หัวข้อ: [เรื่องสั้น] จดหมายถึงภูริช * จบแล้วย้ายได้เลยครับ

[ทศวรน์]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[/size]

[ทศวรน์]

จดหมายถึงภูริช
ทศวรน์-เขียน

๑๐/๕/๒๕๓๕
อาทิตย์ที่รัก

กระบองเพชรที่เราให้พี่มาเกือบจะกลายเป็นวิญญาณกระบองเพชรไปซะแล้ว
พี่ผิดเองที่มัวแต่ทำงานยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลมันก็เลยซีดเป็นจุดเป็นดวง หงิกงอ หงิกเหมือนหน้าเราเลยละ

ลำปางหนาวมาก นี่พี่ไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ แต่หนาวจริงๆ ฝาไผ่สานไม่ได้กันลมหนาวให้พี่สักเท่าไหร่ โชคดีที่พี่มีผ้าห่มหลายผืน ถ้าหนาวมากก็ต้องจุดไฟผิงเอา ที่โรงเรียนเด็กๆต้องใส่เสื้อกันหนาวมาโรงเรียน กางเกงก็ต้องใส่กางเกงขายาว ใส่กางเกงวอร์มน่ะ เด็กผู้หญิงยังใส่เลย พี่รู้สึกเหมือนได้เป็นครูสอนเต้นแอโรบิคมากกว่าครูคณิตศาสตร์เสียอีก

เมื่อวันก่อนพี่ออกไปเดินแถวๆบ้าน เห็นว่ามีดอกไม้แปลกๆเต็มไปหมดเลย คนแถวนี้ชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้กันมาก พี่คิดว่าเพราะอากาศดี ต้นไม้เลยชอบ ไว้พี่จะถ่ายรูปมาให้ดู เสียแต่แถบนี้คงจะหาร้านอัดรูปยากหน่อย บนเขาบนดอยมันจะไปมีได้เสียที่ไหน นี่พี่ก็ต้องฝากลุงร้านขายของชำหย่อนจดหมายลงตู้ไปรษณีย์ให้ ตู้ในเมืองน่ะ ลุงเขาต้องขึ้นๆลงๆดอยไปซื้อของมาเข้าร้าน พี่ก็เกรงใจแกอยู่ แต่แกใจดีมากอาสาจะไปส่งให้ไม่คิดเงินพี่เลยสักบาท

คนที่นี่น่ารักดีจัง แต่ก็ยังสู้อาทิตย์ของพี่ไม่ได้เลยสักนิด

ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง อาทิตย์ปิดเทอมหรือยัง แล้วปีนี้จะลงเรียนภาคฤดูร้อนหรือเปล่า

พี่อยากให้เรานั่งรถไฟขึ้นมาหาพี่จังเลย จะได้พาไปเที่ยวในตัวเมือง พี่คิดถึ้งคิดถึง เราจัง


พี่จะรออ่านจดหมายนะครับ
พี่ภู

[ทศวรน์]

๓/๐๗/๒๕๓๕
อาทิตย์ครับ

เมื่อวันอังคารที่ผ่านมาฝนตกหนักมาก อากาศที่เย็นอยู่แล้วก็ยิ่งเย็นเข้าไปใหญ่ แถมความชื้นมาด้วยอีกอย่าง พี่ตื่นขึ้นมาตัวรุมๆเหมือนจะไม่สบาย ใจอยากจะนอนแผ่อยู่บนที่นอนแต่ก็ทำไม่ได้ ต้องลุกขึ้นแต่งตัวไปสอนหนังสือ ถ้าพี่รู้ว่าโตขึ้นแล้วต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เรื่องนั้นเยอะแยะมากมาย พี่ก็จะไม่โตหรอก พี่จะยอมเป็นเด็กนอนดูดนิ้ว รอให้อาทิตย์ทำงานเลี้ยงพี่ไง

อ้อ พี่มีเรื่องจะเล่าให้ฟังด้วย ก็วันพุธหลังจากวันที่ฝนตกหนักๆวันนั้น พี่ตื่นเช้าจะออกไปโรงเรียน พอเดินออกมาหน้าบ้านพี่ดันเหลือบไปเห็นปู่คำปัน (คนข้างบ้านน่ะ) แกนอนพับอยู่บนลานดินเชิงกระได พี่รีบพาแกไปส่งอนามัยเลย แต่ไม่ได้ไปคนเดียวนะ พอพี่อุ้มปู่แกออกมาจากบ้านชาวบ้านคนอื่นเห็นเข้าก็เฮโลกันไปเกือบทั้งบาง ปู่คำปันก็เลยได้ขึ้นท้ายกระบะของคนแถวนั้นนั่นแหละซิ่งปรู๊ดเดียวถึงตัวหมอ ชาวบ้านเต็มอนามัยเลย ลุ้นกันเหมือนกับจะถูกหวย สุดท้ายหมอบอกปลอดภัยดีแล้วถึงยอมทยอยกันกลับบ้าน

พี่นับถือน้ำใจของคนที่นี่จริงๆเลยนะ อาทิตย์รู้มั้ยว่าปู่คำปันมีคนไปเยี่ยมทั้งวันแทบไม่ได้พักเลย พยาบาลไม่รู้ว่าจะเอาของเยี่ยมไข้วางไว้มุมไหนแล้วเพราะมันเยอะไปหมด ของเยี่ยมไข้ของเขาก็ไม่เหมือนที่กรุงเทพนะ ไม่มีของแพงๆหรอก กระเช้าสานสวยๆก็ไม่มี จะมีก็ผลไม้บ้าง ของป่าบ้าง เด็กตัวเล็กๆเห็นพ่อกับแม่เอาของมาฝากปู่ ก็เลยไปเด็ดดอกไม้มาให้ปู่บ้าง เด็ดกันไปเด็ดกันมาก็เล่นกันแข่งกัน สรุปแล้วดอกไม้กองเต็มหน้าตักปู่คำปัน ตอนพี่เข้าไปหาแกพี่จามแทบตาย อาทิตย์ก็รู้ว่าพี่แพ้เกสรดอกไม้

จำได้ไหมที่อาทิตย์พาพี่ไปงานแสดงพรรณไม้ดอกปลายปีที่แล้วน่ะ พี่ต้องใส่ผ้าปิดจมูกทั้งวันเลย หายใจก็ลำบาก กินอะไรก็ลำบาก เราเองหัวเราะร่วนล้อว่าพี่เป็นโรคติดต่อร้ายแรง พี่ยังจำได้ไม่ลืมเลยนะ พี่จำได้ทุกอย่างเลยละ เหมือนว่าเหตุการณ์เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง พี่หลับตาก็ยังเห็น จำได้ไหมเมื่อตอนอาทิตย์เดินเข้าไปในซุ้มกุหลาบ อาทิตย์หันมาบอกพี่ว่าดอกกุหลาบสีแดงสวยไม่เท่ากับดอกกุหลาบสีขาวหรอก เพราะดอกกุหลาบสีแดงเห็นบ่อยจนน่าเบื่อ ดอกกุหลาบสีขาวหายาก ไม่ค่อยมีใครเอามาปักแจกัน

พี่จำได้ถึงขนาดนี้เลยนะ อาทิตย์แปลกใจไหม

ถ้าตอนนั้นพี่รู้ว่าเราจะต้องจากกัน เห็นทีพี่จะยอมไปให้อาทิตย์เห็นหน้าจนเบื่อ ดีกว่ามานั่งคิดถึงจนทนไม่ไหวแบบนี้

พี่ถอนหายใจจนปอดจะช้ำไปหมดแล้วรู้ไหม


คิดถึงมาก
จาก
พี่ภู

[ทศวรน์]

๑๒/๐๘/๒๕๓๕
นายอาทิตย์

หกเดือนแล้วที่พี่มาทำงานที่นี่ พี่เริ่มคุ้นเคยกับการอยู่ชนบทเสียแล้วสิ ไม่ต้องเร่งรีบอะไร ไปไหนพี่ไม่ต้องเผื่อเวลาเหมือนตอนอยู่เมืองกรุง เพราะรถไม่ติด พอเลิกงานก็กลับถึงที่พักแค่ห้านาทีเท่านั้นเอง อาทิตย์รู้ไหมว่าตอนที่พี่ทำงานอยู่แถวเทเวศน์ พี่ยืนโหนรถเมลล์เกือบสองชั่วโมง ถ้าเจอคนขับรถรุ่นๆขับรถกระชากไปกระชากมาวันนั้นก็โชคร้ายไป ต้องยืนเกร็งจนกว่าจะถึงป้าย กลับถึงหอพักมืดค่ำหมดแรงจะทำอะไร พอหัวถึงหมอนก็หลับทันทีเลย วันรุ่งขึ้นก็ตื่นแต่มืดรีบลนลานไปทำงานใหม่อีก ชีวิตที่กรุงเทพทำให้พี่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกลายเป็นหุ่นยนต์ พี่ไม่ชอบเลย

อาทิตย์ครับ พี่คิดว่า พี่จะย้ายมาประจำอยู่ที่นี่เสียเลย พี่รักที่นี่ รักสภาพความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย เด็กๆก็ต้องการพี่ ชาวบ้านหวังว่าพี่จะมอบอนาคตมอบชีวิตใหม่ให้ลูกๆของพวกเขา และพี่ก็คิดว่าพี่ทำได้

มีแค่เรื่องเดียวที่พี่ยังติดใจอยู่ พี่ไม่อยากให้เราสองคนต้องอยู่ไกลกันเลยนะ พี่ไม่ได้กลัวว่าจะมีใครเข้ามา พี่มั่นใจในตัวเรา มั่นใจว่าระหว่างเรามันจะไม่เปลี่ยนไป พี่อยากให้เราสองคนอยู่ใกล้ๆ พี่แค่กลัวระยะทาง เราอยู่ห่างกันแสนไกล พี่กลัวว่าความห่างจะทำให้เราต้องเสียใจ

ถ้าอาทิตย์อยู่ตรงนี้กับพี่ พี่คงจะไม่ต้องคิดเรื่องราวอะไรมากมายคนเดียว อาทิตย์คงจะมีความเห็นดีๆให้พี่ อาทิตย์ทำให้พี่สบายใจได้เสมอ

ปล.พี่ได้ข่าวมาว่าสถานการณ์ที่กรุงเทพตอนนี้ไม่ปลอดภัย อาจจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นมาได้ อาทิตย์ระวังตัวให้มากนะครับ เห็นท่าไม่ดีก็อย่าออกไปเรียนเลยมันอันตราย พี่อ่านหนังสือพิมพ์ที่โรงเรียนแล้วอดนึกถึงอาทิตย์ไม่ได้ พี่เป็นห่วง ถ้ามีอะไรรีบโทรเลขมาหาพี่นะครับ

รักษาตัวนะครับ พี่จะรอวันที่เราตอบจดหมายกลับ
รักและคิดถึง
ภูริช

[ทศวรน์]

๒๕/๐๙/๒๕๓๕
อาทิตย์ครับ

นี่เป็นจดหมายฉบับที่สี่แล้วนับตั้งแต่พี่ย้ายมาประจำอยู่ที่ลำปาง ข่าวดีก็คือในช่วงลอยกระทงพี่มีเวลาว่างพอที่จะลงไปกรุงเทพฯ หมายความว่าเราจะได้เจอกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่พี่เชื่อว่าอาทิตย์ต้องดีใจไม่น้อยไปกว่าตัวพี่แน่ๆ

อาทิตย์คิดว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดี พี่ให้เราเป็นคนคิดนะ ที่ไหนก็ได้พี่ไม่เกี่ยง ถ้าอาทิตย์ไปด้วย จะเจ็ดหรือสิบย่านน้ำพี่ก็พร้อมจะไป แต่เอ...พี่ก็ชักจะคิดถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดตุ๋นที่วังบูรพาเหมือนกันน้า... อาทิตย์ไม่คิดถึงข้าวหมูแดงเฮียฮุยเหรอ นั่นแน่!พี่แอบได้ยินเสียงท้องเราร้องด้วยล่ะ

อาทิตย์ไปลอยกระทงเป็นเพื่อนพี่นะ ไม่ต้องเป็นวันลอยกระทงก็ได้ อาทิตย์จะได้ไปลอยกับแม่กับน้อง สักวันหรือสองวันก่อนจะถึงวันกระทงเราก็ไปลอยกันก่อน อาทิตย์ว่าปีนี้ที่ภูเขาทองคนจะเยอะไหม พี่ว่าคนต้องเยอะแน่ อีกตั้งห้าเดือนแน่ะกว่าจะขึ้นเดือนสิบสอง พี่จะซ้อมร้องเพลงลอยกระทงทุกวันเลย แล้วจะไปร้องให้เราฟัง อย่าให้ชาวบ้านแถวนี้เขวี้ยงอะไรลงหลังคาพี่ก่อนก็แล้วกัน...

แล้วเราจะเตรียมร้องเพลงอะไรให้พี่ฟังบ้างเอ่ย?

คิดถึงมาก
จากภูริช

[ทศวรน์]

๐๑/๑๐/๒๕๓๕
อาทิตย์ที่รัก

ใกล้จะเดือนพฤศจิกายนแล้วนะ อากาศที่นี่เย็นสบายกำลังดี ปู่คำปันกับพี่สนิทกันมากเลยเดี๋ยวนี้ แกชอบเอาแคบหมูที่แกทำเองมาให้พี่ ส่วนพี่จะชอบออกมานั่งชานเรือนตอนโพล้เพล้ เวลาเห็นแกก็จะเรียกแกขึ้นมานั่งด้วยกัน พูดคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้สารพัน บางวันก็เอาแคบหมูนั่นแหละมานั่งกินกัน บางวันก็แค่นั่งฟังไม้ฟืนในกองไฟมันลั่น วันไหนฝนตกน้ำฝนซึมจากลงมา ชานจะเปียกไปหมด วันนั้นถึงไม่ได้เห็นหน้าปู่แก

ปู่คำปันเล่าให้พี่ฟังว่า ปู่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด แต่งงานที่นี่ แล้วแกก็จะตายที่นี่ พี่ถามว่าแล้วย่าล่ะไปไหน ทำไมไม่อยู่กับปู่ ปู่บอกว่าย่าเสียไปเมื่อเก้าปีก่อน เผาที่วัดหน้าหมู่บ้านนี้เอง ปู่อยู่คนเดียวนับแต่นั้นมา พี่ก็สงสัยว่าปู่อยู่คนเดียวได้เหรอ

มนุษย์เราจะทนอยู่ได้เหรอ อยู่เพียงลำพัง ณ สถานที่เดิมที่เคยอยู่กับคนที่เรารัก ในเมื่อคนที่เรารักก็จากไปแล้วแสนนาน แต่พี่ไม่เคยเอ่ยปากถาม พี่มองเห็นตาพร่าๆของปู่คำปันขณะที่แกเล่าเรื่องอดีตย้อนกลับไป พี่มั่นใจว่าในอดีตที่ผ่านมาของปู่คำปันนั้นเต็มไปด้วยความสุข ถึงแม้ว่าแกจะแก่ลงกว่าเมื่อก่อน หรือแก่ลงไปอีกกี่สิบปี ความสุขของแกก็จะยังอยู่ ในกระท่อมไผ่ขัดแตะหลังนั้นก็จะยังเปี่ยมไปด้วยความทรงจำดีๆ

อาทิตย์รู้ไหมว่าพี่ภูริชคนนี้ พอปู่คำปันจบเรื่องเล่าของแกปุ๊บ พี่ก็รีบวิ่งเข้าไปหยิบปากกากับกระดาษจดหมายทันที เพื่อจะมาเขียนให้เราได้อ่าน พี่อยากให้เราได้อ่านเรื่องของปู่คำปัน พี่อยากให้ความสุขของเราทั้งสองคนอาทิตย์และพี่ คงอยู่เนิ่นนานเหมือนที่ปู่คำปันมีให้ป้า

อาทิตย์รู้ไหมว่าตั้งแต่วันที่เราบอกลากันที่ชานชาลานั้น ทำไมพี่ยืนมองอาทิตย์อยู่เสียตั้งนาน
เพราะตอนนั้นพี่อยากจะจำใบหน้าของเราไว้ให้นานแสนนาน แต่ที่สุดแล้วพี่ก็จำไม่ได้ทั้งหมด เพราะพี่พยายามมากจนเกินไป พอพี่นึกถึงครั้งนั้น บางทีก็ชัด บางทีก็มัว หรือกลายเป็นอย่างอื่นไป
 
พี่จำได้ว่า พอรถไฟเริ่มเคลื่อนออกจากชานชาลา พี่ชะเง้อโบกมือให้อาทิตย์ ตอนนั้นรถไฟพาให้ระยะห่างระหว่างเราเพิ่มมากขึ้นทุกทีๆ พี่ยืนจ้อง พี่มองอาทิตย์อยู่เนิ่นนาน เพราะพี่อยากจะจดจำอาทิตย์ไว้ให้มากที่สุด แต่แล้วพี่ก็จำไม่ได้ ว่าอาทิตย์ใส่เสื้อสีขาว หรือสีครีม ตลกไหม

พี่จำไม่ได้ว่าอาทิตย์ยื่นมือข้างไหนมาบีบต้นแขนพี่
จำไม่ได้ว่าอาทิตย์กระซิบเบาแค่ไหน
จำไม่ได้ว่าอาทิตย์หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเมื่อไหร่

พี่นั่งพิงพนักแข็งๆบนรถไฟ แล้วพยายามคิดเรียบเรียงเรื่องราวมากมาย

แล้วพี่ก็รู้...
ไม่ว่าไกลแค่ไหนพี่จะต้องได้กลับมาเจอหน้าอาทิตย์อีกครั้งเป็นแน่ เพื่อตอบคำถามทั้งหมดในใจพี่

อาทิตย์ครับ
นับจากวันนั้น ไม่ว่าเรื่องราวที่จำ หรือจำไม่ได้ มันยังคงวนเวียนอยู่รอบๆตัวพี่

มันคุกรุ่นอยู่ในกองไฟ
อุ่นอยู่ในหมอนที่หนุน
มันสัมผัสพี่ผ่านธารไหลเย็น และพร่างพรมผ่านละอองฝน
มันช่างละเอียดลออและมีความหมาย
ทุกที่ที่พี่ไป ทุกที่ที่พี่สัมผัส

นับจากวันนั้นพี่ไม่ได้หยุดถึงคิดเราอีกเลย
และจะยังคิดถึงเราตลอดไป

ด้วยรัก
ภูริช

[ทศวรน์]

๕/๑๑/๒๕๓๕
อาทิตย์ที่รัก

ขณะที่เรากำลังอ่านจดหมายฉบับนี้พี่อาจจะถึงกรุงเทพฯแล้ว หรือจวนจะถึง อีกสี่วันพี่จะออกจากลำปาง ถ้ากะเวลาไม่ผิดมากนักพี่ก็จะถึงกรุงเทพฯทันเวลาพอดี

พี่จะไปคอยเราอยู่ที่ท่าพระจันทร์นะ พออาทิตย์เรียนเสร็จจะได้เดินออกจากมหาวิทยาลัยมาหาพี่เลย
มาถึงแล้วก็มองหาผู้ชายใส่เสื้อสีฟ้า หน้าตาคุ้นเคย ผู้ชายคนที่ชอบยิ้มหน้าบานเหมือนที่เราว่านั่นแหละ

พี่ไม่อยากบอกก่อนเลยว่าพี่เตรียมอะไรไว้ให้อาทิตย์ ตอนที่พี่เขียนจดหมายนี้มันก็อยู่ในมือของพี่ด้วยสิ
พี่อดใจไม่ไหว แต่ก็จะะเฉลยให้ฟัง

“เจ้ากระบองเพชรต้นนั้นมันออกดอกแล้วละครับ”

ไม่ต้องดีใจจนกระโดดไปหรอก!
พี่รู้ว่าเราดีใจ พี่ก็จะเอาไปคืนให้เจ้าของของมันแล้วล่ะ ตอนนี้มันคิดถึงเจ้าของมันแย่ละ
พี่จะเก็บความคิดถึงไว้ก่อนจนกว่าจะได้เห็นหน้าเรานะ
อย่าปล่อยให้พี่รอนานเชียวล่ะ

คิดถึงที่สุดและรักที่สุด
จาก
พี่ภูริช

[ทศวรน์]

๙/๑๑/๒๕๓๕

ใบแจ้งรับจดหมาย
กรมไปรษณีย์
ตามที่มีจดหมายนำส่งจากคุณ

ชื่อ
- ภูริช ชยะกร

ทางไปรษณีย์ต้องขออภัยที่ไม่สามารถนำจ่ายให้ท่านได้เนื่องจาก

เหตุขัดข้องที่นำจ่ายผู้รับไม่ได้
- เสียชีวิต

ขอให้ท่านนำใบแจ้งฯ ฉบับนี้ พร้อมหลักฐานประจำตัวของท่าน
ไปติดต่อขอรับจดหมายคืน ณ ที่ทำการไปรษณีย์ ตามวันเวลาที่กำหนด

สิ่งของ
- ซองขนาดเล็ก

จำนวน
- ๖

ทางกรมไปรษณีย์ต้องขออภัยในความล่าช้าและความไม่สะดวกมายังผู้ใช้บริการ
ลงชื่อ ตรีกร เจ้าพนักงานไปรษณีย์ภูมิภาค ผู้ออกใบแจ้ง

จบ.

[kit]

ว้าย เศร้าจังค่ะ สงสารภูริช

ขอบคุณนะคะ คุณ ทศวรน์

[PapermintReal]

เป็นงานเขียนที่โดนใจมากครับ ที่เค้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องแปลกดี
ตอนจบทำร้องไห้เลยล่ะครับ ขอบคุณจริงๆ

[BaoBao]

คุณ ทศวรน์

ดิฉัน "ชื่นชอบ" มาก
มอบเป็ดให้ไปเลี้ยงที่บ้านหลายตัว
และอยากมีโอกาสมอบเป็ดให้คุณ ทศวรน์ อีก

....สรุป มาลงเรื่องอื่นๆ ให้อ่านอีกนะคะ 

  สำหรับเรื่องดีๆ

[PHUCK™]

.
.
.




ความเห็น .. ถึงทศวรน์


"นังบ้า! เขียนเรื่องเศร้าทำไมไม่บอกกันก่อน!!!!"


ลงชื่อ ไตร่ตรอง

[หลงไหลในม่านหมอก]

เอ่อออ อ่านจนจบ

นี่แกไม่คิดถึงสภาพจิตใจฉันตอนนี้เลยใช่ไหม?

 

[malula]

เฮ้ยช็อค...
อ่านมาเรื่อย ๆ นึกว่าเขาจะได้ลอยกระทงด้วยกัน

นำเสนอได้น่าสนใจดีค่ะ

[Mio]

ตกใจ  ช็อค      ทำใจไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (วิบัติเพื่อเสียง แสดงว่าตกใจ เสียใจ T_T)

เรื่องมันเศร้าเกินไป แงๆ

[zeazaiz]

    "จดหมายถึงภูริช" ที่อาทิตย์ไม่ได้ส่ง
เศร้าจังค่ะคุณ  รู้ไหมฉันนั่งนิ่งเกือบ10นาที นั่งทบทวนความคิดถึงของภู นั่งจินตนาการถึงความเสียใจที่จะเกิดขึ้น
โอ ฉันอินเกินไปหรือเปล่าเนี่ย
     อยากจะบอกว่าชอบเรื่องสั้นเรื่องนี้ ทั้งแนวการเขียน เนื้อเรื่องและชื่อเรื่อง
อยากอ่านผลงานต่อๆไปของคุณนะคะ   เอามาลงให้ได้อ่านกันอีกนะ

[โจ๊กกุ้ง]

 

[silverspoon]

เศร้ากินลึกในตอนจบ เหมือนเรื่องจากเก่งถึงตี๋

[ปุยหมาม่วง]

สะอึกไปเลย นี่คือสาเหตุที่อาทิตย์ไม่ได้ส่งจดหมายตอบกลับเลยแม้แต่ฉบับเีดียว

เห็นภาพไปถึงว่าวันนั้นไปพี่ภูริชจะไปรองที่ท่าพระจันทร์ถึงตอนไหน ต้องรอโดยที่ไม่รู้เลยว่าอาทิตย์จะไม่มาเจอ

แล้วก็ต้องกลับลำปางเพื่อจะไปรับจดหมายเกี่ยวกับอาทิตย์ ที่เจ้าตัวไม่ได้เป็นคนส่ง


หดหู่จังเลยค่ะ T T

[drasil]

จบได้เศร้าลึกกินใจมากค่ะ

[iammz]

ช็อค !!!

[carenaka]

 

[Monochii]

หลังจากนั่งอึ้งพักนึง เราก็มาพิมพ์คอมเม้นนี้
จะบอกว่า เขียนเรื่องได้ติดตามมากค่ะ
ทำให้รู้สึกหลงรักภูริชขึ้นมาเลยว่าเป็นคนที่น่ารักจัง ถ้ามีใครเขียนจดหมายอะไรถึงเราแบบนี้บ้างก็คงดี ฮ่าๆ เป็นเอามาก
จดหมายฉบับสุดท้ายของภูริช เราอ่านแล้วยิ้มเลย คิดว่าคงจะเป็นตอนจบที่ดี พี่ภูคงได้เจออาทิตย์ที่คิดถึง
แต่มันดันเป็นอย่างนี้.. อึ้งมากค่ะ สงสารภูริชจับใจ และก็ปรบมือให้ผู้แต่งเลยค่ะ เยี่ยมมาก ทำเราเกือบร้องไห้เพราะจดหมาย 6 ฉบับ 

[PoP~Pu]

สั้นๆแต่มันบาดลึก

[Wordslinger]

พลิกล็อกกันน่าดู...ถล่มทลาย 

เป็นจดหมาย (ส่งกลับ) ถึงภูริช เพราะอาทิตย์ซึ่งเป็นผู้รับนั้นได้เสียชีวิตไปเสียแล้ว ยอมรับว่าอ่านตอนแรกๆ ไม่ได้จินตนาการเลยว่าเรื่องมันจะพลิกจบอีหรอบนี้, ยังคิดอยู่เลยว่า เหมือนกับกำลังได้อ่านหนังสือวรรณกรรมรักๆ ฉบับพ็อกเก็ตบุ๊ค คิดว่าผู้ชายชื่อภูริชช่างโรแมนติก, มีหัวใจเป็นดอกไม้ส่ายไหวในสายลมเย็นของยอดดอย, คิดว่าหากได้เจอกับอาทิตย์ ภูริชคงจะโอดกอดเขาด้วยรัก และหอมแก้มด้วยคิดถึง, แต่...ก็เป็นได้แค่ "คิด"

ชอบมากๆ เลยค่ะ ทั้งภาษา การเล่าเรื่อง และอารมณ์ ความรู้สึก 

[IsDeer]

เจอฉบับตอบกลับนี่ถึงกับช็อค

แสดงว่าน้องอาทิตย์เสียไปนานแล้ว 
สงสารภูริชอ่ะ

[Foggy Time]

อ่านจบแล้วซึมเลยค่ะ

[Cyclopbee]

เขียนดีมากๆๆๆๆ ชอบมากๆๆๆ
ประทับใจมากๆ ปกติเปนคนอ่านเร็ว
อันนี้ต้องอ่านทวนอีกรอบเพื่อละเอียดอ่าน

[เจ้าอ้วงงง]

บาดใจมาก เขียนดีค่ะร้องไห้เฉยเลย TT   

[sunisa4513]

ถึง คุณทศวรณ์ที่รัก

 เหตุผลที่หลังจากเราอ่านแล้วถึงกับต้องล็อกอินเข้ามาตอบ เป็นเพราะการโยงเรื่องไปเองของตัวเรา ซึ่งในความเป็นจริงแล้วนั้น สิ่งที่คุณทศวรณ์ต้องการสื่อ ก็อาจจะใช่หรือไม่ใช่ตามที่เราเข้าใจ ก็สุดแล้วแต่ที่เราจะรับรู้ได้
 หากแต่สิ่งที่เราเข้าใจ คือสิ่งเดียวกันกับที่คุณทศวรณ์ต้องจะสื่อแล้วละก็ ต้องขอแสดงความเสียใจต่อคุณภูริชอย่างสุดซึ้ง ที่เหตุการความไม่สงบอันเป็นมัจจุราชคร่าชีวิตคน สร้างบาดแผลในใจของครอบครัวผู้สูญเสีย พรากนศ.อันเป็นที่รักของใครหลายๆคน หากแม้ความวุ่นวายจะจบลงแล้ว แต่ความเจ็บปวดกลับฝังรากลึกลงไปในความทรงจำ ฝากโอบกอดคุณภูริชผ่านจดหมายฉบับนี้ด้วยนะคุุณทศวรณ์

 ท้ายนี้ เราอยากบอกว่า ต่อให้เป็นจดหมายเพียง7ฉบับ แต่ทั้งคุณภูริชและอาทิตย์ก็จะเป็นความทรงจำของเราไปอีกนานแสนนาน ไม่ว่าครั้งใดที่เราย้อนกลับไปรับรู้เหตุการณ์ครั้งนั้น เราจะระลึกถึงตะวันและความเจ็บปวดของคุณุภูริชเสมอ

 ปล.ดูแลสขถาพด้วยนะคะคุณทศวรณ์ และขอบคุณอย่างมาก ที่บอกเล่าเรื่องราวของเพื่อนคนหนึ่งได้จับใจขนาดนี้
 ด้วยรัก
.
.
.

แงงงงงงงง้ เราอินมากๆค่ะ ชอบทั้งมู้ดแอนด์โทนของเรื่อง ชอบภาษา ชอบการเล่าเรื่องแบบ less is more มากๆ ประทับใจมากๆค่ะ นั้มตาาาาซึมเลยยยยTTTTTTTT