:: ตอนที่ 3 ::
.......ให้เธอนั้นได้จำว่าครั้งหนึ่งเรานั้นเคยรักกัน
เรานั้นเคยได้พบกัน เเม้ว่ามันจะหมดไป
ในวันหนึ่งหากเธอบังเอิญได้พบใคร
ฉันก็คงไม่เสียใจ
ปล่อยให้เธอไป...ฉันไม่เป็นไร
ให้เธอได้จำเอาไว้ว่าเราเคยรักกัน......ผมนั่งเหม่อทุกครั้งเมื่อฟังเพลงนี้ ตอนนี้ไอแฟ้มกำลังขับรถไปผมไปห้างอยู่
เพลงนี้ทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงคนนั้น ผมเคยมีแฟนคนนึงก่อนจะมารู้สึกแปลกๆกับไอแฟ้ม ผู้หญิงคนนั้น....
......คนที่เป็นเหมือนทุกอย่างของผมตอนม.ปลาย
“วอร์ม!” เด็กม.ปลายร่างเล็กสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนเอกชนวิ่งมาทางผม ผมยิ้มรับก่อนจะเอากระเป๋าของเธอมาถือ
“ไงเดย์ เรียนสนุกเปล่า ฮ่าๆ” ผมยิ้มให้เธอ เดย์เป็นเด็กโรงเรียนเอกชนแถวๆโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่
บ้านเธออยู่ซอยข้างๆผม เราเคยเจอหน้ากันบ้าง วันนั้นผมเห็นเธอยืนตากฝนไม่มีร่มเลยสละร่มให้เธอแทน หลังจากนั้นผมกับเธอก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆ จนเธอมาสรภาพรักแล้วผมกับเธอก็คบกัน
“สนุกสิ!” เดย์หันมายิ้มกว้างให้ผมขณะยืนเลือกไอติมอยู่ เรายืนอยู่ในร้านไอติมแถวๆป้ายรถเมล์ เธอเป็นคนสดใส ผมไม่เคยเห็นเธอเศร้าใจหรือร้องไห้เลย
“ปะ กลับบ้านกัน” ผมยิ้มให้ก่อนจะเดินนำไปที่ป้ายรถเมล์
“นี่วอร์ม ถ้าวันนึงเดย์ไม่อยู่ที่นี่แล้ว วอร์มจะเป็นยังไงน้า” เธอหันมาถามผมยิ้มๆ แต่สายตาฉายแววกังวลปิดไม่มิด
“ทำไมเดย์จะย้ายไปไหนหรอ โทรศัพท์ก็มี คุยโทรศัพท์กันก็ได้นี่” ผมตอบพลางหัวเราะ อีกอย่างถ้าเดย์ย้ายบ้านจริงๆผมก็นัดเจอเธอได้ไม่ใช่หรอ?
“อื้ม” เธอยิ้มให้ผมก่อนจะก้มหน้าละเลียดกินไอศกรีมต่อ
“รถมาแล้วไปกันเถอะ”
ผมนั่งก่อนจะหยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพลง เดย์หันมามองผมก่อนจะยิ้ม...
....เป็นยิ้มที่ผมไม่รู้ความหมายของมันผมยิ้มตอบก่อนจะนั่งนิ่ง เดย์ถามว่าถ้าเธอไม่อยู่ที่นี่ผมจะเป็นยังไง เอาจริงๆผมก็ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับเดย์ เหมือนเธอเป็นได้ทุกอย่างเพื่อนพี่น้องกระทั่งคนรักและเธอ
เป็นคนสำคัญรถเมล์จอดที่ป้ายหน้าหมู่บ้านผม เธอเดินลงไปก่อนผมเดินตาม ปกติทุกวันผมจะเดินไปส่งเธอที่หน้าบ้าน
“วอร์ม ไม่ต้องไปส่งเดย์นะ” เธอพูดแล้วดึงกระเป๋าไปจากมือผม
“อ้าว ทำไมละ”
“ไม่มีอะไรหรอก จะสอบแล้วตั้งใจอ่านหนังสือนะวอร์ม” เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปทางบ้านเธอ
ผมไม่ได้รั้งเธอไว้ เพราะคิดว่าเธออาจจะรีบกลับไปอ่านหนังสือก็ได้
ช่วงสอบจนถึงหลังสอบผมได้รับเพียงข้อความสั้นๆจากเธอเช่นกินข้าวด้วยนะ....ตั้งใจอ่านหนังสือ สู้ๆ....ฝันดีนะ
ผมรู้สึกสงสัยตงิดใจแปลกๆ ผมเดินไปซอยบ้านเดย์ เกือบจะทรุดอยู่หน้าบ้าน เพราะป้ายนั่น..
ประกาศขาย!!!
บ้าน xxxxx ตารางวา 3 นอน 2 น้ำ
ติดต่อ 08xxxxxxxx
ผมรีบโทรไปหาเดย์ทันที มีเพียงเสียงโอเปอเรเตอร์เท่านั้น ผมจึงตัดสินใจฝากข้อความไว้
“เดย์ โทรกลับด่วน วอร์มมีเรื่องจะคุย”
หลังจากวันนั้นผมไม่ได้รับการติดต่อจากเดย์อีกเลย….
กระทั่งสัปดาห์ต่อมามีพัสดุส่งถึงผม
“วอร์มพัสดุ” ม๊าเดินมาเคาะประตูก่อนจะยื่นกล่องให้ ผมไหว้ขอบคุณก่อนจะอ่านว่าใครส่งมา
จาก ดาริ ทายะ
ผมเบิกตากว้างทันทีที่เห็นชื่อผู้ส่ง มันเป็นชื่อของเดย์....
พ่อของเดย์เป็นคนญี่ปุ่นมาอยู่ที่ไทย จึงไม่แปลกที่เดย์จะใช้นามสกุลพ่อ
ผมรีบแกะห่อพัสดุทันที มันเป็นกล่องที่ใส่รูปคู่ผมกับเดย์เต็มไปหมด ของที่ผมเคยซื้อให้เดย์ก็อยู่ในกล่องนี้หมด
.......ยกเว้นแหวน
มีจดหมายฉบับนึงพับไว้อยู่ ผมจึงคลี่มันอ่าน
‘ถึง วอร์มของเดย์ :]
เดย์ขอโทษนะวอร์มที่ย้ายออกจากบ้านไม่บอกกล่าวเลย เดย์กลัวทำใจไม่ได้ ตอนนี้คุณพ่อท่านต้องย้ายกลับมาที่ญี่ปุ่น ตอนแรกเดย์จะไม่มา แต่ว่ามันก็ไม่ได้นะฮ่าๆ เพราะคุณแม่ก็ต้องย้ายมาที่ญี่ปุ่นเหมือนกัน
เดย์รักวอร์มนะ วอร์มเหมือนเป็นพี่ชายเพื่อน เป็นแฟนที่ดีที่สุดของเดย์ เขียนจดหมายนี้ไปร้องไห้ไปเลยนะเนี่ย
ขอโทษ... สำหรับที่เดย์เคยงี่เง่า ชวนทะเลาะเรื่องต่างๆ แต่วอร์มก็ไม่เคยโกรธเดย์ ทำหน้าที่แฟนดีที่สุด
ขอบคุณ... ทุกอย่างที่ทำให้เดย์ มันดีมากๆ แต่ว่าเดย์อยู่กับวอร์มไม่ได้แล้วล่ะ!
คุณพ่อบอกว่าต้องอยู่ที่นาน นานมากๆหลายปีเลยล่ะ ฉะนั้น! วอร์มกับเดย์เลิกกันน่ะ เดย์จะจำทุกอย่างที่วอร์มทำให้จนตายเลย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆ :]
วอร์มดูแลตัวเองด้วยนะ ^___________^
จาก
เดย์’ลายมือเป็นระเบียบของเดย์ยังเหมือนเดิม...
ผมไม่โกรธที่เดย์หนีไปโดยไม่บอกกล่าว ผมเข้าใจ ถ้าผมเป็นเดย์คงทำใจไม่ได้แน่ๆ
ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตา ใจหาย... ที่คนที่เดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน จากนี้จะไม่มีแล้ว
ผมเห็นโน้ตเล็กๆอีกอันนึง ผมคลี่มันอ่านอีกรอบ
‘ให้เธอนั้นได้จำว่าครั้งหนึ่งเรานั้นเคยรักกัน
เรานั้นเคยได้พบกัน เเม้ว่ามันจะหมดไป
ในวันหนึ่งหากเธอบังเอิญได้พบใคร
ฉันก็คงไม่เสียใจ
ปล่อยให้เธอไป...ฉันไม่เป็นไร
ให้เธอได้จำเอาไว้ว่าเราเคยรักกัน’ผมยิ้มให้กับข้อความในกระดาษโน้ตเล็กๆ ผมก็จะจำ..
......ว่าครั้งนึงผมรักผู้หญิงคนนี้จนสุดหัวใจ......“วอร์ม!!”
“หะ ว่าไง” ผมหันไปตอบแฟ้มทำหน้าเหรอหรา แหมคนกำลังอิน
“เหม่อไปถึงไหนเนี่ยมึง ไปๆลงได้แล้วถึงแล้ว”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินลงจากรถ ผมกับไอแฟ้มปรึกษากันว่าจะมาดูหนัง ไม่ใช่พี่มากกับโกโบริครับ..
วันนี้เรามาดูการ์ตูนอนิเมชั่นกัน!!
วะฮะฮ่า คาดไม่ถึงละเซ่ มันเรื่องอะไรไม่รู้ครับ เห็นทีเซอร์มันน่าสนุกเลยมาดูกัน
ผมเดินเอื่อยๆขึ้นไปชั้นโรงหนังเพื่อจองตั๋ว
“สวัสดีค่ะ ต้องการชมภาพยนตร์เรื่องอะไรค่ะ”
“เรื่องxxxxxครับ”
“กี่ท่านค่ะ”
“2ครับ”
“รอบกี่โมงดีค่ะ ตอนนี้มีรอบบ่ายสองสี่สิบ บ่ายสามครึ่ง สี่โมงห้าสิบ”
“เอ่อ บ่ายสองครึ่งครับ”
“ค่ะ ที่นั่งเป็นตรงไหนดีค่ะ”
“อ่านี่กับนี่ละกันครับ” ผมรีบจิ้มๆไอที่นั่งก่อนจะจ่ายเงินแล้วเดินออกมา
พนักงานแม่งถามเยอะชิบเป๋งเลย ทำเอาแทบจะไม่อยากดู แถมเจ้แกยังแต่งหน้าหนาซะนิ้วครึ่ง โอ้พระเจ้า น้ำสาดคงยังไม่หลุดอ่ะเหอออ
“จองรอบไหน”
“บ่ายสองสี่สิบอ่ะ พนักงานขายตั๋วเดี๋ยวนี้เค้าแต่งหน้าหนาเป็นนิ้วแล้วหรอว่ะ” แฟ้มทำหน้าเหรอหราเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพึมพำจากคนข้างกาย
พนักงานขายตั๋วหนังแต่งหน้าหน้าป็นนิ้ว?
เขาได้แต่ขมวดคิ้วกับความบ้าของไอเตี้ยข้างๆ มันบ้าหรือเปล่าว่ะไปสำรวจหน้าคนอื่นเนี่ย
ผมเดินจิ้มไอโฟนไปเรื่อยๆ จนไปชนกับผู้หญิงคนนึงเข้า
“โอ๊ย”
“เฮ้ย ขอโทษครับๆ” ผมรีบกุลีจุจรช่วยเธอเก็บของไอแฟ้มทำหน้าหน่ายๆใส่แต่ก็ช่วยผมเก็บ
แหม สบายใจจัง มีผัวดี(?) กร๊ากกกกฮ่าๆๆ
“ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แฮะ” ผมก้มหน้าขอโทษปลกๆ แต่คนข้างตัวหน้านิ่งเหมือนถูกสาป
อะไรของมันว่ะ?
“วอร์ม.....” เสียงใสเรียกผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง เสียงแบบนี้ผมคุ้น
“....เดย์?” ผมครางแผ่วเบาพลางมองผู้หญิงตรงหน้าให้เต็มตา
เธอใส่ชุดเดรสสีครีม ผมยาวระบ่า ข้างๆเธอมีผู้ชายคนนึงอยู่ ท่าทางจะเป็นคนญี่ปุ่นเห็นทำหน้างงๆเวลาพวกผมคุยกัน
“วอร์ม ใช่วอร์มจริงๆด้วย!!” เธอยิ้มก่อนจะกระโจนกอดผม ผมหัวเราะเบาๆกอดตอบเธอเล็กน้อย
“กลับมาอยู่นี่แล้วหรอ”
เธอส่ายหัวเล็กน้อย “กลับมาดูที่ทำงานให้คุณพ่อนะ เออนี่ นี่คาสะ แฟนเดย์เอง”
“คาสะ !@#%@!@##” เดย์หันไปพูดฟอดแฟดกับคุณคาสะ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาเช็คแฮนด์กับผม
“เดย์นี่แฟ้ม จำมันได้ป่ะ” ผมถามพลางควงแขนไอแฟ้มมันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม อะโถ่ กลัวตายแหละ
“จำได้สิ เนอะแฟ้ม” เดย์ยิ้มมีเลศนัย ไอแฟ้มแยกเขี้ยวใส่แต่แก้มมันแอบแดงๆ
มันชอบเดย์เรอะ....?“วอร์มแฟ้มเดย์ไปก่อนนะ”
“อื้อ เจอกันใหม่ถ้ามีโอกาส”
เธอยิ้ม ก่อนก้มลงไปค้นกระเป๋าก่อนจะยื่นโน้ตเล็กๆให้ผม
“อีเมลนะ ไว้ติดต่อกัน ไปละ” เธอควงแขนคุณคาสะออกไป
ก่อนที่ผมจะเจอเธอ ช่วงที่เธอไปญี่ปุ่นใหม่ๆ เธอมักจะชอบส่งเมลมาหา พอผมต้องเตรียมสอบเข้ามหาลัยก็ขาดการติดต่อกันไปเลย
“ตกใจดีว่ะอยู่ดีๆเจอ” ผมพยักหน้าตาม แปลกดี คนที่ไม่เจอกันตั้งหลายปีมาเจอกันโดนบังเอิญ
“หนังจะเข้าแล้วอะ ไปซื้อป๊อปคอร์นกับน้ำเหอะ” แฟ้มพยักหน้าก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินไปซื้อของแล้วเข้าโรงหนัง
:: เบื้องหลังการเจอ ::
แฟ้มที่ติดต่อกับเดย์บ้างเป็นระยะเพื่อปรับทุกข์เรื่องของวอร์ม เดย์เป็นลูกสาวหุ้นส่วนของแม่ เลยมีโอกาสได้เจอบ้าง แต่เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับวอร์มหรอก เดี๋ยวไม่เซอไพรส์เวลาเจอจริงๆ ฮึๆ
“เดย์ แฟ้มกับวอร์มอยู่หน้าโรงหนังแล้ว” แฟ้มจัดการโทรบอกเดย์ทันทีเมื่อวอร์มเดินไปซื้อตั๋ว
/โอเค เดย์กับคาสะมาถึงแล้ว/
เขาครางอือออตอบรับในลำคอเบาๆ คาสะเป็นแฟนของเดย์ สองคนนี้รักกันมากแต่ก็มีปัญหากันบ่อยมากเช่นกัน เดย์มักชอบมาระบายใส่อารมณ์กับเขา ส่วนเขาเล่าเรื่องวอร์มทำตัวน่ารักข่มไป
เดย์รู้ว่าแฟ้มคิดยังไงกับวอร์มแต่ไม่ได้ห้าม รักใครชอบใครมันก็สิทธิ์ของเขานี่ จะไปบังคับกันทำไม
“จองรอบไหน”
“บ่ายสองสี่สิบอ่ะ พนักงานขายตั๋วเดี๋ยวนี้เค้าแต่งหน้าหนาเป็นนิ้วแล้วหรอว่ะ” แฟ้มทำหน้าเหรอหราเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพึมพำจากคนข้างกาย
พนักงานขายตั๋วหนังแต่งหน้าหน้าป็นนิ้ว?
เขาได้แต่ขมวดคิ้วกับความบ้าของไอเตี้ยข้างๆ มันบ้าหรือเปล่าว่ะไปสำรวจหน้าคนอื่นเนี่ย
ร่างเล็กของเดย์เห็นแฟ้มกับวอร์มเดินมาด้วยก็สะกิดคาสะยิกๆ คาสะหยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามแผนที่เดย์กับแฟ้มปรึกษากันไว้
หลังจากที่เดย์กับคาสะเดินแยกออกมาแฟ้มก็พูดตามสคริปที่ท่องไว้เป๊ะๆแล้วพาวอร์มเข้าไปดูหนังรอบบ่ายสองทันที
“นี่เดย์ คนนั้นเค้าไม่รู้หรอว่าคุณแฟ้มชอบ?” คาสะถามแฟนสาวเมื่อเดินแยกออกมาสองคนแล้ว
“คงจะไม่รู้หรอก วอร์มนะความรู้สึกช้าจะตาย แต่เดย์มองออกนะว่าวอร์มก็ชอบแฟ้มเหมือนกัน” หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกไปถึงวันที่สองคนนั้นตกลงปลงใจกัน มันคนจะชื่นหัวใจสาววายอยางเธอไม่น้อยเลยล่ะ
“อืม นั่นสินะ” ทั้งคู่พยักหน้าให้กันก่อนจะเดินเที่ยวห้างกันต่อ..
TBC.
จุใจกันมั้ย!?!? ตอนที่แล้วมันสั้นซะจนท้อแท้ มีอารมณ์เลยมาปั่นอย่างว่องไว...
เอาอดีตชาติของนังวอร์มมาเล่าให้พอกรุบกริบใจหายเล่น ไม่มีมาม่าค่ะ คนเขียนแต่งไม่เป็น
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ทุกเป็ดเลยนะค่ะ! ใครมีข้อคิดเห็นยังไงเมนต์เลยคนเขียนจะได้เอาไปแก้ไขค่ะ
รักคนอ่านคนเมนต์ :]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
