หัวข้อ: เด็กชายตะวัน ฝันหวานของเจ้าชายกบกับน้องชายที่ใครบอกว่าไม่มีบทบ้านใกล้ๆ# จบ

[ก็ไอ้หมอไง]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน้ำตาคลอเพราะความคิดถึง ตั้งแต่ภาึคแรกให้ความรุ้สึกว่า ชั้นมีภูมิต้านทานอ่านมาจนจบได้ไง อะฮึกกกก ขออีก ทำไมมันหน่วงถึงจะมีแฮปปี้แต่หน่วงคิดถึง รอวันใจเปลี่ยนผันไป~ คุนภัคd จะให้เรามโนต่อใช่ม้ายยยย อยากอ่านเรื่อยๆ ยอมรับว่าเป็นเรื่องแรกที่ยกให้เป็น เดอะเบสนิยายความทรงจำ คู่ควรจะจดจำ ฮืออออ ขอบคุณฮะ

[Cloudnine]

อ่านเรื่องนู้น รู้สึกสงสารและรักฉาย
พอมาอ่านเรื่องนี้ ก็รักพี่ขุน
สงสารตะวัน อ่านเรื่องนี้แล้วไม่สงสัยเลยว่าทำไมตะวันรักพี่ขุน
พี่ขุนมีมุมน่ารักๆเยอะนะ ชอบฉากที่นอนเล่าเรื่องเจ้าชายกบ
อ่านวนตรงนั้นหลายรอบมาก ชอบจริงๆ

สุดท้ายนี้ ฟ้าคงเห็นใจฉายแล้วที่อดทนรอคอยมาตลอด
ในที่สุดก็มีวันที่ตะวันหันมามองฉาย(แบบกิ๊วก๊าวซู่ซ่า)

รักเรื่องนี้ไม่แพ้เรื่องนู้น
 

[wingzero]

อ่านเรื่องของฉายจบเมื่อคืนวาน    วันนี้มาอ่านเรื่องของตะวัน บทที่ 1 เริ่มเปิดยังไม่ปิ๊งมาก เหมือนตอนอ่านเรื่องของฉาย ตอนแรก คือ ปิ๊งเลย 

แต่พออ่านจบ  รู้สึกว่าแตกต่างจากเรื่องของฉาย ไม่นับที่เป็นมุมมองของคนละตัวละคร  แต่เป็นความรู้สึกรวมๆ ด้วยมั้งตอนจบเรื่องของฉาย ไม่ได้ชอบตัวละครไหนเป็นพิเศษ  โอเคหมด และรู้สึกว่าเพอร์เฟ็คงดงาม และเป็นเอกลักษณ์ แตกต่างจะนิยายอื่นๆ     

แต่เรื่องนี้ มีโศกแบบมากๆ ในบางช่วง ระหว่างอ่านใกล้ๆ จบ กว่าเรื่องที่แล้ว ทั้งๆ ที่รู้ตั้งแต่ วรรคแรกแล้วว่าอ๋อ ตอนนี้สินะ ที่.....       
แล้ว  ก็ตัวพี่ขุนเอง  ภาคก่อน  ออกจะไม่ชอบเลยเกือบทั้งเรื่องจากมุมมองของ ฉาย  มาใจแป๊ว  ตอนใกล้จบ ตอนพี่ขุนไป แล้วถึงนึกได้ว่า  พี่ขุนอยู่กับตะวันมาเป็น 10 ปี   คนแบบนี้ต้องไม่ธรรมดา เลยนึกย้อนบทบาทที่ผ่านมา ในมุมมองของฉาย แต่ยังไม่ชัดมาก   พอมาเป็น มุมมองของตะวัน  คือ  ชอบตัวละครตัวนี้เลย   ไม่แปลก ที่ตะวันจะหัวปักหัวปำ         

แต่ตอนจบ จบดีนะ  อบอุ่นดี หลังจากสะเทือนใจแรงๆ   เหมือนมีความรู้สึกว่า   พี่ขุนที่ตื่นแล้ว  กำลังนั่งยิ้ม มองตะวัน กับ ฉาย  (ที่พี่ขุน ก็รู้ว่า ไว้ใจได้ ที่พี่ขุนจะฝากตะวันไว้)      โดยที่ข้างๆ พี่ขุน  มีแฟนเก่า ที่ตื่นก่อนล่วงหน้าแล้ว นั่งอยู่ข้างๆ พี่ขุน เหมือนกัน   

[Monkey D]

เรื่องนี้เคยอ่านมาเมื่อนานมากกกกกกแล้ว แต่อ่านไม่จบ จำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมอ่านไม่จบ แต่สุดท้ายก็กลับมาอ่านจนจบได้ ดีงามอีกแล้ว บรรยายไม่ถูกแต่ดีมากๆ คิดถึงตะวัน ฉาย พี่ขุน พี่กบ น้าโอ๋ น้าเจด คิดถึงคุณภัคดีด้วย เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ

[Narugojang]

เพิ่งอ่านเรื่องของฉายจบไป แล้วมาอ่านเรื่องนี้ต่อเลย
พอได้รับรู้ความรู้สึกและมุมมองของตะวัน เราว่ามันเป็นเรื่องปกติอ่ะที่ตะวันเลือกทำแต่ละอย่าง
ตะวันรักพี่ขุน เรารับรู้ได้เลยว่ามันสวยงาม ตอนอ่านของฉายก็เชียร์ให้ตะวันเลิกคิดถึงพี่ขุนสักที
พอมารู้อย่างนี้ เราไม่แปลกใจเลยที่ตะวันไม่ลืมพี่ขุน และยังรักอยู่
ความรักไม่ได้สิ้นสุดแค่ลมหายใจจริงๆ…

คงต้องขอขอบคุณ คุณภัคD อีกครั้ง ชื่อนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังเสมอ ทุกตัวอักษรมันน่าจดจำมากๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราร้องไห้ ร้องไห้แบบเศร้า แต่ก็ยิ้มได้ ไม่หน่วงจนร้องไม่ออก หรือโหวงๆเหมือนเรื่องเอกกับเหยา

และเราก็จะไปกบที่นอนฝันบ้าๆบอๆของเราต่อไป

[Zinub]

กลับมาอ่านอีกเป็นรอบที่สาม ความรู้สึกยังเหมือนเดิม

ทั้งยิ้ม ทั้งร้องไห้ไปกับตะวัน รักทั้งมุมของฉายและมุมของตะวันเลย

    

[airicha]

 

[Ac118]

รักตะวัน รักฉาย รักพี่ขุน รักน้าโอ๋ รักน้าเจด รักพี่กบ รักทุกๆคน ที่ทำให้เราต้องยิ้มทั้งน้ำตา เพราะทั้งขำทั้งร้องไห้ ทั้งอิ่มใจ จนบรรยายไม่หมด หลากหลายความรู้สึกมาก

อ่านเรื่องฉายกับรักข้างเดียว ว่าหน่วงใจจนร้องไห้สงสารฉายแล้ว มาเจออ่านมุมของตะวัน ร้องไห้ยิ่งกว่าอีก ทั้งๆทีตะวันเล่าแบบอึนๆมึนๆ แต่เพราะตะวันเป็นแบบนี้เป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง ไม่ปรุงเเต่งเป็นตะวันที่แสนเหงา แต่ไม่เคยบอกใครหัวเล็กคิดอะไรอยู่เยอะแยะ ห่วงใยความรู้สึกคนอื่น พยายามหาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเองแบบตะวัน จากเด็กที่พัฒนาการช้าถูกสังคมในโรงเรียนบูลลี่ แต่พยายามเอาตัวรอดอย่างอดทน คิดตรงๆซื่อๆของตะวันมันน่าเอ็นดู โตมาไม่ทันไร พ่อแม่หนีเที่ยว(?)หายไปซะดื้อๆ ถึงจะมีน้าโอ๋น้าเจด กับฉาย ที่รักและดูแลอย่างดี แต่ข้างลึกๆใจก็โหวงและโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่ดี ตะวันไม่ได้เปลี่ยนแฟนบ่อย เพราะอยากเปลี่ยนคู่นอน แต่เพราะตะวันเหงา พี่กบคือ พี่ชายปากกว้างที่ยิ้มเหมือนพ่อที่โหยหา พี่ปาคือ พี่ชายผมจุก มีกลิ่นสีเหมือนแม่กับพ่อที่ตะวันคิดถึงและรอคอย ตอนตะวันถูกทำร้ายไม่มีใครรู้ พยายามหาทางแก้ไขด้วยตัวเองแบบทื่อๆ และพี่ขุนคือคนที่รู้ พี่ขุนรู้ในสิ่งที่ฉายไม่รู้ ตะวันไม่ผิดที่รู้ว่าฉายรักแต่ยังวางเฉย เพราะสำหรับตะวัน ฉายคือน้องชาย(ข้างบ้าน)ที่เห็นและช่วยน้าโอ๋เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ภาพจำมันคือน้องชาย แต่พี่ขุนคือคนที่มาเติมเต็มในส่วนที่ขาดในกันและกัน  เข้าใจในสิ่งที่ฉายยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ ในช่วงเวลานั้น ในขณะที่ฉายยังเป้นแค่เด็กที่ต้องเรียนหนังสือ ความมั่นคงทางใจยังไม่พอให้ตะวันรู้สึกได้ มันเป็นเรื่องของวัย จังหวะเวลาในช่วงวัยนั้นๆ

เจ้าชายกลของพี่ขุน มันบีบหัวใจอย่างที่สุด ถึงจะรู้อยู่แล้วว่า พี่ขุน น้าโอ๋ น้าเจด ต้องตื่นก่อน ทิ้งให้ตะวันหลับฝันต่อ อยู่เป็นเพื่อนฉาย ไม่ปล่อยให้ฉายต้องหลับฝันอยู่คนเดียว ฮือออออออออ ร้องตาไหลพราก ใจมันโหวง

จนมายิ้มทั้งน้ำตา รักข้างเดียวของฉายเริ่มมีหวังกับเขาบ้างแล้ว ตะวันเริ่มหวั่นไหว ภาพน้องชายข้างบ้านเริ่มเลือนลาง กลายเจ้ากบลามกของพี่ตะวัน 

คุณภัตD เขียนดีมากกกก การเปรียบเปรยที่ลึกซึ้งกินใจ สำนวนภาษาสวยดีงาม จนเรายกให้หมดทั้งใจเลยค่ะ สมกับเป็นตำนานอย่างที่เขาล่ำลือกันจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ