- STEP 39 -
จ๊อก...ก ท้องร้องด้วยความหิวข้าว ผมเลยต้องยอมตื่นมาด้วยความงัวเงีย
ผมขยับตัวด้วยความอึดอัด ตอนแรกก็นึกว่าตัวเองถูกผีอำเข้าแล้ว ก่อนจะถึงบางอ้อทันที เมื่อลืมตาตื่นมาแล้วเห็นหน้าที่หล่อเกินหน้าเกินตาผมอยู่ห่างแค่คืบ แหม...ขนาดนอนยังหล่อเลยนะพี่ อิจฉาหว่ะ...ฮึ่ม
พอจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่รัดแน่น จนแทบจะกลายร่างเป็นข้าวต้มมัด ผมก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดทันทีครับ
แม่ง...ปวดตัวเหมือนถูกสิบล้อทับเลย!!ยิ่งก้มลงมองผ่านคอเสื้อที่แหวกกว้างของตัวเอง แล้วเห็นร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของทั่วตัว ก็ยิ่งอยากจะลุกมากระทืบคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างตัวผม นอนสบายใจเฉิบเลยนะ แล้วใครลำบาก ผมนี่ไง...ไหนจะไข้ขึ้น ไหนจะปวดตูด ปวดตัว อ่อนเพลีย สารพัด เดี๋ยวปั๊ดสั่งงดกิจกรรมในร่ม(ผ้า)ซักเดือนสองเดือนหรอก
เมื่อคืน...หลังจากสุขสันต์วันเกิดพี่เภาตอนเที่ยงคืนเป๊ะ เราก็ฉลองกันจนถึง...แปดโมงเช้า ถูกแล้วครับ แปดโมงเช้าเลยครับ เป็นการฉลองที่กินเวลายาวนานจนพระอาทิตย์ขึ้น ไก่มันยังรู้จักขันแค่ตอนเช้า แต่นกเขาพี่เภามันไม่หลับไม่นอนครับ ขันแม่งยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ใครแอบเอาไวอากร้าให้กินเหรอไงวะ
อย่า...อย่าถามว่าฉลองตรงไหนบ้าง ก็แค่เตียง ห้องน้ำ พรม โซฟา โต๊ะกินข้าว...
เชี่ย!! จะรอบห้องแล้วครับ อายฉิบ!! กี่ท่า กี่รอบนี่ห้ามถามเด็ดขาด เยอะมาก เอ๊ย...จำไม่ได้ เชื่อผมนะครับ มีแฟนเป็นว่าที่สถาปนิกก็ดีแบบนี้แหล่ะครับ รู้จักใช้ทุกส่วนในห้องให้เกิดประโยชน์สูงสุด
ก้มลงมองเตียง...โอเค ผมกับพี่เภาทดสอบสปริงร่วมกันมาเรียบร้อย เด้งมันส์เลยครับ
เหลือบตามองห้องน้ำ...คนอื่นเขาใช้อาบน้ำ พี่เภาใช้โคตรผิดวัตถุประสงค์ นึกว่าเป็นที่สำหรับรีดน้ำเหรอไงวะ
โต๊ะกินข้าว...ชื่อก็บอกแล้วว่าโต๊ะกินข้าว ไม่ใช่โต๊ะกินผม แล้วทำไมผมถึงโดนกินบนโต๊ะกินข้าวได้ล่ะ
พอ...เลิกพูดครับ!!! ยิ่งพูดยิ่งไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหน
แล้วดูนะครับ พอตื่นมาตอนบ่ายแก่ ชายหนุ่มแสนดี หน้าตาก็ดีอย่างผม ที่อุตส่าห์เซอร์ไพรส์แฟนตัวเอง ก็ไข้ขึ้นทันทีเลยครับ!! ต้องมานอนซมอยู่บนเตียง ดีที่เป็นวันหยุด ถ้าเป็นวันเรียนนะ น่าดูแน่ แล้วดูครับ คนที่บอกว่าจะไปซื้อข้าวต้มมาให้ ดันมานอนกอดผมหน้าตาเฉย ข้าวต้มผมล่ะ!?!
“โอ๊ย!!” หึหึ พี่เภาร้องเสียงหลงเลยครับ ผมก็แค่...
“ที่รักครับ วันหลังจะปลุกกันขอเป็นจูบแทนนะครับ จะหยิกจมูกพี่เพื่อ?” พี่เภาตื่นมาก็คลำจมูกป้อยเลย
เหอะ...ตัวเองโดนแค่หยิกจมูกทำเป็นบ่น ทีผมเนี่ยนะ...ถูกกระแทกซะจนแทบต้องยกเครื่องช่วงล่างยังไม่บ่นเลย ความจริงคือไม่มีแรงจะบ่นต่างหาก
“หิวข้าว ข้าวต้มของแอลล่ะพี่เภา”
“กินพี่ก่อนละกัน”
“ตลกมากหรือเปล่า ทำคนอื่นป่วยจนต้องนอนซมแล้วยังมีหน้ามาหื่นอีกนะ”
“โอ๊ะ...ดุจริง ทีเมื่อคืน...” ทำหน้าเจ้าเล่ห์อีก
“เมื่อคืนทำไม...”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่...ช่วยแอลหน่อยนะ...นะครับพี่เภา อ๊า...พี่เภา แรงกว่านี้อีก...อุ๊บ”
ผมรีบเอามือปิดปากพี่เภาทันที หน้าด้านหว่ะ ถึงจะอยู่กันสองคนก็เถอะ แต่ผมอายเป็นนะครับ พูดออกมาหน้าตาเฉยเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศเลยนะ
“พูดมากหว่ะ...”
“หึหึ เขินเหรอ นอนรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปอุ่นข้าวต้มก่อน พี่ซื้อกลับมาแอลก็หลับแล้ว พี่กลัวแอลนอนคนเดียวแล้วจะหนาว เลยมานอนเป็นเพื่อน” โคตรข้ออ้างเลยคนเรา ตัวเองง่วงเหมือนกันก็บอกมาเหอะ...
พี่เภาสะบัดผ้าห่มออก ก่อนจะก้าวลงจากเตียง จะออกจากห้องยังไม่วาย...มาหาเศษหาเลยกับผมอีก แต่ริมฝีปากอุ่นที่แตะหน้าผากผมอยู่นี่ ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะครับ
ผมขยับตัวมานั่งพิงหัวเตียง กำลังจะคว้าเกมส์มากดเล่น ก็ต้องชะงัก เพราะพี่เภาเดินกลับเข้ามาพร้อมชามข้าวต้มเรียบร้อย เจ้าของวันเกิดต้องมาดูแลผมแทน เพราะเป็นต้นเหตุที่ทำเอาผมป่วย พี่เภาเดินมานั่งลงบนเตียงข้างผม ตักข้าวต้มที่ร้อนจนควันขึ้นมาจ่อปากตัวเอง ก่อนจะเป่า แล้วค่อยส่งเข้าปากผม คำแล้วคำเล่า ผมก็อ้าปากรับแล้วก็เคี้ยวตุ้ยอย่างเดียวเลย เพลินครับ
แหม...มีคนดูแลนี่มันสบายซะจนอยากป่วยต่ออีกซักเดือนสองเดือนเลย
พอผมกินจนหมดชาม พี่เภาก็เอาชามไปเก็บล้าง ก่อนจะเอาปรอทมาวัดไข้ผมอีกที แล้วก็ส่งแก้วน้ำกับยาให้ผม ผมก็รับมากินอย่างว่าง่าย ที่ว่าง่ายไม่ใช่อะไรหรอกครับ มะรืนต้องไปมหาวิทยาลัยแล้ว ขืนไม่หายได้ยุ่งพอดี พวกเพื่อนผมมันจะได้แห่แหนกันมาเยี่ยมน่ะสิ ทีนี้จะได้รู้กันหมด ว่าผมกลายเป็นของขวัญวันเกิดไปเรียบร้อยแล้ว
“ไข้ลดลงนิดนึงแล้ว อย่าเพิ่งนอนนะแอล เดี๋ยวรอพี่เช็ดตัวให้ก่อนแล้วค่อยนอน”
ผมพยักหน้า เริ่มจะรู้สึกเพลียอีกรอบ ไม่มีเรี่ยวแรงไปสู้รบปรบมือด้วยหรอก พี่เภาเดินหายเข้าห้องน้ำไปซักพัก ก็กลับออกมาพร้อมกาละมังกับผ้าขนหนู มือหนาขยับปลดกระดุมชุดนอนผม ปลดออกมาได้สามเม็ดพี่เภาก็นิ่งไป ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
ไอ้พี่เภาหื่น!!...ขนาดผมไม่สบายยังจะมีอารมณ์อีกนะ เดี๋ยวส่งไปบำบัดเลยนี่“ตกลงจะเช็ดตัวไหมเนี่ย” ผมรีบถามทันที ก่อนที่พี่เภาจะโดนเทพเจ้าแห่งความหื่นครอบงำ
“เช็ดสิ แค่กำลังคิดว่า...มีรอยจูบเต็มตัวนี่ก็เซ็กซี่ไปอีกแบบเนอะ” พูดเสร็จก็ยิ้มแบบน่าหมั่นไส้
ผมปิดเปลือกตาลง ปล่อยให้พี่เภาแตะซับผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นไปตามตัวของผมอย่างแผ่วเบา รู้สึกสบายตัวจนแทบจะหลับ แต่...
“จะเขี่ยอีกนานไหม หัวนมน่ะ?” ผมถามด้วยความหงุดหงิดทันที ตกลงจะเช็ดตัว หรือจะลวนลามกันแน่
“นานครับ” ยังมีหน้ามาตอบ
“ไม่ต้อง รีบเช็ดเดี๋ยวนี้เลย แอลจะนอนแล้ว...อื๊อ!!”
แม่ง!! พี่เภามันไม่เขี่ยอย่างเดียวแล้วครับ จะเลียเพื่อ???
เห็นแก่สุขภาพร่างกายที่อ่อนแอ เพราะเพิ่งกรำศึกหนักมาตลอดคืนของผมหน่อยเถอะ หรือผมต้องหาวิธีทำให้พี่เภาเสื่อมสมรรถภาพวะเนี่ย
“หยุดเลย!!” ผมเอ่ยเสียงปนหอบ ก่อนจะผลักหัวพี่เภาออกจากหน้าอกตัวเองทันที
พี่เภาทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยอมผละออก ส่วนผมตาเขียวปั๊ด นั่งควบคุมทุกขั้นตอนการเช็ดตัวทันที ก่อนที่จะมีคนบังอาจตุกติก เล่นไม่ซื่อกับร่างกายที่แสนบอบบางของผม พี่เภาจัดการเช็ดทุกซอกทุกมุมของร่างกายท่อนบนผมจนเรียบร้อย ก่อนจะดึงกางเกงนอนผมลงมา ผมก็ร้องโวยวายทันที
“เฮ้ย!! บ้าหรือเปล่า ใครเขาเช็ดข้างล่างกัน”
“เช็ดตัวก็ต้องเช็ดทั้งตัวสิ จะเช็ดแต่ข้างบนได้ยังไง” อย่ามาทำหน้ามึนใส่นะ โดนผีหื่นกามสิงอีกแล้วล่ะสิ
“ยะ...หยุดเลยนะ!!”
ทำไมไม่มีใครเคยบอกผมครับ ว่าเวลาผ้าขนหนูมันมาแตะโดนหนอน เอ๊ย มังกรของผม มันจะรู้สึกดีจนผมต้องเผลอส่งเสียงครางออกมา ทั้งที่ร่างกายรู้สึกอ่อนเพลียจนอยากนอนหลับพักผ่อน แต่น้องชายก็ดันไม่รักดี ไม่รู้จะอยากเคารพธงชาติอะไรตอนนี้ มันใช่เวลาหรือเปล่าเนี่ย
“โอ๋...พี่แค่เช็ดตัวเองนะครับ”
พี่เภามันโยนผ้าขนหนูทิ้งไปไหนแล้ววะ รู้อย่างเดียวว่า...ปล่อยมือออกจากน้องชายคนเล็กของผมด่วน!!
“พี่เภา แอลไม่สบายอยู่นะ หยุดเดี๋ยวนี้!!”
“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย พี่กำลังปลอบน้องชายแอลอยู่ ดูสิ...ร้องไห้ใหญ่เลย”
เถียงไม่ออก ไปต่อไม่เป็นเลยผม...แล้วน้องชายผมมันจะเสือกมาขี้แงอะไรตอนนี้ครับ พี่เภาก็โคตรแห่งความเป็นคนดีครับ ลูบหัวปลอบประโลมน้องชายผมอยู่นั่นแหล่ะ เอาเลยครับ...ยิ่งปลอบมันยิ่งร้อง เอาให้มันร้องจนเขื่อนแตกเลยไหม
“น้องชายแอล ไม่ยอมหยุดร้องไห้ แล้วยังหัวแข็งอีก” อย่าเงยหน้ามาพูดด้วยสายตาหื่นกามได้ไหมวะ เสียวตูดฉิบ ยังไม่ทันได้ยกเครื่องช่วงล่างเลยนะ
ใคร...ใครที่ทำมันร้อง ใครที่ทำมันแข็ง ใครกันแน่!?!“แอลครับ...น้องชายพี่ก็ร้องไห้เหมือนกัน สงสัยเราต้องผลัดกันปลอบแล้วแหล่ะ”
แล้วทำไมมันจะต้องมาผลัดกันปลอบด้วยวะ? ทำไมไม่ต่างคนต่างปลอบล่ะ ของใครของมันสิ
น้องชายใครก็ดูแลของตัวเองไปสิ
.
.
นับว่ายังโชคดี ที่พี่เภาสงสารหรืออาจจะเห็นใจ ที่เห็นผมแทบหมดสภาพมาจากการฉลองวันเกิด เราเลยแค่ผลัดกันลูบหัวน้องชาย ความจริงแล้วผมน่ะลูบหัวน้องชายพี่เภา จนมันหยุดร้องไห้เรียบร้อยมือผม เพราะเขื่อนแตกเรียบร้อย แต่พี่เภาน่ะ...
คิดว่าน้องชายผมเป็นไส้กรอกฟุตลองของเซเว่นเหรอครับ ถึงจ้องจะเขมือบอย่างเดียว!!พอน้องผมกับน้องพี่เภาสงบ พี่เภาเลยต้องทำความสะอาดตัวเอง และเช็ดตัวผมใหม่อีกรอบ แล้วก็เอาชุดนอนมาเปลี่ยนให้ผม หน้าตาพี่เภาดูเบิกบานทันทีที่ได้ปลดปล่อย จะสุขภาพดีไปไหนเนี่ย
“พี่นึกออกแล้วว่าน้องชายแอลหน้าตาเหมือนอะไร”
เห็นนอนกอดผม แล้วนิ่งเงียบอยู่นานนึกว่าคิดเรื่องอะไร เคยคิดอะไรที่มันสูงกว่าสะดือบ้างไหมเนี่ย แฟนผม อุตส่าห์คิดออก ถามเอาใจหน่อยละกัน ท่าทางอยากบอกเหลือเกิน
“เหมือนอะไรล่ะ?”
“ไส้กรอกมินิค็อกเทล” หน้าตาคนพูดภูมิใจกับการค้นพบของตัวเองมากครับ
ผมนึกภาพ...ไส้กรอกมินิค็อกเทลที่เคยเห็นเวลาไปเดินซุปเปอร์
ไอ้เชี่ย!!...ของผมไม่ได้อันเท่านิ้วก้อยนะครับ พี่เภาแม่งโคตรแห่งความดูถูกอ่ะ
“อย่ามาตลกเหอะพี่เภา ของแอลน่ะฟุตลองต่างหาก มินิค็อกเทลมันของพี่เภาหรือเปล่าเหอะ”
“มินิค็อกเทลของพี่นี่ เมื่อคืนทำแอลร้องยังกับอันเท่าหอยงวงช้างเลยเนอะ” พูดอย่างเดียวไม่พอ ทำหน้าภูมิใจเยาะเย้ยอีก ใช่สิ...ของตัวเองมันใหญ่ผิดมนุษย์มนานี่นา ส่วนของผมน่ะ...ไซส์มาตรฐานครับ มาตรฐานชายไทยนะครับ ไม่ใช่มาตรฐานเด็กชายไทย
“พูดเรื่องอื่นเหอะ อย่าเอามาเปรียบเทียบกับของกินได้ป่ะ มันจะกินไม่ลงเอา”
พี่เภาไม่ตอบอะไร แต่หัวเราะในลำคออย่างเดียว แล้วก็ดึงผมเข้ามากอดแน่น ผมจะทำยังไงได้ ก็ต้องทำเหมือนทุกที ซุกหน้าตัวเองลงกับอกของพี่เภา
แผ่นอก...ที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นแล้วก็ปลอดภัยเสมอ ถึงเจ้าของแผ่นอกมันจะหื่นกามไปหน่อยก็เถอะ แต่ตราบใดที่ยังหื่นกับผมแค่คนเดียว...ผมยอมครับ!
.
.
ผมตื่นมาตอนเช้าของวันอาทิตย์ด้วยความสดชื่น หลังจากนอนหลับพักผ่อนจนเต็มอื่น รู้สึกดีกว่าเมื่อวานจมเลย เมื่อวานนี่นึกว่าตัวเองไปแข่งไตรกีฬามา ถึงมีสภาพปางตาย กำลังเหลียวมองหาคนที่ชอบนอนกอดผม เพราะตื่นมาข้างตัวก็ว่างเปล่าเรียบร้อย ก็เห็นพี่เภาเดินหน้ายุ่งเข้ามาในห้อง
“ไม่!! คราวหลังได้หรือเปล่า แอลไม่สบาย”
“โอ๊ย!! เจ๊ฟังไม่รู้เรื่องเหรอไง ผมบอกว่าแอลไม่สบายน่ะ”
“ครับ...น้องมีไข้นิดหน่อยเองม๊า ไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมไม่ได้เป็นคนทำนะ รู้แล้ว...โอเค เดี๋ยวตอนเย็นพาไป”
ผมนั่งฟังพี่เภายืนคุยโทรศัพท์อยู่นาน รอจนพี่เภาวางแล้วหันมาหาผมนั่นแหล่ะ ถึงได้ถามด้วยความสงสัย
“ม่าม๊าโทรมาเหรอพี่เภา” ที่ถาม เพราะได้ยินพี่เภาเรียกม่าม๊าตอนคุยกัน
“ฮื่อ...ตอนแรกเจ๊เพิร์ลโทรมา วันนี้ที่บ้านจะจัดงานวันเกิดน่ะ พี่บอกว่าแอลไม่สบายก็ไม่ยอมกัน”
ความจริงวันเกิดพี่เภาคือเมื่อวาน แต่เมื่อวานพี่เภาอยู่ฉลองกับผม แถมผมป่วยหนัก เลยไม่ได้ไปไหนกัน นอกจากอยู่ในคอนโดเนี่ยแหล่ะ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ สงสัยม่าม๊าอยากจะจัดงานวันเกิดฉลองให้พี่เภา พี่เภาก็อุตส่าห์ฉลองกับผมแล้ว ก็ควรจะฉลองกับครอบครัวและคนอื่นบ้าง
“ไปเถอะ เดี๋ยวแอลไปด้วย ทุกคนอุตส่าห์จัดงานวันเกิดให้พี่เภา”
“หายดีแล้วเหรอ ถ้าไปเดินกะเผลกแล้วโดนล้อ พี่ไม่รู้ด้วยนะ”
“ถ้ามีคนล้อนะ แอลจะบอกม่าม๊าว่าพี่เภาเป็นคนทำแอลป่วย คอยดูสิ ว่าใครจะโดนม่าม๊าจัดการกันแน่” ผมเอาม่าม๊ามาขู่ทันทีครับ ผมกลายเป็นลูกรักของป่าป๊ากับม่าม๊าพี่เภาแล้วนี่นา
“หึหึ ใช่สิ พี่มันแค่ลูกชายนี่ ไม่ได้เป็นลูกสะใภ้”
ลูกสะใภ้เขาไว้ใช้กับผู้หญิงครับ ส่วนผมน่ะเป็นผู้ชาย เพราะฉะนั้นต้องเป็นลูกเขย(?)ต่างหาก
“แล้วจะไปกันกี่โมงอ่ะพี่เภา”
“ก็คงซักห้าโมงล่ะ แอลนอนไปก่อนก็ได้ พี่ไม่รีบ”
ฉลองวันเกิดก็น่าจะมีป่าป๊า ม่าม๊า พี่เพิร์ล กับน้องภาม อาหารก็คงจะเตรียมกันแล้ว ผมนึกอะไรออกทันที
“พี่เภา...เอาเค้กช็อคโกแลตไปแบ่งคนอื่นกินด้วยเอาไหม”
“ไม่!!” ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะ
“ทำไมล่ะ กินหมดเหรอ สองปอนด์เลยนะ”
“นั่นเค้กวันเกิดของใคร”
“ของพี่เภา”
“อืม งั้นพี่ก็เป็นคนตัดสินใจเองว่าจะไม่แบ่ง ของพี่ พี่จะกินคนเดียว”
เออ! โรคเดิมกำเริบแล้วครับ ไอ้โรคหวงของแล้วก็ขี้งกเหมือนเด็กห้าขวบเนี่ย ผมล่ะเพลียจริง น่าจะรู้นิสัยกันอยู่ อย่าหวังเลยว่าอะไรที่ผมทำให้พี่เภา คนอื่นจะได้มีโอกาสลิ้มลอง
.
.
ผมกับพี่เภาอาบน้ำแต่งตัวกันตอนสี่โมงเย็น เราแต่งตัวกันอย่างเรียบง่าย สวมเสื้อยืดสีขาวเรียบเหมือนกัน พี่เภาใส่กางเกงยีนส์ขายาวพอดีตัว ส่วนผมใส่กางเกงสี่ส่วนสีฟ้า กลายเป็นแฝดสยามเลยครับ
“เดี๋ยวไปซื้อเสื้อเหมือนกันมาอีกดีกว่า” พี่เภาดูชอบอกชอบใจกับการแต่งตัวของเราสองคนในวันนี้
ผมก็พยักหน้าเออออห่อหมกไปตามเรื่อง ปล่อยคนอารมณ์ดีเขามีความสุขไปครับ เหลือบตามองข้อมือพี่เภาแล้วก็ต้องอมยิ้ม หึหึ...ของขวัญวันเกิดจากผมอยู่บนข้อมือพี่เภาเรียบร้อย เห็นแล้วก็ปลื้ม ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ลงทุนลงแรงไปทำงานเก็บเงินซื้อให้
ตอนจะออกจากห้อง ผมเห็นพี่เภาเอาเสื้อผ้าผมยัดลงกระเป๋าใบเล็ก ก็เลยถามด้วยความสงสัยทันที
“ทำอะไรน่ะพี่เภา”
“เผื่อขี้เกียจขับรถกลับมา อาจจะค้างที่บ้านเลย”
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เดินกลับไปหยิบเกมส์มายัดใส่กระเป๋าด้วย พี่เภาเลยเอื้อมมือมายีหัวผมจนยุ่ง
“เล่นเกมส์ได้ แต่ถ้าสนใจเกมส์มากกว่าพี่เมื่อไหร่ เกมส์แอลได้หายไปแบบไม่ต้องสืบแน่”
“กลัวตายล่ะ”
ผมเดินพี่แอลมาที่ลิฟต์ ก่อนจะมาที่รถของพี่เภากัน รู้สึกว่านานเหมือนกัน ที่เราสองคนไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน เพราะช่วงที่พี่เภาซ้อมละคร ส่วนผมก็ต้องทำงาน เราก็ต้องแยกกันไปตลอด อย่างดีก็แค่ไปเรียนด้วยกันตอนเช้าเท่านั้นเอง พอละครเวทีจบ จะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมซะที
“อาทิตย์หน้าพี่เภาก็ซ้อมละครเวทีอาทิตย์สุดท้ายแล้วใช่ไหม”
“อย่าลืมไปดูเจ้าชายแฮมเล็ตนะ” ไม่พูดเปล่า ยังเอื้อมมือมากุมมือผมอีก
“อยากให้ไปเห็นเจ้าชายแฮมเล็ตสวีทกับโอฟิเลียเหรอ” ผมแกล้งถามหน้าตาย
“โอฟิเลียหรือจะสู้วีรินทร์ พรุ่งนี้คอยฟังข่าวดีเถอะ” พี่เภาทิ้งท้ายให้ผมงง แล้วก็ยิ้มกริ่ม
“ข่าวดี ข่าวดีอะไร?”
“ไม่บอก รอรู้เองวันพรุ่งนี้”
เหอะ...ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ไม่ง้อก็ได้ครับ
“เล่าเรื่องตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันให้พี่ฟังหน่อยสิ ตอนที่แอลแอบพี่ไปทำโน่นทำนี่น่ะ” เอิ่ม...ถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย อย่าบอกนะว่าที่ผมวางแผนจะเซอร์ไพรส์เนี่ยพี่เภารู้อยู่แล้ว
“พี่เภารู้อยู่แล้วเหรอ?”
“ก็ตงิดน่ะ ไม่สังเกตแฟนตัวเองจะให้สังเกตใครล่ะครับ”
ผมเริ่มเล่าเรื่องที่ผมไปเที่ยวสมัครงาน พี่เภาสบถพึมพำอะไรซักอย่าง มือซ้ายพี่เภาก็ยังเกาะกุมมือขวาผมแน่น พอเล่าถึงตอนที่พี่กานต์มาบอกชอบผม จากที่กุมอยู่นี่เปลี่ยนเป็นบีบทันทีเลยนะ ผมก็เลยบีบตอบ
“ไม่เชื่อใจแอลเหรอพี่เภา”
“พี่เชื่อใจแอล ไว้ใจแอล แต่พี่ไม่ค่อยไว้ใจคนอื่นเลย แอลต้องรู้จักระวังตัวด้วยรู้ไหม”
ผมก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเล่าต่อว่าอะไรเป็นมายังไง เล่าแบบหมดเปลือกกันเลยทีเดียว บอกแล้วว่าผมกับพี่แอลไม่มีความลับ แค่ว่าจะบอกช้าบอกเร็วเท่านั้นแหล่ะ เล่าไปจนถึงตอนที่พี่เภามาเจอผมกับพี่กานต์อยู่ในห้องน้ำนั่นแหล่ะ
“คราวหลังไม่ต้องเซอร์ไพรส์แล้วนะ แค่แอลอยู่กับพี่ พี่ก็มีความสุขที่สุดแล้วล่ะ” .
.
ตอนแรกผมคิดว่าคงจะเป็นงานวันเกิด ที่ม่าม๊าแค่อยากจะนัดมาเลี้ยงกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา แต่พอพี่เภาจอดรถเรียบร้อย ผมกับพี่เภาก็ต้องหน้าเหวอทันทีครับ
แหม...ก็เล่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยนี่ครับ นอกจากสมาชิกครอบครัวดิเรกรุจน์แล้ว ยังมีพี่เชนกับพี่จอม เพื่อนผมอีกสามคน ที่หนึ่งในสามหนีบเอาแฟนมาด้วยครับ เรียกว่ามากันครบองก์ประชุมกันเลยทีเดียว
“เป็นไงมึง ได้ข่าวว่าฉลองจนแอลป่วยเลยเหรอไงวะ” พี่เชนเดินเข้ามาตบไหล่พี่เภาทันที แอบมีมองผมเล็กน้อย พี่เภารีบเอาตัวมาบังผมก่อนจะด่าเพื่อนตัวเอง
“สัด!! เรื่องของกูกับแอล”
เห็นว่าภามเป็นคนนัดทุกคนมา และช่วยกันเตรียมงาน และจัดสถานที่กันตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน พี่เภาพาผมเดินตรงเข้าไปไหว้ป่าป๊าม่าม๊าก่อนเลย ม่าม๊าพอเห็นผมก็รีบกวักมือเรียกทันที พอผมเดินเข้าไปหา ก็เห็นม่าม๊าล้วงถุงผ้ากำมะหยี่สีแดงออกมา
“น้องแอล...ม่าม๊าขอมือหน่อยลูก”
ผมทำหน้างง แต่ก็ยื่นมือให้ม่าม๊าโดยดี พอเห็นของที่ม่าม๊าหยิบออกมาจากถุงกำมะหยี่สีแดง และกำลังจะใส่ลงบนข้อมือผม ผมก็เบิกตากว้างทันที
“พอดีเลย แสดงว่าม่าม๊ากะขนาดข้อมือน้องแอลไม่ผิด ถือเป็นของรับขวัญจากม่าม๊านะ จะให้ตั้งนานแล้วยังไม่มีโอกาสซักที”
ผมก้มลงมองสร้อยทองที่สวมอยู่บนข้อมือตัวเอง ก่อนจะยกมือไหว้ม่าม๊า แว่วเสียงคนข้างตัวบ่นงึมงำ
“ม๊า วันเกิดผมนะ ทำไมแอลได้ของขวัญล่ะ แล้วของผมล่ะ”
ม่าม๊าตีพี่เภา ก่อนจะล้วงหยิบเอาถุงกำมะหยี่อีกถุงออกมา ของพี่เภาก็เป็นสร้อยแบบเดียวกับผมเลยครับ คุณชายเขายิ้มแก้มปริเลย พอไม่มีเพื่อนฝูงอยู่ในบ้าน พี่เภาเลยถือโอกาสอ้อนม่าม๊าใหญ่ ภาพผู้ชายตัวสูงที่ก้มลงกราบแม่ตัวเอง ทำเอาผมน้ำตาซึมเล็กน้อย
“ขอบคุณนะครับม๊า ที่ให้ชีวิตผม ปีนี้ผมก็อายุยี่สิบสองแล้ว ผมไม่รู้หรอกว่าตอนที่ม๊าคลอดผม ม๊าเจ็บแค่ไหน แต่ผมดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกป๊ากับม๊านะครับ”
คำพูดของพี่เภา ทำเอาผมนึกถึงที่มีคนเคยพูดเลยครับ...
วันที่ลูกเกิดมา คือวันที่แม่เจ็บปวดที่สุด แต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่น่ายินดีของคนเป็นแม่พี่เภากอดม่าม๊าแน่น ซักพักป่าป๊าก็เดินเข้ามาสมทบ ผมเลยนั่งสงบเสงี่ยมอยู่วงนอก ฟังป่าป๊ากับม่าม๊าอวยพรวันเกิดลูกชาย
“สุขสันต์วันเกิดนะเภา ม๊าขอให้ลูกของม๊าประสบความสำเร็จ มีความสุขมากขึ้นทุกปี”
“แกเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังด้วยนะเภา แล้วก็ดูแลน้องให้ดีด้วย”
ผมกับพี่เภานั่งคุยกับป่าป๊าม่าม๊าซักพัก ก่อนจะถูกไล่ออกมาสนามหญ้า ที่คนอื่นกำลังจัดงานกันอยู่ ม่าม๊าไม่วายชวนให้ผมกับพี่เภานอนค้างที่บ้าน พี่เภาก็รีบตอบรับทันที เพราะเห็นว่ามากันครบทุกคน สงสัยจะได้โต้รุ่งกันแน่ ดูแต่ละคน ไม่มามือเปล่า ยิ่งไอ้เวย์นี่จัดเต็มยิ่งกว่าที่บ้านเป็นโรงกลั่นสุรา
.
.
ป่าป๊า ม่าม๊า และพี่เพิร์ลอยู่กินข้าวกับพวกเรานิดหน่อย จนถึงตอนเป่าเค้ก ที่น้องจีนเอามาจากร้านของตัวเอง แล้วป่าป๊า ม่าม๊า กับพี่เพิร์ลก็ขอตัวขึ้นบ้านก่อน บอกว่าให้พวกผู้ชายได้สนุกกันตามประสา พอพวกผู้ใหญ่ไม่อยู่กันแล้ว พวกผมก็จัดเต็มกันเลยครับ
งานเลี้ยงฉลองวันเกิดก็แปรสภาพเป็นวงเหล้าเคล้าเสียงเพลงเรียบร้อย ไอ้น้องภาม ได้รับอนุญาตจากพี่ชายให้เข้าร่วมวงสุรา ส่วนน้องจีนผู้น่าสงสาร นั่งถือแก้วเป๊ปซี่หน้าเป็นตูด พอถามไอ้เวย์ มันตอบว่า...
“กูไม่ให้กินนมก็ดีเท่าไหร่แล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจจะกินเหล้า”
ไอ้แทนได้ยินแล้วก็หมั่นไส้ เลยรีบเถียงแทนน้องจีนทันควัน
“สัดเวย์! น้องอายุจะสิบแปดแล้วนะมึง ทีตอนมึงนะ กูเห็นว่าเหล้าเข้าปากตั้งแต่อยู่มอหนึ่ง”
ไอ้เวย์เถียงไม่ออก แต่มันก็ยังไม่ยอมให้แฟนมันกินเหล้าอยู่ดี แต่ผมแอบเห็นนะครับ ไอ้เพียวแอบหยดใส่แก้วเป๊ปซี่ให้น้องไปหลายหยดเหมือนกัน หึหึ ส่วนผม พอเอื้อมมือกำลังจะรับแก้วเหล้ามาจากไอ้เพียว ก็ต้องชะงักเพราะสายตาคมดุของคนข้างตัว
“จะกินเหรอ”
อ้าว...ถามแปลกครับพี่เภา คนอื่นกินกันหมด ถ้าให้ผมกินเป๊ปซี่เหมือนน้องจีนนี่มีโวยอ่ะ
“ปล่อยมันไปเถอะพี่ ไอ้แอลมันคอทองแดงจะตาย ตราบใดที่ไม่ให้มันกินเบียร์นะ”
ได้ยินที่ไอ้เพียวพูด พี่เภาเลยพยักหน้า ยอมให้ผมรับแก้วมาจากไอ้เพียว แต่ก็ยังไม่วายกำชับผมอยู่ดี
“ถ้าไม่ไหวให้รีบบอกเลยนะ จะได้พาขึ้นไปนอน”
ผมก็พยักหน้ารับเอาใจพี่เภา แต่ระดับผมแล้ว...มีเหรอครับที่จะไม่ไหว บอกแล้วว่าไม่ใช่เบียร์ ไม่กลัวครับ สู้ตายเลย!!
ไอ้เวย์เพื่อนรักนั่งกินเหล้าอย่างเดียวไม่ได้ ต้องคว้ากีตาร์มาเกาแล้วครวญเพลง แต่ดูมันร้องแต่ละเพลง
โสดเฉพาะคืนนี้ คนไม่มีแฟน เอิ่ม...เพื่อนเวย์ครับ แฟนมึงจะเอาขวดเหล้าตีหัวมึงแล้วครับ วันหลังปรึกษาแฟนก่อนจะร้องเพลงด้วยนะมึง
“เพลงนี้ขอมอบให้พี่เภาครับ เนื่องในโอกาสวันคล้ายวันเกิดครับ” ไอ้เวย์พูดออกไมค์ หน้าระรื่น
ทุกคนรอฟังกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของวันเกิด แต่พอมันเริ่มเข้าเนื้อเพลงปุ๊บ
“เมียพี่มีชู้ คนรู้กันทั่ว แต่ตาพี่ถั่วเหลือทน”พ่องตายเถอะเวย์...ถ้ามึงจะร้องเพลงเมียพี่มีชู้ให้แฟนกูนะ มึงจะสื่ออะไรครับ กูไม่ได้มีชู้นะสัด!!
โชคดีที่ไม่มีการจลาจลเกิดขึ้น มีแต่การดึงตัวผมเข้าไปปะทะกับอกพี่เภา กอดแน่นแบบไม่อายสายตาใคร ไม่เกรงใจฟ้าดิน สายตาเกือบสิบคู่จ้องมาที่ผมใหญ่เลย ก่อนไอ้น้องภามจะเริ่มต้นบทสนทนาโคตรเกรียนของมัน
“ตกลงพี่แอลได้เอาตัวเองผูกโบว์ให้เฮียหรือเปล่า”
“เชี่ย! เรื่องของกู” ยังดีที่พี่เภามันยังไม่ใช่พวกชอบเปิดเผย
“ความจริงมึงไม่เห็นต้องถามเลยนะภาม ดูหน้าเฮียมึงแม่งยิ่งกว่าได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดอีก ส่วนแอลก็หมดสภาพซะ” พี่เชนแม่งรู้ดี
“กูนึกว่าวันนี้มึงจะมาไม่ไหวแล้วซะอีกนะแอล” ไอ้แทนพูดหน้าเปื้อนยิ้ม
แม่ง...ตอนโดนพี่เภาจีบ พวกมันก็แซว ตอนเป็นแฟนกัน พวกมันก็แซว ตอนได้กัน พวกมันก็แซว
เอาเลยครับ...อีกนิดเดียวผมจะเลิกอายแล้วเนี่ย
“มา...เดี๋ยวผมจะเริ่มอวยพรให้พี่ก่อนเลย” ไอ้เวย์เริ่มเปิดประเด็น มันยืนแล้วชูแก้วเหล้าด้วย มึงแน่ใจนะเวย์ ว่าที่มึงทำคือการอวยพรวันเกิด ทำไมมันเหมือนอวยพรคู่บ่าวสาวเลยวะ
“วันเกิดพี่เภาทั้งที ก็ขอให้มีความสุข มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมือง ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร” กูว่ามึงเมาแล้วแหล่ะเวย์ นั่งลงเหมือนเดิมเหอะ
พี่เภาเอาตีนเขี่ยไอ้เวย์ไปทีด้วยความหมั่นไส้ มันหัวเราะชอบอกชอบใจ ก่อนจะลงไปนั่งกับแฟนมันเหมือนเดิม
ผมนี่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก เพื่อจะทำให้หน้าหนามากกว่าเดิม ก่อนจะส่งแก้วเปล่าให้ไอ้เพียว มันก็รีบชงเติมให้ด้วยความรวดเร็ว ผมรับมาก็ยกขึ้นจ่อปากเหมือนเดิม ไม่ได้แตะต้องแอลกอฮอล์มานาน วันนี้ขอปล่อยผีหน่อยละกัน แก้วนี้แม่งรสชาติปะแล่ม สงสัยไอ้เพียวมันคงมือตกแน่เลย พอหมดแก้วปุ๊บ ถึงเพิ่งจะมารู้ตัว ว่าทำไมแก้วที่เพิ่งกินรสชาติมันถึงได้ประหลาดกว่าเพื่อน ก็ตอนที่ได้ยินเสียงบางคนตะโกนลั่น
“เหี้ยเพียว!! มึงเอาเบียร์ให้แอลกินเหรอวะ”- END STEP 39 -
๐ ตอนนี้มาแบบเบาสมองมาก ยังคงฉลองวันเกิดพี่เภาต่อ พี่เภายังคงหื่นเอาโล่ห์เหมือนเดิม
แต่ตอนนี้น้องแอลแอบทะลึ่ง
๐ คิดหลายรอบว่า เนื้อเรื่องเริ่มไม่เกี่ยวกับชื่อเรื่อง ตอนคิดชื่อเรื่อง เป็นอารมณ์ชั่ววูบมาก
เพิ่งสำนึก มาถึงตอน 39 แล้ว เร็วเหมือนกัน ถ้ามีผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ
๐ เจอกันตอนหน้า พร้อมกับน้องแอลที่เมาเบียร์...อีกแล้ว หึหึ น้องแอลห่างจากเบียร์มานาน
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกคนที่ติดตาม ทุกคนที่ถามถึง รักคนอ่านค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1546672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก