Page 18 : ทบทวน
เพราะเตรียมตัวมาเสพความฟินอย่างเต็มที่ บก.เอ้จึงได้เงิบไปชุดใหญ่ เมื่อเข้าออฟฟิศมาแล้วพบว่าบรรยากาศมันช่างมาคุผิดคาด เช้านี้ที่ออฟฟิศมีประชุมกับเจ้าเอส เด็กๆ เลยมากันเร็ว พุทธชาดนั่งเตรียมเอกสารอยู่เงียบๆ ในขณะที่ไอ้เก็ตกำลังรีบกินข้าว ส่วนพี่เป็ดกับน้องจี และเซลส์อีกคนกำลังแบ่งเรื่องที่จะต้องรายงาน ...และนั่น เป้าหมายที่พี่เอ้กะมาแซว คนหนึ่งนั่งดูกล้องหน้าเครียด ส่วนอีกคนนั่งจ้องหน้าจอด้วยสายตาเหม่อลอย
มันไม่ใช่อ่ะ!
“วันนี้มีไปถ่ายคอลัมน์หรือเปล่าสิปป์” ไม่ใช่แค่พี่เอ้ที่รู้สึก พี่รองอย่างพี่เป็ดก็สัมผัสได้ จึงเอ่ยถามนักเขียนที่นั่งหน้าเพลีย เผื่อบรรยากาศจะผ่อนคลายลงบ้าง ...นี่ถ้ากูถือซองผ้าป่าเดินไปหา แม่งต้องไล่กูแน่นอน หน้าบอกบุญไม่รับซะขนาดนี้
คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนทักส่ายหน้าเนือยๆ ก่อนจะแถมยิ้มเหนื่อยๆ ให้อีกที จนพี่เป็ดเห็นแล้วก็หน่วงๆ ตามไปด้วย แต่ที่แน่ๆ... “วันนี้นัดส่งงานลูกค้า A ไม่ใช่เหรอวะ มึงลืมใช่ม้ายยยย”
ตากล้องเหลือบมองคนลืมทำงาน ที่ตอนนี้ทำหน้าตาตื่น และกุลีกุจอคุ้ยงานที่รับบรีฟมาให้วุ่น มาอีหรอบนี้ไม่ได้ทำแน่นอน ก็เมื่อคืน... เฮ้อ...
‘มึงว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปวะ’ สิปป์ศิลป์ที่นอนลืมตาโพลงในความมืดเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เมตตาพลิกตัวเข้าหาคนข้างกาย เอื้อมมือไปแตะแก้มที่เห็นลางๆ ในความมืด ‘ไม่รู้สิ มึงอยากให้มันเป็นยังไงล่ะ’
‘เฮ้อ!’ คนคิดมากถอนหายใจ ‘พรุ่งนี้จะเป็นยังไงวะ... กูต้องไปบอกเลิกแนนนี่ใช่มั้ย จากนั้นเราก็คบกัน?’
คนหนักใจไม่ใช่แค่สิปป์ศิลป์ แต่เป็นเมตตาด้วย ‘คบกันสักพักก็ทะเลาะกัน แล้วก็ดีกัน แล้วก็ทะเลาะกันใหม่ ผ่านไปสักปีสองปี...’
‘ก็เลิก...โอ้ย!’ มืออุ่นหยิกแก้มของคนปากดีอย่างแรง โทษฐานที่พูดแทงใจดำ
สิปป์ยกมือลูกแก้มตัวเอง บ่นอุบอิบ ‘กูรู้ว่ามึงก็คิดใช่มั้ยล่ะ’
‘อืม’ เมตตารับคำอย่างง่ายดาย คิดสิ ทำไมจะไม่คิด ใจตรงกันแล้วไง ชอบกันแล้วยังไง เป็นแฟนกันแล้วยังไง
‘มึงคงไม่คิดจะคบกูเป็นคนสุดท้ายของชีวิตใช่มั้ย’ สิปป์ศิลป์ถามต่อ ขณะซุกใบหน้ากับต้นคอของเจ้าของบ้าน ก่อนจะจูบเบาๆ กับไหล่กว้างแล้วหลับตา เมตตาหันมากอดเจ้าของคำถามแล้วแตะริมปีปากกับหน้าผากที่อยู่ตรงหน้าอย่างอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเป็นเพื่อนกันน่ะ ยังไงก็เป็นไปทั้งชีวิต แต่สถานะอื่น... เขาไม่รู้เลย
แม้หัวใจจะหล่นวูบ แต่ก็ยอมรับว่า นี่เป็นสิ่งที่เมตตาคิดอยู่จริงๆ หากแล้วอีกใจหนึ่งก็ประท้วง เพราะสิ่งสำคัญคือความรู้สึกที่มีให้กันในเวลานี้ ไม่ใช่อนาคตทั้งหลายทั้งปวงที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งเขาแน่ใจว่าตอนนี้สิปป์ศิลป์ก็รู้สึกไม่ต่างกัน
‘แต่เป็นเพื่อนกันคงทำแบบนี้ไม่ได้ใช่มั้ย’ สิ้นคำถาม ปลายจมูกโด่งก็แตะลงที่แก้มนิ่ม ตามด้วยริมฝีปากอุ่นชื้นที่ไล้เล็มอยู่กับเรียวปากของคนในอ้อมกอด
นาทีนี้สิปป์ศิลป์หูอื้อตาลาย เมื่อสิ่งที่เคยอยู่แค่ในความคิดปรากฏขึ้นจริง เมตตาที่เขาแตะต้องได้ คนที่เป็นของเขา แววตาที่สะท้อนเพียงเขา รอยจูบที่ปรากฏแน่ชัดว่ามอบให้เขา จนร่างกายและหัวใจตอบรับทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างเผลอไผล โดยหลงลืมไปแล้วว่าคำถามที่ลอยวนในอากาศยังไร้คำตอบ...
“พี่เอสมาแล้ว ประชุมๆ” บก.สาวใหญ่ตะโกนบอกพนักงานเมื่อเห็นรถส่วนตัวของน้องชายจอดเทียบหน้าออฟฟิศ
ทั้งหมดเข้าไปในห้องประชุมอย่างพร้อมเพรียง พอพี่เอสเปิดประตูเข้ามาถึงกับร้องทักอย่างแปลกใจ “น้องจีมาทันด้วยเหรอ!!”
คนถูกแซวหน้าแดง แต่ก็ตอบอุบอิบไปว่า “ทันครับ”
เนื้อหาวันนี้ไม่แตกต่างจากทุกเดือน ทีมเซลส์รายงานฟีดแบ็กของลูกค้า ส่วนทีมคอนเทนต์ก็รายงานการดำเนินการของนิตยสาร พร้อมปัญหาที่เกิดขึ้น ในขณะที่บก.เอ้กำลังเล่าว่าเล่มปัจจุบันคืบหน้าไปกว่า 70% ความคิดของสิปป์ศิลป์ก็ล่องลอยไปถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับตากล้องที่นั่งข้างๆ อีกครั้ง
ร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งไว้กับผิวกายคือสิ่งยืนยันว่าเรื่องราวเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน สิปป์ศิลป์ไม่ได้ตกใจในการกระทำของตัวเอง เพียงแต่สะท้อนใจและรู้สึกผิดกับใครอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน แนนนี่จะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองมานอนอยู่ใต้ร่างของผู้ชายอีกคนเมื่อคืนนี้
‘อาบน้ำเหอะ’ เมื่อเห็นว่านาฬิกาบอกเวลาเกือบเจ็ดโมง เจ้าของบ้านที่ออกมาจากห้องน้ำจึงบอกคนบนเตียงให้ไปจัดการตัวเองบ้าง
สิปป์ลุกสะบัดผ้าห่มเดินออกไปแบบมึนๆ เมื่อคืนเขากับเมตตาไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้น XYZ แต่ก็มาไกลเกินจะมองหน้ากันในที่แสงจ้าได้เหมือนเดิม ...อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของเขา ทว่าสำหรับอีกคนอาจไม่คิดแบบนั้น เพราะอ้อมกอดจากด้านหลังที่ตามมาด้วยแรงสัมผัสบนแก้มนี่แหละ ที่ทำให้สิปป์รู้ว่าตัวเองหน้าบางกว่าเมตตา...เยอะ!!
หลังอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ และออกเดินทางทันเวลาอย่างฉิวเฉียด สุดท้ายก็เลี้ยวเข้าซอยออฟฟิศตอน 9 โมงเป๊ะ หลังจากเมตตาขับผ่านป้อมยามเข้าไป คนนั่งข้างๆ ก็ตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องราวที่ยังค้างคาตั้งแต่เมื่อคืน
‘ตกลงเรา...ไม่ได้เป็นแฟนกันใช่มั้ย’ สิปป์ศิลป์เอ่ยถาม และกลั้นใจรอฟังคำตอบ
เมตตาเหยียบเบรกกึกทันที ในขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ‘แล้วแต่มึง’
คนถูกโยนอำนาจการตัดสินใจมาให้ รับรู้ถึงความไม่พอใจจากอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ตอบไปว่า ‘ตามนั้น’
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับทุกคน วันนี้พี่มีเรื่องมาแจ้งสองเรื่อง...” พี่เอสเอ่ยขึ้นหลังจากทุกฝ่ายรายงานกันครบถ้วน
“หนึ่งคือ...มะรืนนี้จะมีเด็กมาฝึกงานในตำแหน่งกราฟิกหนึ่งคน เก็ต...ยังไงพี่ฝากน้องด้วยนะ” พี่เอสหันไปบอกกราฟิกคนเดียวของบริษัท “เป็นหลานชายพี่เอง กำลังจะจบปีสี่ ช่วงนี้มันไม่มีเรียน เลยมาขอฝึกงานสักเดือน”
“ครับ” เก็ตรับปาก แต่ในใจนึกว่า ความซวยมาเยือนกูอีกแล้ว กูเกลียดเด็ก!
“ส่วนเรื่องที่สอง...” บอสใหญ่ของเกย์สเกลกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาพนักงานเสียววาบ “อย่างที่ทราบนะครับว่า... ปีที่ผ่านมาบริษัทเราไม่มีกำไรอะไรเลย แต่ยังดีที่ได้ทุนคืนมาบ้าง”
ฝ่ายเซลส์ก้มหน้านิ่ง เงินไม่เข้าบริษัท นั่นหมายถึงการทำงานที่ไม่ประสบความสำเร็จของทีมขาย พี่เอสเหลือบมองท่าทีของทุกคนแล้วพูดต่อ “ปีนี้...ก็ไม่มีโบนัสนะครับ แต่...เดี๋ยวเราจะจัดเอาท์ติ้งกัน พี่ให้พุดไปจัดการ ถามความคิดเห็นของทุกคนว่าอยากไปไหน และอยากไปช่วงวันไหน ทั้งหมด 3 วัน 2 คืน ขอเป็นวัน พุธ พฤหัสฯ ศุกร์ ได้คำตอบยังไงมาบอกพี่ก็แล้วกัน”
หลังปิดประชุม หัวข้อที่พูดคุยกันในออฟฟิศจึงเป็นเรื่องเอาท์ติ้งไปโดยปริยาย พี่พุดค้นหาข้อมูลเบื้องต้นมาให้ทุกคนเลือก พร้อมกับรับข้อเสนออื่นๆ นอกเหนือจากนี้ด้วย
“ประจวบฯ” น้องจียกมือคนแรก
“ปีที่แล้วก็ไป เบื่อ” พี่เป็ดดักทันควัน
“กาญ?” น้องจียังไม่ยอมแพ้
“ครั้งที่ 12 ในชีวิต” พี่เป็ดทำหน้าเซ็ง
“ก็พี่แก่แล้วนี่ ก็ต้องเคยไปเยอะเป็นธรรมดา” น้องเล็กสุดเอ่ยงอนๆ คนต้นเหตุเลยต้องรีบง้อเป็นการใหญ่
พอเห็นว่าคู่รักทีมเซลส์ยังตกลงกันไม่ได้ พี่พุดเลยเดินมาหานักเขียนบ้าง “สิปป์ว่าไง”
“ที่ไหนก็ได้พี่ ผมไปได้หมด” ไม่รู้ว่าเป็นคนไม่เรื่องมากหรือขี้เกียจคิด แต่สิปป์ศิลป์ก็ตอบออกไปอย่างนั้นทุกที
“เมตล่ะ” แอดมินหันมาถามตากล้องบ้าง
“อืม...ไปน่านมั้ยพี่” พูดจบก็หันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังจ้องมาอยู่พอดี น่าน...บ้านยายของสิปป์ ที่เคยคิดว่าจะไปด้วยกันเมื่อตอนปีใหม่ ตอนนั้นเมตตายังโวยวายว่าอยากไปแค่สองคน แล้วมาตอนนี้ทำไมถึงให้ทั้งออฟฟิศไปแบบนี้?
“น่านมันเงียบ พวกแกคงไปสร้างความวุ่นวายให้บ้านเค้าแน่ๆ” พี่เอ้ออกความเห็น แอดมินเลยเบนทิศไปที่บก.แทน
พอเหลือกันอยู่สองคน บรรยากาศอันมาคุก็ปกคลุมอีกรอบ เมตตากำลังไม่พอใจ และเลยเถิดไปถึงขั้นน้อยใจ เมื่อคิดว่าอะไรๆ เมื่อคืนน่าจะเป็นคำตอบได้มากพอแล้ว แต่เปล่าเลย... สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็ยังยึดติดกับคำถาม และเลือกในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง
…………. Gayscale Magazine………….
หลังทำตัวอ้อยอิ่งพิถีพิถันกับการเก็บของจนคนอื่นกลับบ้านไปก่อนอย่างที่ใจคิด ตอนนี้ทั้งออฟฟิศจึงเหลือเพียงตากล้องที่นั่งง่วนอยู่กับการแต่งภาพ และนักเขียนที่ยังสาละวนอยู่กับกระเป๋าของตัวเอง ราวกับว่ามันมีอะไรมากมายให้ยัดใส่ลงไป การคบกันมานานถึงหกปี ทำให้เมตตาแกล้งตีรวนอีกคนด้วยการนิ่งเงียบ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายมีเรื่องจะคุยด้วย แต่จะหาว่าใจร้ายก็คงไม่ใช่ ก็เพราะคำพูดเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เขาต้องอยู่ในอารมณ์นี้
“เอ่อ...งานยังไม่เสร็จเหรอ..วะ” สิปป์ถามลอยๆ ประโยคหลังดูจะขัดเขิน เหมือนอยู่ๆ ก็ไม่กล้าจะพูดวะโว้ยเหมือนที่เคยซะอย่างงั้น
คนถูกถามเลิกคิ้วข้างหนึ่ง แต่ยังไม่ยอมละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ “อือ”
สิ้นคำตอบนั้นสิปป์ศิลป์ก็ได้แต่คอตกนั่งหงอย จริงๆ เมื่อเช้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดตัดทอนความสัมพันธ์อะไรขนาดนั้น ตอนนี้เลยอยากขอโทษ และขอคุยด้วยอีกที ...แต่ไม่รู้ว่าทำไมคำๆ เดียวมันยากเหลือเกิน
ขณะที่นักเขียนกำลังต่อสู้กับความกล้าของตัวเอง ตากล้องก็ลุกขึ้น และทำท่าจะผลักประตูออกไป
“ไปสูบบุหรี่เหรอ” คนนั่งซึมถามขึ้นทันควัน เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทิ้งเขาไว้ให้อยู่เพียงลำพัง
“เปล่า ว่าจะลงไปเดินเล่น” ตากล้องตอบเสียงเรียบ ทว่าหัวใจพองฟูเมื่อเห็นว่าอีกคนมาง้อ จนสุดท้ายก็ใจอ่อน ยอมพูดจาด้วยดีๆ
“กูว่าจะเลิกบุหรี่แล้วล่ะ”
สิปป์ศิลป์ทำตาโต ไม่เชื่อหูตัวเอง “จริงดิ่? ก็ดีนะมึง แต่ทำไมอยู่ๆ ก็เลิกวะ”
“ก็อย่างที่บอกตอนมหา’ลัยนั่นแหละ” คนถูกถามคลี่ยิ้ม “มึงเป็นแฟนกูเมื่อไร กูจะเลิกทันที”
ตอบแล้วก็วิ่งพรวดหายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนฟังอึ้งอยู่นาน
“เชี่ยยยย!! กูเปล่า!!”
เมตตากำลังสะกิดจิตตัวเองด้วยการจ้องมองบุหรี่มวนสุดท้ายในมือ คิดจะเสียบเข้าปากหลายครั้ง หากแล้วก็ดึงออก สลับกับถอนหายใจยาวเหยียด ไอ้ที่ว่าจะเลิกมันไม่ใช่ง่ายๆ แต่ในเมื่อพูดออกไปแล้วยังไงก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด
“สั่งเสียกับลูกมึงอยู่หรือไง” สิปป์หอบกระเป๋าของตัวเองและตากล้องออกมา จัดแจ้งปิดไฟในออฟฟิศจนเรียบร้อย แล้วจึงมานั่งที่โต๊ะม้าหินด้านหน้าเคียงข้างอีกคน
“เอามานี่” นิ้วเรียวชี้ไปที่มวนขาวๆ ต้นเหตุ เจ้าของบุหรี่มวนสุดท้ายทำตาละห้อย ก่อนจะยอมส่งมันไปให้คนที่ทำหน้าโหดรออยู่
สิปป์เดาะของในมือเล่น “ถ้าเลิกได้ภายใน 1 เดือน...” คนพูดเขยิบเข้าไปจนชิดใบหูคนข้างๆ ก่อนกระซิบเสียงเบา “....กูมีรางวัลที่ดีกว่าบุหรี่มวนนี้ให้”
รางวัลจะเป็นอะไรเมตตาก็เดาไม่ออก แต่ขอบอกว่าลมหายใจที่รดใบหูเมื่อครู่แม่งชวนจินตนาการสุดๆ!
“คิดไปถึงไหนแล้วมึง! กลับบ้านเร็ว” สิปป์ศิลป์ซ่อนยิ้มเขิน พลางเดินลิ่วไปที่รถเต่า
“บ้านไหน?” เมตตาเร่งฝีเท้าจนทัน แล้วแกล้งแหย่อีกคนเล่น โทษฐานทำให้อยากแล้วจากไป “บ้านกูใช่มั้ย”
“พ่อง!”
สุดท้ายเจ้าเต่าเขียวมะกอกเลยต้องมาจอดนิ่งหน้าหอพักของสิปป์ศิลป์ แม้คนขับจะเง้างอนพร้อมข้ออ้างสารพัดยังไง ตุ๊กตาหน้ารถก็ยืนยันอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่มีการไปนอนที่ไหน นอกจากห้องของตัวเอง
“จะลงแล้วเหรอ...” เสียงหงอยๆ ของสารถีที่ไม่แมทช์กับหน้าโฉดๆ ดึงให้คนที่กำลังรวบข้าวของลงจากรถต้องหยุดชะงัก
“อย่ามาๆ” คนโดนรั้งแสร้งทำเสียงโหดสู้ แต่ก็ยอมทิ้งตัวนั่งต่ออีกนิด โดยให้เหตุผลกับตัวเองว่า คืนนี้ไม่มีละครต้องดู เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบก็ได้..มั้ง “มีอะไร...ว่ามา”
“โห่ย...ก็ไม่ได้มีอะไร แค่อยากอยู่ด้วยเฉยๆ” คนได้ฟังหน้าร้อนฉ่า ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้จากปากของเมตตา แม้ทุกครั้งที่โดนแกล้งโดนแซว หรือแม้แต่โดนเรียกว่าแฟน ก็เป็นเพียงคำธรรมดาที่ไม่มีความรู้สึกของคนพูดปะปน
“มึงโกรธกูใช่มั้ยวันนี้” สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็อดถามไม่ได้ เมตตาพยักหน้ารับ แววตาขี้เล่นเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมทันที
“กูนึกว่า...เมื่อคืน...มึงจะเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายมึงก็ยังเลือกเหมือนเดิม”
นักเขียนถอนหายใจ “มึงว่าเราเลือกทางอื่นได้เหรอ”
คนถูกถามเอื้อมมาแตะมือของอีกคนเบาๆ “กูเลือกมึง...ส่วนมึงจะเลือกใคร ก็แล้วแต่มึงเถอะ”
สิปป์ศิลป์ตอบคำถามด้วยความเงียบ ในใจเวิ้งว้างและสับสน รู้สึกเหมือนตนเองลอยคว้างในโลกที่ไร้ทางออก
ในขณะที่ความหวังของเมตตากำลังมอดดับ และตัดสินใจปล่อยให้คนข้างกายเดินไปในทางที่ต้องการ มือหนาก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่กระชับแน่น ก่อนจะตามมาด้วยแรงกอดที่โถมเข้าใส่ราวกับเด็กหลงทาง
“กูขอเวลา...มึงรอกูได้มั้ย” แม้รู้ดีว่าคำขอร้องครั้งนี้ดังสะท้อนออกมาจากความเห็นแต่ตัว แต่สิปป์ศิลป์ก็เลือกจะพูดมันออกไป
เมตตาลูบหลังคนในอ้อมกอดเป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากมนแทนคำตอบ
...รอได้ นานเท่าไรก็รอ...
หลังเข้าห้องพักและอาบน้ำเรียบร้อย สิปป์ศิลป์จึงได้มีเวลาทบทวนตัวเอง แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ลังเลระหว่างเมตตากับแนนนี่ แต่สิ่งที่เขากลัวคืออนาคตที่ต้องรับมืออีกมาก และสถานะความสัมพันธ์แบบผู้ชายกับผู้ชายก็เป็นสิ่งที่เขาไม่แน่ใจเท่าไรว่ามันจะไปรอด ด้วยนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนค่อนข้างเซนซิทีฟ หลายครั้งเขาจึงต้องครุ่นคิดไตร่ตรองกับเรื่องสำคัญในชีวิตเกินความจำเป็น เพราะกลัวว่าการตัดสินใจที่ผิดพลาดจะทำให้เจ็บปวดอย่างยากจะทนไหว แม้ในวันที่ความรักที่เฝ้ารอกลายเป็นจริง เขาก็ยังไม่แน่ใจว่า ‘ความจริง’ ของมัน จะมากพอสำหรับ ‘ความสุข’ ในชีวิตหรือไม่
Rrrrrrrrrrrrr….
หน้าจอปรากฏชื่อคนในความคิด สิปป์ศิลป์ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะกดรับ “ว่าไง”
“ถึงบ้านแล้วนะ” เสียงปิดประตูดังลอดมาจากปลายสายเป็นการยืนยัน
สิปป์ศิลป์อมยิ้ม รู้สึกว่าการแจ้งข่าวว่าถึงที่หมายโดยปลอดภัยในครั้งนี้แตกต่างจากที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง “อื้อ ดีแล้ว รีบๆ นอนล่ะ”
“มึงจะนอนยัง”
นักเขียนเหลือบมองนาฬิกา ห้าทุ่มกว่าแล้ว “ใกล้ละ”
“เหรอ คืนนี้มีคนบอกว่าฝันดีหรือยัง”
แม้จะประหลาดใจไม่น้อย แต่ก็ยังตอบออกไปโดยดี “ยัง”
“แล้วราตรีสวัสดิ์ล่ะ มีคนบอกยัง”
“หือ? ก็ยังเหมือนกัน”
ปลายสายเงียบไปสักพัก “งั้น...ให้เลือกละกัน ฝันดี หรือราตรีสวัสดิ์”
“เอ่อ...” คนฟังอ้ำอึ้ง รู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูก
“อย่างกน่ะ เลือกมาอันนึง” เมตตาแสร้งทำเสียงดุ
คนที่ต้องเลือกทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะคว้าผ้าห่มมาคลุมปิดหน้า “ไอ้บ้า...ฝันดีก็ได้”
“โอเค...ฝันดีนะครับ”
“ฮะ??” สิปป์เริ่มไม่แน่ใจว่าคิดมากจนสมองเบลอ หูฝาด หรือจินตนาการขึ้นมาเอง จนเมื่อปลายสายย้ำอีกครั้งในรูปแบบประโยคที่คุ้นเคย จึงค่อยแน่ใจว่านี่เป็นเรื่องจริง
“ฝันดีนะมึง!!”
“อ่อ...ฝะ...ฝันดีเหมือนกันนะ” พูดจบก็เหวี่ยงโทรศัพท์ไปที่เตียงอีกด้าน ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองจนมิด
...ถ้ารอกันได้จริงๆ ก็อย่ามาทำให้ต้องตัดสินใจเร็วได้มั้ยล่ะเว้ยยยยย!!
TBC.
ไม่เจ๊อะกันนานคิดถุงจุงเบยยยยย //แล้วทำไมแกไม่มาให้มันเร็วๆ ล่ะฮะ??
ช่วงนี้ชีวิตคนเขียนโดนทำร้ายมาก เลิกงานไม่ต่ำกว่าสองทุ่มทุกวัน
เอาล่ะ...อย่าไปเอาเรื่องงานมาอ้างเลย เพราะอีก 50% มันมาจากการเขียนไม่ออกนี่แหละ
คือเราพยายามหาเหตุการณ์ที่น่าจะสมจริงที่สุด สำหรับคนนิสัยอย่างเมตตาและสิปป์ศิลป์
พยายามหาความสัมพันธ์ที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดหลังคืนจากนั้น
หลังจากลบๆ เขียนอยู่เกือบเดือน มันจึงมาลงเลยด้วยประการฉะนี้แล
คิดเห็นยังไงบอกกันได้นะคะ
ปล. ใครดู Hormones the series บ้าง? ใครฟินคู่ ธีร์ภู บ้าง?
มาร่วมกรีดร้องไปพร้อมๆ กันนะ แอร๊ยยยยยย >.<
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 362238 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก