ห่ารีบนไม่ได้บานเว้ยฟิตเปรี้ย
“เต้ยฝากซื้อไรเป่าวะ...อ้าวเฮ้ย” คนรู้จักที่สตูเดินมาถามคนเพราะเที่ยงแล้ว
ปกติผมก็ไม่ออกไปไหนพักเที่ยง เพราะอากาศมันเหมือนจะฆ่ากันตายกูขอตากแอร์ดีกว่า
ส่วนเสียงเฮ้ยด้านหลังเพราะคุณต้องตามปกติตอนเที่ยงถึงบ่ายเล่นไม่ให้ไปไหนกันเลย
ผมไม่หันไปตอบแต่มองหน้าเพื่อนที่ทำงานประมาณว่ามึงเข้าใจกูใช่ไหมเพื่อนผมเป็นคนดีมาก
“เฮียงั้นพวกผมไปกินข้าวก่อนนะ” พูดจบมันหายไปหมดเลยแสดเลวทิ้งกู
“กินข้าวปะ” ผมหันไปถามคุณต้องที่นอนยาวบนโซฟากะดิกตีนฟังเพลงอย่างสบายชีวิต
“แล้วไอเหี้ยสอละปกติไม่ไปแดกด้วยกันรึไง”
“เป่าปกติผมกินที่นี่ไม่อยากออกไปข้างนอก” ...กวนตีนกูอีกเหี้ย
“ไปดิอยากแดกไร” คุณต้องตบเบาะประมาณให้ผมมานั่งข้างๆ
“คุณอยากกินไรอะ”
“กิน...” คุณต้องพูดแต่ผมหันไปมองหน้าดักไว้ก่อนอย่ามากินอะไรแปลกนะมึง
“ไม่รู้วะมึงอยากแดกไร” คุณต้องเปลี่ยนมาถามผมแทน
“กินขี้ไหม” พูดจบมือตบกะบาลกูทันที
“สัดทะลึ่งแล้วมึงแดกไหมละมึงแดกก่อน”
“ห่าตบเข้าไปกูจะโง่ตายอยู่แล้ว” กูกวนตีนสู้ไม่ได้กูโวยวายสู้ไว้ก่อน
“อีกสักทีไหมตบมากจะได้ฉลาดแทน” ว่าแล้วมาอีกป๊าป
“ห่ามึงแกล้งกู”
“เออๆมาอีกที” มาแล้วจะง้างมือตบ ประตูสวรรค์ช่วยชีวิตเปิดก่อน
เหมือนไม่ใช่ประตูสวรรค์ของกูเท่าไรเหี้ยพี่สอมาทำห่าอะไรตอนนี้คับ
ผมเดาคงมาชวนทานข้าวเหมือนทุกครั้งมั้งส่วนคุณต้องจากมือที่ง้างจะตบหัวผม
มาวางตรงเอวผมแทน...ให้มันได้แบบนี้ไอ้ตอแหล
“เต้ยไปกินข้าวที่ไหนกันดีคับ” คุณต้องดึงตัวผมมานั่งใกล้ตัวเอง
“กินไหนก็ได้” ห่าทำไมกูรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุอ่อนๆ
“กินฟูจิไหมเต้ยชอบกินไม่ใช่หรอ” จากเสียงกวนตีนเสียงอ่อนหวานน่าคบหาเชียวไออ้อล้อ
“มึงไม่ทำสันดานส้นตีนสักวันจะตายไหมไอ้เด็กปากลิ่นน้ำนม” พี่สอพูดขึ้นมา
“ส้นตีนเหี้ยอะไรไอ้แก่ตันหาจัดกูคุยกับเมียกูเสือกว่ะ” คุณต้องพูดสวนไม่ทราบว่าแข่งกับปากหลังอานหรอคับ
“ขอให้ทนเป็นเมียมึงได้นานๆแล้วกันไอ้ทารก”
“อ้าว...วอนแล้วมึง” พูดจบแม่งทำท่าจะลุก ผมเอาตัวรอดกูลุกตัดหน้า
“คุณต้องไปแดกข้าวกันเร็วๆดิผมหิว” ว่าแล้วลากตัวออกมา
ขนาดตอนเดินผ่านมึงเองไหล่กะแทกกวนตีนกัน...สันดานกูว่าพอกันแหละเหี้ย
“กินไรอะ”ผมถามตอนเข้ารถแล้ว
“อ้าวไหนมึงบอกว่าหิว” อ้าวเมื่อกี้ยังเป็นเต้ยอยู่เลยไหงกลายเป็ยมึงแล้วว่ะ
“อารมณ์หิวกับอยากกินมันแยกจากกันรู้รึเปล่า”
คุณต้องทำห่าเหมือนเอือมๆแล้วเปิดเพลง
“ฟูจิ...เอ็มเค...ข้าวแกง...หรือแดกเพดดีกรี” คุณต้องถามผม
“ฟูจิแพงสุดละ555” เลือกไม่ยากกูเลือกจากราคา
“กวนนะมึงกวน” ว่าแล้วแถมผลักหัวผมอ่อนๆแต่ยิ้ม
ยังดีมึงอารมณ์ดีแล้วชีวิตกูจะได้ปลอดภัยว่าแล้วเสียงมือถือคุณต้องดัง
“เฮ้ไม่รับอะ” ผมถาม
“ไม่ว่างขับรถ”
“เออคร้าบบบ” ว่าแล้วกดก็นั่งเปลี่ยนเพลงไปเรื่อย...ไม่ไดขับรถมันว่างนี่หว่า
“เฮ้ๆมันดังอีกแล้วไม่รับอะ” ผมถามเพราะเหมือนดังอีกรอบแล้ว
“เออๆเอามา” คุณต้องรับโทรศัพ์ ผมเลยลดเพลงลงให้เพราะกูเปิดดังสนั่น
“เออไม่ได้เข้า” เสียงคุณต้องพูด
“...”
“โดดเว้ยเฝ้าเมีย”
“...”
“ทำไรได้ก็ทำไปก่อน”
“...”
“เออแค่นี้นะ” คุณต้องวางสายแต่เหมือนอีกฝ่ายยังพูดแทรกอยู่
“อ้าวไหนว่าวันนี้ว่างไง” ผมท้วงคับไม่งั้นงานไม่กองเป็นก้อนหรอ
“เรื่องของกูโดดมาอยู่กับมึงไม่ดีรึไงช่วงนี้ยิ่งว่างไม่ตรงกัน”
“มันก็ดี...มั้ง” ดีมากไอ้ห่าแล้วอย่ามาบ่นนะเว้ยว่างานเยอะ
“มั้งเหี้ยไรแดกยายัง”
“ยาไร” ยาห่าไรอีกกูมีเป็นกำวันนึงจะจำได้ไหม
“ก่อนอาหารไงอย่าแกล้งโง่”
“อ่อ...ไม่มีน้ำ” ...เหอๆกูไม่ชอบแดก
“อย่ามาทำสันดานเต้ยน้ำอยู่ด้านหลัง” ว่าแล้วแม่งจอดข้างทางเฉย
มันเป็นการบังคับทางอ้อมแค่ยามึงไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้ว่าแล้วกูก็ยอมกินแต่โดยดีทีละเม็ดๆ
“อยากกินไร” คุณต้องถามผมพอถึงร้าน
“จัดเลยๆ” ผมบอกไปเพราะถึงผมว่าอะไรไปแม่งก็สั่งให้อยู่ดี
ว่าแล้วคุณต้องก็สั่งไป ผมก็เป็นคุณชายนั่งกะดิกตีนรอตามองสำรวจเรียวขาพนักงานคัดมาดีจิงๆ
“เอาไรเพิ่มไหม” เสียงคุณต้องถามผม ต้องตบหัวเบาๆเตือนสติ
“หาอะไรนะ” กูกู้สติไม่ทัน
“ถามว่าเอาไรเพิ่มไหม”
“ไข่หวาน”
“สั่งแล้วไอ้เด็กนี่...แค่นี้แหละคับ” คุณต้องบอกพนักงาน
“สั่งไรไปบ้างอะ” ผมถาม
“อ้าวนี่มึงมีไหมสติ”
“มันประทับเป็นช่วงๆ” ส่วนนี้กูเมาทุกวัน555+
“เอ้าแดกไปอยากแดกไม่ใช่หรอ” คุณต้องคีบไข่หวานทั้งชิ้นยัดเข้าปากผม
“...” กูเงียบไม่ใช่ไรมันเต็มปาก
“หวานไหม”
“อะไอ” ห่ากูยังเคี้ยวอยู่ยังถามอีก
“ไข่กู...ป้อน...หวานไหม” ดูแม่งจงใจเว้นคำ
“ห่าอยากรู้แดกเองดิ” ผมเลยยัดคืนไปชิ้น
“ของมึงหวานดีนี่” แม่งบอกผมตอนเคี้ยวเสร็จ
“ห่าอย่ามากำกวม” ...สมองวันๆคิดเหี้ยไรวะ
พอกินเสร็จผมก็ไม่รอดตามไปคุมกูอีกอะไรนักหนาชีวิต
“อ้าวไม่มีประชุมหรอวันนี้” ผมถามเพราะผมนึกว่าแม่งแค่มาส่งแต่นี้ตามลงมาเฉยๆ
“มีแต่โดด”
“อ้าวโดดอีกละ” งานหนองานทีแต่ก่อนโดดนิดหน่อยไม่เคยได้
“คุมเมียรู้เรื่องไหมไอ้เด็กกวนตีน” คุณต้องดึงมากดจมูกลงบนผม
“เออๆนี่คุณต้อง” ผมดึงเสื้อคุณต้อง
“อะไร”
“ช่วยทำงานหน่อยดิง่วงอะ”
“งานตัวเองทำเองดิ” มาแล้วเดินนำหน้ากูไปเฉยเลยไอ้แก่
“ห่าทิ้งกูอีก” ผมบ่น
“เดินเร็วๆจะให้ช่วยไหมงานจะได้รีบกลับ” ลุงต้องบ่นแล้วดึงข้อมือผมลากไป
...ดีมากระหว่างมึงทำแทนกูจะอู้นอน...เห็นใจผมหน่อยนะช่วงนี้เป็นบุรุษปาร์ตี้
Ps. ...อีกสองเดือนเจอกัน
หัวข้อ: เฮ้ย!เท่าไรว่ะ>>06/01/2012 (อ่าน 1089571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก