หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[PRiiNZE]

 
รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
 

[question09]

 

[INNAOM]

พี่ยะน่ารัก น้องจันก็น่ารัก 

รออยู่น้าาาา   

[question09]

 

[route rover]

อ่านไปตั้งนานแล้วเพิ่งมาสังเกตว่าหัวเรื่องใส่ พศ. 2014 อยู่ 

[Eikkratae]

รอ ฉัน รอ เธอ อยู่ ไรเตอร์........อยู่หนายยยยยย คนอ่านกำลังจะขาดใจตายยยแล้ววว คิดถึงพี่ยะน้องพระจันทร์ มาต่อด่วนนนนนนน  พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[RELAXED]

1 เดือนแล้นะที่หายไป คิดถึงเมื่อไรจะกลับมาาาาาาา

[Min*Jee]

จุพลุฉลองเวลาผ่านไป 1 เดือนแล้วจ้าาาาาาา
คนเขียนมาต่อเถอะนะเจ้าคะะะ

[babylove]

มาต่อไวๆนะคาาา

[pattapong200320]

รออยู่นะคร้าาาาาา

[pattapong200320]

รอเรื่องนี้อยู่นะค้าาาาา

[kyosake]

รอน้องจันทร์นะคร้าาาาา 

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #32


   คุณหมอเข้ามาเช็คอาการพระจันทร์เป็นรอบสุดท้ายก่อนจะเซ็นเอกสารยินยอมให้กลับไปพักผ่อนต่อที่บ้านพักของทางโรงพยาบาลได้ น้ำฟ้าและเหวินจิ้งอยู่ช่วยพระจันทร์เปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดธรรมดา โดยมีสองตัวป่วนที่เมื่อแทคทีมกันได้ลงตัวแล้วก็ทำเอาพวกแม่ๆทั้งสองหนุ่มเวียนหัวกันไปไม่ใช่น้อย

“ลูซ อย่าขึ้นไปกระโดดบนเตียง...ลงมาลูก ไปช่วยหนูลินเก็บของในห้องน้ำไปเร็ว...” เหวินจิ้งห้ามปรามลูกชายที่ขึ้นไปกระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียง ในขณะที่น้ำฟ้าเองก็พยายามบอกให้หนูลินหยุดซนแล้วหันไปช่วยงานแทน ส่วนพระจันทร์ก็หันมองความวุ่นวายรอบๆตัวด้วยรอยยิ้ม นึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กคนนั้นที่เจอในฝัน แล้วจินตนาการว่าถ้าเด็กคนนั้นได้ออกมาวิ่งเล่นกับเด็กสองคนนี้ได้...เขาคงจะมีความสุขมากแน่ๆ

“คุณเหวินจิ้งครับ มีกระเป๋าอะไรจะให้ยกลงไปก่อนมั้ยครับ” ลูกน้องคนหนึ่งของมังกรที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเอ่ยปากถามบุคคลในห้อง เหวินจิ้งหันไปถามต่อกับน้ำฟ้า แล้วก็ยื่นกระเป๋าไปข้างหน้าให้ลูกน้องหนุ่มรับไปหนึ่งใบ

“มีอะไรอีกมั้ยครับ ฟรานโซกับนิคกี้อยู่ข้างนอก ให้ช่วยถือของลงไปอีกได้นะครับ” คนอาสาจะช่วยงานออกปากย้ำเพิ่มเติม แต่เหวินจิ้งบอกปฏิเสธ ลูกน้องหนุ่มจึงได้ถือกระเป๋าแค่ใบเดียวนั้นออกไป โดยก่อนไปก็ยังทิ้งท้ายเอาไว้ว่ามังกรฝากข้อความมาเร่งให้เหวินจิ้งพาลูเซียโน่ไปที่รถเร็วๆด้วย

“งั้น...พี่ลงไปก่อนก็แล้วกันนะ จะให้พี่พาเด็กๆลงไปก่อนเลยมั้ย” เหวินจิ้งหันไปถามน้ำฟ้าอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มกลับส่ายหน้าให้แล้วบอก

“ไม่เป็นไรครับ พี่เหวินจิ้งไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนลูน่าจนกว่าหยางหลงจะมาก่อนก็แล้วกัน” น้ำฟ้าบอก เหวินจิ้งพยักหน้ารับแล้วกวักมือเรียกลูกชายให้ไปพร้อมกัน ลูเซียโน่มีท่าทีอิดออดเมื่อไม่ได้ออกไปพร้อมเพื่อนใหม่ แต่เมื่อหนูลินให้สัญญิงสัญญากันดิบดีว่าจะไปเจอกันอีกทีที่บ้านตอนมื้อเย็น เด็กน้อยลูเซียโน่ถึงได้ยินยอมจากไปพร้อมกับเหวินจิ้งแต่โดยดี

   เมื่อเหลือกันอยู่ในห้องแค่สามคน น้ำฟ้าก็พาพระจันทร์ไปนั่งคอยคนมารับที่โซฟา หนูลินคลานดุ๊กๆไปนั่งแทรกตรงกลางระหว่างแม่กับน้า ตอนแรกกะจะนั่งบนตักของน้าจันทร์เพราะจะให้น้าจันทร์อ่านหนังสือให้ฟังแต่ก็กลับถูกแม่ห้ามไว้ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกห้ามแต่หนูลินก็เชื่อฟัง จึงทำเพียงนั่งพิงอกแล้วให้น้าจันทร์เล่านิทานในหนังสือให้ฟังแทน

   ไม่นานนักเสียงเปิดประตูโดยไร้เสียงเคาะก็ดังขึ้น น้ำฟ้าไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครที่มาใหม่จึงหันไปสะกิดเจ้าลูกชายให้ออกไปพร้อมตนเอง ทว่าด้วยความที่ยังติดพันกับนิทานอยู่หนูลินจึงออกอาการงอแงไม่อยากไป ผู้มาใหม่คนน้องที่เพิ่งเข้ามาจึงเดินเข้าไปช้อนแขนเข้าใต้รักแร้ลูกชายพาออกมาจากอ้อมแขนของพระจันทร์ แล้วหลีกทางให้พี่ชายเป็นคนเข้าไปหาคนของตัวเองบนโซฟาแทน

“จะให้ผมไปก่อนมั้ยหรือให้รอไปพร้อมกัน” รังสิมันต์ออกปากถามพี่ชาย ซึ่งแน่นอนว่าคนเป็นพี่ชายส่ายหน้าให้ รังสิมันต์จึงเอ่ยบอกต่อไปว่า “งั้นผมไปพร้อมพ่อกับแม่ก่อนก็แล้วกัน เจอกันที่บ้านนะพี่”

   สุริยะมณฑลพยักหน้ารับคำน้องชาย และยืนรออยู่เฉยๆจนกระทั่งทุกคนออกไปหมด เมื่อไม่มีอะไรให้มองอีกพระจันทร์ก็เลยก้มลงมองมือตัวเอง เขาถอนหายใจออกมาดังๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสุริยะมณฑลแล้วพยายามจะยกยิ้มให้แบบแกนๆ หยิบกระเป๋าใบน้อยที่มีติดตัวอยู่หนึ่งใบขึ้นคล้องไหล่แล้วลุกยืนขึ้น ฝ่ามือใหญ่รีบตรงเข้าไปโอบรอบเอวของพระจันทร์ทันทีโดยอัตโนมัติ พระจันทร์ไม่ได้มีอาการซวนเซอะไรก็เลยค่อยๆปลดมือใหญ่ออกจากเอวช้าๆแบบไม่ให้น่าเกลียด สุริยะมณฑลมองอาการนั้นอย่างงงๆเล็กน้อย ก็ก่อนนอนยังเหมือนจะดีๆกันอยู่เลย แล้วตอนนี้ทำไมเหมือนจะมีอาการตึงๆแบบนี้อีกแล้วล่ะ

“ไปกันเลยดีกว่ามั้ยครับ” พระจันทร์เอ่ยบอกเสียงเบา

“...พี่ถือกระเป๋าให้นะ” สุริยะมณฑลยินยอมให้พระจันทร์ได้เดินไปเอง ในขณะที่ตัวเองก็คว้ากระเป๋าใบเล็กของพระจันทร์มาถือไว้ให้ พระจันทร์จะคว้ากลับมาก็ไม่ทัน สุดท้ายก็เลยยินยอมให้ชายหนุ่มถือของให้แล้วก็พาเดินออกไปจากห้อง

   ระหว่างทางที่เดินไปนอกจากเสียงรอบข้างแล้วก็ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรเกิดขึ้นอีกเลยระหว่างคนสองคน ซานตง ตี้เฉินและเหยียนจวิ้นที่เดินตามเจ้านายมายังอดกังวลไปด้วยไม่ได้ เพราะบรรยากาศที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนนี้นั้นมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน มันเหมือนมีหมอกทะมึนหนาทึบมาคั้นกลางระหว่างคนสองคนเอาไว้ แม้ว่าท่าทางของหยางหลงที่ช่วยถือกระเป๋าติดตัวของคุณหนูลูน่าให้ และการเดินข้างกันที่แนบชิดเหมือนดังปกติก็ไม่ได้บ่งบอกว่ามีเรื่องอะไรที่น่ากังวลก็เถอะ แต่ตอนนี้คนทั้งบริษัทก็เหมือนจะรู้กันกลายๆไปแล้วตั้งแต่เจ้านายสั่งยกเลิกงานแต่งกับเหม่ยเฟิ่งจนเป็นข่าวครึกโครมไปทั่วเกาะฮ่องกง ว่าหวานใจตัวจริงของเจ้านายนั้นเป็นใคร คนที่มีท่าทีต่อต้านก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่คนส่วนใหญ่นั้นคงเพราะไม่ได้รู้สึกเหนือความคาดหมายสักเท่าไหร่ก็เลยเฉยๆกัน เพราะตั้งแต่หยางหลงรับคุณหนูลูน่าเข้ามาอยู่ด้วย ความสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ได้เพราะมันเกินขอบเขตของคำว่าผู้ปกครองและเด็กในปกครองไปมากก็บอกเป็นนัยๆกับพวกเขาอยู่แล้ว ว่าสักวันคุณลูน่าจะต้องเข้ามาเป็นบุคคลสำคัญของครอบครัวพวกเขาไม่วันใดก็วันหนึ่ง

   ตั้งแต่เกิดเรื่องบนเรือ พวกเขาก็คิดว่าทุกอย่างมันน่าจะจบลงด้วยดีแล้วเชียว...แต่กลายเป็นว่าเรื่องใหม่ก็ดันเข้ามาแทรกเสียอีก พวกเขาก็เป็นแค่ลูกน้อง ถึงอยากช่วยเจ้านายแค่ไหนก็คงทำได้แค่มองและปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้นล่ะนะ

   ที่ลานจอดรถด้านหน้าโรงพยาบาลมีรถจอดอยู่หลายคัน พระจันทร์พิจารณามองรถสปอร์ตสองคันที่จอดขนาบซ้ายขวาจากัวร์สี่ประตูคันใหญ่สีขาวด้วยความฉงน มันเป็นรถของผู้ติดตามของสุริยะมณฑลโดยไม่ต้องสงสัย เพราะทั้งสามคนเดินไปประจำที่รถของตัวเองทันทีอย่างรู้หน้าที่ พระจันทร์ก็เลยพยายามมองหารถของสุริยะมณฑลว่าอยู่ตรงไหน เพราะที่เห็นแถวนี้นอกจากรถสปอร์ตสองคันนั้นแล้วก็ไม่เห็นรถคันอื่นที่น่าจะเป็นรถของชายหนุ่มได้เลย

   พระจันทร์เงยมองคนที่จะพาเขากลับบ้านด้วยท่าทางสงสัย สุริยะมณฑลยิ้มมุมปากให้เล็กน้อยก่อนจะแตะไปที่ข้อศอกของพระจันทร์เบาๆเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าให้เดินตามเขามา และรถคันที่สุริยะมณฑลเดินมาหยุดเพื่อปลดล็อกและไขประตูให้นั้นก็ทำให้พระจันทร์งงงวยไม่ใช่น้อย

“พี่ยะ...ทำไมเป็นคันนี้ล่ะ ปกติ...ไม่ชอบขับรถแนวนี้ไม่ใช่เหรอ” พระจันทร์เอ่ยปากถามด้วยความสงสัยจริงจัง

   เขารู้ว่าสุริยะมณฑลเป็นนักแข่งรถตัวฉกาจ และชื่นชอบรถสปอร์ตประเภทลักซ์ซูรี่คาร์เป็นอย่างมาก ที่บ้านที่ฮ่องกงนั่นก็มีทั้งกระทิงดุอย่างแลมโบกินี่ที่ชอบเอาไว้ขับขี่ในวันธรรมดา  แล้วยังมีม้าลำพองสีแดงเพลิงอย่างเฟอร์รารี่คันนั้นที่เคยทำเอาพระจันทร์ใจหายใจคว่ำตอนโดนพี่ยะหลอกพาไปแข่งรถอีก  ตอนนี้ยังจะโผล่เจ้าเสือตัวขาวจั๊วะอย่างจากัวร์สี่ประตูนี่ขึ้นมาอีก  ท่าทางพี่ยะเขาคงจะรักสัตว์มากจริงๆด้วยสินะ

   ความจริงถ้ามันมีแค่สองประตูอย่างคันอื่นๆพระจันทร์จะไม่สงสัยอะไรเลย  แต่รถจากัวร์คันใหญ่สี่ประตูอย่างรถครอบครัวแบบนี้...

   ...รถครอบครัว...งั้นเหรอ

“ก็รถที่บ้านมันมีแต่แบบสองประตู นั่งกันได้แค่สองคน...ให้ใหญ่หน่อยก็มีเป็นรถตู้ไปเลยซึ่งพี่ว่ามันเทอะทะไป  พี่ก็เลยไปเลือกเจ้าคันนี้มา  พระจันทร์จะได้นั่งไม่อึดอัดด้วย  ที่สำคัญ...เวลาไปส่งลูกที่โรงเรียนก็ต้องมีพื้นที่เผื่อให้วางกระเป๋า  วันเสาร์อาทิตย์แวะไปปิกนิก ปั่นจักรยานก็จะได้มีพื้นที่เก็บของด้วย...พี่ว่า...พระจันทร์ เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าแบบนั้น  หรือไม่ชอบรถสีขาว งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปเคลือบสีให้ใหม่ก็ได้นะ อยากได้สีอะไรดี...เอาสี...”

“พี่ยะพอเถอะ...จันทร์อยากกลับบ้านเร็วๆแล้ว”  พระจันทร์ปาดน้ำตาที่จู่ๆก็ไหลลงมาเองจากหางตาลวกๆ มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ เขารู้ดี...มันเป็นน้ำตาของความปลาบปลื้มต่างหาก

   เพราะกังวลมาตลอดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรที่จู่ๆเขาก็กลายมาเป็นผู้ชายที่ท้องได้  กำลังจะมีภาระเพิ่มให้เขาเลี้ยงอีกหนึ่งชีวิตเสียด้วยซ้ำ ลำพังค่ารักษาพยาบาลพี่ดาวกับค่าเทอมของเขาที่ผ่านมาสองปีชายหนุ่มก็หมดไปไม่ใช่น้อยๆ ถึงเขาจะสอบได้ทุนเรียนต่อในมหาวิทยาลัย  แต่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ก็เป็นชายหนุ่มที่ออกให้อยู่ดี

   ...แต่ไม่คิดเลย  ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเปิดรับเรื่องนี้ได้ แถมยังคิดเผื่ออนาคตของเด็กที่เขาเองก็คงยังไม่มั่นใจหรอกว่ามีอยู่จริง...ขนาดเขาเองที่เป็นคนป่วย  ถ้าไม่มีอาการแพ้ให้เห็นก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเช่นกัน ว่าในร่างกายของตัวเองจะมีใครอีกหนึ่งคนมาอาศัยพักพิงเพื่อรอวันที่จะลืมตาดูโลกอยู่ด้วย

   สุริยะมณฑลเปิดประตูค้างไว้แล้วรอให้พระจันทร์เข้าไปนั่งให้เรียบร้อยที่เบาะก็จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้ แน่ใจว่าไม่ได้รัดแน่นจนเกินไปแล้วจึงได้ย้ายตัวเองไปประจำที่นั่งคนขับ พระจันทร์หันมองข้างหน้าข้างหลังอย่างสนใจ เพราะน้อยครั้งจริงๆที่จะได้นั่งรถคันอื่นที่กว้างขวางกว่ารถสปอร์ตคู่ใจของพี่ยะแบบนี้ บรรยากาศที่มันเกิดขึ้นในรถก็ดูเหมือนจะต่างไปจากที่เคยเป็น  ดูมันอ่อนโยนและอบอุ่นขึ้นอย่างไรก็ไม่รู้ อาจเพราะด้วยโทนสีของรถ และความเป็นธรรมดาเหมือนรถครอบครัวคันอื่นทั่วไป ไม่ได้หวือหวา

   แล้วจู่ๆ จมูกก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดหนึ่งที่เขาโปรดปรานเป็นพิเศษลอยอวลขึ้นมาในรถ  พระจันทร์หันหน้าไปตามกลิ่นที่รู้สึกได้ เสียงกรอบแกรบของกระดาษแก้วที่ห่อหุ้มเจ้าช่อลิลลี่หลากสีช่อหนึ่งที่เพิ่งถูกเปิดพลาสติกคลุมด้านบนก็ถูกยื่นเข้ามาตรงหน้า พระจันทร์หลับตาปี๋เพราะนึกว่ามันจะถูกยื่นเข้ามาใกล้มากกว่านี้  ทว่าความบางเบาของกลีบดอกที่ไล้เลียอยู่เพียงผิวแก้มก็ทำให้เขาลืมตาขึ้นมอง  และก็พบว่าช่อดอกไม้ใหญ่ถูกยื่นมาให้จากผู้ทำหน้าที่เป็นสารถี  แม้ว่าสายตาจะไม่ยอมหันหน้ามามองกัน แต่ใบหูแดงๆที่เห็นอยู่ด้านข้างนั้นก็ทำให้พระจันทร์รับรู้...ว่าชายหนุ่มเองก็คงจะ...เขิน...กับการต้องทำอะไรหวานๆแบบนี้อยู่ไม่ใช่น้อย

“ให้จันทร์เหรอ...”  เด็กหนุ่มเอ่ยปากถาม ยังไม่ยอมยื่นมือออกไปรับมันมาถือไว้

“ก็...อืม  ได้ยินว่าชอบดอกลิลลี่ ตอนแรกกะจะเอามาตั้งให้เต็มเบาะหลังแล้วแต่ว่า...เจ้าของร้านเขาบอกมันจะฉุนเกินไปไม่เหมาะกับคนท้อง  เพราะแค่กลิ่นก็อาจทำให้แพ้ได้”

“พี่ไม่...เอ่อ รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ ไม่รู้สึก...ว่ามันประหลาด...อุ๊บ...อื๊ม...”

   ไม่ต้องเดาก็รู้...วิธีปิดปากเขาไม่ให้พูดเรื่องที่สารถีจำเป็นไม่อยากฟังคืออะไร แรงกดนิ้วตรงท้ายทอยบังคับพระจันทร์ให้หันหน้ารับจูบตามองศาต่างๆที่ชายหนุ่มต้องการ ความคุ้นชินที่แม้จะห่างหายไปนานไม่ได้ทำให้พระจันทร์รู้สึกแปลกหรือแตกต่าง  ความอบอุ่นและรสชาติของลมหายใจหอมสะอาดยังคงเหมือนเดิม เด็กหนุ่มยกแขนไปเกาะบ่าชายหนุ่มเอาไว้หลวมๆ  ยินยอมรับการลงโทษแสนหวานจนอีกฝ่ายพอใจ สุริยะมณฑลมีท่าทีเหมือนไม่อยากหยุดและเกือบจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น ถ้าหากไม่มีเสียงเตือนข้อความเข้าในโทรศัพท์มือถือที่ทำให้ท่าทีของสุริยะมณฑลแลดูไม่สบอารมณ์พอสมควร

“แม่ส่งมาเตือนให้รีบพาหลานชายแกกลับไปบ้านเร็วๆ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอก พระจันทร์ยิ้มอ่อนรับคำพูดนั้น สายตามองต่ำไปที่หน้าท้องตัวเองก่อนจะพึมพำเบาๆว่า

“เด็กคนนี้เขาโชคดีเนอะ ยังไม่ทันเกิดก็มีแต่คนมารุมรักแล้ว...” น้ำเสียงคล้ายน้อยใจทำให้ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปดึงใบหน้านวลเนียนเข้ามาใกล้แล้วกดจูบบนหน้าผากแรงๆหนึ่งครั้ง ก่อนที่เสียงกระซิบแผ่วเบาจะดังขึ้นตามมาว่า

“ก็ดีแล้วนี่ ปล่อยเขารุมรักลูกไป ส่วนตัวพระจันทร์...พี่จะได้รักของพี่คนเดียวพอ”

“พี่รักจันทร์คนเดียวได้ แต่จันทร์ไม่ได้รักพี่คนเดียวแล้วนะ” เสียงหวานเอ่ยบอกนุ่มนวล นิ้วมือนุ่มนิ่มชี้กลับลงไปที่ท้องของตัวเองแล้วจึงเอ่ยต่อไปว่า “...จันทร์รักคนนี้ด้วย”

   แว่บแรกที่ได้ยินว่าในหัวใจดวงน้อยไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวในหัวมันเหมือนมีเสียงอะไรสักอย่างระเบิดตู้มขึ้นมาพร้อมลาวาร้อนๆที่เริ่มรินไหลลงท่วมในใจ ทว่าในนาทีต่อมาที่คนตัวเล็กเฉลยว่าคนที่มาเป็นหุ้นส่วนหัวใจแข่งกับเขาคือคนตัวน้อยๆที่อยู่ในท้อง มันก็เหมือนมีฝนตกพรำๆดับร้อนในใจลงได้ชะงัดนัก แถมหลังจากนั้นยังมีดอกไม้ค่อยๆบานขึ้นมาจนเต็มไปทั้งใจ รู้สึกรักคนที่นั่งข้างๆขึ้นมาอีกเป็นกอง...

“รีบกลับบ้านกันดีกว่า พี่อยากกลับไปนอนกอดเรานอนให้สบายใจเสียที นอนไม่หลับมาเป็นเดือนแล้ว” น้ำเสียงอบอุ่นชวนให้เคลิบเคลิ้มกล่อมคนตัวเล็กให้รู้สึกคล้อยตามได้อย่างง่ายดาย ทว่าความเย็นของโลหะที่สัมผัสอยู่บนนิ้วนางก็คอยกระตุ้นเตือนอะไรบางอย่างในตัวพระจันทร์ว่าอย่าเพิ่งยอมเขาง่ายๆอย่างที่ผ่านมาอีก

   ...รักก็ส่วนรัก แต่จะให้เขายอมหมดใจแล้วกลายเป็นผู้ตามต่อไปเหมือนอย่างที่ผ่านมาน่ะหรือ...ไม่มีทางเสียหรอก...

------------------------------------------------------


   ป้ายที่ปักอยู่หน้าบ้านขนาดกะทัดรัดชั้นเดียวเขียนไว้ว่า ‘Cassidy Hall’ เป็นหนึ่งในบ้านพักของทางโรงพยาบาลที่มีการแบ่งโซนเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วน ในตอนแรกคุณหญิงดารกานต์ไม่ยินยอมที่จะให้พระจันทร์กับสุริยะมณฑลต้องเข้ามาอยู่ในบ้านพักที่ทางโรงพยาบาลเตรียมเอาไว้ให้กันแค่สองคนโดยปราศจากหล่อนที่ต้องการจะมาอยู่ร่วมด้วย แต่สุดท้ายก็โดนทุกคนช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้ทั้งคู่ได้ฝึกใช้ชีวิตร่วมกันด้วยตัวเองดู อีกอย่างเนื่องจากตัวพระจันทร์เองก็แสดงความจำนงว่าอยู่กับสุริยะมณฑลกันแค่สองคนได้ไม่มีปัญหา ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง วันที่สุริยะมณฑลพาพระจันทร์ออกจากโรงพยาบาลคุณหญิงแม่ก็เลยเข้ามาจัดแจงจัดการเตรียมอุปกรณ์และสถานที่ไว้ให้พร้อมสรรพ รูปเด็กน่ารักๆถูกแปะเอาไว้เต็มฝาบ้านฟากที่เป็นส่วนของสุริยะมณฑล ตู้เย็นก็มีของมาสำรองเตรียมไว้ทั้งของสดของแห้ง เสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้มาแบบจัดเต็มยิ่งกว่าคอนโดมิเนียมพร้อมอยู่เสียอีก ความเยอะของคุณหญิงทำเอานายใหญ่ศิลาหัวหมุนจนต้องออกปากห้ามปรามไปว่าเผื่อเหลือเผื่อขาดให้ลูกมันได้ออกไปข้างนอกบ้าง เมื่อนั้นคุณหญิงดารกานต์ถึงได้ยอมหยุดมือลงบ้าง

   บ้านพักโรงพยาบาลหลังนี้มีสองห้องนอนใหญ่ สองห้องครัว และสองห้องน้ำในตัวห้องนอนพร้อมสรรพ โดยตรงกลางของบ้านเป็นห้องนั่งเล่นที่ต้องแชร์กันใช้ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นบ้านสำหรับสองครอบครัวสามารถอยู่ด้วยกันได้สบาย และแน่นอนว่าตอนนี้ห้องนอนทั้งสองห้องก็ถูกจับจองไปแล้วเรียบร้อย ซึ่งอีกครอบครัวหนึ่งที่อยู่ร่วมบ้านหลังนี้มาก่อนนั้นก็เป็นหนึ่งในคนที่พระจันทร์เคยคุ้นหน้าคุ้นตามาบ้าง ครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากันพระจันทร์ก็เลยไม่ค่อยเกร็งเท่าไหร่ มีแอบเหล่คนข้างกายอยู่บ้างเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะปรับตัวเข้ากับคนภายนอกครอบครัวหรือคนที่ไม่สนิทกันได้มากน้อยแค่ไหน แต่เท่าที่สังเกตดูชายหนุ่มจะผ่อนคลายกว่าที่คิดไว้ และไม่ได้มีท่าทีต่อต้านอะไรกับสองคนครอบครัวที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มาก่อนพวกเขาด้วย

   ในตอนเช้าพระจันทร์มักจะมีอาการความดันต่ำจึงทำให้มีอาการวิงเวียนและอยากอาเจียน แต่ไม่รู้พี่ยะไปรู้มาจากไหนว่าชาสมุนไพรร้อนๆจะช่วยเขาได้มาก ชายหนุ่มจึงมักจะโผล่มาตรงตามเวลาตื่นของเขาพร้อมชาสมุนไพรที่อุ่นกำลังพอดีเสมอ พระจันทร์ค่อยๆจิบชาอุ่นๆลงไปในคอช้าๆ พลางสายตาก็คอยสังเกตพฤติกรรมของพ่อเจ้าตัวน้อยในท้อง ที่ช่วงนี้มักจะถือสมุดเล่มหนึ่งติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอ รู้ว่ามันคงไม่ใช่ความลับกับตัวเขาแต่พระจันทร์ก็ไม่คิดที่จะออกปากถาม จนกระทั่งวันหนึ่งในตอนบ่ายที่เขากับแดเนียล ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมโครงการและร่วมบ้านจับจูงมือกันหมายจะออกไปที่ห้องนั่งเล่น ก็พบกับชายหนุ่มขายาวตัวใหญ่สองคนจับจองพื้นที่ส่วนใหญ่บนโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งพระจันทร์และแดเนียลจึงตัดสินใจยืนรอกันอยู่ที่ทางเดินเพื่อฟังว่าสองคนนั้นมีบทสนทนาอะไรกัน ซึ่งพอพระจันทร์แอบฟังจนรู้ว่าพี่ยะของตัวเองกำลังสอบถามวิธีการนวดตัวให้เขาเพื่อคลายเมื่อย รวมไปถึงข้อควรระวังต่างๆในการดูแลคนท้องที่ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเขาแล้วจดลงไปในสมุดเล่มนั้นอย่างขะมักเขม้น น้ำตาที่คลอเอ่ออยู่ริมตาก็เกือบล้นออกมาด้วยความปลื้มใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเอาใจใส่ในตัวเขาขนาดนี้

“อเล็กซ์เล่าให้ผมฟัง ว่าแฟนคุณเป็นห่วงคุณมาก เขาแอบมาปรึกษากับอเล็กซ์บ่อยๆเรื่องที่คุณชอบแพ้ท้องตอนเช้าว่าเมื่อไหร่จะหาย เขาไม่อยากเห็นคุณทรมาน...” แดเนียลเอ่ยบอกเมื่อเห็นท่าทีลูบแหวนที่นิ้วนางของพระจันทร์ในขณะที่สายตาก็ทอดมองไปยังคนรัก

“ผมก็พยายามจะไม่แพ้เพื่อให้เขาสบายใจ แต่บางทีมันก็อดไม่ได้เวลาได้กลิ่นอะไรแปลกๆ นี่เขาก็อุตส่าห์งดใส่น้ำหอมเพราะรู้ว่าผมจมูกไวกับกลิ่นพวกนั้น” น้ำเสียงที่ใช้เล่าบ่งบอกได้ดีว่าคนเล่ารู้สึกดีใจแค่ไหนกับความใส่ใจที่คนข้างกายมีให้ เห็นแล้วแดเนียลก็อดไม่ได้จึงต้องเอ่ยเล่าเรื่องของตัวเองให้พระจันทร์ฟังบ้างว่า

“ส่วนของผมเขาคงหมดเงินกับค่าอาหารไปเยอะ เพราะผมทานยากมาก รอให้คลอดก่อนเถอะผมจะทานให้หนำใจทีเดียว” แดเนียลว่าแล้วทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ฝ่ามือก็ลูบหน้าท้องนูนเต่งเพราะเจ้าตัวนั้นอุ้มท้องมาได้เกือบแปดเดือนแล้ว ในขณะที่พระจันทร์เพิ่งจะเริ่มเข้าเดือนที่สี่ หน้าท้องที่แบนราบอยู่ในตอนแรกที่เพิ่งเข้าบ้านมาจึงขยายออกมาหน่อย ความเป็นจริงที่ว่าในท้องเขายังมีอีกหนึ่งชีวิตเจริญเติบโตอยู่จึงค่อยดูสมจริงสมจังมากขึ้นด้วย

“ต่อให้ต้องหมดตัวไปกับค่าอาหารของแดน...อเล็กซ์เขาก็ยอม รายนั้นก็รักคุณกับลูกออกจะตายไป” พระจันทร์ว่าบ้าง ซึ่งแดเนียลก็ยิ้มสดใสให้กับคำพูดนั้น

“เลิกยอกันเองเถอะลูน่า เดี๋ยวสองคนนั้นมาได้ยินเราเข้าจะได้ใจจนตัวลอย ผมล่ะหมั่นไส้อาการดีใจของอเล็กซ์จริงๆ...ตอนที่รู้ว่าผมท้องได้นะเขาแทบปิดโรงแรมทั้งไมอามี่ฉลอง ดีแต่ที่คุณหมอห้ามไว้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะมันคงไม่ดีนักถ้าจะป่าวประกาศออกไปว่าในโลกนี้ยังมีผู้ชายที่ท้องได้อย่างพวกเราอยู่จริงๆ”

   พระจันทร์พยักหน้ารับในคำกล่าวนั้นพลางมองหน้าเพื่อนร่วมบ้านแล้วยิ้มให้ด้วยเพราะเข้าใจความรู้สึกของกันและกันดี

   แดเนียลเป็นเพื่อนคุยที่ดีและนั่นก็ทำให้พระจันทร์ไม่รู้สึกเหงามากนักกับการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเขตรั้วที่พักของทางโรงพยาบาลเป็นเดือนๆโดยไม่สามารถออกไปไหนได้ อย่างมากก็ได้แค่ขออนุญาตออกไปบ้านน้ำฟ้าและคุณหญิงดารกานต์บ้าง ซึ่งก็ได้แค่นานๆครั้ง โดยทุกครั้งคนที่ขับรถพาไปก็เป็นพ่อสารถีตัวดีที่ตอนนี้ลาขาดงานที่ต้องเข้าบริษัท แล้วเลือกรับเฉพาะงานที่ติดต่อผ่านอีเมล์ได้เท่านั้น ภาระทั้งหมดจึงไปตกอยู่บนบ่าของน้องชายและคุณลุงศิลาแทน พระจันทร์เคยคุยเรื่องนี้กับสุริยะมณฑลแล้วว่าในตอนกลางวันนั้นเขาอยู่เองได้ไม่เป็นไร ใกล้มือหมอแถมยังมีทีมแพทย์มาคอยตรวจอาการให้ทุกๆสองวันอีก แต่เจ้าตัวก็กลับหนักแน่นปฏิเสธภาระงานให้พ่อกับน้องช่วยกันรับผิดชอบต่อไปด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเห็นครอบครัวมาก่อนงาน และอยากจะใช้เวลาดูแลพระจันทร์ชดเชยช่วงเวลาที่หายไปเป็นเดือนในตอนนั้นให้เต็มที่ด้วย แน่นอนว่าทางครอบครัวของชายหนุ่มก็เห็นพ้องต้องกัน พระจันทร์กับสุริยะมณฑลก็เลยต้องมาตัวติดกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่ในบ้านพักโรงพยาบาลหลังนี้

“จริงสิ คุณบอกว่าจะสอนผมทำ...อะไรนะ เขาเรียก...คา-โนม-จี๊บ เอ่อ...อะไรนะผมเรียกไม่ถูก...”

“ขนมจีบ...ไส้กุ้ง ของโปรดของแดนไง” พระจันทร์ช่วยประคองตัวแดเนียลให้เดินตัดผ่านห้องนั่งเล่นผ่านไปยังห้องครัวฝั่งของตัวเอง แอบสบตากับสองคนบนโซฟาเล็กน้อยเมื่อทั้งคู่สังเกตเห็นพร้อมกันว่าพวกเขาสองคนเดินผ่านมา

“ใช่ๆ เอาชาไทยด้วยนะ ที่แฟนคุณทำวันก่อน...อเล็กซ์เขาชอบมาก” ประโยคสุดท้ายแดเนียลแอบกระซิบบอกกับพระจันทร์ ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักในขณะที่ช่วยกันหยิบเตรียมของกันคนละไม้คนละมือ โดยที่ทั้งสองคนบนโซฟาได้แต่มองมาด้วยความงงงวยและคิดเห็นตรงกันว่าเรื่องที่เป็นหัวข้อสนทนาอยู่ในครัวตอนนี้นั้น...คงจะไม่พ้นพวกเขาสองคนเป็นแน่

“รอให้คลอดก่อนเถอะ ผมพร้อมเตรียมปั๊มคนที่สองให้อุ้มท้องต่อไม่ให้พักแน่แดน...” อเล็กซ์พึมพำ สุริยะมณฑลที่นั่งอยู่ใกล้ๆขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

“พวกเขามีลูกได้หลายคนเหรอ แค่คนเดียวนี่ผมก็ว่าเป็นแรร์ไอเท็มมากแล้วนะ”

“ผมก็ไม่รู้หรอก คุณหมอก็เคยบอกว่ายังไม่เคยเกิดกรณีที่พวกนั้นจะท้องคนที่สองเลย คู่ผมกับแดนอาจจะเป็นคู่แรกก็ได้นะ” อเล็กซ์เอ่ยอารมณ์ดีเมื่อเห็นแดเนียลยิ้มยามที่เห็นพระจันทร์กำลังสับกุ้งของโปรดให้เข้ากับเครื่องเทศชนิดอื่นๆ

“คู่คุณคู่แรก ส่วนผมขอเป็นคู่ที่สองก็แล้วกัน ก็ผมเสกเด็กเข้าท้องช้ากว่าคุณตั้งสี่เดือน” สุริยะมณฑลเอ่ยเย้าตอบพร้อมมือก็พลิกอ่านคู่มือแม่และเด็กที่วางอยู่บนตัก แล้วจดข้อควรระวังว่าคนท้องต้องไม่ทานของเย็นและต้องระวังไม่ให้ตัวเย็นมากเกินไปเอาไว้ในสมุดเรียบร้อย

“เอาน่า...เรื่องนี้เราพักกันไว้ก่อนดีกว่า ผมว่าเราคงต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเจ้าพวกขาสั้นพวกนั้นแล้วล่ะ ไม่งั้นมีหวังลูกเราคงหลุดออกมาก่อนครบกำหนดเก้าเดือนแหง” อเล็กซ์เอ่ยพลางลุกขึ้นยืนแล้วก้าวตรงไปทางห้องครัว ตรงนั้นมีพระจันทร์กับแดเนียลที่เก้ๆกังๆหยิบลังถึงออกมาจากตู้ชั้นบน

“มีสามีกันแล้วก็หัดใช้ให้เป็นประโยชน์กันหน่อยสิ...” สุริยะมณฑลว่าพลางเอื้อมหยิบลังถึงมาวางไว้ให้บนเตาพร้อมใส่น้ำและจุดไฟให้พร้อม

“นั่นน่ะสิ...ผมไม่ได้มีดีแค่นวดเก่งเท่านั้นหรอกนะจะบอกให้” อเล็กซ์เอ่ยบ้างพลางแย่งมีดจากแดเนียลมาถือไว้เอง

“ไปนั่งให้เรียบร้อยเตรียมปั้นไส้อย่างเดียวพอที่รัก” สุริยะมณฑลว่าพลางลงมือแกะถุงแผ่นเกี๊ยวพร้อมบอกอเล็กซ์ให้หยิบครกกับสากขึ้นมาตำกุ้งกับเครื่องเทศที่โดนพระจันทร์สับละเอียดมาก่อนหน้านี้

“แดเนียลไม่มีปัญหาอะไรกับหมูบดจากห้างพวกนี้ใช่มั้ย” สุริยะมณฑลถามเพื่อนร่วมบ้านหลังจากแกะถุงเกี๊ยวแล้วยื่นให้พระจันทร์กับแดเนียลไปจัดการต่อ จากนั้นเขากับอเล็กซ์ก็หันมาช่วยกันตำเนื้อกุ้งในครกจนเหนียวติดช้อนก่อนจะตามด้วยหมูบดเพื่อเพิ่มความเด้งดึ๋งลงไปอีกหน่อย 

“ท่าทางแดนของฉันกับลูน่าของนายจะเข้ากันได้ดีนะ” อเล็กซ์เอ่ย ขณะกำลังรอตัวไส้ที่สุริยะมณฑลบอกให้เอาเข้าไมโครเวฟเพื่อทำให้สุกแล้วลองชิมรสชาติของไส้ก่อนที่จะให้เหล่าคนท้องได้ห่อไส้กันตามปรารถนา

“คงงั้น...อเล็กซ์ กำหนดคลอดของแดเนียลเหลืออีกไม่ถึงเดือน นายรู้สึกยังไงตอนนี้...ตื่นเต้น? ดีใจ?...”

“...ที่สุดในชีวิต ฉันมีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ตั้งใจแต่แรกว่าจะรับเด็กสักคนมาเลี้ยงเมื่อพวกเราพร้อม แต่คาดไม่ถึงเมื่อวันหนึ่งแดนก็เดินเข้ามาถามฉันว่า ถ้าในท้องของเขามีลูกของฉันอยู่ ฉันจะยอมให้เลี้ยงลูกของเขาอยู่ในบ้านของเราหรือเปล่า ทีแรกฉันตลกกับคำพูดของแดนมาก เพราะเขาชอบพูดทีเล่นทีจริงถึงสถานการณ์สมมติว่าถ้าเขาท้องได้อะไรทำนองนั้นกับฉันบ่อยๆ แต่วันนั้นจู่ๆพอเขาพูดจบก็ร้องไห้ออกมา ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลย...ฮ่ะๆ ไม่คิดว่าจะโดนเขาสารภาพความจริงในสถานการณ์แบบนั้นน่ะ...”

   เสียงเล่าเรื่องราวระหว่างอเล็กซ์กับแดเนียลดังคลอไปเรื่อยในขณะที่ไส้ขนมจีบเริ่มออกมาเป็นรูปเป็นร่างพร้อมกลิ่นหอมๆจากไมโครเวฟ สุริยะมณฑลนั่งเก้าอี้ติดกันกับพระจันทร์ สายตาคมกล้ามองนิ้วเรียวยาวที่ใช้ตักไส้ขนมจีบมาวางลงกลางแผ่นเกี๊ยวก่อนจะลงมือจับจีบมันอย่างยากเย็นไปทีละลูก ชายหนุ่มอ้อมมือไปด้านหลังคนพับจีบขนมแล้ววางลงข้างท้อง ส่วนมือที่ว่างอีกข้างก็ยกวางบนโต๊ะเพื่อช่วยพรมน้ำลงบนแผ่นเกี๊ยวเพื่อไม่ให้มันขาดเวลาห่อ  พระจันทร์ดูสนุกกับการได้สอนเพื่อนห่อขนมจีบในแบบที่ตัวเองทำเป็น แม้ว่ามันจะไม่ได้ออกมาสวยมาก แต่ก็แลเด็กหนุ่มค่อนข้างพอใจกับผมงานตัวเองไม่น้อย

[dek-zaal3]

   กลิ่นหอมเครื่องเทศปนกลิ่นแป้งฝุ่นทำให้สุริยะมณฑลต้องก้มลงไปฝังปลายจมูกเข้าหาแก้มนิ่มกับซอกคอของคนที่เพลินกับการพับจีบอยู่บ่อยครั้ง ในสมองหวนนึกไปถึงเรื่องที่อเล็กซ์เพิ่งเล่าถึงตอนที่แดเนียลมาบอกความจริงกับตน แล้วจินตนาการว่าถ้าหากสถานการณ์นั้นเกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง เขาจะรู้สึกยังไงแล้วก็จะทำยังไง พระจันทร์ไม่ใช่เด็กที่งี่เง่าจนไม่ยอมฟังเหตุผล อาจเป็นเด็กที่อ่อนไหวและอ่อนแอ เพราะเกิดมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น แต่การที่เด็กคนนั้นยอมรับสภาพความเป็นจริงของอะไรหลายๆอย่างได้ แล้วก็กล้าที่จะเผชิญหน้าแล้วก็เลือกใช้ชีวิตต่อไปตามแบบที่ตัวเองเลือก ก็ถือเป็นเรื่องที่ผิดคาดไปมากแล้วสำหรับตัวเขา

   นี่ถ้าเขาไม่รู้ความจริง แล้วก็ปล่อยพระจันทร์ไปเหมือนอย่างที่แม่ต้องการ คาดว่าพระจันทร์ก็คงจะยอมเลี้ยงลูกอยู่คนเดียวแล้วก็ปิดเรื่องลูกไปจนตลอดชีวิตแน่

   ...เฮ้อ...รู้สึกโชคดีชะมัดที่ยอมตามไอ้มังกรมาจนถึงนี่ ได้อยู่คอยดูแลพระจันทร์อยู่แบบนี้...ที่แท้จริงเป็นยังไง เขาคิดว่าเขาเพิ่งจะได้สัมผัสก็ตอนนี้เอง...

“พี่ยะ...พี่ยะเหม่ออะไร เอาไปนึ่งเร็ว ของแดเนียลคุณอเล็กซ์เขาเอาไปตั้งไฟแล้วนะเร็วสิ” พระจันทร์ตบเบาๆไปบนแขนที่กอดเอวบวมๆของเขาเพื่อเรียกสติ  เดี๋ยวนี้พี่ยะชอบมานัวเนียมาสัมผัสอยู่ใกล้ๆ จับแตะร่างกายเขาไปทั่วๆอยู่บ่อยๆเสร็จแล้วก็เหม่อจ้องเขาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“อ๋อ อืม...จันทร์ไปล้างมือกับพี่ก่อน เดี๋ยวพี่เอาขนมจีบไปนึ่งให้นะ” ชายหนุ่มคว้ามือคนรักไปข้างหนึ่ง อีกข้างก็ยกถือจานขนมจีบเดินไปทางห้องครัวฝั่งตัวเองซึ่งตอนนี้มีคู่รักเพื่อนร่วมบ้านกำลังยืนหยอกล้อกันอยู่ที่หน้าเตา

   สุริยะมณฑลพาพระจันทร์ไปยืนหน้าซิงค์แล้วจับมือน้อยทั้งสองข้างไปจ่อไว้ใต้สายน้ำ ฝ่ามือสากค่อยๆช่วยล้างคราบมันออกจากนิ้วน้อย ล้างข้างขวาเสร็จก็หันมาล้างข้างซ้ายต่อ พระจันทร์เหลือบมองคนตัวสูงที่อ้อยอิ่งกับการล้างนิ้วนางของเขานานเป็นพิเศษ ตัวแหวนดูหลวมไปนิดหน่อยเมื่อโดนน้ำสบู่ สุริยะมณฑลจึงต้องใช้ความระมัดระวังมากเพื่อไม่ให้แหวนเผลอหลุดออกจากนิ้วมือน้อยแม้แต่นิดเดียว

“พี่ยะล้างนานไปแล้ว จันทร์ถอดแหวนให้ไปล้างเองเลยเอามั้ย” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกพลางทำท่าจะถอดแหวนออกจากนิ้วคล้ายแกล้ง ทว่าสายตาจริงจังและการกระชากมือสองข้างออกจากกันของสุริยะมณฑลก็ทำให้พระจันทร์แอบตกใจเล็กๆ เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายแลดูถมึงทึงและขมวดคิ้วแน่นเสียจนพระจันทร์แอบขำ ถ้ารู้ว่าล้อเล่นกับความรู้สึกของพี่ยะแล้วอีกฝ่ายเต้นได้ขนาดนี้พระจันทร์ทำไปนานแล้ว

“อย่าเชียวนะ คราวนี้พี่เอากาวหยอดนิ้วจริงๆด้วย” เสียงทุ้มดุเสียงเข้ม

“เวอร์...ยอมรับแล้วเหรอว่าแหวนนี่...เป็นของพี่ยะ...” พระจันทร์ดึงมือซ้ายออกมาจากการเกาะกุมแล้วก็ชูนิ้วนางขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู

“...”

“แล้วก็...เป็นคนเอาแหวนมาใส่นิ้วคนอื่นเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตด้วย”

“...ทำไมพี่ต้องขอ ในเมื่อคนเซ็นอนุมัติน่ะพี่ใส่ลงไปในท้องของเราแล้วอยู่นี่ไง”

“...พี่ยะ!!” พระจันทร์ตวาดแว้ดแล้วก็อ้าปากค้าง ก่อนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนฝ่ามือใหญ่ลูบพุงแอบป่องนิดๆของตัวเองอยู่ พระจันทร์รีบงอตัวแล้วก็บิดเอวตัวเองให้ออกมาจากการเกาะกุม มองอีกฝ่ายด้วยความอายจนใบหูร้อน เด็กหนุ่มเดินก้มงุดๆไปหาแดเนียลแล้วกอดแขนเพื่อนร่วมบ้านไว้ สายตาล้อเลียนที่ส่งมาจากแดเนียลที่แม้จะไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยเรื่องอะไรกันทว่าท่าทางที่สุริยะมณฑลขยับใกล้ชิดกับพระจันทร์ แถมยังทำให้คนตัวเล็กกว่าอายม้วนต้วนได้ขนาดนี้นั้นก็ทำให้เขาพอจะรู้ว่า...สิ่งที่ทั้งคู่คุยกันนั้นคงจะเป็นเรื่องที่น่าอายพอดู

“อายอะไร พ่อเขาแค่อยากคุยกับลูก...” แดเนียลเดาเอาจากท่าทางที่สุริยะมณฑลลูบลงบนหน้าท้องของพระจันทร์เมื่อสักครู่

“แล้วแดนไม่รู้สึกอายบ้างเหรอเวลาโดนอเล็กซ์จับที่ท้องน่ะ” พระจันทร์ย้อนกลับ

“ไม่หรอก เพราะเวลาอเล็กซ์จับมันจะรู้สึกเจ็บมากกว่า...” แดเนียลเอามือป้องปากระหว่างที่ก้มลงไปคุยกับพระจันทร์ที่ข้างหูว่า “...ลูกชอบดิ้นน่ะเวลาอเล็กซ์อยู่ใกล้ๆแล้วก็พยายามจะสื่อสารกับเขา”

   พระจันทร์ยิ้มเล็กๆกับท่าทางมีความสุขที่แดเนียลแสดงออก เขาหันไปมองสุริยะมณฑลที่จ้องมาทางเขาตาเป็นมันแล้วก็หันมาลากแขนแดเนียลให้ไปนั่งรอขนมยามบ่ายที่โซฟาด้วยกันแทน ผิวแก้มร้อนผ่าวๆเมื่อนึกถึงสิ่งที่สุริยะมณฑลเพิ่งพูดออกมา ที่จริงแล้วมันก็แค่บทสนทนาธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้รู้สึกอายกับคำพูดนั้นนักนะ

   ...ให้ตายเถอะ ถ้าเขาท้องลูกได้ด้วยตัวคนเดียวก็คงไม่ต้องมาโดนชายหนุ่มเอาลูกมาอ้างเช้าเย็นแบบนี้แน่... อย่าเชียวนะ อย่าให้ถึงทีเขาบ้าง...

   พระจันทร์ยังคงเฝ้ารอคอยเวลานั้นต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ...แม้ว่ามันไม่ค่อยมีวี่แววเท่าไหร่เลยก็ตาม...

------------------------------------------------------


   สองอาทิตย์ถัดมา...ในช่วงเวลากลางดึก พระจันทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อจู่ๆอ้อมแขนที่โอบกอดเขาเอาไว้อย่างอบอุ่นมาตลอดทั้งคืนก็เลือนหาย เด็กหนุ่มขยี้ตาสู้แสงไฟหัวเตียงที่ปกติแล้วพวกเขาจะปิดก่อนเข้านอน แต่ตอนนี้มันกลับเปิดเอาไว้สลัวๆบนหัวเตียงฝั่งที่พี่ยะนอน พระจันทร์เอามือสัมผัสผ้าปูเตียงแล้วก็พบว่ามันยังอุ่นๆอยู่ แสดงว่าพี่ยะคงจะเพิ่งลุกออกไปได้ไม่นานสินะ

   เด็กหนุ่มค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วก็สวมรองเท้านุ่มๆที่ใช้เดินในบ้าน เป้าหมายคือประตูห้องน้ำซึ่งเขาคิดว่าคนรักคงเพิ่งลุกเดินเข้าไป ทว่าจู่ๆเสียงประตูห้องนอนก็ดังแอ๊ดขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับที่ไฟจากนอกห้องนอนก็ส่องเข้ามาข้างในจนพระจันทร์ต้องรีบหยีตา แล้วสัมผัสอุ่นๆที่ขาดหายไปจากตอนตื่นนอนก็รีบเดินตรงเข้ามาหาเขา ก่อนจะกดศีรษะของพระจันทร์ให้ซบลงบนไหล่กว้าง พร้อมกับที่ท่อนแขนยาวแน่นกล้ามก็พยายามจะกอดตัวเขาให้จมลงไปในอกอุ่นจนมิด

   พระจันทร์ตบลงไปที่บ่ากว้างเบาๆ เขารู้สึกอึดอัดนิดหน่อยแต่ก็พอดูออกว่าพี่ยะในตอนนี้นั้นไม่ปกติ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จู่ๆคนที่แข็งแกร่งมาโดยตลอดอย่างชายหนุ่มคนนั้นถึงได้มาซบลงบนตัวเขาอยู่ในตอนนี้ อารมณ์ที่ส่งผ่านมาทำให้พระจันทร์รู้ว่านี่ไม่ใช่การเข้ามาอ้อนแบบปกติด้วย ท่าทางเหมือนต้องการกำลังใจหรืออะไรสักอย่างอย่างนั้นแหละ

“พี่ยะ...เป็นอะไรไปครับ” พระจันทร์ถามเสียงอู้อี้ แต่ชายหนุ่มกลับตอบเขากลับด้วยกริยาร่างกายคือกอดเขาแน่นขึ้น

“พี่ยะ คุยกันก่อน...เป็นอะไรครับ” พระจันทร์พยายามเกลี้ยกล่อมอีกรอบ และคราวนี้ก็ได้ผลเมื่อแรงผลักร่างเขาออกห่างพร้อมท่าทีก้มหน้าก้มตาปิดบังใบหน้าไม่ให้พระจันทร์ได้รับรู้สีหน้าของชายหนุ่มในตอนนี้

“พี่ยะ...หันหน้ามา...” พระจันทร์เรียกพลางพยายามเดินตามเมื่อสุริยะมณฑลหันหน้าหนีเขาอีกครั้งหลังจากที่ยอมปล่อยพระจันทร์ออกจากอ้อมแขนง่ายๆ

“โอะ...โอ๊ย...” ใครว่ามีแต่ผู้หญิงที่ใช้มารยาได้ คุณแม่ดารกานต์เคยบอกเขาไว้ ว่าผู้ชายอย่างเขาก็ใช้ได้ไม่ต่างกันหรอก

   พระจันทร์แสร้งทำเป็นตัวงอกุมท้องพร้อมร้องโอ๊ยออกมาเบาๆ ซึ่งมันส่งผลดีมากเมื่อสุริยะมณฑลรีบหันกลับมาพร้อมคว้าตัวเขาไว้ทำท่าจะอุ้ม และในแว่บที่พระจันทร์มองเห็นหน้าอีกฝ่าย เขาก็ต้องตกตะลึงเป็นอย่างมากเมื่อบนใบหน้านั้นมีแสงแวววาวสะท้อนแสงไฟอยู่สองข้างโหนกแก้ม พระจันทร์นิ่งค้างปล่อยให้ชายหนุ่มอุ้มตัวเองขึ้นจนตัวลอย แล้วพอสติกลับมาเด็กหนุ่มก็ค่อยๆยกสองมือของตัวเองไปช้อนหน้าอีกฝ่ายไว้ให้มองสบตาตนก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่นว่า

“พี่ยะร้องไห้...พี่ยะเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นครับ...บอกจันทร์มาเร็ว...พี่...”

“แดเนียลเจ็บท้องคลอด รถพยาบาลเพิ่งมาเอาตัวไปเมื่อกี๊...พี่ไปช่วยอเล็กซ์มา ก็เลย...”

“เอ๋...แดนจะคลอดคืนนี้เหรอ! เรื่องน่ายินดีนี่ครับ...แล้วพี่ยะร้องไห้ทำไม ดูสิ...หมดมาดเจ้าพ่อแห่งเกาะฮ่องกงหมด ถ้าคุณแม่ดารกานต์มาเห็นนะจะต้อง...” พระจันทร์พูดไปก็พยายามปาดเช็ดน้ำตาที่ยังมีซึมๆอยู่ปลายตาของชายหนุ่มออกให้ ฝ่ามือใหญ่ที่ช้อนอุ้มเขามาวางที่เตียงยกขึ้นรวบแขนของเขาไปจับไว้ ก่อนจะจ้องตาเขม็งมาที่ใบหน้าของเขาก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ว่า

“พระจันทร์ วันที่จันทร์ต้องคลอดลูกของพี่...เราจะต้องปวดท้องเหมือนที่แดเนียลปวดมั้ย”

   พระจันทร์จ้องหน้าคนถามแล้วกระพริบตาปริบๆ

“เอ่อ...ก็ อาจจะปวด เอ๊ย...ไม่ปวดหรอกครับ...จันทร์...”

“โกหก...” เสียงเข้มเอ่ยดังขึ้น พระจันทร์นั่งตัวแข็งเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อจู่ๆสายตาคมกล้าก็แวววับขึ้นมาในความมืด “พี่ไม่ยอมให้เราต้องปวดท้องตอนจะคลอดเหมือนแดเนียลแน่ พี่...พี่...”

“พี่ยะ รู้สึกไม่ดีกับการคลอดลูกเหรอครับ” พระจันทร์กระเถิบตัวลงจากตักของชายหนุ่มไปนั่งเองบนเตียง ฝ่ามือเล็กลูบแขนใหญ่ไปมาเบาๆก่อนจะสอดปลายนิ้วประสานเข้าไปในฝ่ามือใหญ่ สุริยะมณฑลตอบรับปลายนิ้วน้อยนั้นด้วยการจับมือแน่นทันที

“พี่...ไม่รู้สิ พี่แค่เห็น...เลือดเต็มขาแดเนียล แล้วเขาก็มีท่าทางเจ็บปวดแบบทรมานเอามากๆ อเล็กซ์เองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พี่ได้ยินเสียงก็เลยเป็นคนโทรเรียกรถพยาบาลมาให้เขาเมื่อกี๊...” สุริยะมณฑลถอนหายใจเหมือนพยายามระงับความรู้สึกตัวเอง เขารู้สึกได้เลยว่าตอนที่กดโทรศัพท์นั้นปลายนิ้วเขาเย็นจนชาแค่ไหน ในหัวเขามีภาพของพระจันทร์ที่เข้ามาซ้อนทับภาพของแดเนียล และเพียงแค่คิด...ขนทั้งตัวเขาก็ลุกชันพร้อมกับที่ความเจ็บปวดมันแล่นแปร๊บจากหัวใจลงไปปลายเท้า ก่อนจะวกกลับขึ้นมาตีเข้าในสมองจนเขาปวดหนึบ

   อาการที่เขาเป็นอาจดูเวอร์ไป แต่มันคืออารมณ์จริงๆของผู้ชายที่ต้องมาทนเห็นคนรักของตัวเองเจ็บปวดทรมานเจียนตายตรงหน้า แล้วตัวเองก็ช่วยอะไรคนรักไม่ได้เลยสักอย่าง มันทั้งอึดอัดและเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก...เข้าใจแล้วที่อเล็กซ์เคยพูดกับเขาไว้ว่า

‘...นอกเหนือไปจากความดีใจที่ได้รู้ว่าแดนท้อง คือความกังวลและเป็นห่วงเขามากกว่า เพราะผมเป็นคนพาพี่สาวไปโรงพยาบาลตอนเจ็บท้องจะคลอดหลาน ผมไม่อยากให้แดนต้องเจ็บเหมือนที่พี่สาวผมเจ็บ...แล้วผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากแค่ยืนมอง’

   ...ใช่ นอกเหนือไปจากความดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูกกับคนที่รัก...ก็คือความกังวลและความเป็นห่วง เพราะกว่าที่เขาจะได้โซ่ทองคล้องใจมาให้ชื่นชมได้สักคนนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ พระจันทร์ต้องอดทนแค่ไหนกันนะกว่าที่จะได้ให้เขาเห็นหน้าลูก...

“พระจันทร์...หลังจากนี้พี่สัญญา...พี่จะดูแลเรากับลูกให้ดีที่สุด พี่จะไม่ยอมให้พระจันทร์ต้องเจ็บอีก พี่สัญญา...”

“พี่ยะ...” พระจันทร์มองตอบสายตาแน่วแน่ที่พ่อของลูกมองส่งมาให้ด้วยความซาบซึ้ง “แล้วพี่ยะไม่อยากมีลูกคนที่สองเหรอ”

“ถึงมีได้พี่ก็จะไม่ให้มี ครอบครัวเรามีทั้งหนูลิน มีทั้งลูกของเราก็พอแล้ว...พี่ไม่คิดนี่ว่าคนจะคลอดลูกเขาต้องเจ็บกันขนาดนั้น พี่ไม่อยากให้จันทร์เจ็บ...”

“จันทร์ทนได้...เพราะถึงมันจะเป็นวันที่ต้องเจ็บปวดเจียนตาย แต่มันก็จะเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ที่ทำให้จันทร์มีความสุขที่สุดเหมือนกัน เพราะมันเป็นวันที่จันทร์จะได้มอบของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตให้พี่ แล้วก็ให้ตัวจันทร์เองด้วย...นะ” พระจันทร์ใช้น้ำเสียงเหมือนปลอบโยนเด็ก สองมือโอบกอดเรือนร่างสูงใหญ่เข้ามาหาตัวเอง สุริยะมณฑลซุกซบใบหน้าลงกับลาดไหล่เล็กๆ สองมือกอดกระชับคนรักเอาไว้ให้มั่นใจว่าเขาจะสามารถปกป้องอันตรายทุกอย่างให้คนรักได้

“นั่นสินะ ถึงจันทร์จะเจ็บปวด แต่พี่ก็ยังอยากเห็นหน้าเจ้าตัวเล็กของเราสองคนลืมตาดูโลก...พี่ดีใจนะ ที่เราท้องได้...พระจันทร์”

“ฮึก...ฮือ...” จู่ๆพอสิ้นคำพูดนั้น พระจันทร์ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว ทั้งๆที่ทนมาได้ไม่ยอมร้องไห้เลยตั้งแต่วันที่พี่ยะรู้ความจริงวันนั้น ก็ดันเผลอมาอ่อนแอร้องไห้เอาตอนนี้เสียได้

   ...พี่ยะจะรู้มั้ย ว่าจันทร์รอคอยคำพูดนี้มานานแค่ไหน...

“จันทร์คิดว่าพี่ยะจะรังเกียจ จะไม่ชอบจันทร์ จะคิดว่าจันทร์เป็นตัวประหลาด ที่ผ่านมาก็แค่สงสารแล้วก็ยอมดูแลจันทร์ไปตามหน้าที่...ฮึก...ตัวจันทร์พูดความจริงไม่ได้...แต่จันทร์ก็ไม่ได้อยากจะโกหกพี่นะ แต่...ฮึก...พี่ยะ...กลับดีใจที่จันทร์เป็นอย่างนี้ แล้ว...แล้วก็...”

“พี่อาจบอกเราไม่บ่อย แต่รู้ไว้นะ...ทุกครั้งที่พี่กอดจันทร์ นั่นคือทุกครั้งที่พี่กำลังบอกรักจันทร์ เหมือนอย่างตอนนี้ที่พี่กำลังกอดจันทร์ พี่กำลังบอกรักเด็กคนนี้ เด็กขี้แยที่คอยแต่จะให้คนอื่นคอยปกป้อง เด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ...แต่กลับสำคัญที่สุดในชีวิตของพี่ พระอาทิตย์ดวงนี้ยอมหมอบแทบเท้าพระจันทร์ดวงน้อยนี่แล้วนะ...ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง”

   รอยยิ้มทั้งปากทั้งตาของสุริยะมณฑลส่งไปให้คนตัวเล็กขี้แยในอ้อมกอดเป็นการจบคำพูด จริงสินะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน...พี่ยะกอดเขาเอาไว้กี่ครั้งแล้ว...ผู้ชายคนนี้...รักเราจริงๆใช่มั้ย

   ...แทนคำพูดโต้ตอบทั้งหมด พระจันทร์ฮึดกลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก แล้วยื่นริมฝีปากสั่นๆเข้าไปประกบจุมพิตแผ่วเบาลงบนริมฝีปากนิ่มยุ่นของคนตรงหน้า จูบที่แผ่วเบาราวเจ้าผีเสื้อที่บินลงมาแตะบนเกสรดอกไม้ค่อยๆทวีความร้อนแรงขึ้นตามลำดับ เมื่อสุดท้ายแล้วเจ้าผีเสื้อตัวน้อยเพิ่งจะสำเหนียกได้ว่า...สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นเกสรดอกไม้ กลับเป็นหนวดของสิงห์เจ้าป่าตัวใหญ่ ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อน้อยตรงหน้าลงท้องไปอย่างไม่ลังเล...

------------------------------------------------------

แฮ่...มาต่อจนจบตอนแล้วจ้าาาาา 

หลังจากนี้ก็จะเป็นตอนหวานๆกุ๊กกิ๊กน่ารักของครอบครัวนี้เขาแล้วล่ะเน้อ เพราะมันใกล้จบเต็มทีเหลืออีกสองสามตอนแล้วจ้า

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้เน้อ...  ^_^

แล้วก็...สุดท้ายเค้าก็ยังไม่ได้กลับไปโพสต์เนื้อหาใหม่ที่มีการเปลี่ยนแปลงเบย  T_T

ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่อยู่เป็นกำลังใจมาจนถึงตอนนี้กับเรื่องที่สองของแพท ต่อไปก็คงจะได้เจอกับครูบัวกันบ่อยขึ้นละ หุหุ

...ขอให้เพื่อนๆที่รักรักษาสุขภาพกันด้วยเน้อ อาศัยอยู่ในทะเลทรายซาฮาร่ามันก็ร้อนตับจะแตกกันแบบนี้ล่ะ แฮ่กๆ...

[@rnon]

 

พระจันทร์ ๆๆๆๆๆๆๆ  น้องน้อย มีความสุขซะทีนะ

 

[Min*Jee]

กรี๊ดดดดดดดดด ดีใจที่สุดในสามโลกกกกกก 
พี่ยะกับน้องจันทร์น่ารักมากกกกก คู่เพื่อนร่วมบ้านก็น่าร๊ากกก
ตอนแดเนียลจะคลอดนี่ พี่ยะคงจะกลัวมากๆเลย
อย่าร้องไห้นะคะว่าที่คุณพ่อ เดี๋ยวไม่หล่อ น้องจันทร์ไม่รัก ฮุๆ

อีกสองสามตอนจะจบแล้ววววว ใจหายยยย
ยังไง ถ้ารวมเล่มก็อย่าลืมประกาศน้าาาา
รอตอนต่อไปนะคะะะะ อยากอ่านเยอะๆเลยย

[yuyie]

  cute

[fay 13]

 

[aeecd]

อยากเห็นพี่ยะมุ้งมิ้งกะลูก 
รออีก30%ที่เหลือ
รอพระจันทร์คลอด อิอิ
คุณหญิงท่าจะเห่อหลานไม่เบายังไม่รู้เพศก็บอกว่าหลานชายซะแล้ว 5555

[pui]

 

[dek-zaal3]

อ่านไปตั้งนานแล้วเพิ่งมาสังเกตว่าหัวเรื่องใส่ พศ. 2014 อยู่ 

อันนี้ยอมรับเลย ว่าเพิ่งมาสังเกตตอนโพสต์ตอนล่าสุดนี่แหละค่ะ *ยิ้มแบบนกเพนกวินเหนียมอาย*

[Toon_TK]

รอนานมากกกกกก

อย่าหายไปนานๆอีกนะ
ปล.คิดถึงครูบัวด้วย~

[amisezmin]

พี่ยะน่ารักอ่ะกลัวเมียเจ็บ

[bobie]

พี่ยะน่ารักอ่า
โอ้ยยย อบอุ่นมาก
ชอบบบบบบ

[ceylon]

มีความสุขซะที 

[jing_sng]

ดีใจที่มาต่อค่ะ
จะมีสามีสักกี่คนกันนะที่จะสงสารเมียตอนเจ็บปวดทรมานก่อนคลอด
เห็นอยากได้ลูกกันทั้งนั้น พี่ยะเป็นสามีทีายอดเยี่ยมมากค่ะ

[มะม่วงแรด]

  :sad4:กว่าจะหวานกันได้ รักพระจันทร์ดวงนี้

[Fon-NR]

 

[thenumberten]

ขอบคุณที่มาาาาา
ตอนแรกคิดว่าตาฝาดไป 555

[gookgik]

เพิ่งจะได้เห็นพี่ยะโหมดอ่อนโยน อ่อนไหวง่ายแบบนี้เอาตอนใกล้จบ  จากผู้ชายที่แกร่ง ไม่กลัวใคร พระอาทิตย์ดวงนี้ ก็พ่ายแพ้ให้กับพระจันทร์ดวงน้อย

คู่เพื่อนบ้านก็น่ารัก มาลุ้นว่าคู่เพื่อนบ้าน และคู่พี่ยะ-น้องพระจันทร์ ว่าใครจะได้ลูกชาย-ลูกสาว

รออ่านตอนต่อไป