หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60

[ฟ้าสีคราม]

รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้วเธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร นัดฉันไว้ ทำไมไม่มา เห้! 

มาเฝ้ารอ อยากอ่านต่อใจจะขาดดด แง่มๆ

[Niinuii]

มายังๆๆ
คิดถึงงงง

[ormn]

  :z3:เข้ามารออออออออออออออออออ

[kiinono]

 

[dorazombie]

ยูฮู้...ลืมคนอ่านแล้วป่ะเอ่ย??... รออยู่นะค๊า รออ่าน Coming soon   

[ormn]

  อยากให้เรื่องนี้รวมเล่มจังชอบมากเลยอะ


คนแต่งหายไปไหนนนนนนนนนนนน

[อเลนคุง]

ต้องขอโทษคนอ่านมากๆเลยที่หายไปนาน  หลังจากฝึกงานเสร็จ I-AMก้อต้องทำวิจัยต่อแทบไม่มีเวลาเลย เห็นใจมันหน่อยเน้อออ

เมื่อวานมันบอกว่าได้ทรานสคริปมาแล้ว ดีใจกะมันด้วย ใกล้จบแล้วจ้าาาา อเลนก้องานยุ่งมากๆอยู่ช่วงนึง ตอนนี้เริ่มมีเวลาว่างแล้วเลยเข้ามาอัพเดตสเตตัสกันนิดนึง 

ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ นิยายฮาๆบ้าๆต๊องๆเรื่องนึง มีคนตามอ่านมากขนาดนี้ คือมันเกินคาดมากๆ 
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ


I-AM ส่งข่าวมาบอกว่ากะลังปั่นตอนใหม่อยู่  ยังไงก้อติดตามความคลื่อนไหวของเราได้ที่เฟสบุ๊คนะคะ มีอะไรอัพเดตที่นั่นตลอดค่ะ เพราะถ้าอเลนว่างถึงจะได้เข้ามาอัพเดตที่เล้า 


ขอบคุณคนอ่านอีกครั้งนะคะ      แล้วอยากบอกคนอ่านว่า  รอเราหน่อยน้าาาา

[cowinsend]

ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ ขออย่างเดียวอย่าลืมเรื่องนี้ก็พอค่ะ

ไปอ่านตอนเก่าๆแก้เหงารอตอนใหม่อีกรอบ

[แป้งข้าวหมาก]

สู้ๆค่า 

[Lily teddy]

ยังรอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ I-AM กะ อเลนคุงตลอด ตลอด จ้า
 

[ormn]

  เค้าจะรออออออออออออจ้า


ดีใจจังที่ยังไม่ทิ้งกันรักคนแต่งที่ฝุดๆ

[nunda]

เค้าจะรอน๊าาาาาาาาาาา  ^^

[mild-dy]

ให้อภัยค่ะ
แต่ก็หายไปนานจิงๆ
เกือบลืมไปแล้ว

[Wereena]

เค้าจะรอนะตัว มาต่อไวๆน้าา

[magic-moon]

ให้อภัยด้วยค่ะ จริงๆขอสารภาพว่าลืมเรื่องนี้ไปเเล้วด้วย อิอิ พอมาเปิดเจอ เอ๊ะๆ....คุ้นๆนะ ไปๆมาๆ เฮ้ยยยยย!!! ลืมเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย 

<<<< รอนะเคอะ 

[КίmY]

รอนะฮะ  :') 

[B52]

โอเค อย่างนี้ให้อภัย

[อเลนคุง]

[ชี้แจง] ตอนที่เอามาลงจะมี1ตอนหลัก แล้วก็2ตอนพิเศษนะคะ
           จะอัพยาวที่เดียวรวดเลย ยังไงไล่อ่านไปเรื่อยๆนะคะ
           ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ






Chapter 24…………………….. “ผิดพลาด”



เคยตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด ชวนให้หายใจไม่ทั่วท้องกันบ้างไหมครับ เหมือนกับว่าเรากำลังถูกบีบคออยู่จากมือทั้งสองข้างของคนสองคนที่ไม่กินเส้นกัน แต่ผมดันเสือกมาอยู่ตรงกลาง เสือกมาผิดที่ผิดเวลาผิดสถานการณ์ผิดไปหมดทุกสิ่งอย่าง และผิดที่ดันเกิดมาหล่อเกินไปอันนี้สำคัญ อยากบอกว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือความรู้สึกของผมตอนนี้เลยครับ ความรู้สึกของไอ้ปอนด์ในตอนนี้เลย ใครก็ได้ช่วยมาลากผมออกไปจากตรงนี้ที ผมเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายใจ และถ้าให้ผมโดนกดดันอย่างนี้ต่อไป กูจะ...กูจะ...กูจะร้องไห้แล้วนะสัด! กูเครียด! กูจะไม่ทน!!!!!

 
“นมเย็นที่ต้นส้มซื้อมาฝากไม่อร่อยหรอคะพี่ปอนด์ เห็นดูดไปแค่นิดเดียวเอง ส้มน้อยใจแล้วนะ” อย่าทำตาแป๋ว ยิ้มสลด หดหู่ ปากยื่น หน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลองแบบนั้นสิครับน้องส้ม พี่ปอนด์ไม่สบายใจ มันทำให้คนหล่อมากแบบพี่รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เห็นผู้หญิงทำหน้าเศร้าแล้วหัวใจผมมันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที ตับแตกใช่ไหมแบบนี้?  นี่ผมก็อยากจะดูดให้หมดถุงเพื่อเรียกรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าน่ารักๆของน้องต้นส้มให้กลับมาอยู่หรอกนะครับถ้าไม่ติดที่


“อเมริกาโน่ของชีตาร์ดีกว่านะฮะพี่ปอนด์ เห็นเมื่อคืนพี่ปอนด์ต่อโมเดลจนดึกแล้วบ่นว่าอยากกิน วันนี้ผมเลยซื้อมาฝาก” นี่ไง นี่ไง นี่ไง!!!!!เพราะไอ้ตัวน่ารักที่นั่งเอาหัวเล็กๆถูไถไปกับไหล่ผมอยู่นี่ไง! ที่ทำให้ผมอยากจะดึงทึ้งหัวตัวเองแรงๆเอาให้กระจุยกระจายกันไปข้าง ฝั่งขวาก็นม! เอ่อ ผะ ผมหมายถึง นะ นมเย็น ฝั่งซ้ายก็ อเมริกาโนนะ นะน่ารักเหี้ยๆ ไม่ผิดหรอกครับ ไอ้เด็กนี่มันน่ารักจริงๆ ผมเคยเห็นพี่เสือพามาที่คณะแค่ครั้งสองครั้งแนะนำว่าเป็นน้องชายแท้ๆ จะมีบ้างนานๆครั้งที่ชีตาร์แอบมาหาพี่เสือเองหลังจากโดนสั่งห้ามไม่ให้มาอีกเพราะขนาดแค่เดินผ่านตึกวิดวะยังแทบจะโดนฉุดเลยครับ ก็เล่นน่ารักซะขนาดนั้นใครเห็นก็รักก็หลงกันเป็นธรรมดา และยิ่งช่วงนี้น้องมาที่คณะบ่อยเหลือเกิน เห็นว่าอยากจะเรียนทางด้านนี้ตามพี่ชายเลยอยากมาศึกษาวิชาความรู้จากผม จากผมเนี่ยนะ?! ได้ข่าวพี่ชายน้องก็เรียนเอกเดียวกับพี่ไม่ใช่หรอครับ นั่นว่าที่เกียรตินิยมทำไมไม่ไปให้พี่ท่านสอนวะ


“วันนี้ไม่มีเรียนหรอคะน้องต้าร์ โดดเรียนมาแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ” สงครามย่อมๆฟาดฟันผ่านหน้าผมไป


“พี่ก็เหมือนกันนี่ครับ ปี1เขาก็เรียนหนักไม่ใช่รึไง ทำไมถึงได้คอยตามเฝ้าผู้ชายแบบนี้ ไม่อายหรือไงครับเป็นผู้หญิงแท้ๆ” ใช่ย่อยที่ไหนคนนี้ เหมือนมีใครปารองเท้าผ่านหน้าผมไปรึเปล่า? รู้สึกได้ถึงพลังงานความรุนแรงในระดับเดียวกัน


“พอดีคาบนี้พี่ “ว่าง!” ค่ะ แต่ก็ขอบคุณน้องต้าร์นะคะที่เป็นห่วง ยังไงก่อนจะว่าใครก็ช่วยดูตัวเองซักนิดนะคะ เผื่อว่าคำพูดที่ตัวเองพูด มันจะย้อนเข้าตัว!” อื้อหือออออออ ยอมแพ้ซะที่ไหน ฝอยน้ำลายปลิวสะบัดพัดผ่านมาฟาดหน้าผมยามที่น้องเน้นคำหนักแน่น


“จุ๊ จุ๊ ลืมตัวหรอครับพี่ส้ม เดี๋ยวพี่ปอนด์ได้รู้กันพอดีว่าพี่น่ะ “ร้าย” ใช่เล่น” กูไม่รู้! กูไม่เกี่ยว! กูอยากไปเยี่ยวจะแย่! บังคับกูแดกอยู่ได้เดี๋ยวนมเย็น เดี๋ยวอเมริกาโน่ ฉิบหาย! ถามความสมัครใจกูก่อนไหม?


“ชีตาร์!...”


“เอ่อ พี่ว่าหยุดเถียงกันเถอะนะ พี่ก็กินได้ทั้งนมโน่ ทั้งอเมริกาเย็นนั่นแหละ” ผมรีบเสือกขึ้นก่อนสงครามเล็กๆจะลุกลามใหญ่โต

 
“นมเย็น!! อเมริกาโน่!!” นั่นนนนนนแน๊ะ!!!!! ทีอย่างนี้ละเสือกสมัครสมานสามัคคีชุมนุมกันขึ้นมาทันที กูพูดสลับกันหน่อยเดียวถึงขั้นต้องตวาดลั่นฟาดฟันน้ำลายกระจายทั่วหน้ากันที่เดียว


“เออๆนั่นแหละ พี่แดกได้หมดแหละครับยังไงก็อย่ามาทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้เลย” คนหล่อลำบากใจของฟรียังไงพี่ก็ไม่ปฏิเสธครับ โดยเฉพาะของกิน นี่ถ้าเปลี่ยนจากนมโน่ อเมริกาเย็นพวกนี้เป็น เหล้า เบียร์ด้วยแล้วไซร้ พี่จักรีบฉวยไว้ในบัดดล


“นี่พี่คิดว่าที่ส้มกับไอ้เด็ก เอ่อ น้องต้าร์ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้หรอคะ?” อ้าว ยัง ยัง ยังมาทำหน้างงใส่อีก


“ก็ใช่ไง!” เรื่องง่ายๆต้องให้ออกปาก หน้าตาไม่ได้ทำให้น้องดูแบบ เอ่อ คือไม่อยากจะว่าผู้หญิงหรอกนะครับ แต่น้องเขาซื่อบื้อกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ น่าตกใจจริงๆ แต่ความน่ารักมันกลบมิดครับ คนอะไรไม่รู้ยิ่งโตยิ่งดูน่ารัก เฮ้! ใครต่อใครก็ทักว่าน่ารักจริงนะเธอนะ เฮ้!


“ฮ่าๆๆๆ พี่ปอนด์เหมือนที่พี่เสือเล่าให้ต้าร์ฟังบ่อยๆเลยฮะ”


“พี่เสือชมพี่ใช่ไหมละ ก็นะพี่มันเพอร์เฟคทำไงได้” ยักไหล่แบบชิลๆ นี่เกิดมาไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต


“ผมว่าพี่น่ารักมากกว่าหล่อนะ” พูดแล้วก็ยิ้มตาหยีใส่ ฮึ่ย! ลูกใครพ่อแม่ช่างปั้น น่ารักน่าชังจริงๆไอ้เด็กคนนี้ เห็นแล้วก็อดจะยื่นมือไปบิดแก้มยุ้ยๆของเจ้าเด็กจอมแก่นนี่ไม่ได้ ผมมันลูกคนเดียวครับ อยากมีน้องชายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แบบพี่น้องกันเฮไหนเฮนั่น เมาหัวราน้ำ แอบดูหนังโป๊ ชวนกันไปม่อสาว พากันไปรุมยำตีนชาวบ้าน ปลอบกันเมื่อมีใครต้องร้องไห้ คุยปรึกษากันได้ทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก แบบนี้มันน่าสนุกใช่ไหมละครับ ความฝันผมเลยนะ อย่างน้อยผมก็ไม่เหงา


“แต่พี่ชอบให้ชมว่าหล่อมากกว่านะไอ้ตัวแสบ”


“อื้อออออพี่ปอนด์อ่ะ แก้มต้าร์ย้อยหมดแล้ว” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุครับ ตอนนี้กลายเป็นว่าผมหันหน้าไปหาน้องมันแล้วใช้มือทั้งสองข้างดึงยืดแก้มน้องเล่นไปมา น้องยังกับลูกแมวแหนะ


“พวกมึงทำอะไรกัน!”


“พะ พี่เหนือ” เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด ไอ้พี่เหนือ~ เปรี้ยงป้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่ ไอ้พีเหนือ~ พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที ไอ้พี่เหนือ~ มนุษย์สัตว์ตื่นตระหนกหนีกระจัดกระจายยยยยย!


“กูถามว่าพวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!”


“เอ่อ คือ พี่ฟังผมก่อนนะ ใจเย็นๆนะ ฟังผม” เมื่อวิญญาณร้ายกลายร่างไม่มีใครยับยั้งมันได้ ใครขวางมันกระทืบให้ตาย ติดตีน~ เมื่อกลับกลายเป็นตัวมันเอง กูยังคงหวาดกลัวหวั่นเกรงกลัวมันคลั่ง ไปชั่วชีวิตเวรกรรม กูเองงงงงงงงง! ขอผมไว้อาลัยให้ตัวเองซักห้านาทีนะครับ งานนี้ผมว่า ผมคงไม่รอด หันไปมองพวกไอ้คิม ไอ้ธาม ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ ไอ้ต้น ไอ้แบท รวมถึงไอ้พี่แทนกับพี่มินที่ยืนเรียงกันประหนึ่งถ่ายโปสเตอร์ลงปกอัลบั้ม ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมพร้อมกันเหมือนจะส่งผ่านคำพูดทำนองเดียวกันว่า มึงทำตัวเองไอ้สัด! มันทำให้ผมเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ตับแตกแน่ๆงานนี้~ ใครไปตามมันมาวะ?! ส่งสายตาถามไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันก็รีบหลบสายตาเหมือนรู้กัน แต่ไอ้คิมไม่วายหักหลังก่อกบฏทรยศแอบชี้นิ้วไปที่ไอ้นนท์ให้ผมได้รับรู้ สัดนนท์มึงมันเพื่อนชั่ว! ไปตามไอ้เหนือฟ้ามาทำไม!!!!!


“เอ่อ พี่ปอนด์คะ ส้มเพิ่งนึกได้ว่าส้มนัดเพื่อนติวหนังสือไว้ ยังไงวันนี้ส้มขอตัวก่อนนะคะสวัสดีคะ” ดีครับไปมาลาไหว้ มาง่ายไปง่าย ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แล้วก็ชิ่งแบบนี้สิน่ารัก อย่าคิดดูถูกสกิลความเข้าใจผิดของไอ้พี่เหนือครับ ขอบอกว่าเรื่องนี้มันมีสกิลสูงมากถึงมากที่สุด!


“มึงมานี่!” มันกระชากตัวผมจนเซไปปะทะแผงอกมันก่อนจะขังตัวผมไว้ในวงแขนแกร่งทั้งสองข้าง กลายเป็นว่าผมถูกโอบกอดและกักตัวไว้ในอ้อมกอดมันไม่ให้ได้ขยับเขยื้อนไปไหน...ทำผิดอีกแล้ว...ถูกโกรธอีกตามเคย


“พี่เหนือ ไม่เห็นจะต้องโกรธพี่ปอนด์ขนาดนั้นเลย ต้าร์ก็แค่เอากาแฟมาให้พี่ปอนด์” น้องทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้ดวงตากลมโตสดใสมีน้ำตาคลอเต็มหน่วยตา ทำเด็กตกใจจนร้องไห้ ไอ้ผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผล


“นี่แฟนกู มันอยากได้อะไรกูจะเป็นคนหามาให้เอง อย่าเสือก!”


“ไม่เอาน่าไอ้เหนือ น้องมันยังเด็กอยู่นะ” ไอ้พี่แทนพูดปราม


“มีอะไรไว้เราไปคุยกันที่ห้องนะพี่เหนือ นี่ใต้ตึกคณะคนอื่นเขาตกใจกันหมดแล้ว” หัวใจมันเต้นแรงมาก ผมรู้ว่ามันกำลังโกรธ โกรธถึงขีดสุด ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่เด็ก ผมว่าอย่างแรกที่มันจะทักทาย คงเป็นการเอาตีนไปสะกิดให้หงายหลังลงพื้นแน่ๆ


“มึงหุบปากไปเลย!” โอเคกูเงียบก็ได้ แม่ง! เหลือบไปเห็นไอ้ธามสดุ้งโหยงลากขาตัวเองไปยืนหลบหลังเกาะแขนพี่มินแบบเนียนๆ พี่มินก็โอบเอวโอบไหล่ลูบหัวปลอบยกใหญ่ ได้ข่าวคนโดนคือกูนะครับ ช่วยกูนี่ กูกำลังจะโดนชำระความทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ยืนมองกันสนุกเลยนะพวกมึง


“อย่าว่าพี่ปอนด์เลยฮะ ถ้าจะว่าก็ว่าผม ผมผิดเอง”


“ถ้าไอ้ปอนด์ไม่ขอกูไว้ มึงโดนกูกระทืบไปนานแล้ว” ดีใจอยู่หรอกนะครับที่มันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผม ความจริงช่วงสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาน้องตัวติดกับผมมาก มาหาผมที่คณะแทบทุกวันหลังเลิกเรียน พี่กรเพื่อนสนิทพี่เสือแกขอให้ผมช่วยติวช่วยสอนน้องเพราะตอนนี้น้องอยู่ม.5 ปีหน้าก็จะเอ็นทรานส์แล้ว น้องอยากเรียนสถาปัตย์ ซึ่งปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ผม แน่นอนว่ามันอยู่กับไอ้คนที่กอดผมไว้ตอนนี้ล้วนๆ ผมถึงขั้นต้องชักแม่น้ำทั้งโลก ดึงเพื่อนชั่วทั้งแก๊ง หาสมัครพรรคพวกมาช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้มันยอมใจอ่อนเรื่องนี้ แน่นอนว่ามันยอมครับ แต่มันก็ยอมให้ได้แค่ในระดับของมัน ซึ่งหลังๆผมแทบไม่ได้ไปหามันที่คณะเลยเพราะน้องมาหาผมตลอด จะทิ้งน้องไว้แล้วไปหาแฟนก็ไม่ใช่นิสัยผม เพราะยังไงน้องก็ยังเด็ก แถมยังเป็นน้องชายของพี่เสือผมก็อยากจะดูแลน้องให้ดีเท่านั้นเอง


“ผมแค่อยากซื้อกาแฟอร่อยๆมาให้พี่ปอนด์ ตอบแทนที่ทุกเย็นพี่ปอนด์ช่วยติวหนังสือให้ผมก็แค่นั้น พี่เหนืออย่าเข้าใจผิดนะฮะ เมื่อกี้ที่พี่ปอนด์จับแก้ม ลูบแก้ม หอมแก้มผม เราก็แค่เล่นกันเหมือนที่ทำเป็นปกติทุกวันเท่านั้นเอง” เหมือนจะช่วย จับแก้มยอมรับ ลูบแก้มเคยบ้าง แต่หอมแก้มกูทำตอนไหน?


“หึ ขอบใจมึงนะที่หวังดี มันบอกมึงหรอว่ามันชอบกาแฟ?”


“แล้วมันชอบอะไรวะพี่?” เสียงไอ้คิมแหลมขึ้นมาทันที ทีแบบนี้ละเสือกชงจังนะมึง ทีขอให้ช่วยละทำเป็นหลบสายตา!


“ปอนด์ชอบกินนมข้นใช่ไหมครับ? ตอบไปสิว่าใช่!” เอาแล้วไงสีหน้าและน้ำเสียงแบบนี้มันต้องมีอะไรร้ายๆตามมาอีกแน่ แต่ในเมื่อพี่ท่านถาม มีหรือที่ผมจะไม่ตอบ


“ชะ ชอบก็ ก็ได้ครับ” นึกยังไงถึงได้ถาม แต่คิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดี


“นมข้นเชี่ยไรกูเห็นมันแดกเหล้าแทนน้ำเปล่ายังได้ โอ๊ยยยยยยสัดนนท์!” กระซิบกันดังไปหน่อยไหมไอ้ธาม ดีนะที่ไอ้นนท์โบกกบาลดักคอมันไว้ก่อน


“โดยเฉพาะนมข้นที่กูป้อนใส่ปากเองกับมือ เห็นกลืนหมดทุกครั้งตลอดเลยนี่ครับ” ยกยิ้มส่งมาให้ นี่มึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหมไอ้พี่เหนือ แล้วนมข้นนี่ใช่นมตรามะลิเหี่ยวและหดที่กูชอบเอามาราดขนมปังกินบนเตียงตอนดึกๆแล้วโดนมึงบ่นว่าเดี๋ยวมดขึ้นบ่อยๆป่าววะ? คิดว่าน่าจะใช่เรื่องเดียวกัน


“ใช่ๆก็มันอร่อยนี่พี่ ผมชอบมากเลยนะ ไม่เคยให้เสียไปซักหยดเลย ขนาดเวลาที่พี่แกล้งทำหกเลอะเทอะไหลย้อยใส่ปากผมนะ ผมยังเลียซะเกลี้ยงไม่ให้เหลือเลย”


“ไอ้ปอนด์!!!!!!!!!!!!!” ทุกคนตะโกนชื่อผมขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ผมพูดอะไรผิด? นี่กำลังจะพูดชมตัวเองเลยนะว่ากูเก่งใช่ปะละ ก็ไอ้พี่เหนือมันชอบบ่นเวลาผมเอาขนมปังราดนมข้นหวานเยอะๆไปนอนกินบนเตียงตอนอ่านการ์ตูนมันเลยเข้ามาแย่งขนมปังในมือที่ผมกินไป นมมันก็เลยไหลหยดใส่ตามแขน ตามขา ตามหน้าผมเต็มไปหมด ลำบากต้องไปอาบน้ำใหม่ โวยวายไปมันก็ยิ้มเยาะสะใจสมน้ำหน้าผม คิดแล้วยังเคืองไม่หาย แล้วเรื่องแค่นี้ตกใจกันทำไม?


“ลูกกูเปลี่ยนไปแล้วสินะ เติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งแล้วสินะ” ได้ยินเสียงไอ้นนท์พูดขึ้นเบาๆก่อนไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบทจะช่วยกันกอดคอ ลูบหลัง ตบไหล่เบาเบา สีหน้าและอารมณ์คล้ายกับตอนที่ทีมแมนยูฯทีมโปรดของมันไม่ได้ไปต่อลุ้นถ้วยยูฟ่าฯในฤดูกาลหน้าไม่มีผิด เป็นอะไรกันพวกมึง อยากกินก็ไปซื้อดิสัด! อิจฉากูกับเรื่องแค่นี้?


“เพื่อนมึงโคตรร้อนแรงเลยไนท์ มึงเป็นแบบนี้บ้างดิวะ”


“เชี่ยแทนมันใช่เวลาไหม!”


“ตกใจอะไรกันวะ?” เสียงนี้จากไอ้ธามครับ เออขอบใจมากที่ถาม กูก็อยากรู้เหมือนกัน แต่กูโดนไอ้พี่เหนือมันรวบตัวอยู่ ไม่สามารถขยับตัวได้เลยจริงๆถ้ามึงจะทำขนาดนี้ก็กินกูเลยเถอะ


“ชัดไหม?” ไอ้พี่เหนือถามน้อง ผมเห็นน้องหน้าแดง หูแดง แถมยังไม่กล้าสบตาผมอีก ผมผิดอะไร? โอเคผมยอมรับเรื่องการกินของหวานบนเตียงนอนมันไม่ดี เพราะนอกจากจะเป็นการเรียกมดแล้ว มันยังทำให้เตียงเหนียวเหนอะหนะด้วย แต่ความผิดผมมันร้ายแรงขนาดที่ทำให้น้องถึงกับไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั้นเลยหรือ หมดศรัทธาในตัวพี่เพราะขนมปังราดนมข้นหวานไปแล้วสินะ


“.........................”


“กูถามก็ตอบสิ!”


“........................” น้องก้มหน้ากัดปากตอนไอ้พี่เหนือถาม ชัดอะไร? เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต อเมริกาโน่กูก็แดกได้นะ


“ชัดไหม?...ชัดพอที่มึงจะเลิกทำอะไรโง่ๆได้รึยัง?” ผมเห็นน้องกำมือแน่น ไม่เห็นต้องตวาดเด็กแบบนั้นเลย คนอะไรใจร้ายใจดำ


“พี่ปอนด์ฮะ ผมกลับก่อนนะ ไว้วันหลังผมจะมาใหม่” น้องเก็บอุปกรณ์วาดเขียนที่ให้ผมช่วยสอนลงกระเป๋าก่อนจะเดินก้มหน้าผ่านพวกเราออกไป เป็นความผิดของผมเอง


“ส่วนมึง! กลับไปกินนมกับกูต่อที่ห้องตอนนี้! เดี๋ยวนี้!”


“อะไร? ผมยังไม่หิว พี่อย่าโมโหดิวะ เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต”


“กูว่ามันชักจะชัดเจนกันเกินไปแล้ว มึงไปเคลียร์กันที่ห้องดีกว่าไหม” ไอ้ไนท์พูดขึ้นซึ่งผมเห็นด้วยกับมันมาก แต่อีกคนที่จ้องหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผมนี่สิดูจะไม่เห็นด้วยอย่างแรง


“กูบอกมึงแล้วว่าห้ามทำอะไรเกินขอบเขตที่กูกำหนด” น้ำเสียงเย็นทำเอาผมสะดุ้ง


“ผมก็แค่เอ็นดูน้องมัน แล้วการที่ผมหยอกล้อน้องมันแบบนั้นผมไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน พี่อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำให้เราทะเลาะกันได้ไหม?”


“เรื่องแค่นี้สำหรับมึง มันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา ทำไมมึงถึงโง่แบบนี้” คำก็โง่ สองคำก็โง่ เอะอะก็ด่า เอะอะก็โมโห ไม่พอใจก็ตะคอกใส่ ทำตัวดีแค่ไหนก็บอกว่าดื้อ ในเมื่อในสายตาพี่ผมไม่เคยมีอะไรดี ผมก็จะทำตัวดื้อจริงๆให้พี่ได้เห็น!


“ผมให้พี่เลือก พี่จะไปขอโทษน้องมัน หรือจะให้ผมไป” ไม่เคยคิดจะต่อต้าน ไม่กล้าที่จะขัดขืน แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว...พอกันที


“มึงว่าอะไรนะ?!” มันถามผมอีกครั้งเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง แววตามันแข็งกร้าวเหมือนในวันแรกที่ผมเจอ เย็นชาจนน่ากลัว แต่ในเวลานี้...ผมก็มีสายตาที่เย็นชาให้มันไม่ต่างกัน


“พี่จะไปขอโทษชีตาร์ หรือ จะให้ผมไป” สบตากัน ราวกับเวลาหยุดนิ่ง...ความรู้สึกเหมือนมีคนผลักผมตกลงจากที่สูงด้วยความเร็ว...หายใจไม่ออก...เจ็บไปหมด...หัวใจของผมเอง


“ถ้ามึงต้องการแบบนั้น” ผมเห็นแววตาสั่นไหวของคนตรงหน้า...จ้องมองตรงมา...เหมือนถูกสาปให้เป็นน้ำแข็ง...เย็นเฉียบ...พลันให้หัวใจแทบหยุดเต้น...ผมทำผิดพลาดไป...อย่างนั้นใช่ไหม...แต่ทิฐิของผมมันรั้น...ดึงดันเกินกว่าจะร้องห้าม...รู้ตัวอีกที...ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของคนตรงหน้าที่กำลังก้าวเท้าเดินจากไป


“ทำแบบนั้นทำไมวะไอ้ปอนด์ เหมือนมึงหยามศักดิ์ศรีไอ้พี่เหนือมัน มึงก็รู้ว่ามันเอาแต่ใจแถมขี้หวงแล้วทำไมครั้งนี้มึงไม่ยอมมันเหมือนเคยวะ” ไอ้คิมเดินเข้ามาเขย่าตัวผมแล้วกร่นด่า อยากบอกว่ากูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูทำไปโดยไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำ...รู้แต่ว่าไม่ยอมแล้ว...ครั้งนี้ยังไงก็ไม่ยอม...สุดท้ายก็พูดออกไปแบบนั้น


“กูไม่รู้ กะ กูไม่คิดว่ามันจะยอมทำตามที่กูพูด” เหมือนเสียงผมเริ่มสั่น กลัว...ตอนนี้ผมกำลังกลัว...กลัวขึ้นมาจับใจ...ลึกๆแล้วผมรู้...ผมรู้ว่า...มันต้องทำตามที่ผมพูด...เพระเป็นผม...มันถึงได้ยอม


“มึงกลับไปรอพี่เหนือที่คอนโด แล้วคุยกับพี่เหนือให้เข้าใจ” ไอ้นนท์เดินเข้ามาตบไหล่พูดกับผม


“กูทำสิ่งผิดพลาดไปใช่ไหมวะ?”


“เออ!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงข้างมากถือเป็นเอกฉันท์ แน่นอนว่าครั้งนี้...ผมทำผิดพลาดไปแล้วจริงๆ


“ปอนด์มึงฟังกูนะ มึงมีสิทธิ์โกรธในความเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ของพี่เหนือ มึงมีสิทธิ์เถียงทำตัวดื้อรั้นใส่เขายังไงก็ได้ แต่มึงไม่มีสิทธิ์สั่งให้เขาไปขอโทษใคร คนอย่างเหนือฟ้ามึงก็น่าจะรู้ว่ารักศักดิ์ศรีมากแค่ไหน แต่เขายอมให้แค่มึง มึงโกรธได้ มึงด่าได้ แต่มึงทำแบบนั้นกับเขา กูว่าเกินไปว่ะ”


“.......................”ผมพยักหน้าเข้าใจ...สายไปที่จะตามไปรั้งมันกลับมา...ที่ทำได้ก็แค่ “รอ” ...รอให้แผ่นหลังที่เดินจากไป...หันกลับ...แล้วเดินกลับมาหาผม




 
                             มีต่อนะจ๊ะๆๆๆ

[อเลนคุง]

              [NueaFah Part]


“ฉุดผมขึ้นรถ ไม่คิดจะพูดอะไรกับผมหน่อยหรอครับพี่เหนือ” รำคาญ...ยิ่งเห็นมันมาอยู่ใกล้ๆ  ยิ่งน่ารำคาญ น่ารำคาญจนแทบทนไม่ไหว...ไม่เหมือน...ไม่เหมือนกันซักนิด


“...........................”


“ผมมีพ่อมีแม่นะครับ จู่ๆก็มาฉุดคนอื่นเขาขึ้นรถแล้วพาไปไหนไม่รู้แบบนี้ ผมแจ้งข้อหาลักพาตัวได้นะ” ปากที่พูดไม่หยุด...ตาโตๆที่คอยมองมา...ทำขู่เหมือนเสือทั้งที่ตัวสั่นเหมือนลูกแมวแรกเกิด...เห็นแล้วขัดลูกตา...ไม่น่ารักเหมือนไอ้หมาโง่บางตัวซักนิดเดียว...ไม่เหมือนกันซักนิด...หมาโง่ๆที่พูดไม่หยุด...ดื้อด้าน...ชอบเถียง...หัวรั้น...ไม่รู้ทำไม...แต่ไม่รู้ทำไม...เพียงแค่เห็นมันยิ้ม...ต้องเผลอหลุดยิ้มตามทุกที


“..........................”


“เฮ้! นี่ผมนั่งมากับคนใบ้รึไง เมื่อกี้ละทั้งดุด่า ทั้งตะคอกใส่ โดนพี่ปอนด์ไล่แค่นี้ถึงกับเศร้า แบร่! คนขี้ขลาด” ทั้งที่เวลานี้คนที่นั่งอยู่ข้างๆต้องเป็นมัน...ทั้งที่เวลานี้ต้องมีเรื่องให้เถียงกันไปตลอดทาง...ต้องได้บ่นตอนมันทำไอศกรีมเลอะปาก...ด่ามันว่าซกมก...แทนที่จะสำนึกกลับยิ้มอย่างภูมิใจ...กินหกเลอะเทอะมากกว่าเดิมจนทนไม่ไหว...เอามือไปเช็ดปากให้มันแทบทุกครั้ง...แล้วจะได้ยินมันแอบพูดเบาๆ “แฟนใครวะแม่งน่ารัก” ตามมา


“หึ...”


“อะ อะไร เป็นบ้าหรือไง อยู่ดีๆก็ยิ้มขึ้นมา...ยิ้มเป็นกับเขาด้วยแฮะ” ท้ายประโยคเสียงเบาเหมือนคุยกับตัวเอง...แต่ก็ยังได้ยิน...ลูกแมวยังไงก็เป็นแค่ลูกแมว...แถมยังเป็นตัวน่ารำคาญที่สุดเท่าที่เคยเจอ ไม่อยากมองหน้ามัน แต่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองมาไม่ละสายตา


“เงียบซักนาทีจะตายไหม?”


“เหอะ! ปากหรอนั่น ไม่รู้ว่าทำไมพี่ปอนด์ถึงได้ชอบคนแบบนี้ได้” รู้สึกหงุดหงิดทันทีที่ชื่อไอ้ปอนด์หลุดออกมาจากปากเด็กบ้านี่


“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!”


“โอ๊ยยยยยยยยยยยย! จะเบรกก็บอกกันก่อนสิไอ้บ้านี่!” ตั้งใจเยียบเบรกแล้วหักเลี้ยวจอดข้างทางกะทันหัน...ตั้งใจเอาให้หัวมันกระแทกจะได้หุบปากซักที แต่ดูท่าจะได้ผลตรงข้าม


“จะเงียบได้หรือยัง”


“ไม่! มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ใหญ่มาจากไหน ก็แค่คนนิสัยเลวๆ ทำไมฉันต้องฟัง” ทนไม่ไหวจนต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้มันหยุดพล่ามซักที...จ้องตามันให้มันกลัว...ทั้งที่ตัวสั่นไปหมด...น้ำตาเริ่มคลอเบ้า...แต่ก็ยังกัดปากทำใจแข็งจ้องตาตอบกลับมา...ดื้อด้าน


“........................” กลายเป็นเกมส์จ้องตา...เด็กหัวรั้นอยากเอาชนะ...ถือซะว่าเล่นกับมันค่าเวลาให้เด็กบ้านี่หุบปากบ้าง


“จะ จ้องอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง” ปากเก่งทั้งที่รู้ว่ายังไงก็แพ้...หน้าแดง...หูแดง...เขินเป็นกับเขาด้วยรึไง


“หึ อย่างมึงเนี่ยนะหล่อ” ผลักหัวมันไปทีข้อหาไม่เจียม


“ฮึ่ย! กล้าดียังไงมาเล่นหัว ฉันให้แค่พ่อกับแม่และพี่เสือเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้” ไม่ตบกบาลแยกก็ดีเท่าไหร่แล้ว...ออมแรงให้มากแล้วนะ...เป็นทุกทีคงไม่ยั้ง


“เมื่อไหร่”


“ห๊ะ? อะไร?”


“เมื่อไหร่มึงจะเลิกตามไอ้ปอนด์ รู้ไหมมันน่ารำคาญ”


“อยากให้ผมเลิกตามพี่ปอนด์” แขนเรียวเล็กยกพาดโอบรอบลำคอทั้งสองข้างของผม มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกชนกัน


“คิดจะทำอะไร?” ถามออกไปทั้งที่จมูกมันเริ่มคลอเคลียอยู่ที่แก้ม


“ก็อยากให้ผมเลิกตามพี่ปอนด์ไม่ใช่หรอ...งั้นพี่ก็มาแทนที่พี่ปอนด์ให้ผมสิ” ปากเก่ง...ทำใจกล้า...ดูก็รู้ว่าอ่อนหัด


“มึงยั่วกู?”


“แล้วพี่ชอบไหมละครับ” มันกดปากลงที่แก้ม...ถูกหอม


“กูคิดว่ากำลังถูกเด็กสามขวบลวนลามซะอีก”


“ไอ้พี่เหนือ!”


“เอามือออกไปด้วยกูร้อน”


“มึงมัน...!”


“ปากไม่นุ่มอย่าเสือกมาหอมแก้มกูอีก เหมือนเอากระดาษทรายมาถู” หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนจะเปิดกระจกด้านของตัวเองแล้วพ่นควันออกมา...ผิดสัญญากับไอ้ปอนด์อีกจนได้...เพราะมึงคนเดียว...ทำให้กูโมโหจนต้องหาบุหรี่มาระงับอารมณ์


“แต่ผมว่าพี่ปอนด์คงอยากเห็นภาพนี้นะครับ” มันชูรูปที่อยู่ในจอมือถือให้ดู...เข้าใจเลือกมุมให้เห็นด้านที่เหมือนผมเป็นฝ่ายกระทำ...ทั้งตอนที่จมูกชนกัน...ตอนที่ปากมันสัมผัสแก้มผม...ทำสีหน้าเหมือนถูกบังคับ...ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อน...เด็กนี่ร้ายกว่าที่คิด


“คิดจะเบล็คเมล์กู?” อัดบุหรี่ในมือเข้าปอด...หวังให้นิโคตินจะเข้าไปดับเพลิงโทสะที่เผาผลาญจิตใจไม่ให้แสดงความเกรี้ยวกราดออกมา


“โอ๊ะ! ผมดันเผลอกดส่งไลน์ไปให้พี่ปอนด์ซะแล้วสิครับ จะเป็นยังไงนะถ้าพี่ปอนด์เห็นรูปนี้พร้อมข้อความที่ผมเติมแต่งลงไปนิดหน่อย “พี่เหนือทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง” คิดว่าพี่ปอนด์จะเชื่อใคร? ผม หรือ พี่ ” เด็กมันร้าย...แต่ร้ายยังไงก็ยังมีจุดอ่อน...ไร้เดียงสาเกินไปที่จะสู้


“ชีตาร์!” มาถึงได้ซักทีนะ...ให้เสียเวลารอตั้งนาน...ช้ากว่านี้อีกนิด...คงได้กระทืบเด็กเวรนี่แน่


“พะ พี่เสือมาได้ยังไง”


“พี่ต้องถามต้าร์มากกว่าว่ามาอยู่กับไอ้เหนือได้ยังไง?!” คนพี่ถือวิสาสะเปิดประตูแล้วฉุดแขนน้องมันให้ออกไปนอกรถ


“มึงเล่นตุกติก ไม่แฟร์ เอาพี่เสือมาเกี่ยวกับเกมส์นี้ได้ยังไง”


“กูแค่ให้มันมารับมึง ยังไม่ได้บอกเรื่องที่มึงทำมาทั้งหมดหรอกนะ แต่นี่เป็นการเตือน....อย่าเสือกมายุ่งเรื่องของกูกับไอ้ปอนด์อีก” ไม่ต้องรอให้ไอ้ปอนด์บอกก็ตั้งใจให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ตั้งใจไว้อยู่แล้ว...ปิดเกมส์อ่อนหัดแสนน่าเบื่อของไอ้เด็กนี่ซักที คิดว่าจะมีอะไรให้เล่นสนุกค่าเวลามากกว่านี้ แต่มันทั้งน่าเบื่อน่ารำคาญกว่าที่คาดไว้มาก...รอเวลา อดทนทำตามสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องติวหนังสือได้ถึงสองอาทิตย์กว่า ยอมรอจนได้โอกาส...ทันทีที่ไอ้ปอนด์บอกให้ตามเด็กนี่มาก็แอบส่งข้อความไปบอกไอ้เสือไว้แล้ว ไม่ต้องบอกรายละเอียดอะไรคนอย่างไอ้เสือมันมีวิธีจัดการน้องชายมันเอง...แค่น้องมันมาเกี่ยวกับผม...มันก็เดาได้แล้วว่าน้องมันกำลังทำอะไรอยู่...ผมบอกแล้วว่าทุกคนมีจุดอ่อน...แล้วผมก็ชอบเอาจุดอ่อนนั้นมาใช้เพื่อคุมเกมส์


“กูจะคุยกับน้องกูเอง”


“ไอ้พี่เหนือกูไม่ยอมแพ้มึงหรอกนะ เกมส์นี้มันยังไม่จบ ตัวหมากถูกส่งไปแล้วรอแค่เวลาให้กูรุกฆาตเท่านั้น!"


“หึ...มึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไป” พูดทิ้งท้ายให้เด็กนั่นทำหน้าสงสัย...มึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไปจริงๆ...เพราะถ้ามึงรู้จักไอ้ปอนด์ดีพอ...มึงจะไม่เดินหมากแบบนี้


“.....................” ไอ้เสือลากแขนน้องมันให้เดินไปขึ้นรถ เด็กเวรหันมาจ้องผมอย่างอาฆาต...มองยังไงก็เหมือนลูกแมว...เป็นแค่ลูกแมวแท้ๆ ผมยกยิ้มอย่างผู้ชนะส่งให้มันไปที...ลับหลังไอ้ปอนด์และพี่ชายตัวเองกลับร้ายกาจขนาดนี้...ทั้งที่ต่อหน้าก็ทำตัวสมเป็นลูกแมวอยู่หรอก...ครั้งหน้าถ้ายังข่วนไม่เลิก...คงต้องหาเจ้าของซักคนให้มารับไปเลี้ยง






              [PON Part]


ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมต้องนั่งรอ หลังจากเกิดเรื่องผมก็กลับมารอพี่เหนือที่คอนโด พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ผมเพิ่งรู้ว่าห้องที่เคยอยู่แทบจะทุกวันมันกว้างกว่าที่เห็น เงียบกว่าที่เป็น และเวลาผ่านไปช้ากว่าทุกๆวัน เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วที่ผมเหลือบมองนาฬิกาข้างผนัง ห้าทุ่มกว่า...ทำไมยังไม่กลับมาอีก? หาอะไรทำเพื่อให้สมองไม่คิดไปเรื่อยเปื่อย เปิดทีวีนอนดูการ์ตูนช่องโปรด ภาพในหัวพาลให้นึกถึงตอนไอ้พี่เหนือมันด่าว่าปัญญาอ่อนแต่ก็ยอมให้ผมนั่งดูจนจบทั้งที่ตัวเองอยากดูช่องอื่น ตัดใจปิดทีวีเดินไปหยิบหนังสือนิยายมาอ่าน ไม่ทันไรภาพที่ไอ้พี่เหนือชอบยืมตักของผมเป็นหมอนตอนที่มันอ่านหนังสือก่อนสอบก็แวบเข้ามาในหัว ในเมื่อทีวีกับหนังสือไม่สามารถดึงความคิดของผมกลับมาได้ ผมคงต้องหันไปพึ่งของอร่อยๆในตู้เย็น หยิบแซนวิสทูน่าขึ้นมากัดคำโตๆได้สองคำก็เริ่มอิ่ม ฝืนกินต่อไปไม่ไหว ในใจก็คิดไปว่าอีกคนมันจะหาอะไรทานรึยัง ไปทานข้าวที่ไหน...หรือตอนนี้กำลังอยู่กับใคร...แค่คิดใจมันก็เจ็บไปหมด...หวังว่าสายน้ำเย็นๆจากฝักบัวจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดนี้ได้ ผมเปิดน้ำเย็นๆใส่หัวตัวเอง ทุกทีเวลานี้ต้องโดนอีกคนบ่นไล่ให้มาอาบน้ำ แต่วันนี้ไม่มีเสียงบ่น ไม่มีเสียงขู่บังคับ...ไม่มีแล้วพี่เหนือที่อาบน้ำด้วยกัน  ผมใส่ชุดนอนที่อีกคนซื้อให้ นานๆครั้งจะตามใจมันเพราะปกติผมใส่เสื้อกล้ามกางเกงบอลก็นอนได้แล้ว กดเปิดทีวีอีกครั้ง ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาที่เคยคิดว่าแคบเวลานั่งเบียดกันสองคน...แต่ตอนนี้มันกลับกว้างเกินไปสำหรับผม กดไล่ดูช่องต่างๆโดยไม่ลืมที่จะกดข้ามช่องที่เกี่ยวกับรถยนต์ไป...เพราะอีกคนชอบ...แค่เห็นก็ยิ่งคิดถึง ไล่ไปจนถึงช่องเพลง ตอนนี้กำลังเปิดเพลง ดีอย่างไร ร้องโดย ที เจ็ตเซ็ตเตอร์  ซึ่งทำเอาผมปวดใจหนักกว่าเดิม แต่ก็ยอมวางรีโมททีวี คว้าหมอนอิงมากอดก่อนจะทิ้งตัวนอนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง...ปากก็ร้องคลอตามเสียงเพลงที่ดังมาจากทีวี

กดเบอร์ไปจะคุยกับเธอ
อยากเคลียร์เรื่องราวที่เราโกรธกัน
ต้องง้อกันเป็นประจำ ก็เธอไม่ฟังฉันบ้างเลย

อยากบอกกันให้เธอเข้าใจ
ไม่อยากให้เธอทำตัวเฉยเมย
รู้ไหมมันทรมาน กับการไม่มีเธออย่างนี้

มองดูนาฬิกา อยากโทรหาเธอคุยกันอย่างเคย
จะถามคำที่เก็บไว้

โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม
โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่ไหม
ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ฉันรู้ที
โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร

อยากให้เรากลับไปเหมือนเดิม
กลับมารักกันด้วยความเข้าใจ
รู้ไหมมันนานเท่าไหร่ ที่ไม่มีใครข้างๆ กัน
ไม่มีคนที่คอยห่วงใย ไม่ได้พบใครที่เคยผูกพัน
รู้ไหมฉันจะไม่ทน กับการไม่มีเธอต่อไป

   
[แนะนำให้เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยตอนอ่านจะเข้าถึงอารมณ์ของปอนด์ได้มากขึ้นนะคะ ลองทำดู ]

“................................” และผมก็ไม่ทนจริงๆ เรียกว่าทนไม่ไหวมากกว่า...ยิ่งฟังก็ยิ่งคิดมาก...จนต้องปิดทีวีอีกรอบ...เพราะเพลงมันเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้เกินไป


“ผมตามใจพี่แล้วนะ วันนี้ยอมใส่แล้วไอ้ชุดนอนลายหมีพูร์ถือไหน้ำผึ้งเนี่ย แล้วทำไมไม่กลับมาซักที...กลับมาหาผมได้แล้วไอ้วายร้าย” ผมนอนขดตัวกอดหมอนอิงรอมันอยู่บนโซฟาซักพัก ก่อนจะมีเสียงเตือนจากมือถือเครื่องแพงที่มันซื้อให้แต่ผมไม่ค่อยได้ใช้ มันยุ่งยาก ใช้ไม่เป็น จะมีก็แต่เอาไว้เล่นเกมส์ และที่สำคัญคือนอกจากเพื่อนในกลุ่มมันก็ไม่อนุญาตให้ผมเมมเบอร์ใครไว้อีก แล้วจะซื้อให้กูเพื่อ!?


“ใครส่งอะไรมาวะ?” กว่าจะสไลด์ปลดล็อคหน้าจอได้ก็งมอยู่นาน โปรแกรมแชทยอดฮิตตอนนี้มีข้อความแจ้งเตือน เป็นน้องชีตาร์ไม่ใช่ไอ้คิมหรือไอ้ธามอย่างที่คิด ผมกดเข้าไปเพื่ออ่าน...ทันทีที่เห็นข้อความและรูปภาพสองรูปผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก...มือไม้สั่นไปหมด...หัวใจเต้นรัวเร็ว...ขอบตาร้อนผ่าว


“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้” รูปแรกเป็นรูปที่พี่เหนือกับน้องจมูกชนกัน รูปที่สองเป็นรูปที่เหมือนน้องถูกบังคับให้หอมแก้มพี่เหนือ ที่แน่ใจว่าน้องไม่ยินยอมเพราะข้อความที่น้องส่งมาด้วย


“ฮึก พี่เหนือ ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้” ทนไม่ไหว...ผมทนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้ทั้งน้ำตา น้ำมูก น้ำลาย ผมปล่อยมันให้ไหลไปตามห้วงอารมณ์อย่างเต็มที่ จนเมื่อรู้สึกถึงการมาของคนที่ผมนั่งรอมากว่าเจ็ดชั่วโมง ทันทีที่เสียงปิดล็อคประตูดังขึ้น ผมก็วิ่งโผเข้าหาร่างของไอ้พี่เหนือทันที


“ปอนด์” มันดูตกใจที่จู่ๆผมก็วิ่งเข้าไปกอดและซุกหน้าลงกับแผงอกของมันแน่น กอดมันไว้เหมือนไม่ได้เจอหน้ากันแรมปี...กอดมันไว้เหมือนกับมันจะหายไป ไอ้พี่เหนือลูบหัว ลูบหลังผมเบาๆ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ


“พี่เหนือทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น เพราะผมใช่ไหม ฮึก เป็นเพราะผมดื้อ พี่ถึง ฮืออออออออออ” ผมปล่อยโฮไปอย่างไม่อาย ปากก็พล่ามความอัดอั้นที่อยู่ในใจไม่หยุดหย่อน


“มึงเห็นรูปนั่นแล้ว? มึงฟังกูนะปอนด์”


“พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง! พี่นั่นแหละที่ต้องฟังผม!” สองมือเช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ ถ้าไม่ได้พูดตอนนี้ผมต้องสติแตกจนเป็นบ้าแน่ๆ ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ หัวใจของผมมันทนไม่ไหวอีกแล้ว!


“ปอนด์มึงฟังกู...”


“ไม่! พี่นั่นแหละฟังผม! พี่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลย! มันมากไป! มันมากเกินไปจริงๆ”


“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ ปอนด์...”


“พี่ทำไมถึงได้โง่แบบนี้! ผมขอโทษพี่เหนือ ผมผิดเองพี่ ผมขอโทษว่ะพี่”


“มึงฟังกู......................หะ?! มึงว่าไงนะ?” ทำหน้งงงทำไม โธ่ พี่เหนือคนดีของผม ผมกอดมันแน่นเลยครับตอนนี้ มันที่ยังทำหน้าสงสัยไม่หายแต่ก็กอดผมตอบพร้อมกับยกตัวผมขึ้นในท่าเดิมแล้วเดินมาตรงโซฟาเพื่อวางผมลง ตอนนี้ผมไม่ร้องไห้แล้ว แต่กลายเป็นลิงแสมเกาะต้นมะพร้าวไม่ยอมปล่อย


“ผมขอโทษนะที่บังคับให้พี่ไปขอโทษน้องมัน แถมพี่ยังทุ่มเทเพื่อผม ยอมลงทุนทำในสิ่งที่ไม่ใช่นิสัยตัวเองแบบนั้นอีก”


“............................” อ้าวงง มันทำหน้างงหนักกว่าเดิม กูพูดไม่ชัดเองหรือมึงโง่วะครับ


“ผมตื้นตันจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยว่ะพี่ พี่ยอมตามไปหาน้องมันผมก็ว่าพี่โคตรใจแล้วนะ นี่ถึงขั้นทำตัวอ่อนโยนเอ็นดูน้องมัน มีจมงจมูกชนกัน หอมแก้มน้องน้อยเยี่ยงพระเอกซีรี่ย์เกาหลี ถ้าผมเป็นชเวปอนด์โดพี่ก็คงเป็นเหนือคิมทันสินะ คนเหี้ยไรใจหล่อสัดๆ ใจพี่แม่งหล่อมากอ่ะ!” พูดเสร็จก็กระโจนกอดมันแน่นๆอีกรอบ ฮึ่ยยยย! หมั่นเขี้ยว แฟนผมมุ้งมิ้งน่ารักเอ็นดูเด็ก นี่ถ้าตอนนี้ผมแดกมันได้ผมแดกไปแล้ว หยุดทำตัวน่ารักแบบนี้ซักทีได้ไหม...หัวใจผมจะทนไม่ไหวแล้ว


“ปอนด์มึงไหวนะ?”


“ผมต้องถามพี่มากกว่า ผมรู้ว่าพี่ฝืนที่ทำตัวอ่อนโยนแบบนั้น ขอบใจนะพี่ที่ทำเพื่อผม ตอนเห็นรูปมือผมสั่นไปหมด จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา เห็นพี่อ่อนโยนแบบนั้นผมทนไม่ได้จริงๆ...แฟนผมแม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ” พูดเองก็เขินเอง กอดมันแน่นกว่าเดิม...มันกอดตอบผมเหมือนทุกครั้ง ผมเอาหน้าซุกซอกรักแร้มัน ตอนนี้มันทำอะไรผมก็ปลื้มครับ นี่ขนาดผมฝังหน้าเข้าไปในซอกรักแร้มันแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอดผมยังว่ามันหอมเยี่ยงกลิ่นดอกซากุระยามลมพัดโชยมากลางทุ่งกว้าง


“มึงไม่โกรธกูที่กูปล่อยให้เด็กนั่นหอมแก้ม?”


“ไม่โกรธ โกรธทำไม เห็นพี่อ่อนโยนกับเด็กได้ผมก็ดีใจ แต่ผมรู้สึกผิดมากกว่าที่ไล่พี่ไปขอโทษน้อง ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ผมจะไม่ดื้อกับพี่แล้ว พี่ยังโกรธผมอยู่ไหม?” ตอนนี้ผมวางหัวไว้ที่อกมัน สองมือโอบรอบเอวมันไว้หลวมๆ


“โกรธ...โกรธมาก...แต่เพราะมึงทำตัวน่ารัก แถมยังอาบน้ำตัวหอมใส่ชุดนอนที่กูซื้อให้แล้วยังมานั่งรอกู กูยอมลดโทษให้กึ่งหนึ่ง” อะไรวะ ทำขนาดนี้ยังลดโทษให้แค่ครึ่งเดียว ศาลหล่อช่างใจร้าย


“พี่แม่งใจร้ายกับผมอีกแล้ว...ถ้าหอมแก้มล่ะ?”


“โทษเหลือสถานเบา”


“ฟอดดดดดดดดดดดดดดด” พูดแล้วก็จัดให้ทันทีครับ มันเอียงแก้มทั้งซ้ายทั้งขวาสลับไปมาให้ปากผมประทับจูบ ตอนนี้เลยกลายเป็นกระสุนหอมแก้มแบบยิงรัวๆหลายนัดซ้อน อีกภาพก็คงไม่ต่างจากไก่จิกข้าวเปลือก พอก่อนไหม? ก่อนคอมึงจะเคล็ดไม่ก็ปากกูคงบวมก่อน


“ถ้าจูบโทษจะเหลือแค่จ่ายค่าปรับ” มันพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์


“จัดให้ดั่งใจครับเจ้านาย” พูดจบก็โน้มคอมันลงมาบดจูบ...ไม่รีบร้อน...ค่อยๆซึมซับความรู้สึกของกันและกัน...อ่อนหวาน...นุ่มนวล...เหมือนกับผมกำลังไล่ชิมของหวาน...ค่อยๆละเลียดชิมทีละนิด...ปล่อยตามใจ...ให้ความรู้สึกนำพา


“วันนี้มึงทำตัวน่ารัก” มันพูดก่อนจะกดจมูกลงข้างแก้มผมเหมือนตบรางวัล...พี่นั่นแหละที่ทำตัวน่ารัก...ยังไม่รู้ตัวอีก


“พี่เป็นโทมิเหนือเจอร์ของผม~” ไอ้ธามไม่น่าเอาซีรีย์เกาหลีมาป้อนสมองผมในช่วงหลังๆมานี่เลย กลายเป็นว่าติดงอมแงมไปโดยปริยาย และคนที่นั่งดูเป็นเพื่อนผมจะมีใครถ้าไม่ใช่ไอ้พี่เหนือ ดูไปก็ด่าไปว่าผมบ้า เพ้อเจ้อ ไร้สติ แต่พอถึงตอนที่พระเอกจะทิ้งนางเอกไป มันดันโวยวายด่าพระเอกซะยกใหญ่ นี่ถ้ามันทะลุจอไปกระทืบพระเอกได้มันคงทำไปแล้ว สรุปจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ดูตอนจบเลยครับ เพราะไอ้พี่เหนือมันอาละวาดหักแผ่นซีรี่ย์ทิ้งหมดซะก่อนก็เป็นอันคว่ำโต๊ะอดดูกันไป มึงอินกว่ากูอีกสัด!


“ปอนด์มึงรู้ไหมว่ามึงไม่เหมือนใครที่กูเจอมาจริงๆ กูชอบความมองโลกในแง่ดีของมึง มึงโง่แบบนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว” เหมือนจะเป็นคำชม? กูก็ยืดอกรับสิครับแบบนี้ อย่า...บอกว่าอย่ายิ้มแล้วชมกู...กูเขิน...กูดีใจ...เดี๋ยวกูลอย


“อย่าชมดิวะพี่ เขินว่ะ”


“หึ บอกแล้วว่ามึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไป”


“พี่ว่าไงนะ?” เห็นมันบ่นงึมงำอะไรกับตัวเอง...แล้วรอยยิ้มร้ายๆนั่นอะไร กลับสู่โหมดเดิมอีกแล้วหรอวะ


“มึงยังเหลือจ่ายค่าปรับนะอย่าลืม” ตอนนี้มือมันเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วครับ เลื้อยเป็นงูเลยนะมึง แล้วปากจะไซร้หาอะไรครับแถวๆกกหูกูเนี่ย ดีได้ไม่ทันไร ความหื่นมาอีกแล้ว


“ค่าปรับให้จ่ายเป็นอะไรวะพี่ ผมไม่มีตังนะ เดี๋ยวต้องจ่ายค่าอุปกรณ์ทำโปรเจคตอนปีสามอีก” ยิ้ม...ยิ้มแบบนี้กูรู้เลย...แล้วจะแลบลิ้นทำไม...หล่ออย่างเดียวไม่พอ...มึงขอความดาร์ค ความแบด ความร้ายมาพ่วงด้วยทำไม...รู้ไหมว่าแค่จ้องตาก็ใจสั่น...อย่าร้ายกับกูนักได้ไหมวะ?!


“จ่ายเป็นตัวมึง”


“ถ้าค่าปรับเป็นตัวผมงั้นผมก็จ่ายค่าปรับให้พี่ไปแล้วเกือบแทบทุกวันดิวะ ขี้โกง! ชอบเอาเปรียบ!”


“เปล่า กูมันขี้เอา แล้วก็ไม่ได้เอาเปรียบ...แต่เอามึง” เชี่ยยยยยยยย! ชัดเจนได้อีก


“แล้วถ้าผมไม่จ่าย?!”


“มึงก็ต้องติดคุก...ติดอยู่บนเตียงกับกูทั้งคืน” เหมือนกูมีทางเลือก? แต่ฟังๆดูแล้วกฎหมายมาตราไหนของมึงวะเลือกข้อไหนกูก็เสียเปรียบ แล้วก็ไม่ได้ต่างกันเลยกูจะจ่ายค่าปรับหรือไม่จ่ายเนี่ย!


“ผมจ่ายก็ได้ แต่ผมขอเป็นคนคุมเกมส์นะ”


“หึ...ยังไม่เลิกคิดจะกดกูอีกหรอ?”


“ไม่! ให้ตายก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจ วันนี้ผมจะทำให้ได้คอยดู!”


“ยอมครับ...แล้วทำให้ได้อย่างที่พูดนะ” พูดจบมันก็ช้อนตัวผมขึ้นแล้วพาผมไปที่เตียง...กูต้องเป็นฝ่ายอุ้มไม่ใช่หรอวะ แค่เริ่มแรกมันก็ไม่ใช่แล้ว กูว่ามันไม่ใช่แล้วนะ แล้วทำไมเสื้อผ้ากูถึงเริ่มถูกมึงถอดหายไปทีละชิ้นสองชิ้น มันไม่ใช่แล้ว กูว่ามันไม่ใช่แล้วนะ อะไรคือมึงคร่อมร่างกู....กูว่ามันไม่ช่ายยยยยยยยยยยย!!!!!

......................................................

..........................

......

..

“อือ...อะ...อ๊า..อึก..อ่ะ” ฝันเป็นจริง...ในที่สุดก็ได้กดไอ้พี่เหนือสมใจ...และผมเป็นคนคุมเกมส์เองทั้งหมด


“อึก...ปอนด์...อย่าใจร้อน...ค่อยๆเดี๋ยวเจ็บ” เห็นไหมมีกลัวเจ็บ...มีบอกให้เบาๆ ได้ครับเดี๋ยวปอนด์จะทำค่อยๆนะพี่เหนือคนดี


“อือ...อ๊ะ...มะ...ไม่เข้า...พี่เหนือ...อึก...” ผมพยายามแล้ว...ทิ้งน้ำหนักลงไป...แต่ทำยังไงก็ไม่เข้า...จนไอ้พี่เหนือต้องโน้มคอผมที่ยังทาบทับร่างของมันลงไปบดจูบแรงๆ...มืออีกข้างก็สะกิดที่หน้าอกผมให้สะดุ้งเป็นระยะ...ก่อนจะผละไปจับเอวของผมไว้...จากนั้นมันก็


“อ๊า...อ๊ะ...เบาๆ...ผมเจ็บ” ทุบไหล่มันแรงๆไปที...เห็นมันยกยิ้มร้าย...แกล้งผมอีกแล้ว...ถึงได้กดตัวผมให้กลืนกินร่างของมันแบบนี้...ใช่ครับ...ย้ำว่า...กดตัวผมให้กลืนกินร่างของมัน...บอกแล้วว่าผม..........................จะเป็นคนคุมเกมส์เอง...แล้วมันก็จัดให้สมใจครับ...รวดเดียวมิดคันเกียร์...ต่อไปก็หน้าที่ผมต้องใส่เกียร์เดินหน้าแล้วสินะ


“อ๊า...อื้ม...อ๊ะ...พี่...ผมว่าแบบนี้...อ๊ะ...มันไม่ถูกนะ...อ๊า” พูดไปแต่ก็ชันเข่าทั้งสองข้างขึ้น...กดน้ำหนักรับร่างของมันให้เข้ามาได้ลึกเต็มที่...ลึกไป...ลึกจนขาแทบไม่มีเรี่ยวแรง...อีกคนก็คอยแต่จะแกล้งกระดกตัวขึ้นกระแทกฝังร่างมันเข้ากับตัวผม...น่าโมโห...เอามือซ้ายวางทาบที่หน้าท้อง...ส่วนมือขวายันไปด้านหลังเพื่อใช้เป็นแรงส่งตัวยามยกขยับเคลื่อนกายขึ้นลง...รับร่างของอีกคนที่นอนยิ้มร้ายจ้องมองมาไม่วางตา...วันนี้มันก็กลับมาร้ายใส่ผมอีกตามเคย


“ฮัก...อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...” ผมได้คุมเกมส์สมใจ...จะช้า...เร็ว...เบา...หรือแรงแค่ไหนก็ได้ดั่งใจ...ที่สำคัญผมได้กดไอ้พี่เหนือแล้วครับ...ได้ “กด” ลงไปแบบเน้นๆเลย...แค่คิดก็เจ็บใจ มึงหลอกกูอีกแล้วไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


“อึก...ปอนด์ครับ...ข้างในนะ” เวลาแบบนี้ละพูดเพราะ...ทำไมผมจะไม่รู้ความหมายที่มันขอ


“อ๊ะ...เคยห้ามพี่ได้ด้วยหรอวะ! อ๊ะ...แต่อาบน้ำให้ด้วยละกัน...อ๊ะ อือ” คุมเกมส์ต่อไปเรื่อยๆตามจังหวะที่ตัวเองบังคับ...เห็นสีหน้าตอนมันทรมานเวลาที่ผมขยับกายเชื่องช้าแล้วก็สะใจดีเหมือนกัน...ชอบแกล้งดีนัก...โดนคืนซะบ้าง


“อ๊ะ...อึก...ผมลืมถาม...ค่าปรับ อ๊ะ...ต้องจ่ายกี่รอบวะพี่?” เห็นมันยิ้มแบบนี้แล้วใจคอไม่ดีเลย


“ตามใจ”


“อ๊า...อึก..ตะ ตามใจผมหรอ?” มึงปราณีกูแล้วใช่ไหม...งั้นกูจ่ายแค่รอบเดียวพอ...ไม่อยากกดมึงแล้ว...คุมเกมส์อะไรก็ไม่เอาทั้งนั้น!!!!!


“ตามใจกูต่างหาก” เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!


“สัด!” เผลอสบถคำหยาบใส่มันไป...จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเพราะมันลงโทษผมด้วยการสวนกายขึ้นมากระแทกร่างผมรัวเร็ว...รู้อีกทีผมก็ครวญครางไม่หยุด...ตามใจมันก็...ปาไปเกือบฟ้าสางโน่นละครับผมถึงได้นอน ถ้ารู้ว่าจ่ายค่าปรับจะทำผมหมดแรงไปขนาดนี้ผมคงไม่ยอม...รู้แบบนี้เลือกติดคุกผมคงไม่ต้องออกแรงเองไปแล้ว...เพราะท่านผู้คุมคงเป็นคนจัดการให้เองทุกอย่าง


แต่ผมว่า...ผมไม่ควรทำ “ผิดพลาด” ให้ต้องโทษแบบนี้อีกจะเป็นการดีที่สุด


บอกแล้ว...ว่าผมน่ะคุมเกมส์?


บอกแล้ว...ว่าผมจะกดมันให้ดู?


เห็นไหมว่าผมทำได้...และได้ทำ!!!!!


แต่ทำไมผมถึงไม่ดีใจซกนิดเดียว....ไอ้เชี่ยพี่เหนือ....หยุดร้ายกับกูซักวันมึงจะตายไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



สำหรับเรื่องราวในวันนี้มันทำให้ผมได้รู้...ว่าผมจะไม่มีวันปล่อยให้มันหันหลังเดินจากผมไปอีก...ผมจะไม่ยอมยืนมองแผ่นหลังของมันที่ค่อยๆห่างออกไป...ผมสัญญากับตัวเองไว้แบบนั้น







            ไปต่อกันด้วยตอนพิเศษเลยนะคะ โบนัสเอาใจนักอ่านที่หายไปนานมากกกกกกกกกกก

[อเลนคุง]

             Special Valentine’s Day............... “อีกวัน”



“เหนือ เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง?” คงเป็นเรื่องยาก...กับการที่คุณจะวางเอกสารในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ


“ช่วงรับน้อง ยังไม่ได้เริ่มเรียนอะไรมาก”


“ฉันโทรไปบอกลุงของแกให้ช่วยดูแลแกไว้แล้ว มีปัญหาอะไรเขาจะช่วยจัดการทุกอย่างแทนฉัน”


“.............” อยากหายไปจากตรงนี้...อยากเดินหนีไปให้ไกลจากคนคนนี้


“แล้วนี่แกยังไม่เลิกแข่งรถอยู่อีกหรอ คณะที่แกเข้าใช่ว่าจะเรียนจบออกมาได้ง่ายๆ ถ้าแกยังทำตัวเหลวไหลไม่เลิก ฉันอาจจะต้องส่งแกไปเรียนเมืองนอกให้ห่างไกลเพื่อนเสเพลพวกนั้น” เป็นตัวผมที่คุณห่วงใย?...หรือแค่เพียงคำว่า “นวพงษ์พันธ์กูล” ที่ติดตัวผมออกมาตั้งแต่เกิด 


“คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามผม”


“เหนือฟ้า! อย่ายั่วโมโมฉันถ้ายังอยากใช้ชีวิตกับเพื่อนสองตัวชั่วๆของแกอยู่” แฟ้มเอกสารในมือถูกฟาดลงกับโต๊ะ...เวลาแบบนี้ใช่ไหม...ที่ผมได้อยู่ในสายตาคุณ


“.............” จำไม่ได้แล้วว่าเคยพูดจากันดีๆตอนไหน...ทุกครั้ง...เป็นผมเองที่เดินออกมา


“เฮ้อ...ฉันละปวดหัวกับแกจริงๆ ถ้ารู้ว่าแกเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะให้แกไปอยู่กับแม่แกซะ!” ต่างกันตรงไหน...อยู่กับใครก็ค่าเท่ากัน...คนหนึ่งใกล้ก็เหมือนไกล มีแต่คอยผลักไสให้ไกลห่าง...อีกคนก็ทิ้งไปให้อ้างว้าง ต้องเดียวดายอยู่ลำพัง


“............” อย่างน้อยตอนนี้ในหัวคุณก็พอจะมีเรื่องของผมอยู่บ้าง


“ตกลงแกจะไม่เลิกแข่งรถ แล้วก็ยังจะคบไอ้เพื่อนเลวๆพวกนั้นอยู่ใช่ไหม?”


“คุณจะด่าจะว่าอะไรผมก็ได้ แต่กับเพื่อนผมคุณไม่มีสิทธิ์!” เพื่อนชั่ว เพื่อนเลวที่คุณกำลังพูดถึงมันคอยอยู่ข้างกายผมมากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าพ่ออย่างคุณด้วยซ้ำไป


“แกเห็นเพื่อนดีกว่าพ่อหรอ!”


“ใช่” คิดแบบไหนก็แค่บอกไป...ไม่มีลังเลกับคำถามงี่เง่าแบบนี้


“ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ลูกทรพี!” ไม่รู้ทำไมถึงยิ้ม...ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหัวเสียมากแค่ไหน...ยิ่งรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก


“ผมไปได้แล้วใช่ไหม?”


“เฮ้อ...แล้วเงินที่ฉันโอนเข้าบัญชีให้แกทุกเดือนพอใช้ไหม?” กุมขมับ...ถอนหายใจ...ทำหน้าอมทุกข์...เคยมีครั้งไหนบ้างที่อยู่ต่อหน้าผมแล้วคุณจะส่งยิ้มมาให้...ไม่เลย...ผมไม่เคยได้เห็นมัน


“มีแค่สิ่งนี้สินะที่คนแบบคุณให้ผมได้ วางใจเถอะครับ เงินของคุณต่อให้ผมใช้ทั้งชาติก็คงไม่หมด” กำมือแน่น...อยากให้แน่นจนเป็นแผล...ให้เลือดซึมไหลออกมา...แทนความรู้สึกเย็นชาที่ผมเป็น...ถ้ายังร้องไห้ได้เหมือนตอนเป็นเด็กคงดี...มารู้ตัวอีกที...ก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว... “ไร้หัวใจ” ใครๆก็บอกว่าผมเป็นแบบนั้น


“เดี๋ยว...เมื่อไหร่กันเหนือฟ้า...ที่แกเลิกเรียกฉันว่า “พ่อ”...” ขาที่กำลังก้าวออกไป...จำต้องหยุด


“.............” นั่นสิ...เมื่อไหร่กัน...พอคิดย้อนดู...เมื่อไหร่กันที่คุณ...เคยทำตัวให้ผมควรเรียกว่า “พ่อ”...เมื่อตอนที่นั่งรอให้คนขับรถมารับกลับบ้านในขณะที่คนอื่นๆเดินจูงมือพ่อแม่กลับไป?...เมื่อตอนที่พ่อบ้านเซ็นลายเซ็นเป็นผู้ปกครองแทนให้ในทุกเรื่อง?...เมื่อตอนวันเกิดที่ผมได้ของขวัญราคาแพงกับการ์ดอวยพรเป็นข้อความเพียงไม่กี่บรรทัดในทุกๆปี?...เมื่อตอนที่ผมเห็นหน้าคุณในจอทีวีหรือในหน้าหนังสือพิมพ์มากกว่าการได้เห็นตัวจริงที่บ้าน?...แค่ส่วนหนึ่ง...เป็นเพียงส่วนหนึ่ง...แต่แค่นี้สำหรับผม...มันมากมายเกินกว่าจะเรียกคุณว่า “พ่อ”.................ไม่เคยอ้อนวอน ไม่เคยร้องขอ ไม่เคยพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกไป นานวันเข้าก็เริ่มกลายเป็นความชาชิน...จนไม่มีความรู้สึกอะไร...เฉยชาต่อทุกสิ่ง...สุดท้ายก็ไร้หัวใจ


“ฉันเป็นห่วงแกนะเหนือฟ้า”


“ถ้าคุณทำได้เพียงเสี้ยวหนึ่งของที่พูดบ้างคงดี” เป็นอีกครั้งที่ออกจากบ้านมาโดยไม่มีจุดมุ่งหมายว่าจะไปไหน เห็นสองข้างทางประดับประดาไปด้วยไฟกระพริบ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงวันนั้น...วันที่คนอื่นมี...แต่ผมไม่มีวันได้สัมผัส...วันแห่งความรัก


“มึงอยู่ไหนไอ้เหนือ” เสียงไอ้เพื่อนเลวที่ว่าดังลอดมาตามสาย


“บนรถ”


“กวนตีน ตอบกูมาว่ามึงกำลังจะไปไหน เดี๋ยวกูไปหา”


“..............”


“ไอ้เหนือกูมินนะ มึงอยู่ไหน พวกกูอยากเจอมึง” ไอ้แทนคงถูกแย่งโทรศัพท์...น้ำเสียงร้อนรนไม่ต่างกัน...เพื่อนเลวที่คุณว่า...มันอยากเจอหน้าผมมากกว่าคุณด้วยซ้ำ


“อยู่บนรถ”


“สัด! มันใช่เวลาไหม มึงไม่เป็นไรนะ”


“อือ”


“เวรเอ๊ย! มาแบบนี้ท่าจะแย่ มึงขู่มันเอาให้มันพูดให้ได้นะว่าแม่งอยู่ไหน!” เสียงไอ้แทนดังแทรกขึ้น ไม่ต้องให้ไอ้มินพูดซ้ำก็ได้ยิน


“เหนือฟ้า อย่าให้กูต้องถึงขั้นสั่งลูกน้องให้ตามไปลากตัวมึงมานะ” หึ...น้ำเสียงแบบนี้ค่อยสมเป็นมัน...ถ้าเหนือฟ้าแค่โดนมาเฟียขู่แล้วกลัว...คงไม่ใช่กูแล้วไอ้มิน


“...............” เลี้ยวรถจอดเทียบริมฟุตบาท เปิดประตูลงไป สถานที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้ไม่ชอบเลย แต่...แค่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน...ไม่รู้ว่ายังมีที่ให้กลับไปอยู่รึเปล่า


“ไอ้เหนือ!” น้ำเสียงโกรธได้ที่ เจ้าชายมาเฟียกำลังโมโหขีดสุด


“ไว้ค่อยเจอกัน กูไม่เป็นอะไร” ไม่รอให้มันได้พูดแทรกก็ชิงตัดสาย กดปิดเครื่อง...ตอนนี้แค่อยากอยู่คนเดียว แหล่งขายของขึ้นชื่อ...เคยถูกไอ้แทนลากมาอยู่สองสามครั้ง มันพาเด็กมาซื้อของ นิสัยอย่างมันไม่มีทางที่จะมาเดินซื้อของในตลอดนัดถนนคนเดินแบบนี้ รวมถึงตัวผมเองด้วย สินค้ามือสอง สินค้าทำเอง แหล่งรวมวัยรุ่น...มันไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่...บอกเลยว่าไม่ชอบ...แต่เพราะไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนในเวลาแบบนี้


“หล่ออ่ะแก”


“อุ๊ย! ให้เดินเป็นเพื่อนไหมคะ”


“หล่อ...แต่เย็นชาจัง” กี่เสียงรอบตัวที่พูด ได้ยิน ไม่เคยใส่ใจ ชาชินกับอะไรแบบนี้...ลุ่มหลงในรูปกาย...มัวเมา...เงินซื้อได้ทุกอย่าง...ไม่เว้นแม้แต่ศักดิ์ศรี


“..................”


“เขามองฉันด้วยแก กรี๊ดดดดดดด!” แค่จะดูของที่วางขายอยู่รายทาง รำคาญที่ถูกเบียดเลยหันไปจ้องแบบหงุดหงิดดันร้องออกมาเสียงดัง อะไรกันนักหนา น่ารำคาญเป็นที่สุด!


“เลิกเบียดซักที รำคาญ!” พอให้ถอยห่างกันออกไปได้บ้าง แต่ก็ยังถูกเดินตามมาไม่เลิก


“จบไปแล้วนะครับสำหรับเพลงเพราะๆจากสุดหล่อของเรา สาวๆคนไหนเทใจให้เขาคนนี้เชิญร่วมสมทบทุนกับพวกเราได้เลยครับ เพื่อเป็นทุนการศึกษาแก่น้องๆผู้ยากไร้นะครับร่วมทำบุญกับพวกเราได้ตอนนี้ ก่อนจะไปฟังเพลงต่อไป” ผมเห็นฝูงชนยืนล้อมวงดนตรีเปิดหมวก มองเห็นแค่ไกลๆ รู้ว่ามีกันสี่คน หนึ่งคนกีตาร์ ที่ผมมองไม่เห็นหน้า อีกคนเล่นเบส คนร้องนำหน้าตาโดดเด่น ส่วนคนที่ถือไมค์อยู่ตอนนี้ก็จัดว่าหน้าตาดี คงเรียกเงินได้ไม่น้อย


“ต่อไปให้มือกีตาร์ของเรามาร้องนำบ้างดีกว่านะครับ เสียงอาจจะไม่เพราะเท่ากับไนท์ที่เพิ่งร้องจบไปเมื่อซักครู่ แต่ก็ทนๆฟังเพื่อนผมหน่อยแล้วกัน ขอเสียงปรบมือให้ปอนด์หน่อยครับ” เสียงปรบมือดังขึ้น เดินเข้าไปใกล้อีกนิดเพราะอยากเห็นหน้า...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...หรือเพราะชื่อ...ปอนด์...เหมือนกับคนบางคนที่เคยเจอ


“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ” อีกนิดเดียวก็จะมองเห็นหน้าแล้ว...ตัวถูกชน...บ้าไปแล้วรึไง...คนชื่อเหมือนกันมีออกเยอะ...โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้น ทันทีที่เสียงกีตาร์แนว Acoustic Version ดังขึ้น...ตัดสินใจเดินผละออกมานั่งตรงม้าหิน...เสียงของใครบางคนดังขึ้น...นั่งฟังไปเงียบๆ...เหมือนถูกสะกดด้วยน้ำเสียงให้ตั้งใจฟัง

[เปิดเพลงอีกวัน ของซิงกูลาร์ตามไปด้วยจะเผลออมยิ้มเวลาอ่านค่ะ เผื่อใครอยากเข้าใจความรู้สึกของพี่เหนือในตอนนี้เพิ่มมากขึ้น ลองเปิดเพลงนี้ฟังด้วยนะ ]

อีกวัน ที่ตัวฉันลืมตา
และพบกับวันที่เป็นอีกวัน
ที่ฉันยังเดียวดาย

อีกวัน ที่ตัวฉันยังรอ
ให้พบกับวันที่ความผิดหวัง
ในใจฉันจางไป

ไม่พบ ไม่เจอ
กับวันเวลาดีดีเหล่านั้น
ไม่ถึง สักวัน
หนึ่งวันที่ต่างออกไป

หากในวันนั้นไม่ใช่วันนี้
และวันพรุ่งนี้ ยังมาไม่เคยถึง
หนึ่งวันที่ฝัน ยังเป็นแค่วันหนึ่ง
ที่ทำได้แค่รอ ตัวฉันก็คงต้องรอต่อไป...

“เพลงนี้ผมอยากมอบให้คนโสดทุกคนในวันแห่งความรักนี้นะครับ...บางครั้งการที่เรายังไม่ได้พบกันในวันนี้...อาจเพราะเวลาต้องการให้เรา “รอ” ใครบางคน...และเมื่อถึงวันที่เราได้พบกัน...วันนั้นการรอคอยจะสิ้นสุดลง” ไม่รู้ทำไมถึงได้เผลอยิ้มออกมา...อาจเป็นเพราะความคิดโง่ๆแบบนั้น...มันช่างน่าขัน...รู้ตัวอีกทีก็ตั้งใจฟังน้ำเสียงนี้จนลืมเรื่องร้ายๆไป...กับคนที่แม้แต่หน้ายังไม่เห็น...กลับมีแรงดึงดูดได้มากมายขนาดนี้


“วันนี้ก็เป็นแค่ “อีกวัน” สำหรับกู” หันไปมองกลุ่มฝูงชนเดิมที่เหมือนคนจะเพิ่มขึ้น...พูดออกไปแบบนั้น...ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ...ขับออกมา...อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่น่าเบื่ออย่างที่เคย...และ




“ถ้ามันจริงอย่างที่มึงพูด...ซักวันมึงกับกูคงได้พบกัน”

















ตอนพิเศษดีเลย์ไปหลายเดือนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ช่วงนั้นI-AMมันยังยุ่งเรื่องฝึกงานอยู่เลยทำให้แต่งได้ไม่จบค่ะ มาแต่งจบอีกทีก็ผ่านไปแล้วหลายเดือน แต่ไม่ว่ากันนะ อเลนอ่านแล้วชอบตอนนี้นะ ทำให้เข้าใจความคิด ความรู้สึก แล้วก็รักพี่เหนือมากขึ้นกว่าเดิมอีก

ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ทั้งตอนหลักและตอนพิเศษ ทุกความเห็นสร้างกำลังใจให้กับนักเขียนเป็นอย่างมากเลยนะคะ ถ้านักเขียนมีกำลังใจ อเลนก็จะมีนิยายมาอัพให้ทุกคนได้อ่านกันเรื่อยๆนะ เม้นกันเยอะๆนะ 




ปล. ยังมีตอนพิเศษอีกตอนนะ ขอให้อ่านให้สนุกค่ะ


















Special Part.............. “Summer Dream”

ฤดูร้อนสำหรับคุณคืออะไร?


ใครหลายคนเกลียดฤดูร้อน...หากแต่มีหนึ่งคนกลับรัก


เพราะฤดูร้อนนี้สำหรับบางคน...ฝันของเขากำลังเป็นจริง

[/b]






                            [Non Part]



“ร้อนมาก ร้อนสัด ร้อนเหี้ยๆเลยโว้ยยยยยยยย!” ผมแทบทนไม่ไหวหลังจากพาตัวเองเดินออกมาขึ้นรถหลังจากส่งงานเสร็จจึงขอแยกตัวกับพวกไอ้ปอนด์เพื่อกลับบ้านไปนอน เพราะเมื่อคืนพวกผมนอนค้างที่คณะ อดหลับอดนอนมาทั้งคืนยังมาเจอแสงแดดในยามบ่ายแบบนี้ทำเอาผมแทบคลั่ง...ผมเกลียดฤดูร้อน...โคตรของโคตรจะเกลียดเลย


“กูน่าจะพกร่มอย่างที่ไอ้ธามมันบอก เฮ้อ กลับบ้านไปขอดาร์ลิงมาติดรถไว้ซักคันคงดี” ดาร์ลิงที่ว่าก็แม่ผมเองนั่นแหละครับ นี่เป็นสรรพนามที่ผมใช้เทิดทูลท่าน


“เอ๊ะ! ขอโทษครับ ขอโทษ” เดินเลี้ยวตรงมุมตึก ร่างผมก็ถูกชนเข้าอย่างจัง ให้ตายสิ! คนกำลังหงุดหงิดอยู่ แต่ผมก็เป็นฝ่ายผิดด้วยที่รีบร้อนเกินไป พอเห็นว่าใครเป็นคนมาชน...ผมก็โกรธไม่ลงเลยจริงๆ


“เป็นไรไหมครับพี่ทีม?” ถามไปเพราะกลัวร่างบอบบางของคนตรงหน้าจะได้รับบาดเจ็บ รู้ว่าร่างกายของคนคนนี้มีค่ามากแค่ไหน เพราะเป็นถึงนักร้องคนดัง...ยิ่งได้เจอตัวใกล้ๆแบบนี้ก็ต้องยอมรับเลยว่าสวย...เป็นผู้ชายที่สวยสมคำล่ำลือจริงๆ...ผมเห็นพี่ทีมไม่บ่อยนักที่คณะ เพราะนานๆพี่แกจะเอางานมาส่งที คนดังก็แบบนี้แหละครับเวลาเป็นเงินเป็นทอง ใช่ว่าผมจะสนใจเรื่องของคนคนนี้หรอกนะครับ ก็แค่ไอ้คิมกับไอ้ปอนด์ชอบพูดกรอกหูอยู่ทุกวันเท่านั้นเอง


“มะ ไม่ พี่ไม่เป็นอะไร แล้วนนท์ละเจ็บตรงไหนรึเปล่า พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้นนท์ต้องเจ็บตัว” พูดไปก็จับแขน จับขาสำรวจร่างกายผมอย่างตื่นตระหนก ผมต่างหากที่ต้องห่วงกลัวพี่เจ็บ ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพชัดเจนก็คงเหมือนกับรถบรรทุกชนเข้ากับรถจักรยานนั่นล่ะ แล้วทำไมพี่จะต้องห่วงผมขนาดนั้นไม่เข้าใจ...พอรู้ว่าผมจ้องอยู่ก็รีบปล่อยแขนผมที่ลืมตัวจับไว้ทันที หน้าแดง หูแดง ไม่ยอมสบตาผมเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น...เหมือนคนกำลังเขิน


“เอ่อ ใจเย็นครับพี่ทีม นนท์ไม่เป็นอะไร ไม่มีแผล ไม่เจ็บตรงไหนซักนิดเดียว”


“เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย อ๊ะ! แต่นนท์ รู้จักพี่ด้วยหรอ?” ตาที่ว่าปกติก็โตอยู่แล้วตอนนี้กลับโตมากขึ้นกว่าเดิม แถมยังจ้องมาที่ผมแสดงอาการดีใจอย่างปิดไม่มิด ปากบางอมชมพูฉีกยิ้มสวยร่าเริงอวดสายตา...แล้วแบบนี้ผมควรจะตอบว่าอะไรดี


“ใครจะไม่รู้จักพี่ทีมคนดังละครับ แฟนคลับพี่ก็เยอะรวมถึงเพื่อนสนิทผมด้วย เดือนสถาปัตย์ที่หล่อแล้วดังก็มีแค่ไม่กี่คนหรอกนะครับ เพียงแต่พี่กับผมไม่เคยมีโอกาสได้คุยกันเท่านั้นเอง อีกอย่างผมเป็นฝ่ายต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่รู้จักผมได้ยังไง” ผมก็แค่คนธรรมดา ยศตำแหน่งอะไรก็ไม่มี แถมวันๆยังคลุกตัวอยู่แต่กับเพื่อนฝูงเป็นส่วนใหญ่ รุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จักก็มีแค่ในสายรหัส...แล้วกับคนดังระดับนี้...ทำไมถึงรู้จักผมได้?


“คะ คือ คือไนท์กับปอนด์เคยพูดถึงนนท์อยู่บ่อยๆ พี่ก็เลยรู้จัก...แต่ไม่กล้า...เอ๊ย...มะ ไม่มีโอกาสได้เข้าไปคุยด้วยซักที” นิสัยดีอย่างที่คนอื่นพูดไว้จริงๆ...คำว่าเพอร์เฟคคงน้อยไปสำหรับพี่ทีม...ไม่แปลกที่ไอ้คิมมันจะพร่ำเพ้อถึงขั้นยกเทิดทูลราวกับพี่แกเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แต่เอาเถอะ...ผมมันพวกไม่ใส่ใจอะไร...ใครดีมาก็ดีตอบ...แค่นั้น


“อย่างนั้นเองหรอครับ แล้วนี่พี่ทีมกำลังจะไปไหนหรอครับ?” ดูเหมือนอีกคนจะลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังรีบอยู่ ผมจำต้องเตือนสติให้พี่ทีมก่อนการสนทนาระหว่างเราจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้...อีกอย่างที่ที่เรายืนคุยกันอยู่มันก็กลางแดด...ขอย้ำว่ากลางแดด...ถึงผมจะถึกแค่ไหนแต่เรื่องความร้อนผมทนไม่ได้! กลับเป็นคนตรงหน้าผมที่มีสีหน้าสดใส มีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้า แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากยกยิ้มตลอดเวลา แค่มองหน้าผมก็ยิ้ม...พอผมยิ้มให้...ก็ยิ่งยิ้ม...ยิ้มอยู่นั่นแหละ...หรือเพราะพี่เขาเมาแดดหรอครับผมอยากรู้


“พี่กำลังจะเข้าบริษัทน่ะ แต่คงต้องไปแท็กซี่เพราะรถพี่น้ำมันหมด” เพิ่งเห็นอีกมุมของคนเพอร์เฟคแบบพี่ทีม...ก็เอ๋อใช่เล่นนะครับ ขับรถยังไงน้ำมันหมดยังไม่รู้...ท่ายกมือขึ้นเกาแก้มแบบเขินๆนั่นทำเอาผมใจเต้นแปลกๆ...บางที...ก็น่ารักไปนะครับ


“ให้ผมไปส่งไหมครับ ผมต้องผ่านไปทางนั้นพอดี” เห็นพี่ทีมฉีกยิ้มมากกว่าเดิม...ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ...เหมือนน้องหมาหูตั้งหางชี้เวลาเจอเจ้าของไม่มีผิด...คิดแล้วก็ต้องเผลอยิ้มตาม


“ได้หรอ? นนท์ให้พี่ไปด้วยได้หรอ?” ถามผมเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง แถมยังจับแขนผมเขย่าๆเป็นเด็กเจอของเล่นถูกใจแล้วอ้อนแม่ซื้อให้...พี่กำลังทำอะไรกับผมเนี่ย...หยุดทำตัวน่ารักใส่ผมได้แล้ว...หรือนี่จะเป็นแฟนเซอร์วิส?...ผมไม่ใช่แฟนคลับพี่นะครับ


“ได้สิครับ ผมว่าเราไปขึ้นรถดีกว่านะ คือตอนนี้ผมร้อนมากเลย” ช่วยรับรู้ว่าผมร้อนหน่อยเถอะครับ เอะอะอะไรก็จะยิ้มให้ลูกเดียว แดดเปรี้ยงขนาดนี้ยังสดใสร่าเริงอยู่ได้ ดูหน้าผมสิครับเหงื่อซกไปหมด


“อะ! พี่มีร่ม” พูดแล้วก็กางร่มสีน้ำเงินที่ถืออยู่ในมือก่อนจะยืดแขนสุดตัวเผื่อแผ่เงาร่มมาให้ผม...ห่วงผมก่อนตัวเองซะอีก...แฟนเซอร์วิสดีไปหน่อยนะครับ ทั้งที่ตัวโดนแดดไปเต็มๆแท้ๆ แล้วไหนจะเรื่องความสูงแค่ไหล่ผมนั่นอีก เห็นความพยายามในการยืดแขนยืดขาเล็กๆของคนตรงหน้าแล้วก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้...รู้ตัวอีกทีมือผมก็ฉวยเอาร่มมาถือไว้เอง ก่อนแขนอีกข้างจะรวบตัวคนร่างบางให้เข้ามาแนบชิดตัวผมเพื่อที่จะได้อยู่ในเงาร่มคันเดียวกัน...ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก...ผมกระชับแขนโอบตัวพี่ทีมแน่นขึ้นเพราะไหล่พี่ทีมยังโดนแดด...ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกห่วงคนตัวเล็กนี่จะร้อนมากกว่าตัวเองในตอนนี้ไปซะแล้ว


“ขอบคุณครับนนท์” เดินมาจนถึงรถของผมในสภาพแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน ดีนะครับที่ตรงนั้นไม่มีคน ไม่อย่างนั้นผมคงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งว่าแอบคบหาดูใจกับนักร้องหนุ่มชื่อดังโชว์หราแน่ๆ ผมเปิดประตูรถให้พี่ทีมเข้าไปนั่ง ก่อนตัวเองจะเดินวนมาที่นั่งด้านคนขับ


“ขอเปิดวิทยุนะครับพี่ทีม” ขับรถออกมาได้ซักระยะ ถนนเส้นนี้ขึ้นชื่อเรื่องรถติดอยู่แล้ว ถึงแม้ระยะทางจากมหาลัยไปบริษัทที่เป็นสังกัดค่ายเพลงของพี่ทีมจะอยู่ไม่ไกลกันมากนัก แต่เพราะการจราจรก็ทำให้กินเวลาในการเดินทางไปมากโขยิ่งบวกกับเวลานี้ตรงกับเวลาของคนเลิกงานด้วยคงไม่ต้องพูดถึง


“ตามสบายครับนนท์” หันมายิ้มให้ผมอีกแล้ว...ไม่จ้องหน้าก็ยิ้ม...ไม่ยิ้มก็เอาแต่หันมาจ้องหน้าผมตอนขับรถ...เป็นอะไรของเขานะ


“มีโค้กเย็นๆอยู่ในกระเป๋าที่วางไว้ตรงเบาะหลังนะครับ ผมลืมไปเลยว่าเพิ่งซื้อมา”


“นนท์อยากดื่มหรอครับ?” พี่ทีมเอียงคอถามผม...ให้ตายเถอะครับ...คนอะไรน่ารักได้ทุกเวลา...น่ารักได้ทุกอิริยาบถจริงๆ...โดนลำแสงน่ารักทะลุทะลวงรุนแรงกว่าความร้อนที่แผดเผาอยู่ตอนนี้ทำเอาผมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว


“ให้พี่ทีมนั่นแหละครับ ร้อนแบบนี้กินอะไรเย็นๆจะได้สดชื่นก่อนเข้างาน”


“นนท์ใจดี” พูดแล้วก็ก้มหน้า...แต่เห็นก็รู้ว่ากำลังเขิน...พี่จะแฟนเซอร์วิสผมบ่อยเกินไปแล้วนะครับ...เกิดผมหลงไปเป็นแฟนคลับพี่ด้วยอีกคนจะแย่เอา


“แบ่งกันนะ” พี่ทีมหันไปหยิบกระป๋องโค้กออกมาจากกระเป๋า บรรจงเปิดมันก่อนจะเอาหลอดเสียบเข้าไปแล้วดูด...ทำหน้าตาสดชื่นเต็มที่...จริงๆก็คงจะร้อนแบบผมเพียงแต่ความอดทนของพี่ทีมสูงกว่าผมมาก


“อะ ตานนท์บ้างแล้ว” พี่ทีมยื่นขวดโค้กส่งให้ผมบ้าง


“นนท์ขับรถอยู่นะครับ ป้อนหน่อยได้ไหม?” ไม่รู้ทำไมถึงได้พูดออกไปแบบนั้น...หรือเพราะอยากเห็นอีกคนแสดงอาการเขิน...ซึ่งมันได้ผล...ได้ผลมากด้วย...แก้มที่ว่าแดงแล้วตอนนี้กลับแดงยิ่งกว่าเดิม...แถมรอยยิ้มที่คอยแต่จะส่งมาให้ผมในตอนนี้กลับฉีกยิ้มกว้างและสดใสเป็นเท่าตัว...กลายเป็นว่าผมก็ชักจะเริ่มเขินไปด้วยแล้วสิ


“.......................” มือเรียวจับหลอดแล้วยื่นมาใกล้ปากผม...ผมก้มลงไปดูด...ก่อนจะแสดงสีหน้าสดชื่นให้อีกคนได้อมยิ้ม


“แบบนี้เหมือนจูบทางอ้อมเลยนะครับ” บึ้ม! เหมือนผมจะเห็นหน้าของคนข้างๆระเบิด...สงสัยผมจะแกล้งแรงไป...ถ้าพี่ทีมมุดหน้าลงไปกับกระจกรถได้...ผมว่าพี่คงทำไปแล้ว...พี่ทีมแสดงหลายมุมให้ผมได้เห็น...พี่ทีมที่ผมเห็นในทีวี กับ พี่ทีมที่อยู่ข้างๆผมตรงนี้เหมือนเป็นคนละคน...และแน่นอนว่าผมชอบพี่ทีมที่อยู่ตรงนี้มากกว่า


“ใครว่านางฟ้าอยู่แค่บนฟ้า~” จังหวะเหมาะที่เพลงจากวิทยุเปิดเพลงของวงโปรดและท่อนที่ผมชอบขึ้นมาพอดี...เป็นช่วงที่เราสองคนต่างเงียบ...เลยทำให้เนื้อเพลงท่อนนี้ส่งผ่านความรู้สึกของผมตอนนี้ได้ชัดเจน


“เหมือนในเพลงเลยนะครับ” ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ...ในขณะที่เพลงนี้ยังคงดังต่อไป...และเนื้อเพลงท่อนนั้นกำลังจะวนกลับมาอีกครั้ง


“นนท์หมายถึงอะไรหรอครับ”


“ใครว่านางฟ้าอยู่แค่บนฟ้า.......................แต่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมตอนนี้ไง” ผมพูดต่อจากเนื้อเพลงที่วนกลับมาอีกรอบ...ให้ตายเถอะไอ้นนท์ นี่มึงกลายเป็นคนเสี่ยวขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดแล้วอยากจะเอาหัวโขกพวงมาลัยตาย...แทบไม่กล้าหันไปมองคนข้างตัวในตอนนี้เลยครับ...อายเกินกว่าจะสู้หน้า


“เอ่อ พี่ทีมชอบฤดูร้อนไหมครับ ผมไม่ชอบฤดูร้อนมากๆเลย มองไปทางไหนก็เหมือนจะมีแต่ไฟลุกพรึ่บพรั่บเต็มไปหมด” ต้องหาเรื่องชวนคุยกลบความเสี่ยวเมื่อครู่นี้ก่อนครับ...ไม่อย่างนั้นคงได้นั่งเงียบไม่กล้ามองหน้ากันไปแบบนี้ตลอดทางเพราะต่างคนต่างอายแน่ๆ


“แต่พี่ชอบฤดูร้อนนะ..................เพราะฤดูร้อนทำให้ฝันของพี่เป็นจริง”


“เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะครับ” เป็นเพราะท้ายประโยคพี่ทีมพูดเสียงเบาเกินไปจนทำให้ผมไม่ได้ยิน...รู้แค่ตอนพี่เขาพูดทั้งสีหน้า แววตา และรอยยิ้ม...เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจนผมรู้สึกได้...สงสัยพี่ทีมคงจะชอบฤดูร้อนมากจริงๆ


“ขอบคุณนนท์มากเลยนะครับที่มาส่ง เอ่อ ถ้าไม่ว่าอะไรพี่ขอเบอร์โทรศัพท์นนท์ได้ไหม พอดีพี่อยากจะเลี้ยงข้าวขอบคุณนนท์” พอรถผมจอดเทียบที่หน้าบริษัท พี่ทีมก็หันมาขอเบอร์ผม ผมบอกเบอร์โทรศัพท์ตัวเองให้พี่ทีมไป...ก่อนคนตัวเล็กจะโบกมือทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าตึก แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองผมเป็นระยะๆ...จนตัวเองเดินชนประตูกระจกเข้าอย่างจัง ทำให้ยามถึงกับต้องวิ่งมาดู...ผมกลั้นขำไว้ไม่อยู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นรถ...คนอะไรน่ารักแล้วยังซุ่มซ่ามอีก...อีกคนคงจะอายถึงได้รีบวิ่งขึ้นตึกไปทันที...ผมมองจนร่างบางลับสายตาไปก่อนจะเริ่มเคลื่อนรถออกจากหน้าบริษัท


“..........................” ขับไปได้ซักพักก็มีเสียงเตือนจากแอพพิเคชั่นไลน์ให้รับแอดใครบางคน...ผมเผลอยิ้มไปในทันทีที่เห็นรูปดิสของคนคนนั้น...จะเป็นใครซะอีกนอกจากคนที่วิ่งเอาหน้าไปชนประตูเมื่อซักครู่


“ขนาดสเตตัสยังขึ้นว่า ฉันรักฤดูร้อน” ชอบจังเลยนะหน้าร้อนเนี่ย ก่อนจะมีข้อความส่งมาถึงผม


หัวเราะเยาะคนอื่นนิสัยไม่ดี


พร้อมกับสติ๊กเกอร์กระต่ายโคนี่ทำหน้าโกรธ...เห็นแค่นั้นผมก็ถึงกลับหลุดขำออกมาอีกรอบ ก่อนจะกดส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวน์ไปง้อขอโทษ อีกคนกดอ่านแต่ก็ไม่มีอะไรส่งตอบกลับมา ตอนนี้คงกำลังทำงานอยู่ ผมเก็บโทรศัพท์เข้าที่ก่อนจะหันมาสนใจขับรถต่อ...รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมมาก





บางครั้งฤดูร้อน...ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดไว้ซะทีเดียว



หรือเป็นเพราะใครบางคนที่เข้ามาทำให้ฤดูร้อนของผมเปลี่ยนไป?





















ตอนนี้เป็นคู่ของพ่อนนท์นะคะ ไม่รู้ว่าพ่อนนท์จะรู้ไหมนะว่าตัวเองได้ทำให้ความฝันของรุ่นพี่บางคนเป็นจริงไปซะแล้ว แต่อเลนก็เพิ่งจะรู้นะคะว่าพ่อนนท์ของเพื่อนๆก็เสี่ยวใช่เล่น โดยส่วนตัวอเลนชอบตอนนี้มากอ่านไปยิ้มไปค่ะ เลยขอI-AMให้มันแต่คู่อื่นๆน่ารักๆๆๆๆแบบนี้บ้าง มันบอกจะจัดให้ค่ะ แต่จะเป็นคู่ไหนคอยลุ้นกันเอานะ


ปล.ให้ดอกไม้กับนักอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะคะ I-AMมันฝากมาบอกว่าคิดถึง แวะไปที่เพจI-AMได้เลยนะ

ปล.2 ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ อเลนอัพเอาใจแบบรวดเดียวจบ ส่วนI-AMก็นั่งปั่นต้นฉบับแบบข้ามวันข้ามคืนไปแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็ให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้กันต่อไปเรื่อยๆนะ ขอบคุณสำหรับคนที่รอค่ะ

[My_yunho]

โครตคิดถึง เหนือ-ปอนด์เลยๆๆๆๆ

ปอนด์นายฮามากๆๆๆๆๆ น่าร๊าาากที่สุด
ได้กดเหนือสมใจ 555+

[kinjikung]

อุต๊ะ ตาฝาดหรือไร เหนือ ปอนด์

[kaokorn]

ขอบคุณคร้าบบบบบ กลับมาอีกครั้งได้อ่านอย่างจุใจ
แต่พอได้อ่านก็อยากอ่านอีก อย่าหายไปนานขนาดนี้อีกนะคร้าบบบบ ขอร้อง
ปอนด์น่ารักเช่นเคย อิจฉาไอ้พี่เหนือจริงๆเลย
เอาตอนต่อไปมาส่งไวไวนะฮะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยอ่ะ

[nu-tarn]

มาต่อแล้ว ดีใจอ่ะ
หนูปอนด์ก็ซื่อได้ใจจริงๆ อย่างนี้แหละถึงจะสมเป็นหนูปอนด์
 

[Melodyme]

ในที่สุดก็มาต่อ!
หายไปซะนานเลย
มาต่อคราวนี้ได้อ่านเต็มที่เลย ขอบคุณมากนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ทั้งคนแต่งคนลงเลย   

[wiwari]

เต็มอิ่มแบบยาวๆ  ปอนด์มันล้ำจริงๆ พี่เหนือโชคดีมากๆที่ได้มันเป็นแฟน555 
ใครจะคู่ชีต้าร์น้ออออออ

[mild-dy]

มาจิ้มๆ คิดถึงมากกกก

[double9JH]

คิดถึงเหนือปอนด์มากๆ

ได้อ่านเต็มที่สุดๆ แล้วมาต่ออีกนะค้าาา
 

 

[๐๐ตะวัน๐๐]

ปอนด์ก็ยังซื่อได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ 

ชอบคู่นนท์กับทีมอ่ะน่ารักสุดๆ

[minus27]

น้องปอนด์ กะ เหนือฟ้าาาาาาา