคุณจริงๆ ที่คุณเป็นนักเขียน
ดีใจที่ได้อ่านผลงานของคุณ

มีความสุขมากๆค่ะ

[jeaby@_@]

ดีใจด้วยกับรางวัลนะคะ
จะติมตามผลงานตลอดไป

[ChiiCaLorz]

สารภาพว่าพึ่งได้มาอ่านครับ

พออ่านแล้วก็ติดงอมเลย อิอิ

สนุกมากครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆด้วยจ้า 

[mook0007]

เป็นนิยายที่่สนุกและน่ารักมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ

[TanyaPuech]

ชอบ หวาน ซึ้ง ละมุนละไมมาก

เป็นนิยายที่พิสูจน์ให้เห็นว่าไม่มีตัวร้ายก็สนุกได้

ประทับใจมากๆ  ตัวละครทุกตัวไม่งี่เง่า

ปล.แอบอยากอ่านNCอ่าาาา

[miyuujung]

สมแล้วที่ได้รางวัล ภาษาไทยดีเด่น ทั้งคำราชาศัพท์ กับคำศัพท์สามัญ ที่ต้องใช้รวมกัน บรรยายตัวละครที่ต่างศักดิ์กัน ทั้งการเรียบเรียงประโยค อ่านแล้วไม่มีขัด ไม่มีงง มือโปรมาก 
เสียดายที่ จบแล้ว จริงๆก็จบสมบูรณ์แล้วแหละ แต่ก็ยังอยากอ่านต่อ แหะๆ แต่งต่อได้อีกน้าา ภาค 2ๆๆๆ
เห็นว่าจะมีตอนพิเศษด้วย ดีใจมากๆๆ ขอปูพรม พร้อมนั่งพับเพียบเรียบร้อยรอ ฝ่าบาท อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายน้าค้า เราตามอ่านทุกเรื่องเลย ตั้งแต่คุณหิน พี่ขรรค์ หมอทิข้าวหอม จน กระต่ายน้อยกรุงเทพ กับ เจ้าชายเสือน้อยปัญจคีรี สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ รอติดตามเรื่อง ต่อๆไปนะคะ (รอตอนพิเศษเรื่องนี้ด้วย แหะๆๆ)
V
v
v
v
v
กรี้ดดดด ได้อ่านตอนพิเศษแล้ววว TBC... แบบนี้หมายความว่าอย่างรายยย มีต่อช่ายยม้ายยยย อั้กกก ตอนพิเศษมาแบบหวานละมุนนๆ กระต่ายน้อยตัวโตช่างพูด ช่างอ้อนเสียเหลือเกิน แบบนี้ เจ้าเสือใหญ่จะเด็จไหนได้อีกล่ะเพคะ หุหุ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษคร่าาาา

[NewYearzz]

ขอขอบคุณทุกสิ่งที่ดลใจให้ผมมาอ่านเรื่องนี้

เรื่องนี้จะคงอยู่ในความทรงจำไปอีกนานแสนนาน

เป็นอะไรที่ประทับใจ ไม่หวือหวา ไม่หวานจัด แต่อบอุ่น อ่อนโยน จริงใจ

สิ่งที่ได้จากเรื่องนี้คือความสุข บอกได้เลยสุขจริง ๆ

น้ำตาตกตรงคำสัญญาของเจ้าชาย

คือ...ใจหายตามพ่อตามแม่และครอบครัวของกระต่ายน้อยอ่าครับ

เค้าคงตกใจและเป็นห่วงน้องเล็กมาก ดูได้จากความคิดของแม่ตออนรู้ความจริง

แต่ว่ากระต่ายไม่เหลืออะไรไว้ให้ที่บ้านได้รั้งเลยจริง ๆ

ถ้าเป็นไปได้...ผมอยากอ่านตอนพิเศษที่กล่าวถึงคนในครอบครัวที่น่ารักนี้ด้วยอ่าครับ


สุดท้าย ขอบคุณมาก ๆ นะครับ

อย่างที่บอกครับ เรื่องนี้จะอยู่ในความทรงจำไปอีกนานแสนนาน

ขอบวกขอบคุณให้คนโพสต์เรื่องนี้ที่เอาเรื่องดี ๆ นี้มาให้อ่านด้วยนะครับ

ขอบคุณมากครับ 

[shikyu3211]

สนุกมากเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ รอให้มาต่อตอนพิเศษอยู่นะ

[Pam_ban]

ประทับใจมากเลยค่ะ  จนอยากให้ปีปัจจคีรีจริง ๆ    รู้สึกสำนึกรักบ้านเกิดขึ้นมาทันทีเวลาอ่านเรื่องนี้ทีไร   


จะรอติดตามตอนพิเศษ ๆ  ๆ ๆ  ๆ ต่อ ๆ  ไปนะคะ 

[chisarachi]

อ่านจบแล้ว
ชอบมากกกกกกกกกกก
มันเป็นความรักที่แบบ ค่อยๆหวาน
หวานละมุน หวานอุ่นๆ หวานเป็นล่องลอย ตัวเบาๆ
ยิ่งคำพูดที่ว่า
"แผ่นดินนี้อยู่เหนือเกล้าเหนือเศียร และชีวิตนี้ก็พลีเพื่อราชบัลลังก์  หากหัวใจเท่านั้นที่จะขอเก็บไว้เพื่อมอบแด่คนที่รักยิ่ง"
รู้สึกหวานซ่านไปถึงทรวงในเลย><
ตอนน้องกระต่ายน้อยบอกว่าให้รักมากๆ มันแบบอ๊ายยยย น่ารัก><
แม้จะรู้สึกว่าเรื่องดำเนินเร็วไปหน่อยช่วงหลังๆ
แต่ก้ชอบ  ชอบความรักของทั้งคู่ ม่นคง ไม่มีเปลี่ยนแปลง
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ไหว  ขอไปนอนฟินๆๆๆต่อ 

[guguy]

อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

[ปลาน้อย]

ฟินนนนนน!! เรื่องนี้น่ารักมากก!! ชอบค่าาา

[Naenprin]

 

น่ารักอ่ะ ชอบมากเลยค่ะเรื่องนี้

ดีใจที่ได้เข้ามาอ่าน

ชอบเรื่องราวแบบนี้มากเลย

[takuya]

เมื่อวานพี่สาเกเอาตอนพิเศษไปลงไว้ที่เพจ เลยขออนุญาตมาลงที่เล้าให้อ่านกันนะคะ หลายคนอาจจะรอกันอยู่ หว๊านน หวานน น่ะคู๋นี้


สวัสดีจร้า เอาตอนพิเศษสั้นๆมาลงให้หายคิดถึงกันนิดหน่อย55555 ยังไม่ได้เกลาสำนวนเลย^^ พอดีแต่งไว้นิดหนึ่ง เลยเอามาลงให้อ่านกันหน่อยดีกว่าเนอะ

Beyond the sky and the earth ตอนพิเศษ1

ณ พระราชวังเอลิซาเบธ เมืองหลวงตารกา ราชอาณาจักรปัญจคีรี

วรองค์หนาสูงใหญ่ผิวคร้ามแดดสีจางๆบรรทมทอดยาวบนเตียงกว้างด้วยอาการนิ่งสนิทไม่ไหวติง มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาเท่านั้นที่ทำให้คนซึ่งตื่นนอนมาก่อนและเวลานี้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ออนไลน์ลอบอมยิ้มลำพัง

‘หลับสนิทเชียว’

นพรัตน์มองเกศายุ่งขององค์นรพยัคฆ์ขณะหลับอย่างรักใคร่ เมื่อคืนพระองค์กลับจากทรงงานเข้ามาพักผ่อนก็เกือบตีสอง ทรงออกตรวจค่ายทหารที่แคว้นขาลทางตอนเหนือของประเทศอยู่เกือบอาทิตย์ พร้อมกับออกเยี่ยมประชาชนในโครงการส่งเสริมอาชีพ ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในหุบเขา ต้องเดินเท้าเข้าไปเป็นวัน ก็น่าจะเหนื่อยอยู่ไม่น้อย
และแม้จะกลับมาดึกดื่นค่อนคืนก็ยังอุตส่าห์แวะเข้ามาหาเขา

คิดถึง...

สุรเสียงแหบพร่ากระซิบเบาๆข้างหูขณะทรุดองค์ลงโอบกอดชายหนุ่มเข้ากับอุระแน่นตึง ดวงเนตรปิดปรือพลางซุกโอษฐ์กับซอกคอหอมสดชื่นจากกลิ่นแชมพูและสบู่หอมพร้อมกับบรรทมลงแทบจะทันทีที่ขยับองค์จนเข้าที่เข้าทาง ทั้งๆที่องค์เองนั้นเพิ่งจะทำการปลุกคนหลับสนิทให้ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงเล็กๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มรับรู้และเอ่ยตอบเสียงเบา

“เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มหลับไปพร้อมกับอ้อมแขนใหญ่ที่กระชับแน่นจนเช้าตรู่จึงตื่นขึ้นมาจัดการกับธุระส่วนตัวเช่นทุกวัน และปล่อยให้องค์สูงใหญ่ได้พักผ่อนให้เต็มที่โดยไม่ได้ปลุก

นพรัตน์จิบชาพลางไล่สายตาไปตามพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์จีนฉบับหนึ่งบนหน้าจอแท็บเล็ตซึ่งเชื่อมสัญญาณอินเตอร์เน็ตผ่านช่องสัญญาณดาวเทียม นี่คือกิจวัตรประจำอย่างหนึ่งหลังตื่นนอนตอนเช้าของเขา

การหาข้อมูลข่าวสารให้สมองทุกเช้า เขาเริ่มปฏิบัติมาตั้งแต่สมัยเรียน จากที่เคยเห็นบิดาทำ ตอนนี้เขาก็กลายเป็นอีกคนหนึ่งที่เริ่มถอดแบบบิดามาไม่ผิดเพี้ยน หลังเดินทางมาถึงราชอาณาจักรปัญจคีรีเมื่อหนึ่งปีก่อน เจ้าชายจัดให้เขาพักอาศัยยังปีกซ้ายของพระราชวังซึ่งมีผู้คนเข้าออกไม่พลุกพล่าน ค่อนข้างเป็นส่วนตัวด้วยติดกับสวนไม้ดอกไม้ประดับกว้างเขียวขจี ส่วนทางด้านปีกขวาเป็นที่ประทับส่วนพระองค์ หากพระองค์เคยตรัสว่า ถึงจะเป็นที่ประทับส่วนตัวแต่ก็ใช้ทำงานด้วย ดังนั้นจึงมีผู้คนเข้าออกอยู่บ่อยๆ แม้กระทั่งยามดึกยามดื่นก็ไม่เว้น

องค์นรพยัคฆ์อยากให้เขาได้อยู่อย่างเป็นส่วนตัวจึงจัดให้พักอาศัยยังปีกซ้ายของพระราชวัง หากแต่ตอนนี้พระองค์เริ่มย้ายองค์เองมาบรรทมที่นี่แทบทุกคืนที่ว่างเว้นจากราชกิจ
ผ่านไปพักใหญ่นพรัตน์จึงสังเกตเห็นวรองค์สูงพลิกองค์พร้อมกับเสียงถอนปัสสาสะยาวหนัก ยามลากพระกรไปยังที่ว่างข้างๆแล้วไม่พบไออุ่นอย่างที่คาดไว้
“ต่าย...” พระเศียรผงกขึ้นกวาดหาเจ้าของชื่อ และเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งก้มหน้าก้มตาจดจ่อกับหน้าจอแท็บเล็ตอยู่ไม่ห่างจึงตรัสถามเสียงเบา “ตื่นนานแล้วหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ นี่เกือบเก้าโมงเช้าแล้ว” กระต่ายรินน้ำใส่แก้วยกไปให้องค์นรพยัคฆ์ที่พยุงองค์ขึ้นพิงหัวเตียง ก่อนรับน้ำไปดื่มจนหมดและวางไว้บนโต๊ะเล็กใกล้ๆ

“วันนี้ไม่เข้ากระทรวงหรือ?” เจ้าเสือน้อยตรัสถามด้วยเห็นว่าเลยเวลาเข้าทำงานช่วงเช้ามาแล้ว

“เข้าพ่ะย่ะค่ะ แต่เป็นช่วงบ่าย มีประชุมเตรียมพร้อมก่อนเดินทางไปจีนเดือนหน้านี้พ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นเสียงตอบ หัตถ์หยาบกร้านก็รั้งร่างโปร่งลงไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงกว้าง ดวงเนตรคมดุเปล่งประกายวาวระยับก่อนกระตุกผ้าคาดเอวอีกฝ่ายออกแล้วสอดหัตถ์เข้าไปลูบผิวกายขาวเนียนละเอียดอย่างถือสิทธิ์เต็มที่ ทำเอานพรัตน์ผงะไปชั่วอึดใจ

“ฝ่าบาท!”

“หือ?”

“เพิ่งบรรทมไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง ไม่บรรทมต่ออีกซักนิดล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้ให้เราหลับก็หลับไม่ลงหรอก” รอยสรวลเหน็บริมโอษฐ์ทำให้นพรัตน์หน้าร้อนผ่าวๆ ก่อนหลับตารับจุมพิตรุกไล่เข้ามาในโพรงปากอุ่น

วรองค์สูงใหญ่เข้าทาบทับคนข้างใต้ร่างเต็มเนื้อเต็มตัว เสื้อผ้าที่สวมใส่มิดชิดเรียบร้อย มาบัดนี้ถูกปลดดึงออกจนเหลือแต่ผิวกายขาวโพลนตัดกับอีกฝ่าย ท่อนแขนขาวโอบรอบพระศอไว้หลวมๆ เพียงไม่นานก็ถูกสับเปลี่ยนให้ขึ้นมานอนทับแผ่นอุระกว้าง เปิดทางให้อุ้งหัตถ์สากระคายขยุ้มบั้นท้ายได้รูปถนัดถนี่
ชายหนุ่มที่มาบัดนี้เข้าวัยสามสิบ ดูทรงเสน่ห์ทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติ หน้าที่การงานมั่นคง อุปนิสัยใจคอร่าเริง เป็นมิตรกับทุกๆคน ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ทิ้งหางตาให้กันเป็นทิวแถว และเจ้าตัวก็ดูจะรู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ จึงได้ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์อย่างไม่กลัวอาญาจากเจ้านรพยัคฆ์ ที่นับวันจะสูงอายุด้วยวัยใกล้แตะเลขห้า ทำให้เกิดปรากฏการณ์คนแก่หวงเมียเด็ก เป็นที่กระเซ้าเย้าแหย่ของกระต่ายอยู่เนืองๆ

นพรัตน์ดึงศีรษะขึ้นมองวงพักตร์คมคายติดดุจนไม่มีนางฝ่ายในคนไหนกล้าทอดสายตาให้พลางอมยิ้มก่อนจะเอาจมูกตัวเองชนปลายนาสิกอีกฝ่ายเบาๆ

นี่ถ้าอีกฝ่ายดูเป็นมิตรมากกว่านี้เขาคงช้ำใจตายกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ

ร่างโปร่งขาวจุมพิตเข้าที่โอษฐ์ได้รูปแล้วค่อยๆนำพาความอุ่นร้อนราวแท่งเหล็กเผาไฟเข้ามาภายในตัวเอง ดวงเนตรติดดุประสานกับดวงตาคู่ดำสดใส สายธารความรักความห่วงใยโอบล้อมรอบกาย เสียงขยับตัวเป็นจังหวะส่งผ่านความสุขล้ำจนร่างขาวแหงนหน้าตัวแอ่นโค้ง ครางเครืออย่างเป็นสุข ก่อนจะหลับตาลงใช้ความรู้สึกรับรู้ความร้อนแรงของฤทธิ์รักจนทะลักทลายความสุขออกมาจนสิ้น
หัตถ์ใหญ่ประคองร่างเล็กกว่าเข้ามาโอบกอด โอษฐ์ได้รูปกดลงบนหน้าผากมน พวงแก้ม มุมปาก ขมับ อย่างแผ่วๆ รักใคร่

ทั้งสองปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งเสียงลมหายใจหอบถี่กลับคืนสู่ปกติ เจ้านรพยัคฆ์จึงค่อยตรัสถามเสียงเบา

“หลังจากนี้ติดงานที่ไหนอีก?”

“อืม...” ร่างโปร่งขยับตัว “นอกจากเตรียมข้อมูลไปเจรจาที่จีนแล้ว ก็มีงานเลี้ยงรับรองคณะทูตจากอินเดีย แล้วก็ประสานงานกับองค์กรพัฒนาจากญี่ปุ่น ที่จะมาช่วงปลายปี อื่นๆก็ไม่ค่อยมีอะไรด่วนมากนักพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าเสือน้อยทอดเนตรคนตัวเล็กกว่าพึมพำตอบอย่างเหนื่อยอ่อน เห็นหยาดเหงื่อเกาะผิวกายสะอาดสะท้อนแสงวิบวับ
พระองค์รู้มาตลอดเวลาว่าอีกฝ่ายมุ่งมั่นกับงานเพียงใด ทุ่มเทกับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายขนาดไหน หากแต่ทุกคนย่อมมีข้อจำกัด และต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการ กว่าจะทำได้ดังคิดหวังไว้
ไอ้เด็กหน้าอ่อน คนต่างชาติ เด็กเส้น กระแสคำเหล่านี้พระองค์ได้ยินกับพระกรรณองค์เองมาตลอด หากแต่การยื่นหัตถ์เข้าไปประคองจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายหาที่ยืนให้ตัวเองลำบาก และยากจะพิสูจน์ความรู้ความสามารถให้คนอื่นได้เห็นและยอมรับ
การเป็นเจ้าเป็นนายคนไม่ใช่สั่งได้ทุกอย่าง เพราะไม่มีใครบังคับความคิดคนอื่นได้ หากไม่แสดงศักยภาพให้ใครๆได้เห็น

“ถ้าอย่างนั้นปลายสัปดาห์นี้จะพาขึ้นไปพักที่วังเสือฟ้า”

นพรัตน์พลิกศีรษะกลับมามองวงพักตร์คมคาย วังเสือฟ้า แม้เคยได้ยินจากโอษฐ์มาหลายครั้ง หากยังไม่เคยได้เห็นด้วยตาเลยสักครา เหตุเพราะไม่เขาก็พระองค์ที่ติดงานสวนกันไปมาจนไม่สามารถขึ้นไปเยี่ยมที่นั้นได้ การเอ่ยถึงในเวลานี้จึงทำให้ร่างโปร่งรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย

สถานที่ประทับส่วนพระองค์ สถานที่ที่เป็นดังบ้านขององค์สูงใหญ่ แวดล้อมด้วยป่าเขาลำเนาไพรและผู้คนที่ใกล้ชิดสนิทกันเท่านั้น แต่ใครจะรู้เล่าว่าที่แห่งนี้ล่ะคือที่วางแผนการสำคัญๆมานักต่อนัก

“คงจะไม่มีงานด่วนแทรกเข้ามาอีกนะพ่ะย่ะค่ะ” นพรัตน์ยิ้มกระเซ้า
“เรานั่นล่ะ” หัตถ์ใหญ่คว้าร่างขาวขึ้นมาแนบอุระ “พักนี้กลับค่ำๆมืดๆ จะทุ่มเทให้งานก็ไม่ว่ากันหรอก แต่ห่วงสุขภาพตัวเองด้วย” ตรัสพลางลูบแผ่นหลังชื้นเหงื่อไปมา

นพรัตน์อมยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอกพ่ะย่ะค่ะ ถ้ามีงานด่วนงานเร่ง ท่านขุนพงก็ดูแลกระหม่อมเป็นอย่างดี ข้าวปลาอาหารไม่เคยขาดตกบกพร่อง คนอื่นๆในหน่วยงานก็เหมือนกัน ท่านดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนคนในครอบครัว”

“เหมือนคนในครอบครัวหรืออยากให้เป็นคนในครอบครัวกันฮึ?” สุรเสียงติดห้วนและรู้ความเป็นไปของท่านขุนพง เลขาท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศที่คนรักสังกัดอยู่

ท่านขุนพงท่านมีลูกหลานหลายคน และหลายคนที่ว่านี่ก็เป็นหญิงสาวเสียเกินครึ่ง เมื่อท่านเห็นชายหนุ่มคนไหนขยันขันแข็ง เอางานเอาการ ท่านเป็นได้ทำหน้าที่พ่อสื่อพ่อชักให้กับลูกหลานตัวเองเสียหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งคนต่างชาติเช่นนพรัตน์ซึ่งเข้ามาทำงานในส่วนองค์กรเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศ ซึ่งอยู่ในความดูแลของกระทรวงการต่างประเทศได้เพียงปีเดียว ก็เป็นที่ถูกอกถูกใจท่านขุนพง และหมายมั่นให้ได้ตกล่องปล่องชิ้นกับหลานสาวของตัวเองสักคน โดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบางถึงความสัมพันธ์ระหว่างลูกน้องกับเจ้านรพยัคฆ์ ที่ตนเองเข้าใจว่าเป็นพระสหายสนิทเท่านั้น

เหตุเพราะความสัมพันธ์นี้รับรู้กันอย่างเงียบๆเป็นการภายในเพียงบุคคลไม่กี่คน และบุคคลที่ได้รับรู้เหล่านั้นก็รักและเคารพเจ้าชีวิตของตนเองเกินกว่าจะนำเรื่องส่วนพระองค์นี้ไปเผยแพร่ให้ใครต่อใครรับรู้ แม้พระองค์จะไม่เคยออกโอษฐ์กำชับเรื่องนี้เลยก็ตามที
นพรัตน์หัวเราะกับอาการเหน็บแนมที่น้อยครั้งพระองค์จะเผลอหลุดออกมาให้เห็น

“ยังกังวลพระทัยเรื่องท่านขุนพงอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มยันตัวขึ้นสบดวงเนตรสีฟ้าเข้มขุ่นมัว จากนั้นจึงยื่นริมฝีปากไปประทับจูบที่ปลายหนุเขียวครึ้มอย่างเอาใจ “ตบมือข้างเดียวจะดังได้ยังไงกันพ่ะย่ะค่ะ ท่านขุนพงเองก็เป็นคนมีอัธยาศัยดี อย่าไปตำหนิท่านเลย”

ปลายเนตรเหลือบแลคนตรงหน้า ดวงตาคู่สดใสแวววาวสะท้อนความเชื่อมั่นในตัวเอง และเสน่ห์ที่นับวันจะทวีคูณจนเป็นที่หนักพระทัยอยู่ไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะย่างกรายไปที่ไหนก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้าง จากความหล่อเหลาที่ไม่น้อยหน้าดาราคนไหนในปัญจคีรี

“ไม่ได้จะตำหนิท่านขุนพง แต่จะตำหนิเรานั่นล่ะ ยิ้มให้ใครเขาไปทั่ว คนเขาเลยเอาไปคิดเลยเถิด”

“อ้าว! เป็นงั้นไป เราผิดซะงั้น” นพรัตน์ยิ้มขันติดฉุนน้อยๆ

“พระองค์ กระหม่อมทำงานกระทรวงต่างประเทศนะพ่ะย่ะค่ะ จะให้หน้าบึ้งเหมือนคนอยู่กระทรวงกลาโหมได้ยังไงกันล่ะพ่ะย่ะค่ะ ทำแบบนั้นประเทศผู้บริจาคก็หนีกันหมดพอดี”

เจ้านรพยัคฆ์ไม่ทรงตรัสสิ่งใดที่ถูกกระทบกระเทียบ หากแต่ยื่นหัตถ์ใหญ่มาบีบจมูกโด่งอย่างมันเขี้ยว แล้วโอบกอดคนช่างพูดไว้กับแนบแน่น

“ถนอมหัวใจคนแก่คนนี้บ้างเถอะพ่อคุณ”

นพรัตน์ตาโตกับอาการขี้หึงน่ารักเล็กๆนี้ ก่อนกอดตอบองค์สูงใหญ่ด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ ถ้าไม่หนักพระทัยจริงๆแล้ว พระองค์คงไม่หยิบยกขึ้นมาตรัส ก็ไหนจะเรื่องท่านขุนพง ไหนจะข่าวลือในกระทรวงที่เพียงเขายิ้มกับผู้หญิงคนไหนก็จะถูกจับขึ้นมาเป็นประเด็น จนเรื่องนี้ไปถึงพระเนตรพระกรรณคนตรงหน้าให้กังวลอยู่เนืองๆ

“ก็ถนอมอยู่ทุกวัน ทั้งหัวใจ ทั้งดวงตา ไม่เคยชายแลมองใคร มองแต่พระองค์องค์เดียว เท่านี้ยังไม่พออีกหรือพ่ะย่ะค่ะ”

คำรักหวานๆทำเอาดวงเนตรขุ่นเข้มอ่อนเชื่อมลงไปอักโข พลิกร่างเล็กกว่าลงไปนอนบนที่นอน ก่อนยกองค์ขึ้นทาบทับ

“ไม่ ไม่เคยพอเลย” โอษฐ์งามประทับลงบนริมฝีปากสีสดเป็นกระจับ ทำให้คนถูกรุกไล่ต้องตอบรับอารมณ์หวานทว่าหนักหน่วง จวบจนกระทั้งปลายชิวหาผละออกห่าง หากแต่ยังวนย้ำกลับมาเป็นครั้งคราว ให้ได้หายใจหายคอ

“ไม่เชื่อในตัวกระหม่อมแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“เชื่อ แต่ก็หวงมากรู้รึเปล่า”

นพรัตน์ยิ้ม รู้สึกแก้มตัวเองจะอุ่นซ่านขึ้นมาเมื่อได้ฟัง ก่อนเอ่ยอย่างขวยเขินเล็กๆ “กระหม่อมน่าจะเป็นฝ่ายหวงพระองค์เสียมากกว่า เพราะจะรับสนมเท่าไรก็ได้”

คนพูดหลุบตาเสมองแผงอุระแน่นตึง แข็งแรง

“แล้วถ้าเรารับขึ้นมาล่ะ?”

กระต่ายต่างเมืองผงกศีรษะขึ้นฉับพลัน พลางหรี่ตาอย่างใช้ความคิด เพียงชั่ววินาทีก็ตอบโดยไม่มีความลังเล

“ถ้าพระองค์รับสนมหนึ่ง กระหม่อมจะมีกิ๊กสอง” ดวงตาคู่ดำจดจ้องเข้าไปในดวงเนตรสีฟ้าน้ำทะเลลึก “และถ้าพระองค์รับสนมสอง กระหม่อมจะมีกิ๊กสี่” ร่างโปร่งแยกเขี้ยว

“หือ?” เสียงค้านในพระศอทำเอาคนที่ได้ยินเผลอยิ้ม “แต่ก็สมกับเป็นเธอ”

เจ้านรพยัคฆ์มองคนที่กำลังยิ้มหวานแต่น้ำใจเชือดคออย่างเชื่อถือ ถ้ามีการรับสนมนางในมาเมื่อไร เหตุการณ์ที่กล่าวเมื่อครู่คงได้เกิดขึ้นแน่ ก่อนจะแย้มสรวล

“นี่ไม่ใช่แค่การเอาคืนธรรมดาแล้วนะ นี่เขาเรียกว่าเอาคืนแบบทบต้นทบดอกกันเลยทีเดียว คิดหรือว่าเราจะยอมให้ทำแบบนั้น”

“ก็พระองค์ทำกระหม่อมเจ็บนี่พ่ะย่ะค่ะ ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้พระองค์ก็ไม่เจ็บเหมือนที่กระหม่อมเจ็บสิพระเจ้าค่ะ”

“เจ็บสิ ทำไมจะไม่เจ็บ”

“ไม่เจ็บสิพ่ะย่ะค่ะ เพราะถ้าพระองค์มีหนึ่ง กระหม่อมมีหนึ่ง ถือว่าเสมอกัน เพราะฉะนั้นกระหม่อมต้องมีสองให้พระองค์ได้เจ็บกว่าที่กระหม่อมเจ็บสิพ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างคิด!” พระองค์ประชดเข้าให้

ร่างโปร่งทำปากยื่นก่อนกลิ้งกลับขึ้นมาทาบทับวรองค์สูง ท่อนขาตวัดคร่อมพระเพลาแข็งแรง มือขาววางทาบบนพระนาภีแน่นตึงไร้ไขมันส่วนเกิน

“ก็แค่คิดไงพ่ะย่ะค่ะ เพราะรู้ว่าพระองค์รักกระหม่อมถึงทำแบบนี้ได้ แต่ถ้าไม่รัก...ทำไปคนที่เจ็บก็คือกระหม่อมเอง พระองค์อย่ารับเลยนะพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองนำมาถวายให้ จะสวยงามแค่ไหนก็ห้ามรับนะพ่ะย่ะค่ะ ถ้ารับ กระหม่อมต้องขาดใจตายแน่ๆ” กระต่ายตัวโตส่งเสียงครางเครือออดอ้อนพร้อมกับลดศีรษะลงไปประสานสายพระเนตรห่างไม่กี่คืบ “นะพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาสดใสเปล่งประกายเว้าวอน เสน่ห์ที่คนอื่นบอกว่าเขามีมากมายเท่าไร กระต่ายเตรียมงัดมาใช้เต็มที่ในตอนนี้ แล้วทำไมองค์นรพยัคฆ์จะไม่ทรงตกหลุมเสน่ห์นี้เล่า พระองค์ทรงติดกับดักดวงตาคู่นี้มาก่อนใครๆเสียอีก

“เรารับปาก” หัตถ์ใหญ่รั้งศีรษะทุยเข้ามาใกล้ ใกล้จนสามารถส่งจุมพิตอ่อนหวาน ซาบซ่านไปถึงขั้วหัวใจชายหนุ่ม

นพรัตน์ขยับตัวเพื่อจะมองคนพูดให้ชัด และตราคำสัญญานั้นไว้ในหัวใจ ก่อนจะพนมมือแล้วบรรจงไหว้ลงกับพระอุระงดงาม

ความรู้สึกอิ่มเอิบตื้นตันวิ่งขึ้นจุกพระศอ พระองค์เข้าใจด้วยภาษากายอันงดงามของอีกฝ่าย ความรักและศรัทธาอันสูงสุดได้วางไว้ที่พระองค์หมดแล้ว

“เหนื่อยเธอแล้วนะ”

ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กๆพร้อมกับชะโงกหน้าตัวเองไปชนกับนาสิกโด่งเป็นสัน “ถ้ากลัวก็ไม่มาหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างพูด”

องค์นรพยัคฆ์ดึงร่างขาวเข้ามากอดแนบแน่น ความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวยามเสร็จสิ้นพระราชภาระได้หมดไปเมื่อคนๆนี้เข้ามาในชีวิต การมีคนคอยต้อนรับการกลับบ้านคือความสุขง่ายๆที่ทรงแอบซุกซ่อนในพระทัยมาเนิ่นนาน เพราะถ้าไม่ได้จากคนที่ใช่ ก็ไม่มีประโยชน์

พระนาสิกโด่งกดลงบนขมับหนัก ลากยาวไปถึงปลายใบหูขาวให้คนถูกสัมผัสย่นคอด้วยความจั๊กจี้ และกว่านพรัตน์จะได้ลุกออกไปทำงานตามที่ตั้งใจไว้ก็ต้องใช้แรงกายแรงใจดึงตัวเองออกจากอ้อมพระพาหาที่เหนียวหนึบอย่างยากเย็น

TBC....

sake

[Noo_Patchy]

   

น่ารัก ๆๆๆๆๆๆ

[maemix]

หวานมากเจ้าเสือกระต่าย
กระต่ายฉลาดมาก มีขู่เจ้าเสือด้วย
แค่นี้เจ้าเสือก็รักหมดใจแล้ว
 

[lizzii]

อ๊ายยยยยยย หวานมากกกกกกกกกกก
อ่านไปจิกหมอนไป เขิลแทน อ๊ายยยยยยย
เม้นไม่ออก มัวแต่เขิล ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[route rover]

โอยย น่ารัก อบอุ่นมากก

[CHIVAS]

อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบเลยค่ะ
โอยยยยยยยยยย น่ารักไม่ไหว
ชอบพลอตแบบนี้อยู่แล้ว พอมาเจอกระต่ายเมืองไทยกับท่านเสือน้อย ยิ่งไม่ทนอ่ะ น่ารักมากกก
ค่อยๆรักกัน ไม่หวือหวา แต่พอหวานกันทีนี้แบบทำเราละลายเลยยย เขินมากกกกกกกกกกกก แงง

แล้วตอนพิเศษก็น่ารักมาค่ะ กระต่ายเมืองไทยอ้อนท่านเสือน้อยได้น่ารักมากก
ชักเห็นใจท่านเสือน้อยอ่ะ ต้องคอยหวงเมียเด็ก อิอิ
รอตอนพิเศษอีกนะคะ แอร๊ยยย 

[mooping-7]

ในที่สุดตอนพิเศษที่รอคอยก็มาถึงงงงง น่ารักอะหวานมากกก 

[Rafael]

กีสสส
หวานเกินไปแล้ว
อิจฉาาาา

[Zelsy]

น่ารักก