หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[HanATarO]

พี่ว็อดก้า โหดไปป่ะ

[MunashiiSora]

เซ็งพี่ว็อดก้า เดี๋ยวปั๊ด 

[koikoi]

เอ่อแน่ใจนะว่าพี่ชายนี่มันตัวร้ายชัดๆ

[Zelsy]

  ทำร้ายคนอื่นเท่าไหร่ถึงจะพอออออ ไม่มีอะไรทำได้ตามใจนายทุกอย่างนะ วอดก้าาา

[na-au]

คนแก่อยากเห็นหน้าคนปราบวอดก้าจังเลย

 

[liza sarin]

แม่งเริ่มเกลียด วอดก้าแล้ว ขอให้คนเขียนหายป่วยไวๆนะ

[yowyow]

หายไวๆๆนะ รออยู่ครัชชชช

[lovejinjunno]

เอื๊อก!
มาม่าเต็มท้องเลยทีเดียว
เหอเหอ
พี่วอดก้าโหดดดมากๆอ่ะ
พี่เขียนจะเป็นไงบ้างล่ะเนี่ย

[cheyp]

ค้างมากกกกก
พี่วอดก้าไปเสม็ด!!!!
ซวยและ เหนือ
รอลุ้นว่า พี่เขียนจะจัดการยังไง

[Chol3it-Tz]

จบงานนี้ต้องหาคนคุมพี่วอดก้า
ขอแบบ NC หนักๆ 

[aoihimeko]

ที่แท้มี่มาที่ไปเป็นแบบนี้นี่เอง  ไอ้พี่วอดก้าร้ายมากนะมึง

สาธุ....ขอให้เจอดีจากพี่เขียน


ปล.สงสารพี่ริวอ่ะ

[m_pop91]

โหดจัง

[หมูกระต่าย]

พี่ชายคนที่เป็นอาจารย์อ่ะ ไปตายซากอยู่ที่ไหนค่ะ มาเป็นพระเอกขี่มาขาวได้แล้วค่ะ คนอ่านจะลงแดงตายแล้ว

[sukaz]

 


 

[Chol3it-Tz]

 

[มะลิลา]

เอ่อ!!! พี่วอดจ้ะ
เคยโดนผู้ชายทิ้งมาก่อนหรือเปล่าคะ
ทำไมโหดร้ายกะคนรักกันเยี่ยงนี้

[shoi_toei]

เฮียแกต้องการอะไรจากสังคมค่ะ =_=

[thanza1970]

 
 

[momo448]

 

เฮียต้องการไรเนี้ยยยย

[tuktik_narak]

ต่อครึ่งหลังจ้าาา


   .

   .

   นอนลงบนเตียงด้วยจิตใจว้าวุ่น ผมจะทำยังไงดีอยากโทรไปหาไอ้เหนือ อยากโทรไปหาพี่ริวไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ผ่านมาเกือบสองชัวโมงแล้วที่ผมได้แต่นอนก่ายหน้าผากและน้ำตาไหลรินอย่างเงียบๆ

   ทำไมกูถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้วะ ไอ้ไม่ได้เรื่อง หึ คำๆนี้คงเหมาะกับผมมากในตอนนี้ ก่อนขึ้นมาด้านบนลองไปถามม๊าดูแล้วว่ามีเบอร์ไอ้เหนือบ้างไหม ม๊าบอกว่าโทรศัพท์ม๊ายังไม่มีใช้เลยเพราะปกติก็ไม่ค่อยได้ไปไหนแล้วจะมีไอ้เหนือได้ยังไง ผมแทบคลั่ง ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนว่าผมเหลือตัวคนเดียวลำพัง

   “ฮึกๆ ไอ้เลว ไอ้เลว!”ด่าทั้งพี่คนกลางและตัวผม

   ผมได้แต่นึกสงสัยว่าทำไมเรื่องมันถึงดำเนินมาเป็นแบบนี้ไปได้ แค่ผมกับพี่ริวเป็นแฟนกันนี่มันผิดถึงขนาดต้องทำกันแบบนี้เลยเหรอ ผิดตรงไหนที่แฟนผมเป็นผู้ชาย แต่ผมก็พูดอะไรไม่ได้ ม๊าผม ป๊าผม เขาคาดหวังอนาคตของพวกเราสามคนพี่น้องไว้สูง ผมไม่ได้จะโทษป๊าที่สอนเรามาแบบนี้ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่เลี้ยงเรามาอย่างดีจนพวกเราโต

   แต่บางทีคำสอนเดิมและความคาดหวังเดิมๆก็ทำให้มันหยั่งรากฝังลึกจนแงะไม่ออก แต่นี่คงใช้ไม่ได้กับผมแล้วล่ะในเมื่อผมเลือกที่จะสลัดกรอบของป๊าออกมาแล้วเดินตามแนวทางของตนเอง

   ผมทำมันลงไปแล้ว

   ผิดกับพี่วอดก้าและพี่เวอร์มุธเขาคงอยู่ในกรอบของป๊ามามากและนานจนไม่กล้าที่จะเดินออกนอกเส้นทางไปยังเป้าหมายของตนเอง

   ตอนเด็กๆผมเคยสงสัยว่าสิ่งที่พวกพี่มันชอบและอยากจะเป็นคืออะไร คำตอบที่ผมได้กลับมาคือ “ลูกที่ดี” นั่นสินะ ตอนนี้ผมคงเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้ แล้วผมก็มีความกลัวมากพอที่จะไม่กล้าทำอะไรให้ป๊าและม๊าต้องรับรู้เรื่องนี้

   ใช่! ผมกลัว

   ผมยังไม่พร้อมให้ท่านทั้งสองต้องมาเสียใจกับเรื่องของผม ผมคงได้แต่พูดคำว่าขอโทษ แต่ผมเลิกกับพี่ริวไม่ได้จริงๆ และผมเชื่อเมื่อถึงเวลานั้นมันต้องมา

   ใช่ไหม มันต้องมารับผม

   ผมเข้าใจสิ่งที่วอดก้าทำกับผมอยู่เวลานี้ ผมรู้ว่ามันทำเพราะเป็นหน้าที่พี่ชายและลูกชาย แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือมันไปวุ่นวายกับไอ้เหนือทำไม

   ผมเจ็บใจที่พี่วอดก้าใช้อำนาจความเป็นพี่ไปลงกับคู่ของไอ้เหนือกับพี่เขียนด้วย เหมือนผมเป็นคนผิด เหมือนเรื่องนี้ผมเป็นคนผิด

   มันทำให้ผมต้องรู้สึกผิด

   “แม่งเอ๊ย!!”คงได้แต่สบถหัวเสียอยู่อย่างนี้ตราบใดที่ผมไม่สามารถหาเบอร์ของไอ้เหนือได้

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   “ใครครับ”ใจจริงแล้วผมยังไม่อยากให้ใครเข้ามา แต่ก็กลัวว่าจะเป็นม๊าเลยจำเป็นที่จะต้องขานรับกลับไป

   “นอนรึยังครับ”แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้

   “เข้ามาเลยครับผมยังไม่ได้นอน”

   แกร๊ก ปัง!

   “ไหนว่ายังไม่ได้นอนมาหลายคืน ทำไมไม่พักล่ะครับ”ม๊าเดินมานั่งที่ปลายเตียงพร้อมทั้งยกมือลูบหัวผมเบาๆเหมือนตอนที่ผมเป็นเด็ก

   ทุกครั้งที่ผมรู้สึกเหนื่อยล้าหรือเจ็บปวดจากอะไรมาม๊าจะเป็นคนแรกที่คอยยื่นมือมาปลอบผมโดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไรสักคำ ผมเคยถามนะว่ารู้ได้ยังไงว่าผมกำลังมีเรื่องที่ไม่สบายใจ ม๊าบอกว่าผมเป็นคนที่ปิดบังดวงตาไม่มิดที่สุดในบรรดาสามคนพี่น้อง ผมเป็นเด็กไม่ค่อยพูดแต่ก็ดื้อเงียบเพราะถูกคนอื่นตามใจจนเคยตัว แต่จริงๆแล้วภายในของผมมันอ่อนแอต่างกับภายนอกที่แข็งกระด้าง

   ม๊าพูดอีกว่าแค่ม๊าเห็นหน้าผมแวบเดียวก็รู้แล้วว่าผม เหนื่อย เสียใจ โมโห เครียด หรืออารมณ์ไหนๆมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนผ่านดวงตา แล้วคราวนี้ก็คงเป็นเหมือนครั้งก่อนๆที่ม๊าคงดูออกว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ

   “ผมเหนื่อย มันปิดตาไม่ลงอ่ะม๊า”ผมบอกตามความจริงเพราะถึงโกหกไปก็ไม่เนียนอยู่ดี

   พูดจบผมก็พุ่งตัวไปกอดเอวม๊าไว้แน่น ผมซบใบหน้าลงกับหน้าท้องของผู้หญิงที่ผมรักที่สุดพยายามปิดบังสายตาเพราะไม่อย่างนั้นม๊าต้องรู้แน่ว่าผมไม่สบายใจเรื่องอะไร

   “บอกม๊าสิครับ มีอะไรก็บอกกัน วิสกี้เป็นลูกของม๊านะถ้าลูกไม่สบายใจม๊าก็ไม่สบายใจไปด้วย”

   ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองสบตากับมารดา ม๊าผมมองมาด้วยสายตาอ่อนโยนเธออมยิ้มน้อยๆเป็นกำลังใจ ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

   “ถ้าผมต้องทำให้ม๊าเสียใจ ม๊าจะโกรธผมไหม”ผมว่านี่เป็นคำถามที่โง่ที่สุดในรอบปีก็ว่าได้

   “อืมม ก็ต้องดูก่อนว่าเรื่องที่ว่านั้นเป็นเรื่องอะไร”

   ผมหน้าหงอยเหลือสองนิ้ว นั่นสินะเรื่องของผมไม่มีทางซะหรอกที่จะไม่โดนโกรธ

   “ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้ป๊ากับม๊าผิดหวัง เป็นเรื่องที่ผมทำตามที่ป๊าบอกไม่ได้ล่ะครับ”

   “ม๊าคงโกรธ แต่ก็คงไม่นานหรอกเราก็รู้นิ แต่ป๊าเนี่ยม๊าไม่คอนเฟิร์มนะ เอ๊ะ! พูดแบบนี้แสดงว่าเรากำลังทำเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ”ผมกระตุก ตกใจกับคำถามจับผิดทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนหลุดปากถามออกไปก่อนด้วยนะครับ

   “เปล่าหรอก แค่เกือบๆ”เกือบๆเลิกอ่ะสิ

   ม๊าพยักหน้าไม่ได้ว่าอะไรและดูจะไม่สงสัยอะไรด้วยคงเป็นเพราะว่าผมหลบตาบ่อยๆม๊าเลยไม่ค่อยได้สังเกต

   “งั้นนอนไปนะครับ ม๊าไปดูในครัวแล้ว”

   ม๊าจับตัวผมให้เอนลงบนที่นอนก่อนจะห่มผ้าและจูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์ทั้งๆที่ตอนนี้มันยังแค่บ่ายแก่ๆ อืมแต่ก็เอาเถอะผมลดความเครียดลงไปได้เยอะ

   ผมมองดูคนสวยของผมเดินออกจากห้องไป ก่อนจะกลับมาใจห่อเหี่ยวอีกครั้ง

   “เฮ้อ เหนือกูจะบอกมึงยังไงดีวะ”ผมได้แต่คิดแล้วก็คิด คิดจนัวแทบแตกก็คิดไม่ออก

   โง่ โง่! โง่!!

   ได้แต่ด่าตัวเองที่สมองปลาทองจำเบอร์ใครก็ไม่ได้ สัญญาเลยว่าถ้าจบเหตุการณืนี้ไปเมื่อไหร่ผมจะเอาสมุดหน้าเหลืองมาอ่านวันละสามรอบ

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   ผมถอนหายใจ คิดว่าเป็นแม่บ้านแน่ๆเพราะถ้าเป็นม๊าผมเขาจะรู้ดีว่าไม่มีการเดินกลับขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สองเพราะฉะนั้นม๊าผมตัดไป

   “วิสกี้”

   ผมหันขวับ กระเด้งตัวลุกจากที่นอนใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้ขาของผมสั่นในขณะที่กำลังก้าวลงเตียงอย่างช้าๆ

   ผมค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปบิดลูกบิดประตู ก่อนจะปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่งต่อหน้าผม

   หมับ!

   “ฮึกๆ มึงไปอยู่ไหนมา!! ฮืออ”ผมร้องไห้โฮก่อนจะโผเข้ากอดจนสุดแรง

   ดูเหมือนมันจะตกใจนิดหน่อยที่เห็นผมร้องไห้เหมือนจะเป็นจะตายแบบนี้ แต่มือคู่ใหญ่ของมันก็เอื้อมมากอดปลอบผมเหมือนผมเป็นเด็กน้อย

   “อยู่นี่แล้วครับ ไม่ร้องนะ”

   “พี่มุธ ฮืออ พี่มุธ”ผมย่ำขาอย่างขัดใจ มันรู้สึกปนเปไปหมด

   “เข้าห้องก่อนไป เดี๋ยวม๊ามาเห็นนะ”มันจูงมือผมกลับเข้ามาด้านใน

   ผมมองหน้ามันอย่างพินิจ มันดูซูบไปอย่างเห็นได้ชัด ใต้ตาเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายคืนติด โทรมมากถึงมากที่สุด คำๆนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับพี่ชายสุดเนี๊ยบของผมคนนี้ได้

   “ทำไมมึงถึงโทร....”

“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องกู มึงเป็นอะไร”กำลังจะถามเลยว่าทำไมถึงโทรมมากขนาดนั้นแต่มันก็พูดดักขึ้นไว้เกิน

“กู ฮึก..ฮือ”แค่พูดถึงน้ำตาก็มา

“เรื่องไอ้ริว?”ผมเงยหน้าขึ้นมอง มันรู้

“รู้ด้วยเหรอ ฮึก”ผมถามสะอึกสะอื้น

“วิสกี้มึงเป็นน้องพี่มากี่ปีแล้ว มีเรื่องไหนบ้างที่พี่ไม่รู้ถ้าวอดก้ารู้พี่ก็รู้ ถ้าพี่รู้วอดก้ามันก็รู้”ผมเม้มปาก นั่นสินะ ผมถูกจับตามองมาตลอดอยู่แล้ว เหมือนนักโทษที่อยู่ในเรือนจำที่ฉาบด้วยทองก็มิปาน

“อย่าคิดอะไรเลอะเทอะ ที่เขาทำเพราะว่าเป็นห่วง”

“ห่วง? หรือจะฆ่ากูให้ตายทั้งเป็น มึงก็ด้วยใช่ไหม จะขัดขวางกูกับไอ้พี่ริวใช่ไหม ถ้ามึงไม่เห็นด้วยแล้วปล่อยให้กูกับมันคบกันทำไม!!”

ผมรู้ตัวว่าพาล แต่อารมณ์ตอนนี้ทำให้ผมหยุดไม่ได้ แม้ว่ามันจะไม่ใช่คนผิดที่ไปลากผมกลับมาจากคอนโด กีดกัน ทำร้าย แต่มันก็รู้เห็นเป็นใจ

“ทำไมมึงไม่ห้ามกูซะตั้งแต่แรก ฮืออออ”

ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนร้องไห้เก่งขนาดไหน น้ำตาไหลเหมือนสั่งได้

มันเดินเข้ามากอดผมก่อนจะยัดบางอย่างใส่มือให้ผมถือเอาไว้

“แฟนมึงโทรมาคร่ำครวญกับพี่ เลยเป็นเหตุให้พี่ต้องกลับมาหามึงที่บ้าน เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว”มันเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมมองของที่อยู่ในมือด้วยหัวใจที่เต้นระทึก

ผมกดปลดรหัสหน้าจอไอโฟนอย่างชำนาญ เลขวันเกิด เดือน และสองตัวท้ายของปีค.ศ เป็นรหัสของเราสามคนพี่น้องผมจำได้

ผมดูในบันทึกการโทรล่าสุด เบอร์โทรเข้าล่าสุดลงท้ายด้วย “21”

มันเป็นเลขวันเกิดของผมและที่ผมจำได้มันเป็นเลขท้ายของเบอร์พี่ริว นิ้วผมมันไปไวกว่าสมองนะครับ กว่าจะประมวลอะไรเสร็จก็ได้ยินเสียงรับสายของอีกฝั่งดังเข้ามา

“ฮัลโหล ครับอาจารย์”

“พะ...พี่ริว”


TBC______________________



นักเขียนขอเม้าาา

กลับมาแล้ววววว

ตอนหน้าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด

คงกลับไปเป็นคู่หลักจ้า

 

กดไลค์เพจได้ที่

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

[GETIIZ]

พี่วอดก้าาาาาาาาาาาาาาา อย่าใจร้ายกับวิสกี้นักซิ
ฮรือออออออออออออออออ
พี่เวอมุธทำดีมากกกกก
วิสกี้พี่ริว สู้เค้านะะะ

คู่เขียนเหนือโดนอะไรไปรึยังงงงง 

[Aomampapeln]

คู่รองยังเจอขนาดนี้แล้วคู่หลักจะไม่กระอักเลือดเลยหรอเนี่ยไม่นะม่ายยยยย
พี่เวอร์มุธก็ดูจะไม่ค่อยใจร้ายเท่าไรหรอกเนอะๆๆ

[Nano PL]

สู้ๆนะน้องวิสกี้ ^^

[Apple_matinie]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[@Lucifer_Prince@]

พี่มุธก็ช่วยๆน้องหน่อยนะเว้ย  นายก็มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน  สงส๊ารสงสารนะพี่ริวกะวิสกี้นิ  ไม่รู้ใจอิพี่วอดก้ามันทำด้วยอะไร  มันถึงมาพรากผัวพรากเมียเค้าน่ะ  โฮะโฮะ  รอตอนต่อไปนะคัฟพี่แนน  ขอบคุณคัฟ^^

[koikoi]

จะรอดูว่าพี่เขียนจะทำอะไรได้

[หมูกระต่าย]

สาธุ ขอให้ไอ้พี่วอดก้ามีเมียเป็นผู้ชายแล้วโดนขัดขวาง

[Zelsy]

สงสารวิสสุดๆเลยอ้าา
แล้วอิตาวอดจะไปยุ่งกับคู่เหนือตั้งแต่แรกเพื่ออ
น้องก็ไม่ใช่ ลูกก็ไม่ใช่ -*-

[MunashiiSora]

เอิ่ม ! ค้างค่ะ !! 

[full69]

ฉงฉานอ่าา