- STEP 37 -
PHAO’s POVเด็กน้อยของผมน่ารัก วางแผนอยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดผม แต่น้องแอลคงลืม...ว่าผมเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่สุด แต่ถึงผมจะเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน ผมก็รักแอลมากที่สุดนะครับ
ถ้าถามว่าผมรู้ได้ยังไง คำตอบก็คือ...ผมสังเกตทุกอย่างที่เกี่ยวกับแอลตลอดเวลา ผมเริ่มรู้สึกทะแม่งก็ตอนที่น้องมาคะยั้นคะยอผมเรื่องเล่นละครเวที เพราะน้องเป็นคนมีเหตุผล น้องทำทุกอย่างย่อมมีจุดประสงค์ ถึงน้องจะอ้างนู่นอ้างนี่ อ้างสารพัดจะอ้าง แต่ผมว่า...มันมีอะไรที่มากกว่านั้น แต่รู้ดีว่าถ้าน้องยังไม่อยากบอก น้องก็ไม่มีทางบอกเด็ดขาด ผมเลย...
ยื่นข้อต่อรองที่ผมมีแต่ได้กับได้อย่างเดียว !!พอรู้ข้อเรียกร้องของผม น้องก็บ่นอุบอิบ หน้าตาแดงก่ำ จนผมอยากจะดึงเข้ามาจูบซักทีสองทีด้วยความรัก แถมยังบ่นงึมงำอีกว่าคราวหน้าต้องคิดแล้วคิดอีกก่อนทำข้อตกลงกับผม แต่ความจริงผมก็รู้ว่าน้องชอบ ถึงจะชอบทำปากแข็ง แต่แอลก็ตอบรับอย่างดีจนผมแทบคลั่งทุกครั้ง ถึงปากจะทัดทาน แต่ร่างกายกลับเรียกร้องและตอบสนอง แล้วแบบนี้...พี่จะไปไหนรอดล่ะครับแอล
ผมไม่ค่อยอยากซ้อมละครเท่าไหร่ เพราะรู้ตัวเองดีว่าจะมีเวลาให้แอลน้อยลงอย่างแน่นอน แต่ก็คงต้องยอม เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าอีกคนจะทำอะไร แอลบอกผมว่าจะอยู่กับเวย์ตอนเย็น ผมก็อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าแอลอยู่กับเวย์ แต่ผมรู้ดีว่าไม่ใช่ ทำไมน่ะเหรอครับ
ผมโดนใช้ไปซื้ออุปกรณ์มาเซตฉากที่ห้างแถวมหาวิทยาลัย และผมก็บังเอิญเจอคนที่ควรจะอยู่กับแฟนผม กำลังยืนดูรอบหนังอยู่กับน้องจีน พอผมสะกิดหลังมัน ตอนแรกมันก็ปัดออกด้วยความรำคาญ แต่พอหันมาแล้วเห็นว่าเป็นผม มันก็ตาเหลือกยิ่งกว่าเห็นผีอีก
“ซวยแล้วกู!!”
“เออ! มึงซวยแน่เวย์ ถ้าตอบไม่ได้ว่าแอลอยู่ที่ไหน” ผมถามมันเสียงห้วนทันที บอกให้รู้ว่ายังไงมันก็ต้องตอบ ห้ามโยกโย้เด็ดขาด
ผมจำได้เลยว่า ตอนที่เห็นว่าแอลไม่ได้อยู่กับเวย์นี่ ทั้งโมโหจนแทบบ้า และห่วงจนแทบคลั่งขนาดไหน อยากจะโทรศัพท์หาเจ้าตัวด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น
เวย์กับน้องจีนหันมาสบตากันโดยอัตโนมัติ โคตรแห่งความมีพิรุธ ผมก็ยืนกอดอกตีหน้านิ่งกดดันมัน เอาสิ...ถ้าไม่มีคำตอบที่ผมพอใจ ผมก็จะไม่กลับไปซ้อม ส่วนมันสองคนก็ไม่ต้องดูหนัง
“อ่า...แอลมันติดธุระนิดหน่อย” มันไม่ใช่คำตอบที่ผมต้องการเลยซักนิด ผมเลิกคิ้วสูง
“แต่เท่าที่กูเข้าใจเนี่ย แอลควรจะอยู่กับมึงไม่ใช่เหรอ แล้วนี่แอลอยู่ไหน”
มันนิ่งไปเลย ทุกคนก็รู้ดีว่า...เฉพาะกับเรื่องแอล ที่ผมจริงจังและเด็ดขาดขนาดไหน ผมอาจจะหวง อาจจะห่วงจนเกินพอดี แต่ก็เพราะผมรักมาก ถึงหวงมากเช่นกัน ถึงผมจะรู้ว่าแอลดูแลตัวเองได้ แต่ผมก็อยากจะดูแลแอล...ในฐานะแฟน อย่างที่ผมรับปากคุณป๋ากับคุณแม่ของแอล
ท่าทางจะง้างปากกันยากน่าดู ผมเลยหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมา เวย์กับน้องจีนมองอย่างไม่เข้าใจ ผมก็กระตุกยิ้มร้ายกาจ แบบที่แอลไม่เคยเห็นแน่นอน ผมไม่ใช่คนใจดีอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่แอล ผมเป็นคนสองมาตรฐานครับ
“โอเค...งั้นเดี๋ยวกูโทรถามเจ้าตัวเองเลยละกัน จะได้รู้ด้วยว่าอยู่ที่ไหน” พอผมทำท่าจะกดเบอร์แอล เวย์มันก็รีบยกมือเป็นเชิงยอมแพ้ทันที
“ผมบอกหมดไม่ได้นะ แต่พี่เภาลองคิดดูละกัน ว่าอีกไม่นานจะถึงวันอะไร”
มันยังจะมาเล่นยี่สิบคำถามกับผม แต่ผมก็เล่นกับมันหน่อย ผมก็นิ่งคิดไปเลยครับ...วันอะไร นี่ก็เข้าสู่ช่วงสองเดือนสุดท้ายของปี หรือว่า...
“วันลอยกระทง วันพ่อ วันรัฐธรรมนูญ วันไหว้บัวลอย วันคริสต์มาส วันสิ้นปี วันปีใหม่” ผมร่ายแม่งทุกวันเลยครับ มันต้องมีถูกซักวันนั่นแหล่ะ
เวย์กับน้องจีนทำหน้าเหมือนผมมาจากดาวพลูโต ผมเลยโบกหัวไอ้เวย์ไปทีด้วยความหมั่นไส้ ส่วนน้องจีน...ขืนทำอะไรน้องมัน เดี๋ยวอาจจะเกิดศึกสายเลือดครับ เพราะไอ้เวย์มันถือคติว่า มันแกล้งได้คนเดียว
“บางทีคนที่ฉลาดที่สุดก็เป็นคนเดียวกับคนที่โง่ที่สุด”
“สัด!! ถ้ามึงรู้ก็บอกกูมาสิวะ”
“คิดเองเถอะ ผมบอกแค่ว่ามันไม่เกี่ยวกับเทศกาลบ้าบอคอแตกหรอก มันเป็นวันที่เกี่ยวกับพี่นั่นแหล่ะ”
วันที่เกี่ยวกับผม...ก็มีอยู่แค่วันเดียว ผมเบิกตากว้าง หรือว่าแอลจะ... หน้าตาผมคงแสดงออกมากไปหน่อย พวกมันเลยทำหน้าเอือมอีกแล้ว
“เพราะฉะนั้น...ช่วงนี้ห้ามสงสัย ห้ามฉลาด ห้ามทุกอย่าง ทำตัวเป็นพวกหูหนวกตาบอดซะ เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แล้วจะดีเอง” เวย์มันสั่งสอนเหมือนเป็นพี่ผมเลย ผมก็บ้าที่เอาแต่ยืนพยักหน้าลูกเดียว
ก่อนจะแยกจากกัน น้องจีนบอกกับผมว่า...
“พี่เภาอาจจะคิดว่าพี่แอลปิดบัง แต่เชื่อเถอะว่าพี่แอลทำเพื่อพี่เภา ไม่ว่ายังไงก็อย่าโกรธนะครับ ถ้าจะโกรธก็จำไว้แค่ว่า...พี่แอลทำทุกอย่างเพื่อพี่เภา และพี่แอลรักพี่เภามาก”ผมก็เลยเชื่อฟังที่น้องสองคนบอก ผมตื่นเต้นจนแทบบ้า อยากรู้ว่าแอลจะทำอะไรให้ผม เหมือนเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งมีแฟนคนแรก ตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่แฟนตัวเองทำ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าทำเพื่อผม แม้จะระแคะระคายหลายเรื่อง แต่ก็ต้องพยายามควบคุมตัวเอง ตอนที่กลับมาดึก แล้วเห็นแอลหลับก่อน ผมรู้ทันทีว่าแอลต้องแอบไปทำอะไรมาแน่นอน เพราะน้องดูเพลียกลับมาบ้านทุกวัน แถม...บางวันที่ผมกลับมาแล้วน้องยังไม่อาบน้ำ กลิ่นกับข้าวติดตัวหึ่งเลยครับ
ตอนเจอผู้ชายแปลกหน้าที่ซุปเปอร์ ผมอยากจะถามน้องเยอะแยะมากมาย เห็นสายตาที่มันมองน้อง เหมือนสายตาผมสมัยก่อน ตอนที่ผมแอบชอบน้องเลย แต่ก็ต้องคอยท่องคำพูดของน้องจีน ว่าผมต้องอดทนเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด แต่ผมคิดว่าหลังจากวันเกิดผม น้องต้องตอบคำถามผมหลายเรื่องแน่นอน
มีอยู่หนึ่งวันที่ผมกลับดึกมาก กลับมาถึงน้องนอนหลับเรียบร้อยแล้ว ผมเดินเข้าไปดูน้องก่อนจะอาบน้ำอาบท่า กะว่าจะตอดเล็กตอดน้อยนิดหน่อย แต่ก็ต้องชะงักตอนที่เห็นผ้าพันแผล ยิ่งพอน้องยื่นมือออกมาผลักผมด้วยความรำคาญ ผมก็คว้ามือหมับทันที
เห็นไหมล่ะ...เวลาที่ไม่มีผมดูแลแล้วเป็นยังไง น้องก็ต้องเจ็บตัว ผมทำแผลให้น้องอย่างเบามือที่สุด แทบอยากจะบอกให้น้องล้มเลิกทุกอย่างที่ตั้งใจจะทำ แต่พอสบดวงตาที่มองผมแป๋วเหมือนจะขอร้อง ผมก็ต้องยอมแพ้ ดึงแอลเข้ามากอดแน่น
ผมอาจจะห่วงน้องจนมันดูเวอร์ จนเวย์มันยังหมั่นไส้ผม แต่ผมก็คิดว่า ที่น้องเจ็บตัวก็คงต้องมีสาเหตุมาจากผม ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม และถ้าผมไม่ห่วงแฟนตัวเอง จะให้ไปห่วงใคร
.
.
ก่อนวันเกิดผมหนึ่งวัน พวกก๊วนที่เตรียมงานละครเวทีเขานัดลองชุดกัน ร้านที่มาสั่งตัดชุดอยู่แถวทองหล่อ และบังเอิญว่าเป็นวันเกิดเชาว์ ที่เป็นผู้กำกับพอดี เลยถือโอกาสมาฉลองวันเกิดเชาว์ด้วยเลย มีคนแนะนำร้านอาหารที่เพิ่งเปิด พวกผมก็เลยมาลองกัน และจองห้องส่วนตัวด้วย เพราะคงเสียงดังกันน่าดู
ตอนแอลโทรศัพท์หาผม ผมก็บอกว่ามาลองชุดและกินกันเล็กน้อย แต่เดี๋ยวจะรีบกลับ ความจริงพวกเราก็แค่มากินกันแบบเฮฮาสังสรรค์นั่นแหล่ะครับ นุ่นที่อยู่รุ่นเดียวกับผม นึกออกพอดีว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดผม เลยทำท่าจะฉลองวันเกิดผมควบกับของเชาว์ ผมรีบปฏิเสธเลยครับ
“เฮ้ย! ไม่ต้องเลย ห้ามฉลอง ห้ามอวยพรด้วย รออาทิตย์หน้าก่อน”
“ทำไม? หยิ่งเหรอมึง” ทุกคนทำหน้างงกันหมด ผมมีเหตุผลของผมครับ
“ก็ไม่มีอะไรหรอก กูก็แค่อยากฉลองกับแอลก่อน แล้วก็อยากให้แอลอวยพรกูเป็นคนแรก” ผมตอบหน้าชื่นตาบาน นี่แหล่ะครับ ความสุขเล็กน้อยของคนมีแฟน คนที่เรารักย่อมสำคัญและมาก่อนเสมอ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง...เมื่อคนนั้นเป็นแอล
“เชี่ย! กูล่ะเบื่อพวกหลงแฟน” พวกมันบ่นกันงึมงำเลยครับ ผมก็แค่ยักไหล่ ไม่แคร์
ผิดเหรอครับ...ก็ผมรัก ผมหลงของผมนี่นา
ผมเห็นน้องหวานทำหน้าคล้ายไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เพราะทุกคนกำลังสนุกสนานกันอยู่ ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าหวานชอบผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะเล่นด้วย แต่ตอนนี้ผมกล้าพูดเลยว่า ผมไม่ได้เก็บเขี้ยวเล็บครับ แต่ผมถอดออกเรียบร้อยเลย ถึงคนจะแซวว่าเพลย์บอยอย่างผมสิ้นลายก็เถอะ
ผม...เจอคนที่ทำให้ผมยอมหยุดแล้วครับหวานก็พยายามมานั่งข้างผม หยิบนู่นหยิบนี่ให้ผม ผมก็ปฏิเสธ ถึงตอนนี้แอลจะไม่ได้อยู่กับผม แต่ผมว่าคนเราคบกัน ก็ควรจะซื่อสัตย์ต่อกันทั้งต่อหน้าและลับหลัง แต่ดูเหมือนหวานจะไม่เข้าใจเท่าไหร่ ยังพยายามเอาอกเอาใจผมจนเกินพอดี ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องพูดออกมา
“ขอบคุณครับ แต่พี่มีแฟนแล้ว ถ้าใครเอาไปพูดมันจะไม่ดีกับทั้งตัวพี่และตัวหวานเอง”
“พี่เภากลัวพี่แอลรู้เหรอคะ”
“ครับ...พี่กลัวแอลรู้ เพราะพี่ไม่อยากให้แอลไม่สบายใจ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องจริง”
หวานทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดตัวลุกขึ้น ผมเห็นน้องเดินออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร หันกลับมาเฮฮากับคนอื่นต่อ แต่ตาก็คอยมองนาฬิกาข้อมือ และคอยหาจังหวะชิ่งกลับก่อน
นั่งคุยกับเพื่อนบ้าง รุ่นน้องบ้าง หลายคนก็หยิบไมค์มาร้องคาราโอเกะ พอแอลกอฮอลล์เข้าปากก็สนุกกันล่ะครับ แต่ผมนี่สั่งน้ำอัดลมมากิน ที่มาก็แค่อยากมาสังสรรค์วันเกิดเพื่อน ซักพักหวานก็กลับมานั่งเบียดผม ผมก็เขยิบตัวออกห่าง เจ้าตัวก็ยังขยับตาม ก่อนจะเอ่ยประโยคเด็ด...
“พี่เภารู้ไหมคะ ว่าเมื่อซักครู่หวานเจอใคร?” ขนาดหวานยังไม่รู้ แล้วพี่จะรู้ไหมล่ะครับ
“ไม่รู้สิครับ”
“พี่เภารู้มาก่อนหรือเปล่าคะเนี่ย ว่าแฟนตัวเองทำงานที่นี่”
หือ...แอลมาทำงานที่นี่ แสดงว่าที่เหนื่อยหมดแรงกลับบ้านทุกวันก็เพราะมาทำงานล่ะสิ หัวสมองผมแล่นทันทีเลยครับ อย่าบอกนะที่มาทำงานก็เพื่อผม ผมคงจะยิ้มแก้มปริ ถ้าเกิดหวานไม่พูดต่อ
“เห็นเมื่อกี้ เจ้าของร้านเค้าประคองเข้าไปที่ห้องน้ำด้วยค่ะ จะไปทำอะไรกันก็ไม่รู้นะคะ พี่แอลนี่ พอแฟนไม่อยู่ก็...” ผมไม่ปล่อยให้หวานได้พูดจบประโยค เพราะผมผุดลุกขึ้นทันที ปรายตามองร่างบางเล็กน้อย
“เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกแอล”
“แล้วนั่นพี่เภาจะไปไหน แฟนพี่เขามีคนดูแลอยู่แล้วนะ” เสียงหวานยังดังไล่หลังตามมา แต่ผมไม่สนใจ
ผมเดินออกมาจากห้องส่วนตัวก็ตรงมาที่ห้องน้ำ ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนผมให้รู้จักรอบคอบมากกว่าเดิม ผมยืนฟังจนรู้ว่าแอลถูกเบียร์หกใส่ แล้วเจ้าของร้าน หรือผู้ชายคนเดียวกับที่ผมเคยเจอ ก็อาสาจะเอาเสื้อผ้าให้แอลเปลี่ยน พอเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เบี่ยงตัวหลบทันที
สมองผมแล่นด้วยความรวดเร็ว ความคิดเจ้าเล่ห์บังเกิดทันที...
อยากทำให้พี่เป็นห่วงมาเป็นเดือนเองนะ ขอแกล้งคืนบ้างคงไม่ว่ากันใช่ไหม.
.
ผมยืนหลบอยู่ซักพัก เห็นน้องเริ่มปลดกระดุม แล้วก็คิดว่า...เดี๋ยวกลับบ้านต้องมีเคลียร์กันแน่นอน ว่าคราวหลังห้ามถอดเสื้อสุ่มสี่สุ่มห้า สงสัยจะลืมบทลงโทษที่หัวหินไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร...ผมยินดีจะเตือนความจำน้องเอง
เห็นน้องยืนอวดแผ่นหลังขาว ผมก็ยิ่งหวง ถึงน้องจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ก็ทำเอาผม
‘ขึ้น’ ได้แทบทุกครั้ง พอเห็นเจ้าของร้านเขาเดินกลับมาพร้อมเสื้อ ผมก็ชักจะไม่สบอารมณ์แล้วครับ ก็แฟนผมยืนเปลือยท่อนบนอยู่นี่นา สิบให้สิบ ร้อยให้ร้อย ผมว่าเจ้าของร้านนี่ต้องคิดอะไรกับแอลไม่มากก็น้อย
แล้วก็เหมือนอะไรหลายอย่างจะเป็นใจ แอลหันมาแล้วลื่นน้ำที่นองพื้น จนเจ้าของร้านต้องรีบรับตัวน้องเอาไว้ ผมเข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ ถ้าผมไม่ได้ยืนดูอยู่ก่อน ผมอาจจะเข้าใจผิดได้ แต่...
ถึงผมจะเข้าใจสถานการณ์ รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุ รู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่มีใครชอบให้แฟนตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นกอดหรอกครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ตอนที่แฟนผมกำลังเปลือยท่อนบนอยู่!!
“ปล่อยมือออกจากตัวเมียกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ผมแกล้งตวาดเสียงกร้าว ตั้งใจจะให้คนที่กำลังโอบแฟนผมอยู่ รู้สึกตัวและคลายวงแขนที่กำลังโอบแฟนผมซะที แต่ทุกอย่างดูจะไม่ทันใจ จนสุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายดึงร่างผอมบางเซเข้ามาปะทะอกผม แล้วกระชากเอาเสื้อมาสวมทับตัวแอล บดบังแผงอกขาว แผ่นหลังเนียนจากสายตาคนอื่น
“พี่เภา มันไม่ใช่อย่างที่พี่เภาคิดนะ” น้องคงกลัวว่าผมจะโกรธ ถึงได้รีบบอกผม
“แล้วแอลรู้เหรอว่าพี่คิดอะไร” ผมแกล้งถามกลับ
“แอลไม่รู้ แต่แอลไม่อยากให้พี่เภาเข้าใจผิด นี่พี่กานต์ เป็นเจ้าของร้านแล้วก็รุ่นพี่ที่โรงเรียน พี่กานต์ครับ...นี่พี่เภาแฟนผมเองครับ” ผมเกือบจะหลุดยิ้มแก้มปริตอนที่แอลแนะนำว่าผมเป็นแฟน ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงขัดขึ้นซะก่อน
“เจอหรือเปล่าคะพี่เภา? แฟนคนดีที่กำลังสวมเขาพี่เภาอยู่น่ะ” เสียงหวานดังมาจากด้านนอก
แอลยืนตีหน้ายุ่ง ท่าทางบ่งบอกว่าชักจะรำคาญและเหลืออดกับหวานเต็มทน แล้วหวานก็ยื่นหน้าเข้ามาตรงกรอบประตู มองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดด้วยแววตาสนุกสนาน
“แอลโดนเบียร์หกรดตัว พี่กานต์เลยพามาล้างตัว” แอลบอกผมเสียงเรียบ แต่ดวงตาเรียวจ้องมองหวานเขม็ง
“ล้างกันถึงเนื้อถึงตัวดีนะคะพี่แอล” หวานยังคงตอแย จนผมก็ชักจะเหลืออดเหมือนกัน กับความวุ่นวายของผู้หญิงคนนี้ หวานมีสิทธิ์ที่จะชอบผม แต่หวานไม่มีสิทธิ์มาว่าแอล
“หวาน พี่ขอเตือนว่าอย่ามาลามปามแฟนพี่” ผมพูดเสียงเย็น ก่อนจะตวัดสายตามองหวาน เห็นเจ้าตัวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย คิดหรือว่าผมจะสน
“หวานก็แค่หวังดีกับพี่เภา กลัวพี่เภาจะถูกสวมเขา”
ผมดึงแอลเข้ามาหาผม กอดน้องแน่นแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเต็มที่ มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเย็นชา
“หุบปาก!! แล้วช่วยบอกคนที่เหลือด้วยว่าพี่จะกลับเลย”
“แต่พี่เภา...”
“หุบปาก!! แล้วเลิกยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของพี่ซะที ก่อนที่พี่จะต้องขอเปลี่ยนตัวนางเอกละคร”ผมยืนมองจนหวานเดินกระแทกเท้าจากไปด้วยความหงุดหงิด แล้วจึงหันกลับมาหาคู่กรณีที่ผมเคยเจอที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวคอนโด มือของผมยังกอดกระชับแอลแน่นด้วยความหวงแหน
“ผู้หญิงคนเมื่อซักครู่...เขาเป็นคนเดินชนพนักงานจนเบียร์หกรดแอล” อีกฝ่ายพูดกับผมเสียงเรียบ พอผมก้มลงมาหาแอล น้องก็พยักหน้ารับ
ผมนิ่ง กำมือแน่น...คิดว่าเดี๋ยวผมคงต้องเคลียร์กับหวานแน่ แต่ก่อนอื่น ผมต้องเคลียร์กับผู้ชายตรงหน้าเสียก่อน
“คุณเป็นเจ้าของร้าน แล้วแอล...”
“แอลมาช่วยงานที่ร้านพี่กานต์ พอดีวันนี้คนขาด แอลเลยอาสาจะมาช่วยเอง แล้วเมื่อกี้แอลก็กำลังจะลื่นล้ม พี่กานต์เขาเลยรีบเข้ามารับตัวแอล” เด็กน้อยของผมอธิบายรัวเร็ว
ถ้า...ผมสารภาพว่า ความจริงผมยืนดูก่อนที่น้องจะลื่นล้มอีก น้องจะโกรธผมหรือเปล่า?
ผมรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เป็นเหตุสุดวิสัย เห็นว่าตอนแรกอีกคนเขาหันหน้าหนีด้วยซ้ำ ตอนเข้ามาแล้วเห็นแอลยืนเปลือยท่อนบนอยู่ แต่...
ผมโกรธแอล...น้องคงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชาย นึกอยากจะถอดเสื้อก็ถอด คงลืมว่าตัวเล็กนิดเดียว แถมผิวก็ขาวเนียนทั่วตัว สงสัยผมจะต้องรำลึกความหลังตอนหัวหินกับน้องอีกรอบ เผื่อน้องจะลืมข้อห้ามของผม
ผมโกรธผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า...เขาช่วยแอล ผมเห็น ผมรู้ แต่...ถ้าผมไม่ตวาดเสียงดังออกมาจนสะดุ้งกันหมด อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะยืนกอดแฟนผมอีกนานแค่ไหน ผมหวงคนของผม ถึงจะช่วยเหลือ แต่ก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง ผมอาจจะเป็นคนมีเหตุผล แต่ไม่ใช่กับเรื่องแบบนี้แน่นอน
ผมรู้ว่าแอลรักผม และผมไม่ได้คิดว่าแอลนอกใจผมด้วย แต่ผมก็แค่โมโหและไม่ชอบ ที่มาเห็นแฟนตัวเองถูกผู้ชายอื่นกอดตอนที่ไม่ได้ใส่เสื้อ
“ชอบแอลใช่ไหม?” ผมถามอีกฝ่ายตามตรง
“ผมชอบแอล แต่ผมไม่คิดจะแย่งหรอกนะ ผมมีศักดิ์ศรีพอ แล้วอีกอย่าง...แอลเองก็ปฏิเสธผมชัดเจนแล้วด้วย”
“ถ้าแค่ชอบก็แล้วไป แต่ถ้าคิดจะมาทำรุ่มร่ามเมื่อไหร่ล่ก็...”
“ถึงคุณจะไม่เชื่อผม แต่คุณก็ควรจะเชื่อใจแอล คุณรีบพาแอลกลับไปเถอะ ตัวชื้นแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายกันพอดี”
ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างประเมิณ ก่อนจะเอ่ยทิ้งท้าย....
“ขอบคุณที่ช่วยแอล แต่คราวหลังช่วยเสร็จแล้วก็รบกวนปล่อยด้วย ผมไม่ชอบให้ใครมาเที่ยวแตะเนื้อต้องตัวแฟนผม ผมหวงคนของผม!!”
รับรองเลยว่า เดี๋ยวผมจะต้องรู้ที่ผมอยากรู้แน่นอน
.
.
ผมพาแอลเดินมาถึงที่รถ กวาดสายตามองหารถของแอล เหมือนน้องจะรู้ เลยรีบบอกผมว่านั่งแท็กซี่มา ผมก็จับน้องยัดเข้ารถทันที ผมไม่ได้ทำอะไรรุนแรง ออกจะทำเมินเฉยใส่น้องซะด้วยซ้ำไป ตลอดทางผมแกล้งตีหน้านิ่ง นั่งเงียบ ทำเหมือนว่าโกรธเสียเต็มประดา น้องขยับตัวไปมาอย่างอึดอัด แล้วก็เริ่มเป็นฝ่ายทนไม่ได้ก่อน
“พี่เภา...” น้องเรียก ผมก็นิ่ง
“แอลไม่ได้นอกใจพี่เภานะ พี่เภาก็รู้ว่าแอลเป็นคนยังไง แอลมาทำงานที่ร้านพี่กานต์เพราะมันจำเป็น” น้องเริ่มหน้าเสียเพราะคิดว่าผมโกรธมาก
“พี่กานต์บอกว่าชอบแอล แต่แอลไม่ได้ชอบพี่กานต์ แอลชอบพี่เภาคนเดียว แอลปฏิเสธพี่กานต์ไปแล้ว บอกว่าแอลมีแฟนแล้ว แถม...พี่เภาก็ขี้หึงมากด้วย” ประโยคสุดท้ายน้องอุบอิบหน้าแดงเสียงเบา น่ารักซะจนผมอยากจะเลี้ยวรถเข้าข้างทาง แล้วดึงเข้ามาฟัดแก้มซ้ายขวา
“แอลมีเหตุผลนะพี่เภา แอลไม่ได้ตั้งใจผิดบังพี่เภาเลยนะ”
“พี่เภาจะไม่พูดอะไรกับแอลหน่อยเหรอ” เสียงน้องเริ่มเศร้าจนผมแทบจะใจอ่อน
“พูดอะไรล่ะครับ”
“พี่เภาโกรธแอล แอลไม่ชอบ แอลอยากให้พี่เภาหายโกรธ”
“อยากให้พี่หายโกรธจริงเหรอ?” ผมถาม แล้วพอน้องพยักหน้าปุ๊บ ผมก็เผลอกระตุกยิ้มทันที
“ถ้าอย่างนั้น...แอลก็ต้องเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง”ผมเลี้ยวรถเข้ามาที่คอนโด จอดตรงที่ประจำของผม แล้วก็พาน้องเดินเข้าคอนโด ระหว่างทางก็ไม่ได้พูดอะไร ผมต้องยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน พอเข้าห้องมาได้ปุ๊บ ผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวยื่นส่งให้น้องทันที แอลทำหน้างงใส่ผมเลย ว่าจะยื่นมาให้ทำไม
“รีบเข้าไปอาบน้ำไป กลิ่นเบียร์ติดตัวขนาดนี้ นึกว่าเป็นสาวเชียร์เบียร์แล้วเนี่ย”
ถ้าเป็นปกติน้องคงจะอาละวาดใส่ผม แต่นี่เหมือนจะรู้ตัวว่ามีความผิดเลยทำตามแต่โดยดี แอลเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนใหญ่ พอคิดถึงครั้งสุดท้ายที่ได้กอดน้อง ร่างกายของผมก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที
โทษฐานที่ทำเอาผมเป็นห่วงเป็นกังวลร่วมเดือน บทลงโทษของผมแพงมากครับ
ผมหยิบพวงกุญแจออกมาจากลิ้นชัก จัดการเปลื้องผ้าตัวเองออกด้วยความรวดเร็ว ยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ขณะที่ไขประตูห้องน้ำออก แล้วก็เห็นแอลกำลังเพลิดเพลินกับฝักบัว เสียงน้ำก็ไหลดังกลบจนแอลไม่ทันรู้ตัวว่าผมเข้ามาในห้องน้ำแล้ว ผมปิดประตูอย่างเบามือ
ผมยืนมองร่างที่กำลังสระผมอยู่ แสงไฟสีนวลสาดกระทบเห็นร่างขาวชัดถนัดตา ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโรคจิต ที่มายืนมองแฟนตัวเองอาบน้ำ แต่มองได้ไม่ทันไรก็ต้องยอมแพ้ ต้องเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังน้อง พอผมตวัดแขนโอบกอดตัวที่เปียกน้ำของแอล แอลก็สะดุ้งทันที
“เฮ้ย!!” อุทานได้แมนมากครับ เมียผม
“พี่เภา เข้ามาได้ยังไง” น้องถามผมเสียงตื่น หน้าตาตกใจเหมือนเห็นโจรฆ่าข่มขืน นี่ผัวครับ ไม่ใช่ผู้ร้ายโรคจิต จะตั้งการ์ดเพื่อ??
“ไขกุญแจเข้ามา” ผมตอบหน้าตาเฉย
“แล้วเข้ามาทำไม ออกไปเลย แอลจะอาบน้ำ” น้องเริ่มโวยวายแล้ว
“อยากให้พี่หายโกรธไม่ใช่เหรอ ไหนตอนอยู่บนรถบอกว่าจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง อยู่เฉยๆ...เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้เอง”
ถึงน้องจะปฏิเสธก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ และถ้าผมยอมปล่อยให้น้องเดินออกไปนอกห้องน้ำล่ะก็ ผมคงจะต้องไปหาหญ้ามายัดใส่ปากตัวเองแน่นอน ผมค่อยๆล้างฟองบนหัวน้องให้อย่างอ่อนโยน เสร็จแล้วก็บีบสบู่เหลวใส่มือ ก่อนจะเริ่มลูบไล้ไปตามผิวกายเปลือยเปล่า ถูหลังให้น้องไปได้ไม่เท่าไหร่ เจ้าตัวก็เอียงหน้ามาบอกผมหน้าแดงแป๊ด
“พี่เภา...จะอาบให้ก็รีบอาบ เลิกเอา ‘มัน’ มาดันก้นแอลซะทีได้ไหม”- END STEP 37 -
๐ เพิ่งกลับมาแล้วรีบปั่นเลยค่ะ ฟู่ว!!...ทันพอดี ตอนนี้รีบมาก จนกลัวออกมาไม่ดี ถ้าผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ
๐ ยังไงเก็บกระทิชชู่กันก่อนน๊า ขอยกยอดเป็นตอนหน้านะคะ เพราะรีบมาลงมาก
๐ สงสัยน้องแอลจะเป็นฝ่ายโดนเซอร์ไพรส์แทนซะแล้ว...
๐ รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หัวข้อ: [MY BUTLER] ❤ คุณพ่อบ้านของผม // แจ้งข่าวรีปรินต์ 05.06.2020 หน้า 135 (อ่าน 1507370 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก