บทที่ 12
ไข่ตุ๋น เดินกลับมาที่ห้องพัก เจอกับข้าวจ้าว แต่เหมือนข้าวจ้าวจะไม่ได้สนใจนะว่าเค้าเข้ามามั่วแต่เหม่ออยู่
“ข้าวจ้าว”
“……….”
“ข้าวจ้าว!”
“เอ๊ย ขะ ไข่ตุ๋น ว่าไง”
“ข้าวจ้าวเป็นอะไร คิดอะไรอยู่”
“เปล่าหรอก”
“ข้าวจ้าว อะไรบ้างอย่างนะ เราคิดคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ถ้าเราไม่ถามออกไป เราจะรู้ไหม”
“เออ เออ”
“คำถามมันยากขนาดนั้นเลยหรอ”
“เออ ไข่ตุ๋น ข้าวจ้าวอยากยกเลิกข้อตกลง”
“ทำไมละข้าวจ้าว บอกไข่ตุ๋นได้ไหม” ข้าวจ้าวแปลกใจมาก เพราะทุกที ไข่ตุ๋นต้องบอกว่า ไม่ได้ แต่คราวนี้ ท่าทางเปลี่ยนไป
“เราว่า สิ่งที่ทำอยู่มันผิด แล้วก็มันแย่น่ะ”
“ผิดยังไง แย่ยังไง ข้าวจ้าวบอกไข่ตุ๋นหน่อยได้ไหม”
“ผิดที่โกหก หลอกล่วงไง แย่ น่ะ มัน มัน แย่ที่ความรู้สึก ยังไงไม่รู้”
“ความรู้สึก ยังไงข้าวจ้าว ไข่ตุ๋นก็พยายามนะ ทำให้ข้าวจ้าวรู้สึกดีที่สุดนะ”
“ในรูปแบบของคำว่าเพื่อนใช่ไหม” ข้าวจ้าว ปล่อยมันออกมาแล้ว สิ่งที่เค้าเก็บมาตลอด มันเกินที่จะเก็บไหวแล้ว
“ชะ ใช่”
“ถ้าแบบนี้ มันสมควรแล้วล่ะ ที่เราต้องหยุด”
“ทำไมข้าวจ้าว หรือว่าข้าวจ้าวคิดกับเราเกินเพื่อน”
“…………” ข้าวจ้าว อึ้งกับคำถาม ถ้าบอกว่าใช่จะเกิดไรขึ้น แล้วถ้าบอกว่าไม่ใช่ล่ะ
“ข้าวจ้าว อย่าทำร้ายคำว่าเพื่อนเลยนะ เพราะข้าวจ้าวคือ เพื่อนแท้ของเรา อย่าทำร้ายมันลงไปเลยนะ”
“ขอโทษ ขอเวลาเราหน่อย” ข้าวจ้าวเหมือนจะรู้ความหมายของคำพูดของไข่ตุ๋นดีแล้ว ว่ามันคืออะไร ยังไง เค้ากับไข่ตุ๋นก็เป็นไป
ไม่ได้อยู่ดี ข้าวจ้าวเดินหนีไข่ตุ๋นไปนั่งที่ระเบียง ให้ลมช่วยพัดให้ความคิดบ้าๆที่ว่าเค้ารักเพื่อนตัวเอง ออกไปซะที
“เออ ข้าวจ้าว”
ไข่ตุ๋น ก็รู้สึกผิดที่ปากไวเกินไป เค้าพยายามที่จะหยุดให้เค้ากับข้าวจ้าว อยู่แค่คำว่าเพื่อน เพราะอะไรนะหรอ ครอบครัวของไข่ตุ๋นเป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคม แล้วถ้า เค้ากับข้าวจ้าวเป็นอย่างอื่นขึ้นมาจริงล่ะ คนที่จะลำบากคือข้าวจ้าวนะ คำถามการว่างตัวในสังคม ข้าวจ้าวจะไหวหรอ แล้วคำนินทา อีกล่ะ เค้าไม่อยากทำร้ายข้าวจ้าวเลย เพราะข้าวจ้าวเป้นสิ่งที่สวยงามสำหรับเค้าอยู่แล้ว
“ไข่ตุ๋น ข้าวจ้าวขอเวลาหน่อยนะ ขอเวลาหน่อยนะ ฮือ ฮือ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ไข่ตุ๋นต้องการ”
“ข้าวจ้าว แล้วข้าวจ้าวรู้หรอ ว่าไข่ตุ๋นต้องการอะไรกันแน่”
“เพื่อนไง เพื่อนไงไข่ตุ๋น ฮือ ฮือ ขาบอกเอง ว่าข้าวจ้าวคือเพื่อนแท้ ขอเวลาหน่อยนะ ข้าวจ้าวจะกลับมาเป็นเพื่อนแท้ไข่ตุ๋น”
“แล้วรู้หรอ ว่า เพื่อนแท้นะ เค้าทำยังไง คิดคนเดียวปวดหัวออก”
ไข่ตุ๋นเดินมาทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆข้าวจ้าว
“เพื่อนแท้หรอ ฮือ ฮือ ไม่รู้ ข้าวจ้าวไม่รู้ ข้าว…..”
ไข่ตุ๋นดึงร่างเล็กมากอด ซุกใบหน้าขาวที่เปือนด้วยน้ำตาลงกับอกของเค้า
“ไม่ต้องคิดแล้ว ขอโทษ ไข่ตุ๋นขอโทษ”
“ฮึกๆ ฮือ”
“ไม่ร้องนะครับ ไข่ตุ๋นผิดเองนะ ข้าวจ้าวนะเป็นทุกอย่างสำหรับไข่ตุ๋นนะ”
“ฮึก ฮึก ขะ ไข่ตุ๋น”
ใบหน้าที่ถูกบดบังด้วยน้ำตา เงยขึ้นมามองหน้าของไข่ตุ๋น
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ คนเก่งของไข่ตุ๋น อุ๊บ”
ไข่ตุ๋นแนบริมฝีปากของตัวเองกดลงกับริมฝีปากเล็กๆของคนตรงหน้า ไม่รู้สิว่าทำไม เค้าต้องจูบด้วย แต่เค้าอยากที่จะจูบ อยากที่
กอด เค้ากำลังทำร้ายสิ่งที่สวยงามอยู่หรอป่าว
ข้าวจ้าว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสนี้
………………………………………………70%.................................................................
FC คุณแม่เยอะมากเลยอ่ะ ตอนนี้ เป็นพึ่งแต่งเพิ่มจ้าาาาาา เลยแต่งได้แค่นี้ก่อนนนน พรุ่งนี้มีงานด่วน
อยากเขียน ให้มีตัวร้ายบ้างจัง จะจบเรื่องแหละ เอางี้ ใครคิดว่า น่าจะมีตัวร้าย เพือเพิ่มรสชาติของเรื่องนี้
ขอความเห็นหน่อยนะ พะพายจะจัดให้แบบงามๆๆๆๆๆๆๆ คิดไว้เหมือนกันนะ ขอเม้นหน่อยยยยย ถ้าเม้นช้าหรือน้อยยยย อีก30% อาจจะช้าไปด้วยนะจ้าอิอิอิอิอิ แกล้งขู่หน่อยยยยยยย
คุณหญิง: คนเขียนโรคจิตว่ะ นางร้ายหรอ มาสิ คุณหญิงแม่นี้แหละจะกำจัดเอง
พะพาย: (คิด จริงหรอ ค่อยดูเถอะคุณหญิง จะเก่งจริงหรอป่าว)
คุณหญิง: ก็ลองดูสิค่ะ หึหึหึ
พะพาย :
(รู้ได้ไงว่ะ)
คุณหญิง : สีหน้า ท่าทางเธอออกมากนะ ลองดูกันสักตั้งไหมค่ะ คนอ่านค่ะ ถ้า อยาก ดู อย่าลืมเม้นเยอะๆๆนะค่ะ แล้วเราจะรู้กันว่า คุณหญิงโฉมศรีวิลัย คนนี้ จะทำยังไง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
