หัวข้อ: ลิขิตรักอสุรกาย : จบบริบูรณ์ + ตอนพิเศษ

[Syntyche]

สงสารเวทิตนะ แต่ก็ชอบอ่านอ่ะ 55555+
อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ ><!
อย่าลืมเติมความหวานแฝงลงไปในการกระทำทื่อๆของตาเฒ่าหัวงูด้วยน้า 

[DarkAki]

ว้าววววววว SM!!!!!!

ของโปรดดดดดด

แต่ว่างูน้อยจ๋าาาาาาาาาาา

อย่ารุนแรงเกินไปนะ ><

[ormn]

:impress3:ถึงจะสงสารเวทิตแต่ก็ชอบอะ



รอออออออออออออออออออออออออออออจ้า

[nomo9]

สงสารเวทิตอ่ะ เอามาสั้นไปป่าวค้า ยังอ่านไม่จุใจเลย ^^

[zitronen-tee]

  อุรุค S ได้ใจจริงๆ

[dolphins]

ง.งู ใจร้ายยยยย     สงสารพ่อกวางจริงๆ... รอ รอ รอ พรุ่งนี้ ???
 

[gngane]

นอนรออย่างหื่นๆ

[maru]

อุรคใจร้ายน่าดูเลยนะ เวทิตไม่สบายอยู่แล้วยังทำแบบนั้นอีก แบบนี้เวทิตก็คงไม่หายสักที หรือเป็นแผนของอุรคนะ ร่างกายไม่พร้อมจะไปไหนก็คงลำบาก แต่สงสารเวทิตมาก ๆ เลย อุรคทำแบบนี้แล้วใครจะอยากอยู่ด้วย เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ และเผด็จการมาก ๆ ไม่คิดบ้างหรือว่าเวทิตจะรู้สึกยังไง

[RinNam]

โดนไปขนาดนั้นก็น่าให้หนีอยู่น้า

จะรักกันยังไงเนี่ย ลุ้นๆๆ

 

[pare_140]

สงสารคุณพ่อ แต่ก็สะใจดี55555555555

[Syntyche]

สวัสดีตอนสายค่า

มารอพ่องูขาว กับกวางน้อยเวทิต~ 

[Xenon]

อาจจะมาทีละน้อย - น้อยมากก็จริง   แต่เน้นถี่แทนนะคะ  หวังว่าคงไม่เซ็งกันนะเอ่ย ^^"

-----------------------------

#3

   ค่ำคืนแห่งการถูกลงทัณฑ์ ยังคงดำเนินต่อเนื่องไปอีกหลายวัน จนกระทั่งอุรคพึงพอใจ เขาเหลือบมองร่างโปร่งที่สลบไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็ไม่ได้จับไข้ตัวร้อนอย่างวันแรก ๆ  พญางูเผือกพลิกกายตะแคงข้างจ้องมองใบหน้าของมโคหนุ่มที่ยามนี้มีใบหน้าเจ็บปวดทรมานราวกับกำลังตกอยู่ในฝันร้าย  อุรคชะงักแล้วจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปลูบไล้ศีรษะของอีกฝ่ายคล้ายจะปลอบโยน ใบหน้านั้นจึงค่อย ๆ ทุเลาอาการทรมานลง  ประมุขแห่งเผ่านากาถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงตัดสินใจกอดร่างนั้นไว้แนบอก พลางจุมพิตที่เส้นผมชื้นเหงื่อของร่างโปร่ง  ก่อนจะนอนหลับไปด้วยกันทั้งอย่างนั้น

   เช้าวันถัดมา เวทิตก็ต้องสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าตนนอนซบแผ่นอกกว้างของอุรคมาตลอด ทั้งที่ตามปกติแล้ว เขาจะต้องตื่นมาอย่างเดียวดาย และกลายเป็นของเล่นสนองความต้องการของอุรคในยามค่ำคืนมาตลอดแท้ ๆ

   “หือ...ตื่นแล้วหรือเด็กน้อย...”

   อุรคปรือตาตื่นขึ้นมาทักทาย เวทิตสะดุ้งเฮือก แล้วขยับหนีด้วยความลืมตัวอย่างเคยชิน จนคนทักชะงัก แล้วถอนหายใจเบา ๆ

   “เช้านี้ท่าทางจะอากาศดี เสียงนก เสียงแมลงร้องดังแว่วเข้ามาให้ได้ยินถึงในนี้...ถ้ายังไงเราออกไปเดินเล่นข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศกันดีไหม”

   อุรคเอ่ยชวน ทำให้เวทิตมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง แต่เมื่อเห็นสีหน้านั้นเปลี่ยนเป็นเอือมระอา และทำท่าเหมือนจะลุกจากไป เขาจึงรีบรั้งมือของพญางูเผือกเอาไว้ด้วยความลืมตัว

   “...รั้งข้าเอาไว้ทำไมกัน”

   อุรคแสร้งถาม ซึ่งเวทิตก็ชะงัก เขาค่อย ๆ ปล่อยมือ แล้วก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะบอกเสียงแผ่ว

   “ไม่มีอะไร...ผมขอโทษ”

   อุรคถอนหายใจแรงเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของเวทิต แล้วจึงตัดสินใจช้อนร่างเปลือยของอีกฝ่ายอุ้มตัวลอยจนมโคหนุ่มต้องหลุดอุทานด้วยความตกใจ  ส่วนตัวอุรคเองก็เดินเปลือยตรงไปที่ห้องข้าง ๆ ซึ่งถูกขุดและตกแต่งเป็นห้องอาบน้ำสุดหรู

   “อาบน้ำเสร็จแล้ว เราจะไปข้างนอกด้วยกัน”

   ประมุขแห่งเผ่านากาออกคำสั่ง ทำให้เวทิตเม้มปากน้อย ๆ อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ด้วยความที่เขาก็อยากจะออกไปสัมผัสอากาศภายนอกบ้าง จึงทำให้ชายหนุ่มพยักหน้ารับคู่ค่อย ๆ สร้างความพึงพอใจให้คนสั่งยิ่งนัก

   “มา...ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำเอง”

   พญางูเผือกบอกต่อมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หลังจากหย่อนร่างของตนและอีกฝ่ายลงไปในอ่างน้ำใหญ่ราวกับสระขนาดย่อม  ทำเอาเวทิตสะดุ้ง พลางรีบปฏิเสธยกใหญ่

   “มะ...ไม่ต้อง ...ผมอาบเองได้!”

   “หือ...แต่ข้าอยากอาบให้เจ้านี่”

   คนพูดมีเสียงห้วนและไม่ค่อยสบอารมณ์ขึ้นเล็กน้อยจนสัมผัสได้ ทำให้เวทิตชะงัก ก่อนจะลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

   “ก็ได้ครับ...”

   “หึ ๆ  เด็กดี”

   อุรคเอ่ยขึ้นอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงลูบไล้แผ่นอกของคนที่เขาจับนั่งซ้อนร่างกันอย่างหยอกเย้า เสียงครางหลุดออกจากปากเวทิตด้วยความลืมตัวต่อสัมผัสอันคุ้นเคย ก่อนที่เจ้าของเสียงจะพยายามเม้มปากแน่น เพื่อกลั้นเสียงของตัวเองเอาไว้ให้ได้

   “หึ ๆ คิดหรือว่าจะทนไหวน่ะ ...เด็กน้อย”

   อุรคแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วจึงลูบไล้ฝ่ามือไปทั่วจุดอ่อนไหวของร่างโปร่ง ที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้จักมัน

   “อา...ดะ...ได้โปรด...อึก!”

   เวทิตพยายามห้ามตัวเองไม่ให้หลุดปากคำน่าอายออกไป ทว่าร่างกายที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดีนั้นกลับตอบสนองต่อฝ่ามือของพญางูเผือก จนอุรคต้องยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

   “อยากให้ข้าทำอะไรให้เจ้าล่ะ...เวทิต”

   “ผม...ไม่...”

   เวทิตพยายามฝืนเต็มที่ แต่แล้วก็ต้องหลุดครางลั่นเมื่ออุรคใช้นิ้วของตนสามนิ้วเข้าไปสำรวจเบิกทางเข้าออก ทว่าการเล้าโลมของพญางูเผือกในครั้งนี้ กลับอ่อนโยนผิดเคย ทำให้ปฏิกิริยาต่อต้านของมโคหนุ่มที่เคยมี ค่อย ๆ ลดละลง และตอบสนองกลับไปอย่างลืมตัว

   “หึ ๆ อยากได้มากกว่านี้ไหมล่ะ...เวทิต”

   อุรคถอนนิ้วออก พร้อมกับใช้แก่นกายแข็งขึงของตนถูไถที่บริเวณสะโพกของอีกฝ่ายเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเวทิตให้เปิดเปิงไปมากกว่านี้

   “อ๊ะ...คุณอุรค...ผม...ผม...”

   “บอกมาสิ ว่าเจ้าต้องการข้า...แล้วข้าจะสนองเติมเต็มความต้องการของเจ้าเอง”

   อุรคบอกพร้อมกับใช้มือใหญ่ของตนจับแก่นกายแข็งขึงของมโคหนุ่มแล้วขยับมือรูดขึ้นลงปลุกเร้าให้อารมณ์ของร่างโปร่งพุ่งสูงขึ้นไปถึงขีดสุด

   “มะ....ไม่ไหวแล้ว...ผมต้องการคุณ... เข้ามาเถอะคุณอุรค...ได้โปรด”

   ร่างกายซึ่งถูกปลุกเร้าเต็มที่ไม่อาจอดรนทนไหว เจ้าของร่างถึงกับครางเรียกร้องให้พญางูเผือกร่วมรักกับตนอย่างลืมอาย ทำให้อุรคพึงพอใจต่อปฏิกิริยาของอีกฝ่ายยิ่งนัก

   “เด็กดี...ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้รางวัล ตามที่เจ้าต้องการนะ”

   อุรคเอ่ยพร้อมสอดใส่แก่นกายแข็งขึงเข้าไปภายในร่างของเวทิต จนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก ทว่าครั้งนี้อุรคไม่ได้รุนแรงอย่างที่เคยกระทำ กลับรอคอยให้เวทิตผ่อนคลายและตอบสนองต่อเขาอย่างเต็มใจแทน  และนั่นจึงทำให้การร่วมรักครั้งนี้จบลงด้วยความสุขสมของทั้งคู่เป็นครั้งแรก

   

   หลังการร่วมรักเสร็จสิ้นลงสักพัก เวทิตก็นอนหอบหายใจแผ่วเบา แผ่นหลังเอนพิงอกของอุรคต่างพนักพิง 

   “เหนื่อยมากไหม...หรือจะเปลี่ยนเป็นไปเที่ยวตอนเย็น ๆ แทน”

   เวทิตชะงัก แล้วนิ่งเงียบไป แม้ไม่พูดจาแต่ท่าทางที่แสดงออกถึงความผิดหวังของมโคหนุ่ม ก็ทำให้อุรคแย้มยิ้มอ่อนโยนอย่างเอ็นดู

   “ก็ได้ ...งั้นเดี๋ยวข้าช่วยเจ้าทำความสะอาดเสร็จแล้ว เราค่อยไปออกไปเที่ยวกัน”

   เวทิตสะดุ้ง เขาเตรียมจะปฏิเสธ ทว่าก็ไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายลงมือกระทำก่อนตามเคยโดยไม่คิดฟังความเห็นของเขา หากแต่ก็ยังดีที่อุรคไม่ได้คิดกลั่นแกล้งอันใดมโคหนุ่ม หลังจากล้างเนื้อล้างตัวเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ พวกเขาก็แต่งตัวแล้วออกไปเดินเที่ยวกันนอกถ้ำ ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของบรรดาสมาชิกเผ่านากา ที่เพิ่งเคยเห็นประมุขของเผ่า ดูแลเอาใจใส่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่นอนเป็นครั้งแรกเช่นนี้

   

   อุรคพาเวทิตมานั่งเล่นริมแอ่งน้ำตกขนาดใหญ่ใกล้เผ่า มโคหนุ่มดูมีสีหน้าสดใสขึ้นกว่าเดิม จนพญางูเผือกรู้สึกพึงพอใจ

   “อยากเล่นน้ำไหม”

   อุรคเอ่ยชวน ทว่าคนถูกชวนชะงัก แล้วรีบปฏิเสธ

   “อย่าดีกว่าครับ...เพิ่งอาบน้ำมาหยก ๆ”

   อุรคพิจารณาคนพูดสักครู่ ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ เมื่อพอจะคาดเดาได้ว่า ทำไมเวทิตถึงปฏิเสธเขาเช่นนั้น

   “กลัวข้าจับเจ้ากดอีกรอบหรือ”

   คนฟังสะดุ้งโหยงกับคำพูดที่แสนจะตรงไปตรงมานั่น ใบหน้ามีสีเรื่อเล็กน้อย จนคนมองต้องยกยิ้ม แล้วแสร้งเดินเข้าหาคนที่นั่งเล่นพิงต้นไม้ใหญ่อยู่แถวนั้น ทรุดกายลงชันเข่าและกักร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมกอด

   “ถ้าข้าต้องการ ต่อให้อยู่ในสถานการณ์ใด ข้าก็สามารถทำได้ทุกเมื่อนั่นล่ะ”

   เวทิตมีสีหน้าตื่นตระหนกด้วยความหวาดหวั่น ทว่าระหว่างที่เขากำลังหาทางหนีทีไล่  อุรคก็ถอนหายใจแรง ๆ ออกมาเสียก่อน

   “เอาเถอะ...ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้า ทำตัวดี ๆ ไม่คิดหนีอีก ข้าก็จะพยายามทำดีต่อเจ้าเช่นกัน”

   คำพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนทำให้คนฟังหัวใจกระตุกวูบ ทว่าก็ต้องรีบเบือนหน้าหลบไม่กล้าสบสายตาอันแฝงไปด้วยความปรารถนาในตัวเขาอย่างชัดเจนคู่นั้น

    ทางด้านอุรคเองก็จ้องมองอีกฝ่ายสักพัก แล้วจึงยันกายลุกขึ้น เดินไปยืนพิงต้นไม้อีกต้นแล้วมองเวทิตอยู่ห่าง ๆ ไม่วางตา จนเวลาล่วงผ่าน ดวงตะวันเริ่มสูงขึ้นจนเกือบจะตรงศีรษะ พญางูเผือกจึงเอ่ยปากชวนกลับเข้าไปในเผ่า ซึ่งเวทิตก็พยักหน้าตอบรับเงียบ ๆ

    จากนั้นอุรคจึงยื่นมือมาให้  มโคหนุ่มลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงยื่นมือของตนไปสัมผัสมืออีกฝ่าย  ก่อนที่พวกเขาจะเดินจูงมือกันไปเงียบ ๆ จนกระทั่งถึงเผ่า  โดยมีสายตาของชาวนากาคนอื่นลอบมองตามด้วยความสนใจเสียยิ่งกว่าครั้งแรกที่พวกเขาเดินออกไปจากถ้ำเสียอีก

   

   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทว่าก็เชื่องช้าในความรู้สึกของใครบางคน เวทิตเองนั้นอยู่กับอุรคมาได้เกือบปี  มโคหนุ่มเริ่มคุ้นเคยนิสัยเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ของพญางูเผือก และพอรับมือกับอีกฝ่ายได้บ้างแล้ว  ทว่าถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงอยากกลับสู่เผ่า ไปหามารดาและลูกชายที่รอคอยอยู่ดังเดิม 

   ทว่าในครั้งนี้ เวทิตตัดสินใจรอคอยและวางแผนอย่างใจเย็นกว่าครั้งที่ผ่านมา เขาพยายามค้นหาช่องโหว่ของการป้องกันภายในเผ่า เพื่อที่จะได้หลบหนีไปจากอุรคอีกครั้งหนึ่ง



   “พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงประจำปีของเผ่า...เจ้าอยากเข้าร่วมงานไหม”

   อุรคถามขึ้นระหว่างที่พวกเขากำลังทานมื้อเย็นร่วมกันในห้องพักของประมุขแห่งเผ่านากา ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นห้องนอนถาวรของมโคหนุ่มด้วยเช่นเดียวกัน

   “งานเลี้ยง...เอ่อ...เป็นงานเลี้ยงแบบไหนหรือครับ”

   เวทิตถามด้วยความลังเล ภาพในอดีตคืนที่เขาถูกอีกฝ่ายขืนใจหวนกลับมาทำร้ายความรู้สึก จนทำให้เนื้อตัวของเขาสั่นเทาอย่างลืมตัว

   “...ก็คล้าย ๆ งานเลี้ยงรื่นเริงทั่วไปแบบที่เคยจัด แต่ยิ่งใหญ่กว่ามาก แล้วก็มีพิธีการมากกว่า เพราะเป็นงานประจำปีที่จะจัดขึ้นปีละครั้งเท่านั้น หลังจากพิธีการเสร็จ ก็ฉลองหาความสุขกันตามประสาเผ่าเรานั่นล่ะ”

   อุรคบอกตามตรง ซึ่งคำพูดของเขาก็ทำให้คนฟังหน้าซีดเผือด มือจิกพรมที่ปูพื้นแน่น จนพญางูเผือกต้องถอนหายใจยาวออกมา

   “ถ้าไม่อยากไปก็พักผ่อนรออยู่ในห้อง...ไว้ข้าจัดการในส่วนพิธีการเสร็จ แล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อน”

   เวทิตชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง

   “จะดีหรือครับ...งานประจำปีของเผ่าไม่ใช่หรือ”

   “ก็เข้าร่วมในส่วนพิธีการแล้วไง  สำหรับเรื่องงานฉลอง ถึงไม่มีข้า พวกนั้นก็ฉลองกันเองได้”

   อุรคบอกอย่างไม่ใส่ใจ แล้วจึงจ้องมองเวทิตนิ่ง จนเวทิตสะดุ้งเล็กน้อย

   “ที่จริงข้าก็ไม่อยากห่างสายตาจากเจ้านานนักหรอก แต่ก็ไม่อยากให้เจ้าไปร่วมงานเลี้ยงเช่นเดียวกัน เพราะข้ากลัวคนในเผ่าคนไหนเกิดติดใจเจ้าเข้า....ตัวข้าน่ะไม่อยากสั่งลงโทษคนในเผ่า เพราะมันคิดมายุ่มย่ามของ ๆ ข้าหรอกนะ”

   ประมุขแห่งเผ่านากาไม่พูดเปล่า ซ้ำยังส่งสายตาร้อนแรงมาให้ จนเวทิตได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอายไม่กล้าสบตาด้วย เห็นดังนั้นคนพูดจึงแย้มยิ้มน้อย ๆ อย่างรู้สึกพึงพอใจในปฏิกิริยาโต้ตอบที่เวทิตมีให้เขายามนี้

   “ถ้าเช่นนั้นคืนพรุ่งนี้ ข้าจะให้คนยกของกินมาให้ในตอนเย็น ...แล้วสักเกือบเที่ยงคืน ข้าถึงจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้านะ”

   อุรคสรุปตัดบท ซึ่งเวทิตก็พยักหน้ารับรู้ แล้วก้มหน้าก้มตาจัดการมื้อเย็นของตนต่อ ทว่าหัวใจกลับเต้นแรงด้วยความยินดีปนตื่นเต้น เมื่อโอกาสเหมาะสมที่เขารอคอยมานาน กำลังจะมาเยือนเขาแล้วในวันพรุ่งนี้

   

    ... TBC ...

กวางน้อยเตรียมหนีอีกแล้ว ...และอะไรจะรออยู่ หากถูกจับได้  โปรดติดตามอ่านกันต่อไปจ้า...

 

[maru]

เวทิตจะทำยังไงนะนั่น เวทิตวางแผนให้ดี ๆ ก่อนนะ เพราะคิดว่าอุรคก็คงต้องเตรียมรับมือเต็มที่ ไม่ปล่อยให้เวทิตไปได้ง่าย ๆ แน่

[nomo9]

เวทิตจะหนีอีกแล้ว ส่วนลุงงูเฒ่าก็นะ อย่าทำโทษกันหนักเกินไปน้า ^^

[CheetahYG]

อึ๋ย ไม่อยากจะคิด ถ้าเวทิตหนีไปอีกรอบแล้วถ้าอุรคจับตัวได้อีกรอบ เวทิตคงไม่ได้ออกไปไหนเลยแถมช้ำทุกวันแน่ๆ   บรึ๋ย ไม่คิดต่อแล้วดีกว่าเสียว    อุรคอย่ารุนแรงมากนะ เค้าปวดกระดองใจ&สงสารเวทิต 

[silverspoon]

อยากให้หนีไปให้ได้จริงๆ หมั่นไส้ความเอาแต่ใจของพระเอกอ่ะ

[gngane]

คุณพ่อหนีเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


555555555555555555555555

จะได้โดนลงโทษ


ขอบทลงโโทษสะใจๆ สนองความหื่นของนักอ่านซักนิดนะค่ะ

เเวะมาส่องเรื่องนี้ทุกวันเลย

เเต่โควต้าในการเม้นมันไม่พอเลยได้เเต่ส่อง
มาต่อไวๆนะะจ้า

[DarkAki]

เริ่มหวานแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

55555 ตอนหน้านู๋กวางไม่ได้ออกจากห้องอีกเป็นเดือนแน่

โฮะ โฮะ โฮะ

[indy❣zaka]

เวทิต  จำเลยรักมากๆเลย  ช่างต่างอะไรกับคู่ลูกขนาดนี้ 555+ 
แต่ชอบนะคะ  เพราะคู่หลักก็หวานแหววจิ๊จ๊ะกันมาเยอะแล้ว  คู่คุณพ่อเลยมาเพิ่มรสจี๊ดจ๊าดเผ็ดจัดให้อีกหน่อย 
นิยายเรื่องนี้เลยยิ่งหลากรสหลากอารมณ์  อ่านแล้วไม่อยากให้จบเลยค่ะ 

[inspirer_bear]

พ่อเวสู้ๆๆๆนะ หนีให้ไกลๆเลยล่ะ

แต่ถ้าโดนจับได้ ฟ้าเหลืองแน่เลยอะ

[ormn]

:กอด1:สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าเวทิตน้อย

[Nus@nT@R@]

สงสารพ่อกวางน้อย ท่านอุรคโหด+หื่นได้อีก งานนี้ก็คงจะหนีไม่รอดเหมือนเคย

[nayne]

พอหายป่วยรีบมาอ่านเรื่องนี้ทันที
ในสุดก็ได้อ่านคู่คุณพ่อ
ยิ่งกว่าจำเลยรักซะอีก
คุณพ่อสู้ๆ คุณลุงงูนี่ก็นะ

[KhunToOk]

   ชอบตอนพิเศษมากเลยค่าาา

ชอบมาก มาต่อบ่อยๆนะคะ 

[Xenon]

มาต่อแล้วค่ะ  ฉากแบบนี้เขียนลื่นดีแท้ หุ ๆ 

#4

    ประมุขแห่งเผ่านากาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อกลับมาในห้องแล้วไม่เห็นร่างเวทิตอยู่ในนั้น ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ของเขาก็หลับไปเช่นเคย ทว่าดูเหมือนคราวนี้เวทิตจะวางแผนโดยการใช้กลิ่นอ่อน ๆ เพียงแค่ให้เป้าหมายบางรายหลับไปชั่วครู่ เพื่อให้หลบหนีได้มากกว่า ผิดกับคราวที่แล้วมโคหนุ่มปล่อยกลิ่นหอมรุนแรง ไปเกือบตลอดทางที่ตนผ่าน จึงทำให้จับสังเกตได้ง่ายกว่านั่นเอง 

   “ไปตามจับตัวเขากลับมาให้ได้ และห้ามทำให้เขาบาดเจ็บเด็ดขาด!”

   อุรคออกคำสั่งด้วยความโกรธ  เขากังวลเรื่องระยะเวลาที่เวทิตหนีไปยิ่งนัก เพราะถ้าหากเวทิตหนีจากเขาไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ก็ยิ่งเท่ากับว่าเขาจะตามหาอีกฝ่ายได้ยากขึ้นทุกที

   “เด็กน้อย...เจ้ากล้าหักหลังความไว้วางใจของข้าเชียวรึ! ข้าไม่ยอมหรอก ยังไงเจ้าก็เป็นของข้า  ข้าไม่มีวันยอมปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด!”

   อุรคคำรามลั่น แล้วพุ่งตรงออกจากถ้ำ  และพยายามแกะรอยของเวทิต อย่างเต็มความสามารถ  พลางเม้มปากแน่นเมื่อเห็นร่องรอยนั้นมุ่งไปยังทิศที่จะออกจากป่า เพื่อตรงไปยังเผ่ามโคของอีกฝ่ายนั่นเอง



   เวทิตที่หนีออกมาจากเผ่านากา เริ่มรู้สึกยินดีเมื่อสามารถแกะรอยกลับเข้าเขตสู่ป่าที่เขาเริ่มคุ้นเคยได้ 

   “อา...ใช่แล้ว ผ่านป่าแถบนี้ออกไป ก็จะถึงป่าใกล้เผ่ามโคของเราแล้ว”

   เวทิตในร่างกวางทองเร่งฝีเท้าพุ่งไปด้านหน้าด้วยความดีใจ ทว่าก็ต้องหยุดฝีเท้าฉับพลันด้วยความตกตะลึง เมื่อรู้สึกถึงแผ่นดินที่สะเทือนเคลื่อนไหว เข้าใกล้ที่เขาอยู่ยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

   “ไม่จริง...ตามมาทันได้ยังไงกัน!”

   เวทิตอุทาน แล้วตัดสินใจเร่งฝีเท้ามุ่งตรงไปยังเผ่าสุดกำลัง ทว่าก็ยังช้ากว่าพญางูเผือกยักษ์ที่เคลื่อนกายมาด้วยความรวดเร็ว โดนไม่สนว่าร่างใหญ่ยักษ์นั้นจะเลื้อยชนทำร้ายต้นไม้ใหญ่น้อยที่ขวางทางเกะกะหรือไม่ อุรคเลื้อยไล่มาอย่างบ้าคลั่ง แล้วอ้อมไปสกัดร่างของกวางทองทันในที่สุด

   “เวทิต! กลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้!”

   มโคหนุ่มสะดุ้งเฮือก แต่ก็ต้องข่มความกลัวพลางโต้ตอบออกไป

   “ไม่! คุณอุรค ขอร้องล่ะ ปล่อยให้ผมกลับเผ่าเถอะ! ผมเป็นประมุขของเผ่า มีเผ่าต้องดูแล มีลูกชายที่ต้องเลี้ยงดูสั่งสอน  คุณจะมากักขังผมเหมือนเป็นสมบัติของคุณแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ!”

   อุรคสบถเบา ๆ พร้อมกับเลื้อยเข้าใกล้ร่างของอีกฝ่าย แล้วคำรามใส่ด้วยน้ำเสียงห้วน

   “ไม่ได้! ข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น! เจ้าเป็นของข้าแล้ว ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าห่างกายข้าเด็ดขาด!”

   “คุณมันไร้เหตุผล! ผมเกลียดคุณที่สุด! ถอยไปนะ!”

   เวทิตเถียงกลับ ทว่าคำเกลียดที่หลุดออกจากปากของเขา ทำให้พญางูเผือกชะงัก ก่อนจะคำรามในลำคอด้วยความโมโหถึงขีดสุด

   “เกลียดเช่นนั้นหรือ...ดี ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าเกลียดข้ายิ่งขึ้นกว่านี้ดีไหม เจ้าจะได้มีข้าอยู่ในใจของเจ้าตลอดไปอย่างไรล่ะ!”

   จากนั้นประมุขแห่งเผ่านากา จึงลงมือรัดร่างของอีกฝ่ายเพื่อทรมานทันที เขารอคอยจนเวทิตทนไม่ไหว ต้องกลับคืนสู่ร่างมนุษย์ พญางูเผือกจึงคืนร่างเช่นกัน พลางเดินตรงไปยังร่างเปลือยเปล่าที่อ่อนแรงจากการถูกรัด เขามองหาเถาวัลย์แถวนั้น ตัดมันออกมาแล้วใช้มันมัดมือทั้งสองของเวทิต ก่อนจะพาดปลายเถาวัลย์ที่เหลือไปกับกิ่งไม้ใหญ่ละแวกนั้น  แล้วจัดแจงค่อย ๆ ดึงร่างโปร่งเปลือยนั่นขึ้นไปแขวนห้อยร่างต่อหน้าเขา โดยให้ฝ่าเท้าของอีกฝ่ายลอยเหนือผืนดินเล็กน้อย

   “ปะ...ปล่อยนะ...จะทำอะไรผมน่ะ”

   เวทิตเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น สถานการณ์ยามนี้น่าเป็นห่วงนัก เพราะดูเหมือนว่าอุรค จะโกรธจัดอย่างที่เขาไม่เคยได้เห็นด้วยซ้ำ

   “ข้าจะทำให้เจ้าจำคืนนี้ไปจนวันตายน่ะสิ! และถ้าเจ้าคิดหนีอีก ข้าก็จะให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติการทรมานที่มันหนักหนากว่านี้อีกเอง!”

   

   เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วป่าละแวกนั้น เวทิตเจ็บปวดทรมานไปกับการร่วมรักที่แสนจะรุนแรงและไร้ความอ่อนโยนแม้แต่น้อย เขาเคยคิดว่าอุรคที่ทำร้ายขืนใจเขาในค่ำคืนแห่งการหลบหนีครั้งแรกนั้นจะเลวร้ายที่สุดแล้ว ทว่าเวทิตกลับได้พบอุรคที่โหดร้ายเสียยิ่งกว่า ภายในค่ำคืนนี้นั่นเอง

    อุรคระบายความกราดเกรี้ยวโมโหลงบนร่างของมโคหนุ่ม จนกระทั่งคนของเขาบางกลุ่มตามมาพบ และแต่ละรายก็ถึงกับต้องเบือนหน้าหลบด้วยความสงสาร ในสิ่งที่ประมุขของเผ่าทำกับคนที่ถูกแขวนพันธนาการบนกิ่งไม้เบื้องหน้า

    “ท่านประมุข...หากมากกว่านี้ เขาอาจจะตายได้นะขอรับ”

   พนา ที่ปรึกษาคนสนิทของอุรคเริ่มทนไม่ไหว จึงเข้าไปขัดขวางการกระทำของอีกฝ่าย เพราะเขารู้ดีว่ายามนี้อุรคกำลังโกรธจนขาดสติ และถ้าสติกลับคืนมา พญางูเผือกจะต้องเสียใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเขามองออกดีว่า  อุรคนั้นหลงใหลในตัวของมฤคมาศผู้นี้เพียงใด

   เมื่อถูกเตือน อุรคจึงตวัดสายตามามองอีกฝ่ายอย่างโมโห ทว่าพอเห็นคนสนิทจ้องตอบเขานิ่งอย่างจริงจัง เขาจึงค่อย ๆ กลับคืนสติ และมองสภาพของคนถูกแขวนที่สลบไปแล้วอย่างเต็มตา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเลือดที่ไหลจากบาดแผลฉีกจากช่องทางที่ผ่านการร่วมรักของอีกฝ่ายแดงอาบไปกับขาทั้งสอง ทั่วร่างก็มีเลือดไหลซึมจากการขบกัดด้วยฟันอย่างรุนแรงไปทั่ว

   อุรคสบถกับตัวเอง แล้วจึงกระชากเถาวัลย์นั้นขาดออก ก่อนจะประคองอุ้มร่างของอีกฝ่ายไว้แนบอกด้วยมืออันสั่นเทา  ยามนี้เขากลัวเหลือเกินว่าเวทิตจะตายจากเขาไป ซึ่งเขาไม่มีวันยอมเด็ดขาด

   “พนา! ไปหาสมุนไพรห้ามเลือดแถวนี้มาด่วน ส่วนพวกเจ้ารีบกลับเผ่า ไปให้หมอเตรียมการรักษาเอาไว้ เข้าใจนะ!”

   ประมุขแห่งเผ่านากาออกคำสั่ง ซึ่งแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว อุรคมองร่างในอ้อมกอดด้วยสีหน้าเจ็บปวด พร้อมกับพึมพำแผ่วเบา

   “ทำไม....เวทิต...ทั้งที่ข้าต้องการเจ้าขนาดนี้ ...ทำไมต้องหนีข้าไป... ทำไมต้องเกลียดข้า... ทำไมต้องทำเรื่องให้ข้าโกรธจนขนาดอยากฆ่าเจ้าให้ตายคามือแบบนี้ด้วย”

   อุรคมองร่างอ่อนแรงที่หายใจแผ่วในอ้อมกอด ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบที่เส้นผมชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

   “อย่าตายนะเวทิต... ถ้าเจ้ารอดคราวนี้ แม้ข้าจะโกรธเจ้าเพียงใด แต่ข้าจะไม่ลงมือให้เจ้าต้องบาดเจ็บเช่นนี้อีกแล้ว...ข้าสัญญา”



   เวทิตไม่อาจได้ยินในสิ่งที่อุรคบอกกับเขาในป่า ทว่าเมื่อเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็ฟื้นขึ้นมาบนเตียงนุ่มภายในห้องนอนเดิม แต่ที่ข้อเท้าของเขานั้นถูกโซ่ตรวนยาวล่ามเอาไว้ มันยาวพอเคลื่อนไหวได้อิสระภายในห้องแห่งนี้ก็จริง แต่ก็ไม่ยาวพอที่จะทำให้เขาหนีออกไปข้างนอกได้อีก

   “ทำไม...ทำไมไม่ฆ่าผมให้ตายไปเสียเลย...จับผมมาขังที่นี่อีกทำไม!”

   เวทิตตวาดใส่คนที่เข้ามาในห้อง และจ้องมองเขาด้วยแววตาเย็นชา  อุรคชะงักชั่วครู่ ก่อนจะกลับกลายเป็นนิ่งเฉยตามเคย

   “ถ้าข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ตาย...และถ้าเจ้าหนีไปอีกเมื่อใด ข้าก็จะตามจับเจ้ากลับคืนมาอีก!”

   เวทิตสะดุ้งเฮือก จากนั้นอุรคก็หันหลังกลับเดินออกไปจากห้อง โดยมีเสียงตะโกนไล่หลังมาอย่างเจ็บปวด

   “ผมเกลียดคุณ! ได้ยินไหม ผมเกลียดคุณที่สุด!”

   เวทิตตะโกนไล่หลังจนอีกฝ่ายลับตาไป ก่อนจะหลุดสะอื้นออกมาอย่างไม่อาจควบคุมเอาไว้ได้  ในตอนที่เขาถูกอีกฝ่ายทรมานในป่า เขาคิดว่าเขาคงไม่รอดแน่  ถึงแม้เขาจะไม่ได้กลับไปหาวิรัลและมารดารวมถึงคนในเผ่าอีก แต่เขาก็คงได้เป็นอิสระจากอุรคสักที

   และทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ท้ายที่สุด เขาก็ต้องกลับมาเป็นสมบัติของพญางูเผือกอีกเช่นเคย

   

   อุรคไม่กลับมานอนที่ห้องเป็นเวลาเกือบเดือน ทว่าการคุ้มกันรอบ ๆ ห้องที่เวทิตอยู่นั้นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เวทิตนั่ง ๆ นอน ๆ ไร้ชีวิตจิตใจด้วยความท้อแท้ต่อชีวิต จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เขารู้สึกถึงความเงียบรอบด้าน โซ่ตรวนที่ข้อเท้าของเขาก็ถูกปลดออก มโคหนุ่มค่อย ๆ ย่องไปดูด้านนอกก็ไม่พบใคร เขาเม้มปากน้อย ๆ ก่อนตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกเพื่อหลบหนี แม้จะแปลกใจอยู่มากก็ตาม

   เวทิตตัดสินใจว่าจะยังคงไม่เปลี่ยนร่าง เพราะร่างมนุษย์นั้นหลบซ่อนได้ง่ายกว่าร่างกวาง ทว่าพอเขาเดินเข้าสู่เขตป่า แหใหญ่ก็ถูกเหวี่ยงลงมาคลุมร่างเขา พร้อมกับการปรากฏกายของประมุขเผ่านากาและพรรคพวก

   “ไหนดูสิว่า วันนี้จับเหยื่ออะไรได้... อ้อ ที่แท้ก็กวางทองแสนสวยของข้านี่เอง”

   อุรคยิ้มเย้ยหยัน ทำให้เวทิตชะงัก แล้วตวาดกลับไปอย่างหงุดหงิด

   “นี่มันหมายความว่ายังไง! คุณหลอกให้ผมหนีอย่างนั้นหรือ!”

   อุรคมองร่างโปร่งตรงหน้าเขา แล้วจึงเปรยตอบเสียงเรียบเฉย

   “ก็เห็นเจ้าชอบหนีจากข้า ...ข้าเลยจัดการให้เจ้าหนีได้สมใจ ...ไม่ต้องห่วงนะเวทิต หากเจ้าเริ่มเบื่อเมื่อไหร่ก็บอกข้าได้ ข้าจะให้เจ้าหนีได้ตลอด...และก็จะตามกลับมาทุกครั้งแบบนี้เอง หึๆ”

   เวทิตกัดริมฝีปากตัวเองแรง ๆ อย่างนึกอับอายที่เสียรู้ ถูกอีกฝ่ายใช้เป็นของเล่นเช่นนี้

   “คุณมันเลว! สักวันเถอะ! ผมจะหนีจากคุณให้ได้! แม้จะเป็นการหนีไปตลอดกาลก็ตาม!”

   คำพูดของเวทิตทำให้อุรคชะงัก แล้วจึงสั่งให้ลูกน้องของตนถอยไป เขาดึงแหที่คลุมร่างมโคหนุ่มออก พลางกระชากแขนร่างนั้น กึ่งจูงกึ่งเดินเข้าไปในถ้ำ ตรงไปยังห้องนอนของตน แล้วเหวี่ยงร่างโปร่งไปบนเตียงแรง ๆ  ยิ่งได้เห็นแววตาดื้อดึงของอีกฝ่าย ก็ยิ่งทวีความโกรธให้เขามากขึ้น  พญางูเผือกกำหมัดแน่น แล้วเงื้อขึ้น จนเวทิตต้องหลับตาด้วยความกลัว ทว่าเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเป้าหมายของหมัดนั้นคือหมอนที่อยู่ข้าง ๆ

   หมอนที่ถูกต่อยทะลุจนขนนกด้านในปลิวว่อนทำให้เวทิตประหลาดใจ ทางด้านอุรคกัดฟันกรอด แล้วจึงจับร่างของเวทิตตรึงไว้ใต้ร่างของตน ก่อนจะลงมือเล้าโลมร่างนั้นอย่างอ่อนโยนผิดเคย  ซึ่งก็ทำให้เวทิตเผลอลืมตัว ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสคุ้นเคยที่ห่างเหินไปเสียนานนั่น

   “เวทิต...เด็กน้อยของข้า...อยู่กับข้าเถอะ อย่าไปจากข้าเลยนะ...ได้โปรด”

   คำกระซิบอ้อนวอนหวานหูนั้น เวทิตไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินหรือคิดไปเอง เพราะตอนที่อุรคพูดออกมา ตอนนั้นเขากำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์หฤหรรษ์จนไม่คิดจะรับรู้อันใดอีกแล้ว และเมื่อเขาปลดปล่อยหยาดหยดแห่งความสุขในกายออกมา เขาก็ฟุบหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย ภายในอ้อมกอดของพญางูเผือก



   หลังจากนั้นผ่านไปอีกหลายเดือน อุรคก็เล่นเกมไล่จับกับเวทิตอยู่หลายครั้ง ทว่ากวางหนุ่มก็ไม่เคยหนีพ้น จากที่เคยมีความหวังเจ้าตัวก็ท้อถอย หมดอาลัยตายอยากลงตามลำดับ จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่ง ที่อุรคล้ำเส้นมโคหนุ่มมากเกินไป โดยการปล่อยให้เจ้าตัวหนีไปจนกระทั่งเห็นเผ่าอยู่ตรงหน้า เวทิตยินดีอย่างขีดสุด และความยินดีนั้นก็ถูกทำลายสิ้นจนแทบไม่เหลือความหวัง เหมือนอุรคดักรอเขาอยู่และจับตัวเขากลับไปอีกครั้ง

   “...วิรัล แม่ครับ ทุก ๆ คนในเผ่ามโค ...ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่อาจจะกลับไปได้อีกแล้ว”

   เวทิตพึมพำหลังจากถูกขังอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังอย่างเคย เขาเหลือบไปมองหาของมีคมแถวนั้น ก่อนจะเจอมีดปอกผลไม้วางอยู่ในถาด แม้มันจะไม่คมกริบ แต่ด้วยแรงกดของคนที่ใช้มัน ก็ทำให้สามารถเฉือนปาดลึกเข้าไปที่ลำคอจนเกิดบาดแผลได้

    เวทิตค่อย ๆ นอนหงายไปบนเตียง ปล่อยให้เลือดไหลรินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ จนกระทั่งกลิ่นคาวเลือดลอยไปด้านนอกห้องให้คนที่เฝ้าอยู่ได้กลิ่น และรีบเข้ามาดูเหตุการณ์ภายในห้อง ก่อนจะมีสีหน้าตกตะลึงเมื่อเห็นสภาพของเวทิตยามนั้น พวกเขาคนหนึ่งรีบไปตามหมอประจำเผ่า ส่วนอีกหนึ่งก็รีบไปแจ้งอุรค ส่วนคนที่เหลือก็ช่วยกันห้ามเลือดยกใหญ่ ทว่าเวทิตยามนี้กลับเหม่อลอยไม่สนใจว่าใครจะทำยังไง แม้ยามที่อุรคเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แล้วออกคำสั่งหมอให้ช่วยชีวิตของเขาให้ได้ก็ตาม

   

    มโคหนุ่มกลับมาฟื้นคืนสติอีกครั้งในตอนดึกของอีกสองสามวันถัดมา และพบว่าอุรคกำลังนั่งจ้องเขานิ่งอย่างไม่วางตาอยู่บนเตียง เวทิตเบือนหน้าหนีน้อย ๆ แล้วหลับตาลงด้วยความผิดหวัง ที่ครั้งนี้เขาก็ไม่อาจหนีรอดพ้นพญางูเผือกไปได้อีก ทว่าขณะที่กำลังคิดหาวิธีฆ่าตัวตายอีกรอบ เขาก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ทว่ากลับแฝงไปด้วยความจริงจังในน้ำเสียงนั้น

   “ถ้าเจ้าคิดฆ่าตัวตายหนีจากข้าอีกครั้ง ...ข้าจะสังหารพวกมโคให้สิ้นเผ่า ...ไม่ว่าลูกเด็กเล็กแดง ข้าก็จะไม่ละเว้น...เจ้าจะได้มีเพื่อนทั้งเผ่าไปเยือนปรโลกด้วยกัน อย่างที่เจ้าปรารถนายังไงล่ะ ...ดีไหมเวทิต”

   เวทิตสะดุ้งเฮือก เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น พร้อมกับหันมามองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

   “อย่านะ...คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้...พวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะ”

   “ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อพวกนั้นเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เจ้าถึงกับคิดสั้น เพื่อจะหนีข้าไปตลอดกาล ไม่ใช่หรือ...”

   อุรคแย้งกลับไปพร้อมกับจ้องตอบเวทิตด้วยแววตาจริงจัง ดังเช่นคำพูด ทำให้เวทิตนิ่งอึ้ง แล้วจึงค่อย ๆ หลุบตาหลบลงช้า ๆ ด้วยความสิ้นหวัง

   “ตกลง...ผมจะไม่คิดฆ่าตัวตายอีกแล้ว...ผมสัญญา ...ได้โปรด อย่าทำอะไรทุกคนในเผ่าของผมเลย...ผมขอร้อง”

   อุรคมองร่างบนเตียงด้วยแววตาเย็นชา แล้วจึงเปรยตอบเรียบ ๆ

   “ถ้าเจ้าสัญญาเช่นนั้น ข้าก็จะยอมเชื่อ และไม่ทำอะไรพวกมโคนั่น ...แต่อย่าลืมล่ะเวทิต  หากเจ้าผิดสัญญาและคิดฆ่าตัวตายอีก ต่อให้เจ้าจะตายหรือรอดตาย ข้าก็จะสังหารพวกมโคให้สิ้นซากทั้งเผ่าอยู่ดี!”

   เวทิตนิ่งอึ้ง ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าตอบทั้งน้ำตา อุรคเห็นดังนั้นจึงโน้มใบหน้าลงมาบรรจงจูบที่เปลือกตาของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน แล้วเอนกายนอนเคียงข้างมโคหนุ่ม โดยไม่คิดทำอะไรไปตลอดค่ำคืนนั้น

   

... TBC …

ลากยาวมาจนถึงปัจจุบันแล้วจ้ะ หลังจากนี้ก็จะตัดเป็นตอนหลังจากที่เวทิตทำใจอยู่กับตางูหื่น(โหด) นี่แล้ว .... 

ว่าแต่ อยากอ่านต่อหวาน ๆ กันไหมคะเนี่ย เพราะหลังจากนี้มันไม่จำเลยรักแล้วนะจ๊ะ  มันจะเป็นทยอยหาเรื่องดี ๆ ใส่ให้อีตาอุรค (จะมีเหรอ) เพื่อทำคะแนนหัวใจให้กับอีตางูหื่น เพราะงั้นอาจจะมีอาการหวานเลี่ยนน้ำตาลหก ไม่แพ้คู่คุณลูกก็ได้นะเอ้อ!

เราเตือนท่านแล้ว!  (ไว้จะกลับมาดูผลโหวตอีกครั้งว่าจะเหลือคนอ่านต่ออีกราย)

[toye]

อิลุงช่างโหดร้ายนัก

ปล. รอคุณพ่อหมาป่ากะหัวหน้าเผ่าคนใหม่ จะมีมาใหม่คะคู่นี้

[Xenon]

อิลุงช่างโหดร้ายนัก

ปล. รอคุณพ่อหมาป่ากะหัวหน้าเผ่าคนใหม่ จะมีมาใหม่คะคู่นี้

สำหรับคู่นั้น บางทีอาจจะมีในเล่มค่ะ แต่คงต้องดูโควต้าหน้ากระดาษก่อนน่ะค่ะ  จริง ๆ อยากให้อยู่ในเล่มเดียวจบ ทั้งตอนหลักและตอนพิเศษ แต่นี่ก็หนาไปทุกที เลยไม่แน่ใจว่าจะเขียนได้ทุกคู่อย่างที่คิดไว้ไหม แต่ถ้าปั่นทันก็อยากเขียน ถึงจะทำให้มันหนากว่าเดิมก็ตาม (ถ้าเกินสี่ร้อยห้าสิบหน้า อาจจะต้องจับแยกสองเล่มก็ได้ เพื่อป้องกันหนังสือแหก กับหนักเกิน)

[indy❣zaka]

อ่านต่ออออออออออออ
มีอะไร เป็นยังไง เค้าก็จะอ่านให้หมด 

[silverspoon]

ช้ำใจมาก ถึงบังคับกายได้ แต่ใจอ่ะนะ ใครจะโอนอ่อนตามคนที่บังคับตัวเอง 

ไม่ชอบเลย ขอตอนอุรุคทำตัวดีมีเหตุผลด่วนๆค่า 

[gngane]

ถึงจะหวานเราก็จะอ่านจ้าาา