เช้าอากาศสดใส...คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเริ่มยุกยิกไปมา...ตากลมกระพริบถี่ ก่อนจะลืมขึ้นเห็นลูกตาดำขลับเป็นประกาย...เช้าแล้ว..ไม่เจ็บหัวแล้ว...แล้วก็ไม่ร้อนแล้ว....ร่างบางค่อย ๆ ขยับลุกขึ้น เจ็บคอนิด ๆ แต่ไม่เท่าเมื่อวาน....เท้าเล็กหย่อนลงเหยียบพื้นแล้วทรงตัวลุกขึ้น...ทำไมวันนี้เงียบ ๆ นะ ...ไม่มีใครขึ้นมาปลุกน้องบีซักคนเลย....
“ไปหาคุณป๊าก่อนดีกว่า” เพราะคุณป๊าสัญญาว่าถ้าหายแล้วจะไปจับผีเสื้อ...เดินตัวปลิวออกจากห้อง ดูเหมือนว่าจะลืมเรื่องเมื่อคืนไปแล้วว่าตัวเองโวยวายและทำให้คนอื่นพลอยใจไม่ดีไปด้วย....อยากเล่นจนลืมหรือไงว่าตัวเองพึ่งจะสร่างไข้....
ก๊อกๆๆๆ
“คุณป๊าจ๋า ! น้องบีมาหา!”
“.........................”
“คุณป๊าจ๋า งั้นน้องบีไปหาพี่ปันปันนะ” หรือว่าเสียงน้องบีจะแหบเกินไป คุณป๊าเลยไม่ได้ยิน เคาะประตูเจ็บมือแล้วนะ...ไปหาพี่ปันปันก็ได้...
ก๊อกๆๆๆ
“พี่ปันปันจ๋า น้องบีมาหา เปิดประตูหน่อย!”
“.....................”
“พี่ปันปัน!” ทำไมเงียบกันหมดเลย... น้องบีจะงอนแล้วนะ ถ้าไม่มีใครสนใจ....
“น้องบีตื่นแล้วเหรอคะ”
“ยายสร้อยจ๋า ไม่มีใครเปิดประตูให้น้องบีเลย คุณป๊ากับพี่ปันปันไปไหนแล้ว” เดินมาหายายสร้อยที่ถืออะไรในมือมาเยอะแยะไปหมด หน้าเล็กมุ่ยลงเพราะไม่มีใครสนใจตัวเอง....
“อยู่ค่ะ...นอนอยู่ในห้องทั้งคู่...เดี๋ยวยายให้มะปรางมาเช็ดตัวให้นะคะ คุณป๊ากับพี่ปันน่ะ ไม่สบายค่ะสั่งยายสร้อยแล้วด้วยว่าไม่ให้น้องบีเข้าไปหาเพราะเดี๋ยวไข้จะกลับมา.”
“ทำไมล่ะ แล้วน้องบีจะเล่นกับใคร”
“วันนี้เล่นกับมะปรางก่อนนะคะ แต่ห้ามออกแดด”
“...............” คิ้วเรียวชนกัน หน้าเล็กเชิดงอนอย่างคนเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เถียงกลับ ยอมที่พยักหน้ารับคำคนมีอายุ....อย่างนี้น้องบีก็คิดถึงคุณป๊ากับพี่ปันปันน่ะสิ....ทีน้องบีไม่สบายทั้งสองคนยังเข้าใกล้น้องบีได้เลย....
“.....พี่ไหมจ๋า...สวยไหม....”
“สวยค่ะ...เก่งจังเลย...อ่ะให้รางวัล” วิตมินซีเม็ดสีส้มถูกวางใส่มือเล็ก หลังจากที่โชว์รูปภาพที่วาดเอง มีคุณป๊า มีพี่ปันปัน มีน้องบี กำลังจะวาดพี่เอ กับพี่นิชา แล้วก็ยังมีอีกหลายคน...
“..อร่อยจัง คิกๆๆ..” ใยไหมมองเด็กหนุ่มที่แยกยิ้มแล้วหัวเราะคิกคัก เอาวิตมินซีใส่ปากแล้วอมอย่างเอร็ดอร่อย...ดีนะที่ชอบ เพราะเวลาลูกสาวเธอเป็นหวัดหมอก็ให้วิตมินมาเป็นกระปุก...
“เหงาไหมคะ อยู่กับพี่ไหม”
“นิดเดียว...เพราะว่าน้องบีคิดถึงพี่ปันปันกับคุณป๊า..” ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ...มันตั้งหลายนาทีแล้วที่ไม่เจอกัน....
“เดี๋ยวให้พี่ปันปันกับคุณป๊าดีขึ้นก็คงมาหาน้องบีเองแหล่ะค่ะ” ใยไหมยกมือไปจับแก้มนุ่มอย่างหมั่นไส้....มะปรางต้องไปดูแลงานในครัวช่วยป้าสร้อยเลยเอามาฝากไว้กับเธอที่อ๊อฟฟิศ...น่ารักน่าชังเชียว......ถึงจะเป็นอย่างนี้แต่ก็น่าเอ็นดูไม่ขัดหูขัดตา....มิน่าใครๆ ถึงได้หลงกันนักหนา
“พี่ไหมจ๋า...น้องบีอยากจะเก็บดอกไม้แล้ว...”
“ยังไม่หายป่วยเลยค่ะ เอาไว้หายป่วยแล้วค่อยเก็บ” หน้าน่ารักมุ่ยลงอีกรอบ แล้วน้องบีจะรู้ได้ยังไงว่าหายป่วยหรือยัง....ถ้าไม่รู้อย่างนี้ก็ไม่ได้เก็บดอกไม้ซักที...น้องบีเห็นนะว่าคุณลุงคนเก็บดอกไม้เตรียมตะกร้าแล้ว...เย็นนี้ต้องมีเก็บดอกไม้แน่ๆ
“ไปดูได้ไหม...น้องบีจะไปขอดอกไม้จากคุณลุงคนเก็บดอกไม้ เอาไปเสียบห้องคุณป๊ากับพี่ปันปัน...”
“ถ้าดูอย่างเดียวเดี๋ยวเย็น ๆ พี่ไหมพาไปนะคะเด็กดี”
“พาไปจับผีเสื้อด้วยนะ....น้องบีคิดถึงผีเสื้อ ไม่ได้จับนานแล้ว...ฮ้าวว!”
“ได้ค่ะ...แต่ตอนนี้น้องบีไปนอนพักก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวไม่มีแรงสู้ผีเสื้อนะ..”
“..น้องบี..ไม่ง่วง...”
“ เก่งจัง งั้นคนเก่งไปนอนดูทีวีดีกว่าเอาไหม พี่ไหมมีการ์ตูนด้วย”
“น้องบีดูการ์ตูน”
“มาค่ะคนเก่ง” หลอกล่อเหมือนลูกเธอเลย ไม่ง่วงได้ยังไง ตากลมนั่นจะปิดมะรอมมะร่อ ปรือจนไม่รู้จะปรือยังไงต่อแล้ว...ดึงแขนคนที่ยอมลุกขึ้นให้เข้าห้องกระจกเล็ก ๆ ที่แบ่งไว้สำหรับปันณธรนั่งทำงาน ข้างในมีเตียงไม้เล็ก ๆ มีผ้าปู หมอน ผ้าห่ม ของเจ้าของห้องนี่แหละเวลาลุยงานหนัก ๆ ก็นอนที่นี่ซะเลย...ถึงจะไม่ไกลบ้านแต่คนเราเวลาเพลีย ๆ ก็คงอยากจะล้มตัวลงนอนเลย...
“โดเรมอน แล้วก็ดู อิ๊กคิวซัง”
“ค่ะ เดี๋ยวพี่ไหมขอออกไปเอาซีดีข้างนอกแป๊บนะคะ นอนไปก่อน” พูดแล้วขยับผ้าห่มให้คลุมหน้าอก ตากลมนั่นใกล้เต็มทีแล้ว...ใยไหมออกจากห้องกระจกก่อนจะปรับแอร์ให้อุณหภูมิสูงขึ้นนิดหน่อย...ก่อนจะเดินไปชะโงกมองคนที่นอนรอเธออยู่...
“...............” ยิ้มให้คนที่รอดูการ์ตูน ถ้าไปเปิดตอนนี้การ์ตูนคงได้ดูคนหลับแน่ๆ
พระอาทิตย์ลับทิวต้นไม้ใหญ่....สวนกุหลาบแดงเต็มไปด้วยคนงานที่ช่วยกันเก็บดอกไม้อย่างขันแข็ง เก็บไปก็ยิ้มกับเจ้านายน้อยคนใหม่ที่กำลังร้องไห้เพราะทำผีเสื้อปีกหักบินไม่ได้....
“เอามันไปเกาะไว้ตรงนั้นนะคะ”
“ฮึก ฮือ..มันเจ็บ..”
“ถ้ารู้ว่ามันเจ็บทีหลังก็ไม่ต้องจับมันสิคะ” ใยไหมประคองผีเสื้อปีกหักไว้ในมือ อีกมือก็ดึงแขนเล็กของคนร้องโยเยให้เดินตาม...
“ฮึก น้องบี อยาก ฮึก เล่น กับผี เสื้อ”
“ผีเสื้อมันตัวนิดเดียว ถ้าน้องบีเล่นแรงมันก็เจ็บ ทีหลังไปเจ็บกับพี่ไหมดีกว่าเนอะ” ทำเองร้องเอง...มองไปลึก ๆ แล้วน่าสงสารจัง..คงจะเหงา...เพราะระหว่างที่จับผีเสื้อก็พูดคุยหัวเราะอย่างร่าเริง ราวกับว่าผีเสื้อพวกนั้นพูดคุยกับตัวเองด้วย...สุดท้ายจับแรงปีกหัก...กลับมานั่งร้องไห้เสียใจที่ทำมันเจ็บ...จิตใจบริสุทธิ์เกินไปที่จะรับเรื่องแรงๆ ได้ เลยเป็นอย่างนี้ละมั้ง....
“ ไปได้ ทุกวันเลยเหรอ.”
“ค่ะ แต่ว่าพี่ไหมก็ต้องทำงานให้เสร็จก่อนถึงจะเล่นด้วยได้” หยุดร้องเช็ดน้ำตาตัวเองป้อย ๆ ใยไหมวางผีเสื้อโชคร้ายไว้กับใบต้นวาสนาก่อนจะจูงมือเล็กให้กลับมานั่งที่เสื่อที่ปูไว้ตั้งแต่ตอนแรก...
“ ใครมา “
“คงมาดูดอกไม้ เดี๋ยวพี่ไหมไปดูก่อน” ถึงอย่างนั้นแต่คนตัวเล็กก็ติดปริงเด้งตามพี่สาวคนสวย เกาะชายเสื้อเดินตามต้อย ๆ
“คุณปันไม่อยู่เหรอคะ….อ้าวน้องบี”
“..................” น้องบีจ้องคนที่ยืนใส่แว่นตาดำอยู่ข้างรถสีขาว น้องบีจำได้...ว่าเป็นใคร แต่น้องบีไม่อยากทัก ไม่อยากสวัสดี น้องบีไม่ชอบ
“เอ่อ...มีธุระอะไรรึเปล่าคะ”
“ฉันเป็นคู่หมั้นคุณปัน ต้องการพบคู่หมั้น ไปบอกคุณปันว่าคุณเอมม่ามา”
“คู่หมั้นคืออะไร”
“คู่หมั้นก็คือคนที่จะแต่งงานกับพี่ปัน แล้วก็อยู่ด้วยกันตลอดไปไงจ๊ะ เด็กน้อย”
“...น้องบี!..” ใยไหมอุทานเรียกชื่อคนที่ปัดมือเรียวของหญิงสาวที่ยื่นมาจับแก้มตัวเองออกอย่างแรง..ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร...ทำไมถึงทำให้น้องบีดูเหมือนเด็กก้าวร้าวอย่างนี้....
“ไม่จริง! พี่ปันปันต้องอยู่กับน้องบี!”
“ต๊าย เด็กอะไรเป็นอย่างนี้...พี่ตัวก็ไม่ใช่แล้วจะมายึด!”
“คุณคะ คุณปันไม่สบายคงมาพบคุณไม่ได้ขอโทษด้วยนะคะ ไปค่ะน้องบี” ใยไหมเริ่มจะไม่พอใจคำพูดหญิงสาวเท่าไหร่...เลยตัดบทแล้วดึงมือน้องบีให้เดินตาม..
“ฉันจะไปดูแลพี่ปัน พาฉันไป”
“..พี่ปันปันเป็นของน้องบี..น้องบีไม่ให้ใครดูทั้งนั้น...พี่เอ็มม่ากลับไปเลย!”
“น้องบีไม่เอาค่ะ!..งั้นดิฉันขอไปถามคุณปันก่อนนะคะว่าจะพบคุณไหม” ไม่เคยได้ข่าวเลยว่าคุณปันมีคู่หมั้นแล้ว...แต่มาแรงกว่าพวกผู้หญิงคนอื่นที่ชอบมาแอบอ้างมาซื้อดอกไม้...
ก๊อกๆๆ
“น้องบีทำอะไรลูก”
“คุณป๊าจ๋า!” มือเล็กที่เคาะประตูห้องพี่ชายชะงักก่อนจะหันไปเห็นคุณป๊ากำลังออกจากห้อง คุณป๊าหายแล้วแน่ ๆ ดีจังน้องบีจะได้มีคนเล่นด้วย...
“ว่าไง..ยังไม่ต้องมาใกล้ป๊า..”
“.................” กำลังจะเดินเข้าไปกอดคุณป๊า แต่สุดท้ายก็ถูกห้ามไว้...คุณป๊าเห็นคนแสนงอนจนต้องเข้ามาขยี้ที่กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ ...
“มีผู้หญิงมาขอพบคุณปันชื่อเอ็มม่า เธอบอกว่าเป็นคู่หมั้นคุณปันค่ะ”
“เอ็มม่างั้นเหรอ...” ใบหน้าคนมีอายุดูงงเล็กน้อย...แค่คาดหมาย... แต่ไม่ถึงกับหมั้นหมาย...
“จ้าคุณป๊า พี่เอ็มม่าจะมาดูแลพี่ปันปัน น้องบีไม่ให้มา...”
“งั้นเหรอ ทำไมล่ะ”
“น้องบีจะดูแลพี่ปันปันเอง...ถ้าให้พี่เอ็มม่ามา น้องบีจะไม่เล่นกับคุณป๊ากับพี่ปันปัน..” คิ้วเรียวชนกันจนจะผูกโบว์ได้ ปากเล็กยู่ลง...ท่าทางจะไม่ชอบเอามาก ๆ นะเนี่ย ไปแอนตี้กันตั้งแต่เมื่อไหร่...
“มีอะไรกันเหรอครับ แค่ก ๆ”
“พี่ปันปันจ๋า! คิดถึงจังเลย..”
“แค่ก ๆ อย่าพึ่งเข้ามาน้องบี” ใยไหมมองเจ้านายตัวเองที่ท่าทางจะเป็นหนักกว่าพ่อตัวเองซะอีก...พอคนตัวเล็กถูกห้ามก็ชะงัก แล้วค่อย ๆ ถอยออกมายืนข้างๆ เธอเหมือนเดิม...
“เอ็มม่ามาน่ะ คงจะมาหาแก”
“พึ่งกลับไปไม่ใช่เหรอครับ” พึ่งจะเจอกันเมื่อตอนไปบ้าน ไม่กี่วันที่ผ่านนี่เอง...มาหามีอะไร...
“..ก็คงอยากจะมาเยี่ยมแกละมั้ง ออกไปต้อนรับหน่อยสิ...”
“..แต่..”
“ เขาว่าจะดูแลแกด้วย” ปันณธรทำสีหน้าลำบากใจ แต่คนเป็นพ่อดูเหมือนว่าจะสนับสนุน...จนลืมคำพูดของอีกคนไป...
“..เธอรออยู่ห้องรับแขกค่ะ...”
“ขอบคุณมากคุณไหม ผมฝากน้องบีด้วยครับ” ส่งยิ้มให้คนที่ยืนทำหน้านิ่งๆ อยู่ข้างลูกน้องตัวเอง...ทำไมทำหน้าอย่างนั้น หรืองอนที่เขาไม่ให้เข้าใกล้...
“น้องบีไปจับผีเสื้อกับป๊าดีไหมลูก”
“น้องบีไม่เล่นกับใครทั้งนั้น!!”
“น้องบี!” เรียกคนที่จู่ ๆ ก็ตะโกนออกมาแล้ววิ่งเข้าห้องตัวเองไป...ทั้งสามคนหันหน้ามองกัน...ก่อนคนเป็นป๊าจะส่ายหัว...ลืมไปว่าน้องบีพูดว่าอะไร...
“ไปเถอะปัน เดี๋ยวทางนี้พ่อจัดการเอง”
“ คือผม...คุณพ่อครับ แค่กๆ..”
“แล้วค่อยคุยกันไปต้อนรับหนูเอมม่าก่อนละกัน” ไม่ฟังที่ลูกชายจะพูด แล้วเดินไปหน้าห้องลูกชายคนเล็กที่วิ่งเข้าห้องไปเมื่อครู่...
ก๊อกๆๆ
“น้องบีเปิดประตูให้ป๊าหน่อยลูก”
“................”
“คุณไหมใช่ไหม”
“ค่ะคุณท่าน”
“รบกวนไปเอากุญแจห้องกับป้าสร้อยให้หน่อย”
“ค่ะ” รับคำก่อนจะลงบันได ตามเจ้านายตัวเอง...นี่น่ะเหรอคนที่จะมาเป็นสะใภ้ไร่ปันณธร ช่างไม่เหมาะสมกันซักนิด ดูแก่นเปรี้ยวและกริยามารยาทไม่สมกับเป็นคนมีตังค์ซักนิด...
“น้องบี ป๊าคิดถึงน้องบีนะลูก ไม่ไปจับผีเสื้อแล้วเหรอ”
“.................” ยังไม่มีเสียงตอบรับ...คงเป็นครั้งแรกที่เสี่ยพีง้อใครได้ขนาดนี้ ทำไงได้ รักไปแล้วหนิ คงจะต้องง้อนั่นแหละ ลูกใครไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้น้องบีคือลูกชายเขา....
แกร๊ก!
“น้องบี...น้องบี..”
“..................” ในห้องว่างเปล่าหลังจากที่ใช้กุญแจสำรองไขเข้ามา...ไปไหนของเขา...ปัฐพีเดินออกมาที่ระเบียงส่องหาคนที่ไม่อยู่ในห้องก็เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่บนโซฟาตรงระเบียง....แสนงอนจริงๆ...
“อยากนั่งด้วยจังเลย”
“นั่งสิ...ก็บ้านพี่ปันปันกับคุณป๊า..ไม่ใช่บ้านน้องบี”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก”
“..น้อง..บีจะ...ไปหา...พี่เอ...”
“เป็นอะไรไหนบอกป๊าซิ” นั่งลงข้าง ๆคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ เสียงใสติดขัด เมื่อปากเล็กเบะเหมือนจะร้องไห้...ขัดใจอะไรขนาดนี้...
“...น้อง บี ไม่ชอบ พี่ เอ็มม่า..จะมา แย่ง พี่ปันปัน..ไปจาก น้องบี..ฮีก!..”
“ ทำไมถึงคิดอย่างนั้น...พี่ปันปันก็ยังเป็นพี่ชายน้องบีเหมือนเดิม..”
“ไม่ ฮึก เอา! พี่ปัน ปันต้อง อยู่กับ น้องบีตลอด..” ...หวงขั้นสุด....กอดกระชับให้คนที่นั่งอยู่เข้ามาใกล้ตัวเอง...ก็แค่น้องบีไม่ยอมรับ แต่ทำไมมันเหมือนว่ามันกำลังจะเป็นปัญหาหนักอกของเขาด้วย...
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกลูก...พี่ปันเขาก็ต้องมีครอบครัว แต่ป๊าอยู่กับน้องบีได้ตลอด...ไม่ได้เหรอลูก”
“ไม่!!”
“น้องบี!”
“..น้องบีไม่รักคุณป๊าแล้ว! ไม่รักพี่ปันปัน ไม่รักใครเลย ฮึก ฮืออ!”
“น้องบี! น้องบีจะไปไหนลูก!” คนที่ไม่ยอมรับฟังอะไรลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนจะวิ่งพรวดพลาดเข้าห้องนอนแล้ววิ่งออกจากห้องลงบันไดอย่างรวดเร็วจนคุณป๊าวิ่งตามไม่ทัน...
“น้องบีจะไปไหน”
“จับทีปันพ่อตามไม่ทัน!”
“น้องบี!”
“ปล่อย!!!!!!!!!!!!!!” กรีดร้องเสียงดัง เมื่อปันณธรลุกขึ้นมาดักคนที่วิ่งลงบันไดพร้อมกับฉุดข้อมือเล็กไว้ได้ทัน...
“น้องบี..น้องบี..ใจเย็นๆ เป็นอะไรบอกพี่สิ..”
“ฮึก น้องบี จะไป หา พี่เอ ...ฮึก ฮืออ น้องบีจะไปหาพี่เอ!!”
“เป็นอะไรบอกพี่สิ เป็นอะไร!” โอบกอดคนร่างบางไว้แน่นเพราะกลัวจะวิ่งหนีไปอีก...ปัฐพีมายืนเท้าเอวอยู่ใกล้ๆ...แค่วิ่งลงมาตามแค่นี้ก็รู้สึกเหนื่อย คงจะแก่มากแล้วจริงๆ
“ออกไป!! ฮึก พี่เอมม่า ออกไป!!”
“น้องบี!” อุทานออกมาพร้อมกันทั้งพ่อทั้งลูก มีเพียงหญิงสาวที่ลุกขึ้นพร้อมกับทำตาโตเมื่อเด็กปัญญาอ่อนนั่นกล้ามาไล่เธอ...สติไม่ดีแล้วยังไม่มีมารยาทอีก...
“ไม่น่ารักเลย..ขอโทษพี่เอ็มม่าเดี๋ยวนี้!”
“ไม่!!”
“พี่บอกให้ขอโทษพี่เอ็มม่า!!”
“ฮึก ฮืออ ไม่!!! น้อง ฮือ น้องบี บอกให้ ออกไป!!!”
“น้องบี!” นอกจากไม่ยอมทำตามแล้วขว้างหมอนอิงใส่หญิงสาวที่ยืนอยู่ ทั้งน้อยใจและโมโห...ทำไมพี่ปันปันต้องลงมาหาพี่เอ็มม่า ทำไมไม่อยู่กับน้องบี...พี่ปันปันต้องอยู่กับน้องบี...ต้องอยู่กับน้องบี!!..
“ฮึก ฮืออ ออกไป!!”
เพี๊ยะ!!
“...............”
“.............” ทุกอย่างเงียบกริบ...ได้ยินเสียงฝ่ามือหนากระทบกับแก้มนุ่มนั่นอย่างชัดเจน....
“..น้องบี..พี่...”
“อย่าจับ!! ฮึก ฮืออ...น้องบี ไม่ชอบ! ฮึก ฮืออ พี่เอ็ม ฮึก ม่า! เพราะ น้อง บีรัก!..รัก พี่ปันปัน...รักพี่ปันปัน!! ฮือออ!...แต่ ตอนนี้..ฮึก อืออ ไม่รัก แล้ว!!! ตี น้อง บี!! ฮึก ทำไม ฮึก ฮือออ !! ”
**** ต่อแล้วจ้า หวังว่าจะชอบกันนะคะ ใครที่กลัวว่าเรื่องนี้จะดราม่าไม่ต้องกลัวน้าไม่ถึงกับกระอักเลือดหรอก...ขอบคุณทุกวิว ทุกเมนท์ ทุกบวกจ้า
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632486 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก