พิมพ์หน้านี้ - "Under_lie"
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: MyTeaMeJive ที่ 15-05-2013 10:06:15
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องนี้คือเรื่องที่แต่งขึ้น
"Under_lie"
ตอนที่ 1
เย็นวันเสาร์ ที่หน้าหอพักมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด มีนักศึกษาหลายคนจับกลุ่มนั่งคุยกันกระจัดกระจาย หลายคนรอเพื่อนสมทบกันออกไปข้างนอก แต่หลายคนก็เพียงแค่หาที่นั่งอ่านหนังสือ เพราะเบื่อที่จะต้องอยู่ในห้องพักตลอดเวลา
ที่เก้าอี้หินอ่อนมุมหนึ่งของอาคาร มีหนุ่มนักศึกษาหน้าอ่อนนั่งอ่านหนังสืออยู่ คนที่เดินตรงมาหาวางเชือกถักเป็นสายรัดข้อมือ ตรงกลางเป็นแก้วใสสีฟ้าสวย ลงบนหนังสือ “อะ กูซื้อมาฝาก”
“ขอบใจ มึงออกไปข้างนอกมาเหรอ”
“เปล่า มีคนเขาเอามาขายที่หน้าหอเมื่อกี้ไง กูเลยซื้อมา 2 เส้น”
หนุ่มคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่มองไปที่สร้อยข้อมือของอีกคน “อ้าวมึงซื้อของกูกับมึงเหมือนกันเหรอ”
“คนขายเขาหยิบให้ ไม่เหมือนหรอก ของกูสีน้ำเงิน ของมึงสีฟ้า”
แต่พอเอามาเทียบสีกันตอนนี้มันกลับเหมือนกัน
“อ้าวสัด ขืนใส่คนได้หาว่ามึงกับกูเป็นคู่เกย์แน่ ๆ ใส่สร้อยข้อมือคู่”
“เออ ช่างมึงเหอะ กูชอบ กูจะใส่” ว่าแล้วคนที่ซื้อมาก็ผูกเชือกข้อมือทันที สีหน้าภูมิใจประหนึ่งว่ามันสวยสุดยอด
“เพิ่งรู้ว่า มึงใส่ของถูกอย่างนี้ด้วย เดี๋ยวได้ผื่นขึ้นหรอกมึง”
นั่นเพราะหนุ่มคนที่ซื้อสร้อยมา เป็นคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีมีราคา จะนาฬิกาหรือโทรศัพท์ที่ใช้อยู่ก็แพงจัด จนไม่น่าเชื่อว่าจะซื้อของแบบนี้เป็นเหมือนกัน
คนซื้อมาหัวเราะร่วน
“ถ้ามันสวย และกูรู้ว่ามึงชอบ กูไม่ติดใจเรื่องราคาอยู่แล้ว”
“ช่ายยยยย พ่อคนรวย” คนที่อ่านหนังสืออยู่ประชดให้ แล้วเก็บสร้อยข้อมือใส่กระเป๋ากางเกง ส่วนอีกคนพอเห็นเพื่อนรับของไปแล้ว ก็เปิดกระเป๋าสตางค์หยิบรูปภาพอีกใบส่งให้ ด้วยการวางลงบนหนังสืออีกครั้ง
“เฟื่อง นี่ไงพี่ษมา พี่ชายกู ที่กูเล่าให้ฟังน่ะ”
“เออ” เฟื่องกระแทกเสียงตอบ
ไม่เห็นว่า พี่ษมาของไอ้คทาจะน่าสนใจตรงไหน และนี่ก็ไม่ใช่รูปพี่ษมาของไอ้คทาใบแรกที่มันเอามาให้ดูเสียหน่อย
ในโทรศัพท์มันเองก็มีทั้งรูปพ่อ รูปพี่ชายมันเหมือนกัน
“พี่ษมาจบด็อกเตอร์แล้วนะโว้ย เขากำลังจะกลับบ้านแล้ว ต่อไปต้องเรียกพี่ชายด็อกเตอร์ละ”
“เออ” เฟื่องตอบเหมือนเดิม จนคทาต้องกอดอก
“มึงจะฟังกูมั้ย นี่เรื่องจริงจังนะโว้ย”
“แล้วมันมีอะไรต่างจากที่มึงเล่าก่อนหน้านี้ หรือไง”
“ช่างกูเหอะ แต่มึงต้องฟัง”
“ก็ฟังอยู่” เฟื่องเงยหน้าขื้นมาจากหนังสือในมือ
ดวงตาสีอ่อนแทบไม่ต่างกัน จมูก ปาก คล้ายกัน รูปร่างใกล้เคียงกัน ต่างกันเพียงสีผิว ทรงผมและลักษณะการแต่งกาย ที่แตกต่าง เพราะคทาจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมมีราคาเสมอ ตรงข้ามกับเฟื่องที่ทั้งเสื้อทั้งกางเกงจนถึงฟองน้ำที่ใส่อยู่ราคารวมกันไม่เกิน 200 บาท
“พ่อกูไม่สบาย กูโทรศัพท์คุยกับเขา เขาบอกว่าพักนี้อยากนอนทั้งวัน งานที่บริษัทก็เลยต้องให้แม่เลี้ยงกับน้องชายเขาดูแล”
คทาไม่เคยเรียกน้องชายของแม่เลี้ยงว่าน้าเลยสักครั้ง และน้ำเสียงที่เรียกแม่เลี้ยงก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เฟื่องรับรู้มานานแล้วว่า คทาไม่เคยชอบพวกเขา
มันก็แค่นิยายน้ำเน่า แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง ไม่มีอะไรแปลกใหม่
เดี๋ยวพี่ชายด็อกเตอร์เขาเรียนจบกลับมาจากอเมริกา ปัญหาในครอบครัวมันก็คงคลี่คลายลงไปได้เองน่ะแหละ
“กูว่า สอบเสร็จกูจะลงไปดูพ่อสักหน่อย”
“ไปดิ” เฟื่องตอบทันที “รอไปพร้อมกู”
“ไม่ล่ะ มึงต้องไปค่ายกับชมรมก่อนนี่หว่า” คทาท้วงขึ้น
“ก็เออสิ ไม่กี่วันเอง มึงช็อปปิ้งแถวนี้รอกูก่อนสิ”
หนุ่มที่ต่างกายดี ส่ายหน้า “พูดอย่างกับแถวนี้เป็นออร์ชาร์ดโรด” คทาหมายถึงแหล่งช็อปปิ้งที่สิงคโปร์ “กูสังหรณ์ใจแปลก ๆ เพราะพ่อกูไม่ใช่คนอ่อนแอ กูมาเรียนแค่ปีเดียว เขาจะป่วยหนักขนาดนั้นได้ไง”
เฟื่องถามตรง ๆ “พ่อมึงอายุเท่าไหร่แล้ว เขาตรวจสุขภาพบ้างหรือเปล่า มึงเล่าให้กูฟังว่าเขาทำงานหนักมาตลอด”
“ยังไม่ 60 หรอก แต่เรื่องที่เขาทำงานหนักก็ใช่ ทั้งที่เขามีน้องชายน้องสาวตั้งหลายคน แต่ละคนไม่มีใครทำงาน เป็นเหลือบเกาะพ่อกูทั้งนั้น ถึงจะแม่เลี้ยงกับน้องเขาเนี่ยก็พวกวัชพืช”
เฟื่องปล่อยให้คทาบ่นยาวจนพอใจ ก็ชวนคุยเรื่องเดิม
“มึงกลับไป ก็พาเขาไปตรวจสุขภาพ ไปพักผ่อนชายทะเล เขาอาจจะดีขึ้นก็ได้”
คทาพยักหน้า “กูก็กะงั้นแหละ ว่าจะรอพี่ษมากลับมาก่อน แต่...ไม่รู้สิ ยังไงกูก็อยากไปดูพ่อให้เห็นกับตาตัวเองมากกว่า”
“เออ นั่นแหละ ถูกต้องที่สุด พ่อเรา เราก็ต้องดูเองสิวะ” เฟื่องบอก แล้วชี้ไปที่หนังสือเรียน “เอ้า จะอ่านหนังสือได้หรือยังคุณชาย ใกล้สอบแล้วนะครับคุณ”
“ก็มีสอบกันทุกอาทิตย์น่ะแหละ” คทา ทำหน้าคว่ำแล้วอ่านหนังสือเรียน
เรียน สอบ และปิดเทอม คทากลับบ้านก่อนและโทรศัพท์มาบอกว่า พ่อป่วยหนักกว่าที่คิดไว้ และมีเรื่องที่น่าสงสัยเกี่ยวกับอาการป่วยของพ่อ
ส่วนเฟื่องไปค่ายชมรม เมื่อกลับกรุงเทพ ฯ ก็โทรศัพท์หาคทา แต่ไม่มีใครรับสาย เมื่อโทรไปหาที่บ้าน คนที่บ้านบอกว่า คทาไม่ได้กลับมาบ้าน เมื่อเปิดเทอมคทาไม่ได้กลับมา เฟื่องเป็นคนเก็บของ ๆคทาไปไว้ที่ของเก็บของรวม
เรื่องของคทาเงียบหายไปในลักษณะนั้น
////////
เฟื่องจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความสงสัย ตารางและตัวหนังสือที่ปรากฏ ยิ่งทำให้มีแต่คำถาม
“ครอบครัวเขาแจ้งความคนหายไว้เหรอฟ้า”
หญิงสาวสวมแว่นตาหนาที่นั่งอยู่ข้าง ๆพยักหน้าด้วยความมั่นใจ
“อ่า ฮะ เพื่อนพี่เฟื่องยังไม่ตายหรอก”
“ปั๊ดเหนี่ยว” ปากพูด มือก็โบกน้องสาวไปที “ปากนะปากไอ้ฟ้า พี่ไปถามฝ่ายทะเบียนที่มหา’ลัยแล้ว เขาก็ไม่ได้บอกว่าดร็อปหรือออก แต่ว่าขาดเรียนไปเฉย ๆ ทำให้หมดสภาพ ฯ”
“แล้วไง พี่สงสัยอะไร”
“เมื่อปิดเทอมที่แล้ว คทามันบอกว่า พ่อป่วยก็เลยจะกลับบ้าน แต่ที่บ้านเขาบอกว่าไม่ได้กลับมา”
ฟ้าพยักหน้าหงึกหงัก
เพราะตั้งแต่ตอนนั้น ถึงพี่ชายจะไม่ได้พูดอะไร แต่พอจะรู้ว่าเขาไม่สบายใจ รอจนปิดเทอมครั้งนี้ ที่เขามาบอกว่า ให้หาข้อมูลทะเบียนราษฎร์ กับฐานข้อมูลกลางของตำรวจ เพื่อหาเรื่องราวของเพื่อนคนที่หายไปให้หน่อย
“แล้วพี่เฟื่องจะทำไงต่อ”
“คิดก่อน สุ่มสี่สุ่มห้าเดินเข้าไปในบ้านเขา แล้วถามหาไอ้คทาคงไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้” ฟ้าย้อนให้
เฟื่องมองหน้าน้องสาวแล้วพยักหน้าช้า ๆ
“แกแต่งตัวสวย ๆ ซื้อขนมแพง ๆไปถามหาไอ้คทาที่บ้านเขา”
“อ้าว แล้วทำไมพี่ไม่ทำเองล่ะ”
“ทำเองแน่นอน แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้”
คำตอบของฟ้าจากการไปถามหาคทาที่บ้าน ไม่ได้ต่างจากที่รู้มาก่อนหน้านี้
ยามหน้าบ้าน ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่า คุณคทาไม่ได้กลับมาบ้านนานแล้ว
ดังนั้นเฟื่องจึงต้องใช้เวลานานกว่าเดิม เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม
///////////
หนุ่มรูปร่างผอมบางคนนั้น จะว่าไปก็ไม่ได้ต่างจากวัยรุ่นทั่วไปสักเท่าไหร่ รูปร่างคล้ายกัน แต่งตัวเหมือน ๆกัน
เพียงแต่ไอ้อาการกวาดตามองไปรอบ ๆแบบมองผ่าน ไม่ได้จับจ้องอะไรเป็นพิเศษแบบนั้นที่มันสะดุดตา แล้วยิ่งเวลาที่มายืนอยู่แถว ๆหน้ากองปราบปรามแบบนี้ มันยิ่งชวนสงสัย
นายตำรวจตัวหนา รูปร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปถาม
“น้องมาหาใคร”
ดวงตาสีอ่อนที่มองมา เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ
“ผมไม่รู้”
“อ้าว”
เมื่ออีกฝ่ายตอบว่าไม่รู้ คำถามต่าง ๆมันก็ออกมาจากปากได้เองโดยอัตโนมัติ
หนุ่มน้อยคนนั้นเพียงแต่ส่งบัตรนักศึกษาเก่า ๆให้ดู “ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ผมมีแต่บัตรใบนี้”
“ผู้กองพาใครมา” เพื่อนร่วมงานที่กองทะเบียนหันมาทัก เมื่อเห็นผู้กองหมอกพาหนุ่มตัวผอมบางหน้าตาดีเดินเข้ามาด้วย
“ช่วยดูให้หน่อย” นายตำรวจส่งบัตรนักศึกษาให้เพื่อนร่วมงาน “จำประวัติไม่ได้ มีแต่บัตรใบนี้ใบเดียว”
เพื่อนร่วมงานไม่ได้สบตากับผู้กองหมอก แต่คิดตรงกัน
“นั่งคุยกันก่อน”
จริงหรือหลอกต้องคุยกันก่อน
ทีแรกหมอกก็คิดอยู่ว่าจะส่งให้เพื่อนซักประวัติไปเหมือนเคย แต่เพราะความคล้าย....
คล้ายใครคนหนึ่งที่ร้านหนังสือทำให้หมอกเพียงแค่เลี่ยงไปยืนห่าง ๆ มองดูเพื่อนกรอกชื่อ นามสกุลตามบัตรลงในโปรแกรมค้นหาบุคคล
เพียงครู่เดียว ภาพของบุคคลตามบัตรก็ปรากฎ พร้อมอักษรกำกับใต้ภาพระบุว่า เป็นผู้สูญหาย
รูปที่เห็นดูอายุน้อยกว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้
แต่เมื่อดูจากปี...แจ้งความคนหายไว้เมื่อ 4 ปีก่อน
มันก็...มีเค้าอยู่บ้าง
“มีแจ้งความคนหาย แต่ต้องให้ครอบครัวมายืนยันนะ ว่าใช่ หรือว่าบังเอิญไปเก็บบัตรใบนี้ได้”
“ผมไม่รู้”
คำตอบเหมือนเดิมที่ทำให้นายตำรวจ 2 คนต้องคิดหนัก
ก็เล่นตอบทุกคำถามว่าไม่รู้ คนถามก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามอะไร
เพียง 2 ชั่วโมงถัดมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ แต่งกายด้วยสูทเนื้อดี เดินหลังตรงเข้ามาที่สำนักงาน แล้วหยุดชะงักเมื่อเห็นแผ่นหลังของ หนุ่มคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องพนักงานสอบสวน
“คทา”
คนที่ถูกเรียกเพียงหันมามองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ขณะที่นายตำรวจกองทะเบียนโทรศัพท์ไปตามผู้กองหมอก
ระหว่างที่รอ ก็คือการสอบถาม
“รู้จักเขาหรือเปล่า”
หนุ่มตัวผอมยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม
นายตำรวจก็เลยยื่นบัตรนักศึกษาให้ แล้วบรรยายไปตามขั้นตอน
“เขามีแต่บัตรใบนี้ใบเดียว แต่จำอะไรไม่ได้เลย ชื่ออะไร มาจากไหน จะไปไหน ชื่อมหา’ลัยตามบัตรอยู่ทางอีสาน ยังคิดว่าบ้านอยู่ทางนั้น แต่ค้นตามชื่อในบัตร เห็นว่าครอบครัวแจ้งความคนหายไว้ตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว รบกวนคุณมาดูว่าใช่หรือเปล่า แล้วจะพาไปพบแพทย์ ตรวจร่างกาย ตรวจสมองก่อนมั้ย”
ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองหนุ่มตัวบางที่หันไปมองทางอื่น คิ้วคมนั่นขมวดแน่น ฟันสวยกัดริมฝีปากล่าง ท่าทางกำลังคิดหนัก
“ไม่เป็นไรครับ นี่คือน้องผม ขอผมพาเขากลับบ้านเลยได้มั้ยครับ”
“ยัง ๆ” นายตำรวจกองทะเบียนรีบบอก แล้วหันไปหาผู้กองหมอกที่ก้าวยาว ๆเข้ามาในห้อง
“หมอกนี่คุณษมา บอกว่านี่คือน้องชายเขา”
ผู้กองหมอกถามย้ำ “ใช่หรือครับ แต่เขาจำอะไรไม่ได้เลย แล้วก็ไม่มีทรัพย์สินอะไรติดตัวมาสักอย่าง”
“แต่ผมจำเขาได้”
นายตำรวจ 2 คนเลิกวางฟอร์มหันมามองหน้ากัน
โดยปกติ ถ้ามีบุคคลในครอบครัวมายืนยันว่าใช่ก็คือใช่ แล้วก็ลงบันทึกไว้ตามระเบียบราชการ
แต่มันคือสัญชาติญาณของตำรวจล้วน ๆที่บอกว่า อย่าเพิ่งแน่ใจ
“งั้นจะพาไปลงบันทึก ทำประวัติไว้นะ เพราะต้องเอาไปเป็นหลักฐานทำบัตรประชาชนที่สำนักงานเขตด้วย”
หนุ่มตัวเล็กก้มหน้ามองพื้นเดินตามนายตำรวจตัวโตไปด้วยดี ดวงตากลมเหลือบมองเท้าคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ
ในตอนที่พิมพ์ลายนิ้วมือ หนุ่มตัวเล็กบิดนิ้วมือทำให้ลายนิ้วมือเลอะเลือนไปเล็กน้อย แต่ษมาลงลายมือชื่อกำกับไว้ให้
“ตอนนี้เขายังจำอะไรไม่ได้ ผมขอทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองเขาไปก่อนได้มั้ยครับ”
“มันก็ต้องอย่างนั้นแหละ”นายตำรวจอาวุโสที่รับลงบันทึกไว้บอก “คอยดูแลให้ดีด้วยล่ะ ถ้าจะให้ดี น่าจะพาไปหาหมอด้วยนะ เพราะที่จำอะไรไม่ได้เนี่ย มันต้องมีเหตุร้ายแรง”
ษมาตอบรับ แล้วหันไปรับนามบัตรจากผู้กองหมอก
“นี่นามบัตรผม มีอะไรโทรมาหาได้ตลอดเวลา”
ษมาเลี้ยวรถคันใหญ่เข้าไปเขตรั้วสูงบ้านหลังใหญ่โดดเด่น แต่ถัดไปในรั้วเดียวกัน ยังมีบ้านอีก 3 หลัง แบ่งพื้นที่ของบ้านแต่ละหลังด้วยพุ่มไม้เตี้ย
แต่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ ยังมีรูปหล่อเทวา นางฟ้าในท่าทางยืนและนั่งชมสวน
เหมือนจริงจนคนที่นั่งมาด้วยต้องหันไปมองซ้ำ
คนที่นั่งข้าง เปิดประตูก้าวลงจากรถเอง ใบหน้าอ่อนใสเหลียวมองไปรอบ ๆ แล้วก้าวเท้าขึ้นบ้าน
“ษมา พาน้องมาแล้วหรือ” สตรีสูงวัยแต่งกายสวยงามเร่งเท้าออกมาจากห้องรับแขก
แต่หนุ่มตัวผอมบางที่เดินนำเข้ามาก่อนกลับเดินผ่านเหมือนไม่ได้ยินเสียง
“ครับ คุณลลิน”
ลลินมองตามหนุ่มตัวเล็กที่เดินตรงไปที่บันได ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามหันมามองษมา แต่ษมาส่ายหน้าแล้วหันไปเรียก
“คทา จะไปไหน”
แต่คทาไม่ได้หยุดเดิน จนษมาต้องจับข้อมือดึงให้หันมามอง
“คทา นี่คุณลลิน จำได้มั้ย”
ดวงตากลมที่มองมาบอกชัดเจนว่าจำไม่ได้
“ไม่ ใคร”
ลลินยกมือแตะอก “คทา เกิดอะไรขึ้น ษมาน้องเป็นอะไร”
คนตัวโตมองหนุ่มตัวเล็ก ที่หันไปมองขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วหันมาตอบลลิน “เดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับ น้องคงอยากขึ้นไปที่ห้อง”
“จ้ะ” ลลินพยักหน้า แต่ก็ยังเดินตามมาด้วย
“แม่ให้คนทำความสะอาดห้อง กับเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้วนะจ๊ะ”
แต่คทามีท่าทีเหมือนไม่ได้ยินที่ลลินพูด มีเพียงสายตาที่มองไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมาย
มือใหญ่จับข้อมือผอมให้เดินมาด้วยกัน แต่เมื่อขึ้นมาถึงชั้น 2 คทาก็พูดขึ้น
“พ่อ”
“หือ อยากหาพ่อหรือ”
เมื่อคทาพยักหน้า ษมาก็พาขึ้นไปที่ห้องนอนใหญ่ที่ชั้น 3
พยาบาลส่วนตัวถอยออกไปนอกห้องเมื่อทั้ง 3 คนก้าวเข้ามา
ชายสูงวัยที่นอนอยู่บนเตียง มีร่างกายผ่ายผอม ผิวซีดขาว
คทาก้าวช้า ๆไปถึงข้างเตียง เพียงแค่จับมือ ชายสูงวัยก็ลืมตาขึ้น
“คทา กลับมาแล้วหรือลูก” พ่อพูดอย่างอ่อนแรง
“ครับ”
หนุ่มตัวผอมคุกเข่าลงข้างเตียง สร้อยข้อมือที่มีลูกปัดใสสะท้อนแสงไฟเมื่อก้มลงกราบที่มือพ่อ
ษมาขยับมายืนที่ด้านหลังของคนที่ถูกเรียกว่า คทา
คน ๆนี้ไม่ใช่คทาน้องชายคนที่หายไปเมื่อ 4 ปีก่อน
แต่หน้าตาดูคุ้น ๆอาจเคยเห็นจากรูปที่คทาส่งมาให้
และคน ๆนี้ยังมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับน้องชาย เป็นคนที่มีบัตรนักศึกษาของน้องชาย และคือคนที่พ่อเรียกว่าคทา
ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เขาต้องรู้ว่าคทาอยู่ที่ไหน
…….จบตอนที่ 1………..
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2380524#msg2380524) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2382453#msg2382453) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2384176#msg2384176) ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2386215#msg2386215) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2387977#msg2387977) ตอนที่ 6 จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2389843#msg2389843)
ผมเขียนเรื่องนี้ด้วยความคิดหนึ่งวูบ และเขียนจบใน 5 ตอน จึงจะอัพเรื่องนี้วันเว้นวันไปจนจบ
ห่างหายจากบอร์ดไปนาน ร้างงานเขียนไปหลายเดือน อาจทำให้ฝีมือที่ไม่ได้ดีนัก อ่อนด้อยลงไปอีก หากคุณอ่านแล้วมีเรื่องที่ไม่เข้าใจ หรือผมเขียนอะไรผิดไป ได้โปรดให้คำแนะนำ
พบกันวันศุกร์ครับ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์กับทีครับ
-
ในที่สุด...
รอคอยมาตลอด
มีพี่ชื่อษมา
พี่สาว อายุมากกว่า 9 เดือน ไม่ใช่ลูกแม่เดียวกัน
พระเจ้า :hao5:
อ่านไปจุกแล้วก็น้ำตาเอ่อโดยไม่รู้ตัว
ขอบคุณ jivetea
กดบวกและเป็ดด้วยความคิดถึง
-
เฟื่องปลอมตัวเป็นคทาเพื่อตามหาใช่มั้ย
ษมาไม่ได้เจอน้องนานแล้วยังจำได้เลยเหรอเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดด!!!! :angellaugh2:
คุณไจฟ์ น้องที มาเปิดเรื่องใหม่แล้วววว :mc4: :mc4: :mc4:
กรีดร้อง พร้อมกับชูป้ายไฟ ต้อนรับเรื่องใหม่ :z7: :110011:
-
จะบอกว่าคิดถึงก็ยังไงอยู่
เอาเป็นว่าคิดถึงงานเขียนละกัน
"พี่ษมา" เจอคำนี้นี่ต้องตั้งสติอ่าน เพราะไม่คุ้นตาเลย แว๊บแรกนี่อ่านไม่ออก ชื่อยากนะนี่
สำหรับเรื่องนี้ สังหรณ์ใจแปลกๆเรื่องรูปปั้นในสวนจัง อย่าให้ร้องไห้เลยนะ
-
เอร๊ยยยย ดีใจทั้งที่ยังไม่ได้อ่านอะไรเลย
แค่เห็นเรื่องใหม่ที่มีมาก็ดีใจได้แล้ว
.....ขอเวลาอ่านก่อน..... ^^
เอ่อ...แค่อ่านตอนแรกเท่านั้น
ถึงกับตึ้บเลยทีเดียว เรื่องมัดเกลียวเยอะเหมือนเดิม
แต่มัน...น่าติดตามต่อไปอย่างสนุกสนาน ^^
ยังอ่านอะไรไม่ออกมากนัก...แค่ตอนแรกเนอะ
รอตามต่อเหมือนที่รอไจฟ์กับที...ดีใจที่มีแรงส่งเรื่องใหม่มาให้ได้อ่านกัน ^^V
-
เจอคทา ษมา เข้าไป อ่านไปอ่านมา สระอามาบ่อยจัดแอบมึนนิดนึงนะนี่ :laugh:
คิดว่าคทาไม่อยู่แล้วแน่ๆ :hao5:
ส่วนคทาที่มาใหม่นี่คงเป็นเฟื่องมาสืบหาร่องรอยคทาแน่ๆเลย :ling3:
-
รอลุ้นกันต่อไป :mew1:
-
เฟื่องจะสวมบทนักสืบคินดะอิจิหรอลูก แต่ว่านะ ใช้เวลาเตรียมตัวตั้ง 4 ปี
มันต้องมีแผนอะไรมั่งละ!
ตามหาคทาให้เจอนะเฟื่อง
-
:L2: มาแล้ว
-
ตามมาจากทวิตอีกคน ^ ^
ฝีมือยังไม่ตกค่ะ ยังทำให้คนอ่านคนนี้มึนงงได้อยู่
รอ 2/5 นะคะ :katai4:
ป๋อหลอ - ดีใจที่ jivetea กลับมาค่ะ ^ ^
-
ลุ้นต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นในบ้านหลังใหญ่
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่าดีใจมากที่เข้าเล้ามาแล้วเจอนิยายที่คุณไจฟ์กะน้องทีแต่ง มองหาทุกวันว่าเมื่อไหร่จะมา
เฟื่องหรือที่มาอ่ะ
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่เห็นชื่อคุณ Jivetea ก็กดเข้ามาแล้ว โฮก คิดถึงนิยายของคุณJivetea
หายไปเกือบครึ่งปี (ถึงเป่าน้อ) .. กดย้อนกลับไปอ่านเรื่องๆ เก่าๆ แก้คิดถึงไปหลายรอบ
-
ต้องเป็นเฟื่องแน่ที่มา เพราะษมาจำน้องตัวเองได้
แล้วคทาหายไปไหนนะ
ดีใจที่เห็นคุณไจฟ์มาลงเรื่องใหม่ รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะมา
+1 ต้อนรับค่ะ
-
:hao3: มาแล้ว ห่างหายไปนาน
เรื่องน่าติดตามค่ะ ซับซ้อนๆ :katai5:
-
เปิดเรื่องมาก็น่าติดตามแล้ว
พระเอกชืี่อแปลกมาแล้ว 555
หมอกได้ออกหลายเรื่องนะเนี่ย
อ่านตอนแรกมีเรื่องน่าสงสัยเต็มไปหมด
รอตอนต่อไปจ้า
ยินดีกับเรื่องใหม่ขอไจฟฟ์กับน้องทีด้วย
++กอดๆ
-
เห็นชื่อคนอ่านก็พุ่งเข้ามาอ่านก่อน
เจ๋งเลย สำหรับปมที่สร้างไว้
แอบนึกถึงตัวละครจากเรื่องอื่นเลยแฮะ
-
มีอะไรมาให้เดา ให้ลุ้นอีกแล้ว
สี่ปีผ่านไป พ่อที่ป่วยยังไม่ตาย
ผู้ต้องสงสัยคือใคร พี่ชาย แม่เลี้ยง???
-
มีพี่หมอกเป็นแขกรับเชิญด้วย ชอบ ๆ แนวนี้แหละ
-
มาติดตามแล้วนะคะ เรื่องน่าสนุกตามเคย ลุ้นจริงๆว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง :กอด1:
-
คิดถึงงานเขียนของคุณไจฟ์ คุณทีมาก ดีใจจังที่มาลงอีก
-
ค้าง
-
เปิดเรื่องมาก็ลึกลับเลยนะน้องไจฟ์และคนหล่อ จู่ๆนายคทาก็หายไป แวบๆ ก็เหมือนจะหลับมาเอง แต่ว่าใช่รึเปล่าน๊าาา
พี่ชอบจังที่มีตัวละครจากเรื่องอื่นที่ไจฟ์ทีเขียนมาผสมโรงด้วย :katai2-1:
-
ดีใจที่ได้อ่านอ่านของคุณไจท์ทีค่า
พอเห็นชื่อก็รีบเข้ามาอ่านเลย
แค่ตอนแรกก็น่าสนใจล่ะ
-
จิ้มไว้ก่อน
-
o13
-
เข้ามาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน ^_^
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้ว รอตอนต่อไปน๊า วันศุกร์ใช่มั๊ย
-
ปลื้มปริ่มหลังจากรอมานาน :katai2-1:
มัดปมซับซ้อนแน่นหนาอีกแล้ว
คทาไม่อยู่แล้วหล่ะมั้งนะ แต่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ
รักน้องไจฟ์น้องที จุ๊บ :mew1:
-
ไม่กล้าเดาเลยว่าเป็นแนวไหน
ปล.ดีใจที่ได้เห็นคุณไจฟ์กับทีกลับมานะคะ
-
คาดว่าคนที่ษมาเจอน่าจะเป็นเฟื่อง...แต่ไปทำอะไรมาถึงเหมือนจะจำอะไรไม่ได้แบบนี้
ปล. ข้างล่างนี้น่าจะเป็นคทา ไม่ใช่เฟื่องรึเปล่าคะ
เฟื่องพยักหน้า “กูก็กะงั้นแหละ ว่าจะรอพี่ษมากลับมาก่อน แต่...ไม่รู้สิ ยังไงกูก็อยากไปดูพ่อให้เห็นกับตาตัวเองมากกว่า”
-
จุดพลุฉลองการกลับมา เย้!!!!
เปิดเรื่องมาอย่างน่าติดตาม แต่ว่า 5 ตอนเองเหรอ อยากอ่านยาวๆอ่ะ
มีแต่คนน่าสงสัยทั้งนั้น
-
ไจฟ์ทีกลับมาแล้ว
ต้อนรับเรื่องใหม่อีกหนึ่งเรื่องนะค่ะ
แนวสืบสวนสอบสวนอีกแล้วชอบอะ
มันทำให้น่าอ่านและก็ลุ้นตามไปด้วย
-
ยังไม่ได้อ่านมาจิ้มไว้ก่อน พอเห็นชื่อคนแต่งรีบกดเข้ามาดูทันที ในที่สุดคุณไจฟ์น้องทีก็มา เดี๋ยวตอนเย็นมาอ่านนะคะ คิดถึงคนแต่งมากๆรออ่านอยู่ตลอด ขอบคุณคะที่เอาเรื่องใหม่มาให้อ่าน
-
เย้~~~
ในที่สุดเรื่องใหม่ก็มาแล้ว~~~
-
เพิ่งสังเกต ว่าคุณไจฟ์ลงวันที่ผิดเน้อ :laugh:
-
คิดถึงๆค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
:katai4:
ไม่อยากจะบอกว่าดีใจสักแค่ไหนที่คุณไจฟ์กับทีมาต่อนิยายจนได้ เฝ้ารอคอยมานานประหนึ่งหญิงสาวหลงอยู่ในทะเลทรายและพบเจอโอเอซิสฉะนั้น.
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคะ
++++++++++
ด้วยความสงสัยและใคร่รู้ในหัวซึ่งเพิ่มขึ้นตามจำนวนประโยคที่อ่านไป ทำให้แทบนั่งไม่ติดที่. ลุ้นจนตัวโก่งทีเดียว เรื่องนี้เริ่มมาก็มีปมให้ขบคิดหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของคทา หรือบุคลิกอันแท้จริงของษมา เรื่องความสัมพันธ์ของพ่อลูก-แม่เลี้ยง-น้องชายแม่เลี้ยง ดูเหมือนจะมีน้ำนิ่งไหลอยู่ลึกมากมายทีเดียว
ขอบคุณค่ะ รอพรุ่งนี้อย่างใจจดจ่อ.
-
น้องหายไป4ปี พี่ษมาจะรู้สึกยังไงนะ :z3:
ตื่นเต้นว่าคทาที่เจอเป็นตัวจริงหรือไม่ :impress2:
-
ดีใจค่ะ มาเปิดเรื่องใหม่แล้ว :mew1:
-
งืมมม รอปริศนาคลี่คลาย เหอะๆ
-
:mc4:
ดีใจที่ได้งานผลงานjiveteaค่ะ
เฟื่องปลอมตัวเป็นคทาพอเข้าใจได้
หมอกเป็นตำรวจมาโผล่เรื่องนี้ก็เข้าใจได้
ษมาผู้เป็นพี่ชายที่จะกลายเป็นพระเอกของเรื่องก็เข้าใจได้
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอกถึงเห็นว่าเฟื่องที่ปลอมเป็นคทา
ถึงมีใบหน้าคล้ายใครบางคนที่ร้านหนังสือ
เลยนึกไปถึงตัวละครที่อยู่ในร้านหนังสือเรื่องก่อน
แล้วเฟื่องเหมือนใครอ่ะ คอส หรือ วิญญาณในนั้น
ลุ้นและรอต่อไป
บวกเป็ด +1 :กอด1:
:pig4:
-
อย่าเเรงมากนะ เรากลัววว 5555555
เฟื่องไปเรียนคอสเเอคติ้งมาใช่มั๊ย
รอลุ้นต่อไป .....
-
"Under_lie"
ตอนที่ 2
รู้ตั้งแต่แรกเห็น ว่านี่ไม่ใช่น้องชายคนที่ไปแจ้งความไว้เมื่อ 4 ปีก่อน และเพราะว่าเป็นคนไปแจ้งความไว้ ตำรวจถึงได้มีหมายเลขโทรศัพท์ติดต่อหากพบบุคคลในลักษณะใกล้เคียงกัน
ที่ผ่านมา ตำรวจเคยเรียกไปชี้ตัวมาแล้วหลายครั้ง
มีทั้งในลักษณะของผู้บาดเจ็บที่โรงพยาบาล และทั้งศพ
แต่ก็ไม่ใช่น้องชายที่หายไป
รู้อยู่เต็มอกว่านี่ไม่ใช่น้องชาย และยังเต็มไปด้วยความระแวง ว่าคน ๆนี้มาดีหรือมาร้าย ต้องการอะไรจากการถือบัตรนักศึกษาของน้องชายเดินเข้าไปหาตำรวจ
......ไม่สิ หนุ่มคนนี้ ไม่เคยพูดสักคำว่าตัวเองคือใคร...
....เราต่างหากคือคนที่บอกว่านี่คือคทา...
....ส่วนคุณลลิลแม้จะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงเมื่อษมาเรียกหนุ่มคนนี้ว่าคทา ทั้งยังเรียกว่าคทาตามไปด้วย และตามขึ้นไปหาพ่อ
....และที่สำคัญคือพ่อ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมานานหลายปี ลืมตาขึ้นและทักว่า คทากลับมาบ้านแล้ว
ปฏิกริยาของพ่อกลายเป็นความรู้สึกดีที่พาคน ๆนี่กลับมาบ้าน จนต้องเตือนตัวเองว่า อย่าเพิ่งไว้ใจง่าย ๆ
ลลิลที่เป็นภรรยาใหม่ของพ่อมีอายุมากกว่า ษมา มากกว่า 1 รอบ กับบัญชรที่เป็นน้องชายของลลิล ต่างก็นั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างตั้งใจ
“เราควรต้องจ้างพยาบาลมาดูแลคทาอีกคนมั้ย” ลลิลหันไปถามน้องชาย
บัญชรขยับตัวมาข้างหน้า พยายามโน้มน้าวให้ษมาเห็นด้วย “เราพาคทาไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลก่อนจะดีกว่า หมอเขาว่ายังไงก็ยังงั้นแหละ อีกอย่าง เขาหายไปตั้งหลายปี ดูภายนอกน้าว่า เขาเปลี่ยนไปนะ อาจติดโรคหรือติดยา เราจะได้รักษาได้ทัน”
บัญชรให้ความเห็นแบบกลาง ๆ ซึ่งฟังแล้วขัดหูก็จริงแต่ก็ต้องยอมรับ ว่าเป็นความเห็นที่สอดคล้องกับที่ตำรวจแนะนำไว้
ทั้งษมา และคทา ต่างไม่เคยเรียกคุณลลิลว่าแม่ และแน่นอนว่าไม่เคยเรียกบัญชรว่าน้า อย่างที่ทั้งคู่เรียกตัวเอง
“ผมติดประชุมตลอด คงต้องพาน้องไปวันเสาร์-อาทิตย์น่ะครับ”
“ดูแล้ว แค่จำอะไรไม่ได้ใช่มั้ย ไม่มีอาการอย่างอื่นแน่นะ” บัญชรถามย้ำ
“เท่าที่เห็นก็มีแค่นี้ครับ” ษมาบอกสั้น ๆ
ลลิลหันไปสะกิดน้องชาย “แต่ยังไง ฉันจะไปคุยกับพยาบาลไว้ก่อนดีกว่า ว่าคอยดูคทาไว้บ้าง คนไม่เจอกันหลายปี จำอะไรไม่ได้แบบนี้ มันยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก”
“พยาบาล 2 คนนี้น้อง ๆของคุณท่านจ้างมา พี่ลลินจะบอกให้เขาทำอะไร ก็ดูให้ดี เดี๋ยวจะมีปัญหากันอีก”
บัญชรยังคงทำหน้าที่เตือนพี่สาวต่อไปอีก เพราะน้องชายน้องสาวทั้ง 3 คนของคุณท่านล้วนจัดเป็นบุคคลไม่ธรรมดา
ทั้ง 3 คนของษมาพักอยู่ที่บ้านทั้ง 3 หลังที่แยกออกไปต่างหาก ตอนนี้ทั้งหมดไปท่องเที่ยวต่างประเทศ กว่าจะมีกำหนดกลับก็อีกเดือนหนึ่ง
ลลินมองหน้าษมาที มองหน้าน้องชายตัวเองอีกที อยากทักอยากท้วงว่า เด็กคนนี้ใช่คทาจริง ๆหรือ แต่เมื่อทุกคนพูดว่านั่นคือคทา มันก็ชวนให้สงสัยตัวเอง
....นี่มีแต่ฉันคนเดียวที่คิดว่า นั่นไม่ใช่คทาหรือไง...หรือฉันจะอ่านนิยายมากเกินไป....
ษมาลุกขึ้นเมื่อได้ข้อสรุปเรื่องการดูแลพ่อและคทา “แล้วแต่จะเห็นว่าสมควรเถอะครับ ผมจะขึ้นไปพักแล้ว”
กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง ยังต้องเดินผ่านห้องนอนของน้องชาย ตอนก่อนที่จะลงไปคุยกับลลิล และบัญชรก็บอกให้น้องอาบน้ำและให้เข้านอน แต่เมื่อเดินผ่าน ประตูห้องนอนกลับเปิดออก
คนที่ก้าวออกมาหยุดชะงัก
เป็นครั้งแรกที่หนุ่มคนนี้มีสีหน้าตกใจ
สีหน้าดูตื่น ๆ .....น่ารัก....
“อ้าวยังไม่นอนอีกหรือ”
หนุ่มตัวผอมส่ายหน้า
“แล้วจะไปไหน”
“หาพ่อ”
“พ่อนอนแล้ว มีพยาบาลอยู่ด้วย รอพรุ่งนี้เช้าค่อยขึ้นไปหาก็ได้”
หนุ่มตัวผอมพยักหน้า แล้วปิดประตูห้อง
ษมายกยิ้มที่มุมปาก
....บ้าแล้ว เห็นว่าเขาน่ารักได้อย่างไร...
เดินไปเปิดประตูห้องนอนของตัวเองที่อยู่ถัดไป แล้วปิดประตู ประตูอีกห้องก็เปิดทันที
“ไหนว่าจะเข้านอนไง”
เสียงทุ้ม ๆ ที่ทักขึ้นทำให้คนที่รีบออกมาจากห้องถึงกับหยุดชะงักอีกครั้ง
คราวนี้สีหน้าตกใจยิ่งชัดเจนกว่าเดิม
มีเสียงพูดคุยของลลิลกับบัญชาดังขึ้นที่บันได ษมารีบดึงข้อมือผอม ๆกลับเข้าไปในห้องนอน
ในตอนที่คว้าข้อมือสัมผัสถูกสร้อยข้อมือ แต่ไม่ได้คิดที่จะยกขึ้นมาพิจารณา
“ถ้าเป็นห่วงพ่อ ก็รอพรุ่งนี้ไง ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง”
หนุ่มตัวผอมก้มหน้ากัดที่มุมปาก ท่าทางคิดหนัก แล้วเหลือบตามองประตูห้องนอน
“คิดอะไรอยู่”
“ไม่รู้” คำตอบนี้มาทันที จนษมาต้องยิ้มขำ
“ก็เห็นอยู่ว่าคิด ยังบอกว่าไม่รู้”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไร แต่อยากอยู่กับพ่อ”
ทั้งที่รู้ว่านี่ไม่ใช่น้องชาย แต่ความต้องการที่จะอยู่ใกล้พ่อ ทำให้ษมาดึงเข้ามากอดไว้
บางที....
บางที....
คน ๆนี้อาจใกล้ชิดกับคทา อาจพบเจอเรื่องร้ายบางอย่างมาด้วยกัน และต่างก็ต้องการพ่อเหมือนกัน
ถึงได้ถามหาพ่อเป็นคนแรก และตอนนี้ก็ยังอยากไปอยู่กับพ่ออีก
ส่วนเรื่องที่คิดว่าเขาจะมาหลอกให้พ่อยกทรัพย์สินอะไรให้ บอกตามตรงว่ายาก เพราะพ่อมีพยาบาลกับลลิลเฝ้าอยู่ตลอดเวลา
“นอนหลับให้สบาย แล้วตื่นแต่เช้า ไปอยู่กับพ่อได้ทั้งวัน วันเสาร์พี่จะพาไปหาหมอ”
“ไปทำไม”
“คทาหายไปตั้งหลายปี แล้วก็จำอะไรไม่ได้แบบนี้ พี่ควรจะพาไปเสียตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ แต่คทาบอกว่าอยากกลับบ้าน”
มือผอม ๆยกขึ้นอย่างลังเลแล้วกอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง อย่างคนที่ต้องการที่พึ่งพิง
“อยากไปหาพ่อ”
“พรุ่งนี้นะ แต่ตอนนี้ต้องนอนก่อน”
ษมาจับข้อมือพากลับไปที่เตียงนอนแล้วห่มผ้าให้ ทั้งทำท่าว่าจะนั่งรอจนกว่าจะหลับ จนคนที่นอนอยู่ต้องคลี่ยิ้มกว้าง
รอยยิ้มที่เป็นหลักฐานชัดเจนยิ่งกว่าลายนิ้วมือ ว่า นี่ไม่ใช่คทา
“พรุ่งนี้ผมจะไปหาพ่อแต่เช้า”
“ครับ”
และเมื่อทั้งสมองและหัวใจย้ำแล้วย้ำอีก ว่านี่ไม่ใช่คทา คนตัวสูงก็ก้มลงจรดริมฝีปากที่หน้าผากของอีกฝ่าย
ดวงตากลมกระพริบเขิน จนต้องถาม
“อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้เหมือนกัน ว่าพี่กู๊ดไนท์คิสคทาแทนแม่มาตั้งแต่แม่ตายน่ะ”
“จำไม่ได้”
ษมาอมยิ้มเมื่อหันมาปิดไฟห้องนอน แล้วก้าวออกมา
จะจำได้ยังไง
ต่อให้เป็นคทาตัวจริง ก็ไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้ง
ทั้งที่เตือนตัวเองอยู่ทุกนาที ว่านี่คือคนที่เพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก และเจ้าตัวก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่ก็กลับผ่อนคลายความระมัดระวังลงไปเรื่อย ๆ
ษมาตื่นเช้าก็พบว่า คทาไปนั่งอยู่ข้างเตียงนอนของพ่อที่ห้องนอนชั้น 3 แล้ว
ม่านหน้าต่างในห้องเปิดกว้าง ปิดเครื่องปรับอากาศ เปิดประตูระเบียง รับแสงแดดและอากาศยามเช้า
หนุ่มตัวผอมนั่งอยู่ที่พื้นข้างเตียง ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าพ่อด้วยท่าทีครุ่นคิด
และยิ่งเห็นได้ชัดเจนกว่าเดิม ว่าผิวของพ่อขาวจนซีด
“ไง มาหาพ่อตั้งแต่กี่โมงเนี่ย”
“หกโมงเช้าค่ะ” พยาบาลตอบ “ขอเช็ดตัวให้ท่านเองด้วย พอเช็ดตัวให้เสร็จท่านก็หลับต่อ”
พอลลิลยกถาดข้าวต้มขึ้นมา คทาก็รีบมารับไปวางไว้ข้างเตียง
“พ่อ กินข้าว”
พ่อขานรับด้วยเสียงที่จมอยู่ในคอ แล้วลืมตาขึ้น คทาพยุงพ่อให้ลุกขึ้นนั่ง ษมาเข้ามาช่วยจับหมอนหนุนหลัง แล้วนั่งมองคนตัวเล็กป้อนข้าวให้พ่อจนหมด
“ลูกชายกลับบ้านพ่อเลยกินข้าวได้มาก” ลลิลพูดอย่างอ่อนหวาน “เดี๋ยวกินยาเสร็จ ปกติท่านจะนอนต่อไปอีก คทาก็ลงไปทานข้าว แล้วก็ไปเดินเล่นที่สนามหญ้าได้นะจ๊ะ”
คิ้วสวยขมวดแน่น แต่ก็พยักหน้าตอบรับ
พ่อหลับษมาถึงได้ไปทำงาน
สาย...จนลลิลต้องทัก
“เกือบ 8 โมงเช้าแล้วรถติดแย่เลย”
ษมายิ้มรับคำพูดของลลิล แต่หันมาถามคนตัวเล็กที่ตามมาด้วย
“แดดร้อนก็กลับเข้ามาในบ้านนะ”
“มาอ่านหนังสือนิยายที่ห้องแม่ก็ได้” หญิงสาวรีบชวน แต่คทากลับทำหน้าแปลก ๆ จนษมาขำ
“ไม่ก็ ไปเอาหนังสือที่ห้องพี่ อย่างที่คทาชอบทำไง”
หนุ่มตัวเล็กมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“จำได้มั้ย”
“ไม่”
มือใหญ่จับที่ศีรษะเล็ก “แล้วพี่จะรีบกลับ”
“ฮะ”
คทายืนเกาะรั้ว มองออกไปนอกบ้าน จนกระทั่งรถขายขนมผ่านมา
รถจักรยานสองล้อคันเล็กที่มีตะกร้าใส่ขนมทั้งด้านหน้าและเบาะท้าย
“ซื้อขนมหน่อย”
คทาเรียกแล้วหันไปหายาม
“ขอเงินซื้อขนมหน่อย”
ยามแตะที่กระเป๋าเสื้อตัวเองแล้วบอกคนขายขนมว่าให้รอก่อน
“คุณเขาจะกินอะไรก็จัดไว้ให้ก่อนนะ ขอเข้าไปเอาเงินที่แม่บ้านก่อน”
พอยามคล้อยหลังไป หนุ่มที่ยืนเกาะรั้วอยู่ก็รีบบอก
“เลื่อนรถมาใกล้ ๆ มีกล้องวงจรปิดอยู่ตรงนี้”
“มีทั้งหน้าประตูทั้งหัวเสา 2 ด้านน่ะแหละ คนรวยนี่ขี้กลัวชะมัด” คนขายรีบบอก
“เอาของมาครบหรือเปล่า”
“ครบสิ ทั้งกระปุกเก็บตัวอย่างทั้งโทรศัพท์ พี่เฟื่องเก่งว่ะ ตั้งหลายวันแล้ว ไม่มีใครรู้”
“ชั้นคิดว่าเขารู้ แต่ที่เขาไม่พูด อาจเพราะมีเหตุผลบางอย่าง แล้วก็โชคดีที่พ่อเรียกชั้นว่าคทาตั้งแต่วันแรก”
“โชคดีอะไร เสี่ยงขนาดนี้”
“มันก็ต้องเสี่ยง ถึงได้เร่งแกไง”
“นี่ก็รวบรัดตัดตอนที่สุดแล้วละน่า พี่รีบเก็บตัวอย่างมาให้ฉันแล้วกัน” ฟ้าชะโงกมองไปด้านหลังของเฟื่อง แล้วลดเสียงลงอีก “พี่คิดว่าใครทำ”
เฟื่องส่ายหน้า เพราะจากที่คทาเคยเล่าให้ฟัง ก็คือพ่อป่วยทำให้อยากกลับมาหาพ่อ
แม่เลี้ยงกับอาที่เข้ามาบริหารกิจการน่าสงสัยก็จริง แต่เมื่อพี่ษมากลับมาแล้วพบว่าพ่อป่วยก็ควรต้องพาพ่อไปหาหมอตรวจสุขภาพร่างกายกันให้ละเอียด
จากที่พ่อเคยโทรศัพท์คุยกับคทาได้ มาถึงตอนนี้ พ่อได้แต่หลับ ๆตื่น ๆอยู่ในห้องข้างบนนั่น
หรือคนที่เขาอยู่ด้วยกันทุกวัน มองไม่ออกว่าพ่ออาการทรุดลงไปเรื่อย ๆ
2 พี่น้องคุยกันเบา ๆ จนได้ยินเสียงฝีเท้าแม่บ้านวิ่งมาพร้อมกับยาม
“ท่าทางขนมเจ้านี่จะอร่อย คุณคทาถึงติดใจ มารอซื้อกินทุกวัน พรุ่งนี้ อิชั้นให้ยามซื้อไว้ให้ดีมั้ยคะ”
“ไม่เอา อยากเลือกเอง”
หนุ่มตัวผอมบอก ขณะที่รับถุงขนมที่เป็นถุงกระดาษซ้อนด้วยถุงพลาสติกสีขุ่น
แม่บ้านหันไปถามราคาจากคนขาย แล้วจ่ายเงิน ส่วนคนที่อยากกินขนมถือถุงขนมแล้วเดินตรงขึ้นมาถึงบนห้องนอนพ่อ
การสวมบทเป็นความจำเสื่อมมันง่ายก็ตรงที่พูดคำว่าไม่รู้ไว้ก่อน
แต่ตามขั้นตอนแล้ว ยังไงก็ต้องถึงวันที่จะต้องไปตรวจสุขภาพ ไปทำบัตรประชาชนใหม่ ถึงวันนั้นลายนิ้วมือ และกรุ๊ปเลือดมันก็จะฟ้องทุกอย่างออกมาเอง
ทั้งเฟื่องและฟ้าถึงรู้ว่า มีเวลาไม่มากนัก
จัดการให้เสร็จก่อน ที่ษมาจะพาไปหาหมอ ไปทำบัตรประชาชน และยิ่งต้องจัดการให้เสร็จก่อนที่อาทั้ง 3 คนจะกลับมา
-=-=-=-
ษมาเปิดประตูห้องทำงานกว้างที่เคยเป็นของพ่อ นายตำรวจในเครื่องแบบที่รออยู่ก็ลุกขึ้นยืนตัวตรงทันที
“ด็อกเตอร์ษมา”
“เรียกษมาเถอะครับ อย่าเรียกด็อกเตอร์เลย ขอโทษด้วยครับที่ต้องให้รอ มีอะไรให้รับใช้ครับ”
ษมาบอกกับนายตำรวจแล้วหันไปบอกกับเลขา ฯ ที่ทำท่าจะเดินตามเข้ามาว่าต้องการคุยกับคุณตำรวจตามลำพัง
เมื่อประตูปิดลงนายตำรวจก็หันมาบอกกับษมาทันที “เรียกผมว่าผู้กองหมอกก็ได้ครับ ผมขออภัยที่เกิดความผิดพลาดขึ้น เด็กคนที่อยู่กับคุณไม่ใช่คุณคทาน้องของคุณ แต่เป็นเตโชนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับกับน้องชายคุณ
หมอกยื่นรูปภาพอีกใบตามบตัรนักศึกษาส่งให้ษมา
“ต้องขออภัยด้วยครับ”
ษมาส่ายหน้า ขณะที่มองภาพในมือ “ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่น้องชาย เขาเองก็ไม่เคยพูดว่าเขาคือคทา มีแต่บอกว่าจำอะไรไม่ได้เลย แต่เพราะเขามีบัตรนักศึกษาของน้องผม แล้วพ่อก็เรียกเขาว่าคทาทันทีที่เขาเดินเข้าไปหา ทำให้ผมคิดว่าพวกเขาอาจพบเจออะไรมาด้วยกัน จนความจำเสื่อม แล้วบางทีคทาอาจเป็นแบบเดียวกันเขา ผมคิดเอาเองง่าย ๆ ว่าถ้าผมดูแลเด็กคนนี้อย่างดี คนที่ดูแลคทาอยู่ตอนนี้ ก็น่าจะดูแลเขาเป็นอย่างดีเหมือนกัน”
หมอกเคยได้ยินเรื่องราวของการให้ความช่วยเหลือคนอื่นในเวลาที่ความมีความหวังเพียงริบหรี่เช่นนี้ มาหลายต่อหลายเรื่อง แต่ด้วยฐานะความเป็นอยู่ของษมา ทำให้หมอกเป็นกังวล
“เขาอาจเป็น 18 มงกุฎ หลอกว่าความจำเสื่อมก็ได้ ว่าแต่คุณพาเขาไปตรวจหรือยังครับ”
“ยังครับ”
ษมาตอบยิ้ม ๆทั้งยังมีท่าทีผ่อนคลายเมื่อเดินนำนายตำรวจไปที่ชุดรับแขกชุดเล็กในห้องทำงาน
“ที่จริงจะมีใครบางคนคอยติดตามเขาอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว”
“แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เชื่อใจเขาเสียทีเดียว”
ษมายอมรับ “ครับ เพราะยังไงเขาก็เป็นคนแปลกหน้าที่มีแค่บัตรนักศึกษาของน้องชายผม แต่อย่างที่ผมบอก เขาอยู่กับพ่อผมตลอดเวลา ไม่เคยออกไปนอกบ้าน”
“แล้วคุณพ่อคุณ”
“พ่อผมป่วย นอนอยู่บนเตียงมานานหลายปี มีบางช่วงต้องให้อาหารทางสายยางด้วยซ้ำ แต่เมื่อเช้านี้ที่ออกมาทำงาน คทา...เอ่อ...” ษมามองชื่อใต้ภาพในมือ “เตโชพาพ่อผมออกมานั่งรับแดดที่ระเบียงห้องพัก”
หมอกท้วง “ระเบียงหรือครับ”
ษมารู้ทันความคิดของหมอก “มีพยาบาลอยู่ด้วยครับ ผมบอกแล้วว่าเขาไม่ได้อยู่กันตามลำพัง แล้วเท่าที่มีคนรายงาน เด็กคนนี้มักจะช่วยพยาบาลเช็ดตัว ป้อนข้าว อ่านหนังสือให้พ่อผมฟัง อย่างเพชรพระอุมาอย่างนี้น่ะครับ”
ฟัง ๆ ดู ก็ไม่น่าเป็นห่วง แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
“แล้วเขาต้องการอะไร”
“ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขาต้องการอะไร ถามอะไรไป ก็ตอบแต่ว่าไม่รู้ แต่เพราะผมเองก็รู้ว่าเขาไม่ใช่น้องชาย ก็ลังเลอยู่เหมือนกันว่า จะพาเขาไปหาหมอดีมั้ย คิดไปคิดมา ผมว่าตัวผมเองนี่แหละ ที่ป่วยทางจิต เพราะกลัวจะต้องรับรู้ว่าเขาไม่ใช่น้องชายของผม”
หมอกโน้มน้าวต่อ
“คุณยังต้องพาเขาไปทำบัตรประชาชน แล้วก็ต้องทำเรื่องเป็นผู้ปกครอง กรณีที่เขาเป็นบุคคลไร้ความสามารถด้วย”
“ครับ ผมทราบว่ายังมีอีกหลายขั้นตอนที่คือการยืนยันว่าเขาไม่ใช่น้องชายผม แต่พอเห็นว่าเขาดูแลพ่อได้ดีกว่าพยาบาล....”
ษมาหยุดพูดแล้วจ้องมองหมอก
“แปลกนะ เขากำลังทำให้ผมสงสัยคนในบ้านผมเอง”
“สงสัยอะไรครับ” หมอกกำลังถามตามน้ำ ทั้งที่มาที่นี่เพื่อแจ้งเรื่องการรับคนหายผิดพลาดและอาจต้องรับกลับไปอยู่ในการดูแลของทางการเหมือนเดิม
“ตั้งแต่ผมเรียนจบกลับมาจากอเมริกา พ่อผมตอนนั้น ป่วยหนัก ไม่มีแรงก็จริง แต่เขาก็ยังพูดสื่อสารได้นะ ไว้ถ้าคุณยังสงสัยอะไร คุณไปดูที่บ้านได้เลย ผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาลหลายครั้ง แต่พ่อไม่ยอม บอกว่าไม่ชอบโรงพยาบาลที่ทำเหมือนกับเขาป่วยหนัก รำคาญการตรวจไม่รู้จบบอกว่าเขาเป็นสารพัดโรค แต่กลับไม่รู้วิธีรักษา แต่พอเด็กคนนี้เข้าบ้านมาได้ยังไม่ถึงอาทิตย์ พ่อผมลุกออกมาจากเตียงได้แล้ว”
“พ่อคุณอาจคิดว่านี่คือคุณคทา”
“ขนาดผมยังรู้ว่านี่ไม่ใช่น้องผม แล้วพ่อผมจะไม่รู้ได้ยังไง นี่แหละที่ผมคิดต่อไปว่า คุณลลิลกับคุณบัญชรที่เป็นแม่เลี้ยงกับน้องชายของเธอจะไม่รู้เชียวหรือ ส่วนอา ๆของผมอีกราวๆ เดือนหนึ่งถึงจะกลับมา ถึงตอนนั้นคงได้โวยวายว่านี่ไม่ใช่คทา”
หมอกพยายามคิดด้วยทฤษฎีคนร้ายต่อไป “คุณษมาครับ คุณไม่คิดสักนิดเลยหรือครับว่าเด็กคนนี้มาร้าย”
“ผมเคยคิดนะ ตอนที่คุณเรียกผมมาเจอเขา ตอนแรกเลยผมคิดว่าเขาอาจจะร้าย แต่ไม่ว่าร้ายหรือดี แต่เขาต้องรู้เรื่องของคทา แล้วผมก็พร้อมที่จะเสี่ยง แต่พอเห็นว่าพ่อไม่มีปัญหากับเขา ผมก็คลายไป แต่ก็ไม่ได้วางใจเสียทีเดียว ผมมีพยาบาลเฝ้าพ่อผมตลอด 24 ชั่วโมง มีคนงานในบ้านหลายคนที่ผมยอมรับว่า พวกเขาเป็นคนที่เข้ามาทำงานหลังจากที่ผมกลับมาจากอเมริกาแล้ว ผมบอกทุกคนว่าคุณคทาไม่สบาย ยังจำอะไรไม่ได้ และผมไม่ต้องการให้เขาอยู่ตามลำพัง”
หมอกได้แต่ส่ายหน้า นักธุรกิจคนนี้รอบคอบก็จริง แต่ก็ยังถือว่ากล้าเสี่ยงเกินไปที่ปล่อยพ่อที่กำลังป่วยหนักไว้กับคนแปลกหน้าที่สวมรอยเป็นน้องชาย
“ผมเคยทำคดีคนหายมาหลายครั้ง แต่การให้เขาอยู่กับพ่อที่กำลังป่วยแบบนี้มันอันตราย ขอโทษนะครับ พ่อคุณยังมีสิทธิ์ที่จะโอนกรรมสิทธิ์หรืออะไร”
“มีครับ” ษมาบอกตามตรง “แต่บริษัทเป็นชื่อผมแล้ว อาผมกับคุณลลิลมีเงินเดือน แต่ไม่ได้ทำงาน ส่วนคุณบัญชรอยู่ฝ่ายบุคคล”
เมื่อพูดถึงบัญชร น้ำเสียงก็ผิดไปจนหมอกรู้สึก
“คุณบัญชรมีปัญหาเรื่องการทำงานหรือครับ”
“เรื่องปกติของการทำงานในแบบครอบครัวน่ะครับ แต่ผมคิดว่าผมยังพอจัดการได้ ส่วนเรื่องของเด็กคนนั้นกับพ่อผม ไว้ถ้าผู้กองหมอกมีเวลาก็แวะไปคุยกันที่บ้านได้”
“ผมไปแน่นอนครับ” หมอกบอกทันทีจนษมายิ้มกว้าง
“ผมยอมรับนะ ว่าบางทีผมก็คิดว่า เขาแกล้งความจำเสื่อม แต่เพราะเขาไม่ได้เรียกร้อง หรืออยากได้อะไร มีแต่บอกว่าขออยู่กับพ่อ ทั้งที่ผมอยากซักเขาเรื่องคทา แต่ก็ทำไม่ได้มาก อย่างมากก็ถามว่า ไปไหนมาตั้งหลายปี ไปเจอใครที่ไหนมา เขาก็ตอบแต่ว่าไม่รู้”
หมอกเกาหน้าผากตัวเอง “มันก็ยากอยู่เหมือนกัน เพราะเล่นท่องสูตรไม่รู้ไว้ก่อนแบบนี้ แต่คุณก็ควรเพิ่มระมัดระวังไว้บ้าง” นายตำรวจบอกขณะที่ลุกขึ้นยืน “คุณมีเบอร์โทรของผมแล้ว ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ ส่วนประวัติของเด็กคนนี้ คิดว่า เย็น ๆผมจะแจ้งให้คุณทราบ”
เลิกงานตอนเย็น ษมาขับรถกลับบ้าน เมื่อจะก้าวเข้าบ้าน ผู้กองหมอกก็โทรศัพท์มาหา
“เด็กคนนี้อยู่กับแม่ แล้วก็น้องสาว พ่อเสียไปตั้งแต่เขาอายุ 5 ขวบ เรียนคณะเดียวกับคุณคทา อาจได้ฟังคุณคทาเล่าเรื่องพ่อ และทำให้เขาอยากอยู่ใกล้พ่อของคุณ แต่เขาไม่มีประวัติประสบอุบัติเหตุหรือเจ็บป่วย ผมเตือนคุณว่าสงสารได้ เข้าใจได้ แต่อย่าวางใจ”
-=-=-=จบตอนที่ 2-=-=-=
เดิมเรื่องนี้มีชื่อว่า No Broken Heart Part II แต่ในตอนที่กำลังอัพเรื่องนี้อยู่ ก็คิดว่า อาจสร้างความเข้าใจผิดได้ เพราะเรื่องนี้ไม่มีบาลีกับคอส แล้วชื่อเรื่อง Under_lie ก็เกิดขึ้นเอง
(ผมมักเป็นเช่นนี้ ตอนที่พยายามคิดแทบตาย คิดยังไงก็คิดไม่ออก ชื่อนั้นไม่ดี ชื่อนี้ไม่ถูกใจ)
ส่วนชื่อตัวละครต่าง ๆในเรื่องนี้ หากไปพ้องกับเรื่องใด ๆในบอร์ดนี้ หรือ ในละครโทรทัศน์ ผมต้องขออภัย ผมไม่ได้มีเจตนาจะล้อเลียนหรือสร้างความเสียหาย ผมเพียงแต่เปิดพจนานุกรมแล้วก็เลือกชื่อที่พิมพ์ง่าย ๆ ส่วนชื่อเล่น ทีเป็นคนตั้ง เขาบอกมาตั้งแต่ตอนที่พล็อตเรื่องนี้ยังไม่เกิดว่า ต้องการให้นายเอกชื่อเฟื่อง แล้วก็มีน้องสาวชื่อฟ้า
เรื่องนี้มี 5 ตอนจบ
แวะมาอ่านตอนที่ 3 ในวันอาทิตย์นะครับ
ไจฟ์กับที
-
พ่อทรุดหนักกว่าเดิมคงเพราะโดนวางยาแหละ แถมอาจจะรู้ว่าคทาไม่อยู่แล้วด้วยรึป่าวเลยยิ่งทรุดไปใหญ่
คนเราเนาะ เพราะเงินแท้ๆ :เฮ้อ:
-
:katai5:
เดาเรื่องไม่ถูกเลย
รอวันอาทิตย์
บวกเป็ด
-
เฟืองสู้ๆนะ
แต่ษมานี่ยังไง ชอบเค้าหล่ะซิ :katai2-1:
รอวันอาทิตย์จ้า
-
ษมาแอบสนใจน้องเขาแล้วล่ะสิ โมเมหอมหน้าผากเขาด้วย
เรื่องกำลังเข้มข้น อยากรู้ว่าคธาหายไปไหน
-
ในเมื่อษมาเป็นพระเอก ดังนั้นก็ไม่ใช่คนร้าย...(บ่ะ สรุปง่ายๆงี้เลย)
งั้นคนร้ายต้องเป็นคนที่สามารถเปลี่ยนตัวคนงานทุกคนในบ้านได้ด้วย....งั้นแม่เลี้ยงกับน้องชาย...แต่พยาบาลของอาๆดูแลตลอด แล้ววางยาตอนไหนนะ
งืมๆๆๆ
-
รอต่อ :hao5:
-
เฟื่องปลอมตัวมาจริงๆ ... สงสัยคทาขอให้ช่วย
นี่อาจจะมาเก็บตัวอย่างยาต่างๆเพื่อเอาไปตรวจสอบแน่ๆ
มีแต่คนจำหมอกได้แต่ดิฉันไม่!! (ความจำสั้น 55)
พอเรื่องเริ่มขมวดปมก็ทำให้คิดว่าแล้วจะจบภายในห้าตอนได้จริงหรือ?
รอวันอาทิตย์ค่ะ ^ ^
-
อ่านแล้วก็เดาเอาว่ามีคนถูกความโลภครอบงำ
อยากมีอยากได้เงินของคนอื่น...มันน่าภูมิใจตรงไหนหนอ
ส่วนเฟื่องกะฟ้ามีความพยายามมากในการสืบสาว
แต่จะเจอคทาหรือจะทำให้พ่อเขาหายมั้ยนี่ก็ต้องลุ้นต่อไป
คุณพี่ชายษมานี่ก็เนียนนะ รู้ว่าไม่ใช่น้องแล้วจะเนียนกว่านี้มั้ย ^^
รอดูว่าจะทำให้น้องสารภาพได้ยังไงว่าไม่ใช่น้องตัว
เรื่องตอนต่อเล็กๆ ที่มีผู้กองหมอกมาเอี่ยว...ก็มันต้องเกี่ยวกะตำรวจนี่นะ ^^
ชอบที่มีรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ให้สังเกตเพื่อจะเดาต่อได้...สนุกที่เดานี่ล่ะ
-
นานๆมาที มีมา 5 ตอนเองเหรอคะ :mew2:
....แต่ก็ยังดี ที่อุตส่าห์มา ขอบคุณนะคะ
(คิดถึงตัวอักษรสีฟ้า ไม่เห็นแวะมาเลย ตอนที่2 แล้วนะน้องที)
-
ลึกลับดี...แต่ดูรู้ทันกันตลอดเลยนะ :hao4:
-
พี่ษมา เจอวันเดียว จุ๊บหน้าผากเค้าและ เหอะๆๆ
ไม่เจอใครที่น่าสงสัยเลย มีแต่ยาม
เฟื่องสู้ๆ อยากรู้เหมือนกันว่าคทาไปไหน
ต้องมีอะไรเกี่ยวกับสร้อยแน่ๆ เลย
++จ้า
-
คือที่อ่าน ๆ มาเนี่ยะไม่ได้อยากหาความจริงอะไรแล้ว
ตั้งแต่เจอช็อตที่คุณพี่ชายจอมปลอมหลอก good night kiss เตโชแล้วอ่ะ เนียนนะยะ
-
ได้ฤกษ์อ่านนิยายของสองคนนี้เสียที อิอิ
เคยอ่าน คอสกับบาลีผ่านในช่วงแรกๆ
และพอมาอ่านเรื่องนี้ รู้สึกว่า อืมม นี่คงเป็นสไตล์การเขียนแบบน้องไจฟ์ไปเสียแล้ว
ชอบการบรรยายบรรยากาศได้เห็นภาพครับ
เหมาะกับนิยายที่อิงแนวสอบสวนๆแบบนี้เลย
อีกอย่างที่ชอบมากที่สุดคือสไตล์การตั้งชื่อเรื่อง
ดูมีการเล่นคำให้ชวนค้นหา อย่างเรื่องนี้ ที่เอาคำว่า underline มาทำให้มีมิติมากขึ้น
อ่านแล้วมีคำถามมากมายในหัวเลยแหละ แต่เอาเป็นว่า รออ่านจบ อาจจะได้คลายความสงสัยก็ได้ อิอิ
-
แหม ๆ พอรู้ว่าไม่ใช่น้อง ก็มองว่าน่ารักเชียวนะคุณพี่ษมา
คือ..สงสัยในสาเหตุการหายตัวไปของคทา ถ้าเป็นเรื่องมรดก คทาก็ไม่ใช่ทายาทเพียงคนเดียว
ยังมีพี่ษมาอยู่ทั้งคน แล้วตอนนี้ก็ได้เป็นเจ้าของบริษัทแล้วด้วย
อีกอย่างคทาเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ไม่น่ามีพิษมีภัยกับใคร
นอกจากผู้กองหมอกแล้ว ต้องไปเชิญคุณบาลีมาช่วยไขปริศนาด้วยคนละมั้ง
-
ชอบชื่อเรื่องจังเลยค่ะ ตอนแรกไม่ได้สังเกต แค่เห็นชื่อคนเขียนก็คลิกเข้ามาอ่านแล้วอ่า แฮะๆ :m23:
แนวสืบสวนยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ น้องเฟื่องเก่งมาก ถึงพี่ษมาเขาจะรู้แล้วว่าหนูไม่ใช่คทา แต่หนูก็ยังเดินหน้าสืบต่อไป เริดมาก o13
ขอให้คทายังอยู่ดีด้วยเถอะ ไ่ม่อยากให้เป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็มีสามคนที่ต้องเสียใจแหละ ถ้าคทาเป็นอะไรไป :hao5:
-
คุณพี่ษมาใจง่ายไปมั้ย จุ๊บเหม่งน้องเลย :-[
-
พ่อของษมาต้องโดนยาแน่ๆ
-
้ลุ้นตอนต่อปายยย
-
หายไปนาน ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่
ยังคงเป็นแนวลุ้น สนุกดีค่ะ
-
พูดถึงสร้อยข้อมือ จำได้เลาๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบอ่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว ต้องรอลุ้นเรื่อยๆ
คทาหายไปไหน หวังว่ายังไม่ตายนะ
-
พี่ษมา ไม่อยากให้ความจริงเปิดเผยเร็วๆ
เพราะอยากจะดูน้อง ศึกษาให้นานกว่านี้ใช่ป่ะ
-
แล้วเฟื่องจะหาคนที่คิดร้ายได้ยังไงกัน ตัวเองก็ไม่ได้ออกไปไหน
สงสัยต้องให้หมอกบอกบาลีมาช่วยซะแล้ว 5555
-
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่
อ่านตอนแรก นึกไปถึงว่า คทา กับ เฟื่อง มีพ่อคนเดียวกันทีเดียว
คุ้นๆ เฟื่อง มาก ไม่แน่ใจว่าเคยอ่านเจอกันแล้วในเรื่องอื่นของ jivetea หรือเปล่า
ฉากจูบหน้าผาก พี่ษมาเจ้าเล่ห์อ่ะ
ขอให้คทาอย่าเป็นอะไรเลย
ขอบคุณและติดตามค่ะ
-
ความโลภไม่เข้าใคร
ออกใครจริงๆๆ :เฮ้อ:
-
ใครวางยาพ่อ แม่เลี้ยง หรืออาๆ
เฟื่องสู้ๆ
-
"Under_lie"
ตอนที่ 3
เฟื่องทำข้าวต้มหมูด้วยตัวเองแล้วยกขึ้นมาที่ห้องนอนชั้น 3 ตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า รอจนพ่อตื่นก็จัดแจงเช็ดตัว ป้อนข้าวให้พ่อด้วยตัวเอง โดยมีพยาบาลคอยดูอยู่ใกล้ ๆ ส่วนลลิลเข้ามาดูตอนที่ป้อนข้าว พูดชื่นชมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“เด็ก ๆบอกว่าคทาตื่นแต่เช้าลงไปทำข้าวต้มให้คุณพ่อ แม่ว่าคทาเองก็ควรพักผ่อนให้มาก ปล่อยให้เด็ก ๆ ทำไปเหมือนเคย แล้วถ้าอยากเช็ดตัว หรือป้อนข้าวพ่อ ก็ค่อยมาทำให้พ่อดีกว่ามั้ยจ๊ะ”
เฟื่องที่กำลังสวมบทเป็นคทาเงียบเฉย ป้อนข้าวให้พ่อไปเรื่อย ๆ เพราะรู้ดีว่า ยิ่งพูดก็จะยิ่งเผยพิรุธ
ขณะที่พ่อพูดขอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
ป้อนข้าวเสร็จยาหลายเม็ดที่พยาบาลวางไว้ให้ ถูกสลับด้วยวิตามินที่ฟ้าจัดมาให้
ตัวอย่างอาหารและยาที่แอบเก็บใส่หลอดส่งให้กับฟ้าเมื่อวันก่อน มีแต่ผลการตรวจสอบเบื้องต้นของอาหารที่ได้อย่างรวดเร็วในเย็นวันนั้น
ยังมีตัวอย่างปัสสาวะ กับปลายเล็บ และเส้นผมของพ่อที่ส่งไปตรวจ และได้ผลในหลายวันถัดมา
ทั้งหมดได้ผลออกมาตรงกัน
นั่นคือยาเบื่อหนู
แต่ผลการตรวจสอบอย่างละเอียดที่จะเอาไปแจ้งความหรือทางรอดในกรณีที่ไอ้เฟื่องคนนี้จะโดนตำรวจจับ ยังต้องรอให้เป็นทางการมากกว่านี้
ดังนั้น สิ่งที่พอจะทำได้ ก็คือต้องเปลี่ยนอาหารและยา แล้วก็พาพ่อออกไปรับแสงแดดตอนเช้า กับตอนเย็นทุกวัน
พ่ออาจโดนวางยาทีละน้อยมาเป็นเวลานาน ทั้งอาจมียานอนหลับผสมอยู่ด้วย บวกกับการที่ไม่ได้รับแสงแดด ยิ่งทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย
คนพวกนี้ไม่ได้ต้องการให้พ่อตาย พวกเขาต้องการให้พ่อมีชีวิตอยู่ และอยู่เฉย ๆเท่านั้น
ป้อนยาให้พ่อเสร็จ เฟื่องทำทีเดินเข้าห้องน้ำ แล้วเทยาที่พยาบาลจัดไว้ลงชักโครก
เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา นอกจากพยาบาลแล้ว ยังมีคนตัวโตนั่งคุกเข่าอยู่ข้างรถวีลแชร์ของพ่อ
“กำลังจะออกไปเดินเล่นกันหรือ”
“ใช่” พ่อบอก
“ได้แค่ครึ่งชั่วโมง พ่อก็เพลียต้องพากลับมานอนแล้วครับ” เฟื่องบอก
ษมาอาสา เข็นรถพาพ่อออกไปนั่งรับแสงแดดยามเช้าที่ระเบียง
“คทาดูแลพ่อดีมาก อีกไม่นาน เราคงพาพ่อลงไปเดินเล่นที่สนามหญ้าได้”
แต่เฟื่องกลับนั่งห่างออกมาทางด้านหลังให้ษมาคุยกับพ่อ
....ยังไงเราก็คนนอก ให้พ่อลูกเขาได้คุยกันบ้างเถอะ....
นอกจากนั่งอยู่ข้างหลัง เฟื่องยังทำหน้าตาไม่รับรู้ ซึ่งถ้าเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ก็คงต้องถามว่า วันนี้ไม่ต้องไปไหนหรือไง ถึงได้มีเวลามาอนยู่กับพ่อจนสาย
แต่ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้านนี้ เฟื่องต้องเก็บทุกคำพูดไว้ในใจตลอด
แรก ๆมันก็อึดอัดอยากพูด อยากถาม แต่พอผ่านไปได้ 2-3 วันก็เริ่มชิน
ลลินแต่งตัวสวยงามเหมือนเคย เดินนวยนาดเข้ามาในห้องนอน แล้วมีสีหน้าประหลาดใจ เมื่อเห็นว่า ทุกคนพากันไปนั่งอยู่ที่ระเบียง
“วันนี้ ยังไม่ง่วงหรือคะ ปกติพอทานข้าวเสร็จก็จะง่วง”
พ่อหันมายิ้มเหนื่อย ๆ ให้สตรีสูงวัย “ไม่ง่วงหรอก แต่มันไม่ค่อยมีแรง”
ด้วยสัญชาติญาณ เฟื่องลุกขึ้นไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้าพ่อ ค่อย ๆเหยียดขา พับขาแล้ววางลง ทีละข้าง
“ทำเป็นด้วยหรือ ให้พยาบาลทำให้ก็ได้จ้ะ” ลลิลบอก
เฟื่องเกือบหลุดปากไปแล้วว่า ใคร ๆก็ทำได้ ดีที่รีบหุบปากลงทันที
ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะเบา ๆ กับคำว่าขอบใจ
เฟื่องเงยหน้ามองพ่อ แววตาอบอุ่นที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ
รอจนพ่อนอนหลับ เฟื่องถึงได้กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง
หนุ่มตัวผอมตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ซุกซ่อนไว้แล้วกดโทรกลับ โดยที่ยังคงซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า
“มีอะไร บ่ายนี้จะไม่มาขายขนมหรือไง”
“ไปสิ แต่จะต้องให้พี่เก็บฉี่พ่อมาอีก ต้องดูเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้”
“เออ แกเตรียมกระปุกมาแล้วกัน แต่เรื่องอาหาร ฉันเปลี่ยนได้แต่มื้อเช้าว่ะ มื้อเย็นต้องใช้วิธีเอาขนมของแกดักทาง ให้กินก่อนจะได้กินข้าวน้อยลง แต่เขาก็ยังเพลียอยู่เลย” เฟื่องบอกขณะที่มองสร้อยข้อมือที่คทาซื้อให้
......มึงไปไหนของมึงนะ จะอยู่หรือจะตายไปแล้ว ก็ส่งสัญญาณให้กูหน่อย กูมีเวลาน้อย....
“ก็พ่อโดนวางยามาเป็นปี ๆพี่จะให้หายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ได้ไง แล้วเรื่องพี่คทา มีความคืบหน้าอะไรมั้ย”
“ไม่มี ทุกคนที่นี่เรียกฉันว่าคทา แล้วแกจะให้ฉันถามหาคทาได้ยังไง รู้งี้สมัครมาเป็นคนใช้น่าจะดี ไม่น่าถือบัตรไอ้คทาเล้ย” เฟื่องลากเสียงสูง “แล้วยิ่งไอ้การที่ทุกคนรู้ว่าฉันไม่ใช่คทา แต่ยังเรียกฉันว่าคทานี่แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจคนในบ้านนี้สักคน”
“แล้วพ่อล่ะ”
“ฉันคิดว่าพ่อเองก็รู้ เพราะพ่อพูดขอบใจฉันตลอด คงไม่มีพ่อคนไหนพูดคำขอบคุณลูกถี่ขนาดนี้หรอก”
“ไม่เข้าใจว่ะ”
“เออ ไม่เข้าใจเหมือนกัน ได้แต่ตามน้ำไปเรื่อย ยังหาคทาไม่เจอช่วยกันรักษาพ่อก่อนก็ยังดี”
“แล้วนี่ตกลงพี่ได้เจอหมอที่มาตรวจพ่อบ้างหรือยัง”
“ไม่มีเลย มีแต่พยาบาลที่มานั่งเฝ้า ดูไปดูมาเหมือนเขามาเฝ้าฉันมากกว่าเฝ้าพ่อว่ะ มีคุณลลิลแวบมาดูเป็นพัก ๆ คงมาตามคำสั่งคุณษมาเขา ไอ้บ้าน 3 หลังที่อยู่ในรั้วเดียวกันนี่ก็ไม่ได้ไปดูเลย ไม่ยามก็แม่บ้านเดินตามตลอด พอฉันออกไปนอกเขตบ้านนี้ปุ๊บ คุณคทาคะข้างนอกอากาศร้อน กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ปั๊บ” เฟื่องทำเสียงเลียนแบบแม่บ้านให้น้องสาวฟัง
น้องสาวท้วงขึ้น “แล้วกลางคืนพี่ไปดูไม่ได้เหรอ เดี๋ยวพวกคุณน้าคุณอาเขากลับมาจากทัวร์ต่างประเทศ เขาโวยวายจับพี่ส่งตำรวจขึ้นมา”
“เออ รู้แล้ว นี่ก็รีบอยู่ กลัวเหมือนกันนะโว้ย ช่วยพ่อก็ไม่ได้ คทาก็หาไม่เจอ จะติดคุกเสียก่อน” ก่อนจะวางสาย เฟื่องกำชับน้องสาวอีกที “แกเอาขนมแบบที่เคี้ยวง่าย ๆ กลืนง่าย ๆมาให้พ่อด้วย แล้วอย่าลืมยาทาแผลกดทับนะ”
เมื่อกดโทรศัพท์เอาโทรศัพท์ไปซ่อนไว้ในตู้ตามเดิม แล้วหันกลับมา
ษมายืนกอดอกมองอยู่ที่ประตูห้องนอน
เฟื่องได้แต่ยืนหน้าซีด
“ฉันควรเรียกเธอว่าอะไร”
“มะ...”
“อย่าตอบว่าไม่รู้” ษมาชิงพูดขึ้นก่อน
เฟื่องกลืนก้อนน้ำลายลงคอ นึกถึงประโยคต่าง ๆที่เตรียมไว้ในกรณีที่โดนจับได้
“ผมชื่อเตโช เฟื่อง ผมเรียนที่เดียวกับคทา”
“ทำไมถึงสวมรอยเป็นคทา”
“ผมไม่ได้สวมรอย ผมแค่มีบัตรของคทา พวกคุณต่างหากที่เรียกผมแบบนั้น”
ษมาถึงกับหัวเราะเบา ๆ ทุกประโยคของเฟื่องไม่ได้ต่างจากที่คิดเลยสักนิด
“แต่เธอก็แกล้งความจำเสื่อม เพื่อที่จะเข้ามาที่บ้านนี้ เพราะอะไร”
เฟื่องแน่ใจว่า ษมาได้ยินประโยคที่พูดกับฟ้าทางโทรศัพท์ แต่คน ๆนี้กำลังบังคับให้เขาพูดทุกอย่างออกมาเอง มันทำให้เฟื่องยิ่งไม่ไว้ใจ
ถึงคทาจะเห่อพี่ชายขนาดไหน แต่พี่ชายคนนี้ ก็ไม่ยอมเปลี่ยนหมอให้พ่อ ปล่อยให้พ่อนอนป่วยอยู่อย่างนั้นเป็นปี ๆ ได้อย่างไร
เมื่อเฟื่องเลือกที่จะเงียบ ษมาก็ก้าวเข้ามาหาช้า ๆ
“เธอต้องการอะไร”
อีกเพียง 2 ก้าวษมาก็จะก้าวถึงตัว เฟื่องรีบบอกก่อน “ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากรู้”
“ก็มันคืออะไรล่ะ”
บางอย่างในแววตาของษมาบอกว่ารู้ว่าเฟื่องต้องการอะไร แต่ก็ยังต้องการให้เฟื่องพูดออกมาเอง
“คทามักจะเล่าเรื่องพ่อ กับเรื่องของคุณ เขามาหาพ่อแล้วก็หายไป แต่คนที่บ้านนี้บอกว่า เขาไม่ได้กลับมา”
ษมาหยุดคิดทบทวน
เพราะเท่าที่รู้และแจ้งความไว้กับตำรวจ ก็คือคทากลับมาไม่ถึงบ้าน
คือคทาออกจากมหาวิทยาลัยมาแล้ว และหายไปในระหว่างการเดินทาง ซึ่งทำให้ษมาเชื่อว่าน้องชายอาจเกิดอุบัติเหตุ
“ตอนที่คทามาถึงที่นี่เขาติดต่อกับเธอหรือเปล่า”
เฟื่องพยักหน้า “เขาบอกว่า พ่ออาการไม่ดี อยากพาพ่อไปหาหมอ”
ษมาเปลี่ยนไปนั่งบนเตียง
.......คทากลับมาถึงบ้านแล้ว และโทรติดต่อกับเพื่อนงั้นหรือ แต่ทำไมไม่บอกพี่
“ฉันจะถามคนในบ้านเรื่องนี้เอง ส่วนเธอ...เฟื่อง ถ้าคิดจะไปเดินเล่นแถวบ้านอาของฉัน ไว้ฉันจะพาไป”
เฟื่องทำตาโต หน้าตาเหรอหรา จนษมาต้องอมยิ้ม ตบบนที่นอน เชิงสั่งให้มานั่งข้าง ๆ
“มานั่งที่นี่”
เฟื่องนั่งลงตามคำสั่งก็จริง แต่ว่านั่งลงที่มุมเตียงพอดี
“ฉันเข้าใจนะ ว่าทำไมเธอถึงต้องรีบร้อน แต่ไม่คิดบ้างหรือว่าเธออยู่ในถ้ำเสือ”
“ผมคงไม่เข้าถ้ำเสือ ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนผมหายไป”
“เพื่อนเธอคือน้องฉัน ฉันแจ้งความแล้ว”
“แต่ก็ยังไม่เจอ ทั้งที่เขาอาจอยู่ใต้จมูกคุณเอง และบางทีอาจเป็นคุณเองนี่แหละที่ซ่อนเขาไว้”
ษมาหันมามองหน้าเฟื่องตรง ๆ
“เป็นข้อกล่าวหาที่น่าผิดหวังมาก ฉันกับคทามีกันอยู่แค่ 2 คนพี่น้อง เธออาจมองว่าฉันแย่มากที่ปล่อยให้พ่อนอนป่วยหนักอยู่กับบ้าน แต่ฉันพยายามแล้วหลายครั้ง ทุกครั้งทำให้พ่อโกรธและอาการทรุดหนักลงไปอีก จนฉันต้องยอมให้เขาอยู่แบบนั้น....”
คนตัวโตหยุดพูดไปเฉย ๆ แล้วลุกขึ้น
“จะไปเดินเล่นใช่มั้ย”
“คุณเชื่อที่ผมพูดหรือ”
“ฉันไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เธอพูด แต่เพราะฉันรู้มาแต่แรกว่าเธอไม่ใช่คทา ฉันเพียงคาดหวังว่า เธอจะทำให้ฉันพบน้องเร็วขึ้น ส่วนเรื่องที่มาของเธอ ตำรวจรายงานให้ฉันฟังแล้ว”
..........และสิ่งที่เฟื่องพูด มันก็คือความจริงที่ษมามองเห็นอยู่ทุกวัน
“แล้วคุณไม่ให้เขามาจับผมหรือ”
“ถ้าเธอจะช่วยฉันดูแลพ่อ และตามหาน้อง ฉันก็จะไม่ส่งเธอให้ตำรวจ”
“ผมไม่ได้หลอกคุณสักหน่อย”
“เธอแกล้งความจำเสื่อมไม่เรียกว่าหลอกฉันหรือ”
.....รู้ว่าไม่ใช่น้อง แต่เพิ่งรู้ว่า ไม่ได้ความจำเสื่อม และการที่เห็นว่าเฟื่องดูแลพ่อเป็นอย่างดี จนพ่ออาการดีขึ้น ทำให้รู้สึกขอบใจ และสงสาร....
แปลกที่ไม่ได้รู้สึกโกรธที่โดนหลอก แต่กลับรู้สึกดีที่เฟื่องสารภาพเรื่องจริง
เฟื่องคิดว่าเข้าใจความคิดของษมา เมื่อเดินตามแผ่นหลังกว้างลงมาจากห้องนอน เท่าที่เห็นมาหลายวันมันก็เป็นอย่างนั้น เขาไปทำงานแต่เช้า กลับบ้านค่ำ แต่ก็ยังขึ้นไปหาพ่อได้ทุกเช้า
และแทบไม่ได้คุยกับใครในบ้าน
ดูเหมือนคนอารมณ์ดีก็จริง แต่คนที่เครียดกับงาน และได้นอนวันละไม่ถึง 5 ชั่วโมงจะอารมณ์ดีได้อย่างไร
ที่เจอกันอยู่แทบจะตลอดเวลา ก็คือคุณลลิลที่จะคอยถามว่าต้องการอะไร
ส่วนอีกคนคือคุณบัญชรเคยเห็นเพียงแว่บเดียวและครั้งเดียว แถวโต๊ะกินข้าว
ที่เจอกับบัญชรน้อย ไม่ใช่ความบังเอิญ แต่เพราะเฟื่องเองก็มีความจำเป็นที่จะต้องพบเจอกับคนในบ้านให้น้อยที่สุด
เมื่อเดินลงมาข้างล่าง เห็นลลิลเดินออกมาจากห้องทำงาน แล้วก็กลับเข้าไปใหม่เมื่อเห็นว่าเฟื่องอยู่กับษมา
“คุณลลิลดูแลบ้านนี้ ก็ถือว่าทำงานเหมือนกัน”
“ไม่หรอก”
“แต่เธอมักอยู่ในห้องทำงานของเธอ”
“อ่านนิยายน่ะ”
“อ้อ.....” คทาลากเสียง
ษมาถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง “ยังไม่ได้เข้าไปในห้องนั้นหรือ”
“ไม่ฮะ ผมไปเอาหนังสือที่ห้องพี่ไง”
“ดีแล้ว” ษมายิ้มกว้าง “คทาชอบทำอย่างนั้น เขาเรียกห้องทำงานนั่นว่าห้องฝันเฟื่อง แต่พี่ไม่คิดว่าคทาจะคิดอย่างนั้นจริง ๆ แต่เป็นเพราะคทาไม่ชอบคุณลลิลมากกว่า ทั้งพี่และคทา ต่างก็ไม่เคยเรียกเธอว่าแม่”
ษมากลับมาเรียกตัวเองว่าพี่อีกครั้ง และยอมรับกับตัวเองว่า การแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ คุ้นปากกว่าคำว่าฉัน และการเรียกหนุ่มคนนี้ด้วยชื่อ ก็ดีกว่าคำว่าเธอ
“เดิมนั่นเป็นห้องทำงานของพ่อ แต่เพราะพี่ไม่เคยใช้ห้องนั้นทำงาน คุณลลิลกับคุณบัญชรก็เลยใช้ห้องนั้น” ษมาหันมายิ้มให้คนตัวเล็ก ทั้งลดเสียงพูดเบาลง “ตอนที่เข้ามาในบ้าน แล้วเฟื่องเดินผ่านคุณลลิลไป...นั่นเหมือนคทามาก”
คนในบ้านเมื่อเห็นว่าษมาเป็นคนเดินนำน้องชายออกมาเดินเล่น ก็กลับไปทำงานบ้านกันตามเดิม
ษมาเดินนำไปเรื่อย ๆจากสนามหญ้าหน้าบ้าน ทำทีเดินต่อไปดูต้นไม้ที่บ้านของอาแต่ละคน แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้พาเดินเข้าไปดูรูปในบ้าน
“นี่อาณรงค์ จำได้มั้ย”
เฟื่องเห็นคนรับใช้ยืนอยู่ใกล้ ๆก็ตอบไปทันที
“จำไม่ได้”
บ้านของอาทั้ง 3 คนของษมา คืออาณรงค์ อานารี และอานหทัยเป็นบ้านที่หลังเล็กกว่าบ้านหลังใหญ่ก็จริง แต่การตกแต่งหรูหรา สวยงาม
ษมาพาดูแต่เพียงชั้นล่าง ของบ้านแต่ละหลัง โดยมีคนรับใช้คอยมองตามเป็นระยะตลอดเวลา
จนกระทั่งษามาเดินนำมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาวในสวน ยังคงมองเห็นรูปปั้นเหล่าเทวา นางฟ้าความสูงเท่าคนจริง สวยแต่น่ากลัว
และที่นั่งตรงนี้ ยังห่างจนคิดว่า คนรับใช้จะไม่ได้ยินบทสนทนา
ภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ ที่คล้ายหลุดออกมาจากละคร แต่ทำไมถึงได้ดูอึดอัด ไม่น่าไว้วางใจได้ขนาดนี้
“บ้านพี่คนเยอะ แต่กลับไม่คุยกัน”
“หือ” ษมาหันมามองคนที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ
“คนเยอะ เดินไปเดินมา เขาทำงานอะไรกัน”
“อาทั้ง 3 คนเขาชอบแบบนี้”
“ชอบให้มีคนรับใช้เยอะ ๆ น่ะหรือ แต่พี่จ่ายเงินเดือน”
ษมาพยักหน้า
พอเริ่มเปิดเผยตัวเอง เฟื่องก็ถามและตั้งข้อสังเกตไปเรื่อย “ถ้าอาของพี่เขาชอบหรู ทำไมเขาไม่มาอยู่หลังใหญ่กับพ่อแล้วไล่พี่มาอยู่หลังเล็ก”
“เขาแยกบ้านอย่างนี้ตั้งแต่พี่เด็ก ๆ แล้ว”
เฟื่องคิดตาม “เขาไม่คิดอยากได้บ้านใหญ่นั่น ไม่อยากได้ทั้งหมดหรือ”
ษมาเพียงยกมือขึ้นจับศีรษะเล็ก
“เรานี่ก็ช่างคิดเหมือนกันนะ”
“แล้วผมคิดถูกหรือเปล่า”
“เขาอาจจะอยากได้ทั้งหมด แต่เขาไม่อยากทำงาน”
ดวงตาสีเข้มมองหนุ่มตัวผอมที่กอดอกแน่น
“หนาวหรือ”
“เปล่า แต่ผมกำลังคิดว่า บรรดาอา ๆของพี่น่ากลัว” เฟื่องบอกขณะที่จ้องมองรูปปั้นขนาดเท่าคนจริงใต้ต้นไม้ใหญ่
“มีแต่คนบอกว่าพี่น่ากลัว”
เฟื่องอดไม่ได้ที่จะทำปากยื่น ทำให้ษมาหัวเราะหึหึ
“แต่คทาไม่เคยทำหน้าตาเป็นเด็กเล็ก ๆแบบนี้”
เฟื่องยิ่งทำปากยื่นอีกหน “คทามันไม่ทำตัวเป็นเด็กหรอก แต่มันชอบบังคับให้ฟังเรื่องที่มันเล่า ไม่ว่าจะเรื่องหมากัดกันหน้าหอ จนถึงเรื่องพ่อ ถ้าผมกำลังทำอย่างอื่นอยู่ มันจะบังคับให้ฟังด้วยการเล่าซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น เคยประชดมันว่า เดี๋ยวมันเล่าจบจะเล่าทวนตั้งแต่ต้นให้ฟังเอามั้ย”
“แล้วคทาว่าไง”
“มันก็เล่าให้ฟังใหม่จริง ๆน่ะสิ”
ษมาหัวเราะอย่างผ่อนคลาย “พวกเธอสนิทกันดีจริง”
“ก็สนิทกันมากพอที่จะไม่อยากอยู่เฉย ๆเวลาที่มันหายไปแบบนี้ก็แล้วกัน” เฟื่องเพิ่งนึกขึ้นได้อีกเรื่อง “คทาไม่เคยส่งรูปมันกับผมไปให้พี่ดูเหรอ ผมว่าเราเคยถ่ายด้วยกันครั้งหรือ 2 ครั้ง ผมถึงได้ไม่บอกตำรวจแต่แรกว่าผมคือใคร”
“เคย ยังจำได้ว่ามีคนหน้าตาคล้ายกันอยู่คน ยังคิดว่าคทานี่มันเข้าใจหาเพื่อนหน้าตาคล้ายกัน แต่พอดีว่าเมลล์เดิมพี่โดนแฮกจากคอมพ์ที่มหาวิทยาลัยที่โน่น ทำให้ต้องปิดไปแล้วพอจะเปิดใหม่ ก็ไม่ได้บอกให้คทาส่งมาให้ใหม่”
“อ้อ....” เฟื่องลากเสียงยาว
พอจะเข้าใจได้ว่า ทำไมเขาถึงไม่ค่อยโกรธเท่าไหร่เมื่อรู้ความจริง
“แล้วทำไมพี่ถึงบอกกับตำรวจว่าผมคือคทา”
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ใช่ ตำรวจก็คงไม่ยอมให้พี่พาเฟื่องมา เขาก็ต้องตามหาครอบครัวเฟื่อง และพี่ก็เสียโอกาสที่จะตามหาคทา”
“เออ นั่นสิเนอะ”
“ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ไว้หรือไง”
“คิดไว้เหมือนกัน รวมถึงเผื่อพี่จับผมส่งตำรวจด้วย”
“อันนั้นไว้หลังสุด กรณีที่เราหาคทาไม่เจอ แล้วมีของในบ้านหายไป พี่จะจับเฟื่องส่งให้ตำรวจ”
“อ้าวววววววววววว คุยกันตั้งนาน”
.......จบตอนที่ 3……….
ตอนที่ 3 แล้ว แสดงว่าครึ่งเรื่องแล้ว :เฮ้อ: ไวเนอะ ก็เขียนแค่ 5 ตอนเองนี่นาทุกอย่างรวดเร็วไปหมดเนอะๆๆๆๆๆ
คิดถึงกัน แวะมาอ่านเรื่องบ่อยๆ จิ (ไอ้นี่ก็ขายของจริง ๆเล้ย)
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องที่เราเขียนนะครับ ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆ X 100
มาอีกครั้งวันอังคารนะครับ
พี่ไจฟ์กับทีคนหล่อมาก ใจดี แสนดี น่ารัก เพอร์เฟ็กต์ :m18:
สะ-ปอย ว่า ....รูปปั้นเหรอ ใช่หรือเปล่า เอ...ใช่มั้ยหนอ :m21:
ส่วนเรื่องยาเบื่อหนู ถ้าจากเรื่องที่พี่ไจฟ์เขียน ไม่มีนะครับ แต่คุณอาจเห็นในเรื่องอื่นๆ ส่วนเรื่องนี้ มีที่มาจาก คดี "นโปเลียน" กับเรื่องอกาธาเขียน คือชื่อหนังสือจริงๆ ว่าอะไรก็จำไม่ได้ละ เคยถามแล้วเขาตอบแล้ว แล้วก็ลืม :m29: แต่หนังสือทั้ง 2 เล่มยังอยู่ในตู้ นั่นแหละ สักวันผมจะหยิบมาอ่าน แต่ตอนนี้ขอเอาตัวรอดจากไอ้ที่มันวางอยู่ข้างหน้านี่ก่อนนะ
-
รอนะ
-
ษมารู้ซะแล้วหุหุหุ อีก2ตอนจบแล้วอ่ะ เร็วเนอะ
หวังว่าคทาจะไม่ได้อยู่ในที่ๆพี่คิดไว้
เฟื่องสู้ๆช่วยคุณพ่อให้ได้
++จ้า
-
ขอบคุณ "พี่ไจฟ์กับทีคนหล่อมาก ใจดี แสนดี น่ารัก เพอร์เฟ็กต์" ^^
สำหรับตอนที่ค่อยๆกระจ่างขึ้น แต่พล้อตให้กินยาเบื่อหนูคุ้นๆพิกล
พี่น้อง(ปลอม)นี่เขาก็โอภาปราศัยดีนะคะ
ตอนต่อไปขอ "พี่ไจฟ์กับทีคนหล่อมาก ใจดี แสนดี น่ารัก เพอร์เฟ็กต์"
ลงให้ยาวอีกนิดได้ไหม ^^ :hao3:
-
เอ้ย เพิ่งได้อ่าน คิดถึงมากๆ แต่ 5 ตอนจบจริงเหรอ งึ่ย ปมเยอะจริงๆ
-
กำลังได้ที่ มารอเฟื่องกะพี่ษมาแก้ปม
หวังว่าคงไม่มีใครได้รับอันตราย
-
ควาิมคิดของเฟื่องที่ว่า ทุกคนขังคทาไว้ที่บ้าน
เอิ่มม มันก็เลยคิดได้ว่า หรือมันจะเป็นจริงๆเน้อ
ืทะเลาะกันเพื่อสมบัติเนี้ย เป็นทุกครอบครัวจริงๆนะ ฮาาา
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
อ๊ากกกอีก 2 ตอน :ling2:
-
ตามอ่านครบรวดเดียวแล้ว
กลับมาอีกทีคุณ Jivetea ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
ยังคงสนุกเหมือนเดิม เพิ่มความหลากหลายในแนวที่แต่งมากขึ้น :)
มาเอาใจช่วยนักสืบตัวน้อยด้วยค่ะ^^
-
ตอนหน้าน่าจะสนุกและเริ่มคลายปมเนอะ
เพราะสองหนุ่มคงต้องช่วยกันตามหาคทา
และความจริงที่เกิดกับพ่อแน่ๆ
พ่อที่ไม่ยอมให้ษมาพาไปหาหมอคงกลัวลูกชายคนโต
หายไปเหมือนลูกชายคนเล็กแน่ๆ
แต่ใครจะอยู่เบื้องหลังน้า เดาว่าน่าจะเป็นอาสักคนหนึ่ง มั้ง!?
บวกเป็ด รอวันสีชมพู
:L2:
-
ยาเบื่อหนู....ฆ่าโดยทารุณโหดร้ายเลยนะนี่
ว่าแต่...รูปปั้นอีกละ
ส่วนดีๆก็มี สองคนนี้เริ่มทำความรู้จักกันละ
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่พี่ษมารู้ความจริงเกี่ยวกับเฟื่อง แต่เร็วมากที่รู้ :laugh:
พี่ไจฟ์กับทีคนหล่อมาก ใจดี แสนดี น่ารัก เพอร์เฟ็กต์ ช่วยทำให้น้องเฟื่องกับพี่ษมาตามหาคทาจนเจอ แล้วก็ช่วยพ่อให้กลับมาแข็งแรงให้ได้นะจ๊ะ :impress2:
ตอนต่อไปมาวันไหนน้อ รอจ้า :mew1:
-
:-[
-
หายไปนาน แต่ฝีมือไม่ตกนะครับ
แนวเรื่องแบบนี้เข้าทางคนช่างคิดจริงๆ
เรื่องนี้ทำให้นึกถึงคดีดังในอดีต ต่างกันตรงที่เจตนาเท่านั้นเอง
คงต้องรอดูว่าผลลัพธ์ของการไขคดีแล้ว
คทาจะอยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน ทั้งรูปปั้น ทั้งบ้านคุณอา (โว้วว คนอ่านคิดไปไกลล่ะ ว่าคทาตายแน่ กร้ากกกก)
ลุ้นกันต่อไปในอีกสองตอนข้างหน้า
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องสนุกๆ
ปล. เรื่องสั้นๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ชอบครับ :กอด1:
-
น่าแปลกที่พ่อเหมือนจะรู้ว่าตัวเองโดนวางยา แต่ก็ไม่ยอมให้ษมาพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล ทำไมล่ะ
-
ไวจังเลยจะจบแล้ว
รีบไปไหม :laugh:
-
คิดถึงน้องที :mew1:
สปอยหน่อยสิ ว่าใช่รูปปั้นนั่นหรือไม่???
ซึ่งหวังว่าไม่....อยากให้คทาปลอดภัย
-
เสียดายจัง เพิ่งเจอเรื่องนี้ก็ผ่านไป 3 ตอนแล้ว อีกแค่ 2 ตอนก็จบแล้ว
อยากอ่านเรื่องของคุณไจฟ์น้องทีอีกยาวๆ หายไปตั้งหลายเดือนยังไม่หายคิดถึงเลยค่ะ
-
อย่างน้อยษมาก็รู้ความจริงแล้วว่าเฟื่องเข้ามาทำไม จะได้ช่วยๆกันไขปริศนา
-
เหมือนทุกคนก็รู้อะไร ๆ กันอยู่
แต่ก็ใส่หน้ากากเข้าหากัน
หวังว่าพี่ษมาจะเชื่อได้นะ
-
รอคลี่คลาย
ไม่ชอบบรรยากาศบ้านษมากับคทาเลย
เฟื่อง คนเดียวกับ เพื่อน ศรัย ??
-
น่ารักอ่ะ คุยกันกะนุ๊งกะนิง
แล้วคทาหายไปไหนนี่ แม่เลี้ยวนั่นก็ดูงงๆ สงสัยไม่ใช่
คุณอาสามคนนั่นป่าวที่จับไป จับไปตั้ง 4 ปีละจะเป็นไงบ้างนี้
อยากให้คทาไม่เป็นไรและอยากให้มีคู่ด้วย อิอิ
-
ชะ อ้าว...อ่านมาตั้งนาน ^^
กลายเป็นว่าอาๆ เริ่มน่ากลัว เพราะยังไม่เจอตัวซักคน
แถมยังมีอาการน่าสงสัยมากว่าแม่เลี้ยงกับน้องชายซะอีก
รวมเรื่องไม่อยากทำงานกะมีรูปปั้นเท่าตัวคนอยู่ในบ้านยิ่งน่าสงสัย
แต่...ณ จุดนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ล่ะนะ พวกอยากได้เงินคนอื่นนี่ช่างน่ากลัว
จะตามจนเจอคทาได้ยังไงหนอ...ไม่อยากคิดต่อเรื่องที่สงสัยจริงๆ ^^"
รอให้พ่อหายจากป่วยก่อนดีกว่า...ษมากะเฟื่องสู้ๆ ^^V
-
ในที่สุดพี่ษมาก็รู้ความจริงแล้วเนาะว่าเป็นใคร... ยังไงมาช่วยกันตามหาคทาดีกว่าว่าหายไปไหน T^T :sad4:
ปล. คนหล่อนี่คุณสมบัติเยอะเนาะ อิ__อิ :-[
-
ครึ่งเรื่องแล้ว....
รู้ความจริงกันแล้ว :katai2-1:
-
อีกสองตอนจะจบแล้วหราเนี้ย แต่ก้อสนุกมาก
-
พ่อเหมือนรู้ตัวอยู่ตลอดว่าโดนวางยา
แต่ทำไมยังยอม
พอเฟื่องมาก็เหมือนจะดีใจ
เอ๊ะ อ้าววววว พูดตั้งนาน
ชอบประโยคของเฟื่องตอนจบ
บวกและเป็ดให้เฟื่องและที่ษมาบอกน่ารัก
มีแอบจุ๊บหน้าผากด้วย^^
ปล. ก้านอยู่เดจาลิง อินเดีย
ส่วนพี่ พอเฟซไปหาเลยได้อัพเดทข่าวกัน
ถ้าไม่มีเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรให้กล้าคุยด้วย...ดีจัง
ขอบคุณไจฟ์ที
-
จะจบแย้ว!!!!!!!!! มันเร็วจังเลยง่ะแต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ต้องมีเรื่องใหม่ที่ยาวๆออกมาใช้มั๊ย
-
คทาแปลงร่างเป็นรูปปั้นจริงๆหรอนั่น สยองมาก :sad4:
คนที่ทำแบบนั้นได้ ใจคอโคตรเหี้ยมอ่ะ o22
-
เรื่องนี้มันต้องมีอะไรเกี่ยวกับรูปปั้นแน่เลย หรือไม่ใช่เราคิดไปเอง
ขอให้คฑายังไม่ตายเถอะ อยากจบแบบดี ปมเยอะแต่อ่านแล้วไม่งง สนุกค่ะ
-
อ่านจบตั้งแต่เมื่อวาน เพิ่งได้เข้ามาเม้น
รูปปั้น คทา ไม่นะ ไม่อยากให้คทาตายเลยอ่ะ
แต่จนป่านนี้แล้วยังไม่เห็นเฟื่องออกอาการชอบษมาเลยอ่ะ
รอวันอังคาร
:กอด1: ไจฟ์ที
-
ษมารู้ความจริงแล้วแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรน้องเฟื่องเลย
รอตอนหน้า
-
ช่วยกันหาคทาเร็วๆเถอะ แต่ว่าใกล้จบยังมีปมอีกเยอะเลย
-
:katai1: รอๆลุ้นๆ
-
คทาต้องถูกขังอยู่ในบ้านนั่นแหละ :ling1:แล้วก็ขู่พ่อไม่ให้พูดมากมิฉะนั้นจะฆ่าคทาทิ้ง.
คิดไปนูนแล้วคะ :ling3:รอลุ้นตอนต่อไปดีกว่า
:pig4:
-
ลุ้นอะ ไม่ได้อ่านเรื่องแนวนี้นานแล้ว ติดตามค่ะๆ
-
จริงๆพ่อก็รู้จักเฟื่องใช่ไหม
ที่พ่อไม่ยอมไปหาหมอเพราะมีข้อตกลงอะไรกับคนร้าย เกี่ยวกับความปลอดภัยของคทา หรือษมาหรือเปล่า
รูปปั้นมันน่าสงสัยเนาะ แต่หวังว่าคทาจะยังมีชีวิตอยู่
-
เรื่องนี้นี่มันน่าตื่นเต้นจริงๆ ใครๆก็ดูน่าสงสัยไปหมด
อย่างน้อยเฟื่องก็ได้ษมามาเป็นพวก คราวนี้คงช่วยกันทำให้อะไรมันกระจ่างได้บ้างแหละ
-
โอย ลุ้นจนตับแลบ ใครก็น่าสงสัยไปเสียหมด อ่านดูรายละเอียดแล้วก็ยังชี้ชัดไม่ได้ว่าใครคือคนคิดร้าย จะเป็นอาทั้ง ๓ หรือ? ก็ยังไม่ได้ปรากฎตัวออกมา.
เอาเป็นว่ารออ่านอีกสองตอนนะคะ
:mew1:
-
ดูลึกลับจนไม่น่าเชิ่อว่ 5 ตอนจบ ตอนนี้เริ่มอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคฑา และใครกันแน่เป็นคนทำ ลุ้นสุดๆอ่ะ
-
อาไรๆๆ. เเค่5ตอนเองหรออออออ. งั้นขอตอนพึ่เศษเยอะๆๆๆๆๆน่ะ
หลอนรุปปั้นอ่ะ. อย่าบอกนะว่าคทาโดนเสกกลายเป็นหิน 5555555
-
อ๊ะ ยังไม่มา ^^ งั้นจะตามมาอ่านอีกทีนะคะ
แต่ตัวหนังสือสีเขียวที่มาสปอยเพิ่มนี่ :mc4: ทำให้คิดว่า
หนึ่งในรูปปั้นนั้นน่าจะเป็นคทา(แน่ๆ)
-
โอยยยยยยยยย เพิ่งได้อ่าน สนุก ลุ้น >_<~
-
ตอนที่ 4
นั่งคุยกันได้พักใหญ่ ษมา ก็หันมาบอกเฟื่อง
“ข้อสงสัยแรกของเฟื่องเฉลยแล้วนะ คทาไม่ได้ถูกกักขังอยู่ในบ้านนี้”
เฟื่องทำหน้ามุ่ย แล้วพยักหน้ายอมรับ
“หรือคทาจะเกิดอุบัติเหตุ แล้วอยู่ที่ไหนสักที่ข้างนอกนั่น”
ดวงตาสีเข้มมองผ่านรั้วบ้านออกไปไกล “พี่หวังเช่นนั้นอยู่ตลอดเวลา ขอให้คทาอยู่ที่ไหนสักที่ และสักวันพี่จะต้องพบคทา” คนตัวโตหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ต่อไปก็เป็นข้อสงสัยที่ 2 เรื่องที่เฟื่องคิดว่าพี่ไม่พยายามพาพ่อไปโรงพยาบาล”
คนตัวโตลุกขึ้นก่อน แล้วเดินนำขึ้นมาที่ห้องนอน
เมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตู พ่อก็ลืมตาขึ้น
“ไปไหนมา”
“เดินเล่นอยู่ข้างล่างน่ะครับ พ่อลงไปเดินเล่นข้างล่างมั้ยครับ”
“ไม่” พ่อบอกแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ทันที
ษมายังคงพยายามต่อ “นะครับพ่อ หลายวันมานี้พ่อแข็งแรงมากขึ้นแล้ว ลงไปเดินเล่นข้างล่าง แล้วจะได้ไปหาหมอ...”
“ฉันไม่ไปหาหมอ หยุดพูดได้แล้ว ฉันอยากนอน”
พ่อหลับตา และไม่ยอมรับรู้อะไร ไม่ว่าษมาจะพูดอย่างไรก็ตาม
เฟื่องเห็นด้วยตา และได้ยินกับหูของตัวเอง ว่าพ่อคือคนที่ไม่อยากไปโรงพยาบาล ทั้งยังโกรธษมาที่พยายามจะพาออกไปนอกห้อง
.....นี่มันอะไรกัน....
เฟื่องเดินตามษมาออกมาข้างนอกห้องนอนพ่อ เห็นพยาบาลอีกคนเดินขึ้นมาพร้อมกับถาดยา
“มียาอีกหรือ”
“ค่ะ” พยาบาลตอบแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง เฟื่องกับษมาเลยกลับเข้าไปใหม่
“ยาอะไรหรือ”
“พ่อปวดหลัง”
“ผมนวดให้นะครับ” เฟื่องนั่งลงบนเตียง เตรียมจะนวดให้พ่อ แต่พ่อส่ายหน้าแล้วหันไปรับยาจากพยาบาล กินเสร็จก็นอนต่อ
เมื่อออกมานอกห้อง เฟื่องก็พูดขึ้น
“พี่อุ้มพ่อขึ้นรถไปโรงพยาบาลได้มั้ยครับ”
ษมาถึงกับหันมามองหน้า คนเสนอความเห็น “ทำอย่างนั้น พ่อคงโวยวายตั้งแต่พี่อุ้มแล้วหล่ะ ไปไม่ถึงโรงพยาบาลหรอก”
เฟื่องได้แต่ส่ายหน้า “อาทิตย์หน้า พวกอาของพี่ก็จะกลับมาแล้ว ผมคงต้องไปก่อนที่พวกเขาจะมา”
เมื่อเฟื่องพูดมาถึงตรงนี้ ษมารีบแตะที่ริมฝีปากห้ามพูด แล้วดึงลงไปที่ชั้น 2 ตรงไปที่ห้องใหญ่ด้านในที่เป็นห้องของษมาเอง
“พูดในบ้าน เดี๋ยวคนรับใช้หรือพยาบาลได้ยิน”
“ขอโทษครับ ผมลืมไปว่าพวกเขาเป็นคนของอา”
คนตัวโตถอนหายใจแรง ๆ “นั่นแหละ แล้วทำไมต้องไป”
“ถึงพี่ พ่อ คุณลลิล กับคุณบัญชรจะบอกว่าผมคือคทา แต่พวกอาเขาต้องบอกว่าผมไม่ใช่คทาแน่ ๆ”
“แต่พี่จะบอกกับพวกเขาว่า พ่อเรียกเฟื่องว่าคทา แล้วพ่อก็อาการดีขึ้นมาก เมื่อเฟื่องดูแลท่าน”
เฟื่องเหลือบตามองคนตัวโต
“ตำรวจเล่าประวัติของผมให้พี่ฟัง พี่รู้ว่า ผมไม่มีพ่อใช่มั้ยฮะ”
ษมาพยักหน้า ทำให้เฟื่องพูดต่อ
“คทาชอบเล่าเรื่องของพ่อ กับพี่ให้ผมฟัง บอกตามตรงว่าเรื่องของพี่ก็...งั้น ๆแหละ แต่เรื่องของพ่อน่ะ....”
“พี่เข้าใจ”
เฟื่องสบตาสีเข้ม “ผมไม่ได้ถึงขนาดที่อยากเป็นลูกอีกคน แต่คิดว่า คทามันมาดูพ่อ บอกว่าพ่อป่วย แล้วมันหายไป ผมอยากตามหามันก็จริง แต่พอมาเห็นพ่อป่วยแบบน่าสงสัย ก็อยากทำในสิ่งที่คทามันทำค้างคาอยู่ให้เสร็จ ทั้งคิดว่า ต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น แล้วที่เห็นเมื่อกี้ ผมรู้สึกว่า พ่อเองไม่อยากหายป่วย”
ษมายอมรับ “พี่ก็เคยคิดอย่างนั้น แล้วที่ผ่านมา ทุกครั้งที่พี่ขึ้นไปหาพ่อก็จะนอนอยู่อย่างนั้น แต่พยาบาล กับคุณลลิล บอกว่า พ่อกินข้าวได้เอง หรือเดินไปห้องน้ำเองได้ ฟังแล้วเหมือนเขาป่วยทางจิต คืออยากป่วย อยากให้มีคนเอาใจเขาบ้างหลังจากที่เขาทำงานหนักเพื่อทุกคนมาตลอด”
หนุ่มตัวเล็กส่ายหน้า และยังคงสบตาสีเข้มคู่นั้น “จากที่ผมเห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่พาผมมาหาพ่อ ผมคิดว่ามีคนอยากให้พ่อป่วย ส่วนเมื่อกี้ ผมคิดว่าพ่อเองก็อยากป่วย”
“เฟื่อง”
ษมาเดินไปนั่งบนเตียงแล้วตบที่ข้างตัวให้เฟื่องตามมานั่ง
“ทำไมถึงคิดว่ามีคนอยากให้พ่อป่วย”
“ผิวหนังของพ่อฮะ มันดำ ๆด่าง ๆ ตามตัวก็มีจุดสีดำ ทีแรกผมคิดว่าที่เขาดูซีดเซียวมากเพราะเขาอยู่ในห้องที่ปิดทึบ แต่ต่อมาผมเห็นว่าเขาจะเบื่ออาหาร แล้วก็คลื่นไส้ อาการของเขาจะดีขึ้นแล้วก็ทรุดลงไปอีก ผมเลยเปลี่ยนอาหารเปลี่ยนยา เขาก็ค่อย ๆดีขึ้น”
“เปลี่ยนยา” ษมาทวนคำพูดของเฟื่อง
เรื่องอาหารนี่ พอจะเห็นอยู่ว่า เฟื่องทำอาหารเช้าไปให้พ่อ แต่เรื่องยากลับไม่เคยคิดสงสัยมาก่อน
“ฮะ ผมเอายาเดิมทิ้งชักโครกแล้วเอาวิตามินที่ฟ้ามันจัดมาให้ เอามาให้พ่อกินแทน”
คนตัวโต ถึงกับพยักหน้าด้วยความทึ่ง
“เฟื่องคิดว่าพ่อโดนวางยาอะไร”
“ Warfarin หรือ coumarin ที่เป็นยาเบื่อหนูน่ะฮะ ผมคิดว่าพ่อได้รับทีละน้อย แต่ได้รับมานาน เหมือนเกษตรกรที่ได้รับสารนี้ทีละน้อยน่ะฮะ ไม่ถึงกับตาย แต่อาการจะเรื้อรัง ที่จะค่อย ๆกินพ่อไปทีละนิด ผมถึงอยากให้พี่พาพ่อไปหาหมอ ไปตรวจดูให้แน่ใจ”
“ลำพังแค่นั้น มันยืนยันสิ่งที่เฟื่องพูดไม่ได้หรอกนะ”
“ผมแอบเอาข้าวต้มของพ่อ เล็บ แล้วก็ฉี่ส่งไปให้ตรวจแล้ว แต่มันเป็นห้องแล็ปของมหาวิทยาลัย มันอาจมีข้อผิดพลาด” เฟื่องพูดแล้วนึกขึ้นได้ “ผมจะลงไปที่หน้าบ้าน พี่อย่าตามผมไปนะ”
“ทำไมล่ะ”
“พี่ตามไป คนรับใช้ก็ต้องตามไป เป็นเรื่องแน่ ๆ ผมมีเวลาไม่มากนัก หาไอ้คทาไม่เจอ แต่ได้ช่วยพ่อก็ยังดี”
แต่ษมาก็ยังเดินตามมาห่าง ๆเห็นเฟื่องเรียกแม่ค้าขายขนม แล้วยามที่หน้าบ้านก็มาจ่ายเงินให้
.....เข้าใจความรู้สึกของเฟื่องเป็นอย่างดี แม้มันอาจจะดูเกินเลยไปในสายตาของใครบางคน เพราะเฟื่องรู้จักกับคทาได้เพียงปีเดียว แต่เพราะนิสัยชอบเล่าเรื่องของคทา ทำให้เข้าใจได้ว่าเฟื่องต้องฟังเรื่องที่คทาเล่าจนเกิดความรู้สึกผูกพัน
ก็เท่าที่ดูจากท่าทีของเฟื่องกับพี่ ตั้งแต่เห็นกันครั้งแรก จนถึงตอนนี้ แม้เฟื่องจะมีท่าทีไม่ค่อยไว้ใจให้เห็นเป็นครั้งคราว แต่พอเผลอก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เดินตามไปทั่วบ้าน ไม่ได้ระแวงว่าพี่จะหันมาทำร้าย เป็นความไว้วางใจที่เชื่อว่า มาจากการที่คทากับเฟื่องสนิทกันมาก
ส่วนที่ไม่อยากขัดใจพ่อ มันก็เหมือนกับที่ไม่อยากขัดใจบรรดาอาทั้ง 3 คนน่ะแหละ
เหนื่อยกับงาน น้องก็มาหายสาบสูญไป จะให้มาบังคับพ่อให้เลิกนอนป่วยอยู่แบบนั้น และบังคับให้อาไปทำงานตอนนี้น่ะหรือ มันสายเกินไปหรือเปล่า
แต่มันคนละเรื่องกับที่เฟื่องสงสัยว่าพ่อถูกคนวางยา
นี่เป็นข้อสงสัยที่พลิกกลับทุกเรื่อง และทุกคนที่ไว้วางใจมาตลอด
เฟื่องเดินถือถุงขนมกลับมา ษมาก็ถาม
“ซื้อขนมอะไรมา”
“ใส่ใส้”
“ซื้อขนมเจ้านี้กินทุกวันเลยค่ะ ต้องมาเลือกเองด้วยนะคะ” แม่บ้านบอก
เฟื่องหยิบห่อขนมส่งให้ “ให้อันนึง”
“โห ใจดีมากนะเนี่ยให้ตั้งห่อ”
เฟื่องหรี่ตามอง รู้ทันว่าษมาเจตนาชวนคุยให้พูดเยอะ ๆเพราะเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น เฟื่องจะไม่พูดอะไรเลย
มือขาว ๆคว้าขนมคืนมาจากมือแล้วหันไปส่งให้แม่บ้าน “ให้”
พูดเสร็จเฟื่องก็เดินผ่านขึ้นไปที่ชั้นบน ขณะที่ษมาหัวเราะเสียงดังลั่นอยู่ด้านหลัง
…คนประสาท ก็รู้อยู่ว่ายิ่งพูดเยอะ ก็ยิ่งหลุดง่าย ยังจะมาชวนคุยต่อหน้าคนอื่น ..
...ห่าคทา กูควรไว้ใจพี่มึงมั้ยห๊ะ...
เฟื่องเปิดประตูห้องอย่างเบามือ แล้วค่อย ๆก้าวเข้าไปในห้อง พ่อยังหลับอยู่ ก็เลยเดินไปเปิดม่านหน้าต่างครึ่งหนึ่ง
พ่อลืมตาขึ้นมอง
“พ่อกินขนมกัน”
พ่อพยักหน้า แต่พอษมาเข้ามาช่วยพยุงให้พ่อนั่ง พ่อก็ทำท่าจะอาเจียน พยาบาลรีบหยิบถังใบเล็กมารอง
“พ่อครับ ไปหาหมอเถอะ” ษมาบอกกับพ่อ แต่พ่อส่ายหน้า
“เมื่อครู่พ่อยังดีอยู่เลย แต่ตอนนี้พ่ออาเจียนอีกแล้ว”
พ่อยังคงส่ายหน้าอยู่เหมือนเดิม แต่หันไปบอกกับเฟื่อง
“พ่ออยากกินขนม แต่พ่อไม่ค่อยดีเลย”
“ครับ” เฟื่องตอบรับพ่อ รอจนพ่อนอนหลับตาอีกครั้งก็เดินตามษมาออกมาจากห้องนอนพ่อ มาจนถึงห้องของษมา
“ยากจริง ๆด้วย”
ษมาหันมามอง “ใช่มั้ยล่ะ เพราะว่าเป็นพ่อ ปล่อยตามใจเขาก็ไม่ได้ บังคับก็ไม่ดี ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเหมือนกัน สุดท้ายก็เลยปล่อยไปเรื่อย ๆ”
แต่ที่มันคาใจ ก็คือเรื่องที่มีคนวางยาพ่อนี่แหละ
“พี่จะเปลี่ยนพยาบาล”
เฟื่องพยักหน้า นี่คือเรื่องที่สามารถทำได้ทันที เพราะในกรณีนี้ ผู้ต้องสงสัยคนแรกคือพยาบาลอยู่แล้ว
แต่เมื่อพยาบาลคนใหม่มาถึงในวันถัดมา พ่อก็กลับท้วง
“แล้วอาแกเขาจะโกรธมั้ย”
ษมาไม่ตอบคำถามพ่อ เพียงแต่หันไปขอบใจพยาบาลคนเดิมที่ดูแลพ่อมาตลอด แล้วก็ออกไปทำงาน ส่วนลลิล ได้แต่รอจนษมาออกไปทำงานแล้วถึงได้หันมาถามเฟื่อง
“พยาบาลเขาทำอะไรขัดใจษมาหรือ ถึงต้องเปลี่ยนคน แล้วนึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนปุบปับ”
คนตัวเล็กได้แต่ส่ายหน้า และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
พอสายจัด เฟื่องก็เอาตัวอย่างปัสสาวะของพ่อส่งให้ฟ้า
“แกปริ๊นท์ผลเอามาให้ฉันเลยนะ ฉันจะได้ไปจากที่นี่เสียที”
“อ้าว คิดว่าอีกหลายวันเสียอีก”
หนุ่มตัวเล็กส่ายหน้า “เขารู้แล้ว เปลี่ยนพยาบาลแล้ว เอาผลทดสอบที่ได้มายืนยันกับเขาอีกทีก็หมดหน้าที่ฉันแล้ว”
“แล้วพี่คทาล่ะ” ฟ้าท้วง เพราะการตามหาคทาคือเหตุผลแรกที่ทำให้วางแผนเรื่องทั้งหมด
เฟื่องถอนหายใจ จับสร้อยข้อมือที่คทาซื้อให้ด้วยความเคยชิน “มันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ฉันเดินไปทั่วบ้านแล้ว ปล่อยให้ตำรวจเขาตามหามันเถอะ”
น้องสาวมองหน้าพี่ชาย แล้วถาม
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ ๆก็หมดไฟ”
“เออ ออกไปจากที่นี่เหมื่อไหร่ จะเล่าฉบับเต็มให้ฟัง”
เมื่อษมาไม่อยู่ ก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร แม้แต่พยาบาลที่มาเฝ้าดูแลพ่อ
หนุ่มตัวผอมได้แต่นั่งมองพ่อที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“ทำไมพ่อถึงทำอย่างนี้ คทามันห่วงพ่อมากเลยนะฮะ แล้วพ่อรู้มั้ยว่าคทาไปไหน”
เฟื่องถามพ่อแล้วก้มหน้าแนบหน้าผากลงกับที่นอน
ดวงตาอ่อนล้าลืมขึ้นช้า ๆมองด้านหลังศีรษะของคนที่เฝ้าอยู่
หยาดน้ำตาไหลรื้นผ่านริ้วรอยเหี่ยวย่น ลงสู่หมอน
ฟ้าเอาผลการทดสอบสารพิษมาให้ตั้งแต่บ่าย คทาเก็บไว้อย่างดีแล้วรอจนษมากลับมาจากทำงาน
“มีทั้งยาเบื่อหนูแล้วก็ยานอนหลับ แล้วก็มอร์ฟีนอ่อน ๆ”
ษมาอ่านข้อความและตัวเลขในกระดาษด้วยสมองที่มึนงง
“เขาไปเอาของพวกนี้มาจากไหน” คนตัวโตได้แต่ส่ายหน้า “พี่ถามตัวเองมาหลายวัน ว่าพวกอาทำอย่างนี้ทำไม ทั้งพ่อและพี่ดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”
เฟื่องพลอยส่ายหน้าตามไปด้วย
“ดีเกินไปด้วยซ้ำ”
ษมาพับกระดาษใส่กระเป๋าเสื้อ “ไว้พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง แต่อาจต้องโทรปรึกษากับผู้กองหมอกก่อน คนที่เรียกพี่ไปชี้ตัวเฟื่องไง จำได้มั้ย”
“จำได้ฮะ”
เฟื่องบอกแล้วก้มหน้ามองพื้น ทำให้ษมาดึงเข้ามากอดไว้
“มันอาจฟังดูแปลก ๆ เรื่องที่ทำงาน พี่รับรองว่าพี่มีความมั่นใจที่จะจัดการ ทำให้ดีที่สุด แต่เรื่องของพ่อ เรื่องของคนในบ้าน พี่ไม่มีความมั่นใจเลย”
“นั่นก็พ่อ นี่ก็อานี่ฮะ เปลี่ยนเป็นผม ก็ลำบากใจเหมือนกัน”
ษมากดจมูกลงที่ผมนิ่ม เฟื่องทำได้แค่หดคอหนี เพราะลำตัวถูกกอดรัดอยู่
“จะไปแล้วใช่มั้ย”
“ฮะ ผมทำได้แค่นี้เอง”
“ไม่ใช่แค่นี้หรอก เฟื่องมาแค่ไม่กี่วัน ก็ทำให้พี่รู้ว่า พี่ไว้ใจคนผิดมาตลอด”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตา “เพราะพี่ไม่เคยคิดระแวงพวกเขาต่างหาก แล้วที่จริงที่ผมมาก็เพราะผมเป็นห่วงคทา”
ษมาพยักหน้าเข้าใจ “พี่แจ้งกับทางตำรวจไปตั้งแต่หลายวันก่อน ว่าขอให้คทายังอยู่ในบัญชีคนหายต่อไป ส่วนเฟื่อง....จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าหลังจากนี้พี่จะ....”
ดวงตาสีเข้มที่มองมาทำให้เฟื่องใจเต้นแรง จนต้องก้มหน้ามองที่ปกเสื้อทำงาน
“ถ้าพี่จะขอ....คุย...กับเฟื่องต่อไปได้มั้ย”
“ฮะ”
เฟื่องรับคำสั้น ๆ มือใหญ่ดันคางสวยให้เงยหน้าขึ้นรับริมฝีปากประกบจูบ
“ขอบใจมาก”
“ก็แค่คุยกันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ฮะ”
เฟื่องบอกทั้งที่ใบหน้าร้อนผ่าว
“ตอนนี้พ่อคงหลับอยู่ ผมไปลาพ่อตอนนี้เลยดีมั้ยฮะ”
“นัดให้ฟ้ามารับหรือ”
“บอกไว้ว่า อาจต้องไปคืนนี้ เพราะเดี๋ยวพวกอาก็จะกลับมาแล้ว ผมไม่ได้อยากทิ้งปัญหาไว้ให้พี่ แต่คิดว่ายังไงผมก็คนนอก ตอนนี้พี่เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว”
“พี่ไม่ควรเอาแต่ทำงาน จนละเลยครอบครัวของตัวเองใช่มั้ย”
เฟื่องยิ้มกว้าง แล้วหลับตาเมื่อพี่ก้มลงจูบอีกครั้ง
“ไปลาพ่อแล้วพี่ขับรถไปส่งที่บ้านเอง จะได้รู้จักบ้าน”
“พี่ไม่เหนื่อยหรือไง”
“ไม่หรอก เห็นผลการทดสอบออกมาอย่างนี้ ทั้งเฟื่องบอกว่าจะไป ก็รู้สึกเหมือนตาค้างแล้ว”
แต่เมื่อเฟื่องนั่งคุกเข่าลงที่พื้นข้างเตียงแล้วก้มลงกราบ พ่อก็กลับลืมตาตื่น
“พ่อครับ ผมมาลา”
“ลาไปไหน”
“พ่อรู้ว่าผมไม่ใช่คทา ผมมาที่นี่เพราะอยากมาดูแลพ่อ แล้วก็หาคทาด้วย แต่ตอนนี้พวกอา ๆกำลังจะกลับมา ผมควรต้องไป ก่อนที่พวกเขาจะโวยวายแล้วก็ทำให้พ่อไม่สบายใจ”
พ่อยกมือจับศีรษะเล็ก ๆ “อยู่รอพวกณรงค์ก่อน พ่อมีเรื่องอยากบอกกับทุกคน”
เฟื่องโทรศัพท์ไปบอกฟ้า ว่า พ่อขอให้อยู่รอพบกับพวกอาทั้ง 3 คนก่อน น้องสาวแสดงความเป็นห่วงทันที แต่เฟื่องก็บอกว่าไม่เป็นไร เพราะในวันนั้น ษมาจะอยู่ด้วย
“หนูว่า พี่บอกตำรวจคนนั้นเผื่อไว้ก่อนดีกว่ามั้ย พวกเขาวางยาพี่ชายของตัวเองได้ ดีไม่ดี พวกเขาน่ะแหละอาจอยู่เบื้องหลังการที่พี่คทาหายไป”
“เรื่องนั้นก็คิดอยู่ แต่มันไม่มีหลักฐานอะไร ที่รู้ก็คือเรื่องพ่อ”
“เออนั่นแหละ กันไว้ดีกว่าแก้ไงพี่ เราอุตส่าห์วางแผนกันขนาดนี้แล้ว อย่าให้ต้องมาตกม้าตายตอนจบ”
“ขอบใจที่เตือน วันพรุ่งนี้พวกเขาก็จะกลับมากันแล้ว แล้วฉันจะโทรหาแกอีกที”
คุยโทรศัพท์กับน้องสาวเสร็จ ก็หันมาหาษมาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“ฟ้ามันบอกว่าให้แจ้งผู้กองหมอกไว้ด้วย”
“คิดอยู่เหมือนกันว่าจะบอก แต่โทรไปหาหลัง 2 ทุ่มมันไม่เหมาะ ไว้โทรพรุ่งนี้เช้าดีกว่า”
เฟื่องหันไปมองนาฬิกาที่ผนัง “จะ 5 ทุ่มแล้ว พี่ไปพักเถอะฮะ”
“อ้าวเหรอ” ษมาหันมาจูบริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนที่จะออกไปจากห้องนอน
แต่ในอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา ก็กลับมาเคาะประตูห้องนอนเล็กอีกครั้ง
เฟื่องที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเสร็จรีบมาเปิดประตู “มีอะไรหรือฮะ”
คนตัวโตยิ้มแปลก ๆขณะที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“คืนนี้ พี่นอนห้องนี้ได้มั้ย”
“เอ่อ.....”
เฟื่องนึกคำพูดไม่ออก แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ขณะที่มือใหญ่แตะที่ปลายคางดันให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้ที่ริมฝีปากล่าง
“นะครับ ขอพี่นอนห้องนี้ได้มั้ย”
“งั้นพี่นอนบนเตียง ผมนอนหน้าเตียงก็ได้”
“ได้ไง” แขนใหญ่รัดรอบเอวบางดึงให้ก้าวเข้ามาหา
เฟื่องเบี่ยงตัวหลบริมฝีปากหนาที่ก้มลงมา
“พี่เพิ่งขอคุยกับผมเมื่อสักชั่วโมงนี่เอง ตอนนี้จะขอนอนห้องเดียวกันเลยหรือฮะ”
ษมาหอมแก้มใส
“เร็วไปใช่มั้ย”
“มากเลยหล่ะ”
“แต่พอพี่คิดว่า ต่อไปพี่จะไม่เห็นเฟื่องทุกเช้าเย็น ใจพี่ก็ร้อนจนไม่อยากอยู่เฉย”
“เพราะเรื่องมันคลี่คลายลงไปเปลาะหนึ่งแล้วด้วยมั๊งฮะ”
“งั้น เฟื่องจะอนุญาตให้พี่นอนห้องนี้มั้ย”
ฟันซี่สวยกัดริมฝีปากล่าง เป็นท่าทีที่เห็นทุกครั้งยามที่เจ้าตัวกำลังคิดหนัก
เฟื่องพยักหน้าช้า ๆ
“ที่นี่เป็นบ้านพี่นี่ฮะ”
ษมาก้มจูบริมฝีปากสวย เบียดลิ้นชิมลิ้นหวานที่ตอบรับอย่างลังเล กลิ่นหอมอ่อน ๆของผิวเนื้อชวนให้หลงไหล
มือใหญ่สัมผัสร่างกายผอมบางผ่านเนื้อผ้าแล้วถอดชุดนอนเนื้อนิ่มให้ เฟื่องได้แต่ก้มหน้างุด เมื่อมือใหญ่รั้งขอบกางเกงนอนลง
“พี่ฮะ...”
“พี่ถอดให้นะ”
มือผอมพยายามปกปิดร่างกายของตัวเอง แต่ษมากลับช้อนมือใต้ก้นกลมดันเข้ามาเบียด ทั้งอุ้มไปจนถึงเตียงนอน แล้วพรมจูบปาก จูบแก้ม ไล่ไปที่ใบหู ลากลิ้นที่ลำคอที่กลายเป็นสีชมพู
เฟื่องส่งเสียงครางแผ่ว ษมายิ่งขบจูบไล่ไปทั่วร่างกายผอมบางเปลือยเปล่า ทั้งเน้นย้ำที่เม็ดยอดอกสีอ่อน
จูบเรื่อยลงมาถึงหน้าท้องที่เกร็งรับริมฝีปากพี่ มือใหญ่ยกต้นขาขึ้นแล้วช้อนใต้สะโพก แตะริมฝีปากที่ส่วนปลายแก่นกายอุ่น ที่แข็งตัวรับสัมผัสพี่ แล้วเปลี่ยนเป็นมือใหญ่ที่กอบกุมแล้วขยับช้า ๆ ปลายลิ้นแตะเรื่อยไปจนถึงช่องทางด้านหลังที่เจ้าตัวพยายามเบี่ยงหลบ
ษมากลับมาใช้ปากที่แก่นกายอีกครั้ง ปลายนิ้วกรีดที่รอยจีบด้านหลังแล้วกดทีละน้อย เฟื่องต้องผ่อนความเจ็บไปที่ปลายเล็บที่จิกลงที่ไหล่หนา
คนตัวโตยกตัวขึ้นจูบไซ้ที่ลำคอจนคนตัวเล็กเกร็งไปทั้งตัว
เสียงครางหวานดังใกล้หู ปลายนิ้วอาบครีมสอดลึกเตรียมความพร้อมให้ช่องทางอ่อนนิ่มแล้วค่อยเพิ่มนิ้ว จนกระทั่งช่องทางอ่อนนุ่มพร้อมสำหรับพี่
ษมาขยับตัวนั่ง เปิดขาเรียวออกกว้าง สบตาสีอ่อน ขณะที่กดแก่นกายช้า ๆผ่านช่องทางรัดแน่น
“พี่รักเฟื่อง”
เฟื่องยิ้มรับคำบอกรักทั้งที่น้ำตาคลอ
สะโพกแกร่งขยับช้า ๆแล้วเร่งเร้า เสียงหอบหายใจพี่กระชั้น หยาดเหงื่อซึมทั่วแผ่นหลัง เมื่อความต้องการเพิ่มขึ้น ก็เปลี่ยนมารูดให้จนเสร็จไปก่อน แล้วถึงเร่งสะโพกแล้วดึงออกมาปล่อยข้างนอก
“พี่รักเฟื่อง” ษมาบอกอีกครั้งแล้วจูบขมับที่มีเหงื่อซึม
เฟื่องยิ้มกว้างแล้วซุกหน้าลงกับไหล่หนา “ผมก็รักพี่ฮะ”
-=-=-จบตอนที่ 4-=-=-=
คุณไม่ได้มองตัวเลขด้านบนผิด ผมผิดเองเพราะในตอนที่เขียนโครงเรื่องมี 5 ตอน แต่เพิ่งสังเกตว่า ตอนที่ 3 กับตอนที่ 4 มันถูกขยายความและแบ่งตอนใหม่ ทำให้เรื่องนี้มีทั้งหมด 6 ตอนครับ
ดังนั้นจึงเหลืออีก 2 ตอนก็จะจบ (คิดว่าจบ ถ้าตัวซนเขาไม่ได้คิดอะไรบางอย่างออก แล้วเติมเรื่องเข้าไปอีกนะครับ)
ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้ และไม่ต้องกังวลว่าจะโหดร้ายเหมือนเรื่องก่อนหน้า
ตอนที่ 5 มาวันพฤหัสบดีครับ
ไจฟ์ กับ ทีครับ
อิอิอิ :m11:
-
เข้ามาลุ้นอย่างเดียวไม่อยากเดาอะไรทั้งนั้น
แต่อ่านตอนนี้แล้วษมา...... นายมือไวมาก (- -"
-
เอ้ย เครียดก็เครียดนะ แต่ฟินตอนท้ายนี่สิ
-
ลุ้นอะ
-
:hao6: โอ๊ะโอๆๆ พี่ษมารวดเร็วมั่กๆ
เดาทางไม่ถูกแฮะ ว่าจะไปทางไหน :katai1:
-
แปลว่าคทายังไม่ตาย????
พ่อรู้ว่าตัวเองโดนว่ายา(อาจรู้ว่าคทาอยู่ไหน)
และษมาหื่น!!55555
ถ้าเด็กซนจะเติมอีกตอน2ตอนพี่ก็โอเคนะ
++จ้า
-
อ่านๆ เพลินๆ รู้เรื่อง รู้ความจริง รู้เหตุผลของ...
พี่ตัวจริงกะน้องตัวปลอมกันไปแล้วก็.....
เฮ้ย!! เร็วไปป่ะวะ พี่ษมา
จะหมดเวลาเลยรีบเร่งซะงั้น
จัดการอะไรเสร็จก็เจอกันต่ออยู่แล้วนิ
แต่ก็...นะ น้องสมยอมจะว่าอะไรได้ ฮ่าๆ
รู้สึกว่าหลังจากบำรุงร่างกายพ่อให้ปกติแล้ว
ยังต้องพาพ่อไปหาจิตแพทย์ด้วย...ไม่งั้นก็เหมือนเดิม
แถมรู้สึกต่ออีกว่า เหมือนพ่อไม่ยอมรับษมา...จะพูดจะให้อะไรก็ไม่เอา
สรุปว่าพ่อป่วยมาก...ควรเข้ารับการรักษาแบบเร่งด่วน
ส่วนเรื่องอาๆ หวังว่าจะจัดการได้...แบบไม่หนักหนานัก
เหลือจริงๆ ก็แค่...หาคทาให้เจอ จะอยู่ที่ไหนหนอ ^^"
-
เดาไม่ออกเลยว่าเรื่องมันจะเป็นยังงัย ใครเป็นผู้ร้ายกันแน่
หวังว่าจะไม่ใช่คทาซะเองนะ รู้สึกแหม่ง ๆ
-
อยากให้เด็กซนไอเดียกระฉูดเขียนเพิ่มอีกสัก10ตอนจัง :hao7:
-
มันเครียดนะตอนแรกๆ มาช่วงท้ายตอนพี่ษมาหื่นซะงั้น
-
โอ๊ะโอพ่อษมามือไวไปแล้ว :m25:
-
แสดงว่าพ่อรู้หนิว่าใครเป็นคนร้าย
-
เอ่อ พี่คะ ปกติคนเราต้องเรียนรู้กัน กระชับความสัมพันธ์ แล้วค่อยจับมือ ค่อยจุ๊บ แล้วเว้นระยะสักพักค่อยจึ๊กๆ
แต่นี่พี่เครียด แล้วพี่รุกเลยเรอะ!!!! เอาว่ะ ชีวิตคนเรามันสั้น ยิ่งพี่ไม่ใช่เรื่องยาว เป็นแค่พระเอก6ตอน ให้อภัยก็ได้ พี่ษมา
-
พี่ษมา...รวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม
นายแน่มาก o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ(ที่ไม่อยากให้จบ หวังว่าเด็กซนๆคนนั้นจะเติมเรื่องไปเรื่อยๆ)
สนุกมากค่ะ ลุ้นและชอบน้องเฟื่องขึ้นทุกตอน ชอบน้องทีด้วยนะ อิอิ
ขอบคุณทั้งสองคนอีกครั้งค่ะ :mew1:
-
:hao6:
ฟินท้ายตอน ษมานายหื่นอ่ะ
รอพ่อมาเฉลยวันพฤ.
บวกเป็ด
-
ไวไฟนะ หึหึหึ
-
:pig4:
-
พี่ษมาหาพี่สะใภ้ให้น้องชายได้แล้ว
รีบๆกลับมาดูหน้านะคทา
คนแต่งคะ อ่านมาหลายตอน อยากรู้อย่างเดียว คทายังมีชีวิตอยู่มั้ย
-
พ่อรู้ตัวมาตลอด รู้แบบชัดๆ เลย
รอพ่อเฉลย
จะหัวใจวายตายก็ตอนพี่เข้าห้องน้องนี่ล่ะ
อ๊าาาาาา ชอบ 'อิอิอิ' สีฟ้า
เชียร์ให้ซนวายป่วงเลยได้มั้ยอ่ะ
กดบวกและเป็ดขอบคุณ (ตัวซนๆ):mew1:
-
เหมือนพ่อจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคทา หวังว่าคงไม่ใช่พ่อเองหรอกนะที่เป็นคนทำ
ผู้ที่จะเฉลยเรื่องทั้งหมดคือพ่อใช่ไหม
ว่าแต่ ษมานายหื่นเกินไปนะ เฟื่องนายก็ง่ายไปนะ :hao6: :haun4:
-
คุณพ่อมีเหตุผลอะไรและคทาหายไปไหน
และและและและ :m25:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไว้ใจคนบ้านนี้ไม่ได้ซักคน
หวังว่าเฟื่องจะมีชีวิตรอดกลับออกมานะ---มันทะแม่งๆยังไงไม่รู้
แบบว่าคนที่ดูไม่อันตรายแต่จริงๆแล้วกลับกลายเป็นคนที่อันตรายที่สุด
-
เรื่องมันจะหักมุมมั้ยอ่ะ แบบว่าเรื่องนี้ ไม่มีพระเอก ไม่มีนายเอก ไรงี้อ่ะ -*-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้ว เรารู้สึกไม่ไว้ใจใครเลยซักคนหว่า??
-
แสดงว่าเราเข้าใจถูกที่ว่าพ่ออยากป่วย แต่จะอยากป่วยทำไมนั้น อันนี้ยังหาคำตอบไม่ได้ คาดว่าต้องรอให้คุณพ่อเป็นคนเฉลยเอง รอวันพฤหัสบดีนะคะคุณไจฟ์ที :mew1:
-
ถ้าไม่โหดร้าย ก็แปลว่าไม่มีใครตายใช่ไหม
แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าใครเป็นคนร้าย
แหม่...พี่ษมากะน้องเฟื่องเจอกันไม่กี่วัน ฟินซะแล้ว
-
อาทิตย์ก่อนมัวแต่ยุ่งๆเรื่องงานศพคุณปู่
แล้วพอมาเปิดเล้าละเจอชื่อคุณไจฟ์คุณที...
ดีใจจนกระโดดเลยค่ะ!
คิดถึงนิยายของคุณทั้งสองมาก
แล้วยิ่งได้อ่านเรื่องนี้ละรู้สึกว่าชอบ
เหมือนอิมเมจตัวละครมันจะเปลี่ยนๆไปจากเดิมรึเปล่า
เฟื่องอาจจะน่ารักใสๆเหมือนคอส
แล้วพี่ก็ยังหื่นเหมือนเดิม #ผิด
ฮ่าๆ
แอบลุ้นตอนหน้าค่ะ
และก็อยากรู้จังว่าคทาหายไปไหนหนอ...
-
สรุปว่าพวกอาๆใช่ไหมที่เป็นคนวางยา แล้วคทาไปอยู่ที่ไหน อย่านะ รูปปั้นนั้น
แต่เอ่อ ษมากินเฟื่องเสียแล้ว
รักไม่ต้องการเวลาซินะ
-
พ่อรู้ทุกอย่าง แต่ทำไมยังยอมล่ะคะ :ling1:
อยากรู้ว่าเรื่องที่พ่อพูดคืออะไร แล้วทำไมต้องรอพวกอาๆด้วยอ่า :z3:
แต่ที่รู้คือพี่ษมาหื่นอะ :haun4:
-
พี่ษมา ไม่รอเวลาเลยนะ
อยากรู้จริงๆว่าคทาอยู่ไหน
-
ลุุ้นให้คทาไม่ตายค่ะ
-
ษมากลายเป็นตาแก่หื่นกามไปซะแล้ว :laugh:
-
ษมาไวไฟนะยะ
หนูเฟื่องก็ยอมพี่เขาตลอดเลย
-
แฮ่!!! ได้กันแล้ว :hao6:
-
ษมาไวไปมั้ย เหอะๆ
-
อ่านจบตั้งแต่อยู่ที่ทำงานแล้วแต่เข้าเล้าไม่ได้ - -
พ่อชักจะยังไงๆนะคะหรือรู้อะไรกับเขาแต่ไม่พูด?
สำหรับคุณพี่กับคุณน้องนี่ ... จุดปุ๊บติดปั๊บเลย
เร็วจริงๆ :hao6:
รออาทั้งหลายกลับมาวันพฤหัสค่ะ ^^
-
เหมือนจะรวบรัดเร่งเร้า
ตอนที่แล้วยังเครียดกลัวถูกจับได้อยู่เลย
ตอนนี้จูบ กอด เข้าห้อง และ...เสร็จษมา
ไวไปไหมอ่า
เข้าใจว่ามันมีตอนน้อย เพราะเป็นเรื่องสั้น
แต่ให้เรื่องที่ขมวดปมไว้คลี่คลายก่อนดีไหม อันนี้เบรคอารมณ์ฉึกๆ เลย
แล้วก็ค่อยเอ่อ 2 ปีผ่านไปอะไรงี้
-
พี่ษมาหมื่นฟาเรนไฮต์มากเลย อิอิ
-
เฮียกะน้องนำ้ชามาแล้ว ชอบแนวนี้อยู่แล้ว สั้นแต่เร็วทันใจดี รอตอนต่อไปน้า
-
คุณษมาไวไฟอ่ะ :katai2-1:
-
อั๊ยยะ พี่ษมาร้ายนะเนี่ย มือไวใจเร็วชะมัด ดูซิเจอกันไม่กี่วันเฟื่องเสร็จซะแล้ว
ส่วนเรื่องพ่อ ไปๆมาๆไม่ใช่ว่าพ่อเป็นคนให้คทาไปซ่อนเองซะล่ะ แลอาๆร้ายน่าดู
สู้ๆนะคะคุณไจฟ์น้องที ขยายออกไปอีก 2 3 4 5 ตอนก็ได้ค่ะ
อยากอ่านอีกอ่ะ จะขยายเรื่องนี้หรือขึ้นเรื่องใหม่ก็ดีใจทั้งนั้น
-
เรียบร้อยโรงเรียนษมา
-
กลายเป็นว่าพ่อดูจะรู้ความจริงทุกอย่างซะงั้น
จะเจอกับอาทั้งสามแล้ว กลัวเฟื่องจะมีอันตรายจังเลย ษมาดูแลน้องดีๆนะ..ไม่งั้น ปลด 5555
พยายามคิดว่าการที่พ่อป่วยกับคทาหายไปนี้มันทำให้ใครได้ประโยชน์บ้าง แต่ก็นึกไม่ออก
รอคุณไจฟ์กับคุณทีมาเฉลยในตอนต่อๆไปค่ะ :)
-
พี่ษมา :pighaun: :pighaun:
-
รอๆๆๆจ้า
-
ษมา มือไวไปนะ แบบว่า น้องเฟื่องเสร็จซะแล้วว
แล้วพ่อจะบอกอะไรหนอ แล้วคทาไปไหนล่ะ
ปูที่นอนรอออ *0*
-
รอพ่อของษมาว่าจะบอกอะไร
-
เริ่มสืบได้เค้าอะไรมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่จะอันตรายมากขึ้นรึเปล่าเนี่ย ระวังตัวกันด้วยน้าาาา
คุณพี่ษมาจัดการน้องไปซะแล้ว ไวจริ๊งงงง
-
สรุปว่าพ่อรู้ทุกอย่าง ว่าแต่มีอะไรที่เรายังไม่รู้ ลุ้นสุดๆ
อ่านเพลินๆมาจนตอนท้ายๆ เอ๊ะพี่ษมานิ จะรีบร้อนไปไหน ไม่ให้โอกาสน้องได้คิดเลย ชริ ชริ
-
ตอนที่ 5
ตื่นเช้าโดยที่มีคนนอนเบียดไหล่อยู่ข้าง ๆทำให้เช้านี้ษมาอารมณ์ดีอย่างเหลือเชื่อ
กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง แล้วมาเคาะประตูเรียกที่ห้องเล็ก ปรากฏว่าเจ้าตัวลงไปที่ห้องรับประทานอาหาร รออาหารเช้าของพ่อ
“แม่ทำโจ๊กปลาให้คุณพ่อเสร็จแล้ว รอคทามายกขึ้นไปป้อนคุณพ่อจ้ะ” ลลิลเรียกตัวเองว่าแม่เหมือนทุกครั้ง
“งั้นคทาขึ้นไปป้อนพ่อก่อน พี่รอกินมื้อเช้าพร้อมกัน”
“วันนี้จะหยุดอีกหรือจ๊ะ” ลลิลถาม
ษมามองตามหนุ่มตัวเล็กที่ยกถาดอาหารขึ้นไปให้พ่อ ท่าทางเดินไม่ค่อยถนัดยิ่งทำให้ต้องยิ้มขำ
ลลิลหันไปมองตาม พลอยลืมไปว่าเมื่อครู่ถามอะไรษมา แต่ษมายังไม่ได้ตอบ
“ตาย คทาเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“เปล่า” เฟื่องบอกทั้งรีบออกไปจากห้อง ษมาเลยเข้ามาช่วยถือถาดให้
“พี่ยกไปให้เอง แล้วคทาป้อนพ่อ”
คล้อยหลัง 2 พี่น้อง บัญชรก็เดินออกมาจากครัว
“อ้าว วันนี้คุณษจะไม่ไปทำงานอีกหรือ”
“คงไปมั๊ง ช่วยคทายกถาดอาหารเช้าของคุณพ่อขึ้นไปให้” ลลิลตอบแล้วหันมาชงกาแฟให้ตัวเอง “เธอน่ะแหละ รีบกินแล้วรีบไปทำงานได้แล้ว”
บัญชรถอนหายใจหนัก ๆ รอจนคนรับใช้เสิร์ฟชุดอาหารเช้าให้ลลิลเสร็จและเดินออกไป ถึงได้หันมาคุยกับพี่สาว
“บอกตามตรง ไม่ค่อยอยากให้น้อง ๆของคุณท่านทั้ง 3 คนกลับมาเลย”
“บ้าน่า ก็นี่บ้านเขา”
“ก็บ้านเขาน่ะสิ ถึงได้ขัดใจเขาไม่ได้เลย”
“ขัดใจอะไร” ลลิลซักทันที ทำให้บัญชรรู้ตัวว่าหลุดปากออกไป
“เออ น่า...พี่อย่ารู้เลย”
“ใช่เรื่องที่โดนคุณษมาหักเงินเดือนอยู่หรือเปล่า”
คุณบัญชรพยักหน้ายอมรับ “นั่นแหละ คุณณรงค์เขาจะใช้เงิน แต่มาบังคับให้ฉันต้องออกหน้าเบิกเงินจากฝ่ายบัญชี ไป 2 แสน ความซวยเลยมาตกอยู่ที่ฉัน”
“แล้วเธอไม่บอกคุณษมาไปล่ะ ว่าอาของเขาจะใช้เงิน”
“บอกยังไงล่ะ พี่ก็รู้ว่าพวกเขาน่ะ....” บัญชรหันไปมองทางประตูห้องอาหาร “ฉันไม่อยากเป็นเหมือนคุณท่าน ยอมให้คุณษมาหักเงินเดือนยังดีเสียกว่า”
การเผชิญหน้ากับอาณรงค์ อานารี และอานหทัย ไม่ใช่เรื่องง่าย
โดยเฉพาะในเวลาที่ษมาต้องไปทำงาน และเหลือเพียงลลิล ที่ถือหนังสือนิยายเข้ามานั่งอ่านอยู่ในห้องของพ่อตั้งแต่สาย จนกระทั่งรถที่ไปรับอาทั้ง 3 คนที่สนามบินเลี้ยวเข้ามาในบ้าน เธอก็รีบออกไปจากห้อง
อาทั้ง 3 ไม่ได้กลับเข้าบ้านพักของตนเอง แต่สั่งให้คนรับใช้เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ที่บ้าน ส่วนตัวของทั้ง 3 คนตรงขึ้นมาที่ห้องนอนของพ่อ
อาณรงค์มีรูปร่างท้วม ส่วนอานารีและอาณหทัยต่างก็เป็นสตรีที่แต่งกายหรูหราสวยงามด้วยกันทั้งคู่
เมื่ออาทั้ง 3 คนเข้ามาในห้อง พ่อก็ขอให้พยาบาลที่กำลังดูแลอยู่ออกไปด้านนอก ทั้งบอกว่า อย่าให้ใครเข้ามารบกวน
“นี่คือ.....” พ่อชี้มาที่เฟื่อง
เฟื่องยกมือไหว้ แล้วแนะนำตัว “ผมชื่อเฟื่องครับ”
“เขามาดูแลฉันในช่วงที่พวกเธอไม่อยู่ และก็มาหาคทาด้วย”
ขณะที่อาณรงค์จ้องมองเฟื่องตรง ๆ อานารีและอาณหทัยมองเฟื่องด้วยหางตาทั้งเหยียดริมฝีปากอย่างดูถูก
พ่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ที่เธอเห็นว่าฉันอยู่ในห้องนี้ตลอดเวลา มันมีหลายสาเหตุ เรื่องที่พวกน้อง ๆของฉันวางยาฉันมานานหลายปี เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว”
อาทั้ง 3 คนหันมามองหน้ากัน ขณะที่พ่อพูดต่อ
“แต่ฉันไม่เคยโกรธ”
พ่อเล่าได้เพียงเท่านี้ ก็มีเสียงเคาะประตู ษมาก้าวเข้ามาในห้องทันที ตามมาด้วยลลิล และ บัญชร
“ถึงขนาดต้องตามกลับมาหมดเลยรึ” คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงหันมาหาลลิลที่หน้าจ๋อยอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ดี จะได้พูดครั้งเดียว”
พ่อขยับตัวให้ษมากับเฟื่องเข้าไปช่วยกันจัดหมอนพิงหลังให้ใหม่ แล้วดึงมือให้ษมานั่งลงข้าง ๆบนเตียง
“ฉันทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูทุกคนเป็นอย่างดี แต่น้องของฉันวางยาฉัน เพราะโกรธที่ฉันไม่ยกทุกสิ่งทุกอย่างให้พวกมัน เพราะพ่อเก็บทุกอย่างไว้ให้แก...ษมา” พ่อหันมาหาคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “แต่ถึงพวกมันจะวางยา มันก็ไม่ได้อยากให้พ่อตาย มันกลัวว่าแกจะไม่เลี้ยงพวกมันน่ะ จนกระทั่ง.....”
ดวงตาหม่นหมองหันมามองเฟื่อง “จนกระทั่งคทากลับมา แล้วจะพาพ่อไปหาหมอ แต่พ่อไม่ไป เพราะไม่อยากให้สืบเรื่องแล้วพบว่า ใครเป็นคนทำ เราคุยกัน แล้วมันก็เอารูปให้ดู บอกกับพ่อว่า คนที่อยู่ในรูปที่หน้าตาคล้ายกับมัน คือแฟนของมัน”
เฟื่องรู้สึกหัวใจเต้นแรงมือเย็นเฉียบ เมื่อษมาหันกลับมามองในทันที
การเป็นจุดรวมของทุกสายตาในห้องนี้ ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดลำบากใจได้เท่ากับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของษมาได้เลย
“พ่อโกรธมาก! เหมือนมีคนโยนของเหม็นเน่าใส่หน้า! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่พ่อพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่ทุกคนกลับก้าวถอยหลัง มีทางที่ดีให้เดิน แต่ไม่มีใครเลือกมัน ทั้งน้อง! ทั้งลูก! พ่อยอมให้คทาไม่ต้องไปเรียนเมืองนอกกับษมา แต่ไม่ได้ต้องการให้กลายเป็นโฮโมแบบนี้.....พ่อ....ใช้หนังสือฟาดเข้าที่หน้าของคทา จนล้มไปโดนขอบโต๊ะ.....” ดวงตาอ่อนล้า จ้องมองโต๊ะเล็กข้างเตียง “พ่อให้ณรงค์ นารี และณหทัยช่วยจัดการเผาศพ”
มือเหี่ยวย่นที่จับมือของษมาไว้แทบไม่มีแรง ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงปรากฏชัด
“พ่อขอให้นารีหายานอนหลับอ่อน ๆให้พ่อ เพราะทุกครั้งที่หลับตาลง พ่อจะฝันเห็นคทาที่ล้มลงในวันนั้นเสมอ เพราะอารมณ์ชั่ววูบ ทำให้พ่อพลั้งมือ พ่อรู้สึกหมดแรง...ไม่อยากออกไปจากห้องนี้”
“พอเฟื่องเข้ามาดูแล พวกแกเห็นว่าพ่อดีขึ้นก็จริง แต่ที่จริงแล้วพ่อนอนไม่หลับเลย พอนารีไม่อยู่พ่อเลยขอยาจากพยาบาล แล้วเขาก็ทิ้งยาไว้ให้ ก่อนที่เขาจะต้องเก็บของออกไปจากบ้าน”
ประตูห้องนอนเปิดออกอีกครั้ง พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญ่
เฟื่องจำได้ว่าคือนายตำรวจคนที่พบที่กองปราบ ฯ แต่วันนี้ไม่ได้สวมเครื่องแบบ
นายตำรวจคนนั้นหันมารับไหว้เฟื่องแล้วหันไปบอกกับษมา
“แล้วแต่คุณษมานะครับ เพราะเท่าที่ฟังมันคือฆ่าคนโดยประมาท และก่ำกึ่งว่าจะเป็นอุบัติเหตุ”
ประโยคที่พูด บอกชัดว่าคน ๆนี้คือตำรวจ และฟังเรื่องอยู่ด้านนอกห้องครู่หนึ่งแล้ว
พ่อถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน
“แกเรียกเขามาเพราะคิดว่าอาของแกเป็นคนฆ่าคทาใช่มั้ย”
ษมาพยักหน้ายอมรับ พ่อพูดต่อ
“อาของแกไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากอุ้มน้องของแกออกจากบ้านแล้วไปที่วัด จ่ายเงินให้สัปเหร่อ แล้วก็เผาน้องแก เอากระดูกไปลอยที่แม่น้ำ”
ขณะที่พ่อพูด ผู้กองหมอกสังเกตุเห็นว่า อานารีดูลังเล คอยลอบมองอาณรงค์กับอาณหทัยอยู่ตลอดเวลา
ษมาลูบหน้าตัวเองแรง ๆแล้วหันมาหาบัญชร “รบกวนคุณบัญชร เรียกรถพยาบาลให้ด้วยครับ ผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาล”
จากนั้นคนตัวโตก็หันมาหาพ่อ “พ่อต้องไปโรงพยาบาลไปตรวจให้ละเอียด และรับการรักษาอย่างถูกต้อง ส่วนเรื่องคดี ขอผมคุยกับผู้กองหมอกก่อน”
สุดท้ายษมาก็หันมาบอกลลิลที่ยืนหน้าซีด
“รบกวนคุณลลิลกับคุณพยาบาล แล้วก็เฟื่องไปรอผมที่ห้องสมุดก่อนนะครับ”
เมื่อประตูห้องนอนของพ่อปิดลง ผู้กองก็พูดขึ้น
“ผมขอถามเรื่องคดีก่อนนะครับ ช่วงก่อนที่คุณคทาจะตาย พวกคุณให้ยาคุณท่านอย่างไรครับ”
อาณรงค์หันมามองพี่ชายก่อนตอบคำถาม “เดือนละครั้งครับ”
“ก็ไม่มากนะ” ผู้กองหมอกตอบ
“มันไม่ได้อยากให้ฉันตาย”
“ครับ” นายตำรวจรับทราบ “แต่หลังจากที่คุณคทาตาย ให้ยาอย่างไรครับ”
“เหมือนเดิม” คราวนี้อานารีเป็นคนตอบ “แต่ก็มีมอร์ฟีนกับยานอนหลับที่ให้ไว้กับพยาบาล เผื่อคุณพี่นอนไม่หลับ”
“พยาบาลบอกกับผมแล้ว ว่าบางครั้ง ท่านจะเรียกหายาต่อเนื่อง แต่ตอนนี้เปลี่ยนพยาบาลแล้ว ท่านเก็บยาไว้ที่ไหนครับ”
“อยู่ในนี้” พ่อชี้ไปที่โต๊ะหัวเตียง ตัวเดียวกับที่คร่าชีวิตของคทา
ษมาหันไปเปิดลิ้นชักหยิบขวดยาหลายขวดออกมา
ผู้กองหมอกถามต่อ “ถ้าวันนี้ คุณษมาไม่ได้กลับมา ท่านคิดจะจัดการคุณเฟื่องอย่างไรครับ”
พ่อจ้องมองผู้กองหมอกนิ่ง ๆไม่ตอบคำถาม ทั้งที่เมื่อนาทีที่ผ่านมา ทั้งพ่อและอาทั้ง 3 คนมีท่าทีที่พร้อมจะตอบทุกคำถาม
“งั้นผมขอเดานะครับ ท่านมีแผนที่จะจัดการคุณเฟื่องแบบเดียวกับที่จัดการคุณคทา ท่านถึงถ่วงเวลาด้วยการกินยาเองให้อาการทรุดลง รอจนน้องชายน้องสาวของท่านกลับมาวันนี้ แต่กลายเป็นว่า วันนี้คุณษมากลับมาบ้านเร็ว ทั้งเรียกผมมาด้วย ทำให้ทุกอย่างผิดแผน ท่านถึงได้รับสารภาพทุกอย่าง ทั้งเตรียมจะกินยาที่ท่านซ่อนไว้ก่อนที่รถพยาบาลจะมาถึง”
ผู้กองหมอกดึงกระเป๋าสะพายของนารีและณหทัยมาจากมือของสตรีทั้ง 2 คนแล้วเดินมาหาพ่อ จับข้อมือข้างที่ไม่ได้จับมือษมาไว้ แกะนิ้วผอมซีดออก แล้วหยิบยาขวดเล็กขึ้นมา จากนั้นก็เปิดกระเป๋าสะพายของสตรีทั้ง 2 คน เชือกเส้นเล็กอยู่ในกระเป๋าใบหนึ่ง และผ้าผืนใหญ่อยู่ในกระเป๋าอีกใบ
“ขอผมพูดอะไรตรง ๆสักอย่างนะครับ ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว โดนวางยามาต่อเนื่องเป็น 10 ปีอีกไม่กี่ปีท่านก็จะจากไปด้วยสังขารของท่านเอง คุณท่านวางแผนจะฆ่าคนรักของลูกชายคนเล็ก แต่ขณะเดียวกัน มันคือการทำให้คุณษมาที่เสียน้องชายไปแล้วคนหนึ่ง จะต้องเสียทั้งพ่อ และอาอีก 3 คนในเวลาเดียวกันนะครับ”
พ่อพูดอย่างยากลำบาก
“เรื่องเฟื่องน่ะ ฉันลังเลมาตลอด ใจหนึ่งก็อยากให้เขากลับบ้านไป แต่ฉันก็กลัวว่าคทาจะตามเฟื่องไปด้วย”
“คทาตายไปแล้ว” อาณหทัยท้วง แต่พ่อส่ายหน้า
“พวกแกเห็นสร้อยที่ข้อมือนั่นมั้ย มันเป็นเส้นเดียวกันกับที่คทาใส่อยู่ มันเป็นเส้นเดียวกัน คทาอยู่กับมัน!”
เมื่อพูดประโยคสุดท้าย พ่อก็เหน็ดเหนื่อยจนต้องหลับตาลง
“เถ้ากระดูกส่วนหนึ่งของคทาอยู่ที่นี่ค่ะ” อานารีโพล่งขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว บีบมือขาวซีดของตัวเองตลอดเวลา
อาณรงค์หันไปมองหน้าน้องสาวคนรองทันที “นารี”
“ตอนที่ไปลอยอังคาร นารีแอบเอากลับมาส่วนหนึ่ง แล้วไปโปรยไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตรงที่คุณพี่วางรูปปั้นเทวาน่ะค่ะ”
พ่อถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ขณะที่อานารีสารภาพโดยที่ได้แต่มองหน้านายตำรวจหนุ่ม ไม่กล้าสบตาคนอื่นในห้อง
“นารีไม่สบายใจที่ต้องเผาหลานไปทั้งอย่างนั้น แล้วยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านแก อยากพาแกกลับบ้าน”
ลลิลพูดเหมือนคนละเมอ “คทาอยู่ในสวนนี่เอง”
ษมากำชับอาทั้ง 3 คนให้ตามไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาลให้ดีพร้อมให้คำมั่น ว่าจะดูแลอาเป็นอย่างดี เหมือนกับที่พ่อดูแลอาเช่นกัน
“แต่ถ้าพ่อผมทรุดลงไปอีก ผมจะหักเงินเดือนพวกอา”
รอจนรถพยาบาลออกไปแล้ว ษมาถึงได้กลับมาที่ห้องทำงาน
เดิมห้องนี้คือห้องทำงานของพ่อ แต่พ่อไม่ได้ทำงานแล้ว ทั้งษมาเองก็ไม่เอางานกลับมาทำที่บ้าน หากมีงานต้องทำ ก็เลือกที่จะหอบเอางานออกไปนั่งทำงานที่โต๊ะสนามหน้าบ้านมากกว่า
สุดท้ายห้องนี้จึงกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือนวนิยายของลลิล
เมื่อษมาและผู้กองหมอกเดินเข้ามาในห้องนี้ ลลิล บัญชร และเฟื่องที่รออยู่ก็ลุกขึ้นยืนทันที
ษมาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ คนอื่น ๆก็กลับนั่งลงตามไปด้วย
“มีใครอยากเล่าอะไรให้ผมฟังมั้ยครับ”
ลลิลหันไปมองน้องชาย แล้วหันมาเล่าเรื่องให้ษมาฟัง
“ตอนที่คทากลับมา แม่อยู่บ้าน แต่คทาไล่แม่ออกมาจากห้องพ่อ ก็...ไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันหรอก”
ษมาไม่มีท่าทีแปลกใจที่คทาไม่ได้ทักทายลลิล
“แล้วก็เห็นตอนที่คุณณรงค์เธออุ้มห่อผ้าอะไรลงมาจากห้อง แล้วก็ใส่รถออกไปกับคุณนารี คุณณหทัย”
ผู้กองหมอกขยับตัวตรง คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ข้างหน้านี่เอง แต่กลับไม่มีใครคิดจะถาม
“ไม่คิดว่าในห่อผ้านั่นคือคนหรือครับ”
ลลิลยิ้มแหย ขณะที่ส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะ เพราะบางทีพวกเธอก็เอาแจกันอันใหญ่ รูปหล่อ หรือภาพที่คุณท่านสะสมไว้ไปขาย”
“คนนะครับ จะเท่ากับแจกันได้ยังไง”
“แจกันบางอันในห้องที่ท่านสะสมของไว้ สูงเท่าตัวดิฉันยังมี”
ลลิลเถียง ทำให้ผู้กองหมอกหันไปถามษมา
“มีครับ แล้วก็มีรูปปั้นเทวานางฟ้าที่สูงเท่าคนจริงอยู่ในสวนนั่น เดิมของพวกนี้ใช้ประดับบ้าน แต่ต่อมาพ่อก็ให้ยกบางตัวเก็บขึ้นไปไว้ที่ห้องเล็กที่ชั้น 3 ข้างห้องนอนท่าน”
....ตอนนี้ ที่นั่นยังมีคทาอยู่ด้วย....
“ดิฉันนอนห้องเล็กที่เคยเป็นห้องเด็กของคุณษมา ส่วนคุณคทาอยู่ที่ชั้น 2 มาตั้งแต่แรก กับบัญชรก็อยู่ชั้น 2 เหมือนกัน”
ผู้กองหมอกรับฟัง แล้วถามต่อ
“ตอนที่เห็นพวกเขาอุ้มห่อผ้าลงมาคุณอยู่ตรงไหน”
ลลิลลุกขึ้น เดินนำไปที่ห้องกินข้าว “ดิฉันอยู่ในนี้”
ประตูและผนังห้องกรุกระจกลาย ใช่ว่าจะมองเห็นนอกห้องไม่ชัดเจน แต่คนข้างนอกอาจมองไม่เห็นคนในห้องนี้
“พวกเขาอุ้มห่อผ้าลงบันไดมา แล้วก็รีบออกไป”
ผู้กองหมอกหันไปบอกษมาช่วยอุ้มเฟื่องลงมาจากบันได โดยมีบัญชรเดินตามไปด้วย
เมื่อความจริงเริ่มปรากฏ....เฟื่องคือคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาษมา ขณะที่ษมามีสีหน้าเรียบเฉย พออุ้มเฟื่องลงมาจากบันได ไปจนถึงหน้าบ้าน ก็ปล่อยให้ยืน
ทั้ง 3 คนต่างมองไปที่รูปปั้นเทวาในสวน
....คิดมาตลอดว่ารูปปั้นนั่นสวยแต่น่ากลัว แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกว่ามีใครอยู่ที่นั่น
บางที...
บางที...วิญญาณของคทาอาจจากไปนานแล้ว เหลือแต่ใจของเราเองที่หวาดระแวง และตามหาคทาตลอดเวลา
บัญชรหันมาเรียกษมากับเฟื่อง
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ส่วนเรื่องในสวนนั่น ไว้พรุ่งนี้ผมจะไปปรึกษาหลวงพ่อที่วัด ว่าเราจะทำอะไรให้คทาได้บ้าง”
ษมาพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าบ้าน
และเป็นอีกครั้งที่ บัญชรมองท่าที่ของเฟื่องกับษมาแล้วได้แต่ส่ายหน้า
....ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย แต่เดี๋ยวเขาคงทำความเข้าใจกันเองแหละ....
เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนนี้ ทุกคนกลับมาที่ห้องทำงาน
ผู้กองหันมาหาลลิล “ผมเชื่อที่คุณเล่า ว่าอาจสำคัญผิด ว่านั่นคือของไม่ใช่คน แล้วเรื่องยาล่ะครับ”
ลลิลชี้ไปที่น้องชาย “บัญชรเขารู้”
บัญชรรีบบอก “ผมชอบเตรียมอาหารเช้าเอง เพราะผมไม่ชอบไข่ดาวขนมปังแบบที่พวกเขากิน ผมเห็นพยาบาลหยดน้ำสีแปลก ๆลงไปในอาหารของท่าน แล้วภายในวันนั้น ผมก็จะได้ยินพี่ลลิลบ่นว่า ท่านอาเจียนอีกแล้ว หรือ ท่านปวดท้องมาก”
“เขาหยดทุกวันหรือเปล่าครับ”
“ไม่ครับไม่ ที่ผมเห็นกับตาตัวเองน่ะ 2 ครั้ง”
“พอคุณณรงค์สั่งให้บัญชรไปเบิกเงินบริษัทมาให้ พ่อคนนี้ก็รีบทำให้เพราะกลัว”
ผู้กองหมอกส่ายหน้า
“พวกคุณรู้เห็นเรื่องทุกอย่าง แต่กลับปิดเงียบ ผมเอาผิดคุณได้ตามกฎหมายนะ”
“เราเป็นแค่ผู้อาศัยนะครับ ถึงพี่สาวผมจะเป็นเมียคุณท่าน แต่ที่ชั้น 3 นั่นเป็นยังไง ผมยังไม่รู้ เพราะอยู่ที่นี่มาเป็น 10 ปีผมยังไม่เคยขึ้นไป ยิ่งบ้านของพวกเขา 3 คน ผมยิ่งไม่กล้า เกิดข้าวของเขาเสียหาย หรือมีอะไรหายไป ผมกับพี่จะหาที่ไหนไปใช้คืนเขา”
ลลิลเห็นพ้อง “อ่านนิยายอยู่ในห้องนี้ ไม่ก็ขึ้นไปอยู่กับคุณท่าน หลีกเลี่ยงคุณ 3 คนนั่นให้ไกล ดีที่สุด”
“พูดเหมือนคุณ 2 คนรู้อะไรมากกว่านี้”
“พวกเขาโมโหร้าย นั่นก็พอแล้วที่จะทำให้เราเลี่ยงได้ก็เลี่ยง” บัญชรบอก
ผู้กองหมอกหันมาหาษมา “แล้วคุณท่านล่ะ โมโหร้ายมั้ย”
คนตัวโตใช้นิ้วกดที่หัวตา ขณะที่ตอบคำถามนี้ด้วยน้ำเสียงขื่น ๆ
“ผมเคยเห็นพ่อตบตีแม่”
ผู้กองหมอกขยับนั่งตัวตรง “เราได้ข้อสรุปเรื่องของคุณท่าน กับคุณคทาแล้ว อย่างที่ผมบอก คุณท่านโดนวางยามาเป็นเวลานาน ร่างกายของท่านอ่อนแอกว่าที่เห็นมาก กับข้อเท็จจริงที่ว่า ยังไม่มีใครแจ้งความเรื่องคุณคทาเสียชีวิต ดังนั้น ผมต้องขอให้คุณษมาตัดสินใจ ว่าจะแจ้งความหรือไม่”
-=-=-จบตอนที่5-=-=-
มีซีรีย์อเมริกันอยู่เรื่อง เกี่ยวกับวัยรุ่นคนหนึ่งเดินเข้าสถานีตำรวจบอกว่าเธอคือ A ลูกสาวของครอบครัว C ที่หายสาบสูญไปตำรวจก็พาไปส่งบ้าน แต่พี่สาวคนโตของครอบครัว C บอกว่านี่ไม่ใช่น้องสาว ส่วนแม่กับน้องสาวคนเล็กบอกว่าใช่ เมื่อตำรวจสืบเรื่องก็พบว่า A ถูกกักขังทารุณอยู่ในบ้านหลังหนึ่งแล้วหนีออกมา และพบว่า น้องสาวคนเล็กฆาตกรรมพี่สาวคนกลางโดยมีแม่ช่วยปกปิดคดี และพวกเขากำลังจะฆาตกรรม A
นี่คือที่มาของเรื่องนี้
ส่วนเรื่องรูปปั้น มาจากการออกไปกินข้าวนอกบ้านในวันหนึ่ง แล้วทีก็ถามว่า "พี่ไจฟ์ ถ้าไอ้เด็กๆ ที่อยู่ในสวนหน้าร้าน มันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจจะทำไง"
ผมตอบไปว่า "ไม่ทำไง เพราะถ้ามันบิดขึ้เกียจได้ ตัวเขาก็คงแตกหักหมด เพราะไม้ไม่มีความยืดหยุ่นพอที่จะบิดได้"
.....
ตอนหน้าจบแล้วครับ
ขอบคุณทุกคำแนะนำ และทุกความเห็น ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้
ไจฟ์กับทีครับ
-
เรื่องคนรักเนี่ย ......คทาคิดไปเองฝ่ายเดียวป่ะ? เฟื่องไม่ได้คิดอะไรด้วย?
เรื่องนี้ พ่อ ร้ายที่สุดซินะ อืมมมมมมม
-
คดีพลิก...ทั้งเรื่องของพ่อ อาทั้งสาม กับลลิลและน้อง สุดท้าย..เฟื่องเป็นแฟนคทาจริงเหรอ
-
ดูเรื่องเดียวกันเลยค่ะ
เป็นแฟนซีรีส์เรื่องนี้ แต่ละคดี....หนักไปทางโหดโคตร ไม่ก็ซับซ้อนรุนแรงเกิน
จากตอนที่แล้วมาตอนนี้มันหักอารมณ์กันสุดๆเลย
-
ที่แท้พ่อก็เป็นคนฆ่าคทานี่เอง
-
เดาถูกจริงๆด้วยเรื่องพ่อเป็นคนฆ่าคทา
แต่ที่คาดไม่ถึงคือ พ่อคิดฆ่าเฟื่องด้วย
ตอนหน้าก็จะจบแล้วซินะ
รักไจฟ์ที :กอด1:
-
อยากรู้ตอนต่อไป :ling1:
-
เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง พลิกล็อคแฮะ
-
ถึงว่ามันดูแปลก ๆ ทำไมพ่อไม่คิดอยากรักษาตัวให้หาย
แต่คิดจะฆ่าเฟื่องด้วยนี่ คาดไม่ถึงจริง ๆ
-
แอบตกใจเล็กๆที่รู้ว่าพ่อคิดจะฆ่าเฟื่องด้วย พ่อใจร้ายอ่าาาาาาาาาา แล้วนี่ถ้ารู้เรื่องษมากับเฟื่องพ่อจะรับได้เหรอ
ษมาก็ทำท่าเหมือนไม่เชื่อใจเฟื่องด้วยง่ะ สงสารเฟื่องที่สุด หวังดีกับพ่อๆก็คิดจะฆ่า รักษมาๆก็เหมือนไม่เชื่อใจ
รอๆๆ รออ่านตอนจบนะคะ ^______________^
-
อื้อหือ...หน่วงจนเจ็บ พ่อพลั้งมือฆ่าลูกชาย
แต่ไม่มีมาฟูมฟายเลยว่าชั้นฆ่าลูกตาย...ซ้ำร้ายยังให้น้องๆ มาร่วมรู้เห็น
เพราะรู้ว่าน้องมีความผิดติดตัวเช่นกัน ยังไงก็ต้องช่วยให้พ้นตัวไป...ยังดีที่อายังรู้สึกว่ามันผิดกับหลาน
หาคทาเจอแล้ว แต่เหมือนจะบานปลาย
อิตรงเฟื่องโดนอ้างว่าเป็นแฟนน้องชายนี่แหละ
คนพี่ก็เก็บอาการ แต่ไม่มิดเท่าไหร่...อึมครึมจนคนอื่นรู้สึกได้
อยากเดา...แต่ไม่เอาดีกว่า ตอนหน้าก็รู้เรื่องแล้ว ^^
แอบสงสารเฟื่องเล็กๆ...ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะคทาเลย แค่อยากตามหาเพื่อน แค่นั้น.....
-
ไอ๊ย๊ะ กลายเป็นคนที่ไม่มีใครคิดถึงอย่างคุณพ่อไปได้ :a5:
แต่ครอบครัวนี้ ใจเหี้ยมกันโคตรๆอ่ะ o21
ต้องบอกว่าคุณลลิลกับน้องชายนี่เก่งเลยนะ ที่อยู่ทนกับพวกนี้มาได้จนถึงตอนนี้ :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก.....พ่อจะฆ่าเฟื่อง....
-
ไม่น่าเชื่อว่าพ่อจะเป็นคนที่ฆ่าคทาเอง แล้วยังให้อาๆ เอาไปเผาด้วย ใจร้าย
สมควรที่นอนไม่หลับ แล้วยังคิดจะฆ่าเฟื่องอีก อย่างนี้เรียกว่าเลวแล้วไม่เห็นใจหรอก
-
ไม่อยากเชื่อว่าเดาถูก แต่ว่าเดามั่วจริง ๆ เพราะดูว่าไม่น่าจะมีแรงจูงใจอะไร
แต่เดาจากสไตล์การแต่งของ JiveTea นี่แหละ ว่ามักจะเป็นคนที่คาดไม่ถึง
คือ พ่อคทาโหดร้ายมากอ่ะ ไม่ใช่ตายเพราะอุบัตติเหตุนะ แต่ตั้งใจให้เจ็บ
เหมือนที่ตบตีแม่นั่นแหละ หวังว่าษมาคงไม่เอาเรื่องเฟื่องกับคทามาเป็นประเด็นให้ดราม่านะ
-
ตอนที่อ่านช่วงแรกๆ ก็สะระตะคิดไปต่างๆ นานาว่าใครจะเป็นตัวร้าย แล้วอยู่ๆ ความคิดที่ว่าบางทีคุณพ่ออาจเป็นตัวการอยู่ด้านหลังเรื่องทั้งหมด ไม่น่าเชื่อว่าความจริงจะออกมาแบบนี้จริงๆ ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
ส่วนที่คทาบอกว่าเฟื่องเป็นแฟนของตนนั้น อาจเป็นไปได้ว่าคทาเพียงแต่เหมาเอาเองว่าเฟื่องเป็นแฟน เพราะคทาแอบชอบเฟื่องอยู่ แต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันขนาดนี้ สุดท้ายก็ต้องจากโลกนี้ไป
ความจริงแล้วเรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เปราะบางมาก อาจใช้ความถูกต้องในทางกฏหมายมาใช้ไม่ได้ด้วย
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปละกันค่ะ :mew1:
-
ไม่คิดว่าพ่อฆ่าคทา แถมยังตั้งใจจะฆ่าเฟื่องด้วย
ษมาหนักเลย น้องตาย พ่อมีส่วนทำให้น้องตาย
รักคนที่น้องบอกว่าเป็นแฟน
ผู้กองหมอกเก่งมาก
รอตอนสุดท้ายค่ะ ++
-
หลงผิดสงสารพ่อมาตั้งนาน เข้าใจว่าอาๆทำร้าย ที่ไหนได้ เรื่องทั้งหมดเกิดจากพ่อคนเดียว
ยังไงพ่อก็คงต้องยอมรับเฟืองเป็นลูกสะใภ้อยู่ดี ในฐานะเมียของษมา
คิดไม่ถึงจริงๆว่าเรื่องจะออกมาแนวนี้
-
พ่อใจคอ...
คิดฆ่ากระทั่งเฟื่อง
กดบวกและเป็ด :hao5:
-
โห หักมุมไปหมด อ่านตอนที่แล้วก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าพวกอาๆจะเป็นคนร้าย
ยังคิดว่าเป็นแม่เลี้ยงกะน้องซะอีก
เรื่องพ่อฆ่าคทา คิดว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่กลัวความผิดจึงปิดบังไว้
แต่เรื่องฆ่าเฟื่องนี้รับไม่ได้จริงๆพ่อใจร้ายมากๆ
-
ความจริงเผยออกมา
แล้วเรื่องของษมากะเฟื่องจะลงเอยอย่างไร
รอตอนต่อไป
-
บอกตรงๆว่าช็อค!
1. พ่อฆ่าคทาเพียงเพราะโมโหอารมณ์ชั่ววูบว่าลูกเป็นโฮโมเนี่ยนะ? เศร้าใจจริงๆ
2. ทำไมคทาเอารูปเฟื่องให้พ่อดูแล้วบอกพ่อว่าเป็นคนรัก ทั้งๆที่คทาทำตัวเหมือนอยากให้เฟื่องเป็นแฟนพี่ชายมาตลอด (หรือเราคิดไปเองคนเดียว)
3. แม่เลี้ยงและน้องชายเป็นคนดีเจียมตัวมาตลอด...แต่เราดันฝังใจว่าถึงสองคนนั้นจะไม่ได้ฆ่าคทาแต่ต้องเป็นคนไม่ดีแน่ๆ
4. ษมาเองตอนนี้คงคิดว่านอนกับคนรักของน้องชายไปแล้วสินะ นอยด์น่าดู...
5. สุดท้ายคิดพ่อคิดจะฆ่าเฟื่อง ทั้งๆที่เฟื่องคอยดูแลพ่อมาตลอด! ทำไมพ่อใจร้ายแบบนี้อ่ะ!!
หวังมาตลอดทั้งเรื่องว่าคทาคงไม่ตาย แค่โดนจับไปไว้ไหนซักแห่ง
แต่...เนื้อหามาทั้งเผา ทั้งลอยอังคารแบบนี้แล้ว...น้ำตาไหลเลย TwT
-
ทุกอย่างเกิดจากพ่อแล้วลามต่อๆไปจริงๆ
ส่วนเฟื่องถูกนอยด์แน่นอน อ่านแล้วรู้สึกได้
รอคลี่คลายตอนหน้าค่ะ
-
อ่านมาจนจบตอนที่ 5 จากลึกลับกลายเป็นน่ากลัวไปแล้ว
ใจอยากให้ษมาดำเนินคดีนะ แต่มันเหมือนจะเนรคุณยังไงไม่รู้
แต่มันก็ยังอยากให้เค้าได้รับโทษอะ เพราะไม่ได้ผิดแค่ฆ่าลูกโดยไม่เจตนานะ
แต่กำลังพยายามฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองไว้ก่อนอีกอะมันน่ากลัวเกินไปนะ
:pig4: คะ
-
ชอบอ่านเรื่องคุณไจฟ์กับน้องทีก็ตรงเนี๊ยะ พลิกตลบหกคะเมนไม่เป็นท่าเลยเรา :a5:
สงสารเฟื่อง อยากพากลับบ้าน
เศร้าเรื่องคทา
หดหู่กับพ่อและอาๆ
แต่หมั่นไส้พี่ษมาว่ะ ไม่รู้ทำไม
-
โอ สนุกมาก ชอบบรรยากาศเรื่องเเบบนี้จัง
คือ พ่อกับอาๆนี่จิตใจเป็นไรอ่ะ อยากรู้ว่าเติบโตกันมายังไงถึงได้อารมณ์หุนหันพลันเเล่นเเละกล้าวางยาพี่น้องกันได้อย่างนี้
-
โอวววววววววว
ที่เดาในใจ ผิดทุกข้อ :ling1:
-
ไม่น่าสงสารพ่อเลย ฮึย แล้วยังจะคิดฆ่าเฟื่องอีก :z3: :z3:
-
หักมุมได้ดีจริง :katai5:
-
คุณพ่อนี่น่ากลัวจริงๆ
รอบทสรุปอยู่นะคะ
คุณพี่ษมานี่ถ้าจะลำบากใจนะ ต้องคิดหนักแน่ๆ
-
สงสารพ่อตั้งนาน พออ่านแล้วแบบ เฮ้อ! คทาเขาเป็นห่วงตั้งมากมาย ทำกันได้ :katai4:
-
นี่เงิบสุด คิดมาตลอดว่าไม่เมียใหม่ก็พวกอาๆ แต่กลับกลายเป็นพ่อไปได้......
-
โฮ พ่อนี่ใจร้ายที่สุด คทาตายแล้วอ่า น่าสงสารที่สุดเลย :o12:
คนอยู่ก็ชดใช้กรรมกันต่อไป แต่ทำไมพ่อต้องป้กป้องน้องมากกว่าลูกด้วยอะ :angry2:
พี่ษมาอย่าโกรธเฟื่องเลยนะ น้องไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย :hao5:
-
หักมุมกันสุด คาดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นพ่อ
-
นึกว่าอ่านข้ามตอน 555
คุณพ่อโหดมากเลยอ่ะไม่สิเรียกว่าเลือดเย็นดีกว่า o21
-
เป็นงี้ไปได้ คุณพ่อไม่น่าเลย
-
อ้าววว ซะงั้นน่ะคุณพ่อ
-
สนุกมากกก หักมุมที่สุดดดดด เหอๆๆ
แต่ว่าเหลืออีกแต่ตอนเดียวจะจะซะแล้ว
ยังทันหายคิดถึงนิยายของคุณJivetea เลย
-
หักมุมสุดๆ แต่ชอบ
รอตอนจบค่ะ
บวกเป็ด
-
ทำไมเฟื่องเงียบอะ ษมาเลยเงียบด้วยเลย
เีพราะความโกรธแท้ๆเนอะพ่อเนอ หุ พ่อนิ ขอให้ฝันร้ายตลอดไปเลย
-
ไม่อยากเชื่อว่าพ่อจะเป็นตัวการทั้งหมดจริงๆ เรื่องที่พ่อฆ่าคทานี่ยังพอเข้าใจได้ (แต่ก็แอบใจหายที่คทาตายแล้วด้วย) แต่ที่พ่อตั้งใจจะฆ่าเฟื่องด้วยสิ ใจคนเรายากแท้หยั่งถึงจริงๆ
ส่วนเรื่องระหว่างคทา เฟื่อง ษมา คงต้องรอเจ้าตัวเคลียร์กันเอง คทาอาจจะแค่แอบชอบเฟื่องก็ได้มั้ง
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
ลุ้นๆ อยากรู้บทสรุปของเรื่องนี้ ษมาจะทำยังไง พ่อจะยอมรับเฟื่องรึเปล่า แล้วเรื่องยุ่งๆในครอบครัวจะสรุปยังไง อยากรู้สุดๆ
-
ตอนที่ 6 (ตอนจบ)
ษมายังไม่ตัดสินใจเรื่องที่จะแจ้งความอา และพ่อหรือไม่ ผู้กองหมอกพยักหน้าเข้าใจความซับซ้อนของคำว่าครอบครัว ที่ใช้กฎหมายเข้าไปจัดการทุกเรื่องไม่ได้
“แล้ว....” ผู้กองหมอกหันไปหาเฟื่อง คนที่เก็บทุกคำพูดไว้ในใจมาตั้งแต่แรก
“ขอผมคุยกับเขาสักครู่” ษมาบอกโดยที่ไม่ได้มองหน้าใครในห้อง
บัญชรรีบลุกขึ้นดึงมือพี่สาวให้เดินตามออกมาด้านนอก
“ทำไมต้องรีบออกมา”
“ก็จะอยู่รับรู้เรื่องของเขาให้มากมายทำไม แค่นี้ยังเอาตัวไปเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางไม่พออีกหรือไง”
ผู้กองหมอกยืนกอดอก
“งั้นเราออกไปคุยกันต่อที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็ได้ครับ เพราะผมยังต้องรอว่า คุณษมาจะให้ผมพาเตโชกลับไปด้วยหรือเปล่า”
“เฟื่องชื่อจริงว่าเตโชหรือ” บัญชรหันมาถามผู้กอง
“ครับ ผมบอกกับคุณษมาไปตั้งแต่ 2-3 วันแรกที่เขามาบ้านนี้แล้ว”
“อ้อ..........” ลลิลพยักหน้าหงึกหงัก “ถึงได้กำชับว่า ให้ช่วยดูแลให้ด้วย”
เมื่อประตูห้องทำงานปิดลง ษมาก็ลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่ มายืนพิงโต๊ะ กอดอกมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง
“ตอบฉันมาตามตรง”
คำว่าฉันและเธอที่ษมาใช้เป็นสรรพนาม ยิ่งบีบให้เฟื่องตัวเล็กลงกว่าเดิม
“ที่ทำลงไปทั้งหมดเพราะเธอเป็นแฟนของคทาใช่มั้ย”
“ขะ คือ เรื่องนั้น....”
ษมาพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังรู้สึกปวดหัวใจ “เธอเป็นคนรักของน้องชายฉัน แต่บอกกับฉันว่าเป็นเพื่อนและในเวลาที่ยังไม่รู้ว่าเขาอยู่หรือตาย เธอนอนกับฉัน และบอกว่า รักฉัน”
“คุณษมา”
“ฉันรักเธออย่างที่ไม่รักใครได้เท่านี้มาก่อน จากที่เคยเดินเข้าบ้านนี้อย่างเหน็ดเหนื่อย ตรงขึ้นไปหาพ่อ เข้านอน ตื่นเช้า เพื่อที่จะไปทำงาน แต่วันหนึ่งฉันก็พบว่าเมื่อกลับมาจากงานแล้วเห็นเธออยู่ที่นี่ คอยดูแลพ่อเป็นอย่างดี ทำให้ฉันยิ้มได้ และทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างนอกนั่น แต่ตอนนี้ เธอทำให้ฉันขยะแขยงตัวของฉันเองที่นอนกับคนรักของน้องชาย”
เฟื่องลุกขึ้นยืน “ผมขอโทษที่โกหกคุณเรื่องคทา แต่ผมไม่ได้พูดโกหกเรื่องที่ผมรักคุณ”
“โกหกก็คือโกหก เธอจะบอกว่า เธอคบกับคทา 1 ปี รออีก 4 ปีเพื่อที่จะเข้ามาบ้านนี้ แล้วเธอก็รักฉัน คนที่พบกันได้เดือนเดียวงั้นหรือ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นฮะ”
“มันคือคำโกหก!” ษมาพูดเสียงดังใส่คนที่ได้แต่ก้มหน้า ความเจ็บปวดที่หัวใจ ลุกลามไปสู่สมองและทุกอณูของร่างกาย
“ฉันเชื่อว่าเรารักกัน แต่สำหรับเธอแล้วมันคือคำโกหก! เธอโกหกว่ารักฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมันคือคำยืนยันว่า เธอรักคทาและทำทุกอย่างเพื่อเขา” ษมากลืนก้อนความเจ็บปวดที่แน่นอก “ฉันจะให้ผู้กองหมอกไปส่งเธอที่บ้าน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนโกหกอย่างเธออีก!”
คนตัวโตหันหลังให้ในทันทีที่พูดจบ ความทุกข์ที่มองไม่เห็นทับถมลงบนแผ่นหลังกว้างจนต้องก้มหลังลง 2 มือเท้าลงที่โต๊ะทำงานกว้าง
“ไปให้พ้นจากบ้านนี้!”
หยดน้ำตาร่วงตั้งแต่คำแรกที่พี่พูด แล้วไหลพรากเมื่อพี่หันหลังให้ ไม่ได้อยากให้เรื่องออกมาเป็นแบบนี้เลยสักนิด
ก็แค่อยากหาคทา และอยากสานเรื่องที่คทายังทำไม่เสร็จ...เท่านั้น....
“พี่ฮะ...ผม ไม่ได้โกหกนะฮะ ผมไม่ได้โกหกจริง ๆ....” ยิ่งพูดก็ยิ่งสะอื้นแรง
แต่เสียงษมากลับดังสะท้อนอยู่ในห้องทำงานกว้าง
“ออกไป!”
เฟื่องปิดประตูห้องทำงานอย่างเบามือ 2 เท้าหนักอึ้งเมื่อเดินมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน และขอให้ผู้กองพาไปส่งบ้านให้
“อ้าว.......” ลลิล มองผ่านเฟื่องไปที่บ้านหลังใหญ่ แต่ไม่เห็นมีใครเดินตามออกมา
บัญชรกลับเป็นคนที่เข้ามากอดไหล่ “ตอนนี้เขายังช็อกอยู่ เพราะทั้งพ่อ ทั้งน้องชาย ทั้งอา ใจเย็น ๆ เดี๋ยวถ้าเขาคิดได้ ก็คงไปหา ค่อย ๆคุยกัน”
เฟื่องส่ายหน้า ยกมือไหว้ลลลิลกับบัญชรแล้วเดินตามหมอกกลับมาที่รถ
“มันยังไงกัน” ผู้กองหมอกถามเมื่อกลับเข้ามาในรถ
เฟื่องปาดน้ำตา ขณะที่ก้มหน้ามองมือตัวเอง “เขาโกรธที่ผมโกหกเขาน่ะฮะ”
“เรื่องอะไร” ผู้กองถามต่อ “เขารู้มาตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าเราไม่ใช่น้องชายเขา”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นฮะ”
หนุ่มตัวเล็กพูดแค่นั้นแล้วก็เปลี่ยนเป็นบอกทางกลับบ้าน
จนกระทั่งใกล้จะถึงบ้าน หมอกก็พูดคล้ายกับที่บัญชรพูดก่อนหน้านี้ “ด็อกเตอร์ษมา ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล แต่เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันประดังเข้ามา แล้วมันก็ยากที่จะยอมรับว่าพ่อฆ่าน้องเพราะน้องเป็นโฮโม ขณะที่ตัวเองมองข้ามเรื่องทั้งหมด จนกระทั่งแฟนของน้องต้องเข้ามาช่วย”
เฟื่องได้แต่ส่ายหน้า ปล่อยให้หมอกยังพูดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบ้าน
////////
บ้านหลังใหญ่เงียบเหงากว่าที่เคยเป็นมา ส่วนหนึ่งเพราะ อาทั้ง 3 คนสลับกันไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาล ขณะที่จำนวนคนรับใช้ในบ้านลดลง 2 ใน 3
ลลิลกลายมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว
ส่วนบัญชรก็ทำงานเต็มที่
ษมาเองก็เหมือนกัน ก้มหน้าก้มตาทำแต่งาน ไม่สังสรรค์ ไม่ยิ้ม ไม่พูดเล่นกับใคร
เลิกงานแวะไปหาพ่อที่โรงพยาบาล แล้วก็กลับบ้านตรงเข้าห้องนอน ตื่นเช้า กินอาหารเช้า แล้วก็ไปทำงาน
เพียงแต่....
หลายครั้งหลายหนที่ไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนเล็ก เพื่อหวังจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง
ในสายตายังมองเห็นรอยยิ้ม....
กลิ่นหอมอ่อน ๆยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
สัมผัสกล้ามเนื้อแข็งแรงยังคงอยู่ที่ฝ่ามือ
หูยังได้ยินเสียง......
คนตัวโตเดินลากเท้าช้า ๆ อย่างเหน็ดเหนื่อย แผ่นหลังกว้างคุ้มลงด้วยน้ำหนักของความทุกข์ ไปทรุดนั่งลงกับผืนหน้าใต้ร่มไม้ใหญ่ ดวงตาแห้งแล้งมองผ่านต้นไม้ใบหญ้าอย่างไร้จุดหมาย
....คทา พี่เข้าใจแกนะ ว่าทำไมแกถึงรักคน ๆนี้......
....พี่ก็รักเฟื่อง เป็นรักแรกพบ และรักมากจนไม่อยากเชื่อตัวเองว่าจะรักใครได้ขนาดนี้ ทั้งที่เขารักแก ทำทุกอย่างเพื่อแก แต่พ่อคิดฆ่าเขาเหมือนกับที่เขาฆ่าแก
....ในหัวใจมันแทบระเบิดเมื่อเห็นเขาเดินออกไปจากบ้าน แทบจะวิ่งตามไปเพื่อพูดคำขอโทษ อยากขอร้องให้อยู่ด้วยกัน เพราะรู้ตัวว่าพูดจารุนแรงเกินไป...
....แต่ในใจมันก็ร้องตะโกนว่า เขารักแก
....และความรู้สึกรังเกียจตัวเองที่รักคนที่โกหก....ว่ารัก....
....เขารักแก ไม่ได้รักพี่....
....ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำลงไปก็เพราะเขารักแก....
พ่ออยู่โรงพยาบาลจนครบเดือนก็กลับมาบ้าน แต่สำหรับ อาทั้ง 3 คนที่ไม่เคยทำงาน จู่ ๆจะให้ไปทำงานที่บริษัทก็ใช่ที่ เลยต้องตกลงกันว่าให้มาดูแลพ่อ เพราะษมาจะเลิกจ้างพยาบาล
“ผมย้ำอีกครั้ง ตราบใดที่พ่อยังมีลมหายใจ ตราบใดที่พ่อยังแข็งแรง อาจะมีความสุขสบายเหมือนที่เคยเป็นมา แต่ถ้าพ่อทรุดหนักลงอีก ความสุขสบายของอาก็จะลดลงเช่นกัน แล้วคุณลลิลก็อยู่บ้าน การดูแลพ่อไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ษมาออกคำสั่งที่ลลิลได้แต่แอบสบตากับน้องชาย
....สุดท้ายคนที่ดูแลพ่อ ก็ยังคงเป็นลลิลคนนี้เหมือนเดิม....
ษมามาทำบุญที่วัดก่อนที่จะเลยไปทำงาน แต่กลายเป็นว่ามานั่งมองสายน้ำที่ไหลผ่านหน้าวัด
ว่ากันว่า วันเวลาเหมือนสายน้ำ ที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ
แต่ทำไมเรื่องราวของคน ๆหนึ่งถึงได้ฝังอยู่ในหัวใจ ไม่ยอมลืมเลือน
เพราะแท้ที่จริงใจไม่ยอมลืม
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างผนึกแน่นเกินกว่าที่จะเพิกเฉย
ความคิดถึงไหลวนอยู่ภายในร่างกาย ไม่รู้สึกตัวกระทั่งมีคนมานั่งอยู่ข้าง ๆ
“อ้าวคุณบัญชร”
“พอดีผมแวะมาใส่บาตรวันตายแม่ผมน่ะ เห็นรถคุณษมาจอดอยู่ก็เลยเดินหา”
“ไม่เห็นคุณลลิลพูดอะไร”
“คนนั้นเขาใส่บาตรที่หน้าบ้านตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้า ผมตื่นไม่ทันก็เลยมาที่วัด” บัญชรหยุดพูด สังเกตท่าทีของษมา “คิดถึงคุณเฟื่องหรือครับ”
ษมาขยับตัวนั่งหลังตรงทันที “ผมจะคิดถึงเขาทำไม”
“นั่นสินะครับ คุณจะคิดถึงทำไม แต่ผมน่ะคิดถึงเขานะ” บัญชรพูดขณะที่มองสายน้ำ บังคับตัวเองไม่ให้รับรู้กับสายตาดุ ๆที่พุ่งเข้ามาหาทันทีที่พูดคำว่าคิดถึง “ถึงเวลาที่อยู่บ้าน ผมจะไม่เคยคุยกับเขาเลย เพราะตอนนั้นผมคิดว่าเขาความจำเสื่อม ไม่รู้ว่าจะชวนคุยหรือเล่าอะไรให้ฟังดี แต่ต้องยอมรับเลยว่าเป็นเวลา 1 เดือนที่บ้านมีชีวิต เขาทำให้คุณยิ้มได้ หัวเราะได้ ทั้งรู้จักหยุดงานอยู่บ้านได้เหมือนกัน”
บัญชรรับรู้แรงกดดันที่มาจากทางซีกขวา แต่ก็มีความรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะต้องพูดในสิ่งที่ควรพูด
“อย่าลืมสิครับ ว่าห้องนอนของพวกเราอยู่ชั้นเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะพยายามทำให้มันเป็นความลับขนาดไหน ผมก็รู้ว่าพวกคุณรักกัน และไม่ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณโกรธเขามาก และอะไรที่ทำให้เขาเดินร้องไห้ออกไปจากบ้านในวันนั้น แต่ว่า....” คนที่แทบจะไม่ค่อยมีบทบาทอะไรในบ้านหลังใหญ่ ทำหน้าตาลำบากใจเมื่อต้องพูดต่อไป “พูดแล้วก็เหมือนผมเนรคุณ หลังจากที่ความจริงปรากฎออกมา ผมเองก็ระแวง ใจมันไม่ยอมเชื่อที่คุณท่านหรือที่บรรดาคุณอาคุณพูดมาทั้งหมด มันยังไงไม่รู้ ขนาดคุณตำรวจ มาย้ำปิดเรื่องไปแล้ว ใจมันก็ยังเถียงอยู่อย่างนั้นแหละ ผมเชื่อว่าคุณก็คิดเหมือนกัน แล้วคุณจะเก็บเรื่องที่สงสัยไว้อีกทำไม”
“เขาเองก็โกหกผมเหมือนกัน”
“หรือครับ แล้วคุณเฟื่องมีความน่าเชื่อถือน้อยกว่าคนทางนี้หรือครับ คุณษมาครับ เราต่างก็มีคนที่เรารักที่จากเป็นและที่จากตาย มันไม่มีการจากแบบไหนจะดีกว่าแบบไหนหรอก เพราะมันมีแต่ความคิดถึงแต่ไปหาไม่ได้ แต่กรณีของคุณ คุณเป็นคนตั้งกติกาขึ้นมาเองที่จะไม่ไปหาเขา”
“เขาอาจไม่ได้รอผมอยู่ก็ได้”
“คุณรู้ได้ยังไง”
“เขาเป็นแฟนของคทา”
“หรือครับ แต่คุณคทาตายไปแล้ว” บัญชรพูดแบบคนที่รู้ทุกเรื่อง เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น
“คทาคือน้องของผม ผมรักคนของน้องชายตัวเอง ผมเลวจนไม่ควรได้รับการให้อภัย”
“คุณพูดเหมือนคุณคทาจะกลับมาพาคุณเฟื่องไปอยู่ด้วย” บัญชรพูดเน้นย้ำ “คุณคทาจากไปแล้ว วันเวลาของคุณคทาหมดลง แต่คุณกับคุณเฟื่องยังมีวันพรุ่งนี้หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคุณนะครับ ว่าจะเดินหน้าต่อหรือเปล่า”
“เขารักคทา”
“คุณ 2 คนรักกัน”
“คุณไม่เข้าใจ คุณบัญชร ผมเป็นคนน่ารังเกียจที่รักคนรักของน้องชาย ผมทั้งเกลียดตัวเอง ทั้งเสียใจที่พ่อคิดจะฆ่าเขา”
“เรื่องคุณท่านน่ะ ผมยอมรับว่าเป็นผม ผมก็เสียใจ แต่เรื่องของคุณกับคุณเฟื่องน่ะ ผมจะพูดอีกสักกี่ครั้งก็ได้ คุณ 2 คนรักกัน และเข้าใจว่าคุณขาดคุณเฟื่องไม่ได้”
“ผมคิดที่จะไปหาเขานะ ไปขอโทษ อยากพาเขากลับมา แต่พอนึกถึงพ่อ ผมกลับลังเล”
“กลัวคุณท่านจะรู้ว่าคุณก็เป็นโฮโมหรือกลัวว่า คุณท่านจะจัดการคุณเฟื่องในสักวันหนึ่งครับ”
“เรื่องโฮโมน่ะผมไม่กลัวหรอก เพราะเขาคือคนที่ผมรัก แต่ผมไม่ได้อยู่กับเฟื่องตลอดเวลา ผมนึกระแวงว่าพวกเขาอาจวางยาหรือทำอะไรเฟื่องขึ้นมาอีก” ษมาส่ายหน้า “ผมเหมือนติดอยู่ในกับดักเรื่องพ่อ แล้วก็หัวใจผมเอง”
“นั้นสินะ” บัญชรเห็นด้วย “ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ว่าคุณรักคุณเฟื่อง แต่คิดว่าที่คุณซึม ๆไปก็เพราะคุณคทา”
“ดูคุณไม่ค่อยแปลกใจเรื่องผมกับเฟื่อง” ษมาหันมามองคนที่พูดเรื่องทุกอย่างด้วยท่าทางสบาย ๆ
บัญชรหัวเราะเบา ๆ “ไม่หรอก เพราะด็อกเตอร์แต่ละคนที่ผมเคยเจอมา แต่ละคนมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครทั้งนั้น”
/////
บ้าน 2 ชั้นในพื้นที่ไม่ถึง 100 ตารางวาหลังนั้น ใช้เวลาขับจากบ้านหลังใหญ่แค่ประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทำให้ได้คำตอบว่า ทำไมน้องสาวของเฟื่อง ถึงสามารถปลอมตัวไปขายขนมได้ทุกวัน
บ้านหลังเล็ก แต่มีต้นไม้ใหญ่ปลูกครึ้ม ดูน่าอยู่กว่าบ้านหลังใหญ่ที่แสนจะหดหู่ ไม่มีอะไรที่ชักชวนให้อยากกลับไป
คนในรถที่จอดอยู่มองดูบ้านอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นหญิงสาวสวมแว่นตาหนาเปิดประตูบ้านออกมาพร้อมกับจักรยานที่ดูคุ้นตา ปิดประตูบ้าน แล้วก็ขี่จักรยานออกไป
คนตัวโตเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วมากดออดเรียก สตรีสูงวัย เดินออกมามอง
“สวัสดีครับ ผมชื่อษมา ผมมาหาเฟื่องครับ”
“เฟื่องมันไปอยู่บ้านเฟียตแน่ะ”
“บ้านเฟียต” คนตัวโตทวนชื่อ พร้อมกับอาการหางตากระตุก
“รู้จักบ้านเฟียตมั้ย”
“ไม่ครับ”
“อ้อ... งั้นรอเดี๋ยว”
สตรีสูงวัยหายเข้าไปในบ้านพักหนึ่งก็ออกมาบอก
“โทรไปตามแล้วเดี๋ยวมันก็มา บ้านเฟียตอยู่อีกแยกหนึ่งน่ะ ซอยเดียวกันนี่แหละ มาเข้ามารอในบ้านก่อน แม่เขาจะจัดรูปอะไรกันไม่รู้ เฟียตมันเลยมาเรียกน้องไปช่วยกัน”
........น้อง.........
เมื่อเข้ามาในบ้านแม่ก็บอกอีกครั้ง “เดี๋ยวก็มา”
คนตัวโตนั่งรออยู่สักครู่ ก็ได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน
“มาแล้วละ” แม่บอกให้ษมาเดินออกไปดู
ที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ คนขับเป็นหนุ่มตี๋โย่งที่เดินเข้ามา ยกมือไหว้ษมาแล้วก็เดินผ่านเข้าไปในบ้าน
“แม่ มาม่าให้เอาแกงเผ็ดมาฝาก”
ท่าทางและคำพูดของคนที่ขับรถมอเตอร์ไซค์มาส่งคุ้นเคยกับคนในบ้านนี้ จนคนที่รออยู่ทำตัวไม่ถูก
......น้อง........
แต่ขณะเดียวกันคนตัวเล็กที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้า ยกมือไหว้โดยอัตโนมัติ
.........ตัวชา หน้าชา แต่หัวใจเต้นแรง...
.........ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองจริง ๆว่า พี่จะมาถึงที่นี่........
ไม่ได้ลืมคำที่ที่พี่พูด แต่เพราะเขามาถึงบ้าน ทำให้สมองกลับมีแต่คำถามมากมาย
........เขาไม่อยากเห็นหน้าเรา แล้วเขามาทำไม.....
“พี่มาได้ยังไงฮะ พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า”
....คำถามถัดจากพี่คนที่ปฏิเสธเฟื่อง ก็คือพ่อคนที่คิดฆ่าเฟื่อง....ษมากดก้อนลมหายใจที่จุกอยู่ในอก
.....ทำไมไมไล่ให้พี่ไปให้พ้นหน้า หรือคำต่อว่า โวยวาย....
“พ่อกลับมาอยู่บ้านได้ 2 เดือนกว่าแล้ว”
พอษมาตอบกลับมาพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ เฟื่องก็กลายเป็นประหม่า จนต้องหันไปมองทางอื่น
“แล้วมีอะไรฮะ”
ษมาหันไปมองในบ้าน ตี๋โย่งคนนั้นกำลังช่วยแม่อยู่ในครัว นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร
“เฟื่องสบายดีหรือเปล่า”
เฟื่องไม่ตอบคำถาม “พี่มีธุระอะไรฮะ”
“พี่......”
“เฮ้ยเฟื่อง ไปแล้วนะโว้ย ขโมยองุ่นเอ็งไปแล้วด้วย” ตี๋โย่งส่งเสียงดังมาจากในบ้าน ทั้งยกมือที่ถือถุงองุ่นลูกใหญ่ ไหว้ษมาอีกครั้ง เมื่อจะเดินผ่านออกไป
“แม่อ้ะ องุ่นของผมนะ ให้ไอ้โย่งไปได้ไง” เฟื่องหันไปโวยวายกับแม่
“เฟื่องนี่ หวงของกินนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ซื้อให้ใหม่ก็ได้ คุณษมาอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ แม่เจ้าเฟียตเป็นฟิลิปปินส์ก็จริง แต่เขาทำแกงเผ็ดอร่อย” แม่หันมาชวนษมา ที่กำลังมองเฟื่องแบบไม่ละสายตา
พอแม่ถามษมาถึงได้หันมาตอบแม่ พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ครับ”
แม่ยิ้มรับ แล้วเข้าไปในครัว แต่เฟื่องกลับตัดสินใจไม่ถูกว่าจะให้พี่เข้าไปคุยในบ้าน หรือจะคุยกันข้างนอกนี่ดี
....เขาบอกว่า เขาไม่อยากเห็นหน้าเราอีกนี่นา......
ษมาคว้าข้อมือเฟื่องให้ไปที่ชุดหินอ่อนหน้าบ้าน ดึงให้เฟื่องนั่งลงข้าง ๆ
เฟื่องเอง กลับยังดูก้ำกึ่ง จะขัดขืนก็ไม่เต็มที่ เพราะไม่ได้มีนิสัยแง่งอนแบบนั้น แต่จะพูดดีเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ก็ทำไม่ได้ เพราะเข้าไปทำให้ครอบครัวเขากลายเป็นแบบนี้
“พี่ยังไม่ได้บอกว่าพี่มาได้ยังไง และมาทำไม”
“พี่มาขอโทษ”
....คนที่โกรธมากและเสียใจมากคือพี่ ส่วนผมคือคนที่ทำให้พี่โกรธและเสียใจ ทำไมพี่ถึงขอโทษผม....
เฟื่องได้แต่คิดอยู่ในใจ ปล่อยให้ษมาพูดต่อ
“พี่รู้ว่ามันดูง่ายเกินไป พี่พูดไม่ดีกับเฟื่อง ไล่เฟื่องออกจากบ้าน ทั้งพ่อพี่ก็คิดฆ่าเฟื่องเสียอีก พี่อยากขอโทษเฟื่องที่......”
“ผมเข้าใจ” เฟื่องหันไปมองทางอื่น “เพราะผมให้ใจพี่ไปง่าย ๆแล้วพอเรื่องทุกอย่างมันออกมาแบบนี้ มันก็ควรที่พี่จะไม่เชื่อผม”
“เฟื่อง”
เฟื่องเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วพี่รู้บ้านผมได้ไงฮะ”
“พี่ไปหาผู้กองหมอกคุยกันว่า พี่จะไม่แจ้งความ เพราะเมื่อถึงเวลาคทาก็จะเปลี่ยนจากผู้สูญหายเป็นผู้เสียชีวิต แล้วพี่ก็ถามว่าบ้านของเฟื่องอยู่ไหน ให้ผู้กองเขียนแผนที่ให้”
“แล้วไงฮะ”
“พี่อยากถามเรื่องคทา และก็อยากทำความเข้าใจ อยากให้เฟื่องตอบความจริงกับพี่”
เฟื่องเหลือบตามองพี่ แล้วบอกให้รอสักครู่ ขึ้นไปบนบ้านเอาของในห้องนอนลงมาส่งให้
“สร้อยข้อมือนี่...”
เฟื่องเล่าเรื่องที่ท่องไว้ในใจมาเป็นร้อยรอบ หากถูกษมาจับได้ว่าแกล้งความจำเสื่อม
แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้พูดออกมา จนกระทั่งวันนี้....
“ทั้งที่คทามันชอบของหรู แต่มันกลับซื้อของแฮนด์เมดแบบที่ผมชอบมา 2 เส้นเพื่อที่จะได้ใส่เหมือนกัน ก่อนที่จะปิดเทอมมันบอกว่า มันชอบผม แต่มันกลัวว่าผมจะเกลียดมันเพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมบอกกับมันว่า ผมไม่ได้โกรธเกลียดมันหรอก แต่ขอเวลา เพราะผมคิดกับมันว่ามันคือเพื่อนสนิทมาตลอด แล้วพอมันหายไป โทรมือถือไม่ติด โทรเบอร์บ้าน เขาบอกว่ามันไม่ได้กลับไป ทั้งที่มหา’ลัยก็ไม่มีใครกลับมาเก็บของ ผมก็คิดว่า ผมมีส่วนทำให้มันเตลิด”
เฟื่องเล่าทั้งที่ก้มหน้ามองมือตัวเอง ขณะที่ษมาส่ายหน้า
“พี่ไปที่มหาวิทยาลัยประมาณกลางเทอมแรกของปี 2 เอาใบแจ้งความไปยื่นไว้ที่สำนักทะเบียน แต่ตอนนั้นของ ๆคทาย้ายไปอยู่ห้องเก็บของแล้ว พี่ไปดู ๆแล้วมันมีแต่หนังสือก็เลยยกให้แม่บ้านไปทั้งหมด”
เฟื่องหันมาสบตาสีเข้มตรง ๆ “ที่คณะแล้วก็ที่หอไม่เห็นมีใครรู้เรื่องที่พี่มาเลย แล้วที่จริงของ ๆคทายังมีพวกกระเป๋ากับเสื้อผ้าแพง ๆของมันด้วยนะฮะ ผมเป็นคนเก็บใส่กล่องเอง” หนุ่มตัวเล็กพูดแล้วถอนหายใจ เดาได้ว่าของมีราคาพวกนั้นหายไปไหน “แย่ชมัด”
“เขาคงเคยเจอนักศึกษาที่ทิ้งของไว้ แล้วไม่กลับมาเอา ก็เลยหยิบไปน่ะแหละ” ษมาบอกขณะที่จ้องมองเฟื่องด้วยสายตาที่ยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จนเฟื่องต้องหลบตามองมือตัวเอง
การที่พี่ชวนคุยเรื่องคดีก่อนเรื่องที่คาใจ มันทำให้มุมหนึ่งของใจมันร้องตะโกนว่า ถ้าพี่จะมาด้วยเหตุผลแค่นี้ พี่จะมาทำไม
แต่สุดท้ายมันก็ทำให้การพูดคุยประโยคถัดมาราบรื่นขึ้น และเดาได้ว่า พี่ยังมีเรื่องอื่นที่อยากรู้
“พี่อยากรู้อะไรอีกฮะ”
“เฟื่องกับคทาเป็นคนรักกันหรือเปล่า”
เฟื่องส่ายหน้า เมื่อพี่ถามถึงคทาคราวนี้กลับทำให้ขอบตาร้อนผ่าว
“ผมคิดมาตลอดว่ามันคือเพื่อน แต่ตอนที่มันหายไป ผมห่วงมันมาก จนทุกคนทักว่าผมชอบมัน ผมเองก็โทษตัวเองว่าเพราะผมมัวแต่ลังเลไม่แน่ใจ ถึงทำให้มันหายไปแบบนี้ จนกระทั่งมาพบพี่ ผมถึงแน่ใจว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อมันไม่ใช่ความรัก”
“แต่วันนั้น เฟื่องไม่ได้บอกพี่แบบนี้”
“เพราะ.....” เฟื่องก้มหน้าหยดน้ำตาร่วงลงหลังมือ “พี่บอกว่าผมโกหก...ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไง พี่ถึงจะเชื่อ แล้วพี่ก็ไล่ผม”
“ถ้า.....ต่อไปนี้ พี่จะเชื่อทุกคำที่เฟื่องพูด พี่จะขอให้เฟื่องอยู่ด้วยกัน เฟื่องจะให้โอกาสพี่อีกครั้งมั้ย”
ษมาเช็ดน้ำตาที่แก้มใส
“พี่ขอโทษ ที่พูดจาไม่ดี ที่ไม่เชื่อเฟื่อง”
เฟื่องได้แต่ส่ายหน้า “เพราะผมโกหกพี่ตั้งแต่แรก มันก็ควรแล้วที่จะโดนไล่ออกมาจากบ้านแบบนั้น”
“เฟื่อง....”
“ผมเข้าใจฮะ ผมเข้าใจ” เฟื่องย้ำคำนี้อีกครั้ง “ผู้กองหมอก ทั้งไอ้ฟ้า บอกผมเหมือนกัน ว่าการกระทำของผม มันไปย้ำความจริงที่ว่า พี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว ทั้งพ่อ ทั้งคทา ทั้งอาของพี่ ซ้ำผมเองก็นอนกับพี่ง่าย ๆ พูดง่าย ๆ ว่ารักมันก็ควรอยู่หรอกที่พี่จะดูถูกผม”
“เฟื่อง พี่ขอโทษ แล้วที่จริงคนที่พูดคำว่ารักก่อน คือพี่นะ ไม่ใช่เฟื่อง”
“ผมแค่อยากหาคทา แค่อยากพาพ่อไปโรงพยาบาล ไม่ได้อยากให้ผลมันออกมาเป็นแบบนี้ เลยนะฮะ”
“ตอนนั้นพี่สับสนจริง ๆ แต่ไม่ได้คิดโทษเฟื่องมากไปกว่าตัวพี่เอง ที่รักคนของน้องชาย เพียงแต่คำพูดมัน...”
“พี่พูดตอนที่พี่กำลังผิดหวัง ผมไม่เคยโกรธพี่เลยนะ ที่พูดกับผมแบบนั้น” เฟื่องใช้หลังมือเช็ดน้ำตา “ถ้าเป็นผม ผมอาจพูดแรงกว่าพี่เสียอีก แต่ผมเสียใจ ที่ทำให้พี่ยิ่งเสียใจกว่าเดิม”
“เฟื่อง...พี่ขอโทษ” ษมาดึงเฟื่องเข้ามากอดซุกที่ไหล่กว้าง “พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย ขอโอกาสให้พี่อีกครั้งนะครับ”
เฟื่องสะอื้นแรง ขณะที่พยักหน้ากับไหล่กว้าง “ฮะ”
“พี่รักเฟื่องนะครับ รักตั้งแต่เห็นที่กองปราบ ฯ แล้วเห็นว่าเฟื่องความจำเสื่อม ก็ไม่อยากให้ต้องไปอยู่กับใครที่ไหนไม่รู้”
“ก็นั่นแหละ” เฟื่องสูดจมูกแรง น้ำตาไหลไม่หยุด “เรื่องมันเริ่มจากการที่ผมโกหก พี่ถึงไม่เชื่อผม”
ฟ้าขี่จักรยานเข้ามาจอดหน้าบ้าน เห็นพี่ชายกำลังร้องไห้อยู่กับคนที่เห็นปุ๊บก็จำได้ว่านั่นคือษมา หญิงสาวทำตัวลีบ เมื่อเดินเข้าบ้านแล้วยกมือไหว้
พอษมายกมือรับไหว้ เฟื่องถึงได้รู้ตัวผละออกแล้วยิ่งหน้าแดงจัด ที่น้องสาวเข้ามาเห็นพอดี
“คุณษมายกโทษให้ ไม่เอาตำรวจมาจับเลยร้องไห้ดีใจหรือไง”
“จับฉัน ก็จับแกด้วยน่ะแหละ” เฟื่องเถียงน้องสาวทันที แล้วแก้เก้อด้วยการลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าบ้าน แต่ษมาจับมือไว้ ทำให้เฟื่องหยุดนิ่ง
ฟ้ามองมือที่จับมือของพี่ชายไว้แน่น แล้วต้องพยายามกลั้นยิ้ม
“ทานข้าวเย็นด้วยกันนะคะ วันนี้มีเป็ดย่าง”
“เออใช่” แม่ส่งเสียงมาจากในบ้าน แสดงว่าแอบฟังอยู่ แต่ไม่ได้คิดจะเข้ามาขัดขวางการทำความเข้าใจของทั้งคู่ “เมื่อกี้เฟียตก็เอาแกงเผ็ดมาให้ วันนี้กับข้าวเยอะเลย”
ษมามองตามหลังฟ้าที่เข้าไปในบ้านแล้วพูดเบา ๆ
“เฟื่องมีแม่และน้องสาวที่น่ารัก”
คนตัวเล็กหันมามองสบตา แม้จะเป็นเวลาที่ไม่นานนักในบ้านหลังใหญ่ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของษมาเป็นอย่างดี
“กินข้าวด้วยกันนะครับ”
“แล้ว...จะขอเป็นคนในครอบครัวด้วยได้มั้ย”
ทั้งที่ตายังแดง แก้มยังชื้นน้ำตา แต่เฟื่องก็ยังทำปากยื่น “ได้คืบจะเอาศอกตลอด”
“ไม่เอาศอก แต่จะเอา....คนนี้ได้มั้ย”
มือผอมบางเย็นเฉียบจนรู้สึกได้
“เขินขนาดนี้เลยหรือเนี่ย”
“ก็พี่อะ...” เฟื่องดึงให้ษมาลุกขึ้น “กินข้าวกันเถอะฮะ เสร็จแล้วจะได้กลับบ้าน”
“ไม่อยากกลับ อยากนอนบ้านนี้”
“เนี่ย ไม่ถึงนาที พี่ก็มาฟอร์มนี้อีกละ”
“แต่เฟื่องก็ไม่เห็นว่าจะตอบพี่สักที”
เฟื่องดูขัดเขินกว่าเดิม เมื่อพี่ลุกขึ้นยืนข้าง ๆ
“ถามแม่ละกัน”
ษมายิ่งได้ทีล้อเลียน “ตอนอยู่บ้านพี่ ก็ถามพี่ ตอนนี้กลับมาบ้านแม่ ก็ถามแม่เป็นเด็กดีมาก”
“พี่ก็รู้ว่าผมเขิน”
“งั้นไม่แกล้งแล้วก็ได้” ษมามองคนที่กำลังก้มหน้างุด แล้วยิ่งอยากกอด อยากจับฟัดให้หายคิดถึง
“ประโยคสุดท้ายก่อนไปกินข้าว” ษมาก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู “พี่รักเฟื่อง และพี่จะบอกกับแม่ว่า พี่คือเขยคนโตของบ้านนี้ ขออยู่บ้านนี้ด้วยคน”
เฟื่องเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง ยิ่งเมื่อษมาจูงมือเดินเข้าไปในบ้าน หัวใจเต้นแรง อารมณ์เปลี่ยนแปลงเหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะ
“พี่ฮะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว”
ทั้งแม่และฟ้าหันมามองเฟื่องที่โวยวาย
“แม่ครับ”
“พี่อย่าเพิ่ง เดี๋ยวแม่หัวใจวาย”
แม่พลอยขำเฟื่องตามไปอีกคน แล้วหันไปพยักหน้าถามษมา
“แม่ครับ ผมรักลูกชายของแม่ ผมขออนุญาตคบกับเฟื่องนะครับ”
แม่ยังคงยิ้มกว้าง “เฟื่องมันบรรลุนิติภาวะมาตั้งหลายปีแล้ว มันคิดเองได้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี แต่คุณต้องเล่าให้แม่ฟัง ว่ารู้จักกันยังไง แล้วทำไมเฟื่องมันถึงได้ร้องไห้อย่างนั้น”
4 คนนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวพร้อมกัน มีเสียงพูดคุย สลับเสียงหัวเราะ และเสียงโวยวาย
เรื่องที่ทุกข์ใจ กลับกลายเป็นเรื่องสนุก
สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในบ้านหลังใหญ่....
..............********............
เช้าวันหยุด รถคันใหญ่เข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กภายใต้ร่มไม้ครึ้ม
ษมาถือถุงอาหารและของฝากลงมาจากรถแล้วมากดออดเรียก
เฟื่องเดินออกมาจากบ้าน เปิดประตูรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
....รอยยิ้มที่ไม่เหมือนใคร
ยิ้มที่ทำให้โลกของพี่สดใส
ยิ้มที่ทำให้พี่ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง....
“สวัสดีครับ คุณมาหาใครครับ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อษมา มาหาหนุ่มใจดีที่ชื่อเฟื่อง ขออนุญาตคุยทำความรู้จักกับเขาได้มั้ยครับ”
“อ้าวไม่รู้จักแล้วจะมาขอคุยได้ไง”
“มากกว่านั้นอีก ผมรักเขาตั้งแต่ตอนที่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใครด้วยซ้ำ”
คนที่กำลังไขกุญแจเปิดประตูหน้าแดงไปถึงหู “ใจง่ายจังนะคุณ”
“ที่ผ่านมาก็ไม่ง่ายหรอกนะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งนาน พอมาเจอคนนี้ไปไหนไม่รอด”
“เหรอ~~~”
มือใหญ่บีบจมูกของคนหน้าแดง “รักเฟื่องนะครับ”
*+*+*+จบ*+*+*+
ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน มาจนถึงบรรทัดนี้ ถึงเราสองคนจะไม่ใช่ึคนเล่าเรื่องมืออาชีพ แต่ก็มีความยินดีที่จะรับฟังคำแนะนำและความเห็นของคุณอยู่เสมอ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์ กับ ที
-
คิดว่าเรื่องนี้น่าจะมีตอนจบสองแบบ แบบแรกคือเฉลยตัวผู้ร้ายและเรื่องราวเบื้องหลังทั้งหมดแล้วจบไปเลย กับแบบที่สองคือตอนจบที่คุณไจฟ์กับน้องทีเลือกจบ ซึ่งมันจะให้รสชาติสองแบบ คือแบบนิยายสืบสวน และแบบนิยายรัก ซึ่งดิฉันคิดว่าก็ดีทั้งสองแบบ แต่จะเทห์มากๆ ถ้าจบตามแบบแรก :laugh:
การที่พ่อฆ่าคทาเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่รู้ว่าลูกชายเป็นโฮโมฯ อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ษมาเสียบาแลนซ์กับตัวเอง อาจเพราะเกรงว่าจะซ้ำรอยเดิม อาจเพราะรู้สึกผิดที่ตนเองรักและ "ทำรัก" กับ "แฟน" น้องชาย เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย แต่สิ่งที่น่าจับษมาตบกะโหลกมากๆ คือ การพูดย้ำอยู่นั่นแหละว่า "เขารักคทา" แอร๊ย รักก็บอกว่ารักและทำตามที่รักสิคะ! ถ้าดิฉันเป็นบัญชรละก็ จะยกมือหัวสักหน่อย :laugh:
ขอบคุณคุณไจฟ์กับน้องทีมากเลยนะคะ เอาเป็นว่าหายคิดถึงนิดหน่อย แต่ถ้าจะให้ดี ขอเป็นเรื่องหน้าตอนยาวๆ กว่านี้นะคะ เมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ รอได้ ไม่รีบเร่ง จุ๊บๆ :mew1:
ปล.นับวันรอ ไม่หลับไม่นอนเพื่อรอตอนจบ เหมือนจะมีเซ็นส์บอกไว้เลยแหละว่าจะมาต่อตอนประมาณตีห้า เหอๆ
-
ตอนจบมาแต่เช้า(มืด)เลย :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้เช่นกันค่ะ
จบได้อิ่มเอม ชอบมาก
และรอเรื่องต่อไปนะคะ
บวกเป็ด
:L2:
-
ถ้านี่เป็นเรื่องยาวคาดว่าคงได้เป็นโรคหัวใจ เพราะว่าอ่านไปลุ้นไป
จริงๆแล้วอยากอ่านบทหวานๆของพี่ษมากับน้องเฟื่องอีก
-
มาลงเช้ามากกก
จบแล้ว แต่ใจยังไม่อยากให้จบ 555
งานนี้ต้องขอคารวะคุณบัญชรที่กล้าพูดได้ถูกเวลา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปเหมือนที่ผ่านมา
เรื่องความรัก ไม่ค่อยติดใจเท่าไหร่ โกรธหรือทะเลาะกันยังไง ใช้ใจคุยกัน เดี๋ยวก็ดีกันเอง (เนอะ เนอะ)
แต่เรื่องคดีนี่สิ ทำไมถึงคิดว่ามันยังมีอะไีรซ่อนอยู่อีกก็ไม่รู้ (คิดมากจนอยากไปสอบสวนคุณพ่อซะเอง กร้ากกก)
ขอบคุณสองหนุ่มมากนะครับ ที่ลงเรื่องสั้นสนุกๆ มาเป็นของว่างให้ชิมกันก่อน รออาหารจานหลักเรื่องต่อไป
ว่าแล้วก็รีบไปปั่นงาน :katai4:
-
กว่าษมาจะคิดได้ นานเลยนะ
รักไม่ต้องการเวลานี่เนอะ เจอปุ๊บรักปั๊บ สป๊ากทันที
เขินแทนเฟื่อง :-[
ชอบตอนจบ อึดอัดมาตั้งแต่ต้น ตอนจบน่ารัก มีโมเม้นมุ้งมิ้ง #อธิบายไม่ถูก555
จะมีตอนพิเศษไหมน๊า :mew1: :katai2-1:
รักน้องไจฟ์น้องที :กอด1:
-
ในที่สุดก็จบเรื่องทุกอย่างสักที
แต่ษมา ไล่เฟื่องแบบนั้นได้ไงอะ
ใจร้ายๆๆๆๆ
-
คาใจเรื่องพ่อนี่ล่ะ เหอะๆ
-
ทำไมตอนจบลงเช้าจัง555
ษมาไล่น้องอ่ะ แต่เวลานั้นคงเครียดมาก
น้องก็ไม่อธิบาย เลยไปกันใหญ่
คนที่เคยคิดว่าอาจเป็นคนร้าย กลายเป็นคนที่ช่วยพูดให้ษมาเข้าใจ
คุณแม่น้องน่ารักมาก เฟี้ยต ตี๋โย่งฮาร์ดคอร์ คิดถึงอ่ะ แต่คิดถึงแฟนเฟี้ยตมากกว่า 555
ยังรู้สึกติดเรื่ื่องทางบ้านษมานิดหน่อย
รอเรื่องยาว ที่จริงเรื่องสั้น6ตอนนี่ก็มีแต่ตอนยาวๆนะ
ขอบคุณไจฟฟ์กับน้องทีสุดหล่อ
++จ้า
-
เป็นเรานะ โดนไล่อย่างกับหมูกับหมาขนาดนั้น
คงเจ็บและจำฝังใจไปนานชาติเลยแหละ
ใจร้อนและใจร้ายชะมัดเลย ษมา
-
จบแล้วๆๆ ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้ซะที ลุ้นซะแทบแย่แน่ะ
ว่าแต่เฟื่องยอมพี่ง่ายไปนิดนะ น่าจะแกล้งงอนแกล้งน้อยใจให้พี่ง้ออีกซักหน่อย โทษฐานที่ทำให้เฟื่องเสียใจอยู่ตั้งนาน
แล้วสองคนก็อย่าลืมพากันไปขอบคุณอาบัญชรด้วยล่ะ ถ้าไม่ได้อาบัญชรก็คงไม่ได้ลงเอยกันเร็วขนาดนี้
ขอบคุณคุณไจฟ์กับน้องทีสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ สู้ๆ
-
อยากได้ตอนพิเศษ
-
จบแบบว่า หวานมากกกกกกกก :o8:
อรั๊ยย่ะ เขินแทนเฟื่องมากๆบ่งตง :-[ :-[ :-[
-
จบแบบน่ารักไปอกหนึ่งเรื่อง
สารภาพว่าตกใจกับเฉลยว่าใครอยู่เบื้องหลัง
อาจจะเพราะไม่ค่อยได้อ่านนิยายสืบสวน
หลายๆทีพออ่านๆอยู่แล้วแบบเอ๊ะ ไอ้เรื่องนี้มาได้ยังไง เลยต้องอ่านย้อนหลายรอบ
มีส่วนที่ติดใจอยู่สองสามอย่าง
ในตอนแรก ติดใจเรื่อง ทำไมเฟื่องกับคทาถึงหน้าตาเหมือนกัน แต่อ่านไป ก็พบว่า ที่จริงทุกคนดูออก
เพราะเฟื่องกับคทาแค่หน้าตาคล้ายกัน ข้อติดใจตรงนี้เลยตกไป
เรื่องที่สอง เรื่องการตายของคทา ที่รู้สึกว่า ตายง่ายจริง :laugh:
ไม่รู้พี่อ่านจับใจความผิดไหม? ว่าโดนหนังสือฟาดหัว แล้วล้มลง น๊อก? อะไรแบบนี้หรือเปล่า
แต่โอเค ตัดไป ด้วยความน่าจะเป็นว่า
"คนไม่ถึงคราวตายวายชีวาฒน์ ใครพิฆาตเข่นฆ่าไม่อาสัญ คนจะถึงคราวตายวายชีวัน ไม้จิ้มฟันแทงเหงือกยังเสือกตาย"
คงเป็นคำอธิบายได้ดี อิอิ
เรื่องสุดท้ายคงเป็นฉากอัศจรรย์ของพระ-นาย
คือถ้าพี่เป็นษมา พี่จะไม่ทำแบบนี้ ประมาณว่ารักแต่ขอ....เลยทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
แถมมาขอความรักตอน...เสร็จเนี่ย อ่านแล้วแอบรู้สึกเป็นลบกับตัวละครตัวนี้ไปหลายแต้ม
ทั้งหมดทั้งมวล ถึงจะทั้งวิจารณ์ทั้งชื่นชม แต่ยังอยู่บนความชอบครับ
ได้อ่านแต็มๆครั้งแรก ยอมรับว่าสนุกดี แถมเป็นแนวสอบสวนด้วย
รออ่านผลงานดีๆต่อไปนะครับ
-
แง่ะะะะะ
เฟื่องน่ารักอ่ะ!
พี่ษมาก็น่ารัก...และหื่นไม่เสื่อมคลาย ๕๕๕
เสียดายจังเลย
อยากให้คทายังอยู่ แต่ถ้าคทายังอยู่มันต้องดราม่ากว่านี้แน่ๆ
ไอ้เราก็ไม่นึกว่าคทาจะชอบเฟื่องจริงๆ
นึกว่าคทาอยากให้เฟื่องได้กับพี่ชายซะอีก Orz
ขอบคุณคุณไจฟ์และคุณทีมาก
นานแล้วที่ไม่ได้อ่านผลงานของคุณทั้งสอง แต่ก็ยังรออยู่เสมอ
เรื่องหน้าก็รออยู่เช่นเดิมนะคะ
-
ตอนจบพากันเขินตาย :-[
-
จบแบบนี้ก็ดี อย่าเอาเฟื่องเข้าบ้านเลยกลัวแทน
ขอบคุณครับ
-
ไม่ใช่แฟนกันจริงด้วย น้องเฟื่องเป็นของพี่ษมาคนเดียว :o8:
แต่ถ้าคทาไม่ตาย ทั้งสองคนก็คงไม่ได้เจอกันหรอก ยังสงสารคทาอยู่ดี :mew4:
ตอนจบแฮปปี้ ดีใจที่สุด :impress2:
-
หวานกันไปกับตอนจบ :z2:
-
จบแล้ว มันน่างอนพี่ษมาให้นานกว่านี้นะ
ครอบครัวเฟื่องอบอุ่นดีจัง
ผู้กองหมอกมีเอี่ยวหลายเรื่องเลยนะ
-
แบบว่า เรื่องนี้หักมุมมากค่ะ
ตอนแรกคิดว่าแม่เลี้ยงมันนะฆ่า แต่ไปๆมาเริ่มคิดว่าเป็นอา
ตอนนั้นลุ้นว่าให้คทามีชีวิตอยู่นะ แบบว่าให้มาลงเอยกับเฟื่อง
แต่พอคุณพี่ษมาโผล่มาเล่นเอาความคิดหดเลยค่ะ กรี๊้ดดด5555
พอรู้ว่าพ่อทำเล่นเอาช็อค แทนที่จะเอาลูกส่งโรงบาลอ่ะ
กลับให้พวกน้องเอาลูกไปเผา ถ้าเกิดลูกยังไม่ตายทำไง ไม่ทรมาณแย่หรอ
แสดงให้เห็นว่าเป็นพ่อที่แย่มาก แถมยังจะวางแผนฆ่าเฟื่องอีก
รับไม่ได้ค่าาาาาา!!
พี่ษมาหลังจากที่รับรู้ความจริงพี่แกก็คลั่ง-_-
ไล่น้องเฟื่องไปแบบนี้เล่นเอาคนอ่านใจแป้ว ทำไงดีฟร่ะะะะ
แต่ปรับความเข้าใจกันได้ก็ดีค่ะ ซึ้งเวอรรรร์
รออ่านเรื่องต่อไปค่าาาา~
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากค่ะ
คิดไม่ถึงเลยว่าทุกเรื่องจะเกิดจากพ่อของคฑา
:pig4:
-
ติดตามบทความของคุณมาทุกเรื่อง รู้สึกดีมากมายที่ได้อ่าน สนุกมากค่ะ
ปอลิงสองจุด จะรอเรื่องต่อไปนะคะ :mew1:
-
พออ่านมาถึงตอนนี้ ทราบซึ้งในบรรยายกาศสุดๆ
แล้วเลยคิดถึงเฟียตกับหมอกเลยย้อนกลับไปอ่าน แล้วอ่านฉากหวานๆของคอสกับบาลี
จนตอนนี้...จะเม้นต์อะไรนะ ลืม!
ตอนช่วงแรกที่ษมาดุเฟื่อง...โดนถีบตกบัลลังค์พระเอกเรียบร้อย ไปๆ
พอกลับมาอ้อน...ยอมให้เอาแขนเกาะขอบไว้ก็ได้ ชิ!
ไอ้อารมณ์คนจะหวานนี่นะ หวานได้ ต้อนได้ แบบ คนอ่านอายตามเลย
เชื่อเหอะว่า ถ้าเฟื่องยังไม่รัก ปล่อยษมาจีบไปเดี๋ยวก็ได้เองแหละ ชิๆๆๆ ดีดเหม่งด็อกเตอร์
-
อ่านเรื่องนี้พี่ร้องไห้...
อารมณ์ชั่ววูบมันแยน่นะ สำหรับบางเรื่องมันเอาคืนมาไม่ได้ เพราะหมายถึงชีวิต
สนุกเหมือนเดิม คิดถึง และขอบคุณนะครับ
-
อ่านแล้วเขินแทน :hao5:
:pig4:
-
มาอ่านเอาตอนจบแล้ว
คิดถึงกลิ่นอายการเขียนของไจฟ์กะน้องทีมากมาย
มีเรื่องให้คิดเยอะเลยอะ
อ่านช่วงแรกเหมือนเดาถูกเลย
แต่พอตอนเฉลยออกมาดันเดาผิดไปซะงั้นเลย
อยากให้เรื่องนี้เป็นแบบเรื่องยาวจัง
แต่จบตอนแล้วนิเนอะ เรื่องน่าเอายาวหน่อยนะจ๊ะ
-
เฮ้อ! ลุ้นษมาในตอนแรก แต่ไหงเฟื่องใจอ่อนเยี่ยงนี้
รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายเรื่องนี้
บอกตรงๆว่าเรื่องนี้สั้นกระชับรับสัดส่วนจริงไรจริง คึ คึ
(ต่อไปนี้คือความเห็นส่วนตัวล้วนๆ>>เรื่องของคุณที่ชัดเจน คือความรักที่อิพี่ มีต่อน้อง อ่านแล้วรู้สึกได้
แต่พี่ษมาคะความรักของพี่ มันเหมือนกินขนมสายไหม มันยังไม่อินขนาดตังเม
อ่านเรื่องนีี้ปานประหนึ่งเที่ยวงานวัด พาเราแวะดูเมียงู ปาเป้าลูกโป่งเอาตุ๊กตาแล้วขึ้นชิงช้าสวรรค์
มันยังไม่ทันได้ดูรถไต่ถัง กะสอยดาวเลย อารมณ์มันยังไม่สุดอ้ะ ได้กลับบ้านซะแล้ว)
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ นานแค่ไหนก็จะรอ
-
ลุ้นแทบตายว่าตอนจบจะดราม่ามั๊ย แอบหวานเล็กๆพอทดแทนความเศร้าตอนที่แล้วๆได้เนอะ :katai2-1:
-
โอ๊ะ จบแล้วหราเนี้ย ขอบคุณน๊าสำหรับเรื่องดีๆ
-
เดาไม่ได้เลยค่ะว่าเป็นพ่อ! เป็นนิยายที่สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ
-
จบแบบนี้ชอบมากๆ
แล้วนำเรื่องใหม่ๆมาให้อ่านอีกนะค่ะ
-
ลืมเข้ามาอ่านเฉยทั้งที่เห็นในเฟสแล้ว ขอโทษค่ะ
ที่จริงน่าจะมีคนได้รับโทษบ้างแต่พ่อก็แก่แล้วและเจ้าทุกข์ไม่เอาความ
ก็แล้วกันไป
แต่ตอนษมาไล่เฟื่องนี่ ไม่ไหวนะคะ คนอ่านน้ำตาซึม คะแนนติดลบฮวบฮาบ!
กว่าจะมาง้อก็นาน ส่วนคนคะแนนพุ่งก็คุณบัญชรเลย
ชอบแม่ของเฟื่องด้วยค่ะ อบอุ่นใจดี
น่าจะมีตอนพิเศษตามมาใช่ไหมคะ
:mew2: :กอด1:
-
คุณพี่ษมาถ้าไม่ได้บัญชรกระตุ้นจะคิดได้ไหมนะ
เพราะบางเรื่องบางอย่างพี่แกก็ปล่อยไปตามบุญตามกรรมได้ตั้งนาน
แต่เรื่องก็หักมุมซะหัวทิ่มกันเลยทีเดียว
ขอบคุณไจฟ์กับทีค่ะ
ปล.ปีนี้น้องทีก็เป็นเด็กมหาลัยแล้วสิ
-
:L1:
ขอบคุณสำหรับตอนจบ
ชอบที่ษมาไม่ได้เอาโทษใครโดยเฉพาะพ่อ
เฟียตมาด้วย 555
จำเฟียตได้เพราะรุกเร็ว เอาจริงเอาจังแล้วก็มีแม่เป็นจิตรกรอยู่บ้าน
เพื่อนบ้านกับเฟื่องเองหรือนี่
กดบวกและเป็ด
-
เป็นตอนจบที่ต้องหาเวลาค่อยๆ อ่านมากมาย
เพราะเกิดหลายอารมณ์มาด้วยเช่นกัน
แอบเจ็บที่เฟื่องก็โทษตัวเองว่าทำให้พี่เสียใจกว่าเดิม
แถมยังมีคำพูดแบบ...เราใจง่ายเองเลยทำให้เขาไม่เชื่อใจและดูถูก
เป็นคำพูดเจียมตัวที่ทำให้คนฟังสะอึกจนจุกได้ง่ายๆ มาก
ตาพี่ษมานี่ก็...นะ คิดว่ารักคนของน้อง
บวกกะตาพ่อจิตๆ พลอยทำให้ไม่กล้าดึงน้องเข้ามา
สรุปว่าบัญชรนี่แหละ ฮีโร่ของแท้...การมองจากมุมนอกทำให้เข้าใจกว่าเยอะ
จบด้วยความสุขในบ้านหลังเล็กน่ารักๆ
แต่แอบอยากได้ความกุ๊กกิ๊กๆ หลังจากนั้นอีก
ก็แค่...อยากชื่นใจต่อบ้าง หลังจากเจอคลายปมหักมุมเข้าไป อิอิ
ขอบคุณไจฟ์กะน้องที...ที่มีแรงพาเรื่องใหม่ๆ หลายมุมมาให้ได้อ่านได้ตามค่ะ ^^
-
สนุกมาก!!!!!!...... โอย..... ดีใจได้อ่านของพวกคุณอีก...
-
สำหรับเรานี่เรียกว่าคดีพลิกอย่างแรงเลยนะเนี่ย
แถมยังรู้สึกตะขิดตะข่วงใจเรื่องการตายของคทาอยู่เลย
ส่วนพี่ษมา เร็วมากกกกกกกก
แต่มองอีกแง่นึงก็เข้าใจนะว่าทำไม ทั้งคทา ทั้งษมาถึงหลงรักเฟื่อง
เพราะว่าเฟื่องมีความอบอุ่นในแบบที่สองคนนี้ไม่ได้รับจากที่บ้านนี่เอง
-
ทำให้เข้าใจว่าถ้าถอยออกมามองในมุมของคนนอก แล้วจะเข้าใจอะไรๆ ดีขึ้น
มองเห็นปัญหา และทางออกได้ดีกว่า
-
:o8:ตอนจบน่ารักมากเลย
หลังจากอึดอัดมาตั้งแต่ต้นเรื่อง
สงสารคทาจัง เฮ้อ เนื้อเรื่องเป็นเหตุเป็นผลดี ชอบมากเลย o13
แต่ทำไมสั้นจังหว่า แถมยังเดินเรื่องเร็วด้วย ปุบปับจบเลย
อยากได้ตอนพิเศษจัง :mew3:
-
คิดไว้แล้วว่าคุณลลิลกับคุณบัญชรน่าจะเป็นคนดีอยู่ แต่คิดไม่ถึงว่าพ่อจะฆ่าคทาแล้วยังคิดจะฆ่าเฟื่องอีก
ผิดคาดมากเลยอะ ว่าแต่ซีรี่ย์ที่คุณไจฟ์ว่าชื่อเรื่องอะไรเหรอคะ
-
จบแล้วสนุก กระชับ ฉับไว รอเรื่องใหม่นะค่ะ คุณไจฟ์น้องที
-
ว้าว สุดยอดดดดดด ว่าแต่คบกะคฑา เอ๊ย เตโชแล้ว ไม่กลัวน้องเขาโดนพ่อฆ่าอีกรอบเรอะ?
-
กว่าษมาจะคิดได้ ต้องขอบคุณบัญชรนะเนี่ย แต่ถ้าเรามีพ่อที่เกลียดโฮโมขนาดนี้ก็คงหวั่นๆคิดไม่ตกเหมือนกัน
ชอบผลงานของคุณไจฟ์กับทีมากค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ (:
-
อ่านมาจนถึงตอนจบอยากบอกว่า.....
ข้าเจ้าเดาตอนที่บรรยายเรื่องรูปปั้น
ข้าเจ้าคิดว่าคทาจะถูกขังอยู่ที่นั่นแล้วมันก็จริงเพียงแต่....
อยู่แบบไม่มีชีวิต เป็นเพียงเถ้ากระดูก
อ่านจบแล้วคนที่ร้ายที่สุดนี่.....
ผิดคลาดจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
อืม...ซับซ้อนดีแหะ หักมุมอย่างคาดไม่ถึงเยอะมากมาย ค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
รู้สึกผูกเรื่องและดำเนินเรื่องได้ดีมากๆค่ะ
มีทั้งแนวสืบสวน ฆ่ากรรม และรัก
ครบรสจริงๆ ค่ะ
-
จบได้.................. :hao7:
คทามาสั้นๆ แต่มีความสำมะคัญจริงๆ หุหุหุ :hao3:
-
เห็นชื่อคนแต่งแล้วต้องรีบตามเข้ามาอ่าน :katai5:
สนุกอ่ะๆๆๆ :hao7: ลุ้นแทบแย่ สุดท้ายพ่อก็เป็นคนร้ายนี่เอง :hao5:
รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะฮะ :')
-
จบ..เรื่องนี้ตัวละครที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นคทาสินะ ออกมาตอนเดียวตายเลย :amen:
-
เศร้าจริงๆ ครอบครัวนี้ น่าสงสารคทามากที่สุด เบื้องหลังเจ็บสุดสินะ
-
จบได้แฮปปี้กว่าที่คิดนะค่ะ
สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ :L2:
-
เพิ่งได้มาติดตามก็ตอนจบเรียบร้อยแล้วว
สนุก ตื่นเต้น มาก ๆ เลยครับ
พี่ษมาดูอบอุ่น ๆ ^^
จะติดตามนะค้าบบบ
-
อ่านเรื่องของคุณไจฟ์กับน้องทีไม่เคยเดาตัวร้ายถูกเลย 5555 คาดไม่ถึงตลอด แต่เนื้อเรื่องชวนติดตามเหมือนเดิม
ถ้าเรื่องยังไม่คลี่คลายกะให้ผู้กองหมอกเชิญพี่บาลีมาช่วยคุยกับคทาซะหน่อยแล้ว ^^
-
คดีพลิกไปพลิกมา.......ที่น่าเศร้าที่สุดคงเป็นพ่อที่พลั้งมือฆ่าลูกชายตัวเอง
ว่าแต่พี่ษมาเนี่ย ต้องโดนกระตุ้นหลายทีหน่อยใช่ไหม ถึงจะตามมาปรับความเข้าใจกันได้
พี่ษมาใจง่ายกับน้องเฟื่องได้คนเดียวนะ
:-[ :-[ :-[
-
:L2:ชอบนิยายของคุณมากเลย ถึงจะไม่ใช่นิยายรักหวาน ๆ
แต่เราชอบแนวนี้นะ จริง ๆ อ่านมาตั้งนานแล้วแต่สมัครไม่ได้สักที
เลยไม่ได้เม้น เพิ่งสมัครได้เมื่อวานเอง อ่านมาทุกเรื่องนะ
เหมือนสำนวนจะดีขึ้นมาก ตั้งแต่เรื่อง คอส บารีแล้ว
ไม่คิดทำเป็นหนังสือบ้างเหรอคะ ถ้าทำเราสั่งจองเป็นคนแรกเลยนะ
เขียนเรื่องมาให้อ่านอีกนะ
:L2:
-
เขินมร๊ากกกกกกกกกก
><
-
พึ่งได้ลองมาอ่านจริงๆ กับเรื่องนี้
เลยอ่านรวดเดียวจบเลย..
ไม่มีอะไรจะลงความเห็นเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง #ยังอึน
แต่ชอบเรื่องนี้มาก...
เคยติดตามมาในหลายเรื่องก่อน จะตามต่อไปนะครับ
เป็นกกำลังใจให้
-
ไม่ผิดหวังกับเรื่องของไจฟ์&ทีเลย สนุกมาก ชอบเนื้อเรื่องที่ดำเนินไปเร็ว ชอบเรื่องที่มีการหักมุมแบบคาดไม่ถึง ชอบ ชอบ ชอบ ชอบตัวละครทุกตัวเลย บุคลิกของแต่ละคนนี่เป็นเสน่ห์มาก อยากอ่านเรื่องอื่นๆต่อมาก ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายมาให้ได้อ่านขอบคุณมากคะ จะรออ่านเรื่องอื่นๆต่อไป :pig4: :กอด1:
-
อ่านวันเดียวจบเลย เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ อ่านตอนแรกแล้วชอบมากเลยตามอ่านจนครบทุกตอนเลยค่ะ
-
สงสารคทา พ่อก็นะ ทำลูกตัวเองได้ไง
-
สนุกมากกกกกกก เดาไม่ถูกเลยว่าเป็นคุณพ่อ
-
สุดยอด o13 o13 o13
-
เป็นแนวเรื่องที่ไม่ค่อยได้อ่านจากนิยายวายสักเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้น่าติดตามมาก เป็นเรื่องสั้นที่จบได้ ถือว่าเรียกได้ว่าจบดีเหมือนกันนะ
แม้จะมีหลายๆอย่างที่รู้สึกแปลกๆแต่โดยรวมเราก็ชอบอ่ะนะ อิอิ
ขออีกหนึ่งเสียงได้ไหม?
คนเขียนค่ะ....เราขอตอนพิเศษด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ชอบสุด ๆ
-
สนุกมาก ๆเลยค่ะ เป็นเรื่องที่อยากจะคาดเดาได้จริง ๆ
-
ตอนแรกก็นึกว่าคทายังไม่ตาย
และก็สงสารพ่อที่นอนป่วยมานาน
แต่เริ่มสงสัยที่พ่อไม่ยอมไปโรงพยาบาลนี่แหละ
ไม่คิดเลย ว่าพ่อจะฆ่าคทา เพราะรับไม่ได้ที่เป็นเกย์
พ่ออาจจะคาดหวังในตัวคทามากไป+การทำงานหนัก
ทำให้รับความจริงไม่ได้ล่ะมั้ง
-
โอ๊ะ ตอนจบน่ารักมากเลยค่ะ
ชอบมากค่ะขอบคุณค่ะ
-
สนุกดีครับ ขอบคุณครับบบบ
-
โอ๊ย น่ารักอ่ะหนูเฟื่อง น่ารักมากๆ
-
ตัวที่ดูเหมือนร้าย กลับไม่ร้าย ตัวที่ดูว่าไม่น่าจะร้าย เป็นผู้ถูกกระทำเสียด้วยซ้ำ (พ่อของคทา) กลับกลายเป็นคนร้ายซะนิ
อ่านแล้ว อิน อิน แล้ววิป 5555 แต่ตอนจบน่ารัก ดีน๊า หายอารมเสียแระ โฮ๊ะๆๆ ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ :กอด1:
-
น่ารัก
:pig4:
-
ตามรอยนักเขียนมาอีกเรื่องแล้ว :katai2-1:
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ดำเนินเนื้อเรื่องในส่วนของความรักเร็วไปนิด แต่ว่าน่ารักมากครับ
แถมยังมีข้อคิดให้รู้อีกว่า "บ้านหลังใหญ่ให้ความอบอุ่นได้ไม่เท่าครอบครัว"
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
เหอๆๆๆ เป็นเรื่องแรกเลยนะเนี่ยที่ไม่ไว้ใจใครเลยทั้งเรื่อง
แม้กระทั่งพระเอก นายเอก อิชั้นก็ไม่กล้าไวใจ บ่องตง 555
เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านงานเขียนของคุณ ชอบมากค่ะ
เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอื่นด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
:a5: พอทุกอย่างเฉลย เหมือนโดนคนเขียนหักคอเลย 555 :katai1:
แล้วก็มาดราม่าน้ำตาตกเอาตอนสุดท้ายซะด้วย กระชากอารมณ์หน่วงจิตสุดยอดเลยชอบๆๆ o13
:pig4:
-
ครอบครัวนี้มันวุ่นวายกันน่าดู น้องวางยาพี่ พ่อดันโมโหร้ายพลั้งมือฆ่าลูก
น่าสงสารษมาที่สุดคนในครอบครัวหาความจริงใจไม่ได้เลยสักคน
เหมือนอยู่คนเดียวในโลกเลยแฮะ
แต่ษมากับเฟื่องน่ารัก ขอบคุณคนแต่งทั้งสองมากค่าสำหรับเรื่องราวดีๆ
-
สนุกคะ ถึงจะสั้น แต่ก็ได้ผลสรุปอย่างไว และแปลกใจกับคุณพ่อมากมาย คุณพ่อสุดยอดมากคะ เซอร์ไพรส์ :katai1:
-
:katai1: ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้ แต่ก็นะถ้าไม่เกิดเรื่องเฟื่องจะได้มาเจอคุณพี่ษมาเหลอ :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ :pig4:
-
ชอบค่ะ น้องเฟื่องน่ารัก พี่ษมาก็น่ารัก ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองดี :กอด1: :L2: อ่านจบทำเราขยาดคนแกไปพักนึง จิตใจบางคนนี่น่ากลัวมาก ตอนแรกที่พลั้งมือทำคทาตายนี่พอเข้าใจว่าเป็นอุบัติเหตุแต่ตอนที่มารู้ว่าวางแผนจะฆ่าน้องเฟื่องนี่ตกใจเลย กลัวใจมากจริงๆ คิดฆ่าคนได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยหรอ :katai1:
-
สนุกน่ารักดีครับ
ขอบคุณครับ
-
o13 กลับมาอ่านใหม่ก้อยังสนุกเหมือนเดิม
-
หักมุมสุดๆ แต่ยังดีที่จบแบบแฮปปี้นะครับ ชื่อคนแต่งรับประกันความสนุกจริงๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วบอกตรงๆ ว่าเครียด เพราะคิดแก้ปมอะไรไม่ออก และไม่อยากจะคิด 55+
ตอนแรกสงสัยลลิลกับน้องชายเพราะเห็นทั้งคู่หมกตัวอยู่ในห้องหนังสือ คิดสงสัยแม้กระทั่งว่าคทาโดนจับขังไว้หรือมีหลักฐานที่เชื่อมโยงในนั้นหรือเปล่า
อย่างที่สองคือทำไมคุณพ่อไม่ยอมออกจากห้อง ในห้องมันมีอะไรที่จะสาวถึงการตามหาตัวคทาหรือเปล่าเพื่อรักษาไว้ไม่ให้ใครทำร้ายลูกชายของตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฆ่าคทาจะเป็นคุณพ่อด้วยซ้ำ เฉลยมานี่เราถึงกับอึ้งแบบไม่รู้จะอึ้งยังไง เพราะมันเกินคาดจริงๆ
คนหายไปตั้งสี่ปีแต่ตัวเราอ่านแล้วดันไม่คิดเผื่อใจว่าอีกฝ่ายจะตาย เราคิดแค่ว่าถูกขังหรือถูกทารุณหรือเกิดอุบัติเหตุอะไรอย่างงี้ พอมารู้แล้วทำใจแทบไม่ไหว นี่คนทั้งคนนะ
แล้วหนังสือที่พ่อใช้ฟาดแค่ครั้งเดียวก็ตายเลยเหรอ เราว่าไม่น่านะ แค่ฟาดแล้วไปกระแทกกับอย่างอื่นเราว่ามันไม่น่าถึงตายนะมันหนักขนาดนั้นเลยเหรอ พ่อหรืออาทั้งสามไม่คิดจะตรวจชีพจรหรืออะไรเลยหรือไง แบกไปเผาเฉย เราแบบ เฮ้ยๆ เผาทั้งอย่างนั้นเลยเหรอ นั่นลูกทั้งคน นั่นหลานทั้งคนเลยนะเล่นเผากันง่ายๆ เหมือนเผาใบไม้เผาฟืนเลยเหรอ
อีกใจดันคิดในแง่ดีนะว่าถ้าคทายังไม่ตายสัปเรอช่วยสลับตัวเอาศพอื่นไปแทนแล้วคทาความจำเสื่อมเลยให้วัดเลี้ยงดูไว้ไรงี้ ((รู้สึกว่าตัวเองโลกสวยเกิ๊น 55+)) แต่ก็คงไม่ใช่เพราะเรื่องมันจบเพียงแค่นี้
อยากบอกเลยค่ะเรื่องนี้เดาอะไรไม่ถูกจริง ระแวงแม้กระทั่งตอนที่พระ-นายเขามีอะไรกันแล้วยังคิดนี่แผนพระเอกหรือเปล่าที่จะทำอย่างนั้นอย่างนี้ อย่างอัดคลิปเฟื่องเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเอาเรื่องราวไปบอกตำรวจหรือล่อลวงฆ่าแบบนี้ ซีเรียสจริงๆ 55+
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยาย หลอนๆ พาเครียดเรื่องนี้ 55+ รู้สึกว่าจะอ่านของคนเขียนเรื่องแรกแหละ อ่านแล้วรู้สึกเข็ดเลย ไม่รู้จะกล้าอ่านเรื่องต่อไปของคนเขียนหรือเปล่า 55+ อย่าโกรธกันนะคะ อิอิ
-
หักมุม ขอบอกว่าหักมุมสุดๆ เลยจ้า
แต่ดีใจจบแบบแฮปปี้
สงสารคทาสุดๆ ไม่น่าเลย
-
สนุกมากครับ เขียนเรื่องได้อรรถรสและน่าติดตามเป็นที่สุด ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะครับ o1
-
เริ่มอ่านเนี้อเรื่องไปได้นิดเดียว
แต่นั่งไล่อ่านคอมเม้นแล้วแบบว่า... :katai1:
ต้องรีบกลับบ้านไปอ่านอย่างด่วนเลย
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อง ชอบอ่านนิยายแนวนี้ของสองคนนี้อ่ะ เดาทางยากจริงๆ ที่คิดไว้ผิดหมด ถึงกับเงิบ!! มากอดแน่นๆทีนึงเลย :กอด1:
นี่ขนาดไปแอบอ่านคอมเม้นมาบ้างแล้วนะยังเดาทางไม่ค่อยจะถูก
ตอนอ่านสะ-ปอย ของน้ำชาเรื่องรูปปั้นเทวดา ยังคิดว่าศพคทาอยู่ข้างใน หลอกพี่ทำไม T-T
ตอนที่อ่านมาถึงพ่อสารภาพว่าฆ่าคทาเพราะลูกบอกว่าเป็นโฮโมก็ไม่คิดว่าพ่อจะเกลียด คิดแค่ว่าคงโกรธเพราะการที่คทาตายมันก็เป็นอุบัติ แต่ไม่คิดว่าพ่อจะคิดฆ่าเฟื่องด้วย แค่เพราะรู้ว่าเฟื่องเป็นแฟนคทา ไม่คิดว่าจะเกลียดขนาดนั้นนี่ถ้า ดร. กลับมาไม่ทันหรือไม่ได้เอาตำรวจมาจะเกิดอะไรขึ้น
เพราะพ่ออยู่กับความทุกข์ที่ฆ่าลูกก็เลยยอมให้คนพวกนั้นวางยาเหรอ เรื่องยานอนหลบยังพอเข้าใจได้แต่ทำไมยังยอมให้วางยาเบื่อหนูทั้งๆที่รู้แต่ทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง เพราะรู้สึกผิดเหรอ?
แล้วอีตาดร.ษมา นี่เผด็จศึกเฟื่องของพี่เร็วมาก รวบหัวรวบหางซะเลย เพิ่งจะขอคุยผ่านไปครึ่งชั่วโมงมาขอนอนด้วย ฮึ!
โกรธดร. ตอนที่ไล่เฟื่องเลยอ่ะ โมโห!!
-
เรื่องนี้เดาไม่ค่อยจะถูกเลย ว่าแต่พี่ษมานิ่งๆ แต่รุกเร็วมากเลยอ่ะ :hao3:
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่า
-
อ่านจบไปแล้ว เข้ามาขอบคุณ คุณJiveTea ที่เขียนนิยายมาให้เราได้อ่านกัน :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: สารบัญค่ะ :L2:
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2380524#msg2380524)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2382453#msg2382453)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2384176#msg2384176)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2386215#msg2386215)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2387977#msg2387977)
ตอนที่ 6 จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37993.msg2389843#msg2389843)
:กอด1:
-
เพิ่งจะติดตามอ่านนิยายของคุณไจฟ์กับน้องทีได้ซักพักนี่เองค่ะ ตอนนี้อ่านได้ 5-6 เรื่องละ กำลังเตรียมจะอ่านเรื่องอื่นๆที่ไปขุดมาจาก google (ที่เป็นผลงานของ jivetea)
ชอบสำนวนการเขียน และพล็อตที่แปลกดี ไม่ค่อยซ้ำกับใคร เดาทางไม่ค่อยออก และแอบทึ่งที่ทราบว่าผู้แต่งสองคน แต่งร่วมกัน โดยแบ่งตัวละครกันรับผิดชอบ ดูเป็นอะไรที่ไม่ง่ายเลย แต่ผลงานก็ออกมาดีอย่างเกินคาด
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในหลายๆเรื่องที่อ่านแล้ว เดาเนื้อเรื่องไม่ค่อยถูก คือเดาไปเรื่อย แต่ไม่ยักกะใช่ 555+ ตอนจบก็จบได้อย่างสวยงาม อาจจะมีบางประเด็นที่ยังค้างๆคาๆ เช่น ความสัมพันธ์ของพ่อ พี่ษมา และเฟื่อง จะดำเนินต่อไปอย่างไร แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ปล่อยให้จินตนาการคนอ่านโลดแล่นต่อไปเองก็สนุกดี ^^
ขอขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆทุกเรื่องนะคะ จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆค่ะ :L2: :mew1:
-
คฑาน่าสงสารจริงๆ :sad4:
-
ลุ้นมากเลย พลิกล็อกมากด้วย อยู่ๆคนที่คิดว่าดี ดันกลายเป็นคนร้ายเฉย :serius2:
คนที่เราระแวง ดันไม่มีพิษมีภัย :เฮ้อ:
ถึงตอนนี้เขาจะคบกันแล้ว แต่เรายังห่วงเฟื่อง กลัวโดนคุณพ่อฆ่าอ้ะ :ling1: ษมาปกป้องน้องดีๆนะ
-
คทาไม่น่าเลย พ่อคทาใจร้ายมากๆ เฟื่องก็เกือบไปแล้ว ผู้กองหมอกมีบทในเรื่องนี้ด้วย คิดถึงบาลีคอสจัง 5555
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พล็อตเรื่องดีนะ แต่เหมือนเล่าเรื่องลวก ๆ ไปหน่อย น่าจะใส่รายละเอียดมากกว่านี้ แอบงง ๆ ตรงที่ อยู่ ๆ พระเอกกะนายเอกก็ร้กกันเฉยเลย แถมได้เสียกันอย่างฉับไหวอีกต่างหาก จะรวดเร็วอะไรเบอร์นั้น
:katai3: :katai3: :katai3:
-
ชอบทุกเรื่องของพี่ไจฟ์พี่ที
-
สงสารคฑา :sad11:
-
:กอด1:
-
นี่คือเรื่องสั้น 6 ตอนจบ เรื่องจบไปตั้งแต่หน้า 7 ละ แต่คอมเม้นนี่ยาวเหยียดมาหน้า 11 และคิดว่าคงจะมีต่อไปอีกเรื่อยๆ เป็นเรื่องที่ดีค่ะสมควรอยากให้เอามา ทำเป็นเรื่องยาวๆให้ได้ติดตามกันต่อไป
-
ดีน๊าา 6ตอน เป็นเรื่องสั้นสะงั้นนน
-
:กอด1:
-
:a5:
-
:pig4: :pig4: :pig4: