Page 17 : ก้าวกลับไป (2/2)
การจราจรแออัดในยามเช้าคือสิ่งที่เมตตาคุ้นชิน เจ้าของรถเต่าสีเขียวมะกอกกวาดสายตามองข้างทางเรื่อยเปื่อย เช้านี้อากาศร้อนอบอ้าวและแดดจ้าจนต้องควานหาแว่นกันแดดมาใส่ แต่น่าแปลกที่เขากลับคิดถึงสายฝน และนึกถึงบางคนที่มักมาพร้อมความเย็นฉ่ำเสมอ ...บางคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ กัน
ถ้าวันที่สิปป์ฝ่าฝนมาเคาะประตูบ้านแล้วถามคำถามประหลาดนั้น เขาให้คำตอบที่ดีกว่า ‘ขวัญใจ’ความสัมพันธ์ของสิปป์กับแนนนี่จะเป็นยังไงนะ แล้วระหว่างเขากับมันล่ะ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากที่เป็นอยู่หรือเปล่า
แต่มันก็ผ่านมาแล้ว... ในวันนั้นเขาอาจไม่ได้รู้สึกอะไรกับแฟนเก่ามากเท่าที่บอกกับสิปป์ศิลป์ไป แต่ก็ต้องยอมรับว่า เขายังไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิปป์ศิลป์เช่นกัน และตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน
ไฟแดงที่ยาวนานกว่าปกติเปลี่ยนเป็นสีเขียวแต่คนขับยังไม่รู้สึกตัว สิปป์ศิลป์เลยสะกิดไหล่เบาๆ ดังพลั่ก! คนโดนสะกิดมองลอดแว่นกันแดดพร้อมทำปากขมุบขมิบ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเสียงแตรจากรถคันหลังดังไล่มาแล้ว ทว่าขยับไปได้เพียงนิดก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง ...เขียวแค่ห้าวิแบบนี้ พี่เอารั้วมากั้นถนนฝั่งกูเลยเหอะ!!
สิปป์เหลือบตามองคนที่กำลังหงุดหงิดกับการจราจรแล้วแอบขำ แต่ก็ยังไม่กล้าพูดคุยอะไร เพราะเรื่องราวเมื่อคืนยังทำให้หัวใจเต้นระรัวทุกครั้งที่นึกถึง ...และเขาก็ยังนึกถึงอยู่ตลอดเวลา
‘ตั้งแต่เมื่อไร’ เมตตาที่ตื่นตะลึงกับคำตอบเอ่ยถามคนข้างกายเสียงแหบพร่า ความรู้สึกหลากหลายปนเปจนแยกไม่ถูก ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ‘มึง..ชอบ..กู...ตั้งแต่เมื่อไร’
‘มันจบไปแล้ว และกูสัญญาว่าจะไม่ให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้อีก’ สติอันน้อยนิดบอกสิปป์ศิลป์ว่าอย่าฟูมฟาย แต่ความรู้สึกภายในก็บีบบังคับจนร่างสั่นไหวด้วยความกลัว
คนได้ฟังส่ายหน้าไปมา คำพูดมากมายพรั่งพรูอยู่ในหัว ทว่ามันติดอยู่ที่ปาก ไม่ยอมเอ่ยออกไปเสียที พูดได้เพียงแค่ว่า ‘ไม่ใช่...ไม่ใช่’ ตอนนี้เมตตาสับสน ความจริงที่ได้รู้ทำเอาตั้งตัวไม่ติด ในขณะที่สิปป์ศิลป์เอาแต่พูดว่า ‘ไม่ได้ชอบมึงแล้ว กูขอโทษ’ วนไปวนมา
...ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ไม่ใครก็ใครต้องสติแตกกันไปสักคน
‘หยุด!! กูไม่ได้โกรธมึงเลยเชี่ยสิปป์ เดี๋ยวนะ...ขอกูเรียบเรียงก่อน ขอเวลาแป๊บ แต่ที่แน่ๆ คือกูไม่ได้โกรธมึง กูดีใจ..แต่ก็เสียใจ โอ้ยยยย เดี๋ยวกูมานะ อย่าไปไหนนะ’ พูดจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว
สิปป์ศิลป์ทิ้งตัวเองลงกับโซฟา แมวประจำบ้านนอนหมอบสบตาเหมือนดูเชิง แต่ผู้มาเยือนไม่สนใจ นาทีนี้มึงจะกระโจนมาข่วนหน้ากูเลยก็ยังได้ เสียใจแต่ไม่แคร์อ่ะบ่องตง...
ในระหว่างที่นักเขียนพยายามสงบจิตสงบใจอยู่ด้านนอก เสียงเปิดน้ำฝักบัวจากห้องน้ำก็ดังขึ้นมา ท่าทางเจ้าของบ้านคงอาบน้ำอีกรอบเพื่อรวบรวมสติของตัวเอง สิปป์ศิลป์ไม่เข้าใจในสิ่งที่เมตตาทิ้งท้ายก่อนหายไป ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว สมควรแล้วที่มันขอเวลาเรียบเรียง เพราะคำพูดของมันทำให้คนเศร้ากลายเป็นคนงงได้แค่พลิกฝ่ามือ
เนิ่นนานกว่าประตูห้องน้ำจะเปิดออก คนที่กำลังเคลิ้มหลับบนโซฟาเลยได้สะดุ้งตื่นเต็มตาหลังจากรอคอยมานาน มึงพร้อมแล้วใช่มั้ย...เอาล่ะ กูรอจนน้ำตาแห้งแล้ว กูพร้อม!!
สิปป์ศิลป์ขยับตัวนั่งหลังตรงเหมือนเวลากำลังเตรียมทำงานอะไรสำคัญ ส่วนคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิม แต่เพิ่มความเซ็กซี่(?) ด้วยหยดน้ำที่พราวเต็มตัวก็ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ ก่อนจะพูดอายๆ ว่า ‘กูลืมผ้าเช็ดตัว’ แล้วก็หายไปจัดการตัวเองและออกมาในชุดนอนชุดที่สองของคืนนี้
‘มา..มาอธิบายให้กูฟังหน่อย’ นักเขียนเรียกเจ้าของบ้านด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังพยายามล่อลวงเด็ก คนถูกล่อลวงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆ คู่กรณี
‘หมุนขวด’ เมตตาไม่ยอมอธิบาย แต่คว้าขวดน้ำพลาสติกมาวางบนโต๊ะพลางเอ่ยถึงกติกาไปด้วย ‘ชี้ที่ใครคนนั้นตอบ อีกคนถาม นับจากจุดนี้ไปถึงนี่ถือเป็นเขตของกู ส่วนของมึงคือที่เหลือ’ ตากล้องชี้จุดกึ่งกลางบนโต๊ะ แล้ววาดมือไปทางขวาอันหมายถึงเขตแดนตัวเอง ส่วนเขตทางซ้ายนั่นเป็นของสิปป์ศิลป์
‘เดี๋ยวนะ’ คนฟังกติกาท้วงเบาๆ ‘มีกันอยู่สองคน จะหมุนหาพ่องเรอะ’
‘พ่องกูสบายดี แต่ถ้าไม่หมุน เราจะไม่กล้าถามและตอบแน่นอน’ คนคิดเกมบอกเหตุผล ซึ่งอีกคนก็จำเป็นต้องยอมรับ เพราะหลายๆ อย่างพิสูจน์แล้วว่า ถ้ามีกติกา พวกเขาจะเล่นตามเกม
ตาแรกเมตตาเป็นคนหมุน ปลายขวดตกไปอยู่ฝั่งของสิปป์ ‘มึงชอบกูตั้งแต่เมื่อไร’
คนถูกถามกรอกตาไปมาพลางยกมือลูบแก้ม ‘ก็...ปีสะ..สองมั้ง’ พอเห็นคนฟังทำหน้าเหวอเลยรีบพูดต่อ ‘นานมากแล้ว กูลืม’
ตาต่อไปขวดก็ยังชี้ไปที่สิปป์ศิลป์อีก เมตตาเลยถามว่า ‘ชอบกูเพราะอะไร’
‘มึงอยากรู้ไปทำไมวะ’ คนถูกถามบ่นงึมงำ รู้มั้ยว่ามันเขิน!! ‘ก็สนิทกะมึงอ่ะ ก็มึงเป็นคนดี ...ดีกับทุกคน กูก็โดนลูกหลงไปด้วยแค่นั้นแหละ’
คนฟังคำตอบอมยิ้ม และนึกถึงช่วงเวลาตอนนั้น ทำไมเขาดูไม่ออกเลยว่าเพื่อนสนิทแอบชอบตัวเอง
‘มึงโดนๆ’ สิปป์ศิลป์ตบมืออย่างชอบใจ เมื่อขวดตกอยู่ที่ฝั่งเมตตา ‘มึงเคยชอบกะ...มึงยังชอบขวัญอยู่หรือเปล่า’
เมตตาส่ายหน้า ‘ไม่แล้ว เฉยๆ มาก’ ตอบจบก็หมุนขวด ผลออกมาเป็นสิปป์ที่ถูกถาม
‘กูขอถามว่า...จริงๆ แล้วเมื่อกี๊มึงจะถามอะไร’ ถ้าเมตตาฟังไม่ผิด มันจะต้องเป็นคำถามที่เขารอคอย
‘กูรู้คำตอบแล้วอ่ะ ไม่ต้องถามหรอก’ อาการก้มหน้าก้มตาแบบนั้นทำให้เจ้าของบ้านอดเอามือไปดันคางคนพูดให้เงยหน้าไม่ได้ ก็เพราะไอ้ท่าทางแบบนี้ไง ที่เก็บซ่อนความจริงไว้ในดวงตามาตลอด
‘ตอบไม่ตรงคำถามนี่’ เมื่อได้สบตากันตรงๆ เมตตาจึงรู้ว่านัยน์ตาคู่นั้นวูบไหวและเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
‘กูจะถามว่า... มึงเคยชอบกูหรือเปล่า แต่นั่นแหละ กูรู้ว่าไม่เคย’ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ เรื่องคิดอะไรให้ทำร้ายหัวใจตัวเองนี่ขอให้บอก สิปป์ศิลป์ถนัดนัก ขณะกำลังเอื้อมมือไปหมุนขวดต่อ คนข้างๆ ก็ตีที่มือเบาๆ เป็นเชิงให้หยุดหมุน
‘เออ...ไม่เคยชอบ’ เมตตาถือวิสาสะตอบคำถามนั้น สายตาจ้องมองคนที่นั่งก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เรียบเรียงมาอย่างดีออกไป ‘ไม่เคยชอบมึงหรอก เพราะตอนนี้ชอบอยู่ การชอบมึงสำหรับกูยังไม่เป็นอดีตหรอกนะ’
เป็นไงล่ะ! กูคิดมาเป็นชั่วโมงเลยนะประโยคนี้ มีสัมผัสคล้องจองอย่างสวยงามเลยทีเดียวเชียว
‘ฮะ?? ขออีกรอบ’ ...แต่ถ้าคนฟังไม่เข้าใจ ประโยคสวยๆ ของกูจะมีความหมายอะไรเนี่ยยยย
คนที่อุตส่าห์คิดถอยคำเกาหัวแกร็กๆ ไม่ใช่ว่าไม่เขิน พูดแล้วมันคันปากยุบยิบ ขนลุกซู่ๆ แต่กูจะบอกมึงอีกครั้งก็ได้ ‘...ตอนนี้กูชอบมึง ชอบ...แบบมากกว่าเพื่อน มะ...เหมือนที่มึงชอบกูตอนนั้นอ่ะ’
เมื่อจับใจความรู้เรื่อง สิปป์ศิลป์ก็เหมือนมนุษย์ที่ถูกเหวี่ยงไปในอวกาศ สูญเสียการควบคุมตัวเองที่แม้แต่การอ้าปากพูดก็ยังทำไม่ได้ รับรู้เพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัว
พอเห็นท่าทางช็อกโลกของเพื่อนสนิท เมตตาจึงคว้ามือของอีกคนมาเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกสติคืนมา‘สิปป์! เชี่ยสิปป์!’
คนถูกเรียกกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะส่งเสียงตอบรับไปแบบงงๆ ‘อือ’
‘มึงตั้งสติดีๆ’ เจ้าของบ้านที่กุมมืออีกฝ่ายไว้อาศัยจังหวะมึนถามไปติดๆ ว่า ‘มึงตอบกูมา ตอนนี้มึงยังชอบกูมั้ย’
คำถามใจความคุกคามนั้นมาจากเสียงนุ่มทุ้มที่คล้ายจะอ้อนวอน ...ถามทั้งๆ ที่กลัวคำตอบ แต่ก็อยากรู้...อยากรู้ว่ามันสายไปมั้ย ถ้าจะรู้สึกแบบนั้น ระหว่างรออีกฝ่ายตอบ เมตตาก็เอื้อมมือไปปัดผมเส้นหนึ่งที่ร่วงมาตรงหว่างคิ้วของสิปป์ศิลป์ ก่อนจะรู้สึกตัวว่า ความใจดีที่เพื่อนสนิทพูดถึงคงเป็นแบบนี้...
ที่จริงแล้วเขาก็ใจดีแบบสุดๆ กับคนไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งอาจจะเป็นแม่ สองอาจจะเป็นแฟนเก่าๆ ที่เคยคบ และสาม..เขามั่นใจ คนๆ นั้นคือสิปป์ศิลป์ ส่วนที่เหลือนั่นเขาไม่เคยดี ‘เท่า’ กับสามคนนี้เลย... แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขา ‘ใจดีแบบทั่วถึง’ จริงๆ ถึงตรงนี้เองที่เมตตาเข้าใจแล้วว่า ทำไมเพื่อนสนิทถึงแอบชอบตนได้
ก็เพราะทำเหมือนให้ความหวังอยู่อย่างนี้ไง...
‘ขอโทษนะ ที่ผ่านๆ มากูคงเคยทำให้มึงเสียใจ กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดีกับมึง แต่มันเป็นไปเอง กูก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน’
สิปป์ศิลป์รับฟังคำขอโทษ นึกถึงความสุขในช่วงเวลาที่เคยได้รับสิ่งดีๆ จากเมตตา ณ ตอนนั้นมันยากเหลือเกินกับการบอกตัวเองว่าอย่าคิดไปไกล ที่อีกคนคอยตามใจ คอยดูแล ไม่ใช่ว่าเมตตาจะไม่ทำกับคนอื่น ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หัวใจหวั่นไหวไปกับความอ่อนโยน และหลอกตัวเองว่าที่เมตตาคอยหยอดทีเล่นทีจริงนั้นอาจจะเป็นความจริงเข้าสักวัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เสียใจลึกๆ ที่มันเป็นแค่ความฝัน เมื่อความจริงที่เห็นคือ คนข้างกายก็ปฏิบัติกับคนอื่นไม่ต่างกัน
แล้วตอนนี้ล่ะ... เขาเข้าใจถูกหรือยังว่ามีบางอย่างพิเศษ มีบางสิ่งแตกต่าง เขาจะเชื่อได้มั้ยว่าสิ่งที่เมตตาบอกนั้นมาจาก ‘ใจ’ ไม่ใช่ ‘ความสงสาร’ จากความเป็นคนดีเหมือนที่แล้วๆ มา?
เมตตานั่งมองคนที่ปล่อยให้น้ำตาไหลช้าๆ ก่อนตัดสินใจโอบศีรษะของคนร้องไห้เข้ามาซบกับไหล่ตัวเอง ไม่รู้ว่าสิปป์ศิลป์เสียใจเพราะเขามากี่ครั้ง แต่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย หากสิปป์ศิลป์เลิกชอบกันแล้วจริงๆ ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็หมายถึงว่า คนข้างกายจะไม่ต้องทรมานเพราะเขาอีกแล้ว
ฝ่ามืออุ่นที่ลูบเบาๆ บนเส้นผมคล้ายปลอบโยนนั้น หยุดห้วงความคิดอันสับสนของสิปป์ศิลป์โดยสิ้นเชิง สัมผัสที่ได้รับในตอนนี้ตอบคำถามทุกอย่าง ...ความสงสัยทั้งหมดนั้นไม่มีค่าอะไรเลย เพราะสิ่งที่หัวใจบอกตอนนี้ต่างหากที่สำคัญ...
สิปป์ศิลป์กางแขนออกแล้วโผเข้ากอดคนข้างๆ ทั้งตัว ในเวลาที่ผ่านมาเขาอยากทำอย่างนี้ อยากกอดอีกฝ่าย อยากแสดงความเป็นเจ้าของ อยากให้เมตตาทำดีกับเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
‘ตอนนี้...กู...ก็ยังชอบมึง มึงรู้มั้ย กูไม่เคยไม่ชอบมึงเลย’ คำตอบที่เมตตาอยากได้ยินดังจากคนในอ้อมกอด ตั้งแต่รู้สึกกับสิปป์ศิลป์เกินเพื่อน เขาก็แอบหวังทุกวันว่าอีกคนจะคิดเหมือนกัน แม้ในเวลาที่คำว่า ‘เคยชอบ’ ดังขึ้น และเขาเข้าใจได้ทันทีว่า ‘มันสายไปแล้ว’ ก็ตาม
‘ขอบคุณ...ขอบคุณนะ’ ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่มั่นคง ขอบคุณที่ยอมเจ็บเจียนตายกับความหวังที่สาดให้เหมือนมีดเล่มเล็กๆ และขอบคุณ... ‘ขอบคุณที่ยังรู้สึกเหมือนเดิมจนถึงตอนนี้’
แม้ที่ผ่านมาจะไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องคอยตามใจ และทำไมต้องคอยแกล้งเพื่อนสนิทอยู่เสมอ แต่อย่างน้อยตอนนี้ เมตตาก็รู้แล้วว่า
...เหตุผลที่กดจมูกลงกับแก้มชื้นน้ำตาคืออะไร
…………. Gayscale Magazine………….
บก.เอ้จอดรถแช่อยู่หน้าออฟฟิศเพราะติดสายลูกค้าสำคัญ ขณะกำลังเคาะราคาผ่านโทรศัพท์ สายตาก็สะดุดกับภาพของเด็กในออฟฟิศสองคนที่ลงมาจากรถคันเดียวกัน ...ไม่ใช่พี่เป็ดกับน้องจี แต่เป็น...ไอ้สิปป์กับไอ้เมต!!
“คุณแหม่ม เรื่องราคาขอเอ้ไปพิ’ณานิ๊ดดดส์นึงเนอะ เดี๋ยวสักพักเอ้โทรกลับค่ะ รับรองว่าให้ราคาพิเศษสุดๆ แน่นอน ค่ะ...สวัสดีค่า” วางสายเรียบร้อยก็รีบถลาร่างไปขวางประตูทันควัน ทำเอาชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับสะดุ้ง
“เฮ้ยยยย!! ตกใจหมดพี่ โผล่มาจากไหนเนี่ย” นักเขียนร้องเสียงหลง ในขณะที่เมตตาผงะไปติดประตู เพราะตกใจกับสภาพหน้าสดของบก.ตัวเอง
“ทำไมมาพร้อมกันอ่ะ...” บก.สาววายเอ่ยถามทันที พลางทำจมูกฟุตฟิตเหมือนได้กลิ่นหลักฐานสำคัญ “นี่ใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันด้วยเหรอ เหอ เหอ”
เสียงหัวเราะอย่างมีเลศนัยเตือนให้คนฟังไหวตัวทัน อย่าจิ้น...ขอร้อง คนเพิ่งมีคดีความกันมาสดๆ ร้อนๆ นะครับนะ
“เรื่องมันยาวน่ะพี่” นักเขียนตอบเสร็จก็พาตัวเองเข้าออฟฟิศไปแบบเนียนๆ พร้อมตากล้องที่แทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
บก.สาวใหญ่แสยะยิ้มมุมปาก
...มันมีซัมติงรองจริงๆ ไม่อิงการจิ้นแล้วใช่มั้ยคู่นี้!TBC.
เป็นอีกครึ่งที่มาตามมาห่างๆ มาก
แนะนำให้อ่านย้อนตั้งแต่ตอนที่แล้ว มาครึ่งหนึ่งของตอนนี้ และต่อด้วยครึ่งสุดท้ายของตอนนี้อีกที
ไม่งั้น...คุณจะอ่านกับเขาไม่รู้เรื่อง!! //ทำเสียงน้าต๋อย ไตรภพ
ดราม่ามั้ย? ไม่หรอก อย่ามาถามหาความดราม่าจากนิยายเรื่องนี้
ตัวโกงยังไม่มี นับประสาอะไรกับดราม่าาาาา เห็นหน้าบก.เอ้ก็หายเศร้าแล้วค่ะบ่องตง
ขอไปเขียนตอนต่อไปก่อน ไฟกำลังแรง >.<
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 349255 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก