9 - Steak
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดบวมบนใบหน้าเล็กน้อย เลยจัดการทายา กินยาแก้ปวดไป ดีที่ว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ไม่มีเรียนและไม่ได้มีนัดที่ไหน ผมเลยไม่ต้องยกเลิกนัดแบบกะทันหัน
เดินไปส่องกระจก สำรวจความเสียหาย
มุมปากช้ำ โหนกแก้มเริ่มออกสีเขียวเป็นดวงๆ ที่ท้องรอยสีม่วงๆจากฝีมือไอ้คนที่มาส่งผมก็เริ่มจางๆแล้ว...ไว้วันจันทร์ค่อยว่ากันอีกที
RRRRRRRRRRRRRRRRR
เบอร์แปลก...
“ดีครับ?”
/อยู่ไหน/
“อยู่หอ นั่นใครอะ?”
/เดี๋ยวกูไปหา/
เอ้า ไม่ตอบกูละวะว่ามึงเป็นใคร? เสียงไม่คุ้น..ทำให้ผมเดาไม่ออกจริงๆว่าใคร
แต่ไอ้เบอร์แปลกมันบอกว่าจะมาหาผมที่หอ อย่างกับมันรู้งั้นแหละว่าผมอยู่หอไหน
สงสัยคงเป็นไอ้แทนมั้งเพราะมันเคยมาปริ้นงานที่ห้องผมครั้งนึง
ในห้องผมไม่ได้กว้างขวางใหญ่โตขนาดคอนโดไอ้ทัชหรอกครับ เปิดมาก็เจอเตียงคู่เลย ทางเดินมีแค่3แผ่นกระเบื้องรอบเตียงเท่านั้น แต่ยังดีที่มีห้องน้ำในตัว ตู้เสื้อผ้า ตู้เย็น ไมโครเวฟ ทีวี โต๊ะทำงานซึ่งตั้งคอมกับเครื่องปริ้นไว้ เผื่อต้องใช้ทำงานพร้อมเก้าอี้2ตัว อันที่จริงไว้เล่นเกมมากกว่า ไม่ต้องเสียตังค์ไปร้านเน็ต ประหยัดไปหลายบาท
อ้อ! ห้องผมมีระเบียงนะ ไว้ตากผ้าที่เป็นส่วนตัวเช่นกางเกงในหรือบ๊อกเซอร์ ส่วนเสื้ออื่นๆ...แบกตะกร้าผ้าทั้งหมดส่งร้านซักรีดครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สงสัยไอ้แทนคงมาถึงแล้ว .. ไววุ้ย ผมเดินไปประตู แต่แล้วก็ต้องผงะ
.
.
.
ไอ้เหี้ยพอส
แม่งมาได้ไงวะ?
“จะให้กูยืนหน้าห้องไง๊?” ถามแต่ไม่รอคำตอบ เดินเบียดเข้ามาในห้องเลย แล้วมึงจะถามทำไมครับ?
ผมปิดประตู เอ่ยปากถามมันแบบงงๆ
“มาห้องกูได้ไง?”
“ขึ้นลิฟท์มา”
สัด!
ผมอาจจะใช้คำถามผิดไป
“กูหมายถึง มึงรู้จักห้องกูได้ไง?” ผมมองหน้ามันที่นั่งบนเตียงอย่างถือวิสาสะ
“ห้องมึงเล็กวะ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยย
“ตอบดีๆจะตายปะ?”
“มึงสู้กูไม่ได้หรอก” มันตอบพลางเปิดทีวี
“สักตั้งปะไอเหี้ย กวนตีนกูจัง...” ไอ้คนที่ทำตัวราวกับเจ้าของห้องหันมามองหน้าประมาณว่า ‘ก็เข้ามาดิ’ แต่เผอิญว่าผมสำเหนียกตัวเองได้ว่าหน้ายังไม่หายดี และยังไม่อยากจมูกหัก เลยได้แต่เก็บยอดไว้คราวหน้า
“แล้วมึงมาทำไม” ในเมื่อคำถามแรกมันไม่ยอมบอกก็ช่างมัน แต่คิดคำตอบไว้ในใจตัวเองแล้ว...ไอ้แทนไม่ก็ไอ้ทัชชัวร์
“มารับมึง”
“..?”
“ไปแดกข้าว”
“กูไม่ไป!..และช่วยกรุณาออกไปจากห้องกูได้ละ” ผมปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด .. จะมาหลอกไรผมอีกละ?
ไอ้เหี้ยพอสยืนขึ้น เดินผ่านผม และออกไปจากห้องผมทันที
อะ อ้าว ไม่ง้อกูหน่อยหรือ?
ผมเหวอเลย .. อะไรของมันเนี่ย??? มาเร็วไปเร็ว
RRRRRRRRRRRRRRRRR
เบอร์แปลก..แต่ไม่ใช่เบอร์เดิม
“ฮัลโหลครับ”
/นี่กูแซค..เป็นลุงรหัสมึง กูขอสั่งให้มึงมากับไอ้พอส เข้าใจ๋? ยูอันเดอร์สแต๊น? ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยไสหัวมึงมาให้กูเห็นหน้าด้วย ถ้ามึงยังดื้อด้านไม่มาอีก กูให้ซ่อมแม่งทั้งเจอร์แน่/
“เอ่อ...ครับ แต่ผมไปเองก็ได้ครับพี่ ไม่ต้องรบกวนพี่พอสหรอก”
/อะ ไอ้วอร์มคุยกะน้องรหัสมึงดิ๊ วุ่นวายวะ.../ เสียงเหมือนส่งต่อโทรศัพท์แล้วเสียงโหดๆที่คุ้นหูของพี่วอร์มก็ดังขึ้น /ไอ้แกน มึงอย่าเล่นตัว มากับพี่พอสเร็วๆ กูรออยู่ที่ร้านเนี่ย ไอ้ทัชไอ้แทนก็อยู่/
อ่าว...พวกพี่อยู่ด้วยกันทำไมไม่บอกละครับ ผมจะไม่ได้มีจิตสัมผัสที่จะรู้เห็นทุกสิ่งอย่างนะครับ
“โห่ยย เดี๋ยวไปเอง บอกมาให้ไปเจอไหน?”
/เออกูรู้ว่ามึงไม่ถูกกับไอ้พี่พอส แต่ไหนๆพี่เค้าก็ไปรับมึงแล้วนิ มึงก็มาๆเหอะ ทนแป๊บเดียว/
“ไม่ใช่พี่...คือ...ผมไล่มัน แล้วมันก็กลับไปแล้วอะ”
/เวร...งั้นมาเจอที่ร้านลุงหน่อง ที่ขายสเต๊ก แถวๆม.อะ มึงรู้จักมะ?/
“รู้ๆ เคยไปกินอยู่”
/เออนั่นแหละ มาเร็วๆ ให้ว่อง/
“ครับๆเพ่”
โว้ววววว เห็นผมเป็นอะไรเนี่ยยย สั่งกันจังวุ้ย
ผมรีบเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นธรรมดาๆ เสื้อยืดสีเทา ใส่แตะ ทำการล๊อคห้องให้เรียบร้อย คาดว่าเดินไปที่ร้านน่าจะใช้เวลาประมาณ15นาทีคงถึง เมื่อมาถึงชั้นล่างหน้าหอก็มีบางคนยืนอยู่
ไอ้คนที่ผมเพิ่งไล่ให้กลับไปนั่นแหละครับ
มันยืนล้วงประเป๋ากางเกงยีนส์ขาดๆ เสื้อเชิ้ตธรรมดาๆ แต่ทำไมมันดูเท่ห์จังวะ? อาจเป็นเพราะแว่นตาดำทรงเหลี่ยมที่บดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง (ไอเทมแว่นตาดำ เมื่อสวมใส่แล้ว +handsome/beauty 50%)
แต่ผมละเกลี๊ยดเกลียดไอ้พวกใส่แว่นตาดำซะจริงมันทำให้ไม่รู้ว่าเวลาคุยมันกำลังมองเราอยู่รึเปล่า
ผมเดินไปสะกิดมัน...
“ลุงๆ มีเลขท้าย56ปะ? ขอคู่นึงดิ”
ไอเหี้ยพอสหันมามอง
“กูไม่ใช่คนขายล๊อตเตอรี่ สัด”
แต่ดูเหมือนว่าการที่ผมเข้าไปทักมันแบบนั้นทำให้มันเสียความมั่นใจถึงกับถอดแว่นเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ ได้ผลวุ้ย
มันเดินนำหน้าผม ส่วนผมทิ้งระยะให้ห่างจากมันสัก10ก้าว ซึ่งมันก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านที่นัดไว้ ร้านนี้เป็นร้านสเต๊กครับ อร่อยดี ถูกมากแถมมีแอร์ ผมเคยมากิน2-3ครั้ง ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กม.ผมเนี่ยละ
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในร้านพบว่าลูกค้ามีอยู่โต๊ะเดียว...แต่เป็นโต๊ะใหญ่ครับ
“กว่าจะมาได้นะสัด ต้องให้ลูกพี่กูอันเชิญมาประดิษฐาน” ปากหมาๆแบบนี้ ต้องไอ้แทนเท่านั้น
"ตกลงมึง2คนมาด้วยกันป่าววะเนี่ย กูงง” ใครไม่รู้พูดขึ้นขณะที่ผมกำลังจะไปนั่งข้างพี่วอร์ม
“แล้วมึงเห็นว่ามาพร้อมกันมั้ยละไอ้แซค?” อ๋อ...พี่แซค ลุงรหัสผมสินะ คงเป็นเพื่อนไอ้เหี้ยพอส
“ไม่พร้อม ห่างกัน7.86วินาที” เอ่อ...ถ้าจะละเอียดขนาดนี้...
“ตามนั้น” ไอ้เหี้ยพอสพูดแล้วนั่งลงตรงข้ามผม โดยที่ข้างๆมันเป็นพี่แซค
ในโต๊ะนี้ประกอบไปด้วย ฝั่งผมซึ่งเพิ่งมาเลยนั่งริมสุด ต่อด้วยพี่วอร์ม พี่รอย ไอ้ทัช ไอ้แทน ทางฝั่งไอ้เหี้ยพอสก็มีมันนั่งริมสุดเช่นกัน ต่อด้วยพี่แซค ใครไม่รู้ แล้วก็พี่โกเม่
“นี่พี่รหัสไอ้แทนชื่อโกเม่” พี่วอร์มแนะนำ “ติดกันคือพี่โอเชี่ยนเป็นลุงรหัสไอ้ทัช”
อ้ออออออ คนนี้เองที่พี่โกเม่ให้ผมไปขอเงิน. . .แล้วโดนไอเหี้ยพอสหลอก เหอะๆ
“ส่วนพี่พอสเป็นลุงรหัสไอ้แทนมัน...คิดว่ามึงคงรู้จักดี” ประโยคหลังพี่วอร์มกระซิบเบาๆข้างหู ผมไหว้พวกพี่ๆยกเว้นไอ้เหี้ยพอสไว้คน
ไอ้เหี้ยพอสเป็นลุงรหัสไอ้แทน???? งั้นแสดงว่ามันต้องอยู่เจอร์เดียวกับผมดิ .. ผมว่าผมเริ่มเข้าใจอะไรลางๆละ
สรุปนี่คือรู้จักกันหมด ยกเว้นกูสินะ -*-
พนักงานรอยืนจดออเดอร์อยู่เลยเริ่มสั่งกัน
“พี่ครับๆเอาอันนี้ครับ” พี่รอยจิ้มภาพในเมนูให้พนักงานดู
“อ่านหนังสือไม่ออกก็บอกสัด เดี๋ยวกูจะได้สั่งให้ 5555+ ... พี่ครับๆเอาอันนี้เหมือนกันครับ”
“ห่า แล้วมาว่าแต่กูนะไอ้วอร์ม”
“ทัชกินไรดี?” แหมๆ พี่โกเม่ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะ แต่ผมแอบสงสารพี่เค้านิดนึง อยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ไอ้ทัชมันกำลังม่อสาวอยู่ เหอๆ
“เอาสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าครับ”
“พี่ครับๆ” พี่พนักงานเงยหน้ามามองไอ้แทน “ข้าวขาหมูพิเศษเพิ่มไข่จานนึงครับ” พนักงานเหวอไปเลย
“ห่าแทน นี่มันร้านสเต๊ก ต้องสั่งน้ำตกคอหมูย่างดิวะ ฮ่าๆๆๆ” เออเจริญ...ไอ้ทัชก็เป็นไปกับเค้าด้วย
“พอเลยมึง2ตัว พี่เค้ารอ ..” พี่วอร์มหันมาทางผมแล้วถามว่า “ไอ้แกนมึงกินไร มาช้าแล้วยังเสือกเลือกนานอีกนะ”
“เอ้า เดี๋ยวดิพี่ .. เอาไก่พริกไทยดำ เฟรนฟรายครับ”
“แล้วมึงอะพอส เอาไร คนอื่นเค้าสั่งกันหมดละ ชักช้าวะ” พี่แซคหันมาถามเพื่อนข้างๆ
“ถ้ากูชักช้าป่านนี้กูมีลูกเป็นร้อยละสัด”
“เยดเข้” พี่โออุทาน
“อื้อหืออ เด็ดจริงวะลุงรหัสผม”
“เสื่อมได้อีก” พี่โกเม่ครับ
“ไอ้หล่อเลือกได้ กูละเซ็งจริงๆเวลาไปร้านเหล้าหาหญิงกับมึง” พี่แซคบ่นอุบอิบ
“หึหึ” เสียงหัวเราะแบบมีเลศนัยจากคนข้างๆผมเอง
“โหยพี่ ใส่ถุงสิคร้าบบบ” พี่รอยบอกแบบยิ้มๆ
“พี่เป็นไอดอลของผม” ง่ายๆสั้นๆจากไอ้ทัช
“...” ผมเอง
แม่งงงงงงงงง ใช่สิ๊ กูไม่ถูกกับไอ้เหี้ยพอสนิ ทำไมใครๆต่างก็ดูสนิทกับมันจังว้า?
เมื่ออาหารมาโต๊ะพวกผมก็นั่งกินนั่งคุยเสียงดังแบบไม่เกรงใจใคร แต่ดูเหมือนคนตรงข้ามจะไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ นั่งกินไปเงียบๆ
“เห้ย! เอาหนมปังคืนมานะไอ้พี่วอร์ม” ไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยจิกขนมปังผมไปต่อหน้าต่อหน้า แถมยังคาบไว้ในปากอีก ชิ ไม่กินก็ได้
“ไอ้วอร์มมึงก็ไปแกล้งน้อง ปากเบะแล้วนั่น” เชี่ยพี่แซคคคคคคค กูไม่ได้ทำปากเบะเลยนะครับ!
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง อะ .. พี่ให้” แล้วมันก็เขี่ยสลัดมาใส่จากผม...เอ่อ กูรู้ว่ามึงไม่แดกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำใจดีกลบเกลื่อน
“แม่งง” ผมจะทำไรได้ละคร้าบบบบบ T________T
“เห้ย นั่นแก้วน้ำผม หยิบผิดแล้วพี่”
“เวร กูจะติดโรคจากมึงมั้ยเนี่ยหะ ไอ้แกน”
“ผมว่าผมต้องกลัวติดโรคจากพี่มากกว่านะ”
“กูดูดหลอดต่อจากมึง งี้กูก็จูบมึงทางอ้อมดิวะ?”
จู่ๆพูดไรออกมาครับไอ้เหี้ยพี่วอร์มทั้งโต๊ะเงียบเลยเห็นมั้ยครับ สาดดดดดด
“แล้วไงวะ จะลองจูบตรงๆมั้ยละ”
ไอ้ด้อนแคร์ แอะแอะแอแอ๊แอ...คิดจะพูดเรื่องจูบๆลูบๆคลำๆเหรอทำให้ผมอายเหรอ? คิดผิดแล้วน้อง หน้าพี่ถูกปกป้องด้วยยางมะตอยเททับคอนกรีต เสริมเหล็กอีกชั้น 5555+
“อย่าท้า สัด”
แกร๊งงง!
เสียงมีดหล่น...โดยฝีมือคนตรงข้ามผม
ทุกคนหันไปมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พวกมึงนี่จะเข้าป่าไปสำรวจถ้ำกันรึไงวะ? ห่าราก จูบผู้ชายด้วยกัน..กูจะอ้วก”
พรืดด!
แปะ!
คราวนี้ผมเอง...ไก่พริกไทยดำที่รักไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนจานไอ้พอสแทนแล้วครับ T^T แค่หั่นลื่นหน่อยเดียว กระเด็นไปโน่นได้ไงวะ
คนตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ...ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปบอกทุกคน
“กูไปละ”
“ทำไมวะ เหลือตั้งเยอะ” พี่แซคถาม
“แดกไม่ลง!”
เอ่อ...แค่กูทำไก่กระเด็นใส่จานมึงเองนะ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
งานสุมหัวแล้วคร้า T_________T
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามหรือหลงเข้ามาอ่านคะ
โพลล์
หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60 (อ่าน 1299615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก