ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง ณ บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ 2 อาทิตย์ต่อจากนั้น
ผมซี เป็นเพื่อนซี้เจ้านายครับ ช่วงนี้มีเรื่องให้หนักใจเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง คือ ไอ้เจ้านาย ที่ตอนนี้เอาแต่จ้องรูปคิมแข่งกับเจ้าออร์ก้า หมาของมันอยู่ “เฮ้อ/หงิง” นั้นไงครับ เสียงถอนหายใจ ทุก ๆ 10 นาที ของพวกมัน ทำให้หนุ่มมาดนิ่งของผมต้องด่างพลอย ด้วยอารมณ์ที่หดหู่ตามไปด้วย ไม่ได้ ๆ ต้องกู้ชีวิตที่สงบสุขของผมคืนมา
“ฮัลโหล ไอ้เลย์เรียกเดอะแก๊งค์มารวมพลบ้านไอ้เจ้านายดิ”
“อืม เดียวไป ตุด ตุด ตุด” เสียงมันยังงัวเงียอยู่เลยจะไหวไหมนะ
“โฮ่ง โฮ่ง” พวกนั้นคงมาแล้ว
“ครับ มาแล้วครับ แกร๊ก อิมซาน” ดูไกล ๆ ก็คิดว่ามันสูงเท่าผม แต่นี่มันสูงกว่า 10 ซม. ได้มั้ง เจ็บใจ
“รู้จักผมก็ดี จะได้ไม่ต้องอธิบายมากมาย ไอ้เจ้านายอยู่ไหน” พร้อมผลักให้คนตรงหน้าถอยออก จากประตู
“เฮ้ย นายอะไร” คว้าแขนอิมซานไว้
“ผมมาหาเจ้านายเรื่องคิม”
“อืม” แล้วนำทางอิมซานไปหาเจ้านายที่นอนกอดเจ้าออร์ก้าแล้วจ้องคิมอยู่
“เป็นเอามากนะนั้น”
“ใช่ แต่นายมาหาเจ้านายทำไม” ซีมอง คนตรงหน้าที่ส่ายหัวไปมา
“ทีแรกกะว่าจะมาอัดมัน แต่ทำไม่ลง งั้นผมคุยกับ......”
“ซี ผมชื่อซี” พูดด้วยหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์
“.......................................”
5 นาที ผ่านไป
“.......................................”
10 นาที ผ่านไป
“โฮ่ง” เจ้าออร์ก้าประมาณว่านั่งเงียบอยู่นาน พูดสักทีซิ
“ผม/...”
“ทำไมเจ้านายต้องไปหาคิมที่โซล ” อิมซานเปิดประเด็นก่อน
“ก็ .............” ซีเลยอธิบายทุกอย่างให้อิมซานฟัง
“ที่ฟังมาผมเข้าใจนะ แล้วไอ้เจ้านายมันจะเอาอย่างไงต่อ” มองไปยังเจ้านายที่หลับอยู่
“อืม”
“ดูจากท่าทางของคุณแล้วชักช้า งั้นผมช่วยอีกแรงละกัน” ซีหรี่ตามองคนตรงหน้า
“ทำไมถึงจะช่วย ” คนตรงหน้ายิ้มที่มุมปาก
“ทุกวันนี้ คิมนั่งเหม่อลอยคิดถึงไอ้เจ้านายไม่เป็นอันทำอะไร พี่ชายอย่างผมทนดูไม่ได้หรอก ” (จะไม่ให้ช่วยได้ไงละ ก็เขาฟังจากเจ้านัสซึกรอกหูทุกวี่ทุกวันจนต้องมาที่นี่ แต่ก็มีของน่าสนใจอยู่ หึ หึ ไม่เสียเที่ยว)
“ขอบคุณที่ช่วยไอ้เจ้านายมันนะ” พูดด้วยหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์
“อ้อ ลืมบอกอีกอย่างไป ผมถูกใจคุณ” กา กา.........
“เฮ้ย ไอ้ซี ไอ้เจ้านายละวะ มัน..........” โจ้กทำหน้างง ที่เห็นเพื่อนซี นั่งนิ่งไม่ไหวติง
จากเดอะแก๊งค์ ก็มีคนอื่น ๆ ที่เคยรวมพลคนกระทืบเจ้านายครั้งก่อน นั่งร่วมวางแผนให้ไอ้เจ้านายที่หลับฝันหวานถึงคิม
ณ บ้านตระกูลคิม
“ไอ้คิม เมื่อไรจะกลับไทยซักทีวะ กูคิดถึง อ้อ เมื่อวานก่อนกูโครตซะใจเลยวะ ไอ้บีทที่เป็นญาติไอ้บี เล่าให้ฟังว่า ช่วงนี้ไอ้เจ้านายผอมเอ้า ผอมเอา ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินนะมึง ส่วนไอ้เจ้าออร์ก้า ก็เหมือนกับไอ้เจ้าของมันนะแหละ........” ช่วงนี้ผมไม่เข้าใจคนรอบข้างเลยที่ชอบเล่าเรื่องของเจ้านายให้ผมฟัง ไม่ว่าจะเป็น พี่อิมซาน ไอ้ดิน กระทั่งไอ้บี แล้วพลอยเล่าเรื่องเจ้าออร์ก้า ว่ามันเป็นโรคซึมเศร้ามองแต่รูปผม เฮ้อ พูดถึงก็สงสารมันจังอยากไปดูว่าเจ้าออร์ก้าเป็นอย่างไงบ้างนะ
“เฮ้ย ไอ้คิม มึงฟังกูพูดหรือเปล่าวะ”
“เออ แค่นี้ก่อนนะ เดียวกูไปหาอิมซานก่อน” หันไปมองพี่ชายที่กวักมือเรียกเขาอยู่
“ครับ พี่อิมซาน”
“คิม พี่ได้เอกสารจากมหาลัยอ่ะว่าให้ไปเรื่องค่าเทอมด่วน”
“จะมีปัญหาได้ไงครับ ก็เมื่อวานผมกับปู่ยังไปธนาคารแล้วโอนไปให้เรียบร้อยแล้วนี่น่า” ก็ผมทำเรื่องโอนกับมือ
“ไม่เกี่ยวกัน คิมจะต้องไปเซ็นเอกสาร .....” หึ เดียวนี้มีด้วยเหรอ
“แต่”
“เถอะน่ากลับไทยกัน.......พี่ไปด้วยหายห่วง ” อืม ใช่เราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ผมเดินมาช่องประตู 10 ก็เห็นป้ายชื่อของผม ซึ่งไม่เข้าใจว่ามันจะมีป้ายและมารับผมเยอะขนาดนี้ ขนาดเดอะแก๊ส์เพื่อนเจ้านาย พี่ต้น และคนที่หน้าคล้าย ๆ เจ้านายก็มาด้วย แต่ก็ไร้เงาคนที่ผม เฮ้อ พูดขนาดนั้นใครเขาจะมารับ
“ไอ้คิม กูคิดถึงมึง” ไอ้ดินกระโดดกอดซะแน่นเลย ทำเอาทัวร์ต่างชาติที่มาเที่ยวมองพวกผมแล้วถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน เลยต้องรีบแกะมือตุ๊กแกของไอ้ดินออก ไม่งั้นคงมีสองและสามตามมาติด ๆ เพราะดูจากสีหน้าแต่ละคนแทบจะอุ้มผมไปส่งที่รถแล้ว
“คิม ไปรถกูนะ” ไอ้ดินมองผมแล้วจูงมือให้ไปที่ลานจอดรถ
“ คิม งั้นพี่ไปกับซีละกัน”
“ครับ” พี่อิมซานไปสนิทกับพวกนั้นได้อย่างไงกันนะ แต่ก็ชั่งเถอะ ระหว่างเดินไปที่ลานจาดรถ ผมเห็น
เจ้านาย ถือดอกไม้หลากสีที่ร่วมกันอยู่ช่อเดียวกัน เดินเข้ามาแล้วคุกเข่าต่อหน้าผม
“คิม ผู้ชายคนนี้อยู่ไม่ได้ถ้าขาดคุณ ผมขอโทษ รักคิมนะ คืนดีกันเถอะ” อึ้งเลยซิครับ
“นายรู้ไหมว่าผมชอบดอกไม้อะไร” เจ้านายอึ้ง
“.........” ดอกอะไรหว้า
“เออ ดอกไม้นี่ไง” พร้อมชูให้คิมดู คิมรับแล้วยื่นไปให้ชายหนุ่มที่เดินผ่านมาพอดี พร้อมพูดอะไรซะอย่างชี้มายังเจ้านาย (ทำไมถึงสั่นวะ ขนลุกเลย)
“คิม ยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม”
“เจ้านายแค่ชื่อดอกไม้ที่ผมชอบคุณยังไม่รู้เลย คำว่ารักของคุณมันเลยติดลบ ไปกันเถอะดิน อ้อ แล้วคนเมื่อกี้เขาฝากมาบอกว่าชอบนายอ่ะ” ชี้ไปยังชายคนนั้น ส่งยิ้มให้ แล้วเดินมาดึงเจ้านายที่พยายามขัดขืนให้ลุกขึ้นตามเขาไป
“เฮ้ย กูไม่ชอบกล้ามปู ปล่อยกู คิมรอผมด้วย คิมมมมมมมม”
ณ บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ (ตอนนี้เป็นที่ตั้งฐานลับพิชิตใจคิมซะแล้ว)
“เฮ้ย ไอ้เจ้านายอย่าเงียบซิวะ เป็นไงบ้าง” ไอ้โจ้ก ถามแบบอยากรู้สุด ๆ
“กูแทบจะไม่หลุดจากกล้ามปูซะแล้ว แค่คิดก็........แต่แม่งใครเป็นคิดวะแผนนี้”
“ของไอ้บีมันอ่ะ ” บีทตอบ ทุกคนพร้อมหันมามองบีเป็นตาเดียว เพราะไม่คิดว่าหน้าตามที่ไร้อารมณ์นั้นจะหวานปานนี้
“อืม กูเอง ง้อไอ้ดินทุกทีก็ได้ผลนิ” คนพูดหยักไหล่ ย่างบาร์บีคิวต่อ
“........./.........”
หลังจากนั้นก็มีหลากหลายกลยุทธ์จากเหล่านักรักแนะนำเจ้านาย แต่ก็ถูกคิมปฎิเสธทุกครั้งไป
12.00 น. ณ มหาลัย..............
“คิม เจ้านายมาหาวะ” หัวหน้าห้องตะโกนบอกขณะที่คิมคุยกับเดอะแก๊งค์อย่างออกรส (หึ วันนี้มาไม้ไหนอีก)
“คิมครับ เจ้านายมีอะไรจะบอก”
“ว่ามาดิ” เจ้านายสูดหายใจ
“หน้ามืดเหรอ หน้ามืดเหรอ สีฟ้าซิครับ”
“..........................................” เอิ่ม =_=!
“โธ่ คิมไม่รับมุกผมเลย สีฟ้าเวลาหิวไง ไปกินข้าวกับผมเถอะ เอาข้าวกล่องมาด้วย” พร้อมยื่นข้าวกล่องในชีวิต
ของตัวเองออกมา แต่ทันใดนั้นลูกบอลเจ้ากรรมดันมาโดนมือจนข้าวกล่องแตกกระจาย
“...........................................”เจ้านาย เดินไปเก็บข้าวกล่องแล้วเดินจากไป (ใครเตะวะ อย่าให้รู้นะมึง อาย)
“เฮ้ยไอ้เจ้านายเป็นไงบ้างวะ ” เลย์และทุกคนที่เฝ้าดู ถามผลงานจากเจ้านายที่เดินถือข้าวกล่องกลับมา
“เชี้ย ใครเป็นคนคิดวะ”
“กูเอง ทำไมเหรอ” โจ๊กยกมืออย่างภูมิใจ
“ไอ้โจ๊ก กูแนะนำว่าอย่าไปเล่นมุกให้ใครฟังอีกนะ”
“ทำไมวะ กูว่ามุกนี้ เจ๋งสุดเท่าที่กูเล่นให้ไอ้ซีฟังเลยนะ” ทุกคนมองไปยังซี แล้วคิดกันว่าใครให้มึงเอามาตราฐานความฮากับไอ้ซีวะ
“เออ กูห้ามมึงละกัน แต่ตอนนี้กูโครตอายเลยวะ” ทุกคนอมยิ้มพร้อมอิมซานที่เดินเอาขยะมาทิ้งแล้วได้ยินพอดี
“ฮา ฮา มึงก็กล้าทำ หน้ามืดเหรอ สีฟ้าซิครับ ฮาวะโครตเป๊ก” ทุกคนปล่อยก๊ากกันออกมา (เอิ่ม ผมจะง้อคิมสำเร็จไหมเนี่ย) แต่อยู่ ๆ ลูกบอลเจ้ากรรมก็พุ่งมายังหัวเจ้านายพอดี
“ตุบ!”
“ เฮ้ย!!ไอ้เจ้านาย!!!” อิมซานได้ทีเลยรีบวิ่งไปหาคิม
“คิม คิม ”
“ครับพี่อิมซาน” ร่างบางสงสัยพี่ชายวิ่งมาทำไม มีอะไร
“แฮ่ก แฮ่ก เจ้านายมัน โดด(โดน)%@ แฮ่ก แฮ่ก $% ตึก(บอลหล่นตุบ)” ร่างบางไม่ได้ฟังจนจบ ก็รีบวิ่งออกไป อิมซานเลยต้องวิ่งพาไปคิมไปหาเจ้านาย (ทำไมเจ้านายถึงคิดสั้นอย่างนี้ละ ทำไมถึงถอดใจง่ายจังหรือเขาเล่นแรงไปหรือเปล่า อย่าเป็นไรนะ)
“ตึก ตึก เจ้านาย เจ้านาย เป็นอะไรหรือเปล่า ” คิมกอดเจ้านายที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“เจ้านาย ไม่มีวีแววตอบโต้กลับมา”
“ฮือ ฮือ ทำไมนายคิดสั้นอย่างนี้ละ ฮือ ” ร่างบางสะดุ้งที่อยู่ ๆ ก็มีมือมาลูบหัวเขา
“คุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม ”
“อืม ผมยกโทษให้คุณแล้ว” คิมกอดเจ้านายแน่นกว่าเดิม
“เป็นแฟนและเป็นคนรักผม ตกลงนะครับ” พร้อมจับแก้ม คนตัวเล็ก
“ครับ ผมตกลง แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” ทั้งสองกอดกันแน่นพร้อมแลกจูบที่โหยหามานาน
“เออ มึงครับ พวกกูอยู่ด้วย เกรงใจกันหน่อย ด้วยความหมั่นไส้ คิมครับไอ้เจ้านายไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรอก มันแค่โดนลูกบอลจากฝีเท้าไอ้หมีมันเตะอัด ทำให้ที่รักของคิม สลบไปอ่ะครับ” ซีได้ทีแก้แค้นเพื่อนตัวดีที่ทำให้เขาต้องค่อยดูแลทั้งคนทั้งหมา
“พลั่ก โอ๊ย” คิมพลั่กเจ้านายออก ด้วยแรงกระแทกทำให้หัวโขกกับขอบเตียงซ้ำรอยเดิมจนต้องเอามือกลุ้มหัวไปมา
“ผัวะ ผัวะ คิมอย่าทำพี่ซิครับ เขาแค่วิ่งไปบอกเองนะ”
“ไม่ ผัวะ” เดอะแก๊งค์หันมามองหน้าเจ้านาย แล้วคิดเหมือนกันว่า ไอ้เจ้านายมึงได้เมียดุวะ
หลังจากนั้นผ่านไป
ณ บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่
ตอนนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าคิดถูกแล้วเหรอที่ยกโทษให้เจ้านาย เพราะตอนนี้เหมือนผมกลับมาเลี้ยงหมูซะมากกว่า อ้อนผมทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่เจ้าออร์ก้า ที่ค่อยเดินตามผมเกือบทุกฝีก้าวและที่ทำให้ผมแปลกใจมาก ๆ เจ้าออร์ก้ามันจะค่อยคาบของเล่นมาให้ผม จากนั้นมันจะแสดงให้ผมดูหลายอย่างเลยละ ล่าสุดบวกเลขครับ เห็นครั้งแรกอึ้งเลย มันทำได้ไง
ที่กลับมาตอนแรกผมก็ไม่ค่อยอยากยกโทษให้เจ้านายหรอกครับ ผมตัดใจแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็มีไอ้ดินและไอ้รินเป็นคนอธิบายทั้งหมด ทำลายเกราะที่ห้อหุ้มหัวใจของผมจนหายโกรธไปเลย หลัง ๆ เจอเจ้านายมาง้อ จะยกโทษให้ มันก็ง่ายไป เลยต้องขอแกล้งซักหน่อย ช่วงนี้รู้สึกว่าเจ้านายไม่ขัดใจผมเลย อิ อิ ^^ มีความสุขจัง (ณ เวลานั้นเอง ก็ทำให้ซีได้ปลดละวางการดูแลเจ้านายกับเจ้าออร์ก้าไปได้ แต่ซีก็อดคิดไม่ได้ว่าคิม แกลากพี่ชายกลับไปโซลเลยไป ทำให้ชีวิตหนุ่มมาดนิ่งของเขาผิดจังหวะไปหมด TOT)
จบภาคจ้า
.......................................................................
และแล้วเจ้านายก็ง้อคิมได้สำเร็จ อาจจะลงเอยตามที่คนอ่านลุ้นไว้หรือเปล่านะ คริ คริ คนเขียนต้องขอบคุณอีกครั้งนะ ทุกเม้นต์ ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ได้ส่งกำลังมาให้คิมจังและคนเขียน ที่ทำให้เรื่องดำเนินไปถึงจุดนี้ได้ แต่ก็แอบคิดอยู่ว่าจะเขียนต่อในภาคชีวิตหลังจากนั้นดีไหมน่า (หากดันมาเยอะ ๆ อ่ะนะ ^^)
และขอฝากเรื่อง นายน่ะเหรอ คือ คุณแม่ของผม ด้วยนะ ^^คนเขียนไปก่อนดีกว่า
กอด ๆ ทุกคนนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
