**
แนะนำว่าฟังเพลงนี้ไปด้วยขณะอ่านนะจ๊ะ 
**
https://www.youtube.com/watch?v=2CwJUUScEqs (ftp://www.youtube.com/watch?v=2CwJUUScEqs)
The End
[Pontz x Joe][Joe]“โจ เดี๋ยวประมาณบ่ายสาม ม๊าจะพาไปสนามบินนะ”
“โจไม่ไป”
“โจ..”
“ฮึก โจ ไม่อยากไป ฮึก โจจะอยู่กับป๊อนซ์” ผมพูดประโยคนี้ออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่มันก็ยังไม่สามารถที่จะทำให้พ่อ
กับแม่เข้าใจผมได้
“โจ”
“วันนี้ป๊อนซ์จะมาหาโจ ป๊อนซ์จะมาคุยกับป๊า กับม๊า ฮือออ”
“เฮ้ออ ม๊าไม่รู้นะ แต่บ่ายสาม โจต้องออกเดินทาง” แม่พูดเสียงห้วนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที
12.00น.
ผมนั่งเล่นมาเรื่อยๆจนเที่ยงแล้ว ป๊อนซ์ก็ยังไม่มา
“โจ เตรียมของรึยัง?”
“ยังครับ”
“อ้าวว ได้ไงล่ะเนี่ย ไปเตรียมของเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ครับ” ผมรับคำนิ่งๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปเก็บของบนห้อง
เฮ้อออ เมื่อไหร่ป๊อนซ์จะมาล่ะเนี่ย
13.00 น.
ทักไลน์ไปก็แล้ว โทรไปก็แล้ว ไม่มีคนตอบ ไม่มีคนรับสาย ป๊อนซ์จะเป็นอะไรรึเปล่านะ???
“โจ มากินข้าวเที่ยงก่อนมั้ย”
“ไม่เอาอ่ะม๊า โจจะรอป๊อนซ์” ผมพูดพร้อมกับชะเง้อคอมองไปที่หน้าบ้านอย่างรอคอย
“เฮ้ออ รักใครน่ะก็รักไป แต่อย่าลืมรักตัวเองด้วยล่ะโจ” แม่พูดนิ่งๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องของผม
14.00 น.
“โจ ม๊าว่าป๊อนซ์คงจะไม่มาแล้วล่ะ”
“ม๊ารู้ได้ไง ว่าป๊อนซ์จะไม่มา?!”
“นี่มันบ่ายสองแล้วนะโจ ลูกบอกว่าป๊อนซ์ออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”
“..คือ..ฮึกกก...ป๊อนซ์.อาจจะ..ติดธุระ..ฮึก..อยู่ก็ได้.ฮือออ” ผมพูดพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมา
“ม๊าขอยืนยันคำเดิมนะโจ บ่ายสามต้องออกจากบ้าน” แม่พูดพร้อมกับเดินเข้ามาลูบหัวผมเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ป๊อนซ์..ฮึกก..มึงอยู่ที่ไหน ตอนนี้มึงอยู่ไหนป๊อนซ์...ฮืออออ”
14.30 น.
“ป๊อนซ์!!!!!!!! ฮืออออออ...” ผมแผดเสียงออกมาจนดังลั่นไปทั้งห้องพร้อมกับก้มหน้าลงซุกที่เข่าของตัวเอง
“โจ เป็นอะไรลูก!” แม่เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดจนแน่น
“ม๊า..ป๊อนซ์..ฮึกก..ป๊อนซ์ไปไหน ป๊อนซ์ไปไหนอ่ะม๊า..ทำไมป๊อนซ์ ไม่มาหาโจ ทำไม!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเสียสติ ตอนนี้
ผมรู้สึกเหมือนร่างกายมันชาไปหมด ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ต้องเดินไปทางไหน มันเจ็บไปหมดแล้ว
“โจ ฮึกก ม๊าขอร้อง อย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย ฮือออ” แม่กอดผมแน่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักพอๆกับผม
ปี๊นนน!!
เสียงแตรรถดังมาจากหน้ารั้วบ้าน ทำให้ผมลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ป๊อนซ์!!” ผมวิ่งมาถึงหน้าประตูอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อหน้าบ้านไม่ใช่ป๊อนซ์แต่กลับเป็นคนที่มาส่งของแทน
“เอ่อ..คือผมมาส่งของอ่ะครับ”
“ป๊อนซ์ล่ะ ป๊อนซ์อยู่ไหน?”
“เอ่อ ..ใครนะครับ?”
“ป๊อนซ์ไง ป๊อนซ์อ่ะ เค้าอยู่ที่ไหน” ผมถามเค้าอย่างอ้อนวอนพร้อมกับพยายามจะยื่นมือออกไปหาเค้าที่ยืนอยู่ด้านนอกรั้ว
“เอ่อ..คือ”
“ขอโทษด้วยนะคะ รอตรงนี้สักครู่นึงนะคะ โจเข้าบ้านก่อนลูก” แม่พูดกับคนพวกนั้นก่อนจะหันมาประคองผมที่แทบจะไม่มีแรงยืน
แล้วให้เดินเข้าบ้าน
“ม๊า ป๊อนซ์จะมาหาโจมั้ย??”
“เอ่ออ ม๊าก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ตอนนี้ไปนั่งพักในบ้านก่อนนะโจ” แม่เดินประคองผมมานั่งที่โซฟากลางบ้านก่อนจะเปิดทีวีเอาไว้แล้ว
เดินออกไปคุยกับคนส่งของด้านนอก
/ใบไม้หล่น เมื่อลมพัดผ่าน
เป็นสัญญานแห่งความผันเปลี่ยน
ทุกๆ สิ่งคือความหมุนเวียนไม่เที่ยงแท้
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
เพียงเพื่อฉุดให้เธอไม่ไป
ในที่สุดก็คงต้องหยุดและยอมแพ้~/
เสียงเพลงลมเปลี่ยนทิศจากทีวีดังขึ้น
“ฮึกก ฮืออออออ” ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเมื่อฟังเนื้อหาของเพลงไปเรื่อยๆ
14.50 น.
“โจ ลูกฟังเพลงนี้มาเป็นสิบรอบแล้วนะ” แม่พูดพร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ผม
“โจคิดถึงป๊อนซ์” ผมพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย
“แต่นี่มันก็ใกล้ถึงเวลาที่เราตกลงกันเอาไว้แล้วนี่”
“ถ้าโจออกไปแล้วป๊อนซ์มาถึงพอดีล่ะ”
“เฮ้อออ โจ ฟังแม่นะ ป๊อนซ์มาหาโจไม่ได้แล้ว”
“ทำไมละครับ?”
“ฟังแม่แล้วตั้งสติดีๆนะโจ คือ ป๊อนซ์ขับรถชนเมื่อเช้าตอนกำลังจะออกมาหาลูก แล้วอาการสาหัสมากจนทนพิษบาดแผลไม่ไหว
เสียไปเมื่อตอนประมาณบ่ายโมง แล้วคนที่ส่งของเมื่อกี๊ เค้าก็เป็นคนที่แม่ของป๊อนซ์ส่งมาให้เอาของมาให้…”
ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกสลายลงตรงหน้า ผมไม่อยากทำอะไรแล้ว ไม่อยากแม้แต่จะหายใจด้วยซ้ำ
“ฮึก ไม่จริงใช่มั้ย..ม๊า..ล้อโจเล่นใช่มั้ย..บอกโจมาสิ..บอกโจมาว่าล้อเล่น ฮึกก บอกโจมา ฮือๆๆ” ผมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
พร้อมกับพยายามจะเอามือทุบขมับของตัวเองไปด้วย
“โจ โจ!!! ม๊าบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ตั้งสติ ..หยุดทำร้ายตัวเองได้มั้ย..ฮึกก ..ม๊าขอ” แม่พูดพร้อมกับพยายามจะยื้อมือของผมไว้ไม่
ให้ทำร้ายตัวเอง
“ฮือออ ป๊อนซ์ ป๊อนซ์!!!!!!!!!!!”
“โจ มีสติหน่อยสิ ฮืออ นี่เป็นของที่ป๊อนซ์ตั้งใจจะเอามาให้ลูก” แม่พูดพร้อมกับยื่นกล่องแหวนมาให้ผม
ผมรับกล่องนั้นมาด้วยมือที่สั่นอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องนั้นออกช้าๆ
ด้านในกล่องเป็นแหวนเงินเกลี้ยงสลัก “P&J FOREVER” ที่เต็มไปด้วยเลือดมาดูช้าๆ
“ฮือออ ป๊อนซ์ ไม่จริงใช่มั้ยยย ป๊อนซ์ยังอยู่กับโจใช่มั้ย!!!!!!!!!!”
แม่กอดปลอบผมอีกทีก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วเดินไปที่โทรศัพท์
“คะ พี่น้อยใช่มั้ยคะ”
“คือน้องจะโทรมาเลื่อนกำหนดที่โจจะขึ้นไปเชียงใหม่อ่ะคะ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรมากหรอกคะ มีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อย”
“ค่ะๆ แล้วถ้าขึ้นไปวันไหนจะโทรบอกอีกทีนะคะ”
“ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” แม่วางสายก่อนจะเดินมาหาผมช้าๆ
“ม๊าโทรไปเลื่อนป้าน้อยให้แล้วนะโจ” ผมพยักหน้ารับช้าๆก่อนจะปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ
/ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่
ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า
ความรู้สึกช่างทรมาณและโหดร้าย
ทำได้เพียงแต่ยอมรับมัน
แม้ต้องเจ็บจะยอมเข้าใจ
คงไม่มีอะไรเหมือนเดิม อีกต่อไป~/1 เดือนผ่านไป.....“ป๊อนซ์ ทำไมป๊อนซ์ไม่ตอบไลน์โจอ่ะ”
(...)
“อย่าเงียบดิ ไม่งั้นมีงอนแน่”
(...)
“ป๊อนซ์ตอบดิ โจบอกให้ตอบไง!!!!! ทำไมไม่ตอบ ฮึกก ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย ฮือๆๆๆ”
(...)
“ฮืออๆๆๆ” โจวางโทรศัพท์ลงข้างๆตัวก่อนจะร้องออกมาอย่างหนัก
“โจ เป็นอะไรลูก” แม่ของโจรีบวิ่งเข้ามากอดโจไว้ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“ป๊อนซ์ไม่ยอมพูดกับโจอ่ะม๊า ฮึกก ป๊อนซ์ไม่รักโจแล้ว ฮือออ” โจพูดพร้อมกับยื่นไอโฟนของตนที่ไม่ได้มีหน้าจอที่แสดงการ
เชื่อมต่อหรือกำลังโทรหาใครทั้งสิ้นแต่กลับเป็นภาพพักหน้าจอที่เป็นรูปคู่ของโจกับป๊อนซ์ขึ้นอยู่แทน
“โจ เมื่อไหร่ลูกจะเลิกเป็นแบบนี้สักที นี่มันก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วนะ” ผู้เป็นแม่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเครือๆจากการพยายามกลั้น
เสียงสะอื้นเอาไว้
“...” ไร้เสียงตอบรับจากโจ เนื่องจากตอนนี้สายตาโจไม่ได้มองอยู่ที่แม่แล้ว แต่มันกลับเหม่อลอยมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
แทน
“โจ..ฮือออ” แม่ร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดโจให้แน่นขึ้นกว่าเดิมราวกับต้องการจะส่งความแข็งแกร่งไปให้ผู้เป็นลูก
“ม๊าว่า ป๊อนซ์ยังรักโจมั้ย?”
“...”
“ม๊าว่าป๊อนซ์จะคิดถึงโจเหมือนที่โจคิดถึงป๊อนซ์มั้ย?”
“.....”
“ม๊าว่าป๊อนซ์จะกลับมาหาโจมั้ย?”
“โจ...”
“ตอบสิม๊า!!! ตอบโจสิ!!!!!!!!!” โจพูดพร้อมกับเขย่าร่างของแม่อย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ
“ฮึก ฮืออๆๆ โจ..”
“เกิดอะไรขึ้น!!” เสียงของผู้เป็นพ่อดังขึ้น
“คือโจ..โจ....โจไม่รู้..ฮึก..ฮืออออ” โจปล่อยมือออกจากแม่ช้าๆก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นจับหัวตัวเองอย่างคุ้มคลั่ง
“ป๊า ม๊าสงสารลูกอ่ะ” แม่ของโจพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นไปยืนข้างๆพ่อ
“อืมม ป๊าว่าเราควรจะพาโจไปหาหมอ” พ่อพูดก่อนจะพยุงให้โจลุกขึ้นยืนแล้วประคองออกมาจากบ้านก่อนจะรีบสตาร์ทรถเพื่อตรง
ไปยังโรงพยาบาลทันที
“จากการวินิจฉัยของหมอนะครับ หมอว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนต่อจิตใจของน้องอย่างมาก หมอแนะนำว่าทางที่ดีควรจะพาน้องไปอยู่ไกลๆ อยู่ในที่ที่ไม่มีความทรงจำกับคนๆนั้นอยู่เลยนะครับ” หมอพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้พ่อกับแม่ของโจ
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ”
“ครับ”
หลังจากพูดคุยกับหมอเสร็จทั้งสามคนก็เดินออกมาจากโรงพยาบาล โดยที่มีพ่อกับแม่ช่วยๆกันประคองโจที่ตอนนี้แทบจะไม่มีสติ
เหลืออยู่แล้วให้เดินไปเรื่อยๆ
“ม๊า ป๊าว่าเราควรส่งโจไปเชียงใหม่ได้แล้วนะ”
“แต่ม๊าเป็นห่วงโจอ่ะ”
“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าช่วงแรกๆนี้เราก็ขึ้นไปอยู่กับโจก่อนก็ได้ แล้วพอโจดีขึ้นเราค่อยลงมาอยู่บ้านกันเหมือนเดิม”
“อย่างนั้นก็ได้คะ”
หลังจากวันนั้นพ่อกับแม่ของโจวางแผนกันก่อนจะจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินเรื่องอะไรทั้งหมด แล้วพากันขึ้นไปเชียงใหม่เพื่อพาโจ
ไปฝากให้อยู่กับป้าน้อย ซึ่งเป็นพี่ของแม่โจ
ย้ายที่อยู่ เปลี่ยนสิ่งแวดล้อม เปลี่ยนเพื่อน เปลี่ยนคนรอบข้าง แล้วมันจะช่วยเปลี่ยนใจเปลี่ยนความคิดของโจได้จริงๆน่ะเหรอ???...........................................End of FRIENDS รักคุณเข้าแล้ว.......................................
จบกันไปแล้วเน้ออออ ในพาร์ทของ FRIENDS
พาร์ทต่อไปคือ Forgotten love ซึ่งจะเป็นเรื่องในพาร์ทของตอนที่ขึ้นมหาลัยกันแล้วนะคะ
แต่ก็ยังจะแอบมาอัพโมเม้นท์ อัพตอนพิเศษอยู่เรื่อยๆนะคะ
ยังไงก็ฝากติดตามต่อในเรื่อง Forgotten love ด้วยนะคะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++Intro
Forgotten Love รักที่ถูกลืม
[Pontz x Joe][Joe]ตอนเช้า ณ ม.AAA
การที่ผมต้องกลับมาเหยียบที่ที่เคยสร้างรอยแผลใหญ่ไว้ในชีวิตผมนี่มันเป็นอะไรที่ยากที่สุดเลย
“พี่โจรีบเดินหน่อยดิ ตอนนี้พี่ยังไม่รู้เลยนะเว้ยว่าคณะเราต้องรายงานตัวอะไรตรงไหน” ดลพูดเร่งขึ้นในขณะที่ผมกำลังงงๆกับการ
ตื่นเช้าอยู่ อะไรคือการที่เฟรชชี่ปีหนึ่งอย่างผมต้องมาเดินเคว้งคว้างกันอยู่สองคนไร้เงาผู้ปกครอง ==’
“อืมๆ ว่าแต่แกรู้แล้วเหรอว่าต้องรายงานตัวตรงไหน”
“รู้แล้วดิ อ่ะ! นี่ไงถึงแล้ว ไปก่อนนะพี่ ส่วนพี่ก็เดินไปตามแผนที่ที่ผมวาดให้แล้วกันนะ” ดลพูดรัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกไป
แล้วไปตึกคณะนิติศาสตร์นี่มันต้องไปทางไหนวะเนี่ย
ผมมองแผนที่ในมือก่อนจะขยี้หัวอย่างงงๆ ถึงจะเคยอยู่จังหวัดนี้แต่ก็ไม่เคยเข้ามาในมหาลัยนี้มาก่อน เอาแล้วกู เดินไปทางไหนดี
ละเนี่ย
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ คือจะถามว่าตึกคณะนิติศาสตร์นี่ไปทางไหนเหรอครับ” ผมถามคนคนนึงที่เดินผ่านมาเพราะท่าทางเค้าดู
เป็นมิตรที่สุดแล้วในบริเวณนั้น
“อ๋อ เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่นายลงไปถามกลุ่มพี่ปี 2 ตรงนั้นนะ เพราะเราก็ไปถามพี่เค้ามาเหมือนกัน” ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นตอบ
กลับผมอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากกล่าวขอบคุณกันเสร็จผมก็เดินไปยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ชายคนนั้นบอกทันที
“ขอโทษนะครับ” ผมพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาพี่เค้า
“มีอะไรครับน้อง” เสียงที่หันหลับมาตอบทำเอาของที่อยู่ในมือของผมร่วงลงพื้นทันที
พีเจ!!!
“คือ..ไม่มีอะไรครับ” ผมยังไม่พร้อมและยังทำใจไม่ได้ที่จะเจอกับเพื่อนๆในกลุ่มตอนนี้เพราะสามปีที่ผมไปอยู่ที่เชียงใหม่นั้นผม
ไม่ได้ติดต่อใครที่นี่เลย
“อ้าวว ซะงั้น”
“อึ่ก!” นี่ก็เสียงไอ้ภูมิสินะ ผมจำได้
“น้องคร้าบบบ ผมออกทองๆซะด้วยย ลูกครึ่งรึเรา??” ไอ้นายก็เดินเข้ามาพยายามที่จะให้ผมตอบกลับ
ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกำลังก้มหัวลงจนเกือบจะมุดกับดิน เพราะไม่อยากให้ไอ้พวกนี้รู้ว่าผมคือใคร
“พวกมึงก็อย่าไปแกล้งน้องมันดิวะ” ไอ้ลิ้มสินะ
“เออ เป็นกูกูก็กลัว” เสียงนิ่งๆแบบนี้ก้คงเป็นไอ้ไปป์ล่ะสิ
“คือผมขอโทษครับ” ผมพยายามรีบพูดปัดๆก่อนจะรีบก้มลงเก็บของที่ตกอยู่กับพื้นจนหมด เหลือแค่แหวนที่ป๊อนซ์เคยให้ไว้ตอน
โน้นที่ยังอยู่ใต้ที่นั่งของอีกคนซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นใคร
“เอ่อ พี่ครับผมขอเก็บของหน่อยนะครับ” ผมพูดพร้อมกับพยายามจะก้มหัวลงไปใต้เก้าอี้
“สัด!! ยุ่งยาก วุ่นวาย!” ไม่ใช่ ใช่มั้ย บอกผมทีว่าไม่ใช่ ใช่มั้ย???
“เอา ของมึง!!” ผมรับแหวนมาด้วยมือที่สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ก้มหน้าเหมือนกับคนอื่นๆที่ผผ่านมา ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเค้าแล้วก็ต้องตกใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“ป๊อนซ์!!” ผมตะโกนเรียกชื่อ ชื่อที่ผมไม่คิดว่าจะได้เรียกอีก ชื่อที่ผมไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นเจ้าของชื่อมาอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้
“เฮ้ย ไอ้โจ!!!” เสียงของคนอื่นๆในกลุ่มดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“ฮือๆๆ ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อป๊อนซ์อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อนซ์ช้าแล้วจับมือขึ้นมากุมเอาไว้
พลั่ก!!!
“อะไรของมึงเนี่ย?” ป๊อนซ์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะสะบัดมือผมออกแล้วผลักจนผมล้มลงไปกับพื้น
“ป๊อนซ์คะ นี่ใครอ่ะคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างป๊อนซ์ลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ใจเย็นๆกันก่อนนะ” พีเจที่ดูเหมือนจะมีสติสุดพยายามจะคงบคุมสถานการณ์เอาไว้
“ป๊อนซ์ กูคิดถึงมึง มากนะ ฮือๆๆๆ” ผมยังคงพร่ำบอกความรู้สึกที่มีในใจออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่ป๊อนซ์กลับมองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจปนรังเกียจ
“โว๊ยยยยยยย!!! ใครก็ได้ช่วยบอกกูที ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร????!!!!”............................To Be Continue in Forgotten Love รักที่ถูกลืม.................................
หากสงสัยว่า...
เกิดอะไรขึ้นกับโจ
เกิดอะไรขึ้นกับป๊อนซ์
และทำไมจู่ๆโจถึงกลายเป็นรุ่นน้องของป๊อนซ์และคนอื่นๆไปแล้ว
ก็ติดตามกันต่อใน >> Forgotten Love รักที่ถูกลืม << ด้วยนะคะ อาจจะมาอัพช้าหน่อยนะคะ เพราะอยู่ในช่วงเตรียมเอ็นท์ อาจจะเว้นไปพักใหญ่ๆ
อย่าลืมกันไปก่อนล่ะ
ถ้าอยากทวงตอนพิเศษหรืออะไรก็ไปทวงกันได้ที่นี่เลย >>>
https://www.facebook.com/habbiezzThank You
KATIEZZ
หัวข้อ: Friend รักคุณเข้าแล้ว[END!!];[Pontz x Joe] ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยจ้า :18/02/2018 (อ่าน 115103 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก