หัวข้อ: ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก ภาค 1 -END[P.38-26/6/57]-จบภาค 1 รบกวนย้ายห้องให้ด้วยครับ

[moredee]

ดีนะ นานๆมาที เพราะติดพันภารกิจ พอได้อ่านให้ชุ่มชื่นหัวจายยยยยยยยยยยย

[$VAN$]

ทั้งหมีใหญ่หมีเล็ก รุมกินผึ้งทั้งคู่ เจ้าเล่ห์ทั้งคู่ หุๆ^^

[mild-dy]

รอจัา

[yunjae123]

ผึ่งน่าสงสารนะ
เดี๋ยวก็คุณหมีเด็กหน้าล้ำอายุ
เดี๋ยวก็นู๋หมีเด็กผีหน้าสงสาร (ตรงไหน!!)
เอาน่าๆๆๆๆๆๆ ยังไงทั้ง 2 ก็รักผึ้งอ่ะเนอะ 5555555+

[malula]

จากที่คิดว่าคุณหมีเป็นเจ้านายเจ้าเล่ห์ตอนนี้มันกลายเป็นเด็กหื่นไปแล้ว
พยายามสะกดจิตตัวเองว่าอย่าหาเหตุผลจากเรื่องนี้
เพราะไม่งั้นมันจะมีแค่ทำไม..ทำไม และทำไม..

[takara]

นู๋หมีเจ้าเลห์อะ

[นอนกินแรง]

นั่นสิหนอ~ รักทั้งผีรักทั้งคน

[Zitraphat]

"ก็บอกแล้วว่า...อย่าทัก" [10-ครึ่งหลัง]


.
.

ปาฏิหาริย์ ....บางครั้งมันก็ไม่ต้องการเหตุผล ...
.
.
.
...ถ้าคุณเพิ่งโดนแฟนที่คบกันมาเกือบปี บอกเลิกเพื่อไปคบกับพี่ชายคุณ...
...ถ้าบทบาทของคุณคือน้องชายผู้เสียสละ...
...ถ้าหน้ากากของคุณคือหัวหน้าฝ่าย ที่ต้องบริหารงานคนร้อยกว่าคน...
...ถ้าความรักอยู่ๆก็ปรากฏตัวในวันที่คุณ ต้องการมันที่สุด...
...
.
.
.
.
...และ....ถ้าคุณอายุแค่ 17  คุณจะเอาเหตุผลอะไรกับเรื่องงี่เง่าที่โถมเข้ามา...ถามจริงๆ....

***

พอเมฆก้อนใหญ่บังแสงที่ส่องแยงตา ผมเลยนอนมองท้องฟ้า สีฟ้าอมขาวที่เหมือนจะใกล้จนเอื้อมคว้าได้ กลิ่นบัวสายลอยเอื่อยส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ คลอไปกับเสียงไม้พายกระทบกราบเรือไม้เป็นจังหวะ พานจะพาให้หนังตาปิด...

“นู๋หมี...จะถึงแล้ว...”

กำลังจะเคลิ้มๆ เพิ่งพาก็ปลุกผมซะงั้น  จะไม่ลุกก็ไม่ได้ เพราะผมนอนอยู่บนตักเพิ่งพา ไม่อยากเอาเปรียบนะ แต่อยากจะบอกเพิ่งพา เหลือเกินว่า อุ้มผมพาดบ่าก็ได้ ยังไม่อยากลุก....
....
.
.
เมียที่ดีก็เป็นแม่ที่ดี ...ผมเริ่มง้องแง้ง ไม่อยากลุก เพิ่งพาที่เพิ่งผูกเชือกเรือกับสะพานไม้ เลยจับผมพาดบ่ากระเตงอุ้ม...ดีที่วิญญาณไม่หนักเท่าไหร่มั้ง เพิ่งพาถึงได้แค่ประคองร่างผม แล้วพาเดินขึ้นสะพานไม้ได้อย่างไม่มีใครสังเกตเห็น 
...
.
ขึ้นเรือนมาได้ผมก็ผงะกับกลิ่นควันธูปก่อนเลย ...เสียงดังของเครื่องขยายเสียงมาจากทั่วทุกทิศทาง แซมด้วยเสียงสูงแหลมของอุปกรณ์ จีน(มั้ง??ผมไม่รู้จัก บ้านผมเป็นพวกเข้ารีตตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่แล้ว ) บวกกับเสียงดังแปดหลอดอะไรบ้างก็ไม่รู้  ทำให้ผมตื่นได้เต็มตาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ....ผมโอบคอเพิ่งพาไว้แล้วมองไปรอบๆ บรรยากาศมาคุที่สุดจริงๆ เพราะมันอึมครึมไปด้วยควันธูปแบบสุดบรรยาย ...ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาก็เหมือนกัน ....

“วันนี้เขามีเข้าทรงกัน ...”

เพิ่งพากระซิบบอกผมแล้ววางผมลงใกล้ๆ เสาไม้ต้นใหญ่ ไม่มีใครผิดสังเกตเพราะเพิ่งพาใส่เสื้อสีขาวตราห่านคู่ ก็เลยดูกลมกลืนไปกับพวกที่มานั่งก่อนหน้านี้แล้ว ...
...ผมก็นั่งมองนั่นมองนี่มองไปเรื่อยๆ จนแทบสำลักเมื่อมองไปเห็น หลังใหญ่ๆของใครบางคนที่กำลังยกถาดขนมให้ผู้หญิงที่ผมรักที่สุด !!! 

ต่อมความทรงจำกำลังถูกทุบด้วยค้อนแห่งความอยากรู้ ...ผมพยายามรื้อหาความทรงจำในสมองน้อยๆ ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นมายังไง ...ก่อนจะหันกลับไปดูเพิ่งพาที่นั่งหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง ....วันนี้คุณนายทองสุกมาที่นี้ทำไม? ไม่ใช่แค่เรื่องอยากมาทำบุญแน่ วันที่ผมโดนคุณนายทองสุกดึงกลับมาบ้านครั้งแรกเพราะอะไร?? เพราะอะไร??? คิดสิ...คิด!!
...
.
.
แล้วสมองก็สว่างโล่ง .....
..
.
.
ผมจำผู้ชายร่างท้วมที่นั่งอยู่บนแท่นกลางเรือนได้ .... แต่ผมจำไม่ได้นะว่าผมเจอเพิ่งพาที่นี้ วันนี้.... เดี๋ยวสิ ....มันจะต้องมีอะไร ผิดพลาด สักที่ ... วันนี้ เพิ่งพาต้องไม่เจอผมกับมี้ สิ ...

“เพิ่งพา ...กลับกันเถอะ...ผมปวดหัว ....”

ผมตีหน้าเศร้าแล้วกระตุกแขนเสื้อเพิ่งพา เบาๆ เพิ่งพาจับมือผมแล้วขอทางเดินแหวกผู้คนออกไป …มัวแต่ดูทางเดินจนไม่ได้เงยหน้ามอง คุณนายทองสุกที่ เดินสวนทางมา กับผมอีกคนที่มัวแต่ยกถาดขนมไทย....

....


สเต็ปแรกผ่าน....
...
.
จากนั้นแล้วไงต่อ ???
ผมเอี้ยวตัวมอง ตัวเองและคุณนายทองสุกที่ เข้าไปนั่งใกล้ผู้ชายร่างท้วมที่น่าจะเป็นร่างทรง  ...จำไม่ได้ว่ามี้คุยอะไรกับร่างทรงบ้าง ...เพราะในตอนนั้นมันทั้งไม่เชื่อทั้งอยากกลับมานอนกอดเมียใจจะขาด แต่กลับโดนมี้ลากมาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ...

เพิ่งพา จูงผมลงมาที่ท่าเรือ แล้วเตรียมพายเรือกลับ .... พอดีกับที่สายตาผมเห็น มี้กับตัวผมกำลังเดินลงมา ....เฮ้ย...เดี๋ยวดิ ...วันนั้นมันไม่ได้จบแบบนี้ เดี๋ยวดิ มี้ !! มี้อย่าเพิ่งกลับดิ อะไรวะ??!!! ก็วันนั้น ไอ้หมอบ้านี้มัน.....
...
.
.
บอกเองนี่นาว่า.......


.
.
.
.
. ‘ผมต้องคบกับเพิ่งพา....’
.
.
.
พูดสิ!!! ร่างทรงต้องพูดสิ !!! บอกสิวะ!!! เรียกมี้กลับมาสิไอ้บ้าเอ้ย!!!!! เรียกมี้กลับมา!!!!! เรียกคุณนายทองสุกไว้ก่อนสิ!!!เรียก!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
......
..
... ตัวผมกระตุกวูบเหมือนหล่นจากที่สูง สายตาพร่าด้วยแสงขาวที่สว่างวาบเหมือนโดนเอาสปอร์ตไลท์ส่องตา หูมันอื้อไปหมด แต่ผมกลับได้ยินเสียงหอบหายใจ ...เสียงหอบหายใจของตัวผมเอง ...ผมเห็นหลังคุณนายทองสุกไวๆ เห็นแผ่นหลังกว้างๆ ของตัวผมเองด้วย เห็นกระทั่งมือย่นๆของตัวผมเองในตอนนี้ ...ฉิบมั้งแล้ว !!! อย่าบอกนะว่าผมอยู่ในร่างของร่างทรง ...
สัดเอ้ย!! แล้วไงต่อ ??? จะทำอะไร ยังไง ....จะเรียกมี้กลับมายังไง ????

เจ้าเข้าเขาทำกันยังไงวะ???!!!! เต้น????!!! สั่น???!!! งั้นเจอกังนัมสไตล์ แล้วกันมึง !!!!

"ฟ้ารู้!! ดินรู้ !! ถามได้!! ตอบได้ !! ของหาย ของรัก...กูเรียกคืนให้มึงได้ !!!!! อย่าเพิ่งไป คุณนายทองสุก!!!!!!!!!!!!!!!"

บ้าไปแล้ว ผมในร่างของร่างทรง ตะโกนเรียกมี้ แถมไม่ตะโกนเปล่า ผมตะโกนไปเต้นท่าควบม้าไปด้วย ....ในใจก็รอลุ้นอยู่ว่ามี้จะหันกลับมาไหม?? นี้ผมทุ่มสุดตัวแล้วนะ ....กลับมาฟังผมก่อนเถอะมี้ ...


***


...จบจากท่าเข้าทรงสุดล้ำ ผมถึงกับหอบแฮก....หอบด้วยไม่ได้ดูสังขารของร่างที่ ผมใช้อยู่เลย เหนื่อยแต่ก็คุ้ม เพราะตอนนี้ มี้มานั่งตรงหน้าผม แล้ว .....

“เอ่อ....อิฉัน ...”

"ไม่ต้องพูด!!! คุณนายทองสุก!!! คุณนายทองสุก!!!! ตุ้มหู !!!"ตุ้มหู อยู่ข้างเตียง!!! อะไรนะ ???แหวน????แหวนตกอยู่หัวนอน !!!!"

สเต็ปสองมันต้องเรียกความมั่นใจ ละลายพฤติกรรม และความไม่เชื่อ มี้ มองหน้าผมอย่างตกตะลึง ....เรื่องตุ้มหูกับเรื่องแหวนของมี้ ทำไมผมจะไม่รู้เพราะผมเป็นคนปัดมันตกลงไปเองวันนั้นเมาๆกลับมาจากรับรองลูกค้าผมก็ดันเข้าผิดห้องไปนอนแถกอยู่บนเตียงคุณนายทองสุก ว่าจะบอกจะบอกหลายทีแล้ว แต่ลืม....

แล้วก็มา สเต็ปที่ สาม ไอ้หมีควายร่างยักษ์ที่ความเชื่อทางไสยศาสตร์ติดลบ....คุยกับตัวเองมันต้องแรงและฉับไว เพราะถ้าให้ไอ้กำพลมีโอกาสคิดเมื่อไหร่ ต้อนมันไม่ได้ แน่...

"แหวน....แหวน ...แหวนของมึง ไอ้พล !!! แหวนวงนั้น!!! แหวนแฟนมึง!!! รักษา!! รักษาให้ดี รักษา!!....ถ้าวันไหนมึงคืนเขาไป ...ห้ามคืน...หรือมึงให้เขาคืน ....วันนั้น...วันนั้น!!!! วันนั้นจะเป็นวันตายของมึง !!!! เจ้าของแหวนรูปงู ...แหวนงู!!! แหวนงูที่นิ้วก้อยมึง!!! วงนั้น!! วงนั้น!!! เขาเป็นเจ้าชีวิตมึง ไอ้หมี!!!!....คุณนาย!!! จำไว้ ....วันไหนเจ้าของแหวนเขาขอแหวนคืน ....ลูกชายคุณนาย จะถึงวันตาย ..... "

...หายใจทางเหงือกตอนพูดประโยคยาวๆ นั้นออกไป ....แล้วผมก็ล้มฟุบลงกับพื้น ไม่เปิดโอกาสให้ มี้และตัวเองในอดีตได้ถามไถ่อะไรทั้งนั้น ....เรียกว่าทิ้งระเบิดขีปนาวุธแล้ว บินกลับฐานเลยก็ว่าได้ ....

เพื่อความอยู่รอด 'หลอก' แม่ หลอก ตัวเอง ...คงไม่บาปมากนักหรอกนะ ไอ้นู๋หมี เอ้ย......

***

ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ผมก็อยู่บนเรือกับเพิ่งพา .....
...ตักนิ่มๆ ที่นอนหนุน ....มันยังเป็นของผม ....และกำลังจะเป็นของผมตลอดไป....หลังจากมี้เจอผมถล่มด้วยขีปนาวุธลูกใหญ่....
.
.
.

“หายไปไหนมานู๋หมี??”
.
.
.

“....”

เพิ่งพาถามผมแล้วเด็ดดอกบัวสายสีขาวสีแดงในคลองส่งให้....ผมได้แต่ยิ้มและเงยหน้ามองท้องฟ้า.....

ไม่ได้หายไปไหนไกลหรอก...อย่างผมอะนะ...จะไปไหนได้ .....อย่างมากก็แค่วิ่งวนอยู่ในใจเพิ่งพา เท่านั้นละ.....
.....
.
.
.
.

[นอนกินแรง]

บอกทีว่านู๋หมี...มันเสี่ยว!

[ชะรอยน้อย]

โอ๊ยยย อยากถีบไอ้หนูหมีอ่ะ มันจะหื่น เสี่ยว ไปไหน๊

[Rafael]

ฮามาก กร๊ากกก
ไอหนูหมีมันแสบ
เจ้าเข้าทรงท่าควบม้าาาา โอ๊ย ไม่มีอะไรจะฮาไปมากกว่านี้อีกแล้วววว

[insomniac]

เริ่มเข้าใจแล้ว งงอยู่นาน
พอคนเขียนใบ้ตอนจบ เลยมีกำลังใจลุ้นต่อ

[armmyrine]

 . นู๋หมี มันน่ารักอ้ะ...

[witchhound]

ไอ้หนูหมีมันเทพอะ
หลอกได้แม้กระทั่งตัวเอง
แต่ว่าเข้าทรงท่ากังนัมสไตล์ยังมีคนเชื่ออีกนะเนี่ย

[Lemon_Tea]

นู๋หมี 

เรื่องนี้มันเว่าแบบทับซ้อนไปมา ยังนั้นหรือเปล่า

[malula]

ลงทุนซะขนาดนี้คงไม่มีอะไรผิดพลาดอีกแล้วนะ

[fastation]

ถ้าหนูหมีทำทุกอย่างให้เป็นแบบเดิม มันก็จะเป็นแบบเดิมหมดเลยรึเปล่า ?
เอาเป็นว่ารออ่านต่อจ้า

[andear]

ว้าย ประโยคสุดท้าย นู๋หมีน่าร๊ากง่ะ

[RainyMooD]

เยอะจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไอ้คุณหมีสารพัดประโยชน์
เดี๋ยวใหญ่ เดี๋ยวน้อย เดี๋ยวยืด เดี๋ยวหด...
เผลอแป๊บมาควบม้าใส่ซะงั้น
นับถือ  นับถือ...

อุ๊ย เพิ่งพามีแอบลืมหมีน้อยเบาๆ



เอย์............เพิ่งพา  เบเบ้  โอป อบ อบ อบ อบ  กำพลสไตล์...

  เมื่อหมีน้อยและหมีใหญ่ เอิ่ม...




ไอ้คนร้องนอกจากบริหารงานบุคล>>>บุคคล
และอดร้อนๆหนาวๆวบนหน้าไม่ได้ 
เพิ่งพา อยากรัดแน่นดิ>>>อย่า
ใครเข้าให้เอาเข้ามาแล้วค่อยไปคุยโทรศัพท์เล่า>>>เขา
มีจริงเวทย์มนต์ดำ กำลังครอบงำสติผม  เวทย์มนต์มันโครตแรงเลย>>>เวทมนตร์  โคตร
ยังกับเอาหน้าไปอังกะทะทอดไข่>>>กระทะ
ผมปาดเหงือให้กับความพยายาม>>>เหงื่อ
แววตาแดงซ้ำๆมองมาที่ผม>>>ช้ำ
มานั่งเจียมเจี๋ยมรอพระพายเรือมาบิณฑบาตร>>>เจี๋ยมเจี้ยม  บิณฑบาต
รดใต้ต้นโป๋ยเซียนดอกสีแดงสด>>>โป๊ย
วันนี้มีเข้าทรงนี่น่า>>>นา
------------------------------
คุณจะเอาเหตุผลอะไรกับเรื่องงี่เง้า>>>งี่เง่า
เสียงไม้พายกระทบกาบเรือไม้เป็นจังหวะ พาลจะพาให้หนังตาปิด>>>กราบ  พาน
แสมด้วยเสียงสูงแหลม>>>แซม
ผมก็นั่งมองนั่นมองนี้มองไปเรื่อยๆ>>>นี่
ไอ้หมอบ้านี้มัน.....บอกเองนี่น่าว่า>>>นา
สว่างวาบเหมือนโดนเอาสปอร์ตไลน์ส่องตา>>>ไลท์
ท่าเข้าทรงสุดล้ำ ผมถึงกลับหอบแฮก>>>กับ

 

[yowyow]

นู๋หมีร้ายนัก 

 

[หมอตัวเปียก]

เข้าใจล่ะ

[patchylove]

หนูหมีน่ารักอ่ะ 

[Zitraphat]

ว่าด้วยเรื่อง 'นักเขียนในดวงใจและเหตุผลที่ชอบ '


คนอ่าน 1 :  คุณ [xx1] ไง ภาษาเค้าดีมากๆ  รับรองเนื้อเรื่องไม่จำเจ   
คนอ่าน 2 :  คุณ [xx2] คนนี้ดีกว่า นิยาย เศร้า ชนิดน้ำตาท่วมจอ หน่วงมหาบรรลัย 
คนอ่าน 3 :  คุณ [xx3] เถอะคนเขียนคนนี้  ฮาสาดดดด 
คนอ่าน 4 :  คุณ [xx4] ภาษาสวยๆคะ เนื้อเรื่องหวานๆ ไม่ค่อยใช้คำไม่สุภาพ ผู้ดีสุดๆ 
คนอ่าน 5 :  แล้วนายอะ จำนักเขียนคนไหนได้บ้าง ? 
คนอ่าน 6 :  เราว่า คนเขียนที่ชื่อ Zitraphat  ดีกว่า 
คนอ่าน 1-5 : ทำไมอะเขียนดีหรือ ? 
..
.
.
.

คนอ่าน 6 :  เปล่า...เขียนอะไรมาแม่ง ทำงงทุกเรื่อง เลยจำได้   


Zitraphat : 

[ratnalin]

ตอนแรกนึกว่านู๋หมีจะร้องไห้ อุตส่าห์สงสาร ที่ไหนได้ แผนสูงนี่หว่า 
แอบงงกับตอนเข้าทรงค่ะ มึนๆเบาๆ รออ่านตอนหน้าเพิ่มความเข้าใจละกัน ^^

  รอค่ะ

[❝CHŌN❞]

นู๋หมีทุ่มเทมากเลยลูก

เชื่อเถอะ เพิ่งพาไปไหนไม่รอดหรอก ก็มีทั้งนู๋หมี ทั้งกำพล

[takara]

อร๋าย นู่หมีน่ารักอะ

[namtarn11]

เริ่มชัดเจนล่ะ

[omuya]

แม้ว่าจะเป็นนู๋หมี ก็ยังไม่ทิ้งความเจ้าเล่ห์นะ

[พิรุณสีเงิน]

นู่หมีนี้ร้ายนะคะ  มีการวางปูทางให้ตัวเองเรียบร้อย

ว่าแต่เป็นการเข้าทรงที่อินเทรนเนอะเต้นกังนัมด้วย 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   ท่าเข้าทรงล้ำยุคนะ (เพราะช่วงนี้ทัวร์ย้อนอดีตอยู่นิ)

หนูหมีนี่ทั้งหื่นทั้งเจ้าเล่ห์จริงๆ หลอกทั้งแม่ทั้งตัวเอง แล้วก็หนีมานอนหนุนตักผึ้งสบายใจเฉิบ~ 

ชอบมากเลยตอนผึ้งอุ้มหนูหมีอ่ะ อ้อนได้น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ