- STEP 44 -
พวกเรามาก่อนเวลาเริ่มแสดงนานพอสมควร เลยต้องมายืนจับกลุ่มคุยกันเรื่อยเปื่อย พี่เพิร์ลพาป่าป๊าม่าม๊าไปหาที่นั่ง ซึ่งคงจะไปร้านกาแฟละแวกนี้ ตอนแรกพวกผมก็ยืนเกาะกลุ่มกันดีอยู่หรอกครับ แต่ก็เริ่มหายกันไปทีละคนสองคน พี่เชนกับพี่จอมเจอเพื่อนที่คณะ เลยขอแยกตัวเป็นคู่ดูโอ บอกว่าเดี๋ยวเจอกันตอนละครเวทีเริ่มเลย เพราะตั๋วพวกเรา ที่นั่งติดกันหมดเลยครับ แบ่งเป็นสองแถว แถวละห้าคนกับแถวละหกคน เรื่องที่นั่งเดี๋ยวค่อยมาตกลงกันอีกทีตอนเข้าไปถึงข้างในแล้ว
ส่วนคุณชายเพียวมันหายหัวไป ตั้งแต่ตอนที่โดนผมด่า ไอ้แทนก็ดันมีโทรศัพท์เข้า มันเลยเดินแยกไปคุยโทรศัพท์ น้องจีนยืนรออยู่นานก็คงจะเบื่อ เพราะไม่มีอะไรทำ ก็เลยยุกยิกซ้ายทีขวาที จนไอ้คนความอดทนต่ำอย่างไอ้เวย์มันชักจะรำคาญ มันเลยจับตัวน้องจีนเอาไว้ ไม่ให้ขยับ
“เป็นอะไรเนี่ย? เป็นโรคชักกระตุกเหรอ” ดูเพื่อนผมมันถามแฟนมันนะครับ
“เบื่อนี่ อีกตั้งชั่วโมงแน่ะ” น้องจีนมันหน้าบูดเป็นตูดลิงเลยครับ
ผมว่าจีนแม่งโคตรน่ารัก น่ารักแบบเด็กผู้ชาย เห็นหน้ามันแล้วพูดกูมึงกับมันไม่ลงซะที มันเป็นความรู้สึกแบบว่า...
เห้ย!...มันน่าเอ็นดูหว่ะ ตาโต จมูกนิด ปากหน่อย ตัวก็เล็ก เหมือนตุ๊กตาชะมัด แต่พอหันไปเจอคนข้างตัวมัน...ไอ้หล่อเถื่อนเอ๊ย นึกว่าซาตานเดินควงเทวดา
“ไปซื้อขนมไหมล่ะ ก่อนมากินไปแค่ขนมปังแผ่นเดียวเองนี่” ถึงจะปากหมา แต่มันก็ห่วงแฟนมันนะครับ
“อือ เดี๋ยวเดินไปดูดีกว่า อยากกินลูกอม เผื่อหลับ” น้องจีนมันอือออรับคำทันที ท่าทางคงเบื่อที่จะต้องมายืนอยู่เฉยๆเต็มแก่
“เฮ้ย! กูไปด้วย อยากแดกน้ำ”
พอทุกคนจะไปกันหมด ไอ้เวย์เลยหันมาหาผมทันที ผมรีบส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ไม่ไปด้วยหรอก ขี้เกียจเดิน คนก็เยอะแยะ มันก็ทำท่าจะบังคับผมไปด้วยซะให้ได้ สงสัยมันยังเข็ด ที่คราวก่อนผมอยู่คนเดียวแล้วเกิดเรื่อง
“มึงอย่าดื้อได้ไหมแอล แค่เดินไปซื้อของกินเองนะ”
ไอ้เวย์แม่งโคตรขี้บังคับเลยอ่ะ ไปบังคับแฟนมึงนู่น กูไม่ใช่แฟนมึง มันเดินเข้ามาดึงแขนผม ผมกับมันก็ฉุดกระชากลากถูกัน แสรด!!...อายบ้างเหอะ ผู้ชายสองคนมายืนยื้อยุดกัน คนเขามองกันใหญ่
“ไม่เอ๊า! กูไม่ไป มึงไปกับน้องเหอะ”
“มึงไม่ไป งั้นกูก็ไม่ไป”
อ้าว!...ตลกแล้วครับเพื่อน ตัวกูกับมึงไม่ได้ติดกันนะ มึงจะมาตัวติดอะไรกับกูนักหนาครับเวย์ ไปตัวติดกับแฟนมึงโน่น กูอยู่คนเดียวได้ แถมตรงนี้คนก็เยอะแยะ จนแทบจะขี่คอกันอยู่แล้ว มันจะห่วงอะไรผมเนี่ย
“เห้ย! มึงก็ไปกับน้องสิวะ” ผมผลักมันไปหาน้องจีน
“ไม่เอา กูจะอยู่กับมึงเนี่ยแหล่ะ” บอกผมเสร็จมันก็หันไปสั่งน้องสองคน “มึงไปกันสองคนนะ รีบไปรีบมา กูรออยู่นี่แหล่ะ”
“พี่แอลจะเอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมซื้อมาฝาก” น้องจีนถามผม ผมก็ส่ายหน้าปฏิเสธไป
ผมไม่ค่อยรู้สึกอยากกินอะไรเลย พี่เภาก็คงยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน เดี๋ยวค่อยรอไปกินพร้อมกันทีเดียว พอน้องมันพากันเดินไปแล้ว ผมก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ไอ้ตัวปัญหาเวย์ทันที
“มึงบ้าป่ะเนี่ย เป็นพระเอกทำไมไม่อยู่กับนางเอกวะ?” ผมพูดแล้วก็ปรายตามองเสื้อคู่ที่มันภาคภูมิใจ
“อ้าว...กูก็อยากอยู่กับเพื่อนพระเอกบ้างอะไรบ้าง ตั้งแต่มีแฟนนี่ เราไม่ค่อยได้สวีทกันเลยนะจ๊ะไอ้น้องแอล”
ไอ้เชี่ย!...ไม่พูดเปล่า มันยังเบียดตัวมากระแซะผม ทำตาเจ้าชู้ใส่อีก ขนลุกฉิบ! คนรอบข้างก็มอง คงคิดว่าไอ้ผู้ชายสองคนนี้แม่ง มายืนจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันหน้าหอประชุมไม่อายฟ้าอายดิน
“สัดนี่ กูไม่ใช่แฟนมึงนะ ไปกอดแฟนมึงโน่น”
“นึกถึงสมัยก่อน ที่มีคนชอบแซวกูกับมึงเป็นผัวเมียกันเนอะ”
“อือ ขนาดไอ้แทนกับไอ้เพียวยังคิดเลยว่า กูกับมึงแอบคบกันอยู่หรือเปล่า คิดถึงผัวมั้ยจ๊ะน้องเวย์” เอาซี มึงเล่นมา กูก็เล่นกลับ
“สัด!! ถ้าต้องมีมึงเป็นผัว กูยอมถูกถั่วงอกเอาดีกว่า ขนาดแม่งใกล้เคียงกัน”“ไอ้เหี้ย! หยามกูชิบ ถึงกูจะมีน้อย แต่กูก็มีนะ เปรียบเทียบกูเป็นถั่วงอก มึงไม่ด่ากูเป็นขันทีไปเลยล่ะ ไอ้เพื่อนชั่ว”
มันหัวเราะร่าเลยครับ แล้วขยับเข้ามาโอบบ่าผมแน่นขึ้น ผมก็เหล่ตามองมัน ผมเคยบอกแล้วว่า ถ้าไม่บอกว่าชอบผม ผมก็ไม่มีวันรู้หรอก ผมมันเป็นพวกความรู้สึกช้า แต่พวกที่ใจกล้าหน้าด้านมาบอก ก็โดนด่าเปิงไปหลายคน ส่วนไอ้เนียนๆอย่างไอ้เวย์เนี่ยนะ กูไม่ได้กินหญ้านะครับ จะได้ไม่รู้ว่ามึงแกล้งกู เอากับมันซะหน่อยละกัน
“มึงแอบคิดอะไรกับกูหรือเปล่าเนี่ยเวย์?”
“คิด...”
ตลกแดกแล้วมึง กูคบมึงมานานกว่าใคร ทำไมกูจะไม่รู้ ว่าแต่...
ไอ้เหี้ย! มึงจะดึงกูเข้าไปซุกอกมึงทำไมเนี่ย เดี๋ยวพี่เภากับน้องจีนมาเห็นก็เข้าใจผิดหรอกมึ๊ง ถึงกูกะมึงจะเคยกอดกัน แต่ตอนนี้เราต่างก็มีพันธะกันแล้วนะ
ปล่อยกู ไอ้เวย์ จะให้กูแดกหัวนมมึงเรอะ??....
.
“เวย์...มึงจะถอดจริงเหรอ กูว่าอย่าดีกว่าน่า” ผมท้วงมันเป็นรอบที่สิบ มือมันก็ยังไม่ยอมปล่อยจากกระดุมเสื้อซะที แถมยังเงยหน้ามามองผมด้วยสายตาหงุดหงิดอีกต่างหาก
“เอ๊ะ! มึงนี่ก็ขัดใจกูจัง เสื้อก็เสื้อกู กูไม่ได้ไปถอดเสื้อมึงซะหน่อย”
ไอ้ห่านี่! ผมหวังดีกับมันนะครับ ละครเวทียังไม่ทันเริ่ม กว่าจะเล่น กว่าจะจบอีก แล้วมันคิดว่าจะใส่แต่กางเกงยีนส์ตัวเดียว ให้ชาวบ้านเขาแตกตื่นกันเหรอไงวะ ถึงมึงจะหน้าตาดี หุ่นดี หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ก็เถอะ แต่อายบ้าง แม่งชอบเกรียนโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ ผมเห็นมีซุ้มขายเสื้อยืดที่ระลึก เดี๋ยวผมรีบไปซื้อมาให้นะครับ” ไอ้แว่นตัวปัญหาอ้อมแอ้มบอกเสียงเบา ผมกับไอ้เวย์ก็หันขวับไปมอง ไอ้เวย์มองไอ้แว่นตาขวาง แทบจะแดกหัว
“มึงรีบๆไปซื้อมาเลย ก่อนที่ประตูจะเปิด เหนียวตัวชิบหาย”
“ครับๆ ขอโทษอีกทีนะครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ”
ไอ้แว่นที่เป็นต้นเหตุของเรื่องรีบวิ่งออกไปทันที ผมยื่นหน้าไปใกล้ไอ้เวย์ แล้วก็ต้องหน้าเบ้ทันที ความจริงคนที่โดนควรจะเป็นผมมากกว่า แต่ไอ้หล่อเลวที่ยืนหน้าโหดอยู่ข้างตัวผม ดันเสือกทำตัวเป็นสุภาพบุรุษไม่เข้าท่า มันกระชากผมหลบ จนไปซุกกับอกล่ำๆของมัน กาแฟที่หนุ่มแว่นถือมาเลยหกรดตัวมัน แทนที่จะเป็นผม
“กลายเป็นคอฟฟี่ แมนเลยนะมึง หอมดีมั้ยล่ะ?” ผมแกล้งแหย่มัน
“ก็เพราะว่าช่วยมึงนั่นแหล่ะ ไม่งั้นคนโดนก็เป็นมึงแล้ว”
มันตอกย้ำให้ผมรู้สึกผิด แต่คิดว่าผมจะแคร์เหรอครับ บอกแล้วว่าคบกันมานาน มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว อย่าคิดลึกนะครับ หมายถึงช่วยกันมากกว่านี้ แหย่มันซักพัก เสียงโทรศัพท์มันก็ดัง ปรากฏว่าเป็นน้องจีน ที่เดินกลับไปแล้วหาพวกผมไม่เจอ ไอ้เวย์มันคุยแล้วก็ทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะบอกตำแหน่งที่พวกผมอยู่ไป แล้วก็วางสาย ผมเลยชะโงกหน้ามาถามด้วยความอยากรู้
“มึงนี่ หงุดหงิดกับน้องมันบ่อย ระวังแก่เร็วนะมึง” ผมเอานิ้วไปจิ้มตรงหว่างคิ้วมัน แล้วก็คลึงเบาๆ
“ก็กูบอกให้มันรออยู่ที่เดิม เดี๋ยวกูจะเดินกลับไปหา แม่งก็ดื้อ ไม่ฟัง เสือกอยากจะมาหากูที่ห้องน้ำ”
“มึงบ่น แล้วมึงก็บอกทางน้องมัน” ผมว่ายิ้มๆ ก็ยืนฟังอยู่ด้วยกันนี่ครับ
“ก็มันเซ้าซี้ แล้วกูก็รำคาญ”
“มึงเป็นห่วง มึงก็บอกมันไปตรงๆสิวะ มึงจะมาอมพะนำทำหอกอะไรเนี่ย”
มันเป็นคู่รักที่โคตรบ้าบอคอแตก เอาแต่ทะเลาะกันกัดกัน ทีเวลาคิดอะไรยังไง รู้สึกอะไรก็ไม่พูด เป็นห่วงก็พูดไปสิว่าเป็นห่วง ไม่เข้าใจ ถ้าเก็บเอาไว้เฉยๆ แล้วอีกคนมันจะรู้เหรอ หรือต้องรอให้มันล้นออกมาเอง
คนทุกคนมีสิทธิ์ที่จะคิด แต่คนกล้าหาญเท่านั้นที่พูดมันออกไป
แต่ไม่ใช่ว่าพูดแล้วค่อยคิดนะ มันควรจะต้องคิดก่อนถึงค่อยพูด เนี่ยแหล่ะ...เหตุผลที่สมองอยู่สูงกว่าปาก เพราะว่าต้องให้สมองทำงานก่อน แล้วปากค่อยทำงาน“มึงนี่ ตั้งแต่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทำเป็นรู้ดีเรื่องความรักนะ พี่กูเทรนมาดีเหรอ”
“กูไม่ได้รู้ดีหรอก กูแค่เรียนรู้และพยายามที่จะเข้าใจต่างหาก ว่างๆมึงก็บอกรักน้องมันบ้างนะ”
“เออ! กูรักมัน กูรักไอ้จีน พอใจหรือยัง?”“พอใจแล้ว”เห้ย!!...ไม่ใช่เสียงผมนะ น้องจีนยืนถือแก้วนมปั่นของโปรดของไอ้เวย์อยู่หน้าห้องน้ำ มีไอ้น้องภามยืนอยู่ข้างๆ มันมองสภาพไอ้เวย์ที่ถอดเสื้อพระเอกออกแล้ว เหลือแต่กางเกงยีนส์ท่อนล่างด้วยความสงสัย ส่วนไอ้เวย์ก็หน้าแดงนิดๆ มันคงตกใจ ที่น้องมันดันมาได้ยินเข้าพอดี ฟอร์มจัดฉิบ!!
“มีคนทำกาแฟหกใส่ไอ้เวย์มันน่ะจีน คนทำเขาไปซื้อเสื้อยืดที่ระลึกมาให้อยู่ อ้าว...พูดถึงก็มาพอดี” ผมพูดยังไม่ทันขาดคำ พี่แว่นก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาแล้วครับ ท่าทางพี่แว่นจะกลัวไอ้เวย์มาก ก็มั่นเล่นตีหน้าโหดตลอด ไอ้เถื่อนเอ๊ย แค่นี้มึงก็ดูแบดบอยจะแย่แล้ว
ไอ้แว่นกำลังจะยื่นถุงเสื้อยืดมาให้ไอ้เวย์ แต่น้องจีนก็คว้าหมับไปก่อน ผมกับไอ้เวย์นี่หนาเหวอเลย ส่วนไอ้แว่นก็งง น้องจีนเลยต้องหันมาหาไอ้แว่น
“ผมมาด้วยกันกับพี่สองคนนี้ครับ คุณไปเลยก็ได้ ไม่มีอะไรแล้วนี่ เดี๋ยวประตูจะเปิดแล้วด้วย”
ไอ้แว่นขอโทษขอโพยซ้ำอีกหลายรอบก่อนจะเดินจากไป แต่ไอ้เวย์มันไม่ได้สนใจไอ้แว่นแล้ว มันสนใจเสื้อในมือน้องจีนมากกว่า มันแบมือมาตรงหน้า แล้วก็ต้องตาเหลือก
“เห้ย!! ไอ้เตี้ย มึงจะถอดเสื้อทำไมเนี่ย มึงบ้าป่ะเนี่ย มึงใส่กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“อ้าว ก็เดี๋ยวจีนถอดเสื้อนางเอกให้พี่เวย์ไง เดี๋ยวจีนเสียสละใส่เสื้อใหม่เอง มันยังไม่ได้ซัก เดี๋ยวพี่เวย์คัน”
มึงคิดได้นะครับน้องจีน เอาเหอะ...มึงสองคนไปเคลียร์กันเองละกัน ว่าใครจะใส่ตัวไหนยังไง ผมสะกิดไอ้ภามให้เดินหนีออกมา ทิ้งมันสองตัวให้เถียงกันหน้าดำหน้าแดง
เอาเลยมึง...ตามสบาย ถ้าไม่ติดว่ามาดูละครเวที เดี๋ยวกูจะลงกลอนจากข้างนอกให้ด้วย ให้แม่งเคลียร์กันยันละครเวทีจบเลย ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะต้องจำใจตะโกนบอกพวกมัน ทั้งที่ไม่ได้อยากขัดเลย เขาว่ากันว่า ช่วยคนให้สมหวังในความรัก นี่กุศลมันแรงครับ แต่มันก็รักกันอยู่แล้วนี่นา ถือว่าช่วยให้มันรักกันมากกว่าเดิมละกัน
“รีบถอดแล้วก็รีบใส่ให้เสร็จๆนะพวกมึง ประตูเปิดแล้ว กูจะรีบไปดูเจ้าชายแฮมเล็ตของกู”
.
.
พอถึงเวลาหอประชุมเปิดประตู พวกผมก็พากันทยอยเดินเข้าหอประชุม พวกเรามีกันเบ็ดเสร็จรวมแล้วก็สิบเอ็ดคน เลยนั่งแบ่งเป็นสองแถว ที่นั่งของกลุ่มพวกผมถือว่าทำเลดีมาก เกาะขอบเวทีกันเลยทีเดียว ผมนั่งอยู่ข้างล่าง ทางขวาเป็นป่าป๊าม่าม๊า ส่วนทางซ้ายเป็นพี่เพิร์ลกับน้องภาม ข้างหลังก็คือชาวคณะอีกหกชีวิต ถึงจะนั่งเรียงกันหกคน แต่ก็นั่งเป็นคู่เหมือนกันนะเออ เวย์กับจีน เพียวกับแทน พี่เชนกับพี่จอม แหม...น่าเอากล้องมาถ่ายรูปชะมัดเลย
ส่วนเรื่องเสื้อน่ะเหรอครับ...สรุปแล้ว ไอ้เวย์ก็ใส่เสื้อใหม่ น้องจีนก็ใส่เสื้อนางเอกเหมือนเดิมตามระเบียบ ไม่รู้หรอกว่ามันไปตกลงกันอีท่าไหน แต่...ปากดูเจ่อๆนะจีน หึหึ
พอเริ่มเปิดฉากแรกของการแสดง จากที่ตอนแรกคุยกัน ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ก็พากันเงียบกริบกันหมดเลยครับ ฉากเปิดตัวเจ้าชายแฮมเล็ตอลังการมาก จนผมเองยังถึงกับนิ่งเลย ผู้ชายที่กำลังสวมบทเจ้าชายแฮมเล็ต และโลดแล่นอยู่บนเวทีด้วยทวงท่าสง่างาม คือผู้ชายคนเดียวกับที่นอนกอดผมทุกคืน แฟนผมครับแฟนผม
จุดเริ่มต้นของเรื่องราว เกิดขึ้นเพราะเจ้าชายแฮมเล็ตพบว่าการตายของพระบิดามีเงื่อนงำ จึงทำการสืบหาข้อเท็จจริง แล้วก็เริ่มทำการแก้แค้นแทนพระบิดาผู้ล่วงลับ เจ้าชายแฮมเล็ตทรงแกล้งทำเป็นคนเสียสติวิกลจริต และพยายามผลักไสโอฟิเลีย ซึ่งเป็นคนรักออกห่างตน เพื่อดำเนินการตามแผนการของตนเอง แต่เมื่อเรื่องราวเริ่มต้นจากความแค้น ก็มักจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรมเสมอ เจ้าชายแฮมเล็ตพลั้งมือฆ่าบิดาของโอฟิเลีย สุดท้ายการแก้แค้นก็นำมาแต่ความสูญเสีย โอฟิเลียกระโดดน้ำตายเพราะความทุกข์ตรม ส่วนเจ้าชายแฮมเล็ต...ก็ตายเพราะดื่มไวน์ที่ผสมยาพิษ
ผมเหลือบตามองคนรอบข้าง เห็นนั่งกันเงียบกริบ ตอนฉากที่เจ้าชายแฮมเล็ตซึ่งแสดงโดยพี่เภาตาย เห็นม่าม๊ากับพี่เพิร์ลถึงกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ผมดูจบก็แอบซึมเล็กน้อย มันเป็นเรื่องที่มีข้อคิด แต่ก็สะเทือนอารมณ์มากเช่นกัน
“ม่าม๊าว่าเรื่องมันเศร้าจังเลย” ม่าม๊าหันมาบอกผม แล้วก็ยื่นมือมาแตะหางตา ผมถึงเพิ่งรู้ตัวว่า นี่ผมก็นั่งน้ำตาซึมกับฉากจบที่เจ้าชายแฮมเล็ตตายเหมือนกัน
คนอื่นทยอยเดินกันออกมานอกหอประชุม แต่ผมบอกม่าม๊าว่าเดี๋ยวมา แล้วก็แวบเข้ามาที่หลังเวที กอดเจ้าชายแฮมเล็ตที่ยังแต่งองค์ทรงเครื่องสมบูรณ์หมับ ภาพที่เจ้าชายแฮมเล็ตกระอักเลือดตายตอนจบยังติดตาผมอยู่เลย พี่เภาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็กอดตอบผม
“ขี้แยจังนะเรา เจ้าชายแฮมเล็ตตาย แต่เจ้าชายเภายังอยู่นะครับ” พี่เภาบอกผมเสียงทะเล้น
“เรื่องมันเศร้าจะตาย แล้วพี่เภาก็เล่นสมจริงด้วย” ผมเงยหน้ามาบอกเสียงเบา รู้เลยว่าตาตัวเองต้องแดงแน่นอน คิดแล้วก็แอบอายเหมือนกัน นี่ผมกลายเป็นผู้ชายอ่อนไหวแล้วเหรอเนี่ย
“นั่งรอพี่เปลี่ยนชุดแปบนะ”
ผมดึงกระดาษทิชชู่มาสั่งน้ำมูกพรืด สะบัดหน้าสองสามที ก่อนจะตบแปะเข้าที่แก้มตัวเองเป็นการเรียกสติ พี่เภาที่เปลี่ยนชุดเสร็จออกมาเห็น ก็ถึงกับยืนยิ้มขำ
“หัวเราะอะไร” ผมถามเสียงเคืองๆ
“เพิ่งรู้ว่ามีแฟนเป็นคนอ่อนไหว”
ฮึ้ย!!...ไม่ได้อ่อนไหวเลยซักนิด แต่เรื่องมันเศร้าต่างหาก จริงๆนะ เชื่อผมเหอะ
.
.
ตอนผมเดินออกมาจากหลังเวทีพร้อมพี่เภา คนอื่นก็ยืนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แถมยังถือช่อดอกไม้กันคนละช่ออีกต่างหาก ม่าม๊าเอามาให้พี่เภาเป็นคนแรก พี่เภาก็หอมแก้มม่าม๊า แล้วก็หอมแก้มพี่เพิร์ล ส่วนป่าป๊าก็แค่เดินมาตบบ่าพี่เภา ภามควักมือถือมาถ่ายรูปใหญ่ ครอบครัวเอาดอกไม้มาให้กัน มาแสดงความยินดีก็ดูน่ารักดีนะครับแต่ว่า...
พี่เชน พี่จอม ไอ้แทน ไอ้เพียว ไอ้เวย์...ทำไมต้องซื้อกันมาคนละช่อด้วยวะครับ ทำไมถึงไม่รวมเงินกันแล้วก็ซื้อช่อเดียวไปเลย อะไรเนี่ย??
“เขาแจกฟรีมาเหรอ?” พี่เภาทำหน้างงๆ ขณะรับดอกไม้ห้าช่อจากเพื่อนและน้อง
“ไอ้เชี่ย ดูถูกน้ำใจเพื่อนนะมึง ก็พวกกูรู้ว่ามึงคงเล่นแค่ปีนี้ปีแรก แล้วก็คงเป็นปีสุดท้ายด้วย พวกกูก็เลยขอจัดเต็มหน่อย” พี่เชนเป็นคนแถลงไข
“แถวบ้านกูไม่ได้เรียกจัดเต็มหว่ะเชน แถวบ้านกูเรียกเยอะ”
คนอื่นนี่ฮากันครืนเลย แต่พี่เชนก็เป็นคนเยอะจริงอะไรจริง อย่างน้อยๆก็แฟนเยอะอย่างนึงล่ะ ส่วนจะมีอะไรเยอะอีกบ้าง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่เภารับดอกไม้จากทุกคนมาเสร็จ ผมก็ต้องแบ่งมาช่วยถือสามช่อ ให้พี่เภาถือเองอีกสามช่อ
“เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ ป๊าจองโต๊ะไว้แล้ว” ป่าป๊าเดินมาบอกชื่อร้านพวกผม แล้วก็ล่วงหน้าไปก่อน ไม่ลืมที่จะลากเอาภามไปด้วย เพราะกลัวมันจะมาเกรียนแตกแถวนี้
เราก็แยกย้ายกันไปครับ ขามามากันยังไง ขาไปก็ไปกันเหมือนเดิม ผมก็เล่าเรี่องที่ไอ้เวย์มันช่วยผมไว้ให้พี่เภาฟัง แล้วก็เล่าเรื่องที่มันกับน้องจีนทะเลาะกันเรื่องเสื้อ แต่สุดท้ายไอ้เวย์ก็ชนะไปจนได้ พี่เภาฟังแล้วหัวเราะขำ ขำได้ไม่ทันไรก็หันมาทำตาเจ้าชู้ใส่ผม
“ถ้าพี่ให้แอลใส่นะ ไม่ได้เป็นแค่นางเอกแน่”
“แล้วจะให้เป็นอะไร นางร้ายเหรอ” ผมแกล้งถามยวนๆ
“เปล่า...ระดับนี้ต้องเป็นเมียพี่สิ”
ผมทุบหลังพี่เภาทันทีด้วยความหมั่นไส้ คนอะไรวะเนี่ย หยอดได้หยอดดี นี่ยังไม่หมดโปรโมชั่นอีกเหรอ ถ้าอีกห้าปีมาบอกว่าเบื่อกันล่ะก็ จะจัดการให้หมอบเลย
“โอ๊ยยยยยยย!!” พี่เภาร้องเสียงหลงจนผมตกใจ ผมก็ว่าผมทุบไม่แรงมากนะ
“พี่เภา เป็นอะไร เจ็บมากเลยเหรอ แอลขอโทษ”
พี่เภารีบโบกไม้โบกมือใหญ่ เป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่เพราะผม ผมแย่งดอกไม้จากพี่เภามาถือแล้วยัดใส่รถไป ก่อนจะหันมามองพี่เภาด้วยสายตาคาดคั้น เรียกได้ว่า ถ้าไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องขึ้นรถกันล่ะ
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ผิดคิวตอนฉากบู๊ใกล้ๆจะจบนั่นแหล่ะ”
ผมลองนึกดู แล้วก็รู้ทันทีว่าเป็นฉากที่เจ้าชายแฮมเล็ตประลองดาบกับลาเอร์เทส พี่ชายของโอฟิเลียตอนใกล้ๆจบแน่เลย อยากจะจับพี่เภามาเปิดดูแผลเหมือนกัน ติดว่าอยู่ข้างนอก แถมยังเป็นลานจอดรถที่คนพลุ่กพล่านอีก ผมถอนหายใจยาว ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งหลังพวงมาลัย พี่เภาหน้าเหวอเลย
“แอลจะขับเหรอ”
“ทำไมอ่ะ หวงเหรอพี่เภา ให้แอลขับไม่ได้เหรอ” วันนี้พี่เภาเอาเบนซ์สปอร์ตมาครับ
“เปล่า แต่รถมันแรงนะ ไหวเหรอ”
“นั่งไปเถอะพี่เภา ถ้าชนขึ้นมา แอลมีปัญญาใช้คืนพี่เภาอยู่แล้ว”
“พี่ไม่ได้ห่วงรถ พี่ห่วงแอลต่างหาก เดี๋ยวเถอะ กวนนักนะ เดี๋ยวถ้าชนจริง จะเรียกค่าเสียหายให้ล้มละลายเลย”
“จ่ายแค่หมดตัว พอไหวไหมพี่เภา"หึหึ เป็นไงครับ เดี๋ยวนี้ผมพัฒนาแล้ว ไม่ได้กินกันง่ายๆหรอก พี่เภาเงียบไปเลย นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าผมจะมาไม้นี้
“หมดตัวไม่พอหรอก ต้องตลอดชีวิตด้วยครับ”เหยด!! เกลียดพี่เภาหว่ะ หัวเราะทีหลังดังกว่าตลอด ผมนี่ถึงกับต้องฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยเลยทีเดียว แพ้อีกแล้ว แพ้ทางพี่เภาตลอด
.
.
สุดท้ายแล้ว ผมกับพี่เภาก็มาถึงร้านอาหารเป็นสองคนสุดท้าย ไม่ได้ไปชนอะไรหรือใครเข้านะครับ แต่แหม...คนมันมือใหม่หัดขับรถสปอร์ต ก็มีเกร็งกันบ้างเป็นธรรมดา เลยได้แต่ประคับประคองมา ไม่กล้าเหยียบแรงมาก เดี๋ยวรถมันพุ่งแล้วจะฮาเอา มาถึงทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เบ็ดเสร็จรวมผมกับพี่ก็สิบสองคนพอดี
“แหม...กูนึกว่ามึงจะหนีไปฉลองกันสองคนแล้วซะอีก” ไอ้เวย์นี่มีปากเป็นอาวุธตลอด
“เออ! ถ้ากูจะไปฉลองกับพี่เภาสองคนแล้วมึงจะทำไมฮะเวย์”
ถ้าคุยกับไอ้เวย์ ห้ามแสดงท่าทีหงอหรือยอมมันเด็ดขาด กับมันนี่ต้องฟาดฟันอย่างเดียว ยิ่งยอมแม่งยิ่งเล่นไม่เลิก นี่ประสบการณ์ตรงจากผู้รู้เลยนะครับ อยากจะเถียงกับมันต่อ ก็ต้องหยุด เพราะพี่เภาลากผมมานั่งเก้าอี้ แหม...เว้นไว้สองที่พอดีเลย แต่ว่า...ป่าป๊าม่าม๊านั่งขนาบข้างเลยเนอะ
ป่าป๊าคงรู้แล้วว่า ผู้ชายเกือบสิบคนมารวมตัวกัน มันต้องส่งเสียงดังโหวกเหวกโวยวายแน่นอน ถึงได้จองเป็นห้องส่วนตัว ลองให้พวกผมไปนั่งร่วมกับคนอื่นสิ มีหวังได้ถูกจับโยนออกนอกร้านแน่ แต่ม่าม๊านี่หน้าบานแฉ่งเลยนะครับ
“เหมือนม่าม๊ามีลูกชายเก้าคนเลยนะเนี่ย แถมหล่อกันทุกคนเลย” ม่าม๊าทำหน้าปลาบปลื้ม
ผมว่าม่าม๊าปลื้มเพราะอยู่ด้วยกันแปบเดียวน่ะสิครับ ลองให้ม่าม๊ามีลูกชายเก้าคนแบบนี้จริงๆ ผมว่าม่าม๊าต้องพึ่งยาแก้ปวดหัววันละหลายรอบแน่ ไม่ทันไร...
“กูจะกินปลานึ่งซีอิ๊ว” พี่เชนมันจิ้มของตัวเองทันที
“เฮ้ย แต่ผมจะกินปลาสามรสอ่ะ” ไอ้น้องภามก็ประกาศความต้องการของตัวเอง
“แต่กูอยากกินปลานึ่งมะนาวหว่ะ”
อยากจะเอาตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากทันที วันหลังช่วยปรึกษาหารือกันนิดนึงนะ นี่มันจะสั่งปลามาสามตัวเลยเหรอไงวะ ฟังรายการที่ไอ้เวย์สั่งแล้วก็ต้องขมวดคิ้วทันที
“เวย์ มึงไม่แดกหอยนางรม มึงจะสั่งออส่วนเพื่อ?”
“ของโปรดไอ้จีนมัน” มันงุบงิบตอบเสียงเบา หน้าแดงด้วยเว้ยเห้ย พี่เภาก็ไม่ยอมน้อยหน้า
“พี่สั่งเนื้อปูผัดพริกขี้หนูสดของโปรดแอลให้แล้วนะ” แต่ระดับพี่เภาแล้ว หน้าดงหน้าแดงไม่มีอ่ะ จะเขินยังไม่เคยเลย
กว่าจะสั่งอาหารกันเสร็จ พนักงานนี่แทบจะเรียกหาพาราฯกันเลยทีเดียว พวกผมมากันสิบสองคน สั่งกับข้าวกันเกือบยี่สิบจาน ข้าวเปล่าอีกสองโถใหญ่ ถามว่ากินหมดมั้ย คำตอบคือ...หมดครับ
พอกินเสร็จก็ถึงเวลาแยกย้ายกันครับ มายืนออกันหน้าร้าน ยิ่งกว่าวงบอยแบนด์ เป๊ะมาก ณ จุดนี้ ผู้ชายเก้าคนมายืนรวมตัวกัน เห็นนะ...มีคนแอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปพวกผมด้วย ผมก็ทำเนียนๆหันไปดู พอเห็นคนถ่ายเป็นผู้หญิงก็หันไปยิ้มให้เล็กน้อย แต่คนข้างตัวร้ายกว่าครับ มีโอบอ่ะมีโอบ พวกผู้หญิงที่แอบถ่ายรูปกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เชียว ชอบกันเหลือเกินนะครับ เห็นผู้ชายกุ๊กกิ๊กกันเนี่ย
“เห้ยๆๆ ผัวพระเอกกับเมียนายแบบ จะกลับบ้านกันไหมเนี่ย” ไอ้พี่เชนหันมาเรียกเอือมๆ
.
.
ขากลับผมก็ขับรถพี่เภากลับเหมือนเดิม ถือโอกาสเปิดประทุนซะหน่อย กรุงเทพฯตอนกลางคืนนี่ก็โรแมนติกเหมือนกันนะครับ นั่งรถสปอร์ตเปิดประทุน มีลมเย็นๆตีหน้า อาศัยแสงไฟจากสองข้างทาง กับไฟท้ายรถคันหน้าช่วยเพิ่มบรรยากาศ
“ขับไปทะเลกันไหมแอล” เจ้าของรถที่นั่งเอนตัวอยู่ข้างผมถามขึ้นมาเบาๆ
“ไม่เอาอ่ะ นี่สี่ทุ่มกว่าแล้วนะพี่เภา กลับห้องไปให้แอลดูแผลก่อนเหอะ”
แอบงงอยู่เหมือนกัน ว่าพี่เภามาอารมณ์ไหนเนี่ย เกิดติสท์แตกอยากไปทะเลกลางดึก พี่เภาปรือตามองผม ก่อนจะเลื่อนมือมากุมมือซ้ายของผมที่วางอยู่บนพวงมาลุย
“อยากไปเที่ยวกันสองคน อยากพาแอลไปดูพระอาทิตย์ขึ้น”
“เจ้าชายแฮมเล็ตนี่ทรงโรแมนติกเหลือเกินนะ”
“ไม่เห็นอยากเป็นเลยเจ้าชายแฮมเล็ตน่ะ”
“แล้วอยากเป็นอะไรล่ะ”
“อยากเป็นแค่พี่เภาของแอล”
“อื้อ...งั้นเป็นพี่เภาของแอลนะ”“ครับผม”
ผมก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ที่ยังมาไม่ถึงจะเป็นยังไง แต่แค่วันนี้ แค่ตอนนี้ผมยังมีเภาอยู่ ผมก็มีความสุขจนไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้วครับ แค่ได้อยู่ข้างกัน เอาใจใส่กันและกัน พี่เภาทำให้ผมรู้สึกว่า...ผมเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก
พอกลับมาถึงห้อง วางของและจัดการกับบรรดาช่อดอกไม้เสร็จ ผมก็ตรงปรี่ไปจับพี่เภาไว้ พอมือเอื้อมไปแตะโดนกระดุม พี่เภาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“วันนี้จะรุกเหรอครับ”
“จะดูแผลเถอะ” ผมบอกเสียงดุ พยายามไม่สนใจหน้ายิ้มๆนั่น
ถอดเสื้อพี่เภาออกมา ก็เห็นรอยแดงเป็นปื้นอยู่ที่หลัง แดงพอสมควรเหมือนกัน น่าจะเกิดจากโดนอะไรกระแทกแน่เลย คิดว่าแค่เอายาแก้ฟกช้ำมานวดก็คงจะหายล่ะมั้ง แต่อาจจะต้องกินยาแก้ปวดเผื่อเข้าไปด้วย
“พี่เภา ไปอาบน้ำเร็ว แล้วเดี๋ยวแอลเอายามานวดให้”
“อาบให้หน่อย”ห๊ะ!!...แค่หลังช้ำนี่ถึงกับอาบน้ำเองไม่ได้เลยเหรอ ตลกแดกละครับพี่
“อาบเองเหอะ อย่าตลก”
“วันนี้พี่เป็นเจ้าชายนะ แอลก็ต้องปรนนิบัติพี่สิ”
ถ้าถามผมว่าตอนแรกที่เจอพี่เภาเป็นยังไง ตอนนี้ผมแทบนึกภาพพี่เภาที่เจอกันวันแรกไม่ออกเลยครับ นึกออกแต่ภาพผู้ชายหื่นๆ ที่กำลังยืนทำหน้าอ้อน ให้ผมอาบน้ำให้ หน้าน่ะอ้อน แต่ตานี่สิ...พราวระยับเชียว คิดอะไรอยู่ครับพี่??
“ไหนตอนอยู่บนรถบอกว่าไม่เป็นเจ้าชายไง จะเป็นแค่พี่เภาไม่ใช่เหรอ”
“อืม เป็นแค่พี่เภาก็ได้ครับ มาทำหน้าที่เมียหน่อยเร็วที่รัก”“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย แอลเหนื่อย”ผมได้แต่ร้องโหยหวน แต่คิดเหรอครับว่าพี่เภาจะฟัง ถ้าฟังแล้วผมจะถูกอุ้มมาปล่อยในอ่างอาบน้ำได้ยังไง แล้วยังจะมาเปิดน้ำใส่กันอีก ฮึ้ย!!...เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอดเลยนะเนี่ย
“เปียกหมดละ มาๆ ไม่ต้องอาบให้พี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่อาบให้แอลเอง หึหึ”
“อ๊ะ...พี่เภา..อื๊อ...”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...ไม่ทันแล้วใช่ไหมเนี่ย งั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับทุกคน
- END STEP 44 -
๐ โน NC นะคะ ฮา...พี่เภาหื่นอีกแล้ว หื่นตลอด แอบมีฟีลอยากเขียนเวย์แอลด้วย แต่กลัวพี่เภาปาดคอ -*-
๐ ตอนนี้น้องแอลฮาจะเกร็ง แอบเอาเวย์จีนมาหย่อนนิ๊ดนึง ตอนหน้าเวย์จีนแบบเต็มตัวแน่นอนค่ะ
๐ ขออภัยที่ฉากละครเวทีน้อยมาก หาหนังสือแฮมเล็ตไม่เจอ เสพความรั่วของน้องแอลแทนละกันนะคะ
๐ เดี๋ยวจะมีขุดคุ้ยเวย์จีน พอคิดว่าจะจบ อยากเขียนฉากนู้น ฉากนี้เต็มไปหมด กลัวจะไม่จบปีนี้ซะแล้ว
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ รักคนอ่านทุกคนค่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ คำผิดเดี๋ยวมาตามแก้นะคะ 
คุณnongrak...เราเขียนฟิค AKAMEด้วยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามฟิคด้วยนะคะ
แต่ช่วงนี้ต่อไม่ติดเลย T_T เราก็สาวกAKAME เมนคาเมะจัง อ่านคู่เดียวเหมือนกันค่ะ
เป็นพระเอก-นายเอกฟิคในดวงใจเลย จิ้นได้เตลิดเปิดเปิง 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1545304 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก