ตอนที่10
ง่า มันจะพาผมไปไหนวะเนี่ย ไหนว่าชวนกลับบ้าน ผมก็นึกว่าบ้านผม แต่เป็นบ้านก็ใครไม่รู้ คล้ายๆบ้านตาเลย บ้านทรงญี่ปุ่นแต่ดูเก่าแก่กว่า
ป้ายชื่อของตระกูล ติดหราหน้าประตูบ้าน มันเขียนว่า นากามูระ
บ้านใครฟะ
ผมหันไปมองหน้ายูคิอย่าง งงๆ มันหันมามองเเวบนึงแล้วยิ้มให้ผมก่อนจะหันกลับไปเลี้ยวรถเข้าบ้าน
อ่า แล้วใครวิ่งมาอีกวะนั่น
ผู้ชายที่อายุรุ่นๆกับผมโค้งคำนับ ก่อนจะเปิดประตูรถให้ยูคิ อ้าว แล้วเราอ่ะ
เชอะ เปิดเองก็ได้วะ ผมเปิดประตูรถอย่างอารมณ์เสีย
"อ้าวรีบออกมาทำไมจะเปิดให้อยู่เชียว"ยูคิมันพูดแล้วทำหน้า งง กับผม
"ไมมึงไม่บอกตอนกูจะกลับเลยล่ะ" ผมกอดอด ทำหน้าบูดใส่มัน
"อ่า ขอโทษ นะ" มันเข้ามาโอบไหล่ผมแล้วเอาผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดมัน
"ปล่อยเลย กูไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้" อิอิ ที่จริงก็รู้สึกดีอะนะ แต่ผมอายคนที่กำลังยืนมองผมกับมันแบบเอ๋อๆ
"คุณยูคิครับ คุณทาเคชิสั่งไว้ว่าถ้าคุณกลับมา ให้เข้าไปพบครับ" ผู้ชายคนนั้นรายงานข่าว เอ้ย ไม่ใช่ บอกยูคิเหมือนจะร้อนรนนิดๆ
"อืมกำลังจะไปหาพอดีแหละ ปะคิโบ" มันยื่นมือมาหาผม แต่ผมเอาเเขนขึ้นมากอดอกแทน
"เดินเองได้ ไม่ต้องจูง" พูดน้ำเสียงเอาแต่ใจนิดนึง ยูคิมันยิ้มแล้วเดินนำผมเข้าบ้าน ผมเลยเดินตามมันไปโดยมีอีกคนเดินตาม
"เฮ้ย!! บอกให้วางตรงนั้นไง" เสียงของผู้ชายดูมีอายุที่ดูมีพลัง ที่ว่าถ้าใครได้ยินตอนเผลอๆ เป็นต้องสะดุ้งโหยงเเน่ๆ
แต่ผมไม่ใช่นะ บังเอิญผมไม่ใช่คนขวัญอ่อน แค่นี้จิ๊บๆ แต่ก็แอบจินตนาการหน้าตาที่เข้ากันกับเสียงนี่ไปด้วย
พอ ยูคิเลื่อนประตูญี่ปุ่นเพื่อเข้าไป ผมเลยชะโงกหน้าแอบดูแต่ไม่ได้เดินตาม เห็นเค้ากำลังยกโหลไรไม่รู้ดูเก่าแก่ มากเลย สงสัยพวกนิยมของเก่า
ตาแก่นั่นหันมาเมื่อยูคิมันเดินเข้าไป แล้วทำหน้าบึ้งตึงใส่ทันที
"หายหัวไป ซะนานนึกว่าตายเเล้วซะอีก" โอ้ว นี่น่ะหรือคำทักทายของพวกเขา ทักด้วยความรักมากมาย ยูคิโค้งแล้วก็เริ่มพูดตอบโต้ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
"ถ้าผมตาย จะมายืนอยู่ตรงหน้าปู่ได้ไง" ที่แท้ก็ปู่น่ะเอง แต่ยูคิมันตอบคำถามปู่มันได้สุดยอดเหมือนกันแฮะ
"หึ แกมาก็ดี อยู่นานๆล่ะ ฉันจะได้คุยเรื่องหนูมิซากิกับแก" ใครวะ มิซากิ สงสัยจะเป็นเด็กไอ้ยูคิแน่ๆเลย ชิ๊ เริ่มสงสัย
หูของผมเริ่มเข้าหาประตูเพื่อฟังคนข้างในพูด
"ผมว่าผมเคลียเรื่องนี้กับปู่เเล้วนะ" น้ำเสียงของยูคิดูท่าไม่พอใจเหมือนกัน
"แกจะยอมหรือไม่ยอม แกก็ต้องเเต่งไม่งั้นก็ออกจากตระกูลฉันไปเลย" น้ำเสียงโหดมาก พวกลูกน้องที่ดูท่าว่าจัดของเสร็จเเล้ว
รีบออกมากันเป็นโขยง เลยเหลือเเค่ ปู่กับยูคิเพียงสองคน
"อย่าท้านะ" ยูคิมันทำเสียงแข็งใส่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีความเกรงกลัวเลย
"ฉันไม่ได้ท้า หรือแกจะเอาจริง งั้นก็เชิญไสหัวไปได้เลย" เหวอเขาทะเลาะกันเรื่องไรงะฟังไม่เข้าใจ
แล้วจู่ๆ ไอ้ยูคิมันก็เดินออกมา แล้วไม่ลืมที่จะจูงผมไปด้วย
"อ๊ะ " เซตามเเรงดึงจนผมเกือบหัวทิ่ม
"ขอโทษ เป็นอะไรไหม"มันรีบมาจับผมถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"จะรีบไปไหนนักหนา ขากูยิ่งสั้นๆอยู่" นี่ผมว่ามันหรือว่าตัวเองวะเนี่ย วุ้ย
"ขอโทษ แค่ไม่อยากให้คิโบ ต้องมารับฟังอะไรแย่ๆ พี่ไม่น่าพาคิโบมาเลย"
เออเอาเข้าไปทำหน้า หงอยอีกละ แล้วอะไรวะที่ว่าแย่ๆ เมื่อกี้ที่เค้าคุยกัน ฟังไม่ค่อยถนัดด้วยได้ยินแต่ว่าแต่งๆ
เขาจะเเต่งสวนกันหรอวะ นี่ก็สวยดีอยู่แล้วนี่
"เออ งั้นก็กลับดิ่" ผมว่าเออออเพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานเหมือนกัน แต่กำลังจะก้าวขาเดินลูกน้องมันก็เรียกซะก่อน
"คุณยูคิครับ คุณทาเคชิ อาการกำเริบครับ"ผู้ชายคนเดิม ที่ผมเจอตอนลงจากรถ วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ แล้วบอกยูคิหน้าตื่นๆ
แต่ดูยูคิมันไม่ค่อยตกใจเท่าไร
"ยูคิ เอาไงอ่ะ"ผมถามมันเมื่อมันเงียบ
"กลับ"มันว่าแล้วจูงผมกลับ
"เฮ้ย แล้วคนแก่อ่ะ เอ้ยไม่ใช่ ปู่อ่ะ" มันหันมามองผมแวบนึงเเล้วหันกลับ
"ก็แกล้งทำอีกตามเคย" อ่าวนึกว่าทำจริง
"ไม่ใช่นะครับคุณยูคิ คราวนี้คุณทาเคชิ เป็นจริงๆ" ไอ้ลูกน้องนี่ก็ทำท่าร้อนรนเข้าไปอีก นี่ไอ้ยูคิมันจะปล่อยให้ปู่มันตายจริงๆหรอวะ
ยูคิมันถอนหายใจ แล้วรีบเดินกลับไปหาปู่มันปล่อยให้ผมยืนอยู่คนเดียวเอ้า นึกว่าจะลากผมไปด้วย
พอกลับเข้าไป ทุกคนดูแตกตื่นมาก
แล้วทำไมไม่หามไปหาหมอวะ
"ตาม วากาสะมาหรือยัง"ยูคิถามลูกน้องที่ดูอาการอยู่ เเล้วผลักให้ออกไปเเละมันก็เข้าไปดูเอง
"อีก5นาทีกำลังจะถึงครับ" ลูกน้องมันรายงาน
"สั่งทุกคนออกไป"มันไล่แล้วทุกคนก็ทยอยกันออกมา ผมเลยออกมาด้วยไม่อยากเป็นตัวเกะกะ
ซักพักก็มีคนใส่เสื้อสีขาวเหมือนหมอวิ่งเข้าไป พร้อมพยาบาลอีกคน ดูเครื่องแบบก็รู้ละว่าเป็นพยาบาลเเถมสวยด้วย
พวกเขาเข้าไปนานมาก แถมไม่ออกมาซักที ผมเลยว่างๆ เดินดูรอบๆบ้าน ไปเจอโทรศัพท์บ้านแอบใช้ซะเลย
ผมควักเบอร์โทรศัพท์ของพ่อที่เคยให้ไว้แล้วกดโทรหา
อ่าว ไม่มีคัยรับอ่ะ ผมเลยฝากข้อความแทน
"พ่อ นี่คิโบ นะ คิโบกลับบ้านเเล้วไม่ต้องเป็นห่วง ว่างๆจะไปเยี่ยม" ยังไม่อยากกลับเลย หนียูคิกลับไปหาพ่อดีมะเนี่ย
....................
*
เสียงผีเท้า เเต่ละคนวิ่งกันให้วุ่น
เมื่อต้องเตรียมอุปกรณ์เพื่อให้สะดวกในการรักษา ยูคิมองทาเคชิ คิ้มขวมดมุ่นจนเกือบเหมือนผูกโบว์
"ส่งโรงพยาบาลไหมวากาสะ" ยูคิพูดเสียงเรียบ มองวากาสะที่กำลังลูบๆคลำจับๆ วัด แล้วฟังเสียงหัว ใจ
วากาสะ ถอนหายใจแล้วลาก ยูคิ ออกจากห้อง ปล่อยให้คนแก่ ที่แกล้งหลับ คอยเหลือบมองเป็นระยะๆ
"ยูคิ ปู่แกไม่ได้เป็นไรว่ะ" วากาสะยิ้มแหยๆ เอาอีกเเล้ว ยูคิถึงกับทำหน้าเซงขึ้นมาทันที
"งั้นฉันกลับล่ะขอบใจมากเพื่อน" ในเมื่อไม่เป็นอะไร ก็หมดห่วง เสียเวลาจริงๆ แถมเหนื่อยด้วย ต้องมาคอยปรนิบัติคนแก่เอาเเต่ได้เเบบนี้
"ยูคิ ผมว่าคุณไปคุยกับคุณปู่ให้รู้เรื่องก่อนดีไหม ถ้าไม่เคลีย มันก็เป็นอยู่แบบนี้" ยูคิชะงักฝีเท้า แล้วหันไปมองวากาสะ แล้วถอนหายใจ
"ฉันคุยหลายรอบเเล้วว่ะ แต่เค้าไม่สนใจฉัน หวังแต่จะได้ลูกสาวตระกูลนั้นให้ได้ ทำไมเขาไม่เอามาแต่งเองเลยล่ะวะ"
ยูคิพูดอย่างหัวเสียเข้าไปอีก
"ได้ข่าวว่านาย คบกับใครอยู่ล่ะ ทำไมไม่เอามายืนยันกับปู่นายว่า นายมีคนรักเเล้ว เขาจะได้เลิกตื้อ"
ยูคิเบิกตาโพลง เฮ้ย แล้วคิโบไปไหนฟระ
"ตายห่า ล่ะ งอลหายไปไหนอีกละวะเนี่ย" ยูคิร้อนรนขึ้นมาทันที
"ไอ้ โทโมยะ โทโมยะ โว้ย" ยูคิเรียกพ่อบ้าน เสียงลั่น
"ครับๆ "โทโมยะที่ กำลังถืออ่างน้ำมาเช็ดตัวทาเคชิ ถึงกับต้องรีบสาวเท้าเพื่อเดินเข้ามาหา
"เห็นคนที่ มากับฉันหรือเปล่า" โทโมยะ ทำหน้าคิดครู่หนึ่ง
"อ้อกำ ลังนั่งเล่นกับมิกุ ที่สวนน่ะครับ" โทโมยะพูดถึงเด็กตัวเล็กหลานของ ยูคิเองล่ะ
"ไปตามมาซิ"
"ครับๆ" โทโมยะรีบเองของไปวางไว้ข้างใน แล้วรีบออกไปตามทันที
"เด็กนายมาด้วยหรอ" วากาสะถามแบบตกใจ นานๆทียูคิจะพาคนรักมาบ้าน ไม่สิไม่เคยมีใครได้มาเหยียบที่นี่เลยต่างหาก นี่นับว่าเป็นรายเเรกที่ได้มาที่นี่
เด็กของยูคิต้องไม่ธรรมดาเเน่ๆ ถึงขนาดทำให้ยูคิพามาเปิดตัวที่บ้านได้เเบบนี้
"อืม วากาสะฉัน คิดได้ละ ฉันจะพาคิโบไปให้ปู่ดู"
....................
ง่า ไอ้ยูคิมันจะทำอะไรของมัน วะ แล้วปู่ของมันนี่อีก จะถลึงตามองผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อของเค้าทำไม
แล้วหมอ ที่นั่งอยู่ข้างๆนี่อีก นั่งยิ้มให้ผมอยู่นั่นแหละเป็นบ้าป่าวหรือไงนะ
"นี่หน่ะหรอคนที่แกว่า"ผมเเอบเหลือบมองมัน มันไปเล่าไรให้ปู่มันฟังวะ
"ครับ คนนี้เเหละ ผมมั่นใจเเล้ว" ยูคิ พูดน้ำเสียงมั่นใจจริงนะมึง
"เธอ คบกับไอ้ยูคิมันหรอ" หืมถามใครวะ แต่เค้ามองหน้าผม ผมหันไปมองหน้ายูคิ มันพยักหน้าหงึก แบบ ตอบไปสิ อ่า
จะตอบไงดีวะ คบ หรือไม่คบ ดี ตอนนี้คบอยู่ปล่าววะ
"ตอนนี้กูคบอยู่กับมึงปล่าววะ" ไม่วายต้องถามมันจนได้ หง่ะ มันทำหน้าเครียดเลย
"หึ แต่เท่าที่ฉันเห็น มันไม่เห็นจะเหมือนที่แกพูดเลยนะยูคิ" ปู่มันยิ้มเยาะไอ้ยูคิ เอ้า ทำไมมันน้ำตาคลอเลยวะ
"เป็นไรอ่ะ" ผมเอามือไปปาดน้ำตามัน
"ถึงขนาดร้อง เลยหรอไง ฉันเคยสอน ว่าไม่ให้เสียน้ำตาลูกผู้ชายง่ายๆ แต่แกกลับมาร้องเพราะไอ้เด็กคนนี้น่ะหรอ"
หง่ะคิโบงงแตกเข้าไปอีก
"ยูคิ นายเป็นอะไรแล้วร้องไม" ผมถาม มันมีปัญหาไรวะ แล้วไอ้ปู่นี่อีก จะพูดเยาะเย้ยซ้ำเติมทำบ้าอะไร
"นี่ตาแก่ ผมว่า ถ้าคุณหุบปากซักนิดเเล้วฟังหลานตัวเองพูดบ้างก็ได้นะ " ผมเหลืออด เลยพลั้งปากพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจ
"แก แกว่าฉันหรอ" ตาแก่นั่นลุกขึ้นชี้หน้าผม ใครจะยอมฟระ ไม่ใช่ญาติพี่น้องที่จะต้องกลัว ผมลุกขึ้นบ้าง
"เออ แก่เเล้วอยู่ส่วนแก่ดิมายุ่งไรเรื่องของเด็กๆ อยู่บ้านให้เด็กมันเลี้ยงแทนคุณไปไป๊"
ผมกอดอก ว่า ปู่มันคงโกรธ เหวี่ยงมือจะตบผมว๊าก!!!!!!!!ผ่ามืออรหันต์มาแล้ว รีบเอามือปิดหน้าทันที
เพี๊ยะ!!!อ๊าก เสียงดังสนั่น ฟังชัด อ้าวไหงไม่เจ็บวะ พอเอามือออก ก็เห็นไอ้ยูคิ หันหลังให้ แล้วหน้าหันไปอีกทาง มันเอาหน้ามารับแทนผม หง่ะ
"ยูคิ เจ็บมากไหม" ผมถามด้วยความเป็นห่วง ผมห่วงจริงๆนะ มันช่วยผมไม่ให้ผมเจ็บตัว ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้เเก่นั่นทันที เหลืออดเเล้วนะเว้ย
"ทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ" ตาแก่นั่น ปรี่เข้ามา จะเอาผมอีก
"พอเถอะครับ!! แค่นี่ยูคิก็เจ็บพอเเล้ว" หมอ สงสัยจะดูอยู่นานเลยทนไม่ไหว เลยเข้ามาห้ามทัพ
"คุณปู่ครับ จะบังคับใจไป ยูคิมันก็ไม่ยอมทำตามหรอก คุณปู่ให้โอกาศมันหน่อยเถอะ" หมอ ทำสีหน้าอ้อนวอน
"หึ ได้ฉันยอม แกจะเอาใครก็ได้มาเป็นสะใภ้บ้านฉัน แต่ฉันไม่ต้องการไอ้เด็กนี่"
"โด่ อยากเป็นตายล่ะ" อดเถียงไม่ได้
"ห๊ะแกว่าไงนะ"
"โอ้ยพอเถอะครับ เธอ เธอรักยูคิหรือเปล่า" หมอเขาหันมาถามผม คำถาม ตอบยากจริงๆ รักหรือไม่รักวะ ผมส่ายหัวอย่างมั่นใจ
"คิโบ คิโบไม่รักพี่หรอ" ยูคิมันถามเสียงอ่อย
"หึ ไม่รักก็เลิกกันซะสิจะได้จบๆ กันไป มาเกาะหลานฉันไว้ทำไม"
"ใครเกาะฟะ คนอย่าคิโบไม่เคยเกาะใครเฟ้ย" แง่ง
"พอๆ เธอ คิโบใช่ไหม "ผมพยักหน้่า
"ถ้าเธอไม่ได้รักยูคิ แล้วเธอจะคบกับมันทำไม" เอ้า พูดไม่รู้เรื่องอีก
"ผมไม่ได้คบ มัน แล้วอีกอย่าง มันบังคับผมด้วย แต่เมื่อกี้ที่คุณถามว่ารักมันไหม ผมแค่ไม่มั่นใจเลยส่ายหน้าไปแค่นั้น
จะเอาคำตอบอะไรนักหนาผมคบกับมันไม่ถึงเดือนเลย" เอ๊าหลุดอีกตู
"จริงหรอ คิโบ ตอนนี้ยอมคบกับพี่เเล้วใช่มะ" ยิ้มร่าเลยนะมึง
"ไม่รู้เว้ย" ผมตอบไปอย่างหมดอารมณ์
"เหอะ ตกลงพวกเเกจะเอายังไงกัน" สงสัยตาแก่ กลัวไม่มีบทพูด
"ชิ๊ กลับเหอะยูคิ กูเบื่อที่นี่วะ จะพามาไมวะ บอกให้พากลับ บ้าน เสือกพามาบ้าน วุ้ยๆๆๆ ปวดหัว"
ผมบ่น แล้วเดินออกมาทันที จนไอ้ยูคิวิ่งตามไม่ทัน รู้ว่าเสียมารยาท แต่คนอย่างปู่มันคงไม่ต้องมีมารยาทเเล้วล่ะ
ไม่ชอบคนแก่ก็เงี๊ยะเซงจิต
............................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
