"Under_lie" ตอนที่ 3เฟื่องทำข้าวต้มหมูด้วยตัวเองแล้วยกขึ้นมาที่ห้องนอนชั้น 3 ตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า รอจนพ่อตื่นก็จัดแจงเช็ดตัว ป้อนข้าวให้พ่อด้วยตัวเอง โดยมีพยาบาลคอยดูอยู่ใกล้ ๆ ส่วนลลิลเข้ามาดูตอนที่ป้อนข้าว พูดชื่นชมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“เด็ก ๆบอกว่าคทาตื่นแต่เช้าลงไปทำข้าวต้มให้คุณพ่อ แม่ว่าคทาเองก็ควรพักผ่อนให้มาก ปล่อยให้เด็ก ๆ ทำไปเหมือนเคย แล้วถ้าอยากเช็ดตัว หรือป้อนข้าวพ่อ ก็ค่อยมาทำให้พ่อดีกว่ามั้ยจ๊ะ”
เฟื่องที่กำลังสวมบทเป็นคทาเงียบเฉย ป้อนข้าวให้พ่อไปเรื่อย ๆ เพราะรู้ดีว่า ยิ่งพูดก็จะยิ่งเผยพิรุธ
ขณะที่พ่อพูดขอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
ป้อนข้าวเสร็จยาหลายเม็ดที่พยาบาลวางไว้ให้ ถูกสลับด้วยวิตามินที่ฟ้าจัดมาให้
ตัวอย่างอาหารและยาที่แอบเก็บใส่หลอดส่งให้กับฟ้าเมื่อวันก่อน มีแต่ผลการตรวจสอบเบื้องต้นของอาหารที่ได้อย่างรวดเร็วในเย็นวันนั้น
ยังมีตัวอย่างปัสสาวะ กับปลายเล็บ และเส้นผมของพ่อที่ส่งไปตรวจ และได้ผลในหลายวันถัดมา
ทั้งหมดได้ผลออกมาตรงกัน
นั่นคือยาเบื่อหนู
แต่ผลการตรวจสอบอย่างละเอียดที่จะเอาไปแจ้งความหรือทางรอดในกรณีที่ไอ้เฟื่องคนนี้จะโดนตำรวจจับ ยังต้องรอให้เป็นทางการมากกว่านี้
ดังนั้น สิ่งที่พอจะทำได้ ก็คือต้องเปลี่ยนอาหารและยา แล้วก็พาพ่อออกไปรับแสงแดดตอนเช้า กับตอนเย็นทุกวัน
พ่ออาจโดนวางยาทีละน้อยมาเป็นเวลานาน ทั้งอาจมียานอนหลับผสมอยู่ด้วย บวกกับการที่ไม่ได้รับแสงแดด ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย
คนพวกนี้ไม่ได้ต้องการให้พ่อตาย พวกเขาต้องการให้พ่อมีชีวิตอยู่ และอยู่เฉย ๆเท่านั้น
ป้อนยาให้พ่อเสร็จ เฟื่องทำทีเดินเข้าห้องน้ำ แล้วเทยาที่พยาบาลจัดไว้ลงชักโครก
เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา นอกจากพยาบาลแล้ว ยังมีคนตัวโตนั่งคุกเข่าอยู่ข้างรถวีลแชร์ของพ่อ
“กำลังจะออกไปเดินเล่นกันหรือ”
“ใช่” พ่อบอก
“ได้แค่ครึ่งชั่วโมง พ่อก็เพลียต้องพากลับมานอนแล้วครับ” เฟื่องบอก
ษมาอาสา เข็นรถพาพ่อออกไปนั่งรับแสงแดดยามเช้าที่ระเบียง
“คทาดูแลพ่อดีมาก อีกไม่นาน เราคงพาพ่อลงไปเดินเล่นที่สนามหญ้าได้”
แต่เฟื่องกลับนั่งห่างออกมาทางด้านหลังให้ษมาคุยกับพ่อ
....ยังไงเราก็คนนอก ให้พ่อลูกเขาได้คุยกันบ้างเถอะ....
นอกจากนั่งอยู่ข้างหลัง เฟื่องยังทำหน้าตาไม่รับรู้ ซึ่งถ้าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ก็คงต้องถามว่า วันนี้ไม่ต้องไปไหนหรือไง ถึงได้มีเวลามาอนยู่กับพ่อจนสาย
แต่ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้านนี้ เฟื่องต้องเก็บทุกคำพูดไว้ในใจตลอด
แรก ๆมันก็อึดอัดอยากพูด อยากถาม แต่พอผ่านไปได้ 2-3 วันก็เริ่มชิน
ลลินแต่งตัวสวยงามเหมือนเคย เดินนวยนาดเข้ามาในห้องนอน แล้วมีสีหน้าประหลาดใจ เมื่อเห็นว่า ทุกคนพากันไปนั่งอยู่ที่ระเบียง
“วันนี้ ยังไม่ง่วงหรือคะ ปกติพอทานข้าวเสร็จก็จะง่วง”
พ่อหันมายิ้มเหนื่อย ๆ ให้สตรีสูงวัย “ไม่ง่วงหรอก แต่มันไม่ค่อยมีแรง”
ด้วยสัญชาติญาณ เฟื่องลุกขึ้นไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าพ่อ ค่อย ๆเหยียดขา พับขาแล้ววางลง ทีละข้าง
“ทำเป็นด้วยหรือ ให้พยาบาลทำให้ก็ได้จ้ะ” ลลิลบอก
เฟื่องเกือบหลุดปากไปแล้วว่า ใคร ๆก็ทำได้ ดีที่รีบหุบปากลงทันที
ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะเบา ๆ กับคำว่าขอบใจ
เฟื่องเงยหน้ามองพ่อ แววตาอบอุ่นที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ
รอจนพ่อนอนหลับ เฟื่องถึงได้กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง
หนุ่มตัวผอมตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ซุกซ่อนไว้แล้วกดโทรกลับ โดยที่ยังคงซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า
“มีอะไร บ่ายนี้จะไม่มาขายขนมหรือไง”
“ไปสิ แต่จะต้องให้พี่เก็บฉี่พ่อมาอีก ต้องดูเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้”
“เออ แกเตรียมกระปุกมาแล้วกัน แต่เรื่องอาหาร ฉันเปลี่ยนได้แต่มื้อเช้าว่ะ มื้อเย็นต้องใช้วิธีเอาขนมของแกดักทาง ให้กินก่อนจะได้กินข้าวน้อยลง แต่เขาก็ยังเพลียอยู่เลย” เฟื่องบอกขณะที่มองสร้อยข้อมือที่คทาซื้อให้
......มึงไปไหนของมึงนะ จะอยู่หรือจะตายไปแล้ว ก็ส่งสัญญาณให้กูหน่อย กูมีเวลาน้อย....
“ก็พ่อโดนวางยามาเป็นปี ๆพี่จะให้หายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ได้ไง แล้วเรื่องพี่คทา มีความคืบหน้าอะไรมั้ย”
“ไม่มี ทุกคนที่นี่เรียกฉันว่าคทา แล้วแกจะให้ฉันถามหาคทาได้ยังไง รู้งี้สมัครมาเป็นคนใช้น่าจะดี ไม่น่าถือบัตรไอ้คทาเล้ย” เฟื่องลากเสียงสูง “แล้วยิ่งไอ้การที่ทุกคนรู้ว่าฉันไม่ใช่คทา แต่ยังเรียกฉันว่าคทานี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจคนในบ้านนี้สักคน”
“แล้วพ่อล่ะ”
“ฉันคิดว่าพ่อเองก็รู้ เพราะพ่อพูดขอบใจฉันตลอด คงไม่มีพ่อคนไหนพูดคำขอบคุณลูกถี่ขนาดนี้หรอก”
“ไม่เข้าใจว่ะ”
“เออ ไม่เข้าใจเหมือนกัน ได้แต่ตามน้ำไปเรื่อย ยังหาคทาไม่เจอช่วยกันรักษาพ่อก่อนก็ยังดี”
“แล้วนี่ตกลงพี่ได้เจอหมอที่มาตรวจพ่อบ้างหรือยัง”
“ไม่มีเลย มีแต่พยาบาลที่มานั่งเฝ้า ดูไปดูมาเหมือนเขามาเฝ้าฉันมากกว่าเฝ้าพ่อว่ะ มีคุณลลิลแวบมาดูเป็นพัก ๆ คงมาตามคำสั่งคุณษมาเขา ไอ้บ้าน 3 หลังที่อยู่ในรั้วเดียวกันนี่ก็ไม่ได้ไปดูเลย ไม่ยามก็แม่บ้านเดินตามตลอด พอฉันออกไปนอกเขตบ้านนี้ปุ๊บ คุณคทาคะข้างนอกอากาศร้อน กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ปั๊บ” เฟื่องทำเสียงเลียนแบบแม่บ้านให้น้องสาวฟัง
น้องสาวท้วงขึ้น “แล้วกลางคืนพี่ไปดูไม่ได้เหรอ เดี๋ยวพวกคุณน้าคุณอาเขากลับมาจากทัวร์ต่างประเทศ เขาโวยวายจับพี่ส่งตำรวจขึ้นมา”
“เออ รู้แล้ว นี่ก็รีบอยู่ กลัวเหมือนกันนะโว้ย ช่วยพ่อก็ไม่ได้ คทาก็หาไม่เจอ จะติดคุกเสียก่อน” ก่อนจะวางสาย เฟื่องกำชับน้องสาวอีกที “แกเอาขนมแบบที่เคี้ยวง่าย ๆ กลืนง่าย ๆมาให้พ่อด้วย แล้วอย่าลืมยาทาแผลกดทับนะ”
เมื่อกดโทรศัพท์เอาโทรศัพท์ไปซ่อนไว้ในตู้ตามเดิม แล้วหันกลับมา
ษมายืนกอดอกมองอยู่ที่ประตูห้องนอน
เฟื่องได้แต่ยืนหน้าซีด
“ฉันควรเรียกเธอว่าอะไร”
“มะ...”
“อย่าตอบว่าไม่รู้” ษมาชิงพูดขึ้นก่อน
เฟื่องกลืนก้อนน้ำลายลงคอ นึกถึงประโยคต่าง ๆที่เตรียมไว้ในกรณีที่โดนจับได้
“ผมชื่อเตโช เฟื่อง ผมเรียนที่เดียวกับคทา”
“ทำไมถึงสวมรอยเป็นคทา”
“ผมไม่ได้สวมรอย ผมแค่มีบัตรของคทา พวกคุณต่างหากที่เรียกผมแบบนั้น”
ษมาถึงกับหัวเราะเบา ๆ ทุกประโยคของเฟื่องไม่ได้ต่างจากที่คิดเลยสักนิด
“แต่เธอก็แกล้งความจำเสื่อม เพื่อที่จะเข้ามาที่บ้านนี้ เพราะอะไร”
เฟื่องแน่ใจว่า ษมาได้ยินประโยคที่พูดกับฟ้าทางโทรศัพท์ แต่คน ๆนี้กำลังบังคับให้เขาพูดทุกอย่างออกมาเอง มันทำให้เฟื่องยิ่งไม่ไว้ใจ
ถึงคทาจะเห่อพี่ชายขนาดไหน แต่พี่ชายคนนี้ ก็ไม่ยอมเปลี่ยนหมอให้พ่อ ปล่อยให้พ่อนอนป่วยอยู่อย่างนั้นเป็นปี ๆ ได้อย่างไร
เมื่อเฟื่องเลือกที่จะเงียบ ษมาก็ก้าวเข้ามาหาช้า ๆ
“เธอต้องการอะไร”
อีกเพียง 2 ก้าวษมาก็จะก้าวถึงตัว เฟื่องรีบบอกก่อน “ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากรู้”
“ก็มันคืออะไรล่ะ”
บางอย่างในแววตาของษมาบอกว่ารู้ว่าเฟื่องต้องการอะไร แต่ก็ยังต้องการให้เฟื่องพูดออกมาเอง
“คทามักจะเล่าเรื่องพ่อ กับเรื่องของคุณ เขามาหาพ่อแล้วก็หายไป แต่คนที่บ้านนี้บอกว่า เขาไม่ได้กลับมา”
ษมาหยุดคิดทบทวน
เพราะเท่าที่รู้และแจ้งความไว้กับตำรวจ ก็คือคทากลับมาไม่ถึงบ้าน
คือคทาออกจากมหาวิทยาลัยมาแล้ว และหายไปในระหว่างการเดินทาง ซึ่งทำให้ษมาเชื่อว่าน้องชายอาจเกิดอุบัติเหตุ
“ตอนที่คทามาถึงที่นี่เขาติดต่อกับเธอหรือเปล่า”
เฟื่องพยักหน้า “เขาบอกว่า พ่ออาการไม่ดี อยากพาพ่อไปหาหมอ”
ษมาเปลี่ยนไปนั่งบนเตียง
.......คทากลับมาถึงบ้านแล้ว และโทรติดต่อกับเพื่อนงั้นหรือ แต่ทำไมไม่บอกพี่
“ฉันจะถามคนในบ้านเรื่องนี้เอง ส่วนเธอ...เฟื่อง ถ้าคิดจะไปเดินเล่นแถวบ้านอาของฉัน ไว้ฉันจะพาไป”
เฟื่องทำตาโต หน้าตาเหรอหรา จนษมาต้องอมยิ้ม ตบบนที่นอน เชิงสั่งให้มานั่งข้าง ๆ
“มานั่งที่นี่”
เฟื่องนั่งลงตามคำสั่งก็จริง แต่ว่านั่งลงที่มุมเตียงพอดี
“ฉันเข้าใจนะ ว่าทำไมเธอถึงต้องรีบร้อน แต่ไม่คิดบ้างหรือว่าเธออยู่ในถ้ำเสือ”
“ผมคงไม่เข้าถ้ำเสือ ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนผมหายไป”
“เพื่อนเธอคือน้องฉัน ฉันแจ้งความแล้ว”
“แต่ก็ยังไม่เจอ ทั้งที่เขาอาจอยู่ใต้จมูกคุณเอง และบางทีอาจเป็นคุณเองนี่แหละที่ซ่อนเขาไว้”
ษมาหันมามองหน้าเฟื่องตรง ๆ
“เป็นข้อกล่าวหาที่น่าผิดหวังมาก ฉันกับคทามีกันอยู่แค่ 2 คนพี่น้อง เธออาจมองว่าฉันแย่มากที่ปล่อยให้พ่อนอนป่วยหนักอยู่กับบ้าน แต่ฉันพยายามแล้วหลายครั้ง ทุกครั้งทำให้พ่อโกรธและอาการทรุดหนักลงไปอีก จนฉันต้องยอมให้เขาอยู่แบบนั้น....”
คนตัวโตหยุดพูดไปเฉย ๆ แล้วลุกขึ้น
“จะไปเดินเล่นใช่มั้ย”
“คุณเชื่อที่ผมพูดหรือ”
“ฉันไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เธอพูด แต่เพราะฉันรู้มาแต่แรกว่าเธอไม่ใช่คทา ฉันเพียงคาดหวังว่า เธอจะทำให้ฉันพบน้องเร็วขึ้น ส่วนเรื่องที่มาของเธอ ตำรวจรายงานให้ฉันฟังแล้ว”
..........และสิ่งที่เฟื่องพูด มันก็คือความจริงที่ษมามองเห็นอยู่ทุกวัน
“แล้วคุณไม่ให้เขามาจับผมหรือ”
“ถ้าเธอจะช่วยฉันดูแลพ่อ และตามหาน้อง ฉันก็จะไม่ส่งเธอให้ตำรวจ”
“ผมไม่ได้หลอกคุณสักหน่อย”
“เธอแกล้งความจำเสื่อมไม่เรียกว่าหลอกฉันหรือ”
.....รู้ว่าไม่ใช่น้อง แต่เพิ่งรู้ว่า ไม่ได้ความจำเสื่อม และการที่เห็นว่าเฟื่องดูแลพ่อเป็นอย่างดี จนพ่ออาการดีขึ้น ทำให้รู้สึกขอบใจ และสงสาร....
แปลกที่ไม่ได้รู้สึกโกรธที่โดนหลอก แต่กลับรู้สึกดีที่เฟื่องสารภาพเรื่องจริง
เฟื่องคิดว่าเข้าใจความคิดของษมา เมื่อเดินตามแผ่นหลังกว้างลงมาจากห้องนอน เท่าที่เห็นมาหลายวันมันก็เป็นอย่างนั้น เขาไปทำงานแต่เช้า กลับบ้านค่ำ แต่ก็ยังขึ้นไปหาพ่อได้ทุกเช้า
และแทบไม่ได้คุยกับใครในบ้าน
ดูเหมือนคนอารมณ์ดีก็จริง แต่คนที่เครียดกับงาน และได้นอนวันละไม่ถึง 5 ชั่วโมงจะอารมณ์ดีได้อย่างไร
ที่เจอกันอยู่แทบจะตลอดเวลา ก็คือคุณลลิลที่จะคอยถามว่าต้องการอะไร
ส่วนอีกคนคือคุณบัญชรเคยเห็นเพียงแว่บเดียวและครั้งเดียว แถวโต๊ะกินข้าว
ที่เจอกับบัญชรน้อย ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เพราะเฟื่องเองก็มีความจำเป็นที่จะต้องพบเจอกับคนในบ้านให้น้อยที่สุด
เมื่อเดินลงมาข้างล่าง เห็นลลิลเดินออกมาจากห้องทำงาน แล้วก็กลับเข้าไปใหม่เมื่อเห็นว่าเฟื่องอยู่กับษมา
“คุณลลิลดูแลบ้านนี้ ก็ถือว่าทำงานเหมือนกัน”
“ไม่หรอก”
“แต่เธอมักอยู่ในห้องทำงานของเธอ”
“อ่านนิยายน่ะ”
“อ้อ.....” คทาลากเสียง
ษมาถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง “ยังไม่ได้เข้าไปในห้องนั้นหรือ”
“ไม่ฮะ ผมไปเอาหนังสือที่ห้องพี่ไง”
“ดีแล้ว” ษมายิ้มกว้าง “คทาชอบทำอย่างนั้น เขาเรียกห้องทำงานนั่นว่าห้องฝันเฟื่อง แต่พี่ไม่คิดว่าคทาจะคิดอย่างนั้นจริง ๆ แต่เป็นเพราะคทาไม่ชอบคุณลลิลมากกว่า ทั้งพี่และคทา ต่างก็ไม่เคยเรียกเธอว่าแม่”
ษมากลับมาเรียกตัวเองว่าพี่อีกครั้ง และยอมรับกับตัวเองว่า การแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ คุ้นปากกว่าคำว่าฉัน และการเรียกหนุ่มคนนี้ด้วยชื่อ ก็ดีกว่าคำว่าเธอ
“เดิมนั่นเป็นห้องทำงานของพ่อ แต่เพราะพี่ไม่เคยใช้ห้องนั้นทำงาน คุณลลิลกับคุณบัญชรก็เลยใช้ห้องนั้น” ษมาหันมายิ้มให้คนตัวเล็ก ทั้งลดเสียงพูดเบาลง “ตอนที่เข้ามาในบ้าน แล้วเฟื่องเดินผ่านคุณลลิลไป...นั่นเหมือนคทามาก”
คนในบ้านเมื่อเห็นว่าษมาเป็นคนเดินนำน้องชายออกมาเดินเล่น ก็กลับไปทำงานบ้านกันตามเดิม
ษมาเดินนำไปเรื่อย ๆจากสนามหญ้าหน้าบ้าน ทำทีเดินต่อไปดูต้นไม้ที่บ้านของอาแต่ละคน แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้พาเดินเข้าไปดูรูปในบ้าน
“นี่อาณรงค์ จำได้มั้ย”
เฟื่องเห็นคนรับใช้ยืนอยู่ใกล้ ๆก็ตอบไปทันที
“จำไม่ได้”
บ้านของอาทั้ง 3 คนของษมา คืออาณรงค์ อานารี และอานหทัยเป็นบ้านที่หลังเล็กกว่าบ้านหลังใหญ่ก็จริง แต่การตกแต่งหรูหรา สวยงาม
ษมาพาดูแต่เพียงชั้นล่าง ของบ้านแต่ละหลัง โดยมีคนรับใช้คอยมองตามเป็นระยะตลอดเวลา
จนกระทั่งษามาเดินนำมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาวในสวน ยังคงมองเห็นรูปปั้นเหล่าเทวา นางฟ้าความสูงเท่าคนจริง สวยแต่น่ากลัว
และที่นั่งตรงนี้ ยังห่างจนคิดว่า คนรับใช้จะไม่ได้ยินบทสนทนา
ภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ ที่คล้ายหลุดออกมาจากละคร แต่ทำไมถึงได้ดูอึดอัด ไม่น่าไว้วางใจได้ขนาดนี้
“บ้านพี่คนเยอะ แต่กลับไม่คุยกัน”
“หือ” ษมาหันมามองคนที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ
“คนเยอะ เดินไปเดินมา เขาทำงานอะไรกัน”
“อาทั้ง 3 คนเขาชอบแบบนี้”
“ชอบให้มีคนรับใช้เยอะ ๆ น่ะหรือ แต่พี่จ่ายเงินเดือน”
ษมาพยักหน้า
พอเริ่มเปิดเผยตัวเอง เฟื่องก็ถามและตั้งข้อสังเกตไปเรื่อย “ถ้าอาของพี่เขาชอบหรู ทำไมเขาไม่มาอยู่หลังใหญ่กับพ่อแล้วไล่พี่มาอยู่หลังเล็ก”
“เขาแยกบ้านอย่างนี้ตั้งแต่พี่เด็ก ๆ แล้ว”
เฟื่องคิดตาม “เขาไม่คิดอยากได้บ้านใหญ่นั่น ไม่อยากได้ทั้งหมดหรือ”
ษมาเพียงยกมือขึ้นจับศีรษะเล็ก
“เรานี่ก็ช่างคิดเหมือนกันนะ”
“แล้วผมคิดถูกหรือเปล่า”
“เขาอาจจะอยากได้ทั้งหมด แต่เขาไม่อยากทำงาน”
ดวงตาสีเข้มมองหนุ่มตัวผอมที่กอดอกแน่น
“หนาวหรือ”
“เปล่า แต่ผมกำลังคิดว่า บรรดาอา ๆของพี่น่ากลัว” เฟื่องบอกขณะที่จ้องมองรูปปั้นขนาดเท่าคนจริงใต้ต้นไม้ใหญ่
“มีแต่คนบอกว่าพี่น่ากลัว”
เฟื่องอดไม่ได้ที่จะทำปากยื่น ทำให้ษมาหัวเราะหึหึ
“แต่คทาไม่เคยทำหน้าตาเป็นเด็กเล็ก ๆแบบนี้”
เฟื่องยิ่งทำปากยื่นอีกหน “คทามันไม่ทำตัวเป็นเด็กหรอก แต่มันชอบบังคับให้ฟังเรื่องที่มันเล่า ไม่ว่าจะเรื่องหมากัดกันหน้าหอ จนถึงเรื่องพ่อ ถ้าผมกำลังทำอย่างอื่นอยู่ มันจะบังคับให้ฟังด้วยการเล่าซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น เคยประชดมันว่า เดี๋ยวมันเล่าจบจะเล่าทวนตั้งแต่ต้นให้ฟังเอามั้ย”
“แล้วคทาว่าไง”
“มันก็เล่าให้ฟังใหม่จริง ๆน่ะสิ”
ษมาหัวเราะอย่างผ่อนคลาย “พวกเธอสนิทกันดีจริง”
“ก็สนิทกันมากพอที่จะไม่อยากอยู่เฉย ๆเวลาที่มันหายไปแบบนี้ก็แล้วกัน” เฟื่องเพิ่งนึกขึ้นได้อีกเรื่อง “คทาไม่เคยส่งรูปมันกับผมไปให้พี่ดูเหรอ ผมว่าเราเคยถ่ายด้วยกันครั้งหรือ 2 ครั้ง ผมถึงได้ไม่บอกตำรวจแต่แรกว่าผมคือใคร”
“เคย ยังจำได้ว่ามีคนหน้าตาคล้ายกันอยู่คน ยังคิดว่าคทานี่มันเข้าใจหาเพื่อนหน้าตาคล้ายกัน แต่พอดีว่าเมลล์เดิมพี่โดนแฮกจากคอมพ์ที่มหาวิทยาลัยที่โน่น ทำให้ต้องปิดไปแล้วพอจะเปิดใหม่ ก็ไม่ได้บอกให้คทาส่งมาให้ใหม่”
“อ้อ....” เฟื่องลากเสียงยาว
พอจะเข้าใจได้ว่า ทำไมเขาถึงไม่ค่อยโกรธเท่าไหร่เมื่อรู้ความจริง
“แล้วทำไมพี่ถึงบอกกับตำรวจว่าผมคือคทา”
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ใช่ ตำรวจก็คงไม่ยอมให้พี่พาเฟื่องมา เขาก็ต้องตามหาครอบครัวเฟื่อง และพี่ก็เสียโอกาสที่จะตามหาคทา”
“เออ นั่นสิเนอะ”
“ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ไว้หรือไง”
“คิดไว้เหมือนกัน รวมถึงเผื่อพี่จับผมส่งตำรวจด้วย”
“อันนั้นไว้หลังสุด กรณีที่เราหาคทาไม่เจอ แล้วมีของในบ้านหายไป พี่จะจับเฟื่องส่งให้ตำรวจ”
“อ้าวววววววววววว คุยกันตั้งนาน”
.......จบตอนที่ 3……….ตอนที่ 3 แล้ว แสดงว่าครึ่งเรื่องแล้ว 
ไวเนอะ ก็เขียนแค่ 5 ตอนเองนี่นาทุกอย่างรวดเร็วไปหมดเนอะๆๆๆๆๆ
คิดถึงกัน แวะมาอ่านเรื่องบ่อยๆ จิ (ไอ้นี่ก็ขายของจริง ๆเล้ย)
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องที่เราเขียนนะครับ ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆ X 100
มาอีกครั้งวันอังคารนะครับ
พี่ไจฟ์กับทีคนหล่อมาก ใจดี แสนดี น่ารัก เพอร์เฟ็กต์ 
สะ-ปอย ว่า ....รูปปั้นเหรอ ใช่หรือเปล่า เอ...ใช่มั้ยหนอ 
ส่วนเรื่องยาเบื่อหนู ถ้าจากเรื่องที่พี่ไจฟ์เขียน ไม่มีนะครับ แต่คุณอาจเห็นในเรื่องอื่นๆ ส่วนเรื่องนี้ มีที่มาจาก คดี "นโปเลียน" กับเรื่องอกาธาเขียน คือชื่อหนังสือจริงๆ ว่าอะไรก็จำไม่ได้ละ เคยถามแล้วเขาตอบแล้ว แล้วก็ลืม 
แต่หนังสือทั้ง 2 เล่มยังอยู่ในตู้ นั่นแหละ สักวันผมจะหยิบมาอ่าน แต่ตอนนี้ขอเอาตัวรอดจากไอ้ที่มันวางอยู่ข้างหน้านี่ก่อนนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
