นั้นเป็นสถิติสูงสุดของพวกผมคับ
(ยืดๆภูมิใจ555)ไอ้ต้องมันชวนทำลายสถิติเรื่องดิจะยอม
พอมาคิดๆเรื่องไอ้ต้นไปมาใจมันอ่อนอย่างไปทราบสาเหตุจริงๆนั้นละ
หนักแน่นหน่อยไอ้เต้ย อย่าหวั่นไหวๆ
BuzZenitH สนใจไปเป็นหมอดูมะแม่นมาก
หลังจากเล่าตอนsummerมานานได้เล่าถึงขึ้นม.ปลายแล่ววววว
ตอนที่ 13
ตกเย็นก็ทำมาหากินคับส่วนผมนะหรอขอหยุด1วันละกันด้วยเหตุผลเมื่อคืน
วันนั้นก็เลยเล่นเป็นโฟลคซองไปไอ้ตี๋ซวยอีกแล้ว555
"เวนเหอะ!ไอ้เต้ยหยุดผมไม่ว่าหรอกน่ะไหงพี่ต้องหยุดด้วยวะ"ไอ้ตี๋โวยวาย
"แล้วมรึงจะมีกลองด้วยทำไมก็เบสมันหยุด"พี่เจี๊ยบแกอธิบายเหตุผล
"แล้วให้ผมเล่นบทเวทีดูพวกมันแดกเหล้าเนี่ยน่ะ"
"หรือมรึงจะลงไปแดกด้วยคนกรูจะได้เอาเงินไปคนเดียว"พี่เจี๊ยบเริ่มรำคาญไอ้ตี๋
"เปล่า!พี่เล่นผมก็เล่นคับ"ศึกยกนี้ไอ้ตี๋แพ้
ส่วนผมกะไอ้ต้องนั่งเย้ยกินเหล้ากันตรงนั้นน่ะแหละตามที่ไอ้ตี๋พูดเลย
กินได้สักพักก็มีสายตาอาฆาตจากไอ้เป้ส่งมาเรื่อยๆ
พวกผมก็เลยย้ายไปนั่งเล่นที่สตูพี่ยุทแทน
"พวกมรึงไปสวีทกันไกลๆกรูได้ไหมหมั่นไส้ว่ะ"
ไอ้พี่ยุทเริ่มทนไม่ไหวเพราะพวกผมนั่งเล่นกันตรงแถวหน้าสตูเลย
ก็มีคนเดินผ่านไปผ่านมาเหมือนกันก็แซวบ้างๆ
"ไม่ละตรงนี้ดีแล้วเนอะที่รัก"ไอ้ต้องมันโชหอมแก้มผม
"อืม"ผมก็หอมแก้มมันกลับเด๋วกรูขาดทุน
"หมั่นไส้โว้ย"ไอ้พี่ยุททำหน้าเซงพวกผมนี่ฮาแตกคุยกันไปเฮฮาดีเรื่อยเปื่อยสักพักก็เริ่มมีแก้วขวดๆมาตั้ง
ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้พี่ยุทนี่โรคเดียวกะพี่เจี๊ยบแกชัดๆ ใครผ่านไปมาพี่แกชวนกินด้วยหมดเลยกลายเป็นคนเต็มไปหมด
"เออว่ะแล้วเจี๊ยบกับไอ้เป้ละ"ไอ้พี่ยุทแกถาม
"เล่นที่ร้านวันนี้กรูกะเต้ยหยุด"ไอ้ต้องมันหันไปตอบพี่ยุท
"ไม่น่าละไม่มีพี่ชายมาคุมนี่เองตัวแมร่งถึงติดกันเป็นปาท่องโก๋"
ไอ้พี่ยุทเหล่ๆมาทางผมที่นั่งซบไหล่ไอ้ต้องมือไอ้ต้องนี่ก็จับแถวเอวผมอยู่
"เออดิวะช่วงนี้เจี๊ยบแมร่งโคดหวงเลย"
"ถ้าผมมีน้องเขยแบบพี่นี่ก็น่าเป็นห่วงอยู่หรอกคับ"มีเสียงแซวมา
"ไอ้เด็กเวนพวกนี่นิ"ฮากันไป
"เฮ้ยมรึง!ไอ้เป้เนี่ยเด็กวงเก่าพี่เจี๊ยบป่ะ"ผมถามไอ้ต้อง
"กรูไม่รู้เหะปะว่ะยุท"
"อืม...ไมว่ะ"ไอ้พี่ยุทโดนเพียวไปหลายแล้วเริ่มเมาแล้ว
ผมเริ่มสงสัยเรื่องไอ้เป้เพราะไอ้เป้มันเป็นคนอารมณ์ร้อนและติสมากพี่เจี๊ยบคนเดียวที่คุมมันอยู่
"คิดเรื่องไร"ไอ้ต้องมันถามเห็นผมเงียบๆ
"เรื่องไอ้เป้ไหงพี่เจี๊ยบคุมมันอยู่คนเดียววะ"
"อ้าวเหรี่ย!มรึงไม่รู้หรอไอ้เป้แมร่งชอบเจี๊ยบอยู่"ไอ้พี่ยุทพูดลอยขึ้นมาทำเอาเงียบกันเลย
"เวนอีกแล้วปากกรูพวกมรึงอย่าไปล้อมันนะ"ไอ้พี่ยุทมันเอามือตบหัวตัวเอง
"ไม่ล้อหรอก"ผมยิ้มรับปากส่วนคนแถวนั้นรอยยิ้มชั่วร้ายเริ่มปรากฎ
พวกเพื่อนพี่ยุทกะไอ้พี่ยุทคุยเหมือนวางแผนอะกันอยู่
ไอ้ต้องนี่ตัวดีเลยเจ้าพ่อการวางแผนผมนี่ไม่ขอยุ่งตามสบายคับพวกพี่
พอพี่เจี๊ยบกับไอ้เป้มาพวกไอ้พี่ยุทเปลี่ยนเป็นกินเพียวกันเลย
...นี่มรึงกะมอมพวกมันกันเลยหรอว่ะ
...
"แมร่งไม่ไหวแล้วพี่ยุท"ไอ้เป้เริ่มเมาถ้าไม่เมาก็ไม่ใช่คนแล้วละมรึงกินกันไปตั้งขนาดนั้น
ไอ้พี่เจี๊ยบนี่สภาพใกล้น็อคเต็มที่
"ไอ้เป้มรึงพาเจี๊ยบไปห้องพักข้างบนไปอยู่แถวนี้เกะกะ"ไอ้พี่ยุทสั่งไอ้ตี๋
ไอ้เป้มันก็เดินกอดคอกะพี่เจี๊ยบสองคนขึ้นไปข้างบนคนอื่นที่เหลืออยู่ขำกร๊ากเลยทีเดียว
...กรูไม่อยากจะนึกใครผัวใครเมีย
...
"แบบนี้จะดีหรอวะต้อง"ผมหันไปถามหนึ่งในต้นคิด
"แบบนี้แหละดีแล้วไม่งั้นก็เหมือนเจี๊ยบแมร่งให้ความหวังไอ้เป้ไปเรื่อยๆ"
"แล้วมรึงให้ไปเคลียกันบนเตียงเนี่ยน่ะ"
"ไม่ถึงกับเตียงหรอกเชื่อกรูดิ"ไอ้ต้องมันยิ้มแบบรู้ทัน
เสร็จจากคืนนั้นไอ้ต้องก็มาค้างๆบ้านแต่ไม่ได้มีอะไรถ้า2คืนติดแบบนั้นตายแน่ผม
ตกบ่ายๆผมกำลังนั่งให้ไอ้ต้องนอนตักอยู่พี่เจี๊ยบแกก็หน้าเป็นตูดกลับมาบ้าน
"เป็นไรว่ะพี่!?"
"ก็รู้อยู่แล้วนิว่าเรื่องไร"พี่เจี๊ยบแกพูดสบายๆไม่ได้โกรธอะไร
"ฮ้าว~~แล้วเป็นไงว่ะ"ไอ้ต้องลุกขึ้นนั่งแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
"ก็ดีคุยกันแล้วเรียบร้อย"
"เปล่ากรูหมายถึงใครอยู่บนอยู่ล่าง"ไอ้ต้องยิ้มแบบสะใจสุด
ทำเอาไอ้พี่เจี๊ยบคิ้วกระตุกเลย
เรื่องของสองคนนี้เป็นปริศนาคับไม่มีใครกล้าถามยิ่งเห็นไอ้เป้ตาแดงบวมๆเป็นกรูก็ไม่ถามว่ะ
ชีวิตผมก็วนไปวนมาเรื่อยๆเล่นดนตรีกินเหล้าเละเทะๆจนถึงวันนั้น
พวกผมก็นั่งกินเหล้ากันปกติพวกไหนอยากพี้ก็พี้
บุคคลขาดไปถึงโผล่พรวดเข้ามาในบ้านทำเอาผมแถบถีบไอ้ต้องออกไม่ทัน
"พ่อมาทำไม"ผมตกใจมาก-มากที่สุดก็สภาพพวกผมตอนนี้มันไม่น่าดูเท่าไร
"เฮ้ย!พวกมรึงกลับไปก่อนดีกว่าวะ"พี่เจี๊ยบแกหันไปบอกพี่ยุท
"หร่าเหรี่ยไครมาวะกรูถึงต้อง...กลับก็ได้"
พี่ยุทหันไปเจอพ่อผมถึงกลับเงียบพวกพี่ยุทมันไม่ค่อยถูกกับพ่อผม
"เออ..พ่อมรึงใช่ป่ะ?"ไอ้ต้องมันหันมาถามผม
"หึพ่อกรูเอง"ผมถึงกลับยิ้มมุมปาก
"ไม่ต้องหรอกสนุกกันต่อเถอะลุงมาแปปเดียวเต้ยมานี่"พ่อเดินมาลากผม
"พ่อทำไรเนี่ย"...ผมโคดเกลียดเลยสั่งอีกแล้ว
...
ไอ้ต้องมันจะลุกขึ้นมาแต่พี่เจี๊ยบแกดึงเอาไว้ก่อน
"มรึงอยู่นี่น่ะแหละเด๋วมีเรื่องเพิ่ม"พี่เจี๊ยบแกหันไปพูดกับไอ้ต้องมันก็ต้องยอมจำใจจากสถานการณ์
ผมพ่อพี่เจี๊ยบก็ออกไปคุยกันข้างนอกบ้านปล่อยข้างในมันไป
"ลุงอุตส่าไว้ใจเจี๊ยบแต่ทำไมมันมั่วเละกันแบบนี้"พ่อผมตำนิพี่เจี๊ยบมันเป็นความจริงเถียงไม่ได้
"แบบนี้ลุงจะไว้ใจได้ไงวันนี้ให้เต้ยกลับไปกลับลุงเลย"
"พ่อพูดไรออกมานะ"ผมหันไปมองพ่อแบบแถบจะกินหัวบุพการี(เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีอย่าทำๆ)
ผมเถียงกะพ่ออยู่หน้าบ้านนั้นแหละพ่อผมให้เหตุผลประมาณว่า
กินเหล้าพ่อพ่อรับได้เพราะตอนวัยรุ่นใครก็ทำ
แต่ที่พ่อไปเห็นกลุ่มไอ้พี่ยุทมันไม่ใช่แค่กินเหล้าไงมันมีอย่างอื่นอยู่ด้วย
วันอื่นไม่เห็นมันนั่งพี้กันเลยทำไมวันพ่อกรูมาถึงมาสุมหัวกันวะมรึงเลือกฤกษ์ดีมากไอ้พี่ยุท
สุดท้ายผมก็โดนพ่อลากกลับกรุงเทพวันนั้นเลยโดนยึดมือถือคุมประพฤต
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าบ้านเหมือนคุกชัดๆ
มีแต่ไอ้ต้นที่เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ม.ต้นมาเที่ยวที่บ้านบ้าง
ผมโดนสั่งขังอย่างนั้นจนถึงเปิดเทอมเลย...กรูอยากจะบ้าตาย
...
เป็นสัปดาห์คับกับการอยู่บ้านเฉยๆผมแถบจะสติแตกคนมันไม่เคยอยู่บ้าน
บวกกับความไฮเปอร์ของผมด้วย มันอึดอัดหงุดหงิดบอกไม่ถูก
พอพ่อออกไปนอกบ้านก็ดันฝากผมไว้กับเพื่อนบ้านอีกไม่ต้องทำไรละกรู
ผมมองแผลที่แขนก็ดันนึกถึงไอ้ต้องอีก
ผมนึกไปต่างๆนาๆว่ามันจะเป็นยังไงถึงขนาดแมร่งทิ้งกรูไปมีคนใหม่แน่
พอเปิดเทอมพ่อผมไปรับไปส่งเรื่องโดดเรียนนี่ไม่ต้องหวัง
ผมเรียนแบบเซ็งกะตายก็คนมันไม่มีอารมณ์
แต่ผมก็อารมณ์ดีขึ้นพูดเก่งขึ้นเพราะได้เจอเพื่อนใหม่
ซึ่งไอ้ต้นไปรู้จักกับพวกมันก่อนผมเลยได้อานิสงด้วย
ส่วนพวกพี่เจี๊ยบกะไอ้ต้องผมตัดสินใจเลิกติดต่อ
เพราะว่ามีครั้งนึงผมลองโทรคุยกับพี่เจี๊ยบพ่อดันจับได้
ผมเลยซวยคูณสองแทบกระดิกนิ้วตรีนไม่ได้
เพื่อนๆในกลุ่มหน้าตาใช้ได้เลยทีเดียวไม่ถึงกับหล่อแต่ก็โอเค
ไอ้ต้นนี่เห็นตั้งแต่เด็กละชินยกเว้ยไอ้เจคนนี่มรึงเอาโล่จากรูไปเลยสเป๊คว่ะ
สูงผิวไม่ขาวคับออกเหลือง จมูกโด่งปากได้รูปตาไม่โตมากคับออกรียาวๆคิ้วเข้ม
ปกติผมเปลี่ยนเสื้อพละกับมันละเพราะล็อคเกอร์มันกะผมอยู่ติดกัน
แมร่งถอดเสื้อทีใจกรูละลายหุ่นมันดีมากหน้าท้องขึ้นเป็นซิกแพคหน่อยๆกล้ามนิดๆน้องชายมันก็...หึๆ
ผมกะมันก็สนิทพอควรในกลุ่มแต่ผมสนิทกะไอ้ต้นมากกว่า
ไปพักก็ไปกับมันเพราะผมไม่ชอบอยู่ที่ๆมีคนเยอะ(เยอะหมายถึงมากกว่า3คนอย่าลืม
)
"เหรี่ยต้นมรึงเป็นผัวเต้ยเหรอวะ"ไอ้เจมันถามไอ้ต้นตอนวิชาวาไรตี้
ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้วิชาหร่านี่มันคืออะไรแต่มันไม่มีครูเข้าถือเป็นเรื่องที่ดี
"บ้าเรอะถ้ากรูเป็นผัวมันก็ว่าไปอย่าง"ผมแก้ตัวทำถ้าจะดึงมันเข้ามาจูบแต่แมร่งหลบทัน
"555ไม่แน่นี่หว่าไอ้ต้น"ไอ้โตมันหันไปหัวเราะไอ้ต้นไอ้โตนี่มีเมียคุมเรียนร้อยแล้ว
อยู่กับกลุ่มผมนี่หื่นแตกพออยุ่กลับอีกกลุ่มที่เป็นเพื่อนต่างห้องมันคนละฟิวเลย
"ใครว่ากรูไม่แน่"ไอ้ต้นมันดังผมไปจูบผมก็เล่นด้วยดิสอดลิ้นเข้าปากมันเลยไอ้ต้นถึงกับผงะออก
"เหรี่ยต้นจูบมรึงโคดเด็กอนุบาลเลยว่ะ"ผมแซวมัน
คนในกลุ่มคนอย่านึกว่าไม่เหวอแต่อย่างใดฮาแตก
กลุ่มผมกว่าครึ่งเป็นไบเพราะฉะนั้นเรื่องแบบนี้มันไม่ถือกัน
ทำเอาเพื่อนผู้หญิงในห้องถึงกับมาบ่นกับพวกผม
"ไม่เข้าใจเลยทำไมผู้ชายเด๋วนี้เป็นแบบนี้หมดเลย"
"ยังไง?"ผมหันไปถามเทอ
"ก็หน้าตาอย่างพวกแกเป็นแบบนั้นหมดอะดิเหลือแต่พวกหน้าเหียกไว้ให้ชั้น
"
"เฮ้ยมันบอกพวกกรูหล่อวะ"ไอ้ต้นมันให้ไปบอกคนในกลุ่ม
"เพิ่งรู้ถึงความหล่อของพวกกรูเรอะ555"ไอ้เจเอ้ยหน้าหล่อแต่ปากหมา
มรึงหน้าตาดีจริงๆวะเจกรูไม่เถียง
แมนก็ยังมีนะในกลุ่มผมถ้ามันไม่ได้แอ๊บไว้ละนะ
พอนานเข้าพ่อเริ่มปล่อยผมคับเนื่องจากปฏิบัติตัวด้วยดีมาตลอดผมพยายามไม่คิดถึงไอ้ต้อง
วันหยุดก็หาอะไรทำไม่ก็เที่ยวแหลกวันธรรมดาก็เรียนๆเที่ยวๆกลุ่มผมไม่เครียดเรื่องเรียน
ร.ร.ผมมันมีพวกเล่นสายรหัสก็โอเคดีๆคับมีคนสอนหนังสือกับมีขนมกิน
พี่รหัสผมเป็นผู้หญิงก็ดูแลเทคแคดีส่วนอีกคนเป็นลุงรหัส
ลุงรหัสผมเป็นคอrockเหมือนกันเลนสนิทกันเร็วมากทุกวันนี้ผมยืมCDแกไปยังไม่ได้คืนเลย
...รักลุงนะคับ555
...
ช่วงนั้นถึงมีเพื่อนมันก็ยังไม่เต็มที่ผมบอกไม่ถูกก็เลยให้คนในกลุ่มแนะนำคนให้
ทำให้ผมได้แฟนมาคือเมนั้นเองเธอเป็นคนดีคับดีจนบางครั้งผมรู้สึกเหมือนมีแม่เลยทีเดียว
ผมไม่ได้ชอบในตัวเธอเลยผมชอบความดีในตัวเธอต่าหากสุดท้ายก็คบกันด้วยแรงยุของเพื่อน
แต่สุดท้ายผมก็หนีความจริงได้ไม่นานเคยเดินไปเจอคนหน้าเหมือนไหมคับ
วันนั้นผมขึ้นBTSจะไปลงสยามผมเห็นคนๆนึงจากโบกี้ข้างมองจากข้างหลังเหมือน
ไอ้ต้องมากคนรีบหันไปดูปรากฏว่าไม่ใช่
ถ้าใช่มันก็เป็นละครแล้วละแต่นี่มันชีวิตจริงๆทำเอาผมแปล็บแถวหน้าอก
ทั้งๆที่ผมเจอมันไม่ถึงเดือนถ้าเป็นคนอื่นผมคงลืมไปแล้วแต่มันเป็นอะไรสักอย่างผมบอกไม่ถูก
...ผมรักมันหรอ...ก็คงใช่แต่มันก็ผ่านมานานแล้วตั้งแต่ผมปิดเทอม
ผมไม่มั่นใจพอว่าคนที่แทบไม่ติดต่อกันเลยตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
มันจะมีความรู้สึกเดิมๆเหลืออีกหรอ ผมยอมรับว่ารักครั้งแรกที่ไม่ผมหวังมันมีผลกับผมมาก
ผมกลัวใจตัวเองกลัวจะเจ็บอีกครั้งถ้าตอนนี้ผมกลับไปหามันแล้วมันมีคนอื่นผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ
กับไอ้แค่เด็กคนนึงที่เคยซื้อมานอนด้วย...มันก็อาจจะเป็นแค่นั้น
"เหรี่ยเต้ยมรึงใจลอยไปไหนวะ"เสียงเพื่อนๆเรียกสติผมคืนถ้าไม่มีพวกมันตอนนี้ผมจะเป็นยังไงเดาไม่ออก
อยู่วันนึงไอ้ต้นก็เดินยิ้มมาแต่ไกลตอนนั้นผมแกล้งนอนป่วยอยู่ที่ห้องพยาบาล
สงสัยครูห้องพยาบาลจะพิศวาทไอ้เจมันกลุ่มผมเลยได้โดดเรียนมานอนเล่นประจำ
"วันเสาร์นี้มรึงว่างปะว่ะ"ไอ้ต้นมันถามผม
"มรึงเคยเห็นกรูยุ่งด้วยหรอวะ"
"เสาร์นี้กรูจะพามรึงไปหารุ่นพี่เก่ากรู"
วันนั้นผมไปถึงกับอึ้ง
"พี่เจี๊ยบ!"ผมยิ้มปากแถบฉีกถึงหูผมตรงดิ่งไปหาพี่แกคับแต่ในใจก็หวังจะเจอกับอีกคนนึงด้วย
"ไอ้ต้องมันไม่มานะวันนี้"พี่เจี๊ยบแกพูดขึ้นแบบรู้ทันมาทำเอาผมอึกเลย
"เจอหน้าพี่ชายไม่ดีใจหรอวะไอ้ลูกหมา"พี่แกยิ้มให้ผมแล้วเอามือขยี้หัวผมจนผมยุ่ง
ผมก็ไปนั่งเล่นตรงแถวลานตรงMBKนะแหละ
ผมพยายามจะไม่พูดถึงไอ้ต้องมันไม่อยากจะนึกพูดให้ถูก
"พ่อมรึงจับกรูได้ตายหมู่แน่ไอ้เต้ย"ไอ้ต้นพูดขึ้นมา
"ก็อย่าให้รู้ดิวะไอ้อ่อน"พี่เจี๊ยบพูดสบายอารมณ์
""พูดง่ายดิพี่""ผมกะได้ต้นพูดออกมาพร้อมกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
