“รีบกลับกันเถอะพี่ ผมง่วงมากเลย” รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเข้าไปนั่งในรถทันทีที่เดินมาถึง เหงื่อท่วมตัวเลยครับ ตอนนี้โรคหึงหายไปแล้ว แต่อีกคนมันดันเป็นโรคหื่นขึ้นมาแทนนี้สิ ผมจะทำยังไงดี
“อย่าคิดว่าไม่รู้นะ” อะไรวะ ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ขับรถก็มองทางสิครับจะหันมามองหน้ากูทำไม รู้ไหมว่ากูเขินมาก!
“รู้อะไร? พี่ทำไมชอบพูดในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจนักวะ”
“รู้ว่ามึงมัน...ขี้หึง” แปร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด! สีหน้าผมคงชัดเจนพอๆกับอุณหภูมิที่เดือดพุ่งเร็วทะลุปรอทวัดไข้
“เฮ้ย! ไม่หึง ใครหึง พี่อย่ามั่ว!”
“แล้วที่นั่งหน้าบึ้งจ้องมาที่กูตลอดเวลาที่ผู้หญิงพวกนั้นเข้าใกล้กูหมายความว่าไง”
“พี่เห็น?!”
“ตอนแรกก็ไม่เห็น แต่เพื่อนๆกูมันบอก กูเลยขอทดสอบอะไรนิดหน่อย”
“อย่าบอกนะว่า...” ที่เขยิบเข้าไปใกล้เธอ ที่สบตาหวานใส่กัน ที่อิงแอบแนบชิดสนิทสนม หัวเราะกันสนุกสนาน เบิกบานลั้ลลาหน้าเท่าถาด จริงๆแค่อยากจะรู้ว่ากูหึงไหม?
“ไม่ลงทุนไปหน่อยหรอพี่ อีกนิดก็จะกอดกันได้อยู่แล้ว”
“ก็คิดว่าจะลองดูถ้ามึงไม่ยอมรับ”
“พี่!”
“ครับ?” ตอนนี้จากหึงเป็นโกรธแล้วครับ มันน่าโมโหจริงๆ
“นิสัยว่ะ”
“ใครกันที่ปากแข็งจนกูต้องใช้วิธีนี้ กูแค่อยากให้มึงแสดงออกถึงความรู้สึกของมึงก็เท่านั้น...หรือมึงไม่เคยรักกูเลย?”
“ไม่ใช่...ผะ ผมแค่ไม่รู้จะแสดงออกแบบไหน ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง...มันไม่ง่ายเลยสำหรับผม”
“มึงคิดกับกูแบบไหนก็แค่แสดงออกมาแบบนั้น...แบบที่กูทำให้มึง...กูรักมึงมากนะปอนด์” เหมือนทุกครั้งที่มันบอกผม...สายตาไม่เคยโกหก...มีแต่แสดงถึงความจริงใจ...มั่นคง...แน่วแน่...กลับเป็นผมเองที่ไม่เคยพูดคำนั้นออกไป...ผมเองที่ไม่กล้าแสดงออกถึงความรู้สึก...คำว่า “รัก” ของผม...มันพูดยากนะครับพี่เหนือ
“..............................”
“ปอนด์...กูชอบที่มึงเรียกแทนตัวเองแบบนั้นกับกู” กับเรื่องเล็กน้อยที่ผมแทบไม่ได้ใส่ใจ...สำหรับมันกลับจดจำ...และล้ำค่าเสมอ
“..............................”
“รักกูบ้างได้ไหม? ไม่ต้องเท่าที่กูรักมึง...ขอแค่ครึ่งหนึ่ง...แค่ครึ่งเดียวที่กูรักมึงก็ยังดี”
“ผมคงทำไม่ได้ว่ะพี่...................................................เพราะตอนนี้ผมว่ามันคงเกินครึ่งไปแล้ว” มันเบรกรถจอดหลบข้างทางทันที ยังทำอะไรตามใจเหมือนเคย
“จะได้ยินตอนไหน?...กูจะได้ฟังไหม...คำว่ารักจากปากมึง” สองมือโอบใบหน้าผมไว้...สายตามันจับจ้องมาที่สายตาผม
“ผมบอกไปแล้วแต่พี่ไม่ได้ยินเอง” มันทำหน้าสงสัยทันที
“ตอนไหน?”
“เมื่อคืน”
“อย่าโกหก กูไม่ชอบคนโกหก มึงก็รู้!”
“ไม่ได้โกหก บอกไปแล้วไง เมื่อคืน”
“เมื่อคืน?...ที่มึง...”
“เออๆๆๆๆนั่นแหละๆๆๆๆๆๆ” รีบพูดแทรกก่อนที่มันจะพูดประโยคน่าอายออกมา ก็เมื่อคืน...ผมอยู่บนตัวมันแทบทั้งคืน...เสียท่าเพราะคำพูดตัวเองล้วนๆ
“กูได้ยินแต่เสียงคราง”
“พี่เหนือ!”
“แล้วก็...เสียว...เอาอีก...แรงๆ...อย่าหยุด”
“มึงหยุดพูดเลยไอ้พี่เหนือ” รอยยิ้มกวนบาทา สายตากวนโมโห อยากจะเตะกระเด็นออกนอกรถไปให้ไกล มือไม้ก็อยู่ไม่สุข จะลูบอะไรนักหนาแก้มคนอื่น ทั้งจูบทั้งหอมไปมันยังไม่พออีกหรอวะ แต่คนแบบมึงก็ไม่เห็นเคยพอซักที
“บอกก่อนว่าพูดตอนไหน ถ้าไม่บอกกูจะเอามึงบนรถนี่แหละ”
“เฮ้ย!!!!!” รีบดันตัวมันไว้ทันที คนแบบเหนือฟ้าพูดจริงทำจริงซะด้วย ให้ตายเถอะ ผมเบื่อมันเวลาแบบนี้จริงๆ คนอะไรโคตรดื้อด้าน ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอ้หื่น!!!!!
“ปอนด์”
“ก็บอกตอนนั้นไง”
“ปอนด์” แล้วจะแรงควายไปไหนวะ อ๊ากกกกกกกก! อย่าไซ้ซอกคอแค่รอยเดิมกูก็จะกลบไม่มิดอยู่แล้ว ไอ้หื่นกาม!
“บอกตอนที่พี่กอดผม ก่อนผมจะหลับ...ผมบอกไปแล้ว คำที่พี่อยากฟัง”
“กูไม่เห็นได้ยิน”
“ก็พี่ไม่ฟังเอง”
“พูดอีกได้ไหมครับ?” อย่ามาอ้อนซะให้ยาก ไม่พูดเว้ย! สายตาออดอ้อนแล้วไง...ทำสีหน้าเหมือนลูกแมวตัวน้อยอ้อนเจ้าของแล้วไง...ไม่ยอมหลงกลง่ายๆหรอกคราวนี้
“ไม่พูดแล้วครับ”
“แฟนพี่ทำไมใจร้าย?”
“ไม่ใจร้ายครับ เพราะบอกไปแล้วแต่พี่ไม่ได้ยินเอง”
“พูดอีกครั้งไม่ได้หรอครับคนดี?” ลิมิตความน่ารักของไอ้พี่เหนือมันจะเพิ่มขึ้นทุกครั้งเวลาที่อยากได้อะไรมากๆครับ ซึ่งถ้าใครหลงกลเข้า...ไม่มีทางหลุดออกจากกับดักนี้ไปได้แน่นอน
“คำ “คำนั้น” ของผมสำคัญมากเลยนะครับ ถ้าพูดออกมาได้ง่ายๆ...จะเรียกได้ว่า “สำคัญ” หรอครับ” เพราะผมรู้ถึงความแตกต่างของเราสองคน...เพราะผมรู้ว่าพี่อยู่สูงกว่าผมมากแค่ไหน...ถ้าผมปล่อยใจไปทั้งหมด...วันข้างหน้าที่พี่หมดรักผมแล้ว...ผมคงไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่จิตวิญญาณ...ให้ผมได้หลงเหลือ “คำนั้น” ไว้คอยเหนี่ยวรั้งให้พี่อยู่กับผมตลอดไป...ไม่ได้เลยหรอครับ?
“กูจะถือว่าการที่กูมีมึงอยู่แบบนี้...ใช้แทนคำ “คำนั้น” ที่กูรอฟัง...ขอได้ไหมวันที่มึงมั่นใจ...วันนั้นมึงจะพูดคำว่ารักให้กูได้ยินแบบชัดเจน”
“วันนั้นผมจะตะโกนดังๆให้คนทั้งโลกได้รับรู้ไปเลย”
“หึ มึงมันดื้อ! แล้วทำให้ได้อย่างที่พูดด้วย” พูดจบก็หอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ๆ
“จะถึงห้องไหมครับวันนี้?” มันยอมละริมฝีปากออกจากใบหน้าผมไปอย่างอ้อยอิ่ง เสียดายอะไรนักหนาครับ เมื่อคืนก็ตักตวงไปเยอะแล้วไม่ใช่รึไง...ใครกันที่ฟัดแก้มจนช้ำ...จูบปากจนบวมเจ่อ...แถมยังให้คอยเรียกชื่ออยู่ตลอดเวลา...นิสัยชอบเอาแต่ได้
“ถึงห้องมึงก็ไม่ได้นอนอยู่ดี” หันขวับไปมองหน้ามันทันที ตอนนี้มันทำหน้าที่ขับรถต่อได้แล้วครับ
“พี่พูดหมายความว่าไงวะ? ทำไมผมถึงไม่ได้นอน ผมจะนอน ผมง่วง!”
“เลิกโง่ซักนาทีได้ไหม กูขอ” มันใช่เรื่องที่จะให้กันง่ายๆหรอครับมาขออะไรยากๆแบบนี้ มึงช่วยขอในสิ่งที่กูทำได้ง่ายๆหน่อยไม่ได้รึไง ไม่เห็นใจกันเลย มึงมันไม่ใช่คน!
“มันยากไปว่ะพี่ ขออย่างอื่นได้ไหม?”
“งั้นขอกอดมึงแทนแล้วกัน” มันทำหน้าเหนื่อยใจที่สุดในชีวิต อะไรกันวะ กูต่างหากที่ควรเหนื่อยใจ!
“ไม่ให้ครับ เมื่อคืนพี่ทำไปแล้ว วันนี้ห้าม!”
“คิดว่าห้ามได้?” ไม่คิด แต่จะไม่ยอมแล้ว ไม่สงสารกูบ้างรึไงวะ!
“ได้ครับ เพราะนี่ร่างกายผม ผมมีสิทธิ์มากกว่าพี่”
“แล้วใครที่เมื่อคืนยังออนท็อ...”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! พี่อย่าพูดนะ!” ยังจะมายิ้มกวนใส่อีก ชอบแกล้งกูอยู่เรื่อยเลย
“มึงมันน่ารัก”
“แต่มีคนบอกว่าผมทำตัวไม่น่ารัก”
“ใคร!” งานเข้าแล้ว มันเสียงแข็งใส่ผมทันที ไม่น่าไปกระตุ้นต่อมเหนือฟ้าขาโหดเข้าให้เลยผม
“.....................”
“กูถามว่าใคร!” เอาแล้วสีหน้าแบบนี้ มีได้เลือด ผมไม่น่าพูดขึ้นมาเลย
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ แค่พูดกันขำๆ”
“กู! ถาม! ว่าใคร!” โหดไปนะ กูกลัว อารมณ์ขึ้นลงๆสงสัยวันนั้นของเดือนเวียนมาบรรจบ
“พี่แชมป์ครับ พี่แกแค่พูดเล่นๆแกล้งผม”
“คนที่ว่ามึงได้ต้องเป็นกูเท่านั้น ห้ามฟังคำพูดคนอื่นอีก” เผด็จการขั้นล้างผลาญ เหนื่อยใจกับมันจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียง ขอไหลไปตามน้ำให้รอดวิกฤตินี้ไปก่อนแล้วกัน
“ครับๆๆ ฟังพี่เหนือ เชื่อพี่เหนือ คนเดียวเลย”
“แล้วก็ต้อง ...........................................................................รักกูคนเดียว... ด้วย”
“...........................” ไม่หันมามองหน้ากันแบบนี้แสดงว่ามันเขินอยู่ อยู่กับมันแล้วต้องตามอารมณ์มันให้ทันครับ บทจะโหดก็เล่นเอาสยอง บทจะน่ารักก็ออดอ้อนจนใจสั่นหวั่นไหว บทจะหวานก็หวานเกินกว่าใจจะทานทน...แทบหายใจไม่ทัน...หัวใจพองโตคับแน่นอกไปหมด...ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...ที่เวลามองท้องฟ้าทีไร...เหนือฟ้าของผม...มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ
ผมอยากให้เวลาแห่งความสุข...อยู่กับเราไปนานๆ...
เพื่อที่ซักวันผมจะได้เอ่ย “คำนั้น” ให้มันฟัง
[ Cheetah Part ]
“ต้าร์อยากรู้เรื่องไอ้เหนือไปทำไม?” พี่กรเพื่อนสนิทพี่ชายผมถามผมขึ้นมา
“ผมจะแก้แค้นให้พี่เสือ”
“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ไหมชีตาร์ เรื่องราวระหว่างไอ้เสือกับไอ้เหนือมันจบไปแล้ว ต้าร์จะแก้แค้นให้ได้อะไรขึ้นมาอีก” จบไปแล้ว เป็นคนอื่นก็พูดได้สิครับ แต่มันไม่ใช่กับผม ไม่ใช่กับพี่ชายที่ผมรักและคารพเหนือสิ่งอื่นใด ใครจะอยากเห็นพี่ตัวเองต้องเจ็บกาย แต่ที่ทำให้ผมทนไม่ได้คือการที่เห็นพี่ผมต้องเจ็บปวดใจ แอบร้องไห้คนเดียว เมาเหล้าแทบทุกวัน เพราะคนที่ตัวเองรักถูกแย่งไป...ผมก็แค่อยากทวงหัวใจของพี่เสือคืนมา...ทวงคืนทุกอย่างที่ควรจะเป็นของพี่เสือมาตั้งแต่แรกเท่านั้นเอง
“ต้าร์ตัดสินใจแล้ว พี่กรอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เลย ต้าร์จะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง” รวบรวมข้อมูล ทั้งนิสัย ความชอบ เรื่องส่วนตัว ไม่มีสิ่งไหนเกี่ยวกับไอ้เหนือที่ผมไม่รู้...เพื่อแผนการที่ผมวางเอาไว้
“พูดเหมือนง่าย ต้าร์ก็รู้ว่ากำลังเล่นกับไฟ...ไฟที่ความร้อนสูง ถ้าเผลอกระโจนลงไป มีแต่ตัวเองจะมอดไหม้”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะครับ ถ้าไฟที่ใครๆต่างกลัวมีจุดอ่อน”
“ปอนด์”
“ถ้าผมทำให้มันเลิกกันได้...พี่เสือจะได้พี่ปอนด์คืน ส่วนผมก็จะได้ความสะใจ”
“คิดว่าจะแย่งไอ้ปอนด์มาจากมันได้ง่ายๆหรือไง?!”
“แล้วใครว่าผมจะแย่งพี่ปอนด์...คนที่ผมจะแย่ง...............คือไอ้เหนือ”
“แน่ใจแล้วหรอที่จะทำแบบนี้?” คำถามที่ผมเคยถามตัวเองมาแล้วเป็นร้อยๆรอบ...คำตอบที่ผมให้กับตัวเองคือ ผมตัดสินใจแล้ว ความเจ็บปวด ความแค้น การทวงคืนทุกอย่าง ผมจะเป็นคนแบกรับไว้เองทั้งหมด
“ครับ ผมตัดสินใจแล้ว ขอแค่พี่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ให้รู้แค่เราสองคน ผมไม่อยากให้พี่เสือรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด...จนกว่าแผนการของผมจะสำเร็จ”
“เพราะนี่คือการตัดสินใจของต้าร์ พี่คงห้ามอะไรไม่ได้ แต่พี่อยากบอกอะไรไว้อย่างนะ...ความรักไม่ใช่เรื่องที่เราจะเอามาใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้น...สุดท้ายแล้วอาจเป็นตัวต้าร์เองที่ต้องเจ็บปวด...จะทำอะไร คิดให้ดีก่อน”
“จะไม่มีวันนั้น...จะไม่มีวันที่ผมและพี่เสือต้องเจ็บปวดเพราะคนอย่างไอ้เหนืออีก ผมอยากให้พี่มั่นใจในตัวผม”
“ของใกล้ตัวเพราะอยู่ใกล้เกินไปสินะถึงไม่มีใครมองเห็น...ไม่ว่าจะเป็นนายหรือพี่นาย”
“ผมไม่เข้าใจที่พี่กรพูด...พี่อยากจะบอกอะไรผมกันแน่?”
“เปล่าหรอก...พี่แค่ รู้สึกว่าตัวตนของพี่เคยมีอยู่บนโลกนี้บ้างไหมก็เท่านั้น”
“พี่กร?”
“ถ้าเกิดเรื่องอะไรก็มาหาพี่ได้เสมอ พี่พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยตลอดเวลา...เพราะพี่ก็ “รัก” ไอ้เสือ ไม่น้อยไปกว่าที่ต้าร์รักหรอกนะ”
“.........................” คำว่ารักของพี่กร ช่างแผ่วเบา...ราวกับถ้าไม่ตั้งใจฟังจริงๆคงไม่ได้ยิน หรือถ้าเพียงแค่มีลมพัดผ่าน...คำว่ารักนั้นก็คงจะถูกพัดพาไปตามสายลมนั้น...สุดท้ายก็คงไม่มีใครได้ยิน
“อย่าลืมคำพูดของพี่นะ จะทำอะไรคิดให้ดีก่อน...พี่ไม่อยากเห็นต้าร์ต้องเจ็บเหมือนไอ้เสือ”
“พี่จะไม่มีวันได้เห็นแน่ครับ พี่เชื่อฝีมือผมได้เลย หัวใจไอ้เหนือ...จะต้องมาเป็นของผม...แล้วผมจะปล่อยพี่ปอนด์กลับคืนให้พี่เสือ”
เพราะคือคนสำคัญ
เพราะเป็นพี่ชายที่รักยิ่ง
เพราะเป็นพี่เสือของชีตาร์
น้ำตาของพี่ชาย...ความเจ็บปวดของพี่ชาย...หัวใจของพี่ชาย...”คำนั้น” ของพี่ชาย
ผมจะเป็นคนทวงคืนกลับมาทั้งหมด!
ปล. อเลนขอแก้คำผิดนะค่ะ I-AM มันสับสนชื่อตัวละคร จากทิกเกอร์เปลี่ยนเป็นน้องชีตาร์นะคะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>มีต่อ Halloween’s party นะคะ
หัวข้อ: Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) Special Children’s Day 9/01/2016 P.60 (อ่าน 1079618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก