“ยัง! เดี๋ยวกูพามึงไปเข้าห้องน้ำก่อน” อืมๆ กูปวดฉี่อยู่สินะ เกือบลืมไป “เออ งั้นกูกับไอ้ธามจะไปหาไรกิน พวกมึงเอาไรไหม?” เสียงไอ้คิมถาม
“เอาอะไรมาก็ได้ที่ทำให้ไอ้ไนท์หายเมาเร็วๆได้ยิ่งดี กูเหนื่อยจะเป็นพ่อมันแล้ว” ใครพ่อกูไอ้นนท์ พูดจาให้มันดีๆหน่อย พ่อกูอยู่บ้าน พ่อกูไม่มา ตอนนี้คงเถียงกับเนลอยู่ เพราะเนลกวนส้นตีน!
“ลูกมึงแต่ละคนน่าปวดหัวว่ะไอ้นนท์ คนหนึ่งเมาแล้วเกรียน อีกคนไม่เมาแต่ปกติก็เหมือนบ้าอยู่ตลอดเวลา ส่วนคนสุดท้ายก็โง่จนถูกผู้ชายหิ้วไป”
“เออ ทำไงได้วะ กูมันคุณพ่อลูกสาม ตัวเท่าควายยังดูแลตัวเองกันไม่ได้” มันจูงผมให้ลงจากรถเดินตามมันไป เหมือนโลกมันเอียงๆ ผมเซหน่อยๆ จนมาถึงหน้าห้องน้ำได้มันก็ปล่อยผม
“กูสูบบุหรี่อยู่ข้างหน้านะ มึงมีอะไรเรียกกูแล้วกัน”
“เออ” เดินเกาะผนังเข้าไปด้านใน เห็นใครบางคนกำลังยืนฉี่อยู่ ภาพเบลอๆเห็นไม่ชัด อยากเดินเข้าไปใกล้ๆไม่ทันไรขาก็ก้าวไปไวกว่าความคิด...เซถลาไปแบบทรงตัวไม่อยู่...กว่าจะหยุดได้...ปากก็ทิ่มไปตำเข้ากับแก้มสากๆของใครบางคน...เจ็บปาก...หน้าหนามาก...ใครวะ?!
“ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! น้ำยาโกนหนวดกลิ่นนี้กูชอบ” สูดหายใจเข้าไปฟอดใหญ่ๆ...เต็มปอด...แก้มใครวะหอมใช้ได้...สากแต่หอม..ขอกูตั้งหลักถอยหลังแป๊บพอดีคอนโทลขาตัวเองไม่ได้อย่างใจ เพราะอะไรก็ไม่รู้
“มึงอีกแล้วหรอ! ทะเล่อทะล่าเข้ามาหอมแก้มกูทำเชี่ยไร วอนตีนกูหรอไอ้ไนท์” เสียงคุ้นๆ...หน้าก็คุ้นๆ...แต่นึกไม่ออก...ใครวะ?...รู้จักชื่อกูด้วย
“โทษทีๆ กูไม่ได้ตั้งใจ แก้มมึงแม่งสากว่ะ ไม่นุ่มเลย...แต่หอมดีนะ” มันจัดการธุระเสร็จ...เดินไปล้างมือ...แล้วกลับมาหยุดยืนจ้องหน้าผมต่อ
“เจอมึงทีไรต้องในห้องน้ำ สภาพเมาแบบเกรียนแตก และเสือกจำกูไม่ได้!” มันถอนหายใจ...บ่นอะไรงุ้งงิ้ง
“มึงเป็นใครล่ะ?” ถามมันไปแบบไม่มองหน้า เพราะหันตัวเข้าหาโถฉี่
“แทน” ชื่อนี้...เสียงนี้...จำได้แล้ว...ที่แท้ก็แคนเพื่อนเก่านี่เอง...วันนี้ไม่ได้ไปผับ...แต่ทำไมเจอแคนอีกแล้ว?
“คิดว่าใคร แคนนี่เอง แล้วเป็นไงมาไงถึงมาเยี่ยวได้วะ?”
“กูจะตอบมึงยังไงดีกับคำถามนี้ แล้วกูชื่อแทน ไม่ใช่แคน แทนน่ะแทน!” ตะโกนทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้ ฮึ่ย! หงุดหงิดยืนก็เหมือนจะล้ม...ปวดฉี่ก็ปวด
“แคนๆๆ” เรียกมันที่ยืนทำหน้าโมโหอยู่ข้างหลัง...กลัวแคนตะคอกใส่...สะกิดแขนแคนเบาๆ
“ถ้าไม่เมาสาบานกูจะกระทืบมึงให้เละ เรียกกูทำส้นตีนอะไร!” แคนเสียงดังอีกแล้ว...โมโหใครวะ...เดี๋ยวกูฉี่ก่อนจะไปจัดการให้
“แคนจับตัวกูไว้หน่อย ขาไม่นิ่ง กูยืนฉี่ไม่ได้” ตัวใหญ่เท่ากัน...แรงเท่ากัน...เวลาล้มคงช่วยพยุงไว้ได้
“ทำไมกูต้องช่วยมึงด้วย!” แคนเกาหัวอย่างหงุดหงิดเหมือนคนโกรธจัด...ใครทำแคนโมโห บอกกูมา!
“เพราะถ้ามึงไม่ช่วยกู กูก็จะฉี่ไม่ได้ แล้วถ้ากูฉี่ไม่ได้กูก็จะทรมาน มันเป็นบาปนะ มึงทำแบบนั้นกับกูได้ลงคอหรอ กูปวดฉี่นะแคน” มองสบตามันทั้งที่ยังเห็นเป็นภาพซ้อน...สายตาคมจ้องตอบ...รู้สึกบางอย่าง...แต่ไม่เข้าใจ...รู้แค่สายตาที่มองมา...มีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วน...ใจ
“คุยกับมึงแล้วกูปวดหัว เออๆ ช่วยจับก็ได้วะ ให้เร็วนะมึง!” แล้วมันก็ยื่นมือมาจับเอวผมไว้ข้างเดียว อืม... กำลังจะปลดตะขอขาก็เซถอยหลัง...เหมือนจะล้มลง
“ระวังหน่อยสิไอ้เกรียน” แขนแกร่ง...เขามาโอบไว้รอบเอว...จากด้านหลัง...กอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง...พยุงตัวให้...รู้สึก...อบอุ่น...หลังแนบไปกับตัวอีกฝ่าย...แต่แบบนี้...
“แคนมึงอย่าแอบมองไนท์จูเนียร์ของกูนะ” ไม่ไว้ใจเลยจริงๆ...มือที่กอดอยู่รัดเอวผมแน่นกว่าเดิม...และเพราะสูงเท่ากันมันเลยเอาหน้ามันแนบไว้กับหน้าผม...แก้มสากมากแคน...ว่างๆไปเข้าสปาหน้าบ้างนะ...เพราะเขามีให้นวดหน้าด้วยฝ่าเท้า
“เออๆ กูจะดูทำไมของกูใหญ่กว่ามึงอีก เร็วๆ ใครเข้ามาเห็นกูกับมึงท่านี้แล้วเขาจะเข้าใจผิด ขามึงก็เสือกมาง่อยเปลี้ยอะไรตอนนี้วะ ตัวก็หนัก ถ้ากูไม่กอดไว้แน่นๆมีหวังได้ลงไปคลุกฉี่ตัวเอง”
“แคนมึงทำไมถึงพูดมากวะ?” จัดการปลดตะขอรูดซิบลง...ควักไนท์จูเนียร์ออกมาแล้วก็ทำธุระส่วนตัวไป
“กูชื่อแทน เชี่ย! แล้วทำไมกูถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้มึงด้วย กับผู้หญิงกูยังไม่เคยเทคแคร์ขนาดนี้แล้วมึงเป็นใครถึงมาสั่งให้กูทำนู้นทำนี่!” แคนหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่นานผมก็จัดการธุระของตัวเองเสร็จสรรพ แคนก็โอบประคองผมไปที่ก๊อกน้ำ
“เวรเอ๊ย!” เห็นผมเปิดก๊อกน้ำเองไม่ได้ซักทีมันเลยเปิดให้ พร้อมจับมือผมทั้งสองข้างรวบไปรองรับน้ำที่ไหลลงมาจากก๊อก มันจับให้ตัวผมเอนไปพิงร่างมันไว้เต็มที่ ส่วนมือของมันอีกข้างก็ใช้กดสบู่เหลวแล้วเอามาลูบที่มือผมจนเกิดฟอง มันถูมือผมเบาๆ จนเห็นว่าสะอาดมันก็เปิดน้ำล้างให้ แล้วคว้าทิชชู่มาเช็ดๆถูๆจนแห้งสนิท
“มึงใจดี” ผมบอกไป...อยากพูด...เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“กูอยากจับหัวมึงจุ่มลงในชักโครกมากกว่าจะมาทำอะไรแบบนี้ให้เป็นร้อยเท่า!” แคนมึงพูดมากอีกแล้ว น่ารำคาญว่ะ ฮึ่ย! อยากปิดปากให้พูดไม่ได้...อยากทำอะไรซักอย่าง...แต่มือถูกจับรวบไว้...
“.....................อุ๊บส์!................อื้อ..............” เพราะมือไม่ว่าง...รำคาญที่แคนพูดมาก...หันหน้าเข้าไปหา...ไม่ต้องเสียเวลาก้มหน้าลงไปมอง...เพราะสูงเท่ากัน...ปากบ่นไม่หยุด...อยากทำอะไรซักอย่าง...ต้องทำอะไรซักอย่าง...แต่มือถูกจับรวบไว้...ถ้างั้น...ก็ใช้ปาก...ริมฝีปากเข้าประกบปากช่างพูดให้ปิดสนิท...สบายหูขึ้นเยอะ...ตัวหอม...กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกัน...รสน้ำลายในปาก...รสไวน์...หอม...หวาน
“ไอ้ไนท์อย่ากัด” กัดปากมัน...นุ่มๆหยุ่นๆ...เหมือนเคี้ยวเยลลี่...ใช้ลิ้นเลีย...รสชาติเป็นไวน์...สอดลิ้นเข้าไปด้านใน...รสชาติไวน์แผ่ซ่านในปาก...ลิ้นอีกคนกีดขวาง...หงุดหงิด...แค่อยากจะชิมไวน์เท่านั้น...ดุดดันลิ้นอีกคนออกห่าง...อื้มมมมม...น้ำลายซึมไหลออกทางมุมปาก...หายใจไม่คล่อง...เริ่มอึดอัด...ไม่อยากรู้รสไวน์แล้ว
“อื้อออออออออออออ แคนดื่มไวน์มา?” ถอนริมฝีปากออก...ถูกโอบกอดไว้รอบตัว...ขาไม่มีแรงยิ่งกว่าเดิม เพราะอะไรกันหว่า? ชิมไวน์แค่นี้ทำไมหัวใจถึงเต้นแรง...วางคางเกยไว้ที่ไหล่กว้าง...ทิ้งน้ำหนักให้อีกคนกอดพยุงไว้เต็มที่เพราะขี้เกียจออกแรง...อยากนอนมากกว่า
“มึงจูบกูทำไม?! กัดปากกูจนได้เลือดอีกนะมึง!” พูดได้ปุ๊บก็เสียงดังใส่ทันที ทำไมชอบตะคอกนักวะ พูดกันดีๆก็ได้อยู่ใกล้แค่นี้เอง...เดี๋ยว...ก็ปิดปากอีกรอบซะเลย
“งั่มมมมมมมมมมมมมม!” กัดไล่มันไปแรงๆจมมันสะดุ้ง...หนวกหูคนจะหลับจะนอน...ซบไหล่ของมันทำท่าจะหลับ
“ไนท์มึงอย่าหลับนะ ตื่นก่อน!”
“กูง่วง”
“แต่นี่มันในห้องน้ำ มึงนอนไม่ได้ อย่างอแง เดินออกไปขึ้นรถก่อน”
“........................”
“เฮ้อ! เจอมึงทีไรกูสติแตกทุกที”
“อ้าว! พี่แทน เชี่ยไนท์! พวกมึงทำอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” เสียงเหมือนไอ้นนท์ตะโกนขึ้น ร้องเสียงหลงเหมือนควายถูกเชือด ตกใจอะไรนักหนา คนแค่จะหลับจะนอน
“มึงมาก็ดี รีบพามันออกไปจากตัวกูก่อนที่กูจะหมดความอดทน แล้วอย่าปล่อยมันมาเข้าห้องน้ำคนเดียวตอนเมาอีก” เหมือนแคนกัดกรามข่มอารมณ์...ใครทำให้แคนโมโหอีกแล้ว..เดี๋ยวกูจะกระทืบมันให้ แต่...หลังจากกูตื่นก่อนนะ
“ครับๆ แล้วมันได้ทำอะไรแปลกๆไปไหมพี่?!” ไอ้นนท์เข้ามาโอบตัวหิ้วปีกผมไว้
“ทำ!...............................เยอะด้วย!” พูดจบแคนก็เดินออกไปแบบไม่สนใจใยดีผมอีก...ผมผิดอะไรแคนถึงได้หนีผมไป...ผมแค่ปิดปากแคนเพราะรำคาญ จากนั้น...ก็เลยได้ชิมไวน์
“เชี่ยไนท์! ถ้ามึงตื่นมาแล้วรู้ว่าไปทำอะไรกับศัตรูไว้บ้าง กูว่ามึงได้ฆ่าตัวตาย อย่าเสือกจำเรื่องราวได้ก็แล้วกัน” จากนั้นผมก็หลับไปแบบไม่ได้สติ รู้ตัวอีกทีก็ตอนไอ้นนท์ปลุกตอนเช้าว่าถึงดอนเกิบหายแล้ว
........................................
...........................
...............
.......
..
.
ตื่นมาท้าแสงแดดและฝุ่นตลบอบอวน ท้องไส้ปั่นป่วน อะไรที่กินเข้าไปเมื่อคืนก็อยากจะออกมาซะเหลือเกิน อาการแฮงค์นี่แย่จริงๆ หน้าซีดเหงื่อแตก ร้อนก็ร้อนยังต้องมาเดินกลางป่ากลางทุ่งนาแบบนี้ ปอนด์ยื่นผ้าเย็นส่งให้ผม ผมรับมาและยิ้มให้มันไป ใจอยากจะพูดมากกว่าขอบคุณแต่เพราะไอ้นนท์มันบอกว่าไอ้เหนือจ้องปอนด์กับผมเขม็งซะก่อนผมเลยทำอะไรมากไม่ได้เพราะไม่อยากให้ปอนด์เดือดร้อน ปอนด์ถูกไอ้นนท์บอกให้ออกห่างผม ส่วนผมไอ้นนท์มันจะเป็นคนดูแลเอง
“มึงไหวแน่นะ?” ไอ้นนท์ถามผมในขณะที่มันรับกระเป๋าผมไปแบกไว้ที่หลังให้
“ไม่ไหวว่ะ แต่ทำไงได้ ยังไงก็ต้องเดินไปอยู่ดี” รู้สึกด้านหลังมีสายตาของใครบางคนจ้องมองอยู่ตลอด หันไปก็เจอไอ้เชี่ยแทน มองอะไรนักหนา หน้าตาแม่งโคตรน่ากลัว
“เมื่อคืน...ในห้องน้ำมึงจำอะไรได้บ้าง?”
“กูเข้าห้องน้ำด้วยหรอวะ? จำไม่เห็นได้” เอาจริงๆกูหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย
“ยังไงก็อยู่ห่างๆไอ้พี่แทนไว้ก็แล้วกัน คดีติดตัวมึงเยอะว่ะ หลายคดีเลย” พูดจบมันก็เดินนำหน้าผมไป ไม่ปล่อยให้ผมได้ซักถามอะไรต่อ เดินมาซักพักก็ถึงดอนเกิบหาย แยกย้ายกันไปพักจนหายเหนื่อยก็ถึงเวลาจับคู่กันนอนเต็นท์ ปอนด์นอนกับไอ้เหนือ ไอ้ธามนอนกับไอ้พี่มิน ผมนอนกับไอ้นนท์ ส่วนไอ้แทนที่เอาแต่จ้องหน้าผมเหมือนจะแดกหัวผมให้ได้ต้องไปนอนกับพี่โรม ส่วนเกินจริงๆเลยมึง ไปไกลๆได้ยิ่งดี
“ไอ้นนท์” ผมที่กำลังช่วยไอ้นนท์กลางเต็นท์ใกล้จะเสร็จจู่ๆไอ้พี่แทนก็เดินเข้ามาเรียกตัวมันออกไป มึงสองคนไปสนิทกันตอนไหนวะ ทำไมกูถึงไม่รู้ ขนกระเป๋าและข้าวของเข้าไปวางในเต็นท์เสร็จสรรพไอ้นนท์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมหน้ากวนตีนของใครอีกคน
“เอ่อ ไอ้ไนท์ ให้พี่แทนนอนกับเราด้วยนะ”
“ไม่! ทำไมต้องให้มันมานอนด้วย มึงก็ไปนอนกับพี่โรมสิ” ประโยคหลังผมหันไปพูดกับไอ้แทน จนมันเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผม
“ปากมึงนี่วอนส้นตีนกูทุกครั้งที่เจอหน้ากันจริงๆ หายเมาแล้วเสือกจำอะไรไม่ได้...แต่กับคนที่จำได้แทบอยากเข้ามาแหกอกมึงรู้ไหม?!” มันพูดพล่ามอะไรของมัน...เห็นสายตาของมันสั่นไหว...ผมไปทำอะไรให้มันโกรธขนาดนี้วะ
“พูดเชี่ยไรของมึง อย่ากวนตีนกู กูไม่ให้มึงนอนด้วย”
“แต่กูจะนอนกับมึง”
“กูไม่ให้”
“กูจะนอน”
“ก็บอกว่าไม่ให้นอนด้วยไงวะ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!”
“ก็กูบอกว่ากูจะนอนกับมึงด้วยไง มึงนั่นแหละที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง” เว้ย! กูจะทำยังไงกับมึงดีวะเนี่ย ดูมันยังมายิ้มยักคิ้วกวนส้นตีนส่งให้กูอีก
“กูไม่ยอมนะไอ้นนท์ ยังไงก็ไม่ให้มันนอนด้วย”
“มึงยอมๆไปเถอะ กูคนกลางรำคาญกว่าร้อยเท่ายังไม่ว่าอะไรเลย” อ้าว มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะไอ้นนท์
“แม่ง! อยากทำอะไรก็ทำ” เดินหนีมันออกมา ขอหลบไปสงบสติอารมณ์ซักพัก ไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียงกับมันต่อเพราะอาการแฮงค์ยังไม่หายดี
“ไนท์”
“มึงตามกูมาอีกทำไม?!”
“มึง...จำอะไรไม่ได้เลยหรอ?”
“จำอะไร? มึงต้องการจะบอกอะไรกันแน่”
“เฮ้อ...กูก็ไม่รู้ว่ะ ตัวกูยังไม่รู้เลย ไว้กูแน่ใจแล้วจะบอกมึง” อ้าว ส้นตีน แล้วเสือกทำให้กูอยากรู้
“กูอยากรู้ตายล่ะ”
“หึ...ถึงตอนนั้น ไม่อยากรู้มึงก็ต้องได้รู้..................แล้วกูจะบอกอะไรให้นะ...ว่าถ้าจะจูบคนอื่น...มันต้องมีสติแบบนี้!”
“...........................อุ๊บส์! อื้ออออออออออออออออออออออออออออออ!” พูดจบมันก็ประกบปากผมทันที...ไม่นาน...เพียงแค่นั้นมันก็ถอนปากออกไป...แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง...ยกยิ้มอย่างผู้ชนะ...ก่อนจะเดินออกไป...ปล่อยให้ผมยื่นอึ้งเพราะถูกขโมยจูบไปแบบไม่ทันตั้งตัว
“หึ แล้วอย่าจำไม่ได้อีกล่ะ”
“ไอ้แทนมึงจูบกู!” กว่าจะตั้งสติได้มันก็เดินลับสายตาไปแล้ว...จูบแรกสำหรับผู้ชาย...จูบแรกที่เสียไปให้กับผู้ชาย...จูบแรกสำหรับศัตรู...ผมเสียจูบแรกให้กับคนที่เกลียดที่สุด...ไอ้เชี่ยแทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บอกใครไม่ได้สำหรับเรื่องนี้...
ให้ใครรู้ไม่ได้...เด็ดขาด!
แล้วหัวใจทำไมถึงเต้นแรง.......................................อาจคงเพราะกำลังโกรธ?!
แค้นนี้ต้องชำระ...ไว้คราวหน้ากูจะเล่นมึงให้เจ็บหนักเลยคอยดู
โทษฐานที่บังอาจขโมยจูบกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อเลนเอาตอนใหม่มาฝาก
ตอนนี้เป็นตอนต่อของคู่รักนองเลือดนะคะ ใครที่กำลังรอได้อ่านกันแล้ว
ไนท์เมาแล้วเกรียนแตกไม่พอยังไปจูบคนอื่นเขาก่อนแล้วตัวเองดันลืมอีก
ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
I-AMมันฝากขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้ช้า
ยังไงก็ติดตามนิยายเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
โอมมมมมมม จงรักปอนด์ หลงพี่เหนือ และรักนิยายเรื่องนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้นกันต่อไป I-AM เล่นของ
ปล. ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้าาาาาา
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียน และ คนอัพนิยายเสมอ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1071352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก