หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด(ต่อจาก เจ็บหนักๆกับรักเถื่อนๆ)
Intro
ท่ามกลางแสง สี เสียง ในยามราตรี ผมก็สิงสถิตอยู่ในบาร์ที่ประจำของผมซึ่งเราก็มากันเกือบครบทุกคนจะขาดก็แต่ไอ้วินเพื่อนรักของผมที่มีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากน้องเฟียร์ หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้น เฮ้อ พูดแล้วเสียดาย ผมก็เล็งๆน้องเฟียร์ไว้เหมือนกัน
“เอ้าชนเว้ยยย”
“โหไอ้เกียร์ เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาอีก กูคงไม่ขับรถกูไปส่งมึงหรอกนะ” ผมบอกไอ้เพื่อนตัวดีที่ตั้งท่าจะเมาแล้วครับ แต่ผมก็พูดไปงั้นแหละเพราะทุกทีผมก็ต้องไปส่งมันตลอด
“โหยยยย ทำไมวะ ส่งเพื่อนแค่นี้ทำบ่นทีส่งสาวเข้าห้องไม่มีบ่นเลยน้าาาาา”
“เฮ้ย มันคนละเรื่องกันโว้ย จริงไหมวะไอ้ต้น” ผมพยายามหาแนวร่วม
“…” ไอ้สัดก้มหน้านิ่ง
“ต้น ต้น ต้น!!!!”
“…..อาร๊ายยยยยย” โอ้โห แม่งนั่งเมาแล้วนี่หว่า
“ไอ้สัด เมาแล้วนี่หว่า” พูดจบผมก็นั่งลง เหล่สาวไปเรื่อย เฮ้อ วันนี้ไม่เจอคนถูกใจเลยสักคนเดียว ทำไมชีวิตมันน่าเบื่อขนาดนี้ นี่ผมก็ปี 3 แล้วนะ แต่ยังหาแฟนที่ถูกใจไม่ได้เลย
หลังจากที่นั่งกันไปอีกสักระยะนึง ผมก็ต้องขับรถส่งไอ้เกียร์กับไอ้ต้นครับ บ้านแม่งอยู่ติดกันเสือกสันดารคล้ายๆกันอีก มันคบกันมาตั้งแต่เด็กเลยสนิทกันมากเป็นพิเศษครับ
เมื่อผมกลับมาถึงบ้านก็เกือบจะเช้าแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอม ผมจึงเที่ยวมันแทบทุกวันเลยครับ ขี้เกลียดอยู่บ้าน อยู่บ้านไปเดี๋ยวแม่ก็เอางานที่บริษัทมาให้ผมศึกษา ผมเบื่อ!!!! ครับ
“โชว์เอ๋ย” เสียงของผู้หญิงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาผมกำลังเรียกครับ
“ครับคุณหญิง อรุณสวัสดิ์ ครับ” ผมทักทายอย่างอารมณ์ดี
“พูดผิดหรือเปล่าหึ๊ ต้องเป็นราตรีสวัสดิ์มากกว่ามั้ง” ประชดซะด้วย
“โถคุณแม่ครับ ช่วงนี้ลูกชายแม่อยากพักผ่อนบ้างน่ะครับ นิดหน่อยเอง” ผมอ้อนแม่ครับ
“ไม่หน่อยละมั้ง ทุกวันเลย เดี๋ยวตามแม่ไปที่ห้องรับแขกนะลูก แม่มีอะไรจะคุยด้วยหน่อย หรือลูกจะไปนอนก่อนก็ได้นะ” แม่บอกผม
“งั้นผมนอนก่อนละกันนะ ผมตื่นมาแล้วค่อยคุย” ผมตอบยิ้มๆแล้วเดินขึ้นมาห้องตัวเองแต่ไม่วาย ยังได้ยินเสียงบ่นตามหลังมาครับ
“เฮ้อ จริงๆเลยลูกคนนี้”
ผมขึ้นมาถึงห้องก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะนอน ตาผมก็จะปิดเต็มที่แล้วครับ ล้มตัวนอนได้แปปเดียวจริงๆ ผมก็สลบไสลไปเลยครับ พอตื่นมาอีกทีก็จะบ่ายสามโมงเย็นแล้ว ก็เดินออกจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องครัวแต่แล้ว......
“โป๊กกก....โอ้ยยยย” ผมล้มเลยครับกำลังเบลอๆ รู้สึกจะเดินชนอะไรสักอย่าง
“ขอโทษครับ เป็นอะไรมั้ย” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าผมครับ ผมเงยหน้าขึ้นไปก็ตกใจครับ เมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่คนในบ้านผม
“เฮ้ยยยย!!!!!! นายเป็นใคร แล้วเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง”
“เสียงใครน่ะ เอะอะ เสียงดังเชียว” เสียงคุณแม่ครับ
“แม่ครับ นายคนนี่เป็นแขกของแม่หรอครับ” ผมถามแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร คงเป็นคนรู้จักของคุณแม่เค้าน่ะครับ
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ”
“อ้าววว” ผมหันกลับไปมองหน้ามันอีกแล้ว มันก็หลบตาแล้วดูจะกลัวๆผมมาก
“เด็กคนนั้นชื่อ คิม เค้าเป็นลูกบุญธรรมของแม่ และจะย้ายเข้ามาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้”
“ว่าไงนะ!!!!” ผมหันกลับไปมองไอ้นั่นอีกครั้งด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสุดๆ
“เอ่อ....ผมชื่อ คิม ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
มาแล้วครับนิยายเรื่องที่สามของผม จริงๆแล้วเรื่องนี้
แต่งค้างไว้แล้วยังไม่ได้ลงครับ ก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
เพราะว่ายังแต่งไม่จบเหมือนกัน ^^~