ตอนพิเศษ
*ครั้งแรก*‘ครั้งแรก’ ที่ได้พยายามต่อสู้ ขัดขืนน้องชายของตัวเองเพื่อให้รอดพ้นจากการถูกรังแก ครั้งนั้นทำให้ได้รับรู้ว่า ช่างเปล่าประโยชน์ และทำให้สำนึกได้ว่า ยอมเป็นเบี้ยล่างในบางครั้งยังปลอดภัยกว่าการพยายามต่อกร
‘ครั้งแรกในการต่อสู้ของเด็กชายวาโยก็คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเด็กน้อยเช่นกัน’
‘ครั้งแรก’ ที่ได้ฝังคมเขี้ยวลงบนต้นคอขาวของพี่ชาย พี่ชายที่แสนจะอ่อนแอแต่พยายามจะกัดฟันต่อสู้กับน้องชายอย่างเตโช และครั้งแรกนี้ทำให้เด็กชายเตโชได้รู้จักคำว่า ‘กระหาย’ กระหายในตัวพี่ชาย กระหายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
‘ครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสหวานลิ้นจากเนื้อนุ่มของพี่ชาย ได้จุดประกายให้เด็กน้อยไม่หยุดยั้งที่จะมีครั้งต่อๆไป’
“วา...ฮือ...วา...ฮึก...”
“เต เตโดนแกล้งเหรอ อย่าร้องนะเด็กดี โอ๋ๆ...ไหนบอกวาสิ ใครแกล้งเต?”
“เตอ่อนแอเอง เตเป็นเด็กไม่ดี ฮือ...ไม่มีใครรักเตเลย...”
“ใครบอก วารักเตจะตาย วาจะปกป้องเตเองนะ”
“จริงเหรอ วารักเตจริงๆเหรอ?”
“จริงสิ วารักเตคนเดียว รักตลอดไปเลยล่ะ”
“สัญญานะ...”
“อื้ม สัญญา”
“หยุดนะ ไอ้เด็กปัญญาอ่อน อย่างแกน่ะอย่ามาทำเป็นผยองนะ!!”
“วา? วาว่าเตทำไมเหรอ? เตผิดอะไร?”
“ฉันเกลียดแก ไอ้เด็กปัญญาอ่อน ฉันเกลียดแก!”
“อย่านะ อย่าเกลียดเต วาจ๋า เตรักวานะ...”
“เตรักวาคนเดียว....”
“เตต้องการวา ต้องการวาเหลือเกิน...”"วาโย" และ "เตโช" แฝดเหมือนที่ตอนเด็กๆแยกกันแทบไม่ออก ทั้งรูปร่างหน้าตา สีผม สีตา ฝาแฝดที่ตัวติดกันตลอดไม่เคยห่างกันได้ พี่วารักน้องเตมาก น้องเตก็รักพี่วามาก แต่นั่นมันเป็นได้แค่เหตุการณ์ในอดีต นับได้จนถึงตอนที่สองแฝดอายุได้ถึงสิบขวบเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นไปจนเติบใหญ่ จากแฝดที่รักกันมาก กลายเป็นแค่พี่น้องที่เคยรักกัน เพราะชะตากรรมอันโหดร้ายได้เปลี่ยนรักเป็นเกลียด เปลี่ยนชื่นชมเป็นริษยา เปลี่ยนคำสัญญาเป็นการคำดูแคลน เปลี่ยนจริงใจเป็นหักหลัง ‘เปลี่ยนจากพี่ชายเป็นแค่ที่ระบายความใคร่!!’
และครั้งแรกที่ทุกอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลงมันเริ่มขึ้นเมื่อสองแฝดเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่หก อายุได้สิบสองปี
ครั้งแรกที่วาโยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าและพ่ายแพ้
ครั้งแรกที่เตโชรู้สึกถึงชัยชนะและได้ตัวพี่ชายไว้ในกำมือ
“วา!! ทำไมแกล้งน้องอีกแล้วห๊ะ!? แม่สอนไม่จำ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยสิลูก!!”“…แต่…เตต่างหากที่เป็นคนแกล้งวา…”
“ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะวา! ถึงจะเป็นฝาแฝดแต่เราเป็นพี่ชายนะ ต้องเสียสละให้น้องบ้างสิ!”
ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งผลของมันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เตโชคือผู้ชนะ และวาโยก็คือผู้แพ้ตลอดกาล
เทอมสุดท้ายของชั้นประถมศึกษาปีที่หกสามวันก่อนจะเปิดภาคเรียนในฤดูร้อนที่แสนจะอบอ้าว ท้องฟ้าใสกระจ่างแทบไม่มีเมฆเลยสักก้อน แสงแดดนั้นก็ทอประกายจ้าโดยเฉพาะตอนเที่ยงวัน แม้ภายนอกจะร้อนจนแทบบ้าแต่ภายในบ้าน ‘สิทธานุเวศวัฒน์’ นั้นยังคงเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศอย่างดี เด็กน้อยนอนกลิ้งเล่นอ่านการ์ตูนแนวต่อสู้ที่ตัวเองชื่นชอบอยู่บนเตียง สบายอารมณ์เหลือเกินโดยเฉพาะวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านแบบนี้
“ย๊ากกกก!! หมัดพญายม! ผัวะๆๆๆๆ”
“อะต๊า! ลูกเตะอสรพิษ!! ป๊าบๆๆๆๆ”
เสียงใสร้องเล่นกับตัวเองเสียงดังขณะที่กำลังออกฝีไม้ลายมือเลียนแบบท่าทางการต่อสู้ต่างๆในหนังสือการ์ตูนเล่มจ้อย เด็กน้อยนามว่าวาโยคนนี้หากในตอนที่อยู่คนเดียวที่บ้านทีไร เขามักจะเล่นอยู่คนเดียวเป็นประจำ โดยการจินตนาการว่าตัวเองเป็นฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรม และสมมติว่าเหล่าผ้าห่มหมอนข้าง หรือแม้กระทั่งตะกร้าเสื้อผ้าใบย่อมของตัวเองนั้นเป็นเหล่าวายร้ายที่ต้องกำจัด
“ย๊ากกก! พลังวิหคเหินหาว ฟิ้วๆๆๆๆ”
“หนอย อึดนักนะแก เจ้าวายร้าย อย่างนี้มันต้องเจอท่าไม้ตาย กรงเล็บราชสีห์ ย๊าก!! ฉัวะๆๆๆ”
เสียงตึงตังโครมครามดังขึ้นเรื่อยๆภายในห้องของเด็กน้อย จากการออกท่าออกทางในการต่อสู้กับเหล่าหมอนและอุปกรณ์ประกอบจินตนาการ
ปัง ปัง ปัง ปัง!!
“หนวกหู!!!”ระหว่างที่วาโยกำลังสนุกสนานอยู่คนเดียวนั้น เสียงทุบประตูที่ปลุกเด็กน้อยให้ตื่นขึ้นจากจินตนาการก็ดังขึ้น เสียงโวยวายนั่นคือ ‘เตโช’ น้องชายฝาแฝดที่อยู่ห้องติดกัน วันนี้วาโยคงเสียงดังเกินไปหน่อยจนคนที่อยู่ห้องข้างๆทนไม่ไหว แต่ถึงยังไง วาโยก็ไม่สน
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะพี่วา!!”
“………”
ปัง ปัง ปัง ปัง!! “พี่วา!! เตบอกให้เปิดประตู!!”
“ไม่เปิดให้หรอก ไอ้สัตว์ประหลาดปัญญาอ่อน!”
วาโยตะโกนด่าออกไปอย่างอารมณ์เสียที่ถูกขัดขวางการเป็นฮีโร่ของตัวเอง ถึงตอนอยู่นอกห้องเขาจะเป็นแค่หมาขี้แพ้ แต่ในห้องซึ่งเป็นดั่งอาณาจักรส่วนตัวของเขานั้น เด็กน้อยคือราชา จะไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้ โดยเฉพาะเมื่อประตูบานนั้นยังคงถูกล็อคไว้อย่างแน่นหนา
“………….”
เสียงข้างนอกที่เงียบไปแล้วนั้นทำให้วาโยนึกเอาเองว่าเตโชคงกลับห้องไปแล้ว เด็กน้อยจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงเล็กๆของตนเพื่อหยิบการ์ตูนเล่มโปรดขึ้นมาอ่านต่อ...
เมื่อไหร่กันนะ ที่เด็กน้อยทั้งคู่บาดหมางกันถึงขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่วาโยและเตโชฝาแฝดที่เคยรักกันมากแตกหักกันจนถึงขั้นไม่อยากมองหน้า
ตั้งแต่ถือกำเนิดจนเรียนถึงประถมศึกษาปีที่สามแฝดน้องเตโชที่ระดับสมองค่อนข้างผิดปกตินั้นแม้จะถูกรังแกรังเกียจจากคนรอบข้าง แต่สำหรับวาโยนั้นเตโชยังคงเป็นน้องชายฝาแฝดที่น่ารัก วาโยสอบได้ที่ห้าที่หกของห้องตลอด ส่วนเตโชก็รั้งที่โหล่เสมอจนไม่ว่าใครก็พากันดูแคลน แต่ไม่ว่าทุกคนจะพยายามเข้ามารังแกเตโชแค่ไหน วาโยก็จะเข้าไปปกป้องน้องชายของตัวเองสุดชีวิตทุกครั้ง เพราะวาโยรักน้องชายคนนี้มาก และเตโชเองก็รักวาโยมากเช่นกัน
ตอนชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ที่เตโชสอบได้ที่หนึ่ง แต่วาโยสอบกลับได้ที่สิบ น้องชายที่น่ารักของวาโยเริ่มหายไป พี่ชายที่น่ารักของเตโชก็เริ่มหายไปด้วย
ตอนชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า เตโชยังคงสอบได้ที่หนึ่ง โดดเด่นในเรื่องดนตรีและกีฬามากขึ้นเพื่อนเยอะขึ้น ครูบาอาจารย์คอยชื่นชมยินดีมากขึ้น พ่อแม่ให้ความสำคัญมากขึ้นภูมิใจในตัวของเตโชมากขึ้น ในขณะที่วาโยสอบได้ที่ สามสิบจากเด็กสี่สิบเจ็ดคนในห้อง การกีฬาที่ไม่ค่อยจะเด่นอยู่แล้วก็ถึงกับดับด้อย ด้านดนตรีนั้นไม่ต้องพูดถึง ถูกหมางเมิน ถูกเปรียบเทียบ เตโชน้องชายคนเดิมของวาโยไม่มีอีกต่อไป วาโยพี่ชายคนดีของเตโชก็ไม่มีอีกต่อไปเช่นกัน จากรักเริ่มเป็นร้าย วาโยอดีตพี่ชายที่แสนดีริคบคิดกับเด็กเกเรประจำห้อง คอยรังแกกลั่นแกล้งอดีตน้องรักอย่างเตโชสารพัด สร้างความเจ็บปวดอับอายแก่น้องชายอย่างไม่คิดสงสาร กระทั่งความทรงจำของรักที่เคยมีให้กันนั้น สิ้นสลายหายไปจากหัวใจอย่างสิ้นเชิง
ชั้นประถมศึกษาปีที่หกเทอมแรก เตโชยังคงสอบได้ที่หนึ่งเหมือนเดิม การกีฬาก็เก่งกาจถึงขนาดได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน รูปร่างสูงใหญ่ขึ้นดูโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกันเล็กน้อย ดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมเกินวัย ในขณะที่วาโยสอบได้เกือบที่โหล่ เป็นรองบ๊วยของห้อง ขนาดร่างกายก็ไม่ยอมโตตามวัยเพราะเด็กน้อยไม่ยอมทานอาหารที่มีประโยชน์ แถมยังชอบทำตัวเกกมะเหรกเกเรจนเพื่อนๆยังเอือมระอา ครูบาอาจารย์เริ่มดูแคลน แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่แยแสเด็กน้อยอีก การกลั่นแกล้งน้องชายสิ้นสุดไปตั้งแต่ประถมห้าเทอมสอง เพราะเตโชที่ตัวโตขึ้น เก่งขึ้น เจ้าเล่ห์ขึ้น จนไม่มีใครหาญเข้าไปรังแกอีก น้องชายฝาแฝดที่เคยอ่อนด้อยของวาโย ตอนนี้คือผู้กำชัยชนะอย่างสมบูรณ์
ไม่รู้เมื่อไหร่กันแน่ที่รู้สึกชิงชัง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่แตกหัก เพราะตอนที่ได้รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่สามารถมองหน้ากันด้วยความเป็นมิตรได้อีก ไม่สามารถมีให้แม้สักเศษเสี้ยวของความรักให้กันได้อีก
ปึ่ง!!เด็กน้อยวาโยถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน เมื่อจู่ๆประตูห้องของเขาก็ถูกทุบเสียงดังกว่าทุกครั้ง และแม้ว่าจะเป็นการทุบอย่างแรงแค่ครั้งเดียว แต่กระแสเสียงที่แฝงมานั้นกลับให้ความรู้สึกคุกคามอย่างที่วาโยไม่เคยรู้สึกมาก่อน
‘เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ!?’
และแน่นอนว่า เด็กน้อยวัยเพียงสิบสองปีย่อมขลาดเขลากับสิ่งที่เขาไม่อาจหยั่งรู้ตรงหน้าประตูนั่นเหลือเกิน
“เปิดประตูหน่อย…พี่วา…”“………..”
เสียงที่คุ้นเคย แต่กลับไม่เคยคุ้น เสียงนั้นแหบต่ำ ไม่ใช่เสียงใสๆที่เคยได้ยิน แต่วาโยรู้ดีว่ามันคือเสียงของเตโช น้องชายฝาแฝดของตนไม่ผิดแน่
“ไม่ได้ยินเหรอพี่วา…เปิดประตูให้เตหน่อย”
“…………”
เสียงนั้นดูคุกคามขึ้นเรื่อยๆ จนวาโยผู้เป็นพี่ชายแทบจะลืมหายใจ ไม่กล้าตอบออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่นั่งพรั่นพรึงว่าน้องชายฝาแฝดของตนเป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ถึงได้น่ากลัวนัก ทั้งที่ปกติจะไม่เคยยุ่มย่ามกับเขาเลยแท้ๆ อย่างน้อยก็ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มร่วมมือกับเด็กเกเรในห้องเพื่อกลั่นแกล้งเตโชนั้น น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้ก็ไม่เคยเข้าใกล้เขาอีกเลย แล้ววันนี้มันอะไรกัน?
“ถ้าไม่เปิด…เตจะฟ้องพ่อนะ ว่าพี่วาแอบอ่านการ์ตูนอีกแล้ว”
“…..!!??”
“จะฟ้องแม่ด้วยล่ะ ว่าพี่วาทำเสียงดังจนเตอ่านหนังสือไม่ได้ ทั้งๆที่จะเปิดเทอมอยู่อีกไม่กี่วัน…”
“…อยะ…อย่าเสือกเรื่องของกู!! ไปให้พ้น!!”
วาโยตัดสินใจตะโกนออกไป ที่จริงเด็กน้อยหวาดกลัวเหลือเกินว่าเตโชจะไปฟ้องพ่อกับแม่จริงๆ แต่เขากลัวที่จะเปิดประตูไปเจอกับน้องชายฝาแฝดตอนนี้มากกว่า เพราะวาโยรู้สึกได้ว่าที่หน้าประตูนั้นอันตรายเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ น้องชายฝาแฝดที่หน้าประตูคนนั้นไม่ใช่น้องชายที่เขาเคยรู้จัก น่ากลัวเกินไปจนไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปใกล้ประตูเสียด้วยซ้ำ
“…พูดหยาบใส่เตอีกแล้วนะพี่วา…พ่อเคยห้ามไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้พูดหยาบอีกน่ะ? เรื่องนี้ถ้าพ่อรู้เข้าคงไม่ใช่แค่งดข้าวเย็นแน่ พี่วาอาจโดนตีจนหลังลายเลยก็ได้นะ หึหึ…”
“อยะ…อย่าบอกนะ! อย่าบอกพ่อนะ!!”
“งั้นก็เปิดประตูสิ…แล้วเตจะไม่บอกพ่อ…ไม่บอกใครเลย…นะ…พี่วา…”
สุดท้ายคำต่อรองก็ได้ผล แค่เปิดประตูให้น้องชายตัวเท่าๆกันคงไม่มีปัญหาเท่ากับยอมให้เตโชคาบเรื่องที่เขาทำผิดกฎบ้านไปฟ้องพ่อกับแม่แน่ๆ และในที่สุดวาโยก็กัดฟันเปิดประตูออกไป
‘แกร๊ก…’
เสี้ยวหน้าแรกที่ได้เห็นจากซอกประตูที่แง้มออกเล็กน้อย คือใบหน้าของน้องชายฝาแฝดที่ไม่ได้มองให้ชัดเต็มสองตามาเสียนาน ใบหน้าที่เหมือนกันกับเขาทุกกระเบียดแต่ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าที่ตอนเด็กๆแทบจะแยกกันไม่ออก ใบหน้าราวกับเทวดาตนน้อยๆในความทรงจำ สิ่งเหล่านั้นไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้วบนเสี้ยวหน้าของคนตรงหน้า ฝาแฝดผู้น้องที่ชื่อว่า เตโช
“ห้อง…รกชะมัด”
ทันทีที่ประตูถูกแง้มออกไปเพียงนิด เตโชก็อาศัยจังหวะนั้นแทรกตัวเข้ามาในห้องของพี่ชายฝาแฝด และปิดประตูสำทับตามหลังลงไปทันที
“ออกไป! อย่ามายุ่งกับห้องของกุ…ฉัน!!”
เกือบจะหลุดคำแทนตัวว่า ‘กู’ ออกไปแต่ยังพอยั้งสติเอาไว้ได้ว่าถ้าหากเผลอหลุดปากอะไรที่ไม่เข้าหูคนตรงหน้านี้อีก อาจโดนคาบไปฟ้องพ่อจนเขาต้องโดนทำโทษจริงๆแน่ๆ
“อะไรกันพี่วา…ทำไมใจร้ายนักล่ะ เตก็แค่อยากเข้ามาเล่นกับพี่วาเองนะ”
เตโชยังคงพูดจาไพเราะด้วยน้ำเสียที่น่าฟัง หากแต่แววตาที่เย็นชากับรอยยิ้มที่ไม่สามารถเดาความคิดได้บนใบหน้านั้นทำให้วาโยรู้สึกขนลุกอย่างประหลาด และยิ่งต้องกระถดถอยโดยอัตโนมัติอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเตโชเริ่มสืบเท้าเข้าใกล้ขึ้น ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเข้ามาจับ
“อย่ามาโดนตัวฉันนะ!!ไอ้ปัญญาอ่อน! ขยะแขยง!!”
“…เย็นชาจัง…พี่วา…”
ทั้งๆที่วาโยตวาดด่าออกไปค่อนข้างรุนแรง น่าแปลกที่เตโชกลับดูไม่สะทกสะท้าน ใบหน้านั้นเริ่มปรอยยิ้มขึ้นน้อยๆ ขณะที่ใช้สายตาเย็นชานั้นลามเลยไปทั่วร่างของพี่ชายฝาแฝด ยังความสะพรึงไม่น้อยมาให้แก่วาโย ทว่าเขาเองก็ยังคงจ้องกลับเตโชออกไปด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
‘ทำไมถึงยังยิ้ม…ทำไมถึงมองกันแบบนั้น…’
‘น่ากลัว…’
วาโยขนลุกไปทั้งตัวเมื่อเริ่มซ่อนความรู้สึกหวาดหวั่นต่อคนตรงหน้าไม่ไหว น่ากลัว น้องชายเขาดูน่ากลัวเหลือเกิน
‘ไอ้เต…มันตัวใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? มันสูงกว่าเราขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?’
เมื่อมองภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น วาโยก็ไม่สามารถข่มกลั้นความหวาดกลัวภายในใจตัวเองได้อีกต่อไป เด็กน้อยมั่นใจเหลือเกินว่าเตโช น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้กำลังจะเอาคืนเรื่องที่ถูกเขาแกล้งเอาไว้แน่ๆ ตอนนี้อีกฝ่ายตัวโตกว่าแล้ว จะต้องโดนรังแกคืนแน่ๆ!!
“ออกไปนะ! ออกไปให้พ้น!!”
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงวะ! ไอ้วา!? กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลย จะแหกปากหาอะไร!?”เสียงแหบห้าวถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปกับปากด้วยทำให้วาโยถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่เพียงรอยยิ้มที่น่ากลัว
แต่ลักษณะคำพูดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนนี่ต่างหากล่ะที่น่ากลัว น้องชายฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนเขาทุกกระเบียดตอนนี้ ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว!!
วาโยถอยกรูดไปจนเกือบถึงโต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียงที่อยู่อีกมุมของห้องทันที หวาดหวั่น หวาดกลัวจนพูดไม่ออก แม้นัยน์ตาจะยังแข็งกร้าวแม้หน้าตายังคงถมึงทึง แต่ในใจเด็กน้อยตอนนี้มันฝ่อไปหมดแล้ว
"หืม...ไอ้หนุ่มหมัดพยัฆ? การ์ตูนหลอกเด็กนี่หว่า หึหึ"
เข้ามาในห้องของพี่ชายได้ เตโชก็สำรวจนู่นนี่ก่อนจะหันไปเจอเข้ากับหนังสือการ์ตูนแนวต่อสู้บู้ดุเดือดเล่มหนาต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายฝาแฝดของตนริจะเลียนแบบแล้วอาละวาดตึงตังอยู่ในห้องคนเดียวแบบไม่เกรงใจใครเพราะพ่อกับแม่ไม่อยู่ การ์ตูนที่พ่อห้ามนักห้ามหนาไม่ให้วาโยแตะต้องเพราะจะทำให้ผลการเรียนตกต่ำลงอีก แต่ยกเว้นสำหรับนักเรียนดีเด่นอย่างเตโช ที่จะมีการ์ตูนเป็นของตัวเองกี่เล่มก็ได้ตราบเท่าที่ยังสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียน
"พี่วาครับ คิดว่าทำตามท่าเสร่อๆแบบนี้แล้ว จะเท่ห์ขึ้นเหรอ?"
"............."
จู่ๆคำถามที่ส่งมาพร้อมสายตาเหยียดหยันดูแคลนก็ทำเอาวาโยพูดไม่ออก เมื่อกี้ยังมึงกูอยู่เลย ตอนนี้กลับเป็นพี่วาน้องเตอีกแล้ว หรือว่าเผลอไปไม่ได้ตั้งใจพูดหยาบกันแน่นะ...แต่ไม่ว่าจะยังไง จะพูดหยาบ พูดเพราะ คนที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องก็ไม่คุ้นตากับเขาอยู่ดี
'ไอ้เด็กบ้าตรงหน้านี่ใครกัน ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ไม่เคยพบไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง'
“ให้เตเล่นเป็นเพื่อนมั้ยล่ะ?”
“ห๊ะ!!?”
ทั้งๆที่ยังพรั่นพรึงกับท่าทีที่แปลกไปของน้องชายยังไม่หาย จู่ๆเตโชก็เอ่ยในสิ่งที่ยิ่งทำให้เขาหวาดหวั่นขึ้นไปอีก ‘เล่นด้วย?’ คำคำนี้เขาไม่ได้ยินมาตั้งแต่จบชั้นประถมสามแล้ว ยิ่งช่วงที่เขาร่วมมือกับเพื่อนกลั่นแกล้งไม่เว้นวันด้วยแล้ว เตโชยิ่งไม่ยอมเข้าใกล้เขาอีก แล้วนี่จะมาชวนเล่นด้วย ไม่ว่ายังไงมันก็แปลกประหลาดเกินไป
“ไหนๆวันนี้พ่อแม่ก็ไม่อยู่...เหลือเราอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี่กันแค่สองคน พวกคนใช้เตก็ให้ออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว ไม่มีใครเป็นก้างขวางคอเลยแม้แต่คนเดียว...เพราะงั้น...เรามาเล่นกันเถอะ...”
คำพูดเชิญชวนพร้อมรอยยิ้มหวานหยดแต่แววตากลับไม่เป็นแบบนั้น ดวงตานั้นทอประกายประหลาดที่วาโยไม่สามารถทำความเข้าใจได้ เย็นชา? ท้าทาย? โกรธเกรี้ยว? เคียดแค้น? วาโยพยายามตีความหมายในสายตาที่จ้องมองมาแต่มันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลยแม้แต่นิด ‘ลึกล้ำ และว่างเปล่า’ น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
แต่เด็กอายุเพียงสิบสองปีอย่างวาโยไม่มีทางรู้หรอกว่า นอกจากความว่างเปล่าแล้ว ในสายตานั้นมันยังมีอีกอย่างแอบแฝงอยู่...
’ความเหือดกระหาย!’“มาเล่นกันเถอะครับพี่วา...ผมเป็นตัวร้ายให้ก็ได้นะ ลองเข้ามาต่อยดูสิ”
เตโชพูดพลางสืบเท้าเข้ามาใกล้พี่ชายทีละก้าว แต่ฝ่ายวาโยนั้นยังคงตัวแข็งค้าง คนอ่อนลูกชันไปทั่วร่างทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเข้ามาใกล้ ความคิดบางอย่างวาบเข้ามาในสมอง น้องชายเขาตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน พลันมโนนึกไปว่าคนที่กำลังเข้ามาใกล้ไม่ใช่มนุษย์ที่มีสองแขนสองขาเช่นตน แต่มันคืออสูรกาย ในคราบมนุษย์ที่กำลังลากเขี้ยวยาวโง้งเข้ามาหาเขา
“ไม่เล่นต่อสู้เหรอ...งั้นเล่นอะไรกันดีเอ่ย?”
“อ...ออกไปนะ....”
“ทำไมล่ะ? เตอุตส่าห์จะเป็นเพื่อนเล่น...”
ผลั่ก! ตุบ! ตุบ!“โอ้ย!?...”
“ออกไป๊!! ไอ้สัตว์ประหลาด!! ออกไปให้พ้นจากห้องของฉัน!!!”
วาโยตะโกนไล่อีกฝ่ายออกไปด้วยความหวาดกลัวผสมโกรธเกรี้ยว สองมือเขวี้ยงของใส่ร่างน้องชายในทุกอย่างที่คว้าติดมาได้ ด้วยความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนไร้สติยั้งคิด ด้วยว่ายังเด็กนักจึงไม่อาจหักห้ามตัวเองได้อีกต่อไป
“เป็นอะไรไปวะพี่วา!? เตเจ็บนะ!!”
“ออกไป๊!! ไปให้พ้น!!”
“ก็บอกว่าเจ็บไง!!”
‘หมับ!!’
เพราะพี่ชายดิ้นรนราวคนเสียสติ เตโชจึงต้องฝ่าวงสมุดหนังสือ ปากกาดินสอที่ถูกปาใส่ไม่หยุดจนสามารถเข้าไปคว้าได้ถึงตัวในที่สุด ทว่าทันทีที่คว้าร่างเล็กกว่าของพี่ชายไว้ได้...
“โอ้ยยยยยย!!!”
เตโชก็ต้องร้องว๊ากเมื่อถูกพี่ชายกัดจนจมเขี้ยวเข้าที่แขนซ้าย ยังผลให้ต้องรีบสะบัดตัวออกมาโดยเร็ว เพราะถ้าช้ากว่านั้นอีกสักนิด เนื้อคงได้หลุดติดฟันอีกฝ่ายไปเป็นยวงแน่ๆ
“กัด...เลยเหรอวา?”
“...ออก...ไป...!!”
แม้จะตกใจในคราแรก แต่พอก้มมองรอยเขี้ยวที่กำลังซิบเลือดเป็นวงอยู่ตรงแขนซ้ายนั้น เตโชก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาพี่ชายที่ยืนหอบจนตัวสั่นเกร็งด้วยสายตาที่ทอประกายเหือดหิวมากขึ้นกว่าเดิม
ความรู้สึกแรกที่โดนกัดจนได้เลือดของเด็กอายุสิบสองคือ...เจ็บและกลัว
แต่...มันก็ได้บุกเบิกอารมณ์บางอย่างให้บังเกิดขึ้นด้วย...สนุก
“กูบอกให้มึงออกไป! ไม่อย่างนั้นกูจะกัดมึงให้เนื้อขาด!!”
วาโยข่มขู่คำรามสำทับเมื่อเห็นว่าแฝดน้องไม่มีทีท่าว่าจะออกไปเสียที แต่แทนที่จะสลด เตโชกลับยิ้มร่าให้จนตาหยี น่ากลัว...น่ากลัวมากขึ้นไปอีก!!
“...หึหึ...ชอบเล่นแบบนี้ก็ไม่บอก”
“…….!!!?”
“ก็ได้…เตจะเล่นด้วย…”
“อ๊ะ!!? เฮ้ย!!”
ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้ทันตั้งตัว ก็ถูกน้องชายกระชากต้นแขนโดยแรงเหวี่ยงหวือเดียวลงไปกองอยู่บนพื้นห้อง เจ็บจุกจนร้องไม่ออก ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!?’
“เอ้า? ทำไมเงียบซะล่ะ? กัดอีกสิครับ กัดอีกสิ…”
ว่าพลางนั่งยองๆลงข้างพี่ชายที่ถูกตัวเองเหวี่ยงจนกลิ้งอยู่บนพื้น พร้อมยื่นแขนอีกข้างส่งเข้าไปถึงปากอีกครั้งเป็นการท้าทาย
“………….”
เพราะกลัวมากวาโยจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับแม่จะถูกสงแขนมาจนถึงปากแต่ก็ไม่กล้าแม้จะเบือนหน้าหนี เตโชคนนี้ไม่ใช่น้องชายฝาแฝดของเขา น้องชายของเขาคนนั้นเป็นเด็กอ่อนโยน อ่อนต่อโลก และอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่มีสายตาแข็งกร้าว กับรอยยิ้มที่ราวกับไม่ใช่มนุษย์บนโลกแบบนี้ น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน
“กัดสิครับ…บอกให้กัดไง!!”
‘ไม่เอาแล้ว! อยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว!!’
“อร๊ากกกก!! ปล่อยกู!!”
วาโยร้องออกมาจนเสียงหลง ที่ถูกคว้าตัวกดไว้กับพื้นทันทีที่เขาขยับตัวจะลุกขึ้นวิ่ง ไหล่เล็กที่ถูกกดเอาไว้กับพื้นเจ็บแปลบ ร่างที่ไถลไปตามพื้นถูกขึ้นคร่อมจากด้านหลัง เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด
“จะหนีไปไหนพี่วา? เรายังเล่นกันไม่เสร็จเลยนะ”
น้ำเสียงแปร่งๆ ก้มลงมากระซิบร้ายที่ข้างหู
“ปล่อยกู!! ไอ้เชี่ย! ไปให้พ้น!!”
“ร้องเอ๋งๆเป็นลูกหมาเชียวนะพี่วา เป็นอะไรไปล่ะ เมื่อก่อนออกจะเก่งกล้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ถึงได้อ่อนนักล่ะ หึหึ”
“หุบปาก!! ออกจากตัวกูเดี๋ยวนี้ ไอ้เชี่ย!!”
“ก็ดิ้นให้หลุดเองสิ เก่งไม่ใช่เหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ปล่อยกู!!!!!!!!!”
“…………..!!!??”
เพื่อเอาตัวรอด เพื่อจะไปให้พ้นจากเงื้อมมือของน้องชาย วาโยจำใจหันไปกัดเข้าที่ข้อมือขวาของวาโยเต็มแรงอีกครั้งก่อนจะสะบัดตัวจนสามารถหลุดออกมาได้ในที่สุด
โครม!!
แค่เพียงสะบัดตัวออกมาได้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะหลุดรอด และคราวนี้พี่ชายฝาแฝดอย่างวาโยก็ถูกกระแทกลงแรงๆบนพื้นจนเจ็บร้าวไปทั้งร่าง ร่างหงายเริ่ดทันทีที่ถูกคว้าข้อเท้าไว้แล้วกระตุกลากทีเดียวให้ไถลเข้ามานอนแบอยู่ใต้ร่างน้องชายที่ทั้งสองแขนเต็มไปด้วยรอยฟันแผลฉกรรจ์จากน้ำมือของวาโยเอง
“เอาล่ะ…ถึงตาเตเล่นบ้างล่ะนะ!!”
“ปล่อยย….อ๊ากกกกก!!!??”
***********************************************
(แอบมาลงเรียกน้ำย่อยจ๊ะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
