คำเตือน : 3P นะคะ Threesome ความรักแบบ3คนค่ะ
If 'WE' don’t have just two people … (4)
[BOOM’s said]
หลังจากวันนั้นตูดผมก็ระบม เดินแทบไม่ได้ ต้องนอนอยู่เฉยๆที่บ้านไอ้พี่นิวกับไอ้พี่ก๊าซ แต่ก็ดีครับพวกพี่ทั้ง 2 คนปรนนิบัติผมถึงที่จริงๆ
แถมฟรีอาหารเช้าซะด้วย
ไม่ใช่เว้ย! ผมแค่จะบอกว่าพวกพี่เค้าก็ดูแลผมดี ประเด็นไม่ได้อยู่ที่อาหารเช้าซะหน่อย แย่งกันป้อนข้าวป้อนน้ำราวกับผมเป็นง่อยอย่างนั้นแหละ
ผมยอมนอนค้างที่นั่นคืนนึง โดยที่ไม่ลืมโทรบอกทางบ้านว่าจะค้างหอเพื่อนเพราะมีงานต้องทำส่งอาจารย์ วันนั้นผมหยุดเรียนไปเลยเพราะรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวมาก ต้องขอบคุณพี่ก๊าซกับพี่นิวมั้ยเนี้ยที่ยอมนอนเฉยๆไม่ได้ทำอะไรผมอีก ไม่อย่างนั้นผมคงเห็นฟ้าเป็นสีเหลืองแน่นอน แล้วตอนเย็นทั้งคู่ก็พาผมมาส่งที่บ้าน (พี่ก๊าซขับ ยังไม่ได้ไปเปลี่ยนล้อ)
ผมโทรบอกไอ้นะโมให้มันสบายใจด้วยว่าข้อมูลทั้งหมดของมันรวมถึงรูปที่โพสในเว็บเกย์นั้นถูกลบหมดแล้ว ส่วนเรื่องรูปที่ไอ้โทมันได้....เอ่อ...แหะๆ ผมยังไม่ได้ตามให้มันเลยอะ แถมไอ้โทอารมณ์แบบนั้นใครจะกล้าเข้าไปคุยว้า
ตอนนี้ผมกำลังแอบเล่นเกมในไอโฟนขณะที่อาจารย์หน้าห้องกำลังบรรยายเรื่องส่วนประกอบของปิโตรเลียมและก๊าซธรรมชาติ ผมเหลือบมองคนข้างตัวที่มันตั้งใจเรียนเกิดเหตุ สักพักมันก็ลุกไปไหนไม่รู้ สงสัยไปเข้าห้องน้ำ ผมไม่ได้สนใจอะไร แต่แล้วไอ้หน้าหล่อที่มันเอาแต่จ้องคนตัวเตี้ยที่เพิ่งลุกไปนั้นก็ลุกตาม
ตามไปเฝ้ารึไงว้า...ไอ้นะโมมันไม่หายไปไหนหรอก
อยากจะพูดอย่างนั้น แต่ผมว่าผมเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าเนอะ
ก๊าซ : ทำไรอยู่
แถบเด้งขึ้นมาข้างบน แต่ผมก็ไม่ได้ตอบไลน์พี่ก๊าซ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเล่นต่อไป
NEWW : พักกลางวันมาหาด้วย
เรื่องไรจะไป เหอะๆ
พี่นิวกับพี่ก๊าซขอไลน์ผม เอิ่ม ไม่ใช่ขอสิ เอาไปแอดเองเลยมากกว่า แถมถิอวิสาสะเข้าเฟซบุคผม รับแอดเพื่อนทั้ง 2 คนเรียบร้อย เท่านั้นยังไม่พอ มีการเซฟเบอร์ไว้ให้ด้วย ตั้งเป็นเบอร์โปรดเลยล่ะ เหอๆ
ผมตั้วปณิธานกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ไปยุ่งกับ 2 คนนั้นอีก จากเหตุการณ์วันก่อนที่บ้านหลังนั้นทำเอาผมเข็ดกับเซ็กส์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายไปอีกนาน
คือมันไม่ได้แย่ ตอนทำก็...เอ่อ...มีความสุขอยู่หรอก แต่พอเสร็จกิจแล้วเนี่ยสิ คนซวยคือใคร คนไม่สบายคือใคร ถ้าไม่ใช่ผมอะ! ส่วนไอ้พี่ก๊าซกับพี่นิวน่ะเหรอ เหอะๆ พี่ท่านสบายตัวเลยครับ ร่างกายประปรี้กระเปร่าพร้อมรบอีกสัก 10 ศึกก็ยังไหว
แต่กูไม่ไหวโว๊ยยย!
ดังนั้นผมเลยตั้งใจจะไม่เจอพี่ท่านทั้ง 2 อีก หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ไป
“ไอ้บึ้ม” ไอ้ฟูเรียกผมครับ
“เออมีไร เร็วๆ กูเล่นเกมอยู่”
“ไอ้โมไปไหนวะ?”
“ขี้มั้ง”
“ไอ้โทล่ะ?”
“กูจะรู้มั้ย” ผมตอบอย่างรำคาญ ไอ้จ๊อบทำเสียงจิ๊จ๊ะนิดหน่อย
“กูว่าแม่งนานเกินไปแล้วนะ”
“นั่นดิ” ไอ้หลามออกความเห็นบ้าง “จารย์ปล่อยแล้ว ไปหาพวกมันเหอะ กูหิวจนแดกช้างได้ทั้งตัวละ”
ผม ปลาฉลามและจ๊อบพากันเก็บของแล้วออกมานอกห้อง ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ แต่เมื่อไปถึงทำเอาพวกผมตะลึงกับภาพที่ได้เห็น เพราะไอ้โทมันกำลังจะต่อยนะโมในห้องน้ำอะดิ ดีนะที่พวกผมมาทัน ไม่งั้นไอ้โมเละแน่ แต่ทำไมไอ้โทถึงต้องต่อยนะโมด้วยล่ะ? มันทำไรให้ไม่พอใจรึไง?
สีหน้าของไอ้นะโมไม่ค่อยดีเลย ไอ้หลามกับไอ้จ๊อบเดินตามเข้ามาแยกไอ้เตี้ยออกมาจากโท ส่วนผมก็รีบไปยืนข้างๆมันเพราะผมรู้ว่ามันเจอเรื่องแย่ๆที่โดนแกล้งในเว็บเกย์มาแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ 2 คนนี้ หลายวันที่ผ่านมานะโมก็เหมือนเอาแต่หลบหน้า ไอ้โทก็เอาแต่จ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ พวกผม 3 ตัวที่เหลือก็พลอยหดหู่ไปด้วย จนสุดท้ายแล้วสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่คงทำให้ไอ้หลามทนไม่ไหว มันถึงกับระเบิดออกมา
“นี่มันเกิดเรื่องเหี้ยไรกัน? กูเห็นพวกมึง2ตัวแล้วกูอึดอัดแทนสัด คนนึงเอาแต่จ้อง คนนึงเอาแต่หนี ไอ้เหี้ย ชาตินี้คงรู้เรื่องกันหรอกเนอะ”
“หึ! ถามมันสิ...ถ้ามึงไม่ตอบไอ้หลาม กูตอบแทนได้นะ..” ไอ้โทพูด
“ไม่มีไรหรอก กลับไปเรียนกันเหอะ” ผมรีบพูดขึ้นทันที เริ่มแน่ใจแล้วว่าที่ไอ้โทมันเป็นแบบนี้คงเพราะเรื่องนะโมขายตัวแน่ๆ
“ขายตัว” จู่ๆไอ้โทก็พูดขึ้น เล่นเอาทุกคนเงียบกริบ
แม่งจะพูดขึ้นมาทำซากไรวะ รู้ๆอยู่ว่าไอ้โมโดนแกล้ง
“เพื่อนนะโมสุดที่รักของมึงขายตัวยังไงล่ะ” ไอ้โทพูดต่อ “ทีหลังมึงไม่ต้องให้เงินมันแล้วนะ ตอนนี้มันขายตูดจนรวยเละแล้วมั้ง”
“พอ...” นะโมพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ใบหน้าซีดเผือด มันคงไม่อยากให้ปลาฉลามกับจ๊อบรับรู้เรื่องที่มันโดนแกล้ง ผมเห็นท่านะโมคงพูดแก้ต่างอะไรให้ตัวเองไม่ได้ จึงรีบบอกพวกมันก่อนที่จะเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“ไม่จริง ไอ้โมมันไม่ได้ขาย...อย่างที่มึงว่า มันโดนแกล้ง โดนเอารูปไปโพสในเว็บเกย์!”
“เหรอ? งั้นรูปพวกนี้มึงจะอธิบายยังไง” ไอ้โทส่งไอโฟนให้ผม ผมรับมา
จากที่ตอนแรกไม่เชื่อว่าไอ้โมมันจะขาย...คือจริงๆแล้วบอกว่ามันนอนกับผู้ชายผมยังไม่อยากเชื่อเลย...แต่นี่..รูปในจอ..มันคืออะไรกัน? คนในรูปนี่มันนะโมชัดๆ ผมเลื่อนรูปตามที่ไอ้โทบอก ไม่ว่าจะมองมุมไหนหรือยังไง..นี่ก็คือนะโม
ไหนมึงบอกว่าไม่ได้ขายไง...แล้วรูปนี่คืออะไร? ยังไง...ผมงงไปหมดแล้ว
คนในรูปที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างผมแย่งไอโฟนจากมือ จากสีหน้าแย่ๆของมันยิ่งแย่ลงไปอีก หน้ามันเหมือนจะร้องไห้ให้ได้
มึงพูดมาสิ...ว่าไม่ใช่มึง คนในรูปเป็นแค่รูปตัดต่อ รูปคนอื่น...ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง..
แต่ก็ไม่มีคำค้านใดๆหลุดออกมาจากปากมัน ผมยืนมองมันอย่างผิดหวัง ไอ้หลามเข้ามาแย่งดูรูปอีกคน
“ไหนกูขอดูหน่อย...เอ่อ...คนในรูปนี่หน้าเหมือนมึงแหะ แฝดมึงเหรอ? ฮ่าๆๆ ฮ่า ฮา ...” ไอ้หลามพยายามทำให้เป็นเรื่องตลก แต่ในทีนี้ไม่มีใครขำไปกับมัน ไอ้โทจ้องนะโมด้วยสายตาดุดันกว่าที่แล้วๆมา นัยน์ตาของมันมีแววผิดหวัง ตัดพ้อ เคียดแค้น เสียใจ และอารมณ์ต่างๆนานาตีรวนไปหมด
ไอ้นะโมวิ่งออกไปจากห้องน้ำ ผมหันซ้ายทีขวาทีซึ่งไม่มีใครตามมันไป ผมเลยวิ่งตามมันออกมาเอง แต่มันหายไปไหนไม่รู้ ไวชะมัด
ไม่รู้ว่าไอ้จ๊อบกับไอ้หลามมันจะคิดยังไง แต่สำหรับตัวผม ผมต้องการคำอธิบายจากมัน ผมรู้ว่านะโมไม่ใช่คนแบบนั้น...ไม่ใช่คนที่จะยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆ มันต้องมีเบื้องลึกอะไรบางอย่างที่ทำให้รูปนั้นหลุดออกมา แล้วตอนนี้ผมก็เริ่มเข้าใจไอ้โทแล้วด้วยว่าทำไมมันถึงจะต่อยนะโม ทำไมหลายวันที่ผ่านมานะโมถึงเอาแต่หลบ ไอ้โทก็เอาแต่มอง
เพราะมันเป็นคนได้รูป...และไม่ใช่แค่รูปเดียว
ไม่แปลกหากไอ้โทจะผิดหวัง...เสียใจ...น้อยใจ...หรือรู้สึกเกลียดก็ตาม...
“แฮ่ก แฮ่ก ไปไหนของมันวะ ไอ้เตี้ยนี่..ขาสั้นแต่เสือกวิ่งเร็วซะงั้น”
ผมหยุดพัก นี่ผมวิ่งลงมาจากชั้น 4 ลงมาชั้นล่างเพื่อตามไอ้เตี้ย ไม่รู้แม่งแอบไปร้องไห้รึเปล่านั่น ผมหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่เจอใครนอกจากนักศึกษาพลุกพล่านที่พากันลงมาจากตึก เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว
ปุป!
“เฮ้ย!” ผมร้องอย่างตกใจ ในเมื่ออยู่ดีๆมีคนตะปบไหลผมซะงั้น ผมหันกลับไปมอง...
“ไง อยากกินข้าวกับพี่ถึงขนาดรีบวิ่งลงมาเลยเหรอ” ไอ้พี่นิวครับ
“เปล่า หาเพื่อนอยู่” ผมพยายามไม่มองร่างสูงตรงหน้า แต่รู้สึกว่าผิวขาวๆของพี่นิวจะเด่นเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าปกติพี่นิวเป็นที่สนใจแบบนี้ไหม แต่ตอนนี้คือผมโคตรอายอะ คนมองมันเยอะแยะ แน่นอนว่าสาวๆทั้งนั้น
ผมขอไว้อาลัยให้กับสาวๆพวกนั้นก็แล้วกัน พี่นิวเป็นถึงเว็บมาสเตอร์ของเว็บเกย์ แถมยัง...เอ่อ...ช่างเถอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น
“ไปกินข้าว พี่หิวแล้ว”
พี่หิวแล้วเกี่ยวไรกับผมล่ะครับ?
“ก็ไปกินคนเดียวสิ” พูดจบผมก็รีบหันหลังทันที แต่ตัวผมนั้นมักจะช้ากว่าเสมอ..แรงจับที่หัวไหล่ทำให้ผมต้องหยุดการกระทำ พี่นิวโน้มตัวลงมา กลุ่มผมสีน้ำตาลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“แต่พี่อยากกินกับบูมนี่” คือจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลย ไอ้พี่นิวแค่กระซิบข้างหู แต่คิดดูสิครับ คนรอบข้างที่เขามองมาจะคิดยังไง แถมยังจับหัวไหล่ไม่ปล่อย ยิ่งดูเหมือนโอบเข้าไปอีก
“เออๆ ปล่อยได้ละ” ผมสะบัดตัว พี่นิวปล่อยอย่างง่ายดาย ยิ้มมุมปากนิดๆ
“ว่าง่ายๆ เป็นเด็กดีแบบนี้สิ หึหึ”
พี่นิวเดินนำ ส่วนผมเดินตาม สายตาผมอยู่ระดับไหล่ของพี่นิว สิ่งที่ผมชอบ...ภายใต้เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวนั่น...แผ่นหลังขาวๆที่ผมได้เห็นได้สัมผัสมาแล้ว...
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลังคนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ มาติดใจอะไรกับแผ่นหลังของคนๆนี้ด้วยว่ะเนี้ย
เมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร ที่เดิม โต๊ะเดิม เก้าอี้ตัวเดิม(มั้ง) คนเดิมๆแต่ตำแหน่งการนั่งไม่เหมือนเดิม คราวนี้พี่ก๊าซนั่งตรงข้าม เลื่อนจานข้าวมาให้ ส่วนพี่นิวก็ทิ้งตัวลงข้างผม
วันนี้ข้าวราดแกง มีไข่ต้มด้วย 1 ฟอง ขวดน้ำเปล่าพร้อมแก้วใส่น้ำแข็งตั้งไว้เรียบร้อย
เออดี ไม่เสียตัง ไม่ต้องเบียดคนไปซื้อข้าว ผมตักขึ้นมากินเพราะรู้ว่ายังไงๆก็ต้องกิน มีมาร 2 ตัวนั่งเฝ้าแบบนี้ สายตาที่มองมาอีก นี่ถ้าผมไม่ได้อยู่กลางโรงอาหารที่มีนิสิตนักศึกษาเป็นร้อย พวกมันคงป้อนข้าวผมแบบวันนั้นแล้วมั้ง
เอาอีกแล้วเฮ้ย ผมนึกถึงเรื่องวันนั้นทำไมเนี้ยยยยยยยย ไม่เอา ไม่คิด แดกๆๆๆ
“อิอิ กินเยอะๆนะ พี่สั่งพิเศษให้เลย เพิ่มไข่ต้ม 7 บาท รู้มั้ยว่าร่างกายบูมต้องบำรุงเยอะๆ” พี่ก๊าซเท้าคางพูด สายตามองผมสลับกับข้าวในจาน
ผมไม่ได้ตอบอะไร ตั้งใจกินให้มันหมดๆ จะได้ลุกออกไปจากตรงนี้ซะที
อันที่จริง...คือผมก็ติดใจอะไรอย่างนึงนะ คือวันนั้น...เอ่อ เอาอีกแล้ว พาลไปถึงวันนั้นอยู่เรื่อย ช่างเถอะ ก็ผมติดใจจริงๆนี่นา...คือวันนั้นอะคนที่เสียบผม...เอิ่ม..หยาบไปขออภัย นั่นแหละ คนที่ได้ผมไปคือพี่นิว แต่พี่ก๊าซยังไม่ได้...เอ่อ นั่นแหละ...กับผมเลยนะ ผมแค่ทำให้เขาด้วยปากก็เท่านั้นเอง
แล้วแบบนี้พี่ก๊าซจะไม่น้อยใจหรือทะเลาะกับพี่นิวเหรอ?
จากการที่ 2 คน สมานฉันท์มานั่งเฝ้าผมแบบนี้ ผมว่าได้คำตอบแล้วล่ะ
อะไรนะ...นี่คุณกำลังจะบอกว่าผมยอมให้พี่ก๊าซ..เสียบผมอีกครั้งเรอะ!! ไม่มีทาง!! แค่วันนั้นผมก็จะตายอยู่แล้ว ขืนยอมอีก มันคงไม่จบง่ายๆแน่
จากที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมเจอหน้ารุ่นพี่ 2 คนนั้นอีก กลับไม่เป็นไปตามที่หวัง เพราะพวกพี่ท่านเล่นมาดักรออยู่ใต้ตึกที่ผมมีเรียนทุกวัน! พาผมไปโรงอาหาร จองโต๊ะไว้ให้ ซื้อข้าวซื้อน้ำมาพร้อม เป็นแบบนี้อยู่หลายวัน
ต้องยอมรับว่าพวกพี่เค้าเอาใจใส่ดูแลผมจริงๆ ไม่ใช่ฟันแล้วทิ้ง ... นี่ผมควรดีใจมั้ย?
และต้องขอบคุณพวกพี่ทั้ง 2 ที่ไม่มาก้าวก่ายชีวิตผมจนตามไปถึงบ้าน เพราะช่วงนี้ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมกับเพื่อนๆในเจอร์จะต้องร่วมกันจัดงานนิทรรศการที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วัน นั่นทำให้ผมกลับบ้านดึก ส่วนไอ้โมมันก็มาช่วย แต่ช่วยได้ไม่เท่าไหร่มันก็ขอลาไปทำงานที่ร้านกุ้งเต้น
ไอ้โท จ๊อบ ปลาฉลาม 3 หน่อนี้...อย่าหวังเลยว่าจะเห็นหัวพวกมัน เลิกเรียนปุ๊ปก็พากันไปกกสาวๆ ยิ่งมีเรื่องหลังจากวันนั้นแล้วด้วย...พวกมันเลิกยุ่งเลิกคุยกับไอ้โมไปเลย ผมล่ะสงสารมันจริงๆที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
มันบอกว่าในรูปนั่น...มันเองก็ไม่มั่นใจ เหมือนจะคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ คงต้องให้เวลามันหน่อย มันมีเรื่องเครียดหลายเรื่องแล้ว ผมก็ได้แต่ให้กำลังใจอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
พี่นิวกับพี่ก๊าซ 2 คนนี้เรียนหนักนะครับ ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ...แถมเรียนเก่งด้วย เกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3 เลยสักเทอม ซึ่งผมได้แต่มองตาปริบๆตอนที่พวกพี่เค้าเอาผลการเรียนมาให้ดู
เทพสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่รู้อะไรมั้ยครับ...ที่พวกพี่เค้าเอาผลการเรียนมาให้ผมดูเพราะ...
‘GPA รวมทุกเทอมของพี่ได้ 3.38’ พี่นิวพูด
‘เออ แล้วไงวะ ของกู 3.35 ต่างกับมึงแค่ 0.03 เทอมนี้ระวังให้ดีเถอะมึง’
เพราะพี่นิวได้มากกว่า ผมเลยตกเป็นของพี่นิวก่อน...พี่ท่านว่าไว้แบบนั้นขณะที่กำลังไปส่งผมหน้าปากซอยบ้าน นั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า...แบบนี้ผมก็ต้องตกเป็นของพี่ก๊าซด้วยงั้นสิ?
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!
‘ทำหน้าอะไรแบบนั้น ไม่ต้องกลัวพี่หรอกครับบูม พี่น่ะอ่อนโยนกว่าไอ้นิวมันเยอะ รับรองว่าเจอพี่ไปบูมจะติดใจ...แต่ว่ายังไม่ใช่ช่วงนี้น้า~’
‘หึหึ พอดีช่วงนี้งานเยอะน่ะ’
ขอให้จารย์สั่งงาน สั่งโปรเจ็ค สั่งอะไรก็ได้ให้พวกพี่ทั้ง 2 คนเยอะๆเลยเถิด สาธุ
พอถึงวันนิทรรศการ ผมโดนประธานเจอร์ใช้งานจนอดส่องเด็กๆม.ปลายที่มาเลย ชิส์ พอกลับมาที่บูธอีกทีก็ไม่รู้ว่าไอ้นะโมหายหัวไปไหน ผมนั่งรอนั่งเล่นไปเรื่อย แต่ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างหายไป
ไม่ใช่พวกเพื่อนทั้ง 4 ตัวของผม ไม่ใช่ประธานเจอร์ที่มันใช้ผมแล้วหายหัว แต่เป็น..
พี่ก๊าซกับพี่นิว...
มันไม่ไลน์หาผมเลยแหะวันนี้ เมื่อวานก็ไม่ได้ไปส่งผมที่ปากซอยด้วยสิ เห็นบอกว่าเว็บมีปัญหาโดนกระทรวงที่คุณก็รู้ว่ากระทรวงอะไรสั่งปิด แต่นี่มันสายแล้วนา...11โมงแล้ว จะไม่ไลน์หาผม ชวนผมไปกินข้าวแบบทุกทีเหรอไง
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาดูทุกๆ 2 นาที แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าไลน์จะเด้งเตือนแต่อย่างใด
กูไปแดกคนเดียวก็ได้ แม่ง ไอ้โมก็หายหัว ไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม ไอ้โมก็ไม่อยู่ โว๊ยยยยย อะไรวะเนี้ยยยยย โวยวายไปก็ไม่ได้อะไร หาเด็กๆม.ปลายแถวนี้ไปกินด้วยดีกว่า น่ารักๆทั้งนั้นเลยยยยย
แต่พอไปถึงโรงอาหาร สายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะประจำที่เคยมีคนจองไว้ให้ตลอด ผมมองไป...มีคนนั่งแทนแล้ว เป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงม.ปลาย
นี่ผมหวังอะไรอยู่? ผมรออะไร? แล้วทำไมผมต้องมองไปยังโต๊ะนั้นทันทีที่มาถึงด้วย?
เฮ้ออออออออออออออ
ผมไปซื้อข้าว ซื้อน้ำ มานั่งกินคนเดียวเงียบๆ แต่กินไปได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็วางช้อน
กินไม่ลง
ไม่ใช่ว่ากับข้าวไม่อร่อย แต่คงเป็นเพราะทุกทีมีคนคอยมองผมเวลากินข้าว ฟังเสียงบ่นของพี่นิวไปด้วย ใบหน้ายิ้มๆที่พูดอะไรก็อารมณ์ดีตลอดของพี่ก๊าซ แล้วพอไม่มีแบบนี้ผมก็เลยรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะไม่ชิน
กลับบ้านไปอ่านการ์ตูนดีกว่า
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
“อืออออ อารายวะ” ผมปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ปัดการ์ตูนที่ปิดใบหน้าผมออกไป มือคว้าสะเปะสะปะหาต้นตอของเสียง ซึ่งไม่นานก็เจอ
Golf : ไอ้บูม มาแดกเหล้า ร้านหลังมอ มากันทั้งเจอร์ ด่วนๆ
อารายของมันวะ?
เนื่องจากผมอ่านการ์ตูนเพลินจนหลับไป สติสตังยังไม่เข้าที่เท่าไหร่ ต้องอ่านข้อความซ้ำถึง 5 รอบ
อ๋อ มันชวนไปแดกเหล้า ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้ไปนานแล้ว นี่ก็เพิ่งจะ 2 ทุ่ม ยังไม่ดึกเท่าไหร่
ผมแต่งตัว ล้างหน้า หยิบกุญแจ หยิบเงิน ตะโกนบอกแม่ว่าจะไปกินเหล้า เดี๋ยวให้เพื่อนมาส่ง แล้วรีบพุ่งออกมาจากบ้านเลยครับ มิเช่นนั้นหม่อมแม่ท่านจะทรงกริ้วเอาได้
ผมนั่งแท็กซี่มาถึงร้าน เพื่อนๆพากันต้อนรับผมอย่างดี แก้วแล้วแก้วเล่าส่งมาให้ผม กว่าผมจะปลีกตัวมานั่งที่โต๊ะได้ก็เซแล้ว
“เดี๋ยวไอ้โท ไอ้จ๊อบ ไอ้หลาม ไอ้โมมา” ประธานเจอร์เดินมาบอกผม
หืมมมมมมม ไอ้โม? ไอ้เตี้ยนั่นอะนะ มาด้วยรึไง วันนี้มันต้องทำงานนี่ ... แต่ก็ดีแล้ว ให้มันมาเปิดหูเปิดตาบ้าง เจอเรื่องไม่ดีมาแล้ว เดี๋ยวจะเครียดตายซะเปล่าๆ
ไม่เหมือนใครบางคน...หรือสองคน ที่ป่านนี้ก็ยังไม่ไลน์หา ไม่โทรมา ไม่มีเหี้ยไรเลยโว๊ยยยยยยยย!!
เหอะ เบื่อที่จะทำดีกับกูแล้วงั้นสิ เสียบแล้วทิ้ง แม่งเอ๊ย แล้วกูจะเสียใจทำไมวะ? ก็ดีแล้วนี่ เป็นไปตามที่หวัง ไม่ต้องเจอหน้าพวกมัน 2 คน ไม่มีพวกมันมาวุ่นวายกับชีวิตผม ไม่มีคนคอยบงการให้แดกข้าวที่พวกมันสลับกันซื้อมา ไม่มีคนคอยไปรับใต้ตึกตอนเที่ยง
ก็เท่านั้นเอง...ดีแล้ว...ปล่อยกูไปหาเกย์คนอื่นเถอะ อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้เลย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เสียงไลน์อีกละ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ใครตามกูอีกเนี้ยยยยยยยยย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ขอกูนอนก่อนเท้อออออออออ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
วันนี้วันเสาร์นะโว๊ยยยยยย
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เมื่อคืนกว่ากูจะกลับก็ตั้งตี 2 ...
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ว่าแต่เมื่อคืนใครมาส่งวะ? ไอ้โทล่ะมั้ง ไม่ก็ไอ้จ๊อบ หรือไอ้หลาม สักคนอะ แต่คงเป็นไอ้เตี้ยไม่ได้ เพราะมันไม่มีรถ นอกจากมันจะแบกผมมาส่งถึงบ้าน แต่ขืนให้มันแบกตัวผม ขาสั้นๆของมันมีหวังได้ทรุดลงไปอีก กร๊ากกกก
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ติ๊งหาพ่อง!!!
ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาหยิบไอโฟนที่พอมองหน้าจอก็ทำผมตื่นเต็มตา เพราะไอ้ที่ติ๊งๆร้องดังจนผมรำคาญนั้นเป็นเสียงแจ้งเตือนไลน์
พี่ก๊าซกับพี่นิว
ขยันส่งมาเป็นร้อย ผมเปิดอ่านก็มีแต่ข้อความไร้สาระ ผมมองผ่านๆ ไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำ นิ้วมือสไลด์ลงมาที่ข้อความล่าสุดอย่างรวดเร็ว
แล้วก็ปิด...ไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น ผมรู้ดีว่าการขึ้นอ่านแล้วไม่ตอบนี่มันเจ็บกว่าไม่ได้อ่านอีก เหอะ
ให้มันรู้ซะบ้างว่าผมไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ ได้แล้วทิ้งเหรอ ฝันไปเหอะ แค่ได้เสียบผมไปไม่กี่ทีคิดว่าผมจะยอมใจอ่อนเหรอ
ผมไม่ได้งอนนะ ไม่ได้งอนจริงๆ ไอ้อาการงอนนั่นมันเป็นของผู้หญิง ซึ่งผมไม่ใช่ ผมเป็นผู้ชายนะครับ
ต่อด้านล่าง
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 816588 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก