"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [7]
...
"...อื้อออออ.."
เย็นวาบไปทั้งแขน ...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่ก็ต้องรีบหลับตาลงไปอีก ไฟสีส้มมันแยงตา...รู้สึกได้ แม้ว่าตามันเหมือนจะลืมไม่ขึ้นก็ตาม....ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด เหมือนมีใครมาวุ่นวายกับเสื้อผ้า....หรี่ตามอง ถึงได้เห็นใครบางคนสาละวนง่วนอยู่กับการใช้ผ้าผืนเล็กมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม ...
สมองท่วมท้นไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ....เลยไม่มีความทรงจำอะไรอัดอยู่ ผมปล่อยให้ใครคนนั้นจับผมพลิกซ้ายพลิกขวาเช็ดตัวได้ตามใจ จนมืออุ่นๆ มาอังที่แก้มผมแล้วค่อยๆลูบเบาๆ ...
ในห้องมีแต่ความอบอุ่นที่ทำให้ผมสบายตัว ผ้าห่มผืนนิ่มถูกส่งให้ผม ตอนผมควานมือหาผ้าสักชิ้นมาปิดตา... เสียงหัวเราะเบาๆเหมือนลอยมาตามลม... หัวผมถูกยกขึ้นให้นอนหนุนบนท่อนแขนอุ่น ...สบายตัวและสบายใจจนหลับลงไปอีกครั้ง...
.....
..
เมื่อยจนไม่อยากจะขยับตัว ...ปวดหัวจนอยากจะร้องไห้ ....
ถึงหลับตาลงแต่ก็ยังรับรู้ว่าเบ้าตาทั้งสองข้างมันร้อนผ่าว ....รสเหล้าขมจนขื่นคอ... หิวน้ำ...แต่ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นเดินหาน้ำ....ดีขึ้นมาหน่อยตอนที่ รู้สึกว่ามีอะไรชื้นๆเย็นๆมาวางพาดปิดตาทั้งสองข้างไว้ แข็งใจยกมือขึ้นมาคลำถึงได้รู้ว่ามันเป็นผ้าชุบน้ำเย็น...
พอได้หลับตาลงอย่างนี้ ประสาทส่วนอื่นมันเลยดีขึ้นอัตโนมัติ สัมผัสอื่นที่ไม่ใช่สายตา...บอกผมว่ามีใครบางคนอยู่ข้างๆ สัมผัสที่คุ้นเคยมาเกือบจะสามวัน ...ผมคงคิดว่านี่เป็นนู๋หมี ถ้าสัมผัสของมือนั้นมันไม่อุ่น...ใช่...มืออุ่นๆ ลูบเบาๆไปตามแก้ม ลูบเหมือนแบบที่นู๋หมีชอบลูบแก้มผมทุกเช้า....
..จูบอุ่น ...แตะเบาๆที่หน้าผาก...ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...นี่มัน..นู๋หมีชัดๆ...
ผมฝืนลืมตาขึ้นมา ลืมตามาเห็น ใครคนนั้นกำลังจ้องผมอยู่ รอยยิ้มวิ้งๆ เหมือนทับอยู่บนโครงหน้าใหญ่ ...หน้าผากกว้างขยับมาชนหน้าผากผม แล้วกระซิบว่า 'กลับหอเถอะ' ผมได้แต่มองหน้าเขาคนนั้น.... ไม่ใช่นู๋หมี ?
....
..
ทั้งงงทั้งแปลกใจ ที่หัวหน้ารู้กระทั่งทางไปหอผม เรานั่งแท็กซี่ออกมาจากโรงแรมด้วยกัน เขาพยุงผมมาตลอดทางจนขึ้นแท็กซี่ มือเราจับกันไว้ตลอด จับไว้ไม่ปล่อยแม้จะเดินมาถึงหน้าหอ...
..
ผมถอนหายใจเฮือกตอนมองบันไดปูน สี่ชั้น ....กว่าจะถึงห้องไม่ตกบันไดตายก่อนหรือไง?
กำลังเรียกขวัญและกำลังใจมาเป็นพลังในการขึ้นบันได...ความรู้สึกก็หล่นฮวบเลย !!
วงแขนใหญ่ช้อนตัวผมขึ้นอุ้มแล้วเดินอาดๆ ขึ้นบันได....เสียวตกฉิบหาย แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร นอกจากกอดคนอุ้มไว้แน่นเพราะกลัวตก...จนมาถึงหน้าห้อง ผมถึงได้ถูกวางลง ....ทุกทีเลย พอมาถึงหน้าห้อง สายตาอดเหลือบไปมองบันไดหนีไฟไม่ได้
"....นู๋หมี....."
ผมเรียกลอยๆ ... ไม่มีเสียงตอบ....
มีแต่มืออุ่นๆของคนข้างๆ ที่เอื้อมมาจับมือผมไว้หลวมๆ แล้วส่งยิ้มบางๆให้ ....ผมล้วงมืออีกข้างหยิบกุญแจห้องขึ้นมาไขเปิด แล้วเดินเข้าห้องโดยไม่ลืมดึงอีกคนให้เข้ามาด้วย ห้องเงียบสนิท สงสัยไอ้ขวดกับไอ้พายจะกลับบ้าน ....
...
..
ไม่ให้ได้ตั้งตัว แรงกอดจากด้านหลังโถมใส่ตัวผมเต็มๆ เหมือนคนหมดแรง น้ำหนักทั้งหมดทิ้งมาที่ผมจนผมแทบทรุด
"ถึงหอเราสักทีนะเพิ่งพา ...."
เสียงเล็กๆดังมาจากปากเจ้าของมือที่ยังจับมือผมไว้แน่น เสียงมันเหมือนเหนื่อยๆ ลอยๆ เสียงที่ปลุกผมทุกเช้า..
"นู๋หมี!!"
หน้าซีดๆ ที่วางอยู่บนไหล่ผมยิ้มจางๆ หลังจากนั้น หัวหน้าล้มลงไปกับที่นอน ไอ้พาย ...ส่วน ร่างเล็กๆ ที่หลุดออกมากลิ้งหลุนๆ ไปอยู่หน้าทีวี ผมวิ่งไปดูนู๋หมี หน้ามันซีดกว่าเก่าอีก ...รอยยิ้มฝืนๆส่งให้ผม ก่อนตัวมันจะเลือนหายไปอีกครั้ง....
.....
มีแค่เสียงลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างห้อง...กับเสียงอื้ออ้าบวกเสียงสบถในลำคอของหัวหน้าที่ยังไม่ลืมตา...ไม่เห็นนู๋หมีแล้ว.....ในห้องเลยเหลือแต่ผมกับหัวหน้า ผมกลับไปดูหัวหน้า...
ตัวร้อนจี๋เลย !!! แถมไม่ได้สติอีกต่างหาก.... เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูกหันรีหันขวาง...มองคนที่หอบหายใจถี่ เขาเป็นคนอุ้มผมมาส่งที่หอ ตอนแรกยังปกติดีแต่ตอนนี้ นอนไม่รู้ตัวและ เหมือนกำลังไข้ขึ้น ... ต่างกันเหมือนเป็นคนละคนกับคนที่อยู่กับผมก่อนหน้านี้เลย...
....
เดี๋ยวนะ....
...
..
.
.
ทำไม หัวหน้าเรียกผมว่า 'เพิ่งพา' ...ผมเพิ่งเคยเจอหัวหน้าเมื่อวานนี้เองนะ....แล้วเด็กฝึกงานอย่างผมก็คงไม่สำคัญขนาดหัวหน้าฝ่ายจะมาจดจำอะไรได้เร็วขนาดนั้น....สมองผมหวนคิดไปถึง เรื่องเมื่อคืน ....คนที่มายืนข้างหลังผม แล้วรั้งตัวผมมาพิงไว้กับแผ่นอก ก่อนจะออกตัวขอดื่มแทน...รอยยิ้ม...กับมือที่โอบไหล่ผมไว้แน่น ...สัมผัสมันคุ้นเกินไปกับคนที่เพิ่งเคยรู้จักกัน ...เหมือนไม่ใช่หัวหน้า....ไม่สิที่อุ้มผมขึ้นมา...ก็ไม่น่าจะใช่หัวหน้า ..ที่ช่วยผมดื่มก็คงไม่ใช่หัวหน้าเหมือนกัน....
...
..
ผมมองไปที่ที่ว่างหน้าทีวี ....ที่รู้สึกเย็นวาบตลอดเวลา...ตั้งแต่ ตอนจุดธูปบอก ..
...
ที่โรงแรมความรู้สึกคุ้นเคย...มีมากจนยอมให้หัวหน้าจับเนื้อจับตัวผมเช็ด...ความรู้สึกวางใจ....ที่รู้สึกกับหัวหน้าก็เหมือนกัน ...เป็นเพราะ.... นั่นไม่ใช่หัวหน้าแต่เป็นนู๋หมีหรือเปล่า??
"นู๋หมี....ยังอยู่ที่นี้หรือเปล่า?"
ผมตัดสินใจถามออกไปทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไร .....
...
"....อยู่ครับ...แต่ไม่ไหว...หมดแรง...."
เสียงเบาๆตอบกลับมา ยังพอให้ใจชื้นอยู่บ้าง....ผมถอนหายใจยาว โล่งอก ...มัวแต่ห่วงนู๋หมี ลืมไปแล้วว่าปล่อยอีกคนที่เป็นคนจริงๆ ให้นอนกระสับกระส่ายบนเตียงไอ้พาย....
ใครจะว่าไงก็ช่าง ...
..ผมไม่ได้สนใจคนเท่าไหร่ ...เมื่อผีมันน่ารักมากมายขนาดนี้ ...
"...ขอบคุณนะ...ที่ไปเฝ้า...."
ผมพูดกับความว่างเปล่าหน้าทีวี ...ความว่างเปล่าที่ทำให้หน้าผมบานเพราะหุบยิ้มตัวเองไม่ได้...
"..ไม่เป็นไรครับ...หน้าที่..."
เสียงใสๆ หอบๆตอบแว่วกลับมา....เป็นอีกครั้งที่ผมอมยิ้มจนเมื่อยแก้ม ....
***
ยิ้มไป เช็ดไป....ทนดูหัวหน้าตัวเองนอนหมดสภาพไม่ได้ ผมเลยหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หัวหน้า เช็ดหน้า..เช็ดมือ......แล้วถึงได้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตหัวหน้าออกเพื่อเช็ดแผงอก ..เช็ดไหล่กว้าง....ผมหันไปมองพื้นที่ว่างหน้าทีวีบ่อยๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้นู๋หมีอยู่ไหน รู้แต่ว่ายังอยู่...แค่รู้สึกว่ายังอยู่มันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีแล้ว ....
"หวอ!"
เช็ดตัวหัวหน้าไปคิดอะไรเพลินๆไป จู่ๆมือร้อนของหัวหน้าก็ดึงผมลงไปกับเตียงก่อนจะขึ้นมาคร่อมทับ ....รอยยิ้มวิ้งๆ ที่ส่งมาให้ ...เหมือนมนต์สะกดให้ผมนอนนิ่ง
"เพิ่งพา ...จูบนะ..."
เสียงใสๆ หลุดออกมาจากปากผู้ชายตัวโต ...แน่นอนไม่ใช่เสียงหัวหน้าแน่...ผมเรียกสติสตังตัวเองกลับมา ก่อนจะยิ้มกว้างให้แล้วตอบ 'อือ' เบาๆ ...
...ริมฝีปากร้อนแนบปิดลงมา พร้อมๆกับมือใหญ่ที่ ค่อยๆ สอดลูบขึ้นมาจับช่วงเอวผมแล้วลากวน ลูบไปทั่ว ...
.
.
.
ซิปถูกดึงรูดลงมาให้น้องชายโผล่มาทักทายโลกภายนอก.....มือข้างหนึ่งของผมถูกจับล็อกเหนือหัว ส่วนอีกข้าง ถูกจับให้สัมผัสน้องชายตัวเองไปพร้อมๆกับมือใหญ่ ...ปากเรายังไม่แยกออกจากกัน ...กลิ่นของเหล้ายังอวลจางๆ ผสมกับกลิ่นยาสีฟันรสมิ้นต์ ...
ผมง่ายไปไหมกับสัมผัสแบบนี้ ...ง่ายไปหรือเปล่าที่ยกใจทั้งใจให้กับเด็กผีที่เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วัน...เหมือนที่ใครเคยบอก ...โลกนี้มีใครคนหนึ่งที่แค่เห็นหน้าก็เหมือนรู้จักกันมาเป็นปี...
...
.
สติผมเหมือนลอยๆ ในหัวมันก็เบลอๆ ...ผมกำลังหลงกับสัมผัส ..สัมผัสอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความต้องการ สะโพกผมขยับแอ่นตามแรงมือที่กำลังชักนำสติให้หลุดลอย เสียงครางที่หลุดออกมาจากปาก ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ...
"....หมี...อื้ออ...หมี...."
ผมเรียกชื่อนั้นแล้วกอดลำคอหนาไว้แน่น...สติเหมือนเตลิดไปไกล แล้วความกำหนัดมันก็ทะลักออกมา ....สมองผมว่างเปล่า....ตาผมเห็นแค่ริมฝีปากหนา สูดหายใจยาวเข้าปาก มือใหญ่ปลดตะขอกางเกงผมออกแล้วรูดดึงออกไปพร้อมกางเกงใน ...สติผมยังไม่กลับมา ความอายเลยไม่มี ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น แม้ตัวเองจะนอนเปลือยเปล่า...
"...รักผึ้งนะครับ...."
เสียงใสปนเสียงหอบหายใจ กระซิบข้างหูผม ....มืออุ่น รั้งสะโพกผมขึ้นมาก่อนจะกดจมูกแนบหน้าลงไปเลียวนรอบๆ จุดเร้นที่ถูกแยกออก สติที่กำลังก่อตัวของผมถูกทำให้หายไปอีกครั้ง แทบจะร้องคราง มันรู้สึกดีแบบแปลกๆ ดีจนต้องแอ่นสะโพกสวน ให้ ลิ้นนั้นลงลึกเข้าไปอีก เสียงครางของผมผสมกับเสียงน้ำลายและเสียงเลีย แทบบ้าแล้ว ผมขยุ้มมือจับท้ายทอยแล้วแอ่นสะโพกให้ลิ้นร้อนเข้าไปได้แบบถนัดๆ ผมสากๆถูกผมกำขยำแน่น มันเสียวซ่านจนต้องสูดปาก ระบายออกมา ...ลิ้นร้อนเลียเน้นซ้ำๆ จนผมหวีดร้องแล้ว ปล่อยสายน้ำรักออกมาโดยไม่ทันได้สัมผัสแกนกายตัวเอง ...ผมนอนหายใจระรินหมดแรงกับน้ำกำหนัดครั้งที่สอง...แต่เหมือนยังไม่พอ เมื่อแกนร้อนของคนข้างบน จู่ๆก็จ่อเข้ามาแทนลิ้นที่เพิ่งถอนออกไป ....
แม้ช่องทางนั้นมันจะลื่นไปด้วยน้ำลายและน้ำรักของผม ...แต่มันก็ไม่ชินที่จะมีอะไรสอดใส่เข้ามา ....
...
.นี้..
..
.
.
.....ครั้งแรกนะ....
..
.
.
ครั้งแรกของผมด้วย.....
...
ริมฝีปากหนากดปิดปากผมแน่น ...แน่นจนไม่มีเสียงอะไรลอดออกมาได้ แม้แต่เสียงหวีดร้องของผม ผมได้แต่ตะลึงมองจ้องใบหน้าคม ไม่คิดว่าจะโดนเอาใส่เข้ามาจริงๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายโดนกระทำ น้ำตามันไหลลงมาโดยที่ห้ามตัวเองไม่ได้ เจ็บไปหมด ทั้งเจ็บทั้งระบม ลิ้นร้อนเกี่ยวลิ้นผมให้รุกตอบ แต่ผมไม่มีแรงหรืออารมณ์อะไรแล้ว ...ที่มีตอนนี้คือความสับสนกับความเจ็บปวด ....
....
.สะโพกผมขยับตามแรงที่โถมเข้ามา มันไม่ได้เร่าร้อน แต่มันเจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก ผมพยายามเรียกนู๋หมี แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ไม่มี แม้แต่การหยุดฟังหรือหยุดขยับ แรงกระแทกมันโหมเข้ามาเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงเตียงเหล็กดังเอี๊ยดอ๊าด...
น้ำตาผมไหลกลบหน้าไปหมด ทั้งกลัวทั้งเจ็บ....
"..พอ..แล้ว...พอแล้ว...พอแล้ว!!"
ผมทั้งตะโกนทั้งทุบทั้งผลัก แต่ คนข้างบนก็ไม่หยุด ไม่ยอมแม้แต่จะผ่อนแรง พอเห็นผมจะร้อง เสื้อซับสีขาวก็ถูกยัดเข้ามาในปากเพื่อปิดเสียงทั้งหมด ผมถูกจับให้หันหลังเปลี่ยนท่า ถูกทำเหมือนสัตว์ ฟันคมๆ กัดไหล่ผมจนแสบ...ยอดอกถูกบีบบี้จนเจ็บ ...มือสองข้างของผม ถูกมัดไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตที่อยู่หัวเตียง...สะโพกถูกมือใหญ่รั้งกระชับให้เคลื่อนไหวตามใจเจ้าของแกนกายที่กำลังบังคับให้ร่างกายผมขยับตาม....
...
"อื้อออออ!!! อื้ออ!!"
ผมทั้งดิ้นทั้งร้อง และพยายามจะสะบัดและถอยหนีร่างใหญ่ที่กำลังตักตวงความสนุกจากร่างกายผม แต่มันไม่เป็นผล ...เขายึดสะโพกผมไว้แน่นแล้วกระแทกลงมาซ้ำๆที่จุดเดิม น้ำร้อนพุ่งเข้ามาในร่างกายผม พร้อมๆกับเสียงคราง โฮก...
แรงขย่มเน้นมีตามมาอีกสามสี่ครั้ง ก่อนเขาจะฟุบลงมากับแผ่นหลังผม ..
"นายนี่สุดๆเลยวะ...เด็กฝึกงาน..."
"?!!!"
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูผม ....แผ่นหลังผมแนบกับแผ่นอกร้อน มันร้อน...แต่ยังไม่ทั้งร้อนทั้งแสบเท่าช่วงล่างที่เริ่มจะยังขยับอีกครั้ง ...
..
.
ไม่ใช่ ...
....มันไม่ใช่เสียงนู๋หมี !!!!!
***
"จะร้องทำไม? ผมทำอะไรไป ผมรับผิดชอบน่า...เป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรสักหน่อย"
ปากหมาๆ พ่นคำพูดอะไรออกมาบ้างไม่รู้ ...รู้แต่ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินเสียงนี้ ...นู๋หมีอยู่ไหน ...ช่วยด้วย ...ช่วยพี่ด้วย.....
...
ผมได้แต่กอดตัวเองร้องไห้ ช่วงล่างยังทั้งเจ็บทั้งแสบ คราบน้ำคาวเลอะจนเหม็นเอียน กลิ่นมันจะทำให้อ้วก...ปวดหัว...ปวดหัว... อยากร้องไห้...อยากให้ทั้งหมดแค่ เป็นเรื่องของฝัน ร้าย ...
...
.
ฝันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีไอ้เหี้ยตัวนี้อยู่ข้างๆ
"..หมี..ช่วยพี่ด้วย ...ปลุกพี่ให้ตื่นที่ ...นู๋หมี..ปลุกพี่ที.."
ผมได้แต่ครางเรียกชื่อนั้นแล้วร้องไห้ .....ร้องให้ตัวเองที่ไม่ยอมตื่น...ตื่นออกมาจากความจริง...
..
"พรุ่งนี้จะเซ็นใบผ่านงานให้แล้วกัน ....นอกจากนี้จะเอาอะไรอีกไหม?"
"..ไม่...ไม่ต้องมายุ่งกับผม..."
ไม่มีเสียงตอบ นอกจากแรงฉุดข้อมือ ให้ผมลุกขึ้นมาเผชิญหน้า...
"ก็บอกแล้วไงว่าผมทำอะไรแล้ว...ผมรับผิดชอบ"
"ผมไม่ต้องการ ..."
คำตอบของผมคงกระตุ้นต่อมอำนาจที่มีอย่างล้นเหลือของ หัวหน้าฝ่ายที่ชื่อ กำพล คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน....ก่อนจะจับ มือผมขึ้นมาแล้วสอดนิ้วยึดไว้...
"...จะให้ทวนสถานะกันอีกรอบไหม ว่าตอนนี้คุณเป็นอะไรกับผม...หือ..."
ประโยคนั้นค่อยๆเน้นจนเหมือนกับมันจะสลักแน่นในสมอง ผมกระชากดึง มือตัวเองออกมา แล้วตบเต็มแรงจนหน้านั้นหันตามแรงตบ...
แหวนรูปงูกลิ้งหล่นลงบนที่นอน ...
ผู้ชายคนนั้นกัดฟันกรอด ผมเห็นเขาเอื้อมหยิบแหวนผมไป...
มือใหญ่ถูเช็ดเลือดที่ไหลซึมลงมาที่มุมปาก ....เขาปล่อยผมไว้บนเตียง ...แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป.....ทั้งห้องเงียบสนิท ...ผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง...นิ่งจนน้ำตามันไหลลงมาอีกครั้ง ...
....
.
โพลล์
หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ (อ่าน 271205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก