หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[yowyow]

ยันหว่างๆๆ 5555

[sukaz]

พิมนี้จะเอายังไงค่ะ


 

[pui]

 

[Sirada_T]

หึ.... มาผิดเวลา ต้องรออีกนานเลย

[saruttaya]

ไม่ชอบเขียนอะ นังพิมด้วยยย

[Chol3it-Tz]

บอกตรง ๆ ว่ารักเรื่องนี้เลย มีหลากหลายแง่มุม บางตอนสอนอะไรได้หลายๆอย่าง

รอนะคะะะ รักเหนือกับวิสกี้สุดๆ ชอบมุขพี่เขียนจริงๆ 55555 

[aoihimeko]

ดีมากเหนืออย่าเพิ่งไว้ใจแต่ทำให้มันตายใจกันไปก่อน

แล้วค่อยจัดหนักทีเดียวเลย

เรายังเห็นความลังเลของไอ้พี่เขียนอยู่เลย


ปล.รอ70%ที่เหลือนะ

[lovejinjunno]

“ตะ แต่ตอนที่พิมชวนพี่เขียนก็ตกลงแล้วว่าจะไปกับพิมนี่คะ”เอ๊ะ! ทำไมชะนีเดี๋ยวนี้ถึงไม่ยอมกันง่ายๆนะ ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ก็เข้าใจว่าผู้ชายมันมีน้อยแต่ไอ้หน้าปลาดุกคนนี้ถึงผมตายพผมก็จะฆ่าแล้วเอามันไปด้วย ไม่ยกให้ใครทั้งนั้นแหละ อุวะฮะฮ่า

5555555555555 ฮาเหนืออ่ะ


   “ตกลงค่ะ มีเหนือไปด้วยก็ดีนะคะคนเยอะๆสนุกดี”เธอยิ้มให้ทั้งผมและพี่เขียน อั๊ยหยา เธอร้ายนะ
ชะนีพิมพ์นี่โคตรน่ากลัวเลย
เหนือระวังตัวนะลูก

" ไม่เป็นไรอยู่ในห้องก็ไม่ต้องนอนได้ กูไหว"
กรี๊ดดดดดดส์.อิพี่เขียนนนนนนน
พูดอะไรอ่ะ.เขาเขินน้าาา  >/////<

[na-au]

อุแหม๋  เก่งจริงนะ  ชะนีพิม 

คนแก่จะรออ่าน อิทธิฤทธิ์ของนางตอนหน้า 

ดูซะ จะแน่แค่ไหน 

 

[HanATarO]

รอตอนต่อไป หวังว่าคงไม่ต้องกินมาม่ายาวนะ

เด๋วมันจะอืดอ่ะ

หุหุ

[maykiz]

พิมร้ายไม่เบานะ

[Nano PL]

พิมพ์นี้ยังไง หรือยากคืนดีกับเขียน หึหึ

[aoaer]

พี่เขียน อย่าทำเป็นมีความลับกับน้องนะ ไม่งั้นจะยุให้น้องหาสามีใหม่เลยนิ

[liza sarin]

เหนือกะวิสกี้ พอมีสามี สาวแตกเลย สนุกมากๆค่ะ

[thanza1970]

 

[tuktik_narak]

     
ครึ่งหลังงงง



        .

   .

   ผมขยับตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆมาทาบทับที่หน้าผาก ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าใครบางคนก้มลงมาชิดใบหน้าของผม

   “ตื่นได้แล้ว”พี่เขียนมันพูดทั้งๆที่หน้าผากมันยังติดกับหน้าผากผมอยู่เลย

   “กี่โมงแล้ว”ผมค่อยๆพยุงกายลุกขึ้นยากลำบากมากถึงมากที่สุดเลยครับ ระบมไปทั้งตัวแต่นี่ก็ถือว่ายังดีกว่าโดนครังแรกเยอะอ่ะสงสัยเริ่มชินแล้วมั้ง

   “อีกสิบนาทีเก้าโมง หิวหรือเปล่า?”ผมพยักหน้าพอทักปุ๊บท้องก็ร้องปั๊บ มันพยักหน้าก่อนเดินออกไปด้านนอก แต่พักเดียวไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำมั้งมันก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร กลิ่นโจ๊กกุ้งลอยมากระแทกจมูกทำเอาน้ำย่อยในร่างกายถึงกับร้องประท้วงเลยทีเดียว

   “กินก่อนหรืออาบน้ำก่อน”พี่มันถามเสียงเรียบมือไม้ก็จัดเตรียมรินน้ำใส่แก้วให้เติมเครื่องปรุงให้ผมอีกนิดหน่อย อย่างที่บอกครับว่าผมไม่ชอบอาหารรสจืดๆถึงจะเป็นตอนเช้าก็เถอะยังไงซะก็ต้องปรุงใส่นิดๆหน่อยก็ยังดี

   ผมมองพี่มันอย่างสำรวจอีกครั้ง เอ้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ถึงว่าทำไมเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมขนาดนี้

   “หิวกินก่อนดีกว่า”มันยกมาให้ผมถึงเตียง ดูแลผมดีตนน่าแปลกใจมันมีพิรุธนะเนี่ยแต่เดี๋ยวค่อยสงสัยขอกินก่อนละกัน

   “มึงยังโกรธกูเรื่องพิมอยู่ไหม”จู่ๆมันก็ถามขึ้นโจ๊กยังพร่องไปไม่ถึงครึ่งถ้วยเลยด้วยซ้ำ ผมยังไม่อยากอิ่มตอนนี้นะไม่รู้จะถามทำไม

   “ถามเพื่อ?”เริ่มไม่สบอารมณ์นิดๆแต่ก็ไม่อยากโวยวายให้เสียงานเสียการ รังแต่จะทะเลาะกันซะเปล่าๆ

   “เมื่อเช้าพิมเขามาหากู”มันพูด ผมวางช้อนมันอิ่มอ่ะ อะไรวะยังไม่จบอีกใช่ไหมจะมายุ่งอะไรกับคนของกูนักหนา ปกติผมไม่ใช่คนหยาบคายกับผู้หญิงนะแต่ไม่รู้สิสงสัยเมนส์จะมาเลยหงุดหงิดกว่าปกติ

   “กูอิ่มละ”ผมหันหน้าหนีมันก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียง อยากอาบน้ำเย็นๆดับอารมณ์ร้อนๆตอนนี้ชะมัดยาด

   หมับ

   เดินยังไม่ถึงประตูห้องน้ำมันก็คว้าแขนผมไว้ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดไว้ น้ำตาจะไหลอีกแล้วครับรู้สึกเลยว่ามันทำให้ผมโคตรๆอ่อนแอทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมัน ผมมักจะแสดงนิสัยที่ไม่เคยเป็นเสมอ

   “ฟังก่อน เคยบอกแล้วว่ามีอะไรไม่ให้หันหลังใส่กันไง”พี่มันใจเย็นมากพูดกับผมด้วยน้ำเสียงปกติ

   ผมพิงหัวลงกับอกของพี่เขียน เหนื่อย ล้า สองคำนี้กำลังทำให้ผมกลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้น พี่มันโยกตัวเบาๆก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง

   “เมื่อเช้าพิมมาหากูบอกว่า ขอกลับมาคบกับกูอีกครั้ง”

   ว่าไงนะ!!

   ถ้าเป็นคนอื่นผมคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ทำไมไม่รู้กับผู้หญิงคนนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองแข่งไปก็มีแต่แพ้ ผมไม่มั่นใจว่าพี่เขียนจะเลือกผมเมื่อถึงเวลานั้น

   ผมยืนตัวแข็งทื่อพี่มันกระชับกอดให้แน่นขึ้นไปอีก จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

   ไม่ชอบเลยความรู้สึกนี้ ไม่ชอบเลย ความรู้สึกของคนพ่ายแพ้ อ่อนแอ ผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ

   “มึง ฮึก ก็จะเลือกเขาเหรอ”ผมถามอู้อี้ใช้เสื้อมันนั่นแหละเช็ดน้ำตา มันดันตัวผมออกขมวดคิ้วก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ผม

   “ที่กูบอกมึงเพราะไม่อยากมีเรื่องปิดบัง แต่ถ้ารู้ว่ามึงจะร้องไห้กูก็จะไม่บอก”มันพูดเหมือนไม่พอใจผมแต่ก็ยังยื่นมือเช็ดน้ำตาให้ผมเรื่อยๆ

   “มึงจะให้กูไม่รู้สึกอะไรได้ยังไง ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเขายังเป็นความทรงจำที่ดีสำหรับมึงอยู่เลย แต่กูกูยังไม่รู้เลยว่าจะสำคัญได้เท่าคนเก่าของมึงหรือเปล่า”ผมพูดในสิ่งที่ใจคิด ดูมันอึ้งๆนะครับคงไม่คิดว่าผมจะมีมุมคิดมากแบบนี้ เห็นน่ารักใสๆไปวันๆไง

   “อย่าคิดไปเอง ดูการกระทำกูไม่รู้เหรอไง”

   “แล้วเมื่อวานการที่มึงไปอยู่กับคนนั้นมาทั้งวันแล้วลืมกูให้อยู่ห้องคนเดียวมันหมายความว่ายังไง”ผมยังเจ็บไม่ลืมกับคำพูดนี้

   “เฮ้อ”

มันยิ้ม!

ผมงงเป็นไก่ตาแตก มันยิ้มอะไรวะหรือว่าชอบใจที่เห็นผมร้องไห้อย่างนี้อ่ะเหรอ ไอ้ห่า!มันจะมากไปแล้วนะ

“ยิ้มอะไร แล้วทำไมต้องถอนหายใจด้วย”ไม่ได้เหวี่ยงนะแค่ถามเสียงดังเฉยๆ

“นี่มึงไม่ได้สังเกตเลยใช่ไหมว่ามีกระดาษแปะไว้ตรงไหนบ้าง แล้วก็ในตู้เย็นมีอะไรบ้าง”มันพูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงผมไปกอดอีกรอบ คราวนี้ผมกอดตอบครับแน่นมากด้วยชอบกอดของมันจังไม่ร้อนไม่หนาวอุ่นๆกำลังสบาย

“กระดาษอะไรวะ ตู้เย็น?ห้องพักเรามีตู้เย็นด้วยเหรอ”ผมถามอย่างุนงง มันขำก่อนจะตบก้นผมดังเพี๊ยะ

“โอย เจ็บ!!!”เข้าใจป่ะว่าสะโพกมันระบมห้ามกระทบกระเทือนอ่ะ T^T

“ขนมเอย ข้าวเอย น้ำผลไม้เอย ซื้อมาเต็มตู้นี่มึงไม่ได้เปิดเลย แถมโพสอิตที่แปะไว้ก็เสือกไม่เห็นอีก”มันถามอย่างระอาปนขำ ผมทำหน้างง

“ถึงว่างอนกูเรื่องนี้เองสินะที่กูบอกว่ากูลืมมึงไว้ในห้องแล้วไปอยู่กับพิมน่ะ”

“ใช่น่ะสิ ก็มึงเป็นคนบอกกูเอง”ผมหน้างอมันจับแก้มผมยืดไปมา

“กูไปอยู่จริงแต่ตอนเย็นแล้วไม่ได้ทั้งวัน อีกอย่างกูแวบมาดูมึงตลอดแหละแต่กูไม่คิดว่ามึงจะไม่เห็นอะไรเลย”

ผมคิดตามใครจะไปรู้ล่ะครับก็ตื่นมาไม่มีอะไรในห้องเลยที่เปลี่ยนไปก็เข้าใจว่ามันไม่ได้กลับมาห้องตั้งแต่บ่ายๆน่ะสิ แล้วอีกอย่างมันก็สารภาพกับผมซะเสียงเครียดเชียวว่าไปอยู่กับแฟนเก่ามาสองคน รำลึกความหลังกันจนลืมผม

ที่แท้มึงหลอกกูเล่นใช่ไหม??

“ไหนบอกไปอยู่ด้วยกันตั้งกะบ่าย”ช่วงเวลานี้เป็นเวลาแห่งการจับผิดครับ

“บ่ายสี่โมงไง”ตอแหลเอ๊ย!!

“กูเชื่ออะไรมึงได้บ้างไหมวะ ถามจริงๆเหอะ”

“กูไม่สัญญาหรอกว่าจะดีได้แค่ไหน กูอยากให้มึงสัมผัสมันด้วยตัวเอง”มันบอกเสียงจริงจัง ตลอดชอบมาทำเสียงแบบนี้ใส่ผมตลอด

“แล้วที่กูเล่าให้มึงฟังเรื่องพิมมาขอกูคืนดีก็เพื่อที่อยากให้มึงรู้ไว้ว่ากูไม่ได้คิดจะกลับไป อยากให้มึงเชื่อใจ และเผื่อว่าไปได้ยินอะไรเข้าก็จะได้มาถามกูก่อนไม่ใช่วิ่งหนีร้องไห้ไปอีก”ด่ากูซะยาวเลยไอ้บ้านี่

“เออๆ รู้แล้วน่า แต่ทีหลังมึงอย่ามาหลอกกูแบบนี้อีกนะ”

“หึหึ โอเค”

“กูสงสัยอีกอย่าง”ผมจ้องตาถามมันอีกรอบ ไม่ไหวนะถ้าไม่ได้ถามคำถามนี้ผมคงอกแตกตาย

“ว่ามา”มันพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนพิงหัวเตียงด้วยท่วงท่าสบายๆ

“ทำไมมึงต้องใจดีกับพิมเขาขนาดนั้นด้วย กูเห็นมึงพูดจากับเขาอย่างกับคนเป็นแฟนกัน”ผมถาม

“เฮ้ออ มึงอยากฟังจริงๆใช่ไหมเหนือว่าทำไมกูถึงนั่งรำลึกความหลังกับพิม ทำไมกูถึงพูดดีๆกับเขา”ผมเห็นแววตามันไหววูบเหมือนมีอะไรในอดีตที่ไม่อยากจะเอ่ย แต่ผมตัดสินใจแล้วผมอยากรู้นี่ไม่งั้นผมคงไม่สบายใจ

“ถ้าลำบากใจก็มะ....”พูดยังไม่ทันจบเลยครับมันก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“ไม่ลำบากกูเล่าได้”

.

.

“ฟืดดดดดด โอยยยชอบกลิ่นทะเลเว้ยยยย”แหกปากครับแหกปาก มันอัดอั้นนานๆจะได้มาเที่ยวสูดบรรยากาศแบบจริงๆจังๆสักที ผมชอบทะเลที่สุดเลยนะมันได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ

“ร้องเสียงดังเหมือนว่าไม่เคยมางั้นแหละ”ผมหันขวับมองมันด้วยหางตา ทำไมมันต้องแขวะผมตลอดเวลาด้วยผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“เสม็ดอ่ะไม่เคยเว้ย”

มันบีบปากผมก่อนจะหลุดขำ แม่ง!ขำนักหรือไงวะผมจะทำอะไรได้นอกจากจะพยายามกระเสือกกระสนเอาตัวรอดแต่ไม่ไหวครับแรงมันเยอะ เริ่มเปลี่ยนจากบีบปากมาเป็นรัดตัวจนดูเหมือนว่ามันกอดผมไว้อยู่

“พี่เขียนคะ”เสียงของผู้หญิงผู้มาใหม่ทำให้พวกเราที่กำลังหยอกล้อกันอย่างน่ารักต้องหยุดชะงักลง แต่ว่าพี่เขียนมันก็ยังไม่ปล่อยมือจากเอวผมนะครับจนผมต้องเริ่มขยุกขยิกนั่นแหละมันถึงยอมคลายอ้อมแขนออกไป

ผมยืนนิ่งๆแสร้งว่ามองฟ้ามองลมไปเรื่อยแต่หูนี่ตั้งรับพร้อมทำงานเต็มที่ ง่ายๆคือพร้อมเสือกนั่นเอง ฮ่าๆๆๆ

“ครับ”พี่เขียนมันรับคำ

“มากันนานแล้วเหรอคะ ขอโทษนะคะที่ต้องให้รอ”ผมแอบชำเลืองหันไปดู โอ้โหห!! ถ้าจะทำกันขนาดนี้ก็ถีบหน้ากูแล้วเอามันไปเลยดีกว่าป่ะ

มือเรียวๆของผู้หญิงคนนั้นกำลังคล้องแขนแกร่ง แขนที่เป็นของผมอย่างเหนียวแน่นแถมมีการเอียงหัวซบบ่ากันอีกด้วย ฮึ่มม

แต่พอนึกถึงเรื่องที่พี่เขียนมันเล่าให้ฟังผมก็ลดความโกรธลงไปได้บ้าง บางทีก็โกรธไม่ลงแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะยอมอ่ะเข้าใจป่ะครับ

“เพื่อนเราล่ะ”พี่มันถามแต่ก็แกะแขนคนนั้นออกอย่างเนียนๆแล้วเดินมาหาผม

ผมยิ้มกว้างแอบเห็นเขามองมาทางผมแบบไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็กลับไปทำหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติ หึ อิจฉาล่ะสิ

“นั่นไงคะมาแล้ว”หันไปตามทิศทางที่พิมบอกก็เจอสาวสวยสามคนกำลังเดินตรงมาทางนี้เลยครับ

เลือดแทบพุ่ง!

คือแบบสาวๆใส่บิกินี่กันมาอะครับ ส้ม เหลือง น้ำเงิน โอยเอาคนไหนดี ขาขาว หน้าสวยสเปคผมอ่ะมันใช่อ่ะมันใช่!!

เพียะ!

“โอยย กูเจ็บ”ผมหันไปมองคนตบหัว เจอมันยืนจ้องหน้าเขม็งมาทางผมพอดี

“ให้มันน้อยๆหน่อย อย่าเยอะ”ผมยู่ปาก กูแค่มองแต่มึงอ่ะเกือบกับไปสานสัมพันธ์กับเขาเลยนะไอ้ห่า!!!!

ผมหันหน้าหนีไม่พอใจนิดๆเอะอะก็ชอบทำร้ายร่างกาย พูดให้ผมอายบ้างล่ะ เชอะถ้าไม่ติดว่ากูหน้าตาดีนี่อาจมีไฝว้กันสักรอบนึงนะ

เพื่อนๆของพิมและพวกผมแนะนำตัวกันพอหอมปากหอมคอ ใช่ครับ ณ จุดนี้อยากหอมปากหอมคออยากหอมไปทั้งตัวแต่ทำไม่ได้ติดไอ้ยักษ์ตัวข้างๆนี่คนเดียว แต่ก็เอาเป็นว่ารู้ชื่อเธอก็โอเคแล้วครับ คนชุดเหลืองนี่ชื่อครีม ชุดส้มชื่ออิน และชุดน้ำเงินชื่อน้ำฟ้า แหมะสดใสๆ ทะเลวันนี้มันสดใส แต่จะดีมากถ้ามีผู้หญิงแค่สามคนนะครับ อ่ะนี่ผมไม่ได้แขวะพิมนะครับอย่าคิดมาก

“ไปกันเลยไหมคะ”พิมเอ่ยชวนขึ้นมาหลังจากคุยทำความรู้จักกันไปแปปเดียว ทุกคนพยักหน้าตกลง

เดินไปตรงที่เขาให้เช่าเรือคายัค พายขำๆครับวนไปวนมาก็เหนื่อยแล้วแต่ก็ลองดูไงเป็นประสบการณ์ดี พายเสร็จก็คงไปว่ายน้ำที่สระของรีสอร์ทกันหมดผมก็ไป จะพลาดได้ไงของสวยๆงามๆ

“พี่เขียนนั่งกับพิมนะคะ พิมมีเรื่องจะคุยกับพี่เยอะเลย”ผมว่าแล้วว่าหล่อนจะต้องขอแบบนี้ พี่เขียนหันมามองผมแวบหนึ่งผมนิ่งๆเฉยๆครับอยากรู้ว่ามันจะพูดว่ายังไง แต่เอาจริงๆนะต่อให้พี่มันไปนั่งกับพิมจริงๆผมก็ไม่โกรธหรอกเพราะมากันหกคนนี่เนอะ เท่ากับว่าผมต้องได้จับคู่กับใครสักคนในสามสีนั้นแน่ๆ อุวะฮะฮ่าๆๆ

“ไม่ได้หรอกครับ พี่กลัวมันโกรธ”ว๊ายย เขินตัวเกือบแตก บ้านะเราน่ะ

“เหนือ เหนือไม่โกรธพิมใช่ไหมคะ พิมแค่อยากคุยเรื่องเก่าๆของเราแค่นั้น”เธอหันมาพูดกับผมตาจิกมากครับแต่พี่เขียนมันไม่เห็นนะเพราะหันหลังให้แถมยังเน้นคำว่าเรื่องเก่าๆอีก คงอยากตอกย้ำละมั้งว่าเคยมีเรื่องราวด้วยกันมาก่อน นั่นไงกูว่าแล้วว่ามึงต้องแอบร้ายอ่ะ ผมจ้องตากับเธอเธอแอบยิ้มครับ คงอยากให้ผมโวยวายหรือไม่ก็เจ้าใจผิดร้องไห้หนีไปเหมือนเมื่อวานล่ะสิ อยากให้พี่เขียนเห็นผมในมุมน่าเบื่อล่ะสิ ฝันไปเถอะ

บอกตรงๆพอมาเห็นเธอทำนิสัยแบบนี้ผมก็ไม่ถือสาเธอไม่ลงอ่ะครับ อุตส่าว่าจะไม่คิดมากแล้วนะแต่ผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละที่ทำให้อารมณ์มันพุ่งสูงขึ้นทุกที

“พิม พี่ไปนั่.....”

“มึงไปเถอะ กูเข้าใจว่าสองคนอาจจะอยากคุยเรื่องอดีตกัน”ผมยิ้มสายตาไม่มีประชดใดๆทั้งสิ้น เอาตรงๆเลยนะตอนนี้ผมอยากให้พี่เขียนไปกับพิมมาก ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นๆแหมผมว่าพี่มันไม่ยอมหรอกถ้าเห็นว่าสายตาของผมจับจ้องไปที่สาวบิกีนี่ทั้งสามอยู่น่ะ หึหึ

“จริงเหรอ”เธอถามแบบงงๆ คงไม่คิดว่าผมจะยอมขอโทษนะเธอมีแผนของเธอ ฉันมีแผนของฉัน

“อื้ม”

“ขอโทษนะพิม พิมไปกับเพื่อนเถอะ”มันสลัดแขนพิมทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะมากระชากผมไปหาตัวไม่แรงมากแต่ก็มีกระเทือนเล็กน้อยอ่ะครับ เฮ้ออ ไม่ต้องออกแรงเยอะครับมันเหนื่อยใช้ของใกล้ตัวให้เป็นประโยชน์สิครับแหม่

“อ้าวว พี่เขียน”ผมหันกลับไปมองเห็นเธอยืนกำหมดแน่นมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แต่พอผมเห็นผมกลับโกรธเธอไม่ลงอ่ะครับ กลับสงสารมากกว่า

เธอคงเจออะไรมาเยอะนี่ครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยกพี่เขียนให้กับเขาไปนะครับ

.

.

“ไม่ลำบากกูเล่าได้”

ผมจ้องหน้าพี่มันชัดๆ โอเคครับมันไม่หลบตาแสดงว่ามันคงเล่าได้จริงๆ ผมนั่งลงข้างๆมันบนเตียงตั้งใจฟังอย่างดี

“กูกับพิมเราเคยเป็นแฟนกันเมื่อตอนกูอยู่ม.ปลายคบกันได้สามปีมั้งแล้วกูก็ขึ้นมหา’ลัย ช่วงนั้นต้องไกลกัน กูยอมรับว่ากูคงเป็นผู้ชายที่ไม่เอาใจใส่เท่าไหร่ พอมารู้ตัวอีกทีก็โดนเพื่อนตัวเองแย่งคนรักไปกิน”

ตลอดที่พี่มันเล่าผมจะจับมือพี่มันไว้ตลอด สั่นครับ เรื่องในอดีตพี่มันคงไม่อยากนึกถึงเท่าไหร่แต่ผมขอเป็นคนที่ได้รับฟังเรื่องของพี่มันบ้างโดยเฉพาะเรื่องของผู้หญิงคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นคนที่พี่มันรัก

“แสดงว่าพิมเขาก็หมดรักมึงสิ”ผมแอบต่อว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ในใจ ทิ้งพี่เขียนไปเองแล้วจะมาเรียกร้องอะไร

“โดนบังคับน่ะ”ผมงง พี่มันเงียบไปครู่เดียวก็เล่าต่อ

“เพื่อนกูชื่อเจ มันบังคับให้พิมติดยาจนต้องยอมมันทุกอย่าง ตอนแรกกูก็ไม่รู้จนมีคนมาบอกว่าพิมได้รับการบำบัดอยู่ กูตกใจนะเพราะไอ้เจมันก็เพื่อนรักกูคนนึง”ผมอ้าปากค้าง เฮ้ยอะไรวะ แอบพลิกล็อกนิดนึงป่ะ รู้แบบน้แล้วก็น่าสงสารเธอนะครับ

“ละ แล้วยังไงต่อ”ผมเหมือนคนไม่มีเสียงเลยอ่ะคือยังตกใจอยู่ไง

“ตอนแรกกูก็รับได้นะถ้าสมมติพิมหายแล้วกลับมาหากู”

“ละ แล้ว”

“แต่ครั้งที่สองพิมกลับยอมกลับไปหาไอ้เจอีกครั้ง เพราะคราวนี้พิมรักมันไปแล้วแต่ก็ยังโดนมันหลอกอีกจนได้ พิมติดยาหนักกว่าเดิมและโดนบังคับให้ขายตัวด้วย”

O_O!!

ผมไม่รู้เลยว่าชีวิตคนเรามันจะตกต่ำได้ถึงขนาดนี้ น่ากลัวนะครับอานุภาพของความรักเนี่ยแล้วก็ยาเสพติดด้วย ผมไม่เคยเห็นใครมีชีวิตที่ดีขึ้นเพราะยากนรกพวกนี้เลยเพราะฉะนั้นทำอะไรคิดกันก่อนนะครับ

“ตอนนี้ล่ะ”ผมถามเพราะไม่แน่ใจว่าเธอยังทำอาชีพนี้อยู่หรือเปล่า ไม่ได้อะไรนะครับคือมันรู้สึกแปลกๆอ่ะครับ แต่อย่างน้อยๆได้ฟังเรื่องนี้แล้วผมก็โกรธเธอไม่ลงจริงๆ

“เลิกได้ปีนึงแล้วล่ะ”

“ทำไมมึงรู้ดีจังวะ”ผมถาม อย่าบอกนะว่ายังสืบหาข่าวของพิมอยู่เรื่อยๆ ผมไม่โกรธพิมไม่ใช่ว่าผมจะไม่โกรธมันนะ

“อย่ามามองด้วยสายตาแบบนั้น พิมเขาเป็นคนบอกกูกูเลิกสนใจไปตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว”

“แล้วไป”

“เชื่อใจกูเถอะ ว่าตอนนี้กูคิดกับพิมได้แค่น้องแต่กูสงสารเขา ช่วงที่ผ่านมาเขาเจอออะไรมาเยอะ”

“เออๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร”

เอาเป็นว่าผมจะยอมให้ได้ในขอบเขตที่ไม่มากเกินละกัน ถ้ามากกว่าที่ผมจะรับไหวก็ต้องเรียกหน่วยฉุกเฉินอ่ะครับ ฮ่าๆๆ





นักเขียนขอเม้าาาา

จะพยายามอัพให้ถี่เท่าที่กำลังจะไหว

5555555

บ๊ายบายยย ตมให้กำลังใจอย่าเพื่องทิ้งกันน้าาา

 


TBC________________________


ไปพูดคุยกันในแฟนเพจได้ที่นี่

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

[nokkaling]

 


 

[Aomampapeln]

น่าสงสารอยู่หรอกนะแต่จะมาแย่งพี่เขียนไปคงยากอะน้องเหนือหวงสุดๆ

[Nano PL]

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง หึหึ แต่พิมพ์ก้ยังร้ายอยู่ดี

[Sirada_T]

ถ้าชะนีเล่าจงจำไว้ ความจริง 0.5 ไอ้9.5น่ะ ตอแหลล้วนๆ 5555

[HanATarO]

เรื่องของ พิม ก็น่าสางสารน้า

แต่จะมีความจริงอยู่ในเรื่องที่เล่าเท่าไรนั้นไม่รู้

คงต้องดูกันต่อไป

[นอนกินแรง]

พิมน่าสงสารอยู่นะ แต่เพราะเธอเลือกเอง ทำตัวเอง

ชื่นชมเหนือ ดีมากเลย อย่ายอมนะ!

รอตอนต่อไปน้า

[lovemongjang]

 วางตัวดีมากจ๊ะ นู๋เหนือ
 

[Apple_matinie]

 

 

[Zelsy]

ถ้าความจริงมีเพียงเล็กน้อย ส่วนที่เหลือตอแหลล้วนๆ ถ้าชีเสพยาเพราะอยากลองเอง แล้วโยนความผิดล่ะ จะทำยังไง อย่าเชื่อชะนีตัวนี้มากนะเออ!!
เหนือคิดมากว่ะ *3*

[หมูกระต่าย]

รอเป็นหน่วยฉุกเฉินอยู่นะคะ

[liza sarin]

น่าสงสารพิม

[day9day]

ขเให้คนแต่งมาอัพเร็วทีเถอะ อิอิ

[snowboxs]

สงสารก็สงสารหรอกนะพิมพ์น่ะ
แต่ครั้งที่ 2 ที่พี่เขียนให้โอกาสพิมมพ์กลับมา
แต่พิมพ์ก็เลือกที่จะไปหาเจซึ่งเป็นคนที่ตัวเองรัก
ก็ถือว่าคุณได้เลือกไปแล้ว ทีอย่างนี้จะมาแย่งกลับไปได้ไง
อย่าให้น้องเหนือของเราต้องเรียกหน่วยฉุกเฉินอย่างวิสกี้นะ รับรองเละ

[mild-dy]

ชีวิตใครชีวิตมันนะ
เธอทำตัวเธอเองทั้งนังพิม