เรื่องสั้นเฉพาะกิจ ไก่กุ๊กๆของรุกน่ารัก.... >////< [ไก่มินิ ตอนที่ ๓ จบ]
ไก่กุ๊กๆของรุกน่ารัก.... >////<
เรื่องสั้นเฉพาะกิจ ไก่กุ๊กๆของรุกน่ารัก.... >////< [ไก่มินิ ตอนที่ ๓ - พิเศษจบ ]
เสียงกระซิบที่โน้มเข้ามาใกล้ กำลังทำให้หัวใจพองโต กฤดีกา เอียงหน้าหลบแล้วกอดคนที่ถือโอกาสก้มลงมาจูบไว้แน่น..
“..ก็ ‘รับ’ มาตั้งนานแล้ว ถ้าพอจะจำได้..”
เสียงแผ่วกระซิบอายๆ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่โดนกอดไว้ก็ยังได้ยิน เดชาจ้องเขาตาระยิบวาวผ่านกระจกบานใหญ่ ..จ้องจนเหมือนสายตานั่นกำลังทะลุเข้าไปถึงแกนกลางหัวใจที่เต้นรัว
“..เค้ารักตัวนะ..”
คำพูดเหมือนพูดกับกระจกใส แต่เสียงที่สะท้อนมันกลับได้ยินกันแค่สองคน
“อืมส์..รู้..”
“เค้าขอนะ..ตัวมีแค่เค้า..นะ..”
กระดุมเสื้อเชิ้ตกำลังถูกปลดออกทีละเม็ดทีละเม็ด..
.
.
.
อีกครั้งที่โตรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนกำลังเป็นแค่เด็กไร้เดียงสาที่โดนผู้ใหญ่บ้ากามแสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญและเจนสนามของกลกามแห่งสัมผัส บนคอนโดสูงใจกลางเมืองพัทยา มีแค่เพียงกระจกใสแทนฝาผนัง กั้นกลางระหว่างด้านในและภายนอก..
.
.
.
..นายกฤดีกาลืมบอกเด็กชายเดชาไปหรือเปล่านะ
‘ว่านายเดชาโตขึ้นมาหมอนั่นชอบบรรยากาศแบบเอ้าส์ดอร์ที่สุด’
“..รูดแค่ซิบไม่ถอดกางเกงนะ..”
“อืมส์....อ้าส์!!..เล็ก...”
“เป็น..แฟนกันนะ..”
.
.
.
“..เป็น..ตั้งแต่ยังไม่ได้ขอแล้ว..”
..
ริมฝีปากแนบแผ่นหลังแล้วไล้เม้มค่อยๆ ลากขึ้นมาถึงลำคอ ภาพในกระจกที่สะท้อนแสงไฟสีสลัว มันค่อยๆ ขับความทรงจำ คนที่กอดอยู่นี้คือคนที่รักมาก คนที่กอดอยู่นี้เป็นแค่เพียงคนๆ เดียวที่เล็กจะไม่มีวันปล่อยมือ
เคยคิดนะว่าอาจจะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมปล่อยมือเดินจากไป ..
แต่พอได้ลองรักแล้วถึงรู้ว่าไม่มีทาง ไม่มีทางที่นายเดชาจะยอมปล่อยมือหนาๆ ของกฤดีกาไปให้คนอื่น..
.
.
.
..ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโต เดชาไม่มีคนที่รักไว้กับตัว พอมาในตอนนี้ ทุกสิ่งที่มีถึงแค่ได้คิดมากมายเพียงเพราะทุกอย่างเป็นเรื่องของโต แค่โตเท่านั้นที่เล็กจะไม่ยอมเสียไป ..
“ยกขึ้นมาบนไหล่เค้าได้ไหม?”
เสียงหวานกระซิบข้างซอกหูที่พราวเหงื่อ ท่อนขาใหญ่ถูกจับย้ายขึ้นมาพาดไหล่ทั้งสองข้าง โตแทบจะกำหมัดทุบฟูกเพื่อขอเวลานอก ยิ่งแอ่นตัวขึ้นเท่าไหร่ ไอ้อะไรๆ ที่ไม่เล็กของคนข้างบนมันยิ่งกระทุ้งเสยแล้วกดจมลงมาให้ยิ่งลึก ลมหายใจที่กลั้นไว้ เร่งระบายไม่เป็นจังหวะ การทำรักในแบบที่โตแทบจะหยุดหายใจ มันเกินไปกว่าที่จะคิดได้ว่า ผู้กระทำเพิ่งกลับมาจากอาการหลงลืม คำว่ารักพร่ำพูดพร้อมการกระทำ เหงื่อที่ไหลรวมเป็นหยดน้ำเย็นเฉียบ ค่อยๆ ไหลหลากท่วมแผ่นหลัง แล้วหยดลงมากระทบกับทางเชื่อมของร่างกาย เสียงน้ำกระทบเนื้อดังสะท้อนไปทั่วห้อง ขาสองข้างของโตถูกยกลอยพอๆ กับแผ่นหลังที่บัดนี้มันไม่แตะพื้นฟูก แล้วก็แทบจะบ้าตาย เมื่อนายตัวเล็กใช้ช่วงเวลาที่โตใกล้จะเป็นบ้า โน้มทั้งตัวลงมาขโมยจูบ ที่ทั้งทำให้จุกและทำให้เสียวซี้ด..
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นมาครั้งหนึ่งก่อนมันจะดังรัวเมื่อไม่มีทีท่าว่าทั้งโตและเล็กจะหยุดทุกการกระทำ ..
“พวกนั้นกลับมากันแล้ว..กลัวไหม?”
เล็กเอ่ยปากถามไปพร้อมเร่งแรงโถมที่ช่วงสะโพกให้ยิ่งกดหนัก โตได้แต่สั่นศีรษะห้าม แต่ยิ่งห้ามเล็กยิ่งค่อยๆ เพิ่มแรงกระทำมากขึ้น..
“ตื่นเต้นดีออก..ของเค้าแข็งกว่าเมื่อกี้อีก..”
“เล็ก..เล็กพอแล้ว..”
“..ตัวจะพอจริงอ่ะ?”
“อ่ะ!! เล็กอย่าแกล้ง! ”
“ฮืมส์...”
โตแทบจะเจียนตาย ก็ไอ้คำว่า ฮืมส์ของเล็กที่มองมาด้วยสายตาแพรวพราวมันแสดงว่าจะหยุดแกล้งเสียที่ไหน
.
.
.
..
เสียงกริ่งสุดท้ายดังขึ้น หลังจากนั้นไม่นานก็เป็นเสียงเอะอะโวยวายและเสียงไขกุญแจ ทั้งแม่บ้านประจำคอนโดและอิริคต่างชะงักไปเมื่อก่อนที่จะไขประตูเข้ามาได้ เล็กในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวกลับกลายเป็นคนเปิดประตู..
ผิวขาวๆ ที่พราวไปด้วยเหงื่อกับใบหน้าระเรือแดงดวงตาฉ่ำๆ แค่นั้นมันก็ทำให้อิริคแทบหยุดหายใจ
“ผมหลับน่ะ ...ส่วนโตอาบน้ำ ขอโทษด้วยครับที่ทำให้วุ่นวาย”
เสียงปนหอบเอ่ยออกมาพร้อมๆ กับแรงมือที่กระชากข้อแขนอิริคให้เข้ามาในห้อง ประตูถูกปิดลงพร้อมๆ กับ แขกคนสำคัญอย่างเล็กที่เดินชิวไปหยิบโทรศัพท์ อิริคกลืนน้ำลายลงลำคอแห้งเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังเบื้องหน้า เป็นรอยขูดแดง ซ้ำยังมีบางแห่งแถวๆ สีข้างที่มีรอยเล็บกรีดจางๆ จนเลือดซิบ..
“เดี๋ยวผมว่าจะขออาบน้ำแล้วขอตัวกลับกรุงเทพฯ เลยนะครับ ”
เล็กว่าแค่นั้นแล้วรับขวดน้ำเย็นๆ ที่อิริคหยิบส่งให้ขึ้นมาดื่ม รอยยิ้มขอบคุณ ฉายแววยิ้มๆ ในดวงตา แล้วยิ่งฉายแววพราวเมื่อคนในห้องน้ำนั้นก้าวเท้าเปลือยเปล่าออกมา แผ่นอกสีแทนเต็มไปด้วยร่องรอยของฟันคมที่ขบกัน ซ้ำยอดอกช้ำๆ นั้นยังขึ้นสีเสียจนไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ก่อนหน้านี้มันเพิ่งผ่านเหตุการณ์อะไรมา
“จะกลับแล้วหรือเล็ก? นายยังไม่หายดี”
เจ้าของห้องเอ่ยปากรั้ง แต่แขกคนสำคัญที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้กับอีกคนยังคงปฏิเสธนิ่มๆ
“ผมโทรให้น้องชายมารับแล้วครับ ผมอยากกลับบ้าน กลับไปทำอะไรๆ ที่มันน่าจะสะดวกกว่านี้น่ะครับ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เงยมองโตอย่างสื่อความหมาย รอยยิ้มที่ริมฝีปาก เหยียดออกแล้วแนบไปที่ลำคอเย็นของเจ้าของเสื้อเชิ้ต ก่อนจะขบฟันกัดเบาๆ แล้วเป่าลมใส่รอยสัก..
“...”
นั่นเป็นภาพที่ทำให้ อิริคกลืนน้ำลายได้ไม่ค่อยสะดวกนัก กับสถานภาพที่เล็กต้องการประกาศอยู่กลายๆ แต่จะทำยังไงได้เมื่ออีกฝ่ายยืนยันจะขอกลับ ซ้ำยังไม่ทันทำอะไร ไอ้กริ่งหน้าห้องพักก็โดนกระหน่ำรัวๆ ที่อิริคเปิดประตูให้กลายเป็นพวกแฝดสามที่รูปร่างไม่ต่างจากแขกไม่พึงประสงค์อย่างไอ้คนเป็นส่วนเกิน โตหลบอยู่หลังเล็กส่วนพวกเด็กๆ ที่เล็กเรียก วิ่งล้อมหน้าล้อมหลังอย่างกับลูกหมาลาบาร์ดอร์ ความเอะอะโวยวายมีอยู่ได้เพียงชั่วครู่แล้วหายไปเมื่อแขกที่เคยเต็มห้องต่างขอตัวลากลับไปพร้อมกัน ..
.
.
.
..ห้องกว้างเงียบสงัดลงในชั่วพริบตา อิริค ได้แต่เงยหน้าแล้วหัวเราะกับตัวเอง ดูท่าว่าตัวเล็กจะไม่ได้กินได้ง่ายๆ อย่างที่คิดเสียแล้วสิ ..
.
.
.
..แต่ก็ดี..
‘ยิ่งยากมันยิ่งน่าค้นหา..น่าแย่งจะตายไป’
.
.
.
..
ในรถเก๋งคันเล็ก กลายเป็นพื้นที่คับแคบขึ้นมาถนัด เพราะมีแขกไม่พึงประสงค์อย่างโต ที่ตัวก็ไม่ใช่ว่าจะน้อยๆ ซ้ำไอ้พวกแฝดสามยังพูดหรือข่มอะไรมากไม่ได้เมื่อมีพี่ใหญ่อย่างเล็กนั่งอยู่ด้วย ..
แล้วเพราะอย่างนั้นล่ะมันถึงได้เกิดเหตุการณ์ที่ว่าสุดวิสัย ..
ดีวากดเปิดเพลงดึงสติตัวเองกลับพวกคืนมา ซ้ำยังหันไปหาแดนที่ขับรถทุกครั้งที่เสียงครางข้างหลังรถดังขึ้น ผ้าห่มผืนบางที่ติดในรถผืนหนึ่งถูกคลุมไปที่ช่วงล่างของโต จูบกระชากอารมณ์ผสมกับความตื่นเต้นของคนสองคน ที่นั่งข้างๆ แทบจะทำให้ดอนตะกายข้างกระจกรถ ตัวเล็กที่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว นั่งซ้อนอยู่บนตักของโต มือชื้นเหงื่อใต้ผ้าห่มรั้งรูดแก่นเนื้อทั้งสองที่ตอนนี้มันร้อนจนแทบจะหลอมรวมกันได้ เส้นทางที่ถนนรอบข้างมืดมืด โตห้ามเสียงครางของตัวเองไม่ได้ พอๆ กับไม่สามารถที่จะห้ามไม่ให้เล็กทำอะไรได้ดั่งใจ ต่อหน้าพวกแฝดได้ด้วยเหมือนกัน..
“เล็ก..ไม่เอา..ไอ้พวกแฝดอยู่ด้วย..”
เสียงครางที่กำลังผสมเสียงร้องห้าม ดังออกมาเหมือนร้องไห้ แต่ที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มและจูบสูบวิญญาณชุดใหญ่ ..
“..โตจะอายอะไร ..คนเยอะแยะ..”
.
.
.
ในรถคันเล็ก โตได้แต่ปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงคราง อายพวกแฝดสามก็อาย อายตัวเองก็อาย แต่ก็นะโตยังพอเบาใจได้อย่างนึ่ง ..
เบาได้ได้ชัดๆ เลยว่า ..
‘เล็กตัวจริงกลับมาแล้ว ..’
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
