เหตุเกิดจากเสียง....4.2
ไอ้เด็กดื้อเอ้ย ใครสั่งให้มันมากินเหล้าวะเนี่ย แหละตอนที่อยู่ที่ร้านมันอะไรกัน กอดไอ้โอ๊ตกอดดิก เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวเจอดีแน่ๆท ทั้งคู่เลย
ผมอุ้มสตางค์ลงจากรถ สติที่ไม่มีหลงเหลือ กว่าจะมาถึงห้องก็เล่นเอาเหนื่อย ผมมันจะดิ้นลงอย่างเดียว ผมล้วงหากุญแจในกระเปากางเกงสตางค์ก่อนจะไขเข้าห้อง พอคนตัวเล็กเห็นเตียงเท่านั้นแหละ
“พี่แซม จานอนๆๆ”
“เออๆ รู้แล้ว” ผมวางสตางค์ลงบนเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปหาผ้าและกะละมังมาเช็ดตัว
เสียงห้องตรงข้าม ห้องเพื่อนผมเนี่ยแหละ แม่งจัดปาร์ตี้ในห้อง ทีแรกผมก็จะมากินกับพวกมัน แต่เพื่อนอีกกลุ่มชวนไปงานวันเกิดที่ร้านเหล้าผมเลยแวะไปสักหน่อยแล้วก็ได้เจอไอ้ตัวดีอย่างที่เห็นเนี่ยล่ะ
“เฮ้ย! จะไปไหน” ผมรีบวางกะละมังและผ้าเช็ดหน้าลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ สตางค์หันมายิ้มตายี้ให้ผม ปกติไม่ค่อยได้เห็นหรอกไอ้ยิ้มเนี่ย ทำเป็นแต่หน้าบึ้ง หน้าตึงและหน้างอ (เพราะแกนั่นแหละไอ้พี่แซม =_=)
ผมเดินไปหาเด็กที่กำลังจะเปิดประตูออกไปไหนก็ไม่รู้
“จะไปไหน” ผมจับแขนสตางค์แล้วถาม
“ไปห้องนั่นอ่ะ” ห้องนั้น? ห้องไหนวะ
“จะไปทำอะไร ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย” ผมลากสตางค์กลับมาที่เตียง แต่เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ ไม่ยอมเดินตามผมง่ายๆ จะออกนอกห้องอย่างเดี๋ยว
“เสียงเพลงงง อ๊ากกก สตางค์จะไป”
“อะไรสตางค์ เมาแล้วพูดไม่รู้เรื่องวะ”
“ห้องน้านนน พี่แซมม ห้องน้านนมีปาร์ตี้ อยากปายย” เวรกรรม!
ใครทำอะไรกับไอ้เด็กเก็บเนื้อเก็บตัวครับเนี่ย ปกติเคยเห็นมันไปเที่ยวกินดื่มอย่างนี้เมื่อไหร่ แต่วันนี้มันอะไรกัน แค่ได้ยินเสียงก็ทำหน้าระริกระรี้ ที่เมื่อวานวันเกิดผมไม่เห็นมันสนใจสักนิด โมโหครับโมโห!
ผมไม่สนใจลากสตางค์กลับมานอนครับ กว่าจะถึงเตียงเล่นเอาเหนื่อย
“ไม่อาว สตางค์จะไปอ่ะ ยังสนุกไม่เสร็จเลย”
“ไม่ต้อง รู้จักพวกมันเหรอไงจะไปนะ!” ผมบ่นครับ หน้าใสนั่นเจื่อนลง แต่แปบเดี๋ยวก็เงยหน้ามายิ้มอ้อนผม
“พี่แซมมมมม ผมอยากไป นะๆๆๆ”
“เอ่อ...”
ไปไม่ถูกเลยกู ปกติมันไม่อ้อนผมก็ตามใจหลายเรื่องแล้วนะ พวกคุณไม่รู้ใช่ไหม คงรู้แต่ว่าผมชอบแกล้งไอ้เด็กดื้อนี่ล่ะสิ =_=
โอเค ผมยอมรับ ผมชอบไอ้เด็กนี่ แต่เพราะมันนั่นแหละชอบทำหน้าขัดใจเวลาเจอหน้าผม อย่างนี่จะไม่ให้ผมอารมณ์ขึ้นตลอดเวลาได้ไง
อีกสาเหตุหนึ่งที่ผมหงุดหงิดคือ เพื่อนผมหลายคนชอบสตางค์! อย่างนี้คุณจะให้ผมอารมณ์ดีเหรอหะ!
“ไม่!” เรื่องอะไรจะให้ไปเจอกับเสือ สิงห์ กระทิง แรดอย่างไอ้พวกนั้นกัน
“ผมจะไป!” สตางค์มองค้อนผม แววตาฉายความไม่พอ ก่อนจะทั้งหยิกทั้งทุบให้ผมปล่อย
สุดท้ายผมก็เลยประคองให้ตัวเล็กเดินไปยังห้องเพื่อนผม
ก๊อกๆๆ
“อ้าวไอ้แซม เอ๊ะ น้องสตางค์” เพื่อนผมทักผมก่อนจะหันไปทำตาหวานย้อยใส่สตางค์ เดี๋ยวกูจะควักลูกตามึง
“หลีกทางดิ” ผมสั่งมันก่อนจะพาสตางค์เข้าไปในห้อง
จากที่เคยเฮฮาตอนนี้ทุกคนมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว แต่จริงๆคือมองสตางค์อย่างเดียวมากกว่า
“มองเหี้ยไร” ผมด่าครับ แต่ละคนนี่มองผมด้วยสายตากรุ่มกริ่ม มึงอยากเข้าใจอะไรก็เข้าใจไปเหอะ กูไม่แคร์ครับ!
“หวงนักนะมึง หวงแล้วจะพามาทำไม” ไอ้ต๊าดมันเบ้ปากใส่ผม
“มันอยากมา” ผมนั่งลงแล้วก็จับสตางค์ให้นั่งลงข้างๆกัน คนตัวเล็กมองไปรอบๆห้องก่อนจะโปรยยิ้มหวานไปทั่ว
ใครอนุญาติวะ!
ผมเลยจับหน้าสตางค์ให้หันมามองหน้าผมแล้วสั่งเสียงเหี้ยม
“ห้ามยิ้ม ถ้ายิ้มอีก โดน!”ได้ผล คนตัวเล็กบู้หน้าไม่พอใจทันที แถมยังด่าด้วยการทำปากขมุบขมิบอีกด้วย
“มึงนี่อาการหนักไอ้แซม อ่ะเอาไป แล้วเด็กนี่จะให้มันดื่มอะไร” ไอ้จิมเพื่อนอีกคนหนึ่งของผมถาม
“เหล้าค้าบ!”
“ไม่ได้ โค้กพอ!” ผมสั่งห้าม แค่นี้ก็เมาจนประคองสติไม่อยู่อยู่แล้ว ถ้าขืนให้กินอีกคงได้น็อค
“อย่ามาห้ามนะ!” ปกติก็ว่าดื้อแล้วนะ แต่วันนี้มันสุดๆเลย
“นี่แก้วพี่” สตางค์คว้าแก้วผมไปจะยกดื่ม ผมรีบห้าม มันจะอยากกินอะไรกันหนักกันหนาไอ้เหล้าเนี่ย
“อยากกินนน”
“ไม่ก็คือไม่!”
“ขอกินหน่อยนะ”
“มานั่งบนตักพี่สิ” ผมก้มลงไปท้า เพราะรู้ว่าสตางค์ไม่มีทางทำ และจะได้เลิกอยากกินเสียที แต่ผมคิดผิด เพราะสตางค์ปีนขึ้นมานั่งบนตักผม
“...!” ผมได้แต่อึ้ง รู้สึกตัวอีกทีสตางค์ก็กระกดเหล้าผมหมดแก้วแล้ว
เหมือนจะดีที่สตางค์นั่งตักผม แต่ผมก็ยังไม่พอใจอยู่ดี เพราะเด็กนี่ดันคุยเล่นกับคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่สนใจผมสักนิด!
หลังจากนั้นผมนั่งกินเหล้าด้วยอาการไม่สบอารมณ์ขั้นรุนแรง ไม่เหมือนกับสตางค์ หึ! รายนั้นนะ หัวเราะเอิ้กอ้าก ยิ้มไม่หุบ ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง จนผมทนไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องลากกลับห้อง กว่าจะจับนอนลงบนเตียงได้ที่เอาผมเหนื่อยหอบ เด็กห่าไรแม่งดิ้นเก่งจริงๆ
“ไอ้พี่แซม! นิสายม้ายดี! อื้ออออ” พอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวาย
“พี่นิสัยไม่ดียังไง ไหนพูดมาดิ” ผมถามอย่างหาเรื่อง
“ทูกอย่างเลยยย”
“ -_-;”
“ชอบโวยวาย เสียงดาง ทำหน้าดุ ชอบแกล้งสาตางค์ด้วย ไม่ชอบเลย” สตางค์พูดเสียงยานคาง แถมยังเบ้หน้าใส่ผมอีก แต่การกระทำทั้งหมดนั่น แม่งโครตจะน่ารักเลย
“แล้วไงต่อ ลุกขึ้นมาคุยดีๆดิ” ผมจับคนตัวเล็กให้ลุกคน แต่ก็ไม่ยอม ผมเลยปล่อย แล้วเลื้อยตัวนอนตะแคงแทน
“ชอบดุแต่ผมอ่ะ ดุทำไม ไม่ชอบนะรุ้ไหมว่าไม่ชอบ”
เขาว่าคนเมาอารมณ์มักไม่คงที ซึ่งผมว่ามันจริงเพราะตอนนี้สตางค์เริ่มร้องไห้ ท่าทางยกมือปาดน้ำตาเหมือนเด็กๆนั่นทำเอาผมหมั่นเขี้ยวเลยก้มลงไปฟัดแก้มที่แดงระเรื่อนั่น
“ถ้าสตางค์ไม่ดื้อพี่จะดูไหม”
“สตางค์ม่ายดื้อ”
“ไม่ดื้อแต่ไม่เคยเชื่อฟัง”
“เปล่าสักหน่อย”
“ขนาดพี่บอกไม่ให้ยิ้มก็ไม่ฟัง” ผมหวงครับ ไม่อยากให้สตางค์ยิ้มให้ใคร
“ก็...”
“งั้นเด็กดื้อก็ต้องถูกทำโทษ”ผมโน้มหน้าเข้าหาสตางค์ กดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มก่อนจะละเลียดชิมความหวาน ทีแรกเหมือนสตางคจะตกใจเลยดิ้นหนี แต่แปบเดียวก็คล้อยตามผม ผมสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในปากเล็กๆนั่น สตางค์เริ่มจูบตอบผมด้วยท่าทีเงอะๆงะๆ แต่มันกลับทำให้สติผมหลุดได้ ยิ่งจูบยิ่งต้องการ เราจูบกันอยู่นานจนคนตัวเล็กเริ่มส่งเสียประท้วงในลำคอ
“แฮกก...” สตางค์หอบหายใจสูดอากาศเข้าปอดจนตัวโยน
“ถ้าต่อไปนี่ไม่ดื้อพี่จะไม่ดุ ตกลงไหม”
“...” สตางค์ไม่ยอมตอบ เบ้หน้าหนีไม่ยอมมองหน้าผม แต่แก้มสีแดงจัดนั่นบอกได้อย่างดีว่า...กำลังเขิน
“รู้เรื่องไหมที่พูดเนี่ย” ผมถามย้ำ
“...”
“สตางค์”
“อื้มมม”“ดีมาก”
อีกสักตอนสองตอนก็น่าจะจบแล้วนะ มั้ง จบแหละ ต้องจบ ไว้พรุ่งนี้เย็นๆมืดๆ เพราะพรุ่งนี้มีสอบวิชาโหด คืนนี้ต้องอ่านให้จบ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
