34. พี่เสือ น้องกระต่ายกับกีฬาสี
เด็กๆ ขึ้นม. สองกันแล้ว หลังจากโดดเรียนวันแรกไป กระต่ายก็หายดี แต่เหมือนพี่เสือจะยังไม่ไว้วางใจ ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายถือร่มคอยกางกันแดดให้น้องเล็กตลอด ทำให้เด่นเข้าไปใหญ่
กระต่ายน้อยที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรในตอนแรก พอเข้าประตูโรงเรียนชักจะเอะใจแล้ว ใครๆ ก็หันกลับมามองตัวเองกับพี่เสือทั้งนั้น ตอนแรกน้องเล็กคิดว่า ทุกคนคงมองพี่ชายมากกว่า แต่พอเจอสายตาจับจ้องมากๆ เข้าถึงเริ่มเข้าใจ
"พี่เสือ หยุดเถอะ" กระต่ายกระซิบเสียงเบา หากพี่ชายที่ยืนกางร่มบังแดดให้น้อยกลับทำหน้าตาย ตอบกลับหน้าตาเฉย
"หยุดอะไร ?"
"ฮื้อ! หยุดกางร่มเถอะ! หนูอายเค้า!"
"อายใคร!?" พี่ชายขึ้นเสียง กวาดไปมองรอบๆ บรรดาสายตาอยากรู้อยากเห็นเบือนไปทางอื่นกันหมด กระต่ายน้อยได้แต่หน้าแดงก่ำ พี่เสือนะพี่เสือ... ทำไปได้
"ฮื้อ! ไม่เอาแล้ว!" เจ้าตัวเล็กเบือนหน้าหนี รีบเผ่นดีกว่า อยู่ไปก็มีแต่เป็นจุดสนใจ
"ไม่ได้นะ เดี๋ยวโดนแดดแล้วต่ายน้อยไข้กลับ" พี่ชายไม่อนุมัติ คว้ามือบางแน่นหนาทำให้น้องได้แต่ครางอย่างอับอาย
"กูว่าละ เด่นชิบหาย" ลูกโป่งเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ เดินควงมากับฝน สอางค์และจัมโบ้
"มึงนี่ก็ เดี๋ยวน้องก็ร้องหรอก" สอางค์โบกศีรษะคนปากไม่ดีไปทีนึง ก่อนรีบดึงตัวกระต่ายน้อยมากอดเล่น
"นุ๊มนุ่มมมมมมม"
"โอ๊ยยย ฟินมั๊ยมึง ?" ฝนเข้ามาร่วมวง ระริกระรี้จนคิ้วพี่เสือกระตุก
แขนพี่ชายรีบคว้าร่างเล็กกลับมาก่อนกระต่ายน้อยจะกลายเป็นตุ๊กตาให้เพื่อนเล่น
"มีอะไร ?"
"เออๆ หัวหน้าห้องมันเรียกห้องเรารวมน่ะ" โรงเรียนของเด็กๆ เป็นโรงเรียนรัฐ มีนโยบายให้เด็กๆ อยู่ห้องเดียวกันไปตลอดสามปี ฝน สอางค์ ลูกโป่ง จัมโบ้ และสองพี่น้องจึงอยู่ครบแก๊งค์ ส่วนหัวหน้าห้องม.2/7 ของเด็กๆ ก็เป็นคนเดิม
"อีกระเจี๊ยว!" ทันทีที่เด็กๆ มาถึงโรงอาหารตามเวลานัด จัมโบ้ก็แยกเขี้ยวใส่หัวหน้าห้อง
"อ้อ กูก็นึกว่าใคร ไอ้โบ้โง่สุดๆ นี่เอง" หัวหน้าห้อง หรือฉายาที่จัมโบ้ตั้งให้ว่ากระเจี๊ยวเป็นเด็กหนุ่มร่างผอม ตัวบาง สูงโปร่ง สวมแว่นดูคงแก่เรียนสุดๆ ผิวเหลืองซีดเซียว มีข่าวลืมหนาหูว่าหัวหน้าห้องเป็นโรคลูคิเมียใกล้เสียชีวิต จนเด็กหนุ่มทนไม่ไหว แค่นหัวเราะแล้วตอบตรงๆ ว่า
'กูเป็นมังสวิรัติ เลยขาดโปรตีนสัตว์โว๊ยไอ้โง่!'
เพราะเป็นอันดับต้นๆ ของชั้น หัวหน้าห้องผู้มีคางชี้ฟ้า สายตาดูถูกทุกคนตลอดเวลาจึงชอบเอาคืนจัมโบ้ด้วยคำว่า 'โง่' ประจำ
สอางค์ส่ายหน้า แทบอุ้มตุ๊กตามีชีวิตของห้องนั่งข้างๆ ถ้าไม่ติดเจ้าของตัวดำยืนคำรามฮึ่มๆ ใกล้ๆ
ลูกโป่งหัวเราะชอบใจ นั่งข้างๆ หัวหน้าห้อง ปลอบไปหัวเราะไป "กระเจี๊ยบ ใจเย็นๆ น่า"
"กูชื่อการันต์! เรียกกูว่ารัน! ไอ้ห่าโป่ง!"
"อย่าซุงแหล!" เพื่อนร่วมห้องคนอื่นด่าขรม เพราะร่วมชั้นกันมาหนึ่งปีเต็มทำให้ทุกคนสนิทสนม รู้ใส้รู้พุงกันดี "แม่มึงตั้งชื่อมึงว่ากระเจี๊ยบ!"
หน้าซีดๆ ของหัวหน้าห้องแดงก่ำ ไม่รู้เพราะโทสะหรืออับอายกันแน่ เพราะเมื่อปีที่แล้ว หลังแนะนำตัวกับทุกคนว่าเป็นหัวหน้าห้องและชื่อรัน เขาดันลืมมือถือทิ้งไว้ในห้อง พอย้อนกลับไปเอา กลายเป็นจัมโบ้เก็บได้ และไอ้ห่าโบ้เสือกเปิดกล่องข้อความเขาอ่าน จึงได้เห็นข้อความที่แม่เขาส่งมาให้ เรียกเขาว่ากระเจี๊ยบทุกคำ!
"ทุกคนก็! รัน มีอะไรหรือเปล่า ?" น้องเล็กของห้องรีบช่วยเหลือหัวหน้าห้อง กระต่ายเป็นเพียงคนเดียวในชั้นที่เรียกหัวหน้าห้องอย่างมาดแมนสมชายอย่างที่เจ้าของชื่อต้องการ
กระเจี๊ยบถอนหายใจเฮือก เสียงใสๆ หวานๆ ของกระต่ายเป็นยาชั้นดี ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งกลุ่มจะหวงได้ขนาดนี้ "ขอบใจมากต่าย คือวันนี้กูไปประชุมมา เรื่องกีฬาสี"
ทีนี้ทั้งห้องยอมเงียบฟังแต่โดยดี ถึงกระเจี๊ยบจะมีหน้าตาเย่อหยิ่ง สายตาดูถูก คางชี้หน้าคนอื่น แต่เพราะได้อยู่ด้วยกัน เรียนด้วยกัน ทุกคนจึงรู้ว่าสีหน้าพวกนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจทำ ทุกครั้งที่มีคนหาว่าหยิ่ง กระเจี๊ยบจะพูดอย่างละเหี่ยใจว่า
'หน้าของกูเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดนี่หว่า จะให้กูทำง๊ายยย'
ทุกคนเข้าใจเขาดี ดังนั้นไม่แปลกเลยที่ทั้งห้องจะยกให้กระเจี๊ยบเป็นหัวหน้าห้อง เพราะนอกจากหน้าตาหยิ่งๆ แล้ว กระเจี๊ยบก็ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ทั้งเรียนเก่ง มีความรับผิดชอบสูง เอาจริงเอาจัง หน้าตาก็พอจัดได้ว่าน่ารัก ตัวสูงถึงจะซีดไปนิด ที่สำคัญคือ เวลาจริงจังขึ้นมากระเจี๊ยบจะมีไออัมหิตแผ่ซ่านออกมาทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟัง
จริงๆ แล้วเพื่อนๆ เลิกล้อกระเจี๊ยบเรื่องชื่อไปตั้งนานแล้ว มีแต่จัมโบ้คนเดียวที่กัดไม่ปล่อย
"เราอยู่สีไร ?" หมิวกะเทยประจำห้องร้องถาม
"สีแหบ!" เพื่อนตะโกนเป็นลูกคู่ ทั้งห้องฮาครืน มีแค่กระต่ายน้อยที่โดนพี่เสือกับฝนเอานิ้วอุดหู พี่เสือตวัดสายตาโหดเหี้ยมไปมองรองหัวหน้าห้อง
"อีห่าหมิว! มึงอย่าลืมว่าห้องเรามีเด็กอยู่ด้วย!" แดน รองหัวหน้าห้องด่าก่อนจะรีบอธิบายต่อ
"สีแดง! ร่วมกับห้อง 7 ทุกชั้น"
"แล้วไงต่อ ?"
"พวกพี่ม.5 เค้าขอแรงมา เย็นๆ เค้าจะมาคัดตัวนักกีฬากับลีด" ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก
เย็นวันนั้น รุ่นพี่ม.5/7 ทั้งหญิงและชายมาที่ชั้นเรียนของเด็กๆ เพื่อมาชี้แจง กระเจี๊ยบรีบควบคุมสถานการณ์ก่อนที่เพื่อนๆ ในห้องจะเผ่นกลับบ้าน
"พวกมึงงง! อยู่ก่อน!"
"อีเจี๊ยว! กูจะไปให้นมลูก!" พวกสาวๆ ประเภทสองของห้องทำหน้าทะเล้นตอบ กระเจี๊ยบได้แต่ถอนหายใจและไปนั่งที่เดิม ก่อนตอบปลงๆ
"กูเหนื่อยละ พวกมึงจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"ว๊ายย พี่เจี๊ยวววว น้องขอโทษค่ะ มเหสีซ้ายไปปรนนิบัติซิ!" หมิว หัวหน้ากะเทยหัวเราะ พลางสั่งเพื่อนให้ไปกระแซะหัวหน้าห้อง
กระต่ายน้อยหัวเราะในความทะเล้นของเพื่อน หมิวเลยหันมาเล่นบ้าง
"กระต่าย! คิดมีชู้มั๊ยลูก ?"
หน้าตาสวยๆ ของน้องเล็กสุดรักสุดหวงของห้องมีแต่ความงุนงง พี่เสือไม่ปล่อยให้เพื่อนเฉลยรีบมองหน้ากะเทยทะเล้นให้เงียบลง หมิวเลยเบ้ปากใส่เพื่อน
ไม่นานนัก รุ่นพี่ก็ทยอยกันเข้ามา กระต่ายร้องอย่างดีใจ
"พี่หนูจิ๊บ!"
พี่สาวยิ้มให้อย่างใจดีตอบรับ ก่อนปรี่มาคว้าแขนคนตัวเล็ก "นี่แหละ ลีด!"
กระต่ายน้อยมองอย่างตกใจ ดวงตากลมโตตื่นๆ เหมือนกระต่ายขี้ตกใจ
"พี่หนูจิ๊บ ถามกระต่ายก่อนสิครับ" พี่เสือเตือนเหนื่อยๆ รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่สาวอยู่ม.5/7 ถ้าเป็นคนอื่นพี่เสือคงโหดใส่ แต่นี่เป็นพี่หนูจิ๊บ พี่ชายจำวีรกรรมเมื่อตอนเด็กๆ ได้ดี
พี่สาวไม่สนใจ รีบตะโกนบอกเพื่อนผู้หญิงที่กำลังกล่อมหลินหลิน เด็กที่สวยที่สุดในห้องให้ไปเป็นเชียร์ลีดเดอร์อยู่ "ได้คนนึงละ! จิรนันท์!"
"เว๊ยย น่ารักอ๊ะมึงงงง" เพื่อนๆ เงยหน้าขึ้นมามอง รุ่นพี่ผู้ชายที่กำลังสนใจหลินหลินอยู่ก็หันมาด้วย สอางค์สาบานด้วยนักเรียนเกียรตินิยมเลยว่าทุกคนมีประกายตื่นเต้นเหมือนเจอขุมทรัพย์
"ชื่ออะไรคร้าบบบ"
"น่ารักมากกกกก"
"มีแฟนยัง ?"
พี่เสือคำรามฮึ่มฮั่ม พี่หนูจิ๊บโบกมือยิ้มร่า ดับฝันหนุ่มน้อยทั้งหลาย "เสียใจ! นี่เป็นผู้ชาย!" ว่าพลางอุ้มเอวบางให้ลุกขึ้น กระต่ายตัวจ้อยถูกบังคับยืนอย่างงงๆ
"เหวอออออ"
"เฮ้ย!"
"นี่กระต่ายใช่ไหม ??"
"กูไม่เชื่อ!"
พี่หนูจิ๊บยิ้มอย่างสะใจ หัวเราะเหมือนตัวร้ายในละครทีวี "เป็นไง ? ชายทั้งแท่งโว้ย!"
"ชายกูก็เอา!" เพื่อนสาวไม่เกรงกลัวกับสายดุร้ายของฝาแฝด ทันทีที่ทุกคนรู้ว่าเป็นกระต่ายที่โด่งดัง หนุ่มๆ หลายคนก็เงียบกริบ ไม่อยากมีเรื่องกับรุ่นน้องตัวยักษ์ หน้าโหดขี้หวงที่นั่งใกล้ๆ หรอก
"แต่งหญิงแล้วแม่งงง น่ารักแน่ๆ"
"เชื่อกู สวยหยาดเยิ้มเลย" พี่หนูจิ๊บรับประกันเหมือนแม่เล้าขายเด็กในสังกัด
ใบหน้าหวานของรุ่นน้องซีดเผือก "ตะ... ต้องแต่งหญิงด้วยเหรอครับ ?"
"หนูจะแต่งชายเหรอ ?" เพื่อนพี่หนูจิ๊บพากันร้องเสียงหลง "อย่าเลยลูก! เสียของ!"
กระต่ายกลืนน้ำลายเอื๊อก หันไปมองพี่ชายอย่างขอความช่วยเหลือ
"พี่หนูจิ๊บถามกระต่ายก่อน" พี่เสือยื่นมาขวางสุดที่รักออกจากอุ้งมือมาร
พี่สาวเลิกคิ้ว จ้องตากระต่ายเขม็ง เล่นเอาน้องเล็กผวาสายตาจิกกัดที่เหมือนป้านกอย่างกับแกะ
"ก็...ได้ครับ" เสียงหวานเผลอตอบรับด้วยบรรยากาศกดดัน
"เยส!" พี่หนูจิ๊บหัวเราะอย่างมีชัย จดชื่อลงกระดาษยิกๆ ส่วนกระต่ายที่รู้ตัวว่าหลุดออกปากได้แต่ตะครุุบปากตัวเอง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เดือดร้อนพี่ชายต้องเข้าโอ๋
เสร็จจากกระต่ายแล้ว พี่หนูจิ๊บก็วนรอบห้องหาเหยื่อต่อไป
"น้อง!" เพื่อนพี่หนูจิ๊บคว้าหมับให้ที่ลูกโป่ง "มาเป็นของพี่... เอ๊ย... เป็นหลีดมะ ?"
ลูกโป่งเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นไหว้ปะหลกๆ "อย่าเลยพี่ ผมมาดแมนแฮนซั่ม แต่งหญิงไปก็ไม่ขึ้นนน"
"ใส่กางเกงก็ได้มะ!" พี่หนูจิ๊บผสมโรง
ลูกโป่งรีบมองหาตัวช่วย เพื่อนรักตัวดีอย่างสอางค์ก็ทำหน้าเหรอหรา ฝนรีบลงชื่อทำสแตนด์ จัมโบ้ได้แต่หัวเราะเยาะ
"ฮือออ อย่าเลยฮะ"
"มาเถอะนะน้องนะ" เสียงล่อลวงมาก ลูกโป่งครางในใจ พี่ๆ ก็สวยใสกันดีหรอก แต่ทำไมตอนนี้น่ากลัวกันจังวะ
"อย่าเล้ยยยยยย"
"มาเถ๊อะะะะะะะ เพื่อนชื่ออะไรครับ ?" หันไปถามเพื่อนข้างๆ
"รณ..." จัมโบ้ตีหน้าซื่อตอบ
"อีเหี้ยโบ้!" ลูกโป่งจะร้องไห้ ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ จัมโบ้เลยได้แต่ตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างปลอบใจ
"เออ ไม่เป็นไรหรอกมึง... คิดในแง่ดี มีแต่สาวๆ นะมึง"
ได้ยินแค่นี้ลูกโป่งก็ตาตั้ง ยิ้มแป้น สอางค์เหมือนเห็นหูกับหางกระดิก
"หลินหลินก็เป็นลีดนะ" จัมโบ้รีบเสริม ช่วยเหลือเพื่อนสุดฤทธิ์ ลูกโป่งท่าทางตื่นเต้น พอดีกับรุ่นพี่ชายที่กำลังจีบหลินหลินส่งเสียงร้องมา
"อะไรนะครับ!?"
"หลินหลินมีแฟนแล้วค่ะ" หลินหลินปฏิเสธรุ่นพี่เสียงหวาน ยิ้มตาหยี
"ใครครับ!? ห้องไหน!" ทั้งห้องหันไปสนใจดาวประจำห้องทันที เสียงจอแจเงียบลงเหมือนโดนสาป
หลินหลินอมยิ้ม ตอบฉะฉาน "อยู่โรงเรียนสตรีค่ะ"
"ฮะ!.... โรงเรียนสตรี" ลูกโป่งทวนคำ
กระต่ายฟังตื่นๆ รีบหันไปให้พี่ชายแปล แต่เสียงหวานๆ ดังคับห้องเสียก่อน
"หลินหลินชอบผู้หญิงค่ะ!"
กระต่ายกระจ่างแล้ว พอหันกลับมาหาเพื่อน ก็พบกับลูกโป่งนั่งซึมอยู่ริมห้อง
"สมน้ำหน้า" ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่สอางค์ก็ถอนหายใจ ก่อนลุกไปปลอบเพื่อนรัก
ฝนกับจัมโบ้ระเบิดเสียงหัวเราะไม่อายใคร ขนาดพี่เสือยังยิ้มมุมปากอย่างขำขัน
สรุปว่าวันนั้น พี่เสือลงชื่อเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลและฟุตบอล ส่วนจัมโบ้คำนวนเรื่องสาวๆ เลยลงหลายชนิด ทั้งตะกร้อ เปตอง บาสเกตบอล ฟุตบอล จนฝนอดค่อนไม่ได้
"นี่ถ้ามีรีรีข้าวสารมึงคงด้วยใช่มะ ?"
"กูเป็นแชมป์นะ มึงไม่รู้เหรอ" จัมโบ้ตอบพลางยืดอกอย่างภูมิใจ
สอางค์ถูกดึงตัวไปแข่งวิชาการประจำภาคการศึกษาเลยรอดตัว ฝนก็รีบลงชื่อเป็นฝ่ายเสิร์ฟน้ำและทำสแตนด์ เหลือแต่กระต่ายกับลูกโป่งที่โดนบังคับลงเป็นเชียร์ลีดเดอร์
แต่ถึงอย่างไรก็มีกีฬาชนิดเดียวที่จัมโบ้ลงไม่ได้ เพราะหมิวจิกตารออยู่แล้ว
"วอลเลย์เป็นกีฬาประจำชาติกะเทย! หุบตูดไปเลยอีโบ้! ถ้ามึงไม่อยากมีผัว!" เล่นพูดอย่างนี้จัมโบ้หรือจะกล้า...
...แต่ที่ทุกคนตกใจที่สุดคือ พี่แตน รุ่นพี่สุดสวยเพื่อนซี้พี่หนูจิ๊บคว้าแขนหัวหน้าห้องหมับ ยิ้มสังหาร
"น้องชื่ออะไรจ๊ะ ?"
"การันต์ฮะ" กระเจี๊ยบตอบ งงยิ่งกว่าหมางง
พี่แตนหัวเราะเสียงใส คล้ายเสียงนางมาร "ได้ลีดอีกคนแล้วหนูจิ๊บ"
พี่หนูจิ๊บหัวเราะเป็นลูกคู่ จดชื่อยิกๆ
เพื่อนๆ ได้แต่มอง อ้าปากค้าง หัวหน้าห้องหน้าตี๋ๆ จืดๆ ใส่แว่น ตัวผอมเก้งก้าง ผิวเหลืองๆ ซีดๆ เนี่ยนะ ?
"คะ.... คือ... ผม ผม.... เป็นหัวหน้..." กำลังจะตอบว่าเป็นหัวหน้าห้องด้วย หัวหน้าชั้นปีด้วย ทำให้ไม่มีเวลาซ้อม แต่ข้อความเหล่านี้กลับไปไม่ถึงรุ่นพี่ เพราะเสียงตะคอกจากด้านหลังห้องดังขึ้นมาเสียก่อน
"มันเป็นลูคิเมียนะพี่!" จัมโบ้ยืนขึ้น หน้าตาถมึงทึง "แถมผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้ เต้นไปก็เสียลูกกะตา!"
กระเจี๊ยบหัวเราะแหะๆ ไม่ด่ากลับเหมือนทุกที รีบคว้าโอกาสนี้ตอบ "ผมหน้าตาทุเรศทุรังแบบนี้ อย่าเลยฮะ"
พี่แตนคนงามเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนหัวเราะเสียงแหลม "แล้วน้องเป็นอะไรกับน้องการันต์คะ ?"
จัมโบ้อึกอัก ส่ายหน้าตอบละล่ำละลัก "ปะ... เปล่าฮะ ผม ผม... แค่สงสารรุ่นพี่ เอ่อ... เอ่อ... เอามันไปก็เสียเวลา..."
"งั้นเหรอคะ ?" พี่แตนยิ้ม เดินเข้าไปตบบ่าจัมโบ้เบาๆ ก่อนกระซิบข้างหูบางอย่าง ทั้งห้องเงียบกริบ จัมโบ้อ้าปากค้าง ก่อนใบหน้าเป็นสีแดงซ่าน... แล้วเปลี่ยนเป็นซีด....
"โอเคนะคะ ?"
จัมโบ้หายใจไม่ทั่วท้อง ส่ายหน้าหวือ
พี่แตนไม่สนใจ คว้ารายชื่อแล้วออกจากห้องไป ไม่วายหันกลับมาสั่งสามหนุ่มเชียร์ลีดเดอร์ประจำห้อง "น้องกระเจี๊ยบ ลูกโป่ง กระต่ายคะ พรุ่งนี้อย่าลืมไปซ้อมนะคะ"
จัมโบ้อ้าปากค้างพะงาบๆ ใบหน้าเป็นสีขาวซีดสลับกับแดง
กระต่ายถูกพี่ชายอุ้มไปส่งที่โรงอาหาร 3 ทุกเย็น ยกเว้นวันที่มีเรียนพิเศษ รุ่นพี่สาวๆ ใจดีกับกระต่ายมาก ชอบเลี้ยงขนม บางคนก็เอารูปผู้ชายในโทรศัพท์มาให้ดู
พี่เสือยิ่งหวงกระต่ายหนักกว่าเดิม เพราะไอ้หนุ่มๆ ชั้นอื่นๆ ชอบมาทำทีเดินผ่านโรงอาหารแล้วมาส่องกระต่ายประจำ ทั้งๆ ที่สาวๆ เชียร์ลีดเดอร์มีแต่น่ารักๆ ทั้งนั้น!
พี่ชายเองนอกจากจะแสดงความเป็นเจ้าของโดยการอุ้มน้องไปส่งแล้ว ยังมีโอบเอว กอดเจ้าตัวเล็กโชว์รุ่นพี่ด้วย หนำซ้ำยังกำชับหน้าโหดกับพี่หนูจิ๊บและพี่แตนไว้
"ดูแลต่ายดีๆ นะฮะ"
พี่แตนหัวเราะขลุกในลำคอ "จากอะไร ?"
พี่เสือเข่นเขี้ยว "จากผู้ชาย..."
พี่หนูจิ๊บส่งเสียงร้องเฮอะเบาๆ "จากเมียเก่าแกละมั้งเสือ ?"
พี่ชายเลิกคิ้ว "พวกนั้นน่ะเหรอ ?"
"แกไม่รับเป็นเมีย ฟันดะแล้วทิ้ง.... แกไม่สนใจ ใช่ว่าพวกนั้นมันจะไม่สนใจนะ"
ไม่ใช่แค่คิ้วคมที่ขมวดแล้ว เสียงลอดไรฟันยังเหมือนเสียงคำราม "ใคร...? กล้า...."
"ถ้ามันรวมหัวกัน คงมาลงที่กระต่าย" ชื่อเสียพี่เสือดังกระฉ่อน ขนาดพี่แตนยังรู้เลย รุ่นพี่สาวส่ายหน้าเอือมๆ
"พี่กับหนูจิ๊บจะกันไว้ให้เท่าที่ทำได้ ที่เหลือ..."
"ผมจัดการเอง" พี่เสือตอบเสียงขรึม นิ่ง หากดวงตาวับวาวโหดเหี้ยม
____
ขอบคุณที่รอกันนะคะ
มาแล้ววว ดิชั้นของกราบงามๆ ทีหนึ่ง
หัวข้อ: Tiger&Bunny : พี่เสือร้ายกับน้องกระต่ายน้อย เปิดจองแล้วค่ะ P.136 15/11/15 (อ่าน 1224391 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก