หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[Ayla]

หวานๆๆๆ น่ารักมาก

[่jjay]

อ่านแล้วมีความสุขไปกับพระจันทร์

[Chise]

หวังว่าพระจันทร์จะคลอดอย่างปลอดภัย 35%มันน้อยอย่างน่าใจหายจริงๆ

[mana_ai]

555+ ทำใจนะจันทร์น้อย แต่คนอ่านชอบนะ คริคริ

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #34

   
   ผลการทำงานของพระจันทร์เป็นที่น่าพอใจมาก สุริยะมณฑลรับสายโทรศัพท์คุยกับลูกค้าโดยตรงทันทีหลังจากส่งงานปรับแก้ไปให้เพียงหนึ่งชั่วโมงให้หลัง ถ้อยคำแห่งความประหลาดใจและชื่นชมผลงานใหม่ดังออกมาให้ได้ยินทันทีที่สุริยะมณฑลรับโทรศัพท์ เป็นไปตามที่คาด...ไม่มีคำติกับผลงานที่วาดโดยเด็กมหาวิทยาลัยเลยสักคำ แถมยังเพิ่มการเซ้าซี้ที่ทำให้สุริยะมณฑลรู้สึกรำคาญและลำบากใจเป็นพร้อมๆกัน เนื่องจากทางปลายสายต้องการโทรติดต่อกับผู้วาดงานใหม่นี้โดยตรง จึงพยายามสอบถามเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของพระจันทร์ให้จงได้

   จนแล้วจนรอด สุริยะมณฑลก็ต้องยอมแพ้และบอกปลายสายไปว่า...คนที่วาดแปลนใหม่ให้ลูกค้านั้นเป็นคนรักของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้เบอร์โทรศัพท์ของภรรยาเขากับใคร ซึ่งคำตอบของสุริยะมณฑลที่ตอบออกไปกับลูกค้าคนนั้นก็ทำให้เกิดข่าวกระจายออกไปเป็นวงกว้าง หลังจากเรื่องราวคราวก่อนที่สุริยะมณฑลกับหงส์ยกเลิกงานหมั้น มาคราวนี้เรื่องที่สุริยะมณฑลมีเมียแล้วก็คงจะดังกระหึ่มให้คนได้พูดถึงกันไปอีกพักใหญ่ ซึ่งข่าวนี้คงทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ในเกาะฮ่องกงอกหักกันไปเป็นแถบๆ และผลจากการถูกเซ้าซี้ขอเบอร์ในคราวนั้นก็ทำให้สุริยะมณฑลต้องยึดโทรศัพท์ของพระจันทร์เอาไว้กับตัวพักใหญ่ เพราะไม่ไว้ใจว่าลูกค้าคนนั้นจะความพยายามสูง ควาญหาเบอร์ของพระจันทร์มาจนได้หรือเปล่า

   แต่ทั้งหมดนั่นก็เป็นเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อน...ตามเกณฑ์ตอนนี้พระจันทร์ก็เข้าสู่ช่วงปลายสัปดาห์ที่ 28 เรือนร่างที่ยังพอพลางได้ในชุดเสื้อหลวมๆเริ่มเอาไม่อยู่ เสื้อผ้าที่ใช้ใส่ตอนนี้ก็มีชุดที่สุริยะมณฑลสั่งตัดให้ใหม่ สลับกับชุดที่คุณหญิงดารกานต์สั่งซื้อมาให้ พระจันทร์มีรูปร่างที่อ้วนป่องแค่ตรงกลาง ไม่ได้เจ้าเนื้อออกแขนขาเหมือนคนตั้งครรภ์รายอื่นๆ เวลาเดินไปไหนมาไหนเลยทำให้สุริยะมณฑลยิ่งห่วงมากเป็นพิเศษเพราะขนาดข้อเท้ากับท่อนขามันไม่บาลานซ์กันเท่าไรกับขนาดท้องที่โตขึ้นทุกวันอย่างรวดเร็วในช่วงนี้

   ตอนนั้นที่เขาเคยคิดอยากคอยดูแลพระจันทร์ตอนท้องเหมือนคนอื่นๆเขาก็ได้ดูแลพระจันทร์จนสมใจในอีกเดือนต่อมา พอย่างเข้าเดือนที่ 5 ดูเหมือนร่างกายของพระจันทร์เริ่มมีอาการผิดปกติ เด็กหนุ่มเริ่มแพ้ท้องอย่างหนัก และทานอาหารไม่ค่อยได้เหมือนช่วงเดือนแรกๆ ตอนนั้นสุริยะมณฑลเป็นกังวลมากจนกินไม่ได้นอนไม่ค่อยหลับ ต้องบอกให้ซานตงกับตี้เฉินเข้ามาอยู่ร่วมบ้านด้วย เพราะหากมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยกันทัน

   ดีที่พอเข้าสู่เดือนที่ 6 พระจันทร์ก็เริ่มมีอาการดีขึ้น กลับเป็นสุริยะมณฑลที่แพ้ท้องแทนเมียเป็นระยะๆแทน สองลูกน้องผู้เทิดทูนเจ้านายเป็นนิจวิ่งทั่วบ้านกันจ้าละหวั่น เมื่อเช้าวันหนึ่งพวกเขาตื่นขึ้นมาแล้วเจอเจ้านายโก่งคออาเจียนยามเช้ารับอรุณอยู่ตรงซิงค์ล้างจาน ในขณะที่กำลังลุกขึ้นมาเตรียมข้าวเช้าให้เมียอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน สุดท้ายอาหารมื้อนั้นพระจันทร์ที่อาการดีขึ้นมากก็อาสาเป็นคนทำให้เอง เพราะแค่กลิ่นกาแฟที่พี่ยะดื่มอยู่ทุกวันยังทำให้เจ้าตัวทำท่าผะอืดผะอมไม่ยอมหยุด ขืนปล่อยให้ทำอาหารเองดูท่าว่ามื้อเช้าอาจกลายเป็นมื้อบ่ายแทนแน่ๆ

   จนถึงตอนนี้ที่ทั้งสุขภาพของว่าที่พ่อแม่มือใหม่จะแข็งแรงกันดีแล้ว แต่พระจันทร์ก็ยังคงถูกดูแลและถูกพาเข้าไปพบแพทย์เพื่อตรวจร่างกายอย่างสม่ำเสมอ อาการที่คุณหมอเชษฐาคอยอธิบายให้ฟังนั้นเหมือนจะไม่มีอะไรให้น่าห่วง แต่สุริยะมณฑลนั้นรู้ดี ว่ายิ่งการตรวจเป็นไปอย่างเข้มงวดมากขึ้นเท่าไร นั่นคือความปลอดภัยของทั้งพระจันทร์และ ‘ลูก’ กำลังลดน้อยลงไปเท่านั้น เขายอมรับว่าช่วงนี้ความเป็นห่วงในตัวพระจันทร์นั้นหนักมาก บางคืนถึงขั้นนอนผวา แค่เด็กหนุ่มนอนขยับพลิกตัวเขาก็ตกใจจนเกินเหตุเสียแล้ว ทุกวันนี้เขาก็เลยต้องปรับตัวใหม่ นอนตอนประมาณเที่ยงคืน แล้วตื่นอีกทีตอนตีสี่ เพื่อที่ว่าเขาจะได้มีเวลาคอยอยู่ดูแลพระจันทร์ได้เต็มที่กว่าที่ผ่านมา

   อากาศยามเช้าของวันใหม่ยังคงสร้างความสดชื่นให้กับทั้งสามหนุ่มได้ไม่ต่างไปจากเดิม สุริยะมณฑลจ็อกกิ้งบนลู่วิ่งอยู่ในบ้าน ในขณะที่ซานตงกับตี้เฉินออกไปวิ่งบนถนนรอบๆบ้านเพื่อออกกำลังกายยามเช้าและตรวจตราความปลอดภัยเหมือนอย่างที่ทำกันประจำ เสียงโทรทัศน์ที่ดังลอดออกมาจากห้องนั่งเล่นทำให้พระจันทร์ค่อยๆเดินเกาะกำแพงเดินออกจากห้องนอนไปสู่ห้องนั่งเล่น ที่ที่เขาจะได้รับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของคนรักในยามเช้าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

“โอะ...โอ๊ย...” จู่ๆเสียงร้องแสดงอาการเจ็บปวดก็ดังมาจากทางเดิน สุริยะมณฑลกระโดดลงจากลู่วิ่งทั้งที่ยังไม่ได้ปิดไปทางที่ได้ยินเสียง

ภาพพระจันทร์ที่กำลังซี๊ดปาก งอตัวน้อยๆพร้อมเอามือกุมท้องเอาไว้เบาๆทำให้สุริยะมณฑลตกใจแทบช็อก ตรงเข้าไปจะช้อนอุ้มคนร้องครางเจ็บ แต่กลับถูกยกมือห้ามไว้ ก่อนที่ริมฝีปากซึ่งถูกกัดเข้าหากันจะค่อยๆคลายแล้วกลายเป็นรอยยิ้มในที่สุด

“เป็นอะไร พระจันทร์เจ็บอะไร เกิด...”

“เขาดิ้น...”

“อะไรนะ...เขาไหน”

“ลูกชายพี่น่ะ...ดิ้น”

“ห๊ะ...ลูกชาย...ที่ไหน”

“...กางแขนออก”

   เห็นท่าทางงงงวยจัดและไม่เข้าใจของสุริยะมณฑลแล้วพระจันทร์ก็เริ่มรู้สึกขัดใจขึ้นมานิดๆ จึงสั่งให้สุริยะมณฑลกางแขนออกแล้วเอาตัวเองเข้าไปไว้ตรงกลางวงแขน จากนั้นก็จับแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่มมากอดเอาไว้รอบเอวตัวเอง จากนั้นจึงค่อยๆคว้ามือของเขามาลูบเบาๆที่หน้าท้องของตนไปมา ก่อนที่ตรงใกล้ๆสะดือด้านขวาจะมีแรงกระทุ้งเล็กๆจากสิ่งมีชีวิตภายในท้องของพระจันทร์ส่งผ่านมาถึงมือด้านๆจนเจ้าของมือมีการสะดุ้งเล็กๆ แต่พอเจ้าตัวเริ่มคิดได้ว่านั่นคือสัญญาณของอะไรก็รีบจับคลำเข้าไปใหม่ คราวนี้เขาค่อยๆจับสัมผัสด้วยตัวเองว่าแรงกระทุ้งจะเด้งขึ้นมาตรงไหน พอจับได้อีกครั้งคราวนี้คนตาดุหน้าหล่อก็ยิ้มกว้างออกมาทันควันทั้งปากทั้งตา หันมองเจ้าตัวไซส์มินิที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความยินดีและดีใจอย่างที่สุด ปากก็กดจูบลงไปที่ข้างขมับอย่างแรงด้วยความตื้นตัน ความรู้สึกเหมือนใกล้จะถึงฝั่งฝันพุ่งทะลักออกมาจนล้นอก

   พระจันทร์มองอาการดีใจจนพูดไม่ออกของคนรักแล้วพลอยพูดไม่ออกไปด้วย เขาค่อยๆหลับตาแล้วอาศัยสัมผัสทางกายรับรู้ด้วยตัวเอง ว่าตอนนี้นั้นคนรักของเขากำลังพยายามส่งผ่านข้อความอะไรไปให้เจ้าตัวน้อย แอบหัวเราะจั๊กจี้เบาๆเมื่อฝ่ามือใหญ่ปัดผ่านช่วงสะดือที่ตอนนี้มันจุ่นออกมาน้อยๆของตัวเอง พระจันทร์ยิ้มมีความสุขพลางเอียงหน้าไปรับจูบเมื่อคนรักเรียกร้องด้วยการจูบที่ฐานคอซ้ำๆ จริงๆรู้สึกเหมือนถูกจมูกสุนัขสัมผัสมากกว่า ความชื้นนิดๆที่ทำเอาร้อนผะผ่าวสร้างความรู้สึกดีแปลกๆ และยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปอีกเมื่อจู่ๆก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นสู่วงแขนแข็งแรง เพื่อพาร่างเขาออกเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่างตรงห้องนั่ังเล่น ตรงนั้นจะมีเก้าอี้นอนบุนวมซึ่งถูกสุมไปด้วยผ้าห่มนวมผืนใหญ่สองผืน และกองหมอนระเกะระกะอีกหลายใบ ซึ่งปกติแล้วก่อนหน้านี้มันคือที่นั่งทำงานของพระจันทร์นั่นแหละ แต่หลังจากเสร็จงานออกแบบตึกนั้นแล้วเฟรมรูปก็ถูกยกออก แล้วแทนที่ด้วยโต๊ะวางกระดานวาดภาพกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ้คของสุริยะมณฑลแทน พวกเขามักจะใช้เวลาหมดไปกับสถานที่ตรงนี้มากกว่าจุดอื่นๆในบ้าน มากกว่าในห้องนอน หรือสวนข้างนอกบ้าน

   สุริยะมณฑลทรุดร่างลงนอนเอนหลังบนเก้าอี้ จับพระจันทร์ให้นอนซ้อนบนตักแล้วพิงอกเขาไว้ ก่อนที่มือใหญ่จะโกยกองหมอนและกองผ้ามาสุมๆเอาไว้รอบๆตัว เสร็จแล้วก็ถอนหายใจยาว ค่อยๆสอดมือใหญ่เข้าไปใต้รักแร้คนนั่งตักเพื่อเอื้อมไปสัมผัสหน้าท้องนูนๆแล้วลูบไปมาเบาๆ จากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้าย ตรงไหนที่รู้สึกเหมือนมันตุบๆอยู่ใต้มือก็จะคลำอยู่นานเป็นพิเศษ ปากก็พึมพำทักทายลูกของตัวเองไปเรื่อยๆ หมดมาดนักธุรกิจจอมดุดันและเอาแต่ใจ เหลือลายแค่พ่อหมาตัวใหญ่ที่กำลังเอาใจภรรยาและเห่อลูกตัวน้อยๆที่กำลังจะลืมตาดูโลก

   ...เอ๊ะ...ไม่สิ ถ้าเปรียบพี่ยะเป็นหมา งั้นเราก็ต้องเป็นภรรยาน้องหมาไปด้วยน่ะสิ ไม่ดีๆ ให้พี่ยะเป็นพ่อสิงโตเหมือนซิมบ้า ส่วนเขาเป็นภรรยาเสือขาวเหมือนชิวชิวดีกว่า ว่าแล้วก็ให้คิดถึงเจ้าสองตัวหน้าขนนั่นนัก เพราะถ้านับทบเวลาก่อนหน้านี้ที่เขามาอยู่ที่อังกฤษก่อนพี่ยะ ก็เท่ากับว่าเขาไม่ได้กลับบ้านที่ฮ่องกงเลยเป็นเวลาถึงเกือบปีเลยเชียวนะ ไม่รู้เจ้าบ้านสองตัวนั้นจะลืมกลิ่นของเขาไปหรือยัง

“พี่อ่านหนังสือมา เขาบอกว่า...ตอนลูกอายุครรภ์ประมาณนี้เนี่ย เขาจะเห็นแล้วก็ได้ยินเสียงจากภายนอกแล้วนะ เพราะผิวท้องเนี้ยก็ไม่ได้หนามาก จะเห็นเป็นภาพรางๆเหมือนเรามองแสงผ่านกระดาษ เพราะฉะนั้นเวลาเราอยู่ที่มืดเหมือนตอนเราหลับลูกก็จะหลับตาม”

   เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างแอบกระตือรือร้น พระจันทร์ขำกิ๊กกับว่าที่คุณพ่อจอมเห่อ เด็กหนุ่มซ้อนมือทับกับมือใหญ่ แล้วออกแรงกดนิ้วหนาให้กดลงผิวท้องของเขาเบาๆพลางเอ่ยว่า

“แล้วคุณพ่ออยากจับมือกับคุณลูกมั้ยล่ะครับ” แววตาขี้เล่นหันสบตากับคนรัก

“หืม...กดลงไปแบบนี้พระจันทร์ไม่เจ็บเหรอ พี่เห็นผิวตึงๆนึกว่ามันจะแข็งกว่านี้เสียอีก”

“ไม่เจ็บครับ ถ้ากดเบาๆนะ จันทร์รู้สึกเหมือนเวลาทำอย่างนี้แล้วลูกเขาจะรู้สึกเหมือนเรากำลังเล่นกับเขานะ...อ๊ะ” เด็กหนุ่มอุทาน ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะตกใจ เนื่องเพราะเมื่อมือสุริยะมณฑลกดลงไปบนหน้าท้องเขาแล้วได้รับการตอบกลับ เหมือนเจ้าตัวน้อยพยายามจะจับมือกับพ่อของเขาด้วยการกระทุ้งตอบตรงที่โดนกดเบาๆ

“จันทร์...จันทร์รู้สึกมั้ย เมื่อกี๊ลูกพี่เขาจับมือกลับมาด้วย ดิ้นใหญ่เลย...ออกกำลังยามเช้ากับแม่เขาหรือครับ หืม?...ขออีกทีเร็ว อวดลุงซานตงกับลุงตี้เขาหน่อย เร็วครับ...”

   ประโยคสุดท้ายสุริยะมณฑลรีบพูดเมื่อเห็นสองลูกน้องที่กำลังจะเดินผ่านอยู่ใกล้ๆ สองหนุ่มลูกน้องหันขวับ เพราะถึงพวกเขาจะเป็นคนฮ่องกงตามสัญชาติ แต่ไม่ใช่ว่าคำพูดภาษาไทยพื้นๆอย่าง ‘ลุง’ พวกเขาจะไม่รู้ความหมายนะ

   ...นี่มันประโยคที่บอสหลอก ‘ด่า’ พวกเขา ‘แก่’ ชัดๆ

“บอส บอสก็เป็นลุงของคุณหนูลินเหมือนกันนะ” ตี้เฉินแซวเอาคืน เวลานี้ไม่ใช่เวลาทางการหรือจริงจัง ความใกล้ชิดและสนิทสนมจึงมากกว่าลูกน้องกับเจ้านาย แต่ก็ยังไม่ใช่พี่ชายกับน้องชาย พูดว่ายๆความสัมพันธ์ในตอนนี้กำลังก้ำกึ่ง

“ไม่เถียง แต่ฉันจะให้ลูกฉันเรียกพวกนายว่า ลุงตี้กับลุงซาน อ้อ...มีลุงแซมด้วยอีกคนสินะ” พูดจบพร้อมยักคิ้วกวนลูกน้อง เสียงปึ้ดดังขึ้นเบาๆในหัวสองลูกน้องคู่กาย

“ลุงแซมนี่...หมายถึง คุณเหยียนจวิ้น?” พระจันทร์ถามกลับ

“ผมขอเป็นแค่พี่หรืออาก็พอมั้งครับ” ซานตงเอ่ยเนิบๆ มองสีหน้าแจ่มใสของเจ้านายหนุ่มแล้วรู้สึกตาพร่าอย่างไรไม่รู้ บอกเลยว่าไม่คุ้นเคย...ไม่ชินอย่างแรง

“ไม่ๆ ถ้าลุงก็ลุงให้เหมือนกันสิ” ตี้เฉินเถียงเพื่อน

“แกอยากแก่ก่อนวัยอันควรก็แก่ไปคนเดียว ฉันจะสอนให้คุณหนูคนใหม่เรียกฉันว่าพี่ซานตง”

“ทั้งที่แกกับคุณหนูห่างกันเข้าขั้นปู่ทวดกับเหลนเลยเนี่ยนะ”

“...ท่าทางแกจะไม่อยากตายดี จะลองวัดดวงกับอินทรีน้อยของฉันดูก็เอา ฉันพร้อมเสมอ” คนพูดถลกเสื้อให้เห็นปืนเบบี้อูซี่ อีเกิล ขนาด 9 มม. ที่พกอยู่ตรงเอวขึ้นให้เพื่อนดูเป็นขวัญตา ตี้เฉินร้องอู้ก่อนจะยกมือขึ้นโบกส่ายไปมาแล้วทำท่ายกมือไหว้ขาขมาแบบคนไทย เพราะถึงอย่างไรเสียซานตงก็แก่กว่าเขาอยู่ถึงสองปีเลยทีเดียว

“พี่ยะ แต่จันทร์ไม่อยากให้ลูกเรียกจันทร์ว่าแม่เลย” จู่ๆเมื่อสองลูกน้องขอตัวเข้าไปทะเลาะกันต่อในครัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วพระจันทร์ก็เอ่ยขึ้น สุริยะมณฑลก้มมองคนที่เงยหน้ามองเขาเหมือนขอคำปรึกษาแล้วก็วางคางลงไปบนศีรษะคนตัวเล็ก ประสานมือเข้ากับฝ่ามือของพระจันทร์แล้ววางแหมะลงไปบนหน้าท้องเบาๆ

“ทำไมล่ะ อย่างฟ้าเองก็ให้หนูลินเรียกว่าแม่นะ ทั้งๆที่เขาไม่ได้เป็นคนคลอดเองเสียหน่อย จันทร์เสียอีกที่เหมาะจะให้ลูกเรียกแม่อย่างเต็มปากเต็มคำ” ชายหนุ่มพูดไปอย่างที่คิด ตัวเขาไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วเพราะมันก็แค่คำเรียก ลูกเขาจะเรียก พ่อ ป่ะป๊า ป๊ะป๋า แด๊ด แด๊ดดี้ เขายินดีทั้งนั้น แต่เห็นพระจันทร์ยังทำหน้ามุ่ยเขาก็เลยต้องทำท่าจริงจังขึ้นมาหน่อย

“แต่จันทร์ไม่ใช่คนสวยจนคล้ายผู้หญิงอย่างพี่ฟ้านี่ คนนั้นหน้าเขาสวย ผมก็ยาว ผิวก็ขาว เหมือนผู้หญิงมาก หนูลินจะเรียกแม่ต่อหน้าคนอื่นได้อย่างเต็มปากก็ไม่น่าแปลก ที่สำคัญ...พี่เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำหน้าที่แทนพี่ฝน ซึ่งเป็นแม่หนูลินจริงๆให้เหมือนที่สุด”

“นั่นเขาจะให้เหมือน แต่นี่เราเป็นคลอดออกมาเองเลยนะ ใครมีปัญหาพี่จัดการเอาไปยัดไว้ใต้หินในอ่าวไทยเลยดีมั้ย”

“พี่ยะ...ตลกแล้ว แล้วลูกเราจะไปหาเพื่อนมาจากไหนครับ มีพ่อขาโหดเสียขนาดนั้น”

“พี่ไปจ่อหัวบังคับมาเป็นเพื่อนลูกเราดีมั้ย หรือสั่งให้เจ้าสามลุงนั่นไปทำผู้หญิงท้องมาคนละคน แล้วให้ลูกๆพวกนั้นมาเป็นเพื่อนลูกเรา...ไอเดียดีแฮะ เจ้าพวกนั้นก็ไม่ยักกะมีแฟนสักที พี่ว่าแบบนี้ก็ดีนะ ไม่งั้นก็ให้หนูลินย้ายมาเรียนที่ฮ่องกงด้วย...”

“...ดีนะที่แค่พูดเล่น ถ้าพูดจริงนี่...”

“เปล่า พี่พูดจริง เฮ้...! ซานตง ตี้เฉิน โทรไปบอกเหยี...”

   พระจันทร์อยากมุดดินหนีนักกับความคิดและการกระทำที่เข้าขั้น ‘เยอะ’ ไปไม่หน่อยของคนรัก ดีนะที่เขาตะครุบปากเอาไว้ทันแล้วโบกมือโบกไม้บอกบอกหนุ่มลูกน้องคนรักว่าให้ไปนั่งทานอะไรกันได้ ไม่ต้องสนใจคนเป็นเจ้านายที่โดนภรรยากำลังประทุษร้ายอยู่ก็ได้

   สุริยะมณฑลอมยิ้มอยู่หลังมือของพระจันทร์ที่รีบยกขึ้นมาปิดปากเขาไว้ ร่างกายอ้วนท้วนเฉพาะตรงกลางปีนขึ้นมาบนตัวเขาอย่างไม่ตั้งใจ ชายหนุ่มช้อนมือเข้ากอดร่างพระจันทรที่นอนทับบนตัวเขาเอาไว้อย่างเต็มใจ มีการจูบฝ่ามือเข้าไปทีแล้วลามไปยังส่วนอื่นของร่างกายต่อเท่าที่ปากของเขาจะยื่นไปถึง ไม่มีการเกรงกลัวสายตาของลูกน้องอีกต่อไปว่าจะเอาความหวานที่เขาขยันหว่านใส่คนแสนรักตรงหน้าไปนินทาต่อลับหลัง เพราะถึงเจ้าพวกนั้นจะเอาไปพูดต่อเขาก็ยังรู้สึกดีกับเรื่องที่ถูกพูดถึงอยู่ดี

...ก็ถูกนินทาว่าเป็นคนรักเมียมากนี่จริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกภาคภูมิใจมากเหมือนกันนะ...

---------------------------------

[dek-zaal3]

   ช่วงบ่ายวันนั้นในระหว่างที่พระจันทร์กำลังนอนบนเตียงนุ่มตรงระเบียงหลังบ้าน แล้วให้สุริยะมณฑลเป็นคนนวดให้ตามหลักสูตรและวิธีการที่มีลูกน้องสองคนช่วยกันเปิดหนังสือและวีดีโอทางอินเตอร์เนตตั้งโชว์ไว้ให้ดู เขาเองเคยไปฝึกฝีมือมาแล้วตามคอร์สระยะสั้นที่ทางโรงพยาบาลส่งคนมาฝึกให้ถึงบ้าน หลังจากนั้นเขาก็ใช้นวดให้พระจันทร์อยู่บ่อยๆ วันนี้ก็เป็นเหมือนกับทุกวัน ทว่าเมื่อนวดไปได้พักใหญ่พระจันทร์ก็บอกให้หยุด พร้อมๆกับที่จับมือสุริยะมณฑลเอาไว้แน่นและเริ่มทำสีหน้าเจ็บปวด

“เป็นอะไร เจ็บตรงไหนอีก...พี่นวดแรงไปเหรอ...” พระจันทร์คว้าคอของสุริยะมณฑลให้เข้ามาใกล้แล้วกระซิบบอกอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้ชายหนุ่มรีบหันไปไล่ลูกน้องให้ออกไปจากสถานที่นั้นในทันที “...ออกไปก่อน”

   และแน่นอนว่าทั้งสองลูกน้องไม่ยอมออกไปโดยง่าย เพราะอยากจะอยู่ช่วยพระจันทร์ที่มีท่าทีเจ็บป่วยให้มั่นใจว่าปลอดภัยเสียก่อน ทว่าท่าทางดุดันและไล่ซ้ำของเจ้านายหนุ่มทำให้ทั้งสองคนยอมกลับเข้าไปในบ้านแล้วยืนรออยู่หลังประตู

   ส่วนสุริยะมณฑลเมื่อที่ตรงนั้นเหลืออยู่กันเพียงสองคนแล้วก็รีบถลกชายเสื้อขึ้นมาจนถึงเหนือท้อง บริเวณชั้นในของพระจันทร์มีรอยเปื้อนคราบน้ำขาวๆและสีแดงจางๆปนกันจนซึมออกมาได้ชัด แน่นอนว่าไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นเพราะสุริยะมณฑลถือวิสาสะดึงชั้นในของคนรักออกเพื่อมองดูให้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น พระจันทร์เริ่มครางบ่นปวดตรงท้องน้อย และตรงปลายอวัยวะเพศก็เริ่มมีเลือดซึมออกมาจาง สุริยะมณฑลไม่รอให้เกิดอะไรมากขึ้นไปกว่านี้ เขาอุ้มพระจันทร์ขึ้นใส่แขน และตะโกนบอกตี้เฉินกับซานตงให้เอารถออก เขาไม่รอให้ทางโรงพยาบาลส่งรถมารับด้วยซ้ำ

   อันที่จริงพระจันทร์ไม่ได้ถึงขั้นว่าปวดท้องมาก แต่อาการที่รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาอยู่ตลอดเวลาทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย เด็กหนุ่มผ่านการตรวจอย่างละเอียดทันทีที่ถึงมือหมอ แน่นอนว่าทุกการรักษามีสุริยะมณฑลร่วมรับรู้อาการอยู่ด้วยตลอด ผลการตรวจบ่งบอกว่าครรภ์ของพระจันทร์อาจไม่แข็งแรงเพียงพอที่จะอุ้มทารกไว้ได้ตลอดจนครบเก้าเดือน มีสิทธิ์สูงที่จะคลอดก่อนกำหนดในระยะ 32 หรือ 33 สัปดาห์ แน่นอนว่าผลการตรวจพระจันทร์ไม่ได้รับรู้ทั้งหมด แต่คนที่รับรู้ทั้งหมดอย่างสุริยะมณฑล คุณหญิงดารกานต์และคุณศิลาต่างพากันเคร่งเครียดไปเป็นแถบ และจัดการขอห้องพิเศษเพื่อให้พระจันทร์ได้พักอยู่ที่โรงพยาบาลยาว

“อาทิตย์จะอยู่เฝ้าน้องที่นี่เลยใช่มั้ยลูก” ดารกานต์เอ่ยถามลูกชายเมื่อคุณหมอที่เวียนเข้ามาดูอาการออกไปเรียบร้อย

“ครับแม่ แต่จันทร์เขาอยากกลับไปอยู่บ้านมากกว่า แต่ผมไม่อยากให้เขาไปอยู่ไกลหมอในตอนนี้เท่าไร”

“ก็จันทร์เบื่อกลิ่นโรงพยาบาล อยู่ที่บ้านมันสบายกว่า” พระจันทร์ที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นมาด้วยอยากจะเสนอความคิดตัวเองออกไปบ้าง ซึ่งนั่นก็ทำให้คุณหญิงดารกานต์เดินเข้าไปลูบผมม้าน้อยของพระจันทร์ขึ้นแล้วจูบหน้าผากลงไปเบาๆ

“อย่างอแงสิลูก แม่อนุญาตให้ใช้พี่เขาเยี่ยงทาสได้เลย เอาคืนให้เจ็บแสบ เอาให้สาสมกับหยดน้ำตาที่หนูต้องเสียให้กับพี่เขาไป ดีมั้ย” คนเป็นแม่เอ่ยอย่างไม่ไว้หน้าลูกชายและบ่งบอกท่าทีว่าเข้าข้างลูกชายคนโปรดคนใหม่อย่างเต็มสตรีม

“แม่...พูดเสียผมไม่มีดีอะไรเลยนะ”

“อ้าว แล้วแกมีอะไรดี ก็ถ้าแม่รู้ว่าให้ยะมาดูแลน้องแล้วน้องต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้แม่คงไม่ไว้ใจให้ดูแลน้องตั้งแต่แรกแล้ว” ว่าแล้วนางก็ค้อนขวับใส่ลูกชายคนโต บอกตามตรงว่าตอนนี้เธอห่วงหลานมากกว่าลูกแท้ๆหลายเท่านัก

“หมอก็บอกแล้วนี่ว่าไม่ได้เกี่ยวกับผม ผมดูแลน้องอย่างดีที่สุดแล้วนะแม่ แถมหมอยังบอกอีกว่าลูกผมตัวโตกว่ามาตรฐานด้วย” สุริยะมณฑลเอ่ยแล้วก็แทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างแม่กับเมีย เอามือโอบกอดเมียเย้ยแม่ รู้สึกแอบใจเสียไปนิดเมื่อเห็นสายน้ำเกลือติดอยู่ที่ข้อมือขาว เขาช่วยอะไรพระจันทร์ไม่ได้อีกแล้ว รู้สึกสงสารเมียจนไม่รู้จะทำยังไง ทำได้อย่างมากก็แค่นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น

“เฮอะ แปลกอะไร ก็ดูพ่อกับปู่มันสิ ตัวใหญ่ยังกับตึก ลูกฉันสามคนมีใครน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์บ้าง ยิ่งเรากับตะวันน่ะน้ำหนักสามพันกว่ากันทั้งคู่ แรกคลอดก็ตัวเต็มกระบะพอดีเป๊ะ แม่อุ้มให้นมทีก็เมื่อยมือไปเป็นวัน” นางแอบบ่นลูกกับตัวพ่อที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ สุริยะมณฑลเสหันไปมองหน้าเมียแล้วทำเป็นยิ้มเท่ห์ใส่ตา กระซิบบอกเบาๆว่าอย่าไปเชื่อแม่ แต่มีหรือที่พระจันทร์จะเชื่อ

“อยากกินอะไรมั้ยลูก เดี๋ยวแม่ซื้อมาฝากตอนค่ำๆ” คุณหญิงเอาเอวกระแทกลูกชายให้ออกไปยืนห่างๆ แล้วเอามือไปลูบหัวพระจันทร์พลางถามด้วยความเอ็นดู

“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ” พระจันทร์เอ่ยตอบ

“เลี้ยงง่ายดีจังเลย ให้อะไรก็กินได้หมด ไม่เหมือนตอนแม่ท้องไอ้เจ้าพวกนี้นะ เอาแต่ใจกันตั้งแต่อยู่ในท้องเลย ตอนท้องตายะนะแม่อยากกินต้มยำมาก! ในสามมื้อนี่ต้องมีต้มยำเป็นซุปด้วยหนึ่งมื้อ…ส่วนตะวัน…”

   พอได้ฝอยแล้วมีคนฟังหล่อนก็เลยเอาใหญ่ เล่ารายละเอียดส่วนตัวอย่างผู้มีประสบการณ์มาก่อนให้ฟัง พระจันทร์ก็ฟังเสียเพลิน มีถามคำถามบ้างในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ คุณศิลาที่กะว่าจะพาภรรยากลับบ้านไปก่อนก็เลยต้องเดินไปหาลูกชายแล้วพากันไปนั่งรอตรงโซฟาแทน เพราะดูท่าทางแล้วกว่าจะได้ออกไปจากห้องน่าจะนาน

“แล้วจะเอายังไง” คนกำลังจะเป็นปู่ของหลานคนที่สองเอ่ยถามลูกชาย แต่ลูกชายกลับเลิกคิ้วใส่

“เอาไงอะไรล่ะพ่อ”

“ถามได้...ก็เรื่องหลานพ่อไง จะเลี้ยงเขาที่นี่หรือเอากลับบ้าน หรือจะไปฝากพ่อกับแม่ให้เลี้ยงให้ที่ไทยก็ได้นะ” คนเป็นปู่แอบแย็บถาม เผื่อจะได้หลานไปเลี้ยงเองอีกสักคน

“พ่อก็ได้หนูลินไปคนแล้วนี่ อีกอย่าง...ลูกผม ผมขอเลี้ยงเองดีกว่า ไม่ต้องห่วงน่ะ...ถ้าพ่อมั่นใจว่าเลี้ยงผมออกมาดี ผมก็ต้องเลี้ยงลูกผมออกมาดีไม่แพ้พ่อแน่...”

   คุณศิลาฟังคำลูกชายแล้วคิ้วกระตุก...เพราะไม่มั่นใจว่าประติมากรรมรูปหล่อราวเทพอพอลโลที่นั่งอยู่ข้างๆนี่เพอร์เฟคดีแล้วหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าหลานของเขาจะโขกแบบพ่อมันมาทั้งดุ้นหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาไปให้ช่างแกะสลักน้ำแข็งก้อนใหญ่แล้วเอาไฟลนน่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า อาจจะได้ออกมาเป็นผู้เป็นคนและน่ารักกว่าที่หวังก็ได้

“...ไปๆคุณศิลา ฉันยังมีอะไรต้องเตรียมอีกหลายอย่าง...เดี๋ยวค่ำๆแม่แวะเข้ามาอีกรอบนะลูก จะเอาอะไรก็ให้พี่เขาจัดการให้ ไม่ต้องทำเอง หมอให้นอนพักผ่อนมากๆก็ต้องนอน เชื่อฟังหมอเขานะลูก” นางส่งเสียงบอกคนป่วยจริงจัง ลูบมือลงบนกระหม่อมบางแล้วจูบลาที่แก้มคนป่วยเบาๆก็ผละจากไปเกาะแขนสามี ทำทีบ่งบอกว่าตัวเองเยี่ยมไข้คนป่วยเสร็จเรียบร้อยแล้วพร้อมกลับได้ ผู้เป็นสามีจึงหันไปบอกลาลูกชายก่อนกลับ

“พ่อไปแล้วนะ เตรียมตัวเตรียมใจดีๆเถอะ ว่าที่คุณพ่อคนใหม่...” คำแซวที่มักไม่ได้ยินบ่อยจากบิดาบังเกิดเกล้าทำให้สุริยะมณฑลคิ้วกระตุก

...พ่อเขานี่เชี่ยวชาญเรื่องการทำคนเสียวสันหลังวาบเสียจริงๆ...

--------------------------------------

   อาการของพระจันทร์ค่อนข้างทรงๆทรุดๆจนน่าเป็นห่วงในระยะหลัง จนหมอต้องเรียกสุริยะมณฑลเข้าไปคุยเป็นการส่วนตัว ทางทีมแพทย์ลงความเห็นแล้วว่าเด็กน่าจะอยู่ได้ไม่ครบกำหนดคลอดแน่ๆ จำเป็นที่อาจต้องผ่าตัดทำคลอดก่อนกำหนด ซึ่งในขั้นตอนสุดท้ายคือต้องขอความเห็นจากสุริยะมณฑลซึ่งถือสิทธิ์ความเป็นเจ้าของไข้และเป็นบิดาของเจ้าตัวน้อย ซึ่งทุกคนกำลังพยายามประคับประคองชีวิตของเขาเอาไว้อย่างสุดความสามารถเสียก่อน

   แน่นอนเรื่องนี้ทำเอาชายหนุ่มคิดหนัก เพราะเปอร์เซนต์ที่เด็กจะรอดอย่างสมบูรณ์แข็งแรงก็ใช่ว่าจะสูงมากนัก ส่วนร่างกายของพระจันทร์แม้จะถูกรับรองอย่างดีว่าจะปลอดภัยแต่มันก็เครียดอยู่ดี

   ...ใครบ้างจะไม่เครียด ไม่คิดมาก กับการต้องฝากชีวิตลูกเมียเอาไว้ในมือคนอื่น จะเป็นจะตายเขาก็จะช่วยอะไรไม่ได้เลย ณ วินาทีนั้น...

   ชายหนุ่มตัดสินใจบอกเรื่องนี้ให้พระจันทร์รู้เพื่อถามความเห็นของเจ้าตัวด้วย แน่นอนว่าเด็กหนุ่มรีบปฏิเสธ ขอร้องเขาพร้อมน้ำตาว่าอยากให้ลูกอยู่กับเขาให้นานที่สุดจนกว่าร่างกายจะรับไม่ไหวจริงๆ อยากให้ตัวเองได้ดูแลเด็กน้อยให้เติบโตอยู่กับตัวเองให้นานที่สุด สุริยะมณฑลแม้จะแพ้น้ำตาเมียแต่เขาต้องเอาชนะความสงสารให้ได้ ชายหนุ่มกอดคนรักเอาไว้แน่นพร้อมพยายามเกลี้ยกล่อมให้พระจันทร์เชื่อในมือหมอ และเบี่ยงความสนใจเรื่องความปลอดภัยของลูกไปที่ความตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าเขาแทน จนในที่สุดพระจันทร์ก็ยินยอมทำตามที่ทีมหมอแนะนำ แม้ว่านัยน์ตาจะดูเศร้าๆและดูฝืนๆที่ยอมตกลงจนได้ก็เถอะ

“แม่ว่าจันทร์อาจเป็นมาเธอร์นิตี้บลูแน่เลย...” ดารกานต์เอ่ยคุยกับลูกชาย หลังจากปล่อยให้พระจันทร์ได้นอนพักหลังคุณหมอเข้ามาตรวจอาการรอบเย็นเรียบร้อยแล้ว

“มาเธอร์นิตี้บลู? คืออะไรครับแม่” สุริยะมณฑลที่นั่งจับมือนวดแขนให้พระจันทร์อยู่ข้างเตียงหันมองไปทางแม่ หญิงสาวถอนหายใจออกมาพร้อมเอามือลูบไปบนท่อนขาเล็กๆที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มของทางโรงพยาบาล หล่อนเอ่ยอธิบายกับลูกชายว่า

“มันก็เหมือน...อาการจิตตกของคนกำลังจะเป็นแม่นั่นแหละ ปกติมันจะมีอาการกันหลังคลอดนะ แต่นี่คงเป็นก่อนคลอดน่ะสิ เขาคงหวงลูกเขา ก็อยู่กับเขามาตั้งครึ่งปีกว่า จู่ๆจะมาโดนคนอื่นผ่าท้องเอาลูกออกไปเขาจะมีอาการแบบนี้ก็ไม่แปลก”

   สุริยะมณฑลค่อยๆคิดตามอย่างที่แม่เขาพูด ถึงจะไม่เข้าใจความรู้สึกหวงลูกของพระจันทร์ แต่คิดว่ามันก็คงไม่แตกต่างมากนักกับเวลาที่เขาหวงพระจันทร์สินะ

“แล้ว…ผมจะช่วยจันทร์ได้ยังไงดี ผมทำอะไรได้บ้างหรือเปล่าครับแม่” ชายหนุ่มถามแม่เพื่อขอคำปรึกษาอย่างจริงจัง ซึ่งคนเป็นแม่ก็หันมามองหน้าลูกชายแล้วโปรยยิ้มอ่อนหวานที่นานๆจะมีทีให้ลูกชาย

“แม่ดีใจนะ ที่ได้ยินลูกถามแม่แบบนี้”

“…แม่ยิ้มแบบนี้ผมก็ชอบนะ แต่บอกตามตรงว่าผมไม่ชิน…ผมซีเรียสเรื่องนี้จริงๆนะแม่ แทบจะเป็นฟาเธอร์นิตี้บลูไปด้วยอีกคนแล้วเนี่ย”

“…โอเค อาการนี้นะ มียาที่รักษาได้ผลดีที่สุดชื่อว่า ‘ความรัก’…เพิ่มวิตามิน ‘ความห่วงใย’ กับอาหารเสริม ‘ความใส่ใจ’ เข้าไปด้วย รับรองเป็นไม่นานก็หาย อย่าเพิ่งไปรำคาญเขา เขาอาจมีอาการงอแง ร้องไห้บ่อยแบบไม่มีสาเหตุ อย่าเพิ่งไปดุ อย่าไปว่าให้เขาเสียใจ แค่การต้องเป็นผู้ชายแล้วมีลูกเนี่ย ก็เป็นเรื่องให้อารมณ์แปรปรวนพออยู่แล้ว ไหนจะสายตาคนนอก คนรอบข้าง สังคมที่เปลี่ยนไป หลังมีลูกทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ความกังวลของพระจันทร์ก็คงสูงจนท่วมหัว…ที่สำคัญยิ่งเขาไม่มีพ่อแม่แท้ๆคอยให้คำปรึกษาเหมือนครอบครัวอื่น…มีแค่ลูกที่เป็นที่พึ่งเดียวของเขาแล้ว…ยิ่งต้องเอาใจใส่เขาให้มากๆ เอาใจเขามาใส่ใจเรา ลดความเป็นผู้นำลง แล้วค่อยๆก้าวไปพร้อมกันแม่ว่าดีกว่า...”

“…”

“ถ้าคิดตามไม่ทัน แม่อัดใส่เป็นคลิปเสียงเก็บเอาไว้ให้ก็ได้นะ นานๆทีแม่จะหาคำพูดดีๆแบบนี้มาพูดให้ฟังนะเนี่ย”

“…ผมรักแม่นะ แล้วก็ขอบคุณ…ที่แม่ก็รัก…คนที่ผมรักด้วย” 

   คำพูดบอกรักหล่อนที่จู่ๆก็ได้ยินจากลูกชายคนโตทำให้ดารกานต์เบิกตาโตกว้าง พยายามมองให้ชัดๆว่าลูกเธอไม่ได้ป่วยหรือสติหายไปไหนตอนที่พูดประโยคข้างต้นนั่น ลูกชายที่มีบุคลิกถอดแบบพ่อมันมาคนนั้นเนี่ยนะ…มาบอกรักเธอ ให้ตายเถอะ! ทำไมหล่อนต้องรู้สึกอาย เหมือนว่าโดนพ่อมันมาบอกรักด้วยเนี่ย

“โอ๊ย มาทำท่าอ้อนฉันตอนนี้ฉันก็ไม่ดูแกน่ารักเหมือนตอนสิบสามสิบสี่หรอกนะ โตจนมีลูกมีเมียแล้วนะ...เอ้อ แล้วเมื่อไหร่จะจัดงานจดทะเบียนกับน้องเขาให้เรียบร้อยเหมือนตะวันกับฟ้าเขาล่ะ ให้แม่ไปหาฤกษ์ให้พลางๆมั้ย...หรือยังไง”

“...ขอผมคุยกับเขาก่อนดีกว่า ไม่รู้เหมือนกันว่า...พอเป็นอย่างนี้แล้วเขาจะยังอยากแต่งงานกับผมอยู่รึเปล่า อุตส่าห์ทำตัวเองให้ปลอดพันธะทุกอย่างเพื่อให้พร้อมดูแลเขาอย่างเต็มตัว แต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะดีพอสำหรับเขาหรือเปล่า คือ...รู้สึกว่า เหมือนผมทำบาปกับเขาเอาไว้เยอะน่ะ”

“ไม่ใช่รู้สึกหรอก ทำจริงๆนั่นแหละอาทิตย์ นี่ก็อยู่ชดใช้กรรมกับน้องเขาซะ”

   คนเป็นแม่นอกจากจะไม่ให้กำลังใจแถมยังซ้ำเติมเสียจนแทบมิด สุริยะมณฑลมองแม่แล้วก็เมินกลับมามองเมียที่นอนอยู่บนเตียง เขาหยิบมือของพระจันทร์มาใกล้ปาก แล้วประทับจูบลงไปหนักๆที่หลังมือ ลูบเบาๆที่รอยเจาะน้ำเกลือแล้วก็ก้มลงจูบซ้ำ

   ...คงจะจริงเหมือนที่แม่บอก...เขาคงเป็นคู่กรรมกับพระจันทร์จริงๆละมั้ง...

----------------------------------

[dek-zaal3]

   เช้าวันกำหนดผ่าตัด พระจันทร์แอบตื่นเต้นเล็กๆหลังจากที่มีคนเข้าออกห้องของเขามาตั้งแต่เช้ามืด เขาถูกเตรียมพร้อมทั้งตรวจเลือดและทำความสะอาดร่างกายไว้เรียบร้อย ซึ่งตลอดเวลา ทั้งคุณศิลา คุณหญิงดารกานต์ และคนรักของเขา สุริยะมณฑลคอยช่วยเหลือและอยู่ด้วยกันตลอด พระจันทร์จึงค่อนข้างผ่อนคลายในระดับหนึ่ง

    ก่อนถึงเวลสเข้าห้องผ่าตัด พระจันทร์ได้เอ่ยปากขอกับสุริยะมณฑลและทางโรงพยาบาลไว้ว่าอยากจะเข้าไปพบพี่สาวสักครั้ง เพื่อบอกเล่าข่าวดีที่ในวันนี้หลานของพี่เขาจะได้ออกมาลืมตาดูโลกแล้ว

   พระจันทร์ใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นไม่นาน เพราะตอนนี้พี่สาวของเขาไม่รับรู้อะไร แต่กระนั้นพระจันทร์ก็ยังยินดี ตอนที่เห็นว่ามือพี่เขากระตุกเหมือนจะรับรู้ได้ตอนที่เขาบอกไปว่าพี่ดาวกำลังจะมีหลาน อยากให้พี่นั้นหายไวๆจะได้มาช่วยเขาเลี้ยงหลานด้วยกัน พอเห็นว่าพระจันทร์ได้บอกกล่าวกับพี่สาวจนพอใจแล้วนายแพทย์เชษฐาก็เป็นฝ่ายพยักหน้าบอกสุริยะมณฑลว่าได้เวลาแล้ว ชายหนุ่มจึงเป็นคนเข้าไปเข็นรถของคนรักพาไปห้องผ่าตัดด้วยตัวเอง

   ...ประตูหน้าห้องผ่าตัดปิดลงไปแล้ว เหลือเพียงคุณหญิงดารกานต์และสามี พร้อมซานตง ตี้เฉินและลูกน้องคนสนิทของคุณศิลาอีกสองคนเท่านั้นที่ยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัด คุณหญิงดารกานต์ยืนลุ้นจนมือเย็นอยู่กับสามี ถึงหล่อนจะรู้มาแล้วก็เถอะว่าได้หลานชาย แต่การเห็นภาพแบบสี่มิติรึจะสู้การเห็นภาพของจริง อย่างไรเสียการมายืนลุ้นหลานคลอดหน้าห้องแบบนี้ก็เป็นครั้งแรก เพราะตอนหนูลินคลอดหล่อนเองไม่เคยมีโอกาสได้ยืนรอแบบนี้ เด็กคนนี้จึงนับเป็นหลานคนแรกของหล่อนที่หล่อนได้มีโอกาสดูแลเขาตั้งแต่อยู่ในท้องจนกระทั่งถึงเวลาคลอดแบบนี้

   แต่แล้วเมื่อการผ่าตัดผ่านไปได้เกือบสี่ชั่วโมง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่คงทำงานอยู่ในโรงพยาบาลรีบวิ่งมายังบุคคลที่ยืนออกันอยู่หน้าห้องผ่าตัด เพื่อบอกข่าวร้ายอะไรบางอย่างให้กับผู้รับเป็นเจ้าของไข้ของคนป่วยคนหนึ่ง ที่นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่ได้สติ...ว่าในตอนนี้ เธอคนนั้นได้หมดลมหายใจไปแล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา...และคล้อยหลังข่าวนั้นได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก พร้อมกับข่าวดีที่ว่าการผ่าตัดสำเร็จไปได้ด้วยดี พร้อมกับที่เด็กน้อยนั้นได้ออกมาลืมตาดูโลกครบทั้งสามสิบสองประการ ที่สำคัญยังสมบูรณ์แข็งแรงในแบบที่นอนในตู้อบไม่กี่วันก็ไม่มีอะไรน่าห่วง รวมทั้งตัวแม่ของเด็กที่อาจช็อกเมื่อได้ทราบข่าวร้าย...แต่ดารกานต์ก็หวังว่าความดีใจที่ได้ลูกมาสู่อ้อมอกจะทำให้พระจันทร์เข้มแข็งและก้าวพ้นความเสียใจเมื่อได้ทราบว่า...

...พี่สาวของเขา...ดวงดาว ได้ลาลับจากโลกนี้ไปตลอดกาลอย่างสงบเสียแล้ว...   

-------------------------------

“คุณแม่...น้องหนูหน้าตาแบบนี้เหลอ” เสียงถามเจื้อยแจ้วดังมาจากเด็กน้อยข้างตัว ที่ตอนนี้กำลังพยายามจะปีนขึ้นมาบนตักของสามีซึ่งนั่งเอนหลังอยู่ข้างๆน้ำฟ้าบนเตียง เมื่อได้ที่นั่งเหมาะเหม็งแล้วก็ชะโงกหน้ามองดูรูปภาพในไลน์กลุ่มครอบครัวที่ฉายอยู่บนหน้าจอไอแพดของผู้เป็นบิดา

รังสิมันต์ก้มหน้าลงไปจูบกลางกระหม่อมลูกชายแล้วเอ่ยตอบพร้อมถามคำถามไปว่า

“ใช่ครับ น้องหล่อเหมือนหนูมั้ย”

“ทำไมน้องตัวแดงๆ” เด็กน้อยไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยความอยากรู้ ไล้นิ้วเล็กๆลงบนซีกแก้มน้องชายในรูปภาพแล้วทำปากจู๋เลียนแบบน้องที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในกระบะเด็กอ่อน

“ก็น้องเพิ่งคลอด น้องเลยตัวแดง ตอนหนูเพิ่งคลอดหนูก็ตัวแดงๆแบบนี้แหละ...อืม ตอนนั้นหนูตัวเล็กกว่าน้องอีกมั้ง” น้ำฟ้าตอบแทนคนเป็นบิดา มองหนูลินที่พยายามทักทานน้องชายคนใหม่ผ่านรูปภาพก็ยิ้มขำ ท่าทางจะเห่อน้องอยู่ไม่เบานะนี่

“แต่ตอนนี้หนูตัวใหญ่กว่า...” ไวโอลินชูแขนแล้วทำท่าเบ่งกล้าม แต่เนื้อนุ่มๆที่เด้งดึ๋งๆอยู่บนลำแขนกลมป้อมทำให้น้ำฟ้ากับรังสิมันต์หันมองสบตากันแล้วหัวเราะขำเล็กๆ ทั้งคู่หันมองลูกชายด้วยความรัก แล้วเป็นรังสิมันต์ที่คว้าตัวลูกชายขึ้นมาสู่วงแขนแล้วกอดแน่นๆ ในขณะที่น้ำฟ้ายื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มแล้วก็ฟัดๆตามพุงตามแขนอย่างชื่นใจ

“ตอนนี้หนูตัวใหญ่กว่า...อ้วนกว่าด้วยใช่มั้ยครับ” คนผมยาวผู้สวมบทบาทของมารดาเอ่ยเย้าลูกน้อย ซึ่งแทนที่จะสลดกลับยิ้มยิงฟันน้ำนมขาวๆให้คุณแม่ แล้วพยักหน้ารับอย่างจริงจัง

“หนูเป็นพี่ ต้องตัวใหญ่ จะได้ปกป้องน้อง...” เด็กน้อยบอกผู้ปกครองด้วยความใสซื่อ ชอบนักกับความอบอุ่นที่รายล้อมอยู่รอบตัว ยิ่งพอได้มีน้องเหมือนคนอื่นๆเขาอีกก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ เขาทำท่าคิดก่อนจะเริ่มจาระไนของเล่นที่ตัวเองตั้งใจเตรียมไว้จะเอาไปแบ่งให้น้องเล่นด้วย คนเป็นพ่อกับแม่ก็ตั้งใจฟังลูกชายพูดเสียงเจื้อยแจ้วไปจนเจ้าตัวเริ่มง่วง แล้วเกาะเกี่ยวแขนของบิดากับผมของมารดาไว้แล้วหลับไปในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ของบุคคลที่รักเขาที่สุดในโลก

“เราเอาของเล่นของหนูลินไปเป็นของขวัญรับขวัญหลานแทนสร้อยข้อมือข้อเท้าดีมั้ย” รังสิมันต์เอ่ยถามคนรัก น้ำฟ้ายิ้มน้อยแล้วเอียงหน้ามองตอบคนรัก หรี่ตาเล็กๆเหมือนเด็กเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยไปว่า

“ถ้าคุณกล้าให้ ผมก็กล้าห่อ แล้วให้เจ้าตัวเขาเป็นคนถือไปให้เองเลยดีมั้ย”

   รังสิมันต์ยักไหล่ตอบแต่ไม่พูดอะไร เขายื่นหน้าไปหอมแก้มเด็กหนุ่มผมยาวเป็นการจูบราตรีสวัสดิ์ ก่อนจะกดส่งข้อความแสดงความยินดีอีกครั้งไปให้พี่ชายที่อัพรูปลูกชายลงในไลน์กลุ่มรัวๆไม่หยุด แม้จะมีการส่งข้อความมาโต้ตอบข้อกล่าวหาของน้องชายว่าไม่ได้บ้าเห่อลูก แต่การกระทำที่ขัดแย้งกันก็ทำให้รังสิมันต์ปัดข้อแก้ตัวนั้นของพี่ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

   ...ในที่สุด ครอบครัวของพวกเขาก็ได้ต้อนรับสมาชิกใหม่...

   ...เจ้า ‘รุ่งอรุโณทัย’… ตัวแทนของช่วงเวลาที่มาบรรจบกันของพ่อและแม่…

   …ของขวัญแสนพิเศษที่ครอบครัวของเขาได้มาอยู่ในมือแล้ว…

-----------------------------------



.
.
.
แห่ะๆ  เรื่องนี้ก็ดำเนินมาจนเกือบจบ แบบสุดๆแล้วนะจ๊ะ...    ตอนหน้าก็จะเป็นบทสรุปสุดท้ายของเรื่องนี้แล้ววว

ยังไงก็ขอฝากนิยายรายเดือนเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยอีกเรื่องนะจ๊ะ   น้องรุ่งอรุโณทัยเป็นเด็กใหม่ ที่มีชื่อยาวเรียกยากเหมือนพ่อมัน น้องมีชื่อเล่นนะคะแต่อาจจะเผยคราวหน้าในตอนจบจริงๆ  ยังไงก็ขอบคุณทุกๆโพสต์และคอมเมนต์ในนิยายเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ  

ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ  แพทรักทุกคนค่ะ!!!   

[jay10-8]

 
     

[fay 13]

 

[sukaz]

    อ๊ากกกกกกกก จะจบแล้ววววววว

[Nus@nT@R@]

เย้....หนูลินมีน้องแล้ว
สงสารน้องจันทร์เรื่องพี่ดาว

[rabbit-orange]

 อยากได้เป็นเรื่องนี้เป็น e-book จัง.....

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ่ววว ชื่อ!! ยิ่งฟ่า

จะมีคู่รุ่นลูกมิ 555

[Rumraisin]

 
 

[PiSCis]

  น้องคลอดแล้ววววววววววววววว 

[shikyu3211]

สุขภาพแข็งแรงไวๆนะคุณแม่คุณลูก

[HISY]

หนูลินมีน้องแล้ว ดูแลน้องดีๆนะ

[Yarkrak]

ขอต้อนรับสมาชิกใหม่จ้ำ

 

[NOoTuNE]

ยินดีด้วยจ้าาา

ส่วนพี่ดาวของพระจันทร์ก็หมดทุกข์แล้วเนอะ

[111223]

ในที่สุดน้องก็คลอดออกมาอย่างปลอดภัย
โตมาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ มีทั้งพ่อทั้งอา โหดทั้งคู่ 555

[aiyuki]

โอ้ยยยย พระจันทร์ พี่ยะ น่ารักทั้งคู่เลย คุณพ่อคุณแม่มือใหม่

[route rover]

มาลุ้นชื่อเด็กน้อยคนใหม่

[Min*Jee]

ดีใจอ่า น้องคลอดปลอดภัย
เราว่าพี่ดาวคงจะช่วยลูกจันทร์ให้ออกมาแข็งแรงด้วยล่ะเนาะ
พี่ยะขี้เห่อลูกไปไหนล่ะคะะะะะ
รอตอนต่อไปน้าาา รวมเล่มเมื่อไหร่อย่าลืมประกาศน้าาา

[shoi_toei]

ดีจังน้องปลอดภัย และก้อเสียใจกับเรื่องพี่ดาวด้วย

[no.fourth]

หนูลินมีน้องแล้ววว

[rmlab]

ดีใจที่ลูกชายพี่แข็งแรงปลอดภัย

[liza sarin]

 
รอครูบัวอยู่นะจ๊ะ

[NannY]

ยาวสะใจมากค่าาาาาา ดีใจกับพระจันทร์ด้วยในที่สุดก็คลอดน้องอย่างปลอดภัยแล้ว ลุ้นกันมานาน

[mirin]

ดีใจกับคุณพ่อมือใหม่อย่างพี่ยะด้วยนะ

เด็กน้อยชื่อเทห์มากๆๆๆๆ

[boonpa]

  ได้อ่านเต็มๆสมกับที่คิดถึงเลย