CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Love_ewan ที่ 24-11-2012 21:51:04

หัวข้อ: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 24-11-2012 21:51:04

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อ ความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 24-11-2012 22:06:33

ได้อ่านนิยายในเล้ามามากมาย (คริ คริ เพื่อสมัครสมาชิกได้) ขอขอบคุณคนแต่งทุกท่านนะครับ ที่เขียนนิยายดี ๆ แบบนี้ เรื่อง เออ กรูร้าย .........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ เป็นนิยายสั้นเรื่องแรกที่แต่ง(ดองไว้นาน  o22) อย่างไงก็ฝากผู้อ่านทุกคนด้วยนะครับ    o18


////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


เออ กรูร้าย .........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ

บทนำ


“คิมจัง”  ตื่นหรือยังจ๊ะ แม่จะไปทำงานแล้วนะ

“ครับแม่  คิมตื่นแล้ว”  เด็กชายตัวเล็ก ผิวขาวผอมบาง อายุราว ๆ 10 ขวบ  วิ่งไปกอดแม่ไว้แน่น   

“แม่ครับ คิมฝันว่ามีผู้ชายชุดดำน่ากลัวมาก ๆ  แล้ว คุณย่า ก็มารับแม่ไปอยู่ด้วย แต่คิมรั้งแม่ไว้” เด็กชายกอดแน่นเดิม

“คิมจัง  ฝันร้ายกลายเป็นดีนะจ๊ะ” พิมพ์กอดเด็กชายที่เอาหน้าซกอก แต่สีหน้าของคนเป็นแม่เริ่มเครียดอย่างเห็นได้ชัด (ทำไงดี พวกมันรู้ได้อย่างไงว่าเราอยู่นี้  ไม่ได้ละ ต้องไปจากที่นี่แล้ว  เธอจะต้องหนีไปจนถึงเมื่อไร)

“แม่อย่าทิ้งคิมไปนะ”

“คิมจัง” จับไหล่เด็กชายที่หยุดร้องไห้ มองตาแม่อย่างตั้งใจ (ถึงเวลาที่ต้องบอกคิมแล้วซินะ)

“หากวันนึงแม่ไม่อยู่แล้วจงจำไว้นะลูก ว่าแม่จะอยู่กับเราเสมอนะ” พลางกอดลูกไว้ แล้วหยิบสร้อยที่คล้องแหวนวงเล็กสลักอักษรไว้ 2 ชื่อ นำไปคล้องคอลูกชายสุดที่รักของเธอ

“อะไรครับ เนี่ย” เด็กชายถามอย่างกระตือรือร้น

“สร้อยและแหวนเส้นนี้คือตัวแทนแม่กับพ่อจ๊ะ  หากวันนึงลูกได้เจอคุณพ่อ ยื่นสิ่งนี้ให้คุณพ่อนะลูก” พิมพ์กอดลูกชายอีกครั้ง เธอไม่อยากสิ่งที่คิดไว้เป็นจริงเลย

“ครับ  คิมจะรักษาเป็นอย่างดีเลย” เด็กชายยิ้มหน้าบานอย่างดีใจ นี่เป็นครั้งแรกที่แม่เอ่ยถึงพ่อ ^^

“อ้อ คิมจัง วันนี้เราต้องย้ายไปต่างจังหวัดกันแล้วละ  ลูกรีบไปเก็บของที่จำเป็นแล้วรีบลงมา เจอกันอีก 10 นาทีนะ” พิมพ์รีบกำชับลูกชายอย่างเร็ว

“ครับ รอคิมแป๊บนะ” เด็กชายไม่ได้ติดใจอะไรนัก  เพราะส่วนใหญ่เขากับแม่ก็ย้ายที่อยู่บ่อยเป็นประจำอยู่แล้ว

“แกร๊ก เสียงประตูด้านหน้า  ที่มีคนพยายามไขเข้ามา” พิมพ์ได้ยินสิ่งผิดปรกติแล้วรีบคว้ากระเป๋าและลูกชาย ออกจากบ้านทางด้านหลัง  ทั้งสองวิ่งออกทางด้านข้างของซอย แล้วให้ลูกชายหลบอยู่มุมถนนก่อน

“คิมจัง รอแม่แป๊บนึงนะ  เดียวแม่ไปซื้อน้ำมาให้ก่อน” พร้อมกับยื่นของไว้กับลูกชายที่พยักหน้ารับรู้ว่าแม่พูดถึงสิ่งใด  เด็กชายรีบเอาของมาซุกแล้วหลบมุมผู้คน

“เอี๊ยด ปังงงงง  กริ๊ด ช่วยด้วยค่ะ  คนถูกรถชน  ช่วยด้วย”  เด็กชายได้ยินเสียงคนบนถนน เอ๊ะ อะ เสียงดัง  แต่ภาพที่เห็นทำให้เขารีบวิ่งไปยังคนที่นอน หายใจรวยรนนอนบนกองเลือด

“แม่ !   แม่ครับ  อย่าเป็นอะไรนะ  ฮึก ไหนบอกว่าจะอยู่กับคิมไง ฮือ  คุณย่า คุณย่าอย่าเอาแม่ไปนะ  เอาคิมไปแทนนะ คิมขอร้อง ฮือ ฮือ ” เด็กชายกอดร่างแม่ไว้แน่น

“คิม คิม คิมจัง  ฟังแม่นะลูก  หนีไป อย่าให้พวกมันจับได้” พิมพ์บอกลูกอย่างออกคำสั่ง

“ไม่เอา ฮือ ฮือ คิมจะอยู่  ฮึก  กับแม่   ใครก็ได้ช่วยแม่ผมที ใครก็ได้” เด็กชายกอดแม่แน่นกว่าเดิม  แต่คนรอบข้างเพียงแต่ยืนมองดูเท่านั้น  แต่มีบางคนช่วยโทรแจ้ง 911 ให้แล้ว ระหว่างเสียงรถพยาบาล บวกกับคนชุดดำกำลังวิ่งมาไกล ๆ

“คิม มันกำลังมา อย่าร้องไห้ แม่ไม่ตายหรอกน่า   เจอกันที่เดิม หนีไปซะ  ไป!! ”  พิมพ์ตะโกนบอกลูกชายให้รีบหนีชายชุดดำที่กำลังวิ่งมา พร้อมกับแสงของพิมพ์ค่อย ๆ มืดลงไป


เวลา 00.30 น. เป็นเวลา 5 วันแล้ว  ที่คิมรอแม่ยังจุดนัดพบในซอยเล็กหลังภัตรคารแห่งหนึ่ง เด็กชายคตตัวน้ำลูบท้องไปมา ในกล่องลังขนาดใหญ่ นึกถึงอาหารที่กิน แต่ทำไมกินแล้วไม่อิ่มเสียที  “อ้า กลิ่นหอม  หอมจัง”   ค่อย ๆ  เดินไปยังคนงานสวมชุดขาวถือถุงอาหาร    เร็วกว่าความคิด  รีบวิ่งไปยังคนงานคนนั้น เพื่อจะขออาหารในมือที่กำลังจะทิ้ง   แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะถุงอาหารนั้น มันลอย พิ้ว ไปลงถังขยะเรียบร้อย    คิมยืนมองอาหารที่ถังขยะกลืนน้ำลาย อย่างชั่งใจ “เอาไงดี หิวจัง” ระหว่างนั้น ความคิดก็แบ่งเป็น 2 ส่วน   (คิมมองท้องที่ร้องประท้วงว่า “เอาอาหารลงมาซักทีดิวะจะทำงาน” อย่างโกรธ) กับ (ไม่ได้นะน้องคิม อาหารอะไรร่วมกันมักก็ไม่รู้ เดียวท้องเสีย  อยากกินอาหารต้องทำงานดิมีเงินแล้วไปซื้อมากิน)  คิมส่ายหัวไปมา “ทำงาน ใช่ ”  ตัดสินได้จึงหลังจะเดินกลับไปยังบ้านกล่องของเขา

“เฮ้ยไอ้น้อง  อยากได้เงินหรือเปล่าวะ ” เสียงเด็กผู้ชายอายุมากกว่าประมาณ 17-18 ปี กับพวกด้านหลังอีก 3-4 คนร้องถาม

“อยากได้ครับ แต่   อะ  เออจะให้ผมทำอะไรครับ”  พร้อมกับตาเป็นประกายอย่างดีใจ

“โอ๊ะ  ดีมาก เราช่วยไปซื้อถุงยางอนามัย 5 กล่องที่เซเว่นโน่นให้หน่อยดิ” ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก แล้วหันไปมองเพื่อนที่เหลือ

“เฮ้ย  ไอ้เอก มึงจะบ้าเปล่าวะให้เด็กไปซื้อ” เด็กหนุ่มผิวเข้ม ตะโกนบอกเพื่อน

“ไม่เป็นไรครับพี่  เดียวผมไปซื้อให้แต่ได้หรือเปล่าไม่รู้นะครับ”  รีบบอกคนชื่อเอกอย่างเร็วกลัวเงินจะหลุดลอยไป

“เห็นไหมไอ้โบว์  น้องเขาเต็มใจ  เอ้า เอาเงินไปที่เหลือไม่ต้องทอน  แล้วเอาของไปให้พวกกูตรงซอยโน่นนะ” คนชื่อเอกชี้ไปยังซอยเล็กมืดมุมหนึ่ง  คิมรีบวิ่งไปซื้อถุงยางมา ปรากฎว่าได้กลับมาดีใจมากที่ได้เงินมาซื้อข้าวกิน  จึงรีบวิ่งเอาของที่คนชื่อเอกฝากซื้อ   

“นี่ครับ ของที่ซื้อ”

“เออ ขอบใจ” เอกรับไว้แล้วแจกถุงยางให้เพื่อน ๆ   

“ผมไปแล้วนะ  อะ พี่ดึงมือผมไว้ทำไมครับ”  คิมทำหน้าสงสัยกับมือที่ถูกรั้งไว้ไม่ให้เขาไปแล้วคนที่เหลือ ค่อย ๆ เดินมาล้อมไว้ 

“ค คือ  พี่ครับปล่อยเถอะครับ  ผมซื้อของมาให้แล้วนะ”  พลางดึงแขนตัวเองออกอย่างหวั่น ๆ

“555  ยังโว๊ย มึงยังทำสิ่งที่กูจ้างไม่ครบเลยว่ะ” ไอ้เอก พูดกับอาการหายใจถี่ ๆ มองคนตรงหน้าแล้วเลียปาก

“อะ อะไรครับพี่  ผมก็ซื้อของที่สั่งมาแล้วไง”  งง จริง ๆ  ก็เขาซื้อมาให้แล้วจะเอาอะไรอีก

“ก็นี่ไงละ”  ไอ้เอก พลักคนตรงหน้าให้ล้มลงพื้น ไม่นานพวกที่เหลือ จับแขนและขาไว้  ไอ้เอกขึ้นคร่อม  จนคิมตกใจกับเหตุการณ์ที่ขึ้นตรงข้างหน้า

“ปล่อยผมนะ ปล่อย อ่า ปล่อยผม ” ไอ้เอกกระชากเสื้อขาดติดไปกับมือ   ระดมจูบที่ซอกคอ อีกคนก็ถอดกางเกง จนร่างเล็กสะดุ้ง

“อย่าครับ  อย่าทำผม  อะ อ่า อย่า  เจ็บ  เจ็บ อย่า ” คิมเอามือปัดป้อง ไปมา สะดุ้งอีกครั้งกับด้านหลังที่พยายามจะเข้ามาในตัวเขา

“ปิ๊ด ปิ๊ด  หยุดนะ นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ ” ผู้พิทักษ์สันติราษฎ์รีบเข้าชาร์จจับกุมคนทั้งหมดในเหตุการ์ณอย่างรวดเร็ว

“ไอ้แนวไปดูเด็กดิ” ดาบตำรวจแน่วแน่ รีบไปดูเด็กชายที่ร้องและสั่นอยู่มุมผนัง

“น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า ”

“อะ  พี่อย่า ฮือ  อย่า ฮึก อย่าทำผมเลย  อย่าทำผมมมมม ” คิมร้องสุดเสียงกับร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำ ล้มลงแน่นิ่งไปกับพื้น 

To Be Continued. .   o22

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 24-11-2012 22:21:57

ตอนที่ 1  ไอ้เด็กส่งหนังสือพิมพ์

เฮือก !  เสียงร่างบางสะดุ้งตื่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากฝันร้าย   เด็กหนุ่มก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้เหมือนไม่มีวันจะสิ้นสุด  นี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วซินะแต่ก็ยังฝันวนเวียนตอกย้ำกับสิ่งที่เจอ  ถึงแม้หลังจากนั้นเขาจะถูกส่งโรงพยาบาล ส่วนเด็กพวกนั้นก็ถูกจับกุมดำเนินคดีไป  แต่ก็โล่งใจที่วันนั้นไม่ได้ถูกข่มขืนจนสำเร็จ เพราะผู้หมวดแดนและดาบแน่วแน่มาช่วยไว้ทันเสียก่อน จากนั้นก็ถูกส่งมาอยู่โบสถ์ห่วงใยใจรัก   คิมมาที่โบสถ์แห่งนี้ในครั้งแรก ทำเอาคนรอบข้างเป็นห่วงอย่างมาก  เพราะเป็นเด็กชอบเก็บตัว  ไม่พูดอยู่เป็นอาทิตย์ แต่ก็มีนางฟ้าตัวน้อยนามว่าริน  รินลดา เป็นคนที่เปิดหัวใจของคิมที่ปิดตายไว้ ทั้งสองสนิทกันมาก  จนอายุ 12 ปี  รินก็ถูกพ่อแม่อุปถัมภ์รับเป็นลูกบุญธรรม  จนย่างเข้าปีที่ 21 ก็ยังไม่เจอแม่(ที่ยังคงหวังให้มีชีวิตอยู่)กับรินอีกเลย …

ติ๊ด ๆ ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกเวลา 04.00 น.  เด็กหนุ่มตบหน้าแรง ๆ  ไปมา (ไม่ ไม่  ไอ้คิม มึงเป็นคนใหม่แล้ว  อย่าเอาเรื่องเก่า ๆ  มาคิด ต้องเดินไปข้างหน้า)  ไม่นานก็ลุกออกจากเตียงรีบเข้าห้องน้ำ  แต่งตัว จดอะไรลงกระดาษแล้วแปะที่บอร์ดกลาง   จากนั้นก็ควงสาวน้อยชื่อว่า บูริน  ปั่นออกไปยังร้านส่งหนังสือพิมพ์

“โอ๊ะ น้องคิม  เดียวนี้ออกมาส่งหนังสือไวนะจ๊ะ”  ป้าจุ้ ร้องทัก พร้อมทำท่าออกกำลังกายยามเช้า
 
“ครับ วันนี้มีลูกค้าเพิ่มเลยต้องมาเช้าหน่อย”  คิมหยิบหนังสือพิมพ์ ขว้างไปยังหน้าบ้านของแต่ละหลังไปเรื่อย  ๆ  จนถึงบ้านสุดท้ายกำลังจะขว้าง  แต่

“เฮ้ย ไม่ต้องขว้างเดินเอามาให้ที่หน้าประตูเลย”  คนตัวสูงขาวหันหลังพูด ขณะให้อาหารเจ้าหมาน้อยพันธุ์ชาร์ไป่ สีน้ำตาลอ่อน อย่างอารมณ์ดี

“อะ เออ  งั้นผมเสียบไว้ที่หน้าประตูนะครับ” 

“ไม่ต้องละ  คุณเอามาให้ผมเลย ” คนตัวสูง เดินมายังหน้าประตูแล้วทำหน้าสงสัยกับท่าทางของเด็กส่งหนังสือพิมพ์ที่พยายามยื่นมือสุดแขนส่งมาให้เขา

“คุณครับหลับตาทำไมครับ  โอ๊ย!  เจ็บนะโว๊ยปามาที่หน้ากูทำไม”  คนตัวสูง หน้าแดงด้วยความโกรธ มองไปยังร่างเล็ก ที่ปั่นจักรยานหนีไป   

“มึง ถ้าเจออีกมึงไม่รอดแน่”

“แฮ่ก  แฮ่ก  ”  เอาอีกแล้วนะเรา  ตกใจเป็นแบบทุกทีเลย  ขอโทษนะครับคุณลูกค้า  แต่ผมมีภาระกิจปังคุงต้องไปเตรียมอาหารให้น้อง ๆ ก่อนนะ  เดียววันหลังค่อยมาขอโทษละกัน ขอทำใจก่อนนะ


 To Be Continued

++++++++++++++++++++++
แหละแล้วก็เริ่มด้วยตอน 1 เสียที  :เฮ้อ:  ฝากคนอ่านด้วยนะ :o8:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ELMI ELMA ที่ 24-11-2012 23:42:06

 :mc4:+1 เป็นกำลังใจให้นะค้าาาา   :a2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 2
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 24-11-2012 23:51:43

ขอบคุณนะครับ คุณ ELMI ELMA   :sad4: 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนที่ 2  ยัยเหมียว/....TOT..../ไอ้ปูมะพร้าว

แกร่ก  แกร่ก ผมปั่นสาวน้อยบูรินอย่างเบามือ  แค่รก ๆ   เธอบ่นอย่างอารม์เสียและงอนผมครับ  เพราะตอนนี้ห่วงโซ่ของเราได้ขาดไปแล้ว  อ่ะ TOT จะทำอย่างไงละทีนี้   ก็ต้องง้อซิครับเลยดึงเธอไว้ข้างเอวพร้อมจูงเธอแล้วเดินไปด้วยกัน   แต่ แต่ ความหวานเริ่มจางลง เหนื่อยมากครับ เหนื่อย  เมื่อไรจะถึงโบสถ์ละเนี่ย

“นาย  นายคนนั้นนะ ชื่อคิมหรือเปล่า” เสียงใส ๆ ของสาวน้อยบนรถมาสดร้า สีขาวร้องเรียก เจ้าของชื่อหันไปยังต้นเสียง พร้อมกับปล่อยบูรินโดยไม่รู้ตัว  (กิ๊กรึเปล่าอ่ะ บูรินไม่ยอมนะ)

“ริน รินลดาใช่ไหม ”  ผมยิ้มกว้างอย่างรอคำตอบ

“กริ๊ดดดด    ใช่ ไอ้คิมของรินด้วย  ดีใจที่สุดเลย”  ไม่รอช้าต่างคน ต่างวิ่ง(หรือกระโดดก็ว่าได้ ทุกคนอาจจะคิดว่ารินอยู่บน คิมอุ้ม แต่โนงับ  รินอุ้มคิมคร๊าบ)  กอดแน่น ๆ   ให้หายคิดถึงเพื่อนรักที่สุดไว้

“แค่ก ๆ  ไอ้รินปล่อยกูได้แล้ว กระดูกจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ  แล้วเนี่ย”

“ทำไมกัน เดียวนี้กอดนิด กอดหน่อย ไม่ได้เลยนะ  คิมจัง ”  หน้าแดงเลยครับ นานแล้วที่จะมีคนเรียก ไอ้รินเอามือขยี้หัวผมไปมา  อ่ะ เพิ่งสังเกต   ยัยตัวเล็กของผมตอนนี้สูงกว่านิดนึง ชิส์ ยอมไม่ได้ครับ TOT

“ไอ้คิม  แกจะไปไหนอ่ะ แล้วทำไมเหงื่อเต็มตัวเลย ”  รินจับตัวผมไปมา  เอาเข้าไป  เอาเข้าไป จับน้องชายผมด้วยเลยไหมคร๊าบ^^

“อะ เออ พอดีว่าบูรินเขางอน กูเลยไปง้อเขา ค่อย ๆ  เดินมา แต่ระยะทางมันไกลเลยยังอยู่ตรงนี้เอง”

“เฮ้ย ไอ้คิม  แกมีแฟนแล้วเหรอวะ เรียน อยู่คณะไหนบอกหน่อยดิ อ้อแล้วแกเรียนที่ไหน” ตาประกายเชียวนะแม่คุณ 

“กูเรียน .... ส่วนแฟนกู โน่น นั่งหน้าง้ออยู่ตรงโน้น”  ผมชี้ไปยังจักรยานทรงแม่บ้านที่นอนอยู่ข้างทาง

“กริ๊ดด  ดีใจจัง กูก็อยู่มหาลัยเดียวกันกับมึง   แฟนสวยดีนะ แต่ตอนนี้แนะนำไปทำศัลยกรรมก่อนไป โน่นมีร้านซ่อมพอดี”  ผมหยิบบูรินสุดที่รักไปฝากไว้ให้หมอเขาศัลยกรรมโซ่รักของเราก่อน  จากนั้นผมก็ขึ้นรถไอ้ริน แวะหาน้อง ๆ ของเรา แล้วไปมหาลัยด้วยกัน   


07.00 น.

“รถหน้ามหาลัยทำไมติดอย่างนี้ละเนี่ย   ปิ๊น ปิ๊น  พี่โจ๊ก วันนี้ทำไมรถติด”  ไอ้รินถามรถคันข้างหน้า  คงรู้จักกันครับ

“ไอ้รถปอร์เช่ ข้างหน้าอะดิ ไม่ยอมไปซักที ไฟก็เขียวแล้วมันนอนอยู่เนี่ยกูละเซ็ง”  โจ๊กเกลาหัวทำหน้าเซ็ง  อ่ะ คิก คิกเหมือนลิงเลย  ปัง! ผมมองไปตามต้นเสียง อ้าว ไอ้รินลงจากรถครับ 

“พี่โจ๊ก เพื่อนพี่ใช่เปล่า  ไปปลุกพี่เขาดิ” 

“ไม่เอาอ่ะเดียวมันส่งตรีนมาให้ไม่คุ้มอ่ะ หนูรินเชิญเลยคร๊าบ”  อ้าวไอ้บ้านี่  แต่

“ก๊อก ก๊อก    คลิ๊ก  นี่คุณอย่าจอดรถขว้างทางอื่นซิค่ะ  ถ้าจะนอนหลับก็กลับไปบ้านซะ” ไอ้ริน  คร๊าบ  อย่าบ้าจี้ตามคำมันคร๊าบ  กลับมาด่วนเลยเพื่อนรัก

“อะไรครับ พื้นที่รถวิ่งก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ”  อ่ะ เสียงคุ้นจัง แต่ช่างเถอะคร๊าบเพื่อนรักกลับมาเถอะ

“นี่คุณ  บนถนนนะคะ ดูโน่นไฟเขียวแล้ว มารยาทอ่ะมีไหมคะ” 

“โอ๊ะจริงด้วย  ขอบคุณนะยัยเหมียว  เอี๊ยด  ปริ๊น ปริ๊น”  ไอ้รินอึ้งเลยครับ ไม่สามารถสรรหาคนใด ๆ  ด่าได้ เพราะเขาไปแล้วครับ   

“ไอ้  ไอ้ปูมะพร้าว” 

“ไอ้คิม แกทำไมไม่ขับมารับให้กูขึ้นวะ”  ผมมองมันอายป่นเซ็ง

“กูขับไม่เป็น    ไอ้รินกูว่ารีบออกรถได้แล้วมั้ง รถคันข้างหลังด่าเรากันหมดแล้วคร๊าบ  แต่ไอ้รินทำไหมเรียกมันว่าไอ้ปูมะพร้าวอ่ะ” งง ครับ   

“ถ้ามึงเห็นแล้วจะเข้าใจ ตัวใหญ่ ชอบวางก้าม ไม่สนใคร จนโดยรถเหยียบไง  ฮา ฮา สะใจ”  โอ๊ะ เพื่อนรินช่างบรรเจิดยิ่งนัก คิดได้อย่างไงวะครับ   


To Be Continued

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mro ที่ 24-11-2012 23:53:49

ติดตามเรื่องใหม่ค่า สนุกดีๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 3.1
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 25-11-2012 00:46:40

ตอนที่ 3.1  ไปเที่ยวทะเลหรือนรก

พอเข้ามาถึงโรงอาหารคนเยอะมาก  แต่พอจะนั่งก้นยังไม่แตะเก้าอี้  ก็เจอบทสนทนาเรื่องกิจกรรมเลยครับ

“คิม แกได้ข่าวหรือยัง ว่ามีกิจกรรมชมรมรักทะเล แกกับพวกเราต้องด้วยไปนะ”  ไอ้แจ้ง  สาว CCN ของกลุ่ม รู้ทุกเรื่องยันข่าวกอสซิปอาจารย์

“อืม  ชมรมรักทะเล  ตรงมาก  รักทะเล  เลยไปเที่ยวทะเล แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับพวกเราละไอ้แจ้ง” ไอ้พิณ สาวเจ้าวิเคราะห์ เจาะลึก จนคิดไปก็เท่านั้น ถามอย่างเซ็ง ๆ

“ก็อาจายร์เมย์ บอกฉันมาอ่ะดิ ว่าเดอะแก๊งค์เราต้องไปทำกิจกรรมกับชมรมรักทะเล เพราะพวกเราไม่ได้ลงชมรมอะไร แล้ว  อาจารย์เห็นพวกเราว่างเลยขอแก่นบังคับให้ไปอ่ะดิ”  ไอ้แจ้งพูดกระซิบกระซาบเหมือนเมาส์ใครที่เดินผ่านมา จริงครับอาจารย์เมย์ เดือนผ่านพวกเราไป

“แล้วไงอ่ะ”  ไอ้ดิน  หนุ่มหวาน  นั่งแทบจะเกาะไอ้บีเหมือนลูกลิงเกาะแม่อยู่แล้ว แต่มันเป็นแฟนกันครับ

“วันไหนวะ ไอ้แจ้งกูจะได้จัดตารางทำงานถูก”  ผมเริ่มกังวลครับ  ภาระกิจปังคุงยิ่งเยอะซะด้วย

“วันพรุ่งนี้จ้า”

“เฮ้ย! ว่าไงวะไอ้แจ้ง  แกทำไมเพิ่งมาบอกพวกฉันเอาตอนนี้ ดูซิไม่มีเวลาซื้อชุดว่ายน้ำเลย” 

“เอิ่ม คุณดินครับ ติดตลกนะครับ  ได้ข่าวว่ากางเกงตัวเดียวก็พอมั้ง คร๊าบ” ไอ้บี หัวเราะ แต่โดนศอกไป 1 ที เจ็บมิใช่น้อยตามระเบียบ


“เฮ้อ  ! เจอที่ไหนกี่โมง”  เสียงถอนหายใจของเดอะแก๊งค์ชั่งอยากไปเหลือเกินครับ

ในมุมข้างหลังเดอะแก๊งค์นั้น 

คิก  คิก  ไอ้หนังสือพิมพ์  ยัยเหมียวเจอดีแน่คราวนี้   ฮ่า ฮ่า ซะจัยยย


To Be Continued

+++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: uaeb ที่ 25-11-2012 07:42:35

 :mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
+1 เปนกำลังใจ
นายเอกของเราน่าสงสารจัง  :m15:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: artit ที่ 25-11-2012 08:11:55

เจอดีอะไรเนี่ย รอติดตาม  :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yongsulewa ที่ 25-11-2012 10:30:57

เป็นกำลังใจจจจจ :L2: :L2:

มาต่อไวๆนะคะ o13 o13 :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 25-11-2012 13:03:09

ติดตาม เรื่องใหม่จ้า

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 25-11-2012 20:42:10

ติดตามครับ
มาต่อไวๆนะ :impress2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 27-11-2012 01:14:43

ตอนที่ 3.2 ไปเที่ยวทะเลหรือนรก

[คิม]

วันนี้ก็มาถึงครับ  staff  จำเป็นของชมรมรักทะเล  อย่างแรกที่พวกผมทำ คือ

ไอ้แจ้ง  เช็คชื่อสมาชิกขึ้นรถบัสคันที่เราดูแลอยู่  แต่เข้าทางไอ้แจ้งเลยครับ มันถือโอกาสจีบเด็กคณะอื่น แต่ติดหรือเปล่านั้นค่อยถามมันละกัน    ไอ้พิณนะเหรอครับโน่น บนรถบัส  ที่คอยจัดแจงให้ทุกคนนั่งตามป้ายที่ติดไว้  แต่ตอนนี้มันทำหน้าเซ็งอยู่ครับ

 ก็จะอะไรละครับ เพราะทุกคนอยากย้ายไปนั่งกับเพื่อน ๆ  มากกว่านั่งตามป้าย มันไม่หนุก จากคนนึงขอ คนที่ 3 และ4 ก็ตามมา  มันใจดีครับจัดให้ พวกมึงอยากนั่งไหนตามบาย แต่ตอนเรียกร่วมทำกิจกรรม  ที่มีแข่งตามตารางห้ามแพ้มันยื่นข้อเสนอออกไป ทุกคนเฮ้กันใหญ่เลยครับ แต่ไม่รู้เอาแรงฮึดมาจากที่ไหน  หลับกันหมด  แล้วมันจะแลกที่กันทำไมน้า ไม่เห็นพวกมันคุยกันเลย       

ส่วนผม กับไอ้ดินและไอ้บี  ตามระเบียบเก็บกระเป๋า โดยเอาป้ายชื่อคล้องกับกระเป๋าของแต่ละคน  แล้วเอาไปไว้ในช่องเก็บกระเป๋าของรถบัส   แบบเหนื่อยสุด ๆ  เลยครับ แดดร้อนจริง ๆ  วันนี้     แต่ทำไมไอ้ดินกับไอ้บีมีแฝดได้ละครับ อะ มีแฝด 4 แฝด 6 เหรอ  ตุ๊บ !

เฮ้ย ! ไอ้คิม …

+++++++++++++++++++++++++

[?]

เสียง  ตะโกนอย่างตกใจ ของใครบางคนทำให้ผมหันไปมองต้นทางของเสียง  โดยภาพที่ปรากฎเห็น คือ คนเป็นลมครับ ! เฮ้อ นึกว่ามีนางแบบมาเดินแถวนี้จะได้สอยซะเลย  เซ็งไปดีกว่า

“เฮ้ย   ไอ้คิม ไอ้คิม มึงได้ยินกูไหม ไอ้คิม   ใครก็ได้เอายาดมมาให้ที  คนเป็นลม”

ด้วยมันสมองทึ่คิดแผนอย่างปราดเปรื่อง  ประจวบเหมาะกับไอ้แซนด์ถือกล่องปฐมพยาบาลมาทางผมพอดี    เลยจัดการแย่งกล่องปฐมพยาบาลมาจากมันแล้วเดินตรงไปหากลุ่มนั้นทันที 

“นี้ครับยาดม”   ยิ้มและยื่นไปให้กับไอ้หนุ่มหน้าหวานที่รีบคว้าไปอย่างรีบ ๆ   แต่ดูแล้วไอ้หนังสือพิมพ์ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นสักที  ผมเลยบอกให้เพื่อนอุ้มมันไปไว้บนรถบัสก่อน เพราะรถใกล้จะออกแล้ว    แต่เพื่อนมันดันยกหน้าที่นี้ให้ผม  พวกมันบอกว่ายังจัดกระเป๋าไม่เสร็จ  ให้ดูแลเพื่อนมันก่อน   

ฮ่า ฮ่า ก็เข้าทางผมเลยคร๊าบ จัดให้ เลยอุ้มไอ้หนังสือพิมพ์ ขึ้นไปบนรถบัส   จัดวางให้มันนั่งข้างหน้าต่าง  เผื่อมันอ้วก และหนีไม่ได้ เพราะผมนั่งข้างมันไงครับ คริ คริ

ระหว่างรอไอ้หนังสือพิมพ์มันฟื้น  ก็เล่าแผนของผมซะหน่อย  ทุกคนคงจำได้ใช่ไหมครับว่าไอ้หนังสือพิมพ์นะ  มันทำผมเจ็บมาก  ใช่  เจ็บหน้ามาก ดับเบิ้ลเจ็บจิ๊ดที่สุด คือ มันทำเจ้าออร์ก้า หมาพันธุ์ชาร์ไป่สุดที่รักของผม  ตกใจจนอาหารเม็ดติดคอเกือบตาย 

ส่วนยัยเหมียว จอมแก่น  ดันยื่นหนังสือคำร้องทุกข์ว่าลูกเจ้าของมหาลัยทำความเดือดร้อนให้กับทุกคนอย่างงั้น  อย่างงี้   ทำให้ผมถูกผอ.ด่า (พี่ชายของผมครับ)  ทำไมละครับก็คนมันง่วงนอน  จะให้ขับรถก็กะไร  อันตรายอีก  เลยงีบนิดหน่อยเท่านั้นเอง(ได้ข่าวว่าแกงีบที่มหาลัยไป 2 ไฟเขียวนะ -_-!) อีกอย่างถนนนะกว้างจะตาย ก็ไม่ขับไปกัน เซ็ง   

แต่แผนตอนนี้ยังคิดไม่ออกครับ ดูมันไปก่อนโอกาสเหมาะแล้วค่อยแกล้ง  หึ หึ หึ   อ่ะ!  ไอ้หนังสือพิมพ์น่าจะตื่นแล้วละครับ  หันไปดูมันก่อนโดยยื่นหน้าไปดูใกล้ ๆ  แต่มีแรงผลักออกมาจนผมเสียหลักหัวฟาดกับมุมของเบาะนั่งพอดี

“โอ๊ย ! กูเจ็บนะโอ๊ย หัวกูจะโน่ไหมเนี่ย” ผมลุกขึ้นด้วยความโกรธพุ่งไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมเจ็บ

“อย่า  อย่าทำผม”  ไอ้นี่  แมร่ง ทำเป็นแกล้งให้คนอื่นเห็นใช่ไหมเนี่ย  แต่เสียใจด้วยนะที่เจอคนอย่างกู ใครทำกูเจ็บ มึงต้องโดนเป็นหลายเท่าโว๊ย

“กูยังไม่ได้ทำอะไร มึงเลยนะ”  ผมกระชากคอเสื้อดึงตัวเข้ามาใกล้  มันยิ่งแกล้งทำท่าทาง สะบัดตัว มือปัดไปมายิ่งกว่าเดิม เล่นละครเก่งนักนะมึง   

“อย่า  อย่าครับ ฮือ  อย่าทำผม ฮึก อย่า  อย่าทำผมมมม”  ทำเอาต้ิองชะงักไปนิดนึง ก็ตอนนี้ไอ้หนังสือพิมพ์มันแน่นิ่งนอนลงกับพื้นซะแล้ว  ทำอะไรไม่ถูกเลยครับเจอแนวนี้   ก็ต้องขอพักยกก่อนพอจะอุ้มมัน ก็ถูกไอ้คนตัวสูงผลักออกไป แล้วอุ้มไอ้หนังสือพิมพ์เฉยเลย   

“โอ๊ย ใครวะ” หมัดน้อย ๆ  ของหนุ่มหน้าหวาน ชกเข้ามาที่ท้อง   ตามด้วยที่หัว 1 ที  แต่ดันเป็น ยัยเหมียว ที่ยืนกอดอกด้วยอารมณ์โกรธ  ............

 To Be Continued

ขอโทษนะที่อัพเรื่องช้า  พอดีหาตอนต่อไม่เจออ่ะ    :a5: เลยต้องเขียนใหม่สด ๆ   อย่างไงจะพยายามมาต่อให้เป็นระยะ ๆ  สู้ ๆ :really2:
 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 01:34:21

ต่อ

ยัยเหมียว !

“เพี๊ยะ  !  นายมันแย่มากที่ร่วนรามคิม  เพี๊ยะ! พวกเราดูไว้นะ ถ้าไอ้โรคจิตใกล้คิมรีบมาบอกรินได้เลย “   ยัยเหมียวชี้หน้าผม  แล้วเดินจากไป ทำเอางงเลยครับ แบบอึ้ง ก็ไม่เคยเจอใครตบหน้ามาก่อน ขนาดคุณหญิงแม่  แม่นม  ยังไม่เคยดุหรือตีเลยซักครั้ง   แล้วเธอเป็นใครฮะ  ยัยเหมียว กล้าดีอย่างไง  โธ่โว๊ย   แต่ เอ๊ะ ทำไมเราต้องใจเต้นด้วยละ


ณ  ทะเล  สีมรกต อันสุดลูกหูลูกตา  ลมผัดลอยมาพร้อมกับกลิ่นเค็ม ๆ 

อ้า  ถึงทะเลแล้ว ^^   ผมชอบจริง ๆ ทะเล มากเลยครับ  เพราะมันช่วยให้ใจสงบ  ได้หลบจากผู้คนมากมายที่ค่อยหาผลประโยนช์จากผม  ผมชื่อ เจ้านาย  หรือนายอัญษฎา     วงศ์ศิวาตระกูล  ลูกชายคนรองของบ้านวงศ์ศิวาตระกูล    หนึ่งใน 5 ในแวดวงธุรกิจที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย  ใช่บ้านผมรวย  แล้วไงละ   นั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ

แต่อย่างไงเงินก็เป็นปัจจัยที่ขาดไม่ได้เช่นกัน   แต่ผมเบื่อหน่ายกับคนที่ตี 2 หรือ 3 หน้า  ค่อยเข้ามาเพื่อผลประโยชน์  โดยที่เงินพวกนั้นไม่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของผมเลยสักกะบาท  คุณพ่อกับคุณหญิงแม่ตั้งหากละครับที่เป็นคนทำให้ตระกูลเราเติบโตมาถึงทุกวันนี้ 

จริงอยู่ที่ผมเป็นลูกชายคนรองของบ้าน    ดันต้องสืบทอดกิจการของทางบ้านซะอย่างงั้น   เพราะพี่ชายของผมมีคนรักเป็นผู้ชาย   ไอ้ผมก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร   คนรักกันไม่ใช่ความผิดซักหน่อย  แต่เจ็บปวดตรงที่ ความกดดันทั้งหมดโอนย้ายจากพี่ชายมาให้ผมเต็ม ๆ  “เจ้านาย แก่เป็นผู้สืบทอดกิจการ  จำไว้แก่ต้องมีหลานให้ฉัน  ”   ใช่ครับ คุณหญิงแม่พูดกรอกหูผมเช้า เย็น ทุกวัน ว่าต้องมีทายาทสืบสกุล  ห้ามรักเพศเดียวกันเหมือนพี่ชาย  เฮ้อ คิดแล้วกลุ้ม จริง ๆ 

“ถอนใจทำไมวะไอ้เจ้านาย  ประจำเดือนไม่มาเหรอ”   ไอ้เลย์ หนุ่มตี๋  เจ้าเล่ห์ ทายาทส่งออกเพชรและเครื่องประดับ    ยื่นน้ำอัดลมมาให้ผม   

“ไม่มั่งไอ้เลย์ มันคงมีอะไรมากวนใจมันถึง เหม่อได้ขนาดนี้ ”  ไอ้ซี หนุ่ม หล่อนิ่งขั้นเทพ  มันรู้ใจผมทุกเรื่อง เป็นทายาทส่งออก  แต่จริง ๆ  บ้านมันเป็นยากูซ่า ที่ขยายสาขามาอยู่ที่นี่

“รู้ใจมันดี จริง ๆ  เลยนะไอ้ซี ถ้ามองเผิน ๆ  กรูนึกว่าคู่รักชายรักชาย เลยนะเนี่ย”  ไอ้โจ๊ก  หนุ่มหล่อหวาน ทายาท  เสื้อผ้าและสื่อ   จ้องหน้าไอ้ซีอย่าง กวน  ๆ 

“พวกนาย 2 คน หยุดกัดกันได้ละ รำคาญ”   ไอ้บีท หนุ่มเท่ แต่เตี้ย ทายาทเกี่ยวกับอาหาร  เดินมานั่งข้าง ๆ  ไอ้เลย์

พวกผม 5 คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้  พวกผมไม่ชอบเด่น  หรือ รังแกคนที่อ่อนแอกว่า  แต่ถ้ามาหาเรื่องหรือให้อารมณ์เสียก็อีกเรื่องนึงครับ บายเคสไป
 

“เปล่าเว้ย  แค่ดื่มด่ำกับธรรมชาติ   เออไอ้โจ้กมาก็ดีละ  ทำตามแผนที่วางไว้หรือเปล่า”  หันที่มองไอ้โจ้กที่ทำหน้างง ๆ

“งานอะไรวะ อ้อ เตรียมไว้ให้เชือดเรียบร้อยแล้ว”  ไอ้โจ้ก ส่งยิ้มแบบกวน ๆ  มาให้ผม

“เออดี  เย็นนี้จัดไป”

“คร๊าบ  ไอ้เจ้านาย”


 To Be Continued. .




รอกัน นานเลยทีเดียว  ช่วงนี้คนเขียนยุ่งเป็นพิเศษ กลับมาก็นอนหลับเลย  แต่จะพยายาม มาอัพให้เป็นระยะนะ  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 04:19:25

ต่อ
 ต่อ

“อ้าว  ทุกคนครับ   ต่อแถวเดินมารับกระเป๋าแล้วไปบ้านพักของแต่ละคนเลยนะครับ  แล้วเปลี่ยนชุดชมรม  กลับมาเจอกัน อีก 20 นาที ที่ชายหาดนะครับ”  เสียงประกาศจากไอ้บี   เสียงมันหล่อดีครับ น่าจะเรียนเป็นผู้ประกาศข่าว แต่ดันมาเรียนอาหารซะงั้น เพราะอยากเป็นเชฟมือทองของร้านอาหารกิจการบ้านมันและจะได้ซื้อผักผูกขาดจาก บ้านไอ้ดิน  รักกันหวานจริงๆ คิดถึงอนาคตกันเลยเจ้าพวกนี้   

ว่าแล้วไปที่พักเลยดีกว่า

“ไอ้คิม   แกพักบ้านหลังไหนอ่ะ”  หันไปทางต้นเสียง เจอให้ไอ้ดิน ถือกระเป๋าใบโตเดินมาหาผม

“เออ แป๊บนะ   ไปบ้านพักนาวินอ่ะ ” ยืนกระดาษกำหนดการณ์ไปให้ไอ้ดินดู

“อ้าว ทำไมมึงไม่ได้พักกับพวกกูวะ  เราทุกคนยังอยู่ที่เดียวกันเลย  ”  ไอ้ดินทำหน้า เซ็ง  ก่อนยื่นใบกำหนดการณ์มาให้ผม

“ไม่ รู้ดิ  แต่ชั่งเถอะ เราเป็นผู้ชาย นอนที่ไหนได้อยู่แล้วอย่าเศร้าเลยน่าดิน  ”  ใช่ครับ นอนได้ทุกที่  กระทั่งข้างถนนยังเคยมาแล้ว

“แต่”

“เถอะน่า   อย่างน้อยก็ได้อยู่กับไอ้บีไม่ใช่เหรอ”

“อืม จริงด้วย งั้นเจอกันนะ มา ขอกอดหน่อยดิไอ้คิม”

“คร้า บคุณดินของไอ้บี  ชั่งอ้อนจริง ๆ ไปละ” ผมสวมกอดไอ้ดินได้ครับ เพราะรู้สึกว่ามันปลอดภัยสำหรับผม  จากนั้นก็ถือกระเป๋าเดินไปยังชายหาด   ฟืด   อากาศดีจริง ๆ   เหมือนที่เขาบอกกันเลย     อ้า  สวยจริง ๆ 

“หมับ  ! เฮือก  อย่าครับ  อย่า”  อ่ะ  ใคร  ไม่นะ

“ไอ้คิม  นี่รินเอง   ค่อย ๆ หันมา”  เฮือก !  หันไปมองมือเล็กที่จับมาด้านหลัง

“เฮ้อ ไอ้ริน  ทำเอาตกใจหมด”

“นี่คุณคิม  ยังไม่หายจากโรคขี้ตกใจอีกเหรอ”

“เออ  ก็มีบ้างนิดหน่อยนะ  แต่มึงเถอะ พักที่บ้านหลังไหนอ่ะ ”  ไอ้รินหยิบกระดาษขึ้นมาให้ผมดู

“รินอยู่บ้านพักนาวิน”

“จริงดิ  พักที่เดียวกับกูเลย” 

“กริ๊ด  ดีใจที่สุดในสามโลกเลย” ผมกับไอ้ริน กระโดดกันไปมาไปมา (ดีจังวันนี้เราต้องคุยกันให้หายคิดถึงเลย)




ผม กับไอ้รินถือกระเป๋ากันมายังที่พักบ้านนาวิน  กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียง คนที่เป็นรองประธานเรียกไอ้รินไปเสียก่อน  เลยเดินเอากระเป๋าของตัวเองกับของไอ้รินไปไว้ที่บ้านพัก แต่เอ๊ะ  บ้านพักหลังนี้ทำไมมีห้องและเตียงเดี่ยวละ  แต่ชั่งเถอะ ผมกับไอ้รินเคยนอนด้วยกันตั้งแต่เด็กไม่มีปัญหา รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า

อ้าว  อ้าว ทุกคนตั้งแถว  ตั้งแถว   แล้วจับคู่กันนะครับ  เราจะไปเก็บขยะบนชาดกัน   

ผมหันซ้ายขวา เจอไอ้รินกวักมือเรียกแต่ต้องหยุดชะงักไป  แต่ก็มีมือรองประธานจับแขนผมไว้

“ปล่อย   ปล่อยผมเถอะครับ”

“อ่ะ โทษที คือ นายมาเก็บขยะกับฉันเถอะ  ฉันชื่อเลย์ แล้วนายละ ”

“ผมชื่อ คิม  ครับ  แต่ผมขอไปเก็บขยะกับเพื่อน ๆ  ดีกว่า”มองคนตรงหน้ายิ้มอย่างกลัว ๆ

“ นายรังเกียจฉันเหรอ ”  ผมมองไปยังไอ้ริน แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว

“ปะ เปล่าครับ ไปก็ได้ครับ” 

“บ้าน นายทำธุรกิจอะไรเหรอ  ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย”มองจ้องคิมที่ก้มหน้าไปมา

“ไม่ได้ทำครับ   คือผมได้ทุน  เลยได้มาเรียนที่นี่นะครับ ”

“มิน่าละ  ฉันยังว่าอยู่  ทำไมนายถึงเล็ดลอดสายตาฉันไปได้” มองคิมอย่างชั่งใจ

“แล้ว พ่อแม่ นายทำงานอะไรละ” 

“เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน  แต่เอิ่ม คุณเลย์ครับ  เขาให้มาเก็บขยะนะ ไม่ได้ให้มาซักประวัติผม”

“โอ๊ะ  ฉันลืมไป แต่เรียกฉันว่า เลย์  เฉย ๆ  ก็ได้  คนกันเอง”  ยังยิ้มมาให้อีก  ขยะผมยังไม่เห็นหยิบซักชิ้นเลยนะ

“ครับ”

“ไป เราเก็บขยะกันเถอะ เดียวจะมืดเสียก่อน”


 To Be Continued


 :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 05:29:22

ต่อ


“โอ๊ย  นาย จะดึงฉันมานี่ทำไมละเนี่ย  มันเจ็บนะ”  ยัยเหมียวนี่สมฉายาของเธอจริง ๆ  ทั้งกัด ทั้งข่วน ผม

“เจ็บนะยัยเหมียว  ฉันก็ไม่อยากจะมากับเธอนักหรอกนะในกำหนดการ์ณ์มันเขียนไว้ไงดูซะ”  ผมยื่นกระดาษให้ยัยเหมียวดูพลางมองท่าทางของคนตรงหน้า

“เออ  ก็ได้วะ แต่ฉันไม่ได้ชื่อยัยเหมียว ฉันชื่อ ริน  รินลดา  ต่างหาก” 

“อ่ะ ชื่อเพราะดีนิ พูดดี ๆ  ก็เป็น  แต่เธอคงรู้จักฉันใช่ไหม  ถึงยื่นคำร้องทุกข์กับพี่ชายฉันได้ ”

“แน่นอนย่ะ  แล้วยังรู้อีกอย่าง  นายมันโรคจิต ร่วนรามผู้ชาย ”   ยัยเหมียว ทำท่าแลบลิ้นใส่ผม  แต่ก็น่ารักในแบบฉบับของเธอดีครับ

“เธอจะบ้า เหรอ  เพื่อนเธอตั้งหาก อยู่ดี ๆ  ก็ตื่นขึ้นมาโวยวายอะไรก็ไม่รู้  อ่อนแอซะไม่มีเลย”

“เพี๊ยะ !  นายอย่ามาว่าเพื่อนฉันนะ  นายทำให้เขาตกใจนี่น่า”

“นี่ ยัยเหมียว เธอกล้าดีอย่าไงว่าตบหัวฉัน  นี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วนะ” ผมกุมหัวตัวเอง  แล้วเดินไปหาเธอ

“จะทำไมฮะ แต่โทษทีนะ พอดีว่านี่ เป็นครั้งที่ 4 จ้า  ผลั่ก  ฮะ ฮา ฮา” 

“เธอ ยัยเหมียว”  ผมวิ่งตามยัยเหมียวที่วิ่งหนีผมแบบเด็ก ๆ   แต่ดันไปสะดุด รากไม้เข้่าจนล้มกลิ้งไปเลย  แต่

“โอ๊ย  เหวอ   จุ๊บบบ”  อ่ะ ปากนุ่มจัง  ขอเชยชม อีกนิดนะ  อ่า หวานจริง ๆ

“น   นาย  หยุด แฮ่ก ๆ  พอแล้ว ”  ผลัก ! 

“เพี๊ยะ !  นายมันโรคจิต”

“ด เดียวดิ” ยัยเหมียวทำไมต้องวิ่งแล้วร้องไห้ไปละ  เธอน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ได้จูบกับหนุ่มฮอทอย่างผม


ระหว่างกิจกรรมช่วงเย็นของชมรม เป็นไปด้วยดี เว้นแต่ยัยเหมียวที่พยายามหลบหน้าผมตลอด แล้วทำไมต้องไปติดหนึบกับไอ้หน้าหวานหนังสือพิมพ์ด้วยฮะ  แต่เอ๋ แล้วทำไมผมต้องโกรธด้วยละ ช่างมันเถอะอย่างไงผมก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไปขอโทษยัยเหมียว

“ไอ้เลย์   มานี่หน่อยดิ ช่วยทำอย่างไงก็ได้  กันไอ้หน้าหวานนั้น   ออกห่างจากรินหน่อยดิ”  ผมชี้ไปยังไอ้หนังสือพิมพ์ ที่หัวเราะ  ต่อกระซิกกับรินกันสองคน เห็นแล้วมันหงุดหงิด
 
“จะดีเหรอ ไอ้เจ้านาย   เขาเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”  ผมหันหน้าไปทางไอ้ซี ที่ทำหน้ากวน ๆ  ใส่ผมดูดีที่สุดเลยนะมึง

“มึงรู้ได้ไง"

"เมื่อตอนบ่ายกูยังเห็นมันกอดกับไอ้เตี้ย ที่นั่ง ข้าง ๆ  มันเลย  ” ขอบใจเพื่อนซี  แต่ใครสนครับ

“โอ๊ะ  จริงดิ สเป็กกู พอดี   ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเลย์จัดให้”

“ให้ได้งี้ดิเพื่อนเลย์  แล้วไอ้บีท มึงจะเดินตามไอ้เลย์ไปทำไม ฮะ”  มองไอ้บีทที่รีบเดินตามไอ้เลย์ไปติด ๆ 

“ก กูปวดฉี่ ขอไปห้องน้ำก่อน  เผื่อไปเหล่หญิงเว้ย”

“เออ  ไปเถอะ”  แต่ทำไมมันต้องหน้าแดงด้วยละ  ช่างมันเผื่อมันเมาได้ที่แล้วมั่ง 





“อะแอ่ม ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ ” 

“เออ ดินเราไปก่อนนะ ไม่อยากนั่งกับคนที่มาใหม่”  หลบได้หลบไปยัยเหมียว เจอคารมเจ้านายแล้วจะหนาว

“เกลียด ผมขนาดนั้นเลยเหรอ ครับ   อีกอย่างเราก็ จะ จุ อุ๊บ”  อ่ะ มือนุ่มที่สุด

“หยุดเลย  ไอ้ปูมะพร้าว มาช่วยฉันยกอาหารมาเติมหน่อยดิ” พลางดึงมือเจ้านายให้เดินตามไป

“อ่ะ  ได้ซิครับ”  อิ อิ เจอไม้นี้เป็นไง ไม่นานพวกเราก็อยู่ในมุมที่คิดว่าใครน่าจะไม่ีเดินผ่านมาแถวนี้

“นาย  มันเจ้าเลห์ ที่สุด มีอะไรก็ว่ามา” ท่ากอดอก ยัยเหมียวกับแก้วป่อง ๆ  นี้น่ารักจัง

“คือ ผมอยาก จะบอก ว่า ว่า”  อ่า ไอ้เจ้านาย  ทำไม่พูดไม่ออกวะ  คำเดียวไง  ขอโทษ 

“โอ๊ย”

“โอ๊ย  ไม่ใช่  ใครร้องวะ”

“โอ๊ย   คิม นายเป็นอะไร ”  เสียงที่คุ้นหู  ไอ้เพื่อนเลย์ ทำไม่มึงต้องชวนไอ้หน้าหวานมาเดินแถวนี้วะ 

“ไม่เป็นอะไรครับ คุณเลย์ แค่ไปเหยียบอะไรไม่รู้”

“ไหน ฉันดูซิ ”

“ยะ อย่าครับ เดียวผมดูเอง”

“ไม่ละนั้น เลือดออก นี่น่า”


“กริ๊ด  ไอ้คิม นายเป็นอะไร  นั้นเลือด  นายรองประธานหลบไปดิ”  ชิส์   ไอ้หนังสือพิมพ์  มึงเรียกร้องความสนใจตลอดดดด   แต่อ้าว  เฮ้ย ยังไม่ได้พูดกับยัยเหมียวเลย

“ไปกัน คิมจัง  ยืนไหวนะไปทำแผลก่อน”  นั้น ๆ  ไปกันแล้ว   

“ไอ้เลย์  ทำไมเป็นอย่างงี้วะ เซ็ง” 

“กูจะไปรู้เหรอ  เรากลับกันก่อนเถอะ เดียวค่อยคิดแผนใหม่” เจ้านาย  เซ็ง มาก  ณ จุดนี้  ค่อยดูเถอะไอ้หนังสือพิมพ์
 
“เออ  ก็ได้วะ”





“ฮะ  ฮา ฮ่า  ไงพวกมึง  กูว่าแล้วไม่เกิน 20 นาที  พวกมึงต้องกลับมา”  ไอ้ซีมองมาที่ผมกับไอ้เลย์อย่าง ซะใจ  ฮึย์  ตอบโต้มันไม่ได้้้เลย

“รู้ดีนักนะมึง   อ้าวไอ้บีท พอดีเลย  กูคอแห้ง”

“เฮ้ย ไม่ได้กู  หวงเป็นพิเศษ”  วะ  ไอ้นี่จะหวงน้ำทำเพื่อ คนกำลังหิว ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ คร๊าบ

“ทำไม หวงเหรอ อึก อึก  อ่า อร่อยแต่ขมไปนิดนะ ” ดึงจากมืือมันมาได้ก็กินอย่างเอร็ดอร่อย แล้่วส่งสายตากวนๆ  ไปให้ไอ้บีทที่ทำหน้าเบ้ด้วยความโกรธ

“เออ กู ก็ว่าขมไปหน่อยนะ”  อ้าว  ไอ้เลย์ มึงมือไวกว่ากูอีก นับถือเลย

“หึ หึ ไอ้เจ้านาย  กูว่าไม่ต้องทำอะไรมาก  แค่เดินตามสองคนนั้นไป แล้วบอกขอโทษรินก็สิ้นเรื่อง”  ไอ้ซี  มองผม  อย่างรู้ทันว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ 

“เออ  จริงด้วย  ก็แค่บอกขอโทษ  งั้นไปละนะ” 


 To Be Continued

ความจริง เรื่องนี้  เนื้อแท้ของพระเอกแล้ว เป็นอย่างไงกันน่า  โปรดติดตามกันต่อไปจ้า :bye2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 08:00:03

่ต่อ

อ่ะ  ยัยเหมียว  ไปอยู่ไหนนะ หาไม่เจอซักที  งั้นไปขอโทษยัยเหมียววันพรุ่งนี้ดีกว่า   แต่ทำไมร้อนจังวะ  คงกินเหล้าไปเยอะ ไปอาบน้ำให้ร้อนละกัน

เวลาต่อมา

 ตุบ!   สบายที่สุด  นอนดีกว่า

“อะ  อ่า ร้อนจังเลย”   อ้าว เฮ้ย  ใครครางวะ  แต่อากาศในห้องทำไมร้อนจัง  แล้วลูกชายผมทำไมต้องตื่นตัวกับเสียงครางของคนข้าง ๆ ที่ใส่เสื้อกล้ามตัวบางจนเห็นหัวนมสีชมพูชูชันอยู่ กับกางเกงขาสั้น  ให้เห็นต้นขาขาว  กุมน้องชาย บิดไปมา  เฮ้ย ผู้ชายนะเว้ย  แต่มองชัด ๆ  มันไอ้หนังสือพิมพ์ นี่หว้า

“อะ อือ อือ อะ อ๊า”   มึงจะครางทำไม ดูซิน้องชายกูตื่นหมด อีกอย่างวันนี้มันตื่นเต้นเป็นพิเศษซะด้วย แต่ร้อนอะ ถอดเสื้อ อาบน้ำอีกทีดีกว่า 

“ร้อน จัง ถอดให้หน่อย”  ไอ้นี่  ทำไมทำหน้าเซ็กซี่จังวะ  แต่เออถอดให้ก็ได้

“จุ๊บ ”  โอ๊ะ ปากนุ่ม แถมหวานได้ใจที่สุด อ่ะ ไม่ได้ดิ นั้นผู้ชายท่องไว้  ท่องไว้  จุ๊บ จุ๊บ เฮ้ย อย่ารั้งคอกูดิ  อ่ะ ไม่ไหวแล้ว    มันร้อนวิชา น้องชายอยากปลดปล่อย  ผมค่อย ๆ ประกบปากที่ได้รูป ส่งลิ้นไปให้คนข้างล่าง ที่พยายามรับจุ๊บของผมอย่างไร้เดียงสา อ่ะ หวานแท้   ในสมองผมคิดแบบนั้น  แล้วระดมจุ๊บที่ซอกคอ ตามด้วยลิ้น เลื่อนลงมายังปุ่มสีชมพู   ดูด ข้างขวา สลับอีกข้างที่มือสะกิดปุ่มสีชมพูไปมาเช่นกัน  จ๊วบ

“ อะ อืม อือ “ เสียวละดิ   จากนั้นค่อย ๆ เลือนต่ำลงมายังแก่นกลางสีสวยได้รูป จับมันหยอกล้อไปมา ซีดส์  อ่ะ ไม่ไหว  พลั่ก !

“โอ๊ย เจ็บนะ  ”

“ปล่อย ผม ”  มันวิ่งไปที่มุมเตียง กอดเข่าตัวสั่นเล็กน้อย แต่ใครสนเพราะตอนนี้อยากปลดปล่อย

“อย่าดิ้น  มึงอย่าทำให้กูโมโห  เมื่อกี้ยั่วกูเองนะ”

“ผม ผม เปล่านะ  อย่า อ่ะ” ไม่รอช้า  ผลักมันนอนอีกครั้ง   พร้อมประกบจุ๊บกับนิ้วที่ชำนาญ แทรกไปยังช่องทางใหม่  แล้วค่อย ๆ   เพิ่มทีละนิ้ว จนร่างบางบิดไปมา

“ อะ อ่า เจ็บ อย่า ครับ อย่า  ฮือ อย่า อะ อ่า”  หึ หึ  ทำเป็น สั่น แต่ครางเสียงหวานเชียวนะมึง
 
“ อย่า ครับ ปล่อย ฮือ  อย่า อะ อ่า เจ็บ ”  ซีดส์ แน่น แต่ กูไม่ไหวแล้ว …………………….
……………………………………….

หลังจากกระตุก สองสามครั้ง ผมก็ปลดปล่อยน้ำหวานข้างในตัวของคนที่อยู่ล่างตอบตวัดรัดผมเช่นกัน   แต่เอ๊ะ ร้อน น้องชายผมไม่ยอมลง  ไม่สนแล้วครับคืนนี้อีกยาวนาน  ....................................................



04.30น.

“ฮือ ฮือ  คุณแม่  คิมฝันร้าย ฮึก ช่วยคิมด้วย ทำอย่างไงก็หนีไม่พ้น” ร่างบางจับสร้อยที่คล้องแหวนไว้กับอกแน่น

“คิมจัง คิมจัง  เป็นอะไรเหรอลูก มานี่ซิ ให้แม่กอดหน่อย”  ร่างบางหันไปกอดแม่อยากโหยหา  ในเวลานี้เขาไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น  เพราะทุกอย่างมันเกินจะรับไหว

“มันทำร้ายคิม ฮึก คิมเจ็บ  คิมกลัว ช่วยคิมด้วย ฮือ”  ยิ่งกอดแม่แน่นอย่างไขว้คว้าหาที่ยึดเหนียวกำลังใจที่มีอันน้อยนิด

“คิมจัง สู้ ๆ นะ  ลูกต้องผ่านมันไปได้”

“อะ คุณแม่ครับ จะไปไหน  ฮือ ให้คิมไปกับคุณแม่ด้วย ฮึก  คิมไม่อยากอยู่คนเดียว อย่าไปนะ ฮือ  ฮือ” ร่างบางวิ่งตามแม่ที่ค่อย ๆ  หายไปกับสายหมอก โดยมีเงาผู้ชายที่คิมไม่รู้จักอยู่ข้างหลัง 

“คุณแม่ อย่าไป”

เฮือก! โอ๊ย   เจ็บ แทบขยับตัวไม่ได้เลย  อ้า  นึกถึงความเจ็บสิ่งที่ตามมาด้วยภาพนั้นลอยผ่านตอกย้ำว่าผมถูกทำอะไรมาบ้าง  ฮึก ไอ้คิม แกอย่าร้องไห้  ต้องสู้เข้าใจไหม คุณแม่อุตสาห์มาให้กำลังใจ  จงลืมมันซะ  ฮือ ฮือ  ฮึก ฮือออ  คุณแม่ทำไมไม่เอาคิมไปด้วยละครับ  อยู่อย่างนี้ชีวิตคิมก็เหมือนตกนรกดี ๆ นี่เอง คิมไม่อยากอยู่กับภาพพวกนี้ที่ตามมาทุกคืนอีกแล้ว ฮึอ ฮืออ

ระหว่างนั้น มีสายตาคู่นึง ที่จ้องมองผ่านกระจกอย่างปวดใจเช่นกัน 

To Be Continued

TOT สู้ คิมจัง   :o12:  อินเองอ่ะ  ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะ:call:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 17:39:32

เดียวมาต่อให้นะครับ  แต่ขอไปกินข้าวก่อน  :impress2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4 รักหรือลวง
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-12-2012 23:13:56

ตอนที่ 4 รักหรือลวง


ผมยอมรับเลยว่า  ครั้งนี้ทำแรงไปจริง ๆ  มันเกินกว่าการแก้แค้นหรือแค่สั่งสอนไปแล้ว แต่จะให้ผมทำอย่างไงละมันเป็นผู้ชาย  เฮ้อ

 “พลั่ก” ผมวิ่งไปยังต้นเสียง พบว่าไอ้ตัวเล็กล้มที่ห้องน้ำพยายามลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล

“เฮ้ย  นายยืนไหวไหม ”

“อย่า ปล่อยผม ไม่ อย่าครับบบ ” ปัดมือคนตรงหน้าที่บ่งบอกว่าเริ่มอารมณ์แล้ว  แต่อยู่ก็ต้องตกใจกับร่างบางแน่นิ่งไป

“เฮ้ย  ไอ้คิม ทำใจดี ๆ เอาไว้”  ผมเรียกไอ้คนที่เพิ่งจะรู้ชื่อเล่นจริง ๆ ของมัน เมื่อเช้านี้เอง เพราะมันละเมอเรียกแม่ตลอดเลย

“ฮัลโหล  พี่ต้น  นี่เจ้านายเองนะ  พี่ต้นช่วย...... ”  เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่สะใภ้ฟัง  จากนั้นจึงพาคิม ไปยังบ้านของผมที่อยู่ระหว่างเรียน


[ต้นน้ำ]

ณ บ้านที่มีเจ้าออร์ก้า เฝ้าอยู่



“พี่ทำแผลเสร็จละ  เอ้า ยาให้กินทุก ๆ  4 ชม นะ   แต่พี่ขอเตือนเราหน่อยเถอะ  จะทำอะไรก็เบา ๆ  หน่อย แฟนนะไม่ใช่ทาส   เขาเป็นคนเหมือนกันนะเจ้านาย  ถนอมคนรักด้วยซิ”  น่าลงโทษที่สุดเลยไอ้น้องคนนี้

“โอ๊ย  รู้แล้วน่า อย่าดึงหูเจ้านายซิครับ  เจ็บ    เขาไม่ใช่แฟนซะหน่อย แต่ ”   ทำเขิน    ยังเกลาหัวไปมา ปากแข็งจริง ๆ นะ ไอ้น้องคนนี้

“อย่าพูดเลย พี่เห็นหน้าแดง ๆ  ของเราก็รู้ละ  แต่ถ้าไม่ใช่แฟนกัน  แล้วเป็นอะไรกับเจ้านายละ”   มองไปยังคนตัวเล็กที่หายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียง สะดุ้งตื่นกับเสียงของใครที่ไม่รู้จัก


“ฮือ อย่า  ฮึก อย่าทำครับ  อย่า”  ต้นเห็นร่างเล็กที่สั่นไปมาจึงรีบวิ่งไปดูอาการ

“น้อง น้องครับ พี่เป็นหมอนะ  สูดหายใจเข้าลึก  ๆ   ไม่มีอะไรที่นี่ปลอดภัยแล้ว ใช่ ๆ  อย่างงั้นละ”  เด็กคนนี้ทำไมอาการเป็นแบบนี้

“พี่ต้น  คิมเป็นไงบ้างครับ”  เอ้านั้นตัวสั่นกว่าเดิมเลย

“นาย อย่า  ผมกลัวแล้ว  อย่า”  มองร่างเล็กที่ดึงผ้าห้มห่อตัวอย่างร้อนร้น   แล้วหนีไปยังมุมของห้อง อย่างสั่นเทา

“เจ้านายตามพี่มานี่หน่อยซิ ....... เล่ามาให้หมด” ผมยอมไม่ได้ครับ  ที่จะต้องเห็นน้องชาย จะเจริญรอยตามพี่ชายในแบบเถื่อน ๆ แล้วไม่สนใจหัวใจของคนอื่น มันเจ็บที่สุด

“ฮะ  เจ้านาย ว่าอย่างไงนะ  ขืนใจเขายังไม่สำนึกอีกเหรอ ท่าทางอย่างนั้นนึกว่าสมยอมตายละ  ”   ได้ฟังแทบจะต่อยมันให้หายหื่นเลยจริง ๆ  เฮ้ย พี่น้องคู่นี้เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้งจริง ๆ   

“พี่ต้น   ก็ผมไม่รู้นิครับ   นึกว่าเป็นแบบเชิญชวนรูปแบบใหม่  แล้วมันก็ขัดขืนแค่ตอนแรก แล้วอีกอย่างผมดันไปกินน้ำอะไรของไอ้บิทมัน  เลยตื่นตัวเป็นพิเศษ ก็เลย”  เอิ่ม ไอ้เจ้านาย เอาสมองกับหัวไว้บนบ่าจริง ๆ 

“โอ๊ย หูผม พี่ต้นอย่าดึงซิครับ เจ้านายเจ็บ”  ก็ต้องให้เจ็บซิไอ้น้องรัก

“ไอ้เจ้านาย  พูดมาได้อย่างไง ไม่ขัดขืน  นั้นนะ เขาเรียกว่าช็อคกลางอากาศแล้ว  นายมันน่านักแล้วจะทำอย่างไงกับน้องเขาฮะ”  มองคนตรงหน้าที่นิ่งไป  แล้วเอ่ยขึ้น

“ก็ไม่ไงหรอกพี่ต้น   ผมจะรับผิดชอบคิมเอง” 

“แล้วคุณหญิงแม่ละ เจ้านายจะจัดการอย่างไง”  ผมเป็นห่วงอนาคตของสองคนนี้จริง ๆ  เฮ้อ หวังว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนะ

“ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออก   แต่ให้คิมหายก่อนค่อยว่ากันอีกที ”

“เออ ถ้าเจ้านายคิดได้ก็ดี  งั้นพี่ไปคุยกับคิมก่อนละกัน”  หันไปมองร่างเล็กที่สั่นเทา ส่งสายตามาให้ผมรู้สึกน้องเขากำลังขอความช่วยเหลือ  แต่เรื่องของสองคนก็ไม่อาจจะเข้าไปแทรกได้ คงต้องดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น



[คิม]


ผมมองไอ้ปูมะพร้าว กับ ผู้ชายอีกคนที่บอกว่าเป็นหมอ  กำลังเดินเข้ามาหาผมที่มุมห้อง

 
“น้องคิม  ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชื่อต้น  เป็นหมอแล้วก็เป็นพี่ชาย ของเจ้านาย ” 

“ครับ  แล้วพี่ต้องการอะไรจากผม  ผมไม่มีอะไรจะให้นะ ขอร้องละครับปล่อยผมไปเถอะ” ไม่อยากอยู่ที่นี่ กับไอ้คนที่ชื่อเจ้านาย  รู้สึกไม่สบายใจเลย

“พี่ไม่ต้องการอะไรจากเรา  แค่อยากจะขอโทษน้องคิมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อีกอย่างพี่ก็สอนน้องมาไม่ดี จนทำให้น้องคิมเจอกับเรื่อง ....”   หยุดทำหน้าสงสารแบบนั้น ผมไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้นนะ 

“หยุดเถอะครับ  ฮึก ” 



[เจ้านาย]



แกร๊ก !   ทั้งสองมองบุคคลที่สามกำลังเดินเข้ามา


“พี่ต้น กลับก่อนเถอะครับ  เดียวเจ้านายคุยกับคิมเอง”   

“พี่ครับ  พาคิมไปด้วย  ” ชิส์ ลุกขึ้นได้อ้อนเลยนะมึง

“พี่ต้น กลับไปเถอะ เดียวผมค่อย ๆ  คุยกับคิมเอง มานี่ดิ”  ผมกระชากร่างบางมาไว้แนบอกที่ดิ้นไปมาไม่ยอมหยุด

“เจ้านายแน่ใจนะ  งั้นคิมมีอะไรโทรหาพี่ได้เลยนะ อะนามบัตรพี่  ”  ฝันไปเถอะว่าจะมาเรียกร้องอะไรจากพี่กู

“งั้นพี่ไปนะ”

“ขอบคุณ ครับพี่ต้น”


ปัง   ปรื้นนน




"ส่วนเรามาคุยกัน"
 

To Be Continued


ขอบคุณสำหรับผู้อ่านทุกท่านที่ให้กำลังใจหรือ ติชมได้นะ :pig4:   

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 02-12-2012 16:03:42

ค้างจริงอะไรจริง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 02-12-2012 20:07:26

ว่าเวลาคนเขียนลงกระทู้ใหม่คนเขียนต้อง เปลี่ยนวันที่ หรือ เปลี่ยนชื่อตอนค่ะ เพราะคนอ่านจะได้รู้ว่าอัพใหม่แล้ว ไปเปลี่ยนที่หัวกระทู้แรกนะคะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 02-12-2012 21:35:54

ขอบคุณ คุณnamtarn11 ด้วยนะครับ   :m15:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก 03/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 03-12-2012 00:42:59

ตอนที่ 4.1 รัก

[คิม]

"ส่วนเรามาคุยกัน"

"............................."

“มึงจะวิ่งไปไหนฮะ   กูบอกแล้วไงมาคุยกัน”  ผมมองท่าทีของมันที่ชี้ไปยังโซฟานิ่ง  แต่ที่รู้ตอนนี้คือต้องออกไปจากที่นี่ก่อน

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณหรอกนะ  ผมอยากกลับบ้าน”  แล้วก้าวเดินไปหยิบกระเป๋า แต่ก็ต้องชะงักแต่มือที่ยืนมาบีบต้นแขนนั้นเจ็บมากบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังหงุดหงิด

“ห้ามไปไหนทั้งนั้น แล้วมึงมานั่งตรงนี้”  เสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้โมโห บ่นสั่ง พลางลากผมให้เดินตามไปนั่งบนโซฟา
 
“ผ ผมไม่มีอะไีีรจะคุยแล้วคุณจะเอาอะไรกับผมอีกฮะ”   

“นั้นซินะ ถ้าไม่อยากคุย งั้นมามีอะไรกับกูอีกสักยกไหมละเดียวจัดให้”  พลางจับคางร่างบางที่ส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัว

“ไม่ ไม่ครับ ”  ปัดมือคนตรงหน้าที่ยิ้มอย่างชอบใจลุกขึ้นเดินไปนั่งตรงข้ามกับร่างบาง

“ดี  งั้นเีรามาคุยกัน” 

“น นายจะคุยอะไร  พูดมาเลยผมจะได้ไปจากที่นี่ซักที”  ผมบอกอย่างใจอย่างที่คิด เพราะตอนนี้ไม่อยากอยู่ที่นี่รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

“อะ เออ บ้าชิบ  ”  มันสบถเบา ๆ  แต่ผมก็ได้ยินครับ

“คิม  ผมขอโทษนะ  กับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา คะ คือ เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม นะคิม ยกโทษให้เจ้านายด้วยนะ”  อึ้งซิครับก็ไม่คิดว่าไอ้คนเอาแต่ใจจะมาขอโทษ     ผมมองไปยังดวงตาสีน้ำตาล ที่มองมายังผมเช่นกัน พลางรอคำตอบ  แต่จะทำอย่างไงละ มันขืนใจผม  มันทำร้ายผม

“ผมทำไม่ได้  คุณทำกับผมซะขนาดนี้จะให้ยกโทษ  มันง่ายไปนะคุณ”   ( “คิมจัง สู้ ๆ นะ  ลูกต้องผ่านมันไปได้” (เสียงของคุณแม่ที่ลอยมา))  ใช่คุณแม่  คิมต้องผ่านไปให้ได้ 

“จริง อยู่ที่ผมผิด  แต่ต้นเหตุมันไม่ได้เกิดจากผมทั้งหมด ผมดันไปกินน้ำผิดแก้ว  ที่ดันใส่ยาเลิฟไว้”  นี่เรอะ เหตุผลที่ขืนใจผม  เพราะยาบ้า  ๆ นั้น 

“คุณอย่ามาอ้างโน่นอ้างนี้เลย  อีกอย่างนายไม่พยายาม หยุดตัวเอง”     

“ผมไม่ ได้อ้าง  คุณมันน่ารัก ก็เลย...”

“อย่าใช้คำว่าน่ารักกับผมนะ   ผมเท่ตั้งหาก”  ชิส์  ดูอย่างไงว่าน่ารัก

“เอาเป็นว่า ยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม นะ นะ”   

“ยังไม่รู้ครับ” ผมค่อย ๆ  เดินมาที่ห้องมองต้วเองในกระจกทำไมต้องหน้าแดง แล้วหัวใจเต้นแรงด้วยละเนี๊ย 


---------------------

 18.00 น.

“คิม คิม  ครับ  ออกมาจากห้องน้ำแล้วมาทานข้าวต้มกันเถอะ ”  ผมค่อย ๆ  เดินไปยังครัวก็เห็นไอ้เจ้านาย  ที่นั่งรออย่างยิ้ม ๆ  ตอนนี้ไม่หิวเลย  อยากนอนมากกว่า

“เอ้า ทำไมกินแค่คำ สองคำเอง ละครับ  เอามานี่เลย”   ดึงช้อนจากมือผมเฉยเลย นายหิวใช่ไหมละ

“คิมครับ  อ้าปาก”

“หึ  อะ อะไร ผมไม่”  จะทำไร  อย่านะ

“ผมไม่ทำอะไรคิมหลอกน่า   จะป้อนให้คุณกินหมดชามนี่ละ”   เอิ่ม

“ไม่ต้อง  ผมอิ่ม อยากนอนแล้ว”

“ไม่ต้องเลยครับ  “กิน”   หรืออยากโดนสักยกแทนข้าวต้มไหม”  ไอ้  ไอ้ปูมะพร้าว ไอ้อารมณ์แปรปรวน  ยังหื่นอีก

“กิน”   ก็ต้องยอมมันละครับ  อยู่บ้านมันยิ่งเข้าทางมันอีก    หลังกินข้าวต้มกับยา  ผมก็ไปนอน  สบายจัง  ฟี้   ฟี้ 

สัำกพักร่างสูงก็ตามมานอนข้าง ๆ  มองหน้าคนตัวเล็ก ที่หายใจสม่ำเสมอ พรางคิดอะไรอยู่ในใจ



รุ่งวันใหม่

ยวบ  ยวบ  อะ อะไร  นุ่ม ๆ ค่อย ๆ หมุดมาอยู่ข้าง ๆ พุง ตัวผมเริ่มสั่น ไม่อยากให้เรื่องที่คิดเป็นจริง  ทำไงดีมันกดตัวผมให้อยู่กับที่นอน แล้วเลียมายังซอกคอ  ตามด้วยหน้า  ด้วยกลไกลป้องกันทำงาน ตะโกนร้อง

“ไม่นะ  อย่า ปล่อย  ปล่อยผม”   

“หยุด   หยุดเลย ไอ้ออร์ก้า  ลงมานี่  ฉันบอกให้มาปลุก ไม่ได้ให้มาเล่น”   

“คิมเป็น..   งะ”  “ อย่า ครับ  อย่าทำผม  ”

“คิม  มองหน้าผม ค่อย ๆ หายใจ ผมไม่ทำอะไร”

“อ่ะ ฮึก  ฮือ มันไม่ใช่คนนน ”    กระโดดเกาะแขนคนที่อยู่ตรงหน้า  จนตกใจ

“หึ    ครับ มันไม่ใช่คน มันคือไอ้ออร์ก้า หมาสุดหล่อของผมเอง ” .
 
“  ฮือ ฮึก  ไอ้หมาหื่น  ” 

“เอาน่า   เอาน่า   มันแค่มาปลุก ไป ๆ  คิมไปอาบน้ำ  แล้วลงไปกินข้าวกัน”  ผมลืมไปว่าเกาะกล้ามไอ้ปูมะพร้าวอยู่  หน้าแดงเลยครับ
 
“ผมไม่ลงไปได้ไหม”

“ยังเจ็บอยู่  เหรอ”  พร้อมมองไปยังเอว (ไอ้ปูมะพร้าว พูดหน้าตาหี่นมากเลยนะมรึง)

“เปล่า  แค่อยากทำกินเองถูกปากกว่า”  อ้าอยากกินผัดกินผัดซีอิ๊วที่สุด  แต่เอ๊ะไม่มีวัตถุดิบ  ผมเลยมองไปยังคนข้าง ๆ  ที่ตาประกายอย่างเห็นได้ชัด

“ไป ไปซื้อกัน”   :impress2:


 To Be Continued

 :sad4:  ย๊ากก และแล้ว ก็ทำให้แสดงวันที่   ที่ห้องร่วมได้ซักที ^^

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก 03/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 03-12-2012 13:05:29

แม่คิมหนีอะไรกันแน่ แล้วตอนนี้เป็นยังไง แล้วเจ้านายไม่จัดการเรื่องที่บ้านให้เรียบร้อยก่อนจะดีหรือ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก (ตอนต่อ) 04/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 04-12-2012 04:39:55

ต่อ

หลังจากที่ผ่านพ้น  จากรถติดมาเป็นชั่วโมง  พวกผมก็ถึงห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านของเจ้านาย   ผมเลยเดินไปหยิบรถเข็นมา

“คิม  ให้ผมเข็นนะ  ผมอยากเข็นไอ้นี่มานานแล้ว”  เอิ่ม  อยากเข็น

“ก็ได้ครับ   แต่ทำเหมือนกับนายไม่เคยมาอย่างงั้นละ”  พลางเดินนำไปยังแผนกขายอาหารสด

“ไอ้เคย   นะเคยมา  แต่ผมไม่เคยมาซื้อของกินแบบนี้นี่นา ” ลืมไปเลยครับ ว่าไอ้เจ้านาย เป็นคุณหนู  คงไม่แปลก

“นายอยากกินอะไร  ก็หยิบใส่ตะกร้าได้เลยนะ  เดียวผมไปเดินเลือกปลาซะบะ ก่อน”  คนเข็นรถ  ทำหน้าสงสัย  ก็เขาทำอะรไม่เป็น   แล้วจะให้เข้าหยิบอะไรดีละ

-----------------------------

หลังจากซื้อวัตถุดิบเสร็จ  ระหว่างนั่งรถกลับ เราแทบไม่ได้คุยกันเลย  จนเสียงข้าง ๆ  เอ่ยขึ้น
 
“คิม  ถึงจะเลยช่วงกิจกรรมชมรมไปแล้ว   คิมมาอยู่กับผมสักพักได้ไหม  ”  หันไปมองคนขับที่ไม่สามารถอ่านสีหน้าว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่

“ไม่ดีกว่ามั้ง  เราก็พอหายดีแล้ว  ไม่อยากขาดงานไปนานด้วย” 

“ไม่!   คิมต้องอยู่กับผมก่อน  เถอะนะ”   ผมสะดุ้งก็เสียงบ่นบังคับ หันไปมองว่าเจ้านายต้องการอะไรอีก

“คือว่า  ”

“อยู่กับผมสักพักเถอะ  ผมเป็นห่วง  คุณยังไม่หายดี  แล้วจะไปทำงานได้ยังไง”  เป็นห่วงผมเหรอ  ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม 

“ก  ก็ได้ครับ”  แล้วมองหันไปยังด้านข้างของกระจกรถ  กลัวคนข้าง ๆ  เห็นหน้าที่แดงขึ้นมา  ยังไม่รู้เหตุผล


ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่

การทำอาหารเป็นไปด้วยดีครับ  แต่ติดตรงที่เจ้านาย  พยายามจะช่วยผมทำอาหาร  แต่กลับกลายเป็นว่า สร้างงานให้ผม  เสียมากกว่า  แต่ก็อดที่จะให้ช่วยไม่ได้ เพราะตาเป็นประกายขนาดนั้น   ผมเลยให้หั่นหัวหอมใหญ่   ลงโทษซะเลย   แต่เจ้านาย ดันเอามีดสับอันใหญ่  ทำท่าเหมือนผ่าฟืน สับลงไป  ส่งผลให้หัวหอมกระเด็นไปโดนกะทะ  จบด้วยที่หน้าเจ้าออร์ก้า   ที่แสบจมูกและแสบตา  มันเลยวิ่งพล่านไปทั่วครัวจนเละเลยครับ  กว่าจะจับมันได้เหนื่อยแทบแย่

จากนั้นผมกินยาแล้วก็หลับไป   แต่ตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจครับ  เพราะมีเจ้าหมาออร์ก้า นั่งจ้องผมที่ปลายเตียง โดยไม่กระดุกกระดิกไปไหน   จนผมลุกยืน จะไปเข้าห้องน้ำ   มันก็เดินตามแล้วนั่งรอหน้าห้องน้ำ  ออกมาก็เลยเดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟา  มันก็ยังเดินตามผมแล้วนั่งข้างโซฟาที่นั่งอยู่

“นี่  เจ้าออร์ก้า  แกจะตามไปถึงไหนฮะ ยัง ยัง  ทำเป็นเอียงมองอีก ไหนขอมือดิ”

“โฮ่ง ”  เจ้าออร์ก้า ยื่นขาหน้าด้านขวา มาวางไว้ที่มือผม  อึ้งเลยครับ  มันฉลาด   ไม่ ๆหน้าตามัน มึน ๆ  อาจโง่ก็ได้

“แก ฟังฉันรู้เรื่องเรอะ ถ้าใช่เห่า 2 ครั้งดิ”

“โฮ่ง โฮ่ง”   โฮ  เจ๋งอะ

“ออร์ก้า ไปคราบรีโมททีวีให้ทีดิ”  ฮา  ฮา ดูดิมันจะเอาให้ผมเปล่า 

“ตุบ” อึ้งเลยครับ  มันเอารีโมททีวีมาให้ผมจริง ๆ 

“เป็นไงละ  เจ้าออร์ก้าฉลาดใช่ไหม  ก็เจ้าของสอนมันมาดีนะ  มานี่ดิออร์ก้า” เอิ่ม  เจ้าของมาไม่สนใจตรูเลยนะเจ้า ออร์ก้า

“ชิส์  อวดเลยนะ แล้วเจ้าออร์ก้า อายุเท่าไรเนี้ย”

“ผมให้ทายกี่เดือน”   เจ้าออร์ก้ายังเป็นลูกหมาอยู่เหรอ ตัวใหญ่มากเลยนะ 

“ 6 เดือน”

“ผิดครับ   4 เดือนครับ”

“ฮะ 4 เดือน นายอย่ามาอั่มผม”

“จริงครับ  ดูใบเกิดมันไหม” โอ มันมีใบเกิดด้วย ไม่เบาเลยนะเจ้าออร์ก้า

“ครับ ๆ  แต่มานี่ดิ ขอกอดหน่อย”

“แหม่ง ๆ  อิจฉาจริงวะไอ้ออร์ก้า  มีคนให้กอด”

“โฮ่ง”

“แกไม่ต้องมาเลย  ทีเพื่อนกูมานะ ทำเป็นเมิน  ”
 
“โฮ่ง โฮ่ง ”

“ ดูมัน” ผมมองเจ้านายที่นั่งทะเลาะหมาตัวเอง  ฮา ฮ่า น่ารักดีครับ


ตลอด 4-5 วัน (ชมรมไปทำกิจกรรม 5 วัน) ระหว่างที่ผมได้อยู่กับเจ้านาย   พาไปเที่ยว   ใน  ที่ ๆ ผมไม่เคยไป   ระหว่างนั้น ก็ทำให้รู้ว่านิสัยของเจ้านาย   ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก  อาจจะติดที่บางครั้งเป็นคนอารมณ์ ร้อน ยึดตัวเองเป็นหลักซะส่วนใหญ่

แต่เจ้านายก็ดูแลผมเป็นอย่างดี   จนผมอดคิดไม่ได้ว่า นั้นใช่ความรู้สึกจริง ๆ ของเจ้านายหรือเปล่าที่แสดงออกมา    เฮ้อ!   คิดไปก็เท่านั้น  ตอนนี้ผมยอมรับเลย  ว่าอยู่กับเจ้านาย รู้สึกอุ่นใจ อย่างบอกไม่ถูก  กับบางคำที่เจ้านายพูด  ทำให้ใจผมเต้นแรง  นี่ใช่อาการของคนที่ชอบใครสักคนหรือเปล่าน่า  แล้วเราจะลองเปิดใจดูซักครั้งคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม  คิดมากไปก็เหนื่อยหลับดีกว่าพรุ่งนี้เดี่ยวเรียนสาย

To Be Continued


อดใจรออีกนิดเรื่องจะค่อยกระจ่างขึ้น ว่าทำไมคุณแม่ของคิมต้องหนี แล้่วเจ้านายจะทำไงต่อไป   สู้ ๆo18 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก (ตอนต่อ) 04/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 04-12-2012 07:07:55

เริ่มชอบกันแล้ว

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก (ตอนต่อ) 04/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 04-12-2012 07:22:07

ออร์ก้าฉลาดมาก ๆ เลยนะนั่น แล้วคิมได้หยิบอะไรใส่รถเข็นไหมนะนั่น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.1 รัก (ตอนต่อ) 04/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 05-12-2012 20:55:35

เจ้านาย.......คิดไม่ซื่อหรือเปล่า o18

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.2 ลวงหรือ.... 06/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 06-12-2012 03:56:43

ตอนที่  4.2  ลวงหรือ.... 

“ ตุบ”  พร้อมกับสิ่งหนัก  ๆ ตกลงบนตัวผม

“โฮ่ง โฮ่ง”  อ่า เจ้าออร์ก้า

“อืม  อย่ากวนดิ ออร์ก้า  จะนอน”  เอามือปัดให้เจ้าออร์ก้า ไปไกล ไกล

“โฮ่ง    เฮ้ยอย่าดึงขากางเกงดิ”

“กริ๊งงงงงงงง”  อ่า  07.00 น แล้ว ทำไมไม่ได้ยินเสียงมือถือปลุกก่อนหน้านี้นะ  อ่ะ เจ้านายไปเรียนเวลาเดียวกับผมนี่นา

“ออร์ก้า  ไปปลุกเจ้านายแกดิ” 

“โฮ่ง”  เห่ารับแล้วรีบวิ่งไปยังห้องนอน   

“เฮ้ย  ไอ้ออร์ก้า   อย่าดึงขากูดิ  คนจะนอน   โฮง โฮง”   ระหว่างที่เจ้าออร์ก้า ไปปลุกคุณเจ้านายของมัน   ผมเลยถือโอกาส แปรงฟัน   ทำอาหารเช้า อาบน้ำ บลา บลา เพื่อไปเรียน หลังจากจบกิจกรรมของชมรมรักทะเล ที่ผมกับเจ้านายไม่ได้ร่วมทำกิจกรรมกับเขาเลย

“อ่ะ หอมจังวันนี้ทำอะไรเหรอ” เจ้านาย  นั่งลงที่เก้าอี้   รอผมตักข้าวต้มกุ้งไปให้   พร้อมทั้งเจ้าออร์ก้า  เอาเท้าเขี่ยถาดใส่อาหารของมัน  ประมาณว่าเอาให้ผมด้วยดิ    เลยต้องเดินไปหยิบ อาหารเม็ดและตับบดยี่ห้อสุดโปรดของมัน

“วันนี้หน้าตาของคิม  สดใสขึ้นนะ ”  เจ้านายพูดพร้อมตักข้าวต้มเข้าปาก

“ก็  ไม่มีไข้แล้วละ  งั้นคิมขอกลับบ้านละกันนะ ”

“ไม่ได้ !  คิม  ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ  อยากให้ดูอาการอีกสักพัก ผมเป็นห่วงนะ”  เอิ่ม ตักข้าวไปด้วยดุไปด้วย นับถือแกเลยเจ้านาย

“อืม  ก็ได้  งั้นผมไปก่อนนะเดียวไปเรียนสาย”  ผมรีบหยิบชามเพื่อไปล้าง

“คิม ไปพร้อมกับผมนี่แหละ เราเรียนที่เดียวกันนิ”

“ครับ”  ตอบรับไปเพราะไม่อยากขัดใจเจ้านายมัน

“ไปละ ออร์ก้า เฝ้าบ้าน ดี ๆ  นะ”

“โฮง โฮง  โฮง โฮง”  ไอ้ออร์ก้า  แกไม่สนใจกูเลยนะ  สนใจแต่แมวเหมียวที่อยู่บนตัวไม้ (ซึ่งจริง ๆ แล้วนั้น คือ หนุ่มชุดดำปริศนา   “ไปซิวะ ไอ้หมาสายตาเรดาห์   ชิวส์   ชิวส์  ”)


ณ  มหาลัย.................

ผมกับเจ้านาย  เดินออกจากลานจอดรถ   ก็พบกลุ่มคนที่ผมคุ้นเคยนั่งที่โต๊ะหินอ่อน  ไม่ว่าจะเป็น ไอ้แจ้ง    ไอ้พิณ  ไอ้บี  ไอ้ดิน  พร้อมด้วยรินก็มากับเขาด้วย หน้าอย่างเอาเรื่อง  มองมายังผมกับเจ้านาย  ที่หยุดตรงโต๊ะหินอ่อน   ไอ้รินก็ พุ่งเข้ามาหาพวกผม

“นี่   ไอ้ปูมะพร้าว  นายทำอะไร ไอ้คิม ฮะ  นายพาคิมไปไหนมา รู้ไหมว่าพวกฉันห่วงกันขนาดไหน รู้บ้างไหม”   น่ากลัวมากเลยครับ  ไม่ยอม เว้นช่วงให้พวกผมพูด

“คือ”

“ไอ้คิม  แกก็เหมือนกันไปไหน  ทำไมไม่บอกพวกเรา  จนต้องไปถามไอ้รองประธาน ถึงรู้ว่าแกกลับมาแล้ว”  ไอ้ดินพูดเสริม

“แล้ว  คิมไปไหนกับเจ้านายมาละ” ไอ้แจ้งกับไอ้พิณ  พูดพร้อมกันหันมาที่พวกผม

“ใช่ บอกมานะ”  ตอบท้ายด้วยไอ้บี ที่จ้องหน้าเจ้านายอย่างโมโห

“คิม แพ้อาหาร  ผมเลยรีบพาไปโรงพยาบาล แล้วหมอให้ดูอาการเลยส่งตัวให้พี่หมอ  พี่ชายของผมดูอาการก่อน” 
โฮโห  เจ้านายพูดออกเป็น ฉาก ๆ  เลย ไอ้ผมก็คิดซะนานว่าจะบอกพวกนั้นอย่างไงดี

“แพ้อาหาร   จากข้อมูลที่ฉันรู้  แกไม่เคยแพ้อาหารไม่ใช่เหรอไอ้คิม”  เออ คุณแจ้ง  มึงจะสงสัยอะไรวะ

“กู เพิ่งรู้  ว่ากูแพ้ ”

“แกแพ้อาหารอะไรอ่ะ”  ไอ้พิณ  มองหน้าผมอย่างวิเคราะห์

“แพ้กุ้งครับ”  ไอ้เจ้านาย  นั้นมันของโปรด กูเลยนะ

“ไม่ใช่  แมลง  กูแพ้แมลง  แล้วดันไปกินแมลงอะไรไม่รู้  กูเลยมีพืนเต็มตัว หายใจไม่ออก”  หวังว่าพวกมันเชื่อผมนะครับ

“ผมไปเจอเข้าพอดี  เลยช่วยไว้นะครับ”  ดีมากไอ้เจ้านาย

“เออ จริงด้วยวะที่คอ  มึงแดง เป็นจ้ำ ๆ  ” ไอ้ดินมองผม อย่ากวน ๆ 

“ผมขอโทษทุกคนด้วยนะครับ  ที่ไม่ได้บอกทุกคน  เพื่อเป็นการถ่ายโทษ เย็นนี้ ผมขอเชิญทุกคนไป ที่ .... นะครับ”
 
“จริงดิ ได้เลยแล้วเจอกันนะ”  โฮ  เพื่อนกูหายโกรธง่าย  จริง ๆ  :m16:



To Be Continued


ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามา เม้น ให้กำลังใจนะ  ช่วยได้เยอะเลย   :sad4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.2 ลวงหรือ...(ต่อ) 06/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 06-12-2012 05:29:56

ต่อ


    ณ  ที่สังสรรค์

เดอะแก๊งส์ ของผมมากันครบ  พร้อมด้วยเพื่อน ๆ  ของเจ้านายก็มาด้วย   ที่ทำให้ผมตกใจก็ คือ เลย์ เป็นเพื่อนกับเจ้านาย  แต่มีอะไรที่ติดอยู่ในใจผม   ช่างเถอะคงไม่มีอะไรมั่ง   เลยหันไปมองไอ้แจ้งกับไอ้พิณ ที่สั่งอาหารตามใจอยากของพวกมัน   ผมมองอาหารที่สั่งแต่ละอย่างเนี้ยก็เกือบทุกเมนูแล้ว   อยู่  ๆ ไอ้แจ้งก็มองหน้าผม

“ไอ้คิม  กูสั่งอาหารจานพิเศษมาให้อ่ะ  ลองชิมผัดเผ็ดกบดิ”  ผมตัก 1 คำที่ไอ้แจ้งยื่นจานมาให้

“เป็นไงวะ”  ทุกคนต่าง มองที่ผมเป็นตาเดียวกัน

“มัน  มัน ”

“อร่อยไหมอ่ะ”  ไอ้ดิน ถามอย่างลุ้น ๆ

“มัน  อืม  มันคือ กระชายวะ”

“โธ่  ไอ้คิม  ทำให้กรูลุ้นซะนาน”  ไอ้รินเอามือตีไหล่ผม 1 ที

“ฮา ฮา ก็กูไม่รู้นิน่าว่าเป็นกระชาย ก็เลยเอามันยัดเข้าปาก แต่ตอนนี้กูขอไปห้องน้ำก่อนนะ”  ระหว่างผมเดินไปที่ห้องน้ำก็เจอคนที่หน้าตาเกาหลีครับ   กำลังล้างมืออยู่ครับ  สูง ขาว  และเท่ เฮ้อ ผมอิจฉาจัง เลยเดินไปล้างมือให้หายเซ็ง กำลังจะก้าวออกจากประตูห้องน้ำ

“พลั่ก  โอ๊ย”  ผมดันไปชนผู้ชายคนนั้นก้นจ้ำที่พื้นเลย  อูยเจ็บบ

“เป็นอะไรไหมครับ  คุณ”   ทำท่าลนลานมาคว้ามือผมไว้

“ไม่เป็นอะไรครับ  ปะ ปล่อยมือผมเถอะ”

“ให้ผมดูก่อน  ว่าเป็นแผลหรือเปล่า”   อ่ะ  อย่าเอาหน้ามาใกล้ รู้สึกไม่ดีเลย

“ไม่  ปล่อย  อย่า ครับ”  ผมพยายามสะบัดมือออก

“เฮ้ย นายทำอะไรนะ”

“โอ๊ย  คุณต่อยผมทำไมเนี้ย” นายเกาหลีเอามือลูบที่คาง

“กูจะถามมึงมากกว่า มายุ่งอะไรกับคนของกู”  เจ้านายดึงผมไว้ข้างหลัง  แต่ตอนนี้มันน่ากลัวมากเลยครับ 

“เออ  พอเถอะเจ้านาย ผมไม่เป็นอะไรแล้ว  เขาเห็นผมล้มเลยช่วยไว้”  ผมรีบดึงเจ้านายออกออกไป

“เดียวครับคุณ  ไหน ๆ  เราก็เจอกันแล้ว อะนี่นามบัตรผมมีอะไรโทรมาได้นะครับ”  นายเกาหลี ยื่นนามบัตรมาให้ แต่โดนเจ้านาย หยิบจากมือแล้วโยนทิ้งไป

“อ่ะ  ไม่เป็นไรครับ ผมมีอีกใบ”

“เจ้านาย  พอเถอะ เอามาเลย”  เจ้านายทำน่าหงุดหงิด รีบเดินไปยังโต๊ะโดยไม่รอผมทำเอางงเลยครับ

“ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมที่ต่อยคุณด้วยนะครับ  เขาเมานิดหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ   เราคงได้เจอกันบ่อย ๆ”  ผมหันไปมองหลังเจ้านายที่เดินออกไป  เลยไม่ได้ฟังที่นายเกาหลีพูด

“ฮะ อะไรนะครับ”

“อ้อ  เปล่าครับ งั้นผมไปนะครับ”

“ครับ”  ผมเลยเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่ก็ไม่พบเจ้านาย


“เลย์  เจ้านายละ”   ถามเลย์ที่กำลังผสมเหล้าให้โจ้ก

“อ้อ  ไอ้เจ้านายมันไปส่งรินอ่ะ  แล้วมันเลยให้ผมไปส่งคิมที่บ้านมันก่อน”   ไปไหนกันน่า  แต่ผมก็ไม่กล้าถาม

“อืม  งั้นเลย์เรากลับเถอะ ผมง่วงนอนแล้ว”  ผมบอกกับทุกคนว่าจะกลับ   ก็ดันพวกใจกันกลับ  เอิ่ม ไม่ได้อยากให้งานกรอยนะเพื่อน กูง่วงนอนจริง ๆ 



ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่


“ปัง”  เสียงปิดประตูรถ

“คิมอยู่ได้แน่เหรอ”  ถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“ได้ซิ  เลย์กลับไปก่อนเถอะเดียวเจ้านายก็มา”

“แต่”

“เถอะน่า  เราอยู่ได้”

“ก็ได้ งั้นผมกลับละ”   

ปรื้น  ปรื้น

“อะทำไงดีละ  ผมลืมไปเลยว่าเราไม่มีกุญแจบ้าน  งั้นโทรหาเจ้านายก่อน โธ่ไม่มีเบอร์อีก  ทำไงดี”  ผมเลยต้องยืนรอเจ้านายที่หน้าประตูบ้าน  จะกลับไปที่โบสถ์  เดียวเจ้านายก็ตามหาผมอีก  เพราะไม่รู้ว่าผมพักอยู่ไหน  ชักมึนหัวด้วยซิ  จากที่ยืนกลายเป็นนั่ง  จากนั่งกลายเป็นนอน ดีนะที่เจ้านายสร้างบ้านเจ้าออร์ก้าใหญ่หน่อย   ตัวผมเลยเข้าไปนอนได้  อ่านุ่มจัง ฝันดีเจ้าออร์ก้า  ..........



 To Be Continued

 :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย.........แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.2 ลวงหรือ...(ต่อ) 06/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 06-12-2012 07:48:17

อึ่ย..น่าสงสารคิมจัง เจ้านายท่าอารมณ์ร้ายนัก เราจะขโมยตัวคิมไป

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 4.2 ลวงหรือ..(ต่อจบตอน) 08/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 08-12-2012 05:37:43

ต่อ


หลังจากที่ผมเดินหนีคิมจากห้องน้ำ  ก็เห็นยัยเหมียวนั่งร้องไห้อยู่  ผมเลยถามเพื่อน ๆ  เลยได้ความว่าแม่ของรินล้มในห้องน้ำ   ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล ซึ่งทุกคนก็จะไปส่งยัยเหมียวกัน  แต่ผมเห็นเพื่อน ๆ  แต่ละคนคงไม่ไหว  เลยอาสาไปส่งที่โรงพยาบาล   

ณ  โรงพยาบาล.......

ผมประคองยัยเหมียวที่ร้องไห้   ไปยังห้อง ICU  ที่มีชายวัยกลางคนนั่งอยู่  ซึ่งเขาคนนั้นหน้าคุ้น ๆ  เหมือนผมเคยเห็นมาก่อน

 “คุณพ่อ  ฮือ  คุณแม่ละคะ   ฮือ  ฮึก อาการเป็นอย่างไงบ้างคะ  ” 

“ใจเย็น ๆ  นะริน  ตอนนี้ถึงมือหมอแล้ว” 

แกร๊ก 

“คุณหมอค่ะ  คุณแม่เป็นอย่างไงบ้างคะ”

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ  หมอขอดูอาการซักวันสองวันก่อน”   

“ขอบคุณมากนะครับ   รินเดียวพ่อไปเดินเรื่องก่อนนะ”

“ค่ะ  คุณพ่อ”

“ฮือ  ฮือ ฮึก”  ผมเห็นยัยเหมียวโหมดยิ่งร้องไห้ ก็ทำอะไรไม่ถูกเลย 

“ริน คุณแม่ท่านไม่เป็นอะไรแล้ว”

“ฮือ ฮือ” ยัยเหมียวร้องไห้หนักกว่าเดิมแล้วกอดผมแน่นเลย  ใจเต้นเลย
 
“ฮือ ฮึก คุณแม่ปลอดภัยแล้ว  อะ  ขอโทษนะ”   ผละออกจากอกของผมแล้วหน้าแดง

“แล้วจะไปเก็บเสื้อผ้าก่อนไหม แล้วค่อยกลับมาเฝ้าท่าน”

“ไม่เป็นไร  เดียวให้ป้าแหววเอามาให้  แต่ขอบใจนายมากเลยนะ  ถ้าไม่ได้นายฉันก็คงทำอะไรไม่ถูก”  หึหึ  กลับมาในโหมดยัยเหมียวซึม ไม่ดีเลย

“อะไร ยัยเหมียว พูดขอบคุณก็เป็นด้วยนะ”  ขยี้หัวยัยเหมียวอย่างหมั่นเขี้ยว

“นาย  ไอ้ปูมะพร้าว”  ยัยเหมียวตีแขนผมยิ้มอย่างกวนๆ

“ฮา ฮา เป็นยัยเหมียวคนเดิมละ ค่อยโล่งอกไปที”

“ฮะ  นายว่าอะไรนะ” 

“เปล่า เปล่า ไม่มีอะไร  พวกเราไปหาแม่เธอกันดีกว่า” 



ก๊อก ก๊อก

“เอ้า ริน มาพอดีเลย เดียวพ่อต้องกลับไปที่บริษัทก่อน มีงานด่วนเข้ามา”

“ค่ะ คุณพ่อ”

“แล้วรินจะไม่แนะนำให้พ่อรู้จักเหรอ”  มองมายังผมที่นั่งตรงโซฟา

“นั้น  เจ้านาย  เป็นเพื่อนของรินค่ะ”

 “สวัสดีครับ”  ผมยกมือไหว้

“เจ้านาย  ใช่ลูก  เจ้าพงษ์หรือเปล่า”

“พงษ์”

“คุณพงษ์กับคุณหญิงชดช้อย”

“ครับ ใช่ครับ”  ลุงเป็นใคร  หน้าคุ้น ๆ

“ลุงเปรมไง จำได้ไหม  ที่แต่ก่อนไปบ้านเราบ่อย ๆ แล้วเอาโมเดลรถไปฝากบ่อย  ๆ ”  คุณลุงเปรม  อ้อ  ที่ชอบเอาโมเดลรถมาให้เราบ่อย ๆ  จนกลายเป็นโอตาคุรถไปเลยช่วงนั้น

 “อะ  คุณลุงเปรม  ผมก็ว่าคุ้น ๆ อยู่” 

“ไอ้หมูน้อยของลุง โตขึ้นหล่อนะเนี๊ย” 

“คุณพ่อ รู้จักกับเจ้านายด้วยเหรอคะ”  หึ หึ ยัยเหมียวทำหน้างงเลยนะ แต่ก็น่ารักดี

“รู้จักซิ  รู้จักเป็นอย่างดีเลยละ  ก็พ่อกับพ่อของเจ้านายเป็นเพื่อนซี้กันต่อแต่สมัย ม.ต้น”

“คุณพ่อ  เลขาคุณพ่อมาแล้วละ”

“งั้นลุงไปก่อนนะ  ฝากดูแลรินให้ลุงด้วยนะเจ้านาย”

“ครับ คุณลุง”

“ยัยเหมียว  เธอจะกลับบ้านก่อนไหม”  มองไปยังคนตัวเล็กที่หาว อยู่

“อืม  กลับบ้านก่อนละกัน ป้าแหววมาพอดี” ยัยเหมียวชี้ไปยังหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามาในห้อง   ผมขับรถ ไปส่งยัยเหมียวที่บ้าน    อืมก็ใหญ่สมฐานะของคุณลุงเปรมดี

“ปัง”

“เราขอบใจนายอีกครั้งนะ”

“อืม  แต่ผมว่าเก็บเอาไปขอบใจผม  เป็นมื้อเย็นของพรุ่งนี้ดีกว่าไหม”  อ่ะ  ปากไวจริงไอ้เจ้านาย แต่ก็เหล่มองคนข้างอย่างลุ้น ๆ

“ก็ได้”   

“งั้นเลิกเรียนแล้ว  ผมไปรับนะ”

“ได้ยะ 4 โมงเย็น แต่ต้องเลยไปหาคุณแม่ก่อนนะ” โอ๊ะ  ยัยเหมียวหน้าแดง  รีบวิ่งเข้าเลย   ผมก็เลยขับกลับบ้าน  ฮา ฮา  ยัยเหมียว มีมุมน่ารักกับเขาเหมือนกันนะ  แต่ เอ๊ะ  ผมลืมอะไรหรือเปล่า   โอ๊ะ คิม แย่ละ  เลยกดโทรหาไอ้เลย์ ด่วน

“ฮัลโหล   คุณเจ้านายครับ  นี่มันตี 2 แล้วนะครับ ”

“เออ  โทษที แล้วคิมมึงไปส่งถึงบ้านกูหรือเปล่า”  ผมรีบขับไปที่บ้านโดยด่วนเลย ลืมไปได้อย่างไงวะ

“อ้อ  เพื่อนเลย์ไปส่งที่บ้านคุณเจ้านายเรียบร้อยแล้วครับ”

“ที่บ้าน   แย่ละ  กูลืมไปว่าคิมไม่มีกุญแจ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”  ผมจองรถได้  ก็รีบเดินหาคิมเลยครับ  ไม่เจอ  นายไปไหนของนายนะ 
 
“คิม    คิม” ที่หน้าประตู  หรือ หน้าต่างก็ไม่มี

“โฮ่ง โฮ่ง” อ่ะ  เจ้าออร์ก้า  มันงับชายกางเกงผมแล้วดึงไปที่บ้านมัน

“เฮ้ย  ไอ้ออร์ก้า  กูไม่เล่นกับมึงนะ”

“โฮ่ง”  ยังอีก  แล้วมันก็วิ่งเข้าไปในบ้านของมัน

“โฮ่ง โฮ่ง”  ขาครับ ที่บ้ามันมีขาคน เนียนซะด้วย หรือว่ามันไปคาบชิ้นส่วนใครมาวะ  ผมค่อย ๆ  ก้าวไปทีละก้าวก็พบคิมหลับอยู่  เฮ้อ ไอ้ตัวเล็ก  ตกใจหมด  เลยอุ้มคนตัวเล็ก เช็คตัว  เปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วพาไปนอนที่เตียง  หลับลึกจริง ๆ  นะคิม เหนื่อย  ฝันดีนะ


To Be Continued


ช่วงนี้ อ่านคาแรคเตอร์ตัวละครแต่ละตัวไปก่อนเนอะ รออีกนิด  เรื่องกำลังจะดราม่าขึ้นเรื่อย ๆ   :-[

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 5 รุ่นพี่ดินสอนให้นะ 08/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 08-12-2012 19:34:24

ตอนที่ 5 รุ่นพี่ดินสอนให้นะ


06.00 น.

“โฮ่ง โฮ่ง  โฮ่ง  รู้แล้ว  ออร์ก้า ตื่นแล้ว”  อะ ผมมานอนบนเตียงได้ไง  มองซ้ายขวา ก็เจอเจ้านายที่นอนกอดผมอยู่  เฮ้ยต้องรีบลุกดิ  แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ   ผมเลยรีบค่อย ๆ ลงจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วทำอาหารเช้าเหมือนเคย

“หอมจัง ” พร้อมเอาคางมาวางบนไหล่   ทำเอาผมตกใจ ตัวสั่น  ภาพที่คิดว่ามันหายไปแล้ว กลับค่อย ๆ เล่นไปทีละฉาก  อย่า   อย่าปล่อยผม   

“อย่า อย่า  ปล่อย” 

“คิม  คิมมองหน้าผม คิม”  ฮือ อือ อือ  ร่างกายไปเองอัตโนมัติจึงโผล่กอดเจ้านายไว้แน่น

“ไม่เป็นอะไรนะคนดี ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”  เจ้านาย ค่อย ๆ บรรจงจูบผมอย่างนุ่มนวจ โดยไม่รู้สึกรังเกียจกับจูบที่เจ้านายมอบให้สักนิด  จากนุ่มนวลกลายเป็นเร้าร้อน  แล้วอุ้มไปยังเตียง พร้อมส่งลิ้นมาให้อย่างเสียวซ่าน  ในหัวตอนนี้มันว่างเปล่า  เหมือนโซ่ที่รัดแน่นในใจค่อย ๆ คลายออก ผมจึงปล่อยไปตามธรรมชาติ

“อือ  อ่า อะ”  มือใหญ่สกิดหัวนมที่ชูชัน กับ ลิ้นที่สำรวจซอกคอที่หอมหวาน  ปลดพันธนาการของทั้งสอง   คิมสะท้อน  เมื่อมือใหญ่จับแก่นกลาง หยั้งเชิงคนตัวเล็ก ที่ปากแดง มองตาเยิ้มอย่างไม่คัดขานออกมา  เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว จึงค่อยๆ จับแก่นกลางทั้งสอง แตะไปมา แล้วรูดขึ้นลงอย่าง ช้า ๆ

“ อะ อา ” เสียงครางของคนตัวเล็ก ทำเอาร่างใหญ่ได้ใจ ยิ่งเร่งจังหวะ

“ซีด  อืม จะอ.”  น้ำสีขาวพุ่งออกมาอย่างยินดี พร้อมคิมที่หอบหายใจ    ได้ทีเจ้านาย เลื่อนไปหยิบเจลใสแก่นกลางของตัวเอง และไม่ลืมที่จะเปิดช่องทางใหม่ของคนตัวเล็ก

“อ่ะ อะ อา”  คิมยกตัวขึ้นตามแรงเข้าออกของคนเจ้านายชักนำ  ที่ค่อย ๆ ลองเชิงเพิ่มทีละนิ้วทีละนิ้ว

“อือ อะ อะ” เสียงของร่างหวานทำให้เจ้านายอดไม่ไหว จึงถอดนิ้วออกแล้วนำสิ่งใหม่มาแทนที่ 

“อ่ะ  เจ็บบ อือ” เจ้านายแทรกไปแค่หัว  ก็ตอดเขาแทบจะไม่ไหว  จึงรีบส่งลิ้นและรูดขึ้นให้คนตัวเล็กค่อย ๆ  ผ่อนคลาย  ซักครู่จึงแทรกเข้าไปครั้งเดียว ทำเอาคนตัวเล็กกอดเขาไว้แน่น

“เจ็บ  เอาออก”

“ผ่อนคลาย  ค่อย ๆ หายใจ อย่างงั้นละ”

“อ่ะ อา อะ”  เจ้านายค่อย ๆ  แทรกเข้าแล้วออกช้า ๆ

“อะ อ่ะ  แรงอีก”  เสียงหวานร้องสั่ง  และตอดเขาตลอด แต่เขามีหรือจะยอมทำตาม  จึงพลิกให้คนตัวเล็กอยู่ข้างบนตัวของเขาทั้ง ๆ ยังที่ไม่ได้ถอดออก 

“ถ้าให้แรง  ก็ทำตามปราถนาเลยครับ”  ด้วยอารมณ์ที่ปั่นปวนหน้าแดง ๆ ของคนตัวเล็ก ค่อย ๆ ยกสะโพกขึ้น ลง ช้า ๆ กลายเป็นเร็ว

“อ่ะ ลึก นั้นแหละคนดี”  พร้อมยกสะโพกรับคิม

“อะ ไปพร้อมกันนะครับ ”

“อือ อ่ะ  อะ อะ อา อ๊า ” กระตุก 2 – 3 ที น้ำสีขาว ก็ออกมายินดีอีกครั้ง  พร้อมคิม ที่ซบอกเจ้านาย  อย่างเหนื่อยหอบ ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหายใจอย่างสม่ำเสมอหลับไป 

*****************

ผมลืมตาตื่น นี่ก็ 4 โมงเย็นแล้ว  พอขยับตัวเท่านั้นแหละ มันร้าวไปทั้งตัวเฉพาะตรงนั้น  มองซ้ายขวาก็ไม่เจอเจ้านายแล้ว   ก็ดีเหมือนกัน  ถ้าเจอหน้ากันตอนนี้  ผมก็ไม่กล้าจะมองหน้า  เพราะว่ามันอายมาก ๆ เลย  แต่มองไปรอบ ๆ  เขาแต่งตัวให้ผมด้วย  อะ  ยิ่งอายเข้าไปใหญ่

ชี-กึม วา-ซอ    มัล-ฮัล ซู-กา ออบ-ซอ (มาถึงตอนนี้ก็ไม่สามารถพูดได้อีกแล้ว)   นอ-เอ คี-จอก    คือ โม-ดึน เก  ฮวัน-ซัง (ความมหัศจรรย์ของเธอทุกๆสิ่ง ..

“ฮัลโหล”

“ไอ้คิม  แกอยู่ไหน ทำไมไม่มาเรียน ฮะ  รู้ไหมพวกกู โทรหาตั้ง สิบกว่าสายแล้ว ” เสียงไอ้แจ้งที่วิ่งมาตามสาย จนผมต้องเอามือถือ   ออกห่างจากหูโดยด่วน  แล้วรีบกดดูก็พบว่า พวกมันโทรกันมาเป็นสิบ ๆ  สายจริง ๆ   

“เออ กูขอโทษ  กูไม่สบายนอนหลับไปลืมโทรบอกพวกมึงนะ”  อ่ะ  ขอโทษนะ  ถ้าจะให้บอกเรื่องจริงคงอายจนไม่กล้าคุยกับพวกมัน

“เออ เออ หายไว ไวนะ พวกกูก็จะกลับแล้ว  อาจารย์สั่งรายงานมา เดียวพวกกูไปเยี่ยมนะ   ”  อ่ะ  เอาไงดีวะ

“เออ ไม่ต้องหลอก  เดียวกูก็หายแล้ว   อ่ะ คุณพ่อเรียกพอดี แค่นี้นะ”  เลยเอาโอกาสนี้ตัดสายก่อน

10 นาที ต่อมา

ชี-กึม วา-ซอ มัล-ฮัล ซู-กา ออบ-ซอ

“ฮัลโหล กูบอกแล้วไง ไม่ต้องมา”

“ไอ้คิม  ที่ไม่ให้พวกกูไปเยี่ยม  ปกปิดอะไรอยู่พวกกูอยู่หรือเปล่า  แต่กูรู้นะ”  เสียงเจ้าเล่ห์ของไอ้ดินทำให้ผมจินตนาการถึงหน้ากวน ๆ ของมันเลยตอนนี้

“ไม่มีอะไรซักหน่อย  กูแค่ไม่สบาย”

“แต่กู  ถามคนที่โบสถ์ เขาบอกกับกูว่า  มึงไม่อยู่ที่นี่หลายวันแล้ว”  ชิชะ โคนันเขาสิง มึงหรือไงฮะ

“เออ  คือ”

“ไอ้คิม กูรู้นะ ว่ามึงมีซังติงอะไรกับไอ้เจ้านาย” 

“มึง นิน่า”

“จะบอกไหม  หรือให้กูสืบเอง  มึงก็รู้นี่นาว่าแป๊บเดียวกูก็รู้ ”  เฮ้ย  โกหกมันไม่ได้จริง ๆ  ไอ้เพื่อนคนนี้ มันเป็นคนแรกที่มาทักผมตอนเข้ามหาลัย  แล้วมารู้ทีหลังว่าบ้านมันเป็นมาเฟีย  แต่ผมไม่สนครับ  เพราะมันนิสัยดีและอยู่กับมันก็สบายใจ

“ก็ได้วะ  แต่มึงห้ามทำอะไร ทั้งสิ้นกูขอตัดสินใจเอง”  ผมก็เลยเล่าตั้งแต่ต้นให้มันฟัง……………………………………………..

“ไอ้ ....เจ้านาย   กูจะฆ่ามึง ไอ้เห็ดหอมมานี่ดิ”

“ครับ  นายน้อย”

“เฮ้ย  เฮ้ย  ไอ้ดินกูบอกแล้วไง ว่าไม่อยากรืนฟืน  และตอนนี้กูก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร” 

“บอกกูนะว่าชอบมัน” รู้ใจกูอีก

“อืม ชอบ หรือจะเรียกอีกอย่างก็คงเป็นรักมั้ง”

“แต่มัน ทำร้ายมึงนะ” 

“เออ กูรู้ มึงเป็นห่วง แต่กูขอ ..”

“ก็ได้  แต่ถ้ามันทำให้มึงเสียใจ  กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”

‘ฮือ  ฮึก ขอบใจนะที่เข้าใจกู ”

“เฮ้ย  มึงร้องไห้ทำไมวะ ”  เสียงปลายสายพูดอย่างลนลาน

“ฮือ  กูซึ้ง”

“เซ็งจิตมากเลย เพื่อนกู นึกว่าเจ็บ ตะ”

“มึงหยุดพูดเลย  บั่นทอนจิตใจจริงนะเออ” 

“คิก คิก  เอาน่า คิมจัง  ไหน ๆ  ได้สามีแล้ว เดียวรุ่นพี่คนนี้สอนเคล็ดลับให้”

“เก็บความหวังหื่นของคุณดินกองไว้ตรงนั้นเลย   แต่บอกเคล็ดลับให้หายเจ็บหน่อยดิ”  แหะ แหะ  ก็อยากหายไวไว มันลำบากอะ ^////^



 To Be Continued

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะ  :sad4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 5 รุ่นพี่ดินสอนให้นะ 08/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 09-12-2012 00:54:48

:pig4: สรุปแล้วเจ้านายคิดอะไรกับรินและคิม ชอบใครกันแน่ ทำอย่างนี้เดี๋ยวก็เกิดเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะหรอก เอาให้เคลียร์เลย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 09-12-2012 01:14:41

เจ้านายจะเอายังไงกับคิมกันแน่ ทำไมยังไปวุ่นวายกับรินอีก แล้วถ้าคิมรู้จะเป็นยังไงเนี่ย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 09-12-2012 01:21:44

ตอนที่ 6 เ้ฝ้ารอ


17.00 น.

ณ โรงพยาบาล.................

“ฮา ฮา  ลุงบอกแกว่าให้หั่นหัวหอมแล้วบีบจมูลไว้   รินรู้ไหม  วันนั้นแม่เจ้านาย ให้ช่วยหั่นหอมแล้วเล่าให้ฟังว่า น้ำตาเจ้านายไหลตลอด แล้วบีบจมูกไว้ไม่ยอมปล่อย”  ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“ก็ผมไม่คิดว่ามันจะแสบตานิครับ” ชายหนุ่มที่ทำแก้มป๋องบอกเคือง ๆ

“ฮา ฮา นายนิมันใส่ซื่อ จริง เลย หนูเจ้านาย” หญิงสาวเอามือไปแตะไหล่ชายหนุ่ม

“อุ้ย   เราสองคนสนิทกันจริงเลยนะ  หรือเจ้านายมาจีบลูกสาวป้าหรือเปล่า” หญิงวัยกลางพูดอย่างลองเชิง

“ฮา ฮา  คุณป้าละก็  แต่ไม่แน่นะครับ ถ้าผมจีบ คุณลุงกับคุณป้าจะไฟเขียวให้ผมเหรอ” 

“ฮา ฮา  ถ้าแกกล้าจีบ เราทั้งสองก็ไม่ว่าอะไร เพราะเป็นเรื่องของคนสองคน เนอะ คุณฟ้า” ชายวัยกลางคน พูดแล้วยิ้มไปมองยังสุดที่รักของเขา

“โถ คุณพ่อ ก็ ไม่ห่วงลูกสาวเลยนะคะ รินงอนละ”

“ฮา  ฮา  ฮา ”   ทั้งห้องหันไปมองหญิงสาวที่เอาแขนไปกอดคนทั้งสอง  โดยมีดวงตาคู่นึง มองอย่างอบอุ่น



“ไปกันเถอะ ยัยเหมียวผมจองร้านไว้แล้วเดียวไม่ทันนะ”

“ฮือ  พวกเจ้านายจะไปไหนเรอะ”

“ผมกับรินนัดว่าจะไปทานข้าวเย็นกันครับ”

“งั้นพ่อไปด้วยดิ”

“คุณก็ มานี้เลยมาบริการฉันนิ ปล่อยให้เด็กเขาคุยกันตามภาษาวัยรุ่นกัน” ลุงเปรมทำท่าจะตามพวกผมมา  แต่ก็ทนสายตาของคุณป้าฟ้าไม่ได้เลยต้องนั่งปลอกแอปเปิ้ล พลางมองพวกผม

ณ   ร้านอาหาร.......

“ยัยเหมียวอยากกินอะไร  สั่งได้เลย” ผมมองยัยเหมียวที่หน้าแดงตลอด ตั้งแต่นั่งรถมาที่นี่

“ฉันบอกนายแล้วไงว่า ฉัน ชื่อริน  ริน  เข้าใจไหม”

“ก็ได้ งั้นริน  แต่ก็ต้องเรียกผมว่าพี่  แล้วแทนตัวเองว่าริน เข้าใจไหม”

“ฝันไปเถอะไอ้ปูมะพร้าว ”  หน้าแดงเชียว ^_^

“งั้นผมคง ต้องทำโทษแล้วแหละ ”

“ฮึก  อะไรละ”

“จุ๊บ”

“ไอ้ บ้า ไอ้ปูมะพร้าว”  สนุกแฮะ แกล้งยัยเหมียว

“จุ จุ ไม่เสียงดังนะครับ   คงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราจุ๊บกัน”

“น นาย”

“เรียกว่าอะไรนะครับ”

“พี่เจ้านาย”

“ว่าไงจ๊ะน้องริน กินอะไรดีครับวันนี้ ”  ผมกับยัยเหมียว ค่อย ๆ  ท่านกันไป ถามโน้นนี่ สิ่งที่ชอบไม่ชอบ บ้าง  โดยบอกอย่างที่เธอเล่าให้ฟัง ก็มีหลากหลาย แต่

“พี่  รู้ไหมว่าคิม กับ ริน ตอนเด็ก ๆ”  คิม  ใช่  ผมลืมไปได้ไงนะ  แต่ก็ชั่งเถอะ

“พี่เจ้านายค่ะ  พี่เจ้านาย ” 

“ครับ  ว่าไงครับ”

“รินอยากไปทะเล ไปเป็นเพื่อนรินหน่อยนะคะ”

“ฮือ  ไปทำไมครับ ”  อารมณ์เธอเปลี่ยนไวจริง  ๆ

“คือ  ...พี่อยากว่ารินนะ”

“ครับ ว่ามา”

“รินอยากไปเก็บหอยให้คุณแม่ค่ะ  เพราะท่านชอบสีสันของมัน  รินเลยอยากให้กำลังใจคุณแม่ให้หาย ไว ๆ ”  โธ่  ยัยเหมียวนึกว่าอะไร

“ได้ครับ  งั้นเราไปเลยไหม”

“ไปเลยเหรอคะ  รินยังไม่มีชุดเลย”

“เดียวค่อยไปซื้อชุดข้างหน้าก็ได้ ”

“ได้ค่ะ งั้นก็ไปกันเลย”



 
ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่

20.00 น.

“ออร์ก้า  นายว่า  เจ้านายของแกจะชอบอาหารที่ฉันทำไหม” เฮ้อ คุยกับหมา  มันจะรู้เรื่องกับผมไหมเนี้ย

“โฮ่ง”  ดันเห่ารับนะมรึง 

.......
22.00 น.

“ออร์ก้า  เมื่อไรเจ้านายของแกจะมาละ นี่ก็ 4 ทุ่มแล้ว แต่ไม่เป็นไรระหว่างรอเรามาเล่นกันเถอะ”

“โฮ่ง โฮ่ง”

.......

04.00 น.

“เฮ้อ  ออร์ก้า เจ้านายแกยังไม่เห็นมาเลย   แต่รออีกนิดก็ได้เนอะ”

“โฮ่ง”

“แต่แกไปนอนก่อนเถอะ  เดียวฉันรออีกหน่อย”

“หงิง ” เจ้าออร์ก้า นอนข้าง ๆ  แล้วเอาคางมาไว้ที่ตักผม

“เออ ก็ได้”



 To Be Continued

 :o12:   

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 09-12-2012 01:26:36

สงสารคิม เจ้านายทำแบบนี้กับคิมได้ยังไงกัน ถ้าคิมรู้เรื่องเจ้านายกับริน คิมจะเป็นยังไงนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 09-12-2012 10:47:12

สงสารคิมอ่ะ เจ้านายทำไมทำแบบนี้อ่ะ
ถ้าคิมรู้ต้องเสียใจมากน่ๆอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 09-12-2012 17:07:13

ไอเจ้านาย...สงสารคิมจัง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 6 เ้ฝ้าารอ 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 09-12-2012 18:32:01

ทำไมเจ้านายเป็นคนแบบนี้!! จะเอาใครก็เลือกเด้! ไม่ใช่เก็บอีกคนไว้แต่ไปจีบอีกคน!!!!  :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 7 รักเอ่ย..... 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 09-12-2012 19:27:00

ตอนที่ 7 รักเอ่ย.....

“แก๊รก   โฮ่ง โฮ่ง”

“อะไรวะ ไอ้ออร์ก้า หนักนะโว๊ย”  พอเข้าไปไอ้ออร์ก้าก็กระโจนมาใส่แล้วเอาตัวหนัก ๆ ของมันมาอยู่บนตัวผม  ไม่พอครับ ลุกขึ้นได้  มันดึงขาผมไปยังห้องนั่งเล่น   ก็เจอคนตัวเล็กนอนบนโซฟา  หันไป ก็เจออาหารที่วางไว้ที่โต๊ะกินข้าว เฮ้อ คงทำให้ผม  แล้วรอซินะ  จึงค่อย ๆ เลยอุ้มคนตัวเล็กไว้บนเตียง 

“อือออ เฮ้ย เจ้านาย  นายมาเมื่อไร”

“อ้อ  ซักพักแล้ว”

“นายกินข้าวมาหรือยัง  เดียวผมอุ่นอาหารให้นะ  ^_^ ”

“ไม่ต้อง!  อะิ  เออ  ผมทานมาจากข้างนอกแล้วละ  คิมไปนอนเถอะ”

“เหรอ  งั้นผมไปนะ”  ทำไมต้องทำหน้าหงอยๆ ด้วยละ  มองไปยังคนตัวเล็กที่เดินเข้าห้องน้ำไป

“โฮ่ง โฮ่ง”

“ไอ้ออร์ก้า ไม่ต้องมาว่ากูเลย  กูไม่ผิดซะหน่อย”  ใช่ก็มันไม่โทรหาผมนิ ใครจะรู้










เฮ้ย  เซ็ง  นานแล้วผมไม่ได้กลับโบสถ์   ไปหาน้อง ๆ  ดีกว่า 



ณ  โบสถ์ห่วงใยใจรัก

“เฮ้ยพวกเราพี่คิมมา  พี่คิมมา”  ขบวนเด็กน้อยของผมรีบมากอด บ้างก็พันเข้ง  พันขา (ไม่ใช่หมานะครับ)
 
“พี่คิมไปไหนมา  ขวัญคิดถึงมากเลยนะ  ” เด็กผู้หญิงตัวเล็ก (อายุ 16 ปี) กอดผมแน่น

“ไอ้ขวัญ  หลบดิ พี่กล้วยมีสารมาบอกท่านพี่คิม ”

“ต่อคิวซิวะ  คนกำลังอินอยู่”  ไอ้ขวัญที่อ้อน ๆ  แต่มันก็หลบให้ไอ้แจ็ค(อายุ 16 ปี)   เดินเข้ามา

“พี่คิม  คุณพ่อคริสเรียกให้ไปหา”

“ขอบใจนะไอ้แจ็ค”

‘ครับ งั้นขอกอดทีดิ”

“หยุดเลย ไอ้แจ็ค”  ไอ้ขวัญรีบดึงมันออกจากผม

“ครับ  ครับ  งั้นเดียวพี่มา นะ”

“ครับ/ค่ะ”


“คุณพ่อ ครับ มีอะไรเหรอครับ”  มองไปซ้ายขวา ก็ไม่เห็นคุณพ่อคริส  แต่สายตาก็ไปเตะ กับร่างสูง ที่มัน คุ้น ๆ  นั้นมันไอ้หนุ่มเกาหลี นี่น่า

“สวัสดีครับ”
…………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………



18.00 น



“พี่คิม โทรศัพท์ครับ” 

“เออ รับให้พี่หน่อยดิ”   ผมหันไปบอกไอ้แจ็ค แล้วหันมาทำกับข้าวต่อ

“ฮัลโหล  ขอสายใครครับ    เปล่าครับ ฮะ  คุณเป็นใครเนี่ย  โอ๊ยพูดไม่รู้เรื่อง  แป๊บนะ  ”

“พี่คิม มีคนจะคุยด้วย ชื่อ เจ้า  อะไรซักอย่าง”

“ฮัลโหลครับ”

(คิม คุณอยู่ไหนเนี่ย  แล้วไอ้เด็กนั้นเป็นใคร)

“ฮึ  อ้อไอ้แจ็ค คุณมีอะไรหรือเปล่า  เดียวผมต้องทำกับข้าวต่อ” 

(คุณอย่าเปลี่ยนเรื่องเลยนะ  ไปไหนทำไมไม่บอกผม  รู้ไหมผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน) เอิ่ม  หน้าแดงเลยครับ  เป็นห่วงผมด้วย  แต่ไม่ได้เจ้านายไปไหนยังไม่บอกผมเลย

“นายก็ไม่บอกผมเหมือนกัน”

(คิม  อยู่ไหนบอกผมมา  อย่าให้มีน้ำโห ”)

“พี่คิม  เสร็จยั้ง”

(บอกผมมา  ก่อนที่ผมจะหาเจอ  แล้วซัดไอ้เด็กที่อยู่ข้าง ๆ  คุณ)

“ครับ ครับ  โบสถ์ห่วงใยใจรักครับ มาถูกไหม”  จำใจต้องบอกกลัวว่าจะทำไอ้แจ็คโดนต่อยฟรีๆ

(ดี  ผมถึงละ อยู่ตึกไหน)

“ฮะ  ทำไมไวจัง”  เร็วมากอย่างกับเหาะมา

“อ้อ ผมเคยตามแม่มาบริจาคที่นี่นะ” ทำไม ยักกะเห็นหน้ามันหว้า  ชั่งเถอะเอาสถานการณ์ตอนนี้ก่อน

“ผมอยู่ตึกโรงอาหาร  นั่งรอผมก่อนละกัน  เดียวทำกับข้าวจะเสร็จแล้ว”   หันไปหยิบน้ำปลาปรุงรส แล้วชิมอีกครั้ง


หลังจากทุกคนทานข้าว ผมกะว่าจะบอกเจ้านายว่าผมจะกลับมาอยู่ที่นี่  แต่


“โอ๊ย  ดึงผมทำไมเนี้ย” 

“กลับบ้านกัน” ด้วยแรงดึง  ผมเลยต้องเดินตามอย่างเสียไม่ได้

“คุณกลับไปเถอะ  ผมคิดว่า”

“ผมบอกคุณแล้วไง  ถึงคุณจะหายแล้ว  ก็ต้องอยู่กับผมไปซักระยะนึงก่อน”  พร้อมเปิดประตู  แล้วดึงผมไปนั่งในรถข้างคนขับ

“แต่”

“ไม่มีแต่  นั่งดี ๆ  แล้วกลับไปกับผม”

“ครับ”   โอ๊ย เจ็บข้อมือมากเลย   เร่งควายชัด ๆ 

“อะไร  หน้าผมมีอะไรติด”  ขับรถยังเหล่มาเห็นตรูอีก

“ป เปล่า  แค่มองไปเรื่อย ๆ ”


To Be Continued

เดียวมาต่อให้นะ  แวบไปกินข้าวก่อน  o18

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 7 รักเอ่ย..... 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 09-12-2012 19:48:21

 :pig4: คนอ่านรู้สึกเกลียดไอ้เจ้านายแล้วนิดๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป :angry2: อย่าหวังจะเป็นพระเอกเลย!! ให้คิมไปคบกับหนุ่มเกาหลีดีกว่า ไอ้ที่ทำเนี้ยะจะอธิบายว่าอะไร มีหอม จุ๊บ จุ๊บ ริน แล้วลากคิมกลับบ้าน มันน่าโมโหนัก :m31: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 7 รักเอ่ย..... 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 09-12-2012 19:53:37

ไอเจ้านาย เอ็งเอาไงแน่เนี่ย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 7 รักเอ่ย..... 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: darkhook01 ที่ 09-12-2012 20:16:26

เพลงประกอบละคร รักคุณเท่าฟ้า

อย่าลังเลอยู่เรื่อยไป อย่าเรรวนอย่าร่ำไร
คนที่รอเธอนั้นเขายิ่งปวดใจ
เธอไม่กล้าตัดสินใจ นั่นคือสิ่งเลวร้าย
หรือว่าเธอไม่รักใครจริงสักคน

หากเป็นฉัน ต้องเสียใจ มันก็คงไม่นาน
ดีกว่าทรมาน กับการค้างคา

หากเธอรักฉัน ต้องรักฉันทั้งหัวใจ
หากเธอรักเขา ก็เลือกเขาไปเลย
บอกเลยว่าเธอจริงใจ หนึ่งคนหนึ่งหัวใจ
หากเธอมีหัวใจ ต้องเลือกได้สักคน

อย่าเป็นคนที่หลายใจ อย่าเป็นคนไม่รักจริง
เป็นสิ่งเดียวที่ฉันและเขาต้องการ
คนหนึ่งคนต้องเสียใจ มันก็แค่เท่านั้น
ดีกว่าไม่มีใครสักคนที่โชคดี



เอาเพลงมาฝากให้ไอ้เจ้านาย   :beat:    :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 7 รักเอ่ย..... 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 09-12-2012 21:06:38

ฮึ่ยยยย  พี่เจ้านายเลือกมาสักคนดิ พี่รินหรือพี่คิม   :z3:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 09-12-2012 21:50:00

ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลกกับผมอย่างนี้

หลังจากที่ผมกลับไปอยู่กับเจ้านาย  มารวมมา 3 เดือนแล้ว  การกระทำของเจ้านายก็เหมือนเดิมเหมือนอย่างที่ผ่านมา  บางครั้งเจ้านายก็กลับดึก  บางครั้งก็เอาหัวมานอนตักผม  อ้อนให้ทำโน่น นี่ นั้น หรือ หอมแก้ม จนเลย มีอะไรด้วยกันหลายครั้ง  ถามว่าตอนนี้มีความสุขไหม  มีความสุขดีครับ อบอุ่น สบายใจ  มีคนค่อยอยู่ข้าง ๆ เรา   มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง  แต่มีบางสิ่งที่ติดอยู่ในใจผม  แต่ก็ยังหาไม่พบ  อืม โทรถามไอ้ดินผู้รู้ดีกว่า





GET DOWN GET DOWN GET GET GET GET GET DOWN
GET DOWN GET DOWN (BOW WOW WOW WOW WOW)
GET DOWN GET DOWN GET GET GET GET GET DOWN
GET DOWN GET DOWN (BOW WOW WOW WOW WOW) 

ติ๊ด

“ อะ อือ  มีอะไร  หยุดก่อนไอ้บี”  เอิ่มจะคุยกับมันดีไหมเนี๊ย 

“เออ กู ว่าคุยวันหลังดีกว่า”

“คุยมา ไอ้คิม”  จะดีเหรอ

“เออ กูว่าวันหลังเถอะ”

“ไม่ตอนนี้   อะ  ไอ้เหี้ยบี กูจะคุยกับไอ้คิมก่อน” ไอ้ดินกูว่ามันล่อแหลมมากเลยนะมึง

“กูไม่เข้าใจวะ  ทั้งที่อยู่กับเจ้านายก็มีความสุขดี  แต่มีอะไรติดอยู่ในใจกูนึกไม่ออกอ่ะ”

“อืม เดียวแปลบ อะ  ” 

“เปล่า  ๆ ” อย่าให้กูจิ้นนะมึง

“กูนึกออกละ  มันเคยบอกรักมึงหรือยังละ”บอกรัก

“ไม่มีนะ แล้วกูจะทำอย่างไงอ่ะ”

“มึงก็ลองใจมัน แล้วค่อยถามมันตรง ๆ  เลย”

“อย่างไงอ่ะ”

“ตอนนี้กูไม่ไหว  เดียวเจอกันมหาลัยที่เดิมละกัน  ไอ้เหี้ยบี มึงตาย”

“กริ๊ง”  เอิ่มให้กูค้างไปด้วย  แล้วกูจะทำอย่างไงละไอ้ที่ลองใจมันอ่ะ












ณ  มหลัย....................

ไอ้ผมก็ตื่นเต้น  เลยหนีเจ้านายมามหาลัยก่อน แต่คนน้อยจัง (จะไม่ให้น้อยได้ไง  มัน 6 โมงเช้า)



07.00



“คิมจัง  มาเร็วนะวันนี้” ไอ้รินครับ ที่นาน ๆ  เจอมันที เพราะเราเรียนคนละคณะ แต่ช่วงนี้มันเรียบร้อยขึ้นเยอะเลยหรือมีความรักหว้า

“เดียวนี้พูดเพราะนะมึง  มีความรักเปล่าเนี๊ย” มันหน้าแดง  ไอ้รินของผมมันต้องมีแฟนแน่เลย

“ยังไม่มีหลอกน่า  เออ ถามหน่อยซิ  มึงคิดอย่างไงกับเจ้านาย”  เอิ่ม เขินเลยครับ

“มึงไม่ต้องหน้าแดงเลย  ที่กูถามเห็นว่าสนิทกัน เลยอยากรู้ในมุมมองของมึงอ่ะ” เฮ้อ  เกือบไป

“ก็ดีนะ  ทำอะไรห่วงความรู้สึกคนอื่นเสมอ   ขี้อ้อน  อบอุ่น สบายใจ  ถึงจะติดตรงที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นหลัก  แต่โดยร่วมก็เป็นคนดีคนหนึ่ง  ” พูดแล้วเขินแฮะ

“จริงเหรอ มึง”

“อืม”

“โอ๊ะ 07.45    ไปเรียนก่อนนะ”

“บาย”

หลังจากนั้น  ผมก็ได้คำตอบกับไอ้ดินว่า คิดเอาเองดิ อยากรู้ก็ถามเจ้านายมันเลย   อืม วันนี้ผมจะถามมันดีไหมน่า


12.00 น




“คิม  คิมจัง รอรินด้วย”  พูดเพราะมาเลยนะมึง

”ว่าไง ไอ้ริน”

“ ทุกคน รินขอยืมเพื่อนหน่อยนะ”  มันจะลากผมไหนเนี๊ย

"อืม พ่ออนุญาต"  เสียงไอ้บี 

"อย่าทะเลทะไหลนะลูก" เสียงไ้อ้ดิน

"พวกมึง  เขาขากันรักเหลือเกินเลยนะ" 

"เออเข้าแล้ว ตอดตลอดเลยวะ"  ไอ้บี หันไปมองไปไอ้ดินที่หน้่าแดง

"ไอ้เหี้ยบี"

"โอ๊ย"  พวกมันรักกันดีจัง  ชีวิตผมจะมีโอกาสแบบนั้นไหมนะ




ณ  ร้านไฮครีม ...

 “คิมจัง”

“ฮึ  ว่าอย่างไงไอ้ริน”

“ที่มึงถามกู เมื่อเช้าอ่ะ”   ยิ้มมีเลศนัยนะเนี้ย ไอ้ริน ^^

“ว่ามา หรือใครทำอะไรแก่”

“เปล่าเว้ย  ที่เมื่อเช้ามึงถามกูว่ามีแฟนหรือยัง  วันนี้กูเพิ่งมีแฟนกับเขาแล้ววะ”  ใครหนอ  ที่ทนความไอ้รินของผมได้  แต่นะเห็นมันห้าวๆ  อย่างนี้ น่ารัก ขี้อ้อน ดูแลทุกอย่าง ถ้ามันไม่ใช่เพื่อนซี้ผมนะ จีบมันไปแล้ว

“ใครน้า  ที่มัดใจไอ้รินของคิมอย่างอยู่มัด”  พร้อมตักไฮสครีมเข้าปาก

“ คน ๆ  นั้น มึงก็รู้จัก ”  ใครวะ ไอ้บี กับ ไอ้ดินตัดไป  มันไปช่องทางใหม่ของมันแล้ว    เลย์  ก็คงไม่ ไอ้เจ้านาย  ผมไม่เห็นมันเจอกับริน เลยซักครั้ง

 “เฮ้ย ขี้เกียจทาย บอกมาเลยไอ้ริน”

“ เจ้านาย ”

“รินกับเจ้านายดันบอกรักพร้อมกัน”

“เพล้ง”  อะไรนะผมคงหูฝาด

“เฮ้ยไอ้คิม  ตกใจอะไร  เจ้านายไม่ได้บอกอะไรเรื่องคิมเลยเหรอ คิมฟังอยู่เปล่า”  ไอ้รินถามผมอย่างงง ๆ

“ฮะ  ฟังอยู่จ้า แล้วไปสนิทกันตอนไหนเนี๊ย ไม่เห็นคิมรู้เลย”  ใช่สนิทกันตอนไหน

“ยังจำวันนั้นได้ไหมที่พวกเรานัดฉลองกัน แล้วคุณแม่รินป่วย เจ้านาย เลยพารินไปส่ง จากนั้นก็สนิทกันเรื่อยมา.......”  ตอนนี้ในหัวผมไม่อยากได้ยินสิ่งที่รินพูด  มันแน่นที่อก รัดจนผมหายใจแทบไม่ออก

“ยินดีด้วยนะริน  แต่เราเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ไปก่อนนะ”

“อืม  แล้วเจอกันนะ” 


แฮ่ก  แฮ่ก  หายใจไม่ออก  ปวดหัว  ใครก็ได้  ตุบ

“เฮ้ย  ชาฮยอน นายเป็นอะไร  ชาฮยอน”  แสงค่อย ๆ มืดหายไป  พร้อมใจผม ที่มีโซ่รัดแน่นกว่าเดิม



To Be Continued 


ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาให้กำลังใจคิมจัง  แต่คนเขียนขอ   :z6:  ไอ้เจ้านาย ซักหน่อย(คนเขียนอินเอง :m16:)   

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 09-12-2012 23:06:46

ถ้าจะค้างขนาดนี้ :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 09-12-2012 23:24:37

โอ้ยค้างๆๆอ่ะ แล้วทามมัยเจ้านายทามแบบนี้อ่ะ ไมีปลื้มเรยนะๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 10-12-2012 01:02:43

“รินกับเจ้านายดันปากรักพร้อมกัน” คืออะไร เอ่ยบอกว่ารักพร้อมกันหรอ ทำงี้ได้ไงอะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 10-12-2012 09:33:28

คือว่า คิม เป็นทายาทอะไรที่เกาหลีหรือเปล่า แล้ว ชาฮยาน ชื่อจริงๆใช่ป่ะ  รอลุ้นๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 10-12-2012 10:17:55

สงสารคิม เจ้านายใจร้ายมากเลย ถ้าไม่คิดจะจริงจังกับคิมแล้วทำแบบนั้นกับคิมทำไม

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 8 รักเอ่ย..ใยช่างเล่นตลก 09/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 10-12-2012 12:10:59

ว๊ากกกกกกกกกก  ไม่ไหวแล้ว  อี่เจ้านาย มึงตาย  :beat: :beat:  :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 10-12-2012 21:20:40

ตอนที่ 9 แตกสลาย

ณ  ห้องพยาบาล

ผมค่อย ๆ  ลืมตา  สิ่งแรกที่เห็น  คือ   เพดานสีขาวกับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ หันไปซ้ายขวา ไม่มีใครอยู่  ผมเลยเดินออกจากห้องพยาบาล  โทรบอกไอ้ดินให้ช่วยเช็คชื่อวิชาคาบสุดท้าย    เพราะตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ  ระหว่างที่อยู่กับเจ้านาย  สิ่งที่ทำดีกับผมทั้งหมดที่ผ่านมามันคืออะไร  แล้วผมอยู่ในสถานะอะไรของเจ้านาย  เพื่อนก็ไม่ใช่  แฟนก็ไม่ใช่ เป็นอะไรละ  ฮือ ฮือ ฮืออ  ฮึก ฮึก  หรือผมเป็นเครื่องระบายอารมณ์ใช่ไหม  ฮือ


18.00 น.

ชี-กึม วา-ซอ  มัล-ฮัล ซู-กา ออบ-ซอ

“ฮัลโหลครับ”

(คิม คุณอยู่ไหนทำไมไม่กลับบ้าน)  มันมีที่ว่างให้ผมกลับด้วยเหรอ หรือ เป็นบ้านเจ้าออร์ก้า ที่ว่างให้ผมนอนในนั้น

“ผมยังไม่อยากกลับ ขอผมอยู่สักพัก ”  ใช่ใจของผมอยากจะพัก ให้หายใจสะดวกอีกนิดเถอะ

(คิม นายเป็นอะไร กลับมาอย่าให้ผมโมโห)

“ผม ผม”

“อ้าว  ชาฮยอนที่รัก ทำไรอยู่จ๊ะ”

(มันเป็นใคร  มึงสวมเขาให้กูเหรอ)

“เปล่า  รุ่นพี่ที่ขณะ  เดียวผมจะกลับแล้ว”

(ให้เร็วเลยนะ ผมรออยู่)




ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่


 
ผมค่อย ๆ  เข้าไป    อยู่ ๆเจ้านายก็ดึงแขนผม  แล้วเหวี่ยงไปที่เตียงอย่างแรง  อ่ะเจ็บ

“เจ้านาย  จะทำอะไร  ปล่อยผมเถอะ” เจ้านายถอดเสื้อของผมออก    ซึ่งผมเอามือปัดป้องไม่ให้เจ้านายส่งจูบเข้ามา ตอนนี้มันรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนไม่ใช่เจ้านายที่ผมรู้จัก

“ก็ตรวจเช็คว่ามันชิมส่วนไหน ของมึงไปบ้างไง”  พร้อมแยกขาคนตัวเล็กออก

“ใคร  ไม่มีนะ  เจ้านายฟังคิมก่อน  โอ๊ย  เจ็บ ”  แทรกเข้ามาทีเดียว จนผมปวดร้าวไปทั้วตัว

“ฮือ  ฮือ  พอเถอะ อะ  เจ้านาย ฮึก ผมขอร้อง ฮือ ฮือ”…………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………..


ผมมองคนที่นอนข้าง ๆ   หายใจ หอบเหนื่อย  ทำไมกันทำอะไรผิดเหรอ แล้วตอนนี้ผมอยู่ในสถานะอะไรกันแน่

“เจ้านาย  ที่ทำกับผมอย่างนี้  คุณคิดอย่างไงกับผมกันแน่    รักผมหรือเปล่า”  มองไปยังคนข้าง ๆ  ที่หันมามองจ้องตาผม  แต่ไม่พูดอะไรขึ้นมา  จึงเอ๋ยบอกความรู้สึก

“ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอย่างไง แต่ผม  ระ”

“กูไม่ได้คิดอะไร   กูไม่รู้  อย่าถามให้มากนักจะได้ไหม”  ผมแทบกลืนคำว่ารัก  แทบจะไม่ทัน  นี่เหรอความในใจที่ผ่านมา 

“ไม่  เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง สิ่งที่ทำกับผม ดูแลผม  ที่ผ่านมามันคืออะไร  โกหกผมใช่ไหม”

“เปล่า ”

“แล้วทำไม  ”

“มึงลีลาดี  แล้วทำไงก็ไม่ท้อง   แล้วกูก็รับปากพี่ต้นไว้ว่าจะดูแลมึง”   นึกย้อนกลับไป  (ก็ไม่ไงหลอกพี่ต้น   ผมจะรับผิดชอบคิมเอง)  รับผิดชอบ  ผมขอร้องคุณเหรอ แล้วคุณมาทำให้ผมรักทำไม

“หึ หึ คุณถึงเลือกรินอย่างไม่ลังเล”  มันมองผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“รินมาเกี่ยวอะไรด้วย   อ้อดีเหมือนกันที่มึงพูดขึ้นมา  ตอนนี้รินเป็นแฟนกูแล้ว และกูก็รักมากด้วย”   กูรักมากด้วย  กูรักมากด้วย  มันสะท้อนในหูวนไปมา

“ฮือ  ฮือ  ริน  ทำไมต้องเป็นริน  ทำไม ฮือ ”

“ไม่ทำไม  เพราะรินจะเป็นแม่ของลูกกูในอนาคต แต่จำใส่สมองของมึงไว้เลยนะ คนนี้ตัวจริง อย่าให้รินรู้เรื่องของเรา  ถ้ามึงบอก”  พร้อมบีบข้อมือผมไว้แน่น

“โอ๊ย  ผมเจ็บ”   

“ถ้ามึงบอกให้รินรู้  มึงจะเจ็บเป็นร้อยพันเท่าเข้าใจไหม” มันพลั่กผมลงที่เตียง มองด้วยสายตายากจะรู้ความหมาย  แล้วเดินออกไปยังประตู

“ฮือ  ฮือ  ผมผิดใช่ไหมที่มีลูกให้คุณไม่ได้  ”

“ฮึก แล้วถ้าผมมีลูกให้คุณได้ละ  คุณจะรักผมไหม  ฮือ อือ อือ ฮึก ฮือ อือ อือ”

“ปัง” 

สักพักก็ได้ยินเสียงรถขับออกไป



To Be Continued 

 :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 10-12-2012 21:35:47

 :angry2: โอม...สิ่งใดศักดิ์สิทธิ์ ขอสาปแช่งให้ "ไอ้เจ้านาย อย่าหาได้มีความสุขอีกเลย สาปเผาพริกเผาเกลือให้มันทรมานเป็นร้อยเท่ามากกว่าที่คิมรู้สึกเพราะมัน :m31: " :z6: อยากกระโดดใส่ไอ้เจ้านายซักหลายที สงสารคิมที่สุด ทำไมต้องมาเจออะไรชั่วชั่วแบบนี้ด้วย หนีเลยคิม หนีไปให้ไกล เพราะมันเจ็บมากไปเริ่มต้นอะไรที่ดีกว่านี้ ไม่ต้องพบเจออีกทั้งไอ้เจ้านายและรินด้วย :monkeysad:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 10-12-2012 21:38:05

สงสารคิมมาก ๆ เลย เจ้านายทำไมใจร้ายแบบนี้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 10-12-2012 21:47:31

สงสารคิมอ่ะ ให้คิมไปเจอคนที่ดีๆกว่านี้เหอะ


ให้ไอ้เจ้านายเจ็บจนตายเลยมีของดีกลับไม่รักษาไว้  เชอะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 11-12-2012 00:53:18

ทนทำไม..ให้ใจเจ็บ
ทำไมเก็บ..ใจให้เขา
อย่ามัวหลง..ให้มัวเมา
ตัวของเรา..เลิกเขลากลัว

ยังงี้ต้องเรียกว่า "ยิ่งกว่าเหี้ย"
ทำกันเกินไปจริงๆ
คิมเลิกทำร้ายตัวเองได้แล้ว

คบไอ่เจ้านายไป..มีแต่เสียเวลา หมดคุณค่าความเป็นคน
ให้มันดูถูกอยู่ได้ ทำไม????? เห๊อะ

พระเอก..เหรอ เหี้ยชัดๆ

ขอบคุณ..คนแต่ง +1 เลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 11-12-2012 00:59:49

เลวมาก เลวยิ่งกว่า....

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 11-12-2012 07:17:19

เจ้านายเลวอ่ะ คิมไม่ได้ทำอะไรให้ ต้องทำร้ายกันงี้ด้วยเหรอ
ยิ่งรู้ว่าเป็นริน ติมยิ่งน่าสงสารอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 11-12-2012 07:29:56

เลวร้ายกว่านี้มีอีกไหม

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 11-12-2012 14:24:41

ทามมัยเจ้านายแกถึงเหี้ยได้ขนาดนี้ว่ะ  <ไม่รัก  ไม่ต้องแคร์  ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน นิวจิ๋ว ชัดๆๆ> 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 9 แตกสลาย 10/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 11-12-2012 20:42:12

โอ๊ย อี่เจ้านายนี่เลว ไม่ไหว ไม่ไหว แย่ๆ มาพรากซิงของคิมจัง  :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 11-12-2012 21:05:42

ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน


ผมค่อย ๆ  เดินไปทีละก้าว  เข้าห้องน้ำ อย่างไร้เรี่ยวแรง  เก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่ 2-3 ชุดกับหนังสือเรียน  ผมหยิบปากกา เขียนอะไรบางอย่างแปะไว้บนตู้เย็น  พร้อมเดินไปหาเจ้าออร์ก้า

“ออร์ก้า  คิมไปแล้วนะ  ดูแลเจ้านายของแกด้วยละ ”

“โฮ่ง”

“แต่คงไม่เป็นไรมั้ง เดียวก็มีไอ้ริน มาดูแลแกแล้ว ฝากแกดูแลรินด้วยนะ”

“โฮ่ง โฮ่ง   โฮ่ง”

“หงิง หงิง”

ชี-กึม วา-ซอ  มัล-ฮัล ซู-กา ออบ-ซอ

“ฮัลโหลครับ”

(คิมลูกอยู่ไหนเหรอ)

“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณพ่อคริส”

(คิม พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย   ลูกมาคุยกับพ่อที่โบสถ์ได้ไหม)  ผมไม่อยากไปเลย

“ผมคงไปไม่ได้  พูดตอนนี้เลย ได้ไหมครับ”

(พ่อก็ไม่อยากพูดกับเราเรื่องนี้เลย   แต่บอกคิมไว้ก่อนจะดีกว่า)

“ครับ”

(คือ  ที่นี่  ..............  ที่ผ่านมา เริ่มมีคนมาบริจาคน้อยลง  แล้วก็มีเด็กกำพร้าเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ) ได้ยินที่พูดมาก็รู้แล้วว่านั้นคืออะไร

“ครับ คุณพ่อ  ผมเข้าใจ  ผมจะรีบหาที่อยู่ใหม่ครับ”

“แต่พ่อก็ไม่อยากให้เราไปเลย  ”พูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“คุณพ่ออย่าเสียใจเลยครับ  อีกอย่างก็ผมโต ดูแลตัวเองได้แล้ว”   บอกคุณพ่อคริส ทั้งน้ำตาคลอ  แต่ถามว่าอยากให้ผมไปจากที่นี่ไหม   ตอบคำเดียวเลยว่า ไม่   ที่นั้นเปรียบเหมือนบ้านของผม  ครอบครัวของผม 

“คุณพ่อคริส    ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมามากเลยนะครับ  ถ้ามีโอกาสผมจะเข้าไปหานะครับ”

“อืม  พ่อขอโทษจริง ๆ  ที่ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไร  ครับ  แค่สิ่งที่คุณพ่อคริส และน้อง ๆ ฮึก ให้ผมมามันมากมาย  ขอบคุณจริง ๆ  ”

“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองคิมเสมอ  อาเมน”

“ครับ”

ตุด  ตุด ตุด  ตุด

“ฮือ ฮือ ฮึก  ฮือ อือ อือ ฮือ”  ร่างที่ไร้เรี่ยวแรง  กับใจแตกสลายไป  ในหัวผมมันมืดแปดด้าน  จะทำอย่างไง  ผมจะไปอยู่ที่ไหน  จะไปบ้านไอ้แจ้ง แค่ครอบครัวมันก็แทบจะนั่งตักกันกินข้าวแล้ว ถ้าผมไปก็เป็นภาระมันเปล่า ๆ   ไอ้พิณ มันก็อยู่กับแฟนมัน ถ้าผมไปอยู่ด้วยก็คงไม่ดีนัก    ไอ้ดิน ผมก็ไม่อยากรบกวนมัน  ก่อนหน้านี้มันช่วยผมมาเยอะแล้ว  ผมไม่อยากให้มันไม่สบายใจเพราะผมอีก  ดีที่มีเงินพอใช้จ่ายเดือนนี้   แต่จะไปไหนดี  ผมจะไปไหนดีละ    ฮือ ฮือ

คิม ค่อยเดินออกจากปากซอย  จนเดินอยู่บนถนนใหญ่  รถสวนไปมา จากพระอาทิตย์ตกดิน  กลายเป็นความมืด  สองข้างทาง รายล้อมไปด้วยหญ้า เสียงรถจักรยนต์ นับสามสี่คัน วิ่งผ่าน ไป  จอดที่ท่าศาลานั่งรอรถ   คิมไม่ได้สนใจเดินไปอย่างไรจุดหมาย  เพราะตัวเขาไม่ต้องการที่จะรับรู้อะไรในตอนนี้

 “หมับ”  คิม สะดุด กับมือใหญ่มาคว้าแขนเขาไว้ มองหันไปเจอคนที่หน้า  คุ้นตา แล้วหน้าก็ลอยเข้า  มันในตอนนั้นที่ให้เขาฝันร้ายทุกคืน

“ไอ้เอก”

“เฮ้ย ไอ้โบว์ น้องมันรู้จักกูด้วยวะ  แม่งโคตรน่ารักเลย  มือก็นุ่มด้วย” ตัวผมเริ่มสั่น มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง มันถูกจับไปแล้วไม่ใช่เหรอ

“ปล่อยผม”

“ไหน ไอ้เอก กูว่าปล่อยน้องเขาไปเถอะ”

“ใช่ครับ ปล่อยผมไปเถอะ”  ผมขอละ

“ฟอด โอ้ ไอ้เอกแก้มโครตหอมเลยวะ”  คนตัวสูง มองมาตาเยิ้ม  แล้วมันสองคนพยักพร้อมกัน  มันดึงผมไปยังหลังท่าศาลานั่งรอรถ

“อะไร  ไม่  ปล่อยผมนะ โอ๊ย” พร้อมแรงเหวี่ยงจนล้มไปที่กองหญ้า

“ไม่นะ  อย่า อย่าทำผม  ฮือ  ขอร้องละ ฮือ” ปากที่ส่งลิ้นมายังซอกคอ และอีกคนที่เชยชมหน้าอก  มันชั่งขยะแขยงรู้สึกไม่ดีเลย

“ฮือ ปล่อยผม ใครก็ได้ช่วยผมที  เจ้านายช่วยผมด้วย” คิมดิ้นไปมา

“มึง เงียบซิวะ”

“เจ้านายช่วยผมด้วย   อะ ฮือ เจ้านาย  เจ้านายช่วยผมด้วย”

“พลั่ก  กูบอกให้เงียบ ๆ”  เสียงมัดกระทบที่หน้าและท้อง จนจุก

“อือ  ไม่ เอา ปล่อยผมมมม” พร้อมคิมที่ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิด

“เฮ้ย มันเป็นอะไรวะ”

“ชั่งมัน  เงียบ ๆ ดีแล้ว”

“พลั่ก  โอ๊ย  ใครวะ” ทั้งหมดหันไปสนใจเพื่อนมันที่ล้มลงไป

“มึงเป็นใครวะ” ไอ้เอก วิ่งจะเข้าไปต่อย แต่คนตรงหน้าหลบได้  เลยส่งปลายเท้าเตะยอดหน้า จนไอ้เอก สลบกลางอากาศ  ทั้งหมดพร้อมใจกันเข้าส่งหมัดไปยังชายนิรนาม  แต่ด้วยส่วนสูงและฝึกมาดี สักครู่ ทั้งหมดก็หมอบลงกับพื้นไป

โหมด ภาษาเกาหลี

“ยองแจจับพวกมันไปให้ตำรวจที”

“ครับ นายน้อย”

“แล้วนายน้อยชาฮยอนละครับ”  อึนเจ ถามแล้วก้าวไปยังคิมที่แน่นิ่งอยู่

“ไม่ต้องเดี่ยวผมจัดการเอง”  เจ้านายค่อย ๆ อุ้มคิมอย่างเบามือ มองไปยังใบหน้าที่ช้ำ บนเนื้อตัวที่มีรอยแดงเป็น จ้ำ (อึย์ มันน่าโมโหนัก)  หน้าท้องเริ่มจากแดง กลายเป็นม่วง  คิดแล้วก็อดนึกโทษตัวเองไม่ได้ ทำไมไม่หาให้เจอเร็วกว่านี้ ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้   

“ชาฮยอน  พี่คนนี้จะปกป้อง ไม่ให้ใครมาทำร้ายนาย ได้อีก พี่สัญญา”   

“อึนเจ ออกรถ”

“ครับ นายน้อย”

To Be Continued 

ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้คิมจัง   ไอ้เจ้านาย  :beat:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 11-12-2012 21:17:12

อ่า ยังไงดีอ่ะ คินทำถูกน่ะที่ออกมาจากที่นั่น

แต่ทำไมต้องไปเจอไอ้เอกด้วย!!!  :m31: :m31: :m31: :m31:

ส่วนหนุ่มน้อยเกาหลีของเจ้(?)ที่แท้ก็เป็นพี่น้องกันนี่เอง  :o9: :o9: :o9: (หรือว่าอย่างอื่นหว่า???)

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 11-12-2012 21:34:59

เป็นพี่น้องกันหรอ ค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 11-12-2012 22:20:21

ยังจะร้องเรียกชื่อมัน..ให้มาช่วยอีก
เรียกมันให้ตาย ก็ไม่มาหรอก
อยู่สวีทกับเพื่อนริน ไม่ดีกว่าเหรอ
หึหึ

ตาสว่างซะที เหอะ
งมงายว่ะ..คิม

แนะนำ..ให้ไปซบ-ซุก อกหนุ่มเกาหลีคนที่มาช่วยดีกว่า มั้ย
เจิดกว่า เยอะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 11-12-2012 23:04:18

พี่ชายคิมจริง ๆ ใช่ไหม ดูแลคิมให้ดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 10 มืดแปดด้าน 11/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 11-12-2012 23:36:19

อยากให้คิมมีแต่ความสุขอ่ะ ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆสักที

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 12-12-2012 05:19:11

ตอนที่ 11 การพบเจอ

(ถ้ามึงบอกให้รินรู้  มึงจะเจ็บเป็นร้อยพันเท่าเข้าใจไหม  เป็นร้อยพันเท่า  พันเท่า พันเท่า)  ไม่   ไม่ ผมจะไม่บอก  ผมจะไม่บอก   
(ฮา  ฮา  แม่งโคตรน่ารักเลย  มือก็นุ่ม   แก้มโครตหอมเลยวะ ตุบ มา มะ  )  อย่าเข้ามานะ  ไม่  อย่าเข้ามา ฮือ  อย่า อย่า  ปล่อย  อย่าทำผมมมมมมมมมม

เฮือก  แฮ่ก  แฮ่ก  มันกลับมาอีกแล้ว ภาพที่ฉายช้ำไปมา ฮึก  ฮือ ฮือ คุณแม่มารับคิมซิครับ คิมไม่ไหวแล้ว ฮึก  มันรัดแน่นในอก  จนหายใจแทบไม่ออก  ฮือ ฮือ

“ ชาฮยอน  ชาฮยอน  ”  เฮือก

“ไม่ ไม่ อย่าเข้ามา ฮือ ฮือ” ร่างเล็กรีบวิ่งไปยังมุมห้องอย่างสั่นเทา  เอามือกอดตัวเองไว้แน่น

“ผมไม่ทำอะไรคุณ จำผมได้ไหม อิมซาน ที่เคยไปหาคุณที่โบสถ์ไง”  ใคร  (สวัสดีครับ   ผมอิมซาน   เฮ้ยไอ้คิม มาช่วยป้าทำกับข้าวหน่อย  เร็วดิ  ครับ ครับ ผมไปแล้วครับ)

“คุณหนุ่มเกาหลี”

“ใช่  แต่ไม่ได้ชื่อหนุ่มเกาหลีนะ ผม  คิม อิมซาน”

“คิม อิมซาน”  นามสกุล เหมือนเราเลย

“ใช่  ผมคิม อิมซาน แต่นายอาจจะตกใจกว่านั้น คือ ผมเป็นพี่ของนาย”  ชี้มาทางยังคนตัวเล็ก   

“พี่ชายเหรอ  อือ  ผมไม่เคยได้ยินแม่ถึงพูดเลย  นะ”

“ก็ถูกแล้วละ ที่นายไม่รู้  เพราะเราจากกันตอนนายอายุแค่ 2 ขวบเอง”  ไม่  ผมไม่เคยมีพี่ชาย  และในทะเบียนไม่ … อืม  มีชื่ออีกคนหนึ่ง

“ใช่นี่หรือเปล่า” ส่งเอกสารให้ดู  มันเหมือนกันใบที่ผมมี แต่ก็ทำเรียนแบบกันได้

“ผมไม่เชื่อคุณ  อยากมาหลอกผมซะให้ยาก”

“ชิส์ นายนี่มันดื้อ จริง ๆ  เอ้า ดูซะ สร้อยตรงตะคอ มีสัญลักษณ์เล็ก ๆ ที่เป็นตราประจำตระกูลเราอยู่”  ผมหยิบมาดู มันเหมือนกับของผมจริง ๆ  เพราะคนทำเรียนแบบยากมาก   มันต้องสั่งทำมาโดยเฉพาะเท่านั้น

“แล้ว  นาย ”

“เรียก ฉันว่าพี่ซิ  ฉันแก่กว่านายนะ”

“แต่”

“ฉันเป็นพี่นายก็ต้องให้ความเคารพซิ”  พูดด้วยหน้าตาเคร่งครึม

“ครับ  พี่อิมซาน”

“ดี ”

“แล้วทำไม เพิ่งมาหาผมละ ต้องการอะไรจากผม” 

“พี่ไม่ต้องการอะไรจากคิมเลย   พี่ขอโทษด้วย  ที่มาหาคิมเกือบช้าไป  ” 

“ที่ช้าไปของคุณ  มันนานสำหรับผมมากเลยนะ” ถ้าคุณมาเร็วกว่านี้ก็คงดี

“พี่ขอโทษ   ตลอดที่พี่หาคิมเหมือนงมเข็มในทะเล  ไม่มีข้อมูลอะไรเลย”

“ทำไมคุณไม่ไปหาตำรวจให้ช่วยค้นหาคนหายละ”  ถ้าคุณไปหาตำรวจ ก็คงเจอผมที่โบสถ์แล้ว

“พี่รู้ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย  เพราะเราต้องค่อยหลบ  คนที่พยายามลักพาตัวคิมไป ”  ชะงักไปเลย  ลักพาตัวผมเหรอ

“ลักพาตัวผม ”

“ใช่  มันเป็นไปได้ยากที่เราจะเปิดเผยว่าหาคิมอยู่ และทางโบสถ์ก็ไม่ให้ข้อมูลอะไรกับเราเลย” 

“แล้วเจอผมได้อย่างไงละ”  มองไปยังคนที่เรียกว่าพี่ อย่างค้นหา

“พี่เข้าเรียนที่มหาลัยเดียวกับคิม  พยายามค้นหาคิมไปด้วย  เรียนไปด้วยก็ไม่เจอ  เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  พี่เห็นคิมที่มหาลัยแล้วสะดุด ตรงที่หน้าตาคิมเหมือนคุณแม่มาก”

“แล้วทำไมไม่ทักผมละ”  ชิส์

“ก็พี่ยังไม่แน่ใจนิ  แล้วอีกอย่างให้ไปบอกเรอะว่าคิม ฉันเป็นพี่แก่นะ”  อืมก็จริงเป็นผมคงไม่กล้า คงต้องสืบก่อน

“แล้วพี่ทำไง”

“พี่ก็เลยให้ ยองแจ กับ อึนเจ ช่วยสืบจนเจอ แต่......” ยองแจ  หน้าตาแมน ๆ  แบบเกาหลี สูงน่าจะประมาณ 185 หรือ 190   แต่อึนเจ จะเตี้ยกว่า ออกไปทางหนุ่มเกาหลีวงบอยแบรน์

“แล้วไง มาหาผมตอนนี้ก็สายไปแล้ว”  คริ คริ หน้าเวอร์เลย

“พ  พี่”

“หมับ”

“พี่อย่าทำหน้าอย่างงั้นซิ  มันไม่สายไปเหรอผมรู้  พี่รู้ไหมผมดีใจมากเลย ว่าตัวเองก็มีครอบครัวจริง ๆ กับเขาเหมือนกัน”  ร่างสูงตกใจ กลัวว่าคนเป็นน้องไม่ยอมรับในตัวเขา  เมือได้ฟังก็ยิ้มแล้วกอดตอบกลับไปยังคนตัวเล็ก

“พี่ก็ดีใจเหมือนกันที่หาคิมเจอจนได้ ”

“อืม”

“ต่อไปนี้  พี่จะปกป้องคิมเอง”  น้ำตาเริ่มไหล ออกมาอย่างปลื้มปิติ จากทั้งสองและ ยองแจ กับ อึนเจ เช่นกัน

“ฮือ  ฮึก    ขอบคุณที่ตามหาผมเจอนะ”

“อืม  น้อง   คิม  ศิลา  ชาฮยอน  ของพี่” 


To Be Continued


หึ หึ  เจ้านาย  :z2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 12-12-2012 05:53:37

นายเอกเรา.........  o22  มีเชื้อเกาเหลา เอ้ย! เก่าหลี

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 12-12-2012 09:19:18

OMG!!!!~ เมื่อมีเวลาที่เลวร้าย...มันก็มีเวลาที่ดีๆ อยู่เหมือนกัน.....

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 12-12-2012 16:43:42

โอ้ว อิมซานที่รัก(?) เจ้าจงนำพาชาฮยอน กลับไปบ้านเกิดของเจ้าเสีย   o7 o7 o7 o7

แล้วอย่าได้ให้ชาฮยอนติดต่อ ไอเวรเจ้านายอีก!!!  :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 12-12-2012 18:23:07

โอ๊ะ โอ พี่อิมซานให้น้องชาฮยอน ไปหาผู้ชายใหม่แทนอี่เจ้านายที่เกลาหลีด่วน  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 13-12-2012 14:34:14

กำลังสนุกเรยรีบมาต่อนะ!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: DoubleBass ที่ 13-12-2012 21:12:05

คนอย่างเจ้านายนี่ควรโดนสั่งสอนแบบจัดหนักจริงๆ  :m16:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 11 การพบเจอ 12/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 13-12-2012 22:39:11

ตอน 11 พระเอกไม่ปรากฏตัว


เลยไม่รู้จะด่าใคร
กร๊ากกกกกกก


ตอนหน้า..ออกมาได้แล้ว
ไอ้เจ้านาย หัวข่วย
หุหุ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 12 มือที่มองไม่เห็น 13/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 14-12-2012 00:00:45

ตอนที่ 12  มือที่มองไม่เห็น

ณ  คอนโด  คิมจังและพี่ชายสุดหล่อ

ผมนั่งคิด นอนคิด ก็หาคำตอบไม่เจอ ทำไมเราต้องถูกลักพาตัว  ถามพี่อิมซาน  ก็ไม่บอก ปิดปากเงียบ  บอกว่าให้ไปฟังจากปากคุณตาเองจะดีกว่า   ถึงตอนนี้คุณตาอยากเจอผมมากก็เถอะ   แต่ผมขอให้ปิดเทอมก่อนแล้วค่อยไปหาท่าน   ก็มันเร็วเกินไปหน่อย    เพราะที่ผมรู้  ตลอดชีวิตที่ผ่านมา คือ มีแม่และผม  แค่ 2 คนเท่านั้น  อยู่ ๆ  เพิ่งรู้ว่าตัวเอง  มีคุณตา พี่ชาย ผมเลยทำตัวไม่ถูก แต่ก็แอบตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้เจอคุณตา   

ตลอดหลายวันที่ผมหยุด   จนพี่อิมซานต้องบอกให้ผมไปเรียนซักที  เฮ้อ  พรุ่งนี้ไม่อยากไปเลย   เจ้านาย ! เมื่อไรผมจะลืมความรู้สึก ที่มีต่อคุณได้นะ   

 

“คิม  คิม คิม ชาฮยอน”  เรียกคิมยืนที่ระเบียง   เหมอมองออกไปข้างนอก   อยู่ ๆ ก็ส่ายหัว  เศร้า จนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นของน้องของเขา

“ค ครับ พี่อิมซาน”

“คิดอะไรอยู่นะเรา  เห็นส่ายหน้าไปมา”  เอามือขยี้หัวคิมอย่างเอ็นดู

“ก็คิดไปเรื่อย ๆ ครับ ” 

“อ้อ พี่เพิ่งนึกได้  มาอยู่กับพี่    คิมบอกแฟนหรือยัง”  แฟน  เหรอ ไม่มีนะ แต่คนที่เคยอยู่ด้วย และ เคยรักนะมี

“แฟน  คิมไม่มีนะ”

“อ้าว  ไม่ใช่เหรอ  พี่เห็นเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด  เรียนก็ไปกลับพร้อมกัน อยู่ด้วยกัน ที่บ้าน ซอย.... ”  ที่อยู่ที่นั้น  ไม่เรียกว่าแฟน แต่เป็นนายบำเรอเสียมาก ฮะ ฮะ  อยากจะหัวเราะตัวเอง จริง ๆ ไอ้คิมใครจะมารักคนอย่างมึง  ผู้ชายทุกคน มันเห็นมึงเป็นของเล่นที่จับต้องได้  ไม่ ไม่  ไม่ อย่าจับ

“คิม คิม คิม”

“หมับ”

 “ม่ายยยยยย    อย่ามาจับผม แขยง  อย่า”

“คิม  คิม  เป็นอะไร ”  จับไหล่คิม ที่เอามือปัดป้องเขา

“ฮือ  ฮือ  อย่ามาจับผมมม”   คิมยิ่งสั่น   สะบัดแรงขึ้น เพื่อให้ออกจากห่างจากมืออิมซาน

“ขยะแขยง  ฮือ  ฮือ อย่าเข้ามา  เอามือออกไป”  ในความคิด  ของคิมตอนนี้ เหมือนยืนอยู่ในมุมมืด ที่มีมือหลายคู่
ที่มองไม่เห็น ค่อย ๆ  ยื่นเข้ามาจับตัวเขาไว้

“คิม มองพี่ซิครับ พี่ไม่ทำลายเรานะ”  พร้อมกอดคนร่างเล็กให้สงบลง

“คิม  คิม  ตั้งสติเอาไว้ มองพี่ซิ  พี่ไม่ทำอะไร” ร่างเล็กได้สติก็โผล่กอดคนตรงหน้า

“ฮือ ฮือ ฮึก พี่ชาย  มันน่ากลัว  ฮึก  รู้สึกไม่ดีเลย  หายใจไม่  อะ  ออก ”   

“คิม ทำใจดี ๆ  เอาไว้    หายใจลึก ๆ  นะครับ   พี่ไม่ทำอะไรเรานะ  นั้นแหละ ๆ ครับ  มองหน้าพี่ดิ  ยิ้มหน่อย ” คิม ค่อย ๆ  พยายามยิ้ม แต่ก็ฝืนไม่ไหว

“ฮือ ฮือ ฮึก ฮึก  ฮึก  ฮืออ”  สิ่งที่อัดอั้นมาเป็นเวลานาน มันทำให้ร่างเล็ก  ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม  หน้าที่ซุกอกพี่ชาย  ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น  เหมือนอ้อมกอดคุณแม่เลย เขาคิดอย่างนั้น จนเหนื่อยแล้วหลับไป

ใบหน้าของเจ้านาย  ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ  มือที่กำแน่น (มันสมควร ได้รับการลงโทษ ไอ้พวกเดนสังคม กูเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!)   

“ยองแจ  ไปเตรียมทนายให้ผมหน่อย”

“ครับ  นายน้อย”

“เอาเรื่องให้ถึงที่สุด ทุกวิธีที่จะเอาความผิดพวกมัน”

“ครับ”

“อึนเจ  ช่วยดูแลคิมให้ผมหน่อย ”

“ได้ครับ”


To Be Continued

 เอามาลง นิดนึง ให้อ่านกันก่อน คริ คริ  :-[  และขอบคุณทุกกำลังใจมากเลยนะ   :pig4:  สู้ต่อไป คิมจัง
 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 12 มือที่มองไม่เห็น 13/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 14-12-2012 00:25:45

สงสารคิมอ่ะ มีความสุขสักทีสิ
อยากให้เจ้านายสำนึกด้วย ต้องเอาให้เจ็บแสบ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 12 มือที่มองไม่เห็น 13/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 14-12-2012 02:00:57

บ้านคิมเป็นยังไงกันนะ คิมอย่าคิดมากเลย อย่างน้อยตอนนี้คิมก็มีพี่ชายและก็ตานะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 12 มือที่มองไม่เห็น 13/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 14-12-2012 03:00:40

เกลียดเจ้านาย คิมจะน่าสงสารไปไหน อยากให้คิมเข้มแข็งขึ้น อย่ายอมเจ้านายเอง ทำตัวเองให้มีค่าและศักดิ์ศรี
ย้ายโรงเรียนไปเลย เอาให้เจ้านายเจ็บปวดเยอะๆ มาต่อไวไวเยอะๆน้าาาาา

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 14-12-2012 12:12:49

ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง


06.00 น. ของวันใหม่
 
“น้ำ ขอน้ำ หน่อย”

“นี่ครับ”

“อึก อึก อึก”  อ้า ชุ่มคอ แต่เอ๊ะ  ใครเอามาให้  หันไปก็เจอ คือ นายอึนเจ  นี่เอง  นายคนนี้ความสูง  สูงกว่าผมนิดหน่อย  แต่เอาเป็นว่าเท่าผมเนอะ ^^

“ขอบคุณนะครับ  คุณอึนเจ”

“ไม่เป็นไรครับ  แล้วคุณคิมจะไปเรียนหรือเปล่า  ถ้าไม่  เดียวผมจะได้โทรลากับท่าน ผอ.ให้” ผอ  เอิ่มเป็นอาจารย์ ที่ปรึกษาหรือเพื่อนผม ดีกว่าไหม
 
“ไม่ดีกว่าครับ  เดียววันนี้คิมไปเรียน  แล้วคุณอึนเจ ยังเรียนมหาลัยอยู่ใช่ไหมครับ”  มองไปยังอึนเจ ที่ยิ้มมาให้

“ครับ ผมเรียนชั้นเดียวกับคุณอิมซานครับ”   
 
“จริงเหรอ ^^  แล้วคุณยองแจ ละครับ”

“ยองแจก็เหมือนกันครับ พวกเราต้องติดตามคุณอิมซาน”  อืม

“แล้ว คุณตากับพี่อิมซานเขาทำงานเกี่ยวกับอะไรเหรอ”  อยากรู้แฮะ เวลาไปหาคุณตาจะได้คุยกันถูกคอ

“ก็ทำ”

“ อ้าว  คิมตื่นแล้วเหรอ” 

“ครับ”  มองไปยังพี่ชายที่ส่งยิ้มมาให้

“วันนี้ไม่ไปเรียนก็ได้นะ  เดียวพี่บอก คุณ ผอ. ให้”   ผอ.  อีกแล้ว เซ็ง

“ไปครับ   หลายวันแล้วที่ไม่เจอเพื่อน ๆ  ”  ^_^

“งั้น  ไปพร้อมพวกพี่ละกัน” มองไปยังคนตัวเล็กอย่างห่วงใย

“ครับ”



ณ ลานจอดรถมหาลัย............

ปัง


”พวกพี่ ๆ  ผมไปแล้วนะครับ”  โบกมือให้ทั้งสามคน

“อืม งั้นเดียวเลิกเรียนพี่มารับนะ”  เอามือขยี้หัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู

“ครับ  งั้นผมไปละ”  ผมเดินไปหาพวกไอ้แจ้ง  นั่งที่โต๊ะหินอ่อน  กวักมือเรียกผมอยู่

“กริ๊ด  ไอ้คิม  กูคิดถึงมึงอ่ะ”  ไอ้แจ้งที่วิ่งมากระโดดกอดผม แทบจะอุ้มผมเลยก็ว่าได้

“มาซักทีนะมึง”  ไอ้พิณ กอดอกมองมาอย่างงอน ๆ

“ไง หายดีหรือยัง”  ไอ้บีพูด  แต่หน้าหันไปที่ไอ้ดินที่ทำแก้มป่องทางผม

“อืม ก็หายแล้วละ”  ยิ้มให้กับทุกคน

“ไปเถอะไอ้บี ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว”   ไอ้ดินจูงมือไอ้บี  เดินออกไป    ผมเข้าใจครับ  ดินคงโกรธผมมากที่ไม่ยอมบอกมัน ในช่วงที่ผมหายไป

“เฮ้อ  ไอ้คิม แกไม่ต้องคิดมาก  เดียวเอาไอศรีมให้มันกิน อารมณ์มันเย็น คุณพ่อทูนหัวของมรึงก็เหมือนเดิม”  ไอ้แจ้งตบไหล่ ให้กำลังใจ

“อืม ”  ระหว่างช่วงเปลี่ยนห้องเรียน  ผมพยายามง้อไอ้ดินมันครับ  ที่แย่กว่า  ตัวช่วยของผม  ไอ้แจ้งกับไอ้พิณ  ดันไปประชุมกิจกรรมของคณะ  เลยเหลือแค่ผม ไอ้บี และ ไอ้ดิน ที่นั่งกันกินข้าวกัน  จนบรรกาศงอน ๆ  ไม่หายของไอ้ดิน มาคุจริง ๆ

“โอ๊ย”  เอามือจับหน้าอก

“เคล้ง”

“ไอ้คิม มึงเป็นอะไร”   ไอ้ดินรีบทิ้งช้อนเอามือมาจับแขนผม

“ปวด”

“ตรงไหนวะ  เป็นไงบ้าง”

“กู  กรูปวดใจ  ที่มึงไม่รักกูอ่ะ”

“พลั่ก”

“ไอ้ ....     มรึง  มรึง  ฮือ ฮือ  ไอ้ ...  ทีหลังอย่าทำอย่างนี้นะ กูเป็นห่วงมึงมากนะรู้ไหม หายไปไหนก็ไม่บอกกู ฮือ  ”

“กู” อ่ะ อย่าร้องไห้ดิ  ผมไม่คิดว่ามันจะร้องอ่ะ

“รู้ไหม  กูให้ไอ้เห็ดหอมไปตามหามรึงที่โบสถ์    แต่ที่นั่นบอกว่าย้ายไปแล้ว กูหาทั่วทุกที่ก็ไม่เจอ ไอ้คิมบ้า ฮือ”  กอดแน่น  พร้อมเอาหน้าซกอกผม  ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา

“กูขอโทษ  พอดีกูเจอหลายเรื่องนะ”  เอามือลูบหัว ที่ตอนนี้มองหน้าผมที่ด้วยแววตาขอร้อง เขาอยากรู้ 

“เออ  ก็ได้วะ”  ผมเลยเล่าให้ไอ้บีกับไอ้ดิน เรื่องที่ผมเจอพวกไอ้เอก แล้วได้เจอพี่ชายที่จากกันเป็นสิบปี  แต่เว้นเรื่องเจ้านาย เพราะมันควรขุดหลุมฝังได้แล้ว  ถึงจะยาก  ทำใจให้ลืมมัน  ผมจะพยายาม

“ไอ้เอก ไอ้พวกตัวเงินตัวทอง  ไอ้คิมมึงรู้ชื่อพวกมันไหมวะ กูจะได้สั่งไอ้เห็ดหอมจัดการ”  ไอ้ดินที่กำลังจะกดโทรศัพท์  จนผมกับไอ้บี  ต้องรีบแย่งโทรศัพท์แทบไม่ทัน

“ขอบใจนะดิน   แต่ไม่ต้องหลอกพี่อิมซาน เขาจัดการตามขั้นตอนของกฎหมายแล้ว” 

“ก็ได้  แต่ถ้าคราวหน้ามีอะไรบอกหรือปรึกษากูก็ได้นะ”  มองมาทางผมด้วยสายตาห่วงใย

“อืม”

‘ที่รักของบี กับ ลูกคิมครับ  กินข้าวกันได้หรือยัง  คุณพ่อหิวแย้ว  ”  ไอ้บีที่นั่งเงียบ  ฟังพวกผมจนเซ็งกับฉากดราม่า

“เออ ๆ  แต่เพื่อเป็นการถ่ายโทษ หนูคิมต้องเลี้ยงไอศรีมนะ” ฮา ฮา อารมณ์ดีแล้วซินะ   

“ได้ครับ  คุณดิน   เดียวหนูคิมจะไปซื้อไอศรีมรสสตอร์เบอร์รี่ ท็อปปิ้งทุกอย่างมาให้นะครับ” 

“ก็ดีครับ แต่ด่วนเข้าใจ”  พร้อมชี้ไปยังร้านไอศรีม

“ครับ”  เอิ่ม  โดนด่วน  ทำไมวันนี้คนต่อแถวเยอะจัง 


To Be Continued

 :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 14-12-2012 14:33:56

ไอเถื่อนเจ้านายน่ะ ไปไหน

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: kangteuk1995 ที่ 14-12-2012 16:11:03

มาต่อเร็วๆนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 14-12-2012 16:33:48

 :pig4: ดีแล้วล่ะที่คิมมีความสุขได้เจอพี่ชาย ได้นั่งหัวเราะกับเพื่อน :กอด1: ส่วนไอ้เจ้านายไม่ต้องโผล่มาอีกเลยยิ่งดี รินก็ด้วย คิมต้องเข้มแข็งเข้าไว้ มันอาจจะยากแต่เวลาและกำลังใจหรือการพบเจอสิ่งใหม่ใหม่มันจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้แน่นอน :a2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 14-12-2012 17:17:06

ตอนนี้ เป็นประมาณว่าโลกนี้มีแต่ความสุข  :o8: :o8: :o8: :o8:


เพราะว่าไม่มีอีเลวเจ้านาย  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 14-12-2012 18:21:47

เหอะๆๆๆ อะไรกันมากมายฟร่ะนี่!!!!!!!!!!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 13 ง้อคนแก้มป่อง 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 14-12-2012 18:59:00

อีเจ้านายอย่าสะเออะมาต่อแถวนะ  o22 o18

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 14-12-2012 20:50:49

ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา

เฮ้อ  กว่าจะซื้อไอศรีมให้ไอ้ดินมันได้   ทำเอายืนรอจนขาจะแข็งเลยครับ หลังจากนั้นก็ต้องมารอสองสาวพิณแจ้ง ที่โต๊ะหินอ่อน

“กริ๊ด  ไอ้คิม  (พลั่ก)  มึงหายไปมาฮะ” กระโดดมาด้านหลังอย่างนี้เป็นไอ้รินชัวส์

“เจ็บโว๊ย  ไอ้ริน”

“เออ ก็ได้   ให้กูกอดให้หายคิดถึงก่อนดิ”  ผมก็ให้มันกอดไปครับ

“ริน  ไปกอดมันทำไมครับ”  เฮือก !  ไอ้เจ้านายมันมาด้วยเหรอ ค่อย ๆ  หันไปข้างหลังที่จ้องผมอย่างคาดโทษ

“ริน ป ปล่อยกูเถอะ” เป็นไปอย่างอัตโนมัติ  ชิส์   มึงเป็นอะไรไอ้คิม เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว

“เออก็ได้วะ  ไปไหนมาหายหน้าหายตาไปเลยนะมึง”  เดินมานั่งข้าง ๆ ผม

“กู.. ..”

“รินไปกันหรือยังครับ”  มันเดินตรงมาที่ผมกันรินนั่งอยู่


“เดียวซิค่ะ  พี่เจ้านายขอรินคุณกับคิมก่อน บอกมาดิ คิมหายไปไหนมา”

“เออ”  มันจ้องมายังผมด้วยแววตาน่ากลัวมาก   

“กู  ไม่สบายนะ”

 “แล้วหายดีหรือยัง   ไหนดูดิ” เอาหน้าผากรินมาแตะกับหน้าผากของผม เหมือนตอนเด็ก ๆ  ตอนเป็นไข้บ่อย ๆ รินก็จะดูแลตลอดเอาหน้าผากแตะวัดไข้

“พลั่ก  โอ๊ย”  ผมล้มลงไปกับพื้น

“พี่เจ้านายทำอะไรคะ เนี้ย   ”

“ก็มันเอาหน้ามาใกล้รินนิน่า”  พูดกับรินแต่มองจ้องคาดโทษมายังผม

“อ้าว คิมเป็นอะไรนะ”  พี่อิมซานวิ่งมาพยุงให้ลุกขึ้น

“ขอบคุณครับ”

“ใครทำอะไรเราฮะ”

“”ไม่มีอะไรครับ พี่อิมซาน  ผมแค่มึนหัวแล้วหงายหลังลงไปกับพื้นเอง” อย่ามีเรื่องกันนะผมขอร้อง

“เรากลับกันเลยไหม  เดียวพี่ให้ยองแจไปเอารถมา” 

“ไม่เป็นไรครับ  ผมหายแล้ว พี่ไปเรียนเถอะ เดียวผมรอ” ยิ้มให้กับคนตรงหน้า

“อืม ” เอามือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็น  แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่ง จ้องตาไม่กระพริบ กับมือที่กำแน่น

“งั้นเดียวพี่ไปเรียนก่อน  เดียวมารับนะ”

“ครับ”  ยิ้มให้พี่อิมซานที่เดินไปเรียนอีกครั้ง

“ไอ้คิม  มึงรู้จักด้วยเหรอ พี่อิมซาน”  ไอ้รินจ้องหน้าผม ประมาณว่ากูอยากรู้

“อืม”

“รินไปกันหรือยังครับ”

“อีกแป๊บนะคะ นาน ๆ  ได้เจอพวกคิม” จากนั้นรินก็คุยกันพวกผมหลาย แต่ก็มีวกมาที่ตามว่าเนื้อตัวช้ำ ๆ  ไปโดนอะไรมา  ผมต้องค่อยเลี่ยง เพราะมีมันขัดตลอด  รักรินมากขนาดนั้นเลยหรือเจ้านาย   ผมทนที่อยู่ในสภาพที่บาดหัวใจไม่ไหวเลย ขอตัวไปห้องน้ำก่อน

“เฮ้อ ต้องผ่านมันไปให้ได้”  ผมบอกกลับเอง เดินออกมาจากห้องน้ำ

“หมับ”

“เฮือก  เจ้านาย” มันดึงผมไปยังลานจอดรถแล้วดันผมไปบนรถ  ระหว่างที่มันอ้อมไปยังที่นั่งคนขับ  ผมเลยเปิดประตูออกไปแล้ววิ่งออกไป

“ไอ้คิม  มึงจะให้กูโมโหใช่ไหม ”  วิ่งมาลากผมให้นั่งในรถเหมือนเดิม

“คุณจะพาผมไปไหน”

“เงียบ”

“เฮือก ไม่ไป”

“อย่าให้มีน้ำโห  มึงก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไง”  ขับออกไปซักพักก็ไปทางที่ครุ่นตา  นั้นมันบ้านเจ้านาย

“ปัง”

“ลงรถมา”

“ไม่  คุณพาผมมาทำไม”   พามาทำไม เราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วนิ

“อย่างให้มีน้ำโห  ไอ้ออร์ก้ามันไม่ยอมกินข้าว”  ชี้ไปยังหมูหมาที่ตอนนี้หมูหมาผอมลงมากเลย

“บอกผมดี ๆ  ก็ได้”

”โฮ่ง โฮ่ง ไงเจ้าออร์ก้า  มากินอาหารสุดอร่อยนะ”

“โฮ่ง” ผมเลยเดินไปหยิบเอาอาหาร แล้วให้ เจ้าออร์ก้า

“เฮ้ย ๆ  ค่อย ๆกินก็ได้”  ซักพักผมเลยเข้าไปล้างมือ แล้วกะว่าจะกลับดีกว่า  ใจยิ่งไม่ยอมเชื่อฟัง

“หมับ”  อยู่ ๆ  ก็มีแรงดึงแล้วเหวี่ยงผมไปยังที่เตียง


“นายเป็นอะไร”

“หึ  หึ  ก็สั่งสอนคนที่ไม่เชื่อฟังกูนะซิ”

“ผมเปล่านะ”  รีบลุกออกจะเตียงวิ่งไปยังประตู

“แต่มึงพยายามทำ”  คว้ามือแล้วพลั่กคิมไปติดผนังห้อง

“เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น  ปล่อยนะ” พยายามดึงมือจากเจ้านายออกไป

“หึ  ไม่ได้ทำอะไรเหรอ  ที่กูเห็นมึงพยายามจะบอกอะไรริน”  พยายามพูดหลบเลี่ยงถึงจะถูกกว่านะ ไอ้ปูมะพร้าว

“ผมไม่เคยพูดอะไรทั้งนั้นเลย   ปล่อยผม  พี่อิมซานรออยู่”   

“พูดถึงไอ้หน้าหล่อ  มึงนี่ก็เด็ดจริง ๆ  ห่างจากกูไม่กี่วันมีใหม่ซะละ”  โกรธเลยครับ  ในหัวสมองมันช่าง.......

“งั้นก็ปล่อยผมซะที อือ”

“ไม่ กูขอลองชิมหน่อยซิว่าลีลามึง  ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า”  เจ้านายประกบปากพร้อมส่งลิ้นมาให้ ซึ่งคนคิม ก็จูบตอบมันรู้สึกดีไม่รู้สึกรังเกียจ  (ไม่  ต้องหนี ) คิมนึกขึ้นได้ จึงพยายามสะบัดให้หลุด

“แฮ่ก  แฮ่ก   ปล่อยผม ”  เพี๊ยะ!  เจ้านายเอามือลูบแก้ม  พร้อมส่งสายตาจ้องคิมที่สั่นเทา

“มึงตบหน้ากู  มึง” ด้วยแรงจากเจ้านาย   ส่งผลให้คิมหน้าติดกำแพง  ไม่รอช้าเจ้านายถอดกางเกง แล้วรีบแทรกเข้ามาในทีเดียว

 “โอ๊ย  เจ็บ  เอามันออกไป อะ”  คิมสะดุ้งกับสิ่งที่แทรกเข้า ออก ในตัวเขา

“อะ ตอด ชะมัด”

“ฮือ ฮือ อะ ปล่อยผม”  พยายามสะบัดออก  แต่ก็ถูกดันให้หน้าติดผนังกว่าเดิม   สักพักเจ้านายกระตุก 2-3 ที แล้วปล่อยเข้ามาในตัวของคิมจนล้นออกมา

“ตุบ” คิมทรุดลงกับพื้น

“มึงจำไว้ให้ดี  ถ้ามึงพยายามจะบอกหรือเข้าใกล้ริน มึงได้เจ็บยิ่งกว่านี้แน่”  ชี้มายังคิมที่มองอย่างเจ็บปวด

“ฮือ แล้วมึงทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”

“ก็ไม่ทำไม  ของมันเคย ๆ แล้วกูกะว่าจะถนอมรินจนถึงแต่งงาน เลยอัด....”

“ไอ้เชี้ย    ฮือ ฮือ กูไม่ใช่ของเล่นหรือตัวแทนใครนะ ฮึก ถึงกูจะรักมึง แต่ไม่ใช่แบบนี้” ผมไม่ไหวแล้ว  ฮือ  ฮือ

“ฮือ ฮือ ฮือ ทำไมต้องทำกับกูอย่างนี้ ” มันชะงัก มองมาที่ผม

“ก กู  ชิบส์..  มึงอย่ามายุ่งกับริน  จำเอาไว้”  แล้วเดินออกไป

 “ปัง”

ผมล้างตัว แล้วรีบออกมาจากบ้านนั้น เดินออกมาเรื่อย ๆ  ก็คิดสิ่งมันทำกับผม..........









            http://www.youtube.com/watch?v=g3-oobdNTI0      (ฟังเพลงนี้ประกอบ แล้วค่อยอ่านนะ)   









(ผมจะดูแลคิมเองนะ)

“อืม”

(คิดถึงจังเลย  วันนี้ทำอะไรครับ)

“อะ ไปช่วยออร์ก้าเลยนะ”

ฮ่า ฮ่า

(กูไม่ได้คิดอะไร   กูไม่รู้  อยากถามให้มากนักจะได้ไหม)

“ไม่  เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง "

(มึงลีลาดี  แล้วก็ทำไงก็ไม่ท้อง   แล้วกูก็รับปากพี่ต้นไว้ว่าจะดูแลมึง)

“ที่ผ่านมา”

(กูรักริน)

//
//
//
//

(ฮัลโหลครับ  )

“พี่อิมซาน มารับคิมหน่อย”

(คิมอยู่ไหน)

“ฮึก คิมอยู่…. ”

(ได้ ได้ เดียวพี่ไปรับนะ)

(ฮือ ฮือ)

(คิมเป็นอะไร)

“ฮือ  ฮือ ไม่ไหวแล้ว  พี่อิมซาน พาคิมไปจากที่นี่ที  ฮึก ไม่อยากอยู่แล้ว ฮือ พาคิมไปไกล ๆ ที”

(งั้นเราไปหาคุณตากัน)

“ฮือ ฮือ ฮึก ฮือ ”

ลาก่อนเจ้านาย




ผมไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร มันอาจจะดีถ้าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน ........................


To Be Continued   

"ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและทุกคอมเม้นต์ให้กำลังใจคิมจ้ง "   :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: black love ที่ 14-12-2012 21:21:23

ไปให้ไกลเลยคิมไม่ต้องเจอจะได้ไม่เจ็บ
กับคนแบบนั้นน่ะอย่าไปยึดติด ให้มันรู้ซะบ้างชีวิตนี้ไม่มีมันก็อยู่ได้
อย่างมันอ่ะไม่เจ็บเจียนตายไม่รู้สึก ฮึ อยากบีบคอพระเอกจริงเอาให้ตายคามือ บังอาจมาทำเหมือนคิมเป็นของเล่น

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 14-12-2012 21:38:01

สงสารคิมอ่ะ
เกลียดเจ้านายอ่ะ เลวโคตร

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 14-12-2012 22:08:06

มันบอกว่ารักริน
ก็ให้มันรักของมันไป

ทำไม..คิมยังจะเพ้อหามันอยู่ได้
มันไม่รัก..แล้วจะตายรึไง

หึหึ มีไรดีวะ
ยังอ่านไม่เจอเลย..เจอแต่ "เหี้ยๆ"ของพระเอก

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก..ไอซ่งตีง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 14-12-2012 22:54:43

เจ้านาย...แกเลวได้ใจจริงๆ

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 14-12-2012 23:19:55

น่าลากไอ้เจ้านายไปเผานั่งยาง o12

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 15-12-2012 08:26:52

อิมซ๊านนนนน รีบพาชาฮยอนออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!!!   :serius2: :serius2: :serius2:


อีเจ้านายมึงตายยยยยยยยยยยยยยยย  :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: capool ที่ 15-12-2012 10:32:34

เราเกลียดพระเอกที่ปกป้องคนอื่นที่สุดแถมยังทำร้ายนายเอกเพื่อปกป้องคนนั้นรับไม่ได้จริงๆในเมื่อมันบอกแล้วว่ารักเขาก็อย่าหน้าด้านไปรักมันเลยเปิดใจให้คนอื่นดีกว่า

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 15-12-2012 11:11:20

 :seng2ped: เจ้าเน่า  :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 15-12-2012 12:52:08

เลว!!!

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 15-12-2012 14:49:23

ทำไมเจ้านายถึงนิสัยไม่ดีแบบนี้อ่ะ ใจร้ายที่สุด ไม่รักกันแล้วมาทำแบบนี้ทำไมอ่ะ

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-12-2012 15:00:43

อืม...คิดเหมือนกัน

ไปให้ไกล....พร้อมเมื่อไหร่ ค่อยว่ากันใหม่อีกที

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 15-12-2012 17:27:23

เหยดดดดดดดดดดด   :a5:  หนีไปให้ไกลๆเลยคิมจัง  o22
ส่วนอีเจ้านาย  :beat: :beat: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 15-12-2012 21:12:36

 :m11: ให้มันได้อย่างนี้ซิ คิม!!! หนีไปเลยไปให้ไกลแบบที่ไม่ต้องได้พบได้เจอไอ้เจ้านายและรินอีก เพราะถ้าเจอรินก็คงจะเจอมัน ไอ้คนชั่วร้าย :m31: ตัดใจซะ เจ็บตัวเจ็บใจขนาดนี้แล้ว อย่าไปพร่ำเพ้อถึงมันอีก :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา 14/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 15-12-2012 22:53:13

หนีมันไปเลย ไม่ต้องกลับมาหามันอีก :3125: แม่งเลวจนเหี่ยยังเรียกพี่  ...ไปหาคุณตาเถอะลูกไปรักษาดวงใจหนูที่นั้นในเมื่อมันมองหนูเป็นแค่ทาสอารมณ์

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 16-12-2012 03:28:59

ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...

(ฮือ ฮือ กรูไม่ใช่ของเล่นหรือตัวแทนใครนะ ฮึก ถึงกรูจะรักมรึง แต่ไม่ใช่แบบนี้)

(ฮือ ฮือ ฮือ ทำไมต้องทำกับกรูอย่างนี้)

มันวนเวียนในหัวผมไปมา  จะทำอย่างไงก็ลบไม่ออกจากความคิดของผมซักที  คิมรักผมเหรอ  ในจุดนี้ผมรู้ แต่ผมไม่อยากให้คิมเสียใจไปตลอดชีวิตที่เลือกคนอย่างผม  ไอ้ผู้ชายที่มีหน้าที่ค้ำคอต้องมีทายาทสืบสกุลอย่างผม   ถ้าจะให้ผมแต่งงานมีครอบครัวแล้วเก็บคิมไว้เป็นบ้านเล็ก  ผมทำไม่ได้  มันควรหยุดแค่ตรงนี้ดีแล้ว 

ย้อนกลับไปจุดร้ายของเจ้านาย

(เจ้านาย   แม่รู้นะว่าเราคบกับเจ้าเด็กทุนนั้นอยู่)

“ใครครับ  คุณแม่  ไม่มี”

(แกอย่ามาเนียน  ก็ไอ้เด็กคิมที่แกเอาไปอยู่ที่บ้านด้วย)

“ป เปล่าซะหน่อย ”

(ไม่รู้ละ  ถ้าแกยังคบกับเด็กนี่อยู่ ก็น่าจะรู้นะว่าชั้นจะทำอะไร)

“คุณแม่จะทำอะไร  คิมเป็นคนดีนะครับ”

(เฮ้อ  แล้วไง แต่มันมีลูกให้แกได้ไหม   อ้อ  แล้วที่ไปไหนมาไหนกับหนูริน ทางโน้นมาพูดกับชั้น   ว่า  เจ้านาย  มารับน้องกินข้าว โน่นนี่นั้น เขามาพูดขนาดนี้  แกก็ต้องคบกับน้องเขา เข้าใจไหม)  จริงอยู่ที่ผมสนใจริน แต่เมื่อผมอยู่กับคิมแล้ว มันแตกต่างกันว่ารัก ที่มีให้รินเป็นเหมือนน้องสาวมากกว่า

“ไม่  ผมไม่ยอม  ผมรักของผม คุณแม่อย่าทำอย่างนี้เลย”

(ไม่รู้ละ ถ้าแกไม่เลิก  ชั้นจะตัดเงินทุนและเงินบริจาคที่โบสถ์)

“คุณแม่”

(จะทำไม  เจ้านาย   แก่รับปากกับชั้นแล้วนะ ถ้าผิดคำสัญญาณก็คงรู้ว่าพี่ชายแกกับพี่สะใภ้จะเป็นอย่างไง)

“....................”

“ครับ   ผมจะทำ”


เจ็บ  แต่ก็ต้องตัดใจจากคิม  แล้วเลือกที่จะรักรินเพียงคนเดียว  เมื่อผมคบใครก็พยายามจะรักคน ๆ นั้น  และไม่ดีแน่  ถ้าเธอรู้ว่าเพื่อนผู้ชายคนสำคัญของเธอเป็นเมียผมเสียแล้ว    แต่ผมต้องโมโหตัวเองมากที่สุด  ที่หักห้ามใจไม่อยู่  ค่อยพยายามใกล้ชิดคิม 

และยิ่งรู้ว่าคิมมีแฟนใหม่ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งห่างกับผมไม่กี่วัน ทำให้ทุกอย่างมันระเบิดออกมา   พอนึกว่าตัวเองทำอะไร   ก็ต้องปล่อยคำที่ทำร้ายจิตใจคนที่รักออกไป    เสียงร้องไห้ที่ผม เจ็บทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้ใจจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ   ปัง  เสียงประตูที่ปิดใส่ทุกครั้ง  มันตอกย้ำว่าควรปล่อยให้คิมเกลียดผม  ออกไปหาคนที่ดีกว่า   ไม่ใช่ไอ้ผู้ชายที่ให้คำมั่นสัญญาณหรืออนาคตอะไรไม่ได้   สามเดือนแล้ว ที่คิมไปจากชีวิตผม  มันไม่เป็นไปอย่างที่คิดเลย ……….

“ขอบคุณที่ได้เจอคุณ   ถึงแม้ไม่เคยเอ่ยคำว่ารักให้คุณฟัง  แต่อยากให้คุณรับรู้ไว้  ผมไม่เสียใจที่ได้รักคุณ”

                http://www.youtube.com/watch?v=1n4o1YobKMs  (It's all lies)


To Be Continued   

อย่าเพิ่งเตะ  :z6: คนเขียนนะ ที่เอาเจ้านายมาลง ที่เขียนไว้  เป็นตอนต่อ      :o12: 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 16-12-2012 04:28:06

แม่เจ้านายใจร้ายนะนั่น ความสุขของลูกไม่สำคัญหรือไงกันนะ ส่วนเจ้านายก็คิดอยู่ว่าแปลก ๆ ไม่ให้รินเข้าใกล้คิมเพราะหวงคิมสินะ แล้วไม่พอใจอิมซานที่มาุยุ่งกับคิมถึงทำแบบนั้นสินะ แต่สิ่งที่พูดสิ่งที่ทำออกมาใจร้ายมากนะเจ้านาย ถึงจะมีเหตุผลก็เถอะ แต่คิดบ้างไหมว่าคิมจะเสียใจมากแค่ไหน แล้วคิมไปหาตาแล้วใช่ไหมนั่น แล้วคิมเป็นใครกันแน่

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 16-12-2012 04:51:15

มาตอนนี้พลิกล็อคอ่ะ ด่าเจ้านายไปเยอะเลย
สงสารเจ้านายจัง

หัวข้อ: Re: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 16-12-2012 05:07:41

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 16-12-2012 05:18:18

สรุปเจ้านยซินะที่น่าสงสาร เพราะไม่มีใครเข้าใจ แต่คู่แท้ไงก็ต้องได้คู่กัน

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: capool ที่ 16-12-2012 09:41:32

เกลียดพล็อตเรื่องอย่างนี้จริงๆเพราะจะไม่สามารถด่าพระเอกได้อย่างเต็มที่มันดันเลวแบบมีเหตุผล แต่ก็ไม่สงสารเพราะมันไม่มีปัญญาต่อสู้เพื่อความรักเอง ผู้ชายอย่างนี้ฝากชีวิตไว้ไม่ได้หรอกไร้น้ำยา

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 16-12-2012 11:51:05

ไม่สงสารหรอกย่ะ  :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 16-12-2012 16:36:14

 :serius2:
อือหึ "เหี้ย" แบบมีเหตุผล
เหรออออออ

เหตุผลที่เข้าข้างตัวเอง
มันจะฟังขึ้นมั้ยล่ะ
ห่วยแตกกกก

ก่อนจะเริ่มความสัมพันธ์แบบนี้กับคิม
ไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อนรึไง คุณต้องเป็นทายาทสืบสกุล
..ตอบมาดิ..

หลังจากเลิกความสัมพันธ์กับคิม
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อรึไง คุณต้องเป็นผู้นำครอบครัว+มีลูก
..ตอบมาดิ..

แล้วไอ่ที่บอกว่า ตอนคบอยู่กับคิม ก็แอบสนใจในตัวรินอยู่เหมือนกัน
แต่มาตอนนี้บอกว่า เมื่อตัดสินใจคบกับรินแล้ว ก็พยายามจะรักรินเพียงคนเดียว
ไม่รู้รึไงว่า มันเป็นความคิดมาจาก"คนเดียวกัน" แต่สวนทางกันชิ๊บ
..ตอบมาดิ..

พอล่ะ..พอเหอะ อย่าหาเหตุผลใดใดมากล่าวอ้างอีกเลย
แค่นี้ก็เกินพอว่ะ คนเหี้ย ยังไงก็เหี้ย
..อย่าหน้าด้าน หน้าทน อายบ้างไรบ้าง..

หุหุ..คนอ่านด่าพอแว๊ววววว
กร๊ากกกกกกกกก
 :laugh:

+1 คนแต่ง อิอิ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15 จะสายไปไหมที่จะ...16/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 16-12-2012 17:58:22

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก จะบอกว่าใครผิดดีล่ะ แม่ของเจ้านายหรือไอ้เจ้านาย :เฮ้อ: คนอ่านสับสน จะสงสารไอ้เจ้านายก็ไม่เชิง เพราะสิ่งที่ทำกับคิมมันเลวร้ายนักก็เลยหักล้างไม่หมด ส่วนแม่ของเจ้านายก็...นะ :m31: แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ อยากอ่านเร็วเร็วจัง
ป.ล. คนอ่านอยากให้หาพระเอกคนใหม่ให้คิมไปเลย เพราะนึกไม่ออกว่าจะมีหนทางไหนที่ไอ้เจ้านายจะกลับมารักกับคิมอีกครั้ง แล้วถ้ากลับมารินจะเป็นยังไง คิมจะยอมเหรอ ทั้งสิ่งที่ไอ้เจ้านายทำกับคิมมันก็ยากที่จะลืม แล้งไหนจะรินอีก คิมคงไม่อยากจะทำให้เพื่อนเสียใจหรอก :really2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รอนิดนึง เดียวมาอัพให้จ้า]
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 17-12-2012 21:03:52

ขอบคุณทุก ๆ  คอมเม้นต์และที่เข้ามาอ่านเลยนะ  กอด ๆ   คนเขียนก็ยกโทษให้ไอ้เจ้านายไม่ได้เหมือนกัน :z3:  ขอทำใจก่อน แป๊บนึงเดียวมาต่อให้นะ :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รอนิดนึง เดียวมาอัพให้จ้า]
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-12-2012 21:45:08

เพิ่งมาอ่านครับ

ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะ 555555

มาต่อเร็วๆเรยยย  :z3:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 18-12-2012 02:49:47

ตอนที่ 15  จะสายไปไหมที่จะ..(คิม)   

GET DOWN GET DOWN GET GET GET GET GET DOWN
GET DOWN GET DOWN (BOW WOW WOW WOW WOW)

“ฮัลโหล  มีไรวะไอ้คิม” 

(ฮือ ไอ้ดิน กูไม่ไหวแล้ว)  คิมมันร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรมัน

“มึงอยู่ไหน  ไปทำอะไรมา หายไปหลายวันอีกแล้วนะ”  ใจไม่ดีเลยครับ 

(ฮึก  กูอยู่โซล)

“แล้ว ไปอยู่ที่นั้นได้ไง หรือ มึงถูกลักพาตัว”

(ฮึก เปล่า  กูมาหาคุณตากับพี่อิมซาน)  ไอ้บ้าคิม  ทำกูใจหายหมด  โล่งอกไปที

“อ้าว ไปหาคุณตา  แล้วทำไมต้องร้องไห้อีก”

(ก กู ฮึก ฮึก)

“มึงมีอะไรใช่ไหม  บอกกูมาเดียวนี้” คิมเลยเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างก่อนขึ้นเครื่องไปโซล

(ฮือ )

“ไอ้เหี้ย  กูไม่ไหวแล้วนะ ไอ้นาย  มึงไม่ตายดีแน่  ไอ้เห็ดหอมมม” โกรธเลยครับ มันทำกับคิมอย่างนี้ได้อย่างไง 
ไม่รักแล้วยังมายุ่งมุ่งแต่ทำเรื่องร้าย ๆ  ให้ไอ้คิมมัน

(ไอ้ดิน  อย่า)

“มึงไม่ต้องห้ามกูเลยนะไอ้คิม  กูจะไปดูเลือดชั่วๆ ของมัน  ให้รู้ว่าคนของกูมันก็คนเหมือนกัน”  ห้ามกูไปก็เท่านั้น
 
(ป เปล่า  กูจะบอกว่า)

“อะไร ”

(ฝากกระทืบให้กูสองที)

“ไอ้โถ  กูนึกว่าอะไร ได้ เดียวเฮียดินจัดให้  ”

(อืม  กูเกลียดมัน  แต่ก็สบายใจขึ้นเยอะวะ ขอบใจนะ)

 “ก็ดีแล้ว  อ้อ  อยู่ที่นั้นอย่าลืมเกี่ยวหนุ่มเกาหลีมาให้กูซักคนละกัน”

// เฮ้ย อะไร  เกี่ยว ๆ หนุ่มเกาหลี ใคร  ที่ไหน//  ไอ้บีครับ ทีอย่างนี้ หูไวนะมึง

“ไม่มีอะไรครับ คุณบี หูดีจริงนะครับ”

// หึ หึ  ดินครับ  นอกใจ  คืนนี้เจอบีบี้ดินแน่ //

“ไม่มีทางโว๊ย”

(ฮา ฮา กูไม่กวนละบาย)

“อืม บาย”



 :n1:




เฮ้อ ถ้าถามว่าตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นไหม  ก็ในระดับหนึ่งครับ   อยู่ที่โซลทำให้ผมได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่าง  หึ คิดแล้วเจ็บ  มันไม่ได้รักผมเลย   ผมเกลียด   เกลียดใจตัวเองที่อ่อนแอ  แอบหวังว่ามันจะทำดีกับผมบ้าง   แต่ไม่เลย    สิ่งที่ย้อนกลับมา คือ การตอกย้ำให้ผมเจ็บช้ำใจกว่าเดิม  เจ็บปวดทั้งตัวและหัวใจอย่างนี้ผมไม่ต้องการ  ตอนนี้ ควรจะลบมันออกไปจากใจผมเสียที ถึงจะทำได้ยากก็เถอะ

“คุณชาฮยอนครับ”

“ครับ”  มองไปยังพ่อบ้านที่เดินมาเรียกผม

“คุณท่านรอที่ห้องอักษรแล้วครับ”

“ครับ” เดินตามพ่อบ้านไป   

ถึงผมจะมาอยู่ที่นี่ หลายวันแล้ว  แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เจอกับคุณตา  อิ อิ ตื่นเต้นชะมัด ท่านจะหน้าตาเป็นอย่างไงนะ จะใจดีหรือเปล่า แล้วท่านจะรักผมไหมน่า  คิดไปต่าง ๆ  นา  นา  คิดไปก็เท่านั้นเจอตัวจริงเลยดีกว่า

“ทางนี้ครับ คุณชาฮยอน”

“ครืด” มองไปยังคนตรงหน้า ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

“สวัสดี ชาฮยอน”



To Be Continued


ลงบางส่วนก่อนละกันเนอะ  :-[   

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 18-12-2012 10:16:55

ตาคิมจะเป็นยังไงนะ แล้วเจ้านายจะเป็นยังไง เพื่อนคิมจะทำอะไรเจ้านายหรือเปล่าเนี่ย แล้วเจ้านายไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง ทำอะไรสักอย่างสิ จัดการอะไรให้เรียบร้อยสิ รักคิมไม่ใช่หรือไง แล้วไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 18-12-2012 10:46:58

อืม......... รอๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 18-12-2012 18:10:28

เอาอีก  เอาอีก เอาอีก  :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-12-2012 18:29:55

สั้นเกิ๊นนนนนน :z3:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 18-12-2012 18:50:27

ค้่งๆๆ รีบมาต่อนะคร้าบบบ กำลังสนุกเรยยย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 15จะสายไปไหมที่จะ..(คิม) ต่อ18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 18-12-2012 18:54:29

ค้างมาก o22

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 18-12-2012 20:42:20

ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย


 ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ แต่ตอนนี้เป็นโรคซึมเศร้าซะแล้ว


“เฮ้ย  ไอ้เจ้านาย  มึงพอได้แล้ว” เลย์ รีบแย่งแก้วในมือของเพื่อน ที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย มันเป็นอะไรของมัน

“ไม่  เอามา กูจะกิน”

“ไอ้เจ้านาย  มึงเป็นอะไรของมึง ทุกทีไม่เคยกินขนาดนี้”  บีท ขว้าแก้วที่มือเจ้านายอีกคน

“กู ไม่มีอะไร  กูก็แค่คนเลว  เอามา กูจะกิน”

“หึ หึ  ก็จริงของมึงไอ้เลวเจ้านาย  แต่มึงไม่คิดจะทำอะไรเลยเหรอ” เจ้านาย ชะงักมองไอ้ซี อย่างตกใจมันรู้ได้อย่างไง

“อะไรวะไอ้ซี มึงหมายถึงใคร”  โจ้ก หันไปหาซี ที่ยิ้มที่มุมให้เขา

“ก็ถามเจ้าตัวมันดิ   เผื่อมันอยากระบายให้พวกมึงฟัง”

“ไอ้เจ้านาย!!!” โอ๊ย ไอ้เลย์ ไอ้โจ๊ก ไอ้บีท  หูกูจะแตก

“คือ กู .....”  ผมเลยเล่าสิ่งที่ทำเลวร้ายกับคิมไว้


“ผัวะ” 

“โอ๊ย  มึงตอยกูทำไมไอ้บีท”

“นี่มันอย่างน้อยไปนะ  ที่มึงทำน้องเขา”

“ผัวะ  กูด้วยคนวะ ”

“ไอ้เลย์  ”

“เจ้านายโทษทีนะ  ผัวะ ” มึงจะขอโทษ  แล้วตอยกูทำไมวะไอ้โจ๊ก 

“ขอแจมด้วยคน ฮา ฮา ผัวะ”  ไอ้ซี  มันก็เอากับเขาด้วยผมละเซ็ง

“พวกมึง”  เจ็บชะมัด

“ทำไม”  พร้อมใจกันเลยนะไอ้พวกนี้



ในเวลาต่อมา



“มึง จะทำอย่างไง” ไอ้โจ๊ก  ถามขึ้นเมื่อทุกคนเงียบกันไปนาน

“กูไม่รู้เหมือนกัน  แต่ที่รู้  กูรักคิม   กูคิดกับรินแบบคนรักไม่ได้อีกแล้ว”

“เพล้ง”  สายตาทุกคู่หันไปมองยังผู้มาใหม่ทั้งสาม


“ริน !”

“ที่พี่เจ้านาย พูดนะ  จริงเหรอคะ”

“พ พี่”

“มึง ก็พูดไปซิไอ้เจ้านาย  ว่ามึงทำอะไรลับหลังริน”   เสียงจากด้านหลังทำให้รินหันไป

“ดิน หมายความว่าอย่างไง   เจ้านายทำอะไรลับหลังรินเหรอ”

“ก็ถามมันซิ”  รินมองไปยังเจ้านายที่หน้าตาช้ำไปหมด

“ริน คือผม..”

“ชักช้า  กูเล่าให้ฟังดีกว่า  ก็ไอ้เจ้านายมันขืนใจคิมนะซิ ระหว่างที่เธอไม่ได้อยู่   มันก็บังคับให้คิมอยู่ที่บ้านกับมัน”

“ขืนใจคิม”

“ใช่  ที่เลวกว่า ทำกับคิมเหมือนไม่ใช่คน  และอีกอย่างมันขู่ไม่ให้คิมเจอกับเธอ  รู้ไว้ซะด้วย”  หึ หึ  มึงแก้ตัวซิไอ้เจ้านาย  กูจะได้กระทืบมึงให้หนักไปเลย

“ฮึก ฮือ ฮือ” 

“ริน ผมขอโทษ”  ฮา ฮา เป็นไงละมึง ไอ้เจ้านายเจ็บปวดละซิ ที่เห็นคนรักมึงรู้ความจริง


“เพี๊ยะ  ที่มึงหลอกกูกับไอ้คิม”  อ้าว ไงเป็นงั้นวะ

“เพี๊ยะ  ที่มึงขืนใจไอ้คิมของกู”

“เพี๊ยะ  ฮึก ฮือ ที่มึงทำร้ายจิตใจพวกกู”  มันยืนนิ่งให้รินตบหน้ามัน  เฮ้อไม่สะใจดิน

“พลั่ก โอ๊ย ”

“ไอ้เจ้านาย”  ทุกคนรีบวิ่งไปยังร่างที่ง้อกลุ้มน้องชายไว้

“มันจะมากไปแล้วนะ”   ไอ้โจ๊ก โมโห แทนเพื่อนเลยนะมึง

“ฮา ฮา  จะทำไมกู  แค่นี้มันอย่างน้อยไปสำหรับที่มันทำกับไอ้คิมไว้ และ ”   

“ผัวะ ผัวะ จากไอ้คิมมันฝากมา” กระทืบไปยังร่างที่ง้ออยู่

“กูไปละ”  คิมกูเอาของฝากไปให้มันแล้วนะ


“เดียว อย่าเพิ่งไป”  ร่างที่ง้อ ค่อย ๆ  ลุกขึ้นเดินไปยังดิน


“อะไร  มึงอยากโดนตีนกูเหรอ” 

“รินผมขอโทษที่รักรินไม่ได้อีกต่อไป    ผมรู้ว่าสิ่งที่ทำไว้กับคิมมันยากจะให้อภัย  ผมมันขี้ขลาดที่ไม่ยอมสู้เพื่อคิมเลยซักครั้ง    แต่ผมขอ  ขอโอกาสจะรักคิมอีกครั้งได้ไหม  ”

“มึงยังมีหน้ามาขอโอกาสกับพวกกูอีกเหรอ” ดินกำลังจะง้างมือ

“เดียว” ทุกสายตาหันไปยังผู้มาใหม่ทั้งสอง

“เฮีย  ... พี่ต้น”  เจ้านายเรียกพี่ชายและพี่สะใภ้

“มันไม่ใช่ความผิดไอ้เจ้านายทั้งหมด  เพราะกูต่างหาก ”

“จะอะไรอีก  กูไม่อยากฟังคำแก้ตัว  พวกมึงก็เพื่อนและพี่มันนิ” ดินไม่ใสใจจึงเดินออกไป

“มึงหยุดเลยนะ  ไอ้จิ๋ว ถ้ามึงก้าวไปพวกมึงเจอดีแน่”

“ชิส์” แต่ดินก็เดินไป

“มึง ”

“ไอ้ไนน์ หยุดเลย  น้องดินกับน้องบีอย่าเพิ่งไปนะครับ ผมขอร้อง”  ต้นบอกคนทั้งสอง

“ก็ได้วะ”

“ใช่ความผิดทั้งหมดไม่ได้มาจากไอ้เจ้านาย   กูไนน์ พี่ไอ้เจ้านาย  เพราะกูที่เป็นคนรับช่วงต่อจากที่บ้านทุกอย่างเลยตั้งความหวังมาที่กูหมด   แต่กูดันได้เมียเป็นไอ้ต้น ก็อย่างที่เห็น   ตอนนี้กูไม่แค่หรือสนใจใคร  กูเลยเอาไอ้ต้นไปอยู่ที่บ้านใหญ่ด้วยกัน  คุณหญิงแม่ไม่พอใจ เลยทำทุกวิถีทางให้พวกกูเลิกกัน   ”



ย้อนไป รักของไนน์และต้น


“เพล้ง”

“คุณแม่ทำอะไรครับ” ไนน์มองคุณหญิงที่เอามือปัดถ้วยข้าวต้มที่ต้นถือมาให้

“จะทำไม  เมียแกมันซุ่มซามเอง  และแกไปเอามาใหม่  เก็บกวาดให้ดีด้วย”  บอกไปยังคนที่ได้คนรักของไนน์

“ต้นไม่ต้องไป มานั่งกับไนน์ตรงนี้” 

“ฉันบอกให้แก ไปเอามาใหม่”

“ชเอม  ไปเอามาให้หน่อย  และมีเก็บกวาดด้วยละ”  ไนน์บอกสาวใช้

“ไม่ต้อง ชเอม ให้มันไป”

“แม่ ต้นไม่ใช่คนใช้นะ  ต้นเป็นเมียผม”

“แกจะทำไม ฉันจะใช้”


“โว๊ย  ผมทนไม่ไหวแล้วนะ  คุณแม่พอเถอะครับเลิกกลั่นแกล้งพี่ต้นซะที”

“นี่  เจ้านาย มีปัญหาอะไร ฮะ”

“คุณแม่  น่าจะยอมรับเขาทั้งสองคนได้แล้วนะครับ ผมยังรับได้เลย ใช่ไหมคุณพ่อ ข้าวหอม”

“กริ๊ด ไม่ ๆ  จะให้ชั้นไปงานสังคม ไปพูดกับพวกเพื่อน  ๆ  อย่างไงฮะ  ว่าทายาทสืบทอดกิจการ ได้สะใภ้เป็นผู้ชาย”

“แต่ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ”

“ไม่ ๆ  ชั้นรับไม่ได้  ชั้นไม่ต้องการให้ วงศ์ศิวาตระกูล มาหยุดที่รุ่นของชั้น”

“แต่ผมกับไอ้ข้าวหอม ก็มีลูกให้ได้นะครับ”

“มันไม่เหมือนกัน  แต่ดีเลย  เจ้านาย จงเป็นผู้สืบทอดกิจการและตระกูลให้รุ่งเรืองต่อไปแทนเจ้าไนน์ ”

“.................................................”

“ได้ครับ  ถ้าสิ่งนี้ทำให้คุณแม่ยอมรับพี่ไนน์กับพี่ต้น ผมก็จะทำ”

“แกแน่ใจนะ  และ  ต้องมีหลานให้ชั้น  ไม่งั้นชั้นจะไล่สองคนนี้ออกจากมรดก  ก็น่าจะรู้นะ  ว่าบ้านเรากิจการกว้างขวาง จะไปหางานที่ไหน ๆ ก็ถูกปฎิเสธ  ”

“ครับ  ผมสัญญา”


+++++++++++++


“ฮึก  ฮึก ไอ้เจ้านาย มึงทำไมไม่บอกพวกกูวะ” ไอ้โจ๊กที่กอดแขนเจ้านายไว้

“พวกมึง  ออกไปจากตัวกูซะทีซิหนัก แต่คนตัวอย่างกับควาย” 

“แล้วพี่จะเล่าให้พวกผมฟังทำไม  ในเมื่อมันก็ทำเรื่องเลวร้ายกับคิมไว้”   ถึงดินจะสงสาร   แต่มันก็ทำร้ายจิตใจไอ้คิมไปแล้ว

“กูรู้  ไอ้จิ๋ว มันยากที่จะให้อภัยคนอย่างไอ้เจ้านาย  แต่ขอโอกาสให้มันได้แก้ไขสิ่งที่มันทำไม่ดีไว้กับไอ้คิม 
 
“ไม่  ก กู”

“ดิน  เราขอร้องด้วยคน  จริงอยู่ที่รินเจ็บและปวดที่คิมเสียใจที่พี่เจ้านายทำ แต่รินคิดว่าสิ่งที่ทุกคนทำย่อมมีเหตุผลแตกต่างกันไป ถ้าพี่เจ้านายคิดได้ รินก็ให้อภัย”

“ริน  เธอเป็นเพื่อนไอ้คิมมันจริง ๆ  หรือเปล่า” ดินยิ่งโมโหที่เพื่อนคนสำคัญอย่างริน พูดออกมา

“รินรู้  แต่คิมก็รักเจ้านายไม่ใช่เหรอ  ดินจะให้คิมเจ็บไปมากกว่านี้รินก็ไม่ยอม”

“ดิน  ผมว่าปล่อยไปตามนั้นเถอะ  ถ้าไอ้เจ้านายไปขอโทษคิม  แล้วไม่ยกโทษให้ ไอ้เจ้านายก็ไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งเกี่ยวกับคิมอีก  ”  บีบอกคนตัวเล็กที่กำมือแน่น

“อืม  ก็ได้กูจะไม่ขัดขวาง  แต่มึง   ไอ้เจ้านายถ้าทำให้ไอ้คิมมันเจ็บ เตรียมตัวตายได้เลย ”

“ฮือ ฮือ ฮึก  ขอบใจนะดิน  บีและรินด้วยนะ”

“เฮ้ย พวกมึงไอ้เจ้านายร้องไห้วะ” ไอ้โจ้กได้ทีล้อเพื่อน

“ฮือ ก็ ฮึก กูดีใจนี่น่า”

“แล้วเราจะทำอย่างไงกับคุณหญิงแม่ดีละ” ทุกคนหันไปมองพี่ต้นที่ยืนคิด จนเผลอพูดออกมา

“ไม่ไงอ่ะ  แต่กูขอสั่งสอนน้องชายก่อนละกัน ทำไม่คิด”

“เฮ้ย  ไอ้ไนน์!!!!”


To Be Continued

นั่งเขียนจนเพลินเลยเรา    ไอ้เราก็ได้ยินเสียงนกร้อง จิ๊บ จิ๊บ  ก็ไม่ได้คิดอะไีรได้บรรยากาศดี  ก็คิด  ๆ  พิมพ์ ๆ  ไป  เอ๋ทำไมเสียงมันดังใกล้จังวะ  หันไปแบบ  โอโห นกขมิ้นหรือน้องกระจอกก็ไม่รู้  มาเกาะที่โต๊ะทีวี เลยต้องเปิดให้ประตูหน้าต่างกว้าง ๆ  ให้น้องนกออกไป เฮ้อ  เหนื่อย  :เฮ้อ:

และขอต้อนรับ  คุณอยากกินไข่พะโล้ โปะ ,everlastingly,IöLIKE, DoubleBass,yowyow,ujen,atblueann และ ลืมไม่ได้คุณnamtarn11,ka[ze]na,krit24,capool ,maru,broke-back,everlastingly,netthip,TeuyHom,akira334,jagkree, kangteuk1995,biwtiz,ELMI ELMA,mro,uaeb,artit,yongsulewa,BaGgYsOdA  ขอบคุณจริง ๆ  คอมเม้นส์และให้กำลังใจ ถ้าไม่ได้พวกคุณ  คนเขียนห้อเหี่ยวแน่เลย  อ่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ กอด ๆ (^_^)

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 ร่วมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 18-12-2012 20:51:59

 :laugh: สะใจ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 ร่วมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 18-12-2012 21:05:46

ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เพิ่งจะเห็นใจ"พระเอก" ตอนนี้ล่ะ

ต้องให้เจ็บปวดกันหมดทุกคนก่อนใช่มั้ย
เจ้านายถึงคิดจะทำอะไรเป็นผู้เป็นคนกะเขาซะที

ก็ยังดีที่คิดได้
ถึงจะช้าก็เหอะ

อ่ะ..รอการลงโทษแล้วกัน
ไปตามง้อคิมให้สำเร็จก่อน
แล้วจะพิพากษายกโทษให้

งานนี้..ลุ้น
ลุ้นเว้ยยยยยย

+1 คนแต่ง..เก่งอ่ะ
เขียนสำนวนคดีแก้ต่างให้พระเอกซะ หลุดเกือบหมด
เกือบจะใจอ่อน ยกฟ้องน่ะ..ตรู
อิอิ 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 18-12-2012 23:56:35

กำลังสนุกเรย รีบมาต่อนะ เจ้านายรีบไปขอโทดคิทสะนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 19-12-2012 00:44:24

เจ้านายตามไปขอโทษและก็พูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกกับคิมได้แล้ว อธิบายเรื่องต่าง ๆ ด้วยนะ แต่คาดว่าเจ้านายอาจจะไม่โดนแค่เพื่อน ๆ ของตัวเองกับคิม รวมถึงพี่ตัวเองจัดการ อาจจะโดนบ้านคิมจัดการด้วยนะเนี่ย แล้วจะทำยังไงเรื่องแม่ของเจ้านายนะ เมื่อรู้กันหมดแล้วก็ช่วย ๆ กันคิดนะ สงสารออร์ก้า

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-12-2012 01:37:25

ถ้าเจ้านายรักษาตัวเสร็จแล้ว ก็ไปตามคิมกลับมาก่อนที่หมาจะตายดีกว่านะ 5555555

ปล. สงสัยบ้านนักเขียนธรรมชาติจัด นกเลยเข้ามาในบ้านเลยอ่ะ 55

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 19-12-2012 02:29:27

อยากกระโดดเข้าไปร่วมด้วยคน หึหึ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 19-12-2012 17:32:04

จะทำไงกับคุณหญิงแม่เนี่ยห๊ะะะะะะะ  o22  :a5:
 กอดคนเขียน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 19-12-2012 18:17:31

 :z6: คนอ่านขอมีส่วนร่วมด้วยการวิ่งทะยานไปกระโดดทีบไอ้เจ้านายด้วยคน สั่งสอนให้หนักๆเลย โห้ย...แบบตอนทำไม่คิดบ้างเหรอ

คิมเจ็บช้ำซะมากมาย ถ้าตอนหน้าไอ้เจ้านายไปง้อคิม คนอ่านอยากให้คิมจัดหนักไอ้เจ้านายให้หน่อย
แค่ฝากดินกระทืบสองทีมันยังน้อยไป!! :m31:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 19-12-2012 21:04:02

กระโดดทีบไอ้เจ้านายด้วยอีกคน :z6:
สงสารคิมจังเจ็บน่าดูเลย

ปล.สงสารเจ้าออร์ก้าด้วย

 :call: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 20-12-2012 10:00:23

อดใจรออีกนิดเดียวมาต่อให้นะ :sad4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 20-12-2012 10:06:07

เฮ้ย...รันทดแท้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 16 รวมพลคนกระทืบเจ้านาย 18/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 20-12-2012 10:13:55

จะรอนะจ้า สู้ๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 20-12-2012 18:15:22

ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า


หลายอาทิตย์หลังจากนั้น  ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่

“เฮ้ย  ไอ้ซี  มึงเห็นมือถือกูไหมวะ”  เจ้านายเดินหามือถือสุดที่รักของเขา

“ไม่เห็นวะ ”  ซียิ้มที่มุมปากมองไปยังเจ้าออร์ก้าที่นอนจ้องรูปคิมบนมือถือของเจ้านาย  สักพักก็เดินไปเอาอาหารเจ้าออร์ก้ามา  แล้วแอบไว้ด้านหลัง

“ไง  เจ้าออร์ก้า  แกคิดถึงคิมเหรอ” พูดด้วยหน้าและน้ำเสียงที่ไรอารมณ์

“หงิง หงิง”  หันไปมองซีแล้วกลับมาดูรูปของคิมต่อ

“กูมีข่าวดีวะ ไอ้เจ้านายมันคงเอาแกไปหาคิมที่เกาหลีด้วย ” เจ้าออร์ก้า  ยังคงมองรูปคิมต่อไป

“หึ   ฉันว่าถ้าแกไม่กินข้าวอย่างนี้  ไอ้คิมมันคงรักหมาผอม ๆ  อย่างแกไม่ได้หลอกวะ”   

“หงิง”

 “ฉะนั้นจงกินซะ”  ผ่าง!  ยื่นถาดอาหารให้

“โฮ่ง” ได้ทีเจ้าออร์ก้า เดินเข้าไปกินข้าวอย่างหิวสุดชีวิต

“เฮ้ย ไอ้ซี แกทำอย่างไงวะ ไอ้ออร์ก้ามันถึงกิน”  ตกใจที่ทุกทีเขาให้ข้าวมันก็เอาเท้าเตะที่ใส่ข้าวตลอด

“หึ หึ  ก็คุยกับมันนิดหน่อย  เอ้ามือถือมึง”  หยักไหล่  แล้วยื่นมือถือให้เจ้านาย

“ขอบใจวะ  นี่รูปคิมเอาไปให้เจ้าออร์ก้ามันดิ” ซีรับแล้วยื่นให้เจ้าออร์ก้าดู   

“โฮ่ง”

(โฮ่ง  โฮ่ง จะพาไปหาคิม) ความคิดในใจของออร์ก้า


หลังจากนั้น หลายวันเข้า  จากกินข้าว ก็ค่อย ๆ ลดลง โดยเจ้าออร์ก้า ก็จะมานั่งรอคอยคิมที่หน้าประตู 


สามวันไปแล้ว  (ถ้ากลับมาแล้วเราจะเล่นกัน)


“แกร๊ก ” ซีไขประตูเข้ามา แต่เอ๋เขาลืมอะไรไปเปล่า  ก็ไม่ได้ใส่ใจ เลยเข้าไปนอน


“เจ้าออร์ก้า  กินข้าว”


ห้าวันผ่านไป  เจ้าออร์ก้า ก็ยังคงนั่งรอคอยคิมที่หน้าประตู 


“แกร๊ก ” ซีไขประตูเข้ามา แต่เอ๋เขาลืมอะไรไปเปล่า อ้อ

“เจ้าออร์ก้า กูลืมบอกวะ ไอ้เจ้านายไปหาไอ้คิมที่เกาหลีแล้ว”

“ อ่อกกก แหวะ”

“เฮ้ย   เจ้าออร์ก้า  แกทำใจดี ๆ  เอาไว้” ซีรีบไปดูเจ้าออร์ก้าอย่างตกใจ


ณ โรงพยาบาลสัตว์

ซีเดินไปหาคุณหมอประจำตัวของ ออร์ก้า“คุณหมอ เจ้าออร์ก้าเป็นอย่างไงบ้างครับ”

“ น้องออร์ก้าอาการดีขึ้นแล้วครับ  แค่เครียดที่ให้น้องออร์ก้ามีความหวัง ครึ่ง ๆ กลาง ๆ  แล้วคุณเจ้านายไปต่างประเทศ  ก็เลยเป็นแบบนี้”  มองไปยังออร์ก้าที่นอนอยู่

“แล้วจะทำอย่างไงให้มันหายละครับ”

“ก็ต้องทำให้ไม่เครียด สบายใจขึ้น”

“ครับ”

หลังจากนั้น  ซี ต้องค่อยเล่าเรื่องคิมให้ฟัง  เจ้าออร์ก้าถึงจะกินข้าว  ซีคิดได้ว่า ซวยแท้   เขาต้องเฝ้าบ้านให้ไอ้เจ้านาย  แถมยังต้องเอาใจไอ้คุณหมาสุดที่รักของมันอีก “ไอ้เจ้านายแกง้อคิมให้เร็วเลยนะมึง  กูอยากกลับบ้าน” 


To Be Continued

เอามาลงบางส่วนก่อนเนอะ   ตอนหน้า  พบคิมจังกับเจ้านาย  แน่นอน

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 20-12-2012 20:15:39

 :m20: :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 20-12-2012 20:50:21

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :jul3: :jul3: :jul3:

ซีน่ารักอ่ะ 55555555555555 :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 20-12-2012 21:05:27

..สั้นๆ..

ฉันกับหมา

 :pigha2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 20-12-2012 23:57:48

555 ชอบซีกับเจ้าออก้าจัง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 17 ซี & ออร์ก้า 20/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 21-12-2012 00:13:13

ซีทำไมทำแบบนั้นกับออร์ก้า แล้วทำไมเจ้านายไม่พาออร์ก้าไปด้วยกันนะนั่น สงสารออร์ก้า คิมใจอ่อนให้เจ้านายเถอะ สงสารออร์ก้า

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-12-2012 09:25:44

เจ้าออก้าก็ฉลาดเกิ๊นนนนนน

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 21-12-2012 09:27:10

ตอนที่  18 ความจริงที่ทำให้คิม....


ถึงผมจะมาอยู่ที่นี่ หลายวันแล้ว  แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เจอกับคุณตา  อิ อิ ตื่นเต้นชะมัด ท่านจะหน้าตาเป็นอย่างไงนะ จะใจดีหรือเปล่า แล้วท่านจะรักผมไหมน่า  คิดไปต่าง ๆ  นา  นา  คิดไปก็เท่านั้นเจอตัวจริงเลยดีกว่า

“ทางนี้ครับ คุณชาฮยอน”

“ครืด” มองไปยังคนตรงหน้า ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

“สวัสดี ชาฮยอน”

………………………………………………………..
ชายที่อยู่ตรงหน้าผม  ชั่งแตกต่างไปจากที่ผมคิดไว้เยอะ  คือ  ไม่แก่หรือหนังเหี่ยว ผมขาว ซักนิดเลย    คุณตาผมสีน้ำตาลอ่อน คิวเข้ม รูปร่างสมส่วนแบบฝึกกล้ามเนื้อมาอย่างดี  ทรงผมตัดสอยรากไซร้ที่เข้ากับใบหน้า และที่สำคัญหน้าตาท่านน่าจะแก่กว่าผมไม่กี่ปี   ผมเลยนั่งลงคุกเข่าคำนับท่าน 

“คิก  คิก”  ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมต้องหัวเราะด้วยนะ

“โอ๊ย  คุณปู่  ผมเจ็บนะ”  อ้าว เขาพูดภาษาญี่ปุ่นอ่ะ   เลยค่อย ๆ  เงยหน้าขึ้น ก็พบหลายคนในห้อง แต่ที่รู้จักก็มีแค่พี่อิมซานเท่านั้น  พี่อิซานเลยชี้ไปยังชายวัยกลางคนทั้งสองที่นั่งอยู่

“ชาฮยอน  ทางด้านซ้าย  คือ คุณตาเรา ท่านชื่อ คิม อีวอน  ส่วนทางขวา คือ  คุณปู่ของคิม ท่านชื่อ ยูซะกิ นาโอะ”  คุณปู่เหรอ  ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอคุณตากับคุณปู่ในคราวเดียวกัน   ยิ่งตื่นเต้นไปอีก 

“สวัสดีครับคุณตา  สวัสดีครับคุณปู่”  พร้อมยกมือไหว้คนทั้งสอง

“สวัสดี ชาฮยอน”  ทั้งสองพูดพร้อมกัน   

“มาที่นี่แล้ว รู้สึกดีไหม ”  คุณตาเอ๋ยถามด้วยใบหน้าใจดี

“ครับ  ผมรู้สึกเหมือนว่าเคยอยู่ที่นี่ มาก่อน” หันไปมองสระน้ำที่มีปลาคราฟว่ายไปมา  แต่เขาก็รู้สึกไม่ดีที่เจอเจ้าปลาคราฟสีขาวตัวนั้น

“แล้ว  ที่อยู่ไทยกับหนูพิมพ์ เป็นอย่างไงบ้าง” ร่างบางได้ยินใจพานให้คิดถึง   แต่ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาทำไมต้องถูกลักพาตัว

“ก็ดีครับ  คุณแม่สอนผมหลายอย่าง  แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่กับผมต้องหนีคนชุดดำด้วย”  มองไปยัง คุณปู่กับคุณตา ที่เงียบ ไม่มีใครพูดออกมา

“……………พรืด” เสียงสูดหายใจของคุณตา

“สักวัน ก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี  ถ้าเจ้าฟัง แล้วรับไม่ได้ก็บอกได้เลยนะ”  มองร่างเล็กที่รอฟังอย่างใจจดจ่อ

“ครับ คุณตา”

“มันเป็นความผิดของตาเองไปหลงรักนาโอะจัง(ปู่ของคิม) ที่เป็นลูกชายตระกูลยูซะกิ ที่เป็นคู่แข่งการค้าของเรา  ตากับปู่  เรียนและพักห้องเดียวกันที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง   พวกตาก็เป็นเพื่อนสนิทกัน  แต่ต่อหน้าก็ทำเหมือนแข่งขันกันทุกเรื่อง สุดท้ายก็เริ่มต้นด้วยคืนที่ตา  เก็บความรู้สึกที่มีต่อนาโอะจังไม่ไหว  จึงสารภาพรักออกไป แล้วนาโอะจังก็รับรักตา”  มองไปยังคนข้างๆ  ด้วยเสน่หา

“ครับ”

“ทั้งสองตระกูลรู้เข้าจึงแยกพวกเราออกจากกัน  โดยให้นาโอะจังไปเรียนต่างประเทศ  แต่ปู่ก็รอจนนาโอะจังกลับมา  ปรากฎว่านาโอะจังมีแฟนใหม่ไปแล้ว   ด้วยความโมโหของตาจึงทำทุกวิถีทางให้นาโอะจังหันมามองตาแบบคนรักอีกครั้ง   ล่วงเวลาผ่านไป  ในคืนนั้น”

“ครืด   คุณปู่  ชาร้อน ๆ  ครับ”  ทุกคนในห้องหันไปมองยังคนที่มาใหม่แล้วนั่งลง

“เล่าต่อซิครับ  คุณตาในคืนนั้น”  คิมบอกอย่างลุ้น

“ในคืนนั้น  เป็นคืนแรกของเราสองคน  แต่”

“แต่อะไรครับคุณอีวอน  กำลังลุ้น” นัตสึที่มาใหม่ฟังอย่างลุ้น ๆ

“เพราะพลัดกันอยู่ข้างบน ตกลงกันไม่ได้ซักที  จนทำให้เราทะเลาะกัน จากนั้นเวลาผ่านไป   ไม่มีใครง้อก่อนเพราะกลัวอยู่ล่าง  กลายเป็นไม่พูดกัน  บวกกับทางบ้านจับเราสองคนแต่งงาน  ซึ่งตาก็ได้แต่งงานกับคุณแหวว ยายของหลาน แล้วมีหนูพิมพ์แม่ของชาฮยอน ”  มองไปยังรูปเก่าที่มีหญิงสาว ยิ้มอย่างมีความสุข

“ปู่ก็แต่งกับคุณอะกิโกะ  ย่าของหลาน  แล้วมี มาซาโตะ ที่เป็นพ่อของหลาน  แต่ตอนนี้ก็ไปสวรรค์พร้อมกับคุณแหววแล้วละ”  มองออกไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

“อ้าว   ผมเข้าใจมาตลอด  ว่าผมเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี  มิน่าละ คุณแม่ถึงเรียกผมว่าคิมจัง  แล้วสอนผมตั้งหลายภาษา”

“ฮา ฮา หนูพิมพ์ นี่เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ  รอบครอบ” คิมยิ้มอย่างภูมิใจ ที่ชมแม่ของเขา

“คุณอีวอทเล่าต่อซิครับ   กำลังลุ้น” นัตสึเจ้าเดิมเร่งให้เล่าต่อ 

“เวลาผ่านไปรวดเร็ว จนหนูพิมพ์กับมาซาโตะ ไปพบและเกิดชอบคอกัน  ตอนนั้นพวกตายังโกรธกันอยู่  เลยจับสองคนแยกแล้วให้แต่งงาน  โดยหนูพิมพ์ แต่งกับหนุ่มธุรกิจไฟแรง ชื่อว่า จีซอก  หนูพิมพ์เลยคลอด อิมซาน ที่นั่งยิ้มอยู่นั้นไง”  ชี้ไปยังอิมซานที่ชะงัก แต่ก็ส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก

“มาซาโตะ ก็ได้แต่งกับยูโกะ แล้วคลอด เจ้านัตสึ ” ชี้ไปยังคนที่คิมเจอเป็นคนแรกในห้องอักษร  ฮะ  ผมมีพี่ชายอีกคนด้วยเหรอ

“แต่ก็มีเหตุร้ายแรงเกิดขึ้นเพราะคุณยูโกะ ป่วยและเสียชีวิตไป  ส่วนจีซอก ไปติดต่อธุรกิจที่ต่างประเทศ  แต่โชคไม่ดี เครื่องบินลำนั้นดันตกจนเสียชีวิต    เวลาผ่านไปหลาย ๆ อย่างทำให้หนูพิมพ์กับมาซาโตะ กลับมารักกันจนมีชาฮยอน ”  คุณปู่ยิ้มไปให้คิมอย่างเอ็นดู

“ด้วยความที่คิมจัง  เป็นเด็กฉลาดเรียนรู้ได้เร็วและความน่ารักของหลาน ทำให้ปู่กับตากลับมาคืนดีกัน   พวกเราเอ็นดูหลานเป็นพิเศษ  จนญาติฝ่ายยูโกะ และ ญาติฝ่ายคุณจีซอก  เกรงว่าสมบัติทั้งหมดของพวกเราจะยกให้หลานคนเดียว”  คิมมองหน้าคนทั้งสองที่น้ำตาเริ่มคลอ 

“ญาติทั้งสองฝ่าย  จึงหาทางกำจัดหลานออกไป  หนูพิมพ์รู้เข้าจึงรีบพาหลานหนีไปบ้านคุณแหวว  จากนั้น  ตาก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไง เพราะหนูพิมพ์แก่ชำนาญในการอำพรางตัวเป็นอย่างมาก”  (ใช่  คุณแม่เก่ง)  ร่่างเล็กเริ่มน้ำตาเริ่มคลอ     

“แต่พวกปู่มารู้ทีหลังว่าญาติ ๆ ทำอะไรไว้   เลยจัดการและรีบออกตามหาคิมจังกับหนูพิมพ์  แต่ก็หาไม่เจอเสียแล้ว  ล่าสุดที่ส่งคนไปหาก็ในยานบ้านเช่าหมีพู ที่มีซอยตรงมุมถนน” นั้นมันวันที่คุณแม่ถูกรถชนนี่น่า

“ เป็นความผิดของตาเองที่ดูแลหลานไม่ได้ ”   

“เป็นความผิดของปู่ต่างหาก”


 คิมนั่งฟังเรื่องทั้งหมด  แล้วนิ่งไปชั่วขณะ  (เขาจะทำอย่างไงดี  ควรโกรธพวกพี่อิมซานกับพี่นัสซึดีไหม)  น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา  (ถ้าเขารู้ว่าชายชุดดำที่มาเป็นคนของคุณปู่  คุณตา ในวันนั้นคุณแม่เขาคงไม่ถูกรถชน  และ ชีวิตที่เลวร้ายที่เขาเจอก็ไม่เป็นแบบนี้   แต่ไม่ใช่ความผิดของคุณตา  คุณปู่   พี่นัสซึและพี่อิมซานซะหน่อย  แล้วตอนนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มีความสุข  เขามีครอบครัวเหมือนที่ใฝ่ฝัน)   ทุกเสียงในห้องเริ่มเงียบลงมองคิมว่าจะตัดใจอย่างไง  ก้มหน้าสูดลมหายใจ

“อืม  แล้วใครอยู่บน  เฮ้ย ผมยกโทษให้ครับ  ”  อึ้ง  แต่ก็

“หมับ!  ฮือ ฮือ ตาขอบใจนะ”   

“หมับ!  ปู่ก็ขอบใจเหมือนกัน”   เฮือก ! ด้วยอาการตกใจที่ไม่คิดว่าทั้งสองจะโผล่เข้ากอดตน  ทำให้ร่างบางสั่น เกร็งโดยอัตโนมัติ  ภาพต่าง ๆ แวบเข้ามาในสมอง  (ฮ่า  อะ อ่า  ดีจัง  หวานที่สุด)

“ปะ  ปล่อยผมเถอะครับ”

“ไม่ พวกเราขอกอดให้หายคิดถึงก่อน ”  ไม่  ไม่เอา  รู้สึกไม่ดี

“อย่า  ” ยิ่งดิ้นเท่าไร ก็ถูกทั้งสองกอดแน่นเข้าไปอีก

“อย่าทำผม  ฮือ ปล่อยผมนะ  ฮึก อย่าจับ”   ทั้งสอง ชะงัก ที่อยู่ ๆ หลานของตัวเอง ผละออกจากอ้อมแขน  แล้ววิ่งไปยังมุมห้องกอดเข่าตัวเองอย่างสั่นเทา   แล้วคุณตา ค่อย ๆ เดินไปจะจับไหล่ก็ถูกปัดป้องออกไป

“อย่า ฮือ ฮือ”

“ตุบ  ตุบ  ครืด  คุณตา  คุณปู่ทำอะไร ชาฮยอน ” อิมซานมองหน้าคนทั้งสองอย่างดุ ๆ  แล้วหันไปหาคิม

“คิม  พี่อิมซานนะ ”

“อย่า” ร่างเล็กเอามือปัด

“คิม  มองให้ดี  พี่อิมซานไง  ใช่ๆ อย่างงั้นแหละ ค่อย ๆ  หายใจ” คิมได้สติ  ก็โผล่กอดคนเป็นพี่ไว้แน่น

“พี่ พี่อิมซาน   ฮือ ฮือ  ฮึก ฮือ ”  สักพักก็หลับลงไปกับอกของพี่ชาย

“อิมซาน/เซ็นจัง   อธิบายมานะว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้”

“ผม.....” เลยเล่าเท่าที่ผมรู้ให้ตาแก่ทั้งสองฟัง  อ่า  ขนลุกชะมัด แรงอำมหิตกับจิตสังหารเนี๊ย

“อีวอท  คุณคิดอย่างไงบ้าง”

“หึ หึ คุณคิดเหมือนผมใช่ไหมที่รัก”

“คุณปู่  คุณตาหยุดเลยนะ ผมก็คิดเหมือนท่านทั้งสองว่าอัดมันให้พิการไปเลยดีกว่าไหม”

“แล้วไง”  อีวอทพูดอารมณ์โมโห

“ถ้าทำชาฮยอนโกรธแน่ ”

“ก็ได้  ถ้าเด็กนั้นมันมาขอคืนดีก็อย่าหวังว่าจะได้คิมไป”  คุณปู่ พูดแล้วยิ้มที่มุมปาก

“คุณปู่  ผมว่ามันคงไม่มาขอคืนดีกับคิมหลอกมันมีแฟนแล้ว” 

“แกนิมันจริง  ๆ เลยไอ้หลานไม่อัพเดท  นาโอะจังเขาสืบรู้ว่ามันกำลังจะมาหาคิมของเราที่นี่”

“ฮา ฮา คุณตา มันจะมาทำไม”  ใช่จะมีเหตุผลอะไรอีก ในเมื่อทำคิมช้ำใจถึงขนาดนี้

“ข้า..ก็/ไม่..รู้” เฮ้อ ช่วยได้มากเลย   คุณปู่  คุณตา


อีกด้านหนึ่ง  บนเครื่องบน


“รอผมก่อนนะ  จะไปตามล่าหาหัวใจคิมจังกลับมาให้ได้เลย”  เอ๊ะ  ผมลืมอะไรไปหรือเปล่า  แต่ชั่งเถอะ   


ห้านาทีผ่านไป


“คุณค่ะ หมาดิฉันจะไปถึงก่อนกี่ชั่วโมงคะ”  หญิงสาวเอ๋ยถาม  แอร์ที่เดินผ่านมา

“จะไปก่อน 1 ชม ค่ะ”   

“ขอบคุณค่ะ”

อืม หมา ไปก่อน 1 ชม  โอ๊ะ! แย่ละลืมไอ้ออร์ก้าไว้ที่บ้าน   พรางนึกถึงภาพเจ้าออร์ก้าที่นั่งรอคิม หน้าประตูทุก ๆ วัน    (ออร์ก้า  กรูขอโทษด้วยนะ =_=!)


ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่


“อย่าคิดมากน่าเจ้าออร์ก้า  เดียวคิมก็มา ”  ซีเข้ามานั่งข้างๆ ออร์ก้า  มองบนท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับ

“หงิง”

“เพื่อไม่ให้แกเซ็ง  ฉันมีอะไรมาฝากแก”  พร้อมยื่นอุปกรณ์ฝึกสุนัขหลากหลายชนิดให้ออร์ก้าดู

“หงิง หงิง  โบร่วววว”  ประมาณว่า (อีกแล้วเหรออ)



To Be Continued

อย่าเพิ่งเตะ   :z6: คนเขียนนะ ขอลงครึ่งแรกก่อนนะ    :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 21-12-2012 10:31:42

 :monkeysad: สงสารคิมจังมากๆๆ

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: chindo ที่ 21-12-2012 10:43:35

อย่าคืนดีง่ายๆนะคิม ต้องเล่นตัวไว้ เอาให้เข็ด

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 21-12-2012 12:18:00

เจ้านายไอง้อคิมนะ ขอให้สำเร้จนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 21-12-2012 15:51:52

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 21-12-2012 16:43:56

สงสาร ออร์ก้า อ่ะ 55555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 21-12-2012 18:46:57

มา ดัน ดัน ดัน  :z13:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-12-2012 22:06:55

ตากะปู่แมร่งโครตฮา แย่งกันอยู่บน 555555555

รู้สึกวงจรวัฏจักรของพ่อแม่กะพี่ๆของคิมจะซับซ้อนนะ 55555

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 21-12-2012 23:49:34

555 กว่าจะบรรจบกันได้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 22-12-2012 00:37:49

:laugh: ครอบครัวคิมซับซ้อนมากมาย สงสารไอ้ออร์ก้าเจ้านายก็ไม่อยู่ คิมก็ไม่อยู่ แต่คงต้องให้ซีดูแลให้อีกนาน เพราะดูท่าทางจะยากที่เจ้านายจะได้คิมกลับคืนมา ไอ้เจ้านายโดนแน่ :m14:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 18 ความจริงที่ทำให้คิม.... 21/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 22-12-2012 01:17:15

ตาปู่ และก็พี่ชายอีก ท่าทางกว่าเจ้านายจะถึงตัวคิมคงเจอศึกหนักน่าดูนะนั่น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 22-12-2012 06:38:28

ตอนที่  19  เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที

ผมมาที่โซลมา2 อาทิตย์แล้ว   คงสงสัยใช่ไหมว่าผมทำไมไม่ไปหาคิมซะที   เพราะว่าผมไม่รู้ว่าคิมอยู่ที่ไหนนะซิ  เพื่อนคิมที่ชื่อดินก็ให้มาแค่ชื่อและนามสกุล  เจ้าของบ้านที่คิมอยู่ด้วย   ไอ้ผมที่แรงไปก่อนความคิด   เลยไม่ได้คิดอะไรก็หามันเข้าไป  จนผ่านร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าแล้วเห็นโน๊ตบุ๊คเข้า   อ้อ เราทำไมไม่เข้าเน็ตแล้วถามหาอา กรู๊เกอร์ดูละ  หึ หึ  แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิดนะซิครับ ความเป็นจริง คุณตาของคิมที่ชื่อ คิม  อีวอท   มีบ้านพักหลายแหล่ง ผมต้องเดินหาทีละหลัง จนถึงบ้านหลังสุดท้ายนี่ละ  ถ้าไม่เจอคงต้องให้เพื่อนบี บี้ดินเอาที่อยู่จริง ๆ  มาซะที    ถึงหน้าประตูบ้านก็กดกริ่งเลยละกัน

“สวัสดีค่ะ  บ้านใหญ่ตระกูลคิมค่ะ” 

“คือผมเจ้านาย  มาหา คุณคิม  ศิลา  ชาฮยอนครับ”  เสียงต้นทางหายเงียบไป 

“รอสักครู่ค่ะ” 

นั่งรอ จาก 1 ชม  เป็น 2 ชม  ก็ไม่มีการตอบกลับออกมา

“แกร๊ก”  เสียงเปิดประตูพร้อมด้วยคนที่ออกมา 4-5 คน

“พลั่ก”  ด้วยแรงกระแทกทำให้เจ้านายกระเด็นออกไปจากประตู

“ผัวะ โอ๊ย  อะไรวะ  ผัวะ ผัวะ”  แรงกระหนำหลายทิศทางพุ่งเข้ามายังร่างเจ้านายนับไม่ถ้วน

“คุณตา  คุณปู่  อย่าทำเขานะครับ”  เสียงหวานของคนที่เจ้านายเฝ้าคิดถึง มองไปยังร่างที่บอบช้ำ (คิม ผมเจอคิมแล้ว^^  )

“ไม่   มันทำร้ายหลาน  ปู่ไม่เอามันไว้เหรอ  ผัวะ ”  พร้อมด้วยแรงส่งไปยังท้องของเจ้านายอย่างแรง

“ถ้าคุณปู่ไม่หยุด  ผมจะไม่เล่นไอคิโดกับคุณปู่แล้วนะ”  คิม พูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“อ่ะ  งั้นตาก็ยังได้อยู่ ผัวะ ผัวะ” เจ้านายยิ่งกลุ้มท้องตัวเองเข้าไปอีก

“คุณตาด้วย  ผมก็จะไม่ทำอาหารให้กินแล้วด้วย”  คิมพูดแก้มป้อง จนทั้งคู่ต้องรีบเดินไปหา


“จ้า  ปู่หยุดก็ได้  แต่ให้ปู่สอนไอคิโดให้คิมจังอีกนะ”  (ไม่ได้ ต้องรีบสอนคิมจังให้ป้องกันตัวเองให้ได้ก่อน)

“ชาฮยอน  อย่างโกรธตาเลย  วันนี้ขอต๊อกบ๊อกกี ” (เกือบลืมภารกิจ)  พร้อมดึง  กึ่ง ลาก คิมเข้าไปในบ้าน

“คิม  อย่าเพิ่งไปฟังผมก่อน” เจ้านายค่อย  ๆ พยายามพะยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

“คุณปู่  ปล่อยผมก่อน”   ทำไม ทำไม ต้องมาให้เห็น  เขาเกือบจะลืมได้แล้ว จะเอาอะไรจากเขาอีก

“แต่”

“รอผมตรงนี้แหละเดียวผมมา” พร้อมเดินตรงไปยังเจ้านายที่เนื้อตัวบอบช้ำ  แต่ก็ยิ้มที่คิมเดินมาหาเขา

“คุณกลับไปซะเถอะ”

“ไม่  ผมไม่กลับ  คิมฟังผมก่อน  ”

“คุณกลับไปซะเถอะ”

“ให้ผมได้อธิบายก่อน  ”

“ไม่  ผมไม่อยากฟัง  คุณจะมาทำไม  จะเอาอะไรจากผมอีก”

“ผม”

“ (ปึก  ปึก) ตรงนี้  ตรงนี้ มันเจ็บรู้ไหม ”   ชี้ไปที่อกด้านซ้าย

“..........................”

“ฮึก  มันมีความรู้สึก  มันรักและเจ็บเป็น  จำแต่สิ่งคุณมอบให้ผมตลอดมา  ฮือ  ”

“.....................................”

“คุณรู้ไหม   ผมไม่อยากเป็นตัวแทนใคร  อย่ามายุ่งกับอีกผมเลย    ฮือ ฮือ”


“หมับ!    ไม่   คุณไม่ใช่ตัวแทนใคร    ผมขอโทษกับสิ่งที่ทำ.. ” คิมพยายามแกะให้ออกห่างเจ้านาย

“คุณอย่าให้ผมต้องเสียเพื่อนคนสำคัญอย่างรินไปเลย  คุณกลับไปหารินซะเถอะ  เขามีลูกให้คุณได้แต่ผมไม่”  เจ้านายชะงัก  แต่ก็กอดแน่น

“ไม่  ผมรักคุณ  ผมไม่ได้รักริน คุณเข้าใจไหม  ผมรักคุณ”

“เพี้ยะ คุณมันเลว  จะทำร้ายผมอย่างไง ผมไม่ว่า  แต่ทำให้รินเสียใจผมยอมไม่ได้”  แล้วต่อยไปที่เบ้าตาซ้ายของเจ้านาย  ตกตะลึงกับสิ่งที่คิมพูด  ก็ดินบอกกับเขาเองว่าเล่าความจริงทั้งหมดกับคิมไปแล้วไง

“คิม  ฟังผมก่อน”

“ไม่ ผมไม่อยากฟัง  ฮือ  พี่อิมซานช่วยคิมด้วย”

“คิม  ฟังผมก่อน  คุณเข้าใจผิด”  รั้งคิมไว้แน่น

“ฮือ ฮือ คุณปู่คุณตาช่วยคิมด้วย ฮือ”

“พลั่ก ผัวะ” เจ้านายล้มลงกับพื้นที่  มองคิมกอดอิมซานแล้วพาเข้าไปในบ้าน

หลังจากนั้น  2 ชั่วโมง เจ้านายก็ยืนตรงหน้าบ้านตระกูลคิม ที่หิมะเริ่มค่อย  ๆ โปรยลงมา  ชั่งเปรียบเหมือนน้ำตาของคิมและเจ้านาย ที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย 

4 ชั่วโมง  ผ่านไป   หิมะเริ่มหนาขึ้น  แต่เจ้านายก็ไม่ลดละที่จะขอโอกาสจากคิมอีกครั้ง  (ใช่  เขาต้องทนให้ได้  คิมยังเคยทนกับอารมณ์  หรือ ฟังคำพูดร้าย ๆ ของเขา ที่ทำให้คิมต้องเสียใจทุกครั้ง) 

ระหว่างนั้น 

“คุณป้าจีอุนครับ  คนที่อยู่หน้าประตู เขาไปหรือยังครับ”  เฮ้ย  ถึงผมตัดใจจากเจ้านายแต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องป่วยเพราะผม

“ยังค่ะ  คุณชาฮยอน”

“งั้นป้าช่วยไปบอกเขาให้ผมหน่อย   ว่ารอไปก็ไม่มีประโยชน์ ”

“ป้า ไปบอกเขาหลายครั้งแล้วค่ะ  แต่ก็ไม่ไป  เรียกชื่อคุณชาฮยอน  ตลอดเลย “  เฮ้ย  ต้องผมซินะที่ต้องไปบอก

“คุณป้าจีอุนครับ  ช่วยไปเรียกพี่อิมซานให้ผมหน่อย”

“คุณอิมซานไม่อยู่ค่ะ ไป…..” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ นัสซึก็เดินเข้ามา

“คิมจังจะไปไหนเหรอ” เอามือขยี้หัวอย่างเอนดู

“ผม    งั้นพี่นัสซึไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” คิมยิ้มให้นัสซึ  (เอาไปเป็นไม้กันเจ้านายก็ยังดีวะ)

“ได้ซิคิมจังของพี่ขอมาได้อยู่แล้ว” พร้อมเดินจูงมือคิมออกไปยังหน้าประตู

“แกร๊ก” 

“คิม” เจ้านายรีบเดินไปยังหน้าประตู

“คุณกลับไปซะเถอะ ” 

นัสซึ สะกิดบอกคิมให้เอียงหูมาใกล้ ๆ

“ไม่  คุณต้องฟังผมก่อน  ผมกับริน.....(ฟอด  นัสซึยิ้มที่มุมปาก)” เจ้านายชะงัก   เห็นชายหนุ่มข้างหน้าหอมแก้มคิม  มันหอมแก้มคิม

“ผัวะ”

“#@#!###@#####  ” มันพูดภาษาญี่ปุ่น  กูเรียนไม่เก่งวิชานี้  เลยฟังไม่ออกเฟ้ย

“ผัวะ”

“พลั่ก” เจ้านายตะลึง

“คุณต่อยพี่นัสซึทำไม ” สายตาโกรธจ้องมายังเจ้านาย

“คิมปกป้องมันเรอะ” 

“ใช่ คุณกลับไปซะ ” เจ้านายมองไปยังนัสซึด้วยน้ำคลอ

“ฮา ฮา  มันใช่ไหมที่คุณไม่ยอมคืนดีกับผม”

“ไม่ใช่ คุณกลับไปซะ กลับไปปปป” 



“ตุบ”  เสียงเจ้านายล้มไปกับพื้น

“เจ้านาย!!”

หลายวันผ่านไป


อืม นุ่มจัง เจ้านายค่อย ๆ  ลืมตามองรอบๆ ห้อง  เขาอยู่ที่ไหน ล่าสุดอยู่หน้าประตูบ้านคิมนี่น่า  หันมามองมือตัวเองอ้าว  คิมเขายกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม  พร้อมเอามือลูบหัวคนคิมอย่างเบามือ

“เจ้านาย  เพียะ”  เจ้านายตกใจที่อยู่ ๆ  ก็โดนตบ

“นายมันบ้า  บอกให้ไปกลับก็ไม่ยอม”

“คิมฟังก่อนได้ไหม ผมขอร้อง”

“ได้  ผมจะฟังคุณ ”เจ้านายจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้คิมฟัง  มองคิมขมวดคิ้วไปแล้วนั่งฟังเขาเล่าจนจบ

“…………………………”

“คิม  คุณพูดอะไรบ้างซิ จะด่าจะว่าอะไรก็ได้”

“เจ้านาย…………… คุณกลับไปซะเถอะ”  มองเจ้านายด้วยแววตาไม่สามารถอ่านได้ว่าคิดอะไรอยู่


ผมเดินออกไปจากประตูบ้านของคิม   ตอนนี้ผมไม่รู้จริง ๆ  ว่าควรทำอย่างไง เลยเก็บเสื้อผ้าแล้วกลับไปตั้งหลักที่ไทยก่อนละกัน   




To Be Continued

:pig4: คนเม้นต์และคนเข้ามาอ่านจ้า  อดใจรอกันมานาน  เจ้านายก็ตามลัดฟ้ามาหาคิมจังได้ซักที  :เฮ้อ: ทำเอาคนเขียนรีบปั่นให้ถึงตอนนี้  :sad4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 22-12-2012 09:11:59

ตามตำหรับพอนิยายป๊ะเลย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 22-12-2012 09:30:07

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 22-12-2012 11:48:28

สนุกดีนะคะ :L2:

แต่อยากบอกคุณคนแต่งว่าสะกดคำผิดเยอะนะ

แก่--แก ฯลฯ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 22-12-2012 12:34:33

มาต่อสั้นจัง กำลังสนุกเรยยย รีบมาต่อนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 22-12-2012 13:19:24

อย่าคืนดีง่ายๆนะคิมจัง  :angry2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 22-12-2012 14:10:30

คิมไม่ยอมฟังอะไรเลย สงสารออร์ก้าจังเลย สงสารเจ้านายหน่อย ๆ ด้วย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 22-12-2012 14:24:49

 :pig4:
namtarn11 = อ่ะจริงด้วย  อืม อืม ขอน้อมรับและลองแก้ไขเพิ่มเติม  ขอบคุณมากมายจ้า
IöLIKE   = ขอบคุณเช่นกัน  ที่เข้ามาอ่านและเม้นต์  กอด ๆ
patee  = ขอบคุณนะ   555+ คนเขียนก็พยายามแก้ไขคำผิดและนิสัย ที่ชอบพิมพ์ แก เป็น  แก่ ทุกที
TeuyHom = กอด ๆ  คนเขียนจะพยายามต่อให้ยาว กว่านี้ให้เท่าที่ทำได้^^
jagkree = อืม ขอน้อมรับจ้า  ขอบคุณนะ กอด ๆ 
maru = ใกล้แล้วละจ้า เดียวเรื่องจะเดินต่อไปไม่ได้ (อิ อิ แอบสปอยล์)

วันนี้คนเขียนว่างพอดี เดียวมาต่อให้นะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: RitoeY ที่ 22-12-2012 21:40:32

ต่อ  ต่อ ต่อ ต่อ ต่อ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 19 เจ้านายก็ได้ง้อคิมซะที 22/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 22-12-2012 22:02:14

 :เฮ้อ: เอาใจช่วยเจ้านายน่ะ

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20ปฏิบัติการพิชืตใจคิมจัง23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 23-12-2012 04:57:01

ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง

ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่     2   อาทิตย์ต่อจากนั้น


ผมซี เป็นเพื่อนซี้เจ้านายครับ  ช่วงนี้มีเรื่องให้หนักใจเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง คือ ไอ้เจ้านาย   ที่ตอนนี้เอาแต่จ้องรูปคิมแข่งกับเจ้าออร์ก้า หมาของมันอยู่   “เฮ้อ/หงิง” นั้นไงครับ เสียงถอนหายใจ ทุก ๆ 10 นาที ของพวกมัน  ทำให้หนุ่มมาดนิ่งของผมต้องด่างพลอย ด้วยอารมณ์ที่หดหู่ตามไปด้วย  ไม่ได้ ๆ  ต้องกู้ชีวิตที่สงบสุขของผมคืนมา

“ฮัลโหล   ไอ้เลย์เรียกเดอะแก๊งค์มารวมพลบ้านไอ้เจ้านายดิ”

“อืม  เดียวไป  ตุด ตุด ตุด”  เสียงมันยังงัวเงียอยู่เลยจะไหวไหมนะ

“โฮ่ง  โฮ่ง”   พวกนั้นคงมาแล้ว

“ครับ  มาแล้วครับ   แกร๊ก  อิมซาน”  ดูไกล ๆ ก็คิดว่ามันสูงเท่าผม แต่นี่มันสูงกว่า 10 ซม. ได้มั้ง  เจ็บใจ

“รู้จักผมก็ดี  จะได้ไม่ต้องอธิบายมากมาย  ไอ้เจ้านายอยู่ไหน”  พร้อมผลักให้คนตรงหน้าถอยออก จากประตู

“เฮ้ย  นายอะไร” คว้าแขนอิมซานไว้

“ผมมาหาเจ้านายเรื่องคิม” 

“อืม” แล้วนำทางอิมซานไปหาเจ้านายที่นอนกอดเจ้าออร์ก้าแล้วจ้องคิมอยู่

“เป็นเอามากนะนั้น”

“ใช่ แต่นายมาหาเจ้านายทำไม” ซีมอง คนตรงหน้าที่ส่ายหัวไปมา

“ทีแรกกะว่าจะมาอัดมัน  แต่ทำไม่ลง  งั้นผมคุยกับ......”

“ซี  ผมชื่อซี” พูดด้วยหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

“.......................................”

5 นาที  ผ่านไป

“.......................................”

10  นาที  ผ่านไป

“โฮ่ง”  เจ้าออร์ก้าประมาณว่านั่งเงียบอยู่นาน  พูดสักทีซิ

“ผม/...”

“ทำไมเจ้านายต้องไปหาคิมที่โซล ”  อิมซานเปิดประเด็นก่อน

“ก็ .............” ซีเลยอธิบายทุกอย่างให้อิมซานฟัง

“ที่ฟังมาผมเข้าใจนะ แล้วไอ้เจ้านายมันจะเอาอย่างไงต่อ”  มองไปยังเจ้านายที่หลับอยู่

“อืม”

“ดูจากท่าทางของคุณแล้วชักช้า งั้นผมช่วยอีกแรงละกัน”   ซีหรี่ตามองคนตรงหน้า

“ทำไมถึงจะช่วย ” คนตรงหน้ายิ้มที่มุมปาก

“ทุกวันนี้ คิมนั่งเหม่อลอยคิดถึงไอ้เจ้านายไม่เป็นอันทำอะไร  พี่ชายอย่างผมทนดูไม่ได้หรอก ” (จะไม่ให้ช่วยได้ไงละ  ก็เขาฟังจากเจ้านัสซึกรอกหูทุกวี่ทุกวันจนต้องมาที่นี่ แต่ก็มีของน่าสนใจอยู่ หึ หึ ไม่เสียเที่ยว)

“ขอบคุณที่ช่วยไอ้เจ้านายมันนะ” พูดด้วยหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

“อ้อ   ลืมบอกอีกอย่างไป  ผมถูกใจคุณ”   กา กา.........    o22

“เฮ้ย  ไอ้ซี  ไอ้เจ้านายละวะ  มัน..........”  โจ้กทำหน้างง ที่เห็นเพื่อนซี นั่งนิ่งไม่ไหวติง


จากเดอะแก๊งค์ ก็มีคนอื่น ๆ  ที่เคยรวมพลคนกระทืบเจ้านายครั้งก่อน  นั่งร่วมวางแผนให้ไอ้เจ้านายที่หลับฝันหวานถึงคิม


ณ  บ้านตระกูลคิม

“ไอ้คิม  เมื่อไรจะกลับไทยซักทีวะ กูคิดถึง   อ้อ  เมื่อวานก่อนกูโครตซะใจเลยวะ  ไอ้บีทที่เป็นญาติไอ้บี เล่าให้ฟังว่า  ช่วงนี้ไอ้เจ้านายผอมเอ้า ผอมเอา  ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินนะมึง   ส่วนไอ้เจ้าออร์ก้า ก็เหมือนกับไอ้เจ้าของมันนะแหละ........”  ช่วงนี้ผมไม่เข้าใจคนรอบข้างเลยที่ชอบเล่าเรื่องของเจ้านายให้ผมฟัง  ไม่ว่าจะเป็น พี่อิมซาน ไอ้ดิน  กระทั่งไอ้บี  แล้วพลอยเล่าเรื่องเจ้าออร์ก้า  ว่ามันเป็นโรคซึมเศร้ามองแต่รูปผม  เฮ้อ พูดถึงก็สงสารมันจังอยากไปดูว่าเจ้าออร์ก้าเป็นอย่างไงบ้างนะ

“เฮ้ย  ไอ้คิม  มึงฟังกูพูดหรือเปล่าวะ”

“เออ  แค่นี้ก่อนนะ เดียวกูไปหาอิมซานก่อน”  หันไปมองพี่ชายที่กวักมือเรียกเขาอยู่

“ครับ  พี่อิมซาน”

“คิม พี่ได้เอกสารจากมหาลัยอ่ะว่าให้ไปเรื่องค่าเทอมด่วน”

“จะมีปัญหาได้ไงครับ  ก็เมื่อวานผมกับปู่ยังไปธนาคารแล้วโอนไปให้เรียบร้อยแล้วนี่น่า”  ก็ผมทำเรื่องโอนกับมือ

“ไม่เกี่ยวกัน คิมจะต้องไปเซ็นเอกสาร .....” หึ  เดียวนี้มีด้วยเหรอ

“แต่”

“เถอะน่ากลับไทยกัน.......พี่ไปด้วยหายห่วง ” อืม ใช่เราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว


ณ   สนามบินสุวรรณภูมิ

ผมเดินมาช่องประตู 10  ก็เห็นป้ายชื่อของผม ซึ่งไม่เข้าใจว่ามันจะมีป้ายและมารับผมเยอะขนาดนี้   ขนาดเดอะแก๊ส์เพื่อนเจ้านาย พี่ต้น และคนที่หน้าคล้าย ๆ  เจ้านายก็มาด้วย  แต่ก็ไร้เงาคนที่ผม  เฮ้อ  พูดขนาดนั้นใครเขาจะมารับ

“ไอ้คิม กูคิดถึงมึง”  ไอ้ดินกระโดดกอดซะแน่นเลย ทำเอาทัวร์ต่างชาติที่มาเที่ยวมองพวกผมแล้วถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน  เลยต้องรีบแกะมือตุ๊กแกของไอ้ดินออก ไม่งั้นคงมีสองและสามตามมาติด ๆ    เพราะดูจากสีหน้าแต่ละคนแทบจะอุ้มผมไปส่งที่รถแล้ว

“คิม  ไปรถกูนะ” ไอ้ดินมองผมแล้วจูงมือให้ไปที่ลานจอดรถ

“ คิม  งั้นพี่ไปกับซีละกัน”

“ครับ”  พี่อิมซานไปสนิทกับพวกนั้นได้อย่างไงกันนะ แต่ก็ชั่งเถอะ   ระหว่างเดินไปที่ลานจาดรถ  ผมเห็น
เจ้านาย ถือดอกไม้หลากสีที่ร่วมกันอยู่ช่อเดียวกัน  เดินเข้ามาแล้วคุกเข่าต่อหน้าผม

“คิม  ผู้ชายคนนี้อยู่ไม่ได้ถ้าขาดคุณ ผมขอโทษ รักคิมนะ คืนดีกันเถอะ”  อึ้งเลยซิครับ

“นายรู้ไหมว่าผมชอบดอกไม้อะไร”  เจ้านายอึ้ง

“.........”  ดอกอะไรหว้า

“เออ ดอกไม้นี่ไง”  พร้อมชูให้คิมดู  คิมรับแล้วยื่นไปให้ชายหนุ่มที่เดินผ่านมาพอดี  พร้อมพูดอะไรซะอย่างชี้มายังเจ้านาย  (ทำไมถึงสั่นวะ ขนลุกเลย)

“คิม ยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม”

“เจ้านายแค่ชื่อดอกไม้ที่ผมชอบคุณยังไม่รู้เลย   คำว่ารักของคุณมันเลยติดลบ   ไปกันเถอะดิน   อ้อ แล้วคนเมื่อกี้เขาฝากมาบอกว่าชอบนายอ่ะ”  ชี้ไปยังชายคนนั้น ส่งยิ้มให้ แล้วเดินมาดึงเจ้านายที่พยายามขัดขืนให้ลุกขึ้นตามเขาไป 

“เฮ้ย  กูไม่ชอบกล้ามปู  ปล่อยกู   คิมรอผมด้วย  คิมมมมมมมม”


ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ (ตอนนี้เป็นที่ตั้งฐานลับพิชิตใจคิมซะแล้ว)

“เฮ้ย  ไอ้เจ้านายอย่าเงียบซิวะ เป็นไงบ้าง” ไอ้โจ้ก ถามแบบอยากรู้สุด ๆ

“กูแทบจะไม่หลุดจากกล้ามปูซะแล้ว  แค่คิดก็........แต่แม่งใครเป็นคิดวะแผนนี้”

 “ของไอ้บีมันอ่ะ ” บีทตอบ  ทุกคนพร้อมหันมามองบีเป็นตาเดียว  เพราะไม่คิดว่าหน้าตามที่ไร้อารมณ์นั้นจะหวานปานนี้

“อืม กูเอง ง้อไอ้ดินทุกทีก็ได้ผลนิ”  คนพูดหยักไหล่  ย่างบาร์บีคิวต่อ

“........./.........”



หลังจากนั้นก็มีหลากหลายกลยุทธ์จากเหล่านักรักแนะนำเจ้านาย  แต่ก็ถูกคิมปฎิเสธทุกครั้งไป



12.00 น. ณ มหาลัย..............

“คิม  เจ้านายมาหาวะ”  หัวหน้าห้องตะโกนบอกขณะที่คิมคุยกับเดอะแก๊งค์อย่างออกรส  (หึ  วันนี้มาไม้ไหนอีก)

“คิมครับ  เจ้านายมีอะไรจะบอก”

“ว่ามาดิ”  เจ้านายสูดหายใจ

“หน้ามืดเหรอ  หน้ามืดเหรอ  สีฟ้าซิครับ” 

“..........................................”  เอิ่ม =_=!   

“โธ่  คิมไม่รับมุกผมเลย  สีฟ้าเวลาหิวไง ไปกินข้าวกับผมเถอะ เอาข้าวกล่องมาด้วย” พร้อมยื่นข้าวกล่องในชีวิต
ของตัวเองออกมา  แต่ทันใดนั้นลูกบอลเจ้ากรรมดันมาโดนมือจนข้าวกล่องแตกกระจาย 

“...........................................”เจ้านาย เดินไปเก็บข้าวกล่องแล้วเดินจากไป (ใครเตะวะ  อย่าให้รู้นะมึง  อาย)
 

“เฮ้ยไอ้เจ้านายเป็นไงบ้างวะ ”  เลย์และทุกคนที่เฝ้าดู  ถามผลงานจากเจ้านายที่เดินถือข้าวกล่องกลับมา 

“เชี้ย  ใครเป็นคนคิดวะ”

“กูเอง ทำไมเหรอ” โจ๊กยกมืออย่างภูมิใจ

“ไอ้โจ๊ก  กูแนะนำว่าอย่าไปเล่นมุกให้ใครฟังอีกนะ”

“ทำไมวะ กูว่ามุกนี้ เจ๋งสุดเท่าที่กูเล่นให้ไอ้ซีฟังเลยนะ”  ทุกคนมองไปยังซี แล้วคิดกันว่าใครให้มึงเอามาตราฐานความฮากับไอ้ซีวะ

“เออ กูห้ามมึงละกัน  แต่ตอนนี้กูโครตอายเลยวะ” ทุกคนอมยิ้มพร้อมอิมซานที่เดินเอาขยะมาทิ้งแล้วได้ยินพอดี

“ฮา ฮา  มึงก็กล้าทำ  หน้ามืดเหรอ  สีฟ้าซิครับ  ฮาวะโครตเป๊ก” ทุกคนปล่อยก๊ากกันออกมา  (เอิ่ม  ผมจะง้อคิมสำเร็จไหมเนี่ย)   แต่อยู่  ๆ   ลูกบอลเจ้ากรรมก็พุ่งมายังหัวเจ้านายพอดี

“ตุบ!”

“  เฮ้ย!!ไอ้เจ้านาย!!!”  อิมซานได้ทีเลยรีบวิ่งไปหาคิม


“คิม  คิม ”

“ครับพี่อิมซาน” ร่างบางสงสัยพี่ชายวิ่งมาทำไม มีอะไร

“แฮ่ก แฮ่ก  เจ้านายมัน โดด(โดน)%@ แฮ่ก แฮ่ก $% ตึก(บอลหล่นตุบ)” ร่างบางไม่ได้ฟังจนจบ  ก็รีบวิ่งออกไป  อิมซานเลยต้องวิ่งพาไปคิมไปหาเจ้านาย (ทำไมเจ้านายถึงคิดสั้นอย่างนี้ละ ทำไมถึงถอดใจง่ายจังหรือเขาเล่นแรงไปหรือเปล่า  อย่าเป็นไรนะ)

“ตึก ตึก  เจ้านาย  เจ้านาย   เป็นอะไรหรือเปล่า  ” คิมกอดเจ้านายที่นอนหลับอยู่บนเตียง 

“เจ้านาย ไม่มีวีแววตอบโต้กลับมา”

“ฮือ  ฮือ ทำไมนายคิดสั้นอย่างนี้ละ ฮือ ” ร่างบางสะดุ้งที่อยู่  ๆ ก็มีมือมาลูบหัวเขา

“คุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม ”

“อืม  ผมยกโทษให้คุณแล้ว” คิมกอดเจ้านายแน่นกว่าเดิม

“เป็นแฟนและเป็นคนรักผม ตกลงนะครับ” พร้อมจับแก้ม คนตัวเล็ก

“ครับ   ผมตกลง  แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะ” ทั้งสองกอดกันแน่นพร้อมแลกจูบที่โหยหามานาน

“เออ มึงครับ  พวกกูอยู่ด้วย  เกรงใจกันหน่อย ด้วยความหมั่นไส้   คิมครับไอ้เจ้านายไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรอก   มันแค่โดนลูกบอลจากฝีเท้าไอ้หมีมันเตะอัด ทำให้ที่รักของคิม สลบไปอ่ะครับ”  ซีได้ทีแก้แค้นเพื่อนตัวดีที่ทำให้เขาต้องค่อยดูแลทั้งคนทั้งหมา

“พลั่ก  โอ๊ย” คิมพลั่กเจ้านายออก ด้วยแรงกระแทกทำให้หัวโขกกับขอบเตียงซ้ำรอยเดิมจนต้องเอามือกลุ้มหัวไปมา

“ผัวะ ผัวะ คิมอย่าทำพี่ซิครับ เขาแค่วิ่งไปบอกเองนะ”

“ไม่ ผัวะ”  เดอะแก๊งค์หันมามองหน้าเจ้านาย   แล้วคิดเหมือนกันว่า ไอ้เจ้านายมึงได้เมียดุวะ






หลังจากนั้นผ่านไป



ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ 
   
ตอนนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าคิดถูกแล้วเหรอที่ยกโทษให้เจ้านาย  เพราะตอนนี้เหมือนผมกลับมาเลี้ยงหมูซะมากกว่า   อ้อนผมทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่เจ้าออร์ก้า   ที่ค่อยเดินตามผมเกือบทุกฝีก้าวและที่ทำให้ผมแปลกใจมาก  ๆ   เจ้าออร์ก้ามันจะค่อยคาบของเล่นมาให้ผม  จากนั้นมันจะแสดงให้ผมดูหลายอย่างเลยละ   ล่าสุดบวกเลขครับ  เห็นครั้งแรกอึ้งเลย มันทำได้ไง   

ที่กลับมาตอนแรกผมก็ไม่ค่อยอยากยกโทษให้เจ้านายหรอกครับ ผมตัดใจแล้วด้วยซ้ำ  แต่ก็มีไอ้ดินและไอ้รินเป็นคนอธิบายทั้งหมด ทำลายเกราะที่ห้อหุ้มหัวใจของผมจนหายโกรธไปเลย   หลัง ๆ เจอเจ้านายมาง้อ จะยกโทษให้  มันก็ง่ายไป เลยต้องขอแกล้งซักหน่อย    ช่วงนี้รู้สึกว่าเจ้านายไม่ขัดใจผมเลย อิ อิ ^^   มีความสุขจัง (ณ เวลานั้นเอง ก็ทำให้ซีได้ปลดละวางการดูแลเจ้านายกับเจ้าออร์ก้าไปได้  แต่ซีก็อดคิดไม่ได้ว่าคิม  แกลากพี่ชายกลับไปโซลเลยไป  ทำให้ชีวิตหนุ่มมาดนิ่งของเขาผิดจังหวะไปหมด TOT)



จบภาคจ้า

.......................................................................

และแล้วเจ้านายก็ง้อคิมได้สำเร็จ อาจจะลงเอยตามที่คนอ่านลุ้นไว้หรือเปล่านะ คริ คริ คนเขียนต้องขอบคุณอีกครั้งนะ ทุกเม้นต์  ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ได้ส่งกำลังมาให้คิมจังและคนเขียน ที่ทำให้เรื่องดำเนินไปถึงจุดนี้ได้    แต่ก็แอบคิดอยู่ว่าจะเขียนต่อในภาคชีวิตหลังจากนั้นดีไหมน่า (หากดันมาเยอะ ๆ อ่ะนะ ^^) :impress2:  และขอฝากเรื่อง นายน่ะเหรอ คือ  คุณแม่ของผม    ด้วยนะ  ^^คนเขียนไปก่อนดีกว่า   :o12: กอด ๆ  ทุกคนนะ 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 23-12-2012 14:47:45

เอาต่อ เอาต่อ  ยังไม่เคลียเรื่องแม่เจ้านายเบย  o22

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 23-12-2012 15:02:27

 :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 23-12-2012 21:02:50

5555555  :m20: :m20: :m20: :m20:

ใครจะหน้าสงสารเท่าซี ไม่มีอีกแล้ว ก๊ากๆๆๆๆ  :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:

ส่วนสหายแต่ล่ะคน 5555 "หน้ามืดหรอ หน้ามืดหรอ สีฟ้าสิครับ" เหอๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 23-12-2012 21:45:30

รอภาคต่อน่ะ

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 23-12-2012 22:08:36

เรื่องมันลงเอยง่ายแบบนี้
ก็เพราะ..ริน ด้วย
ถ้าเป็นคนอื่น..จะง่ายแบบนี้หรือเปล่า

คิดซะ..เป็นความโชคดีของคิมกับเจ้านาย
มีเพื่อนดีดี คนรักก็ดี

คนแต่งก็ดี จุ๊บๆๆๆๆๆ
+1 ให้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 23-12-2012 22:16:42

แผนแต่ละคน คิดได้ยังไงนะ อิมซานชอบซีหรือนั่น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 24-12-2012 02:18:00

จบเร็วอ่ะ   มีต่อไหม

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 24-12-2012 08:24:54

จบแล้วหรอ ไม่เอานะ คนเขียน ตอนพิเศษเลย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 24-12-2012 18:33:49

 ตามรีเควส์ ตอนพิเศษเดียวมาลงให้นะ :-[

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 24-12-2012 20:23:08

รอภาต่อคับอยากอ่านเรื่อของซีด้วย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 25-12-2012 19:08:46

สุดท้ายก้ดีกันๆๆ รอภาคต่อๆนะคร้าบบบ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 20 ปฏิบัติการพิชิตใจคิมจัง 23/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 25-12-2012 22:13:40

อ่าว จบแล้วหรอ :confuse:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่สุดฮา(แป๊ก) 31/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 31-12-2012 19:53:46

ตอนพิเศษ งานปีใหม่สุดฮา(แป๊ก)

ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ 

ผมคิมครับ   ช่วงนี้   เรื่องเรียน  เรื่องความรักราบรื่นดีครับ  อ่ะใกล้ปีใหม่แล้ว  ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรงคิดสิ่งใดให้สมปราถนา ขอให้ได้แฟนกันทั่วหน้าเลยนะครับ ^^   แล้ววันนี้พวกผมก็มีจัดปาร์ตี้ปีใหม่ที่บ้านเจ้านายเหมือนกันครับ  ทำเอาผมวิ่งวุ่นไปหมด  ไหนจะอาหาร   การแสดงที่พี่ไนน์เสนอมา บอกว่า (ไหน ๆ  คนก็เยอะแล้ว จัดการแสดงให้เฮียดูหน่อยละกันนะคิมจัง)  เฮ้อ ลำบากผมอีก

18.00 น.

(เฮียไนน์) ทุกคนครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะปีใหม่แล้ว  เลยมีการแสดงที่คุณเห็นแล้วอึ้ง แทบลมจับกันไปเลย  ไม่ให้รอช้า  เชิญการแสดงของคู่เพื่อนสุดซ่าส์    ไอ้เลย์ กับ บีท  อยากจะบอกว่าพวกมันลงทุนไปเรียนเต้นเลยนะเออ เชิญเลยครับ  “Robot Boys” (ไปนาทีที่ 1.40 น.เลยจ้า)       

  http://www.youtube.com/watch?v=NmQFn-KsiFM   (ปล. บีทน่ารักและเลย์เท่กว่านะจ๊ะ อันนี้ให้ดูขำ ๆ  เต้นตลกดีจ้า ^^)


(เฮียไนน์)   จบไปนั้น  ที่กูดูไม่ค่อยเข้าใจ ก็ผ่านไปแล้ว  เรามาดูการแสดงของไอ้โจ๊ก  มุกแป๊กกันเลยละกัน

“อะ  แฮ่ม ผม จอโจ๊ก มุกแป๊กครับ วันนี้ผมจะไม่ปล่อยมุก แต่มีเรื่องเล่าให้ฟัง”

“ฮา ฮา ”  เจ้านายทำท่าหัวเราะแล้วกุมท้อง

“ยังโว๊ย !!!!!”  ทำเอาคนบนเวทีแก้มป้องเลย
 
“งั้นมาเล่าเลยละกัน   เมื้อกี้  สด ๆ  ร้อน ๆ  ใจกลางอนุสาวรีย์  ผมพบคนใส่เสื้อแดงและรถคันสีแดง  ผ้าคาดหัวด้วย  ประมาณสอง สามคนจะได้  เดินคุยกัน  เดิน  เดิน  แล้วเขาก็เดิน  เดิน เดิน  เดิน   ทันใดนั้นเอง”  ทุกคนเงียบ รอฟัง
 
“ทันใดนั้นเอง  เขาก็ไปหยิบลังโค๊กแล้วส่งร้านข้าวมันไก่สองลังพร้อมรับเงินมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส”

(………………/……=_=!………….) คิม/เจ้านาย และเดอแก๊งค์

“ ไอ้โจ๊ก!!!!!!” 

“ฮา ฮา ฮา”  ทุกคนที่มองไปยังซีที่หัวเราะจนท้องจะแข็ง   

“ฮือ  ขอบใจนะเพื่อนซี  ที่ยอมแกล้งหัวเราะให้กู” เอิ่ม แต่ที่กูเห็นไม่ใช่อย่างนั้นนะไอ้โจ๊ก  มันหัวเราะจริงจังเลยละมึง  เจ้านายมองเพื่อนพร้อมถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง  ชีวิตนี้ถ้ามันไม่เลิกจีบสาวด้วยมุกแป๊ก ๆ คงจะมีสาวรับรักมันบ้างซักคนก็ยังดี



 (เฮียไนน์)   เออ งั้น  งั้นไปโชว์ต่อไปละกัน  หนูซีกับไอ้หมายับยู่ยี่ออร์ก้า  อ้อ ลืมบอกไปมีตัวประกอบ หนูคิมกับไอ้เจ้านายด้วย  เชิญชมได้เลย ครับ

“ออร์ก้า  ถ้าคิมร้องไห้ทำไง” ซีสั่งออร์ก้า ตามที่ซ้อมไว้

“โฮ่ง”  ออร์ก้า  เดินไปหาคิมแล้วเอาเท้าสะกิด พร้อมด้วยเอาคางไว้บนตัก ร้อง หงิง หงิง

“เฮ้ย  ไอ้ออร์ก้า  นั้นเมียกู ตักนี้สำหรับกูโว๊ย” เจ้านายรีบดึงไอ้ออร์ก้าออกไป  ทำเอาทุกคนฮา  ด้วยความหวงเมีย

“ดีมาก  ออร์ก้าถ้าคิมเศร้าละ”

“โฮ่ง โฮ่ง”  เจ้าออร์ก้า วิ่งไปคาบถังของเล่นมาให้คิม แล้ววิ่งไปดึงขาเจ้านายมา

“ดีมาก  ออร์ก้า  แล้วเจ้านายจะรังแกคิมละ”

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ”

“ถูกต้อง  ก็กระโดดงับเป้ามันเลย”

“ฮะ  อะไรนะ   เฮ้ยไอ้ออร์ก้า  อย่าวิ่งมาทางนี้  มึงอย่าตามกูมานะ ไอ้เชี้ย  ”  เจ้านาย  วิ่งหนี ออร์ก้าไปด้วยเอากะละมังกุมเป้าไปด้วย ทำเอาทุกคน  ฮากระจาย

(เฮียไนน์)   เอาละทุกคน ปล่อยเจ้านายมันไปแล้วกัน มาพบกับ การแสดงของผม ต้น  ดินและไอ้บี  ครับ

(คิม) มองทุกคนฮากันทั่วหน้า   ที่เห็นสี่คนบนเวที ใส่ชุดแนวพี่แอด แต่เพลงดันเป็นกังนัมซะได้  โดยเฉพาะ เฮียไนน์ของเราเต้นได้มั่วที่สุด (คนเขียนเอาเวอร์ชั่นกำนัน  http://www.youtube.com/watch?v=eBQz4AZrNuk  ฮา อ่ะ)    ฮา  ฮา ผมมีความสุขจัง  จากนั้นพวกผมก็คุยตามภาษาเดอะแก๊งส์ที่ฟังเรื่องเล่ารั่ว ๆ ของไอ้โจ๊ก คริ คริ ถ้ามีโอกาสจะมาเล่าให้ฟังนะครับ    ตอนนี้กินอาหารตามอัธยาศัยเลยละกัน

แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าพี่ชายผมแปลก ๆ เพราะอะไรนะเหรอครับ  นั้นไงนั่งจ้องซี  ที่นั่งนิ่งมองไปทางด้านนอก ด้วยใบหน้าที่อ่านไม่ออกเลยว่าสนุก เศร้า หรือ ดีใจ แต่พี่อิมซานก็นั่งอมยิ้มมองคนตรงหน้าที่หูแดง ๆ อ่ะผมเข้าไปใกล้ๆแล้วสังเกตุการณ์ดีกว่า

“หมับ!” มือใครมาจับไหล่ผม
 
“ผัวะ  โอ๊ยคิมผมเอง” เจ้านายก้มมือตัวเองไปมา

“อ่ะ  ผมขอโทษเจ็บไหม”  มองคนตรงหน้าชี้นิ้วไปที่แก้ม

“ก็ได้  ฟอด หายดีนะครับ ” ^/////^

“เมื่อกี้คิมจะเดินไปหาสองคนนั้นใช่ไหม”

“ใช่”  พยักหน้าตอบ

“ผมว่าอย่าไปขัดความสุขของพวกนั้นเลย”  อืม!  ความสุข  อะไรใครออย่างไง

“สองคนนั้นเขามีซัมตริงกันเหรอ”

“ใช่”

“ผมไม่เห็นรู้เลย  ก็นั่งกันอยู่เฉย ๆ” ชี้ไปยังทั้งสอง

“คิมละก็  นั้นเห็นหูไอ้ซีไหม” มองตามนิ้วที่ชี้ไปยังหูแดง ๆ ของซี

“อืม  แล้วไง”

“ตอนนี้มันอายอยู่  เดียวค่อยดูนะ พี่อิมซานต้องจู่โจม” ผมหันไปมอง พี่อิมซานคว้าซีไปหอมแก้ม 

“นั้นไง”  เจ้านายบอกอย่างภูมิใจว่าเขาดูออก

“ก็ธรรมดาอ่ะ ไม่เห็นมีไร ดูเหมือนซีจะตกใจซะมากกว่านะ” พร้อมชี้ไปยังคนถูกหอมแก้มที่นั่งนิ่งอยู่กับที่

“แต่ดู มือนั้น” อ่ะ  สองคนจับมือกัน โอ๋ พี่ชายกู ไวไฟที่สุด

“เจ้านายรู้ได้อย่างไงว่าสองคนนั้นเขา….”  ไม่ทันได้พูดจบก็เจอเจ้านายแบกผมไปในห้องซะแล้ว   อ่ะ  แล้วเจอกันนะครับ



กลับมายังอิมซานและซี

(มันจะจ้องผมทำไมเนี้ย  อ่ะทำไมผมต้องเขินละครับ ^////^ )

//อ่ะ แก้มน้องซีใสหน้าหอมอะ//

“ฟอด” ชื่นใจ ^^ อิมซานที่สุด โดยไม่สนใจคนตรงหน้าที่นั่งนิ่งไป

(อ่ะ  มันหอมแก้มผม ทำไงดี  นั้น ๆ  ดูมือมัน  ได้คืบจะเอาศอก งั้นเจอกำปั้นก่อนละกัน)

“ผัวะ  โอ๊ย  ซี ต่อยผมทำไมอ่ะ” อิมซานกุมท้องตัวเอง มองไปยังซีที่หูแดงกว่าเดิม

“นายมันงี่เง่า” ซีกำลังจะลุกเดินออกไป แต่ก็ต้องรับสายจากพ่อของเขา

(ซี  พรุ่งนี้ แก่กลับบ้านใหญ่ด้วย  พ่อจะแนะนำคู่หมั้นให้รู้จัก)

“อะไรนะป๊า  มันเป็นใคร” 

(แก่ก็รู้จัก  นัทลูกชายไอ้เดย์เพื่อนพ่อไง)

“พ่อ  ผมกับไอ้นัทเป็นผู้ชายนะ ไม่เอาหรอก”  อ่ะ  พ่อเป็นอะไร  ผมไม่มีวันแต่งกับไอ้บ้านัทเหรอนะ

(แต่แกต้องหมั้น  กูตกลงกับไอ้เดย์ไว้แล้ว แค่นี้ละ ..)

“ป๊า ป๊า เดียวซิ” ผมจะทำอย่างไงละเนี้ย  แต่รู้สึกรังสีจากด้านหลังแปลก ๆ นะ ไม่อยากหันไปเลย หลบดีกว่า

“ซี จะไปไหน” อิมซานคว้ามือซีไว้

“ผมจะไปห้องน้ำ”

“ซี ห้ามหมั้นเข้าใจไหม”  ร่างสูง มองซีอย่างดุดัน

“ไม่  อะนายจะทำอะไร ปล่อยผม”  ผมไม่มีวันปล่อยซีไปหรอกไม่มีวัน




พี่ไนน์ลืมการแสดงของคิมอ่ะ  งั้นขอส่งความสุขให้ทุกคนเลยนะ http://www.youtube.com/watch?v=U3R5_Q-XtGE




++++++++++++++++++++++++++++++

สุขสันต์วันปีใหม่ 2013 ทุกคนเลย คิดสิ่งใดขอให้สมปราถนา  เฮง เฮง รวย รวยจ้า  :mc4:   

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่สุดฮา(แป๊ก) 31/12/2012
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 31-12-2012 22:45:17

 :impress2: น่ารักมาก แล้วพี่อิมซานจะทำยังไงต่อไป ซีจะโดนจับหมั้นแล้ว

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่และสปอยภาคต่อ 1/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 01-01-2013 00:02:17

ตัวอย่าง ภาคตอนต่อ

http://www.youtube.com/watch?v=JxSmkMzLdpY ( In Heaven )


“หึ หึ   รินลดา ในเมื่อเธอหลอกชั้น  ว่าคบกับเจ้านายอยู่ ก็จงเป็นตัวละครให้ชั้นละกัน”



"เพี๊ยะ"

“ไม่ครับ  ผมไม่เลิก ถ้าผมไปแล้วเจ้านายไม่มีความสุข  มันก็ไม่มีความหมาย”


“ม่ายยยยยย”

“คิม  ฮือ  อย่าจากผมไปนะ ฮึก แล้วผมจะอยู่กับใครละ ฮือ ฮือ”


To Be Continued


สวัสดีปีใหม่นะ  กอด ๆ นักอ่านทุกท่าน  :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่และสปอยภาคต่อ 1/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 01-01-2013 01:19:50

 :sad4: อ๊ากกกกก สึนามิดราม่าจะโหมเข้าฝั่งมาอีกแล้วเหรอเนี้ยะ (แค่เนื้อเรื่องก่อนคิมบินหนีไปเกาหลี คนอ่านก็แทบจะอินกับคิมจนร้องไห้น้ำตาซึมแล้ว) เหตุต้องเป็นเพราะแม่ของเจ้านายแน่นอนเลย คนอ่านขอเตรียมสภาพจิตใจก่อนนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่และสปอยภาคต่อ 1/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 01-01-2013 01:22:05

อิมซานจะจัดการยังไงนะนั่น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่และสปอยภาคต่อ 1/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 01-01-2013 16:51:03

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนพิเศษ งานปีใหม่และสปอยภาคต่อ 1/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-01-2013 22:25:35

รอจร้าาาาา

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 02-01-2013 04:25:12

ตอนที่ 21 การพบของคิมและคุณหญิง


 
6เดือนผ่านไป

“นี่ครับ  คุณหญิง  รูปและประวัติของเด็กคิมที่ให้ผมสืบมา”

“ขอบใจมาก  นั้นค่าแรงของคุณ  แล้ว รายงานความคืบหน้ามา”

“ครับ คุณหญิง  เด็กคิมยังคบกับคุณเจ้านายอยู่ครับ ส่วนคุณรินก็เลิกกับคุณเจ้านายนานแล้ว  แต่ยังทำท่าทีเหมือนคบกับคุณเจ้านายอยู่) คนฟัง ตัวสั่น ดวงตามองรูปของคิม กับมือที่กำรูปไว้

“แกว่าอย่างไงนะ หนูรินหลอกชั้นเหรอ”

“ครับ  แล้วผมก็ได้ข่าวว่าครอบครัวของคุณริน  อยู่ในช่วงนี้บริษัทของคุณเปรม ใกล้จะถูกบริษัทอื่นเทคโอเวอร์ครับ” หญิงวัยกลางคน นั่งมองรูปของคิมและรินไปมา

“ขอบใจสำหรับข้อมูล  แต่ชั้นขอฝากไปทำอีกเรื่องนึง.................”

“ครับ   ผมจะระวังไม่ให้คุณเจ้านายรู้  วางใจได้ครับ”  ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้า เรียกมือขวาคนสนิทสั่งงานออกไป

“หึ หึ   รินลดา ในเมื่อเธอหลอกชั้น  ว่าคบกับเจ้านายอยู่ ก็จงเป็นตัวละครให้ชั้นละกัน”  หญิงวัยกลางคน ยิ้มที่มุมปากอย่างเลศนัย


+++++++++++++++++++++++++

ความ รักของผมกับเจ้านาย ก็เป็นไปด้วยดี  ต้องขอบคุณรินที่ช่วยตบตาคุณหญิงแม่ให้พวกผม  แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายใจอย่างไงไม่รู้  รู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามตลอด 

ณ  มหาลัย.................

ผมนั่งรอเจ้านาย  แถวโต๊ะหินอ่อนที่พวกผมนั่งกันเป็นประจำ   นี่ก็เย็นแล้วทำไมนานจัง ปกติน่าจะมาแล้ว
 
////ชี-กึม วา-ซอ  มัล-ฮัล ซู-กา ออบ-ซอ////

“ฮัลโหล  เจ้านายอยู่ไหนแล้ว”

“คิม กลับไปก่อนนะ  ผมต้องไปทำธุระให้คุณหญิงแม่ก่อน”

“อืม  แล้วเจอกัน”  ผมเดินไปยังไปยังลานจอดรถที่ตอนนี้คนเริ่มบางตาแล้ว สักพักรู้สึกถึงใครบางคนที่เดินตามมา  เลยรีบวิ่งไปยังรถที่พี่อิมซานซื้อให้ผม  ซึ่งน่าจะไม่ทันแล้ว  งั้นขอใช้วิชาจากคุณปู่ที่สอนมาละกัน ไม่กี่นาที  ชายชุดดำ 4-5 คนก็ล้มกองที่พื้น  แต่มีชายสวมแว่น พร้อมสูทที่ดูดี  เดินมายังผม

“คุณคิม ศิลา  ชาฮยอน”

“.........................................” 

“ผม ชื่อแอล  เป็นตัวแทนของคุณหญิงชดช้อย คุณแม่ของคุณเจ้านาย  ขอเชิญคุณไปกับเราสักครู่จะได้ไหมครับ”  ผมรู้สึกไม่ดีกับคนที่ชื่อแอลเลย หน้าตายิ้มแต่น้ำเสียงแก่นบังคับว่าผมต้องไปเท่านั้น

“คุณหญิงท่านจะพบผมทำไม”

“หึ หึ ท่านไม่ทำอะไรคุณหรอก  แค่อย่าจะคุยกับคุณแบบสบาย ๆ  เป็นการส่วนตัวเท่านั้น ไม่นานไปเถอะครับ ผมไม่อยากใช้กำลัง” แอลมองคิม  ด้วยสายตาดุดัน แต่ยังคงสีหน้าเรียบเฉยจนดูหน้ากลัว

“ก็ได้ครับ”  ก่อนขึ้นรถผมส่งข้อความไปบอกไอ้ดินว่าไปที่ไหน  มันยิ่งห่วงผมอยู่





ณ  ภัตตาคารวงศ์ศิวาตระกูล

ผม นั่งรอคุณหญิงชดช้อย  ที่โต๊ะอาหารสำหรับ VIP โดยภายในห้องไม่มีใครนอกจากผม สักพักก็มีบริกรนำอาหารเข้ามาพร้อมกับ หญิงวัยกลางคนที่ดูสวยสง่า แต่ให้ความรู้สึกไม่ดีสำหรับผมที่ลุกขึ้นยืน  โดยท่านโบกมือบอกให้ผมนั่งลงได้

“สวัสดีจ๊ะ ชั้นแม่เจ้านาย  เธอคือคิมซินะ”

“ครับ ”

“งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน  เธอเลิกยุ่งกับเจ้านายซะที”

“.......................................”


“เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าตัดอนาคตหรือโอกาสที่เจ้านายจะเจอคนดี ๆ ที่เป็นแม่ของหลานชั้นฮะ ออกไปจากชีวิตของเจ้านายซะเถอะ”

“ไม่ครับ  ผมไม่เลิก ถ้าผมไปแล้วเจ้านายไม่มีความสุข  มันก็ไม่มีความหมาย”

“นี่แกมันหน้าด้าน  ชั้นรับไม่ได้หรอกนะที่จะมีสะใภ้เป็นผู้ชายอย่างแก” พร้อมชี้หน้าไปยังร่างบาง

“หึ คุณหญิงนี่ช่างใจแคบเสียจริงนะครับ   ความรักมันไม่ได้ระบุเพศซักหน่อย  ว่ารักเพศเดียวกันไม่ได้   คุณอย่าเอา ทิฏฐิ หรือ อคติ  ในมุมมองของคุณมาตัดสินความรักของพวกผม  ถ้าเรื่องชื่อเสียงคุณไม่ต้องกลัวจะทำให้เสื่อมเสีย พวกผมจะทำให้คุณเห็นเองว่าธุรกิจจะรุ่งเรืองกว่ายุคของคุณแน่นอนครับ”  คุณหญิง กำมือแน่น  มองคิม  แล้วตัวสั่นด้วยความโกรธ

“นี่แก  แกว่าชั้นใช่ไหมฮะ”

“เปล่า   ผมพูดเรื่องจริง  งั้นขอตัวนะครับ”

“กริ๊ดดดดดดดดดด  แก  แก ชั้นจะตามขัดขว้างแก  กริ๊ดดดด”

ผม รีบเดินไปจากภัตตาคารวงศ์ศิวาตระกูล  แล้วโทรให้ไอ้ดินมารับไม่งั้นผมคงต้องโดนอุ้มไปนั่งยางแน่เลย  เพราะทำคุณหญิงท่านโมโหขนาดนั้น    แต่ซักวันท่านคงจะเข้าใจพวกผมเอง


To Be Continued


ปล. ตัวละครดังกล่าวไม่ได้อ้างอิงถึงบุคคลใด เนื่องจากเป็นคาแรกเตอร์ของตัวครเท่านั้น  โปรดอ่านอย่างสุขสันต์ สบายใจ รอตอนต่อไปนะ :impress2:   


+++++++++++++

แต่คนเขียนกว่าจะทำใจต่อเรื่องนี้ได้ก็นานโข  :เฮ้อ:  จะได้ผลตอบรับอย่างไงนะ   เขียนไปละ  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 02-01-2013 04:31:52

แม่ของเจ้านายร้ายจริง ๆ นะเนี่ย คิมน่าจะบอกเจ้านายนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 02-01-2013 11:42:38

มาต่อๆๆๆๆ ค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: namtarn11 ที่ 02-01-2013 12:03:27

แม่เจ้านายใจร้าย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 02-01-2013 17:20:26

ค้างอะ กำลังสนุกเรยนะ!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 02-01-2013 19:59:39

:pig4: สั้นไปหน่อย แต่เนื้อหากำลังเข้มข้นเลย ติดตามตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 02-01-2013 21:05:42

สั้นไปนะ ค้างมากอ่ะ มาต่อโดยด่วนนนน

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 02-01-2013 21:45:06

แม่เจ้านายร้ายจริงๆ :m16:

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ภาคต่อตอนที่21การพบของคิมและคุณหญิง2/12/2013
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 03-01-2013 23:37:37

สนุกดีๆ

อยากอ่านคู่ ซีกะพี่ชาย อ่ะ
 :oo1: :oo1:

หัวข้อ: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 05-01-2013 12:36:08

ตอนที่  22 ขอโทษนะคิม  พี่เจ้านาย

ณ  บ้านใหญ่วงศ์ศิวาตระกูล

รินลดาที่แต่งตัวด้วยกระโปรงกับเสื้อที่ดูแล้วเข้ากันกับทรงผมที่สั้นของเธอ  พร้อมเดินเข้าไปยังห้องรับแขกที่มีคุณหญิงแม่ของพี่เจ้านายนั่งรออยู่  แต่รู้สึกกังวลใจอย่างไงบอกไม่ถูก  ทำไมถึงเรียกรินมาคนเดียวด้วยละ  ปกติก็จะมีพี่เจ้านายมาด้วยทุกครั้ง  หรือคุณหญิงแม่รู้เรื่องคิมแล้ว  ก็คงไม่หรอกมั้ง ท่านยังคุยกับริน เป็นปกติดี

“มาแล้วเหรอหนูรินของแม่  มานั่งก่อนซิ”

“สวัสดีค่ะ  คุณแม่”  ยกมือไหว้คุณหญิง  พร้อมนั่งเก้าอี้ตรงข้าม

“ช่วงนี้หนูรินกับเจ้านายเป็นอย่างไงบ้างจ๊ะ”

“พี่เจ้านายก็เรื่อย ๆ ค่ะ  พี่เขาก็ดูแลรินเป็นอย่างดี”  พร้อมยิ้มให้คนตรงหน้าที่แสดงสีหน้าอย่างไม่พอ

“เธอเลิกเล่นละครได้แล้วรินลดา” คนเอ่ยถึงเกือบจะเก็บอาการตกใจไม่อยู่

“อะ อะไรคะ คุณหญิงแม่  เล่นละครอะไร”

“เธออย่ามาสตอ  ชั้นรู้เรื่องหมดแล้ว เจ้านายยังคบกับเด็กคิมนั้นอยู่”

“คุณหญิง ” รินไม่รู้จะทำอย่างไงดี  ท่านรู้เรื่องคิมแล้ว

“ที่ชั้นเรียกหล่อนมานี้  อยากให้เธอช่วยแยกเจ้านายกับเด็กคิมนั้นให้เลิกกัน”

“..........................”

“ถ้าเธอไม่ทำ   บริษัทพ่อเธอคงล้มละลายแน่  ก็น่าจะรู้นะว่าคุณเปรมเสียใจขนาดไหน รินลดาได้เวลาที่เธอทดแทนบุญคุณพ่อแม่บุญธรรมได้แล้ว”

“คุณมันใจร้าย   หนูไม่ทำหรอก เรื่องที่บริษัทเราจัดการกันได้”

“หึ หึ เธอนี่มันอ่อนต่อโลกซะจริง  แอลสั่งการให้คนของเรา ทำการเทคโอเวอร์บริษัทคุณเปรม  ปั่นหุ้นแล้วขายทอดตลาดไป”   ฮะ  บริษัท…… ที่มาคุยกับคุณพ่อคราวก่อน  ว่าจะช่วยบริษัทเรา

“ไม่นะ  คุณหญิง”

“แอลอย่าเพิ่ง  ว่ามารินลดา”

“หนูยอมแล้วค่ะ ” พร้อมน้ำตาคลออย่างเจ็บปวด

“ดี  เธอแค่ทำตามที่ชั้นบอก  อย่าให้สองคนกับคนอื่น ๆ  รู้  ไม่งั้นครอบครัวและบริษัท คงได้พังไปกับมือของเธอแน่  ”
 
(คิม   พี่เจ้านายรินขอโทษ)


ณ  บ้าน ที่มีเจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่ 

18.00 น.

ช่วงนี้ผมกับคิม  แทบไม่มีเวลาได้เจอกันเลยแล้วเหมือนคิมจะพูดเรื่องสำคัญอะไรกับผมซักอย่าง   แต่เพราะหลังเลิกเรียนผมก็ต้องไปช่วยงานที่บ้าน เพราะใกล้จบแล้วเลยต้องรีบไปเรียนรู้เพื่อบริหารงานต่ออย่างที่คุณหญิงแม่ตั้งใจ  หรือบางครั้งทั้งรินและผมก็ถูกเรียกไปงานเลี้ยงต่าง ๆ  เฮ้อ!  มือถือก็ดันหายไปไหนก็ไม่รู้  วันนี้หยุดกะว่าจะไปซื้อมือ ก็ถูกคุณหญิงแม่บอกให้อยู่บ้าน บอกว่าจะมาหาแล้วทำไมคุณหญิงแม่ถึงนัดรินมาทานข้าวที่บ้านผมตอนนี้ด้วย แต่ก็ชั่งเถอะเห็นท่านอารมณ์ดีลงมือทำอาหารให้กินก็ดีแล้ว

“หนูรินจ๊ะ  อร่อยไหมนี่แม่ทำสุดความฝีมือเลยนะ” 

“อร่อยมากค่ะ คุณแม่ ถ้ามีโอกาสสอนรินบ้างนะคะ” หึ   ไม่มีโอกาสหรอกยะ แต่เธอเล่นเนียนไปไหม

“เจ้านายอร่อยไหมลูก”

“ครับ  อร่อยมากเลย”  ^^

“ดีจ๊ะ  งั้นกินให้หมดเลยนะ”  พร้อมยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย

“ครับ”

หลังจากคุยเรื่องทั่วไปได้ซักพัก  คุณหญิงก็ขอตัวกลับไปบ้านใหญ่  แล้วบอกกับเจ้านายว่าดึกแล้ว ให้รินที่นอนหลับอยู่ในห้องเจ้านายพักที่นี่ เพราะดูจากอาการคงขับรถคงกลับไม่ไหวและห้ามเมาแล้วขับ   จากนั้นเจ้านายก็ไปอาบน้ำแล้วล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความเคยชินจนลืมไปแล้วว่ามีรินนอนอยู่ข้าง  ๆ ก่อนแล้ว

เวลาผ่านไป 


เจ้านายที่นอนกลิ้งไปมากับอาการที่ร้อนแล้วน้องชายที่ตื่นตัวเป็นพิเศษ อยู่มือเล็ก ๆ  ค่อย ๆ ลูบแผ่นอกและหน้าท้อง แล้วค่อยปลดพัธนาการนั้นออกเจ้านายชะงักแต่ก็ปล่อยมือเล็กเชยชม ร่างเล็กขึ้นคร่อมเจ้านายที่เสียวซ่านทุกครั้ง ที่เริ่มจังหวะเข้าออก
 
“อ่า  คิมครับ  แรง ๆ กว่านี้ อะ อ่า นั้นแหละคนดี ”มือเล็กที่จับหน้าท้องของเจ้านาย พร้อมปัดมือที่ค่อยจะดึงไปกอด   ขยับเข้าออกไปมาจนเจ้านายต้องยกสะโพกรับทุกครั้งที่ขยับขึ้น  ไม่รอช้าเจ้านายรีบเร่งให้ถึงฝั่งฝัน  อ่า  คิม   ซักพักเจ้านายหันไปกอดคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ  ก็รู้สึกว่า

“ริน !  ผม”

“ฮือพี่เจ้านาย  ฮือ”

“ผม ”  พร้อมมองไปยังร่างเล็กที่รีบแต่งตัวแล้ววิ่งหนีออกไป  เจ้านายจะวิ่งตามไปแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ให้เจ้านายไปหาคุณหญิงแม่ที่เป็นลม บอกว่าต้องการเจอเจ้านายเท่านั้น  เขาเลยต้องจำใจไป




ณ  คอนโดของคิม



(ฮัลโหลว่าไงริน)

“ฮือ ฮือ  คิมช่วยรินด้วย” 

(รินเป็นอะไร  แล้วอยู่ไหน)

“รินอยู่ข้างล่าง  มารับรินหน่อย”  พร้อมยืนข้างชายชุดดำที่ตามประกบรินไว้

(ได้ ๆ  เดียวคิม บอกพี่ รปภ ให้รินขึ้นมานะ)

“ก๊อก ก๊อก”

“หมับ   ฮือ คิม รินถูกขืนใจ”

“ใคร ใครมันทำริน ”

“ไม่รู้   รินเครียดเรื่องที่บ้านเลยไปนั่งดื่ม จากนั้นมารู้ตัวอีกทีก็”  รินสะอื้นร่ำไห้กับสิ่งที่ตัวเองต้องทำร้ายคนอันเป็นที่รักทั้งสอง  แต่พ่อกับแม่ บุญธรรมก็เช่นกัน

“ร้องให้ออกมาเลยริน  แล้วมันจะดีขึ้น”

“ฮือ  คิม  รินทำใจไม่ได้  คิมช่วยลบมันให้หน่อยนะ  อย่างน้อยคนแรกของรินเป็นคิมก็ยังดีกว่าพวกมัน”  พร้อมผลักคิมนอนลง  แล้วระดมจูบ

“อะ อ่า รินทำอะไร  ปล่อยผม ริน ตั้งสติเอาไว้ซิ”  รินไม่สนใจ  เล้าโลมจนคิมอ่อนระทวยเกินต้านทาน


หลังจากไปหาคุณหญิงแม่  จึงก็รีบไปหาคิม   แต่สิ่งที่เปิดเข้าไปยังห้อง ที่มีเสียงครางของคนทั้งสอง ทำให้ผมยิ่งปวดใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

To Be Continued

ิอย่าเพิ่ง  :z6:  คนเขียนนะ  ไปละ :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 05-01-2013 16:05:05

อี รินลดาาาาาาาาาาา  :beat: :z6: :a5: o22

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 05-01-2013 16:26:53

รินทำไมทำแบบนี้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 05-01-2013 17:30:34

อีปลวก++++มึงทำไมไม่รู้จักรปรึกษาคนอื่นก่อน..

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-01-2013 18:00:55

สรุปแล้วริน กำไรสุดป่ะ 55555555555555

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 05-01-2013 21:19:05

 :a5: โอ๊ย...ทำไมมัน dark จังอ่ะตอนนี้ กลับมาดราม่าอีกแล้ว ชามโตด้วย อยากถีบไอ้เจ้านายจังเลย :z6:

ไม่คิดจะลืมตามาดูคนข้างหน้าเลยเหรอว่าคิมหรือเปล่า หื่นซะจนเกิดเรื่องราวเถิดเลยขนาดนี้ แล้วจะทำยังไงต่อไป :m31:
ส่วนรินก็นะ...ทำอย่างนี้ดูไร้ค่าไปเลยทีเดียว แม้มีจะมีความจำเป็นก็เถอะ แต่ยังไงมันไม่ใช่ไงอ่ะ

แหม...แผนนี้ทำให้เลิกกันได้จริงจริงเลยแหละ คนอ่านยังอยากถอยออกมาเลย ถ้ามีอะไรกันขนาดนี้ เพราะคงจะเสียความรู้สึกมาก เสียใจแบบอธิบายไม่ถูกเลยทีเดียว
คุณหญิงแม่เนี้ยะร้ายมาก ไอ้เจ้านายมีอะไรกับรินแล้วคุณหญิงแม่จะจับแต่งเลยไหม สุดท้ายแล้วคิมเนี้ยะน่าสงสารที่สุดเลย :m15:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 05-01-2013 21:43:06

อย่างนี้ต้องทุบๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 05-01-2013 23:05:42

อะรัยกันเนี่ย รินเทอทำอะรัยไปอ่ะ บ้าจัง!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 06-01-2013 01:07:52

อะไรอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งงง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: capool ที่ 06-01-2013 10:40:26

รำคาญว่ะ ให้อีคุณหญิงแม่กับอีรินตายได้ไหม อยู่ไปก็รกโลก น่าเบื่อ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่22 ขอโทษนะคิม พี่เจ้านาย 5/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 07-01-2013 00:45:46

 :a5: วันนี้คงเขียนต่อไปไม่เสร็จ คาดว่าหน้าไม่เกินพรุ่งนี้ อย่าเพิ่งเตะ  :z6: คนเขียนนะ  :   :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 09-01-2013 04:26:11

ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ

ณ  โรงแรม ..................

“คุณหญิงค่ะ  รินทำตามอย่างที่บอกแล้ว  รบกวนช่วยจัดการเรื่องบริษัทคุณพ่อให้ด้วยนะคะ”

(ดีมาก   รินลดา  เดียวชั้นจะทำเรื่องตามที่สัญญากันไว้ เธอไม่ต้องห่วงนะ) คุณหญิงยิ้มอย่างซะจัย   

"ขอบคุณมากค่ะ  คุณหญิง  ตุด ตุด ตุด "  หึ หึ  คิดเหรอว่าคุณจะได้ตามที่ต้องการ ยัยคุณหญิง




ณ  บ้านที่เจ้าออร์ก้าเฝ้าอยู่

รินลดา  เดินเข้ามาในบ้านที่เงียบสนิท แต่ก็เห็นเจ้านายนั่งในที่มืด  แสงสะท้อนหยดน้ำตาที่ไหลออกมา  (พี่เจ้านายขอโทษนะคะ)

"เธอมาทำไม !"  เจ้านายยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

"พี่เจ้านาย   รินขอโทษ "

"มันสายไปแล้ว  คุณมันเลว   สิ่งที่คุณทำ..." เดินเข้าไปหารินที่ค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้น

"รินแค่ทำตามที่คุณหญิงสั่ง ฮือ ฮือ" 

"อะไร นะ  คุณหญิงแม่ทำไม อย่ามาหลอกผมเลยเสียความรู้สึกที่อุตสาห์ไว้ใจคนอย่างคุณ"  พร้อมกับปัดแจกันแตก   ทำให้เศษแก้วกระจายไปบาดรินเป็นริ้ว ๆ

"รินไม่ขอ ให้พี่เจ้านายเชื่อ  แต่รินมีความจำเป็นที่ต้องช่วยบริษัทคุณพ่อไว้ ฮึก  แล้วคนของคุณหญิงแม่ไม่ให้โอกาสได้บอกคิมหรือพี่เจ้านายเลย ฮือ ฮือ " รินยิ่งร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด

"..................................."

"แล้วเธอจะทำอย่างไงต่อไป  แล้วคิมละคุณคิดบ้างไหมว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน"

"..................................."  รินเงียบละอายใจกับสิ่งที่ตัวเองทำจึงรีบวิ่งออกไปจากบ้านของเจ้านาย


06.00  น

ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นรินแล้ว  พบเพียงกระดาษเขียนข้อความวางไว้ (รินขอโทษคิมกับพี่เจ้านายด้วยนะคะ  ที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเจ็บปวด  รินเสียใจจริง ๆ   เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นการจัดฉากของคุณหญิงแม่เพื่อให้ทั้งสองเลิกกัน    พี่เจ้านายอย่าโกรธอย่าเกลียดคิมเลย  ทุกอย่างเป็นเพราะรินคนเดียว  ถ้าคิมอ่านข้อความนี้แล้วคงไม่ได้เจอรินแล้วละ อาจจะอยู่ในที่ ๆ คนของคุณแม่หรือเจ้าหนี้ของคุณพ่อหาไม่เจอ   โปรดอย่าตามหา  ลาก่อนคิม พี่เจ้านาย)  ฮือ  ฮือ ความรู้สึกหลากหลายมันปะดังเข้ามาในหัว ผมคิดอะไรไม่ออกเลยว่าจะพูดกับเจ้านายอย่างไงดี แล้วรินละ  อะ โอ๊ย  ปวดหัวจัง   ผมค่อย ๆ ขึ้นไปนอนบนเตียง

“แกร๊ก  คิม คุณอยู่ไหนวันนี้เราต้องคุยกันนะ” เจ้านายค่อย ๆ  เข้ามาหาร่างเล็กที่ร้องไห้นอนอยู่บนเตียง

“เจ้านายวันนี้กลับไปก่อนได้ไหมผมปวดหัว”

“ไม่   เราต้องคุยเรื่องรินให้รู้เรื่องก่อน  ถ้าเราเดินไปตามเกมส์ของคุณหญิงแม่พวกเราจะแย่เอานะ” พลางดึงร่างเล็กเข้ากอด

“คุณรู้เหรอ   แต่ผมทำใจไม่ได้  ฮือ ฮือ ผมขอโทษเจ้านายผมห้ามรินแล้วแต่” ร่างเล็กยิ่งปวดศีรษะหนักกว่าเดิม

“ผมก็ขอโทษเหมือนกันที่ทำกับรินแบบนั้น   ทุกอย่างเป็นการจัดฉากของคุณหญิงแม่ผมทำอะไรไม่ได้เลย”  มองเจ้านายด้วยตกใจ พร้อมพลั่กคนตรงหน้าออกไป

“เจ้านายเหรอที่ขมขื่นริน   คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไงฮะ ฮือ  ฮือ”

“ผมเปล่าขมขื่นนะ  แต่ถูกวางยา  แล้วตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นคิม เลยไม่ได้ขัดขืนอะไร  ผมขอโทษนะ  ”  คนฟังแทบใจสลาย   ทำไมเขาต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย  คุณแม่ทำไมต้องเอารินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ทำไมกัน  ทำไม

“ฮือ ฮือ พอเถอะเจ้านาย  ผมเข้าใจแต่มันยังทำใจไม่ได้ที่จะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น  ฮือ ฮือ” ร่างเล็กโผล่กอดเจ้านายไว้แน่น  อยากให้เหมือนว่าสิ่งเกิดขึ้นเป็นแค่ฝัน

“ก๊อก  ก๊อก  กูดินเอง  เข้าไปนะไอ้คิม”

“เออ  เข้ามาเลยดิน / เจ้านายคุณไปหาพวกนั้นก่อนเดียวผมเก็บของก่อน” เจ้านายพยักหน้าแล้วเดินออกไป  พอพ้นประตูไป  คิมก็รีบวิ่งไปห้องน้ำ  เพื่ออาเจียน โอ๊ย ทำไมเขาปวดหัวไม่หายเลย


5 นาทีต่อมา
 

“ไอ้คิม  มึงเป็นอะไรวะทำไมไม่ออกมาซักที”

“เออ ๆ ออกไปแล้ว”

“เฮ้ย!  ไอ้คิม  มึงเลือดกำเดาไหลวะ ” ร่างเล็กเอามือแตะจมูกแล้วมองที่มือเต็มไปด้วยเลือด  อ่า  ผมเป็นอะไร  แล้วทำไมไอ้ดินหลายคน  มันพูดอะไรทำไมเสียง

“ตุบ”

“เฮ้ย  ไอ้คิม”


ณ โรงพยาบาล.......................

ทุกคนรอที่หน้าห้อง ICU  3 ชั่วโมงแล้ว  ทำไมคิมไม่ออกมาซะที  ผมจะทำอย่างไงดี ฮือ ฮือ อย่าเป็นอะไรนะคิม

“แกร๊ก”

“พี่ต้น  ฮึก คิมเป็นอย่างไงบ้างครับ”  เจ้านายมองพี่สะใภ้ที่ทำหน้าเศร้า

“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว  แต่พี่ต้องขอดูอาการซักสองสามวันก่อน  แต่ตอนนี้ต้องให้พักผ่อนไปก่อน” 

“พี่ต้น    คิม เป็นอะไร  ฮือ  ฮือ บอกผมมานะ   คิม คิม ผมจะไปหาคิม  ฮือ ฮือ  พี่ต้นให้ผมไปซิครับ  ฮือ ฮือ” 

“ไอ้เจ้านาย  มึงสงบสติอารมณ์ก่อนซิวะ  ไอ้คิมมันปลอดภัยแล้ว พรุ่งนี้เดียวมาใหม่ ”เจ้านายทรุดลงกับพื้นร่ำไห้ด้วยความเป็นห่วง 


หลายวันต่อมา


“คิมเป็นอย่างไงบ้าง   หิวข้าวไหมผมซื้อมาเยอะเลย”   เทข้าวต้มทรงเครื่องที่คิมชอบลงในชามข้าว

“ผมดีขึ้นแล้วละ  แล้ววันนี้เจ้านายไม่ไปเรียนเหรอ”

“ไม่เป็นไร  ผมลาหยุดนะ มากินข้าวต้มก่อนเถอะเดียวเย็นหมด” พลางเอาข้าวต้ม  เป่าให้เย็นแล้วส่งไปให้ร่างเล็ก

“อืม  อร่อยจังเจ้านายไปซื้อเจ้าเดิมมาใช่เปล่าเนี๊ย” ยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า

“ทานให้เยอะ ๆ นะครับ  แล้วไม่ต้องคิดมากเรื่องของเรานะ  ผมลองไปคุยกับคุณหญิงแม่ดูแล้ว  ท่านบอกว่าเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น   ไม่คิดว่ามันจะบานปลายถึงขนาดนี้   ท่านบอกอีกว่าอยากจะลองให้โอกาสพวกเราซักครั้ง  เลยกะให้พวกเราเรียนจบแล้วไปอยู่กับท่านที่บ้านใหญ่  คิมคุณดีใจไหม”   เจ้านายดึงร่างเล็กเอาไปกอดอย่างดีใจ คุณหญิงแม่ ท่านต้องเริ่มเข้าใจพวกเราแน่่เลย

“อืม ดีแล้วละเจ้านาย  ถ้าคุณหญิงแม่ท่านจะเล่นงานพวกเราก็ขออย่าให้ใครต้องมาเดือดร้อน เพราะพวกเราเลย อย่างไงผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด” ใช่  เขาไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บไปมากว่านี้แล้ว  คุณหญิงถ้าคุณจะเล่นแบบนี้ผมก็ขอลองดูซักครั้ง  พลางกอดเจ้านายแน่นยิ่งขึ้น

 

“คิม  ตอนนี้รู้สึกอย่างไงบ้าง”

“ดีขึ้นแล้วครับ  พี่ต้น”

“อืมดีแล้วละ  เจ้านาย กับพี่ไนน์ และดิน รอในห้องทำงานพี่ เราไปกันเถอะ” ร่างเล็ก หยิบของจำเป็นออกจากห้องเพื่อรอผลตรวจ



“ทุกคนทำใจดีๆ  เอาไว้นะ  จากที่พี่ตรวจสอบอย่างละเอียด  คิม มีเนื้องอกของสมองในระยะเริ่มแรก” คนถูกเอ่ยแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน   มีเนื้องอกในสมองเหรอ

“พี่ต้น  แล้วคิมจะหายไหม พี่ช่วยเมียผมด้วยนะ ขอร้องละครับ” เจ้านายเข้าไปเขย่าแขนพี่สะใภ้  จนไนน์ต้องเรียกสติน้องชายกลับมา

“ใจเย็น ๆ  ซิวะไอ้เจ้านาย /..แล้วมีทางหายไหมต้น”

“อืม  ต้องผ่าตัด  อย่างไงเดียวผมจะนัดตรวจและผ่าตัดอีกครั้งละกัน” ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก  ที่คิมไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงถึงชีวิต     

“ดีแล้วที่นายไม่เป็นอะไรมาก” พลางกอดแน่น  กลัวร่างเล็กจะหายไป  (นายอย่าหายไปไหนนะ)

To Be Continued 

คิมจัง   :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: BBChin JungBB ที่ 09-01-2013 10:12:21

รู้สึกเหมือนเนื้อเรื่องแปลกๆ แลดูกระชับตัดตอนยังไงพิกล คุณหญิงแม่จะดีจริงหรือ รินจะกลายเป็นอุปสรรคอะไรรึเปล่า คิมป่วยอีก

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: capool ที่ 09-01-2013 10:16:57

เกลียดอีรินว่ะ ทำเรื่องเลวร้ายแล้วหนีไป ถ้าจะหนีแล้วเสือกทำแต่แรกทำไม ทำไมไม่หนีไปแต่แรกล่ะ อีดอก! อยากให้มันโดนข่มขืนจริงๆอย่างที่มันตอแหลไว้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-01-2013 10:45:38

คิมน่าสงสารจัง คุณหญิงคงยังไม่หยุดแค่นี้หรอกช่ายมั้ย

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 09-01-2013 12:39:13

คิมคงไม่เป็นอะไรนะ แล้วแม่เจ้านายจะยอมจริง ๆ หรือ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 09-01-2013 13:08:53

 :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 23 แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ 09/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 09-01-2013 22:21:33

ว้าๆๆ คิมเปงเนื้องอกอ่ะ สู้ๆนะ ขอให้หายไวๆนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 10-01-2013 12:41:15

ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง


หลังจากนั้นผมกลับมาพักฟื้นที่คอนโด  แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือเจ้านายมาอยู่ด้วยครับ   บอกกับผมว่ารู้สึกกลัวไม่อยากห่างจากกัน  ถ้าถามว่ากลัวไหมที่ต้องไปอยู่บ้านใหญ่  บอกตามตรงเลยครับว่ารู้สึกถึงบางอย่างไม่ชอบมาพากลเหมือนกัน  อยู่ ๆ  ท่านจะยอมรับพวกเราเลย คงไม่ง่ายขนาดนั้น  เฮ้อ! คงต้องหาวิธีรับมือกับแม่เจ้านายแล้วละ   

ส่วนเจ้าออร์ก้าก็คงต้องฝากซีไปซักระยะ  ช่วงนี้ก็เป็นห่วงพี่อิมซานกับซีจัง  เห็นเครียดเรื่องคู่หมั้นของซีอยู่  ผมอยากจะทำอะไรซักอย่างแต่เจ้านายก็บอกว่าเรื่องของคนสองคนเราจะไปตัดสินใจเองไม่ได้  อีกอย่างซีก็กลัวพี่อิมซานจะตายก่อนได้แต่งงานกัน  เพราะดันไปรับปากว่าจะพิสูจน์ให้พ่อซีเห็นว่าเขาก็เหมาะที่จะเป็นลูกเขยเหมือนกัน  ผมก็เลยต้องดูอยู่ห่าง ๆ   

ช่วงนี้ก็เป็นการสอบครั้งสุดท้ายของพวกผมที่จะจบการศึกษาแล้ว  ทุกคนคงตกใจซินะครับ ทำไมผมถึงจบพร้อมเจ้านาย  ^^ เพราะผมดันเรียนเร็วกว่าคนอื่นเลยได้อยู่ปีเดียวกับเจ้านายและเพื่อน ๆ  แต่เสียดาย ช่วงงานรับปริญญาดันตรงกับวันที่พี่ต้นนัดผ่าตัดพอดี  ผมคงไปร่วมไม่ได้   

“คิม ทำไมถอนหายใจอย่างงั้นละครับ   พี่ต้นบอกว่าอย่าคิดมากไง “

“เปล่าครับ แค่คิดอะไรเพลิน ๆ” มองเจ้านายที่นั่งข้าง ๆ 

“คิมสอบเสร็จแล้วพวกเราไปทะเลกันไหม” พลางลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่

“จะไปที่ไหนได้ละเจ้านาย  ตอนนี้คนของคุณหญิงแม่ท่านตามดูเราอยู่นะ”
 
“เราก็ไปเกาะส่วนตัวของดินซิ  รับรองไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ชัวส์” คิมยิ้มกว้างอย่างดีใจ   เขาไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ กับเจ้านายเลย งั้นคงต้องโทรหาดินแล้วละ 


(อืม  ว่าไงไอ้คิม)

“ดิน  สอบเสร็จเราไปทะเลกันเถอะ”

(จะดีเรอะไอ้คิม  มึงยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย)

“อืม  ไม่เป็นไรกูอยากพักผ่อนด้วย”

(เออดีเหมือน  พวกกูก็กะว่าสอบเสร็จจะไปไหนกันดี)

“คิมรักดินที่สุดเลย   แล้วชวนทุกคนไปกันนะ……”

(อืม  ไปเกาะส่วนตัวกูหายห่วง)  ทุกคน  แต่ยกเว้นรินซินะ  รินตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

“............................................”

( คิม  มึงอยู่หรือเปล่าวะ  )

“เออ ว่าไง”

(อืม  อย่าให้กูรู้ว่ามึงยังคิดถึงเพื่อนชั่ว อย่างริน  มึงคิดซะบ้างซิว่ามันเกือบจะทำให้พวกมึงเลิกกันจริง ๆ )

“แต่ถ้ารินไม่ได้บอกความจริงก่อนไป  พวกกูคงไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้”

(เออ   กูรู้แต่ก็ไม่ควรจะทำกับมึงในรูปแบบนี้)

“แต่กู...”

(เฮ้อ เหนื่อยใจกับมึงจริง ๆ  แค่นี้ก่อนละกันไอ้บีเรียกกูแล้ว)

“อืม”

หลังจากที่พวกผมสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็รีบมาที่ทะเลเลยครับ  อ่า  ตื่นเต้นจัง  อยากถึงทะเลไว ๆ   พอถึงเกาะส่วนตัวไอ้ดิน  พวกเราก็ทำกิจกรรมทั่ว ๆ ไป  คือ เล่นฟุตบอล  วอลเลย์บอลชายหาด ก่อทราย  วิ่งไล่จับกัน ทำมันทุกอย่างที่อยากทำ  พอตกเย็นทุกคนก็ขอไปอาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัว   ส่วนผมกับเจ้านาย ของเดินเล่นแถวชายหาดกันก่อน  อ่า นั้น  หอยนี่นา  มีสีด้วย

“นี่  เจ้านายเปลือกหอยสีสวยจัง” พลางหยิบเปลือกหอยเชลล์สีส้มมาสองอัน แล้วยื่นให้เจ้านาย

“จริงด้วย  ขอบคุณครับ”

“เก็บไว้ให้ดีนะ  ห้ามหายไม่งั้นคิมโกรธด้วย” ทำแก้มป้องใส่เจ้านายที่หัวเราะชอบใจคนตัวเล็กที่นาน ๆ  จะทำท่างอนน่ารักใส่เขา

“ครับ  ผมจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลย  คิมก็ด้วยนะสัญญา” ดึงมือคิมมาเกี่ยวก้อย

“อืม ผมจะรักษาเป็นอย่างดี” พลางยิ้มกว้างให้คนเจ้านายที่จูงมือไปนั่งบนโขดหินใหญ่แล้วนั่งลง

“คิม  คุณรู้ไหม  ทำไมผมถึงชอบทะเล”  คิมมองเจ้านายที่ยังคงทอดสายตาออกไปไกล
 
“………………………”

“ผมว่ามันสงบดีนะ   ไม่ต้องค่อยกังวล หรือ สนใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัว อีกอย่างมันทำให้ผมได้อยู่กับคิมอย่างนี้ไง  ” เจ้านายปะกบปากคิมตอบรับจูบนุ่มนวลและเนิ่นนานของเขา   แล้วผละออกมองคิมที่ส่งสายตายังเขาเช่นกัน

“คิมผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไง แต่อยากให้คุณเชื่อและมั่นใจในตัวผมจะรักคุณคนเดียวตลอดไป แต่งงานกับผมนะคิม  ตกลงนะครับ”  มองคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรง  เขาไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนการมีใครซักคนที่อยู่เคียงข้างและเข้าใจเขา มันรู้สึกดีอย่างนี้ดีจริง ๆ 

“ค ครับ  ตกลง  ผมก็รักเจ้านายเหมือนกัน” เจ้านายดึงคิมเข้ามากอด (ผมจะปกป้องคุณเองคิม)


ทั้งสองจูงมือกันเดินเข้ามายังบริเวณบ้านพักก็ต้องตกใจ เพราะตอนนี้มีสุ่ม กับโต๊ะ เก้าอี้สีขาวที่เรียงรายไว้เป็นระเบียบ  วันนี้จะมีงานแต่งใครเหรอ คิมมองอย่างสงสัย

“พวกมึงนี่มาช้าจัง  ไอ้คู่รักปานจะกินมาซักทีนะ  ไป ๆ  แต่งตัวได้แล้ว”  ดินและสาว ๆ  รีบดึงคิม ออกมา  ส่วนเจ้านายก็เจอเดอะแก๊งส์ ลากไปเช่นกัน


บรรยากาศภายในงานที่พวกเพื่อน ๆ และ มือบาทหลวงคริส  ยืนอยู่ตรงหน้า คิม ที่ใส่ชุดสูทสีขาวระบายลูกไม้   บนศีรษะมีมงกุฎดอกไม้หลากสี  ส่วนเจ้านาย  ก็ใส่สูทสีขาวเช่นกัน ผูกด้วยหูกระต่ายสีขาว พร้อมด้วย เจ้าออร์ก้า คาบตะกร้า ที่ใส่แหวนไว้ 

“อะแฮ่ม  คิม อยู่นิ่ง ๆ  ซิ พ่อจะเริ่มแล้วนะ” ดุ คิมที่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ  เขาไม่คิดว่าคุณพ่อคริสจะมาด้วย

“พ่อคริส   สโตน์!    .... ผม ไนน์  ,ต้น ,ซี , อิมซาน , ดิน,บี  ,เลย์, บีท  ,โจ๊ก  ,แจ้ง,พิณ,โฮ่ง” พ่อคริส ทำหน้างง แต่ก็ดำเนินพิธีต่อ แต่ก็ถูกทุกคนพูดพร้อมกัน

“จะเป็นสักขีพยานแห่งความรัก  คำมั่นสัญญา  ของเจ้านายและคิม   ตลอดไป”  พลางมองให้ให้พ่อคริสดำเนินการพิธีต่อ

“นายอัญษฎา     วงศ์ศิวาตระกูล และนายคิม  ศิลา  ชาฮยอน   ไม่ว่ายามสุขหรือยามทุกข์ ทั้งสองจะเชื่อใจและให้อภัยจนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่

“สัญญาครับ/สัญญาครับ”

“เมื่อทั้งสองพร้อมที่จะรักและดูแล  ยกย่องให้เกียรติซึ่งกันและกันตลอดชีวิตหรือไม่”

“สัญญาครับ/สัญญาครับ”

“งั้นจงแลกแหวนแห่งสัญญา”

“ผม อัญษฎา     วงศ์ศิวาตระกูล จะรักและดูแลคิม  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะรักคิมตลอดไป” เจ้านายหยิบสร้อยคอร้อยด้วยแหวนสลักตัวอักษร  KIM & J.N   นำมาคล้องคอคิมที่น้ำตาคลอ

“ผม คิม  ศิลา  ชาฮยอน  จะรักและดูแลเจ้านายเช่นกัน จะเชื่อมั่นในตัวเจ้านายตลอดไป  ” พลางหยิบสร้อยคอที่ร้อยด้วยแหวนสลักตัวอักษร  KIM & J.N ที่เล็กกว่า คล้องให้กับเจ้านายเช่นกัน

“ด้วยอนุภาพแห่งความรัก และ คำมั่นสัญญา ข้าพเจ้าคริส   สโตน์  ขอประกาศให้ คนทั้งสองเป็นสามี และภรรยา กันตลอดไป”

“เอ้า  จูบเลย  จูบเลย” ทั้งสองแลกจูบกันด้วยคำมั่นสัญญาต่อกัน แล้วหันมาหาพวกเพื่อน ๆ

(พี่ไนน์  ,พี่ต้น ,ซี , พี่อิมซาน , ไอ้ดิน,บี  ,เลย์, บีท  ,โจ๊ก  ,แจ้ง,พิณ และออร์ก้า ด้วยนะ ขอบคุณมากเลยนะที่จัดงานให้พวกผม  /ขอบคุณจริง ๆ)


(ู^_^)  (ู^_^)  (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) (ู^_^) ^^

 
“ยินดีด้วยนะ คิม  เจ้านาย”  ซีเดินมากอดเจ้านายไว้ด้วยความยินดี

“ขอให้รักผ่าฟันอุปสรรคของคุณหญิงแม่ให้ได้นะ /สู้ ๆ” ดินและบี เดินเข้ามากอดเช่นกัน  แล้ว เลย์,บีท,โจ๊ก,แจ้ง,พิณ  ก็มาเดินล้อมคิมและเจ้านาย  พร้อมด้วยเจ้าออร์ก้า

“ขอให้รักษาช่วงเวลา / ที่มีความสุข/ให้เป็นเหมือนทุก ๆวัน/ไม่มีวันจางหาย/ตลอดไปนะ/โฮ่ง โฮ่ง” 

“คิม เจ้านาย!!!!!”

“ยินดีตอนรับไอ้น้องเขย  รักคิมให้มาก ๆ และคิมมาเที่ยวหาพี่บ้างนะเขาคิดถึง”  อิมซานดึงทั้งสองไปกอดแน่น 

“เฮ้ย  ไอ้คิม  มึงโยนช่อดอกไม้ซักทีซิวะ  กูจะรับ”  ดิน ตะโกน  แล้วรีบวิ่งหนีเพื่อนที่แกล้งไม่ให้เขาได้รับช่อดอกไม้

“เออ  เอาละนะ”  คิมโยนช่อดอกไม้ออกไป ทันใดนั้นด้วยความว่องไว  แย่งกันไปมา จนช่อดอกไม้หล่นลงบนตักซี ที่นั่งกินเค้กอยู่  พร้อมหยิบมาแล้วส่งยิ้มให้อิมซาน  ทำเอาทุกคนต้องตะลึง

“เฮ้ย  ไอ้ซียิ้ม!!!”  พร้อมกับรอยยิ้มของทุกคน



To Be Continued

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 10-01-2013 12:59:07

เจ้านายดูแลคิมให้ดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 10-01-2013 14:17:48

 :กอด1: ช่วงนี้มีความสุขจัง แต่มีลางสังหรณ์ว่าคุณหญิงคงจะต้องทำอะไรสักอย่างอีกแน่ๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-01-2013 15:41:09

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 10-01-2013 16:23:02

น่ารักจังเรยยยย  คู่ต่อไปจะเปงซีรึป่าวน๊าาา

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 24 ทะเลกับงานแต่ง 10/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 12-01-2013 01:54:53

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 12-01-2013 02:43:59

ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง


ณ  บ้านวงศ์ศิวาตระกูล

ผมและเจ้านายได้ย้ายมาอยู่บ้านใหญ่  ซึ่งคุณหญิงแม่ท่านยังไม่ทราบเรื่องที่เราจัดงานแต่งงานกัน  ถึงรู้ก็คงไม่มีความหมายสำหรับท่านหรอกครับ  ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่ที่นี่ก็หลายอาทิตย์แล้ว  ยังไม่เคยเจอคุณหญิงแม่เลยซักครั้ง ส่วนเจ้านายก็ไปทำงาน  ตอนแรกผมจะตามไปด้วย  เจ้านายก็บอกว่าช่วงนี้ต้องรีบเรียนรู้งาน ถ้าผมไปคงไม่มีสมาธิทำงาน   ก็เข้าใจนะครับ  แต่การที่อยู่แล้วไม่ได้ทำอะไรเลย มันน่าเบื่อ และ เหงามากเลย  วันนี้คงต้องโทรถามเจ้านายว่าจะกลับบ้านหรือเปล่า

(ครับ คิมจัง)

“วันนี้เจ้านายกลับบ้านหรือเปล่า  ผมจะได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ”

(กลับไปซิครับ   อ้อคิม  วันนี้คุณแม่ท่านเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเคส ทำอาหารเผื่อท่านด้วยนะ)

“ได้ครับ”

(รักนะ เดียวผมรีบกลับไป)

“อืม”

ตื่นเต้นมากเลยครับ  ไม่คิดว่าคุณหญิงแม่จะกลับมาวันนี้  จะทำอาหารอะไรต้อนรับท่านดีนะ นั้นข้าวหอมนี่น่าไปถามดีกว่าว่าคุณหญิงแม่ชอบกินอะไร


 “น้องข้าวหอม”

“ครับ พี่คิม” มองพี่สะใภ้ที่เดินมาหา

“คุณหญิงแม่ท่านชอบอาหารอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า คือ พี่อยากทำให้ท่านกิน” ทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว

“อืม เท่าที่ผมรู้ คุณแม่ชอบต้มข่าไก่ใส่หัวปลีครับ”

“หัวปลีเหรอ  แล้วพี่จะเอาจากที่ไหนละเนี๊ย”

“เดียวผมพาไปไหม  อยู่ในสวนนี่เอง”  พลางดึงมือคิมให้ตามออกไป

“นี่ครับพี่คิม” มองตามนิ้วที่ชี้ไปหัวปลีอยู่สูงพอควร

“อืม  งั้นน้องข้าวหอมอยู่ห่าง ๆ พี่นะ  เดียวโดนลูกหัวปลี”

“ครับ”  ไม่กี่นาที คิมก็สอยหัวปลีลงมาได้  พลางเดินเข้าไปหยิบ แต่ก็หน้ามืดขึ้นมา

“พี่คิมเป็นอะไรครับ”  ข้าวหอมตกใจที่อยู่ ๆ คิมเซไปมาแล้วล้มลง

“ไม่เป็นอะไรครับ ให้พักสักแป๊บเดี๋ยวก็หาย” ส่งยิ้มให้คนตรงหน้าเพื่อให้คลายกังวล


ในห้องครัว


“พี่คิม  ข้าวหอมก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของพวกพี่หรอกนะ   แต่อยากให้ระวังคุณแม่ละกัน  ผมว่าที่ท่านให้มาอยู่ด้วยต้องมี่แผนชัวส์” มองสังเกตุคนข้าง ๆ  ที่กำลังหั่นผักอยู่

“ขอบใจนะ ข้าวหอม  พี่รู้ แต่ก็อยากให้ท่านเข้าใจพวกพี่ ถึงจะไม่มีทายาทกิจการก็อยู่ได้” พลางมองออกไปยังท้องฟ้า

“ผมจะเป็นกำลังใจให้นะ” กุมมือคิมเพื่อให้กำลังใจ

“ขอบใจนะข้าวหอม” พลางบีบมือตอบเช่นกัน

“เฮ้ย ไอ้ข้าวหอมนั้นเมียพี่นะ  อย่าริอาจเชียว” เจ้านายดึงคิมเข้ามากอด พร้อมส่งหน้าดุ ๆ ให้น้องชาย

“โธ่   ขี้ห่วงเขาไปละไม่อยากเป็น  กขค ”

“เออ ไปเลย แล้ววันนี้คุณแม่กลับมานะ อย่าออกไปไหนละข้าวหอม”

“ครับ  พี่ชาย  แต่รีบทำกับข้าวเถอะ เหมือนคุณแม่จะมาแล้ว” 

“ได้ครับคุณข้าวหอม รอสักครู่”  เจ้านายตะโกนบอกน้องชาย ที่วิ่งเข้ามาแล้วยู่หน้าใส่



ระหว่างรับประทานอาหาร



ผมรู้สึกเกร็งและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหญิงแม่  ท่านดูสวยและสาวกว่ารุ่นเดียวกัน  การพูดคุยระหว่างรับประทานอาหารก็เป็นไปด้วยดี  แต่ท่านแทบจะไม่หันมาคุยกับผมเลย เฮ้อ  จะทำอย่างไงดี ทุกอย่างเงียบลง จนคุณพงษ์ต้องพูดขึ้น

“เรียนจบแล้ว หนูคิมจะทำงานที่ไหนละ คิดไว้หรือยัง” 

“ผมคงจะเปิดร้านอาหารตามที่ตั้งใจไว้ครับ กำลังหาทำเลดี ๆ อยู่ ” ส่งยิ้มให้กับทุกคน ยกเว้นสายตาคุณหญิงที่มองจ้องเขาเป็นพิเศษ

“ดีเลยจ๊ะ งั้นเจ้านายและหนูคิม    พรุ่งนี้ไปงานเปิดตัวเพชรของคุณบุษกับแม่ด้วยนะ” หันไปยังเจ้านายและคิม  ที่มองหน้ากันอย่างแปลกใจ

“ครับ/ครับคุณแม่” 

“แล้ว เจ้านายงานที่เรียนรู้กับคุณแอลไปถึงไหนแล้ว”

“ก็ดีครับ  มีบางอันที่ต้องทำความเข้าให้มากขึ้น”  พลางตักต้มข่าไก่ให้คุณหญิงแม่ ที่กำลังตักเข้าปาก

“อืม  อร่อยจังเจ้านายวันนี้คุณเย็นทำต้มข่าไก่อร่อยมากเลยนะ” คิมได้ยิน ยิ้มอย่างดีใจที่ท่านชอบ

“วันนี้คิมเป็นคนทำครับ”

“เหรอ  ก็อร่อยดีใช้ได้เหมาะกับการที่จะเป็นร้านอาหาร” พร้อมส่งสายตาไปยังคิมที่ยิ้มให้คุณหญิง



เฮ้อ  พวกผมคงคิดไปเองว่าคุณแม่ท่านจะกลั่นแกล้งอะไรคิมอีกหรือเปล่า  แต่อย่างน้อยท่านก็ชมอาหารที่คิมทำแล้วยังชวนพวกผมไปงานเปิดตัวเพชรด้วยคงจะดีกับเรา เจ้านายดึงคิมที่นอนหลับอยู่เข้ามากอด (ผมรักคิมนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องคิมให้ได้)


ณ  งานเปิดตัวเพชรคุณบุษ


“อุ้ยตาย   คุณหญิงชดช้อย  เชิญค่ะ วันนี้พาทายาทวงศ์ศิวาตระกูล มาด้วยนะคะ  แล้วนั้นพาใครมาด้วยคะเนี๊ย  น่ารักจัง”  คุณบุษเดินไปหาคิมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ 

“นั้น เพื่อนของเจ้านายค่ะ  พอดีจะพามารู้จักกับนักธุรกิจซะหน่อย เห็นคิมเขาอยากจะเปิดร้านอาหาร” พลางยิ้มเยาะให้กับคิมที่เขิน ๆ

“จริงเหรอคะ พอดีเลยค่ะ  ลูกชายบุษเขาเคยเปิดร้านอาหารหลายร้านน่าจะแนะนำเรื่องร้านให้กับหนูคิมได้” 

“ขอบคุณครับ คุณบุษ   แต่ช่วงนี้คิมเขายังไม่เปิดร้านอาหารหรอกครับ เอาไว้โอกาสหน้า” เจ้านายพยายามช่วยคิมที่เกาะชายเสื้อเขา  แล้วก็ไม่อยากให้เจอกับเปเปอร์ ถ้าเห็นคิมคงพยายามจับกดชัวส์

“ไม่เป็นไรค่ะ  คุณเจ้านายช่วงนี้เปเปอร์ว่าง ๆ  อยู่”

“ขอบคุณครับ คุณบุษแต่ผมคง....”

“รับความหวังดีจากคุณบุษไปเถอะหนูคิม  ร้านอาหารเธอจะได้เป็นรูปเป็นร่างตามที่หวังไว้ไง” คุณหญิงยิ้ม แต่แววตาเจ้าเลห์อย่างเห็นได้ชัด

“ค ครับคุณหญิงแม่   ขอบคุณนะครับคุณบุษ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ หนูคิม  งั้นให้เปเปอร์ไปหาพรุ่งนี้เลยน่ะ”

“ค ครับ”  พลางมองเจ้านายที่อารมณ์ไม่ดี   สักพักคุณบุษก็ขอไปคุยแขกท่านอื่น ๆ  พร้อมทั้งคุณหญิงแม่ดึงเจ้านาย ไปแนะนำกับนักธุรกิจคนอื่น ๆ  ปล่อยให้เขาต้องยืนอยู่คนเดียวเลยเดินไปชิมรสชาติของอาหารไว้เผื่อมีโอกาสรับออเดอร์งานเลี้ยงแบบนี้

(ภาษาเกาหลี)

“ผมชอบไอ้ลูกใส ๆ  แล้วสีสวย  ๆ  นี่จัง คุณรู้จักไหม” ยื่นลูกชุบให้คิมดู อย่างยิ้ม ๆ 

“เป็นขนมลูกชุบครับ  ผสมด้วยถั่วเหลือง น้ำตาล ”

“อืม  น่ากินนะครับ  ผมยงกุกครับแล้ว คุณ” ส่งสายตาให้คิมที่หยิบขนมฝอยทองให้

“ผม คิม ครับ อันนี้ขนมฝอยทองน่าจะถูกปากคุณ”

“เฮ้  ยงกุก นายทำอะไรอยู่”

“อ้อ คิมเขาแนะนำขนมให้ทานนะ  นี่คิมเพื่อนใหม่ของเรา”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“คิม  นี่คริส  เพื่อนเรานะ”

“เช่นกันครับ”   ไม่นานก็มีคนมารุ่มล้อมคิม  แล้วให้เขาแนะนำอาหารไทยที่อยากรู้  ในเวลานั้นคุณหญิงชดช้อยก็ชี้ให้เจ้านายดู  ทำเอาเจ้านายถึงกับหงุดหงิดที่มีแต่ผู้ชายรายล้อมคิมไว้ (ดูซะขนาดห่างจากแกไม่กี่ชั่วโมง เด็กนั้นยังไปหว่านเสน่ห์กับผู้ชายคนอื่น ๆ   แม่รับไม่ได้หรอกนะถ้าทำตัวแบบนี้เสียชื่อกันหมด)  เจ้านายได้ยินกำมือแน่นแล้วเดินไปหาคิมที่ตกตะลึง
ที่เจ้านายลากออกมาจากงาน

“เจ้านายปล่อยผมก่อน  เจ็บ”

“ดีแล้วที่รู้สึกเจ็บ คิมทำอะไรรู้จักวางตัวหน่อยซิ  คุณแม่ท่านอุตสาห์ค่อย ๆ  ยอมรับเราสองคนอยู่นะ”

“ผมแค่อธิบายเรื่องอาหารเท่านั้นแล้วคนก็มามุงกันเยอะ แล้วถามโน่น ถามนี่ ผมเลยปลีกตัวออกมาไม่ได้”

“อืม  งั้นคราวหน้าก็ระวังละกัน และผมก็รู้สึกไม่ดีด้วยถ้าคุณอยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่น ๆ ” จับมือคิมไว้แน่น

“อืม ผมจะระวัง ขอโทษนะ”  บีบมือตอบเจ้านายให้มั่นใจ

“งั้นเรากลับกันเถอะ”
 

วันรุ่งขึ้นก็ทำให้ผมกังวลใจยิ่งกว่าเดิม  เพราะเจ้านายค่อยกำชับเรื่องพี่เปเปอร์ลูกชายคุณบุษ บอกว่าพี่เปเปอร์ชอบผู้ชาย ตัวเล็ก ตาโต ๆ  ให้ระวังตัวไว้อย่าเผลอ  มีหวังถูกจับกด ทำเอาไม่กล้าคุยกับคนตรงหน้าที่ยิ้มแบบเจ้าเลห์มาให้ผมเลย  ทำอย่างไงดีเจ้านายก็ไปทำงานแล้ว ส่วนน้องข้าวหอมก็ไปเรียนพิเศษ

“น้องคิมครับ  อยากทำร้านอาหารแบบไหนบอกพี่ได้เลยนะ” ยื่นแฟ้มหลายเล่มให้คิมดู

“ผมอยากได้แบบธรรมชาติ สำหรับคู่รัก  ครอบครัว และเด็กวัยรุ่น ที่ใคร ๆ  ก็สามารถมีความสุข  สนุกและอบอุ่น เมื่อมาที่ร้านอาหารของผม” คิม พูดไปยิ้มไปจนไม่ได้สังเกตุว่าเปเปอร์มานั่งข้าง ๆ  เขาแล้ว

“งั้นเราไปดูร้านอาหารกัน  เผื่อมีแบบที่คิมสนใจ” พลางดึงมือคิมออกไป   

“คุณหญิงแม่ครับ  ผมขอตัวน้องคิมออกไปข้างนอกนะครับ”

“อ้อ ได้จ้า ไปนาน ๆ เลยก็ได้จ๊ะ” มองมายังคิม แล้วยิ้มที่มุมปาก

“ขอบคุณครับ”

ระหว่างที่นั่งรถไปร้านต่าง  ๆ  พี่เปเปอร์ก็ชวนผมคุยหลาย ๆ เรื่อง จนรู้ว่าเขาเป็นที่ปรึกษาด้านเปิดร้านอาหารและเปิดเองหลายแห่ง  แต่ผมรู้สึกว่าทางที่เราจะไปมันไกลและแทบจะไม่มีบ้านคนเลย   สักพักก็เจอร้านอาหารที่ให้บรรยากาศอบอุ่น  มีเสียงเพลงสบาย ๆ  กับบรรยากาศธรรมชาติ  พวกผมก็มานั่งได้ก็ลองชิมอาหารหลายอย่าง มีแบบสำหรับผู้ใหญ่ เด็ก หรือ อาหารที่วัยรุ่นชอบกินกัน  คิก คิก ผมมีความสุขจังอยากเปิดร้านแบบที่นี่จังเลย

“คิม  พี่ว่าตอนนี้ก็ดึกแล้วถ้าเราขับรถกลับคงอันตราย จะเป็นไรไหมถ้าจะค้างคืนกับพี่ที่นี่” คิมชะงัก  เขาไม่คิดว่าจะต้องค้างคืน เพราะถ้าเจ้านายรู้คงโกรธเขาแน่  แต่ถ้าขับไปตอนนี้ก็อันตรายอย่างที่พี่เปเปอร์บอก

“ได้ครับ อย่างไงเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน” ส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า  ที่ยิ้มด้วยมุมปาก 

พอกินอาหารเสร็จพวกผมก็เปิดห้องไว้  แต่โชคไม่ดีที่เหลือแค่ห้องเดียว ทำไงดีคงไม่เป็นอะไรใช่ไหมอย่างไงถ้ามาจูโจมก็เจอกับไอคิโดของผมก่อนละกัน

“คิม  คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ  เดียวผมโทรบอกคุณหญิงแม่และเจ้านายให้”

“ไม่เป็นไรครับ   เดียวผมโทรบอกเจ้านายเอง” เดินไปหยิบมือถือ แต่ก็ถูกเปเปอร์คว้าไป แล้วขว้างไปที่ผนังห้องน้ำ มือถือแตกกระจาย

“พี่เปเปอร์ทำไมทำอย่างนี้ละครับ”

“ก็ทำแบบนี้ไง”  ผลักคิมให้ล้มลงบนเตียง แต่ก็หลบใช้ศอกกระทุงท้องคนตรงหน้า แล้ววิ่งหนีไปยังประตู

“แกร็ก  หยุดอยู่ตรงนั้นเลยถ้าไม่อยากเจ็บตัว  ออกห่างจากประตูซะ” เปเปอร์ ยกกันเล็งไปที่คิมค่อย ๆ  ออกห่างจากประตู 

“พี่เปเปอร์ผมขอร้องละครับ  อย่าทำอะไรผมเลย”  คิมอ้อนวอนคนตรงหน้าที่เอาเชือกมัดมือเขาไว้กับเตียง แล้วถอดเสื้อผ้าออก

“หึ หึ อยู่เฉย ๆ  ซิครับ”  ค่อย ๆ  จูบลงซอกคอของคิมที่บิดหนีไปมา

“ฮือ เจ้านาย  ช่วยผมด้วย    เจ้านาย ช่วยผมด้วย  ผมกลัว  ช่วยผมด้วย  ขอร้องเถอะครับพี่เปเปอร์อย่าทำเลย  ผมไปทำอะไรให้พี่รู้สึกไม่ดีหรือโกรธผมหรือเปล่า  ใช่ตอนนั้นที่ผมไม่กล้ากินน้ำปั่นที่พี่สั่งพิเศษมาให้ใช่ไหม ฮือ ผมขอโทษนะครับ ที่ไม่กิน  พี่คงน้อยใจใช่ไหม  ผมขอโทษนะครับ ขอโทษจริง ๆ  ”

“โว๊ย  หยุดพูดซักที หมดอารมณ์หมด” แล้วเดินออกจากห้องไป  ซักพักเปเปอร์ก็กลับมาแล้วแก้เชือกให้คิม ที่มองเปเปอร์อย่างไม่ลดละ

“ไม่ต้องจ้องพี่ขนาดนั้นก็ได้    ขอโทษนะที่จะขืนใจเรานะ” พร้อมล้มตัวลงนอนกับเตียงอย่างเซ็ง ๆ

“..............................................”

“พี่ก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอก  เพราะยัยคุณหญิงชดช้อย ยื่นข้อเสนอมาให้คุณแม่พี่ว่าจะช่วยเรื่องเปิดตัวเพชร  ก็อย่างที่เห็นเป็นไปด้วยดีกับแลกให้พี่จัดการคิม”  คิม เจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน  คุณหญิงแม่ไม่เคยพยายามเข้าใจพวกเขาเลย

“แล้วพี่จะทำอย่างไง  ถ้าคุณหญิงรู้ว่าไม่สำเร็จ”

“ยังจะมาเป็นห่วงพี่อีกนะ   เดียวพี่บอกคุณหญิงเองว่าหาโอกาสไม่ได้และอีกอย่างดูท่าว่าถ้าพี่บอกว่าไม่สำเร็จยัยคุณหญิงนั้นคงจะหาคนอื่นทำกับคิมอย่างนี้อีก”

“ครับพี่เปเปอร์”

“และไม่ต้องกังวลนะ  พี่มีแฟนแล้วตอนนี้อยู่ต่างประเทศนะ  งั้นเรานอนกันเถอะแล้วเรื่องเจ้านาย สู้ ๆ  นะ  ” พลางลูบหัวคิมอย่างเอ็นดู


 “ขอบคุณนะครับ” ส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า  ด้วยความรู้สึกหลากหลายเขาควรจะรับมือกับคุณหญิงแม่อย่างไงดี


To Be Continued


คิมจังสู้ ๆ  นะ   :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 12-01-2013 14:20:55

อีคุณหญิงมึงนี่จะขัดขวางทางคนเค้ารักกันเรอะ มึงโดน  :beat:  :z6: ถ้ามึงอยากมีทายาทสืบตระกูลนักมึงก็ทำเองสิ  สึด  :z6:

ปล.อุ๊ย หนูใส่อารมณ์เกิน  o22

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 12-01-2013 19:53:21

คนเขียนคาดว่า จะลงตอนต่อ ประมาณ 23.00 จ้า ขอบคุณคนเม้นต์และคนอ่านด้วยนะ :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 12-01-2013 20:31:27

คุณหญิงแม่แกร้ายเนอะ
น่าจับ :beat: แล้วกระโดด :z6: ให้หงายเลย  :angry2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 12-01-2013 20:58:12

ยัยคุนหญิงแม่ น่าตบจริงๆ เล่นแรงอ่ะ อือๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 25 แผนร้ายของคุณหญิง 12/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 12-01-2013 22:25:24

แม่เจ้านายร้ายจริง ๆ เจ้านายจะดูแลคิมได้จริง ๆ หรือ แม่พูดอะไรก็เชื่อแบบนั้น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 12-01-2013 23:55:08

ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง

วันรุ่งขึ้นผมกับพี่เปเปอร์รีบขับรถกลับบ้านใหญ่  ที่ตอนนี้เจ้านายและคุณหญิงแม่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก พอพวกผมเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ถูกเจ้านายเดินมายืนอยู่ข้างหน้าพวกผม

“คิมไปไหนมาผมเป็นห่วงรู้ไหมโทรไปก็ไม่ติด” เจ้านายกอดคนตรงหน้าอย่างห่วงใย

“คือผม/ หึ เจ้านายแกก็น่าจะรู้นะว่าการไปค้างคืนกับผู้ชายอย่างเปเปอร์ สองต่อสองจะมีอะไรทำ นอกเสียจากไปพลอดรักกัน”

“ผมไม่เชื่อคิมไม่ใช่คนแบบนั้น  ใช่ไหมคิม” คิมพยักหน้าให้ เจ้านาย

“เห็นไหมครับ” หันไปหาคุณหญิงที่มองไปยังเปเปอร์ ส่ายหน้าไปมา

“หึ หึ  ระวังให้ดีละซักวันเมียแกจะหนีตามผู้ชายอื่นไป” เดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้ทั้งสามที่ตอนนี้เจ้านายต้องการคำตอบจากทั้งสองจริง ๆ 

คิมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เจ้านายฟังโดยมีเปเปอร์อยู่ด้วย เขาไม่คิดว่าคุณแม่ท่านจะทำถึงขนาดนี้  คงต้องให้เปเปอร์ช่วยซักระยะหนึ่งก่อน   จากนั้นหลายอาทิตย์ต่อมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิมกับเจ้านายก็อยู่อย่างปกติ  ช่วงนี้คิมก็ไปดูร้านอาหารตามที่ต่าง ๆ  เพื่อไม่ให้คุณหญิงแม่ผิดสังเกตุ  แต่ก็ได้รับโทรศัพท์ให้รีบกลับไปบ้านใหญ่พร้อมเจ้านาย  โดยบอกว่ามีธุระด่วน  ทั้งสองเดินเข้าไปก็สงสัยกับบุคคลที่นั่งรออยู่ คือ ผู้หญิงที่จัดว่าสวย  แต่งตัวทันสมัย แต่ให้ความรู้สึกอึดอัด แถมยังส่งยิ้มมาให้พวกเขา

“มากันครบแล้วนะ  วันนี้ที่ชั้นเรียกพวกเธอก็อยากจะบอกข่าวดี” ทุกคนนั่งฟังอย่างตั้งใจ

“ข่าวดีอะไรเหรอครับคุณแม่” ไนน์เอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ข่าวดีที่หนูกิ่งแก้วจะมาอยู่บ้านเราในฐานะคู่หมั้นของเจ้านาย”

“อะไรนะคุณแม่ ผมไม่ยอมหรอก  อีกอย่างก็มีคิมอยู่แล้วจะหมั้นได้ไง” เจ้านายรีบทักท้วงเขามีคิมอยู่แล้วทำไม ต้องทำแบบนี้

“หยุดเลยเจ้านาย  เรื่องนี้ชั้นหมั้นกับหนูกิ่งแก้วมานานก่อนที่จะเจอกับเด็กนั้นซะอีก” ชี้ไปยังคิม ที่ตกใจก็สิ่งที่เกิดขึ้น

“อย่างไงผมก็ไม่หมั้น ผมมีเมียแล้วนะ” เจ้านายไม่ยอมลดละความพยายาม

“ชั้นไม่สน แต่หนูกิ่งแก้วมาก่อน  แล้วเธอคงจะเข้าใจซินะ อย่างน้อยชั้นก็ให้เธอเป็นเมียเก็บของเจ้านาย ก็คงไม่เสียหายอะไรใช่ไหม” คิมน้ำตาคลอ  พลางจับศีรษะที่เริ่มเจ็บปวด

“คุณแม่ครับ  อย่าทำอย่างนี้เลยเห็นใจพวกเจ้านายบ้างเถอะครับ  ผมขอร้อง” ไนน์ขอร้องด้วยความสงสารน้องชายและคิม

“คงไม่ได้หรอกนะ  ชั้นตกลงกับทางนั้นไว้นานแล้ว ถ้าเธออยู่ไม่ได้ก็ไปซะ  แค่นี้ละไปกันหนูกิ่งแก้ว” ทั้งหมดมองคุณหญิงและกิ่งแก้ว ที่ยิ้มเยาะมาให้พวกเขาอย่างซะใจ  พอหันกลับมาก็เจอคิมที่ร้องไห้อย่างทรมาน เขาสงสารทั้งคู่เหลือเกิน พลางเดินเข้าไปกอดทั้งสองไว้แน่น

“พี่ขอโทษ  พี่ขอโทษนะที่ช่วยอะไรพวกนายไม่ได้เลย   พี่ขอโทษจริง ๆ  ”

“ฮือ ฮือ ไม่เป็นไรครับพี่ไนน์  ผมเข้าใจ”

“แล้วคิมจะทำอย่างไงต่อไป”

“ผมคงต้องไปจากเจ้านายจริง ๆ  ” มองเจ้านายอย่างเจ็บปวด

“ไม่นะคิม  ผมไม่ให้คุณไปอย่าเพิ่งตัดใจซิ  คุณก็รู้ว่าผมรักคุณคนเดียว” ดึงคิมกอดไว้แน่น

“ฮือ ฮือ แล้วจะให้ผมทำอย่างไง”

“ผมว่าลองดูสถานะการณ์ไปก่อนดีกว่านะพี่ชาย   เพราะการหมั้นครั้งนี้มันแปลก ๆ อยู่น่ะ พี่ชายคิดเหมือนผมไหม” ข้าวหอมหันไปยังพี่ชาย ที่หันมามองเขาเช่นกัน

“คิดอย่างไงวะไอ้ข้าวหอม”

“พี่ไนน์ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าอยู่ ๆ คุณแม่หมั้นกับพี่กิ่งแก้วนานแล้วทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่ตอนแรกละ”

“อืม น่าคิด งั้นต้องลองดูไปก่อนเถอะคิม  เจ้านาย  อ้อแล้วคิมกินยาที่ต้นจัดไว้ให้ครบทุกมือหรือเปล่า พี่เห็นเราผอมทุกครั้งที่มาเลย”

“กินครับ  แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากกินซักเท่าไร”

“อืม  ไอ้เจ้านายมรึงก็ดูแลเมียซะบ้างให้กินเยอะ ๆ  เข้าใจไหม” ตบไหล่น้องชายอย่างห่วงใย

“ครับเฮีย  ขอบคุณนะครับ”

“งั้นกรูไปละเดียวช่วยคิดหาหนทางให้ถึงเดอะแก๊งส์ของพวกมรึงไม่อยู่อย่างน้อยก็มีกรู ไอ้ต้นและไอ้ข้าวหอม ละนะ”

“พ่อด้วยคน” คุณพงษ์ที่เดินเข้ามายังห้องรับแขก มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

“คุณพ่อ ไนน์ ข้าวหอม เจ้านายคิดถึง” ทั้งสามวิ่งไปหาพ่ออย่างดีใจ ที่ได้มิตรมาเพิ่ม

“หนูคิมไม่ต้องกลัวนะ ระหว่างที่พ่ออยู่ใครจะมาทำอะไรเราไม่ได้เหรอ” ส่งยิ้มให้กับคิมที่ยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ

ระหว่างรับประทานอาหารเช้า

“เจ้านายวันนี้พาหนูกิ่งแก้วไปที่บริษัทด้วยนะ จะได้สอนน้องให้รู้งาน ในอนาคตจะได้แบ่งเบาเราได้” เจ้านายชะงัก  พลางมองคิมที่ก้มหน้าคิมข้าวต้มอยู่

“งั้นคุณก็ให้หนูคิมไปด้วยซิ  จะได้ไปดูแลเจ้านายด้วย” คุณพงษ์เอ่ยขึ้น

“ก็ได้  แต่เธอจะทำงานได้เหรอ” หันไปยังคิมที่หยุดกิน แล้วหันไปพูดกับคุณหญิง

“ครับ  ผมทำได้”

“ดี แล้วแต่เธอละกัน”

ระหว่างเดินเข้ามายังบริษัท  พนักงานทุกโค้งให้แล้วซุบซิกันไปตลอดทาง  จนคุณพงษ์ต้องกระแฮ่มให้พนักงานไปทำงานหน้าที่ของตัวเอง

“หนูคิมไปทำงานห้องเจ้านายนะ  ส่วนหนูกิ่งแก้วไปเรียนรู้งานกับคุณหญิงละกัน” มองไปยังภรรยาที่แสดงสีหน้าด้วยความไม่พอใจ

“ครับคุณพ่องั้นผมพาคิมไปเลยละกัน”   ผมมองรอบๆ  ห้องทำงานของเจ้านายที่กว้างมาก ๆ  จนผมต้องเอาเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เพราะขืนนั่งที่โซฟา เหมือนรู้สึกว่าอยู่คนเดียวแต่ก็โดนให้กินยาแล้วกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิมอยู่ดี   อ่า ทำไมผมมองไปหาเข้านายทำไมเห็นเป็นสองและสามคนละ มันเริ่มมัว

“เจ้านาย  อยู่ไหน”

“ฮะ คิมผมอยู่นี่”

“ทำไมผมเห็นคุณไม่ชัดเลย”  ยื่นมือควานหาเจ้านายไปมา

“ผมอยู่นี่คิมใจเย็น ๆ นะเดียวผมโทรถามพี่ต้นก่อน”

(ฮัลโหลว่าไงเจ้านาย)

“คิม  เกิดอาการตามัว ทำไงดีพี่ต้นคิมจะเป็นอะไรมากไหม”

(ใจเย็น ๆ  นั้นเป็นอาการของเนื้องอกในสมอง  ให้หลับตาซักพักเดียวก็หาย)

“ครับ  ขอบคุณนะพี่ต้น”

(อืม แล้วอย่าให้คิมเครียดมากรู้ไหม)

“ครับ”

“คิมค่อยๆ  หลับตา เดียวก็หายนะคนดี” เจ้านายกอดคิมไว้แน่น กับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด



To Be Continued. .
 

คอมเม้นต์ได้นะจ๊ะ  ตอนต่อไปสงสารคิมจัง    :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 13-01-2013 00:34:18

 :sad11: อ๊าก...มั่นไส้คุณหญิงจัง แผนการเยอะแยะน่าดูสงสัยคงต้องรบกันอีกยาวเลย
แต่คิมอย่าเป็นอะไรไปก่อนนะ รักษาสุขภาพตัวเองให้ดี ทานยาเป็นประจำนะจะได้หายเป็นปกติไวไว :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 13-01-2013 01:07:45

แม่เจ้านายนี่จะอะไรกันนักหนานะเนี่ย ทำแต่เรื่องร้าย ๆ คิมจะเป็นอะไรไหมเนี่ย เจ้านายดูแลคิมให้ดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 13-01-2013 08:55:22

น่าเห้นใจคิมจังเรยย เข็มแข็งไว่้นะ หายไวๆ จะได้มีแรงสู้หญิงแม่อ่ะ!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 26 คู่หมั้นแสนชิงชัง 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 13-01-2013 10:04:42

ไม่อยากให้เหมือนละครน้ำเน่าที่นางเอกจะยอมแม่ผัวตลอด....อยากให้คิมมีบทบาทในการเอาคืนแม่ผัวบ้าง...เอาให้จำกันไปเลย
และก่อนอื่นหนูคิมต้องรักษาสุขภาพตัวเองก่อนนะลูกแล้วถึงจะมาจัดการแม่ผัว

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้ 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 13-01-2013 20:08:04

ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้

หลายอาทิตย์ผ่านไปผมกับเจ้านายได้มาทำงาน และอยู่ด้วยกันตลอดซึ่งเป็นเรื่องปกติที่คนในบริษัทพบเห็น ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี   จนถึงวันที่คุณพงษ์ต้องไปดูงานต่างประเทศ  เหลือเพียงคุณหญิงกับกิ่งแก้วอยู่บ้านใหญ่   พวกผมก็ไม่ได้สนใจทั้งสองจึงไปทำงานตามปกติ  แต่ก็ไม่วายที่คุณหญิงแม่สั่งให้พี่เปเปอร์มารับผม  ไปดูร้านต่างจังหวัดที่ใกล้ๆ    ส่วนเจ้านายก็มีปลิงชื่อว่ากิ่งแก้วค่อยตามประกบอยู่ตลอด   เฮ้อ  ผมจะทนได้นานซักเท่าไรนะ  คนที่เรารักบอกให้สู้ไปพร้อม ๆ  กัน มันก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมา แต่ก็ท้อที่ต้องเจอเลห์กลจากคุณหญิงไม่เว้นแต่ละวัน  (ไอ้คิมแกต้องสู้ ๆ  เข้าใจไหมอย่างน้อยแกก็สาบานกับพระเจ้าแล้วว่าจะรักเจ้านายตลอดไปไง)

 “คิม  เป็นอะไรไปครับ เห็นทำหน้าเครียด ส่ายหันไปมา” เปเปอร์มองคิมแล้วยิ้ม

“เปล่าครับ  แต่วันนี้ผมว่ารีบกลับดีกว่าไหมฝนเริ่มจะตกแล้ว” ชี้ไปยังท้องฟ้าที่ค่อย ๆ  ก่อตัว

“อืม  พี่ก็เห็นด้วยงั้นไปกันเถอะ” ทั้งสองขับรถออกไปไม่กี่ ชั่วโมง ฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างหนัก สองข้างทางเริ่มมืดไร้ผู้คนเดินไปมา  แต่ดูท่าสายฝนเทลงมาคงไม่หยุดง่าย  ๆ  จึงแวะโรงแรมข้างหน้าเพื่อหลบฝน ทั้งคู่รีบจอดรถแล้วกางร่ม รีบเดินไปเข้าไปในโรงแรม  แล้วนั่งรอจนฝนหยุด เปเปอร์หันมามองคิมที่ตัวสั่น พอแตะตัวก็รู้สึกถึงความร้อน

“คิม  พี่ว่าเราพักที่นี่ก่อนไหมดูท่าเราหน้าซีดมากเลย  เดียวพี่เรียกหมอมาให้นะ” เดินไปหาประชาสัมพันธ์ที่ยืนอยู่  เวลาไม่นาน  คุณหมอก็มาดูอาการ ให้ยาแล้วให้คิมพักผ่อน จากนั้นเปเปอร์ก็รีบโทรหาเจ้านายทันที

“เจ้านาย  ผมเปเปอร์นะ ”

(อืม ว่าไง)

“ตอนนี้ฝนตกหนักมาก  แล้วคิมก็ไม่สบาย”

(คิมเป็นอะไรฮะ)

“ใจเย็น ๆ  ซิครับ ผมให้หมอมาดูอาการแล้ว แต่คงต้องค้างที่นี่ก่อน”

(อืม  ดูแลคิมให้ด้วยนะ)

“ครับ คิมก็เหมือนน้องผมคนหนึ่งสบายใจได้”

(ขอบใจ)  เจ้านายไม่รู้เลยว่ากิ่งแก้วที่ยืนแอบฟังอยู่ยิ้มอย่างเจ้าเลห์

ในเวลาต่อมากิ่งแก้วก็เรียกเจ้านายไปทานข้าวข้างล่างโดยมีคุณหญิง และข้าวหอม มานั่งกินตามปกติ  ระหว่างกินนั้นไม่มีการพูดคุยกัน  จนทุกคนกลับไปยังห้องของตัวเอง  ได้ทีช่วงดึกกิ่งแก้วก็ย่องเข้าไปในห้องเจ้านายที่หลับสนิท(ยานอนหลับ)  ค่อย ๆ  ถอดเสื้อผ้าของเจ้านายออกมาแล้วลูบไล้ไปมา  พลางถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดแล้วเดินเข้าไปนอนข้าง ๆ  เจ้านายนอนที่ไม่รู้ตัวว่าถูกทำอะไร

เมื่อคิมอาการดีขึ้น  เปเปอร์ก็รีบขับรถกลับมาบ้านใหญ่ทันที พอก้าวไปยังตัวบ้านก็ได้ยินเสียงคนใช้โว๊ยวายกันใหญ่ จนคิมต้องถามป้าเย็นที่เดินมาหา

“เสียงโวยวายมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“คุณคิมไปดูเองดีกว่าค่ะ ป้าไม่อยากพูด” ชี้ไปยังห้องเจ้านาย  คิมรีบไปยังห้องเจ้านายแล้วเปิดออกไป ทำเอาคิมแทบจะยืนไม่ไหว  ที่สภาพของคนทั้งสองนอนเปลือยเปล่ากอดกันอยู่ จุดแดง ๆ ตามตัวเจ้านายบ่งบอกถึงคืนที่เร้าร้อน  เขาจะทำอย่างไงดี  จะทนไม่ไหวแล้ว
   
“เห็นขนาดนี้ยังทนได้อีกเหรอ  ชั้นว่าเธอน่าจะคิดได้แล้วนะ  อย่างไงเจ้านายก็เป็นของหนูกิ่งแก้ว”  คิม  กำมือแน่น หันไปมองคุณหญิง ที่เดินเข้ามา

“หึ หึ  คุณหญิงเอาสมองส่วนไหนคิดเหรอครับ มองอย่างไงก็รู้ว่ากิ่งแก้วจัดฉากให้ผมเข้าใจผิด”

“กริ๊ดดด   นี่แกว่าชั้นใช่ไหม”

“แล้วแต่คุณหญิงเถอะครับ  แต่ผมขอตัวไปปลุกสามีขี้เซาของผมก่อน”   พลางเดินเข้าไปหยิบน้ำเปล่าแล้วสาด ไปยังทั้งสองนอนอยู่  คิมก้าวขึ้นไปบนเตียงแล้วก็ถีบกิ่งแก้วให้ร่วงออกจากเตียง

“กริ๊ดอีคิม  มึงถีบกู อย่าอยู่เลย”  พอลุกขึ้นได้ทำท่างางมือเดินเข้าไปหาคิมที่ตั้งท่ารับเช่นกัน

“มาซิ  จะต่อยให้ร่วงเลยถ้าอยากลองก็มา”

“กริ๊ด  คุณหญิงแม่ช่วยด้วยค่ะ  มันจะต่อยกิ่งแก้ว  ฮือ ฮือ ” รีบวิ่งไปกอดแขนคุณหญิงอย่างฉอเลาะ

“มันจะมากไปแล้วนะ  ” ชี้ไปยังคิมที่ยิ้มเยาะมาให้

“มันไม่มากเท่ากับที่คุณทำกับผมหรอกนะ นี่ยังน้อยไป”  ดึงเจ้านายเข้ามากอดไว้แน่น

“กริ๊ดด  แก   แก  นายไม้ไปลากเด็กนั้นออกไปสั่งสอนให้ทีซิ”

“ไอ้ไม้  มึงหยุดเลยนะ และคุณแม่ก็หยุดเสียทีผมทนไม่ไหวแล้วนะ ออกไปให้หมดเลยนะ  ออกไป” เจ้านายที่แกล้งหลับรอดูสถานการณ์อยู่กอดคิมไว้แน่น เอ่ยขึ้นด้วยความโมโห  เขาไม่คิดว่าคุณแม่จะทำกับเขาถึงขั้นนี้จริง ๆ 

“นี่  แกกล้าไล่แม่เหรอฮะ เจ้านาย”

“ผมบอกให้ออกไป  ออกไป”  ทั้งหมดรีบออกไปจากห้อง เจ้านายหันมาหาคิมที่ยิ้มมาให้แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีหน้าเจ็บปวด แล้วเอามือกุมหัวไปมา เจ้านายรีบโทรหาพี่ต้นเพื่อให้มาดูอาการ

“คิม ทนอีกนิดนะพี่ต้นกำลังมา”  เจ้านายน้ำคลอ   มองคิมที่นอนทรมานอยู่บนเตียง  เขาจะทำอย่างไงดี 

“คิม  อย่าเป็นอะไรนะ ” พลางดึงคิมเข้าไปกอดแน่น


To Be Continued. .

ขอบคุณคนคอมเม้นต์และนักอ่านทุกท่านด้วยนะ กอด ๆ  ตอนต่อไปสงสารคิมที่สุด  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้ 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 13-01-2013 20:18:29

แม่เจ้านายนี่ร้ายจนไม่รู้จะร้ายยังไงเลยนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้ 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 13-01-2013 20:33:58

จะร้ายอะไรนักหนา.........อีคุณหญิงชะมด..และโดยเฉพาะอีกิ่งก่า...แรดนักนะ ชาติก่อนหล่อนเกิดเป็นกระซู่หรือไงฮะนางแรด*2

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้ 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 13-01-2013 21:24:52

ดีมากคิมจังถีบมันมันให้ตกเตียงไปเรยย คุนหญิงแม่ก้น่า...จริงๆเรย ใจร้ายจัง
คิมจังสู้ๆนะ พี่ต้นรักษาคิมให้หายได้แระน่ะ!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 27 มารยานักก็ต้องเจอแบบนี้ 13/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 14-01-2013 01:49:40

โอ้ยเเก่เเล้วปลงสังขารบ้างเถอะคุณหญิง เเก่ปูนนี้เเล้วครับ เดี๋ยวตายตาไม่หลับหรอกนะคร๊าฟฟฟ. คิม อย่าเป็นอะไรร้ายเเรงมากเลยนะครับ เรื่องนี้กินม่าม่าอิ่มไปหลายวันเลยยย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 14-01-2013 19:03:09

ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง

หลังจากนั้น เจ้านายแทบไม่ให้ผมอยู่ห่างอีกเลย  ส่วนคุณหญิงก็หายเงียบไป   ไม่มีท่าทีพูดเสียดสี หรือเข้ามากลั่นแกล้งเหมือนทุกครั้ง  แต่วันนี้พอพวกผมเดินเข้ามาในตัวบ้านก็เจอยัยปลิงกิ่งแก้ว
 
“กริ๊ดพี่เจ้านายมาแล้ว   พี่เจ้านายคุณหญิงแม่ท่านให้ไปหาค่ะ” เหลือบมองคิมด้วยสายตาเจ้าเลห์

“ไปเรื่องอะไร” เจ้านายถามอย่างงุดหงิด

“ท่านให้พี่เจ้านายไปคุยเรื่องของเราไงค่ะ”

“เรื่องของมึงกูไม่มีอะไรจะคุย” ดึงคิมแล้วเดินออกไป

“งั้นเราไปห้องกันเถอะ” 

“คงไม่ได้นะคะ  มันสำคัญมาก  ส่วนคิมอยู่กับกิ่งแก้วก่อนนะ” คิมพยักให้เจ้านายไป

“ไปเถอะ  ผมอยู่ได้” หลังจากเจ้านายเดินไป กิ่งแก้วก็ยิ้มอย่างมีแผนการณ์ เธอค่อย ๆ  เดินไปหาคิมที่ถอยหลังไปจะติดกับกำแพง

“ยังเชิดหน้าอยู่ได้อีกนะคะ  คุณนี่มันหน้าหนาไม่ใช่เล่น” เดินเข้าหาอีกก้าว

“มันเรื่องของผม  คุณกลับไปหาคุณหญิงแม่ซะเถอะ” คิม สูดหายใจ แล้วเดินไปข้างหน้า

“ไม่อายบ้างเหรอคะ ที่เดินตามพี่เจ้านายไปทุกที่  พนักงานเห็นก็เอาไปนินทากันสนุกปาก” พลางยิ้มเยาะให้คนตรงหน้า

“พวกผมรักกัน  แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์พูดหรือมายุ่งเรื่องของพวกผม” กิ่งแก้วค่อย ๆ  เดินออกจากคิม 

“หึ หึ นั้นซินะ แต่ตอนนี้กิ่งแก้วคงมีสิทธิ์ในตัวพี่เจ้านายแล้วละ” 

“อะไรของเธอ หมายความว่าอย่างไง” กิ่งแก้วหยิบแท่งตรวจครรภ์มาให้คิมดู

“กิ่งแก้วท้องกับพี่เจ้านายค่ะ  แล้วเรากำลังจะแต่งงานกัน” คิมตัวสั่น มองสิ่งที่อยู่ในมือของกิ่งแก้ว

“...........................................”

“ขอร้องเถอะค่ะ  อย่างน้อยก็เห็นใจเด็กที่กำลังจะเกิดมา” ส่งสายตาเว้าวอนให้กับคนตรงหน้าที่กำมือแน่น

“คุณอย่ามาโกหก  เจ้านายไม่เคยมีอะไรกับคุณเลย”

“คิก  คิก  ในคืนนั้นคุณอยู่ใต้เตียงด้วยเหรอคะ เลยรู้ว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรกัน”  ยิ้มเยาะให้กับคิมที่เริ่มน้ำตาคลอ

“ไม่จริงงงงง”

“หึ หึ มันคือความจริงค่ะ  แล้วเชิญออกไปจากชีวิตพี่เจ้านายซักที”

“ไม่    ผมไม่เชื่อหรอกคุณโกหก” กิ่งแก้วยิ้มอย่างมีชัยแล้วเดินไปที่แจกัน แล้วเริ่มทำร้ายตัวเอง

“กริ๊ด  คิมอย่าทำกิ่งแก้ว (เพี๊ยะ)  ฮือ กิ่งแก้วกลัวแล้ว  (เพี๊ยะ)  แค่อยากจะคุยดี ๆ เท่านั้น  กริ๊ด(เพล้ง)” ทุกคนวิ่งออกมาดู ร่วมทั้งคุณหญิงและเจ้านาย  คิมยืนนิ่ง รีบส่ายหน้าไปยังเจ้านายว่าไม่ได้ทำทันที

“หนูกิ่งแก้วเป็นอะไร   ใครทำหนู”

“คิมค่ะ  เขาไม่พอใจที่หนูขอร้องให้ปล่อยพี่เจ้านายเพื่อลูก อยู่ ๆ  เขาดึงกิ่งแก้วเข้าไปตบ แล้วขว้างแจกันใส่  ฮือ ฮือ คุณหญิงแม่ต้องให้ความเป็นธรรมกับกิ่งแก้วนะคะ”   กอดคุณหญิงแต่ก็ยังไม่วายยิ้มอย่างซะใจไปให้คิมที่ยืนนิ่ง

“ผมว่ากิ่งแก้วคงเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า  เท่าที่พี่ดูระยะการยืนก็ไกลจากแจกันมากเลยนะ” เจ้านายมองอย่างพิจารณา

“อาจจะรีบวิ่งกลับไปยืนที่ตรงนั้นก็ได้  ใครจะไปรู้”

“แต่ตอนที่พี่มา ทันตอนที่แจกันแตกนะ  คิมยังยืนอยู่ที่เดิมเลย” เจ้านายยิ้มอย่างมีชัย

“เอาละ  เธอผิด  ชั้นคงต้องให้เธอไปนอนเรือนคนใช้แล้วละ” มองไปยังคิม ที่ตกใจกับคำตัดใจของคุณหญิง

“ไม่ครับคุณแม่ คิมไม่ผิดและต้องอยู่กับผม”

“ถึงไม่ผิด  แต่ถ้าคิดจะทำร้ายหนูกิ่งแก้วจริง ๆ  แม่คงให้อยู่ด้วยไม่ได้เหรอนะ  ถ้าเกิดลูกในท้องกิ่งแก้วเป็นอะไรไป  เจ้านายจะรับผิดชอบไหม” เจ้านายชะงัก   กำมือแน่น

“อย่างน้อยก็ให้คิมนอนที่ห้องสำหรับแขกก็ยังดี” คิมหันไปมองเจ้านายด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ก็ได้  ชั้นตกลง” คุณหญิงยิ้มอย่างมีชัย ถึงมันจะไม่ใช่แผนที่วางไว้แต่เกินคาด




ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปที่บริษัท ให้แอลดูแลแทนไปก่อน เพราะผมอยากดูแลคิมให้มากกว่านี้เราไม่ได้พูดกันมาซักระยะนึงแล้ว  คิมเอาแต่นั่งแล้วมองออกไปข้างนอกนาน ๆ  โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง  แล้วยิ่งเรื่องกิ่งแก้ว  จะเปิดประเด็นพูดกับคิมว่ายังไงผมก็ไม่มีทางแต่งงาน   แต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมหันมาฟังผมเลย 

“คิม  คุณอย่าเงียบแบบนี้ซิผมใจไม่ดีรู้ไหม” ดึงคิมให้หันมามอง

“...............................................”

“จะโกรธ หรือจะด่าผมก็ได้  ขอร้องพูดกับผมเถอะ”

“...............................................”

“กิ่งแก้วเป็นคนจัดฉาก แล้ววางยานอนหลับผม  คุณก็น่าจะรู้ว่าผมรักคุณคนเดียว”

“...............................................” คิมยิ้มตอบแต่ก็ไม่พูด

“คิมตอบผมซิครับ”

“...............................................”



“พี่เจ้านายคะ  คุณหญิงแม่ท่านเรียกให้ไปดูฤกษ์แต่งงานของเรา” เจ้านาย ได้ยินเสียงยิ่งทำให้โมโห

“กูไม่ไป”

“โธ่ โธ่ กิ่งแก้วว่าเรารีบดีกว่านะคะ ถ้าท้องของกิ่งแก้วโตตอนแต่งงาน กลัวจะเป็นขี้ปากชาวบ้านซะเปล่าว่าท้องก่อนแต่ง”

“กูไม่ไป  จะอยู่กับเมียของกู” คิมค่อย ๆ  แกะมือเจ้านายออกมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึก

“ไปเถอะครับ ขอผมอยู่คนเดียวได้ไหม”

“ไม่  ผมไม่ไป”

“เจ้านายผมขออยู่คนเดียว  ขอร้อง”  เจ้านาย  มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย  มันเหมือนถ้าหากเขาเดินออกไปตอนนี้  จะไม่ได้เห็นคิมคนนี้อีกแล้ว  แต่ก็ถูกกิ่งแก้วและคนใช้ดึงตัวออกไป



[ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง http://www.youtube.com/watch?v=2ko5eA-Y2yI ]

เจ้านายสะอื้นไห้ อย่างไร้เรี่ยวแรง ที่จะลุกขึ้นมาสู้กับสิ่งที่เกิด  มันมองไม่เห็นหนทางหรือทางออกที่คุณญิงแม่จะยอมรับพวกเขาเลย  ยิ่งได้ยินว่ากิ่งแก้วท้อง   เขาจะอยู่เพื่ออะไรในเมื่อมันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว  ถึงจะรักเจ้านายก็ตาม  จะให้เขาอยู่ในฐานะอะไร  ในเมื่อที่ว่างตรงนั้นมันไม่เหลือพอที่ยืนได้อีกแล้ว   พลางหยิบเสื้อผ้าและของใช้อันน้อยนิด  มองบ้านหลังใหญ่ที่เขาเคยอยู่สู้เพื่อรักของเจ้านายและเขา   


ในเวลาต่อมาเจ้านายรีบออกมาหาคิมที่เคยนั่งประจำก็ไม่พบคิมเสียแล้ว   ระดมคนในบ้านออกตามหาก็ไม่เจอ  จนคนขับรถกลับมาแล้วยื่นจดหมายให้เจ้านาย  ค่อย ๆ เปิดอ่าน

 
[เจ้านายรู้ไหมว่ามันเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว  ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว  ผมไม่เคยโกรธหรือโทษคุณเลย   ที่ผมไปเพราะการที่เราดันทุรังกับทางออกที่หาไม่เจอ มันเหนื่อย  เราอยู่ด้วยกันมากเท่าไรก็ยิ่งไม่มีความสุข ต้องค่อยระวังคุณหญิงแม่ตลอดเวลา   ไม่อยากเจอกับชีวิตแบบนี้อีกแล้ว เจ้านายไม่ต้องตามหาผมหรอกนะ   ปล่อยและลืมผมไปซะเถอะ แล้วเริ่มชีวิตใหม่กับกิ่งแก้ว และลูกที่กำลังจะเกิดมา    ผมอยากให้คุณรัก ดูแลเขาด้วยความรัก   ส่วนผมก็จะเริ่มชีวิตใหม่เหมือนกัน ลาก่อน   เจ้านาย   ข้างหน้าจะมีอะไรรอผมอยู่นะ  ] 

เจ้านายมือสั่น ค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้น กอดกระดาษของคิมไว้แน่น   

“ฮือ  ฮือ  คิม ไหนบอกว่ารักผมไง ฮึก ผมอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีคุณ  มันต้องมีทางออกซักทางซิ  ฮือ ฮือ”  เจ้านาย รีบแย่งกุญแจจากคนขับรถ

“ เจ้านายแกจะไปไหนฮะ” คุณหญิงเดินออกมาพร้อมกิ่งแก้ว

“ผมจะไปตามหาคิม  ฮือ ฮือ”

“แกจะไปตามมันทำไมฮะ  มันทิ้งแกไปแล้ว  เข้าใจไหมมันทิ้งแกแล้ว  ไม้ช่วยพาคุณเจ้านายเข้าบ้าน”

“ไม่  มึงอย่าแตะกูนะ  ใครเข้ามากูต่อยจริง ๆ ด้วย”

“เจ้านาย  แกกล้าขัดคำสั่งชั้นใช่ไหม”

“ไม่  ผมเชื่อฟังและทำตามที่คุณแม่สั่งมามากพอแล้ว  ขอผมได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำซะที”

“กริ๊ด   นายไม้จัดการ” ไม่นานเจ้านายก็ถูกทุกคนจับไว้ ให้อยู่ในห้องของเขา

“ฮือ ฮือ  ปล่อยกู   กูจะไปหาคิม  ฮึก  ปล่อยกู   ฮือ ฮือ คิม” เจ้านายค่อย ๆ  ทรุดลงกับพื้นพลางกอดกระดาษของคิมไว้แน่น เขาจะทำอย่างไงดี     



To Be Continued. .


คอมเม้นต์หรือให้กำลังใจคิมจังได้นะ  และขอบคุณทุกคอมเม้นต์และคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ  กอด ๆ     :กอด1:   ตอนต่อไปจะเป็นจุดของเรื่องแล้ว คนเขียนไปละ :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 14-01-2013 19:16:00

 :sad4: :sad4: :sad4:   ดราม่า มาก เหอะ  เพลีย  อยากปาระเบิดบ้าน คุณหญิงแม่โรคจิต ให้เรียบ เลย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 14-01-2013 19:52:05

แม่งงงงงงงงใจร้ายว่ะะะะอยาก :beat: :beat: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 14-01-2013 20:52:25

อยากเอาทีนเหยี่ยบหน้ามันมากเลยอีกิ้งก่า....ส่วนนางแม่มดดีใจไหมที่ลูกชายไม่มีความสุข....
นู๋คิมนู๋ต้องสู้นะเจ้เป็นกำลังใจนู๋คิมจัง สู้ๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 14-01-2013 21:05:52

ฮือ ฮืฮ  :sad4:


คุณนายแม่งชั่ว  :angry2: :m31: กิ่งแก้วสารเลว  :o211:


เค้าจะฟ้องคุณปู่กับคุณตาของคิมคอยดูเลย ฮือ ฮือ  :sad2:


สรุปคนเขียนใจร้ายที่สูด แง้ แง้ ฮืฮ ฮือ :o12: :o12:

เราอ่านไปน้ำตาท่วมจอไป :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 14-01-2013 21:56:51

คุนหญิงแม่ใจร้ายที่สุดเรย คนเราไม่ได้รักกันจะให้แต่งงานกันได้งัย คิมเข้มแข็งไว้ สู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: everlastingly ที่ 14-01-2013 22:58:24

 :sad4: ดราม่าคนอ่านพออ่านได้ แต่อย่าให้จบดราม่านะ คนอ่านไม่อยากร้องไห้และรับไม่ไหวอ่ะ
 :เฮ้อ: แบบว่า...ไม่รู้จะพูดกับแม่เจ้านายยังไงดี ทำเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ทำแบบนี้ไม่กลัวบาปกรรมบ้างหรือไง
คนอ่านให้กำลังใจคิมนะ ถ้าจะบอกว่าให้อดทนก็คงไม่ไหว(เป็นคนอ่านเองก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน) แต่ที่สำคัญคือความรักที่มีให้กันและกันนะ
ไม่รู้ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง ขอให้เจ้านายอย่ายอมแพ้นะ ไปตามคิมกลับมาไปอยู่ด้วยกันสองคนก็ได้ :กอด1:
 o8 เรื่องลูกนั้นคนอ่านไม่เชื่อเด็ดขาด 

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: BBChin JungBB ที่ 14-01-2013 23:24:02

บอกตรงๆนะ คนเขียน เริ่มเบื่อแล้วอ่ะ อะไรจะมากมายขนาดนี้

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 15-01-2013 00:18:06

เจ้านายถ้าเจ้านายคิดจะจัดการอะไรตั้งแต่แรกเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้หรอก ถึงเจ้านายจะพูดไม่ ๆ แต่พอแม่เจ้านายพูดอะไรเจ้านายก็ปกป้องคิมไม่ได้สักอย่าง คิมไปไหนเนี่ย คิมน่าจะบอกปู่กับตานะนั่น

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 15-01-2013 01:08:49

ดราม่าหนักเข้าเเล้ว เจ้านายจะทำอย่างไรดีอ่ะเนี่ยะคราวนี้ คิม นายไปอยู่ไหนเเล้วอ่ะตอนนี้ คุณหญิงท่าทางจะไม่ตายดี รู้จักบาปบุญคุณโทษบ้างไหมมมมม

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: comkacom ที่ 15-01-2013 09:03:54

เปิดศึก!!!! ชิงลูกเขย ตบแม่ผั-ว ยำชะ-นี ลุยโล้ด

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 16-01-2013 00:13:19

เศร้าอ่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 28 ผู้ชายคนนี้กำลังหมดแรง 14/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: lud ที่ 20-01-2013 14:35:06

 :L3:  เข้ามารอด้วยใจจดจ่อ  อยากบอกว่าชอบมากๆ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 29 คิมจังกับการตามหา20/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 21-01-2013 01:20:48

ตอนที่ 29 คิมจังกับการตามหา

ตอนนี้ผมอยู่จังหวัดหนึ่งแถบภาคเหนือ   พอลงจากรถทัวร์ได้ก็ยังไม่รู้เลยครับว่าจะไปไหนดี  อะใครมาชนหลังผม  พอหันไปก็เจอคุณยายท่านล้มลงไปกับพื้น

“คุณยายครับ   ทำใจดีๆไว้  นะครับ”

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ๊ะ  ยายแค่หน้ามืดพักนิดเดียวก็หาย” ผมเลยพาท่านมานั่งใต้ต้นไม้  สักพักพอท่านหายหน้ามืด  ก็ได้คุยกับผมหลาย ๆ เพราะคุยกันถูกคอ  ยายท่านคือ ทิพย์ อยู่กับตา ชื่อ เสา สองคน

“หนูคิม  มาอยู่กับยายก่อนไหมถ้าไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน”

“ขอบคุณนะครับ คุณยาย   แต่ผมไม่อยากรบกวนเดียวผมหาที่พักแถวนี้ได้ครับ”

“จะเปลืองตังต์ทำไมกัน  มาอยู่กับยายเถอะคนแก่ยิ่งเหงา ๆ  อยู่นะหนูคิมยายขอร้อง” จับมือคิมแน่น ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้

“ขอบคุณนะครับคุณยาย”

บ้านของยายเป็นบ้านชั้นเดียว บริเวณโดยรอบมีผักนานาชนิดปลูกอยู่ ส่วนหน้าบ้านก็มีดอกไม้  โต๊ะนั่งเล่นที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ กับสายลมพัดมาอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกน่านอนกลางวันมากที่สุดเลย  มันเงียบสงบเหมาะกับการพักหัวใจของผมจริง ๆ    เฮ้อ  การจะตัดใจจากคนที่เรารักสุดหัวใจมันช่างยากเย็นจริง ๆ เลยนะ     ไอ้คิม  แกต้องเข้มแข็งไว้ซิอย่าร้องไห้ออกมา   

หลายวันต่อมา

“หนูคิม  ยายกับตาเข้าไร่ก่อน ฝากเอาข้าวให้อีลำไยมันด้วยนะ”

“ครับ คุณยายเดียวผมตามไปนะครับ” หยิบข้าวที่วางไว้บนโต๊เดินเอามาให้ลูกหมาตัวเมียชื่อว่าลำใยที่กระดิ่งหางไปมาอย่างดีใจ

“ไม่ต้องมาหรอกลูก เดียวคันเกาจนเป็นฝืนเหมือนวันก่อนอีก  ยายไม่หายาคาระมายมาให้นะ”

“แต่ผมอยากช่วยนะครับ ให้ผมช่วยเถอะ”

“แค่หนูคิมไปช่วยยายขายผักก็พอแล้ว  ”

“แต่ ....”

“งั้นหนูคิมช่วยทำกับข้าวตอนเที่ยง เดียวยายกับตากลับมากิน”
“ก็ได้ครับ”  ส่งยิ้มให้กับคุณยายที่เดินออกไปในไร่ผัก

พอผมทำอาหารให้คุณยายกับคุณตาช่วงเที่ยง   ทั้งเก็บกวาดเช็คถู ซักผ้าทุกอย่างแล้ว   เจ้านายก็ยังไม่ยอมหายออกออกไปจากความคิดของผมซะที  เฮ้อ เจ้านายตอนนี้ทำอะไรอยู่ผมจะลืมคุณได้ไหม


หลังจากที่คิมออกจากบ้านวงศ์ศิวาตระกูล

“กิ่งแก้วเธอทำได้ดีมาก  อะ นี่ค่าจ้างแล้วรีบออกไปซะ”  พลางโยนซองที่มีเงินจำนวนมากไปให้คนตรงหน้าที่ยิ้มอย่างเล่ห์

“ขอบคุณนะคะคุณหญิงแต่กิ่งแก้วคงออกไปจากที่นี่ไม่ได้  เพราะตอนนี้กิ่งแก้วกำลังอุ้มลูกพี่เจ้านายอยู่”  คนฟังได้ยิน ก็โกรธขึ้นมาทันที  (อีนางงูพิษ นึกว่าไม่รู้เหรอว่าลูกในท้องคือลูกใคร)

“ชั้นว่าเธอรีบออกไปเถอะ  แล้วไม่ต้องมาอ้างว่าลูกในท้องเธอเป็นลูกของเจ้านาย   พ่อของเด็กมันคือนายไม้คนขับรถของชั้นไม่ใช่เหรอ”   

“…………………………..” (ฮึย์  อีแก่รู้ทันหนักนะ )

“ไปซะก่อนที่ชั้นจะเรียก  รปภ แล้วลากเธอออกไป” ชี้ไปยังประตูที่มี รปภ ส่งยิ้มมาให้กิ่งแก้ว

“ก็ได้ค่ะ” รีบหยิบเงินแล้วมองคุณหญิงด้วยแววตาที่ไม่สามารถอ่านได้ว่าคิดอะไรอยู่


หลายอาทิตย์ต่อมา

คุณหญิงชดช้อย มองลูกชายคนรองกอดรูปและจดหมายของคิมไว้แล้วร่ำไห้อย่างทรมาน  อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นอาละวาดพังข้าวของ  อยู่ ๆ ก็ซึมเศร้า  นั่งกินเหล้าต่างน้ำไม่ยอมแตะข้าวซักมื้อ   จนคนเป็นแม่ร้องไห้ด้วยความสงสาร

“เป็นไงละคุณหญิง  สะใจคุณหรือยังที่ทำให้เจ้านายมันเป็นแบบนี้”  คุณพงษ์เดินมาด้านหลัง ที่คุณหญิงแอบดูลูกอยู่มุมห้อง

“ชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้  ปกติเจ้านายจะเชื่อฟังชั้นตลอด”

“คุณหญิง  ลูกนะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ค่อยรับคำสั่งจากเรา ผมว่าคุณยอมรับกับความจริงซะเถอะ  หนูคิมก็ไม่ใช่คนไม่ดีแถมยังรักลูกเราหมดหัวใจ” พลางกุมมือคุณหญิงพร้อมส่งสายตาหว้าวอนไปให้

“ไม่  มันจะมาหลอกลูกเรา ชั้นไม่ให้เจ้านายเป็นแบบพี่กิจหรอกนะ แล้วชั้นเป็นคนเดียวที่ต้องสืบทอดกิจการ  คุณพ่อบอกไว้ว่าห้ามหยุดอยู่ที่รุ่นของชั้น” สะบัดมือจากคุณพงษ์ออก แล้วมองด้วยสายตาที่เจ็บปวด

“ผมรู้ว่าพี่กิจฆ่าตัวตายเพราะคนรักที่เป็นผู้ชายหลอกเอาเงินไปจนล้มละลาย  แต่นี่มันเจ้านายนะคุณหญิง  แล้วหนูคิมก็ไม่ได้มาหลอกลวงอะไรเจ้านายมันเลย ส่วนเรื่องทายาทปล่อยวางมันไปซะบ้าง  เราอยู่กันแบบนี้ก็มีความสุขแล้ว  พอเถอะคุณหญิงผมขอร้อง”

“ไม่  เด็กนั้นมันต้องบังคับเจ้านายแน่ ๆ  ”  คุณหญิงตัวสั่นเทา  เอามือจับคุณพงษ์แน่น

“คุณหญิง!  ฟังผมให้ดี ๆ นะ ลูกเราต่างหากที่บังคับทุกอย่างแถมยังข่มเห่งหนูคิมเพื่อให้มาอยู่กับมัน   ดีนะที่ทางคุณอีวอท เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ไม่เอาเรื่องเรา   คุณเข้าใจไหม ”  คุณหญิงได้ยินสิ่งที่คุณพงษ์พูดก็ตกใจ เขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย เจ้านายเป็นคนบังคับเด็กคิมนั้นมาเหรอ

“ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลย  คุณพงษ์ ชั้นควรทำอย่างไงดี ”

“คุณหญิง  ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง  แล้วมองดูความรักของลูกอยู่ห่าง ๆ ถึงเขาจะไม่มีทายาทให้เรา แต่ถ้าทุกคนมีความสุข มันไม่ดีกว่าเหรอ  คุณว่าไหม”  ดึงคุณหญิงเข้ามากอดแน่น

“ฮือ ฮือ ชั้นขอโทษ ชั้นผิดไปแล้ว ชั้นจะไปตามหาหนูคิม”

“พวกผมด้วยครับคุณแม่”  ไนน์และต้นเดินเข้ามาหาทั้งสอง

“ฮือ แม่ขอโทษนะหนูต้นที่ทำไม่ดีมาตลอด”

“ไม่เป็นไรครับ  ผมต้องขอบคุณคุณแม่ซะอีกที่ให้ผมได้เจอไนน์แล้วรักคนอย่างผม”  พลางจับมือคุณหญิงและไนน์ไว้

“ขอบคุณมากนะ ” ดึงต้นเข้ามากอดด้วยความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป  ถ้าเขามองต้น  ดี ๆ  ก็รู้ว่ารักลูกชายมากขนาดไหน  เพราะทิฐิ และหน้าที่  มันทำให้เขาหน้ามืดตามัวไม่ยอมมองหรือเข้าใจใครเลย  สิ่งที่จะทำได้ตอนนี้คือหาหนูคิมให้เจอ  เขาไม่คิดว่าหนูคิมจะยกโทษกับสิ่งเลวร้ายที่เขาเป็นคนก่อขึ้น  อย่างน้อยก็อยากทำให้ลูกชายมีความสุข     

ในระหว่างนั้นทุกคนไม่ได้สังเกตถึงใครบางคนที่แอบฟังแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์


To Be Continued

อย่าเพิ่ง  :z6:  คนเขียนนะ  ช่วงนี้มีภารกิจปังคุงเยอะหน่อย  แต่ก็พอจะลงตอนต่อไปได้ ทุกคนอย่าเพิ่งหายกันไปนะ อยู่เป็นกำลังใจให้คิมจังกันก่อน คนเขียนไปละ :o12:

ปล คอมเม้นต์ให้กำลังใจคิมจังได้นะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 29 คิมจังกับการตามหา21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 21-01-2013 03:05:15

ใครมาแอบฟังกันแน่ แม่เจ้านายมีปมนี่เอง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 29 คิมจังกับการตามหา21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 21-01-2013 13:05:23

ใครแอบฟังเนี้ย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 29 คิมจังกับการตามหา21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 21-01-2013 14:41:46

ใครมันเเอบฟังกันเเน่นะ เจ้านายรึเปล่า หรือจะเป็นตัวปัญหาโผล่มาอีก คุณหญิงเเม่มีปมนี่เอง เห้ออ เข้าใจกันเเล้วก็ดี

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 21-01-2013 17:47:25

ตอนที่ 30  คิมจังที่รัก



ณ  บ้านเช่าหลังหนึ่ง

“พี่ไม้ ตอนนี้อีเด็กคิมนั้นมันยังอยู่ที่บ้านนั้นหรือเปล่าคะ”

(ไม่ต้องห่วงจ๊ะ  น้องกิ่งแก้ว  พี่ให้คนคอยจับตาดูมันอยู่)

“ดีมากค่ะ แล้วที่บ้านอีคุณนายนั้นลูกชายมันเป็นอย่างไงบ้าง”

(ตอนนี้ มันก็กินแต่เหล้า  โวยวายเรียกแต่เมียมันนั้นแหละ)

“ฮ่า ฮ่า  สะใจ  ตอนนี้พี่ก็ค่อยเป่าหูไอ้เจ้านายไว้ละกัน  มันจะได้อาละวาดอีคุณหญิงนั้นจะได้เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม”

(อืม น้องกิ่งแก้วจ๊ะ  พี่มีเรื่องจะบอก ตอนนี้คุณหญิงกำลังตามหาไอ้เด็กคิมนั้นอยู่ เราจะเอาอย่างไงดี)

“ดีเลย    งั้นพี่ทำตามที่ชั้นบอกละกัน............................”

(ได้จ๊ะน้องกิ่งแก้ว เดียวพี่ไม้จัดให้)  หึ  หึ  อีแก่    กูจะทำให้มึงรู้สึกเจ็บปวดเหมือนพ่อกู  เพราะมึงท่านถึงต้องฆ่าตัวตาย) กิ่งแก้วกำมือแน่นด้วยความเครียดแค้น


หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

“แอล  นี่สืบยังไม่ได้เรื่องอีกเหรอ”

“ครับ คุณหญิง  ทางคุณไนน์ลองติดต่อไปหาเพื่อน  ๆ กับคุณอีวอท ก็ไม่ได้รับการติดต่อจากคุณคิมเลย” 

//ก๊อก ก๊อก//

“เข้ามาได้  มีอะไรฮะนายไม้”

“คุณหญิงครับ  คือ ผมรู้ว่าคุณคิมอยู่ที่ไหน”  ทำท่าทางมั่นใจ แล้วมองไปยังแอล ประมาณว่าต้องการคุยแค่สองคน

“แอล  ออกไปก่อน ว่ามานายไม้  ถ้าเธอโกหกชั้น  ก็น่าจะรู้นะว่าเกิดอะไร”

“คือตอนที่ผมไปส่งคุณคิม ผมให้คนค่อยสะกดรอยตามไปด้วย  คือ ผม  ผมกลัวคุณคิมไม่ปลอดภัย แล้วคิดว่าคุณเจ้านายน่าจะออกตามหานะครับ”

“แล้วอยู่ที่ไหนละ”

“นี่ครับ  คุณคิมบอกว่ามีเรื่องจะคุยอยากให้คุณหญิงไปคนเดียวที่...............เวลา ...... ” นายไม้ส่งที่อยู่และรูปถ่ายของคิมที่กำลังขายผักและบ้านที่คิมอยู่

“ขอบใจเธอมากนะ  แต่ชั้นยังไม่เชื่อต้องไปดูด้วยตาตัวเองก่อน”  คนได้ยินแทบจะหลุดยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ไว้ไม่อยู่

หลังจากที่นายไม้เดินออกไปคุณหญิงก็รีบบอกที่อยู่กับแอลให้สืบหาก็พบว่าเป็นจริงตามที่นายไม้บอกจึงสั่ง นายไม้ขับรถพาไป แล้วก็ไม่ลืมให้แอลบอกไนน์ตามมาที่หลัง ส่วนตัวคุณหญิงจะไปก่อน   

“คุณไนน์ครับ  พวกเราหาคุณคิมเจอแล้ว ”   มองไปยังเจ้านายที่จ้องรูปคิมอยู่  โดยไม่รู้เลยว่าคนในบ้านกำลังตามหาคนรักมาให้เขาอยู่     

“จริงเหรอ  อยู่ที่ไหน”

“คุณคิมอยู่ที่ ........... แต่คุณหญิงบอกให้พวกคุณตามไปทีหลัง เพราะคุณคิมอยากคุยกับคุณหญิงแค่สองคน”

“อืม ขอบคุณ  เดียวกูบอกเจ้านายให้” เดินไปหาเจ้านายอย่างดีใจ

“ไอ้เจ้านาย  เราไปหาคิมกัน” เจ้านายได้ยิน มองพี่ชายนิ่ง

“คิมหนีผมไปแล้ว  ผมปกป้องคิมไม่ได้ คุณแม่จะให้แต่งาน ผมมีลูก  ฮือ ฮือ”  พลางกอดรูปคิมไว้แน่น

“ไอ้เจ้านาย  มึงอย่าทำอย่างนี้ซิวะสู้เพื่อคิมเข้าใจไหมไปตามคิมกลับมา ”  ดึงเจ้านาย จับอาบน้ำ แต่งตัวแล้วรีบขับออกไปตามที่อยู่ ที่ได้รับจากแอลมา
 
“ฮัลโหล  ไอ้บีนี่กูไนน์นะ ”

(ครับ มีอะไรมันดึกแล้วผมจะนอน)

“กูรู้แล้วว่าคิมอยู่ไหน  ทำให้ตาสว่างพอไหม”

(มากเลยครับ  ไอ้คิมอยู่ไหนละเฮีย)

“มันอยู่ที่............แล้วช่วยบอกพี่ชายของคิมด้วยนะ”

(ขอบคุณมากครับเดียวผมบอกทุกคนให้)

“เออ แค่นี้ละ/ ต้นไอ้เจ้านายมันเป็นอย่างไงบ้าง”  เหลือบมองเจ้านายที่หลับอยู่

“หลับอยู่ ผมให้กินยาแล้วสบายใจได้” 

“อืม  พ่อกับต้นหลับไปก่อนเถอะ เดียวให้ไอ้ข้าวหอมชวนผมคุยแก้ง่วงละกัน”  ข้าวหอมได้ยินก็ทำแก้มป๋อง เขาไม่น่านั่งข้างคนขับเลย  เฮียหัวเราะมุกตลกเขาซะที่ไหน


 
 อีกด้านหนึ่ง

สองวันก่อนผมได้รับจดหมายจากคนชื่อไม้ที่เป็นคนขับรถของแม่เจ้านายในเนื้อหาบอกว่าเจ้านายกินเหล้าแล้วเรียกชื่อผมตลอด  คุณหญิงเลยยอมให้เจ้านายมาหาผม  แต่ผมควรจะไปพบเจ้านายดีไหม  ไหน ๆ เราก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว  เฮ้อ แต่อีกใจก็อยากเจอ 

“หนูคิมเป็นอะไรไปลูก  เดียวยิ้ม เดียวส่ายหัวไปมา”

“เปล่าครับ คุณยายผมแค่สับสนนิดหน่อย  อยู่ ๆ  อดีตคนรักของผมจะมาหา ไม่รู้ผมจะไปเจอเขาดีไหม” พลางมองกระดาษที่ถือไว้

“ก็ไปเจอเขาซิลูก  อย่างน้อยก็เคยเป็นคนรักกัน ถ้าวันหนึ่งเกิดไม่ได้เจอกันมันจะทำให้เราเสียใจภายหลังเปล่า ๆ ” กุมมือคิมที่ฟังแล้วคิดตาม

“ขอบคุณนะครับ คุณยาย  ผมตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปเจอเขา” คิมอมยิ้มแล้วกอดคุณยายไว้แน่น  เขาดีใจจัง

วันรุ่งขึ้นผมไปตามวันเวลาที่นัดไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่จุดนั่งรอรถ  ที่ห่างจากถนนเล็กน้อย  แต่มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีวี่แววของเจ้านายเลย  สักครู่ผมก็ได้ยินเสียงรถค่อย ๆ จอด จึงมองไปยังคนที่กำลังเดินลงมา  ณ  จุดนี้ผมไม่แน่ว่าควรเดินหนีไปหรือเผชิญหน้ากับคุณหญิงดี  พอจะก้าวเท้าเดิน คุณหญิงก็มายืนตรงหน้าผมแล้ว

“หนูคิมอย่าเพิ่งไป  อยู่คุยกับแม่ก่อน ”
“…………………………..………...” คุณหญิงมาไม้ไหนละเนี่ยพูดกับผมดีมาก  แต่ไปจากที่นี่ดีกว่าเป็นการดีที่สุด

“หนูคิม  ฟังแม่ก่อนได้ไหม แม่ขอโทษที่ทำเรื่องไม่ดีไว้”

“…………………………..………...”

“กลับไปหาเจ้านายเถอะนะ” ส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคิม

“แล้วกิ่งแก้วกับลูกเจ้านายละครับ  ผมคงไม่หน้าหนาพอที่จะทนดูพวกเขาหรอกนะครับ” พลางมองดูกริยาของคนตรงหน้า

“ทุกอย่างแม่เป็นจัดฉากเพื่อไล่หนูคิมไป  แต่ตอนนี้แม่รู้แล้วว่าเจ้านายและคิมรักกันจริง  ถึงจะมีทายาทให้แม่ไม่ได้ ถ้าลูกชายแม่มีความสุข ก็ยอม  กลับไปกับแม่เถอะนะ”  คุณหญิงพูดทั้งน้ำตา  คิมพอได้ยินก็ใจเต้นแรง  เขาควรจะเชื่อดีไหม  แต่ถ้านั้นเป็นกลอุบายให้เขาต้องถูกข่มเหงอีกก็ไม่อยากเสี่ยงอีก  ขณะที่คิมกำลังมองหน้าคุณหญิงก็เห็นรถวิ่งเข้ามาทางพวกเขา  จึงรีบผลักคุณหญิงให้ห่างจากระยะของรถ

“คุณหญิงหลบไปครับ!!”

“เอี๊ยด  โครม!  กริ๊ดลูกคิม”  คุณหญิงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรีบวิ่งไปให้คิมที่เต็มไปด้วยเลือดแล้วที่สติไป  แต่ต้องตกใจยิ่งกว่า  ที่เห็นกิ่งแก้วเดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าสะใจ

“อีแก่  มึงนี่หนังเหนียวจริง ๆ ” กิ่งแก้ว เล็งปืนไปที่คุณหญิง

“กิ่งแก้ว  ชั้นไม่เคยทำอะไรให้เธอเอาปืนเก็บไปซะ”

“ไม่   กูจะค่อย ๆ  ยิงมึงทีละนัดจะได้ลิ้มรสของความเจ็บปวดและชดใช้สิ่งที่มึงทำกับพ่อกู”  คุณหญิงมองกิ่งแก้วด้วยความสงสัย

“พ่อเธอ   ชั้นไม่เคยรู้จักแต่ถ้ามีเรื่องบาดหมางกันจริงเราค่อยคุยกัน แต่ตอนนี้ช่วยคนเจ็บก่อนเถอะ”  พลางดึงคิมออกห่างจากรถ

“ไม่  มึงต้องคุยกับกูตอนนี้ “ปัง”” คุณหญิงจะขยับคิมแต่ก็ถูกกิ่งแก้วยิงขู่ไว้

“เธอว่ามาพ่อเธอคือใครแล้วทำอะไรให้ฮะ”

“อีแก่  มึงนี่ไม่สำนึกเลยนะ  พ่อกูชื่อธง เป็นพนักงานดีเด่นที่ทำงานให้กับบริษัทของมึง เพราะถูกใส่ร้ายแล้วไม่มีหลักฐานแน่ชัดให้ตัวเองพ้นจากข้อหา  มึงก็ไล่พ่อกูออก  แถมยังเอาคนมาลุ่มทำลายแล้วยังข่มขืนกู เอาทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งที่อยู่ของพวกกูไป    ทีนี้พอจะจำได้ไหม”  คุณหญิงมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาบ  ครั้งนั้น  เขารู้ว่าเกิดเหตุการณ์ยักยอกเงินในบริษัท แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะให้ทนายความตามเรื่องแทน  พอมีคำร้องขอจากพนักงานก็มีการสืบสวนใหม่จนพบว่าเป็นอีกคนที่ใส่ร้ายให้กับนายธง  แต่มาทราบอีกทีก็ได้ข่าวว่าฆ่าตัวตายเพราะขโมยขึ้นบ้าน  ส่วนลูกสาว อยู่ ๆ ก็พูดไม่ได้ ตามตัวฟอกช้ำไปหมด

“นายธง ชั้นจำได้แล้ว  แต่เราหาตัวคนร้ายเจอ  พอไปแจ้งข่าวพ่อเธอก็เสียชีวิตไปแล้ว”

“ก็มันสายไปแล้วไง  ถ้าไม่เพราะมึงท่านก็คงไม่เป็นแบบนั้น”  กิ่งแก้วสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ  เพราะมันคนเดียว

“เรื่องคนมาลุ่มทำร้าย  ชั้นไม่เคยรู้เรื่องเลยนะ” พลางเอามือกดแผลคิมไว้

“ไม่  มึงอย่าอยู่เลย” เล็งปืนไปยังคุณหญิงที่กอดคิมไว้แน่น   ขณะเดียวกันพวกเจ้านายก็มาถึงพอดี
 
“อย่าขยับ นี่ เจ้าหน้าที่ตำรวจว่างปืนลงซะ” (แอลสงสัยเลยสืบดูแล้วรู้ความจริงจึงเรียกตำรวจไปที่จุดนัดพบของทั้งสอง)

“อึย์  มาขวางกูทำไมฮะ  ไม่  กูจะให้มันทุกข์ทรมาน”  กิ่งแก้วกำลังจะง่างไกล แต่ก็เจอเจ้าหน้าที่ตำรวจยิงไปที่ไหล่ 1 นัด  กิ่งแก้วล้มลงกับพื้น  ทุกคนวิ่งเข้าชาร์จ   ส่วนไนน์และเจ้านายวิ่งไปยังคุณหญิง พลางมองคิมที่หมดสติอยู่


ณ โรงพยาบาล ................

ทุกคนรีบพาคิมไปยังห้องฉุกเฉิน แล้วรอหน้าประตู 

“แม่ขอโทษนะเจ้านาย  ลูกคิมเข้ามาช่วยแม่ไว้ไม่งั้นก็คง”

“ลูกคิมเหรอ ” เจ้านายมองคนตรงหน้าทั้งน้ำตา

“ใช่  คิมเป็นลูกสะใภ้แม่แล้ว”

“หึ หึ  คุณแม่ยอมรับพวกผมตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรละครับ   ฮือ  ฮือ  ฮึก คิมยังอยู่ในนั้นเป็นตายเท่ากัน   คงทำให้ผมดีใจไม่ได้หรอก” 
“ไอ้เจ้านาย  มึงอย่าว่าแม่นะ  ที่ท่านทำเพราะรักพวกเรามึงก็น่าจะรู้” ไนน์เตือนสติน้องชายที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“ผมรู้  แต่ท่านก็น่าจะเข้าใจพวกผมให้มากกว่านี้   ไม่งั้นคง”

“แกร๊ก ” ทีมแพทย์รีบเข็นคิมออกมา 

“คิม  คิม   ” เจ้านายเห็น ก็รีบวิ่งเข้าไปหาคิมที่นอนนิ่งเต็มไปด้วยเลือด  แต่ก็ถูกซีรั้งเอาไว้  พลางมองพี่ต้นที่วิ่งออกมา

“ต้น  คิมเป็นไงบ้าง” ไนน์มองต้นที่ก้มหน้าแล้วถอนหายใจ

“ตอนนี้  เราห้ามเลือดไว้แล้ว  แต่ต้องรีบผ่าตัดด่วน  เพราะเนื้องอกในสมองคิมมันโตเร็วกว่าที่คาดไว้   เป็นตายเท่ากัน  ผมต้องไปก่อนละ” ต้นไม่ทันจะเดินออกไปก็เจอเจ้านายคว้าแล้วเขย่าแขนมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าเศร้า

“พี่ต้นว่าอย่างไงนะ  คิมทำไม คิม”   

“ไอ้เจ้านาย  มึงปล่อยไอ้ต้นซะ”

“ฮือ  ไม่  พี่ต้นคิมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม ”

“มึงปล่อยไอ้ต้นไปก่อน  มันจะได้ไปช่วยรักษาคิมไง  มึงเข้าใจไหมมม” พลางดึงเจ้านายให้ออกห่างจากต้น ที่รีบวิ่งไปห้องผ่าตัด  ส่วนเจ้านายค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นร้องไห้โดยไม่สนใจคนรอบข้าง

“คิม    อย่าเป็นอะไรนะอยู่กับผมก่อน  ฮือ ฮือ  ฮึก ขอร้องละถ้าขาดคุณผมคงอยู่ไม่ได้   อย่าหายไปจากผมอีก  พระเจ้า  สิ่งศักดิ์ทั้งหลาย โปรดอย่าพาคิมไปจากผมเลย  ให้ทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง    แม่ครับผมจะทำอย่างไงดี  ฮือ  ฮือ ฮึก ฮึก พี่ไนน์  คิมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม  ตอบผมมาซิครับ  ฮือ ฮือ  ฮือ ฮือ” เจ้านายกอดพี่ชายทั้งน้ำตา  เขาจะทำอย่างไงดี 


[ In Heaven - http://www.youtube.com/watch?v=JxSmkMzLdpY   ]


To Be Continued. .

ทุกคนคอมเม้นต์ให้กำลังใจคิมจังได้นะ แล้วอย่าเพิ่ง  :z6: ซะก่อนคิมจังจะฟื้น  คนเขียนไปละ  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 21-01-2013 18:45:58

โอ้ยตอนนี้ทำไมเศร้าจัง อ่านไปร้องไห้ไปเรยอ่ะ คิมจัฃต้องไม่เปงอะรัยน๊าาาา!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 21-01-2013 18:53:51

อะนะ ที่แท้ไม้เป็นหนอนบ่อนไส้นี้เอง ทำไงละทีนี้ทั้งรถชน เนื้องอกอีก

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: capool ที่ 21-01-2013 19:27:53

อีคุณหญิงนี่ท่าจะปัญญาอ่อนอยู่ๆก็ยอมง่ายๆเพราะตั้งแต่อ่านมาไม่มีความรู้สึกของความเป็นแม่ที่หวังดีต่อลูกเลย เรื่องอื่นยังเห็นบ้าง แต่เรื่องนี้รู้สึกแต่อีคุณหญิงนี่เป็นตัวร้ายที่ไม่มีทางกลับใจได้ แล้วก็เข้าแนวเดิมนายเอกเสียสละช่วยชีวิตแล้วคนจิตใจต่ำทรามก็สบายไม่เป็นไรแทนที่จะได้รับผลกรรมที่ตัวเองชักนำมา ถ้าเราเป็นคิมเราไม่เอาผู้ชายไร้น้ำยาแบบเจ้านายหรอกทำห่าไรไม่ได้สักอย่างกระจอกไม่เคยช่วยอะไรได้เลย แต่สงสารกิ่งแก้วแฮะชีวิตน่าเศร้าจัง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 21-01-2013 19:40:28

ฮึก  o7 มาม่าเต็มโต๊ะเลย  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 21-01-2013 22:44:14

 :o12:  :sad4: ม่ายยยยนะ คิมมมมมม
ขอร้องงงง อย่าเป็นอะไรไนะ  :m15:  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 30 คิมจังที่รัก 21/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 21-01-2013 23:08:41

เห้ออออ ดราม่าเอ๋ย จงทำร้ายจิตใจของพวกเราต่อไป ขอให้หนูคิมอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ จะได้สมหวังกับเจ้านายสะที

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 23-01-2013 03:55:21

ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน



หลายวันต่อมา

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมาหาคิมที่นอนหลับอยู่บนเตียง  ผมกุมมือเรียกให้คิมกลับมาแต่ก็ไม่มีทีท่าตอบสนองอะไรกลับมาเลย 

“คิม ตื่นเถอะครับ  อย่าขี้เซ้าอย่างนี้ซิ ผมเป็นห่วงนะ คิมได้ยินผมไหม”

“ไอ้เจ้านาย  มึงหยุดเขย่าไอ้คิมได้ไหม เดียวมือมันก็ช้ำหมด”  ดินและบี ถือตะกร้าผลไม้เข้ามา

“แล้วเป็นอย่างไงบ้าง” บีเอามือจั๊กจี้ที่เท้าคิม แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเช่นกัน

“อืม  ก็เรื่อย ๆ  ตอนนี้พี่ต้นกำลังตรวจอยู่”

“ไง ทุกคนคิดถึงโจ๊กและเดอะแก๊งค์ไหม” ทุกคนเดินเข้ามาแล้วกอดเจ้านายแน่น

“ขอบใจพวกมึงนะ”

“แกร๊ก” ทุกคนมองไปยังคนที่เข้ามาใหม่  แล้วเดินตรงมาหาเจ้านาย

 “เจ้านาย  พี่ตรวจดูแล้วการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แต่อาจมีผลข้างเคียงที่คิมจะมีโอกาสเป็นเจ้าชายนินทรา”

“พี่ว่าอะไรนะ เจ้าชายนินทรา คิมมันยังหายใจอยู่เลย  ทุกคนก็เห็นใช่ไหม” มองไปหาทุกคนที่ทำหน้าเศร้าและเห็นใจเจ้านายกับคิม ที่เจอแต่เรื่องร้าย  ๆ

“ทุกคนอย่าเงียบซิ ไม่ ไม่ คิมต้องฟื้น ”

“เฮ้ย  ไอ้เจ้านายจะไปไหน”  ซีรีบวิ่งตามเจ้านายไป ส่วนทุกคนก็กอดคอกันร้องไห้ที่เพื่อนรักทั้งสองต้องเจ็บปวดอย่างนี้  แต่ก็ต้องมองคนที่มาใหม่ทั้งสาม

“พี่ต้น  และทุกคน นี่คุณปู่กับคุณตาของคิม วันนี้เราจะรับคิมไปโซล” มองไปยังทุกคนประมาณว่าต้องการคุยแค่ต้นคนเดียว ทุกคนจึงรีบเดินออกไปจากห้อง

“วันนี้เลยเหรอ ให้เจ้านายรู้ก่อนดีกว่าไหมครับ”  ต้นพยายามให้น้องชายได้อยู่คนรักให้มากที่สุด

“อย่าเลยครับ  เดียวคุณตากับคุณปู่ท่านจะโกรธเจ้านายมากกว่าเดิม ผมมาบอกแค่นี้ละครับ”  ต้นมองบุรุษพยาบาลและคนอื่น คอย ๆ ย้ายคิม ขึ้น ฮ. เพื่อไปยังสนามบินที่มีเครื่องบินส่วนตัวรออยู่


”ไอ้เจ้านาย  กูไม่รู้จะพูดปลอบใจอย่างไง  ต้องเข้มแข็งเข้าไว้  พอคิมตื่นขึ้นมาจะได้ดีใจที่มึงยังแข็งแรงอยู่ไง” เอามือตบไหลเจ้านายที่สะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ

“ขอบใจนะ  แต่สงสารคิมที่ต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้  เพราะกูคนเดียว มัวแต่อ่อนแอไม่เคยช่วยคิมได้เลยซักอย่าง” พลางก้มหน้าลง ปล่อยให้น้ำตาที่ไหลรินหยดลงกับพื้นไม่ขาดสาย

“คิมต้องตื่นขึ้นมาอยู่แล้ว เชื่อกูซิไปหาคิมกันเถอะ” เจ้านายพยักหน้าแล้วเดินไปยังห้องคนป่วย แต่ไรวี่แววร่างของคิมที่เคยนอนอยู่บนเตียง พอเจ้านายรู้ว่าไปโซลก็รีบตามไปที่บ้านตระกูลคิม  ตอนแรกคุณตาและคุณปู่โกรธไม่ยอมให้เขาเจอคิม แต่ก็ด้วยความพยายามเขาจึงได้เจอคิม เวลาผ่านไปเจ้านายไปมาบ้านตระกูลตลอดจนทุกคนในบ้านรู้จักเจ้านายเป็นอย่างดี


 
6 เดือนต่อมา

คิมตอนนี้คุณไปเที่ยวที่ไหนอยู่กลับมาเถอะนะ  วันนี้ผมไปทะเลที่เราเคยแต่งงานกันมาด้วยละ คิก คิก อยากมาละซิ   ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแต่แค่ไม่มีคุณมากับผมเท่านั้นเอง  อ่ะ ลืมบอกไปวันนี้ผมเจอหอยเชลล์ เปลือกเป็นสีส้มเหมือนกันแต่ใหญ่กว่าที่คิมเจอ     กลับมาเร็ว ๆ นะคิม   


3  เดือนต่อมา

วันนี้ผมไปบ้านเกิดคุณยายของคิมด้วยที่เราสัญญากันไว้   ที่นั้นน่าอยู่มากเลยมีผลไม้ที่คิมชอบเยอะแยะไปหมด  คิดถึงคุณจัง



3  เดือนต่อมา

ผมไปบ้านคุณยายทิพย์ที่คิมเคยมาอยู่ด้วย  ระหว่างที่มาอยู่ที่นี่คิดถึงผมใช่ไหม  ถึงเขียนไดอารี่หาผมขนาดนี่

(เจ้านายวันแรกที่เราเจอกันอาจจะไม่ค่อยดีซักเท่าไร  แต่ยิ่งอยู่กับคุณผมก็รักคุณเลยละก็ตั้งแต่เกิดมานอกจากคุณแม่ก็มีคุณที่ค่อยให้ความรักผม  คริ คริ  ไม่ต้องอมยิ้มเลยนะว่าตัวเองเป็นรักแรกของเขา  พอเราทะเลาะกันแล้วเจ้านายมาง้อที่โซล   รู้ไหมว่าผมตัดใจจากคุณไปแล้วด้วยซ้ำ  เจ้านายต้องขอบคุณไอ้ดิน กับไอ้รินและเพื่อน ๆเลยนะ ถ้าไม่มาง้อ พวกเราคงไม่ได้รักกันถึงวันนี้  รักนะเจ้านาย ) เจ้านายค่อย ๆ เดินไปใต้ต้นไม้จุดที่คิมถูกรถชน เจ้านายค่อย ๆ เดินไปยังหน้าผา หลับตา แล้วตะโกน


“คิม  ผมรักคุณ!   ฮือ  ฮือ  ทำไมทิ้งผมไว้คนเดียวละ ไหนบอกว่าจะอยู่กับผมจนแก่ไง  คนใจร้าย ฮือ  ฮือ  ฮือ   ”  จากนั้นเจ้านายก็ขับรถออกไป   แต่อยู่ ๆ  เปลือกหอยเชลล์สีส้มก็ตกลงบนเบาะข้างคนขับ เจ้านายเห็นเลยเอื้อมไปหยิบ พอหันมาอีกทีก็เจอแสงไฟส่องเข้าหน้า

“เอี๊ยด  โครม” เจ้านายเต็มไปด้วยเลือด   คนขับสิบล้อรีบวิ่งลงมาดึงให้ออกจากรถ  แล้วเขย่าเจ้านายที่ค่อย ๆหลับตาลงไป

“คิม  ผมจะไปหาคุณแล้วนะ  มารับผมด้วย ”





“เฮือก !  เจ้านาย  อย่าเป็นอะไรนะ เจ้านาย” คิมเอามือไขว้คว้าไปมา

“คิม  ได้ยินพี่ไหม  พี่อิมซานนะอย่าเพิ่งลืมตาเดียวไปเรียกหมอมาก่อน”  อิมซานวิ่งไปกดเรียกหมอและพยาบาลที่รีบวิ่งเข้ามา

“พี่อิมซาน  ฮือ ฮือ เจ้านายอยู่ไหน ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม ” คิมกอดพี่ชายแน่น แต่ก็ต้องถูกคุณหมอจับตรวจร่างกายก่อน

หลายวันต่อมา

พี่อิมซานเล่าให้ผมฟังว่าหลังจากวันนั้นที่โดนรถชน  ผมหมดสติไปก็เกือบปีครึ่ง   ตอนนี้เจ้านายสบายดี มาหาผมเกือบทุกวัน แต่ช่วงหลังหายเงียบไป  เฮ้อ ป่านี่เจ้านายคงมีแฟนแล้วมั้ง   แต่ก็ช่างเถอะผมต้องทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินหรือทำอะไรได้ปกติ   วันนี้เลยค่อย ๆ  เดินไปสูดอากาศ   

“ฮะ ฮ่า  เอิ้ก เอิ้ก”  เสียงเด็กที่ไหนกัน  ผมจึงเดินไปยังห้องที่ตกแต่งไปด้วยเตียง สามเตียงและของเล่นมากมาย

“ป้าจีอุนครับ  เด็กพวกนั้นเป็นลูกของใครครับ”

“ลูกของคุณหนูกับคุณเจ้านายไงค่ะ  น่ารักทุกคนเลย” คิมหันไปมองเด็กทั้งสามที่มองหน้าเขาเช่นกัน

“ที่ป้าจีอุนบอกถูกแล้วแหละ” พี่นัตสึเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้กับเด็กทั้งสาม

“ไม่เข้าใจช่วยอธิบายให้ผมฟังหน่อย”

พี่นัตสึ เล่าว่ารินพยายามติดต่อผมหลายครั้ง  จนพี่อิมซานนัดเจอกับริน  ก็พบว่ารินได้ให้กำเนิดลูกของผมกับเจ้านาย ที่เกิดเรื่องในคืนนั้น   หลังจากที่รินหนีไปก็พบว่าตัวเองตั้งครรภ์ แต่เป็นลูกแฝดสาม  เป็นแฝดที่เกิดจากมีไข่ 2 ใบ อสุจิ 2 ตัว *** คนโตเป็นผู้ชาย ชื่อ น้องกราฟ ส่วนคนรองเป็นผู้หญิงชื่อน้องแกรนและคนสุดท้องที่เกิดจากไข่ใบเดียวกับน้องกรีน ชื่อ น้องกลายเป็นผู้ชายครับ  ผมได้ยินเรื่องทั้งหมดก็ตกใจแต่ก็ดีใจเช่นกัน 

“แล้วรินละครับ ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“เสียชีวิตด้วยโรค...หลังจากพาพวกแฝดมาไว้ที่นี่” พี่นัตสึ  พาผมไปห้องที่มีรูปรินตั้งไว้   ตอนนี้ความรู้สึกมันหนักอึ้งจน กลั้นน้ำตาไม่อยู่  ทำไมผมไม่ตื่นให้เร็วกว่านี้  ขอโทษนะริน นอนหลับให้สบายนะ  ทุกอย่างเราอโหสิกรรมให้ ส่วนลูกพวกเราจะดูแลเป็นอย่างดีไม่ต้องกังวลนะ  จากนั้นผมก็ต้องไปพักผ่อน  พอตื่นขึ้นมาก็

“เป็นอย่างไงบ้าง ”  ตกใจเลยครับ  ดูคนตรงหน้าก็ทำให้สุดเซอร์ไฟร์เลย ซีมาได้อย่างไง

“ไม่ครับ แต่ซีมาคนเดียวเหรอแล้วคนอื่น ๆ ละ”

“ไม่ได้มาด้วย  อ่ะของฝาก” วางของฝากไว้ในตะกร้าข้างเตียงคนไข้  แล้วจ้องคนตรงหน้าที่ยิ้มมาให้

“.............ปวดฉี่หรือเปล่าเดียวพาไป”

“ไม่ครับ  ซี แล้วเจ้านายเป็นตอนนี้สบายดีไหม”  ตอนนี้เขาอยากรู้ที่สุดเลย 

“ก็เรื่อย ๆ  มันแค่เสียใจ แล้วหนีออกจากบ้านไปเที่ยวทั่วไทยแล้วเดือนที่แล้วเกิดอุบัติเหตุแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว” มองไปยังคิมที่น้ำตาเริ่มคลอ

“จริงเหรอ เจ้านายไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ”

“อืม”  ซี หยิบลูกแอปเปิ้ลมาปอกเป็นรูปกระต่ายแล้วยื่นให้คิม

“ขอบคุณครับ  แล้วทุกคนเป็นอย่างไงบ้าง”  ซีขมวดคิ้ว คิดไปมาว่าเพื่อน ๆ เขาแต่ละคนก็

“ทีละคนละกัน”

“ครับ”

“ไอ้โจ๊ก  แต่งงานกับพิณได้ลูกแฝดชายสี่ อะดูซะ”  ส่งรูปไปให้คนตรงหน้าดูแล้วอมยิ้ม (น่ารักจัง^^) แต่ไอ้พิณมันไปจีบกันตอนไหนละเนี่ย

“ตอนนั้น พิณกลับบ้านแล้วจะถูกจี้ แต่ไอ้โจ๊กช่วยไว้เลยเกิดปิ้งกัน” หันไปปลอกแอปเปิ้ลต่อ

“ครับ”

“ไอ้บีทเป็นแฟนกับไอ้เลย์”  ฮะ  เขามีซัมตริงกันตอนไหนละ ทำไมผมไม่เคยรู้  ซีมองคิมแล้วพูดต่อ

“ขนาดเป็นเพื่อนซี้กันยังงงเลย  แต่ชั่งมันเถอะ  ส่วนแจ้งก็แต่งงานแล้ว เห็นว่าแข่งกันแพ้ท้องกับพิณอยู่มั้ง” พลางหยิบชิ้นแอปเปิ้ลไปให้คิมที่รับมากินอย่างเอร็ดอร่อย

“ส่วนบีกับดินก็เปิดร้านอาหารด้วยกันตามที่วาดเอาไว้” คิก คิก ดีแล้วละ ความหวานไม่เปลี่ยนจริง ๆ เลยคู่นี้

“ส่วนไอ้ออร์ก้ามันกำลังอินเลิฟอยู่ เลยฝากไว้กับไอ้บี”

“แล้วซีละ”  คนตรงหน้านิ่ง สังเกตที่หูค่อย ๆ แดงขึ้น  ทำเอาคิมอมยิ้ม

“อย่างที่เห็น ห้ามล้อ”

“ครับ  พี่สะใภ้”

“บอกว่าห้ามล้อไง”


To Be Continued


*** อ้างอิง  http://banchongs.blogspot.com/2010/07/extrasensory-perception.html


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่า ใกล้จบแล้วซินะเรื่องนี้   o18   ขอบคุณคนคอมเม้นต์และคนที่เข้ามาอ่านนะ กอด ๆ คนเขียนไปละ :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 23-01-2013 10:56:58

เมื่อมีฟ้ามึดก็ย่อมมีฟ้าสว่าง......   แต่ฟ้าสว่างในวันนี้เลยมีความสุขมากเพราะได้แฝด 3 ด้วย

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 23-01-2013 15:30:06

เย้ๆๆ คิมฟื้นแระ แววเจ่านายอะอยู่ไหนเอย หายยังเนี่ยย!!

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 23-01-2013 17:34:30

เจ้านาย' แงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: akira334 ที่ 23-01-2013 18:19:25

คิมฟื้น เจ้านายตาย   :m4: โดนแฟนคลับเจ้าตาย  :beat: :beat: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 23-01-2013 21:06:11

เจ้านายไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหมนั่น แล้วเจ้านายทำไมไม่มาหาคิมนะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 26-01-2013 17:43:22

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: muiko ที่ 27-01-2013 17:47:35

เจ้านาบปลอดภัยดีใช่มั้ยอ่ะ  :sad4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 06-02-2013 23:34:58

 :call: :call:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 23-02-2013 22:11:25

หายไปเลยอ่าาา เดือนนึงแล้วนะ

ตกลงเจ้านายไม่ได้เป็นไร แล้วทำไม ไม่มาเยื่ยมคิมละ :confuse:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Nano PL ที่ 27-02-2013 09:29:50

 :m15: :m15: :m15: :m15: เจ้านาย กับ คิม สู้ๆนะ มันจะจบแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 31 ฟ้าหลังฝน 23/01/2013
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 01-05-2013 15:10:53

อยากอ่านต่อ 

หัวข้อ: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 32 การพบพานที่นำมาด้วยความสุข 11/6/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 11-06-2013 01:30:05

ตอนที่ 32 การพบพานที่นำมาด้วยความสุข

ผมค่อย ๆ  มองสิ่งของกับภาพเก่า ๆ ที่เราสองคนได้อยู่รวมกันภายในบ้านหลังนี้   คิมและผมเคยเอามือเปื้อนสีประทับฝามือไว้บนหลังคาบ้านของเจ้าออร์ก้า  แต่บัดนี้ไม่มีเจ้าของมือนั้นอีกแล้ว  มือสั่นเทาของผมประทับลงรอยมือของคิม  มันรู้สึกคิดถึงจับใจ      มองครัว ผ้ากันเปื้อนในยามเช้าและเย็น คิมจะทำอาหารแล้วให้เจ้าออร์ก้ามาปลุกผมเสมอ แต่ก็อดโทษตัวเองไม่ได้ที่ไม่เคยสนใจจนต้องให้คน ๆ หนึ่งรอกินข้าวจนถึงตี 4   เกือบทุกวัน ถ้ารู้ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกเลย   

“คิมตอนนี้คุณไปเที่ยวนานแล้วนะ เมื่อไรจะกลับมา  ถ้าผมไปมีคนอื่นจะทำอย่างไง” เจ้านายค่อย ๆ หยิบรูปถ่ายที่เขาทั้งสองได้ให้คำสัญญากับเปลือกหอยที่คิมรักเอามากอดไว้แน่น หยดน้ำตาที่ไหลรินออกมาด้วยความโหยหากับเสียงสะอื้นไห้ พลางคิดว่าทำไมต้องเป็นคิมต้องเจอแต่เรื่องร้าย ๆ ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะแบ่งส่วนที่เจ็บนั้นมาได้บ้างก็ยังดี

“ถ้าเจ้านายไปมีคนใหม่ผมก็คงว่าอะไรไม่ได้หรอก” คนได้ยินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง  พลางหันไปยังต้นเสียงก็เจอคิมยืนอยู่ตรงหน้าประตูทำแก้มป้องให้เขารีบลุกขึ้นยืนเดินไปหาคิมที่ยิ้มให้

“คิม  ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม  คุณช่วยบอกผมที”เจ้านายจับแขนจับไหล่ เขย่าตัวคนตรงหน้าที่ยิ้ม แล้วดึงให้มาใกล้ส่งลิ้นอุ่น ๆ จนคนเอ่ยถามหยุดนิ่ง นี่ไม่ใช่ความฝันคิมตื่นขึ้นมาจริง ๆ

“โอ๊ย ๆ  เจ้านายเบา ๆ  ผมเจ็บ” คิมเอามือแกะแต่ไม่เป็นผล จึงต้องปล่อยให้เจ้านายกอดพลางลูบหัวอย่างโหยหา

“คุณรู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน  หวังว่าซักวันคุณ...ฝืนขึ้นมา ....”เสียงที่หายไปน้ำตาที่ไหลรินออกมาทำให้คิมเริ่มน้ำตาคลอตาม

“ผมขอโทษนะ”

“ไม่คิม คนที่จะต้องขอโทษน่าจะเป็นผมมากกว่า  ขอโทษที่เคยทำร้ายคุณในทุก ๆ  เรื่อง   ขอโทษที่ปล่อยให้คุณได้รับอันตราย   ขอโทษที่ผมมันอ่อนแอจนต้องทำให้คุณเจ็บปวดแบบนี้” เจ้านายจับมือคิมแน่น พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผมคงยกโทษให้คุณไม่ได้หรอก................” ชำเลืองมองเจ้านายที่เริ่มหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด  แต่ก็ก้มหน้าเงียบแล้วสูดหายใจ

“เออ   กูร้าย  ทำร้ายจิตใจมึง  ชอบสั่ง โมโหง่าย  แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าใครบางคนได้เปลี่ยนชีวิตให้กูรักมึงจบป่ะ” เจ้านายทำหน้ากวน ๆ  ให้คิมที่ยิ้มกว้าง

“ครับ  และผมก็จะจำมันตลอด  ไม่ว่าจะเป็นรอยมือบนหลังคาบ้านเจ้าออร์ก้า   นาฬิกาที่ซื้อเป็นของขวัญให้ผม เจ้าหมูน้อยที่ค่อยอ้อนขอหนุนตักทุกคืน   คุณจะให้ผมยกโทษแล้วลืมเรื่องทั้งหมดเหรอ” เจ้านายค่อย ๆ ยิ้มอย่างดีใจ  ใช่ซินะ อย่างน้อยก็มีสิ่งดี ๆ ในนั้นเหลืออยู่ที่ทำไม่ดีกับคิมก็เป็นเครื่องเตือนใจคนอย่างเขานะดีแล้ว

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคิม”

“อืม ^^ กลับมาแล้วครับ”

เจ้านายค่อย ๆ  จูบริมฝีปากบางอย่างโหยหา ลิ้นอ่อนนุ่มกับโพรงปากที่หวานอย่างคิดถึง  มันเหมือนเวลาหยุดเวลาไว้มีเพียงสองเราเท่านั้น

“ฮะ ฮ่า  เอิ้ก เอิ้ก” เสียงเด็กน้อยทั้งสามหัวเราะ จนอิมซาน ซี  ดิน และบี ต้องออกจากมุมประตู พลางเกาหัวด้วยความเขินแทนทั้งสอง ส่วนเจ้านายก็มองเด็กทั้งสามอย่างสงสัย จะเป็นลูกไอ้โจ๊กก็ไม่ใช่ เพราะไม่ขาวอมพูแบบนี้ ฮะ หรือจะเป็น

“ไอ้ซีทำไมมึงท้องไม่บอกกู”

“ฮะ” =_=! ซีทำหน้าเซ็ง มึงเล่นมุกไม่ดูสถานการณ์เลยนะ

“อย่ามาทำงง  อย่า ๆ  คราวก่อนกูเห็นมึงแพ้ท้องอยู่  จากนั้นมึงก็ไปอยู่กับพี่อิมซานดูดิไม่งั้นคงไม่ขาวอมชมพูเหมือนพี่อิมซานแบบนี่หรอก”ซีทนไม่ไหวจึงส่งมือหนัก ๆ ไปที่หัวเพื่อนรัก กุมหัวด้วยความเจ็บปวด

“กูท้องได้ก็ดี  เฮ้ย  กูหมายถึงเด็กแฝดสามอ่ะลูกมึงไอ้เจ้านาย” เจ้านายเลิกคิ้ว มองทุกคนก็พยักหน้าประมาณ เออ ลูกมึงแหละ

“คิมจังเขาไม่เคยไข่ไว้กับใครเลยนะในระหว่างที่คบกันอ่ะ”

“ลูกผมกับเจ้านายและรินไง” คิมยิ้ม ส่งน้องกลายให้เจ้านาย แล้วจึงค่อย ๆ  เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังจนเจ้านายนิ่ง ไม่รู้ว่าจะดีใจที่ได้ลูกหรือสงสารรินที่จากไปเพียงลำพัง  (ริน ผมอโหสิกรรมให้คุณนะ เกิดชาติหน้าให้เจอคนที่รักและดูแลคุณ) พลางมองไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่



หลายปีต่อมา

[คิม]

หลัง จากผมตื่นขึ้นมาก็มีเรื่องราวมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยงดูลูก ๆ หรืออาจจะมองว่ามันง่ายไปไหมที่จะให้ยกโทษกับสิ่งที่คุณหญิงแม่ทำกับผม  แต่ว่าคนเรามีทั้งด้านดีและชั่ว หากกลับใจมาเป็นคนดีทุกคนก็พร้อมที่จะยกโทษ  เริ่ม ต้นใหม่     

ซึ่งผมก็เช่นกัน  ในตอนแรกทั้งผมและคุณหญิงแม่  ไม่มีใครเริ่มที่จะพูดคุยกันก่อน ผมก็อยู่บ้านเจ้านาย คุณหญิงแม่ก็อยู่บ้านใหญ่ แต่เพราะพี่ไนน์คอยไปเล่าเรื่องของแฝดสามกับเรื่องของผมให้ฟัง จนคุณหญิงแม่ทนไม่ไหวเลย ต้องมาหาที่บ้านเจ้านาย 

จากนั้นเป็นต้นมา  ผมและคุณหญิงแม่ก็เริ่มสนิทกันจนเดียวนี้มีงานสังสรรค์ ที่ไหนเป็นต้องให้ผมไปออกงานด้วยทุกครั้ง แถมยังตกใจที่บอกทุกคนว่าผมเป็นคนในครอบครัว(สะใภ้)และเป็นคนรักของลูกชาย  ในเวลานั้นผมดีใจที่ท่านย่อมรับในตัวผม   
แต่เวลานี้ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมหนักใจ ก็นะ  เหมือนตอนนี้บ้านผมเปิดเนอสเซอรี่เล็ก  ๆ เลยละ ก็ไอ้พิณ  มีลูกแฝดสี่  ไอ้แจ้ง ได้ลูกสาว 1 คน   พองอนแฟนก็มาฝากผม หรือก็มาเที่ยวหา  ส่วนผมก็มีน้องกราฟ แกรนและกลาย  พอมารวมกันก็มีเด็กเข้าไป 8 คนเข้าไปแล้ว ขนาดมีพี่เลี้ยงยังเหนื่อยเลยครับ 

 อ้อ ผมลืมบอกครับว่าตอนนี้ผมได้เพื่อนใหม่ด้วยละ ชื่อ แตงกวา และพี่แตงโม ทั้งสองเป็นผู้ชายแล้วเป็นแฟนของเพื่อนเจ้านาย ชื่อปริ้นและเชน  ที่ได้ฟังมาพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพวกเจ้านายตั้งแต่เด็กแต่เพราะเรียนคนละ ที่เลย ไม่ค่อยได้เจอกัน  พอเจ้านายไปเจอปริ้นในตอนที่เจรจาธุรกิจก็ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง   หลังจากนั้นมาพวกเราก็ไปมาหาสู่กัน  อย่างวันนี้

"ไอ้ปริ้น   เมียมึงโครตมหัศจรรย์เลยวะท้องได้" เจ้านายตบไหล่เพื่อนแล้วมองไปยังแตงกวาที่เลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็หันกลับไปคุยกับพวกคิมต่อ

“ฮะ ฮ่า ใช่  แถมยิงนัดเดียวได้แฝดสี่ด้วย” ปริ้นยิ้มอย่างกวนให้เพื่อน ๆ  ที่หัวเราะกับท่าทางไม่เคยเปลี่ยนของเขา



ในเวลาเดียวกันนั้น

“ไอ้คิม มึงอย่าไปยอม  ยิ่งเรายอมมันจะติดเป็นนิสัย” ดินทำหน้าขึงขัง พลางป้อนนมให้น้องกราฟ

“ใช่ แล้วครับ  คิม  ถ้าให้ครั้งนึง ครั้งสองและสามก็จะตาม แถมพอเสร็จ ไอ้ตัวเราเนี่ยแหละแทบจะขยับไม่ได้  ส่วนฝั่งโน้นนะเหรอ เดินตัวปลิวอารมณ์ดีไป” แตงโม  พูดมองไปยังเชน ที่กำลังจิมเบียร์อยู่ก็ต้องชะงักเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ดินกับเฮียละ ก็  คิมเขาหน้าแดงหมดแล้ว” แตงกวาชี้ไปยังคิมที่หน้าแดง   คิดว่าขอบคุณนะครับแตงกวา ถ้าไม่ช่วยมีหวังสองคนนี้ต้องเอากลยุทธ์แปลก ๆมาให้เขาแน่ แต่ก็ชำเลืองไปสบตากับซีที่เอียงหูฟัง  ไม่กล้าเข้ามานั่งด้วยทำเอาคิม ยิ้ม  เพราะตอนนี้หูของซีแดงเอามาก ๆ   

“เฮียโมครับ  จำวันที่ผมพาลูก ๆ  ไปกินน้ำปั่นที่ร้านได้ไหมครับ” แตงโม  พยักหน้าอย่างสงสัย

“จำได้  ทำไมเหรอ”

“ที่เราบอกว่าถ้าคุณมีลูกจะหมั้นกับลูกผมไงครับ” แตงโม เลิกคิ้วพลางคิด


ย้อนกลับไป

“ออม-ม่า เขาจะกินสตอเบอร์รี่” เด็กหญิงและเด็กชายที่หน้าคล้ายกันชี้ไปที่รูปเค้กและน้ำปั่น

“กลายไม่แมนเลย  ต้องสั่งช็อคโกแลตเหมือนกราฟซิ” เด็กชายที่ทำแก้มป่องชี้ไปยังเค้กช็อคโกแลต

“เรื่องของกราฟ  กลายกับแกรนชอบอันนี้” พร้อมทำหน้ายู่แล้วกอดอกอย่างอารมณ์เสีย ทำเอาทุกคนภายในร้านยิ้มกันอย่างเอ็นดู

“คุณครับ  ผมขอสั่งช็อคโกแลตมูลเค้กและน้ำปั่นสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตสอง แล้วเจ้านายกินอะไร”
“อืม กินเหมือนคิมละกัน”

“ครับ  งั้นผมเอาแยมโรลล์สตอเบอร์รี่สองแล้วน้ำเปล่าสามแก้วครับ”

“ได้ครับ” ผมส่งยิ้มให้พวกเขา   หลังที่เอาออเดอร์ตามสั่งไปเสริฟร์ก็มองพวกเขาดูมีความสุขกันดีจัง^^

“ลูกของพวกคุณน่ารักมาก กี่ขวบแล้วครับ”

“ พวกเขา อายุ 4 ขวบแล้วครับ ” คนที่หน้าตาน่ารักน่าจะเป็นออม-ม่า ที่พูดแล้วส่งยิ้มมาให้ผม

 “พวกเขาเป็นฝาแฝดกันเหรอครับ  ดีจัง  ถ้าผมมีลูกนะ จะขอจองตัวไว้เลย” ทั้งสองยิ้มมาให้แตงโม

กลับมาปัจจุบัน

“อะใช่ ๆ  จำได้ละ”

“จะเป็นอะไรไหม  ถ้าผมจะขอน้องซีหมั้นกับน้องกราฟของผม” แตงโม และทุกคนที่ได้ยิน  ส่วนเชนและเจ้านายเดินมาหาทั้งสอง

“แล้ว แต่คุณ” เชนยิ้มให้แตงโมที่หันไปหาปริ้นและแตงกวา  แล้วมองน้องซีที่เล่นกับน้องกราฟอย่างสนุกสนานพลางคิดว่าก็ไม่เสียหายอะไร เพราะเขาถูกชะตากับเด็ก ๆ  และคิมกับเจ้านาย ถ้าลูกๆ  ของพวกเขาหมั้น ก็ดีเหมือนกัน

“อืม ได้ครับ ผมให้หมั้น…………..แต่ถ้าพวกเขาโตแล้วมีคนรักเป็นคนอื่นผมจะไม่บังคับเขา” มองไปยังคิมและเจ้านาย ที่มองหน้ากัน แล้วพยักหน้าให้แตงโมและเชน

“พวกผมตกลง” ทุก ยิ้ม แล้วเริ่มฉลองยินดี ที่ทั้งสองครอบครัวจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน 

นี่ ละครับชีวิตที่ผ่านมาของผมกับเจ้านาย มีทั้งทุกข์และสุข  คุณรู้ไหมตัวผมไม่เคยคิดเลยว่าการมีใครซักคนที่อยู่เคียงข้างเราเสมอ  เพื่อนที่จริงใจค่อยห่วงใยในยามทุกข์หรือสุข  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พร้อมที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน  แล้วคุณละเจอคนที่ใช่หรือยัง   

ภายในบ้านเต็มไปด้วยเสียงแห่งความ สุขกับเสียงเด็กน้อยทายาทผู้แสนซน  คิมและเจ้านาย มองออกไปยังท้องฟ้ากับสายลมอ่อน ๆ พาความสุขสันต์มาให้พวกเขาตลอดกาล



END

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

และแล้วเรื่องของคิมจังและเจ้านายก็ได้ถึงตอนสุดท้ายแล้ว  คนเขียนต้องขอโืทษ  ที่เว้นช่วงหายนาน และขอบคุณ คุณ ELMI ELMA ,คุณmro,คุณuaeb,คุณartit,คุณyongsulewa,คุณnamtarn11,คุณBaGgYsOdA,คุณatblueann,คุณkrit24,คุณ ka[ze]na,คุณDoubleBass,คุณyeyong,คุณcapool,คุณอยากกินไข่พะโล้ โปะ,คุณanuruk97,คุณIöLIKE,คุณyowyow,คุณ ujen ,คุณ BaGgYsOdA ,คุณ netthip,คุณmaru,คุณryoushena ,คุณ everlastingly,คุณakira334,คุณdarkhook01,คุณ jagkree,คุณTeuyHom,คุณ biwtiz,คุณSaJung13,คุณ Yukio4869 ,คุณNoo_Patchy,คุณBBChin JungBB,คุณYukio4869,คุณcomkacom,คุณlud,คุณชัดเจนกาบ,คุณmuiko,คุณmuiko ,คุณNano PL และคุณbroke-back และคนที่เข้ามาอ่าน  ขอบคุณจริง ๆ  ที่คอมเม้นต์ำหรือให้กำลังใจ  ช่วยให้เกิดนิยายเรื่องนี้  อาจจะดูน้อยนิดแต่สำหรับคนเขียนแล้วทุกคอมเม้นต์และคนที่เข้ามาอ่านมันหล่อเลี้ยงให้ก้าวที่เขียนตอนต่อไปได้ และท้ายนี้ ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรง เฮง เฮง รวย ๆ จ้า  คนเขียนไปละ  :o12:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 32 การพบพานที่นำมาด้วยความสุข 11/6/2013
เริ่มหัวข้อโดย: Nano PL ที่ 11-06-2013 04:13:35

จิ้ม

มีความสุขสักที  :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 32 การพบพานที่นำมาด้วยความสุข 11/6/2013
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 11-06-2013 13:47:07

ThankS

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอนที่ 32 การพบพานที่นำมาด้วยความสุข 11/6/2013
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 12-06-2013 02:44:25

ลูกสามเลยทีเดียว

หัวข้อ: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 13-06-2013 02:28:11

เรียน  ผู้ดูแล

        รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยนะ

ขอบคุณจ้า
 :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: dr_tylenol ที่ 13-06-2013 13:43:21

สนุกครับบบบ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 14-06-2013 00:39:05

ซึ้งมาก  ขอบคุณน้า

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 14-06-2013 10:34:06

อ่านจบแล้วขอรับ

มีหลากรสจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นเศร้าเคล้าน้ำตา

หรือว่าจะสนุกปนฮา(จากเดอะแก้งค์)

แต่ก็รู้สึกขัดใจบ้างกับคำผิดที่ค่อนข้างจะสะดุดอารมณ์อยู่ไม่น้อย

แต่โดยรวมก็ดีขอรับ

แม้ตอนแรกๆจะอยากกระโดดขาคู่ใส่นายเจ้าก็ตาม

หลังจากปรับความเข้าใจกันได้ก็อยากจะลุกขึ้นฟ้อนเล็บกับยัยคุณหญิงแม่

แต่ท้ายที่สุดแล้วก็แฮปปี้ทุกคน

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: penda ที่ 14-06-2013 20:46:03

อ่านจบแล้ว เย้ เฮ้อ กว่าจะจบ เหนื่อยเหมือนกันนะคะ
เล่นเอาเสี่ยน้ำตาไปหลายรอบอยู่นะ อะไรจะลุ้นขนาดนี้
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องไม่คิดว่าจะเป็นแนวนี้
ออกแนวครอบครัวหน่อยๆ คิดว่าจะเป็นเรื่องกลุ่มเพื่อน
กับชีวิตในมหาวิยาลัยซะเป็นส่วยใหญ่ซะอีก

เรื่องสนุก เนื้อเรื่องน่าติดตาม เหมาะจะเป็นเรื่องยาวนะคะ
ที่จริงน่าจะเขียนให้ยาวกว่านี้อีกหน่อย เพราะบางช่วงรุ้สึกว่ารวบรัดเกินไป
เหมือนสร้างเรื่องขึ้น สร้างประเด็นปัญหาขึ้นมาแล้ว
แต่กลับทำให้มันผ่านไปง่ายเกินไป จนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อย่างเช่นตอนที่ เจ้านายถูกรถชน ทำให้อ่านแล้วรุ่สึกว่า"ที่จริงไม่มีตอนนี้ก็ได้นะ"
อาจเป็นเพราะได้อ่านรวดเดียวตอนเรื่องจบแล้ว เลยได้เห็นและรุ้สึกถึงมุมนี้
เพราะถ้าตามอ่านเรื่องพร้อมกับที่เอามาลง คงลุ้นไปกับเรื่องด้วยเหมือนกัน
แต่ก็ต้องคิดถึงมุมนี้ด้วย เพราะถ้าเกิดมีการรวมเล่มขึ้น หรือมีคนมาตามอ่านที่หลังอย่างนี้
ก็จะทำให้รุ้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆได้ (อย่างที่เรารุ้สึก)
แล้วก็ช่วงแรกๆ ที่มีปมปริศนาเยอะ แล้วตอนที่เจ้านายขืนใจคิม บวกกับคิมฝันถึงอดีตอีก
ช่วงนี้ค่อยข้างจะงง และสับสนเล็กน้อย อย่า่งฉากที่คิมฝัน หลังจากถูกเจ้านายขืนใจครั้งแรกที่ทะเล
แล้วบอกว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองผ่านกระจก แวบแรกที่อ่านทำให้เราเข้าใจว่าเป็นบุคคลคนที่สาม
เลยคิดว่ามีคนวางแผนทำอะไรอยุ่ แล้วก็อีกมุมคิดว่าคิมเป็นอะไรไปแล้ว คิดว่าเสียสติ
จนถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ประมาณว่าอยุ่ในห้องคนไขแล้วเจ้านายมองอยู่นอกประตูอย่างรุ้สึกผิด
แต่อันหลังนี่ก็ยอมรับว่าคิดไปไกลเกิน ฮ่าๆๆ คิดไปซะคนละทางเลย
จนอ่านผ่านมาแล้วหลายตอน ย้ำว่าหลายตอยมาก ถึงเพิ่งมาคิดได้ว่าน่าจะเป็นสายตาของเจ้ายานนั้นแหล่ะ
ที่บอกว่ามองผ่านกระจก คงเป็นกระจกเงา ในห้องนั้น เลยคิดว่าฉากนี้น่าจะบอกว่าเป็นสายตาของใคร
เพราะไม่ใช่ตัวละครลึกลับที่ยังไม่ปรากฎตัว ถ้าไม่อยากเอ่ยถึงชื่อตรงๆ ก็ใช้คำอื่นที่บ่งชี้
หรือใช้คำสรรพนามอื่น ที่บอกอ้อมๆก็ได้ เช่น คนที่อยุ่ข้างกาย หรือ อีกคนที่อยุ่ในห้อง
และควรบอกว่ามองผ่าน"กระจกเงา" ไม่ใช่ "กระจก" ซึ่งโดยทั่วไปน่าจะนึกถึงกระจกใสมากกว่า
แล้วก็มีอีกฉากที่เหมือนจะปูเรื่อง คือฉากที่เจ้าออร์ก้าเห่า คนบนต้นไม้ ที่คิมคิดว่าเป็นแมว
งงว่า ตกลงแล้วเป็นใคร คนของคุณหญิงหรือของพี่อิมซาน เพราะตอนนั้นยังไม่รุ้เรื่องพี่อิมซานด้วย
ซึ่งตอนหลังน่าจะมีบอกว่าตกลงเป็นคนของใคร แต่เราก็คิดว่าคงเป็นคนของคุณหญิงมากกว่า
อันที่จริงตรงนี้เป็นจุดเล็กๆน้อยๆที่บางคนไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอะไร มันก็จริง...
แต่ถ้าเราใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ได้ด้วย มันจะทำให้นิยายมีอัธรสมากขึ้น
เราสะดุดและให้ความสำคัญกับมันนะ แต่คนอื่นอาจมองข้ามและไม่คิดอย่างเราก็ได้

ความเห็นทั้งหมดเป็นความเห็นส่วนตัวของเรา โดยที่ไม่มีหลักการอะไรอ้างอิง
แต่ออกมาจากความรุ้สึกของคนอ่านคนหนึ่งเท่านั้น และไม่ได้ต้องการบั่นทอนกำลังใจผู้เขียนแต่อย่างใด
เพี่ยงแต่อยากออกความเห็นตามความรุ้สึก เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์หากมีการนำเรื่องนี้มาเขียนใหม่
หรือในการเขียนเรื่องอื่นๆต่อไป ยังคงชื่นชมและขอบคุณที่ผู้เขียนเขียนเรื่องสนุกๆมาให้ทุกคนได้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ
 :L2: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: benzdekba ที่ 16-06-2013 00:26:23

 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 18-06-2013 03:03:01

อ่านจบตีสามพอดีเบยยยย ง่วงแว้ววว ฝันดีฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
สนุกมากเลยนะฮ๊าฟฟฟ >///<

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ [รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยจ้า ^^ ]
เริ่มหัวข้อโดย: Thep503 ที่ 18-06-2013 18:09:10

สนุกมากๆครับ ขอบคุณๆๆ

หัวข้อ: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: Love_ewan ที่ 27-10-2013 07:14:26

คุณdr_tylenol : ขอบคุณ คุณdr_tylenol  เช่นกันจ้า ที่เข้ามาอ่านนิยายของ ewan
คุณaoihimeko : ขอบคุณ คุณaoihimeko  เช่นกันจ้า ที่เข้ามาอ่านนิยายของ ewan
คุณIce_Iris : เช่นกันจ้า และขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะด้วยนะ
คุณpenda :  ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะด้วยนะ   และบางช่วงเดินเรื่องเร็วไปจริง ๆ  เดียวว่างเราจรีไรท์ใหม ^^
คุณ benzdekba :  ขอบคุณ คุณ benzdekba  ที่เข้ามาอ่านนิยายของ ewan
คุณ kamikame :  ขอบคุณ คุณ kamikame   ที่เข้ามาอ่านนิยายของ ewan
คุณThep503  : ขอบคุณ คุณThep503   เช่นกันจ้า ที่เข้ามาอ่านนิยายของ ewan

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: BankkunG23 ที่ 29-10-2013 01:01:42

อ่านจบแล้วววว อิอิ ขอบคุณมากๆนะครับ

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 12-08-2015 21:43:06

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 13-08-2015 12:11:09

ชอบออร์ก้าที่สุดอ่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: GMT101 ที่ 25-06-2017 00:30:24

 :mew1:

หัวข้อ: Re: เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ ตอบคอมเม้นต์
เริ่มหัวข้อโดย: armsa2531 ที่ 27-01-2018 20:58:11

เดาว่าเศร้าเคล้าน้ำตาแน่ๆ