- - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<  (อ่าน 629355 ครั้ง)

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
แล้วอย่างพี่แพะนี่ใช่มั้ยคะน้องน้ำแข็ง

ออฟไลน์ Monkey D

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-0
รอๆๆๆ อยู่นะ

อยากรู้เรื่องแพะ น้ำแข็งต่อแล้ว มาไวๆนะ

ออฟไลน์ cross

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
แพะ สู้ๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆน๊า

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ sukaz

  • I Will Love You Unconditionally
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3

tuktik_narak

  • บุคคลทั่วไป


ต่อจากเดิมมมม


ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ในร้านอาหารของโรงแรมห้าดาวที่หนึ่ง ซึ่งคนที่เลือกก็คือ กัน ตัวแม่เรื่องสถานที่สุดพิเศษ

“สั่งเยอะๆ เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” พี่ต้องยิ้มบอก

“ค่ะ/ครับ” พวกเรารับคำพร้อมเพรียง

“น้องน้ำแข็งอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” พี่ต้องถามผมซึ่งนั่งอยู่คนละฝั่งอย่างใจดี

“อะไรก็ได้ฮะ ทานได้หมด” ผมตอบกลับอย่างสุภาพและรักษาน้ำใจสุดๆ

“งั้นพี่สั่งให้นะ”

“ขอบคุณครับ” ผมตอบกลับอย่างมีมารยาท

พอดีกับพนักงานนำเมนูมาวางไว้ให้บนโต๊ะพอดีพวกเราทั้งห้าคน จังหวะที่ยื่นมือไปรับเมนูจากกันก็เห็นว่าทั้งกันและอ้อมยิ้มกันอย่างมีความสุข ไม่รู้ทำไม

พรึ่บ

!!

“เอ่อ.....พี่ต้อง” แตงโมที่นั่งฝั่งเดียวกับพี่ต้องรีบสะกิดแขนพี่ชายอย่างเร็วจนผมเริ่มจะสงสัย

“อะไร...หือ....” พี่ต้องตาโตเมื่อดูหน้าเมนูที่แตงโมเปิดให้ดู ก่อนพี่ต้องจะรีบกลับมาดูที่เมนูตัวเองก่อนจะทำตาโตกว่าเดิม

“ทำไมหรือคะ” อ้อมถามขึ้นอย่างมีรอยยิ้ม

“อ่อ...เปล่าครับ สั่งครับๆ น้องๆสั่งเลย” พี่ต้องยังยิ้มให้อย่างใจดีเช่นเคย

“งั้นพวกเราของสั่ง............................................” แล้วกันก็ร่ายชื่ออาหารยาวเป็นชุด เรียกว่าแต่ละสั่งที่อย่างกับราคาที่น้ำแข็งเพิ่งเปิดดูเมื่อสักครู่ ถึงจะรวยแค่ไหนก็ต้องปาดเหงื่อกลับบ้านบ้างแหละ

อาหารทะเลนำเข้า กุ้งโลละหลายพัน ปูตัวละเป็นหมื่น เนื้อวัวที่แพงกว่าราคาทองคำ เนื้อแกะ เนื้อแพะ ที่มีเงินอย่างเดียวซื้อกินไม่ได้ ถูกกันและอ้อมสั่งขึ้นโต๊ะอย่างสนุกปาก

“พอดีกว่า เดี๋ยวพี่ต้องกับแตงโมจะไม่ได้สั่ง” เมื่อได้ทุกอย่างที่พอใจ กันก็พับหน้าเมนูปิดลงและหันไปพูดกับทั้งสองคนนั้นอย่างมีความสุข

“เอ่อ พี่ว่าพี่ทานเท่าที่น้องกันสั่งมาก็ได้ครับ พี่กินง่ายๆ”

“ใช่ๆ ฉันด้วยสั่งมาเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอก” ผมยิ้มเมื่อแตงโมพูดจบ หันไปมองกันกับอ้อมก็ได้แต่หัวเราะในใจ

เข้าใจละเรื่องสนุกของทั้งสองคนคืออะไร.....

“ไม่ได้ๆ เมื่อกี้พี่บอกจะสั่งอาหารให้น้ำแข็งไม่ใช่เหรอ เอ้าพี่ต้องสั่งสิสั่งเลย” กันเองก็ดูจะไม่ยอมแพ้จนน้ำแข็งก็เริ่มสงสาร

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวน้ำแข็งกินเท่าที่กันสั่งก็ได้”

“ไม่ได้!!” ครั้งนี้น่าตกใจกว่าเพราะอ้อมกับกันดันขึ้นเสียงใส่ทั้งคู่

แล้วสุดท้ายก็มีอาหารที่กัน’บังคับ’พี่ต้องสั่งเพิ่มอีกสองอย่าง น้ำแข็งก็ไม่รู้จะเถียงยังไง เพราะเถียงไปก็ไม่เคยชนะอยู่ดี

รออาหารไม่ถึงยี่สิบนาทีอาหารทุกจานก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เห็นอาหารก็น้ำลายไหลแต่เห็นราคาน้ำตาก็จะไหล น้ำแข็งก็เคยกินอยู่หรอกของแพงๆ พวกนี้แต่ตอนนั้นคุณพ่อเป็นคนจ่ายให้นี่นาแล้วก็ไม่เคยสั่งเยอะขนาดนี้ด้วย ส่วนกันรายนั้นเขารวยมากการทานของพวกนี้บ่อยๆ เลยถือว่าเป็นเรื่องปกติ ส่วนอ้อมรายนี้เขาสนิทกับกันติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอดจนคุณพ่อกับคุณแม่ของกันยังเคยคิดว่าลูกชายเขาจะกลับใจหันมามีแฟนเป็นผู้หญิงเลย แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ยังไงกันก็ยืนยันหนักแน่นว่าตัวเองอ่ะเกย์สาวของแท้และชัวร์....

แต่กลับพี่ต้อง..... น้ำแข็งไม่รู้ฐานะจริงๆ ของบ้านพี่เขา รู้แค่ว่าแตงโมเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่ได้ถึงกับไม่มีอะไรเลย แต่เรื่องนี้น้ำแข็งไม่สนใจอยู่แล้วก็อย่างที่บอกแตงโมเป็นเพื่อนคนแรกที่ปกป้องน้ำแข็งและรักน้ำแข็งด้วยหัวใจ แต่เห็นแตงโมชอบพูดบ่อยๆว่าพี่ชายคนนี้รวยมากต้องดูแลน้ำแข็งได้ โอเคๆ อาจจะรวยจริงๆ แล้วยังไง จู่ๆจะให้คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมาจ่ายค่าอาหารมื้อละหลายหมื่นแบบนี้มันก็ไม่สมควรถูกต้องไหมฮะ

“อาหารอร่อยใช่ไหมทุกคน ที่นี่ผมมาทานบ่อยๆ” กันพูดขึ้นคนแรกหลังจากที่ทุกคนเริ่มทานกันไปหลายคำ

“อร่อย มาก ย่ะ” แตงโมกัดฟันตอบ

“น้ำแข็งล่ะ” อ้อมหันมาถาม

“อื้อมอร่อยมากๆ เลย” น้ำแข็งตอบตามจริง แน่นอนอยู่แล้วว่ามันต้องอร่อย ก็ราคาขนาดนี้นี่นะ

“เห็นไหมเพราะผมช่วยพี่ต้องเลือกเลยนะถึงหาร้านที่ถูกใจน้ำแข็งได้ขนาดนี้ ต่อไปพี่คงต้องเลี้ยงน้ำแข็งด้วยอาหารแบบนี้ทุกมื้อแล้วล่ะ”

กึก

!!

“อะไรนะครับ” พี่ต้องถามกลับเสียงหลง

“ไม่เอาน่ากัน พูดเกินไป อย่าไปฟังกันเลยฮะทานต่อเถอะ” ก่อนที่จะเลยเถิดไปกว่านี้ น้ำแข็งควรจะรีบเบรกไว้ก่อน

“ครับๆ”
 

“น้องน้ำแข็งมีสเป็คยังไงหรือครับ”

“ฮะ..อะไรนะครับ” น้ำแข็งถามขึ้นงงๆ

“พี่ถามว่าน้องน้ำแข็งชอบคนแบบไหนเหรอ แบบว่าผู้ชายในฝัน” พี่ต้องเอ่ยถามพร้อมยิ้มอบอุ่นอย่างเคย

เฮ้อ...เหนื่อยจังเรา

                “เอ่อ...จริงๆ ก็ไม่มีหรอกฮะ” น้ำแข็งพูดจริงๆนะไม่ได้โกหก น้ำแข็งไม่เคยมีแฟนและไม่เคยสนใจจะมีใครก็เลยไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย

                “แต่เราว่าน้ำแข็งเหมาะกับพี่ต้องมากๆ เลยนะ คนหนึ่งก็อบอุ่นคนหนึ่งก็น่ารักเข้ากันออกเหมือนในซีรี่ย์เกาหลีไง” เจ้าเดิมขาประจำทำไมแตงโมต้องคอยยัดเยียดน้ำแข็งขนาดนี้

                “เหรอ แต่ฉันว่านะคนเราควรเริ่มจากความรัก ความเข้าใจ มากกว่าความเหมาะสมป่ะวะ” กันทำหน้าสงสัยแล้วถามขึ้น เป็นคำถามที่มอบให้กับทุกคนทั้งโต๊ะ

                “แล้วยังไงอ่ะ มีความรักแต่ไม่มีคนที่เหมาะสม คนที่รวยพอจะเลี้ยงเราได้มันจะไปตลอดรอดฝั่งได้ไง แกก็น่าจะรู้ป่ะว่าน้ำแข็งมันเป็นลูกใครและถูกลี้ยงมายังไง” แตงโมก็เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

                ทั้งๆ ที่เรื่องนี้มันควรจะเป็นการตัดสินใจของน้ำแข็งไม่ใช่เหรอ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนรักของน้ำแข็งจะเป็นคนตัดสินเรื่องเนื้อคู่ให้น้ำแข็งซะแล้วสิ

                “ความเหมาะสมของแกคือเรื่องฐานะเรื่องเดียวเหรอวะแตงโม” อ้อมถามต่อบ่งบอกว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับใคร

                “แต่พี่ว่าน้องโมก็พูดถูกนะ ในสังคมตอนนี้ความรักอย่างเดียวมันไปกันไม่ได้ มันต้องดูคนที่คู่ควรกับเราด้วย” ส่วนพี่ต้องก็บ่งบอกอย่างชัดเจนเช่นเดียวกันว่าเข้าข้างใคร

                “อะ...เอ่อ” น้ำแข็งอยากพูดบ้างแต่ก็โดนขัด

                “งั้นหมายความว่า คนจนต้องแต่งกับคนจน คนรวยต้องแต่งกับรวยเท่านั้นน่ะหรือ” กันเริ่มขึ้นเสียง

                “เอ่อ..กัน....” อีกแล้วโดนแทรกอีกแล้ว

                “เอาจริงๆ นะ มันก็ถูกอย่างที่แกพูด”

                “เอ่ออ......” น้ำแข็งขอพูดบ้างสิ

                “คิดแคบ” อ้อมแทรกอีกแล้ว

                “แกมันมองโลกเป็นสีชมพูเกินไปต่างหาก” แตงโมก็ไม่มียอมซะละ

                “แกมองโลกเอียงต่างหาก คนเราเกิดมาไม่ควรถูกแบ่งว่าจนคู่จน รวยคู่รวยหรอกรู้ไว้ซะ”

                เพื่อนๆ ฮะอย่าทะเลาะกันเลย

                “ฉันแค่อยากจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้น้ำแข็งในฐานะเพื่อนคนแรกต่างหาก”

                “สิ่งที่ดีที่สุดของน้ำแข็งหรือของพี่ชายแกกันแน่ยะ” อ้อมพูดแต่ดูเหมือนจะทำให้อีกฝ่ายเงียบเสียงโดยพลัน ขนาดแตงโมที่ไม่ชอบการแพ้ยังหยุดเลย

                “ตรงจุดล่ะสิ” กันพูดต่อ

                “พอๆ เรื่องนี้น้ำแข็งขอเป็นคนตัดสินใจเองได้หรือเปล่า!” ทนไม่ไหวสุดท้ายก็เอ่ยเสียงดังที่สุดในชีวิตไปอย่างลืมตัว

                “เอ่อออออออ” ทุกคนได้แต่อ้ำอึ้ง

                “นะ น้ำแข็งขอร้อง อย่าทะเลาะกันอีกเลย ฮึกๆ” สุดท้ายน้ำแข็งก็ร้องไห้ใส่ทุกคนกลางโต๊ะทานอาหาร

                และก็ทำให้ทุกคนดูตกใจจริง                ๆ

                “เออๆ ยอมแล้วๆ”



TBC________________


@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
สมเพื่อนๆเถียงกันอยู่ได้  ทำน้ำแข็งร้องไห้เลย  รออีกนิดน้ำแข็งคงบอก  คนที่จะรักเข้าใจและเหมาะสมกับน้ำแข็งคือพี่แพะ  #ขอบคุณพี่แนนฮะ  รอตอนต่อไป

ออฟไลน์ me_toey

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 103
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เอ่อคือ

เมื่อไหร่แพะจะมาอ่ะ

(แอบยกมือเบาๆ) :m17:

ออฟไลน์ cross

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
เปิดตัวแพะ ตอนไหนนิ 5555555
มาต่อ แพะ น้ำแข็ง ไวไวน๊า

ออฟไลน์ Monkey D

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-0
 :mew2: :mew6: :mew5:

น่าสงสารน้ำแข็งจริง
พี่แพะรีบเข้ามาปลอบเร็ววววววว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sukaz

  • I Will Love You Unconditionally
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
แพะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แพะอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

หมูกระต่าย

  • บุคคลทั่วไป
เฮียแพะอยู่ไหน

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
แสบๆอย่างกันให้คู่กับพี่ต้องไปเลยล่ะกัน
ว่าแต่แพะไปอยู่ที่ไหนนะ ไม่ออกมาเลยอ่ะ

tuktik_narak

  • บุคคลทั่วไป

ตอนที่ 38

 

“เข้ามาสิ” ผมบอกมันในขณะที่เดินเข้าไปในห้องๆ หนึ่งซึ่งอยู่ติดริมทางเดินด้านหนึ่ง ป้ายที่หน้าห้องบ่งบอกว่าเจ้าของห้องนี้คือใครและมีความสำคัญมากเพียงไร


พรึ่บ!


ผมกดเปิดไฟไม่นานหลอดไฟทั่วห้องก็สว่างจ้าเผยภาพด้านในให้เห็นอย่างชัดเจน เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังอยู่ครบ ในห้องของปู่ผมไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใดๆ ไม่มีตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ มีเพียงเตียงนอนและชั้นสำหรับวางเฟรมผ้าใบและภาพที่วาดเสร็จแล้วเท่านั้น ข้างฝาผนังมีรูปเจ้าของห้องติดอยู่ขนาดใหญ่มาก แบบที่ว่าอยู่ไกลๆยังมองเห็นว่าเป็นใคร


แกร๊ก


“มีแต่กลิ่นสี กับกลิ่นทินเนอร์ เหม็นหน่อยนะ” ผมบอกหลังจากปิดประตูลงเรียบร้อย มันเดินนำหน้าผมไปหยุดอยู่ตรงกรอบรูปสีทองที่มีปู่ผมยืนมองลงมา


“ไม่เหม็นหรอก...ว่าแต่นี่ปู่มึงเหรอ” มันเงยหน้ามองกรอบรูปแต่ปากก็เอ่ยถามผมอย่างสนใจ


“อืม”


“ท่านเสียแล้วเหรอ....” มันถามเสียงเบา


“ใช่ สี่ปีก่อนช่วงที่กูกำลังจะสอบเข้ามหา’ลัยพอดี” ผมตอบ คิดไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะยอมตอบมันทุกเรื่องที่มันอยากรู้


ในเมื่อมันเป็นคนที่ผมรัก มันก็ควรได้รู้จักกับครอบครัวที่ผมรักมากๆเช่นเดียวกัน


“มึงหน้าเหมือนปู่มากมึงรู้ตัวไหม” มันหันหน้ากลับมามองผมสลับกับเงยขึ้นมองปู่ผมที่อยู่ในกรอบรูปสีทอง


“รู้ ใครๆ ก็บอก”


“แล้วนิสัยเหมือนกันด้วยหรือเปล่า” มันถามอีก


“คงใช่มั้ง เรื่องนี้มึงต้องถามคนอื่นในครอบครัวกูเอง” ผมก็บอกไม่ถูกว่านิสัยผมเหมือนปู่ไหม รู้แต่ว่าผมไม่เหมือนพ่อเลยสักนิดเดียว


“ทำไมมึงถึงรักปู่มากขนาดนี้” มันถามต่อก่อนจะเริ่มเดินสำรวจข้าวของอย่างอื่นไปรอบๆห้อง แต่มันก็ยังมีมารยาทมากพอที่จะไม่แตะต้องภาพวาดจำนวนมากที่วางอยู่ในชั้นอย่างเป็นระเบียบ


ถ้ามันจะดูจริงๆ ผมก็ไม่ห้ามหรอกครับ แต่มันซุ่มซ่ามเกิดทำเสียหายขึ้นมาไม่รู้ว่าผมจะเสียใจหรือโกรธมันก่อนดี


                “ไม่รู้สิ บางทีเขาอาจจะเป็นมากกว่าปู่ของกู” ผมมองภาพปู่ด้วยความคิดถึง


                “หืม ยังไง”


                “คนแรกที่สอนกูจับดินสอ คนที่แรกที่สอนกูจับพู่กัน คนแรกที่สอนให้กูผสมสี และเป็นคนแรกที่สอนให้กู.......” ผมหยุดช่วงไม่พูดต่อ จนมันต้องเร่งผมที่เอาแต่ยกยิ้มที่มุมปาก


                “ต่อสิๆ”


            “คนแรกที่สอนให้กูรู้จักคำว่าความสุขที่แท้จริง...”


            “เวลามึงพูดถึงปู่ หน้ามึงจะมีรอยยิ้ม” ไอ้เหนือมันพูดขึ้นในขณะที่เดินมาจ้องหน้าผมใกล้ๆ


                “แล้วชอบไหม” ผมถาม


                หงึกๆ


                “ชอบสิ เวลามึงยิ้มแล้วโลกดูสดใสไม่แห้งเหี่ยว”


                “งั้นก็ตามใจกูมากๆ สิ กูจะได้ไม่ทำหน้าโหด” ผมคว้าเอวมันเข้ามากอดแล้วก้มหน้าลงพูดให้มันฟัง


                มันเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะทำหน้าแดงใส่ เห็นแล้วอยากจับฟัดโทษฐานทำตัวน่าหมั่นเขี้ยว


                “มึงนั่นแหละต้องตามใจกูบ้าง กูตามใจมึงมากๆ กูก็เป็นของตายสิ” มันพูดแล้วทำปากยื่นอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผม


                “แค่กูรักมึงคนเดียวนี่ยังไม่พออีกเหรอ”


                ฉ่า...


                ผมเงยหน้าซ่อนยิ้มเมื่อเห็นมันก้มหน้าเอาหัวโขกหน้าอกผมเบาๆ แก้เขิน หึหึ ไปหัดทำตัวน่ารักแบบนี้มาจากไหนครับ


                “กูก็รักมึงคนเดียวเหมือนกันนั่นแหละน่า” มันพูดเสียงเบาๆ แต่ผมได้ยินชัดเจน


                “ก็ลองมึงรักคนอื่นด้วยสิ” ผมตีหน้านิ่งพูดเสียงเรียบ


                “ทำไม” มันเงยหน้าขึ้นถามทันควัน


                “ก็ลองดูสิ กูยังไม่บอกตอนนี้หรอก” ผมแกล้ง


                 มันแสยะยิ้มมุมปากแล้วมองผมด้วยหางตา


                จุ๊บ


                “ห้องปู่นะ” มันร้องห้ามเสียงหลงเมื่อผมก้มลงไปจูบที่ปากมันเบาๆ ไม่ได้สอดลิ้นนะครับเพราะกลัวอดใจไม่ไหว รอกลับห้องตัวเองก่อนค่อยว่ากัน


                “ปู่เขาเข้าใจกูอยู่แล้ว”


                “ไอ้ทะลึ่ง”


                “เหนือ” ผมเรียกชื่อมันทำให้มันต้องเงยหน้าขึ้นมามอง


                “หืม”


                “ครอบครัวกูไม่มีอะไร มึงรับได้ใช่ไหม” ผมถามมันจริงจัง


                คนอื่นอาจจะมองว่าบ้านผมร่ำรวยเป็นครอบครัวศิลปินที่มีชื่อเสียงสั่งสมมาตั้งแต่รุ่นปู่ แต่สำหรับผมนั่นเป็นเปลือกนอกที่คนอื่นมองกัน ผมอาจจะมีมรดกมากมายแค่ภาพวาดของปู่ผมถ้าเอาไปขายก็อยู่ได้สบายถึงชาติหน้า แต่มันก็น่าจะรู้ว่าผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น


                ถ้าไม่นับมรดกของปู่ที่มีอยู่ก็เหมือนกับว่าผมและพ่อไม่มีอะไรเลย


                “พี่เขียน มึงรู้ไหมว่าทำไมกูถึงเลือกมึง” มันไม่ตอบแต่เลี่ยงถามคำถามกับผมแทน


                ขวับๆ


                ผมส่ายหน้า จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้มันใจอ่อนยอมเป็นของผม จะเพราะว่าลูกตื้อของผมหรือเพราะบุคลิกหน้าตาผมเองก็สรุปไม่ได้


                “เพราะว่าเป็นมึง กูรู้แค่ว่าเวลากูอยู่ใกล้ๆ มึงแล้วกูรู้สึกปลอดภัย ทั้งๆ ที่มึงก็คุกคามกูตลอดเวลา เพราะว่ามึงทำให้กูรู้จักคำว่าความรักเหมือนที่ปู่สอนให้มึงรู้จักความสุขไง”


                นี่คงเป็นเหตุผลของมันสินะ


                เพราะเป็นผม...มันถึงเลือก


                เหมือนกับผมที่เลือกมัน....




50%



ใกล้จบแล้วนะ

หมูกระต่าย

  • บุคคลทั่วไป
มาหวานใส่กันตอนท้ายๆกะให้คนอ่านอกแตกตายเหรอคะ  จะจบแล้วเหรอคะไวจัง

ออฟไลน์ thanza1970

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 533
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
อ่านไปยิ้มไปด้วยความสุขใจที่เหนือมีให้เขียน
 :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ oomossoo

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 162
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
โอยยยย หวานนนนน
น้ำตาลขึ้นแล้ววววว

เขินด้วย พี่เขียนน่ารักจังงงงง

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1860
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2

ออฟไลน์ nuttzier

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
มาต่อได้แว๊วน๊า   เค้ารออยู่  กิกิ

tuktik_narak

  • บุคคลทั่วไป



              “ขอบคุณนะเหนือ” ผมพูดขอบคุณกับมันเป็นครั้งแรกแต่คงจะไม่เป็นครั้งสุดท้ายต่อจากนี้
                “ขอบคุณเรื่อง?” มันทำหน้างงๆ

                “ขอบคุณที่มึงเกิดมา ขอบคุณที่มึงเดินผ่านเข้ามาในชีวิตกู”

                “งั้นกูขอแค่มึงไม่ปล่อยมือกูไปก็พอตกลงนะ” มันพูดพร้อมยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าผม

                ผมมองนิ้วขาวๆ ของมันด้วยรอยยิ้มก่อนจะยอมทำตามถึงแม้ว่ามันจะดูเด็กน้อยมากในความคิดของผม

                “ตกลง”

                หมับ

                จุ๊บ

                !!
                ผมเกี่ยวนิ้วของผมเข้าที่นิ้วของมันก่อนจะพลิกจับมือมันไว้แล้วยกขึ้นกดจูบลงไปบนหลังมือขาวๆ ที่ผมรู้ดีว่ามันหอมแค่ไหน

                “นิ้วกูว่างเนอะว่าไหม” มันพูดอมยิ้มแต่แววตานี้วิบวับเหมือนอยากได้อะไรบางอย่าง

                “ก็ไปหาแหวนมาใส่ดิ จะได้ไม่ว่าง”

                “จิ๊ ไม่อยากซื้อเองอ่ะ” มันเริ่มงอแง

                “กูจนก็บอกแล้วไง ไม่มีปัญญาซื้อหรอก” ผมพูดหน้านิ่งๆ แต่เด็กน้อยของผมเริ่มหน้าบูดแล้วครับที่ผมชอบพูดขัดใจ

                “แหวนหยอดเหรียญก็ได้นะกูไม่ถือ สิบบาทก็เอา” มันยังดื้อดึงจนผมขำ

                หน้าตาไอ้เหนือตอนนี้ตลกมากนะครับ หน้าตามันดูคาดหวังเหมือนเด็กห้าขวบที่พูดกล่อมให้พ่อยอมซื้อของเล่นให้ไม่ได้ดีที่สุดแต่ก็ขอให้ได้สักอย่างประมาณนั้น

                “หึหึ ออกไปดีกว่าให้ปู่กูพักผ่อน” ผมพูดตัดบท

                “ใจร้ายอ่ะ” มันแง่งอนแต่ก็ยอมให้ผมจับมือพามันเดินออกมา

                ผมกดปิดไฟในห้องของปู่เรียบร้อย ก่อนจะปิดประตูลงผมมองดูปู่บนรูปภาพอีกครั้งหนึ่งด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดขอบคุณในใจ

                ‘ปู่ครับ เขียนขอบคุณมากนะครับที่ทำให้เขียนได้เจอคนนี้’
 

                “ปู่ครับ เราจะรู้ได้ยังไงครับ ว่าใครคือเนื้อคู่ของเรา”
            “ไม่มีใครรู้หรอกเขียน เขียนต้องถามใจตัวเองดู”
            “งั้นเขียนก็ต้องคบแต่เพื่อนผู้หญิงใช่ไหม จะได้เจอเนื้อคู่เร็วๆ”
            “ไม่จำเป็นหรอกหลานรัก เอาไว้เขียนโตกว่านี้เขียนก็จะเจอเอง”
            “เขียนอยากโตเร็วๆ จัง”
            “หึหึ เขียนต้องตั้งใจเรียนกินเยอะๆ จะได้โตไวๆนะ”

            “ไปทำอะไรมาถึงปากแตกน่ะหลาน”
            “เขียนโดนคนต่อย เขาหาว่าเขียนไปแย่งแฟนเขา แต่เขียนสาบานได้นะว่าเขียนเปล่า”
            “ปู่เชื่อครับ แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นคงสวยน่าดู”
            “ผู้ชายต่างหาก คนที่มาต่อยก็ผู้ชาย เขียนมัวแต่ยืนตกใจเลยยอมให้เขามาต่อยฟรี”
            “ตกใจทำไม”
            “ผู้ชายนะปู่ ผู้ชายกับผู้ชาย!”
“ความรักมันไม่มีเพศหรอกนะ บางทีเนื้อคู่เขียนอาจจะเป็นคนเพศเดียวกันก็ได้ใครจะไปรู้”
            “ได้เหรอครับปู่ แต่เขียนว่า.......”
            “อย่ารีบปฏิเสธหลานรัก...”
 
            “ปู่ครับถ้าเราเจอเนื้อคู่แล้ว หัวใจเรามันจะบอกเราว่ายังไงหรือครับ”
            “อืม อยากรู้ทำไมล่ะ”
            “ปู่เคยบอกว่ารอให้เขียนโต ตอนนี้โตแล้วแต่เขียนอยากรู้ว่าตอนปู่เจอย่า ปู่รู้สึกยังไง”
            “เอางั้นรึ หึหึ ....ก็ใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกว่าละสายตาจากเขาไม่ได้ รู้สึกอยากอยู่ใกล้เขาทุกวัน มั้งหลาน”
            “แสดงว่าอาการนี้จะเกิดกับผู้หญิงสวยๆ เขียนเห็นเพื่อนชอบพูดบ่อยๆ ว่าเจอสาวสวยแล้วใจเต้นแรง”
            “ใครกำหนดล่ะ ว่าเราจะใจเต้นแรงได้เฉพาะกับเพศตรงข้าม”
            “อ้าว”
 
            “ก่อนปู่เป็นอะไรไปสัญญาได้ไหมว่าเขียนจะซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง”
            “ฮึก...ครับ..เขียนสัญญา”
            “สิ่งที่ปู่คาดหวังจากเขียนที่สุดคือ คนที่จะมาเดินเคียงคู่ไปกับเขียนจนถึงปลายทางชีวิต เขียนเข้าใจปู่ไหม”
            “ขะ...เข้าใจครับ”
            “ปู่จะคอยมองเขียนอยู่บนฟ้า”
 
            “ปู่ครับ ผมเจอแล้ว คนๆ นั้น คนที่ทำให้ผมใจเต้นแรง ไม่เป็นตัวของตัวเอง เป็นคนที่เขียนไม่อยากให้หลุดมือไป”
            “………………………”
            “ปู่มองเขียนจากบนฟ้าใช่ไหม เขียนสัญญาว่าเขียนจะมีความสุขอย่างที่ปู่บอกให้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นผู้ชาย แต่เขียนเชื่อว่ามันเป็นคนที่ใช่สำหรับเขียน”
            “…………………….”
            “คิดถึงนะครับ ปู่ของผม”
 
                “พะ....พี่เขียน..เดี๋ยว..อื้อ” มันร้องห้ามแต่เนื้อตัวอ่อนระทวยไปหมดเมื่อผมก้มลงใช้ลิ้นเขี่ยที่จุกนมของมันทั้งสองข้างสลับไปมา

                ผมไม่ได้ถอดเสื้อมันออกเพียงแต่รั้งขึ้นไปไว้ที่ใต้คาง หน้าท้องมันหดเกร็งเมื่อผมค่อยๆ แตะลิ้นลงต่ำเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่รูสะดือของมัน เพียงแค่ผมแตะเข้าไปในหลุมเล็กๆ นั้นขอมัน ตัวไอ้เหนือก็เด้งขึ้นอย่างเสียวซ่าน

                “ดะ....เดี๋ยวสิ ใจเย็นก่อน” มันบอกให้ผมใจเย็น แต่ตัวมันก็ร้อนลุ่มไม่ต่างกับผมนะครับ
                หึหึ

                “กูทนไม่ไหวแล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับมันที่มองลงมาที่ผมพอดี

มันกัดริมฝีปากที่สั่นระริกแต่ผมกลับมองว่ามันกำลังยั่วยวนเลยจัดการปลดกางเกงมันออกอย่างถือวิสาสะ

“เดี๋ยว!” มันร้องห้ามอย่างตกใจเมื่อผมทำท่าจะรูดกางเกงมันลง

ผมยอมหยุดมือมองว่ามันจะห้ามผมยังไง แต่เอาจริงๆ ผมไม่คิดจะฟังมันอยู่แล้วล่ะครับ
“หืม” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“กะ...กลัว....” มันพูดเสียงเบามากจนฟังแทบจะไม่รู้เรื่อง

“พูดดังๆ สิ” ผมเร่งถาม มันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะหลุบลงต่ำ ทำเอาผมอยากจะขำแต่ขำไม่ออกเพราะน้องชายผมมันเริ่มคับจนปวดไปหมดแล้ว

“กูบอกว่ากลัว” มันพูดเสียงดังขึ้น โอเคฟังรู้เรื่อง...แต่มันกลัวอะไร

“กลัว?...กลัวอะไร ไม่ต้องกลัวคนได้ยินห้องกูเก็บเสียงอยู่แล้ว” ผมบอกมัน

ห้องทุกห้องในบ้านผมต้องเก็บเสียงอย่างดี ศิลปินนี่ครับสมาธิสำคัญที่สุด จะให้มีเสียงอื่นรบกวนไม่ได้เลยเพราะฉะนั้นไอ้เหนือไม่ต้องกังวลหรอกห้องผมกันเสียงเข้าและกันเสียงออกด้วย

“ไม่ได้กลัวเรื่องนั้น” มันเถียงกลับมา
อ้าว…

“กลัวอะไร” ถามต่อ แต่มือก็ยังคลึงอยู่แถวท้องน้อยของมัน ต้องสร้างอารมณ์ไปเรื่อยๆ

“ก็...กลัว....”

“เหนือ ถ้ามึงชักช้าอีกที กูจะเอาทั้งคืน” ผมขู่

“เออๆ.....กลัวปู่มึงแอบมองอ่ะ!” มันตะโกนใส่หน้าผม

“หึ...ปัญญาอ่อนเอ๊ย!” ผมบอกอย่างขำๆ กลัวปู่ผมทำไมในเมื่อเขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องบนเตียงเป็นเรื่องต้องห้าม เขาไม่มาแอบดูหรอก

“กะ...ก็...อายนี่” มันทำท่าเหนียมอายเหมือนกำลังจะเสียสาวครั้งแรก
หึหึ จะอายอะไรใช่ไหม

“ไม่ต้องอาย ปู่เขาไม่เข้ามาในห้องนอนกูหรอก” ผมบอก

แต่เป็นเรื่องจริงนะครับไม่ได้โกหก ปู่ไม่เคยเข้ามาในห้องนอนผมหรอกมีแต่ผมที่ชอบไปห้องปู่ ไปนอนด้วยเป็นเดือนๆ ห้องตัวเองไม่เคยกลับด้วยซ้ำ

“จริงเหรอ” มันถามอย่างคนไม่มั่นใจ แต่ผมว่ามันเริ่มกวนตีนแล้ว

“จะให้หรือไม่ให้” ผมไม่ตอบแต่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ผมปวดจนจะระเบิดอยู่แล้ว มันจะอายอะไรตอนนี้

“กูไม่ให้มึงจะไม่เอางั้นสิ” ผมบอกแล้วว่ามันกวนตีน

“เอาอยู่ดี” ผมไม่ตอบเปล่า ดึงเสื้อมันออกทางหัวก่อนจะโยนทิ้งอย่างไร้ทิศทาง

“ก็เอาดิ” มันไม่ท้าเปล่าเหมือนกันนะครับ มันยกขาขึ้นรัดเอวผมแน่น แถมยังส่งนิ้วชี้ของตัวเองเข้าปากก่อนจะดูดเข้าแล้วดึงออกจนเกิดเสียง

เผาะ!

ผมได้ยินเหมือนเส้นความอดทนผมจะขาดพร้อมกับท่าทางยั่วอารมณ์ของมัน

“ช้าๆ กูเจ็บขา” มันร้องห้ามเสียงระทวยแต่เซ็กมากในสายตาผม

ผมดึงกางเกงขายาวมันลงพร้อมกับชั้นในแต่สงสัยคงแรงไปมันเลยร้องห้าม ผมเลยเปลี่ยนทำให้ช้าขึ้นจนในที่สุดอุปสรรคที่เหลือบนตัวมันก็หายไปจนเกลี้ยง

“หนาววววว” มันร้องเสียงยานคราง แถมยังยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดนมตัวเอง ส่วนอีกข้างก็เอื้อมลงไปปิดน้องชายที่เริ่มชูชันขึ้น

มันไปเรียนวิธีแบบนี้มาจากไหน

“อยากอุ่นไหม” ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหู

“อยากสิ” มันก็ตอบเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน
พรึ่บ!

ไม่ต้องรอนานผมลุกขึ้นจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจากตัวให้หมดภายในเวลาไม่กี่วินาที ยิ่งเห็นมันยกมือขึ้นปิดของสงวนที่ผมชอบด้วยแล้วละก็ น้องชายผมมันยิ่งเกิดปฏิกิริยาขยายใหญ่โดยที่ยังไม่ต้องสัมผัส

                “ไปหัดท่าทางแบบนี้มาจากไหน” ผมถามในขณะที่ขึ้นคร่อมทับมันไว้ทั้งตัว
                “เปล่าซะหน่อย” มันตอบ

                พรืด...

                “อื้อ...ซี๊ดดดไอ้เหนือ” ผมร้องซี๊ด เมื่อมันยกขาขึ้นถูไถน้องชายผมไปมา ผมรู้ว่ามันตั้งใจแต่ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง

                “คิคิ” มันหัวเราะชอบใจ

                แต่ผมจะตาย...

                “ไหนบอกว่าอายไง” ผมถามกลับปล่อยให้มันเล่นต่อไป

                เพราะน้องผมใหญ่เท่าไหร่....คนที่จะเจ็บก็คือมัน

                “ไม่อายแล้ว”

                จุ๊บ...จ๊วบบ
                ผมก้มลงจูบปากมัน เราแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอม น้ำใสๆ ไหลออจากมุมปากลงไปตามซอกคอขาว
                พรึ่บ

                ไอ้เหนือยกมือออกจากของสงวนตัวเองมาโอบรอบคอผมไว้ มือผมลูบไล้ไปตามตัวมันอย่างชอบใจ

ตัวมันลื่นเหมือนผิวเด็ก ลูบเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ

“อึกๆๆ....เสียววว” ผมก้มลงดูดนมมันสองข้างสลับกับใช้นิ้วเขี่ยยอดอกจนแข็งเป็นไต

ไอ้เหนือแอ่นอกรับการปรนเปรอจากปากผมอย่างเสียวซ่าน มือมันคลึงหนังหัวผมเพื่อระบายความเสียว ในทางตรงกันข้ามมันทำแบบนั้นกลับเพิ่มอารมณ์รักให้ผมแทน

“อื้อ...ยังแน่นเหมือนเดิม” ผมพูดขึ้น มันหน้าแดงตัวแดง เมื่อผมสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของมัน

จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองจนกลายเป็นสามนิ้วที่ขยับหมุนวนไปมาภายในช่องทางแคบๆ นั้น
“อ๊ะ..ตรงนั้น..อื้อ” มันร้องบอกเมื่อผมไปสะกิดปุ่มเสียวของมันเข้า ผมคลึงเน้นๆ ตรงที่เดิมให้มันได้ทรมานอีกสองสามครั้งก่อนจะถอนนิ้วออก
จุ๊บ

“พร้อมไหม” ผมก้มลงถามก่อนจะจูบหน้าผากเหม่งๆ ของมันไปที

“อื้อ...เข้ามาเลย” มันบอกพร้อมอ้าขาออกกว้าง มันยื่นนิ้วที่ดูดจนชุ่มในตอนแรกไปเขี่ยอยู่ตรงช่องทางนั้นเป็นการเชิญชวน

ผมมองมันยิ้มๆ ก่อนจะหยิบหลอดเจลมาบีบใส่มือ

จะอยากยังไงแต่ผมก็ไม่อยากให้มันเจ็บตัว

“อื้มมม” ไอ้เหนือมันร้องเมื่อความเย็นของเจลสัมผัสกับช่องทางร้อนของตัวเอง

ผมทาลงบนน้องชายตัวเองส่วนหนึ่ง ขยับรูดสองสามครั้งเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนจะจ่อไปที่ปากทางเข้า

สวบ!
“เจ็บๆ....เดี๋ยวก่อนกูเจ็บ” มันนิ่วหน้าคิ้วขมวด ร้องเสียงดัง เมื่อผมค่อยๆ ดันน้องชายตัวเองเข้าไปอย่างเอาแต่ใจ

ทันทีที่ถูกบีบรัด ผมก็อยากจะกระแทกเร็วๆ แล้วปลดปล่อยอารมณ์ตัวเอง แต่ผมทำไม่ได้ ในเมื่อมันไม่ได้มีความสุขไปกับผมด้วย

ผมพยายามควบคุมไม่ให้ทำรุนแรงในขณะที่มันยังไม่พร้อม ถึงจะปวดจนจะระเบิดก็ต้องอดทน

“อย่ารัด กูขยับไม่ได้ เหนือค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ช้าๆ แบบนั้น” มันลดความเกร็งลงจนน้องผมเริ่มหายใจได้บ้าง

มันโดนมาบ่อยแต่ก็ยังไม่ชิน สอดทีไรรัดจนผมเจ็บ แต่ก็เพราะความที่โดนบ่อยมันเลยเรียนรู้เร็วในการลดอาการเกร็งของตัวเอง สักพักผมก็ดันเข้าจนสุด

พั่บๆ พั่บๆๆ

ผมค่อยๆ ดันเข้าแล้วดึงออกช้าๆ ในตอนแรก จนเป็นไอ้เหนือเองที่ทนไม่ไหว แอ่นสะโพกขึ้นรับน้องผมแถมยังเอ่ยปากขอเสียงดัง

“แรงๆ เลย”

เท่านั้นล่ะ ผมก็ซอยเข้าออกไม่หยุด จนเหงื่อไหลท่วมตัวพวกเราทั้งคู่

“อึกๆๆ....อ๊ะๆๆๆๆ” มันร้องคราง มือจิกผ้าปูที่นอน ทั้งหน้าทั้งสะโพกเด้งขึ้นเด้งลงสลับกัน แผ่นหลังของมันลอยเหนือพื้นที่นอน จนผมอดไม่ไหวช้อนหลังมันขึ้นก่อนจะส่งลิ้นไปแทะเล็มที่จุกนมทั้งสองข้าง

จ๊วบ

ผมดูดนมมันจนเสียงเล็ดออกจากปาก ส่วนล่างผมยังขยับไม่หยุด ส่วนบนก็ปรนเปรอให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ผมมองรอยรักที่ผมทำไว้อย่างชอบใจ มันชอบบ่นเวลาขึ้นรอยแดงที่คอแต่ผมชอบ ผมก็ยังทำและมันก็ห้ามไม่เคยได้

“จะถึงแล้วนะ...อื้อ” ผมร้องบอกมัน มันพยักหน้าอย่างอ่อนระทวย

พั่บๆ

“อึกๆ.....ถะ...ถึงแล้ว...อ๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มันร้องลั่นพร้อมกับน้ำรักของมันที่ปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องก่อนจะไหลลงเปื้อนที่นอน

ผมขยับส่วนล่างอีกสามสี่ทีสุดท้ายก็ปล่อยตามมันไป

“อืมมมมมมมม” ผมแช่น้องตัวเองค้างไว้ข้างในตัวมัน จนน้ำรักของผมไหลย้อนออกมาจนเปื้อนที่นอนเป็นดวงๆ

“เหนื่อยแล้ว” มันทิ้งร่างลงบนที่นอนอย่างหมดแรง

ผมคร่อมมันไว้ ก้มลงไปดูดซอกคอของมันโดยที่ส่วนล่างก็ยังไม่ถอดออก

พลั่ก!

“อ๊ะ” มันทุบหน้าผมเต็มๆ เมื่อผมกระแทกสวนมันไปที

“อาบน้ำดีกว่า กูอาบให้” ผมบอกไม่รอมันปฏิเสธ อุ้มมันขึ้นมาทั้งที่ส่วนล่างก็เชื่อมกันแบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำท่ามกลางเสียงโวยวายของไอ้เหนือ

“พี่เขียน กูเหนื่อยพอเหอะนะ”

แต่เสียงห้ามของมันผมก็สามารถเปลี่ยนเป็นเสียงขอร้องหวานๆ ได้ไม่ยาก

“พะ...พี่เขียน.....เร็ว....อื้อออ”
 
และคืนนั้นทั้งคืน......ก็โดนทั้งบนเตียงและในห้องน้ำไปอย่างหนำใจ




TBC______________

 :hao5: :hao6: :mew1: :mew2: :katai1: :katai2-1: :katai4:



CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ me_toey

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 103
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
 :jul1: :jul1: :jul1:

โอ๊ย เลือดหมดตัวล่ะเนี๊ย

น่ารักจริงคู่นี้ ทั้งหวานทั้งหื่น
 :z1: :z1:

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8

ออฟไลน์ rmlab

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +120/-2
น้องเหนือน่ารักเป็นบ้าเลย

หมูกระต่าย

  • บุคคลทั่วไป
พี่เขียนแจ่มโบ๊ะ

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8893
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
ชอบน้องเหนือออออ :)

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
ว๊ากกกกกด อิพี่เขียน หื่น

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
แหมๆเหนือ เด๋วนี้หัดยั่วนะ

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1860
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
อะหือ ร้อนแรงกันจริง

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
ไอ้พี่เขียนขี้แกล้ง  :mew4:

I-nam

  • บุคคลทั่วไป
อ่านทีเดียวรวดเดียวเลยค่ะ
พี่เขียนสีเท่ห์มาก ชอบๆๆ น้องเหนือก็น่ารัก น่าฟัดจริง
ส่วนคู่ริว วิสกี้นี่ไม่ต้องพูดถึง มุ้งมิ้งสุดๆ ดูแบบรั่วๆหน่อยๆ
ตอนนี้ลุ้นคู่แพะกับน้ำแข็งมากอ่ะ ชอบคู่นี้ อยากรู้จริงๆว่าแพะจะเข้าไปจีบยังไง :o8: :-[

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด