ตอนที่ 27 ค่ำคืนของทั้งสอง
จากปากเริ่มไปยังต้นคอ รอยแดงเมื่อครั้งนั้นได้เลือนหายไปหมดสิ้นแล้ว คราวนี้จะมีเพียงแต่รอยเของเขาเท่านั้นที่ได้ประทับอยู่บนผิวขาวของไผ่ กระดุมเสื้อถูกปลดออกอย่างรวดเร็วและพรมจูบตรงบริเวณหน้าอก มือข้างหนึ่งของแทมินล้วงเข้าไปในกางเกงของไผ่เพื่อกำจุดอ่อนไหวของเขา
“อ่ะ พี่แทมิน อาาา”
ความรู้สึกแปลกๆค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันรู้ดีมากกว่าความขยะแขยงที่เคยได้รับ แทมินจับไผ่ให้เอนตัวลงบนเตียง ในตอนแรกไผ่มีอาการขัดขืนที่ต้องนอนลงบนเตียง
“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น ตอนนี้ฉันอยู่ข้างๆไผ่แล้วไง”
เมื่อได้ยินดังนั้น ไผ่จึงสงบลงและยอมนอนลงไปแต่โดยดี กางเกงของไผ่ถูกถอดออกไปโดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ และต้องสะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อโพรงปากอุ่นของบุคคลตรงหน้าได้ครอบอมมันเอาไว้
“มะ..ไม่ได้นะ มันสกปรก อา”
ไผ่พยายามใช้มือดันศีรษะของแทมินออกไป แต่เปล่าประโยชน์ แทมินยังคงดูดเม้มส่วนนั้นของเขาต่อไป
“ผมไม่..ไหวแล้ว อ้า!”
น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาทันทีที่แทมินปล่อยให้ส่วนนั้นของไผ่เป็นอิสระ ทำให้ใบหน้าของแทมินเปรอะเปื้อนด้วยน้ำรักของเขา
“ขอโทษ...ครับ”
แทมินใช้นิ้วปาดน้ำที่เปื้อนใบหน้าของเขาออกมาดู และหันไปจ้องมองไผ่ ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเขา แต่นิ้วที่มีคราบนั่นได้ไปครึงบริเวณช่องทางของไผ่
“อะ พี่แทมิน พี่จะทำอะไร...”
“ก็จะทำให้ไผ่ชินกับมันไง...ตอนนี้ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ต้องการให้ไผ่เจ็บ”
นิ้วของแทมินสอดเข้ามาในช่องทางนั้นทันทีหนึ่งนิ้ว
“อ่ะ!”
นิ้วนั้นค่อยขยับเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อให้ไผ่ผ่อนคลาย
“อืมมม อา อ๊ะ”
อีกนิ้วหนึ่งสอดเข้ามาเพิ่มอีกเป็นสอง ความเร็วค่อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือที่ว่างอีกมือหนึ่งของแทมินได้กุมจุดอ่อนไหวของไผ่ไว้และขยับรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ช่องทางของไผ่เริ่มพร้อมแล้วที่จะรับสิ่งรุกล้ำของเขา
“ขอโทษนะไผ่ ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ”
แทมินถอดเสื้อและปลดกางเกงออกอย่างรวดเร็ว เขาจับขาทั้งสองข้างของไผ่แยกออกโดยที่ข้างนึ่งเอาพาดบ่าของเขาเอาไว้ ส่วนแข็งของเขาจ่อที่ช่องทางนั้นแล้วค่อยๆดันเข้าไป
“อ่ะ อ้าาาา”
แทมินดันตัวเข้าไปอย่างช้าๆ เขาพยายามฝืนทนไม่ให้เผลอกระแทกตัวลงไปจนจมมิด เขาอยากจะรอให้ไผ่ปรับตัวได้เสียก่อน
เมื่อดันเข้ามาได้ครึ่งทาง เขาก็ก้มตัวลงไปจูบร่างเบื้องและค่อยๆขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ร่างเล็กนั้นสั่นกระตุกและส่งเสียงอู้อี้ภายในปากของเขา เมื่อเขาปล่อยให้ปากของไผ่เป็นอิสระ ไผ่ก็ส่งเสียงครวญครางออกมาทันที
“อา อ่ะ อ้า ฮึ่ก พี่..แทมิน”
หยดน้ำตาของไผ่เริ่มคลอ แทมินจึงจับมือของไผ่ให้โอบคอของเขาเอาไว้
“เจ็บมากไหม กอดฉันไว้นะ จะระบายความเจ็บของไผ่ลงบนหลังของฉันก็ได้”
แทมินเริ่มเพิ่มความเร็ว ไผ่ทั้งกดจิกบนหลังและดึงผมของเขา หากนั่นมันทำให้ไผ่คลายความเจ็บได้บ้างก็ไม่เป็นไร...
“อึก”
แทมินปลดปล่อยในช่องทางของไผ่ และหยุดนิ่ง ไผ่หอบหายใจอย่างหมดแรง แต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อ ส่วนแข็งที่คาเอาไว้ในช่องทางของเขาเริ่มขยายตัวขึ้นอีกครั้ง
“ดูท่าว่า…จะอีกนานเลยล่ะไผ่”
แทมินจับไผ่ให้หันหลังและคุกเข่า พร้อมขยับตัวอีกครั้ง
“อื้อออ อ้า อา”
ทุกครั้งที่เขาขยับ ร่างเล็กก็จะครางกระเส่าทุกครั้ง อยากได้ยินอีกจัง...ร้องอีกสิไผ่..ร้องอีกสิ!
มือของแทมินเอื้อมมากุมส่วนอ่อนไหวของไผ่และขยับรูดอย่างเร็ว
“อ๊าาา ผม...อึ่ก”
คราวนี้เป็นไผ่ที่เป็นฝ่ายปลดปล่อย แขนของไผ่เรื่อยไร้เรี่ยวแรงจนต้องทิ้งตัวลงบนเตียง มีเพียงแต่ส่วนล่างที่ตอนนี้กำลังร้อนรุ่มและรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ่ะ อีก.....อึ่ก!”
แทมินก้มตัวลงเพิ่มให้ได้ยินมากขึ้น เมื่อครู่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม
“อา อีก แรงอีก อ๊า”
“ได้สิ ถ้าไผ่ต้องการ”
แทมินตอบรับคำขอของไผ่ เขาขยับตัวแรงขึ้นเรื่อยๆจนแปรเปลี่ยนเป็นกระแทก เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง แทมินพลิกตัวไผ่อีกครั้งและยันตัวขึ้นมานั่งเพื่อให้ไผ่อยู่บนตัวของเขา มือทั้งสองข้างจับสะโพกของไผ่ให้ขยับขึ้นลง สองมือของไผ่โอบกอดรอบคอของเขา
“อา อ้า ดีจัง ทำไมถึง..อ่ะ รู้สึกดีแบบนี้”
ความเจ็บปวดหายไปหมดสิ้น ตอนนี้ไผ่รู้สึกเพียงแต่ความเสี่ยวซ่าน ความรู้สึกดี และต้องการ
“อ่ะ อ้าาาา”
แทมินปลดปล่อยออกมาในช่องทางของไผ่อีกครั้ง ไผ่เองก็เช่นกัน เสียงหอบอย่างเหนื่อยอ่อนของไผ่มันได้กระตุ้นอารมณ์ของแทมินเข้าอีกครั้ง ไผ่ต้องก้มหน้างุดเมื่อส่วนคาเอาไว้ขยายขึ้น ร่างสูงผลักให้ไผ่เอนตัวลงบนเตียงจับขาทั้งสองข้างให้แยกออกมากขึ้นเพื่อที่จะได้สอดใส่เข้าไปได้มากขึ้น เมื่อช่องทางขยายเต็มที่จนสามารถสอดเข้าไปจนมิดด้ามได้แล้ว เขาก็ยิ่งโถมกระแทกตัวลงไปให้ส่วนแข็งของตนเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้ ร่างเล็กยึดจับผ้าปูเตียงและบิดมันจนเลื่อนหลุด แม้จะรู้สึกดีแต่ตอนนี้เขาเริ่มเหนื่อยเสียแล้ว
“อ๊า อา ผม...อ่ะ ..ผมไม่ไหว..อื้มม”
ปากของร่างเล็กถูกควบคุมด้วยจูบที่ร่างสูงมอบให้ ลิ้นที่รุกรานเข้ามาอย่างรุนแรง และริมฝีปากที่บดขยี้เข้ามา ทำให้เขาไม่อาจขัดขืนได้ เขาเป็นคนพูดเองว่าถ้าทำได้เขาก็จะทำ เพราะฉะนั้น...จนกว่าพี่แทมินจะหายทรมาน เขาจะ.....
ปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง แทมินโน้มตัวลงมากอดไผ่เอาไว้ มีความสุขเหลือเกิน ในที่สุดเขาก็ได้ครอบครองร่างกายของบุคคลที่เขารัก เท่านี้ก็เหลือแค่เพียง....หัวใจเท่านั้น
“อา อ๊าา อื้อ อ่ะ พี่แทมิน...อ้า”
“ไผ่..อึ่ก”
เขาปลดปล่อยอีกครั้งภายในช่องทางรักของไผ่ บัดนี้ช่องทางนั้นเต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นของเขา ทุกครั้งที่เขาขยับ มันจะเริ่มไหลส่วนทางออกมาจนเปรอะเปื้อนที่นอนจนแฉะไปหมด
“พี่แทมิน...ผมไม่ไหว...”
ร่างในอ้อมกอดเริ่มเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา เขารู้ว่าไผ่เหนื่อย แต่ว่าฤทธิ์ยายังไม่หมด ส่วนนั้นของเขาเริ่มแข็งขึ้นอีกครั้ง
“ขอโทษนะ แต่ว่ามันยัง....”
ไม่ว่าเปล่า เขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง
“อา อ่ะ อื้อออ!”
เขากระแทกอย่างต่อเนื่อง เสียงครางของร่างเล็กค่อยๆเบาลงจนกระทั้งเงียบไป แทมินจึงหยุดและดูไผ่อย่างเป็นห่วง และค่อยเบาใจเมื่อร่างเล็กตรงหน้าเขาเพียงแค่เหนื่อยจนสลบไปเท่านั้น เขาเองก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน หลับด้วยเลยดีไหมนะ.......
ไม่สนแล้วว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป แทมินทิ้งตัวลงบนร่างของไผ่แล้วผล่อยหลับไปด้วยเช่นกัน....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รุ่งเช้าของวันใหม่มาถึงเถ้าแก่เปิดประตูเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจ นี่ยังไม่ตื่นกันอีกรึ ปกติไผ่เป็นคนตื่นเช้านี่นา เถ้าแก่เดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของแทมิน ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับภาพลูกชายของเขานอนเปลือยในอ้อมแขนมีไผ่อยู่ด้วย บนเตียงมีขราบของอะไรบางอย่าง(?) และเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายนั้นอธิบายเรื่องราวได้อย่างดี เถ้าแก่เกาหัวอย่างงงๆ นี่เขาไม่อยู่แค่คืนเดียว ไอ้เจ้าลูกชายมันก้าวหน้าไปขนาดนี้เลยหรือเนี้ย
ไผ่เริ่มขยับเปลือกตาเล็กน้อย ทำให้เถ้าแก่รู้สึกตัวตนไม่ควรอยู่ในห้องเป็น กขค จนปิดออกจากห้องไปโดยไม่วายทิ้งท้าย
“แล้วอย่าลืมเก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
มีแววว่าลูกสะใภ้ในอนาคตคงต้องเป็นหนูไผ่ซะล่ะมั้งเนี้ย
ไผ่ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เถ้าแก่ปิดประตู แล้วเขาก็พบแขนที่โอบกอดร่างเขาเอาไว้ อา...จริงสินะ เมื่อคืนนี้ เขากับพี่แทมิน....
ไผ่ขยับตัวเพื่อจะได้ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก....ไม่จริงน่า ไผ่ล้วงมือลงไปใต้ผ้าห่มเพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจ.......
ใช่จริงๆด้วย....
มันยังค้างอยู่ในตัวเขา!!!
“พี่แทมิน พี่แทมินตื่นสิ”
ไผ่เขย่าแขนของร่างสูงหวังให้เขาตื่น และเขาก็ลืมตาขึ้นมาตามความต้องการจนได้
“อืม...สวัสดีตอนเช้านะ”
“อ่ะ..พี่แทมิน อย่าเพิ่งขยับ”
“หืม? มีอะไรรึไผ่”
“กะ..ก็พี่ยังไม่ได้เอามันออกเลย...”
แทมินเปิดผ้าห่มออกแล้วก็ปิดมันลงพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไผ่ไม่ได้เห็นเสียตั้งนาน
“แล้วยังไงเหรอ^^”
ไผ่หน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน
“กะ ก็ เอามันออกไปสิครับ”
แทมินใช้แขนคว้าตัวของไผ่เข้าไปกอดทำให้ส่วนนั้นของเขาขยับลึกเข้าไปอีก
“อาาา นี่พี่...จะทำอะไร”
“อืมมม นั่นสินะ จะทำอะไรดีเอ่ย^^”
“ผะ ผมต้องไปอาบน้ำ”
“ค่อยอาบก็ได้นี่นา เรามาต่อจากเมื่อคืนดีกว่านะ^^”
ว่าแล้วแทมินก็ขยับตัวอีกครั้ง ส่วนมือก็เลื่อนไปกุมส่วนอ่อนไหวของไผ่
“อะ อ้า อา พี่แทมิน อ๊ะ”
ทั้งสองมีอะไรกันต่อไปอีกช่วงเช้าจนกระทั้งเวลาล่วงเลยมาจนเที่ยงวัน
“พี่แทมิน”
“อะไรเหรอ”
อ้อมแขนกระชัดหวังให้ร่างอ้อมกอดเข้ามาใกล้เพื่อสูดดมกลมหอมของแชมพูจากผมของร่างเล็ก
“ทำไมบ้านของพี่ถึงมียาปลุกได้ล่ะครับ =_=”
“เอ...นั่นสิ ทำไมน้า ^^”
“กรุณาตอบด้วยครับ - -^”
“บอกก็ได้แต่ไผ่ห้ามโกรธฉันนะ”
“น่าสงสัย - -^”
“ง่า...คือว่าไอ้ยาเนี้ย ฉันเป็นคนซื้อมาเองแหล่ะ ตอนที่ไปทำรายงานที่มหาลัย ตอนแรกว่าจะ...เอ่อ...”
“จะอะไร - -^^^^”
“กะว่าจะเอาไว้ใช้กับไผ่ อ่า.....”
“-*-“
“แต่ว่าพอกลับมาก็พบกับไผ่ที่มีสภาพเป็นแบบนั้น....ฉันไม่อยากเห็นไผ่ต้องเป็นแบบนั้น ถ้าหากว่าฉันทำลงไปล่ะ มันก็คงไม่ต่างอะไรกับคนที่มันทำกับไผ่เลยล่ะสิ พอคิดได้แบบนั้นแล้ว ความคิดเมื่อครู่มันก็หายไปหมดสิ้น ขอโทษนะ”
“.....”
ไร้ซึ่งคำพูด หากแต่ร่างเล็กนั่นกลับโอบกอดร่างสูงไว้เป็นคำตอบ
“ผมว่าผมไปอาบน้ำดีกว่า”
ว่าแล้วไผ่ก็ผละออกจากแทมินเพื่อหวังลุกไปอาบน้ำ น้ำสีขาวขุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ภายในช่องทางนั้นไหลย้อยมาตามเรียวขาทำให้พื้นเปรอะเปื้อน แต่แทมินก็ใช้แขนเกี่ยวขาอุ้มไผ่ขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ฉันว่าแบบนี้อาบคนเดียวคงจะลำบากนะ ให้ฉันอาบให้ก็แล้วกัน^^”
“ไม่เป็นไรผมอาบเองได้”
“ไม่รู้ไม่สน^^”
“ง่า...”
และแล้วทั้งสองก็ไปต่อบทรักกันในห้องน้ำด้วยประการฉะนี้แล = _ =”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
@230 ขอบคุณที่สำหรับกำลังใจนะคะ แม้จะเป็นเม้นสั้นๆ แคนก็ดีใจค่ะ
@Wangjin ขอบคุณที่เม้นให้แคนรับรู้ว่ายังมีคนอ่านนะคะ นึกว่า ไม่มีใครอ่านนิยายของแคนซะแล้ว
@minenat หวา ตาจะบวมไหมคะนั่น เอาทิชชู่ไหม? สำหรับเรื่องบทแยกของเซน แคนลงไว้ในเด็กดีค่ะ ยังแต่งไม่จบ อยู่ในสถานะ ดองชั่วคราว แต่ไม่ทิ้ง จะกระดึ้บๆ มาอัพ นานๆครั้ง ค่ะ ชื่อเรื่อง Punishment ทัณฑ์รัก ค่ะ
หัวข้อ: Because you're my love. (UP! Special4 P.5) [10/02/2014]<< END ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 67893 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก