เย้! ในที่สุดก็ตามทัน ปกติอ่านแต่เรื่องเล่าที่จบแล้ว เฮ้ออ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
ใช้เวลา ๓ วันในการตามอ่าน (ไม่ค่อยมีเวลาอ่านค่ะ แหะๆ)
พี่เต้ยเป็นคนที่ดองเรื่องเล่าได้นานมาก ขอซูฮกเลย
วันนี้ได้ไปอ่านไดอารี่พี่ แอบร้องไห้ ซึ้งจัด
พี่เขียนไดอารี่เป็นตัวพี่มาก อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลย (ขนาดนั้น? ๕๕)
ยังไงก็จะติดตามพี่ต่อไปนะคะ (ติดงอมแงมเลย)
PS. ชอบพี่มามุ หายไปไหนเนี่ยย?
PSS.

จุดธูปไว้ก่อน พี่เต้ยจะได้มาเร็วๆ