ตอนที่6
บรรยากาศในห้องช่างเงียบเชียบอะไรเช่นนี้ ทั้งเงียบ ทั้งเมื่อยทั้งล้า เพราะอะไรหน่ะหรอ ก็ตาดันรู้เรื่องที่ผมแกล้งพี่เขาน่ะสิ
ชิ๊ อุตส่าห์กะไว้แล้วว่าไม่มีใครจับได้ ว่าเอากาวไปทา แต่ตาดันพูดดักผมไปมาจนหลุดซะได้ เลยต้องโดนทำโทษด้วยการสำรวมอยู่ในห้องคนเดียวอย่างนี้
โดยมี ไอ้โควตะเป็นคนเฝ้าด้วยนี่สิ นรกชัดๆ
"หึ เป็นไงล่ะอยากอวดเก่งดีนัก เล่นกับใครไม่เล่น" มันว่าเยาะเย้ย
ผมได้แต่เม้มปาก ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ส่วนไอ้ยูคิ ก็นั่งมองทำหน้าหมาเหงา เป็นกำลังใจตูอยู่นั่นแหละ เหม็นขี้หน้าชะมัดเลยจะหันไปทางอื่นก็ไม่ได้
รู้สึกว่าขาจะเริ่มชาเเล้วด้วย ซักพักทาคุก็เดินเข้ามาในห้อง
"ปะ คิโบกลับห้องไปนอนกัน" ทาคุจะพาผมลุกขึ้นแต่ผมคงไม่มีแรงลุกแล้วล่ะ เพราะขาชาหมดแล้ว
"ไม่ได้นะทาคุ ไอ้นี่มันกำลังโดนทำโทษหรือนายอยากโดนไปด้วยหรือไง" ไอ้โควตะแย้งแล้วรั้งแขน ทาคุไว้แต่ถูกทาคุสะบัดออก
"ผมว่าคนที่จะมานังแบบนี้สมควรเป็นพวกพี่มากกว่า ดีแค่ไหนแล้วที่ผมไม่บอกเรื่องนั้นกับคุณตา"ทาคุึพูดเเละแสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมา
"เรื่องอะไรล่ะ พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย" โควตะทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์เหมือนกัน
"ก็เรื่องที่พี่ให้พี่ยูคิปล้ำคิโบไง" โควตะทำหน้าเหวอทันทีแล้วหันไปมองเพื่อนมันที่กำลังนั่งหน้ายิ้มแหยๆ
"อะไรนะ ฮิ เด็กบ้าอย่างมันเนี่ยนะไอ้ยูคิจะเอา" พูดด้วยท่าทางมั่นใจสุดๆ เหอะ มึงคิดหรอว่ามันไม่เอา มันเอาตูไปซะเยินเเล้วเนี่ย ยังปวดไม่หายเลย
แถมยังต้องมานั่งคุกเข่านี่อีก อูย มันเริ่มวิบๆเเล้วนะเจ็บจี๊ดๆ
"พี่ยู พี่บอกมาเดี๋ยวนี้นะพี่ทำอะไรคิโบหรือเปล่า" ทาคุหันไปถามยูคิอย่างเอาเรื่อง
อย่าเสือกบ้าจี้ ตอบความจริงนะมึง ไม่งั้นกูเอาเจ็บแน่ ผมพยายามส่งจิตอาฆาต แต่ดูเหมือนมันไม่ได้รับรู้อะไรเลย
"ครับ คิโบเป็นของพี่ไปแล้วล่ะทาคุ" ยังมีหน้ามายิ้มอย่างดีใจอีก ไอ้เวรเสือกพูดงี้ได้ไง
"ไม่ใช่นะทาคุ คิโบยังไม่ได้เสร็จไอ้บ้านั่นซักหน่อย" ผมรีบแก้ตัวแล้วหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนที่มันไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
"จริงหรอวะไอ้ยูคิ ไอ้เด็กนี่มันน่าเอาตรงไหน ไม่มีส่วนไหนที่เรียกว่าอยากจะเอาเลย" ไอ้โควตะปากดีแล้วไง ถ้าไม่ติดว่าขาชาอยู่ล่ะมึงกูจะกระโดดไปต่อยปากมึง
"น่าเอาทุกส่วนล่ะ" ไอ้ยูคิว่าแล้วทำหน้าเพ้อ อีกละเเล้วมึงจะมองกูซะเยิ้มทำไม
"คิโบ ทาคุ ซักไม่แน่ใจเเล้วสิว่าสิ่งที่คิโบเล่าให้ทาคุฟังทีเเรกจะเป็นเรื่องจริง"ทาคุนั่งลงข้างๆแล้วทำตาดุใส่ผม
"ง่า ทาคุมันเป็นเรื่องจริง"ผมเถียง
"เเล้วเรื่องจริงของนายมันเรื่องไหนล่ะ" เหอะมึงหุบปากบ้างก็ได้นะเสือกจริงๆ นะไอ้โควตะ
"เงียบไปเหอะ ถ้ามึงไม่ให้กูไปกับไอ้บ้านี่กูก็ไม่เสียตัว อุ๊บบ" รีบหุบปากอย่างไว ฮึ่ย เกลียดตัวเองจริงๆไอ้เรื่องปากไว้กว่าความคิดเนี่ย
เสียท่าจนได้ เหล่ไปมองทาคุ ก็พบใบหน้าที่ดุของทาคุ ถึงกับสะดุ้ง
"จริงหรอ คิโบ" ทาคุคาดคั้น เฮ้อไหนๆก็มาถึงขั้นนี้เเล้วล่ะก็ ผมพยักหน้ารับ เตรียมพร้อมฟังเทศ จากทาคุ
"พวกพี่สองคนนี่แย่จริงๆเลยนะ สมแล้วที่คบกันได้เพราะไอ้นิสัยที่เหมือนกันนี่เอง ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเนี่ย"
ทาคุหันไปแวดใส่สองคนนั้น อ้าวเรารึก็อุตส่าห์รอคำเทศ แต่ก็ดีละที่เราไม่โดนว่าไรอิอิ
"อ้าวเรื่องไรล่ะทีนี้ พี่ไม่เกี่ยวนะ" โควตะแก้ตัว
"เหอะพี่น่ะตัวดีเลย ผมไม่น่าไว้ใจพี่เลยนะ คิดผิดจริงๆ" ทาคุส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
"นี่เรื่องนี้พี่ไม่เกี่ยวไรด้วยจริงๆนะ พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆ" โควตะทำคิ้วขมวดมุ่น ยึดเเขนทาคุไว้รอความเห็นใจ
"โควตะมันไม่รู้เรื่องอะไรหรอกทาคุ" เออเงียบอยู่นานพูดซักทีเหอะ
"เป็นเพราะพี่เอง เพราะคิโบน่ารัก อย่างที่พี่ไม่เคยพบมาก่อนพี่เลย เผลอตัวไปหน่ะ" ยูคิก้มหน้ายอมรับผิด
"พี่เผลอตัว แค่นี้หรอ แล้วคิโบล่ะ พี่ไม่คิดบ้างหรอว่าคิโบจะรู้สึกยังไงถ้าโดนข่มขืนน่ะ" สงสัยทาคุคงจะคิดว่าผมถูกข่มขืน ง่า เงียบไว้ก่อนดีกว่าเรา
"แต่พี่ก็รับผิดชอบเเล้วนะ"
"รับผิดชอบ ยังไงล่ะที่พี่ว่ารักผิดชอบ"ทาคุกอดอกไม่พอใจกับคำพูดที่ดูเหมือนง่ายๆ ของยูคิ
"ก็พี่กับคิโบตกลงเป็นคนรักกันเเล้วไง อีกอย่างพี่ไม่ได้ข่มขืน ไม่ได้ปล้ำด้วย เราสองคนพร้อมใจกันทำต่างหากจริงไหมครับที่รัก"
อึ้งครับอึ้ง มันช่างกล้านะ
"ไอ้บ้าใครเป็นที่รักมึงฟะ อีกอย่ากูไม่ได้ตอบเป็นแฟนมึงด้วย"ผมเถียง แล้วหันไปมองดูทาคุที่ตอนนี้กำลัง กุมขมับ แล้วนวดอยู่
"พี่ว่าปัญหาเเบบนี้เครียกันเอาเองแล้วกันพี่เหนื่อยละไปก่อนนะคิโบ" แล้วพี่ทาคุก็ลุกหนีไปเฉยเลยอ้าว เฮย พี่ทาคุทิ้งเฉยเลย
"ทาคุ๊~ อ๊าก" ผมทำท่าจะลุกตามแต่ดันลืมตัวว่าขาชาแปล๊บๆอยู่แต่ดันเสือกลุกเลยเหมือนไฟฟ้าช็อตที่ขา
"เป็นอะไร คิโบ" ยูคิรีบเขามาพยุงผม แสดงสีหน้าเป็นห่วง
"ฮือ ไม่ต้องมายุ่งเลย เพราะมึงเลย" ผมว่ามันเเล้วร้องอย่างเจ็บใจ
"พี่ขอโทษนะ แต่พี่บอกคิโบแล้วนี่ ว่าพี่จะจีบคิโบ จะต้องหน้าด้านแค่ไหนพี่ก็ต้องทนอ่ะ "ดูมันพูด มันคิดก่อนพูดบ้างไหมนั่น
"เหอะ ดีใจตายห่า"ผมว่าประชด แล้วนั่งเหยียดขาเพราะรู้สึกว่ามันวิ้งๆ จนเจ็บ
"ขาชาหรองั้นพี่อุ้มไปส่งที่ห้องนะ"
"เฮ้ย ไม่ต้อง" แต่มันก็อุ้มผมซะตัวลอย ผมเลยปล่อยเลยตามเลยดีเหมือนกันไม่ต้องเมื่อยเดินเอง
พอมาถึงมันก็วางผมไว้ที่เบาะนั่งอย่างเบาๆ
"คิโบอยากอาบน้ำยัง พี่ล่ะอยากอาบน้ำเเล้ว เรามาแช่น้ำร้อนด้วยกันไหม" ดูมันชวน มันคิดหรอว่าผมจะไปกับมัน
"อยากอาบก็อาบคนเดียวเดะ" ผมว่าแล้วล้มตัวนอนกลางห้อง เจ็บอ่ะโดนเสื่อกินหนังหน้า ผมไม่ชอบห้องสไตน์ญี่ปุ่นก็งี้
เเหละ เพราะมันกลิ้งไม่ได้ เสื่อมันชอบกินหนังเป็นรอย ถ้านอนนานๆมันก็ติดหนึบเลยจนเจ็บ ผิวผมยิ่งบางๆอยู่โดนไรหน่อยก็แดงหมดแล้ว
"อยากอาบกับคิโบ"มันทำเสียงอ้อน เออแล้วมึงไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไงวะ
"กลับบ้านไปเลยปะ" ไล่มันกลับเลยเริ่มลำคาญละ
"พี่ไม่กลับหรอก สัญญากันคุณน้าว่าจะค้าง เช้าๆพี่ว่าจะดวลกับไอ้โควตะมัน เลยต้องค้างอ่ะ คืนนี้พี่ค้างกับคิโบนะ นะ นะ น้า~"
ทำเสียงอ้อนเเบบน่าถีบ
"ดวลไรวะ"ผมหันไปถามมัน
"ดวลต่อสู้ไง ทุกอาทิตย์พี่กับมันก็ดวลกันทุกครั้งอยู่เเล้ว"
หึดีล่ะ
"ถ้างั้นผมให้นอนด้วยก็ได้ถ้าพี่สัญญากับผม2ข้อ" ผมว่าสัญญาที่เริ่มร่างในสมองเมื่อกี้
"อะไรก็ได้พี่ยอมทุกอย่างถ้าคิโบให้พี่นอนด้วย" แล้วมันก็ทำหน้ายิ้มหน้าบานคู่ไปด้วยกับสายตาที่มองมาอย่างหยาดเยิ้ม มึงจะยิ้มไรนักหนาวะ สยองนะเนี่ย
"งั้นข้อ1 ตอนนอน ห้ามโดนตัวคิโบเเม้แต่ปลายขน "มันพยักหน้า
"ข้อ2 พรุ่งนี้มีดวล พี่ต้องชนะด้วย" มันพยักหน้าอีกที
"เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ"
"ข้อ2ผมไม่กลัวหรอก ที่กลัวผมกลัวว่าพี่จะทำข้อ1ไม่ได้มากกว่า" ไม่น่าไว้วางใจเลยจริงๆ
"สัญญาครับ พี่ไม่เบี้ยวให้คิโบโกรธพี่หรอก"
"ดีมาก"
"แต่เมือไรเราจะไปอาบน้ำกันล่ะ" กำมันยังไม่ลืมอีก
"คืนนี้ไม่อาบหรอกขี้เกียจ" ผมว่าแล้วหันหลังใส่มัน
"อ่า ก็ได้คิโบอาบไม่อาบก็หอมทั้งนั้นหล่ะ จุ๊บ"
"ไอ้บ้า" แล้วมันก็หัวเราะหนีผมออกไป เฮ้อ เป็นห่วง ตัวเองจังเลย คืนนี้ผมจะรอดหรือเปล่าเนี่ย
.................................
*
เมื่อยูคิเสร็จจากการอาบน้ำด้วยอารมณ์สุนทรีย์ พอเข้ามาก็เห็นคิโบ นอนแผ่หลับไปแล้ว นั่งลงมอง ผิวแดงๆที่โดนเสื่อกินดูน่ารักจัง น่ารักหน้าหม่ำ แต่สัญญากับคิโบว่าจะไม่โดนตัว ฮึ จะห้ามยูคิได้หรอ คิโบรู้จักยูคิน้อยไปเสียเเล้ว
จัดการปูที่นอน แล้วอุ้มคิโบมานอนบนที่นอนแล้วห่อด้วยผ้าห่มอีกที คิ๊กๆ แค่นี่ก็กอดคิโบเป็นหมอนข้างสบาย ตื่นมาก็เถียงไม่ได้ด้วยว่าโดนตัว จะโดนได้ไงเราเอาผ้าห่อไว้เเล้วกอด ดีจัง พ่อขี้เซาตัวน้อยก็หลับลึกเสียจริง สงสัยจะเหนื่อยมาก ว่าแล้วเราก็นอนมั่งดีกว่าเพราะต้องตื่นแต่เช้าไปโรงฝึกอีก
*
.....................................
อืม ไมมันรู้สึกอึดอัดงี้วะขยับตัวก็ไม่ได้ ผีอำหรือไงเนี่ยพอลืมตาตื่นขึ้นมา
"เฮ้ย" ไมกูโดนห่องี้วะเเล้วไอ้นี่อีกมันจะหลับอีกนานไหมเนี่ย
"ไอ้ สาดตื่นดิ่ มึงห่อกูไม" คำด่าในรอบร้อยปีของผม ที่คิดว่ารุนเเรงที่สุดหลุดจากปากคิโบแต่เช้า
"อืม ตื่นแล้วหรอ"มันขยี้ตางัวเงีย หยีตา เล็กน้อยเพราะเเดดที่ส่องเช้ามา
"ไม่ต้องมาถามเเกะกูเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้บ้า" ผมพยายามดิ้นแต่มันกลับเหมือนหนอน ที่กำลังกระดึ๊บๆอยู่
"อ่าๆ" มันมันก็จับผมกลิ้งออกจากผ้าห่ม หลุดแล้ว ฮึ่มเจอกูหน่อยเหอะ
"เล่นบ้าไรวะ บอกแล้วไงห้ามโดนตัว" ผมกำคอเสื้อมันอย่างหาเรื่อง
"อ้าวก็คิโบบอกห้ามโดนตัว พี่ก็ไม่ได้โดนซักหน่อยพี่โดนผ้าห่ม" โหดูมันกะล่อนได้อีก
"คุณยูคิครับ หัวหน้าให้มาตามครับ" จูๆเสียงตะโกนของใครซักคน ก็ตะโกนเข้ามา
"ออ เดี๋ยวตามไป"
"ครับ" แล้วคนนั้นก็เดินจากไป
"ไหนว่าจะดวลแต่เช้าไงนี่สายแล้วนิ่ ชิ๊นึกว่าจะแน่ ก็คงแค่พูดล่ะมั้ง"ผมว่าแล้วกอดอกเยาะเย้ย
"แหมก็คิโบอุ่นนี่พี่เลยนอนกอดเพลินโทษกันไม่ได้นะจ๊ะ" เอ้าความผิดกูอีก
"จะไปได้ยัง"ผมเริ่มเหลืออด
"จ้าๆ" แล้วมันก็เดินไปอย่างว่าง่าย
.......................
*
"เฮ"
ทุกครั้งที่ผมถูกจับกดโดยลูกพี่ของพวกมัน มันก็มีเสียงเฮดีใจของพวกลูกน้องดังออกมาเป็นระยะๆ แต่มีหรือจะเเพ้ ผมรีบพลิกตัวกลับทันที แต่ไอ้โควตะก็ไหวตัวทัน
"สงสัยวันนี้มึงจะเเพ้กูว่ะยูคิ" โควตะว่าอย่างมั่นใจเหลือเกิน
"ฝันไปเถอะมึง"ยูคิว่า แล้วเริ่มพุ่งตัวใส่ ใครจะไปยอมล่ะมีหวานใจนั่งเชียอยู่ทั้งคน
"อึก"ยูคิชกเข้าที่ท้องโควตะอย่างแรง ใครๆก็รู้ว่าหมัดยูคิหนักขนาดไหนถ้าโดนแล้วไม่ลงไปนอนกองที่พื้อนก็เก่งสุดๆเเล้ว
"เป็นไงล่ะมึงกูว่าวันนี้กูชนะว่ะ" ยูคิว่าอย่างเยาะเย้ยเพื่อนตัวเอง
"ได้แค่นี้หรอ" โควตะว่าแล้ววาดขา จนยูคิล้มอีกครั้ง แต่ยูคิก็ไหวตัวทันรีบลุกขึ้นมาทันที
"555"ยูคิขำเพื่อนที่ทิ้งตัวลงมาทับเต็มแรง จนเจอพื้นเต็มๆกลายเป็นตัวเองที่เจ็บ
ทั้งคู่สู้กันอยู่นานจนเหนื่อย กลายเป็นว่ายอมแพ้ทั้งคู่
"เสมอ" กรรมการตะโกนว่า เเล้วศึกวันนี้ก็จบเหมือนอย่างเคยๆ
*
ฮึรู้สึกขัดใจมากเลยบอกให้มันชนะแต่มันกลับเสมอ อย่างนี้ผิดสัญญากันเเล้ว อย่าหวังจะได้มายุ่งกับคิโบอีกเลย
ว่าแล้วเราก็ไปหาข้าวกินดีกว่า
"อ้าวทาคุ แอบมากินก่อนเลยหรอ" ผมถามทาคุเมื่อเห็นกำลังกินอย่างรีบเร่ง
"อื้ม พี่มีงานต้องรีบไปเคลียอีกน่ะ" ทาคุว่าแล้วพนมมือเมื่อทานข้าวเสร็จ
"อ้าวนึกว่าเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนเเล้วซะอีก" ผมว่าอย่างเสียดายกะว่าจะชวนไปเที่ยวซักหน่อยเชียว
"อืมพี่ก็เร่งแล้ว แต่งานมันดองไว้หลายวันพี่เลยต้องรีบเคลียน่ะ" ทาคุว่าแล้วลุกเตรียมตัวออกเดินทาง
"นี่ถ้าเคลียงานเสร็จเเล้วเราไปเที่ยวกันไหม" ผมถามทาคุเพราะไม่ได้ไปเที่ยวหลายวันเเล้ว
"อื้มได้สิอยากไปไหนพี่จะพาไป"
"งั้นไปทะเลนะ คิโบอยากไปทะเล"ผมเสนอสิ่งที่คิดว่าจะไปตั้งนานเเล้ว
"จ้าแล้วพี่จะรีบทำให้เสร็จจะได้พาไปนะ"ทาคุว่าเเล้วยีหัวของผม
"ไปสองคนนะ" ผมบอกดักไว้ก่อน
"จ้า พี่ไปก่อนนะเดี๋ยวสาย"
"อื้ม" แล้วพี่ทาคุก็เข้ารถและขับออกไปจนลับตา
ถึงแม้ว่าผมจะพบเจอกับเรื่องที่ผมคิดว่าเป็นความโชคร้ายของผม แต่ผมก็ดีใจที่มีพี่ชายอย่าทาคุอยู่เคียงข้าง ถึงแม้ว่าผมจะทำอะไรให้พี่เขาปวดกระบาล
แต่เพียงชั่วคราวพี่เขาก็ไม่เอาเรื่องพวกนั้นมาคิดให้รกสมอง แถมยังทำกับผมเหมือนที่เคยๆเป็นอยู่ทุกวัน ดีใจจัง
กินข้าวดีกว่า กินเสร็จ เดี๋ยวโทรไปคุยกับพี่มิ๊กกับพ่อดีกว่าเป็นไงมั่งนะ สบายดีกันหรือเปล่า คิดถึงจัง
ว่าเเล้วก็จัดการอาหารที่ตั้งเตรียมไว้ กินโดยไม่รอใครจนอิ่มแปล้
เอิ๊ก (น่าเกลียดจังเรอซะดัง)
..................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
