เย็นวันนั้นทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องคนป่วยพิเศษ....เพราะหมอเอกับนิชาจะต้องกลับไปทำงาน และภูนรินทร์กับอรเวศก็ต้องกลับสวน..สรุปว่าปันณธรและน้องบีก็ยังกลับไม่ได้...ต้องส่งคนที่ไว้ใจได้ไปดูแลแทน...ส่วนปัฐพีก็อาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังขยับไม่ค่อยถนัดเพราะยังเจ็บแผล...ทุกคนล่ำลากันที่นี่ไม่พ้นมีน้ำหูน้ำตาสำหรับพี่สาวคนสวยกับน้องชาย...แต่สุดท้ายก็ต้องไป และสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเดือนหน้าจะมาเยี่ยมหลายๆ วัน...ส่วนอรเวศกับภูนรินท์ก็เป็นคนขับรถกลับและอาสาจะดูแลไร่ดอกไม้ให้ด้วย...
“คุณป๊าจ๋า เจ็บมากไหม น้องบีคิดถึง”
“ป๊าจะหายแล้วล่ะลูก ไม่เป็นไร แล้วได้ข่าวว่าไปเก่งในห้องประชุมมาเหรอ”
“น้องบีเก่ง พี่ปันปันก็เก่ง...น้องบีไม่ชอบคนหน้าร้ายนั่นเลย ”
“...ทำไมล่ะลูก...” ปัฐพีลูบหัวคนที่ขึ้นมานอนกอดเขาบนเตียง น่ารักจริงๆ คอยดูแลคุณป๊าได้มากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นขอแบ่งส้มคุณป๊ากินโดยอ้างว่าน้องบีชิมก่อนว่าเปรี้ยวไหม ขอนอนบนเตียงเบียดคุณป๊าด้วยให้พี่ปันปันนอนโซฟา คอยเช็ดตัวให้คุณป๊าจนน้ำหกเลอะบนเตียง...ดูการ์ตูนแต่เช้ามืดในขณะที่คุณป๊ายังไม่ตื่นเลยต้องพลอยตื่นไปด้วย...ดูแลกันดีสุด ๆ ซะน่าหยิกเลยทีเดียว...
“ ก็คนหน้าร้ายชอบมองน้องบี แล้วยิ้มให้..แต่น้องบีไม่ชอบ”
“ดีแล้วล่ะ น้องบีไม่ต้องไปเข้าใกล้คนพวกนั้นเข้าใจไหม” เรื่องในที่ประชุมปันณธรเล่าให้เขาฟังหมดแล้ว...ก็ไม่คิดว่าเจ้าลูกชายจะขวานผ่าซากมากกว่าที่เขาคิดซะอีก...แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะยังไงซะพวกนั้นก็คงไม่กล้าทำอะไร....ซึ่งๆ หน้า...
“จ้า..พี่ปันปันก็บอกน้องบี น้องบีจะอยู่ใกล้แค่คุณป๊ากับพี่ปันปัน..คุณป๊าหายเร็วๆ สิ น้องบีอยากกอดคุณป๊าแรง ๆ “
“ หือ อย่างนี้ก็กอดได้ลูก ฟอด!” น่ารักจนอดใจไม่ไหวต้องก้มลงหอมแก้มนุ่มนั่น อ้อนเก่งซะจนคนแก่กระชุ่มกระชวยหัวใจไปหมด...
“พี่ปันปันมาแล้ว!”
“ว่าไงตัวแสบ....อ่ะขนม”
“เป็นยังไงมั่งปัน”
“เรื่องที่ทะเล พอได้เบาะแสแล้วครับ แต่ผมกำลังหาหลักฐานให้แน่ใจ..”
“ฝีมือใคร”
“...เอ็มม่าครับ...”
“เอ็มม่า!...จริงเหรอปัน..ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย พ่อไม่อยากเชื่อเลย!”
“คุณพ่อใจเย็นๆ ครับ” ประคองคนที่ลุกพรวดขึ้นแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บแผลตัวเองให้เอนตัวลงเหมือนเดิม....
“ผมว่าเธอน่าจะไม่พอใจเรื่องที่สวนครับ แต่เราคงจะไม่รู้จักเธอดี ว่าเป็นคนยังไง..” พูดกับคนบนเตียงก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งเคี้ยวขนมตุ้ยๆ อยู่ที่โซฟา พอถูกมองก็ยังยิ้มตาหยีให้ทั้งที่แก้มก็อมขนมจนเต็มปาก จนต้องส่งยิ้มตอบ...
“พ่อจะคุยกับคุณณภัทร เรื่องนี้!”
“อย่าเลยครับคุณพ่อ ผู้ใหญ่จะผิดใจกันเปล่า ๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง ผมขอหลักฐานมากกว่านี้ซักนิดแล้วผมจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นแน่!”
“..................” ปัฐพีมองลูกชายคนใหม่ที่ยังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย จะรู้อะไรบ้างไหมว่าตอนนี้ต้องเข้ามาพัวพันกับสิ่งที่อันตรายแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางปล่อยให้ใครมาสัมผัสได้แม้แต่ปลายผม แค่น่ารักอย่างนี้ตลอดไปก็พอ...
ก๊อกๆๆๆ
“.................” เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งห้องเงียบไปก่อนจะมองประตูที่ค่อย ๆ เปิดออก..
“สวัสดีค่ะ คุณอา สวัสดีค่ะคุณปัน...คุณพ่อให้เอ็มม่ามาเยี่ยมค่ะ”
“...................” ปัฐพีและปันณธรหันหน้ามองกัน ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเสียไม่ได้...ตราบใดที่หลักฐานยังไม่ครบพวกเขาก็ไม่ควรที่จะแสดงอะไรมากไป...
“นั่งก่อนเอ็มม่า พ่อหนูสบายดีเหรอ”
“ค่ะสบายดี...แต่เอ็มม่าสิคะไม่สบาย”
“.......................” เห็นตั้งแต่ที่เดินเข้ามาแล้ว หน้าสวยหวานนั่นดูโทรมขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน....เข้ามาเยี่ยมคนป่วยแต่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือเข้ามา เหมือนกับว่ามีจุดประสงค์อย่างอื่นมากกว่า...
“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“....................” รอยยิ้มจากปากเรียวเคลือบสีแดงสดเหยียดจนคนมองรู้สึกไม่ดี....ทำไมถึงดูน่ากลัวอย่างนั้น....
“น้องบีมานี่ครับ”
“ หึ! เพราะมันไงคะ! ที่เอ็มม่าคิดหนักอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมัน!”
“อะไรกัน ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดกันหนูเอ็มม่า” ปัฐพีปรามคนที่มองน้องบีตาขวาง หลังจากที่ปันณธรเรียกให้เข้ามาหา...ลูกชายเขาคงรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากผู้หญิงคนนี้....ถ้าเหตุการณ์จะปกติคงไม่เข้ามาโวยวายอะไรแบบนี้แน่...
“เอ็มม่าไม่เย็นค่ะ!!”
“เอ็มม่า!” ปืนพกกระบอกเล็กถูกชักออกมาจากกระเป๋า ใบหน้าสวยเหยเกเหมือนคนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้...
“อย่านะ!!” ปันณธรยืนบังน้องบีไว้ หลังจากคนที่เหมือนคนเสียสติชี้ปืนไปทางน้องบี ปัฐพีพยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะดึงสายน้ำเกลือออก เดินมายืนข้างๆ ลูกชาย...เจ็บแผลจนแทบจะยืนไม่ไหว...เห็นว่าลูกชายอยู่ด้วยเลยไม่ให้การ์ดมาเฝ้า...
“ออกไปค่ะ เอ็มม่าจะฆ่าไอ้เด็กปัญญาอ่อนนี่!! พวกคุณทำเอ็มม่าเสียใจ ฮึก! ฮืออ เอ็มม่า หลงรักคุณ แต่ ฮึก!!”
“งั้นคุณยิงผมสิ!...น้องบีไม่ผิด...คนที่ผิดคือผมที่ทำให้คุณเสียใจ..เอ็มม่าค่อย ๆ คุยกันนะ..” ปันณธรพยายามเกลี้ยกล่อม ใบหน้าสวยเลอะไปด้วยน้ำตาอย่างน่าเวทนา...เขาไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ทำจะทำให้เอ็มม่าเหมือนคนเสียสติขนาดนี้...
“ฮึก ฮืออ..เอ็ม ม่าจะยิง มัน!! ถอยไป”
“ไม่! ผมไม่ถอย....ถ้าคุณอยากแก้แค้นที่ทำให้คุณเสียใจ คุณก็ยิงผม ไม่ใช่น้องบี!” มือเล็กเกาะเสื้อเขาแน่น ใบหน้าเล็กซุกลงที่หลังเขาเพราะความกลัว...แต่ไม่มีเสียงอะไรออกมา...ปัฐพีเข้ามาประกบลูกชายไว้ ขณะที่มือข้างนึงก็จับแผลที่ท้องตัวเองไว้....
“แอร้ยยยยยยยยยยยยยย!!! ถอยไป!!!! “
ปัง!!
“...............”
“..ฮึก ไม่ได้ทำ!! ไม่ได้ทำ!!!”
“...ปัน!!...” เพราะความชุลมุน ห่วงคนข้างหลังก็ห่วงน้องบีเกาะเขาแน่นจนเคลื่อนตัวปัดป้องปืนไม่ถนัด...ความรู้สึกที่คิดว่าเพราะตัวเองเอ็มม่าถึงเป็นอย่างนี้เลยรู้สึกลังเล ความเก่งกาจ แม่นยำที่เคยมี กลับถูกมือเรียวของเอ็มม่าดึงแขนเพื่อให้ออกจากตัวน้องบี ก่อนจะลั่นไก แต่ร่างหนานั่นก็เคลื่อนเข้ามาขวางกระสุนไว้จนได้...กระจกห้องแตกเพราะถูกระสุนที่ถากแขนแกร่งประทะ....แต่เลือดที่ไหลออกมามันมากมายจนบางคนถึงกับนิ่งไป....ปัฐพีร้องให้คนช่วยพร้อมกับกดกริ่ง ไม่สนใจคนยิงที่ปล่อยปืนลงพื้นก่อนจะไปนั่งซุกตัวที่มุมห้อง ยกมือขยี้หัวตัวเองจนยับเยิน กรีดร้องเสียงดังเหมือนคนบ้า....
“....น้องบี!..เป็น อะไร...”
“น้องบีลูก!” ปัฐพีผละจากลูกชายก่อนจะหันไปตามมือปันณธรที่ชี้ไปหาคนที่ทรุดนั่งลง ตากลมจ้องมองมาที่รอยเลือดตาไม่กระพริบ...ความเจ็บที่แขนและเลือดออกเยอะทำให้หน้าหล่อซีดลงและใช้ตัวพิงเตียงไว้....ถึงจะถากแต่แผลคงเหวอะพอสมควร....
“...ฮึก..พี่ปัน..ปัน...เลือดออก...เลือดออก...”
“ พี่ ไม่ เป็น ไร..”
“ ฮึก ฮืออออ!!! เลือดด พี่ปันปัน! ไม่!!” มือเล็กยกขึ้นจับที่หัวใจตัวเอง...หัวกลมส่ายไปมาช้า ๆ ...ก่อนจะยกมือที่จับหัวใจมาจับหัว ความรู้สึกต่างๆ ตีกันไปหมด...ปัฐพีวิ่งเข้ามากอดน้องบีหลังจากที่พยาบาลและหมอวิ่งเข้ามาในห้อง...เอ็มม่ายังนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม...
“ เอา อย่า..พี่ปันปัน ไป! อย่า เอา พี่ปัน ปันไป!!! ฮึก ฮืออ!! อย่าเอาไป!!!”
“น้องบี อย่าร้อง...น้องบี!!” ปันณธรหันมองคนที่นั่งร้องอยู่ในอ้อมกอดคุณพ่อตัวเอง หลังจากที่บุรุษพยาบาลเอารถเข็นมาเข็นเขากำลังจะออกพ้นประตูห้อง
“พี่ปันต้องไปทำแผล ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร..” ปัฐพีพยามกอดคนที่ทั้งร้องทั้งตะโกนไว้...แค่คิดว่าเดี๋ยวก็คงสงบลง...
“ไม่!! พี่ปันปัน!!! พี่ปันปัน!!!ไม่ให้ไป!! ฮึก ฮืออ!!! ไม่!!!ไม่!!!!!!!!”
“......................”
“น้องบี!!!! หมอ!! หมออยู่ไหน!!!หมออ!!!!” คนมีอายุตะโกนจนสุดเสียงเมื่อคนที่กรีดร้องเสียงดังนิ่งไป....หัวใจของปัฐพีตกวูบตะโกนจนไม่รู้ว่าเสียงตัวเองดังแค่ไหน แค่ใครก็ได้มาช่วยคนในอ้อมกอดเขาที....เลือดที่บาดแผลซึมออกจนเลอะผ้าพันแผลแต่มันไม่รู้สึกอะไรแล้ว รู้แค่ห่วง...ห่วงคนในอ้อมกอดเขาที่หมดสติไป....ต้องไม่เป็นอะไร...น้องบีต้องไม่เป็นอะไร....
**********************************************
เวลาผ่านไปจากชั่วโมงเป็นสองและเป็นวันในที่สุด....คนที่นอนแน่นิ่งบนเตียงก็ยังไม่พื้น....พี่ชายแท้ ๆ และคนรักถูกโทรตามระหว่างทางจนต้องกลับแบบไม่ห่วงอะไรทั้งนั้น...เพราะตอนนี้ดวงใจของพวกเขากำลังแน่นิ่งไป....เอ็มม่าถูกตำรวจคุมตัวออกไป..ไม่มีใครสนใจแม้แต่จะโทรแจ้งไปทางญาติด้วยซ้ำ...
“ทำไมวะ...ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...” ยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง...แขนข้างขวายังมีผ้าพันแผลจนรอบ...ทำไมคนที่เป็นอะไรไม่ใช่เขาแค่คนเดียว ทำไมจะต้องมีผลไปถึงน้องบีด้วย....นั่งมองคนร่างเล็กที่นอนเตียงเคียงข้างพ่อตัวเองมาเป็นวัน...คนที่เคยเข้มแข็ง และแข็งแกร่งกลับต้องน้ำตาคลอเมื่อเห็น...คนที่ตัวเองรัก....ยังไม่ไหวติง
...ตื่นซักทีสิคนดี...น้องบีคนเก่งของพี่ปันปัน...ทุกคนรออยู่...
“ใจเย็น ๆ อย่าคิดมาก”
“ฉันขอโทษ! ฉันดูแลน้องบีไม่ได้!”
“ไม่ใช่หรอก...น้องบีต้องไม่เป็นอะไร...น้องบี รัก แกมากนะปัน...ผลเอ็กซเรย์สมองออกมาแล้ว ปกติดี...ทุกอย่างอยู่ที่จิตใจ...หลังจากที่คุณพ่อเมื่อวันก่อนที่น้องบีดูปกติ แต่คิดว่าน่าจะมีความเครียดอยู่...พอมาเจอเหตุการณ์วันนี้ ทั้งคนที่เขาเห็นยังเป็นแก....ทุกอย่างเลยระเบิดออกมา...ตอนนี้แค่รอน้องบีฟื้นว่าจะเป็นยังไงบ้าง..”
“.......................” ทุกคนจับจ้องไปที่เตียงคนที่ยังไม่ตื่นขึ้นมา....
“...น้องบีจะไม่เป็นเจ้าชายนิทราใช่ไหม...”
“ ฮึก..ฮืออ...ต้อง ไม่ ฮึก สิคะ..”
“.....................” แม้แต่หมอเจ้าของไข้เองก็ยังไม่แน่ใจ....ถ้าถึงขนาดกระทบกระเทือนจนหมดสติขนาดนี้มันก็ร้ายแรงพอสมควร...หมอหนุ่มกำมือตัวเองแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเพดาน...กรอกตาให้น้ำตาไหลย้อนคืน...อีกมือก็กอดคนรักที่ร้องไห้ไว้ในอ้อมกอด...ชีวิตเขาจะต้องสูญเสียอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ….
....คุณพ่อ...คุณแม่...ช่วยน้องได้ไหม...ช่วยให้ลูกชายพวกท่านฟื้นขึ้นมาที...เพราะทุกคนรักเหลือเกิน..หัวใจดวงน้อย ๆ ของใครต่อใคร....ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ หัวใจของคนที่นี่จะต้องแหลกสลายไม่มีชิ้นดีแน่...
“ปัน!”
“ครับคุณพ่อ” ปันณธรเงยหน้าขานรับพ่อตัวเองที่นอนมองน้องบีอยู่เตียงข้าง ๆ หลังจากได้ยินเสียงเรียก...
“น้องบี”
“น้องบี...น้องบี!” ทั้งหมดพากันไปรุมที่เตียงคนป่วย...ที่ตอนนี้...ตากลมค่อย ๆ กระพริบถี่และลืมตาขึ้นไปที่สุด หมอเอกดกริ่งเรียกหมอเข้ามาในห้อง...
“ ....พี่เอ...พี่นิชา...”
“ใช่พี่เอง!...น้องบีจำพี่ได้ใช่ไหม”
“..จำได้สิ...” เสียงเล็กงุ้งงิ้งเบาๆ แต่ก็ทำเอาคนฟังได้ยินหัวใจฟูฟ่อง...
“...น้องบี...เป็นยังไงบ้างคนดี...”
“....................”
“นี่ปันณธรไง จำได้ไหม” หัวใจแทบหยุดเต้นชั่ววินาที....เมื่อหมอเอเอ่ยถามคำถาม ที่ก่อนหน้านี้ปันณธรกลัวที่สุด....ปันณธรยืดตัวขึ้นหลังจากที่ก้มไปใกล้ใบหน้าเล็กนั่น...ใบหน้าน่ารักจ้องหน้าเขา ก่อนจะย่นคิ้วจนแทบชนกัน...
“...น้อง บี จำพี่ได้ ไหม เด็กดี” เสียงทุ้มถามออกไป น้ำเสียงสั่นเครืออย่างหวาดกลัวต่อสิ่งที่จะได้ยิน....
“...ไม่.......”
“..................” น้ำตาหยดเป้งไหลจากดวงตาคมในที่สุด....คำตอบจากปากเล็กนั่นเหมือนคมมีดที่กรีดหัวใจเขา....ร่างสูงผงะถอยจนชนเตียงของพ่อตัวเอง...ปัฐพียกมือขึ้นจับแขนลูกชายไว้...ในขณะที่ตอนนี้ความรู้สึกเขาก็ไม่ได้ต่างกันเลย....
“คนป่วยเป็นยังไงครับ ขอหมอตรวจหน่อย”
“...................” ทุกคนถอยออกจากเตียงน้องบี ก่อนจะให้คุณพ่อตรวจและดูอาการน้องบีก่อน....หมอเอเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนเบา ๆ เพราะตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าน้องบีเป็นยังไง...
“ตอนนี้ร่างกายคนไข้ปกติครับ เหลือแค่ให้พักผ่อนอีกซักหน่อยก็กลับบ้านได้”
“.....หมอครับ..” หมอเอตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้หมอฟัง เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่าน้องบีเป็นยังไงกันแน่ จำเขาและนิชาได้แต่จำปันณธรไม่ได้ แสดงว่าความทรงจำเมื่อก่อนกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ...
“ ...ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่า..ให้ผมวิเคราะห์...ว่าคนไข้สามารถที่จะจดจำช่วงเวลาที่หายไปได้...แต่คงจะไม่สามารถจดจำช่วงหลังจากนั้นได้...”
“.................” ปันณธรเดินออกจากตรงที่ยืนอยู่....ตาจับจ้องคนที่มองเขาอยู่เหมือนกัน...ขาเรียวก้าวออกมาเรื่อย ๆ ละสายตาหันออกก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา...หมดแล้วความเข้มแข็งที่มี หลอมละลายเป็นน้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่มีใครได้เห็น และไม่เคยเสียให้ใคร...ปันณธรไม่ฟังอะไรต่อจากที่ได้ยิน...
/ แล้วถ้าวันนึง น้องบีกลับเป็นปกติ...แล้ว.../
/ ทุกอย่างอยู่ที่ใจ...ถ้าน้องบีจะกลับเป็นปกติ ผมคงดีใจมาก...ถึงแม้ว่าจะในอนาคตน้องบีไม่ต้องการผมแล้วก็ตาม...แต่ผมเชื่อว่าน้องบีจะต้องคิดได้บ้างว่า..เคยมีผม....ถึงแม้ว่าถึงวันนั้นจะเป็นแค่ความทรงจำที่เลือนลางก็ตาม.../
ทั้งที่คิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่บอกความจริงกับคุณพ่อ แต่มันเร็วเกินไป....เขาตั้งตัวไม่ทัน...ตั้งตัวรับวันที่น้องบีจำเขาไม่ได้ไม่ทัน...ทั้งที่ตั้งใจว่าจะทำให้ได้อย่างที่พูดเมื่อถึงวันนี้....แต่หัวใจเขากลับแตกสลายกับคำพูดเพียงไม่กี่คำจากปากน้องบี...มันเจ็บและเสียใจจนพูดไม่ออก...จะบอกใครได้ว่าเขาเสียใจแค่ไหน...จะบอกคนตัวเล็กนั่นแล้วจะเข้าใจไหมว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง...
“...พี่ปันปัน...”
“....................”
“....น้องบี...เรียกใครนะ....”
“...................” ขาเรียวหยุดกึก ก่อนจะค่อยๆ หันไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง เมื่อสิ่งที่หมอเอถาม ตัวเขาก็ได้ยินเหมือนกัน...
“..พี่ปันปัน..น้องบีเรียก พี่ปันปัน...”
“..ฮึก..น้องบี..จำ พี่ได้ใช่ไหม...” ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่กลั้น....ปันณธรค่อย ๆ เดินเข้าไปเหมือนคนละเมอ ตาก็จับจ้องอยู่กับคนบนเตียง ตากลมก็จ้องมองเขาอยู่...
“.......................”
“..ก็..ไหน บอกว่า จำไม่..ได้” ถามย้ำเพื่อความมั่นใจเมื่อหัวกลมนั่นพยักขึ้นลง....ทุกคนรวมทั้งหมอและพยาบาลดูเหมือนว่าจะลุ้นกันอยู่
“..ก็น้องบีไม่เคยลืม...ก็เลยไม่รู้ว่าจะตอบยังไงว่าจำได้หรือไม่ได้...”
“แล้ว น้องบี...” นิชาเอ่ยถามน้องบี มือบางก็ลูบหัวกลมนั่นไปมา...อยากจะถามว่าสรุปแล้วตอนนี้จำอะไรหรือเป็นยังไงบ้าง
“พี่เอ พี่นิชา...น้องบีจำได้แล้ว...จำได้ทุกอย่าง ทั้งอดีตและ..ปัจจุบัน..”
*** ต่อแล้วจ้า หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ...ขอบคุณทุกวิว ทุกบวก ทุกเป็ดจ้า รอติดตามชีวิตปันบีหลังจากนี้นะคะว่าจะ่น่ารัก
แค่ไหน ขอบคุณทุกเมนท์ด้วยค่ะ
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632240 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก