มือเรียวเล็กถือไม้ขนาดพอดีเดินปัดแกว่งอยู่แถวสวนหย่อมข้างบ้าน ตากลมก็หันมองไปรอบ ๆ บริเวณ...ทำไมบ้านพี่ภูไม่มีดอกไม้ให้น้องบีเก็บเลย...ผีเสื้อก็ไม่เห็นซักตัว...คุณหมาก็เอาแต่นอนไม่เล่นกับน้องบีเลย...คุณหนวดก็ไปธุระแต่เช้ายังไม่กลับ...น้องบีเหงา...
“น้องบีครับ”
“คุณหนวดมาแล้วเหรอ!” เสียงเรียกของคนที่หายไปแต่เช้าทำให้คนตัวเล็กดีใจ...น้องบีจะมีเพื่อนเล่นซักที....
“มาแล้วครับ มีขนมมาฝากด้วย”
“ว้าว..น้องบีอยากกินขนม”
“งั้นนี่ครับ..”
“..อืม..อร่อย...อร่อยเหมือน....” จากที่เคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยน่าทางดีใจ แต่ใบหน้าน่ารักก็สลดลงเหมือนกับคิดอะไรออก...
“เหมือนอะไรครับ”
“...เหมือน...” เหมือนจะพูดต่อแต่ก็ส่ายหัวไม่พูด....เหมือนกับที่พี่ปันปันเคยซื้อมาให้น้องบีกิน....อยู่นี่ตั้งสองวันแล้ว มีแต่คุณป๊าโทรมาหา แต่พี่ปันปันไม่เห็นโทรหาน้องบีเลย...คงจะไม่รักน้องบีแล้วจริงๆ....
“อยากไปเล่นที่ไหนรึเปล่า ผมจะพาไป”
“จริงนะ!...คุณหนวดจะพาน้องบีไปจริงๆ นะ...งั้นน้องบีคิดก่อน..” เหลือบตามองฟ้า ปากก็เคี้ยวขนมตาลตุ้ย ๆ เอียงหัวเล็ก ๆ เหมือนจะคิดอะไรออก
“ว่าไงครับ”
“คุณหนวดพาน้องบีไปเล่นตรงนู้นหน่อย ที่มีเงาะเยอะ ๆ”
“เงาะเยอะๆ ที่ติดรั้วฝั่งนู้นใช่ไหมครับ”
“ใช่...คือ..น้องบี...อยากเก็บเงาะ ไม่ได้อยากไปเห็นบ้านพี่ปันปันนะ..”
“ ฮ่าๆๆ ครับไปก็ไป กินขนมให้หมดเถอะ” ปากเล็กแยกยิ้มจนตาปิดให้คุณหนวด ตาหยีเป็นประกายเหมือนมีความหวังบางอย่าง...คุณหนวดอดที่จะอมยิ้มไม่ได้...เมื่อจับได้ว่าคนตัวเล็กนั่นคิดอะไรอยู่....
“เร็ว ๆ คุณหมา วิ่งให้ทันน้องบีสิ!”
โฮ่ง!!
“ไม่ต้องวิ่งครับ” คุณหนวดต้องวิ่งตามทั้งหมาทั้งคน ร่าเริงขึ้นมาทันตา...เด็กอะไร...ปากไม่ตรงกับใจ...
“คุณหนวดน้องบีจะขึ้นต้นเงาะ”
“ไม่ครับ ไม่ปีน จะตกลงมา”
“งั้นน้องบีจะปีนรั้ว”
“งั้นเดี๋ยวผมจับ” คุณหนวดเดินเข้าไปหาคนที่กำลังจะปืนรั้ว ที่เป็นเขตกั้นระหว่างไร่ปันณธรและสวนภูนรินทร์ ที่ให้ปีนเพราะเป็นรั้วไม้ขนาดใหญ่แข็งแรงพอสมควร...และไม่สูงมาก...
“คุณลุงคนเก็บดอกไม้ น้องบีอยู่นี่!!!”
“น้องบี!..มาทำอะไรตรงนี้ครับ” ปันณธรจับมือเล็กที่ขึ้นไปยืนอยู่บนไม้ขอนที่พาดยาวใช้น๊อตยึดแน่นหนา...ปากเล็กตะโกนเรียกคุณลุงคนเก็บดอกไม้ที่กำลังย้ายต้นลีลาวดีอยู่...
“น้องบีมาเยี่ยม...หาน้องบีหน่อย”
“ไปอยู่ไหนมาครับ...คุณป๊ากับคุณปันคิดถึงมากเลย” คุณลุงเดินมาหาคนที่เปลี่ยนจากยืนเป็นนั่งห้อยขา หันหน้าเข้าหาไร่ปันณธร....
“ไม่จริงหรอก ไม่มีใครคิดถึงน้องบี”
“มีสิครับ ทุกคนในไร่คิดถึงน้องบีหมดทุกคน...เมื่อวานก็มีเก็บดอกไม้...ไม่เห็นน้องบี ดอกไม้ก็เหงาผีเสื้อก็เหงา...” คุณลุงมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังน้องบีก่อนจะยิ้มให้....พอจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรกัน และตัวต้นเหตุก็ยังอยู่ในไร่ ไม่ไปไหน...เป็นหญิงเป็นนางทำตัวอย่างนี้ถ้าเป็นลูกสาวเขาจะตีให้ตาย ดีที่ช่วงนี้คุณปันไปธุระ...สำคัญ...ไม่ค่อยอยู่....
“จริงเหรอ ทุกคนเลยเหรอ”
“ทุกคนเลยครับ...ยายสร้อยน่ะ เหงามากคิดถึงน้องบีกว่าใคร”
“น้องบีก็ คิดถึงยายสร้อย....แล้วไม่มีคนอื่นคิดถึงน้องบีกว่าใครอีกเหรอ”
“คุณปันกับคุณป๊าไงครับ”
“..............” ...คุณลุงรีบพูดเพราะอ่านใจเจ้านายน้อยออกว่าอยากรู้อะไร...เห็นนะว่าแอบอมยิ้มด้วยที่เขาพูดว่าคุณปันกับคุณป๊าคิดถึงน้องบีกว่าใคร....ท่าทางอย่างนี้คงอีกไม่นานก็อยากจะกลับไร่แล้วล่ะ...
“...คุณลุงผมขอดอกไม้ชักช่อได้ไหมครับ...ซื้อก็ได้...ที่สวนภูนรินทร์ไม่มีดอกไม้ให้บางคนเก็บ...”
“ได้ครับ ผมจะเก็บให้ แต่คงจะห่อผีเสื้อให้ไม่ได้นะครับมันบาป” รู้กันว่าบางคนน่ะหมายถึงใคร...
“น้องบีไปเก็บด้วย!”
“มาสิครับ”
“ให้คุณหมาเข้าไปด้วย”
“ได้ครับเข้ามาเลยทั้งคุณหมาคุณคน” คุณหนวดค่อย ๆ ประคองน้องบีลงจากรั้ว ก่อนตัวเองจะปีนข้ามไปด้วย ส่วนคุณหมาก็รอดผ่านช่องไม้เข้ามาได้....
“................” คุณหนวดกับคุณลุงหันหน้ามองกัน เมื่อคนตัวเล็กเก็บดอกไม้ไป ก็ชะเง้อคอมองไปที่ทางเดินเข้ามา เหมือนกับว่ามาขโมยดอกไม้เขาอย่างนั้นแหละ...
“น้องบีมองอะไรครับ”
“...หือ...ไม่มองอะไร...คุณหนวดมั่ว....” หันมาส่ายหน้าพรืดอย่างเร็ว ก่อนจะก้มเก็บดอกไม้ต่อ แต่มองก็รู้ว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่....
“เมื่อไหร่น้องบีจะกลับบ้านครับ”
“...น้องบีไม่กลับ...” พูดเสียงอ่อยตอบคุณลุงคนเก็บดอกไม้... มือก็ลูบ ๆ ดอกไม้อยู่อย่างไม่เก็บซักที...
“ทุกคนรอน้องบีอยู่นะ...จริงไหมครับคุณหนวดครับ”
“...............” คุณหนวดส่งยิ้มให้คุณลุง ก่อนจะเดินไปรับดอกไม้จากคุณลุงที่เก็บให้ช่อใหญ่....ตากลมและใบหน้าเล็กดูหมองไป...ทำไมถึงไม่ซี่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองเลย...ทั้งที่เป็นอย่างนี้ก็พอดูรู้ว่าเป็นเด็กคิดเยอะแค่ไหน....
คุณหนวดพาน้องบีกับคุณหมากลับมาถึงสวนภูนรินทร์ก็จัดการให้แม่บ้านเอาดอกไม้ใส่แจกันใสไว้ในห้องนอนที่น้องบีอนญาตให้คุณหนวดและคุณหมานอนด้วยได้....สรุปว่าคุณลุงไม่สามารถหว่านล้อมให้คนคิดถึงบ้านกลับบ้านได้...เลยต้องปล่อยตัวกลับมาก่อน...
“คุณหนวดจ๋า...ลูกนั้นมันสุกไหม”
“ยังหรอกครับ...แดดส่องน่ะก็เลยดูเหลือง ๆ นั่งดี ๆ นะครับ กิ่งนั้นมันเล็กมีมดแดงด้วย เดี๋ยวผมเก็บลูกนี้ให้” คุณหนวดบอกคนที่นั่งอยู่บนกิ่งมะม่วง..กิ่งใหญ่แต่เท้าเล็กนั่นวางอยู่บนกิ่งเล็กเลยบอกให้ระวัง..
“คุณหมาขึ้นมาสิ คิก คิก ...ขึ้นไม่ได้ ไม่เก่งเหมือนน้องบีเลย..”
“.............” คุณหนวดเอื้อมมือเด็ดมะม่วงแก้วลูกสุกที่อยู่ใกล้มือหลังจากที่ค่อย ๆ ไต่มา...มองดูคนที่ภูมิใจเพราะปีนต้นไม้เก่งกว่าหมาแล้วก็ได้แต่ยิ้ม....อยู่ไหนก็คงจะน่ารักให้ใครต่อใครหลงรักไปทั่วสินะ....
“คุณหนวดจ๋า..คุณหนวดรู้ไหมว่าที่บ้านตรงที่เราไปเก็บดอกไม้น่ะ...มีดอกไม้ส๊วยสวย...ดอกหญ๊ายใหญ่...มีผีเสื้อตัวน้อย ๆ บินเต็มเลย...น้องบีชอบเก็บดอกไม้ช่วยคุณลุงคนเก็บดอกไม้...เก็บได้เยอะด้วย...เวลาน้องบีอยากกินขนม...ก็มีคนไปซื้อมาให้กิน...แล้วก็มีคนเล่นกับน้องบีเยอะแยะไปหมด...ไม่เหงา...ไม่คิดถึงพี่เอ...ไม่คิดถึงพี่นิชา...”
“ตอนนี้คิดถึงไหมครับ...คิดถึงใครบ้าง”
“..คิดถึง...คิดถึงพี่เอ...คิดถึงพี่นิชา...คิดถึงยายพิมพ์ คิดถึงยายสร้อย คิดถึงพี่มะปราง...คิดถึงพี่ไหม...คิดถึงคุณป๊า...คิดถึงดอกไม้ และคุณผีเสื้อ...”
“แค่นั้นเหรอครับ”
“...แล้วก็คิดถึงคนซื้อขนมกับคนที่นอนกอดน้องบี...” สบดวงตากลมโตนั่นโดยบังเอิญ น้ำใสคลอหน่วยตา แต่ก็ไม่ร้อง....หัวใจคนฟังดูเหมือนว่าจะพองโตขึ้น....ปากหนายกยิ้มให้คนที่ทำหน้าเศร้า...คิดถึงแล้วทำไมไม่ไปหา....มาง้อก็ไม่คุยด้วย...
“แล้วทำไมไม่กลับไปล่ะครับ”
“ไม่กลับ...เพราะ...ตอนนี้..คนซื้อขนม รักคนอื่นมากกว่าน้องบีแล้ว....ตอนนี้มีพี่เอ็มม่าอยู่แทนน้องบี....”
“รู้ได้ยังไงครับ” กลายเป็นว่าหากิ่งมะม่วงนั่งสนทนากับคนตัวเล็กที่ยังเล่าไปเรื่อย ๆ
“ก็พี่เอ็มม่าบอกน้องบีว่า เป็นคู่... อะไรไม่รู้ น้องบีจำไม่ได้..”
“คู่อะไรครับ...”
“คู่ที่พี่เอ็มม่าบอกว่าจะอยู่กับคนซื้อขนมไปตลอด...และจะเป็นคนดูแลคนซื้อขนมเองด้วย...แล้วอย่างนี้น้องบีก็ไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดแล้ว..น้องบีก็ไม่ใช่คนที่พี่ปันปันรักที่สุดอีกแล้ว...”
“....................” หลุดชื่อออกมาในที่สุด....คิดเยอะจนคาดไม่ถึง...แล้วคนร่างบางนี่จะรู้ดีกว่าหัวใจพี่ปันปันได้ยังไงว่าคิดอะไรอยู่...ทำยังไงถึงจะเชื่อและยอมที่จะกลับบ้าน...
บรืนนน!!
เสียงรถยนต์วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน ... ต้นมะม่วงที่ทั้งสองคนปืนอยู่ก็อยู่ติดทางเดินนั่นแหละทำให้เห็นว่าใครกันที่เป็นคนขี่รถเข้ามาจอด น้องบีมองคนที่ลงจากรถตาไม่กระพริบ ส่วนคุณหนวดถึงกับพูดอะไรไม่ออก...
“ เจ้าของสวนอยู่ไหม!”
“ไม่อยู่ครับ คุณภูเข้าไปในเมือง” คนที่กำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงบริเวณสวน ใกล้ ๆ ต้นมะม่วงที่ทั้งสองคนอยู่ตอบหญิงสาวที่เดินเข้ามาถามด้วยสายตาและท่าทางจิก ๆ ไม่สมกับที่หลายคนเรียกเธอว่าผู้ดี...
“ไม่มีใครอยู่เลยรึไง”
“ก็มี.....” คนงานเงยหน้ามองสองคนที่อยู่บนต้นไม้ทำให้ผู้มาเยือนมองขึ้นไปด้วย....
“น้องบี!”
“...พี่เอ็มม่ามาทำไม!..น้องบีไม่ให้มา!” เมื่อถูกเห็น คนที่นั่งอยู่ก็หรี่ตามอง พร้อมกับโต้ตอบคนที่มองมาตัวเองด้วยสายตาแปลก ๆ
“มันไม่ใช่บ้านเธอ! ฉันจะไปจะมามันก็เรื่องของฉัน!...เห็นพี่ปันไหม.!”
“..ไม่!..”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ ไอ้เด็กปัญญาอ่อน!!”
“หยุด! ลงไปเถอะครับน้องบี” คนที่นั่งมองอยู่เสียงดังใส่หญิงสาวที่ใช้คำพูดได้ต่ำกว่าสิ่งที่เป็นพอสมควร...ชักชวนคนที่ทำหน้าบูดบึ้งลงจากต้นมะม่วง กลัวว่าจะไม่พอใจจนจะคิดว่าตัวเองมีปีก ถลาลงไปด้านล่าง...
“แล้วแกเป็นใคร มาสั่งให้ฉันหยุด! บอกมานะน้องบีว่าพี่ปันอยู่ไหน”
“น้องบีค่อย ๆ ลงมานะครับ ผมจะรอรับ” คุณหนวดปีนลงจากต้นมะม่วงไม่สนใจหญิงสาวที่ส่งเสียงแว๊ด ๆ อยู่ใต้กิ่งไม้แถวน้องบีนั่งอยู่...
“ว่าไงน้องบี!”
“บอกว่าน้องบีไม่รู้!! พี่เอ็มม่าออกไป!”
“ฉันไม่ออก!..รู้ว่าพี่ปันไม่สนใจแกแล้วสินะ ไอ้เด็กสติแตก...เพราะจากนี้พี่ปันจะต้องแต่งงานกับฉัน แล้วแกก็จะเป็นหมาหัวเน่า”
“ไม่จริง!! ฮึก..น้องบี ไม่ใช่ หมาหัวเน่า!!”
แซกๆๆๆ!!!!! แซกกๆๆๆ!!!!!!แซกๆๆๆ!!!!!
“น้องบีระวังตก!!”
“อะไร???...ว๊ายย!!!ว๊ายยย!! ไอ้เด็กบ้า!!!หยุดนะ!! กรี๊ดด!!”
“น้องบีลงมา!!” คุณหนวดปีนขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้ง ก่อนจะไปจับตัวน้องบีไว้....
“ได้เด็กนรก!! ไอ้เด็กบ้า!! มาช่วยฉันเซ่!! ยืนมองทำไม!!” คุณหนวดมองคนที่ดิ้นพร่านไปมา....ก่อนจะพาลระบายอารมณ์กับคนงานที่ยืนอยู่...เท้าเล็กยังเหยียบกิ่งไม้นั่นอยู่หลังจากที่กระทืบลงไปเพราะความโมโหที่ถูกว่า....แต่ประเด็นคือ...ปลายกิ่งนั่นมีรังมดแดงรังใหญ่อยู่ พอเขย่ามดแfงทั้งรังก็ล่วงลงหาคนที่เงยหน้าพูดปาว ๆ อยู่ด้านล่าง...มองแล้วไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าคนที่ตอนนี้กำลังพัลวันกับการปัดมดแดงออกจากตัว ใส่เสื้อสายเดี่ยวกระโปรงสั้นจู๋ขนาดนั้น....มดแดงคงจะเลือกกัดได้เยอะ...
“ฮึก.. น้องบี ไม่ ฮึก ใช่ หมา หัวเน่า.. พี่ปันปัน ต้อง รัก ฮืออ น้องบี ใช่ไหม..”
“ครับพี่ปันปัน รักน้องบี...รักน้องบีคนเดียว...รักมากด้วย...”
“..ฮึก...อืออ....” แขนเล็กวาดกอดคอคนที่ยืนอยู่บนกิ่งมะม่วงที่ต่ำกว่าทำให้ช่วงหน้าอกอยู่ระดับเดียวกับที่น้องบีนั่งอยู่พอดี...
“ลงไปข้างล่างเถอะคนดี”
“..............” น้องบีผละออก เมื่อได้ยินเสียงคุ้น ๆ จากคุณหนวด...เหมือนคน...ที่กำลังคิดถึงอยู่...
“ลงไปเถอะครับ”
“.................” ไม่เหมือนแล้ว...เสียงคุณหนวดก็แหบเหมือนเดิมแล้ว....พยักหน้าก่อนจะค่อย ๆ ไต่ลงมาจากต้นมะม่วง....
“ไอ้เด็กบ้า คอยดูนะฉันจะฟ้องพี่ปันกับคุณพ่อว่าแกทำฉัน!!”
“ คนขี้ฟ้อง.!!...คนนิสัยไม่ดี ไม่น่ารักเลย!!..”
“น้องบี!...”
“ไอ้บ้า สติไม่ดีแล้วยังทำตัวร้าย ๆ อีก!”
“หยุดว่าน้องบี แล้วก็กลับไปซะ! ไม่งั้นคุณจะเจอมดแดงรังใหญ่กว่านี้...อย่าทำให้หน้าตาสวย ๆ และศักดิ์ศรีของคุณต้องแปดเปื้อนโสมมเพราะคำพูดของตัวเองเลยครับ แล้วก็เลิกยุ่งกับน้องบีซะ อย่าหาว่าผมไม่เตือน!”
“..กะ..แก...” อยากจะกรีดร้องแต่ก็ไม่กลัว หน้าตารกรุงรังและแววตาดุดันนั่น ชั่ววูบที่เหมือนกับถูกคนที่กำลังตามหาว่า...ร่างสูงใหญ่หันหลังก้าวตามคนตัวเล็กที่ด่าเธอแล้ววิ่งออกไปอย่างเร็ว.....
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!! ไอ้พวกบ้า!!!!”
“...................” คนที่ก้าวออกมาได้แต่ส่ายหัวกับเสียงที่โหยหวนด้านหลัง....แล้วอย่างนี้คุณปันปันของน้องบีจะรักผู้หญิงคนนี้มากกว่าเจ้าตัวได้ยังไง....
“น้องบี...”
“คุณหนวด” โอบกอดคนที่เดินเข้าไปหา...ร่างบางนั่งอยู่บนโซฟาในบ้าน หันมากอดเอวเขาทันทีที่ถูกเรียก เหมือนกับรออยู่ รอใครซักคนที่จะปลอบใจ...
“คิดถึงพี่ปันรึเปล่า”
“.............” หัวกลมพยักหน้าไปมากับหน้าท้องคุณหนวด...ในที่สุดก็สารภาพมาซักที...
“งั้นพรุ่งนี้ให้พี่ปันมาเยี่ยมได้ไหม...”
“................”
“น้องบีจะได้ถามไปเลย ว่าระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับน้องบี รักใครมากว่ากัน..”
“................”
“แล้วก็จะได้ตีพี่ปันปันคืนให้หายแค้นไง ดีไหมครับ” เสียงแหบแห้งรีบพูดต่อเมื่อคนที่เขาดันออกจากที่กอดเอวเริ่มทำสีหน้าลังเล...
“ชกพี่ปัน”
“เตะก็ได้...ทำอะไรก็ได้...แต่ผมมั่นใจว่าพี่ปัน...รักน้องบีมาก ๆ”
“..อืม...ให้คุณป๊ามาด้วย...”
“ครับ เดี๋ยวผมบอกให้..” จมูกเล็กยู่ขึ้นเหมือนคิดถึงสิ่งไม่ได้ดั่งใจ...ถ้าพี่ปันปันมาหาน้องบี น้องบีจะชกหน้าเลย...แล้วจะถามว่าจะเอายังไง..จะยังรักน้องบีเหมือนเดิม หรือไปรักผู้หญิงเสียงดังคนนั้น....ถ้าตอบสิ่งที่น้องบีไม่ชอบ...น้องบีจะหนีกลับบ้าน พี่เอไม่มารับน้องบีก็จะหนีไปหายายพิมพ์...คอยดูนะ...
*** หวังว่าจะชอบนะคะ ขอบคุณทุกวิว ทุกเมนท์ ทุกเป็ด ทุกบวดจ้า รักทุกคนจ้า : บลู 
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก