หัวข้อ: พันธนาการ...รัก (---Chain of love---) ตอนที่ 35 [29/05/2015] PG.67 {100%} END

[white feather]

จะจบแล้วววว คลอดออกมาปลอดภัยดีใจอ่ะ
พี่สาวเสียแล้วสงสารน้อง ได้ทั้งข่าวดีและข่าวร้ายเลย
จะมีต่อรุ่นลูกไหมค่ะ แอบอยากให้มี :-)

[่jjay]

ในที่สุดก็คลอดออกมาอย่างปลอดภัย  

[fewho]

มาต่อเร็วๆน่าจะจบแล้ววว อยากอ่านหลังคลอดจะแย่

[poppee]

มารออ่านตอนจบคร้าบบบ
อยากเห็นน้องกันคุณแม่ปลอดภัยๆๆ

[mana_ai]

ชื่ออลังการแปดสิบล้านมาก วู้ววว ชอบๆๆ
พระจันทร์จะช็อกเรื่องพี่สาวตายมั้ยน้าา
หนูลินน่ารักอ่าาา
รออ่านนะค้าาา

[DraCo_SLa13]

พี่สาวมาเกิดเป็นลูกชายสินะ

[shironeko]

มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายเลย ><'

[КίmY]

ว้าาา จะจบซะแล้ววว 
รอตอนจบนะฮะ มาต่อไวๆเน้ออ   :')

[noy]

 

[gasia]

เจ้าหนูปลอดภัยแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ
โอยยย โตมาจะหล่อเหมือนพ่อหรือสวยเหมือนแม่ดีคะหนู
แต่สวยเหมือนแม่โหดเหมือนพ่อก็เท่ไม่หยอก อิอิอิอิอิอิ
ไม่มีใครเห่อหลานเลย ไม่มีจริงๆๆๆๆ
พระจันทร์ต้องผ่านเรื่องพี่สาวไปให้ได้นะ สู้ๆ

[oa_ko]

 

[arij-iris]

รออออออออออ ฉันรอเธออยู่....

[nongfom]

ในที่สุดหนูลินก็มีน้องสมใจแล้ว

[dek-zaal3]

พันธนาการ...รัก #35


   ห้องนั่งเล่นมีเสียงพูดคุยดังออกมาแผ่วๆจากเจ้าของบ้านทั้งสองที่นั่งล้อมฟูกของหลานไม่ยอมขยับไปไหนมาตั้งแต่เช้า ข้างๆกันมีนางพยาบาลพิเศษสองคนที่ถูกจ้างมาด้วยราคาสูงลิบลิ่วเพื่อมาช่วยดูแลสมาชิกใหม่ของตระกูลที่ตอนนี้กำลังนอนทำปากพะเยิบพะยาบ ลืมตายิบหยีมองไปมาแบบไม่มีจุดโฟกัส แต่ก็ไม่เกินจินตนาการของคนนั่งขนาบข้างที่พยายามข่มกันสุดฤทธิ์ว่าหลานรักคนใหม่นั้นพยายามจะจ้องใคร

“มองย่าเหรอลูก...มองย่าใช่มั้ยคนเก่ง...” ดารกานต์ยิ้มแก้มปริ เมื่อศีรษะเล็กๆเอียงๆมาทางหล่อน

“มองปู่มันเถอะ ปู่มันหล่อเหมือนพ่อมันล่ะสิ ใช่มั้ยพระจันทร์...”

   ประโยคท้ายวกมาถามคนที่นั่งก้มตบก้นให้ลูกนอนอยู่บนฟูก แต่เพราะเสียงชวนเล่นของทั้งปู่และย่าทำให้ความพยายามของพระจันทร์ไม่ค่อยจะได้ผล เขามีอาการปวดหลังเป็นระยะเพราะการนั่งที่ไม่ค่อยถนัด เนื่องจากผิวหน้าท้องที่ยังไม่เข้าที่ ช่วงท้องน้อยที่ยังไม่ยุบจึงคอยค้ำเขาอยู่เหมือนตอนท้องสามสี่เดือนอย่างไรอย่างนั้น จากคำแนะนำของพยาบาลจึงต้องเอาแผ่นสเตมาคอยรัดเอาไว้เพื่อช่วยพยุงไม่ให้มันหย่อนคล้อยหลังจากที่หน้าท้องยุบกลับเข้าไปเหมือนเดิม

   เด็กหนุ่มเงยหน้ายิ้มให้กับสองปู่ย่าของลูกชาย แล้วก็ตัดสินใจช้อนศีรษะเด็กและตัวน้อยๆเข้าสู่อ้อมแขน เพราะตอนนี้เด็กน้อยท่าทางจะไม่หลับแล้วแน่ๆ พอเอาลูกน้อยขึ้นอุ้ม ทั้งปู่ทั้งย่าก็ขยับเข้ามานั่งใกล้ๆตามแล้วก็เล่นกับเด็กน้อยต่อตามประสาคนขี้เห่อหลานคนใหม่ของตระกูล

   เหยียนจวิ้น ซานตง และตี้เฉินที่เพิ่งกลับมาจากทำงานข้างนอกเดินเข้ามาบอกนายใหญ่ของบ้าน ว่าสุริยะมณฑลนั้นกลับมาแล้ว พระจันทร์จึงรีบอุ้มลูกตั้งใจจะไปรอรับอยู่ที่หน้าประตูบ้าน แต่ทว่ายังไม่ทันได้ลุกออกจากฟูก ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวยาวๆเข้ามาในห้องนั่งเล่นพอดี

“ไปล้างมือกับเจลก่อนเลยอาทิตย์” คุณหญิงดารกานต์รีบเบรกลูกชายเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เตรียมจะโถมร่างใส่ลูกเมียที่นั่งรออยู่บนฟูก ชายหนุ่มตัวโตมีสีหน้าไม่พอใจเล็กๆ เพราะด้วยความคิดถึงครอบครัวของตัวเองทำให้เขาอยากกอดคนทั้งคู่แน่นๆทันทีที่กลับถึงบ้าน แต่กลับมีอุปสรรคเล็กๆเข้ามาขวาง

เอาเถอะ...เขาจะยอมทำตามก็ได้ จะได้กอดพระจันทร์กับลูกเร็วๆ

“เหนื่อยมั้ย...” พระจันทร์เอ่ยถามพร้อมยื่นแก้มให้หอม เมื่อคนรักทำท่ายื่นปากมาหาเหมือนจะจูบ

“หันหน้ามา” คนตัวโตที่โดนคนรักเล่นแหง่ออกคำสั่งเสียงต่ำในลำคอ

“ไม่เอา แม่กับพ่อมองอยู่ ไม่อายบ้างเหรอพี่ยะ” มือเล็กๆแอบแหนบเบาๆที่ต้นแขนล่ำสัน แต่กระทบกระเทือนเขาที่ไหน

   ใบหน้าหล่อเหลาจ้องเขม็งไปที่คนรัก ก่อนจะเปลี่ยนทิศเลื่อนหน้าลงไปก้มหอมแก้มเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนรักแทน เสร็จแล้วก็ทรุดนั่งลงซ้อนหลัง ช้อนแขนเข้าไปช่วยอุ้มเด็กน้อย อีกมือก็กอดรัดไว้ตรงช่วงท้องน้อย ประคองนวดเบาๆตรงส่วนท้องที่ยังไม่ยุบของพระจันทร์ ทำตัวสวีทหวานใส่คนรักต่อหน้าพ่อแม่แบบไม่มีการเกรงใจ

“แม่ไม่อยากออกไปข้างนอกบ้างเหรอ พ่อพาแม่ออกไปช็อปปิ้งบ้างอะไรบ้างสิ มานั่งเฝ้าลูกผมอยู่ทำไมทั้งวัน” สุริยะมณฑลเอ่ยถามบุพการีอย่างไม่ไว้หน้า รู้สึกว่าตั้งแต่ลูกเขาคลอดมานี่คนที่อยู่กับรุ่งอรุโณทัยมากกว่าพ่อแม่แท้ๆอีกก็คือปู่กับย่าของเจ้าตัวเล็กนี่แหละ

“ทำไม ฉันกับแม่แกอยู่นี่แล้วเป็น กขค แกมากรึไง” คุณศิลาเอ่ยถามลูกชายด้วยความหมั่นไส้ สีหน้าสีตาราวกับเคาะพิมพ์เขาตอนหนุ่มๆจ้องมองกลับอย่างท้าทาย ปลายนิ้วเริ่มลูบต่ำลงไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ขาอ่อน เนื่องจากพระจันทร์ใส่กางเกงขาสามส่วนอยู่บ้านสบายๆ ยามนั่งมันจึงถลกขึ้นมาเสียสูง จึงเป็นโอกาสให้ลูกชายเขาได้ตอดเล็กตอดน้อยใต้ร่มผ้าภรรยา โดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสจะได้ปัดป้องเนื่องเพราะในมือต้องคอยอุ้มประคองเด็กตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน

“ไม่อยากจะพูดให้พ่อกับแม่เสียใจหรอกนะ แต่ว่าใช่! ผมกลับบ้านมาเหนื่อยๆก็อยากลูก หอมเมีย จู๋จี๋กันตามประสาบ้างสิ นี่อะไร...จะสวีทกันทั้งทีก็มีทั้งสายตาของพ่อกับแม่ แล้วก็ลูกน้องผู้จงรักภักดีจ้องกันอยู่เต็มบ้าน” ชายหนุ่มจัดการกระทบใส่บุพการีผู้ให้กำเนิด แล้วลามไปถึงลูกน้องคนสนิททั้งสามคนซึ่งรีบเร่งเดินเข้ามาก่อนเขา เพื่อไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยล้อมกรอบลูกชายเขาอีกชั้น อะไรมันจะบ้าเห่อกันทั้งนายจ้างลูกจ้างกันทั้งบ้านขนาดนี้นะ

“อ้าว จะยากอะไร สมองมีก็หัดคิดเสียบ้างสิ ในเมื่อมีคนอยู่กันเต็มบ้าน แกก็พาเมียแกออกไปข้างนอกแทนสิยะ ส่วนตาดอว์นน่ะเอาไว้นี่ มีคนช่วยดูกันอยู่เยอะแยะ พยาบาลก็มี...ไม่ต้องห่วงนะพระจันทร์” ด้วยเพราะสายตากังวลที่แว่บขึ้นมาทันทีที่หล่อนพูดให้ห่างลูก ทำให้ดารกานต์ต้องรีบเอ่ยอ้างประโยคหลังเพื่อบรรเทาท่าทีเป็นห่วงของลูกสะใภ้คนเล็ก จากนั้นก็ทำเป็นขยิบตาให้สุริยะมณฑลรีบๆทำตามแผน

   คนเป็นลูกมองสบตากับคนเป็นแม่ แล้วก็ก้มลงมองคนรักที่เงยหน้ามองตนเองอยู่ก่อนด้วยแววตาล้ำลึก ฝ่ามือใหญ่โตค่อยๆดึงนิ้วของเด็กหนุ่มออกจากผ้าฝ้ายในอ้อมแขน แล้วค่อยๆช้อนห่อผ้าดิ้นได้นั่นส่งให้มารดาซึ่งยิ้มยินดีปรีดาจนออกนอกหน้าเมื่อได้รับหลานชายคนเล็กเข้ามาอุ้มไว้เอง ส่วนพระจันทร์ก็ชูมือไขว่คว้าหมายจะเอาลูกคืนเพราะได้ยินเสียงงอแงเล็กๆจากลูกชาย แน่นอนว่าเอื้อมได้แค่อากาศ ปลายนิ้วแข็งแรงที่เอื้อมสอดเข้าแล้วพาทั้งสองแขนกอดเข้าหาตัว ก่อนจะบังคับพาร่างที่ยังอวบน้อยๆลุกขึ้นยืนพาเดินออกไปนอกห้อง

   พระจันทร์มีท่าทีอิดออดเล็กน้อยเพราะใจไม่อยากห่างลูกแม้สักวินาทีเดียว ทว่าก็ทนแรงฉุดรั้งของคนรักไม่ไหว เด็กหนุ่มยังคงทอดสายตามองห่อผ้าสีขาวในอ้อมแขนของดารกานต์จนสุดปลายประตู สุริยะมณฑลจึงใช้ฝ่ามืออันใหญ่โตของตัวเองกอดปิดดวงตาทั้งสองของพระจันทร์เสีย แล้วพาเด็กหนุ่มขึ้นรถที่มาจอดรออยู่หน้าบ้าน แน่นอนว่าคนชอบความเป็นส่วนตัวอย่างเขาขึ้นเป็นสารถีด้วยตนเอง

   พระจันทร์นั่งเอาศีรษะพิงกระจกรถมาเรื่อยๆ ไม่ได้ใส่ใจในจุดหมายปลายทางเพราะไว้ใจในตัวคนรักว่าคงไม่พาเขาไปหมกป่าที่ไหนแน่ๆ สุริยะมณฑลเหลือบมองคนรักเป็นระยะ พระจันทร์มีอาการเหมือนอย่างที่หมอว่า คือมาเธอร์นิตี้บลูหลังคลอด เด็กหนุ่มจะอยู่ห่างจากลูกนานมากไม่ได้ เพราะจะมีอาการเป็นห่วงกังวลแล้วก็ซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด บางครั้งตอนกลับบ้านมาแล้วไม่เจอลูกอยู่บนฟูกก็ร้องไห้ออกมาง่ายๆ แม้จะไม่ฟูมฟายแต่ก็น้ำตาไหลแบบหยุดไม่อยู่ ทางแก้คือเขาต้องพยายามให้พระจันทร์อยู่ห่างๆลูกบ้าง แล้วก็หมั่นกอดเพื่อให้พระจันทร์รู้สึกว่ายังมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ

   ตัวรถเลี้ยวเข้าไปจอดในซองอย่างนิ่มนวล พระจันทร์หันมามองสบตาคนขับที่พาเขามายัง ‘สุสาน’ แสนคุ้นตา สุริยะมณฑลเผยยิ้มน้อยๆมอบมาให้ ก่อนจะเอื้อมมือมาบีบมือพระจันทร์เบาๆแล้วออกปากชวนให้ลงจากรถ พระจันทร์มองออกไปข้างนอกก่อนจะยอมลงแล้วเดินตามชายหนุ่มไป

   ป้ายและรูปหน้าหลุมศพที่พวกเขาทั้งสองมาหยุดยืนอยู่ดูละม้ายคล้ายคลึงกับพระจันทร์มาก แม้มันจะเป็นภาพตอนเด็ก ตอนที่เจ้าของรูปมีสภาพร่างกายเป็นปกติที่สุด เด็กหนุ่มทรุดลงนั่งตรงหน้าป้าย เอื้อมปลายนิ้วไล้ลงบนผนังหินแผ่วเบา ความรู้สึกราวกับเหลืออยู่ตัวคนเดียวบนโลกเอ่อท้นขึ้นมาจนจุกอก เขาไม่อยากอ่อนแออีก จึงพยายามกลั้นหยดน้ำตาที่ปริ่มออกมาให้กลืนเก็บลงไปก่อน ท่องไว้ซ้ำๆว่าจะร้องไห้ต่อหน้าหลุมศพพี่ไม่ได้ เขาจะทำให้พี่สาวต้องเป็นห่วงไม่ได้เด็ดขาด แม้มันจะทำได้ยากแค่ไหนเขาก็ต้องฝืนทน

   สุริยะมณฑลเผลอกำสิ่งที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแน่น เขายังจำภาพติดตาตอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ดี วันนั้นพระจันทร์กำลังอุ้มลูกอยู่บนเตียง พวกเขาต้องตัดสินใจบอกเรื่องเศร้านี้กับพระจันทร์ในวันนั้น เพราะทางโรงพยาบาลจำเป็นต้องรีบดำเนินการต่อเรื่องศพของดวงดาวพี่สาวของพระจันทร์โดยเร็ว ซึ่งจำเป็นต้องมีลายเซ็นของญาติในการรับรองเอกสารต่างๆ

   อาการของคนที่มีวินาทีที่ดีใจที่สุด มาสู่วินาทีแห่งความเศร้าที่สุดในชีวิตเป็นอย่างไร สุริยะมณฑลรู้ได้ในนาทีนั้นเอง พระจันทร์เปลี่ยนแววตาแห่งความดีใจ เป็นแววตาของความสับสนและไม่ยอมรับความจริงในนาทีแรก ก่อนที่ต่อมาจะกลายเป็นรอยหยาดน้ำตาที่อาบเต็มสองข้างแก้มเมื่อเข้าใจในทีท่าของทุกคนว่าเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้นั้นคือเรื่องจริง...มือที่อุ้มลูกไว้ทั้งสองข้างสั่นจนน่ากลัวว่าจะอุ้มไว้ต่อไปไม่ไหว สุริยะมณฑลพยามจะรับลูกมาอุ้มเองแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อพระจันทร์ไม่ยอม เขาเอาแต่กอดลูกเอาไว้แน่นกับอกแล้วก็ร้องไห้ พึมพำเบาๆว่าเหลือกันอยู่แค่สองคนแม่ลูกในโลก ภาพน่าสงสารบนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาลยังทำให้แม้แต่คุณหญิงดารกานต์ผู้แข็งแกร่งต้องเสียน้ำตา หล่อนพิงร่างกับอกสามี มองลูกชายตัวโตร่างสูงใหญ่กอดครอบครัวเล็กๆของตัวเองเอาไว้ด้วยทั้งสองแขน หยดน้ำตาของพระจันทร์หล่นเปื้อนผ้าอ้อม ซึ่งพอคนเป็นแม่ร้องไห้ เจ้าตัวน้อยตัวแดงในอ้อมแขนของพระจันทร์ก็เริ่มร้องตามไปด้วย พอได้ยินเสียงลูกร้องพระจันทร์ถึงค่อยเริ่มได้สติ ความยึดติดในตัวลูกชายเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า เมื่อคนเดียวในโลกที่มีสายเลือดเดียวกับเขาเหลือเพียงรุ่งอรุโณทัย เด็กน้อยที่เกิดมาด้วยความรักระหว่างเขากับสุริยะมณฑลเท่านั้น...

“ถ้าอยากร้องก็ไม่ต้องฝืน ที่ตรงนี้ไม่มีใคร นอกจากเราสองคน”

“...จันทร์ไม่ร้องหรอก ร้องไปพี่ดาวก็ไม่ฟื้น”

“ถ้าคิดได้จริงอย่างที่ปากว่ามันก็ดี”

   พระจันทร์นิ่งเงียบไปสักพักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เพราะในใจจริงๆเขาไม่สามารถทำได้อย่างที่ปากพูดจริงๆ

“แล้ว...ว่าแต่ จู่ๆพี่ยะพาจันทร์มาที่นี่ทำไม” เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนขับรถที่บังคับเขาพามาที่นี่ตามใจชอบ

   ร่างสูงหนาทรุดลงนั่งยองตามเขา สายตาคมดุมองไปที่รูปภาพบนป้าย สายตาแน่วแน่สื่อความนัยส่งผ่านไปที่รูปภาพ เขาตั้งใจพาพระจันทร์มาที่นี่วันนี้ เพราะวันนี้...คือวันครบรอบวันแรกที่พวกเขาเจอกัน พระจันทร์อาจจะจำไม่ได้...แต่สำหรับเขานั้นจำได้ดี เพราะวันนี้เมื่อหลายปีก่อนเกิดเรื่องขึ้นมากมายเหลือเกิน

“ครั้งหนึ่ง พี่เคยเอาแหวนวงหนึ่งใส่ไว้ที่นิ้วของเราใช่มั้ย ตอนนั้นพี่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้บอกอะไร เพราะตอนที่ห่างกัน พี่มีความคิดที่ว่าถ้าได้เจอกันอีกครั้ง พี่ต้องหาอะไรสักอย่างมาผูกเราเอาไว้กับพี่ให้ได้ ในตอนนั้นพี่มีเพียงแค่แหวนวงนี้วงเดียว...” ระหว่างที่พูดชายหนุ่มก็คว้ามือข้างซ้ายของพระจันทร์ขึ้นมา หมุนนิ้วโป้งรอบหัวแหวนแล้วจ้องมองมันนิ่งๆ “...ก็เลยรีบสวมจองเอาไว้ก่อน แต่พอยิ่งได้รู้ว่ามีลูกมาเป็นโซ่ทองคล้องใจ ก็โล่งใจไปได้เยอะ ต้องขอบคุณดอร์นนะ ที่ยอมมาเกิดเป็นลูกของพี่...เป็นลูกของเรา” 

“...” พระจันทร์มองคนรักที่ค่อยๆดึงมือเขาให้ลุกขึ้นยืน สอดแขนเข้ารัดรอบเอวเพื่อดึงตัวเขาเข้าไปกอด พระจันทร์ไม่ได้ขัดขืนอะไร ยินยอมให้อีกคนกอดเอาไว้แต่โดยดี

   ต่อหน้าป้ายหินหลายสิบป้ายนี้...แต่เหมือนยืนกันอยู่ในโลกส่วนตัวแค่สองคน แม้จะรู้สึกผิดกับพี่ที่มายืนกอดกับผู้ชายต่อหน้าหลุมศพ แต่ก็ต้องยอมรับแต่โดยดีว่าอ้อมกอดอันแสนปลอดภัยและอบอุ่นของสุริยะมณฑล ช่วยทดแทนความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างภายในใจให้กับเขาได้จริงๆ

“ญาติจันทร์เพียงคนเดียวในตอนนี้ที่พี่จะสู่ขอเราได้ก็คือ...พี่สาวของจันทร์...”

   สิ้นคำพูด เข่าแข็งแรงข้างหนึ่งของสุริยะมณฑลก็ทรุดลงกับพื้น เขาคว้ามือข้างซ้ายของพระจันทร์ขึ้นมาจับไว้ ใช้นิ้วชี้ดันนิ้วนางของพระจันทร์ที่มีแหวนวงน้อยสวมติดอยู่ขึ้นมา

“แหวนวงนี้เป็นแหวนวงแรกที่พี่เก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง ถึงมูลค่ามันจะไม่มาก แต่พี่ไม่เคยคิดจะมอบมันให้ใคร...จันทร์เป็นคนเดียวที่พี่ยกแหวนวงนี้ให้แบบไม่ต้องคิดอะไรเลย...พี่ถือว่าวงนั้นเป็นตัวแทนพี่ที่ต้องการจะครอบครองจันทร์ แต่สำหรับวงนี้...”

   มือข้างที่ชายหนุ่มล้วงอยู่ในกระเป๋าหยิบของสิ่งหนึ่งออกมา ลักษณะแหวนวงสีเงินเกลี้ยงเกลาล้อสะท้อนแสงแดด ตรงกลางมีช่องกระจกใส่กังหันเล็กๆสีเงิน ตรงกลางใส่พลอยสีแดง ล้อมกรอบกังหันด้านนอกด้วยบุษน้ำทองเม็ดเล็ก แต่แวววาวสดใสคล้ายแสงดาวยามกลางคืน พระจันทร์มองเรือนแหวนที่สุริยะมณฑลค่อยๆบรรจงสวมให้ที่นิ้วนางข้างซ้าย ซ้อนทับแหวนน้อยวงแรกเอาไว้ไม่ให้ถอดออกได้โดยง่าย

“…เป็นวงที่แม่กับพ่อของพี่สั่งทำขึ้นมาใหม่ เพื่อให้เป็นคู่กันกับวงนี้...”

    วงนี้ที่ว่าคือแหวนทรงผู้ชายที่มีตัวเรือนหนากว่าวงที่อยู่บนนิ้วของพระจันทร์ หัวแหวนกังหันมีลักษณะเหมือนกันแต่แตกต่างเพียงสีของอัญมณี โดยพลอยเม็ดใสที่ล้อมรอบกังหันนั้นเป็นโกเมนสีแดงก่ำตามอัญมณีราศรีเกิดของสุริยะมณฑล ทว่าเม็ดกลางกลับดูกลืนไปกับแสงแดด เพราะมันเป็นสีเหลืองแวววาวแบบเดียวกับอัญมณีที่ล้อมรอบแหวนของพระจันทร์

   ชายหนุ่มยื่นแหวนวงนั้นไปตรงหน้าของพระจันทร์ แววตาวิงวอนร้องขอส่งผ่านไปเป็นทัพหน้า ก่อนจะเอ่ยพูดตามออกไปอีกว่า...

“พี่บังคับใส่แหวนให้จันทร์ เพราะนั่นคือความต้องการของพี่กับครอบครัวที่ต้องการให้จันทร์มาร่วมใช้นามสกุลเดียวกันกับพี่...แต่พี่จะไม่บังคับจันทร์ให้ใส่แหวนให้พี่ พี่อยากให้จันทร์...ยินยอมรับพี่เป็นส่วนหนึ่งของจันทร์ด้วยตัวเอง...” ยิ่งพูดสุริยะมณฑลยิ่งรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก ถึงดูเหมือนเขาจะพูดได้คล่องคอ แต่ใครจะรู้ว่ามือเขากลับสั่น และไม่กล้าพูดต่อเพราะกลัวคำปฏิเสธไม่ยอมสวมแหวนให้จะออกมาจากปากคนตัวเล็กผิวขาว คนที่ตอนนี้เขายอมให้หมดแล้วทั้งตัวและหัวใจ...จะบีบ...เขาก็ยอมตาย หรือถึงจะคลาย...เขาก็จะยังไม่ไหน

   พระจันทร์มองสบดวงตาสีดำรัตติกาลลึกล้ำของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่แทบเท้าตรงหน้า...เขาเคยงี่เง่า คิดไปเอง เอาแต่ใจ...มั่นในตัวเองมากไปว่าอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้...ทั้งที่ความจริงแล้วเขายังคงบินอยู่ภายใต้ปีกของคนตรงหน้าแท้ๆ...

“…พระจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าตอนกลางคืนน่ะ คุณไม่รู้หรอก...ว่ามันทั้งโดดเดี่ยวแล้วก็เหน็บหนาวแค่ไหน...” พระจันทร์เอื้อมมือลงไปหยิบแหวนกังหันที่ส่องประกายล้อแดดแดงวาวราวแสงของพระอาทิตย์ขึ้นมาถือไว้ “...แล้วพอมีแสงสว่างอันอบอุ่นอย่างอ้อมกอดของคุณมากางแขนรออยู่ตรงหน้า...มันจะยอมโง่ปล่อยได้ไปได้ยังไง”

   ขนาดแหวนที่ถูกวัดมาให้พอดีกับนิ้วเจ้าของถูกสวมลงไปในนิ้วนางซ้ายของสุริยะมณฑลอย่างนิ่มนวล พระจันทร์มองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเงยสบตากับดวงตาคมดุที่มองจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว นัยน์ตาโศกที่สุริยะมณฑลเห็นตอนก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาสดใสยินดี ริมฝีปากที่เขาเฝ้าเคลียคลออยู่ทุกเช้าเย็นคลี่ยิ้มสดใส พวงแก้มขาวพิสุทธิ์คลอเหรื่อสีชมพูฝาด...ใบหน้านี้สิที่เขาเฝ้ารอคอยอยากจะเห็นที่สุด

“พี่ยะ...ลุกขึ้นได้แล้ว มองอยู่ได้...ทำซึ้งทำไมเล่า จะร้องไห้เลยเห็นมั้ย” พระจันทร์แสร้งปาดน้ำที่เอ่อคลออยู่ที่ตาออกเบาๆ พยายามเงยหน้าไม่เพื่อให้อารมณ์ความรู้สึกดีใจกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำ วินาทีนี้อยากให้มีแต่รอยยิ้มมากกว่า ไม่อยากให้มีน้ำตาออกมาเหมือนในหลายๆครั้งที่เคยเป็น

“พี่ดีใจ...ดีใจจน...บอกไม่ถูก...” เรือนร่างแข็งแรงกำยำลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอื้อมแขนโอบกอดเรือนร่างเล็กท้วมน้อยๆเข้ามาไว้เต็มรัก ฝังจมูกสูดดมกลิ่นแชมพูหอมสดชื่นให้เต็มปอด ยิ่งคราวนี้มั่นใจได้จริงๆว่าจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันกับคนตรงหน้าได้แน่ๆก็ยิ่งต้องกอดให้แน่นขึ้นอีก แรงรัดตรงเอวเขาที่กอดตอบแน่นพอกันบ่งบอกว่าอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยใจวางไว้ในมือเขาเช่นกัน

“แต่คราวหน้าไม่เอาตรงหน้าหลุมศพแล้วนะ...คนอื่นเขาไปขอหมั้นกันที่ทะเลหรือที่ที่สวยๆ แต่นี่พามาหมั้นในสุสาน! พี่ยะนี่นะ...ยังจะคงคอนเซ็ปมาเฟียฮาร์ดคอร์ไปถึงไหนเนี่ย”

   เสียงงึมงำเบาๆตรงอกดังขึ้นเหมือนจะตัดพ้อ แต่ตัวนุ่มนิ่มก็ยังคงกอดเขาเอาไว้แน่น...

   ชายหนุ่มหัวเราะลึกในลำคอ เขาจงใจพาพระจันทร์มาขอกับผู้ใหญ่ตามธรรมเนียมให้เรียบร้อย ก่อนที่หลังจากนี้...เขาจะทำการขอแต่งงานแบบในฝัน หรืออาจจะยิ่งกว่าในฝันที่พระจันทร์คิดไว้เสียด้วยซ้ำ

—————————————————————

[dek-zaal3]

       …หลังจากนั้นอีกราวๆครึ่งปีต่อมา สุริยะมณฑลก็ได้ทำตามสิ่งที่คิดไว้ ด้วยการขอคนรักแต่งงานในคืนพระจันทร์เต็มดวง เหนือน่านฟ้าเกาะฮ่องกงทั้งเกาะ แถมวิธีการก็ไม่ได้แค่เซอร์ไพรส์แม่ของลูกคนเดียว แต่ยังเซอร์ไพรส์ชาวฮ่องกงทั้งเกาะ!...ด้วยการออกคำสั่งให้ทุกบริษัทในเครือของชายหนุ่มรวมถึงตึกสำคัญๆบนใจกลางเมืองฮ่องกงติดตั้งไฟสปอร์ตไลท์บนดาดฟ้า แล้วสาดแสงส่องขึ้นฟ้าเรียงตามลำดับ ให้สามารถอ่านได้เป็นตัวอักษรสี่ตัวเรียงกัน...

   ‘ W Y M M ?’

   คือสิ่งที่พระจันทร์มองเห็นได้อย่างชัดเจนจากบนหน้าต่างเครื่องบินลำหรู

   ...‘Will You Marry Me?’…

   คำพูดมีค่าที่พระจันทร์ได้ยินชัดถนัดหูสะท้อนก้องอยู่ในห้องโดยสารของเครื่องบิน ทั้งห้องถูกจัดให้เป็นที่รโหฐาน มีแค่พระจันทร์และสุริยะมณฑลเท่านั้นที่อยู่ภายในห้อง เพราะฉะนั้นถ้าพี่ยะไม่ได้ถามจันทร์แล้วจะถามใคร...

   การเซอร์ไพรส์ในครั้งนี้ทำให้พระจันทร์ถึงกับหลุดปากออกไปว่าไม่ต้องจัดงานแต่งงานจริงๆหลังจากนี้แล้วก็ได้ เพราะแค่นี้มันก็ยิ่งใหญ่เพียงพอกับการเฉลิมฉลองพิธีสำคัญสำหรับพระจันทร์อยู่แล้ว...แต่ระดับเจ้าพ่อจะให้รามือแค่นี้ได้อย่างไรกัน...ถึงจะเห็นคนรักแทบจะจุกอกสำลักความหวานตาย แต่สำหรับสุริยะมณฑลแค่นี้มันยังไม่พอ...ภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของเจ้าพ่อแห่งเกาะฮ่องกงจะให้น้อยกว่านี้ได้หรือ...

   เขาไม่คิดที่จะปิดบังเรื่องของพระจันทร์ต่อสื่อมวลชนอยู่แล้ว คนภายนอกจะคิดเห็นอย่างไรเรื่องที่จู่ๆเขาก็เปิดตัวลูกเมีย แถมยังเป็นเมียที่เป็นผู้ชายอีกต่างหากก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหา เพราะจุดสำคัญสำหรับชายหนุ่มอยู่ที่ว่าครอบครัวของเขาเข้าใจและสนับสนุนความรักครั้งนี้เป็นอย่างดีก็ถือเป็นที่สุดแล้วของสุริยะมณฑล...เขาไม่ได้จัดเป็นงานแถลงข่าวอะไรอย่างเป็นทางการ แต่เกือบทุกบริษัทในเครือและบริษัทอื่นๆที่ร่วมทุนด้วยต่างก็ส่งการ์ดเชิญมาแสดงความยินดีตั้งแต่ช่วงสองสามอาทิตย์แรกที่พวกเขาย้ายกลับมาอยู่ที่ฮ่องกง และหลังวันที่พวกเขาจัดงานแต่งงานอย่างเป็นกันเองที่บ้านที่พระจันทร์คุ้นเคยดีแล้ว ก็มีกองของขวัญมากมายทั้งของเด็กและของผู้ใหญ่ส่งมาให้ถึงบ้านอย่างล้มหลาม

   พระจันทร์รับของเหล่านั้นไว้แต่ไม่ได้นำมาใช้ เขาเลือกวันเกิดของลูกในวันครบรอบหนึ่งขวบ นำสิ่งของที่ได้รับมาไปบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้บ้านที่สุด และขอสุริยะมณฑลรับอุปถัมภ์สถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้นด้วยการสนับสนุนด้านเงินทุนหลังจากที่เห็นสภาพสถานที่รวมไปถึงบุคลากรที่ทำงานอยู่ที่นั่น พระจันทร์ยังตัดสินใจพาลูกชายไปสถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้นอาทิตย์ละครั้งในระหว่างที่ยังไม่ได้เริ่มเรียนต่อ เพื่อเอาเวลาว่างที่ต้องอยู่กันสองคนลูกเพื่อรอสุริยะมณฑลกลับมาจากงานตอนเย็นไปใช้งานให้เป็นประโยชน์ ด้วยการไปสอนเด็กๆวาดรูป และเพื่อให้ดอร์น หรือรุ่งอรุโณทัยได้มีเพื่อนเล่นในวัยเดียวกันบ้าง ซึ่งดูท่าทางเด็กชายจะมีความสุขไม่ใช่น้อยยามที่พระจันทร์พามาเปลี่ยนสถานที่เล่น

   สรุปได้ว่าชีวิตของเขาตอนนี้เริ่มเข้าที่...ทุ่มเทเวลาทั้งหมดตอนนี้ให้กับลูกและเลือกเรียนออนไลน์เก็บหน่วยกิตไปด้วยอีกสองคอร์ส เขาปรึกษากับพี่ยะไปแล้วว่าเขาจะเริ่มกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยใหม่ในเทอมหน้า และจะพยายามเรียนจบให้เร็วที่สุด เนื่องจากการที่เขาจำต้องหยุดเรียนไประยะหนึ่ง ทำให้ต้องยอมหลุดทุนที่เคยได้ไป แต่นั่นกลับกลายเป็นพี่ยะที่ดีใจใหญ่ เพราะจะได้สร้างบุญคุณกับเขาเพิ่มขึ้น ด้วยการกลับมาทำหน้าที่ผู้ปกครองจ่ายค่าเทอมให้เมียตัวเองตามเดิม

   พระจันทร์นั่งมองใบหน้ายามหลับของลูกชายด้วยรอยยิ้ม ตอนแรกเกิดเจ้าตัวน้อยยังผิวเหี่ยวๆ ตัวแดงๆอยู่เลย แต่ดูตอนนี้สิ อ้วนท้วน จ้ำม่ำ สมบูรณ์ กินเยอะ โตเร็วจนแพทย์ประจำตัวยังทัก แต่ก็ไม่น่าแปลกเท่าไหร่หรอก...ก็ในเมื่อพ่อของเขาตัวโตสูงใหญ่ขนาดนั้น จะให้ลูกออกมาเล็กสั้น เตี้ยม่อต้ออย่างเขาได้อย่างไร

   มือขาวบางเอื้อมไปดึงของเล่นที่เจ้าตัวน้อยชอบกอดเอาไว้ยามหลับ มันเป็นตุ๊กตาเต่านินจาที่ได้รับมาอีกทีจากหนูน้อยไวโอลิน...เขาสังเกตหลายครั้งแล้วว่า ดอร์นมักจะชอบเล่นของเล่นของหนูลินที่ได้รับมา มากกว่าของเล่นใหม่ๆที่คุณปู่คุณย่าชอบส่งมาให้ เด็กน้อยเลี้ยงง่าย ร้องเป็นเวลา และกินไม่เลือก

   ส่วนตัวเขามีอาการเป็นมาเธอร์นิตี้บลูแค่เพียงช่วงสองเดือนแรกหลังลูกคลอดเท่านั้น หลังจากนั้นเมื่อพี่ยะเห็นว่าทั้งเขาและดอร์นแข็งแรงดีขึ้นแล้วก็ตัดสินใจพากลับมาอยู่ฮ่องกง เริ่มต้นชีวิตคู่กันอย่างจริงจังบนแผ่นดินเดิมที่พวกเขาคุ้นเคย

   เขายังจำวันแรกที่ได้กลับมาเจอป้าแหม่ม ชิวชิว ซิมบ้า และไอ้ตัวเล็กได้ดี ป้าแหม่มไม่ถามเขาสักคำว่าดอร์นเป็นลูกใคร แสดงอาการดีใจจนร้องไห้เมื่อพี่ยะเอ่ยปากบอกว่าฝากป้าแหม่มให้ช่วยเลี้ยงดูเด็กคนนี้ด้วย แกบอกว่าแกเฝ้ารอวันที่จะได้เลี้ยงลูกของคุณหนูของแกมาทั้งชีวิต ไม่คิดว่าจะได้มีวันนี้เข้าจริงๆ ส่วนสามสัตว์หน้าขนมันเอาแต่มาคลอเคลียวนเวียนอยู่ใกล้ๆพวกเขาไม่ห่าง วันไหนพี่ยะออกไปข้างนอก มันก็จะทำหน้าที่แทนบอดี้การ์ด มาห้อมล้อมวนเวียนอยู่รอบเบาะ เขาจำได้ว่าแอบเห็นชิวชิวพยายามจะสอนให้ลูกเขาคลาน ส่วนซิมบ้าก็ยอมทำตัวเป็นม้า ให้ลูกเขาปีนป่ายขี่เล่นเอาตามแต่ใจ ส่วนเจ้าตัวเล็กก็กลายเป็นเพื่อนร่วมพัฒนาการ เพราะดูเหมือนว่าการพยายามรักษาตาของคุณหมอที่พี่ยะฝากให้ช่วยดูแลนั้นจะได้ผลดี ดวงตาที่เคยมืดบอดของเจ้าตัวน้อยค่อยๆเริ่มมีแสงสว่าง และมีแววตาที่เขาสังเกตเห็นถึงความสุขอยู่ภายใน

   ชีวิตและบรรยากาศเก่าๆถูกบรรทึกไว้เป็นรูปถ่ายในอัลบั้มเล่มใหญ่ในมือ แต่ละหน้าที่พลิกมองสร้างแต่รอยยิ้ม และยิ่งยิ้มมากขึ้นอีกเมื่อเห็นเรือนร่างสูงที่สวมเพียงกางเกงแพรเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมชื้นถูกเช็ดจนหมาด แล้วโยนผ้าขนหนูที่ใช้แล้วไว้บนเตียงลวกๆ

“ทิ้งไว้ให้ใครเก็บ...” พระจันทร์แสร้งทำเสียงดุ

“…เมีย...” ชายหนุ่มตอบเสียงสบายใจ เดินไปมองลูกที่นอนอยู่ในเปลติดกับเตียงแล้วเลิกผ้าที่คลุมเปลอยู่ออก

“พี่ยะ หอมเบาๆนะเดี๋ยวตื่น” เด็กหนุ่มรีบออกปากเตือน เรือนร่างสูงโน้มลงไปในเตียงครู่หนึ่งก็ถอยออกมาปิดผ้าคลุมไว้อย่างเดิม ใบหน้าหล่อเหลาแต้มยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข

   ชายหนุ่มหันกลับมาที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆพระจันทร์ ชะโงกหน้ามองอัลบั้มรูปหน้าที่พระจันทร์เปิดค้างไว้ มันเป็นภาพที่ดอร์นกำลังนอนคว่ำ ขนาบซ้ายขวาด้วยเสือขาวกับสิงโตดำตัวใหญ่ นำอยู่ข้างหน้าด้วยเจ้าหมาน้อยตาบอด สัตว์เลี้ยงแสนรักของภรรยาเขา ภาพนี้ถ้าเดาไม่ผิดคนถ่ายก็คือแม่ของดอร์นนั่นแหละ วันๆถ่ายแต่รูปของลูก ถ่ายเสร็จก็ส่งไลน์ส่งเฟสไปให้เขาเพื่อยั่วให้อยากกลับบ้านเร็วๆ

   …แน่นอนว่ามันได้ผลเกินคาด เขาไม่เคยอยู่บริษัทได้เกินห้าโมงสักทีสิน่ะ...

   จะมีก็แต่วันนี้ล่ะที่เขากลับดึก เนื่องเพราะจำต้องไปร่วมงานเลี้ยงสำคัญในฐานะตัวแทนของบิดา ผู้ที่ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างกลับลงมาบนบ่าเขาตามเดิมเรียบร้อย

“งานเลี้ยงเป็นยังไงบ้างครับคุณ” พระจันทร์เอ่ยถาม ขยับมือปิดอัลบั้มรูปแล้วยกวางคืนไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ขยับไปนั่งพิงที่หัวเตียงดีๆเพื่อที่จะได้เตรียมรับร่างสูงใหญ่ให้ลงมานอนซบอกเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำแทบทุกคืน

“น่าเบื่อ อยากกลับบ้านมาหาลูกหาเมียเร็วๆ...”

“ปากหวาน...ไม่ชอบเหรอมีสาวๆสวยๆมาล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด”

“หืม เห็นในทีวีเหรอ” ชายหนุ่มซบใบหน้ากับอกอุ่น รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้กลับบ้านมานอนกอดภรรยาแบบนี้ เพิ่งรู้ว่าชีวิตที่มีครอบครัวรออยู่ที่บ้านมันดีขนาดนี้นี่เอง

“อื้อ ลูกสาวรัฐมนตรีเอย หลานสาวบริษัทอสังหาฯเอย เจ้าของร้านเพชรเอย...”

“หึงก็บอกว่าหึง คนแก่แล้วแปลความคำพูดซับซ้อนไม่ค่อยออกหรอกนะ”

   พระจันทร์ทำเสียงหึออกมาเบาๆ ใช้มือนวดหูแล้วก็ไหล่ให้คนที่มานอนชาร์จแบตบนตักให้พอเพลินๆ นิ่งรอรับฟังอีกฝ่ายเล่าสิ่งที่ประสบพบเจอในแต่ละวันให้ฟังเหมือนเคย

“มีแต่คนถามถึงดอร์น อยากให้พี่พาไปออกงาน...ทั้งที่บอกไปแล้วนะว่าดอร์นเพิ่งจะขวบกว่าๆ จะให้พาไปออกสื่อได้ยังไง แสงแฟลชวูบวาบขนาดนั้นลูกเราสายตาเสียกันพอดี”

“แล้ว...เขาไม่ถามกันหรือครับว่าดอร์นน่ะลูกใคร” พระจันทร์ถาม และสุริยะมณฑลก็ตอบกลับทันควัน

“ไม่มีหรอก มีแต่คนตื่นเต้นที่พี่มีลูกมากกว่า เขาคงเข้าใจไปเองว่าพี่คงรับเด็กมาเลี้ยง ก็เลยไม่มีใครสงสัยที่มาที่ไปของดอร์น” เอ่ยจบสุริยะมณฑลก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวของพระจันทร์ เขารู้ว่าคนรักกังวลเรื่องนี้มาก ก่อนที่ตัดสินใจจะพาครอบครัวย้ายกลับมาที่นี่เขาก็เคยคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง รวมทั้งปรึกษามังกรด้วยว่าควรจะบอกสังคมถึงที่มาของดอร์นอย่างไร แต่ทั้งพ่อและมังกรก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอำนาจที่พวกเขามีล้นเกาะฮ่องกงจะทำให้ผู้คนไม่มาสนใจที่มาของดอร์นแน่หากว่าเขาไม่ต้องการ และการปกปิดความลับเรื่องกลุ่มคนไข้พิเศษกลุ่มนี้ของทางโรงพยาบาลเองก็อยู่ในขั้นดีเยี่ยม เขาเลยพอโล่งใจได้ไปเปราะหนึ่ง

“อย่ากังวลไปเลย มีพี่อยู่...จะไม่มีใครกล้ามารังแกดอร์นได้แน่ๆ”

“จันทร์ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ แต่พี่ยะเป็นบุคคลที่สังคมให้ความสนใจมาก ยิ่งเรื่องของดอร์นก็คงเหมือนกัน...จันทร์กลัวว่าเราจะปิดเรื่องนี้ไปไม่ได้นาน...ค่าผิดสัญญากับทางโรงพยาบาลไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ”

“อ๋อ...ที่แท้ก็กลัวผัวจน”

“ก็ใช่น่ะสิ ใช้เงินน่ะต้องประหยัด จะได้มีเงินส่งลูกเรียนสูงๆ”

“…มีความคิดอย่างคนเป็นแม่เต็มขั้นเลยนะพระจันทร์”

“แน่สิคุณ พอมีลูก...มันถึงได้รู้ ว่ารักอะไรก็ไม่ยิ่งใหญ่ เท่ารักที่พ่อแม่มีให้กับลูก มันทั้งห่วง ทั้งกังวลไปสารพัด...”

“แล้วห่วงกังวลแต่กับลูก แต่ไม่ห่วงพ่อของลูกบ้างเลยเหรอ”

“โอ๊ย...ห่วงจนไม่รู้จะห่วงยังไงแล้ว นี่ถ้าตามไปทำงานด้วยได้จันทร์ไปแล้วนะเนี่ย” เด็กหนุ่มเย้าคนรัก ก้มลงไปเอาจมูกปัดกับปลายจมูกโด่งเสียหนึ่งที และเพราะท่าทางน่ารักนั่นเขาเลยได้รับจูบกลับมาเป็นรางวัลตอบแทนเสียหนึ่งทีเช่นกัน

“ก็ไปด้วยกันสิ พี่นะอยากพาลูกเมียเข้าไปนั่งประชุมด้วยใจจะขาด พี่ว่า...ประชุมไป ดูลูกเราคลานทั่วโต๊ะไป คงมีความสุขจนจุกอกแน่...”

“สุขแต่คุณน่ะสิ คนอื่นเขาคงจุก...ก็ลูกเราซนน้อยกว่าลูกชาวบ้านเขาที่ไหน”

“เอ้า ไม่พาไปประชุมก็ได้ แต่พี่พูดจริงนะเรื่องอยากให้จันทร์ไปทำงานกับพี่ด้วย อย่าลืมที่สัญญาไว้นะเรื่องฝึกงาน ต้องที่บริษัทพี่เท่านั้นนะห้ามเป็นที่อื่น...”

“…ถ้าเป็นที่อื่น พี่จะไปยิงถล่มให้มันพังลงมาทั้งตึกเลย” พระจันทร์แสร้งทำเสียงใหญ่ เอ่ยเลียนแบบคำพูดที่เขาได้รับฟังมาเป็นหนที่ร้อยได้แล้ว

“…” สุริยะมณฑลแสร้งทำเสียงคำรามดังฮืมในลำคอ ยิ่งนับวันยิ่งกล้าหาญชาญชัยขึ้นทุกทีแล้วเมียเขา

“…วันนี้พี่บอกเราไปรึยัง ว่าพี่รักจันทร์...กับลูกมากแค่ไหน”

“บอกแล้วบอกอีกก็ได้...จันทร์ไม่เบื่อฟังหรอก”

“พี่อาทิตย์รักพระจันทร์...แล้วก็รัก...พันธนาการตัวน้อยของเราสองคนมากที่สุดในโลกเลย”

“หืม? แต่จันทร์รักลูก แล้วก็พ่อของลูกมากเท่าฟ้าเลย”

“งั้นพี่รักเท่าจักรวาล...”

“อ้าว แล้วจันทร์จะรักพี่มากกว่านี้ได้ยังไง” เสียงเง้างอดเล็กๆดังอยู่ข้างหูน่ารัก

“ไม่ต้องบอกว่ารักพี่มากแค่ไหนก็ได้...พิสูจน์ด้วยการกระทำจากใจ ให้พี่เห็นก็พอ”

   รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าของคนทั้งคู่ค่อยๆเลื่อนเข้าหากัน ริมฝีปากบรรจงจุมพิตลงเบาๆ ไม่มีแรงราคะ ไม่มีความหวามไหว มีเพียงความอ่อนหวาน นุ่มนวล และความรักจากใจ ที่มอบให้กันและกัน ตราบนี้จนนานเท่านาน...
   

You are sunlight and I moon, Joined by the gods of fortune
เธอเหมือนตะวันฉันดั่งเดือน โชคพาล่องลอยคล้อยเคลื่อนมา


Midnight and high noon, Sharing the sky, We have been blessed, You and I
ได้ผ่านพบสบตาร่วมเรียงฟ้ากว้าง สวรรค์สรรค์สร้างฉันคู่เธอ

You are here like a mystery, I'm from a world that's so different,
เธอฉันเจอกันได้อย่างไร ไม่เคยคิดฝัน เราไม่เหมือนกันดังสองโลกแสนไกล


From all that you are, How in the light of one night, Did we come, So far
คืนแรกได้ใกล้ชิด ก็เปลี่ยนชีวิตไปเพียงไร

Outside day starts to dawn, Your moon still floats on high
รุ่งสางเริ่มต้นยามเช้า แต่จันทร์เจ้ายังนวลตา


The birds awake, The stars shine too
นกน้อยตื่นนอน ดวงดาวยังส่องสว่างจ้า


My hands still shake, I reach for you
ฉันใกล้ประคอง

And we meet in the sky!,
เพียงเราสองบนฟากฟ้า

You are sunlight and I moon
เธอเหมือนแสงตะวัน ฉันดังเดือน

Joined here, Bright'ning the sky
ร่วมใจให้รักฉายส่องท้องนภา

With the flame, Of love, Made of Sunlight Moonlight*
ด้วยเปลวไฟแห่งรัก ที่สร้างจากแสงตะวัน แสงเดือน

The End

———————————————-
*Song lyric : Sun And Moon (Ost. Miss Saigon)


          

[111223]

จบดีมากเลยอ่ะ อ่านไปมีความสุขไป
ชอบตอนที่สามสหาย ดูแลปกป้องดอร์นมากๆ
เหมือนราชองครักษ์พิทักษ์นายน้อยเลย ><
พี่พระอาทิตย์ กับน้องพระจันทร์ ในที่สุดก็ลงเอยกัน
จะรอติดตามตอนพิเศษน๊าาาาา

[klaew]

จบแล้วหรอ....T^T

[NannY]

แง ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านตอนพิเศษนู๋ลินกับน้องดอร์นจังค่า 

[bpyt]

พ่อแม่หวานไม่เกรงใจลูกที่นอนอยู่ข้างเตียงเลย 555

[nekko]

พี่ยะน้องจันทร์จบได้หวานมากๆๆๆๆๆๆ

อยากเห็นน้องดอร์นกับหนูลินตอนอยู่ด้วยกัน

 

[HISY]

หวานมากก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[lizzii]

ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี
กว่าพี่ยะกับจันทร์จะมาถึงจุดนี้ได้ไม่ง่ายเลยจริงๆ

[rmlab]

เย้ มาแล้ว น้องน่ารักมากจ้า

[PiSCis]

จบแล้ววววววว ยินดีกับพี่ยะและน้องจันทร์ด้วย ที่มีครอบครัวที่มีความสุขอย่างนี้

แล้วก็ขอบคุณผู้แต่งมากนะคะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้ ขอบคุณค่ะ! 

จะรอรวมเล่มนะคะ   

[minenat]

จบแล้วหรอคะ

ที่แรกคิดว่าเรื่องนี้คนแต่งจะไม่ไปแต่งต่อเพราะเคยหายไปช่วงหนึ่ง
ตอนนั้นเราแบบ เฮ้ยย อย่าทิ้งเราไว้5555555
แต่ในที่สุดเรื่องนี้ก็มีตอนจบ
ขอบคุณคนแต่งมากๆที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ไม่เคยผิดหวังตั้งแต่คุณแม่ครับผม จนมาถึงเรื่องนี้
เราจะติดตามนิยายของคุณต่อไป

[liza sarin]

 

[Min*Jee]

มีพ่อสปอยแบบนี้ โตขึ้นมาจะเป็นคนแบบไหนน้อออออ
จบซะแล้ว มีตอนพิเศษ หรือรวมเล่มเมื่อไหร่ แจ้งให้ทราบด้วยน้าาา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[mild-dy]

จบได้หวานและมุ้งมิ้งอบอุ่นมากกกกก

ชอบอ่ะไม่อยากให้จบเลยยยยยย

ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ จุ๊บๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เค้าจะเอาอีก จะคลอดรุ่นลูกมามั้ย บอกด้วยน้า

[pattapong200320]

อ๊าย. ฟินเว่อร์ค่ะ
อ่านแล้วมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากเป็นพระจันทร์ขึ้นมาทันที
ได้ทั้งสามีแบบพี่ยะ. มีลูกแบบดอร์น
ขอกรี๊ดดดด ร้อยรอบคร่าาาาา