ขาเรียวเร่งก้าวเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 4 ทุ่มตรง...เพราะนัดใครบางคนไว้ในบ้าน...และเลือกเวลาที่แขกในบ้านนอนไปแล้ว...รวมถึงคนที่นอนอยู่อีกบ้านที่ฝากแม่บ้านไว้...เพราะถ้าตื่นไม่เจอใครที่นอนอยู่ด้วยกันมักจะงอแงเสมอ....
“คุณพ่อครับขอโทษที่ให้รอ พอดีรายนั้นดันไม่ง่วง”
“เป็นยังไงบ้างปัน...” คนที่นั่งรอเขาอยู่ลุกพรวดขึ้นมา....ไม่น่าเชื่อว่าคนแค่คนเดียวจะทำให้เสี่ยปัฐพีทำเหมือนว่าเป็นเรื่องระดับชาติได้ขนาดนี้
“ น้องบียอมให้เราไปเยี่ยมแล้วครับ...” เริ่มเล่าเมื่อมานั่งลงที่โซฟาแล้วทั้งสองคน....มียายสร้อยคอยฟังข่าวอยู่ด้วย...
“งั้นเหรอ ไปทำยังไง”
“ก็วันนี้...เอ็มม่าไปตามหาผมที่สวนพี่ภู”
“เอ็มม่าไปที่นั่น” วันนี้ลูกน้องมาคุยงานด้วยทั้งวันเลยไม่ได้สังเกตว่าใครไปไหนมาไหน...
“ครับ...คือ...คุณพ่อครับ...ผมขอเปิดอกกับคุณพ่อ...จะว่ายังไงครับ”
“ เรื่องเอ็มม่าใช่ไหม...ลองพูดมาสิ”
“ วันนี้เอ็มม่าไปที่สวน โวยวายและใช้ถ้อยคำด่าทอน้องบีแบบที่กุลสตรีเขาไม่พูดกัน....รายนั้นก็ร้องโยเยเรื่องที่เอ็มม่าพูดว่าผมไม่รักเจ้าตัวแล้ว...ผมไม่ได้มีนิสัยที่จะต่อว่าผู้หญิง แต่การที่เอ็มม่าทำกับน้องบีมันไม่ใช่นะครับคุณพ่อ แกไม่รู้เรื่อง หนำซ้ำยัง....หวงผมกับคุณพ่อเอามาก ๆ...จนเป็นทุกข์แบบไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไง...”
“...ขอโทษนะคะ....วันนี้ป้าก็เห็นคุณเอ็มม่าโวยวายเข้ามาในบ้าน ผื่นเต็มตัวเลย...บอกว่ามีเรื่องจะฟ้องนายท่าน แต่ป้าบอกว่านายท่านคุยงานอยู่ในห้อง เลยขึ้นห้องไปตั้งแต่หัวค่ำ ไม่ลงมา...เมื่อซักพักที่ผ่านมา โทรลงมาบอกให้เด็กเอาข้าวขึ้นไปให้ค่ะ...คือในฐานะที่ป้าอยู่กับพวกคุณมานาน อย่าว่าป้ายุ่งเลย แต่คุณเอ็มม่า...ไม่เหมาะสมที่จะแม่ของลูกใครหรอกค่ะ..”
“..เฮ่อ~..พ่อผิดเองละมั้ง...ไม่ใช่ว่าจะมองไม่ออกนะ...แต่แค่ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้...แล้วตกลงเอ็มม่าเป็นอะไร..”
“ก็เจอมดแดงครับ..........” คงไม่มีอะไรต้องไว้หน้าอะไรกันแล้ว....เพราะเขาต้องการให้พ่อตัวเองรู้ซักทีว่าคนที่อุตส่าห์ไปทาบทามมาให้น่ะเป็นยังไง...
“....เอาอย่างนี้แล้วกัน...แล้วแต่แก...ส่วนเรื่องเอ็มม่าพ่อก็จะคุยกับคุณภัทรตรงๆ จะพอใจไม่พอใจก็แล้วแต่ละกัน...แล้วพ่อจะหาคนดี ๆ กว่านี้ให้..แต่ยังไงพรุ่งนี้น้องบีให้พ่อไปด้วยใช่ไหม”
“ครับคุณพ่อ..” ค่อยยังชั่วที่คุณพ่อเข้าใจแต่ก็ยังไม่วายจะหาใครมาให้เขาอีก......ไม่ใช่ว่าจะเป็นอย่างนี้เสมอไป...เพราะเรื่องไหนที่ต้องการมักจะจัดการเองให้เรียบร้อย เพียงแค่ว่ามันมีเรื่องน้องบีเข้ามาเกี่ยว อะไรก็เลยดูง่ายไปหมด....
“อืม...งั้นแกกลับไปพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้จะมายังไง”
“คงออกมาแต่เช้า...เอ่อ..คุณพ่อครับ...ผมมีเรื่องจะบอก...” กำลังจะลุกแต่ก็พูดรั้งพ่อตัวเองไว้....ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว...คิดมาทั้งวันว่าจะพูดดีไหม...แต่ในเมื่อเขามั่นใจ...และตั้งใจจะทำอย่างนี้ไปตลอดชีวิต....ก็ควรจะบอกให้พ่อรู้ไว้...
“มีอะไร”
“ผม....เรื่องที่ผมจะบอก ไม่ได้ให้พ่อยอมรับ...แค่อยากให้รับรู้ไว้....”
“................” คนที่นั่งลงนิ่งไป เมื่อลูกชายพูดอะไรแปลก ๆ....เหลือบมองป้าสร้อยที่เดินเลี่ยงออกไปแล้ว...
“ผม..รักน้องบี..”
“แล้วยังไง” มีลางสังหรณ์บางอย่างที่บอกว่า ถ้าแค่รักกันแบบทุกวันนี้ลูกชายก็ไม่มีความจำเป็นต้องบอก...
“รัก...แบบ...คนรัก..ไม่ใช่แบบพี่น้อง..”
“.......................”
“คุณพ่อครับ!...จะโกรธ จะรังเกียจผมก็ได้...แต่น้องบีไม่รู้เรื่องหรอก ผมผิดเอง...ผิด..ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้...” คนสูงวัยพักแผ่นหลังกับพนักพิงเหมือนคนที่อ่อนแรงเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากลูกชายเพียงคนเดียว....
“...แก...ต้องการอะไรจากฉัน...”
“ผมไม่ต้องการอะไรเลย...แค่ให้พ่อเข้าใจผม...ผมแค่อยากจะดูแล...และอยู่กับน้องบีอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ..ไม่ต้องมกาให้ใครเข้าในชีวิต...ผมอาจจะเหมือนคนอกตัญญู...”
“ถ้าฉันเข้าใจแก...แล้วฉันจะได้อะไร” สรรพนามที่แทนตัวเอง ทำให้ปันณธรรู้ว่าตอนนี้พ่อกำลังโกรธ...แต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็คงจะไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น....
“ผมจะยอมรับช่วงต่ออย่างที่คุณพ่อต้องการ...”
“.................”
“ให้ผมได้พิสูจน์สิครับ...ว่าผมสามารถทำตามใจตัวเอง..ทำตามความต้องการของตัวเอง...และสามารถที่จะทำตามใจคุณพ่อไปด้วย...ผมจะพิสูจน์ว่าจะทำให้คุณพ่อผิดหวังแค่เรื่องความรัก...แค่เรื่องเดียว..” ตาคมจ้องมาดวงตาคมอีกคู่ที่ถอดแววความกล้าหาญและไม่ยอมใครออกมาไม่มีผิดเพี้ยน...นิสัยพวกนี้จะได้จากใคร...ถ้าไม่ได้จากคนเป็นพ่อ...
“..แล้วถ้าวันนึง...น้องบีไม่ได้อยู่กับแก...”
“ผมมั่นใจ...ถ้าผมใช้ใจซื้อใจ...น้องบีต้องอยู่กับผม...แต่ถ้าเป็นอย่างที่คุณพ่อพูด...ผมคงไม่มีสิทธิที่จะรั้งอะไร...”
“แล้วพี่ชายเขาล่ะ”
“ วัดใจครับ...หมอเอต้องการคนดูแลน้องบี...ไม่ได้อยากให้น้องบีไปดูแลใคร...ผมจะคุยอย่างที่คุยกับคุณพ่อ...” ไม่รู้หรอกว่าผลจะออกมาเป็นยังไง แต่เขาก็จะคุยกับหมอเอ...เหมือนกับที่คุยกับคุณพ่อ...
“แล้วถ้าวันนึง น้องบีกลับเป็นปกติ...แล้ว...”
“ทุกอย่างอยู่ที่ใจ...ถ้าน้องบีจะกลับเป็นปกติ ผมคงดีใจมาก...ถึงแม้ว่าจะในอนาคตน้องบีไม่ต้องการผมแล้วก็ตาม...แต่ผมเชื่อว่าน้องบีจะต้องคิดได้บ้างว่า..เคยมีผม....ถึงแม้ว่าถึงวันนั้นจะเป็นแค่ความทรงจำที่เลือนลางก็ตาม...” ปัฐพีมองลูกชายที่ดูเหมือนว่าจะคิดเรื่องนี้มาเป็นอย่างดีและพร้อมที่จะรับทุกเรื่องที่จะตามมา....รู้มาตลอดว่าปันณธรมีความคิดเป็นผู้ใหญ่และคิดไกล...บางครั้งเขายังคิดไม่ได้...
“...................”
“....นะครับคุณพ่อ..”
“.....แล้วพ่อจะว่ายังไงแกได้...ในเมื่อแกตัดสินใจเอง...และพ่อก็คงไม่ได้อยู่กับแกไปตลอดชีวิต...แต่ยังไงซะก็ยังเชื่อ ว่าจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง...ในอีกหลาย ๆ เรื่องที่พ่อหวัง..”
“ครับพ่อ...แน่นอน..” ส่งยิ้มให้คนที่เอื้อมมือมาตบที่บ่าเขาเบาๆ ไม่เคยคิดเลยว่าความหวังที่ริบหรี่และความรู้สึกที่คับแน่นในหัวใจ กลับคลี่คลายไปในเวลาไม่นาน...เพียงเพราะเขากล้าสินะ...กล้าที่จะยอมรับหัวใจตัวเอง...กล้าที่จะพูดและคงต้องกล้าที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อทดแทนบุญคุณของผู้ชายคนนึง ที่ให้เขามาตลอด....มันจะดีแค่ไหน ถ้าทั้งสองสิ่งจะคงอยู่กับเขาตราบเท่าที่เขายังสามารถที่จะเดินอยู่บนโลกใบนี้....
********************************************
อิ๋ง ๆๆๆ!
“อือ...คุณ..หมา...น้องบี นอนอยู่..น้า...”
อื๊ดๆๆๆ!
“ ตื่น ก็ ตื่น...คุณ หมา ตื่นเช้า จัง..” เสียงดังรบกวนและความฉื้นแฉะที่ใบหน้าทำให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงต้องลืมตาตื่น...มือเล็กจับหน้าเจ้าหมาจอมกวน...ก่อนจะส่งเสียงงุ้งงิ้งโต้ตอบเสียงออดอ้อนจากเจ้าโจหวิน..หน้าน่ารักหันมองเตียงของคุณหนวด ไม่เห็นอีกแล้ว..คงจะออกไปธุระอีกแน่ ๆ แต่ว่าวันนี้......
“ ถอยไปก่อนคุณหมา..น้องบี จะรีบลงไปข้างล่าง...แต่น้องบีไม่ได้ไปรอพี่ปันปันกับคุณป๊านะ..” พูดเองแก้ตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม...
เท้าเล็กแตะพื้นบ้าน หลังจากที่ลงจากบันไดขั้นสุดท้าย...ตากลมส่ายหาบางอย่าง...คิ้วเรียวย่นเข้ามาหากัน...เหมือนกับว่าสิ่งที่ตั้งใจหามันไม่มี...
“น้องบีไปเล่นหน้าบ้านดีกว่า”
“น้องบีไปไหนคะ”
“น้องบีจะไปเล่นหน้าบ้าน...น้องบีไม่ได้ไปรอใครนะ...” แม่บ้านเลิกคิ้วกับคำพูดของคนตัวเล็ก แล้วจะไปรอใคร...ส่งยิ้มพร้อมกับมองตามออกไป...ยกนมออกไปให้ที่หน้าบ้านละกัน...คงจะเหงาละมั้ง เพราะเห็นนายปานนั่นออกไปแต่เช้า คุณภูก็ออกไปธุระตั้งแต่เมื่อวาน คงจะกลับวันนี้...
“น้องบีกินนมอุ่น ๆ กับขนมปังนุ่ม ๆ ก่อนนะคะรองท้อง เดี๋ยวกับข้าวก็เสร็จแล้ว”
“................” พยักหน้ารับแต่ก็ทำปากชิดจมูก...ถอนหายใจแปลก ๆ ....รอใครอยู่จริงๆ สินะ...คนที่ยกนมมาให้เดินกลับเข้าไปในบ้านปล่อยให้คนที่ทำหน้าเบื่อ ๆ กินนมไปก่อน...
บรืนนน!!
“....................” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น....หลังจากที่มองเห็นแล้วว่ารถที่วิ่งเข้ามาเป็นรถของใคร....หน้าน่ารักเชิดขึ้น แกล้งทำเป็นไม่มอง หยิบนมขึ้นมาจิบ พร้อมกับขนมปังที่ฉีกเป็นชิ้นเล็กแล้วส่งเข้าปากเคี้ยว ไม่สนใจสองคนที่เดินเข้ามาหา....
“น้องบี”
“.................” ยกมือไหว้อย่างความเคยชิน... แต่ก็ไม่พูดอะไร แค่ทำหน้าเฉย ๆ เหมือนไม่สนใจ....แต่ก็แอบเหลือบมองว่าพี่ปันปันกับคุณป๊าจะง้อน้องบีรึเปล่า...
“อยากนั่งด้วยจัง..”
ครืดด!!
“..............” อมลมจนแก้มป่อง...ไม่พูดอะไร..ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ยังอุตส่าห์ขยับเก้าอี้ข้าง ๆ ตัวเองทั้งสองตัวออกให้...คนสองคนที่ยืนอยู่รีบนั่งลง...ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่ยังทำท่าไม่สนใจ แต่ก็มีเหลือบตามามอง ๆ ก่อนจะยกนมขึ้นดื่ม..ลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าตีที่สุด...เด็กอะไรทำอะไรก็ดูน่าหยิกไปหมด...
“คิดถึงน้องบีจังเลยลูก ไม่คิดถึงป๊าเหรอ”
“................”
“ไม่เชื่อป๊าเหรอลูก ป๊าคิดถึงน้องบีที่สุด ไม่เคยคิดถึงใครขนาดนี้เลย.....ไม่เชื่อกัน มันน่าน้อยใจ...” ถึงคราวคุณป๊าออกแอ๊คติ้งบ้าง ทำท่าน้อยใจ ตีหน้าเศร้า....คนที่นิ่ง ๆ เริ่มหันมามอง...
“ คิดถึงที่สุด...มากกว่าใคร ๆ เลยเหรอ..”
“ มากกว่าใคร ๆ เลยลูก ตั้งแต่น้องบีไม่อยู่บ้านป๊านอนไม่หลับเลย”
“คุณป๊าคิดถึงน้องบีมากจนนอนไม่หลับเหรอ” เหมือนเด็กย้ำคิดย้ำทำ เหมือนกับอยากได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ...
“ใช่ ป๊าคิดถึงน้องบีจนนอนไม่กลับ มาหาป๊าหน่อยสิลูก มาให้ป๊ากอดหน่อย” ยืดตัวตรงก่อนจะอ้าแขนเพื่อรอรับคนที่ยังทำหน้าลังเล
“คุณป๊ารักน้องบีมากกว่าคนอื่น”
“ใช่ รักน้องบีมากกว่าใคร”
“...น้องบี..ให้คุณป๊ากอดก็ได้...”
“ มาสิลูก...ฟอด!! ชื่นใจที่สุด..” ในที่สุดก็ยอมให้กอดซักที...คุณป๊ารีบกอดคนที่ยอมเข้ามาหากลัวว่าจะวิ่งหนีไปอีกหอมแก้มนุ่มนั่นฟอดใหญ่....ถ้าไม่คิดไปเองร่างบางนี่ก็โหยหาอ้อมกอดอบอุ่นของเขาเหมือนกัน.... ปากบอกว่าให้คุณป๊ากอด แต่พอใช้แรงรั้งร่างบางให้นั่งตักแขนเล็กก็โอบกอดคุณป๊าแน่นเหมือนกัน ซบหัวกลมลงกับหน้าอกอุ่น...พร้อมกับแยกยิ้มอย่างน่ารัก...ทำเอาอีกคนที่มาด้วยกันเริ่มอิจฉา
“แล้วพี่ละน้องบี ไม่คิดถึงพี่เลยเหรอ”
“................” เหลือบมองแต่ก็ซบลงที่อกคุณป๊าเหมือนเดิม ไม่สนใจพี่ปันปันหรอก...น้องบีอยู่นี่ตั้งหลายวัน ไม่มาสนใจเลย...งอนพี่ปันปันมากกว่าคุณป๊าอีก....
“พี่ปันก็คิดถึงน้องบีที่หนึ่งนะรู้ไหม”
“พี่ปันปันไม่คิดถึงน้องบี...ไม่โทรหา ไม่มาหา...น้องบีก็จะไม่คิดถึงพี่ปันปันแล้ว..” ปากไม่ตรงกับใจเลยจริงๆ
“ทำยังไงน้องบีถึงจะหายโกรธพี่...พี่คิดถึงน้องบีจริงๆ รักน้องบีกว่าใคร ...รักคนเดียวด้วย”
“...................”
“ให้พี่ทำยังไงถึงจะหายโกรธ บอกพี่สิ”
“ไล่พี่เอ็มม่ากลับไปสิ น้องบีไม่ชอบพี่เอ็มม่า”
“..ได้.. แต่พี่ไม่ไล่นะ เราจะบอกเขาดีๆ อธิบายด้วยเหตุผล...”
“อธิบายคืออะไร...”
“ก็คือบอกกันดีๆ ไงลูก พูดกันดี ๆ เหมือนกับเราสามคนที่ตอนนี้ต้องพูดกันดี ๆ”
“ แล้ว...ทำไม ตอนนั้น พี่ปันปัน ไม่พูดกับ น้องบีดีๆ” คำพูดของคนที่นั่งบนตักคุณป๊า ทำเอาปันณธรใจหาย....จริงสิ ถ้าตอนนั้นเขาใจเย็นป่านนี้เขาก็คงไม่ต้องทำให้น้องบีเสียความรู้สึก...
“นี่แหน่ะ! นี่แหนะ!! นี่แหน่ะ!!”
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ เพี๊ยะ!
“อย่าน้า!!!” คนที่นั่งอยู่บนตักคุณป๊ารีบกระโดดลงมา ก่อนจะโผเข้าจับมือหนาของคนที่กำลังตบหน้าตัวเองเสียงดัง...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนคนที่มองรู้สึกเจ็บไปด้วย...
“พี่ทำโทษตัวเอง ให้สมกับที่ทำน้องบีไง”
“ไม่ทำโทษ!..มันเจ็บ...เจ็บจริงๆ นะ...” ...พี่ปันปันเจ็บ...เจ็บกว่าน้องบี...น้องบีโดนตีแค่ทีเดียวยังเจ็บทั้งแก้ม เจ็บทั้งหัวใจ...แต่นี่พี่ปันปันตีตัวเองหลายที..จะต้องเจ็บมากแน่ ๆ ....ถึงจะโกรธยังไง น้องบีก็ไม่อยากให้พี่ปันปันต้องเจ็บขนาดนี้...
“น้องบี”
“.....น้องบีไม่ให้ตี.........” สองมือเล็กประคองแก้มเนียนสะอาดของพี่ชาย ก่อนเอามือแนบไว้ไม่ให้ปันณธรใช้มือตบแก้มตัวเองได้...ตาคมจ้องมองดวงตากลมที่ส่อแววความห่วงใยออกมาอย่างล้นปรี่...
“ พี่ขอโทษนะ ยกโทษให้พี่ แล้วพี่สัญญาจะไม่ทำร้ายน้องบีอีก..”
“ ไม่เจ็บน้า...มาน้องบีเป่า...เพี้ยง!..หายแล้ว..” เอามือตัวเองออกก่อนจะก้มลงจ้องรอยแดงบนแก้มคนที่นั่งนิ่ง ก่อนจะก้มลงพูดงุ้งงิ้ง ตบท้ายด้วยการเป่ามนต์วิเศษ ที่พี่เอชอบเป่าให้เวลาน้องบีเจ็บ...รับรองหายแน่ ๆ เพราะเวลาน้องบีเจ็บพี่เอเป่าน้องบีก็จะหายเจ็บ...
บรืนน!!
“ งานเข้าแล้วไง “ ปัฐพีบ่นเมื่อเห็นว่าใครขับรถเข้ามาในสวนภูนรินทร์...ตื่นเอาป่านนี้...คงจะทำมาหากินลำบากแน่ๆ...พอลองถอยออกมา ก็จะเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นสินะ...
“พี่ปันคะ คุณพ่อ...มาอยู่ที่นี่เอง เอ็มม่าตามหาแทบแย่…สวัสดีจ๊ะ น้องบี”
“...................” คนที่ถูกทักทำค้อนใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ปิด ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งตักปันณธรแล้วกอดคอแน่นเหมือนกับที่เคยทำ ทำเอาคนถูกกอดชุ่มฉ่ำหัวใจขึ้นมา....หายโกรธแล้วสินะ....
“คุณเอ็มม่ามีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่านี่คะ เอ็มม่าแค่ตามพี่ปันกับคุณพ่อมา...ไม่มีอะไรค่ะ..”
“แล้วแขนไปโดนอะไรมาล่ะ” เป็นปัฐพีที่ถาม ไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่อยากจะรู้ว่าจะตอบยังไง....
“ก็...เมื่อวาน...คือถ้าเอ็มม่าบอกไปมันจะกลายเป็นฟ้องน่ะค่ะ น้องบีแกยังเด็กคงไม่เดียงสา เอ็มม่าไม่ถือหรอกค่ะ”
“ยิ่งเกี่ยวกับน้องบียิ่งต้องพูด ว่ามาเถอะน้องบีทำอะไร” บอกว่าไม่ฟ้องแต่ก็ยังอุตส่าห์ระบุชื่ออีกว่าใครทำ....
“ พี่เอ็มม่าว่าน้องบีก่อน!” รู้สึกว่าจะรู้ทันว่าอีกฝ่ายกำลังจะฟ้องตัวเอง...เลยรีบชิงตอบก่อน ทำเอาปันณธรต้องจับหัวกลมให้ซบลงที่บ่าเหมือนเดิม พร้อมกับลูบแผ่นหลังบางให้ใจเย็น ๆ ...เลือดร้อนล้ำหน้าหมอเอพอสมควรเลย...
“ก็เมื่อวาน เอ็มม่ามาเยี่ยมน้องบี...นอกจากแกจะไม่ต้อนรับแล้ว ยังเขย่ารังมดแดงใส่เอ็มม่า แล้วยังมีอีตาหน้าหนวดนั่นอีกนะคะ ที่เป็นคนดูแลน้องบี ช่วยกันด่าเอ็มม่า..ไล่ให้ออกจากบ้าน...เอ็มม่าไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าเอ็มม่าทำอะไรผิด” เล่าไปก็เนียนเดินมานั่งเก้าอี้ร่วมโต๊ะ ทำสีหน้าสลดหวังขอความเห็นใจ...ทำเอาสองพ่อลูกมองหน้ากัน....น้องบีทำท่าจะยกหัวขึ้นมาเถียงอีก แต่ปันณธรก็ลูบหลังพร้อมกับทำเสียง จุ๊ ๆ ปากไว้ไม่ให้พูด...ถ้าส่งประกวดเรียงความคงได้รางวัลจินตนาการชั้นเลิศแน่ ๆ
“เมื่อไหร่คุณเอ็มม่าจะกลับไปซักทีครับ” ตอนแรกว่าจะพูดกันดี ๆ แต่พอเจอเรื่องเล่า ทำเอาปันณธรต้องโพล่งออกไป ปัฐพีถึงกับมองหน้าแล้วเลิกคิ้วใส่...เอาอย่างนี้เลยนะเจ้าลูกชาย...
“ ห๊ะ! อะไรนะคะ”
“ผมถามว่าเมื่อไหร่คุณเอ็มม่าจะกลับบ้านตัวเองไปซักทีครับ” คำถามแบบขวานผ่าซากจากคนที่สุดจะทนฟังนิยายน้ำเน่า ทำเอาเอ็มม่าทำหน้าตาแบบไม่อยากจะเชื่อที่ได้ฟังคำถามแบบนี้..
“ทำไมพี่ปันถามเอ็มม่าอย่างนี้ล่ะคะ คุณพ่อคะ นี่พี่ปันเป็นอะไรคะ”
“ผมปกติดี แต่คนที่ไม่ปกติก็คงจะเป็นคุณ เมื่อวานนี้ผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คุณพูดแม้แต่นิดเดียว...คงจะถูกที่น้องบีเขย่ารังมดแดงใส่ นอกจากนั้นมันไม่ใช่ ผมไม่ยินดีที่จะแต่งงานหรือมีอนาคตร่วมกับผู้หญิงนิสัยอย่างคุณ...จบไหมครับ”
“..............” หน้าชาเหมือนถูกตบซักร้อยที....หญิงสาวได้แต่อ้าปากปะงาบ ๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่พูดไม่ออก เมื่อวานปันณธรอยู่ในเหตุการณ์ตอนไหน ทำไมเธอไม่เห็น....
“คุณที่ดูแลน้องบี ที่คุณว่ารุมไล่คุณน่ะคือ ผมเอง”
“...................” อึ้งรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ แต่ที่รู้คือตอนนี้เหมือนคนที่ทำผิดแล้วจำนนด้วยหลักฐาน และมีสายตาหลายคู่ ตำหนิอยู่...
“หมายความว่า ทุกคนรวมหัวกันแกล้งเอ็มม่าเหรอคะ คุณพ่อนี่มันอะไรกันคะ!!”
“...คุณหนวดไปไหน..”
“ คุณหนวดกลับบ้านไปแล้ว ไม่มาแล้วล่ะ” ดูเหมือนว่าสิ่งที่ปันณธรพูดน้องบีจะยังไม่ค่อยเข้าใจ....ว่านายหนวดกับพี่ปันปันคือคน ๆ เดียวกัน .... ยิ่งฟังน้องบีก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง พูดเรื่องอะไรกัน....ด้วยความสงสัยเลยพูดแทรกขึ้นมาก่อน...
“ เหรอ..คุณหนวดคิดถึงใคร ถึงกลับบ้าน...”
“คิดถึงคนที่คุณหนวดรักไงครับ”
“งั้นน้องบีรักพี่ปันปัน คิดถึงพี่ปันปันกับคุณป๊า น้องบีจะกลับบ้านได้ไหม”
“ กลับได้แน่นอน” ปากหวานจนพี่ปันปันกับคุณป๊ายิ้มออกมาพร้อมกัน...แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง....
“หยุดออดอ้อนกันได้แล้ว! คุณพ่อคะนี่มันอะไรกัน...ตกลงแล้ว เอ็มม่ามาเป็นส่วนเกินใชไหมคะ แล้วเรื่องระหว่างเอ็มม่ากับพี่ปันล่ะ!!”
“เอาล่ะหนูเอ็มม่า เรื่องนี้อาจะคุยกับพ่อหนูเอง....ทุกอย่างอาคงจะตามใจเจ้าปัน...ส่วนหนูก็กลับไปก่อนละกัน...”
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่กลับ!!! เอ็มม่าไม่ยอม!!!!”
“เฮือก!”
“ไม่เป็นไรครับ” ดูเหมือนว่าเสียงกรีดร้องที่ได้ยินจะทำให้น้องบีตกใจ จนปันณธรต้องกอดคนที่สะดุ้งและกอดเขาแน่นไว้...นิสัยจริงออกแล้วสินะ...
“จะออกไป หรือไม่ออกก็เรื่องของคุณครับ...น้องบีกลับบ้านเรานะครับ”
“อือ...คุณป๊าจ๋า..”
“ว่าไงลูก พรุ่งนี้ป๊าก็ต้องกลับแล้ว วันนี้อยู่กับป๊าให้ชุ่มปอดไปเลย”
“........พาน้องบีกลับบ้าน ได้แล้ว.........” แขนเล็กอ้าออกให้คุณป๊าอุ้มขึ้นจากตักพี่ปันปัน...ไม่ชอบพี่เอ็มม่าเลย เสียงดัง แล้วก็ทำหน้าตาน่ากลัวด้วย...น้องบีไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว
“รับทราบครับ อึ๊บ ! ลูกใครตัวหนักนะเนี่ย..”
“เดี๋ยวค่ะ นี่อะไรคะ พี่ปัน คุณพ่อ!!” เอ็มม่ามองสองคนพ่อลูกที่ลุกออกไป ... พร้อมกับไอ้เด็กปัญญาอ่อนนั่น....ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...เธอมาที่นี่ เป้าหมายคือเร่งให้มีอะไรคืบหน้าระหว่างเธอกับปันณธร แต่เรื่องราวกันกลับตาลปัตรจนคาดไม่ถึง....
....ไม่มีทาง....เธอไม่วันยอมแพ้อย่างนี้แน่ ๆ .....ยิ่งยากเธอยิ่งอยากได้.!!....
***ขอโทษที่หายไปจ้า ตอนนี้เอาแบบเบา ๆ ไปก่อน... กระหม่อมบางนอนซมอยู่ 2 วัน ดีขึ้นก็รีบปั่นมาลงให้ เรื่องนี้ด้นสดแต่งสด ไม่มีเก็บไว้แล้ว...ตอนต่อไปจะรีบมาเน้อ ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกวิว ทุกบวก ทุกเป็ดจร้า...ดีใจที่หลายคนชอบนะคะ
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632491 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก