“อื้อ พี่เหนือ ไหนว่าจะรอไงวะ?”
“รอมึงบอกว่า “รัก” แต่ไม่ได้บอกว่าจะรอเอามึงเป็นเมีย” ชัดเจน! เจตนาแน่วแน่ เล่นเอาความกลัวที่มีอยู่แล้วตอนนี้เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว กลัวมีผัวขึ้นมาจริงๆ สายตาตอนนี้มองเห็น Purple line อยู่ใกล้แค่เอื้อม เส้นทางที่ผมต้องก้าวเดินต่อไปสินะ
“แต่ผม...ไม่เคย” พูดไปก็อายตัวเอง แต่เพื่อเอาตัวรอดผมยอมอาย
“กับผู้ชายมึงคนแรก” เงยหน้าขึ้นมาคุยกับกูดีๆก่อนดิวะ ดูดคอกูอยู่นั่นแหละ อร่อยหรอมึงมีขี้ไคลรึเปล่าก็ไม่รู้ กูไม่ชอบถูเท่าไหร่ด้วย ขอให้ขี้กลากขึ้นปากมึง
“นั่นไง พี่ก็ไม่เคย ผมก็ไม่เคย เราไปศึกษาให้เชี่ยวชาญกันก่อนไม่ดีหรอวะพี่ แบบว่ามาอีกที เราก็จะเป็นผู้ชำนาญการด้านทฤษฎีไปแล้ว แล้วพี่ค่อยมาประดาบฟาดฟันกับผม” เอาวิชาการ?เข้าสู้ ปกติชีวิตกูไม่เคยคิดอะไรมีสาระขนาดนี้มาก่อนเลยนะมึง กูคิดเพราะเหตุการณ์คับขันแบบนี้โดยเฉพาะ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าความรู้กูก็แน่นพอตัว ภูมิใจในความฉลาดของตัวเองนิดๆ
“กูมั่นใจในฝีมือตัวเอง” หลงตัวเองละไม่มีใครเกิน ไม่มีเวลาให้สรรเสริญ มันก็ดำเนินการต่ออย่างรวดเร็ว
“อื้อ...อึก...อย่าเพิ่งกัด คุยกัน...อ๊ะ...ก่อน มึง!” เลิกเสื้อนักศึกษาผมขึ้นก็ตรงเข้าขย้ำห่ำหั่นหัวนมผมทันที เป็นอะไรกับนมกู มันมีอะไรน่าสนใจ เห็นไหมแบบราบขนาดนั้น ลองเอาหลังมึงแปะเม็ดลูกเกดดูสิ สภาพแม่งก็ไม่ต่างกัน กูไม่ได้แน่นอกแล้วอยากให้มึงยกออก กูไม่มีตรงไหนให้ยกออก กูแบนถึงแบนมากมึงเข้าใจยากตรงไหน?!
“ไอ้พี่เหนือ! อึก อย่าถอดเสื้อกู” จบประโยคเสื้อนักศึกษาก็ลอยผ่านหน้าผมไป ชั่วช้ามากๆ ไม่ฟังอะไรก็ก้มลงฝากร่องรอยตามคอ ไหปราร้า ลามลงมาที่แผ่นอก และตุ่มไตทั้งสองข้างแบบไม่ให้พักหายใจหายคอกันเลยทีเดียว เชี่ยวชาญยิ่งกว่าอะไร ไหนว่าไม่เคยไง มึงมันเชื่อไม่ได้!
“ปอนด์” เอาสิมึง ถอดเข็มขัดกูได้ก็ถอดไป กูเอามือจับไว้แน่นเลย ทำหน้าโหดก็ไม่ได้ผลหรอกตอนนี้ กูไม่ให้มึงหลุดเข้าสู่ปราการด่านสุดท้ายของกูได้ง่ายๆเหมือนเมื่อตอนไปเข้าค่ายหรอกนะ
“อ๊ะ...อือ...อื้อ...อย่า...ลูบดิวะ...มึงไม่แน่จริง...เล่นขี้โกง” มันลูบที่เป้าผม ขยำขยี้ซะจนป่นปี้ มังกรผมก็ตื่นจากการหลับใหลสิทีนี้ เรี่ยวแรงเริ่มผ่อน มือไม้เริ่มอ่อนระทวยไปด้วยความเสียว มันก็ตรงเข้าปล้นเข็มขัดผมออกโยนลอยข้ามหน้าตามเสื้อผมไปติดๆ ปราการด่านต่อไปคือกางเกง ผมต้องฉุดรั้งไว้สุดกำลัง เกิดมายังไม่เคยสู้ชีวิตอะไรขนาดนี้มาก่อน เหนื่อยกว่าตอนเข้าค่ายรด.แล้วเดินป่าติดต่อกันหลายชั่วโมงแบบไม่พักเป็นไหนๆ ให้กูไปฝึกวินัย ปีนเขา ดำน้ำ กระโดดร่ม ตีลังกาม้วนหน้า ม้วนหลังยังง่ายกว่าต่อสู้กับมึงอีก
“กูไม่ให้ กางเกงกู อื้อ ไอ้ชั่ว!” ลูบไล้...ถูไถ...ใส่แรงมากกว่าเดิม...เสียวจนบิดตัวไปมา...มือเริ่มจับกางเกงไว้ไม่อยู่...รีบแกะมือผมออก...ตรงเข้าถอดกางเกง...โยนลอยผ่านหน้าไป...อีกแล้ว....สถานีต่อไป...Next sation กางเกงใน!!!!!
“อึก...อื้อ...อ๊ะ...” เหลือเพียงกางเกงใน...เก่าแก่แต่ครั้งโบราณกาล...เพราะวันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวัน...เลือกตัวที่ใส่สบายสุดมา...ขึ้นราแต่ก็ไม่ทิ้ง...เพราะไม่คิดว่าจะต้องมาถอดโชว์ท้าสายตาใครให้ได้อายแบบนี้...ดีที่ไม่ใส่ตัวเดิมของเมื่อวาน...ไม่งั้นนอกจากสภาพอนาถตาแล้ว...คงพ่วงพี่คังมาให้มันด้วย
“กูซื้อให้ใหม่เอาไหม เอาของกูที่ซื้อไว้ไปใส่ก็ได้” เออ พูดเชี่ยไรตอนนี้วะ แค่นี้กูก็อายจะแย่ มึงหวังดีผิดเวลาฉิบหาย เห็นแล้วก็หมดอารมณ์ซะ กูจะได้กลับหอซักที!
“เห็นแล้วหมดอารมณ์เลยดิพี่?”
“เห็นแล้วยิ่งอยากถอดโยนทิ้ง!” แล้วมันก็เล่นทีเผลอถอดกางเกงลิงตายซากเน่าๆของผมโยนทิ้งไปจริงๆ ใส่แรงมากกว่าตัวไหนๆ ลอยไปตกไกลเกือบถึงห้องน้ำ ถ้ามันตามไปกระทืบซ้ำได้มันคงทำไปแล้ว มึงโกรธแค้นอะไรกับกางเกงในกูนักหนา ถึงมันจะเยิน จะย้วย จะราขึ้น จะตายซากขนาดไหน กูก็รักของกู ตอนกูตากแดดกูยังเลือกแสงแดดอ่อนๆยามเช้า สายลมเย็นๆพัดผ่านให้มันเลย กูทะนุถนอมมันแค่ไหนมึงรับรู้บ้างไหม?! มึงมันโหดร้ายไอ้อำมหิตไม่มีชีวิตจิตใจ!
“อ๊า..อ๊ะ...อึก...เลิกซนเถอะพี่เหนือ...อื้อออออ” แอบด่าในใจได้ไม่นาน...ถูกดึงความสนใจอีกครั้ง...โดนจูบปาก...แลกลิ้น...ดุนดัน...มือจับแกนกลาง...สะดุ้งสุดตัว...เล่นซนเหมือนเป็นของตัวเอง...สนุกกับร่างกายคนอื่น...ปลุกเร้าอารมณ์จนตื่นเต็มที่...บิดตัวเสียวกระสัน...บิดกายเผลอส่ายสะโพกไปกับมือแกร่งตามจังหวะ...ช้า...เร็ว...หนักหน่วง...อ่อนโยน...เหมือนโดนแกล้ง...ยิ่งหลุดเสียงครางได้หนักๆ...ยิ่งเพิ่มแรงให้กระชั้นถี่...รัวเร็ว...เกร็งที่ท้อง...จะกลั้นไว้ไม่ไหว...น้ำตาเอ่อคลอ...ต้องการ...อยากได้...อยากให้สัมผัส...อยากให้ทำมากกว่านี้
“อ๊ะ...อึก...อะ...อะ...อื้อ...” หายใจหอบ...ถูกฝากรอยไว้ที่คอ...คงไม่มีที่ว่างหลงเหลือแล้ว...ลูกเลีย...กัด...ย้ำ...เลียซ้ำรอยเดิม...มือที่เร่งจังหวะผ่อนแรงตาม...ทิ้งช่วงหนักหน่วง...คลาย...บิดกายมากกว่าเก่า...เร่งเร้า...เสียว...แต่ไม่ถูกปลดปล่อย...รู้ว่ากำลังทนไม่ไหม...รู้ว่าอยากถูกปลดปล่อย...รู้ว่ากำลังจะขาดใจ...ต้องการ...ยิ่งต้องการ...อีกคนยิ่งอยากแกล้ง
“อื้อ...พี่เหนือ...อ๊ะ...”
“ครับ?” ยกยิ้มยั่วยวนแสนร้ายกาจ...นัยน์ตาแสนเย็นชาตอนนี้หวานเยิ้ม...ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ...แต่ยกยิ้ม...เป็นต่อ...อย่างผู้ชนะ...อมยิ้ม...ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้...เพิ่มแรงที่มือแบบให้ตั้งตัวไม่ทัน
“อ๊ะ...อ๊ะ...” หลุดเสียงคราง...ทำหน้าแบบไหนอยู่...รู้แค่คนที่จ้องมองพอใจ...จูบปากเหมือนให้รางวัล...มองหน้าแล้วยิ้ม...อายจนต้องเสหน้าหลบไปมองที่อื่น...อยากหลับตา...แต่มือที่กอบกุมอยู่...ก็ยิ่งเพิ่มแรงให้ต้องหันหน้ากลับมามองอีกฝ่ายจนได้
“มองแค่กู อย่ามองไปที่อื่น”
“อื้อ...อะ...ยะ...อย่าแกล้งผม...ทนไม่ไหว...อื้อ...” ยิ่งพูด...ยิ่งผ่อนแรง...แกล้งให้ขาดใจ...จังหวะเนิบช้า...ทรมาน...อยากปลดปล่อย...ทนไม่ไหวแล้ว
“งั้นพูดเพราะๆหน่อยครับ” ยิ้มร้าย...สายตาเจ้าเล่ห์...เผลอทำหน้าไม่พอใจ...โดนแกล้งให้คราง
“อื้อ...พูด อ๊ะ... พูดอะไร...อึก” กลั้นเสียงไว้เต็มที่...แต่ยิ่งกลั้นไว้ก็ยิ่งถูกแกล้ง...อยากให้หลุดเสียงดังๆออกมา...ยิ่งได้ยิน...ก็ยิ่งชอบใจ
“พี่เหนือช่วยปอนด์หน่อยนะครับ” เวลาแบบนี้ทำไมถึงพูดเก่ง...เวลาแบบนี้ทำไมถึงพูดเพราะ...เวลาแบบนี้ทำไมถึงยิ้มได้อ่อนโยน...สายตาหวานอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็น...มึงมันเจ้าเล่ห์...แต่นิสัยร้ายกาจ...ขี้แกล้งขึ้นเป็นเท่าตัว
“อ๊ะ...พะ...พี่เหนือครับ อึก...ช่วยปอนด์” กดจูบลงรวดเร็ว...พอใจ...ได้ฟังตามคำขอ...มือก็เร่งจังหวะ...ถี่...กระชั้น...รุนแรง...หนักหน่วง...จนร่างกาย...เกร็ง...กระตุก...ปลดปล่อย...ใส่มือนั้น...ออกมา
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊า...แฮ่กๆๆ” เรียวแรงหายไป...เพลียเหมือนเพิ่งออกกำลังกายหนักๆ นึกขึ้นได้ว่าทำเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตไปแล้ว ร่างกายตัวเองยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้บ่อยๆ แต่กลับยอมให้คนอื่นทำให้แบบนี้ แค่คิดเลือดก็ไหลไปสูบฉีดที่หน้าทันที
“เฮ้ย! ผมว่าอย่าถอดเลยพี่ เห็นของผมแล้ว ของพี่ก็ไม่ต่างกันหรอก” รีบดึงช็อปมันไว้แน่นทันทีที่มันกำลังจะถอดออก กูปกป้องเสื้อผ้าตัวเองไม่ได้ เอาว่ะ! กูปกป้องเสื้อผ้ามึงแทนแล้วกัน ถอดไม่ได้ก็ไม่ต้องทำอะไรกันหรอกวันนี้
“ปอนด์ อย่าซน” มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ มึงซนมาเกือบชั่วโมงกูยังไม่พูดเลย ทีแบบนี้ล่ะมาว่ากู ไม่รู้แหละมึงไม่ต้องถอดอะไรทั้งนั้น!
“เดฟมันถอดแล้วใส่ยากอย่าถอดเลย ลำบากว่ะพี่” เสื้อมือผมยึดไว้แน่น มันเลยถอดใจ ไม่ทันไรก็เลื่อนมือลงไปที่กางเกงเดฟแสนแพงขาดๆของตัวเอง ผมรีบตามไปตะปบมือมันไว้ทันที
“ไอ้ปอนด์ อย่าดื้อ!”
“ใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่างกันนะพี่”
“คิดว่าไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วกูจะทำอะไรมึงไม่ได้?” พูดจบก็ตรงเข้ารูดซิบกางเกงลงก่อนจะล้วงเข้าไป พี่เหนือมึงเกิดอยากล้วงไข่ขึ้นมาอะไรตอนนี้ กูไม่อยากเห็น ไอ้เชี่ย! อยากไปงานวัดก็ไม่บอก อยากตักไข่ทำบุญก็ไม่บอก มาควักๆล้วงๆอะไรต่อหน้ากูแถวนี้ กูรับไม่ได้ กูอยากหายไปจากโลกนี้ตอนนี้เลย มึงมันชักจะหน้าด้านแซงหน้ากูเกินไปแล้ว!
“ว๊ากกกกกกกกกก! อย่าควักออกมานะพี่” มือมีแค่สองมือ เสื้อมือซ้ายจับไว้ กางเกงมือขวาก็ยึดไว้ จะเอามือที่ไหนอีกไปยึดซิบกางเกงมัน ครั้นจะให้เอาปากไปงับก็เข้าทางมันเห็นๆ
“งั้นก็ปล่อย”
“แต่..แต่..แต่...แอร์ห้องพี่มันหนาวนะ นี่ผมแก้ผ้าอยู่ยังรู้สึกเลย พี่อย่าถอดเลยเดี๋ยวเป็นหวัด ผมหวังดี ผมเป็นห่วงสุขภาพพี่นะพี่เหนือ”
“...................” ควักลึกกว่าเดิม เหมือนกำลังจะจับบางอย่างออกมา อะไร อะไร อะไร!!! มึงจะเอาอนาคอนด้ามาท้าทายสายตากูอย่างนั้นใช่ไหม?!
“อ๊ากกกกกกกกก! กูปล่อยก็ได้ ยังไงวันนี้ก็จะกดกูให้ได้ใช่ไหม?!”
“เออ!” พูดจบก็ถอดเสื้อ ถอดกางเกง ขนาดเดฟมึงรัดๆยังใช้เวลาถอดไม่ถึงหนึ่งนาที มึงเทพเกินไปแล้ว ผมจะทำอะไรได้ละครับนอกจากนอนทำตาแป๋ว มองดูฉากเรท18+ ตรงหน้าที่เพิ่มเรทสูงขึ้นท้าทายสายตาผมขึ้นเรื่อยๆๆ จนอยู่ในเรทเปลือยเท่ากันแล้วตอนนี้
“พี่! มึงเหนือฟ้าสมชื่อเกินไปแล้ว”
“.......................” อย่าทำหน้างง กูก็ไม่อยากมองเท่าไหร่หรอก แต่มันอยู่ตรงสายตากูพอดี
“เคยได้ยินมาบ้างว่ามันเจ็บมาก ผมดูจากอะไรๆที่มันก็เยอะมากของพี่ตอนนี้ ผมว่าพี่รอให้ผมพร้อมก่อนดีกว่านะ”
“มึงไม่ไว้ใจกู?” โถ๊ววววววววววว! ก็ช่างกล้าถามกูแบบนี้ ถ้ากูไม่ไว้ใจมึงกูจะตามมาให้มึงปล้ำถึงที่บ้านหรอวะ กูจะโดนกดก็เพราะความไว้ใจมึงไม่ใช่รึไง ถามกูมาได้ไม่ดูสภาพกูตอนนี้เลย
“มันไม่ใช่แบบนั้น...ผมกลัวเจ็บ”
“กูจะไม่รุนแรง...บอกแล้วไงว่าจะอ่อนโยน” เชื่อมึงก็บ้าแล้ว ฉายาเหนือตีนบรรลัยที่กูตั้งให้มาจากความรุนแรงในตัวมึงล้วนๆ
“แต่พี่ คือ...อื้ออออออออ” ไม่ปล่อยให้พูดจบ...ก้มลงจูบปากแลกลิ้น...แกนกายที่เคยสงบ...ถูกปลุกเร้าขึ้นอีกครั้ง...แต่สำหรับอีกฝ่าย...ที่ดุนดันอยู่บริเวณต้นขา...ตอนนี้พร้อมจนไม่ต้องปลุกเร้าอะไรแล้ว
“อ๊ะ...อื้อ...พี่เหนือ...” ดูดเม้มตุ่มไต...กระตุกเพราะความเสียว...สะดุ้งเพราะลิ้นร้อนชุ่มไปด้วยน้ำลายไล่เลียวนรอบ...รับรู้ทุกความรู้สึก...หัวสมองเริ่มเบลอ...ตกเป็นทาสคนด้านบน...ตกเป็นทาสของซาตานแสนร้ายกาจ
“อ๊ะ...อื้อ...อึดอัด...”
“ชู่ๆๆ นิดเดียว” ถูกแยกขากางออกกว้าง...อายจนไม่อยากมอง...มันแทรกตัวเข้ามา...มือเรียวที่เปื้อนน้ำในกายที่เป็นคนปลดปล่อยเอง...ถูกใช้แปรสภาพเป็นเจลหล่อลื่น...นิ้วเดียวแทรกสอด...หมุนคว้าง...นิ้วที่สองตามเข้ามา...กดย้ำลึกกว่าเดิม...ร่างกายกระตุก...เกร็งไปตามแรงขยับ...เหมือนโดนจุดบางอย่าง...หลุดเสียงคราง...เสียว...อึดอัด...สับสนไปหมด...ไม่ปล่อยให้คิด...นิ้วที่สามก็แทรกผ่าน...กดย้ำจุดเดิมหนักๆ...ถี่รัว
“อ๊ะ...อื้อ...อื้อ...ไอ้พี่เหนือ...พอ...” ด่าไป...ไม่ฟัง...ไม่หยุด...ยิ่งทำมากกว่าเดิม
“ขอนะปอนด์” เสือกมาขออะไรตอนนี้ เสือกเป็นคนดีตอนที่นิ้วยังคาอยู่ที่ก้น ทำไมไม่ขอกันตั้งแต่ตอนแรก อยากจะด่าออกไป อยากจะพูดว่าไม่ให้...แต่ทำไมถึงได้พยักหน้าตอบรับออกไปแทน
“อ๊ะ!...” หลับตาแน่นทันทีที่นิ้วถูกแทนที่ด้วยร่างกายของอีกฝ่าย...ขนาดต่างกันมาก...เหมือนร่างกายกำลังฉีกขาด...เจ็บ...อึดอัด...เจ็บมากๆ
“อ๊ะ! เจ็บว่ะพี่ โคตรเลย อึก...” หลับตาแน่น...มือสองข้างยกขึ้นโอบรอบคออีกฝ่าย....โน้มเข้าหาตัวเหมือนเป็นหมอนข้าง...ใส่แรงไปที่ร่างกายอีกฝ่ายให้คลายความเจ็บปวด....รู้สึกอายเกินกว่าจะกล้ามอง...รู้ว่าถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา...จับจ้องทุกท่วงท่า...สีหน้ายามเมื่อเปลี่ยนความรู้สึก...อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายทั้งหมด
“อย่าเกร็งนะครับ พี่เข้าไปยังไม่สุด” ตาเหลือกมองหน้าอีกฝ่ายทันที นี่ยังไม่สุดอีกหรอ กูจะตายก่อนไหม เจ็บมากๆเลยครับ เจ็บจนไม่รู้จะบรรยายยังไง แล้วที่มันบอกไม่ให้ผมเกร็งใครมันจะไปทำได้
“เจ็บว่ะพี่ อ๊า!”
“ช้าไปจะยิ่งเจ็บ” ก็เลยพรวดเข้ามาแบบรวดเร็วจบ เอาศพกูไปเผาเลย น้ำตาไหลแล้วเห็นไหม อนาคอนด้ามึงทำร้ายกู
“อ๊ะ...อึก อย่าขยับนะพี่ ผมยังอึดอัด อื้อ...” ค่อยๆผ่อนแรงหายใจเข้า-ออกเป็นจังหวะ ส่วนไอ้ตัวการมันก็หอมแก้ม จูบปาก ดูดคอผมไปพลางฆ่าเวลาดีจริงๆ กอบโกยเพื่อไม่ให้เสียผลประโยชน์ คนขาดทุนยังไงก็เป็นผมอยู่เห็นๆ
“ได้ยัง?” ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที
“ยัง!” มึงจะจูบ จะดูด จะหอม จะกัด จะขย้ำ จะขยำ จะขยี้ อะไรก็ทำไปก่อนดิวะ
“เจ็บขนาดนั้นเลย?”
“พี่ลองคิดว่าเอาฝักข้าวโพดมายัดรูจมูกดูสิมันจะเจ็บแค่ไหน!”
“กูจะหมดอารมณ์ก็เพราะคำพูดมึงนี่แหละ” พูดจบก็ไม่รอช้า...
“อ๊า! อ๊ะ...อื้อ อื้อ อื้อ ...” เคลื่อนกายเข้า ออก เนิบช้า...เจ็บ...รับรู้แรงเสียดสี...ร้อน...ดุนดัน...รุนแรงขึ้น...ถี่กระชั้น...หนักหน่วง...ตามแต่ใจของอีกฝ่าย
“อึก...ปอนด์” เสียงครางทุ้มต่ำ...อารมณ์พุ่งถึงขีดสุด...กระชับขาชัน...จับแยกกว้างกว่าเดิม...ยกสูงขึ้น...แทรกตัวเข้าไปลึก...ใส่แรง...รุนแรงมากกว่าเดิม
“อ๊า...อ๊า...อึก...ลึก...มันลึกไป..อ๊ะ...” เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้อง...ร้อนระอุ...ความเจ็บปวดเริ่มจางหาย...มีเพียงความเสียวซ่าน...แรงสอดใส่หนักหน่วง...อีกฝ่ายกดจูบ...ร่างกายเริ่มตอบสนอง...รับการกระแทกกระทั้น
“ฮึก...มึงเป็นของกู” ยกตัวลอยขึ้น...โอบกอดไว้แน่น...รับแรงกระแทกที่ส่งมาจากด้านล่างไม่ยั้ง...สั่นสะเทือนไปทั้งกาย...กอดตอบอีกฝ่ายไว้แน่น...แรงกระแทกไม่ลดละ...หนักหน่วง...ความรู้สึกเอ่อล้น...เกินกว่าจะทานทนไหว
“อ๊ะ...อื้อ...อึก...พี่เหนือ...” เป็นฝ่ายยื่นปากเข้าไปหา...อยากจูบ...อยากกอด...อยากตอบรับร่างกายที่ใส่แรงมา...ถูกผลักลงบนเตียงในท่านอนอีกครั้ง...ปากยังไม่แยกจากกัน...อยากจูบให้นาน...แรงกระแทกเพิ่มขึ้น...เผลอจิกเล็บลงบนแผ่นหลัง...คิดว่าคงเป็นแผล
“อ๊า...อ๊า...พี่เหนือ...”
“อึก อะ มึงเป็นของกู ของกูคนเดียว” รู้ว่าต่างฝ่ายต่างสุดจะกลั้น...ขยับเคลื่อนกายถี่กระชั้น...รัวเร็ว...รุนแรง...เร่าร้อน...เสียงครวญครางสอดประสาน...กายแนบสนิทแน่น...จังหวะเป็นหนึ่งเดียว...โอบกอดกันและกันไว้...จนความรู้สึก...เอ่อล้น...พุ่งสู่จุดสูงสุด...พร้อมกัน
“อ๊ะ!!...” รับรู้ถึงความร้อน...อุ่นที่ท้องน้อย...มากมายจนไหลย้อนกลับออกมาตามขา
“.........................” ก้มลงจูบหน้าผาก...เปลือกตา...แก้ม...แล้วจบลงที่ปาก...ใช้มือเสยผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อออกจากใบหน้าให้...ลูบที่แก้มอย่างแผ่วเบา...ส่งยิ้มบางมาให้...แต่บางอยากก็ยัง...
“อึก...พี่เหนือ ผมอึดอัด”
“หมายถึงอะไร?” ยกยิ้มแสนร้ายกาจอีกแล้ว...รับรู้ถึงการตื่นตัวบางอย่าง...บางอย่างที่ยังไม่ถอดถอนออกไปจากร่างกาย...มารร้ายกำลังจะขย้ำเหยื่ออีกครั้ง
“ไม่เอาแล้ว ผมเจ็บ เหนื่อย ไม่ไหวว่ะ อ๊ะ!” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ...อมยิ้มชอบใจ...เคลื่อนกายกระแทกเข้าออกให้สะดุ้ง...หลุดเสียงครางได้ก็อมยิ้มชอบใจ...ก้มลงฟัดแก้มเป็นการใหญ่...เหมือนห้ามใจไม่ไหว
“คิดว่ากูจะพอหรอ?”
“พอเถอะกูขอร้อง!”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ กูพาไปดูรถ แต่ตอนนี้ ขอกูกินมึงต่อนะ” พูดจบก็จัดข้าวโพดให้ผมแบบไม่ยั้ง ไม่ให้พักหายใจหายคอ ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน รู้แค่สุดท้ายก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดอบอุ่น...พร้อมคำว่ารัก...ที่กระซิบบอกข้างหู...ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งหัวใจ
รู้แค่ตอนนี้....ผมเป็นของมัน
รู้แค่ตอนนี้....มันเป็นของผม
รู้แค่เวลานี้...เราเป็นของกันและกัน
เท่านี้ผมก็พอใจแล้ว....
ยกเว้น...การที่มันเอาฝักข้าวโพดยัดรูจมูกผมไปห้ารอบ ห้ารอบ! สำหรับครั้งแรกของผม! ผมอยากจะฆ่ามัน! ไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้วายร้าย...หยุดร้ายกับกูบ้างได้ไหมวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เนื้อหาในตอนนี้อาจมีถ้อยคำล่อแหลม ขอให้ทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่าน I-AMไม่ได้มีเจตนามอมเมาแต่อย่างใด เป็นเพียงส่วนหนึ่งในจิตนาการ และแต่งขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับนิยายเรื่องนี้ จึงเรียนมาเพื่อทราบทั่วกัน
จากI-AM
อเลนย่องเอาตอนใหม่มาอัพให้ ในที่สุดน้องปอนด์ก็เสร็จพี่เหนือไปแล้ว
เพราะความฉลาดมากๆๆของตัวเอง
ปล.ชอบก็เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆนะคะ I-AMมันย้ำมาว่า มันชอบเสียงหัวเราะ มากกว่าน้ำตาแน่นอน
ปล.2 I-AMฝากขอบคุณเพื่อนB-Gamoที่ลงทุนใช้เน็ตบ้านโหลดหนังให้I-AMมันปั่นนิยายตอนนี้ได้สำเร็จลุล่วงเพื่อความสมจริงยิ่งขึ้น
ปล.3 ให้ดอกไม้ทุกความคิดเห็น คนที่ซุ่มอ่าน
แล้วก็ คนที่กดบวกกดคะแนนให้กำลังใจกันเสมอ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนถึงตอนจบเลยนะคะ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1117706 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก